Myśli samobójcze ebook

Podziękowania

PIERWSZA POMOC

Tytuły części tej serii:

Chcielibyśmy podziękować: Davidowi Fergusonowi, dyrektorowi Intimate Life Ministries w Austin w Teksasie za jego wkład w ten cykl; Dave’owi Bellisowi, który współpracował z nami nad kształtem każdej książki. Wszystkie historie w cyklu „Pierwsza Pomoc” zaczerpnęliśmy z odcinków słuchowiska „Youth in Crisis Resource”, które Dave osobiście napisał. Jesteśmy Dave’owi niezmiernie wdzięczni za jego talent i zaangażowanie. Dziękujemy też Joeyowi Paulowi, który nie tylko wierzył w ten projekt, ale także konsekwetnie go przeprowadził.

HISTORIA SEANA ODSŁONA PIERWSZA

Myjnia samochodowa prowadzona przez grupę młodzieżową przyniosła 430 dolarów na dofinansowanie kościelnego obozu letniego, ale wszyscy prawdopodobnie lepiej ją zapamiętają z powodu gwałtownej walki na bicze wodne. Kiedy nadarzyła się chwilowa przerwa w paradzie brudnych samochodów, uczniowie ostatniej klasy liceum, za przykładem energicznego Seana Williamsa, opanowali oba szlauchy i otworzyli „ogień” do reszty grupy. Uczniowie z młodszych klas walczyli dzielnie za pomocą wiader i gąbek nasączonych mydlinami.

Opiekunowie grupy młodzieżowej, Doug i Jenny Shaw, znaleźli się w trakcie tej bitwy na ziemi niczyjej. Jednak, choć twierdzili, że są „po trzydziestce”, przyszli przygotowani: gdy tylko walka się zaczęła, Doug wyciągnął z bagażnika swojego samochodu cały arsenał pistoletów na wodę. Po tej dwudziestominutowej bitwie, prowadzonej bez złośliwości, wszyscy byli przemoczeni do suchej nitki i zachrypnięci od śmiechu. To przemoczenie, zdaje się, odświeżyło załogę na ostatnie dwie godziny pracy w gorącym, popołudniowym słońcu.

Sean był jedną z ostatnich osób wychodzących z myjni po jej wyczyszczeniu. Wygodniej mu było „zapomnieć” poprosić kolegów z grupy o podwiezienie do domu. Tak właśnie to sobie zaplanował. Kiedy razem z Dougiem odkładał do kościelnego składziku resztki środków czyszczących, zapytał:

— Czy ty i Jenny podwieźlibyście mnie do domu, jeśli nie sprawiłoby wam to kłopotu?

Doug zareagował zgodnie z oczekiwaniami:

— Oczywiście, to dla nas żaden kłopot.

Sean uśmiechnął się do siebie. Doug i Jenny odegrali szczególną rolę w jego życiu. Wspierali go, kiedy naprawdę tego potrzebował. Wiedział, że i teraz pomogą mu udźwignąć to, co go przytłacza.

Doug zaproponował, żeby po drodze do domu wstąpili na hamburgera. Jenny i Sean skwapliwie na to przystali, gdyż byli tego dnia zbyt zajęci myciem samochodów – i oblewaniem się wodą – żeby zjeść lunch.

— Chciałbym o czymś z wami porozmawiać — Sean zagadnął poważnie, kiedy już złożyli zamówienia w Burger Shack.

— Zastanawiałam się, czy coś cię gnębi — powiedziała Jenny. — Byłeś dziś nieco bardziej milczący niż zazwyczaj — choć oczywiście nie w czasie bitwy wodnej.

Sean uśmiechnął się na moment, potem wrócił do tego, co go niepokoiło:

— To poważna sprawa, a ja nie jestem pewien, jak postąpić, więc mam nadzieję, że coś mi doradzicie.

Doug rozpromienił się w zachęcającym uśmiechu.

— Cieszymy się, że możemy cię wysłuchać i pomóc, jeśli zdołamy, Sean.

Kelnerka przyniosła im napoje. Sean delikatnie mieszał słomką swoją colę, porządkując myśli.

— Martwię się o swojego przyjaciela, Keva — powiedział w końcu.

— Kev... masz na myśli Kevina Colvina? — sondowała Jenny. — Tego chłopaka, który czasami przychodzi z tobą do kościoła?

— Tak, Kevina. Wielu z nas nazywa go Kev. Jego rodzice nie są chrześcijanami, ale on mówi, że ufa Chrystusowi jako swojemu Zbawicielowi. Otóż Kev ostatnio dziwnie się zachowuje.

— Ma jakieś kłopoty? — spytał Doug.

Sean westchnął przeciągle.

— Nie wiem tego na pewno. Od kilku tygodni jest bardzo małomówny i chłodny w zachowaniu. Zauważyłem też kilka innych rzeczy, które mnie u niego niepokoją.

Doug pochylił się w jego kierunku.

— Co na przykład?

Sean nie najlepiej się czuł, mówiąc o czymś, co przywoływało tak bolesne wspomnienia, ale wiedział, że musi, dla dobra przyjaciela.

— No wiesz, rzeczy, które każą mi się zastanawiać, czy Kev nie myśli o samobójstwie.

Jenny wyciągnęła rękę poprzez stół i położyła mu dłoń na ramieniu.

— Pewnie jest ci trudno, Sean. Przykro mi, że po tym, co przeszedłeś, znowu musisz mieć do czynienia z czymś takim.

Sean poczuł ucisk w gardle. Aż nadto wyraźnie pamiętał atak depresji sprzed dwóch lat, który skłonił go do połknięcia garści tabletek nasennych. Doug i Jenny pomogli mu się z tego wykaraskać. Czuł, że zawsze już będzie im wdzięczny za miłość i troskę, jaką mu okazali w najgorszym momencie życia.

—