Opowiem ci o zbrodni 5. Brudne narodziny „Skorpiona” ebook i audiobook

Przeczytaj, a o zbrodni dowiesz siędużo więcej, niż sądzisz

Blisko czterdzieści lat uprawiam zawód dziennikarza, ale muszę przyznać, że nigdy dotąd nie spotkałem się z tak niezwykłym przedsięwzięciem, jakim jest format książkowo-telewizyjny „Opowiem ci o zbrodni”. Klasyczna tematyka kryminalna, ale o charakterze „reality”, prezentowana jednocześnie w wydaniu książkowym i w telewizyjnym programie. To już piąty rok realizacji tego cyklu, stworzonego przez dziennikarkę i reżyserkę – (moją koleżankę z dawnego TVP) i producentkę z telewizyjnego kanału „Crime & Investigation Polsat” – Agnieszkę Kubiak. To właśnie w tym kanale, o wyłącznie kryminalnym charakterze, powstał ten pomysł, który bardzo szybko zaakceptowali czytelnicy i telewidzowie. A że był to udany pomysł, potwierdzeniem jest już piąty rok telewizyjnego programu i piąta książka z serii „Opowiem ci o zbrodni”. Wiernych czytelników i widzów tego projektu zapewne nie muszę zachęcać do przeczytania tego tomiku zawierającego „minikryminały”. Ale tym z państwa, którzy mają po raz pierwszy w ręku to wydawnictwo, pozwolę sobie przybliżyć ideę i daleko idącą odmienność tego medialnego novum. Co roku bierze w nim udział czołówka polskich twórców literatury kryminalnej. Prekursorami byli Katarzyna Bonda, Igor Brejdygant, Wojciech Chmielarz, Katarzyna Puzyńska, małżeństwo Małgorzata i Michał Kuźmińscy, Marta Guzowska. W późniejszych latach dołączyli do nich: Joanna Opiat-Bojarska, Max Czornyj i Robert Małecki oraz... Katarzyna Grochola. Ci autorzy, najczęściej tworzący fikcję, musieli się zderzyć z rzeczywistością, z której na co dzień czerpali inspiracje do swej twórczości. Autorzy programu w każdej serii przedstawiają tej pisarskiej elicie kilkanaście spraw, które niegdyś wstrząsnęły Polską. Twórcy kryminałów mogli z tego różnorodnego wachlarza dramatycznych zdarzeń, sięgających nawet lat 80. ubiegłego wieku, znaleźć temat, który ich najbardziej zainteresował i przelać go na papier. Każdy z piszących oczywiście w bardzo indywidualny sposób podchodził do tego zadania. Są więc tu klasyczne opowiadania, próba dziennikarskiego śledztwa, czy też spojrzenie na zbrodnię „oczami” zabójcy. Niektórzy z autorów próbują odpowiedzieć na pytanie: dlaczego? Każdy z autorów ma odmienny styl narracji i prowadzi czytelnika do puenty różną drogą. Nie zawsze znajdujemy odpowiedź na pytanie: co popycha człowieka do popełnienia zbrodni?

A teraz o tym, co zawiera bieżący zbiór opowiadań kryminalnych „Opowiem ci o zbrodni” i którzy autorzy podjęli się przybliżyć tragiczne zdarzenia sprzed lat.

Zacznę od „weterana” tego cyklu WOJCIECHA CHMIELARZA – pisarza pochodzącego ze Śląska. Ten były dziennikarz, swoisty gigant na rynku kryminałów, bardzo często osadza akcje swych bohaterów w tym specyficznym regionie. Na podstawie jego książki „Żmijowisko” powstał serial dla Canal+. Wojtek w opowiadaniu zatytułowanym „SZCZEGÓŁY” powraca do wydarzeń z 2002 roku, które miały miejsce w jego rodzinnym mieście – Gliwicach. Autor poszedł tropem wieloletniego śledztwa dotyczącego tajemniczego zaginięcia małżeństwa Sobańskich. Współnie prowadzili nieduży biznes w tym mieście... i zniknęli. Ta sprawa jest szczególnie mi bliska, bowiem prezentowałem ją w swoim telewizyjnym „Magazynie Kryminalnym 997” i dzięki informacjom od telewidza udało się rozwiązać kryminalną, jak się okazało, tragiczną zagadkę. Dbając o tytułowe „szczegóły”, Chmielarz rozpoczyna opowiadanie od emisji owego „997”. Ale sprawa nie kończy się tylko na dramacie tylko tego małżeństwa.

Kolejny „weteran” cyklu „Opowiem ci o zbrodni”, to scenarzysta filmowy, pisarz, reżyser, fotograf i aktor IGOR BREJDYGANT. Igor pisze niezbyt często, ale jego kryminały szybko znajdują uznanie u czytelników, a jest ich znaczące grono. Jego twórczość można często zobaczyć na ekranie telewizyjnym. Wielu czytelników uważa, że wśród piszących kryminały jest najlepszym znawcą charakteru kobiet. Swoją publikację o tragicznej historii małżeństwa z Radomia zatytułował „NIE WIEM”. Bohaterami są wykształceni ludzie, w „kwiecie wieku”, będący od lat w separacji, ale mieszkający pod wspólnym dachem. Przez lata właściwie nie mają kontaktu ze sobą. Autor patrzy na ten rodzinny dramat z pozycji męża, który kreowany jest na człowieka niemającego nic wspólnego z późniejszymi zdarzeniami.

MAX CZORNYJ