Nieplanowana ciąża ebook

Podziękowania

PIERWSZA POMOC

Tytuły części tej serii:

Chcielibyśmy podziękować: Davidowi Fergusonowi, dyrektorowi Intimate Life Ministries w Austin w Teksasie za jego wkład w ten cykl; Dave’owi Bellisowi, który współpracował z nami nad kształtem każdej książki. Wszystkie historie w cyklu „Pierwsza Pomoc” zaczerpnęliśmy z odcinków słuchowiska „Youth in Crisis Resource”, które Dave osobiście napisał. Jesteśmy Dave’owi niezmiernie wdzięczni za jego talent i zaangażowanie. Dziękujemy też Joeyowi Paulowi, który nie tylko wierzył w ten projekt, ale także konsekwetnie go przeprowadził.

HISTORIA STEPHANIE ODSŁONA PIERWSZA

Stephanie zerkała przez żaluzje, patrząc na oddalający się samochód matki, aż zniknął za rogiem. Potem jeszcze przez kilka sekund wbijała wzrok w ulicę przed domem, by się upewnić, że samochód nie wraca.

— Stephanie, szkoda, że siebie nie widzisz — powiedziała Kate, uśmiechając się z lekka — wyglądasz jak jakiś szpieg.

Stephanie Cooper i Kate Holmes miały po siedemnaście lat i były najbliższymi przyjaciółkami od czwartej klasy. Spotkały się, gdyż ich starsi bracia zaprzyjaźnili się w liceum. Wakacje letnie prawie już się skończyły dla tych dwóch dziewcząt. Ostatnia klasa, na którą tak długo razem czekały, miała się zacząć za dwa tygodnie.

— Mama czasem czegoś zapomina i wówczas wraca się — powiedziała Stephanie, wciąż obserwując ulicę. Jej matka, kasjerka w sklepie spożywczym, pracowała dziś na późną zmianę: od wpół do piątej do północy. Stephanie chciała mieć pewność, że mama wyszła już na dobre, bo nie chciała, żeby im przerwano.

— Czy mogłybyśmy pójść najpierw na film, a potem na pizzę? — spytała Kate. Siedziała po turecku na podłodze salonu, studiując program kin w gazecie. — Przed szóstą możemy wejść do kina za pół ceny.

Pewna, że matka naprawdę odjechała, Stephanie odwróciła się wreszcie od okna do koleżanki. Westchnęła głęboko.

— Nie chcę dziś nigdzie wychodzić — powiedziała.

Kate spojrzała w górę znad gazety, zaskoczona.

— Wczoraj wieczorem mówiłaś, że chcesz dzisiaj iść na pizzę i do kina.

Stephanie usiadła na podłodze z przyjaciółką.

— Wiem, ale to było wczoraj wieczorem.

— Wciąż jeszcze nie wyleczyłaś się do końca z tej grypy?

Stephanie spuściła głowę.

— Ja nie mam grypy.

— No więc co się dzieje?

Kate czekała na wyjaśnienie. Stephanie skubała paznokcie.

— Musimy porozmawiać — powiedziała, unikając kontaktu wzrokowego.

Te dwa słowa należały do najpoważniejszych, jakie padały pomiędzy przyjaciółkami. Obie wiedziały, że rozmowa, która teraz nastąpi, to coś ważnego. Wypowiedziały to zdanie zaledwie kilka razy w ciągu siedmiu lat swej przyjaźni. Stephanie użyła ich kiedyś, ponieważ pewien fajny chłopak zmienił ich bliską przyjaźń z Kate w zawziętą rywalizację. Gdy sobie porozmawiały, zdecydowały, że żaden chłopak nie jest wart utraty tej przyjaźni. a kiedy w drugiej klasie Kate powiedziała: „Musimy porozmawiać”, chciała obwieścić przyjaciółce, że złożyła swoją życiową ufność w Chrystusie jako Panu i Zbawicielowi dzięki spotkaniu na jakim była w grupie młodzieżowej w kościele. Stephanie była pod tak silnym wrażeniem przemiany, jaką przeszła Kate, że zaczęła chodzić z nią do kościoła i dwa miesiące później także postanowiła zaufać Jezusowi. Kiedy zostały siostrami w Chrystusie, ich przyjaźń jeszcze się pogłębiła.

Stephanie czuła spojrzenie przyjaciółki wwiercające się w czubek jej głowy.

— Co się stało, Stefi? — spytała Kate bardzo poważnie.

Stephanie nie chciała odpowiadać. Spędziła niemal trzy miesiące na próbach przekonania samej siebie, że nic się nie stało. I prawie w to uwierzyła. Aż do pewnego momentu… dwie godziny temu.

— Co się dzieje, Stephanie? — drążyła temat Kate, z pełnym miłości, przyjacielskim naleganiem. Pochyliła się i dotknęła kolana przyjaciółki. – Wiesz, że musisz mi powiedzieć. Cokolwiek się dzieje, wiesz, że to przyjmę.

Stephanie poczuła, jak rozpacz podszyta paniką chwyta ją za gardło. Kiedy wreszcie podniosła wzrok, broda jej się trzęsła, a do oczu napłynęły łzy.

— Kate, jestem w ciąży.

Tama została przerwana i Stephanie nie mogła wykrztusić już ani słowa. Kryjąc twarz w dłoniach, szlochała w udręce.

— Stephanie, nie! — krzyknęła Kate, nie dowierzając. Podniosła się na kolana i otoczyła przyjaciółkę ramionami.

Przez długą chwilę Stephanie płakała rozpaczliwie, a Kate po prostu obejmowała ją i pozwalała łzom płynąć także i po swojej twarzy.

Kiedy łkanie przycichło, Kate spojrzała Stephanie w oczy.

— Co się stało? Nie masz okresu? Dziewczyny czasami tracą okres, a nie są w ciąży, Stefi. Może to coś innego. Nie masz pewności.

Minęło jeszcze pół minuty, zanim Stephanie zdołała odpowiedzieć. Wycierając oczy i nos chusteczkami, które dała jej Kate, powiedziała: