Miliarder ebook

Rozdział 1

8 grudnia

– Kurwa mać! – Maciej Kupczyk rozpoczął dzień jak zwykle.

Przez przymknięte powieki spojrzał w kierunku zaciemnionych okien. „Na dziś zapowiadali pierwsze opady śniegu, bez szans na słońce, całe niebo będzie zasnute szarymi chmurami, szarymi jak moje całe kurewskie życie” – pomyślał, przesunął palcem po wyświetlaczu telefonu, wyłączając budzik nastawiony zawsze na tę samą godzinę – na 6.45. Położył się na wznak, zakrył dłońmi twarz, trzema kopnięciami posłał kołdrę na podłogę. Teraz miał pięć minut dla siebie, pięć minut na wypowiadanie magicznych zaklęć, odpowiednie nastrojenie się przed pracą, pozytywne myślenie, wizualizację pragnień i – jak mówił – „połączność” z kosmosem.

Osiem lat temu Maciej Kupczyk oderwał się od materiałów przygotowujących go do egzaminów na studia medyczne. Wsiadł do pekaesu, później pociągu, aż dotarł do miasta marzeń – Bydgoszczy. Marzenia bywają różne, jednak on, mieszkaniec wsi Bratian, pragnął mieszkać w dużym – jak na polskie standardy – mieście. Bliżej miał do Torunia czy Olsztyna, ale uznał, że te miasta są zbyt małe na jego ambicje. A takie metropolie jak Trójmiasto czy Warszawa onieśmielały go, Łódź go brzydziła, a Kraków wprawdzie piękny, lecz był zbyt daleko.

Tylko Bydgoszcz wydawała się w sam raz i spełniała wszystkie kryteria jego misternie uknutego planu.

Maciej zamierzał zostać lekarzem, jednak egzaminy wstępne na studia medyczne okazały się zbyt trudne, żeby nie powiedzieć, że przerosły jego możliwości intelektualne. Z braku lepszych widoków, trochę za namową ciotki – siostry ciotecznej matki, u której zamieszkał na czas studiów – wybrał ekonomię.

Uwierało to go, ale po trzeciej nieudanej próbie otrzymania indeksu Collegium Medicum zdecydował, że pozostanie na ekonomii, a potem zostanie księgowym.

Studia szczęśliwie ukończył w wieku 25 lat. Edukację powinien zakończyć rok wcześniej, jednak niespodziewana śmierć ojca Tadeusza, który zginął podczas żniw śmiercią tragiczną, wpędziła go w stan apatii i przygnębienia.

Ojciec, ot tak, po prostu, nażłopał się piwa i wypadł z kabiny wprost pod tylne koło prowadzonego przez siebie kombajnu. Zwyczajna śmierć, jakich wiele podczas prac polowych w Polsce. Pogrzeb był katolicki, ksiądz nad grobem wspominał go jako prawego chrześcijanina i za wzór do naśladowania. „Będzie nam ciebie, Tadeuszu, brakowało, twojego dobrego serca i pomocnych dłoni najbardziej. Spoczywaj w pokoju” – powiedział na koniec. Pijaństwo i rozwiązłość obyczajów przemilczał, ale cała wieś znała Tadeusza od tej „niechrześcijańskiej” strony.

„My, bratianie, musimy trzymać się razem! Każdy bratianin powinien śpieszyć innemu bratianinowi z pomocą, gdy ten jej potrzebuje” – powiedział wuj z Warszawy Rajmund Miedzianowski, były mieszkaniec wsi Bratian, który pracował w Departamencie Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie. Wuj Rajmund był obrotnym mężczyzną, zatem spieniężył większą część całkiem sporego gospodarstwa należącego do państwa Kupczyk, a położonego na skraju wsi Bratian. Było tego około 50 hektarów ziemi. Dziewięć hektarów przyległych do domu i dwie duże stodoły pozostawił matce Macieja – Elżbiecie. Ponadto kupił siostrzeńcowi małe mieszkanie w Bydgoszczy, a jego matce zobowiązał się wypłacać skromną, aczkolwiek dożywotnią emeryturę. Pani Elżbieta wydzierżawiła niesprzedane dziewięć hektarów bogatemu sąsiadowi Henrykowi Kiszonce, który majątku dorobił się na Islandii, jeszcze w latach 90.

Od tego momentu sytuacja materialna matki Macieja stała się wyraźnie lepsza niż za czasów, kiedy razem z mężem Tadeuszem zajmowali się gospodarstwem. A Maciej po kilku wizytach u psychiatry, a wcześniej po zjedzeniu kilkudziesięciu opakowań xanaxu, olanzinu i prozacu, wydobrzał psychicznie na tyle, że mógł wrócić na studia. Obronił się rok później, uzyskując tytuł magistra ekonomii z oceną dostateczną. Na szczęście przy wystawianiu oceny końcowej komisja nie wzięła pod uwagę tego, że spóźnił się pół godziny na obronę. Niska ocena miała związek z dość chaotycznie napisaną pracą oraz częściowym brakiem możliwości zrozumienia mówcy. Maciej na godzinę przed obroną dla ukojenia nerwów zażył bowiem dwie tabletki pernazyny, która to spowodowała, że stojąc na przystanku, przepuścił dwa autobusy linii 52, zanim się zorientował, że to jego autobus.

Później „zgubił” się na uczelni, a dokładnie rzecz ujmując – zamyślił się, czytając karteczki przypięte do tablicy ogłoszeń. Dopiero kiedy szczęśliwym zbiegiem okoliczności został odnaleziony i doprowadzony pod właściwe drzwi przez koleżankę Stasię Wolak, udało mu się stanąć przed szanowną komisją. Prawdopodobnie gdyby nie piekąca potrzeba, dokuczliwe hemoroidy panny Stasi Wolakówny, które szła dyskretnie nakremować do toalety, Maciej nie obroniłby się w wyznaczonym terminie. Na koniec nie było kwiatów, bo Kupczyk, choć szczerze chciał nimi wyrazić wdzięczność i podziękowanie, dopiero po obronie przypomniał sobie, że zostawił je na przystanku. W zamian za to zaskoczona komisja została dosłownie ośliniona po chętnie rozdawanych przez niego pocałunkach dziękczynnych.

Wprawdzie oblewanie jego magisterki nie cieszyło się zbyt dużą frekwencją – impreza trwała trzy dni. Jedynymi gośćmi w jego domu był sąsiad z parteru Julian, dealer leków psychotropowych oraz Boguś ekspedient w sklepie chemicznym, z zamiłowania piroman. Kiedy Maciej się obudził, nikogo u niego już nie było, ze ściany zniknął także telewizor, natomiast zostały na stole kilka opakowań po lekach, woreczki po narkotykach oraz kilka butelek po taniej wódce. Zatem w nagłym przebłysku świadomości zamknął drzwi, wziął tabletkę na sen i clonazepam. Kolejne dwa dni odsypiał psychotropowo-narkotyczno-alkoholowego kaca, by w końcu następnego, szóstego dnia po obronie, pojechać z radosną wiadomością do rodzinnego domu. Były sernik z pomarańczową skórką, tradycyjna kawa z fusami. W szklance.

Nawet kilka sąsiadek przyszło z ciekawości zobaczyć świeżo upieczonego magistra. Żaden z rówieśników, kolega czy koleżanka, z którymi Maciej się wychowywał, nawet nie zadzwonił z gratulacjami. Wieczorem matka zaczęła wspominać ojca, co organizm Macieja odebrał jako bodziec do zażycia dwóch tabletek lerivonu, które wcześniej kupił od sąsiada Juliana Babiucha. I od tego momentu rozmowa się nie kleiła. Następnego dnia spał do godziny 14. Po obiedzie poszedł nad staw na ryby, wieczorem pokłócił się z matką, bo ta kolejny raz zaczęła wspominać ojca. Przerzucił torbę przez ramię, trzasnął drzwiami i pobiegł na przystanek. Wsiadł do ostatniego odchodzącego tego dnia pekaesu i ruszył w drogę powrotną.

Po drodze patrzył na zniekształcony w szybie krajobraz. Wszystko, co widział za oknem, rozmywało się, uwypuklało lub czasem robiło się wklęsłe. Zamyślił się. Doszedł do wniosku, że jego dotychczasowe życie nie było dobre, cały czas poruszał się w świecie, który nie odpowiadał jego aspiracjom, a przede wszystkim potrzebom finansowym, estetycznym i seksualnym. Brak pieniędzy, permanentny brak, bo w zasadzie to, co miał, wystarczało tylko na jedzenie i tabletki. Klaustrofobiczne mieszkanie urządzone starymi meblami z płyty wiórowej, obrzydliwa klatka schodowa, która nie zaznała remontu przynajmniej od 20 lat, tanie ciuchy kupowane na pobliskim rynku. Jego życie erotyczne to też dno, seksualny margines społeczny, katastrofa. Inicjacja seksualna wykonana na weselu kuzynki ustami pijanej ciotki pana młodego w kantorku z napojami. Później nic, onanizowanie się, sztuczna wagina kupiona w sklepie wysyłkowym – zakończył ten pobieżny, aczkolwiek dość samokrytycznie przeprowadzony remanent życia, po czym wrócił do głębszych przemyśleń. Najwyższy czas było zacząć dorosłe życie na poważnie. Czas skończyć z obżeraniem się tabletkami, bo kiedy przestawały działać, czuł się jak pustelnik, przez co jeszcze bardziej zamykał się w sobie. Doszedł do wniosku, że tabletki – mimo że są pyszne, a ich działanie cudowne – jednak cały czas mu szkodziły. To przez leki „zapuścił” się towarzysko, bo nie potrafił sobie nawet znaleźć choćby kogoś do seksu, a przecież urody mu nie brakowało. Najwyższy czas było odciąć się od matczynej pępowiny, skończyć wegetowanie za marne grosze, które dostawał albo od matki lub wuja z Warszawy. Czas się ogarnąć, uporządkować sprawy, znaleźć tą jedyną na całe życie, ożenić się.

Dokładnie w momencie, kiedy autobus przejeżdżał przez most na Wiśle, a po przeciwnej stronie rzeki widać było mury fordońskiego więzienia, podjął decyzję, że będzie żył według własnych wytycznych, które uczynią z niego osobę nie tylko w pełni samodzielną, lecz także bogatą. Dlatego wymyślił pięć przykazań, których miał trzymać się przez całe życie. Obiecał to sobie.

Nie

będę zażywał żadnych polepszaczy samopoczucia oprócz prozacu i lorafenu.

Nie

będę nadużywał alkoholu. Jako limit ustalam pół litra wódki tygodniowo.

W pracy będę sumienny i w miarę możliwości koleżeński.

Będę przyjaźnił się

tylko

z osobami wpływowymi i majętnymi.

Nie

będę kłamał, chyba że kłamstwo będzie mogło wpłynąć korzystnie na zmianę mojej sytuacji zawodowej i finansowej.

Jeszcze tego samego dnia punkt po punkcie spisał owe przykazania drukowanymi literami na dwóch kartkach, przykleił je w dużym pokoju i łazience obok lustra. Od kolejnego poranka zaczął intensywnie szukać pracy. Przez trzy kolejne miesiące wysyłał CV na stanowiska przedstawicieli handlowych, regionalnych kierowników sprzedaży, a także zgodnie ze swoim wykształceniem księgowych. W sumie swoją aplikację wysłał 62 razy. Nikt nie zadzwonił, nikt nie odpowiedział e-mailem, nikt. Dwa razy nerwowym ruchem wysunął szufladę w łazience, gdzie trzymał leki psychotropowe, jednak w momencie, kiedy chciał sięgnąć po tabletki, jego wzrok trafiał na kartkę przyklejoną na lustrze: „Stop! Nie rób tego! To ci nie pomoże!”.

Któregoś październikowego, słonecznego popołudnia poszedł kupić wyznaczony cotygodniowy przydział wódki i przy tak zwanej okazji gazetę. Kiedy stanął przy kiosku, na szybce spostrzegł przyklejone ogłoszenie: „Pracownika na pół etatu zatrudnię. Wiadomość w kiosku”. Nie wiedząc czemu, pochylił się, wsadził głowę do kioskowego okienka, spojrzał w bladoniebieskie, jakby pozbawione sensu życia oczy starszej pani, i zapytał:

– Oferta nadal aktualna?

Kobieta podała mu numer do szefowej i już dwa dni później Maciej Kupczyk, magister ekonomii, zasiadł za ladą kiosku wykonanego z waty szklanej i żywicy epoksydowej – zimą zimno, latem pot leje się po całym człowieku. Jednak cieszył się tą pierwszą pracą, wszak każdy musi od czegoś zacząć, a siedzenie w domu doprowadzało go do obłędu. Pierwszy dzień był przyuczany do wykonywanej pracy przez zmienniczkę, kolejnego dnia pracował już samodzielnie. O godz. 6 otworzył kiosk, ponieważ ranki były już bardzo chłodne, włączył piecyk gazowy, i zaczął sprzedawać. Do okienka podchodzili ludzie, bezimienne twarze niecierpliwie czekające na wydanie zamówionego towaru i resztę.

A to bilet „pan się pospieszy, bo 53 już jedzie”, a to papierosy „pan daje, bo jeszcze chcę zajarać, zanim przyjedzie autobus”, a to gazety „tę spod spodu pan da niewygniecioną”. Co klient to freek uszyty na własną modłę, prawie zawsze w pośpiechu. W końcu około godz. 9 przyszedł pierwszy spokojny klient. Siwy mężczyzna, po sześćdziesiątce, którego Maciej często widywał na osiedlu.

Ten gość był charakterystyczny. Chodził ubrany w czerwone, rozciągnięte dresy z odbarwieniami na wysokości kolan. I zawsze zalatywało od niego wódką. Ponadto spacerował z psem poczętym prawdopodobnie ze zbliżenia labradorki z niewielkim sznaucerem.

– „Express”, paczkę mocnych i czerwoną zapalniczkę – odezwał się chropowatym, dość nieprzyjemnym głosem.

Maciej zgodnie z instrukcją wydaną przez szefową wyjął gazetę, położył przed sobą, później wyciągnął z foremki jedną spośród 40 zapalniczek i sprawdził, czy działa. Nie działała. Pstrykał nią co chwilę (tak dla pewności), równocześnie schylił się pod ladę po papierosy. Kiedy podniósł głowę ponad blat, spostrzegł, że gazety rozłożone przed nim płoną. Zapalniczka zadziałała nad podziw skutecznie, bo w ciągu piętnastu sekund zapaliły się też podciągnięte do połowy okna papierowe żaluzje. Kupczyk zerwał się i zaczął innymi gazetami gasić pożar. Chwilę później płonął już cały kiosk. Wyskoczył z niego na chwilę przed tym, jak zaczęły wybuchać dezodoranty i gaz do zapalniczek. Stanął obok mężczyzny w wyciągniętych dresach, przestępując z nogi na nogę, i przyglądał się własnemu dziełu zniszczenia.

– Pracowałem 21 lat w milicji i później jeszcze prawie 10 w policji, widziałem wiele głupich zdarzeń i wielu debili. Jednak z takim idiotą jak ty, chłopcze, spotykam się pierwszy raz w życiu – powiedział mężczyzna i postał jeszcze mniej więcej minutę w milczeniu, i odszedł w kierunku sklepu spożywczego.

Później przyjechały policja i straż pożarna. W międzyczasie kiosk stopił się i teraz przypominał kopcący się naleśnik rozlany na chodniku. Policjanci zabrali Kupczyka do radiowozu, a strażacy przystąpili do dogaszania czegoś, co jeszcze niedawno było kioskiem z gazetami.

Kiedy radiowóz odjeżdżał w kierunku komendy, nastąpiła eksplozja butli z gazem, którą zasilany był mały piecyk w kiosku. Maciej, zanim zemdlał, przez szybę auta zdążył zobaczyć lecącego nad samochodami strażaka, który wymachiwał rękoma i nogami, próbując zachować jako taki balans.

Maciej był w szoku, który mimo wysiłków lekarzy nie mijał przez wiele dni. Trafił zatem na miesięczną obserwację do szpitala dla nerwowo chorych w Świeciu. Przykazanie o ograniczeniu tabletek psychotropowych zostało złamane, pogwałcone wbrew jego woli. W szpitalu już pierwszego dnia poczęstowano go hydiphenem. Dwa dni później na oddziale pojawiła się jego mama, jednak nie wpuszczono jej na salę z uwagi na fakt, że mężczyzna nie chciał z nią rozmawiać i poprosił pielęgniarkę, żeby powiedziała matce, iż nie ma z nim kontaktu. Po trzech tygodniach jego pobytu w szpitalu przyjechał wujek Rajmund Miedzianowski z Warszawy i powiedział: „My, bratianie, musimy trzymać się razem! Każdy bratianin powinien śpieszyć innemu bratianinowi z pomocą, gdy ten jej potrzebuje”. Nie martw się, Macieju, zapłaciłem tej babie za kiosk, coś go spalił. Sprawy w sądzie też nie będzie, wszystko pozałatwiałem jak trzeba, tak po naszemu, po bratiańsku. Każdy dostał, co mu się należało, a ze szpitala wypiszą cię za tydzień. Jak wyjdziesz, to dam ci na wczasy, a potem pójdziesz do pracy tam, gdzie ci powiem. O resztę się martw – zakończył wywód, poklepał siostrzeńca lewą dłonią po twarzy, natarł mu rubasznie uszy i wyszedł.

Tygodniowe wakacje spędzone na Teneryfie, słońce, które mimo jesieni grzeje tak jak w Polsce w czerwcu, uczyniły dużo dobra dla Macieja. Do Polski wrócił pełen wiary w siebie, naładowany pozytywną energią. Z Lotniska Okęcie pojechał wprost do domu wuja, gdzie dowiedział się, że został stażystą w dziale księgowości bydgoskiej firmy o obco brzmiącej nazwie Veltronex. Wuj zapewnił, że po pół roku ma przejść na płatne stanowisko asystenta starszego księgowego. Jak powiedział, tak też się stało. Maciej Kupczyk stawił się do pracy 8 grudnia, a po pół roku został w firmie zatrudniony na stałe.

– Kurwa mać! – krzyknął Maciej po raz drugi, przekręcając się w łóżku. – Dwa lata… co do dnia! Dokładnie dwa lata przekładania papierów z lewej strony biurka na prawą, wpisywania liczb do tabelek programów księgowych i zero możliwości na rozwój. Do tego ci korporacyjni debile i te głupie pizdy, te zera, którym się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy, że są zabawni, przebojowi i wyjątkowi. Boże jak ja tych karierowiczów nienawidzę!

Kupczyk wystrzelił z łóżka, następnie potruchtał cztery metry dzielące go od łazienki, włączył światło i stanął przed lustrem. Spojrzał na swoje odbicie, przystojnego 27-latka o bladej cerze, jasnych blond włosach i niebieskich oczach. Zacisnął usta, przekręcił kran z zimną wodą, kilkukrotnie ochlapał twarz. Wyprostował się, jeszcze raz spojrzał w lustro. Woda spływała mu z grzywki na powieki, rozmazując widok własnego odbicia.

– Ja ich wszystkich jeszcze zadziwię, wszystkim pokażę, na co mnie stać! Rozpierdolę… bandę żałosnych dupków, Bóg mi świadkiem, że jeszcze będą mi jeść z ręki! – krzyczał do lustra.

Rozdział 2

Kupczyk zamknął drzwi od swojego dwupokojowego mieszkanka wybudowanego pod koniec lat 60. z płyt prefabrykowanych na bydgoskim osiedlu Błonie. Po wyjściu z klatki skręcił w prawo i z konieczności, z nieukrywaną niechęcią, przeszedł przez targowisko, które niejako przylegało do jego bloku. Następnie dwoma susami przeskoczył przez zamarznięty, wydeptany kawałek ziemi, który onegdaj był trawnikiem, wzdłuż którego stało zaparkowanych kilkadziesiąt aut. Jedno przy drugim, stłoczone niemal jak ludzie w porannym tramwaju. Pokryte szronem auta bardziej przypominały kolejkę wraków przygotowanych do złomowania niż wozy sprawne, gotowe do użycia. Wszystkie zaparkowane w rzędzie pojazdy, łącznie z 30-letnim czerwonym saabem należącym do Kupczyka, nie były warte więcej niż 12–14 tysięcy euro. Maciej z nieskrywaną niechęcią podszedł do swojego samochodu. Brązową teczkę, w której oprócz śniadania, starej gazety motoryzacyjnej oraz wymiętolonego podręcznika podrywania znajdował się futerał z długopisami, położył na tylnym siedzeniu samochodu. Usiadł na przetartym w kilku miejscach fotelu kierowcy, przekręcił stacyjkę. Akumulator z ledwością wprawił w ruch rozrusznik, który następnie przekręcił korbowód silnika, samochodem delikatnie zabujało. Kiedy silnik „zaskoczył”, z oberwanego wydechu buchnęły kłęby siwego dymu, dokładając swoje trzy grosze do wiszącego od kilku dni nad miastem smogu. Szczęście dziś się do Macieja uśmiechnęło, w nocy temperatura spadła nieznacznie poniżej zera i zapewne dlatego auto odpaliło bez konieczności „pożyczania” prądu kablami od sąsiada. Teraz wyskoczył na zewnątrz, szybkimi ruchami skrobaczki pozbył się cienkiej warstwy szronu pokrywającego szyby, po czym zadowolony z siebie wsiadł z powrotem do auta i ruszył w kierunku firmy.

Po chwili jego uwaga skupiła się na sprawach zawodowych, można powiedzieć, że rozmyślanie o pracy pochłonęło go całkowicie. „Jeżeli chodzi o wrogów zwyczajnych, to w firmie poza behapowcem najbardziej nie lubię informatyków – pomyślał i z niesmakiem wykrzywił usta. – W zasadzie nikt ich nie lubi. Zajmują całe piętro. Całe piętro napchane mężczyznami o wątpliwej aparycji, którzy prawdopodobnie się nie myją, bo zawsze śmierdzą, którzy witają się i pozdrawiają, machając chudymi rączkami. Na szczęście rzadko kiedy podają na powitanie obrzydliwe zapadnięte dłonie. Traktują je z większym pietyzmem niż pianista czy skrzypek. Możliwe, że się boją, że ktoś im je zmiażdży w uścisku. Jednak kiedy je już podają, te swoje obleśne, blade, pokryte rzadkimi włosami dłonie, zwieńczone białymi palcami z poobgryzanymi paznokciami, czuję się zniesmaczony i zdegustowany. Nieraz miałem ochotę ścisnąć je z całej siły, zgnieść to obślizgłe korporacyjne truchło tak, żeby coś w tych dłoniach chrupnęło. Na samą myśl o nich robi mi się niedobrze. Nie widzę żadnej potrzeby zatrudniania takiej liczby informatyków w naszej firmie, przecież i tak większość rzeczy w komputerach robimy sobie sami. Gdyby to ode mnie zależało, to z uwagi na procedury bezpieczeństwa i profil działalności spółki przetrwałoby trzech, no może czterech. Reszta wyleciałaby na bruk. Natomiast jeżeli chodzi o wrogów nadzwyczajnych, to tu zdecydowanie na czele grupy stoi mój kolega z działu księgowości, starszy księgowy, chuj jebany Michał Pytel”.

Ostrożnie pokonał autem ostry zakręt wiodący wprost na parking znajdujący się z lewej strony nowoczesnego biurowca należącego do spółki Veltronex. Zaparkował saaba dokładnie pod oknem swojego biura znajdującego się na pierwszym piętrze. W pośpiechu zamknął samochód, po czym wbiegł na portiernię, gdzie zgodnie z wewnętrznymi procedurami bezpieczeństwa został wylegitymowany. Pokazał zgarbionemu ochroniarzowi legitymację pracowniczą, odbił kartę w zegarze, przeszedł przez bramkę. Zamaszyście ukłonił się przechodzącemu dyrektorowi handlowemu Marczukowi, który nie odwzajemnił uprzejmości, tylko na widok nielubianego księgowego odwrócił głowę i skręcił w korytarz wiodący do swojego biura. Maciej westchnął i biegiem ruszył po schodach na pierwsze piętro. Tuż przed drzwiami do swojego biura przystanął, przeczesał delikatnie włosy, uspokoił oddech, po czym nacisnął klamkę i przestąpił próg biura. Rzucił w eter „dzień dobry”, po czym skierował się do swojego biurka pod oknem.

– Cześć Kupa – odezwała się starsza księgowa Elżbieta.

– Dobry to był, zanim przyszedłeś – powiedział Michał Pytel.

Pozostałe trzy osoby pracujące w księgowości nawet nie oderwały wzroku od komputerów. Dla nich wejście Kupczyka znaczyło tyle co nic, tak jakby do pokoju wszedł duch. Maciej ze zwieszoną głową podszedł do biurka i włączył komputer. Postawił pustą teczkę koło kaloryfera i ciężko usiadł na krześle. Przeszywający ból, podobny do bólu wywoływanego przez użądlenie osy w kilku miejscach naraz, poraził jego pośladki. Najpierw wrzasnął, później poderwał się do góry tak gwałtownie, aż stopy straciły na moment kontakt z podłogą.

W tym samym momencie roześmiali się wszyscy, teraz dwóch jego kolegów i trzy koleżanki zwijali się ze śmiechu, kiedy on tarł się po tyłku, chcąc jak najszybciej pozbyć się uczucia pieczenia. Upokorzony wybiegł z pokoju wprost do łazienki. Pośladki mu płonęły. Szybko odpiął pasek, spuścił spodnie razem z majtkami i wypiął tyłek do lustra. Natychmiast pojawiły się na pośladkach trzy małe krwawe punkty. Teraz był już pewien, że usiadł na wbite w siedzisko szpilki czy może pineski. Jego złość zamieniona w bezsilność odbijała się w lustrze pod postacią wypieków na twarzy i wilgotnych od łez oczu. Odkręcił kran, zaczął delikatnie przemywać pośladki. Zimna woda dosyć szybko zaczęła przynosić ulgę, jednak nic nie mogło poprawić zdeptanego samopoczucia. Kiedy drzwi od łazienki niespodziewanie się otworzyły i zobaczył w nich dyrektora handlowego, tak szybko podciągał spodnie, że potknął się i upadł na kolana.

– Panie Kupczyk, czy panu już całkiem rozum odebrało? Jeżeli już zdecydował się pan na mycie tyłka w zlewie, w pracy, to chociażby pan drzwi zamknął.

– Przepraszam.

– Pan przeprasza, a co ja się naoglądałem, to moje. Niesmak pozostanie… A że pamięć mam fotograficzną, to pewnie na całe życie.

Kiedy Maciej wrócił do działu księgowości, wszyscy siedzieli z nosami „przyklejonymi” do monitorów. Nikt nie dawał niczego po sobie poznać, choć czerwone twarze i łzy w oczach świadczyły, że wszyscy dopiero skończyli się śmiać. Z zaciśniętymi szczękami podszedł do obrotowego krzesła i delikatnie obmacał jego siedzisko. Szpilki czy pineski, na które usiadł parę minut wcześniej, zniknęły. Jeszcze raz dokładnie obejrzał miejsce pracy, szukając ewentualnych niespodzianek, które mogli przygotować mu pod jego nieobecność koledzy. Włączył komputer i przez chwilę patrzył przez okno. Z zasnutego chmurami nieba sypały się drobne płatki śniegu, które powoli zmieniały krajobraz, przykrywając wszystko cieniutką warstwą bieli. Kolejny dzień w pracy, kolejne upokorzenie, tym razem gorsze niż wszystkie pozostałe, których doświadczał niemal codziennie. Komputer w międzyczasie włączył się, a na ekranie pojawiła się tapeta z roznegliżowanym mężczyzną, który całował się z innym mężczyzną. Kolejny kawał. Maciej kliknął prawym przyciskiem myszy, aby przywrócić poprzednią tapetę, kiedy usłyszał nad sobą głos dyrektora handlowego Marczuka.

– Czy moje oczy dobrze przekazują obraz z pańskiego monitora czy może to wszystko mi się śni?!

– To nie jest tak, jak pan myśli, panie dyrektorze. Ktoś zrobił mi głupi dowcip…

– Skąd pan, panie Kupczyk, wie, co ja myślę?

– Zapewniam, że to dowcip… głupi dowcip.

– Czy to, co widziałem chwilę temu w łazience, również można nazwać dowcipem?

Po tym nastąpiła kilkunastosekundowa pauza, podczas której Maciej pięcioma kliknięciami myszki przywrócił firmową tapetę Veltronexu.

– Dzisiaj nie będę miał już czasu, ale proszę przyjść do mnie jutro… powiedzmy o godz. 14. I nie będą to pogaduszki, tylko rozmowa dyscyplinująca. Być może poinformuję o całej sprawie dyrektora finansowego i poproszę dział HR o przygotowanie nagany z wpisem do akt dla pana – dyrektor obrócił się na pięcie i wyszedł, trzaskając drzwiami.

– Przepraszam, to moja wina – odezwał się Michał Pytel. – Myślałem, że będzie śmiesznie, a wyszło tragicznie. Nie chciałem tak… Nie chciałem, żeby tak to się skończyło.

Maciej uniósł wzrok i spojrzał na znienawidzonego kolegę z pracy, choć słowo „kolega” w tym wypadku było daleko idącym nadużyciem. Patrzył na niego i zagryzał wargi, z trudem powstrzymując łzy. W całym dziale księgowości zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Jedynie szum wentylatorów komputerów zakłócał ciszę.

– Jeszcze raz przepraszam. – Pytel sięgnął po paczkę ciasteczek oreo, które leżały na jego biurku. – Proszę, to na zgodę, częstuj się w ramach przeprosin – uśmiechnął się szczerze i podszedł z wyciągniętą dłonią do Macieja.

Ten wstał z krzesła, jednak nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego słowa. Stał i patrzył na swojego odwiecznego wroga, w końcu uścisnął jego dłoń, z paczki wyjął ciastko i szepnął „dziękuję”.

Wszyscy powoli wrócili do pracy. Kupczyk położył ciastko na biurku, spojrzał na pulpit monitora i z dużą niechęcią kliknął w okrągłą niebieską ikonę przedzieloną żółtą błyskawicą, która otwierała program księgowy firmy Veltronex. Kiedy program się otworzył, Maciej wpisał hasło logowania do systemu, spojrzał na wyświetlone z lewej strony ekranu ikonki. Kliknął w pierwszą od góry, czerwoną. Czerwone ikonki oznaczały klientów kluczowych, a do tej przyporządkowana była firma Apenbo AB ze Szwecji, odbiorca płytek scalonych służących do budowy urządzeń do termowizji wykorzystywanych w niektórych samolotach produkowanych przez koncern SAAB-a. Kupowali też kilka pomniejszych półproduktów i produktów niezwiązanych z wojskowością, takich jak czujniki ruchu czy urządzenie służące do wykrywania wycieków gazu z gazociągów. Maciej na technice się nie znał, wiedział natomiast, że szwedzkie zakupy składają się na 16 proc. obrotów jego firmy i przez to jest to klient specjalny.

Wystawianie dokumentów sprzedaży zajęło mu czas do godz. 13. Do przerwy na lunch zdążył wystawić jeszcze faktury do Airbusa i firmy Dassault. Później do końca dnia zajmował się tak zwaną drobnicą. Jak zwykle za pięć szesnasta, tak jak wszyscy pracownicy jego działu, siedział już z teczką na kolanach i wpatrywał się w dłuższą wskazówkę ściennego zegara, kiedy ustawi się w pozycji pionowej. Kiedy to się stało, zerwał się na równe nogi, ciasteczko oreo wrzucił sobie do kieszeni płaszcza i jako pierwszy wybiegł z pokoju. Dziesięć schodów w dół, półpiętro, kolejne dziesięć i już stał w kolejce do obrotowej bramki wypuszczającej pracowników na zewnątrz. Dwie osoby przed nim szybko przeszły przez bramkę, sczytując jedna po drugiej w wyćwiczonych do perfekcji ruchach magnetyczne karty pracownicze. Maciej również przyłożył swoją kartę w wyznaczonym miejscu, popchnął jedno z trzech ramion, jednak bramka obróciła się tylko częściowo, do połowy go blokując. Szarpnął ciałem do przodu, powtórzył tę czynność raz jeszcze, lecz jakaś niewidzialna siła trzymała go za plecy. Po wykonaniu kilku nieskoordynowanych ruchów udało mu się odwrócić do tyłu o tyle, żeby zobaczyć, że pasek jego płaszcza razem ze szlufką został wkręcony w szczelinę kołowrotka. Oprócz tego dostrzegł przynajmniej dwadzieścia osób czekających w kolejce do wyjścia.

– Pan się nie szarpie, zaraz panu pomogę – usłyszał głos wartownika.

– Co się stało? – usłyszał głosy z tłumu. – To ten debil z księgowości zepsuł bramkę. – Ale jak to możliwe? – Boże, ja się akurat dziś spieszę po dziecko do przedszkola. – Co ten idiota znowu zrobił? – Ładna buzia to jednak nie wszystko, rozum, jak widać, jest ważniejszy!

W tym momencie impuls, genialna myśl podsunięta przez starą, zapamiętaną przez Kupczyka reklamę cukierków mentos przetoczyła się przez jego umysł. Postanowił zabłysnąć, zmienić swój wizerunek przystojnego nieudacznika w zabawnego kolesia radzącego sobie w każdej sytuacji. Obrócił się z promiennym uśmiechem do tłoczącej się przy bramce gawiedzi, wyjął z kieszeni ciasteczko oreo, które dostał od Pytla, wrzucił je sobie do ust, mrugnął okiem w lewo i prawo, i obrócił się na pięcie, pochylił, usiłując zdjąć płaszcz w popisowym numerze przez głowę, kiedy poczuł, że kołowrotek niespodziewanie ustąpił, a on pikuje wprost na podłogę. Kontakt z podłożem nie był tak bolesny, jak się spodziewał, jednak uderzenie spowodowało zmiażdżenie ciasteczka oreo znajdującego się w jego ustach, z którego teraz, po wymieszaniu ze śliną, zaczął się sączyć niepowtarzalny smak kremu do golenia. „Skąd w ciasteczku krem do golenia? Tak, to kolejny idiotyczny kawał Michała Pytla”.

– Co tu się dzieje? – usłyszał nad sobą głos dyrektora handlowego Marczuka, którego nie mógł zobaczyć z uwagi na to, że dół płaszcza miał naciągnięty na głowę. – To znowu pan, panie Kupczyk?

– Tak, to ja, przewróciłem się – odparł niewyraźnie ustami wypełnionymi ciasteczkiem wymieszanym z pianą, ponieważ teraz krem zamienił się w pianę i było jej coraz więcej.

– Proszę, panowie mu pomogą, bo inaczej nie wyjdziemy dziś z pracy – skinął na ochroniarzy.

W czasie, kiedy dwóch ochroniarzy odplątywało go z płaszcza, Kupczyk połykał niesmaczne ciastko, starając się jak najszybciej pozbyć kompromitującej zawartości ust. Wreszcie płaszcz znalazł się na swoim miejscu. Maciej stał ze zmierzwioną fryzurą, zmieszanym wzrokiem spojrzał na tłum koleżanek i kolegów z pracy stojących za bramką na wprost niego. Gdyby nie to, że bramka przepuszczała tylko po jednej osobie, prawdopodobnie doszłoby do linczu.

– Przepraszam bardzo – powiedział Maciej, a jego usta w tym samym momencie pokryły się pianą. Wszyscy w jednej chwili zaczęli się śmiać. Złość ustąpiła miejsca szyderze. Nawet dyrektor Marczuk śmiał się tak bardzo, że aż ukucnął. Upokorzeń jak na jeden dzień było zbyt wiele. Chłopak ze łzami w oczach sprintem pobiegł do samochodu, teczkę cisnął w głąb auta, przekręcił stacyjkę i zanim z budynku wyszli pierwsi pracownicy Veltronexu, odjechał z parkingu. Jechał i szlochał.

Jego twarz pokrywała piana, przez którą przedzierały się teraz na dół strugi łez, które zmieszane z kremem barwiły się na biało i kapały na płaszcz. Nawet nie zauważył, że drugi raz tego dnia zaczął padać śnieg. Płatki śniegu kręciły kółka, spirale i spadały na rozgrzaną przednią szybę samochodu, zamieniając się w strużki wody. Maciejowi wydawało się, że cały świat teraz płacze nad jego losem. Losem nieudacznika i pierdoły.

Jednak gdzieś w głębi podświadomości cały czas wierzył, że jest to etap przejściowy, a jego życie któregoś dnia się odmieni na lepsze. Włączył wycieraczki, które wesoło rozmazały po szybie wyciśniętą na ich krawędzie białą farbę plakatową. Tym razem kawał był wyjątkowo niebezpieczny. Zanim zdążył je wyłączyć, szyba stała się całkiem biała, możliwość obserwacji drogi zmalała do zera. Maciej wcisnął gwałtownie hamulec. Stare hamulce zadziałały poprawnie, nie mniej śliska nawierzchnia spowodowała, że auto ściągnęło na prawo i samochód walnął błotnikiem w stojący na chodniku kosz na śmieci. Kupczyk wpadł w histerię. Zaczął krzyczeć, kopać w pedały i walić w kierownicę rękoma. Teraz na jego twarz wyskoczyły jeszcze dwa wielkie smarki. Zanim się opanował do tego stopnia, żeby wyjść z auta, minęło przynajmniej dziesięć minut. Łzy ciekły mu nadal, cicho szlochał, kiedy wycierał podniesionym z ziemi śniegiem szybę i wycieraczki. Zdeptanej godności, zniszczonego poczucia człowieczeństwa nie mogła popsuć bardziej nawet pęknięta przednia lampa jego samochodu. Wrócił do środka, wyciągnął ze schowka paczkę chusteczek higienicznych i wytarł twarz. Posiedział jeszcze tak parę minut, uspokajając oddech, po czym ruszył. Kiedy dojechał bliżej centrum i stanął w korku samochodów w kierunku ronda Grunwaldzkiego, jego telefon niespodziewanie zadzwonił. Niespodziewanie, ponieważ nikt do niego nigdy ot tak, spontanicznie, nie dzwonił, nie dzwoniły koleżanki, koledzy ani matka, która uważała, że to syn powinien dzwonić do matki, a nie matka do syna. Jedynie wujek Miedzianowski dzwonił cztery razy w roku, składając życzenia na Wielkanoc, Boże Narodzenie, urodziny oraz imieniny. Skonsternowany Kupczyk wyjął telefon z wewnętrznej kieszeni płaszcza i spojrzał na wyświetlacz. Numer, który się wyświetlił, nie był zapisany w książce telefonicznej, więc nie mógł należeć do kogoś, kogo znał. Uznał, że to z pewnością pomyłka. Ostatecznie odebrał.

– Halo?

– Czy to idiota?

– Halo?

– Czy to numer do idioty? Dobrze się dodzwoniłem?

– Wypraszam sobie! Chyba ty jesteś idiotą! – prychnął Maciej i rozłączył połączenie. Tym razem smutek zastąpiła złość. Przesuwał się w korku powoli, jednak złość nie ustawała. Po chwili biały opel astra stanął szybę w szybę koło niego, kierowca, całkiem obcy człowiek, opuścił okno i zaczął kiwać do Macieja. Maciej opuścił korbką szybę i spojrzał w twarz nieznajomego mężczyzny w garniturze.

– Faktycznie jesteś idiotą. Cóż za samokrytyka! – powiedział mężczyzna, uniósł kciuk do góry i gwałtownie ruszył do przodu.

Kiedy stanął w małym korku przed rondem Poznańskim, telefon zadzwonił ponownie. Tym razem był to zupełnie inny numer niż poprzednio. Spodziewając się kolejnego kawału, odebrał telefon energicznie i odezwał się bardzo szorstko do słuchawki.

– Halo!

– Czy to pan idiota? – męski bardzo niski głos zadał identyczne jak poprzedni rozmówca pytanie.

– Sam jesteś idiota! Totalny kretyn! Debil! – darł się do słuchawki, obficie przy okazji plując na szybę.

– Faktycznie jest pan idiotą, tak tylko dzwoniłem, żeby sprawdzić.

Maciej krzyczał do słuchawki jeszcze przez dłuższą chwilę, mimo że wiedział, iż jego rozmówca się rozłączył. Zdenerwowany do granic możliwości dojechał na parking koło targowiska pod swoim blokiem. Zgrabnie wjechał tyłem na wolne miejsce parkingowe i gdy zaledwie wysiadł z auta, dobiegła do jego uszu rozmowa dwóch sprzedawców jajek, którzy mieli rozstawione swoje stanowisko sprzedaży przy chodniku.

– Idiota?

– No żeby takie coś sobie przyczepić do auta, to musi być idiota.

Maciej zgrzytnął zębami, po czym podążył za wzrokiem dwóch mężczyzn wprost na tylny zderzak swojego samochodu, na którym naklejona była duża naklejka, na białym tle czarne litery składające się w treść:

„Jestem idiotą. Nie wierzysz? Zadzwoń: 991 019 201”.

Jeszcze nigdy Maciej nie był tak wściekły, oszalały ze złości. Zawsze stresujące czy nieprzyjemne sytuacje wywoływały w nim uczucie smutku, wstydu, a teraz wszystko poszło w drugą stronę. Podszedł do auta, paznokciem podważył róg naklejki i pociągnął. Jednak niska temperatura spowodowała, że naklejka zamiast się odklejać w całości, odchodziła w maleńkich kawałkach. To zdenerwowało go jeszcze bardziej. Złapał zderzak od dołu i silnymi ruchami góra-dół wyrwał go ze starych, ledwo trzymających plastikowych zaczepów. Ryknął i cisnął zderzakiem na miejsce, gdzie kiedyś był trawnik.

– A to ci dopiero idiota! – powiedział jeden z mężczyzn od jajek.

– Prawdziwy Stasku, najprawdziwsy.

Kupczyk wyjął teczkę z samochodu, zamknął drzwi, przeszedł przez pozostałości trawnika i z całej siły uderzył Staska teczką w twarz.

– A ty stój! – wrzasnął do drugiego. – Bo jak się ruszysz, stratuję wam te zbuki! Jeszcze raz któryś nazwie mnie idiotą, to was pozabijam, mam żółte papiery, i tak mi nic nie zrobią – te ostatnie słowa zrobiły zarówno na tym leżącym Stasku, jak i tym stojącym mężczyźnie największe wrażenie.

Kupczyk poprawił płaszcz, teczkę przełożył do lewej ręki i pobiegł w kierunku swojego bloku. Po wejściu do mieszkania przeszedł parę kroków dzielących go od sypialni, padł na łóżko i zamarł w bezruchu. Roztopiony śnieg z butów spadł pod łóżko, zamieniając się momentalnie w kałużę. Po paru minutach usiadł, zdjął buty, rzucając każdym z nich ze złością w ścianę. Wtedy dopiero położył się i zasnął.

Rozdział 3

Kupczyk obudził się, kiedy było już zupełnie ciemno, zdezorientowany wyjął z kieszeni kurtki telefon, na wyświetlaczu cyfry składały się w godzinę 18.23. Zerwał się z łóżka, jakby zaspał na najważniejsze w życiu spotkanie, stanął na podłodze dokładnie w środku śnieżnej kałuży. Nieprzyjemne uczucie zimna, znak kolejnej porażki, spowodowały, że padł na łóżko jak rażony piorunem i postanowił zostać w nim do rana.

Rozebrał się w łóżku, wszystko zrzucił na podłogę, poszedł do ubikacji, w drodze powrotnej wziął laptopa, z lodówki wyjął butelkę wódki i wszedł z powrotem pod kołdrę. Wódka smakowała wybornie, humor powracał, a umysł Macieja oddał się całkowicie studiowaniu internetu. Najpierw niejako pro forma zajrzał na Facebooka. Jego 36 znajomych, trzech z rodzinnej wsi, siedmiu ze studiów i 23 z pracy, chwaliło się publicznie swoim życiem. Zakupy na Gwiazdkę, zdjęcia z imprez, selfie z przyjaciółmi, żarciki, memy, transmisje na żywo, dziesiątki lajków – wszystko to było mu obce. Komentarze w stylu: „Jak zawsze świetnie”, „Supersprawa, cieszę się, że się dobrze bawicie”, „Gratulacje stary” niszczyły mu humor. Jego konto od samego początku pozostawało w zasadzie niezauważone. Na początku próbował, starał się nawet coś zamieścić, zwrócić na siebie uwagę. Wszystko jednak, co zamieścił, było ignorowane bądź krytykowane. W zasadzie każda jego aktywność, nawet jego komentarze, stawały się przedmiotem drwin. „Kupa, niczego mądrego w życiu nie wymyślisz”, „Miły komentarz nie zmienia faktu, że jesteś dupkiem”, „Kupa, może czas pomyśleć o odejściu z tego świata na własną rękę?” – te komentarze można zaliczyć do grupy uprzejmych. Od kiedy dwóch kolegów zaczęło bezcześcić jego i tak niezbyt miłe przezwisko i nazywać go per Gówno, zerwał kontakt z Facebookiem na ponad rok. Dwa miesiące temu nieśmiało zalogował się ponownie, jednak nie zamieścił żadnego postu, swoją aktywność ograniczył do kilku lajków dwóch atrakcyjnych dziewczyn z pracy. Był typowym facebookowym duchem.

I tym razem zjechał suwakiem w dół, niejako wertując wydarzenia z życia 36 znajomych. Same durne przedświąteczne memy z mikołajem, reniferami i kilka politycznych, szydzących z premiera oraz prezydenta. Taki facebookowy standard. Jedynie znienawidzony Pytel chwalił się, że na Gwiazdkę chce sobie zakupić skodę, zamieścił nawet zdjęcie samochodu z podpisem: „Skorzystałem z wyprzedaży rocznika i zamówiłem! Odbieram dzień przed Wigilią, chętne laseczki zapraszam na jazdę próbną”.

– Zaraz się porzygam! Pytel i nowy samochód. Jakiś koszmar – Maciej wyraził swoją opinię całkiem głośno, po czym zamknął Facebooka.

Na każdej kolejnej stronie, którą odwiedzał, pokazywał mu się banner reklamowy firmy Rewident. „Weź pożyczkę – spełnij swoje marzenia” – krzyczał do niego napis. „Pożyczki do 20 tysięcy złotych, bez zaświadczeń” – twierdziło inne hasło reklamowe Rewidenta. „Weź pożyczkę na święta i zarżnij się na cały następny rok” – pomyślał, a jego uwaga na powrót skupiła się na Pytlu i na jego nowym samochodzie, a jeszcze bardziej szczegółowo na finansowaniu pojazdu. Myśli Macieja, dla których paliwem była chęć zemsty, zaczęły niepokojąco blisko krążyć wokół donosu na kolegę do urzędu skarbowego. „Mieszkanie w nowym bloku dwa lata temu, co roku wczasy za granicą, zimą narty, co weekend dwie imprezy w lokalach gastronomicznych wyższej kategorii, ciuchy ze sklepów w galeriach handlowych i teraz nowy samochód… nowy, a przecież ten poprzedni nie był aż taki stary. No może miał z siedem lat, nawet jeżeli skodę kupił na kredyt, to ciekawe, z czego będzie płacił raty, skoro wyraźnie żyje ponad stan! Powiadomienie odpowiednich służb o tym oszuście podatkowym, który na pewno ukrywa część dochodów, jest moim obowiązkiem. I nie jest to w sumie żaden donos, najlepiej będzie, jak urząd sprawdzi, czy mam rację czy nie, jeśli nie, to przecież krzywdy mu nie zrobią… a szkoda” – Pociągnął łyk wódki i na moment zapatrzył się w lampę na suficie, zbierając na nowo myśli. „Jeżeli mu nic nie zrobią, to w zasadzie taki donos nie ma sensu, zresztą tak prawdę mówiąc, jakie nieujawnione dochody może mieć taki ćwok? Chęć zemsty przysłania mi racjonalne myślenie i przecież nie chodzi tylko o Pytla, muszę się odegrać na wszystkich! Ale jak?! Gdybym był bogaty i wpływowy, gdybym awansował, gdyby byli ode mnie zależni, gdybym mógł ich zwolnić, wszyscy zaczęliby darzyć mnie szacunkiem. Bogaty?! Żebym był bogaty, musiałbym wygrać w lotto lub odziedziczyć spadek… Śmierć matki niewiele zmieni, poza tym ona świetnie się czuje, a o awansie nie mam co marzyć”.

– Kurwa mać! Muszę odmienić swoje życie! – wykrzyczał swoje ulubione zaklęcie tak głośno, że sąsiadka z dołu prawie natychmiast wystukała swoją dezaprobatę na kaloryferze. Maciej zwiesił ramiona i głowę, patrzył na ekran laptopa, na którym migały bannery reklamowe, rozświetlając jego twarz raz na żółto, raz na niebiesko. Jego wzrok bezmyślnie wpatrzony w monitor zaczął nagle czytać litery nagłówka wyświetlanego na środku monitora: „Łowca spadków zdemaskowany i zatrzymany przez policję”. Maciej kliknął myszką, żywo zainteresowany treścią artykułu, by już po chwili dowiedzieć się, że niejaki Mariusz G. wyszukiwał za granicą nekrologi. Przeglądał tylko takie, które powtarzały się w kluczowych gazetach, nekrologi osób ważnych. Interesowali go tylko bardzo bogaci przedsiębiorcy, politycy i biznesmeni międzynarodowego formatu. Jak podawano w artykule, Mariusz G. przy ustalaniu majątku denata korzystał z lokalnych rejestrów spółek handlowych. Przeważnie jednak wystarczyło wpisać nazwisko w przeglądarce Google, aby uzyskać potrzebne informacje. Po przeprowadzeniu takiego miniśledztwa jechał do… miasta zamieszkania nieboszczyka, wynajmował adwokata i zależnie od wieku denata podawał się za nieślubne dziecko bądź udawał prawnuczka osoby zmarłej. Żadna z oszukanych rodzin nigdy nie zażądała wykonania testów DNA, gdyż zawsze były to rodziny ekstremalnie bogate, a często ich członkowie to osoby powszechnie znane i szanowane. Nawet najmniejszy skandal mógłby zagrozić nie tylko wizerunkowi rodzin, lecz także notowaniami kontrolowanych przez owe familie spółek na giełdzie. Ponadto adwokaci wynajęci przez Mariusza G., prowadząc zręczną grę, po dwóch–trzech spotkaniach z adwokatami rodziny zmarłego godzili się na symboliczne zadośćuczynienie w kwotach od 200 tysięcy do miliona euro. Mariusz G. wpadł w ręce policji, kiedy w tym samym roku zażądał spadku po zmarłym Hieronimie Hackem i Heinrichu Blumm, którzy – jak się okazało – byli przyrodnimi braćmi. Rodzina niezwłocznie powiadomiła organy ścigania i Mariusz G. został zatrzymany, kiedy przyjechał do adwokata, aby odebrać gotówkę. Kupczyk zapatrzył się na zdjęcie młodego mężczyzny stojącego przy czarnym astonie martinie i zupełnie nie przeszkadzało mu, że ten mężczyzna miał zasłonięte czarnym paskiem oczy. „To jest to, to jest droga do pieniędzy, z tym że ja nie dam się złapać, bo nie będę pazerny. Skoro on działał w Niemczech i Austrii, to te kraje są spalone, wybiorę jakiś inny kraj!”.

Maciej zerwał się z łóżka. Jego umysł rozświetliły dziesiątki nieznanych mu jeszcze emocji, to endorfiny, prawdziwe, czyste, niechemicznie wywołane przez psychotropy czy narkotyki. Pobiegł do kuchni, by zrobić mocną kawę, wódkę wstawił do lodówki i wziął gorący prysznic. Po 15 minutach, dokładnie o godzinie 20.20, prawie trzeźwy usiadł z powrotem w łóżku z komputerem na kolanach i kubkiem kawy w ręce. Włączył przeglądarkę Google i zaczął intensywnie myśleć, do jakiej europejskiej nacji jest najbardziej zbliżona jego uroda. W końcu szeroko się uśmiechnął, mierzwiąc wymownie gęstą blond czuprynę, czas było zaplanować swoją nową przyszłość.

Rozdział 4

9 grudnia

Kiedy o godzinie 6.45 następnego dnia zadzwonił budzik, Maciej kończył zapisywać ostatnie zdanie w agendzie na najbliższy tydzień, był gotowy do realizacji swojego nowego planu na życie. Był gotowy do bycia w jednej czwartej Szwedem. Całą noc bowiem przeczesywał informacje o zgonach na szwedzkich portalach należących do największych gazet codziennych – „Dagens Nyheter”, „Expressen” i „Sydsvenska Dagbladet”. Jednak tam niczego nie udało mu się znaleźć. Dopiero kierowany wiejskim instynktem sięgnął po brukowiec. Znalazł internetową stronę gazety „Aftonbladet”, która odpowiadała jego potrzebom. Ponieważ nie znał szwedzkiego, gazetę przeglądał najpierw pod kątem zamieszczonych fotografii, a później treść artykułu kopiował i wklejał do translatora. Po trzech godzinach mozolnego przeczesywania portalu natknął się na artykuł sprzed dwóch dni ze zdjęciem masywnego bordowego budynku, który okazał się szpitalem w Sztokholmie. Treść artykułu po przetłumaczeniu na język polski wywołała wypieki na jego twarzy, ponieważ informowała o tym, że: „Lars Stigson, 99-letni znany z ekscentrycznych wybryków multimilioner, znajdujący się na siódmym miejscu listy wśród najbogatszych Szwedów, człowiek posiadający majątki w całej Europie, trafił do szpitala z ostrą niewydolnością nerek i jego stan jest krytyczny”. Wartość majątku tego starego pierdoły, według gazety, opiewała na 57 miliardów koron szwedzkich. Do tego artykuł zawierał skróconą historię jego życia. Podawano, że urodził się w Göteborgu, że w latach 1938–1939 mieszkał w Polsce, że studiował w Szwajcarii i po wojnie przejął interes ojca, który to zmarł na zawał w roku 1947. Później pisali też, że 10 lat wcześniej zmarła jego żona, że nie miał z nią dzieci i to, że dziennikarze odtworzyli drzewo genealogiczne Larsa Stigsona, co potwierdziło, że nikogo z jego rodziny nie ma już wśród żywych. Tajemnica testamentu, który – jak pisała gazeta – miał być otwarty po jego śmierci przez notariusza Gustavsona, rozpalała atmosferę do czerwoności. Wzbudzało to zrozumiałe emocje wśród Szwedów i w zasadzie idąc za ludzką naturą, można by powiedzieć, że cała Szwecja czekała, aż starzec zejdzie z tego świata, aby dowiedzieć się, kto odziedziczy miliardy koron. Kiedy Kupczyk skończył tłumaczyć artykuł, natychmiast przeliczył kwotę majątku Stigsona najpierw na złotówki, a później na euro.

Godzinę później Kupczyk zablokował na Facebooku osoby, które nie powinny wiedzieć o jego „nowej rodzinie”. Znalazły się wśród nich zarówno wszystkie osoby ze wsi Bratian, jak i dwóch kolegów z liceum, którzy mieli rodziny w jego wsi i mogli donieść matce o dziwnych wpisach syna. Oprócz tego profilaktycznie zablokował cztery osoby ze studiów oraz wszystkich trzech znajomych z bloku. Kiedy to zrobił, zamieścił na swoim profilu niewyraźne czarno-białe zdjęcie starszego pana, które znalazł w internecie, i podpisał je tajemniczo: „Już do Ciebie jadę, mój ostatni przyjacielu, nie odchodź, poczekaj”. Zamknął laptopa, zeszyt w smoki, w którym zapisywał wszystkie plany oraz zadania do wykonania, włożył do szuflady stolika nocnego i wstał z łóżka. Pierwszy raz zmotywowany, pierwszy raz bez „kurwa mać” na ustach. Poszedł do łazienki, wysikał się, wrócił do łóżka i zasnął. Po mniej więcej godzinie i trzydziestu minutach obudził go dźwięk wibrującego telefonu. Spojrzał na wyświetlacz, na którym widniało nazwisko Pytel. Odłożył wibrujący telefon na stoliku nocnym, przeciągnął się, uśmiechając się do swoich myśli. Czterdzieści minut później wyszedł z domu. Kiedy podszedł do swojego saaba z kluczykiem w ręku, Stasek sprzedający jajka na chodniku profilaktycznie odwrócił się od niego plecami. „I tak ma być, respekt na kilometr, kiedy idę” – pomyślał i spojrzał na swój stary samochód, już miał włożyć kluczyk do zamka i otworzyć drzwi. Jednak cofnął rękę, przeszedł na drugą stronę ulicy, kluczyk wyrzucił do śmietnika, po czym machnął ręką na pierwszą przejeżdżającą taksówkę. Hamulce czerwonego forda mondeo zapiszczały, a samochód ostatnie dwa metry pokonał, ślizgając się na roztopionej śnieżnej brei, by w końcu zatrzymać się tylnymi drzwiami przed nosem Kupczyka.

– Najpierw do Rewidenta na Gdańską koło radia proszę – powiedział zaraz po wejściu i sięgnął po telefon. Miał nieodebranych szesnaście połączeń, piętnaście od swojego bezpośredniego przełożonego Michała Pytla oraz jedno od dyrektora handlowego Jerzego Marczuka, u którego miał być na dywaniku w sprawie wczorajszych wybryków. Natychmiast dodał ich numery do listy zablokowanych i wybrał numer telefonu do działu HR.

– Makowska słucham? – usłyszał głos kadrowej.

– Kupczyk przy telefonie – zaczął nieco zbolałym głosem. – Ja bardzo przepraszam, ale nie przyjdę dziś do pracy. Ktoś bardzo mi bliski jest w stanie agonalnym i poproszę dzisiaj dzień wolnego na żądanie.

– Jeżeli to ktoś bliski, to przysługują panu ustawowo dwa dni wolnego, ale tylko wtedy, jak umrze. Jeżeli jeszcze żyje, to nie mogę dać panu urlopu okolicznościowego, więc w grę wchodzi tylko urlop na żądanie potrącany z pańskiego urlopu.

– Dziadka przyrodni brat umiera – odparł zgodnie z planem, jaki ułożył w nocy na potrzeby tej mistyfikacji.

– To jest daleka rodzina i nawet gdyby nastąpił zgon, nie przysługuje panu żaden dzień wolny. Tak jak mówiłam, musi pan wziąć na ten okres urlop. Czyli dziś dzień wolnego na żądanie?

– Tak i poproszę dodatkowo urlop do 16 grudnia włącznie.

– To chyba pogrzeb cygański będziecie wyprawiać, że aż tylu dni wolnych pan potrzebuje.

– Nie wykazuje się pani taktem, pani Makowska. Dziadka przyrodni brat mieszka w Szwecji, lekarze twierdzą, że nie przeżyje doby. Jadę przygotować formalności pogrzebowe i załatwić sprawy spadkowe… rozumie pani… bardzo ważne sprawy spadkowe – te ostatnie cztery słowa powiedział z dużą tajemniczością w głosie. Wiedział bowiem, że dział HR to zakładowe centrum plotkarskie i to, co przekaże pani Makowskiej, do jutra obiegnie nie tylko cały biurowiec, lecz także inżynierów z produkcji.

– No tak, ale jak pan sobie w tej Szwecji sam poradzi?! – zapytała z niedającym się ukryć zdziwieniem w głosie.

– Poradzę sobie, brat dziadka jest niesamowicie bogaty, dosłownie śpi na pieniądzach, to ułatwia wszystkie sprawy. Do widzenia.

Uśmiech po raz kolejny pojawił się na jego twarzy, spodobała mu się gra, w którą grał jeszcze bardzo nieśmiało.

– Pogrzeb to przykra rzecz i niepotrzebny wydatek – zabrzmiał bezczelnie taksówkarz. – Ale spadek potrafi człowiekowi humor poprawić i łzy osuszyć.

– Potrafi. Ale jak pan sam w zasadzie powiedział, żeby wyjąć, trzeba najpierw włożyć. Zanim się spadek dostanie, trzeba ponieść masę wydatków, ale w moim wypadku wydane pieniądze to bardzo dobra inwestycja. Pan poczeka na mnie, załatwię szybko sprawę w Rewidencie i pojedziemy dalej.

Taksówkarz odprowadził wzrokiem Macieja do drzwi pooklejanego na żółto budynku, głównej siedziby firmy pożyczkowej Rewident w Bydgoszczy. Wewnątrz wszystko oprócz sufitu też było żółte. Kiedy otwierane na fotokomórkę drzwi zamknęły się za nim, poczuł się jak wrzucony do jajecznicy. Lekko zdezorientowany rozejrzał się po sali operacyjnej, szukając właściwego biurka. Kiedy przeczytał etykiety stojące na blatach, okazało się, że wszystkie były właściwe, bo przy wszystkich sześciu żółtych biurkach pożyczki udzielały niemal identycznie wyglądające ubrane na żółto brunetki.

– Zapraszam pana do mnie – odezwała się najładniejsza ze wszystkich sześciu kobiet.

Maciej usiadł naprzeciwko niej, siłą rzeczy spojrzał na przypiętą na lewej piersi plakietkę z napisem „Matylda”, później jego wzrok przeniósł się pomiędzy dwie opalone piersi i powoli powędrował w górę. Rozchylone w uśmiechu mięsiste usta odsłaniały rząd perłowo białych równiuteńkich jak paciorki w różańcu zębów, usta złożyły się najpierw w „dzióbek”, później wypowiedziały jedno słowo, drugie, trzecie, ale on patrzył teraz w głęboką zieleń oczu przechodzącą w kilkanaście odcieni brązu. Pierwszy raz widział takie oczy, wszystko wkoło przestało się liczyć. Ocknął się dopiero, kiedy dziewczyna pomachała mu przed oczami ręką.

– W czym mogę panu pomóc?

– Odziedziczę… odziedziczyłem duży spadek, potrzebuję pieniędzy – wypowiedział na głos pierwszą myśl, jaką ułożył jego mózg.

– Spodobałam się panu? – zaśmiała się Matylda.

– Tak. Nie…

– Co pan się odezwie, to sobie zaprzecza – znowu się roześmiała, a jej piersi kilkukrotnie wesoło podskoczyły. – Odziedziczył pan spadek, a jednak potrzebuje pieniędzy, a ja się panu podobam, ale nie podobam.

– To przez pani oczy… A tak na serio, to mam do odbioru spadek zagraniczny. Jeszcze go nie dostałem. Potrzebuję pieniędzy na podróż do Szwecji i formalności spadkowe.

– A jak dużo?

– Nie wiem dokładnie, ale to będzie w miliardach…

– W miliardach pan mówi – Matylda się uśmiechnęła. – Widzę, że lubi pan żartować…

– Lubię, i to bardzo – kokieteryjnie przewrócił niebieskimi oczami.

– No dobrze, nie pytam, ile pan odziedziczył naprawdę, bo to przecież nie moja sprawa. Interesuje mnie, jak dużo pożyczki pan potrzebuje – uśmiech nie znikał z twarzy dziewczyny.

– Myślałem o 20 tysiącach.

– No dobrze, kwota pożyczki jest realna. Pan da dowód osobisty. Pracuje pan?

– Tak, w firmie Veltronex.

Dziewczyna podsunęła Maciejowi formularz wniosku o pożyczkę gotówkową i bacznie przyglądała mu się, kiedy wypisywał rubryki. Piętnaście minut później, po krótkiej weryfikacji, Maciejowi przyznano pożyczkę, a na jego konto bankowe miało trafić 18 tysięcy złotych. Dwa tysiące potrącono mu z góry jako koszty manipulacyjne konieczne do udzielenia kredytu.

– Jak wróci pan ze Szwecji ze spadkiem, to może pan wpadnie do mnie albo zadzwoni?

– Po następny kredyt?

– Nie, no skąd! Raczej spłacić kredyt – dziewczyna parsknęła śmiechem i podsunęła Maciejowi wizytówkę, mrugając przy tym zielonobrązowym okiem. – Serio podoba mi się pan, pieniądze ze spadku też się przydadzą, a nad charakterem i rozwojem intelektu to popracujemy – roześmiała się ponownie.

– Zadzwonię zaraz, jak tylko wrócę. Zadzwonię…

Maciej wsiadł do taksówki z prawdziwym młodzieńczym wzwodem. Naciągnął kurtkę na kolana, pochylając się jednocześnie w kierunku taksówkarza.

– Ale miła dziewczyna mnie obsługiwała… Szybko poszło.

– Panie, każdy się spieszy i jest miły, żeby tylko pieniądze zarobić. Umów się pan z nią, a najlepiej weź się pan z nią ożeń, to się okaże, że już wcale nie jest taka miła. Dokąd jedziemy? – zgasił Macieja taksówkarz.

– Do salonu Volvo.

Auto ruszyło, zanim Maciej zakończył zdanie. Wewnątrz zapanowała cisza przerywana tylko drażniącym drżeniem zużytych wycieraczek po szybie. Śnieg rozpadał się na dobre, a im mocniej padał, tym bardziej monotonnie hałasowały wycieraczki. Aby nie prowokować zbędnego monologu ze wszystkowiedzącym taksówkarzem, Maciej zaczął udawać, że śpi. Wyobrażał sobie, że mieszka w pięknym kremowym domu z widokiem na morze, stał na tarasie i patrzył, jak po wilgotnej od deszczu plaży chodzą ludzie. Odwrócił się i patrzył teraz przez duże tarasowe okno do wnętrza sypialni, gdzie na kremowej pościeli leżała Matylda, a dokładnie jego wyobrażenie o niej. Jej opalone ciało, płaski brzuch i piękne piersi zwieńczone sutkami w kolorze mlecznej czekolady skierowały Macieja na inne tory.

Marzenia zamieniły się w sen, także widok na morze przestał się liczyć. Ba! Nawet szarpanie przez taksówkarza za ramię potraktował jako część snu, a jego biodra cały czas poruszały się w tył i przód. Taksówkarz, który niejedno w swoim życiu za kółkiem już widział, najpierw chciał Macieja obudzić i wyrzucić z taksówki, jednak przestał go szarpać, a zamiast tego wyjął telefon i zaczął nagrywać ten niecodzienny, darmowy show. W końcu Maciejem wzdrygnęło kilka razy, wypuścił powietrze ze świstem, a na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech zwieńczony wytryskiem w spodnie. Taksówkarz schował telefon i tym razem bardziej zdecydowanie szarpnął klienta za ramię.

– Jesteśmy na miejscu! Mam na pana czekać?

Maciej podskoczył na siedzeniu, kompletnie zdezorientowany odruchowo szarpnął za klamkę, zimny wiatr wepchnął spadający z dachu śnieg w jego usta dokładnie w momencie, kiedy chciał powiedzieć: „Proszę na mnie poczekać”. Kupczyk kaszlnął, jednak oprócz kaszlnięcia z nosa wyleciały mu dwie okazałe „świeczki”, którymi udekorował sobie kurtkę na wysokości piersi. Taksówkarz, przechylony przez oparcie siedzenia, ciężko przełknął ślinę, ponieważ zdał sobie sprawę, że owe smarki tylko przypadkiem nie poleciały w jego stronę. Kupczyk zaś, przyzwyczajony do wielu nieszczęść i kompromitacji, jakie go w życiu spotkały, patrząc taksówkarzowi w oczy, wytarł spokojnie kurtkę ręką, informując go przy tym, żeby poczekał.

Przed wejściem do salonu kurtkę jeszcze raz przetarł podniesionym z chodnika śniegiem, którym też wytarł ręce, po czym popchnął drzwi i wszedł do środka. Z miną znawcy zaczął spoglądać na wystawione pojazdy. Po kolei podchodził do kilku samochodów, cmokał, komentował pod nosem, jednak w żaden sposób nie zwrócił uwagi ospałego personelu. Dopiero kiedy złapał za klamkę i chciał wejść do pięknej białej limuzyny, jak spod ziemi wyrósł przed nim chudy wyrostek w białej koszuli z wyhaftowanym logo Volvo i przytrzymał dłonią drzwi.

– Bardzo pana przepraszam, ale nie może pan wejść do środka.

– A to dlaczego? Czy ja nie wyglądam jak klient?

– To nie o to chodzi.

– A o co?

– Jest pan mokry, tu, tu i o tu.

Ostatnie „tu” chłystek wskazał na krocze, dokładnie z przodu spodni, gdzie teraz przesiąknął ślad po romantycznych chwilach spędzonych z Matyldą nad morzem kilka minut wcześniej.

– To przecież śnieg, sam pan widzi, jaka jest pogoda za oknem – Maciej zdecydowanie się postawił. – Przecież to salon Volvo, w Polsce, a nie komis z kabrioletami w Miami. Jakiej pogody się pan spodziewał o tej porze roku?

– Ale…

– Nie ma żadnego „ALE”. Czyli jak dobrze pana zrozumiałem, gdy pada za oknem, nie mogę się przymierzyć do wybranego wcześniej modelu samochodu?!

– Ale…

– Pan kierownika czy właściciela zawezwie. Nie chcę, żeby pan mnie więcej obsługiwał. Nie rozmawiam już z panem.

– Słucham pana uprzejmie! – pomiędzy klientem a pracownikiem salonu wyrosła, a w zasadzie wcisnęła się pomiędzy ich torsy, kobieta lat mniej więcej 50, ubrana w stalową garsonkę. Nawet na wysokich szpilkach nie miała więcej niż 155 centymetrów wzrostu. Bujała się teraz w tył i w przód na czubkach butów, patrząc Maciejowi głęboko w oczy.

– Auto przyjechałem kupić, a ten tu pan nie pozwolił mi nawet wsiąść do środka… Bo rzekomo jestem mokry od śniegu.

– To już historia, Galan moje nazwisko, jestem właścicielką salonu.

– Miło mi, Kupczyk.

– Pana zapraszam do wybranego auta, a pana sprzedawcę po rzeczy do szafki. To druga i ostatnia nagana. Dziękuję panu.

– Ale…

– Ale pan się już nie kompromituje, słyszał pan, co powiedziała pani Galan – Maciej z uśmiechem odezwał się do sprzedawcy i ruszył w stronę upatrzonego volvo.

– Gówno to ciebie obchodzi, zresztą… zresztą… teraz to mam was wszystkich w dupie! – plamy od wody na tapicerce, winny jestem ja, nie wpuszczam klienta do środka, winny jestem ja. Już ja was wszystkich… – trzaśnięcie drzwi prowadzących do części socjalnej odcięło dźwięk i odgrażanie sprzedawcy w jednej chwili umilkło.

Kupczyk rozsiadł się wygodnie w białym S60. Wnętrze pachnące nowością, automatyczna skrzynia biegów, wyświetlacz niewiele mniejszy od monitora komputera, przy którym spędzał godziny w pracy. Jakże wszystko było inne niż w jego starym saabie.

– I jak? Podoba się? – właścicielka wsadziła głowę przez okno i szczerzyła się teraz do niego, wysuwając do przodu dwa rzędy białych licówek.

– Za drogi.

– Mamy wyprzedaż rocznika, to auto będzie tańsze o 10 proc., a ponieważ w przyszłym roku będzie dostępny nowy model, mogę dać panu ode mnie jeszcze kilka procent upustu dealerskiego. Pan przejdzie ze mną do gabinetu, to ustalimy nową cenę na to auto. Jeżeli się pan zdecyduje jeszcze dziś, dam panu zastępcze auto do momentu załatwienia formalności i odbioru pańskiego samochodu. Bo rozumiem, że pan weźmie auto w leasing bądź na raty?

– Na raty. Tak, na raty rzecz jasna – odparł Maciej, wysiadając z auta. – Dobrze, więc chodźmy do pani gabinetu.

Chwilę później wsiadł zły do taksówki. Oprócz 10 proc. wpłaty w gotówce jednym z dwóch dokumentów, które były potrzebne do zostania posiadaczem starego modelu volvo S60, było zaświadczenie o zarobkach. Maciej szybko policzył w pamięci, że nie będzie miał zdolności kredytowej, nawet jeżeli weźmie kredyt na pięć lat. Westchnął głęboko i zwrócił się do taksówkarza.

– Lekko nie jest, pan mnie zawiezie do wytwórni stempli na rondo Jagiellonów.

Kiedy auto ruszyło, naciągnął kaptur na głowę i zaczął podliczać posiadaną gotówkę, zestawiając ją z przyszłymi wydatkami. Bilans nie układał się pomyślnie. Zakup samochodu miał pochłonąć połowę posiadanych przez niego środków. Do tego musiał lepiej się ubrać, kupić garnitur, buty, koszule, później wybrać się w podróż, na miejscu zapłacić za pobyt w hotelu i za usługi prawnika. Cmoknął z niezadowoleniem i wyciągnął z kieszeni telefon. W przeglądarce internetowej wpisał: „Cena usług prawniczych w Szwecji”, po chwili ekran zabłysnął dziesiątkami stron, na których Polacy mieszkający w Szwecji wymądrzali się na różne tematy. W końcu na jednej ze stron znalazł oficjalny cennik, który zawierał informację na temat ceny godziny pracy szwedzkiego adwokata. 1500 koron brutto po przeliczeniu dawało kwotę bez mała 650 złotych za godzinę konsultacji. „Kurwa mać, czy to się liczy od wejścia do gabinetu, a może początku rozmowy? A co z rozmową telefoniczną? Jakieś nieprecyzyjne to wszystko. Będę musiał włączyć stoper, jak tylko ustalę, od kiedy liczy się rozpoczęcie pierwszej godziny. No dobrze, a jak on będzie pisał później pisma jakieś czy pozwy, to jak ja sprawdzę, ile czasu mu to zajęło?” – myśli Macieja nerwowo krążyły wokół możliwości sporządzenia prowizorycznej choćby kalkulacji. W końcu przyjął, niemal z całkowitą pewnością, że adwokat poświęci nie więcej niż pięć godzin na obsługę jego sprawy. Kiedy taksówka parkowała pod firmą wykonującą stemple, zakończył podliczanie wszystkich wydatków, które zamknęły się kwotą 35 tysięcy złotych. Osiemnaście tysięcy miał od Rewidenta, na koncie PKO miał otwartą linię kredytową na 8 tys. zł. Co dawało razem 26 tysięcy złotych. „Wpłata na samochód razem z ubezpieczeniem wyniesie 14 tysięcy. Dwanaście tysięcy zapasu powinno wystarczyć mi na skromne wydatki związane ze zmianą garderoby i podróż do Szwecji i zaliczkę dla adwokata. Resztę pieniędzy zorganizuję, jak wrócę do kraju. Przecież będę musiał zachować pozory i trochę poszastać gotówką, zanim nadejdą pieniądze ze spadku” – zakończył rozmyślanie, trzasnął drzwiami od taksówki i udał się do wytwórni stempli. Zamówił pieczątkę firmową Veltronexu, kupił bloczek druków zaświadczenia o zarobkach, wrócił do taksówki, zapłacił taksówkarzowi 120 złotych i podziękował za podwózkę. Pieczątka miała być gotowa do odbioru za godzinę, którą postanowił spędzić w pobliskiej kawiarni i wykorzystać ten czas na zorganizowanie sobie wyjazdu do Szwecji. Usiadł za stolikiem nieco skrępowany, gdyż do kawiarni i restauracji z własnej woli nie chodził nigdy. Owszem, był kilka razy, ale tylko na stypach czy weselach. Na szczęście w środku nie było żadnego klienta, przez co poczuł się nieco pewniej.

– Coś do picia na początek? – zapytała kelnerka.

– Poproszę kawę.

– Jaką?

– Normalną.

– A zna pan jakieś nienormalne? Czyli americanę, tak?

– Może być – policzki i uszy Macieja zaczęły nabierać purpurowego koloru.

– A z przelewowego czy z ciśnieniowego?

– Czy dzisiaj zakup kawy wygląda jak przesłuchanie? – nieudolnie próbował zażartować, bo kompletnie nie zrozumiał, o co kobieta zapytała.

– Nie, ja tylko chcę, żeby pan dostał taką kawę, jaką pan lubi.

– Z fusami.

– No dobrze, przyniosę panu z przelewowego, tam czasem pływają jakieś fusy – kelnerka najwyraźniej uznała rozmowę za niegrzeczną, obróciła się na pięcie i poszła w kierunku baru z myślą naplucia mu do kawy.

Prom z Gdańska do Nynäshamn odchodzi następnego dnia o godzinie 18 i płynie prawie 18 godzin. Nynäshamn, jak obliczył, było oddalone od Sztokholmu tylko o 40 kilometrów. „Czyli na przebycie drogi w tę i z powrotem potrzebuję dwie doby, do tego na miejscu będę musiał spędzić dwa, no może trzy dni. Wszystko zależy od szczęścia, na jakiego adwokata trafię”. Muszę jeszcze znaleźć tani hotelik, najlepiej gdzieś na przedmieściach Sztokholmu. Zadowolony kupił bilet na prom wraz z samochodem na dzień 10 grudnia i z powrotem na 14 grudnia, za co zapłacił kartą debetową.

– Dziękuję – powiedział, kiedy kelnerka postawiła mu przed nosem filiżankę kawy z kręcącą się na samym środku pianką. Następnie wyjął z teczki bloczek z zaświadczeniami o zarobkach, który kupił w wytwórni stempli, i wypisał sobie średnie wynagrodzenie miesięczne wraz z premiami za ostatnie pół roku w kwocie 6330 złotych brutto miesięcznie. Zaświadczenie podpisał, podrabiając podpis głównego księgowego i zarazem bezpośredniego przełożonego Michała Pytla. Jako numer telefonu do kontaktu z przełożonym wpisał swój numer telefonu. Zadowolony z siebie dopił kawę, zostawił na stoliku 10 złotych, zamknął laptopa, po czym poszedł odebrać pieczątkę. Na korytarzu w firmie pieczątkarskiej przystawił sobie w dwóch miejscach na zaświadczeniu wymagane pieczątki „Jakby to wuj Miedzianowski powiedział, to i bratiańska pomoc, i poszedł w kierunku odległego o 500 metrów najbliższego postoju taksówek.

Gdy Maciej usiadł na tylnej kanapie taksówki, usłyszał miły głos kierowcy: – Dokąd pan sobie życzy?

– Do salonu Volvo poproszę.

Rozdział 5

Britta patrzyła przez okno, kiedy samolot dotykał kołami świeżo odśnieżonego pasa lotniska Sztokholm Arlanda. Na horyzoncie za przeszklonym lustrzanymi szybami terminalu górowała pomalowana w szerokie szare i wąskie białe pasy wieża kontroli lotów, której wierzchołek do złudzenia przypominał okrągłą szklarnię. Z niesmakiem rozejrzała się po monotonnym zasnutym ciemnoszarymi chmurami niebie. „Następny raz zobaczę słońce i bezchmurne niebo pewnie dopiero w drugiej połowie kwietnia” – pomyślała i włączyła iPhone’a. Prawie natychmiast przyszły do niej dwa SMS-y, pierwszy informujący o stawkach roamingowych obowiązujących w Szwecji dla klientów Cellcom Israel, drugi SMS był wysłany z nieznanego numeru i było w nim napisane: „Mercedes Sverige Taxi numer 477”. Kiedy samolot kołował w kierunku „rękawa”, zmieniła kartę SIM na szwedzką należącą do operatora Tele2 i ponownie uruchomiła telefon. Przed stanowiskami odprawy paszportowej stanęła na wprost okienka, nad którym górował podświetlany plafon z napisem: „Dla obywateli Unii Europejskiej”. Pracownikowi Straży Granicznej pokazała szwedzki paszport, mężczyzna machnął ręką, nakazując jej przejście.

Piętnaście minut później wyszła na zewnątrz terminalu przylotów, popychając przed sobą walizkę. Tak jakby to było zrządzenie losu, podeszła do pierwszej wolnej, pomalowanej na żółto taksówki należącej do korporacji Sverige Taxi. Taksówkarz wyszedł na zewnątrz mercedesa, żeby włożyć do bagażnika jej kremową walizkę. Kiedy mu ją podała, inny mężczyzna, którego obecności do tej pory nie zauważyła, stanął za jej plecami, delikatnie kierując ją do drzwi samochodu. Usiadła na tylnym siedzeniu, mężczyzna usiadł obok, trzasnął drzwiami z naklejonym na szybie numerem 477 i auto po chwili ruszyło. Taksówkarz wziął do ręki dziwny telefon komórkowy, z którego wychodził długi kabel, który to z kolei znikał w schowku umiejscowionym pomiędzy dwoma fotelami. Nacisnął dłużej przycisk numer dwa, następnie przyłożył aparat do ucha.

– Halo?!

– Odebrałeś ją? – w słuchawce rozległ się ciepły głos Aniki Jassem.

– Tak.

– Nie spuszczaj jej z oczu dopóty, dopóki nie przyjadę. Wykonuj swoje zadania dokładnie tak, jak zaplanowaliśmy, wszystko będzie następowało zgodnie z tym, co omawialiśmy na odprawie. Będę za 30, no może 40 minut.

***

Anika Jassem rozłączyła połączenie, przeszła z korytarza do windy wykonanej z tak mocno spolerowanego aluminium, że całość sprawiała wrażenie, iż jest wykonana z luster. Winda kursowała tylko pomiędzy pierwszą naziemną a drugą podziemną kondygnacją ambasady Izraela w Sztokholmie. Kobieta przyłożyła palec wskazujący do czytnika linii papilarnych i równocześnie nacisnęła przycisk ze strzałką skierowaną do góry. Winda ruszyła tak cicho, że tylko lekkie ugięcie kolan zasygnalizowało jej, że znajduje się w ruchu. Spojrzała jeszcze raz na białą teczkę z niebieskim paskiem, którą trzymała w lewej ręce. Takie kolory teczki oznaczały, że znajdują się w niej najbardziej tajne informacje dotyczące niezwykle ważnych i aktualnych operacji wywiadowczych prowadzonych przez Mosad. Kiedy sprawę zamykano, na teczki naklejano zielony pasek, a następnie przenoszono je do archiwum. Teczka, którą trzymała, nie była jednak gruba, co z dużym prawdopodobieństwem mogło oznaczać, że sprawa jest całkiem „świeża”, a do jej zamknięcia pozostało z pewnością dużo pracy i zaangażowania. Od dziś bowiem w nową fazę wchodziła przygotowywana od niemal roku operacja „Chajat”. Anika była jej pomysłodawcą i teraz przez niespodziewany splot wydarzeń sprawa nie tylko dla niej, lecz także dla całego Mosadu miała najwyższy priorytet. Dzięki temu mogła korzystać ze środków specjalnych bez czekania na zgodę przełożonych. Kiedy winda się zatrzymała, Anika poprawiła kręcone w paciorki czarne włosy, przerzucając je do tyłu i majestatycznym krokiem, stawiając stopy jak modelka na wybiegu, skierowała się do otwartego pomieszczenia, w którym znajdowało się 12 stanowisk operatorów wywiadu, zatrudnionych oficjalnie na stanowiskach dyplomatycznych w ambasadzie. Podeszła do swojego biurka, otworzyła metalową szufladę, wyjęła z niej damską torbę, teczkę z niebieskim paskiem włożyła na swoje miejsce do metalowej szuflady, przekręciła klucz w zamku i szybkim krokiem skierowała się w stronę drzwi wiodących na parking znajdujący się na tyłach budynku. Spojrzała przelotnie na zegarek, musiała się pospieszyć, aby dojechać punktualnie na miejsce spotkania.

***

Taksówka wolno pokonała łagodny zakręt ulicy Strandvägen i kiedy wyjechała na prostą, 100 metrów dalej po prawej stronie wyłonił się biały budynek hotelu Diplomat. Czerwone markizy, które zwykle od wiosny do jesieni zdobiły okna budynku, teraz zniknęły. Nawet czerwony dach przykrył teraz szron, przez co hotel stał się nieco podobny do średniowiecznego zamku. Samochód zatrzymał się przed wejściem, taksówkarz otworzył bagażnik, z którego wyjął kremową walizkę Britty oraz drugą czarną, która spoczywała nieco głębiej. W międzyczasie Britta razem z mężczyzną, który wsiadł z nią do taksówki na lotnisku, oddalili się w kierunku recepcji.

– Dzień dobry! Czym mogę służyć? – zapytała olśniewająco piękna blondynka stojąca za kontuarem recepcji.

– Gösta Knutsson moje nazwisko. Mam opłacony apartament od dzisiaj…

Kobieta uśmiechnęła się, wystukała na klawiaturze nazwisko, po czym ponownie się uśmiechnęła.

– Widzę, że państwa bagaże już są, bardzo proszę, oto karty do apartamentu numer 516. Igor zabierze walizki i wskaże państwu drogę. Jeżeli są państwo głodni, to zapraszam na śniadanie, które będzie serwowane do godziny 11.

– Dziękuję, czekamy na gościa. Może później zejdziemy na drugie śniadanie – odpowiedział. Britta włożyła rękę mężczyzny pod swoją pachę i razem przytuleni poszli za bagażowym w kierunku windy. Zaraz po wejściu do apartamentu boy hotelowy oprowadził Gösta po trzech pomieszczeniach apartamentu, tłumacząc zasady dogrzewania się klimatyzacją i obsługi ekspresu do kawy. Następnie „pobrał” 10 euro napiwku i zniknął. Gösta otworzył drzwi, rozejrzał się po korytarzu i wywiesił wywieszkę „NIE PRZESZKADZAĆ”. Następnie podszedł do każdego okna w apartamencie, najpierw zamknął żaluzje, później zaciągnął ciężkie, ciemnoczerwone zasłony, które prawie na pewno w założeniu projektanta wnętrz miały pełnić funkcję ozdobną.

Niecałe 10 minut później do holu hotelu Diplomat weszła Anika Jassem, pozdrowiła uśmiechem blondynkę w recepcji i pewnym krokiem skierowała się prosto do windy. Na piątym piętrze odszukała drzwi oznaczone mosiężnym numerem 516 i zastukała w nie delikatnie paznokciami.

– Cześć – przywitała się z Gösta, który otworzył drzwi, po czym podeszła do Britty i podała jej rękę na powitanie. – Dobrze cię znowu widzieć – powiedziała, patrząc w jej piękne błękitne oczy.

– Ciebie również – odparła Britta i poszła do części kuchennej apartamentu. – Robię kawę i bierzmy się do roboty, chcę mieć to wszystko jak najszybciej za sobą.

– I będziesz miała, dziś się zaaklimatyzuj, natomiast jutro mamy niezmiernie ważny dzień, wreszcie finalizujemy sprawy formalne. A teraz pozwolisz, że zajmę się naszym bezpieczeństwem.

Anika wyjęła z torebki dużą paczkę prezerwatyw i po kolei przeszła wszystkie trzy pomieszczenia apartamentu, zakładając na czujki przeciwpożarowe i czujniki hotelowego systemu alarmowego po jednym kondomie. Gösta w tym czasie otworzył czarną walizę i wyjął z niej urządzenie do wykrywania kamer i podsłuchów. Szedł teraz od ściany do ściany, machając w powietrzu urządzeniem kształtem przypominającym łapkę na muchy. Podchodził do każdego mebla, każdego elementu wystroju pokoju i przykładał do niego to dziwnie wyglądające urządzenie. Britta w międzyczasie spieniła mleko i przygotowała trzy kawy latte, wyjęła z barku orzeszki oraz ciasteczka maślane i cały zestaw postawiła na ławie w salonie apartamentu. Usiadła na wygodnym fotelu i patrzyła, jak Anika i Gösta w milczeniu krzątają się po pomieszczeniach, wykonując swoją pracę. Wzięła do ręki puszkę z orzeszkami ziemnymi i zaczęła jeden po drugim wrzucać je sobie do ust. Był to bardziej odruch nerwowy niż potrzeba zaspokojenia głodu. Widziała bowiem, że jej obecna sytuacja życiowa daleko odbiega od planów, jakie snuła, zanim poszła na studia, a przyszłość wydawała się jej tak samo ekscytująca, nieprzewidywalna, ale i pełna niebezpieczeństw.

Rozdział 6