Malarz naszych wspomnień ebook

PROLOG

Zostałam sama.

Miałam przyjaciela, który bronił mnie przed tymi łobuzami zpiaskownicy. Miałam kolegę, który zawsze pamiętał, żeby podzielić się ze mną czekoladą, którą przywoził mu wujek zHolandii. Miałam.

Byłam przy nim, kiedy tata na niego krzyczał. Byłam przy nim, kiedy złamał rękę na rowerze. Byłam. Ichciałabym być dalej. Tylko tak się nie dało.

Nie będziesz więcej moją koleżanką!

Te słowa odbijały się od ścian mojego umysłu, raniąc na wiele sposobów. Miałam sześć lat istraciłam swojego przyjaciela. On nim był, odkąd pamiętałam.

Spoglądałam na dom naprzeciwko mojego, spod którego odjechała ostatnia ciężarówka, zabierając moje wspomnienia – te, które należały do niego. Wspomnienia, które zostały wyryte wzakamarkach mojego umysłu jako te dobre, do których będę wracać, mimo że on je wymazał.

Gdybym tylko wiedziała, że jego odejście przyniesie lawinę nieszczęść, błagałabym, by mnie nie zostawiał, by tak nie mówił, by zwyczajnie obiecał, że będzie mnie odwiedzać.

– Dzwoń po pogotowie!!! – Wrzask mamy rozniósł się po całej ulicy.

Stałam dalej wtym samym miejscu, żegnając przyjaciela. Przed otwartą furtką, która prowadziła do mamy. Ibałam się przekroczyć próg domu.

Łzy zupełnie nieświadomie zaczęły spływać po moich policzkach. Łzy smutku itęsknoty za przyjacielem, łzy przerażenia przed tym, co właśnie się stało.

ROZDZIAŁ 1

Star

– Ja rozumiem pani tok myślenia ijak najbardziej się ztym zgadzam, ale proszę wziąć pod uwagę przyszłość Star. Gdyby była przeciętną zawodniczką, ta rozmowa zpaństwem by się nie odbywała. Nasza szkoła jest jedną zlepszych placówek wcałym stanie, awarunki na rozwój państwa dziecka, które proponujemy, są najkorzystniejsze.

Ta wymiana zdań między moimi rodzicami apapugą wgarniaku zaczynała być ciekawa, tylko popcornu mi brakowało.

– My się chyba nie rozumiemy. – Moja mama podniosła głos. – Zapoznaliśmy się zwaszą propozycją, ale nie zgodzę się na to, by moje dziecko jeździło ponad godzinę do szkoły! Matematyka jest mi bardzo dobrze znana, panie…

Oho, zapomniała nazwiska.

– Bentley – dopowiedział mężczyzna.

– Właśnie, panie Bentley. Godzina wjedną stronę, godzina wdrugą, treningi… Przecież to jest ponad dwanaście godzin poza domem! Agdzie wtym wszystkim nauka?

– Nasi uczniowie mają najlepsze grono pedagogiczne, które jest wyrozumiałe. Cała kadra nauczycielska zostanie poinformowana osytuacji Star.

– Ale ja nie chcę, aby dawali jej taryfę ulgową, ponieważ jest sportsmenką! Ona ma zdać egzaminy, anie przeskakiwać ze szkoły do szkoły! – fuknęła moja matka. – Ja muszę mieć gwarancję, że przeniesienie Star do nowego miejsca nie odbije się na nauce!

– Rozumiem pani obawy. Ipatrząc na osiągnięcia państwa dziecka wpoprzedniej szkole oraz zapoznawszy się zjej wynikami wnauce, śmiem twierdzić, że nie będzie to kolidować zedukacją. Nawet jeśli, imówię to czysto teoretycznie, miałaby jakieś braki, to zapewnimy jej indywidualny tok nauczania.

– Widzę, że jednak nie mamy oczym rozmawiać! – zbulwersowała się mama.

– Panie Bentley. – Do rozmowy wkońcu wkroczył mój ojciec. – Żonę ponoszą nerwy. Bardzo dziękujemy za wizytę, ale dobrze pan wie, że takie decyzje nie powinny zapadać pod wpływem emocji. Porozmawiam spokojnie razem zżoną oraz córką idamy panu odpowiedź.

Uwielbiałam wnim to opanowanie.

– Oczywiście, dobrze. Oczekuję informacji wciągu dwóch tygodni imam nadzieję, że weźmiecie państwo pod uwagę przyszłość Star. Szkoda by było, gdyby taki talent się zmarnował. Ma unas zapewnione miejsce wpierwszym składzie, ale przed tym, tak jak wspomniałem, musiałaby odbyć treningi adaptacyjne. To sport drużynowy, gdzie ważne jest zgranie całego składu. Tylko wtedy drużyna odnosi sukces.

– Dziękuję za objaśnienie, dokładnie wiemy, jakie zasady panują wkoszykówce – obruszył się tato, że ktoś mu wyjaśnia coś oczywistego.

– To ja już się będę zbierał iczekam na państwa decyzję. Bardzo dziękuję za rozmowę ipoświęcony czas.

Widziałam zawód na jego twarzy. Ale co on sobie myślał? Że wpadnie tu ioczaruje moich rodziców? Nie pójdzie to tak łatwo.

– My zżoną również dziękujemy za okazanie zainteresowania naszą córką. Odprowadzę pana do drzwi.

Obaj wstali ipodążyli wstronę wyjścia. Mama jedynie zerkała na mnie, chcąc wyczytać zmojej twarzy emocje, ale byłam pewna, że zachowałam pokerową minę. Bo jak? Znalazłam się między młotem akowadłem. Marzył mi się pierwszy skład wPark Vie, ale zdrugiej strony był jeszcze Andrew. Przeniesienie oznaczało mniej czasu spędzonego znim ichyba jeszcze nie byłam na to gotowa. On mnie potrzebował.

– To się porobiło – rzucił tata znietęgą miną, kiedy wrócił do salonu. On tak samo jak ja nie wiedział, która decyzja będzie słuszna.

– Mamy dwa tygodnie, to kawał czasu… – Chyba. Nie powiem, że nie chcę, ale mama ma rację: dojazd ipowrót to dwie godziny wyjęte zmojego dnia, które mogłabym spożytkować na naukę, ale tego już nie dodałam.

– Właśnie, nie wiem już, co zrobić. Prześpijmy się ztym iporozmawiamy na spokojnie jutro. To bardzo ważna decyzja. – Widziałam udrękę na twarzy mamy.

– Andrew znowu słucha podcastów? – starałam się zmienić temat.

– A jak myślisz? Dzisiaj jest wtorek, więc jakieś premiery wrzucili.

– To ja lecę na boisko.

– Tylko nie siedź tam do nocy! – Słowa ojca zawsze brzmią tak samo. On rozumiał moją pasję, ale… właśnie, zawsze było jakieś „ale”.

Zdołowana. Tak, byłam zdołowana imusiałam to jakoś odreagować. Jak ja miałam wybrać? No jak? Moje marzenie było na wyciągnięcie ręki, ale jakim kosztem?! Mówią, że gwiazdy świecą tylko wciemności, ale nie ta jedna. Andrew, mimo otaczającego go mroku, stał się światłem, które dawało nadzieję. To właśnie on nigdy nie pozwalał mi upaść ipokazywał świat od zupełnie innej strony. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego los stawiał przede mną tak trudne decyzje do podjęcia. Miałam zaledwie siedemnaście lat inie wiedziałam, czy pogoń za marzeniami jest warta zachodu.

Pobiegłam do pokoju, by wydostać się ztych ubrań. Dżinsy iobcisła bluzka to nie było zestawienie idealne dla mnie. Dusiłam się. Te ubrania mnie dusiły, tak jakby ktoś krzyczał mi prosto wtwarz: „Widzisz, normalność boli!”. Ale kto powiedział, że ja chciałam być jak wszyscy?

Byłam inna, przynajmniej tak mnie postrzegało otoczenie. Kwieciste sukienki czy dopasowane bluzki wyglądały dobrze, ale nie na mnie. Ja byłam typem, jak mnie środowisko określało, chłopczycy. Top, oversizowa koszulka idresy, które nie ograniczały mi ruchów, były nieodzownym elementem mojej garderoby.

Zdawałam sobie sprawę, że przez wszystkich byłam odbierana inaczej. Biedna dziewczyna, której nie stać na porządne ubrania… Ale ja zawsze miałam wnosie to, co mówili ludzie. Dla mnie liczył się mój komfort. Nie musiałam nosić markowych ciuchów, by czuć się dobrze. Jedyne, na czym mi zależało, araczej na kim, to Andrew. Mogli robić sobie ze mnie żarty, mogli szydzić, ale jeśli chodziło oniego, to nie byłam już taka wyrozumiała.

Przebrana wkrótkie spodenki ikoszulkę delikatnie nacisnęłam klamkę drzwi pokoju brata. Leżał na łóżku, az głośników leciał jakiś podcast historyczny. Ujego boku, jak zwykle, znajdowała się Mika, suczka, która stała się nie tylko jego przyjaciółką, ale ipowierniczką tajemnic.

Marzyła mi się ta szkoła, ale jak miałabym go zostawić? Jak? Spoglądałam na Andrew, na jego udręczoną twarz, ina sercu zacisnęła mi się jakaś dziwna obręcz.

– Masz zamiar tak stać isię gapić? Amoże zafascynowała cię historia? – odezwał się chłopak.

– Zastanawiałam się, kiedy zaśniesz, bo tego nie da się słuchać – drażniłam się zbratem.

– To wpadnij za godzinę, bo następne jest rozmnażanie stawonogów – roześmiał się.

– Ty tak serio? – Ruszyłam wkierunku łóżka, na którym leżał. – Jednak wolę boisko – drocząc się znim, usiadłam na czystej pościeli, apies znalazł się przy moich stopach.

– Czekaj, czekaj, mogę się założyć, że już wpierwszych tygodniach szkoły przyjdziesz po pomoc.

– Ja też jestem tego pewna. – Wybuchnęłam śmiechem, abrat razem ze mną.

Spojrzałam na niego. Lekkie rysy na twarzy zaczynały zanikać. Mój młodszy brat zmieniał się fizycznie. Jasne włosy bardzo kontrastowały zjego ciemną karnacją. Miał zaledwie jedenaście lat, ale to tylko liczba, która nic nie mówiła ojego dojrzałości emocjonalnej. Andrew może imiał swój świat, ale był wnim szczęśliwy. Postrzegał ludzi iich zachowania zupełnie inaczej – aja uczyłam się od niego tej umiejętności.

– Możesz już przestać? – Chłopak podniósł głos, co rzadko się zdarzało.

Mika uchyliła powieki, by sprawdzić, co się dzieje.

– Nie wiem, oco ci chodzi – udawałam, chociaż doskonale zdawałam sobie sprawę ztego, że przecież on itak wszystko wiedział.

– Przestań się na mnie gapić, bo twój oddech mnie drażni. Jak spotkanie?

Często się zastanawiałam, jak to możliwe, że dzieliło nas sześć lat różnicy.

– Nie wiem, co mam robić. Andrew, ja naprawdę nie mam pojęcia. – Chwyciłam dłońmi twarz wgeście załamania, chociaż wiedziałam, że on nie był wstanie tego dostrzec.

– Ale mówiłaś, że to dobra drużyna.

– Tak, jest najlepsza, ale co ztego, jak mnie wdomu prawie nie będzie. – Głos lekko mi się załamał.

– No ico ztego? Żyjemy wdwudziestym pierwszym wieku, mamy telefony komórkowe. Halo, ziemia do Star, myślisz trochę? Jak ci to pomoże, włączę kamerkę wkomórce.

– To nie to samo – obruszyłam się.

– Może inie, ale zawsze to jakieś rozwiązanie. Czasem się zastanawiam, kto tu jest starszy. Serio, gwiazdeczko, zachowujesz się jak rozkapryszony bachor.

– Bachor? Czyli co, nie szykować ci lazanii? Bachory chyba tego nie potrafią? – zaczęłam droczyć się znim, by zejść ztematu, który, byłam pewna, nie pozwoli mi zasnąć wnocy.

– Jak chcesz, to mogę sam spróbować swoich możliwości kulinarnych. Ostatnio słuchałem ciekawej audycji Kuchnia ijej tajemnice i…

– Stop! Stop! Po pierwsze, mama by dostała zawału, gdyby się dowiedziała, że chciałeś coś ugotować. Po drugie, ten dom jest nam potrzebny, anie żebyś go puścił zdymem. Lepiej zostań przy mikrofali. – Byłam dumna, tak cholernie dumna, że chciał się rozwijać. – Wprzyszłym tygodniu możemy razem coś ugotować, ale zaczniemy od czegoś prostego – zaproponowałam.

– Omlet! – wykrzyczał.

– Dobra, niech ci będzie.

Moje oczy zrobiły się wilgotne. Dla niektórych to najprostsze danie, ale dla niego stanowiło nie lada wyzwanie. To jak zdobycie szczytu gór, wczym mu pomogę. Zawsze to robiłam. Jedenaście lat temu, gdy znalazłam mamę leżącą na podłodze, czułam, że mój świat się zmieni. Itak właśnie było. Andrew pojawił się zbyt wcześnie, ale wtamtym momencie tego nie rozumiałam. Dla mnie był wyczekiwanym młodszym braciszkiem. Cieszyłam się, bo mimo że straciłam przyjaciela, zyskałam brata.

Czekałam na dzień powrotu mamy ze szpitala. Zrobiłam powitalny transparent, ale nigdy go nie rozwiesiłam. Tata powiedział, bym się wstrzymała zpowitaniem. Mama wróciła, ale sama. Wtulona wjej pierś pytałam omojego malutkiego braciszka, aona jedynie powtarzała, że musiał jeszcze zostać wszpitalu. Nic ztego nie rozumiałam.

To był ciężki okres wnaszym życiu, dopiero zwiekiem zdałam sobie ztego sprawę. Mamy nie było całymi dniami, agdy już wracała, to płakała. Ja też płakałam, ale zamknięta wpokoju braciszka, którego jeszcze nie poznałam. Czy można kogoś kochać, nie znając tej osoby? Otóż tak. Ja kochałam Andrew całą sobą, mimo że nie miałam szansy go jeszcze zobaczyć. Wszystko się zmieniło pół roku później. Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj.

11 lat wcześniej

Nie poszłam do szkoły. Zsamego rana rodzice zawołali mnie do salonu ipowiedzieli, że to ważny dzień, bo mój braciszek wraca do domu. Jak ja się cieszyłam! Piszczałam zradości, nie słuchałam ich więcej. Pobiegłam do pokoju iwyciągnęłam zszafy balony. Chciałam udekorować cały dom. Pragnęłam, by zobaczył, jak bardzo byłam szczęśliwa zjego powrotu. Iwtedy rodzice weszli do mojego pokoju. Mamusia znowu miała łzy woczach, atatuś smutną minę.

– Kochanie, Andrew… – Głos mamy się załamał. – On… – Łza spłynęła po jej policzku.

– Skarbie, mama chce ci powiedzieć, że twój braciszek to wielki wojownik. – Tata postanowił pomóc mamie.

– Tak? Jak Żółwie Ninja? – zadałam to pytanie zszeroko otwartymi oczami. Bo przecież Żółwie Ninja to najlepsi wojownicy.

– Dokładnie tak, jak jeden znich. Pamiętasz, jak mówiliśmy ci, że gdy się urodził, to był zbyt malutki, by go zabrać do domu? – Kiwnęłam głową ze zrozumieniem. – Apamiętasz, jak wspominaliśmy, że miał operację? – Ponownie potwierdziłam, chociaż nie rozumiałam, co to tak naprawdę oznaczało. – Wiesz, Andrew ma pewną wadę, której nie da się naprawić.

– A co to jest za wada? – Byłam bardzo ciekawa.

– Kochanie, Andrew nie zobaczy twoich balonów. On nie widzi – odezwała się ponownie mama.

– Jest jeszcze za mały, tak?

– Nie, kochanie. Pamiętasz, jak rozmawialiśmy, że niektóre dzieci rodzą się zchorymi nóżkami imuszą jeździć na wózku?

– Tak, ich nóżki to kółka. Oni nie są inni, tylko wyjątkowi. Czy to znaczy, że mój braciszek też taki jest?

– Właśnie tak, twój braciszek jest wyjątkowy, ale on nie będzie miał wózka, tylko nas nie zobaczy.

– Ale nigdy nas nie będzie widział? – Spojrzałam na mamę zniepewnością.

– Nigdy…

W pierwszej chwili usłyszałam to jedno słowo, aw następnej zobaczyłam, jak łzy spłynęły po jej policzkach. Nie chciałam, żeby płakała, bo mi też zrobiło się smutno.

Wiedziałam, że muszę być dzielna. Cały czas byłam.

– Ale będzie mnie słyszeć? – Musiałam się upewnić, amama kiwnęła głową, że tak. – Mamuś, nie płacz, ja będę jego oczami, będę mu mówić, jaka jesteś piękna. Uwierzy mi, zobaczysz! Przecież jestem jego starszą siostrą inie kłamię. Powiem mu, że jesteś najlepsza!

Podeszłam iprzytuliłam ją, mimo że ja też pragnęłam, by mnie ktoś przytulił ipowiedział, że przekaże Andrew, że jestem ładna.