ROZDZIAŁ I
1
Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu. Niektórzy utrzymują, że nawet skowronki i koniki polne miewają sny. Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje pagórki i tulił ciemność w swym wnętrzu. Stał tak już osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak będzie przez następne osiem dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry, cegły przylegały równo jedna do drugiej, podłogi były w całkiem niezłym stanie, a drzwi – dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie.
Doktor John Montague był doktorem filozofii. Stopień naukowy uzyskał w dziedzinie antropologii, czując niejasno, że pomoże mu to zbliżyć się do właściwego powołania, którym miała być analiza zjawisk nadprzyrodzonych. Bardzo skrupulatnie posługiwał się swoim tytułem, ponieważ badania, które prowadził, były tak całkowicie nienaukowe. Miał nadzieję, że ów tytuł naukowy doda im powagi i powszechnego szacunku, a nawet pewnego naukowego autorytetu.
Wiele kosztowało go wynajęcie na trzy miesiące Domu na Wzgórzu, zarówno biorąc pod uwagę finanse, jak i ze względu na dumę własną, jako że nie należał do osób lubiących żebrać. Liczył jednak na to, że wszystkie jego cierpienia zostaną całkowicie zrekompensowane przez satysfakcję, jaką przyniesie mu publikacja jego ostatecznej pracy dotyczącej przyczyn i skutków metapsychicznych zakłóceń w domu, który powszechnie znany był z tego, że w nim straszyło. Całe życie szukał domu, w którym naprawdę straszyło. Początkowo, kiedy usłyszał o istnieniu Domu na Wzgórzu, miał pewne wątpliwości, potem przerodziły się one w nieśmiałą nadzieję, a wreszcie zaczął niezmordowanie dążyć do jego wynajęcia, gdyż nie należał do ludzi, którzy łatwo rezygnowali z takiej szansy.
Zamiary doktora Montague względem Domu na Wzgórzu bezpośrednio były związane z metodami nieustraszonych dziewiętnastowiecznych łowców duchów, postanowił on bowiem zamieszkać w Domu na Wzgórzu i przekonać się na własnej skórze, co się tam działo. Z początku myślał, żeby naśladować pewną anonimową damę, która zamieszkała w posiadłości Ballechin i urządzała tam latem zabawy dla wierzących i sceptyków, włącznie z krokietem i obserwacją duchów jako czołową atrakcją sezonu. Jednakże dzisiaj zarówno wierzący, jak i sceptycy, a także zwolennicy gry w krokieta, należą już do rzadkości. Doktor Montague był zatem zmuszony zatrudnić asystentów. Być może powolny tryb życia w epoce wiktoriańskiej bardziej sprzyjał metodom stosowanym podówczas do badań nad zjawiskami metapsychicznymi albo też drobiazgowa dokumentacja tych zjawisk przestała być głównym dowodem stosowanym do orzekania autentyczności tychże zjawisk, w każdym razie doktor Montague nie tylko został zmuszony do zatrudnienia pomocników, ale na dodatek musiał ich najpierw znaleźć.
W związku z tym, że uważał się za człowieka wyjątkowo skrupulatnego, poszukiwanie asystentów zajęło mu sporo czasu. Starannie przeczesał rejestry towarzystw metapsychicznych, ostatnie szpalty wszystkich sensacyjnych czasopism oraz sprawozdania parapsychologów i zebrał pokaźną listę ludzi, którzy w taki czy inny sposób – nieważne kiedy, jak długo czy nawet jak podejrzanie – związani byli z jakimiś anormalnymi wydarzeniami. Z listy tej wyeliminował najpierw nazwiska osób zmarłych. Kiedy poskreślał również nazwiska tych, którzy wydawali mu się żądni rozgłosu, cofnięci w rozwoju umysłowym czy też niepożądani z powodu wyraźnej tendencji do zajmowania centralnej pozycji na scenie, pozostało mu około tuzina kandydatów. Każda z tych osób dostała od doktora Montague list z zaproszeniem do spędzenia całego lub też części lata w wygodnej wiejskiej rezydencji, nieco starej, lecz doskonale wyposażonej w kanalizację, elektryczność i centralne ogrzewanie oraz czyste materace. W liście wyraźnie określony był cel pobytu – obserwacja i sprawdzanie prawdziwości różnych nieprzyjemnych opowieści, jakie krążyły na temat tego domu przez większą część jego osiemdziesięcioletniej egzystencji. Doktor Montague nie stwierdzał otwarcie, że w Domu na Wzgórzu straszyło, gdyż będąc człowiekiem nauki, nie chciał za bardzo zawierzać swemu szczęściu, dopóki sam na własnej skórze nie doświadczy w nim jakichś metapsychicznych manifestacji. W związku z tym jego listy cechowało pewne dwuznaczne dostojeństwo obliczone na rozbudzenie wyobraźni specjalnego rodzaju czytelnika. Na tuzin wysłanych listów doktor Montague uzyskał jedynie cztery odpowiedzi. Pozostałych ośmiu kandydatów przypuszczalnie wyprowadziło się, nie pozostawiając nowego adresu, albo też utraciło wszelkie zainteresowanie paranormalną rzeczywistością, a może po prostu nigdy nie istniało. Do owej czwórki, która mu odpisała, doktor Montague napisał ponownie, wyznaczając dzień, w którym dom będzie oficjalnie gotowy do zamieszkania, i załączając dokładne wskazówki dotyczące dotarcia do niego, gdyż – jak był zmuszony wyjaśnić – trudno było uzyskać jakiekolwiek informacje na temat położenia domu, zwłaszcza od otaczającej go wiejskiej ludności. W dniu wyjazdu do Domu na Wzgórzu doktor Montague dał się przekonać, aby włączyć do grona swego wysoce wyselekcjonowanego towarzystwa przedstawiciela rodziny, która była właścicielem domu. Otrzymał również telegram od jednego z kandydatów, który nagle się wycofał pod najwyraźniej wymyślonym naprędce pretekstem. Inny znów ani nie przyjechał, ani nie napisał – być może z jakichś ważnych osobistych powodów. Pozostałych dwóch stawiło się.
2
Eleanor Vance miała trzydzieści dwa lata, kiedy przyjechała do Domu na Wzgórzu. Po śmierci matki jedyną osobą, której rzeczywiście nienawidziła, była jej własna siostra. Nie lubiła też ani swego szwagra, ani pięcioletniej siostrzenicy, i w ogóle nie miała żadnych przyjaciół. W dużej mierze winne temu było jedenaście lat, które spędziła, opiekując się niedołężną matką. Pozostały jej po tym pewne pielęgniarskie umiejętności oraz niezdolność do przebywania w ostrym słońcu bez konieczności mrużenia oczu. Nie pamiętała, aby w swym dorosłym życiu była kiedykolwiek naprawdę szczęśliwa. Lata spędzone przy matce składały się z drobnych przewinień i wyrzutów, wiecznego zmęczenia i niekończącej się rozpaczy. Choć nigdy nie zamierzała być wstydliwa ani powściągliwa, to przeżyła tyle lat w samotności, nie mając nikogo, kogo mogłaby kochać, że trudno było jej rozmawiać z drugą osobą, nawet na zupełnie banalne tematy, bez niezręcznego zażenowania i nieudolnego poszukiwania odpowiednich słów. Jej nazwisko pojawiło się na liście doktora Montague, ponieważ pewnego dnia, zaledwie miesiąc po śmierci jej ojca, na ich dom – bez żadnego uprzedzenia, powodu czy celu – posypał się deszcz kamieni. Eleanor liczyła sobie wówczas zaledwie dwanaście lat, a siostra miała wtedy lat osiemnaście. Kamienie z szaleńczym łoskotem sypały się z sufitu i staczały z hukiem po ścianach, wybijając w oknach szyby. Trwało to około trzech dni. W tym czasie Eleanor i jej siostra bardziej niż kamieniami przerażone były reakcją sąsiadów i gapiów, zbierających się codziennie pod drzwiami ich domu, oraz ślepym, histerycznym upieraniem się matki, twierdzącej, iż wszystko to było winą złośliwych i oszczerczych sąsiadów, którzy od samego początku mieli coś przeciwko niej. Po trzech dniach Eleanor i jej siostra zostały przeniesione do domu przyjaciół, a kamienie przestały się sypać i zjawisko nigdy więcej się nie powtórzyło, mimo że Eleanor wraz z siostrą i matką wróciły do domu, a spór z sąsiadami nigdy właściwie nie został zakończony. Wszyscy zapomnieli o tej historii, z wyjątkiem ludzi, z którymi skontaktował się doktor Montague. Z całą pewnością zapomniały o niej Eleanor i jej siostra, które w owym czasie obwiniały się nawzajem o spowodowanie tego zdarzenia.
W czasie całego swego życia, jak tylko sięgała pamięcią, Eleanor miała wrażenie, iż czekała na coś w rodzaju Domu na Wzgórzu. Opiekując się matką, przenosząc wiecznie niezadowoloną starszą panią z krzesła na łóżko, przygotowując jej niezliczone tace z zupą i owsianką czy też wymykając się po cichu do brudnej pralni, Eleanor kurczowo trzymała się przekonania, że kiedyś coś się stanie. Przyjęła zaproszenie do Domu na Wzgórzu pocztą zwrotną, mimo że szwagier upierał się, aby zadzwonić najpierw do paru osób i upewnić się, czy ten doktor Montague nie zamierzał przypadkiem użyć Eleanor do jakichś dzikich rytuałów związanych ze sprawami, o których – zdaniem siostry Eleanor – młoda, niezamężna kobieta wiedzieć nie powinna.
– Być może – szeptała siostra Eleanor w zaciszu małżeńskiej sypialni – ten doktor Montague, jeśli to rzeczywiście jego prawdziwe nazwisko, być może ten doktor używa tych kobiet do jakichś… jak by to powiedzieć?… eksperymentów. No wiesz, jakie to eksperymenty oni robią.
Siostra Eleanor rozwodziła się szeroko na temat eksperymentów tychże doktorów. Eleanor nic takiego nie przyszło do głowy, a gdyby nawet, to wcale się tego nie obawiała. Krótko mówiąc, była gotowa wyjechać za wszelką cenę.
Używała tylko imienia Theodora. Jej rysunki podpisane były krótko „Theo”, a na drzwiach mieszkania i witryny sklepu, a także w spisie telefonów, w nagłówku jasnego papieru listowego oraz na dole jej ślicznej fotografii stojącej na kominku, słowem, wszędzie – widniał jedynie podpis: Theodora. Theodora w ogóle w niczym nie przypominała Eleanor. Zdaniem Theodory obowiązki i sumienie należały wyłącznie do atrybutów harcerek. Świat Theodory składał się z samych przyjemności i ciepłych kolorów. Dostała się na listę doktora Montague, ponieważ wchodząc do laboratorium i wnosząc tam ze sobą powiew kwiatowych perfum, była w stanie – rozbawiona i podniecona tą swoją niewiarygodną umiejętnością – zidentyfikować poprawnie osiemnaście na dwadzieścia, piętnaście na dwadzieścia i dziewiętnaście na dwadzieścia kart trzymanych przez asystenta pozostającego poza zasięgiem głosu lub wzroku. Imię Theodory jaśniało w zapisach laboratoryjnych i wobec tego nieuchronnie zwróciło uwagę doktora Montague. Pierwszy list doktora Montague rozbawił Theodorę i odpowiedziała nań z czystej ciekawości. (Być może rozbudziło się w niej to samo przeczucie, które dyktowało jej symbole kart trzymanych poza zasięgiem jej wzroku i teraz popychało ją w stronę Domu na Wzgórzu, mimo że z całą pewnością nie zamierzała korzystać z zaproszenia). A jednak, być może znowu z powodu owego ponaglającego ją instynktu, kiedy otrzymała kolejny list od doktora Montague, Theodora dała się sprowokować i ślepo, bez opamiętania, rzuciła się w wir gwałtownej kłótni z przyjacielem, z którym wynajmowała mieszkanie. Po obu stronach padły słowa, które tylko czas mógł wymazać. Theodora celowo i z wyrachowanym okrucieństwem roztrzaskała śliczną małą figurkę przedstawiającą ją samą, którą wyrzeźbił dla niej jej przyjaciel, a on z kolei podarł na drobne kawałki tom poezji Alfreda de Musseta, który otrzymał od Theodory w prezencie urodzinowym, ze szczególną pasją koncentrując się na pierwszej stronie z żartobliwą, lecz czułą dedykacją Theodory. Oba te czyny były naturalnie niewybaczalne i musiało upłynąć trochę czasu, aby mogli się z tego razem pośmiać. Theodora odpisała jednak tej samej nocy, przyjmując zaproszenie doktora Montague, i następnego dnia w lodowatej ciszy wyjechała.
Luke Sanderson był kłamcą. A także złodziejem. Jego ciotka, która była zarazem właścicielką Domu na Wzgórzu, lubiła zaznaczać, że jej bratanek posiadał najlepsze wykształcenie, najlepsze ubranie i najlepszy smak oraz najgorszych przyjaciół spośród wszystkich znanych jej osób. Nigdy nie traciła żadnej okazji, aby się go bezpiecznie na kilka tygodni pozbyć. Adwokat rodziny został zmuszony do przekonania doktora Montague, że wynajęcie domu do wspomnianych przez niego celów absolutnie nie wchodziło w rachubę bez zapewnienia obecności członka rodziny w czasie jego tam pobytu. Być może podczas ich pierwszego spotkania doktor Montague wyczuł pewien rodzaj siły, czy też swojego rodzaju koci instynkt samozachowawczy, co sprawiło, że zależało mu na obecności Luke’a w domu podobnie jak pani Sanderson. W każdym razie Luke był zadowolony, ciotka była wdzięczna, a doktora Montague ten obrót spraw bardzo usatysfakcjonował. Pani Sanderson poinformowała adwokata rodziny, że w zasadzie w domu nie było niczego takiego, co Luke mógłby ukraść. Wprawdzie stare srebro przedstawiało pewną wartość, jak tłumaczyła adwokatowi, ale jego kradzież stanowiłaby nieprzezwyciężoną wręcz trudność dla Luke’a, wymagałaby bowiem zainwestowania pewnego wysiłku oraz nie lada zachodu przy spieniężeniu go. Ocena pani Sanderson była jednak dla bratanka krzywdząca.Było mało prawdopodobne, aby Luke pokusił się o rodzinne srebro albo zegarek doktora Montague czy nawet bransoletkę Theodory. Jego nieuczciwość sprowadzała się głównie do wyciągania drobnych z portfela ciotki i oszukiwania w grze w karty. Miał również skłonność do spieniężania zegarków i papierośnic, podarowanych mu przez czułe i rumieniące się przy tym ślicznie przyjaciółki ciotki. Pewnego dnia Luke miał odziedziczyć Dom na Wzgórzu, nigdy jednak nie przyszło mu na myśl, że kiedyś w nim zamieszka.
3
– Po prostu uważam, że ona nie powinna zabierać samochodu, to wszystko – powiedział z uporem szwagier Eleanor.
– Ten samochód w połowie należy do mnie – przypomniała mu Eleanor. – Pomogłam za niego zapłacić.
– Ja po prostu uważam, że ona nie powinna go zabierać, to wszystko – powtórzył szwagier. A potem zwrócił się do żony: – To niesprawiedliwe, aby ona zabierała samochód na całe lato, a nas zostawiała bez niczego.
– Carrie ciągle nim jeździ, a ja go nawet nie wyprowadzam z garażu. A poza tym macie spędzić całe lato w górach. Tam go przecież nie będziecie używać. Carrie, wiesz przecież, że nie będziesz jeździć samochodem po górach.
– A co się stanie, jeśli biedna mała Linnie nagle się rozchoruje? I będzie nam potrzebny samochód, aby dotrzeć do doktora?
– Ten samochód jest w połowie mój – powtórzyła Eleanor. – I zamierzam go zabrać.
– Ale przypuśćmy, że Carrie zachoruje. Co będzie, jeśli nie znajdziemy doktora i będziemy musieli udać się do szpitala?
– Zabieram go ze sobą.
– Nie sądzę – powiedziała Carrie wolno i dobitnie. – Przecież nie wiemy nawet, gdzie ty się wybierasz. Nie uważałaś za stosowne, aby nas o tym szczerze poinformować. A zatem nie sądzę, abym miała powody pożyczyć ci samochód.
– Ten samochód w połowie należy również i do mnie.
– O nie! – zaprotestowała Carrie. – Nie pozwalam ci go zabrać i koniec.
– No właśnie! – zawtórował szwagier Eleanor. – Jest nam potrzebny, tak jak ci Carrie mówiła.
Carrie uśmiechnęła się lekko.
– Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła, Eleanor, gdybym pożyczyła ci samochód, a tobie stało się coś złego. Skąd mamy wiedzieć, czy możemy zaufać temu doktorowi? Jesteś w końcu jeszcze całkiem młodą kobietą, a ten samochód wart jest sporo pieniędzy.
– Carrie, wiesz przecież, że dzwoniłem do Homera z biura kredytów i on powiedział, że ten facet ma całkiem niezłą opinię na jakiejś tam uczelni.
– Naturalnie, nie ma powodu, abyśmy wątpili, że jest to porządny człowiek. – Carrie ciągnęła dalej z uśmiechem. – Eleanor jednak nie zamierza poinformować nas, gdzie się wybiera i jak się z nią będzie można skontaktować na wypadek, gdybyśmy chcieli odebrać samochód. Coś mogłoby się stać i nigdy byśmy się o tym nie dowiedzieli. Nawet jeśli Eleanor – mówiła dalej, celowo wpatrując się w swoją filiżankę – nawet jeśli Eleanor gotowa jest polecieć choćby i na koniec świata na zaproszenie pierwszego lepszego mężczyzny, to nadal nie widzę powodu, dla którego miałabym jej pozwolić zabrać ze sobą mój samochód.
– Ten samochód należy w połowie do mnie.
– Przypuśćmy, że mała Linnie zachoruje tam wysoko w górach, gdzie nie ma nikogo, z dala od doktora?
– W każdym razie, Eleanor, jestem przekonana, że mama również uznałaby moją decyzję za słuszną. Mama miała do mnie całkowite zaufanie i z pewnością nigdy nie zgodziłaby się na to, abym ci pozwoliła na takie szaleństwo. Wyjechać nie wiadomo gdzie, i do tego moim samochodem.
– A co będzie, jeśli ja się rozchoruję, gdzieś tam wysoko…
– Jestem pewna, że mama przyznałaby mi rację, Eleanor.
– A poza tym – dodał szwagier Eleanor, któremu nagle wpadła do głowy nowa myśl –jaką właściwie mamy pewność, że ty nam zwrócisz ten samochód w dobrym stanie?
Każdą rzecz w życiu robi się kiedyś po raz pierwszy – mówiła sobie Eleanor. Wczesnym rankiem wysiadła drżąca z taksówki, obawiając się, że w tym czasie być może jej siostra i szwagier poczuli już pierwsze słabe ukłucia podejrzenia. Szybko wyciągnęła walizkę z taksówki, a kierowca sięgnął po kartonowe pudełko leżące na przednim siedzeniu. Eleanor wynagrodziła go sowitym napiwkiem, zastanawiając się, czy siostra i szwagier już jej szukali. Być może za chwilę skręcą w tę uliczkę, mówiąc do siebie: „No popatrz, to ona. Tak jak myśleliśmy, złodziejka!”.
Odwróciła się pośpiesznie, aby wejść do dużego miejskiego garażu, gdzie trzymali samochód, oglądając się nerwowo za siebie w stronę końca ulicy. Nagle zderzyła się z niziutką kobiecinką, co sprawiło, że niesione przez nią pakunki rozsypały się na wszystkie strony. Z przerażeniem patrzyła na jedną z torebek, która rozdarła się na chodniku. Wysypały się z niej kawałki sernika, plasterki pomidorów i sucha bułka.
– A niech cię szlag trafi! – wykrzyknęła starsza pani, zbliżając twarz ku twarzy Eleanor. – Miałam to zabrać do domu, niech cię szlag trafi!!!
– Tak mi przykro – powiedziała Eleanor, schylając się, ale najwidoczniej nie dało się już zebrać pokruszonych kawałków ciasta i pomidorów do podartej torby. Starsza pani pozbierała z gniewem pozostałe torby, zanim Eleanor zdołała sięgnąć po nie ręką. W końcu Eleanor wyprostowała się, uśmiechając się przepraszająco: – Jest mi naprawdę bardzo przykro.
– A niech cię szlag trafi! – powtórzyła z uporem starsza pani, ale tym razem nieco ciszej. – Niosłam to sobie do domu, na obiad. A teraz przez ciebie…
– Może mogłabym pani za to zapłacić? – zapytała Eleanor, sięgając po portfel, a stara kobieta zamarła na chwilę w bezruchu i zamyśliła się.
– Nie mogę tak po prostu wziąć od ciebie pieniędzy – zadecydowała w końcu. – No bo widzisz, ja tego nie kupiłam. To były resztki. – Z gniewem cmoknęła wargami. – Żebyś ty widziała, jaką dziś mieli szynkę! Ale ktoś inny ją dostał! I czekoladowy tort też. I sałatkę ziemniaczaną. I malutkie pomadki w papierkach. Przyszłam już za późno. A teraz… – Obie z Eleanor spojrzały na leżący na chodniku śmietnik i malutka kobieta powtórzyła: – Rozumiesz chyba zatem, że nie mogę wziąć od ciebie pieniędzy, ot tak, z ręki, za coś, co było tylko odpadkami.
– Czy mogłabym zatem kupić pani coś w zastępstwie? Bardzo mi się śpieszy, ale jeśli jest tu w pobliżu jakiś otwarty o tej porze sklep…
Drobna starsza pani uśmiechnęła się złośliwie.
– Mam jeszcze to! – wykrzyknęła, trzymając kurczowo jeden z pakunków. – Ale możesz mi zapłacić za taksówkę do domu. Nikt mnie już wtedy nie potrąci.
– Z przyjemnością – zapewniła Eleanor i zwróciła się do taksówkarza, który czekał obok, przyglądając się temu zajściu z zainteresowaniem. – Czy mógłby pan zabrać tę panią do domu? –spytała.
– Wystarczy parę dolarów – zapewniła starsza pani. – Naturalnie nie licząc napiwku dla tego pana. Ten mój niewielki wzrost to wieczne ryzyko. Ludzie ciągle mnie popychają. Miło mi jednak spotkać kogoś takiego jak pani, która pragnie mi to w jakiś sposób wynagrodzić. Niektórzy to mnie czasem i popchną, i przewrócą, i nawet nie popatrzą za siebie.
Z pomocą Eleanor wsiadła ze swymi pakunkami do taksówki, a Eleanor wyciągnęła z portfela dwa dolary i pięćdziesiąt centów i podała starszej pani, która zacisnęła je mocno w drobnej ręce.
– W porządku, kochana, dokąd mamy jechać? –zapytał taksówkarz.
Kobiecina zachichotała.
– Powiem ci, jak ruszymy. – A potem zwróciła się do Eleanor: – Powodzenia, kochanie. Od tej pory radzę ci uważać.
– Do widzenia – pożegnała ją Eleanor. – Naprawdę bardzo mi przykro.
– No dobrze – powiedziała staruszka, machając do niej ręką. – Będę się za ciebie modlić, kochanie.
„Cóż – pomyślała Eleanor, patrząc na odjeżdżającą taksówkę – przynajmniej jedna osoba będzie się za mnie modlić. Przynajmniej jedna”.
4
Był to pierwszy rzeczywiście słoneczny dzień lata, właśnie ta pora roku, która zawsze nasuwała Eleanor bolesne wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, kiedy to wydawało się jej, że lato trwa wiecznie. Nie mogła sobie przypomnieć ani jednej zimy, zanim pewnego zimnego i deszczowego dnia umarł jej ojciec. Podczas tych szybko mijających lat zastanawiała się często, co zrobiła z tymi wszystkimi straconymi letnimi dniami, jakżeż mogła je tak bezsensownie zmarnować? Jestem taka głupia, mówiła sobie na początku każdego lata, bardzo głupia. Jestem już dorosła i wiem, jaką co ma wartość. Tak naprawdę nie ma w życiu rzeczy, które się marnuje, wierzyła rozsądnie. Nie da się tak zwyczajnie zmarnować czyjegoś dzieciństwa. A potem co roku, pewnego letniego poranka, gdy tylko na ulicach miasta, po których chodziła, powiał ciepły wiatr, mroziła ją myśl: i znowu zmarnowałam tyle czasu. Tego jednak poranka prowadziła mały samochód, który posiadała z siostrą do spółki, choć nadal obawiała się, że rodzina spostrzeże się, że go zabrała. Jechała powoli, podążając za sznurem innych pojazdów, zatrzymując się, gdy jej kazano, i skręcając, kiedy się dało. Uśmiechała się do słonecznych smug padających w poprzek jezdni i myślała: „Jadę! Jadę! Jadę! Wreszcie uczyniłam pierwszy krok!”.
Przedtem, kiedy tylko siostra dawała jej pozwolenie na prowadzenie samochodu, jechała zawsze ostrożnie, poruszając się wolno dla uniknięcia jakichkolwiek zadraśnięć i skaz, które mogłyby zdenerwować Carrie. Dzisiaj jednak, z kartonowym pudełkiem na tylnym siedzeniu, z walizką na podłodze, z rękawiczkami, portfelem i letnim płaszczem leżącym na siedzeniu obok, samochód należał wyłącznie do niej. Mały, własny, samowystarczalny świat. „Jadę, naprawdę jadę!” – myślała z radością.
Na ostatnim skrzyżowaniu na obrzeżu miasta, tuż przed zjazdem na wielką podmiejską autostradę, zatrzymała się, czekając na światła, i wyciągnęła z portfela list od doktora Montague. „Nie będzie mi nawet potrzebna mapa” – pomyślała. „To musi być bardzo skrupulatny człowiek”.
„Trasa numer 39 do Ashton – czytała w liście – następnie skręcić w lewo na trasę numer 5 w kierunku zachodnim. Jechać dalej w tym samym kierunku przez około trzydzieści mil, aż dotrze Pani do małego miasteczka Hillsdale. Proszę przejechać przez całe Hillsdale, do rogu ze stacją benzynową po lewej stronie, a kościołem po prawej. Następnie trzeba skręcić w lewo w wąską, wiejską dróżkę. Jest to bardzo kiepska droga, wijąca się pośród pagórków. Pojedzie nią Pani do końca, jakieś sześć mil, aż dotrze Pani do bramy Domu na Wzgórzu. Podaję tak dokładne wskazówki, gdyż nie radziłbym zatrzymywać się w Hillsdale i pytać o drogę. Ludzie tamtejsi są nieuprzejmi wobec obcych i zachowują się z otwartą wrogością wobec każdego, kto pyta o Dom na Wzgórzu.
Bardzo się cieszę, że przyłączy się Pani do naszej grupy w Domu na Wzgórzu i z wielką przyjemnością poznam Panią w czwartek 21 czerwca”.
Światła się zmieniły i skręciła na autostradę, uwalniając się od miasta. „Nikt mnie już tutaj nie złapie” – pomyślała. „Nie mają nawet pojęcia, w którą stronę jadę”.
Nigdy dotąd nie jeździła tak daleko sama. Pomysł dzielenia tej cudownej podróży na mile i godziny był śmieszny i dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Prowadząc samochód precyzyjnie pomiędzy linią wymalowaną na szosie a pasmem przydrożnych drzew, rozkoszowała się przemijaniem chwil, ciągle nowych, porywających ją z sobą w ten niewiarygodnie nowy świat, w nowe, nieznane miejsca. Już sama ta podróż była dla niej pozytywnym czynem, miejsce przeznaczenia niejasne, niewyobrażalne, być może wręcz nieistniejące. Zamierzała delektować się każdym etapem swojego podróżowania, podziwiając drogę, drzewa, domy oraz małe brzydkie miasteczka. Bawiła ją myśl, że mogłaby się gdzieś tu zatrzymać i nigdy już stąd nie wyjechać. Mogłaby zatrzymać samochód gdzieś na poboczu autostrady, mimo że dobrze wiedziała, iż było to niedozwolone i zostałaby za to ukarana. Mogłaby zostawić go na drodze i pójść poza te drzewa, w miękkie, ponętne pola. Mogłaby tak wędrować aż do upadłego, gonić za motylami czy brodzić w strumieniu, a potem wieczorem natrafiłaby na chatkę jakiegoś biednego drwala, który zaoferowałby jej schronienie. Mogłaby na zawsze zamieszkać w którejś z pobliskich wiosek albo nigdy nie zjechać z drogi i gnać przed siebie dopóty, dopóki nie zdarłaby doszczętnie opon i nie dotarła na koniec świata.
„A może – myślała – pojadę po prostu do tego Domu na Wzgórzu, gdzie mnie oczekują i gdzie proponują mi wyżywienie, schronienie i do tego jeszcze drobne wynagrodzenie za to tylko, że pozostawiłam wszystkie swoje miejskie zobowiązania i kłopoty za sobą i uciekłam w świat? Ciekawa jestem, jaki jest ten doktor Montague. I kto tam jeszcze oprócz niego będzie?”
Była już bardzo daleko za miastem i rozglądała się za zjazdem na trasę numer 39, tę magiczną nitkę wybraną dla niej przez doktora Montague spośród wszystkich dróg świata, która miała ją przywieść bezpiecznie do Domu na Wzgórzu. Żadna inna droga nie byłaby w stanie zaprowadzić jej z miejsca, w którym była, do miejsca, w którym pragnęła być. Wskazówki doktora Montague potwierdziły się, co czyniło go nieomylnym. Pod znakiem wskazującym na drogę do trasy numer 39 widniał również następny znak: Ashton 121 mil.
Droga, teraz już jej serdeczna przyjaciółka, wiła się, raz się wznosiła, raz opadała, prowadząc przez zakręty, za którymi czyhały na nią przeróżne niespodzianki. A to krowa przyglądała się jej zza płotu, a to obojętny pies siedzący gdzieś w dolinie, w której pośród pól i sadów leżało miasteczko. Na głównej ulicy jednej z wiosek, przez które przejeżdżała, zobaczyła obszerny dom podparty kolumnami i otoczony murowanym ogrodzeniem. Drewniane okiennice przysłaniały okna, a schodów strzegła para kamiennych lwów. Pomyślała sobie, że może kiedyś tam zamieszka i będzie je codziennie odkurzać, a wieczorem głaskać na dobranoc po głowach. „Czas zaczął się liczyć dopiero od tego czerwcowego poranka” – wmawiała sobie. „Był to jednak czas dziwny i jedyny w swoim rodzaju. W przeciągu zaledwie paru sekund zdołałam przeżyć całe życie w domu z dwoma lwami u wejścia. Codziennie zamiatałam werandę i odkurzałam lwy, a raz w tygodniu zmywałam im pyski, łapy i grzywy ciepłą wodą z sodą i czyściłam im zęby szczotką. Wewnątrz domu pokoje miały wysokie sufity, czyste lśniące podłogi i wymyte okna. Opiekowała się mną drobna, delikatna pani, która krążyła sztywno wykrochmalona ze srebrną zastawą do herbaty na tacy i codziennie wieczorem podawała mi dla zdrowia kieliszek wina z czarnego bzu. Obiady jadałam sama w długim pokoju przy wypolerowanym stole, a pomiędzy wysokimi oknami bieliły się w świetle świec płaszczyzny ścian. Jadłam drób i rzodkiewki prosto z ogrodu oraz śliwkowy dżem domowej roboty. Spałam pod baldachimem z białej organdyny i nocą strzegło mnie światło w korytarzu. Ludzie kłaniali się mi na ulicach miasta, ponieważ wszyscy byli dumni z moich lwów. A po śmierci…”
Pozostawiła już miasto daleko za sobą i przejeżdżała teraz obok brudnych i zamkniętych straganów z oberwanymi szyldami. Dawno temu musiało się tam znajdować jakieś targowisko z wyścigami motocyklowymi, gdyż napisy nadal je reklamowały. „Tylko dla straceńców” – zapewniał jeden z nich. Eleanor zaczęła szydzić z samej siebie, gdyż wszędzie zdawała się widzieć oznaki złych wróżb. Zwolniła, aby nie dojechać do Domu na Wzgórzu zbyt szybko.
W pewnej chwili zatrzymała się na skraju szosy pełna niedowierzania i podziwu. Cała droga, być może jakieś ćwierć mili, obsadzona była rzędem cudownie utrzymanych, pełnych różowego i białego kwiecia oleandrów. Wjechała w bramę, której strzegły, i zobaczyła, że drzewa ciągnęły się dalej poza nią. Bramę stanowiła zaledwie para podupadłych, rozsypujących się kamiennych kolumn, pomiędzy którymi wiodła droga w szczere pola. Rząd oleandrów rozdwajał się nagle i wyznaczał boki olbrzymiego placu. Z daleka miało się wrażenie, że drzewa po przeciwnej stronie czworoboku rosły na brzegu jakiejś niewielkiej rzeczki. Środek oleandrowego skweru był pusty, nie było tam żadnego domu ani budynku, niczego oprócz przecinającej go drogi, kończącej się nad brzegiem strumienia. „Co to mogło być?” – zastanawiała się. „Co też tu kiedyś stało, po czym dziś nie ma już ani śladu? Albo też co miano tu wybudować, a nigdy nie wybudowano? Czy miał to być dom? Czy też ogród lub sad? Czy właściciele opuścili to miejsce na zawsze, czy też mają tu zamiar powrócić? Oleandry są trujące” – przypomniała sobie. „Może one tu czegoś strzegą? Gdybym tak wyszła z samochodu i przeszła przez tę bramę, a potem znalazła się pośrodku tego magicznego kręgu oleandrów, to może okazałoby się, że trafiłabym do krainy czarów, chronionej trucizną od oczu natrętnych przechodniów? A może z chwilą przestąpienia tej bramy również znalazłabym się pod ich ochroną? I prysłoby wtedy zaklęcie, i znalazłabym się w jakimś słodkim ogrodzie z fontanną i niziutkimi ławeczkami oraz oplecionymi różami altankami. Natrafiłabym tam na tę jedną jedyną ścieżkę, być może wysadzaną drogimi kamieniami, rubinami i szmaragdami, która zaprowadziłaby mnie prosto do zaklętego miejsca. Weszłabym na górę po niskich, kamiennych schodkach i przeszłabym obok kamiennych lwów strzegących wejścia na dziedziniec, pośrodku którego stoi fontanna i gdzie czekałaby na powrót księżniczki zapłakana królowa. Na mój widok królowa upuściłaby swoją wyszywankę i skrzyknęłaby służbę, budzącą się wreszcie z głębokiego snu, i kazałaby jej przygotować obfitą ucztę. Prysło bowiem zaklęcie i pałac ożył na nowo. A potem wszyscy żyliby długo i szczęśliwie”.
„Ależ nie” – pomyślała po chwili, ruszając ponownie w drogę. „Jak tylko ukazałby się zamek i gdy tylko prysnąłby czar, cała okolica poza obrębem oleandrów powróciłaby do swej prawdziwej postaci. Zniknęłyby miasteczka, znaki drogowe i krowy rozmyłyby się w zielony, zamglony, baśniowy obraz. A potem od strony pagórków nadjechałby konno książę, cały w srebrze, z setką łuczników u boku, proporcami łopocącymi na wietrze, rżącymi i podrzucającymi niespokojnie łbami końmi i błyskiem klejnotów”.
Roześmiała się i odwróciła, aby pożegnać zaklęte oleandry.
– Innym razem! – obiecała im. – Innym razem wrócę tu do was i odczaruję was.
Przejechała ponad sto mil i zatrzymała się na obiad. Znalazła wiejską karczmę, która reklamowała się jako stary młyn, i sama nie mogła uwierzyć, że posadzono ją tam na umieszczonym ponad rwącym strumieniem balkonie. Rozciągał się stamtąd wspaniały widok na leżące poniżej mokre skały i upajająco iskrzącą się wartką wodę. Postawiono przed nią szklaną misę pełną białego sera oraz położono serwetkę, w którą zawinięte były maleńkie widelczyki do kukurydzy. Pragnęła maksymalnie przedłużyć swój obiad, gdyż była to kraina, w której czary rzucano i odczyniano bardzo prędko, a poza tym dobrze wiedziała, że Dom na Wzgórzu i tak czekał na nią u schyłku dnia.
Oprócz niej w sali znajdowało się jeszcze tylko czworo innych ludzi – matka i ojciec z małym chłopczykiem i dziewczynką. Rozmawiali ze sobą cicho i uprzejmie. Nagle dziewczynka odwróciła się i zaczęła się wpatrywać w Eleanor z nieukrywaną ciekawością, aż po chwili się do niej uśmiechnęła. Światła strumienia odbijały się o sufit i wypolerowane stoły i ześlizgiwały po lokach dziewczynki. Matka odezwała się:
– Ona chce kubek pełen gwiazd.
„O tak – pomyślała Eleanor – ja również. Naturalnie, że też chciałabym mieć kubek pełen gwiazd”.
– Ona wolałaby pić ze swego małego kubeczka – wyjaśniła matka, uśmiechając się przepraszająco do kelnerki, oburzonej trochę tym, że świeże mleko, jakie oferowali w młynie, nie odpowiadało małej dziewczynce. – Na jego dnie są gwiazdki i ona w domu zawsze z niego pije. Nazywa go kubkiem pełnym gwiazd, ponieważ widzi je po wypiciu mleka.
Kelnerka skinęła głową bez przekonania, a matka zwróciła się do dziewczynki:
– Dostaniesz mleko w tym kubeczku, jak tylko wrócimy do domu. A teraz bądź grzeczna i wypij trochę mleka z tej szklanki.
„Nie rób tego” – ostrzegła Eleanor dziewczynkę w duchu. „Zawsze domagaj się swego kubka pełnego gwiazd. Jak cię raz zmuszą do tego, żebyś była taka sama jak wszyscy, to już nigdy więcej go nie zobaczysz. Uważaj!”
Dziewczynka spojrzała na nią i uśmiechnęła się lekko pełnym zrozumienia, wszystkowiedzącym uśmiechem, ukazując dołeczki w policzkach, po czym potrząsnęła uparcie głową.
„Dzielna dziewczynka” – pomyślała Eleanor. „Mądra, dzielna dziewczynka”.
– Rozpuszczasz ją – odezwał się karcąco ojciec. – Nie powinnaś jej pozwalać na takie fanaberie.
– To tylko ten jeden raz – powiedziała matka. Odstawiła mleko i delikatnie dotknęła ręką ramienia dziewczynki. – Zjedz chociaż lody.
Kiedy wychodzili, dziewczynka pomachała rączką w kierunku Eleanor. Eleanor pomachała jej również i siedziała dalej w radosnej samotności, dopijając kawę i patrząc na wesoło i wartko płynący strumień. „Już niewiele mi pozostało” – pomyślała Eleanor. „Jestem prawie w połowie drogi”. I nagle przyszła jej do głowy myśl, migotliwa jak strumień. Przypomniała sobie urywek piosenki, mgliste słowa: „Zwłoka nie przynosi obfitości”.
Niewiele brakowało, a zatrzymałaby się tuż przed Ashton, gdzie zobaczyła maleńką chatkę ukrytą w ogrodzie. „Mogłabym tu zamieszkać zupełnie sama” – pomyślała. Zwolniła, aby lepiej przyjrzeć się krętej ogrodowej ścieżce wiodącej do małych niebieskich drzwi, z białym kotem śpiącym na schodach dla dopełnienia doskonałości obrazu. „Nikt by mnie tu za tymi różami nie odnalazł. A dla pewności obsadziłabym drogę oleandrami. W zimowe wieczory paliłabym ogień w kominku i piekłabym jabłka w swoim własnym piecu. Hodowałabym białe koty i uszyłabym białe firanki na okna. Czasami wychodziłabym do sklepu po herbatę, cynamon i nici. Ludzie przychodziliby do mnie, żebym im powróżyła i przepowiedziała przyszłość, a ja parzyłabym napary miłosne dla smutnych starych panien. Trzymałabym drozda…” Ale chatka była już bardzo daleko za nią i należało teraz rozejrzeć się za nową drogą, którą tak starannie nakreślił doktor Montague.
„Skręć w lewo na trasę numer 5” – polecały słowa listu i wkrótce znalazła się na trasie piątej, w kierunku zachodnim, tak jakby to sam doktor Montague prowadził ją w jakiś sposób z oddali, trzymając ręce na kierownicy jej samochodu. Podróż powoli dobiegała końca. „Mimo jego przestróg, zatrzymam się w Hillsdale na kawę” – pomyślała sobie. „Nie mogę znieść tego, że już za chwilę moja długa podróż się skończy”. Nie było to przecież żadne nieposłuszeństwo. List stwierdzał wyraźnie, że zatrzymywanie się w Hillsdale i pytanie o drogę nie było wskazane. Nie zabraniał wszakże zatrzymywania się na kawę i jeśli nie wspomni tam nic o Domu na Wzgórzu, to nie będzie w tym przecież nic złego. „W każdym razie – pomyślała niejasno – to moja ostatnia szansa”.
Zanim się obejrzała, pojawiło się przed nią Hillsdale, bezładna masa krętych i pogmatwanych uliczek oraz brudnych domów. Była to mała miejscowość, wioska właściwie, i jak tylko wjechała na główną ulicę, od razu zobaczyła na drugim jej końcu wspomniany w liście kościół i stację benzynową na rogu. Wyglądało na to, że znajdowało się tam tylko jedno miejsce, w którym można było wypić kawę. Była nim mało atrakcyjna gospoda. Eleanor uparła się jednak, aby przystanąć w Hillsdale,toteż zatrzymała samochód przy nadłamanym krawężniku i wysiadła. Po chwili zastanowienia zamknęła samochód na klucz, mając na uwadze leżącą na podłodze walizkę i kartonowe pudło na tylnym siedzeniu. „Nie zatrzymałabym się tutaj dłużej” – pomyślała, zmierzywszy wzrokiem ulicę, która nawet w promieniach słońca wyglądała na brudną i brzydką. W cieniu pod murem spał niespokojnie jakiś pies. Po drugiej stronie ulicy stała w drzwiach kobieta i bacznie przyglądała się Eleanor, a pod płotem sterczało dwóch milczących wyrostków. Eleanor, która zawsze obawiała się obcych psów, szyderstw kobiet i młodocianych chuliganów, weszła prędko do środka, ściskając kurczowo portmonetkę i kluczyki od samochodu. Wewnątrz ujrzała ladę, za którą stała zmęczona dziewczyna, zupełnie pozbawiona podbródka. Po drugiej stronie sali siedział samotnie mężczyzna i jadł obiad. Spojrzawszy na szarą ladę oraz stojącą na niej wysmarowaną szklaną misę, którą przykryty był talerz pączków, stwierdziła, że musiał być bardzo głodny, skoro się zdecydował na zjedzenie czegokolwiek w tym lokalu.
– Poproszę o kawę – zwróciła się do dziewczyny zza lady, która odwróciła się ociężale i wolno wyjęła filiżankę ze stosu naczyń stojących na półkach.
„Będę musiała wypić tę kawę, skoro tak się na nią nastawiłam – pomyślała sobie Eleanor – ale następnym razem powinnam posłuchać doktora Montague”.
Dziewczyna zza lady i jedzący obiad mężczyzna najwidoczniej zażartowali sobie z czegoś, gdyż kiedy postawiła przed Eleanor kawę, spojrzała na niego i uśmiechnęła się półgębkiem, a on wzruszył na to ramionami. Kelnerka roześmiała się wówczas na głos. Eleanor podniosła na nią wzrok, ale dziewczyna zajęła się wówczas oglądaniem własnych paznokci, a mężczyzna zaczął wycierać talerz chlebem. Być może kawa Eleanor była zatruta, w każdym razie z całą pewnością na taką wyglądała. Zdecydowana zgłębić do końca tajemnice Hillsdale, Eleanor raz jeszcze zwróciła się do kelnerki:
– Poproszę jeszcze o jednego pączka.
Dziewczyna spojrzała z ukosa na mężczyznę, zsunęła jeden pączek na talerzyk i postawiła go przed Eleanor, po czym roześmiała się na widok jego spojrzenia.
– To bardzo ładne małe miasteczko – zagadnęła dziewczynę. – Jak się nazywa?
Dziewczyna wytrzeszczyła na nią oczy ze zdziwienia. Widocznie nikt przedtem nie miał odwagi nazwać Hillsdale ładnym małym miasteczkiem. Po chwili znowu spojrzała na mężczyznę, jakby oczekując od niego potwierdzenia, i rzekła:
– Hillsdale.
– Długo tu mieszkasz? – spytała Eleanor. „Nie wspomnę ani słowa o Domu na Wzgórzu” – zapewniała siebie w duchu. „Ja tylko jeszcze gram na zwłokę”.
– Aha – odpowiedziała zwięźle dziewczyna.
– Życie w takim małym mieście musi być bardzo przyjemne. Ja pochodzę z dużego miasta.
– Ach tak?
– Podoba ci się tu?
– Nie narzekam – odpowiedziała dziewczyna. Spojrzała znowu na mężczyznę, który przysłuchiwał się im uważnie. – Niewiele się tu dzieje.
– Jak duże jest to miasteczko?
– Niewielkie. Jeszcze kawy? – Pytanie to skierowane było w stronę mężczyzny, który stukał kubkiem o spodek. Eleanor, która właśnie odważyła się na pierwszy łyk, zastanawiała się, jak on mógł prosić o więcej.
– Czy miewacie tu wielu gości? – spytała, kiedy dziewczyna, napełniwszy kubek, wróciła na swoje miejsce za ladą i oparła się nonszalancko o półki. – Mam na myśli turystów.
– A po co? – Przez chwilę dziewczyna patrzyła na nią z błyskiem w oczach odzwierciedlającym pustkę jeszcze większą od tej, którą znała Eleanor. – A po co miałby tu ktoś przyjeżdżać? – Popatrzyła nadąsana na mężczyznę i dodała: – Nie ma tu nawet kina.
– Ale te wzgórza są takie malownicze. W takich małych miasteczkach jak to, położonych z dala od głównej trasy, często chyba można natrafić na ludzi z wielkich miast, którzy chcą kupić domy u stóp wzgórz. Na odludziu, żeby odciąć się od świata.
Dziewczyna zaśmiała się krótko.
– Nie tutaj.
– Albo odnawiają stare.
– Odludzie! – zaśmiała się znowu dziewczyna.
– To dziwne – zauważyła Eleanor, czując na sobie wzrok mężczyzny.
– Tak. Jeśli będzie tu kino, to może wtedy…
– Myślałam – zaczęła Eleanor uważnie – że mogłabym się przynajmniej rozejrzeć dookoła. Stare domy są zwykle tańsze i wielką przyjemnością jest przywracanie im świetności.
– Nie tutaj.
– A więc nie ma tu w okolicy żadnych starych domów? Nawet tam wyżej?
– Nie ma.
Mężczyzna wstał i wyciągnął z kieszeni pieniądze, po czym odezwał się po raz pierwszy:
– Ludzie wyprowadzają się z tego miasta, a nie wprowadzają.
Kiedy zamknęły się za nim drzwi, dziewczyna zwróciła swe oczy bez wyrazu z powrotem na Eleanor nieomal z oburzeniem, tak jakby to Eleanor i jej trajkotanie zmusiły go do wyjścia.
– On miał rację – powiedziała na koniec. – Ludzie stąd uciekają. Jeśli mają szczęście.
– A dlaczego ty stąd nie uciekniesz? – spytała Eleanor, na co dziewczyna wzruszyła ramionami.
– A bo to gdzie indziej byłoby mi lepiej? – spytała. Obojętnie wzięła od Eleanor pieniądze i wydała jej resztę. A potem jeszcze raz rzuciwszy błyskawiczne spojrzenie na puste talerze na drugim końcu lady, odezwała się nieomal z uśmiechem: – Codziennie tu przychodzi.
Eleanor uśmiechnęła się do dziewczyny, lecz kiedy próbowała ją ponownie zagadnąć, ta stała już odwrócona plecami i układała filiżanki na półkach. Czując się więc zbędna, z ulgą wstała i zostawiwszy resztę kawy, zabrała kluczyki i portmonetkę.
– Do widzenia! – zawołała, a dziewczyna, ciągle jeszcze zwrócona do niej plecami, odpowiedziała:
– Powodzenia! Mam nadzieję, że znajdziesz ten swój wymarzony dom.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
