Królestwo Trefl ebook

Co­py­ri­ght © We­ro­ni­ka An­ce­ro­wicz

Co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Iskra

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne

All ri­ghts re­se­rved

Wy­da­nie 1, Wro­cław 2025

Ko­or­dy­na­cja pro­jek­tu: Ewa An­kiersz­tejn, Ma­ria Fróg-Pilch [aton­ce.pl]

Re­dak­cja języ­ko­wa: Ka­ta­rzy­na Mysz­ko­row­ska

Ko­rek­ta: Ka­ta­rzy­na Twar­duś

Skład iła­ma­nie: To­masz Smo­łka [aton­ce.pl]

Pro­jekt okład­ki: Pau­li­na Fo­ryś

Przy­go­to­wa­nie okład­ki do dru­ku: To­masz Ma­jew­ski

Pro­jekt ma­py: Ja­śmi­na Kmie­cik

Druk iopra­wa: Abe­dik S.A.

www.wy­daw­nic­two­iskra.pl

ISBN: 978-83-972633-7-6

Wszyst­kim, któ­rzy mi­mo bra­ku sło­ńcawal­czą, by za­kwit­nąć.

Stresz­cze­nie to­mu 1 –Kró­le­stwo Pik

Se­ra­phi­ne Co­uron­ne, ksi­ężnicz­ka Kró­le­stwa Kier, przez ca­łe ży­cie by­ła trzy­ma­na w od­osob­nie­niu, nie mo­gła opusz­czać zam­ku ani uczest­ni­czyć w żad­nych wy­da­rze­niach. Wszy­scy sądzi­li, że jest po­zba­wio­nym Ma­gii Kart bękar­tem, dla­te­go jej oj­ciec, Król Kier, ukry­wał ją przed świa­tem. W rze­czy­wi­sto­ści jej moc prze­wy­ższa­ła je­go wła­sną, a on w oba­wie, że cór­ka ko­goś skrzyw­dzi, izo­lo­wał ją i w ta­jem­ni­cy szko­lił w wal­ce oraz pa­no­wa­niu nad mo­cą. Cze­kał, aż uko­ńczy dwa­dzie­ścia pi­ęć lat, by wy­gnać ją za mur na Zie­mie Ni­czy­je, kła­mi­ąc, że jest po­zba­wio­ną ma­gii szu­ler­ką.

Wszyst­ko się zmie­ni­ło, gdy król zo­stał za­mor­do­wa­ny, a Se­ra­phi­ne ko­ro­no­wa­no na Kró­lo­wą Kier i zmu­szo­no do wkro­cze­nia w świat po­li­ty­ki, in­tryg i ukła­dów mi­ędzy trze­ma po­zo­sta­ły­mi kró­le­stwa­mi – Pi­kiem, Ka­ro i Tre­flem.

Za na­mo­wą swo­jej ra­dy Se­ra­phi­ne ko­rzy­sta z pra­wa, któ­re po­zwa­la no­we­mu wład­cy od­wie­dzić po­zo­sta­łe Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwa. Po­dej­rze­wa­jąc Are­thu­sa Pi­que o udział w śmier­ci jej oj­ca, de­cy­du­je się od­wie­dzić Kró­le­stwo Pik.

Na miej­scu od­kry­wa ta­jem­ni­czy obóz w ko­pal­niach, w któ­rych prze­trzy­my­wa­ni są szu­le­rzy – lu­dzie po­zba­wie­ni mo­cy. Za­miast wy­pędzać ich za mur, jak na­ka­zu­je trak­tat, Are­thus zmu­sza ich do nie­ludz­kiej pra­cy. Gdy praw­da wy­cho­dzi na jaw, Are­thus wi­ęzi Se­ra­phi­ne i pró­bu­je prze­ko­nać ją do swo­ich ra­cji.

Ku wła­sne­mu za­sko­cze­niu dziew­czy­na znaj­du­je sprzy­mie­rze­ńca w Ca­spia­nie – Kró­lu Ka­ro – któ­ry po­ma­ga jej się uwol­nić i zde­ma­sko­wać Are­thu­sa. W efek­cie Król Pik tra­fia na trzy mie­si­ące do aresz­tu, a na Kró­le­stwo Pik zo­sta­ją na­ło­żo­ne sank­cje.

Na za­ko­ńcze­nie Ca­spian pro­po­nu­je Se­ra­phi­ne układ: będą uda­wać zwi­ązek, by we­jść w tym­cza­so­wy so­jusz i wspól­nie od­kryć ta­jem­ni­ce Kró­lo­wej Trefl.

PRO­LOG

– Ta­to! Ta­tu­siu! Patrz, cze­go się na­uczy­łam!

Ma­ła, ru­do­wło­sa dziew­czyn­ka wbie­gła do ga­bi­ne­tu ni­czym bu­rza. Jej oczy lśni­ły ra­do­ścią, gdy unio­sła dło­nie. Mach­nęła ni­mi trium­fal­nie, z du­mą pre­zen­tu­jąc swo­ją no­wą umie­jęt­no­ść.

Jej oj­ciec, jesz­cze chwi­lę wcze­śniej za­jęty prze­gląda­niem pa­pie­rów, wy­pro­sto­wał się gwa­łtow­nie, gdy zo­ba­czył, że za­miast pal­ców mia­ła… szpo­ny. Krew od­pły­nęła z je­go zwy­kle ru­mia­nej twa­rzy, a mi­ęśnie szczęki na­pi­ęły się w wy­ra­zie, któ­re­go dziew­czyn­ka nie wi­dzia­ła wcze­śniej.

– Ile ra­zy mam ci po­wta­rzać? – syk­nął nie­przy­jem­nym gło­sem, tak ró­żnym od cie­płe­go to­nu, któ­rym na co dzień się do niej zwra­cał. – Żad­ne­go uży­wa­nia mo­cy w zam­ku! Mo­żesz to ro­bić wy­łącz­nie w pod­zie­miach!

Za­sko­czo­na i spe­szo­na, opu­ści­ła ręce, po czym scho­wa­ła je za ple­ca­mi. Na­dal czu­ła w nich pul­su­jące cie­pło.

– Ale… tu ni­ko­go nie ma… – szep­nęła nie­win­nie, ale i z lek­kim stra­chem. Nie spo­dzie­wa­ła się ta­kie­go wy­bu­chu ze stro­ny oj­ca.

Mężczy­zna wes­tchnął głębo­ko i przy­mknął po­wie­ki, a gdy je otwo­rzył, je­go twarz zła­god­nia­ła, choć oczy na­dal błysz­cza­ły skry­wa­nym lękiem.

– Po­dej­dź tu, pło­mycz­ku.

Roz­ło­żył ra­mio­na, a dziew­czyn­ka z ra­do­ścią do nie­go pod­bie­gła. Po­sa­dził ją so­bie na ko­la­nach i przy­tu­lił.

– Je­steś wy­jąt­ko­wa. Bar­dzo wy­jąt­ko­wa – po­wie­dział, pa­trząc na nią uwa­żnie i upew­nia­jąc się, że go słu­cha. – Nie­ste­ty lu­dzie nie lu­bią rze­czy wy­jąt­ko­wych, bo często są dla nich nie­zna­ne, a nie­zna­ne­go wszy­scy się bo­ją. Wiesz, dla­cze­go na­sza ro­dzi­na nie jest Zwi­ąza­na z żad­nym zwie­rzęciem?

Dziew­czyn­ka po­ki­wa­ła gło­wą i po­ło­ży­ła drob­ną dłoń na swo­im ser­cu, do­kład­nie tak, jak za­wsze jej po­ka­zy­wał.

– Bo ono ży­je tu.

– Zga­dza się. – Uśmiech­nął się smut­no. – A zda­rza się to bar­dzo, bar­dzo rzad­ko. Jesz­cze rza­dziej przy­tra­fia się to ze zwie­rzęta­mi mi­tycz­ny­mi, jak na­sze. W do­dat­ku to, co ty po­tra­fisz, jest bar­dziej nie­zwy­kłe niż to, co po­tra­fi ta­tuś. Je­steś wi­ęc cen­nym klej­no­tem, o któ­ry trze­ba dbać i któ­ry na­le­ży cho­wać przed ocza­mi in­nych, ro­zu­miesz?

– Bo mo­gli­by mi zro­bić krzyw­dę? – za­py­ta­ła pi­skli­wie, na­gle prze­stra­szo­na, że ktoś chcia­łby ją zra­nić.

Coś bły­snęło w oczach mężczy­zny. Od­wró­cił wzrok, jak­by nie mó­gł dłu­żej na nią pa­trzeć.

– Tak, Se­ra­phi­ne, bo mo­gli­by cię skrzyw­dzić. – Prze­łk­nął śli­nę i za­drżał, co po­czu­ła na ca­łym cie­le. – Zmy­kaj już, masz za­raz za­jęcia z ka­li­gra­fii.

Od­sta­wił ją ostro­żnie na zie­mię, a ona z uśmie­chem wy­bie­gła z ga­bi­ne­tu, nie za­mknąw­szy za so­bą drzwi. Jej kro­ki od­bi­ja­ły się echem w ka­mien­nych ko­ry­ta­rzach zam­ku.

Pa­trząc za nią, nie mó­gł po­łączyć w gło­wie tej jej dzie­ci­ęcej ener­gii i ra­do­ści z tym, cze­go był kie­dyś świad­kiem. Ale pa­mi­ętał. Ten ob­raz na za­wsze wy­rył się w je­go gło­wie. Miał go prze­śla­do­wać do ko­ńca ży­cia i być po­wo­dem wie­lu de­cy­zji, któ­re pod­jął, by chro­nić kró­le­stwo.

Le­d­wo po­ru­sza­jąc usta­mi, wy­szep­tał ci­cho, pró­bu­jąc uspra­wie­dli­wić przed sa­mym so­bą to, co za­mie­rzał zro­bić w przy­szło­ści:

– Al­bo co gor­sza… ty mo­gła­byś skrzyw­dzić ich.

W grze najważniejsze nie są karty, które masz w ręce,tyl­ko to, co z ni­mi zro­bisz.

Roz­dział 1

De­li­kat­nie mu­snęłam pal­ca­mi zie­lo­ną ło­dy­gę, z któ­rej wy­ra­stał pierw­szy pąk. Był drob­ny, le­d­wo wi­docz­ny, jak­by wci­ąż nie­pew­ny, czy to od­po­wied­ni mo­ment, aby się po­ja­wić. Drżał na wie­trze ni­czym dziec­ko wy­chy­la­jące gło­wę zza mat­czy­nych spód­nic, go­to­wy cof­nąć się w ka­żdej chwi­li. Choć jesz­cze nie­daw­no po­ran­ki by­ły spo­wi­te przez przy­mroz­ki, te­raz sło­ńce co­raz śmie­lej roz­le­wa­ło swo­je cie­pło. Dni wy­dłu­ża­ły się, a po­wie­trze pach­nia­ło wil­go­cią i mło­dą tra­wą.

Świat otwie­rał oczy, prze­ci­ągał się le­ni­wie i z nie­śmia­łym wes­tchnie­niem bu­dził się na no­wo.

Wy­po­wie­dzia­na obiet­ni­ca za­wi­sła na­de mną ni­czym gra­do­wa chmu­ra, po­chła­nia­jąc pro­mie­nie sło­necz­ne de­li­kat­nie li­żące mo­ją skó­rę.

Wie­dzia­łam, że mu­szę się z niej wy­wi­ązać. Nie tyl­ko dla­te­go, że obie­ca­łam, ale rów­nież dla­te­go, że od te­go za­le­ża­ło bez­pie­cze­ństwo mo­je­go kró­le­stwa.

Po burz­li­wych chwi­lach na­stał spo­koj­ny czas. Wpa­dłam w ru­ty­nę, wy­ko­ny­wa­łam kró­lew­skie obo­wi­ąz­ki, spo­ty­ka­łam się z lu­dem na au­dien­cjach, roz­wi­ązy­wa­łam pro­ble­my pod­czas spo­tkań ra­dy i sta­ra­łam się nie my­śleć o tym, że gdzieś tam za­bój­ca mo­je­go oj­ca wci­ąż jest na wol­no­ści. Wy­gląda­ło na to, że przy­cup­nął z bo­ku i je­dy­nie ob­ser­wo­wał roz­wój wy­pad­ków.

Nie wy­da­rzy­ło się nic nie­po­ko­jące­go. Nikt wy­so­ko po­sta­wio­ny nie zgi­nął, nie do­nie­sio­no o żad­nym wi­ęcej ata­ku na wio­ski. Cza­sa­mi do­pa­dał mnie przez to wszyst­ko lęk. Od­czu­wa­łam go tak, jak­by nie­wi­dzial­ne ka­ra­lu­chy wy­ła­zi­ły z ciem­nych kątów i za­czy­na­ły pe­łzać po mo­im cie­le. Bo by­ło ci­cho. Zde­cy­do­wa­nie za ci­cho. Mia­łam wra­że­nie, że spo­kój był tyl­ko po­zor­ny, a mac­ki obła­pia­jące­go stra­chu ści­ska­ły mo­je wnętrz­no­ści.

Nie prze­sta­wa­łam oglądać się za sie­bie na­wet pod­czas prze­chadz­ki po ogro­dzie. Z jed­nej stro­ny za­to­pi­łam się w my­ślach, ale z dru­giej po­zo­sta­wa­łam ca­ły czas czuj­na, choć w po­bli­żu prze­by­wa­li je­dy­nie Ga­len i Fe­lix, któ­rzy trzy­ma­li się kil­ka kro­ków za mną. Tak bar­dzo przy­zwy­cza­iłam się do obec­no­ści Wa­le­tów, że już w ogó­le nie zwra­ca­łam na nich uwa­gi. Kie­dyś krępo­wa­ło mnie, że cho­dzą za mną krok w krok, ale te­raz by­li dla mnie ni­czym cień. Za­wsze obec­ni, ale za­zwy­czaj mil­czący. Nie mo­głam jed­nak zmu­sić się do te­go, by ca­łko­wi­cie im za­ufać i po­wie­rzyć swo­je bez­pie­cze­ństwo. Na tym świe­cie nie by­ło już oso­by, któ­rej bym ufa­ła. Mia­łam tyl­ko sie­bie. I tyl­ko na so­bie mo­głam po­le­gać.

Zro­bię, co wmo­jej mo­cy, by cię ochro­nić.

Po­kręci­łam gło­wą, kon­ty­nu­ując wędrów­kę wzdłuż stru­my­ka. Wspo­mnie­nie nie­chcia­nych słów wy­pły­nęło na wierzch mo­je­go umy­słu, mącąc mi w uczu­ciach. Nie mo­głam dać się po­nie­ść złud­ne­mu po­czu­ciu bez­pie­cze­ństwa. Nie mo­głam wie­rzyć w to, że ko­muś za­le­ży na mnie i mo­im ży­ciu. A już na pew­no nie mo­głam wie­rzyć sło­wom Kró­la Ka­ro.

Mi­mo wszyst­ko wie­dział, co po­wie­dzieć, bym nie mo­gła wy­rzu­cić go z my­śli przez te kil­ka mie­si­ęcy, któ­re mi­nęły od na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia. Układ, któ­ry mi za­pro­po­no­wał, wci­ąż do mnie wra­cał, a ja ca­ły czas się za­sta­na­wia­łam, czy do­brze zro­bi­łam, wcho­dząc w so­jusz z Ca­spia­nem. Co je­śli to pu­łap­ka? Je­śli przy pierw­szej lep­szej oka­zji wy­da mnie Ra­dzie Zjed­no­czo­nych Kró­lestw?

Wes­tchnęłam ci­cho, ale od­głos ten za­głu­szy­ła wo­da pły­nąca w stru­my­ku tuż obok. Przy­sta­nęłam i za­pa­trzy­łam się na pła­czącą wierz­bę, któ­rej ga­łęzie pra­wie do­ty­ka­ły zie­mi. Jesz­cze chwi­lę te­mu ły­sa, te­raz po­kry­ła się zie­le­nią go­to­wą do roz­kwi­tu. Po­de­szłam do niej wol­nym kro­kiem i chwy­ci­łam nie­roz­wi­ni­ęte do ko­ńca li­ście mi­ędzy pal­ce.

Nie mo­głam dłu­żej zwle­kać.

Nad­sze­dł czas, by wy­ru­szyć do Kró­le­stwa Trefl.

Otwo­rzy­łam drzwi, do któ­rych rzad­ko zbli­ża­łam się w dzie­ci­ństwie, a któ­re przez ostat­nie mie­si­ące wi­dzia­łam częściej, niż bym chcia­ła.

W środ­ku znaj­do­wa­ła się już ca­ła ra­da.

Ve­re­nę za­sta­łam na jej zwy­cza­jo­wym miej­scu po pra­wej stro­nie, krze­sło obok za­jął Ro­an, a na­prze­ciw­ko nich sie­dzie­li Sy­lva­in i Eiran. Ten ostat­ni zgo­lił wąsy, któ­re sta­no­wi­ły je­go nie­odłącz­ny atry­but. Trud­no mi się te­raz na nie­go pa­trzy­ło, bo choć sta­ra­łam się za­cho­wać po­wa­gę, nie po­tra­fi­łam. Wy­glądał o kil­ka­na­ście lat mło­dziej, w czym pew­nie nie by­ło­by nic złe­go, gdy­by nie to, że bar­dziej przy­po­mi­nał nie­do­świad­czo­ne­go chłyst­ka niż po­wa­żne­go Mi­strza Dy­plo­ma­cji. Na do­miar złe­go stwier­dził, że podąża­jąc za naj­now­szą mo­dą w Ka­ro, skąd nie­daw­no wró­cił, wy­ho­du­je ko­zią bród­kę. I o ile wło­sy pod no­sem ro­sły mu gęsto, tak na bro­dzie nie chcia­ły. Na chwi­lę obec­ną pre­zen­to­wa­ło się to wi­ęc ko­micz­nie i dzi­wi­łam się, że je­go żo­na nie po­wie­dzia­ła kil­ku słów na te­mat te­go po­my­słu.

– Wi­tam was wszyst­kich, ma­my do omó­wie­nia kil­ka wa­żnych te­ma­tów.

Usia­dłam u szczy­tu sto­łu i zmie­rzy­łam ka­żde­go spoj­rze­niem. Kiw­nęli mi gło­wa­mi na po­wi­ta­nie, a w ge­ście tym da­ło się wy­czuć sza­cu­nek. Od­kąd wró­ci­łam z Kró­le­stwa Pik, gdzie przy­czy­ni­łam się do zła­pa­nia Are­thu­sa, trak­to­wa­li mnie ina­czej niż na sa­mym po­cząt­ku. To, co zro­bi­łam, nie prze­szło bez echa. Nie za­py­ta­li o to wprost, ale sły­sza­łam, jak szep­ta­li mi­ędzy so­bą i za­sta­na­wia­li się, kto i kie­dy na­uczył mnie wal­czyć. Tyl­ko Sy­lva­in zda­wał so­bie spra­wę, że szko­li­łam się od naj­młod­szych lat, a we­dle je­go słów oj­ciec da­wał mi te na­uki po to, abym po­ra­dzi­ła so­bie za mu­ra­mi, gdy już mnie wy­gna. W ko­ńcu na coś się przy­da­ły te la­ta obi­ja­nia ku­kieł.

Wy­czyn ten do­ta­rł też ja­ki­mś cu­dem do uszu pod­da­nych, a ja za­sta­na­wia­łam się, czy przy­pad­kiem nie stał za tym Eiran, któ­ry usi­ło­wał po­móc mi zy­skać po­dziw i sza­cu­nek mo­je­go lu­du. Kto­kol­wiek od­po­wia­dał za roz­sie­wa­nie tych plo­tek, do­brze so­bie po­ra­dził, a je­go tak­ty­ka za­dzia­ła­ła. Gdy tyl­ko po­ja­wia­łam się w mie­ście, to­wa­rzy­szy­ły mi okrzy­ki pe­łne po­dzi­wu, a hi­sto­ria o wy­da­rze­niach w Kró­le­stwie Pik ob­ro­sła le­gen­dą. Jak to jed­nak z ta­ki­mi hi­sto­ria­mi by­wa, ka­żdy do­dał coś od sie­bie i prze­kszta­łcił w ta­ki spo­sób, że już pra­wie za­częłam wie­rzyć w to, że sa­ma po­ko­na­łam dzie­si­ęciu Wa­le­tów Are­thu­sa i pu­ści­łam z dy­mem je­go za­mek. Na jed­nej z au­dien­cji za­py­ta­no mnie na­wet, czy to praw­da, że pod­pa­li­łam Fer­roth i trwa­le oka­le­czy­łam Kró­la Pik. Przez chwi­lę wal­czy­łam z pra­gnie­niem, by po­twier­dzić te sło­wa tyl­ko po to, aby spraw­dzić, jak da­le­ko to wszyst­ko mo­że się po­su­nąć, ale osta­tecz­nie za­prze­czy­łam, twier­dząc z obo­jęt­no­ścią, że je­dy­nie go dra­snęłam.

Ra­da za­częła przez to trak­to­wać mnie z wi­ęk­szym re­spek­tem i zde­cy­do­wa­nie zy­ska­łam w ich oczach, choć wci­ąż nie we wszyst­kim się zga­dza­li­śmy. Nie­raz wi­dzia­łam, że da­lej jest mi­ędzy na­mi pe­wien dy­stans. Nie tyl­ko z ich stro­ny, ale przede wszyst­kim z mo­jej. Wie­le przed ni­mi ukry­wa­łam, jak cho­cia­żby mo­żli­wo­ści, ja­kie da­wa­ła mi moc, i swo­ją ostat­nią roz­mo­wę z Kró­lem Ka­ro. Nie wie­dzia­łam, czy gra­nie na tak wie­le fron­tów by­ło do­brym po­su­ni­ęciem, ale ra­da mu­sia­ła za­słu­żyć na to, bym w pe­łni jej za­ufa­ła. Wci­ąż nie mo­głam wy­rzu­cić z gło­wy my­śli, że nie bez po­wo­du wy­sła­li mnie do Kró­le­stwa Pik na prze­szpie­gi. Gdy­by dba­li o do­bro lu­du, nie po­zby­li­by się tak chęt­nie świe­żo ko­ro­no­wa­nej kró­lo­wej. I mi­mo że po­krzy­żo­wa­łam im pla­ny, kie­dy zde­cy­do­wa­łam się wró­cić na ja­kiś czas, co oka­za­ło się do­brą de­cy­zją, bo dzi­ęki te­mu od­kry­łam ata­ki na po­łud­niu, nie za­po­mnia­łam o tym. Nie mia­łam pew­no­ści, czy nie skry­wa­li mrocz­nych in­ten­cji i nie chcie­li zrzu­cić mnie z tro­nu. Za­bój­ca wci­ąż po­zo­sta­wał na wol­no­ści i mo­gło to być któ­reś z nich.

– Sy­lva­inie, za­cznij­my od cie­bie – zwró­ci­łam się do Mi­strza Woj­ny. – Masz dla mnie ja­kieś istot­ne in­for­ma­cje?

– Pra­ce nad aka­de­mią woj­sko­wą idą w do­brą stro­nę. Bu­dy­nek jest w trak­cie prze­bu­do­wy, ka­drę na­uczy­ciel­ską ma­my już pra­wie wy­bra­ną. Po ze­bra­niu mo­że­my po­de­jść na miej­sce i spoj­rzy pa­ni na po­stępy.

Po po­wro­cie z Kró­le­stwa Pik wie­le się zmie­ni­ło. Przede wszyst­kim mo­je na­sta­wie­nie. Czu­łam wręcz na­ma­cal­ne na­pi­ęcie wśród po­zo­sta­łych kró­lestw, a wie­dza o tym, że woj­sko Are­thu­sa jest tak licz­ne i do­brze przy­go­to­wa­ne, nie po­zwa­la­ła mi spo­koj­nie spać. Dla­te­go na jed­nym z pierw­szych spo­tkań z ra­dą za­pro­po­no­wa­łam zbu­do­wa­nie ośrod­ka, w któ­rym woj­sko­wi będą szko­le­ni już od naj­młod­szych lat. Nie tyl­ko po­pra­cu­ją nad fi­zycz­ny­mi umie­jęt­no­ścia­mi, ale na­uczą się też, jak wy­ko­rzy­sty­wać swo­ją moc w wal­ce. Na ten po­my­sł wpa­dłam dzi­ęki Kró­lo­wi Pik, któ­ry na Po­sie­dze­niu Czte­rech Kró­lestw chciał zy­skać po­zwo­le­nie na ob­ni­że­nie wie­ku po­bo­ru do woj­ska. Nikt się na to nie zgo­dził, ale za­in­spi­ro­wa­ło mnie do stwo­rze­nia aka­de­mii. Ofi­cjal­nie nie będzie to woj­sko, wi­ęc mło­dzie­ńcy mo­gą uczyć się tam bez prze­szkód, a gdy wstąpią w sze­re­gi ar­mii, będą już prze­szko­le­ni.

– Bar­dzo chęt­nie – od­po­wie­dzia­łam. – Ro­anie, jak idzie bu­do­wa świ­ątyń?

W ra­mach za­do­śću­czy­nie­nia za to, co Pi­ko­wie zro­bi­li z szu­le­ra­mi, ich­niej­sza ra­da mia­ła za­pła­cić z wła­snych kie­sze­ni za zbu­do­wa­nie ko­lej­nych ośrod­ków kul­tu re­li­gij­ne­go. Chcie­li­śmy w ten spo­sób ochro­nić się przed gnie­wem Kar­cia­ne­go Bo­ga za dzia­ła­nie wbrew je­go wo­li. Ka­żde­go dnia ba­łam się, że któ­raś z Dam po­dej­dzie do mnie i prze­ka­że mi wia­do­mo­ść od Stwór­cy, któ­ry po­tępi nas za dzia­ła­nia Are­thu­sa. Do­tych­czas nic ta­kie­go się nie wy­da­rzy­ło, wi­ęc al­bo nie obe­szło go, co się sta­ło, al­bo bu­do­wa no­wych świ­ątyń udo­bru­cha­ła go na ty­le, że nie ze­słał na nas żad­nej ka­ry. Nie ozna­cza­ło to jed­nak, że prze­sta­łam mieć się na bacz­no­ści. Co­dzien­nie uczęsz­cza­łam na na­bo­że­ństwa i mo­dli­łam się o po­my­śl­no­ść dla na­sze­go kró­le­stwa.

– Nie­dłu­go wzno­wi­my pra­ce, któ­re zo­sta­ły za­trzy­ma­ne na czas naj­wi­ęk­szych przy­mroz­ków. Sko­ńczy­my, za­nim dzień sta­nie się dłu­ższy od no­cy.

– Do­brze – przy­tak­nęłam usa­tys­fak­cjo­no­wa­na. – Eira­nie – zwró­ci­łam się do Mi­strza Dy­plo­ma­cji, sta­ra­jąc się omi­jać wzro­kiem je­go bro­dę. – Kil­ka dni te­mu wró­ci­łeś z Kró­le­stwa Ka­ro, opo­wiedz nam o per­trak­ta­cjach.

– Wszyst­ko za­ła­twio­ne. Wy­bra­li­śmy z Na­ra­iną i Le­thią zwia­dow­ców, któ­rzy zba­da­ją zie­mię za mu­rem na pó­łno­cy i usta­li­li­śmy, że wy­ru­szą mniej wi­ęcej za ty­dzień, gdy po­go­da będzie bar­dziej ła­ska­wa. Nie wie­my, co się tam kry­je, chcie­li­śmy wi­ęc po­cze­kać na jak naj­lep­sze wa­run­ki. Sy­lva­in po­mó­gł mi wy­brać lu­dzi od nas, któ­rzy zaj­mą się zie­mia­mi na po­łud­niu. Od kil­ku mie­si­ęcy szko­lą się w ko­sza­rach.

– Oso­bi­ście nad­zo­ro­wa­łem ich tre­ning – wtrącił się Mistrz Woj­ny. – Są przy­go­to­wa­ni na nie­mal ka­żdą ewen­tu­al­no­ść. Wy­bra­łem na­szych naj­lep­szych lu­dzi. Pi­ęciu woj­sko­wych, któ­rym nikt nie do­rów­nu­je si­łą i od­wa­gą, oraz pi­ęciu skry­to­bój­ców, prze­szko­lo­nych w by­ciu nie­zau­wa­żo­nym i sku­tecz­nym. Wszy­scy ma­ją zró­żni­co­wa­ne Zwie­rzęta Wi­ęzi, po­cząw­szy od pta­ków przez sko­ru­pia­ki, ga­dy i dra­pie­żne ssa­ki, a na kąśli­wych owa­dach sko­ńczyw­szy.

– Wy­ślij z ni­mi jed­ne­go me­dy­ka. Tak na wszel­ki wy­pa­dek. Mo­że z ro­du Tau­rus? – za­sta­no­wi­łam się na głos. – Świet­nie po­słu­gu­ją się Mo­cą Kart.

– Je­śli na­praw­dę bo­imy się ja­kie­goś za­gro­że­nia ze stro­ny szu­le­rów bez mo­cy – za­czął Eiran, kła­dąc na­cisk na ostat­nie sło­wa, jak­by za­zna­czał, że to nie­mo­żli­we, by co­kol­wiek nam gro­zi­ło – to mo­że za­pro­po­nu­je­my rów­nież Kró­le­stwu Ka­ro, aby któ­ryś z na­szych me­dy­ków z ni­mi wy­ru­szył?

– To nie­głu­pie – po­pa­rł go od ra­zu Sy­lva­in. – Przy­naj­mniej będzie­my mieć szpie­ga, któ­ry nas po­in­for­mu­je, gdy­by na­tknęli się na coś, cze­go zwia­dow­cy nie będą chcie­li nam prze­ka­zać.

– O tym sa­mym po­my­śla­łem. – Mistrz Dy­plo­ma­cji uśmiech­nął się prze­bie­gle.

Przez chwi­lę na­wet uwie­rzy­łam, że za­pro­po­no­wał ta­kie roz­wi­ąza­nie z do­bro­ci ser­ca, aby wy­rów­nać si­ły na­szych grup, ale sku­tecz­nie spro­wa­dził na zie­mię mnie i mo­ją wia­rę w nie­go.

Za­sta­no­wi­łam się nad ta­kim roz­wi­ąza­niem. Z jed­nej stro­ny nie chcia­łam od­de­le­go­wy­wać do Kró­le­stwa Ka­ro któ­re­goś z mo­ich lu­dzi, nie ma­jąc ca­łko­wi­tej pew­no­ści, że będzie bez­piecz­ny. Skąd mo­głam mieć pew­no­ść, że lu­dzie Ca­spia­na nie po­rzu­cą go na Zie­miach Ni­czy­ich, gdy na­po­tka­ją za­gro­że­nie? Ta­ka mi­sja wy­ma­ga­ła wspó­łpra­cy mi­ędzy wszyst­ki­mi człon­ka­mi gru­py. Czy do­brze po­trak­tu­ją ob­ce­go? Z dru­giej stro­ny cho­dzi­ło o me­dy­ka, któ­re­go obec­no­ść dzia­ła­ła na ich ko­rzy­ść. Wszyst­kie ar­gu­men­ty prze­ma­wia­ły za tym, że nic nie będzie gro­zić na­sze­mu czło­wie­ko­wi, ale blo­ko­wał mnie ja­kiś we­wnętrz­ny opór.

Przy­po­mnia­łam so­bie jed­nak, że Ca­spian ja­ko je­dy­ny z wład­ców wy­ci­ągnął do mnie po­moc­ną dłoń. Dzi­ęki nie­mu uda­ło się po­sta­wić Are­thu­sa przed Ra­dą Zjed­no­czo­nych Kró­lestw. Dla­cze­go wi­ęc mia­łam ja­kie­kol­wiek wąt­pli­wo­ści, aby wy­słać me­dy­ka z mo­je­go kró­le­stwa z gru­pą zwia­dow­ców Kró­le­stwa Ka­ro? Zwłasz­cza że oni ja­ko je­dy­ni zgo­dzi­li się na po­my­sł zba­da­nia Ziem Ni­czy­ich. Dzia­ła­li­śmy we wspól­nym in­te­re­sie.

– Do­brze. – Kiw­nęłam gło­wą, po­dej­mu­jąc de­cy­zję. – Wy­ślij­my z ni­mi na­sze­go czło­wie­ka.

– Po­wia­do­mię Na­ra­inę – za­ko­mu­ni­ko­wał Eiran.

– Sy­lva­inie, gdy przyj­dzie czas wy­pra­wy za mur, daj mi, pro­szę, znać. Będę wam to­wa­rzy­szyć. – Mistrz Woj­ny po­ru­szył się nie­spo­koj­nie, ale za­nim zdążył się ode­zwać, uprze­dzi­łam go: – Chy­ba nie sądzisz, że to zbyt nie­bez­piecz­ne? Oprócz cie­bie i Wa­le­tów będzie z na­mi dzie­si­ęciu two­ich naj­le­piej wy­szko­lo­nych lu­dzi.

– My­ślę, że to po­zy­tyw­nie wpły­nie na mo­ra­le zwia­dow­ców, a do te­go będzie do­brze wy­glądać w oczach lu­du – wtrącił się Eiran. – Oby­wa­te­le lu­bią wi­dzieć ak­tyw­nych wład­ców, któ­rzy czyn­nie uczest­ni­czą w ich ży­ciu, nie bo­jąc się wy­zwań. Świad­czy to o za­an­ga­żo­wa­niu i si­le.

– W ta­kim ra­zie de­cy­zja pod­jęta – uci­ęłam te­mat, nie da­jąc się na­wet wy­po­wie­dzieć Sy­lva­ino­wi.

Ro­an i Ve­re­na się nie wtrąca­li, a z ich nie­prze­nik­nio­nych min nie mo­głam wy­czy­tać, co sądzą o tym po­my­śle. Prze­nio­słam swo­ją uwa­gę na Mi­strzy­nię Pra­wa i za­py­ta­łam:

– Jak wy­gląda pro­wa­dze­nie spi­su mo­cy lud­no­ści?

To ko­lej­na rzecz, ja­ką wpro­wa­dzi­łam po po­wro­cie z Kró­le­stwa Pik. Do­wie­dze­nie się o tym, że Zmien­no­kszta­łt­ni ist­nie­ją, ale zo­sta­li zmu­sze­ni przez mo­je­go oj­ca do ży­cia w cie­niu i słu­że­nia kró­le­stwu al­bo do­ży­wot­niej za­mia­ny w zwie­rzę, wy­wró­ci­ła mój świat do gó­ry no­ga­mi. Chcia­łam do­wie­dzieć się wi­ęcej o na­szych mo­cach, mo­żli­wo­ściach i przede wszyst­kim zna­le­źć tych, któ­rzy po­tra­fi­li za­mie­niać się w zwie­rzęta. Wie­dza o nich zo­sta­ła prak­tycz­nie ca­łko­wi­cie wy­ma­za­na. Nie po­sia­da­li­śmy rów­nież żad­ne­go wy­ka­zu na­szych umie­jęt­no­ści, przez co trud­no by­ło do­jść do te­go, czym do­kład­nie jest Zmien­no­kszta­łt­no­ść. Wi­ęk­szo­ść osób Zwi­ązy­wa­ła się ze zwie­rzęta­mi, by­wa­li jed­nak nie­licz­ni, któ­rzy nie umie­li te­go zro­bić. Ist­nie­li rów­nież ta­cy, któ­rzy po­tra­fi­li wy­ko­rzy­sty­wać atry­bu­ty zwie­rzęce, a na­wet tak sa­mo jak ja zmie­niać swo­je części cia­ła, ale nie wie­dzie­li­śmy, od cze­go to za­le­ży. Mia­łam na­dzie­ję, że gdy się te­go do­wie­my, po­zwo­li nam to zro­zu­mieć sa­mą ideę Zmien­no­kszta­łt­no­ści. Czy wszy­scy mie­li ta­kie umie­jęt­no­ści, tyl­ko nie ćwi­czy­li od­po­wied­nio? A mo­że ist­nia­ła tyl­ko garst­ka wy­bra­nych, po­bło­go­sła­wio­na przez Kar­cia­ne­go Bo­ga?

Dys­po­no­wa­li­śmy pod­sta­wo­wym spi­sem lud­no­ści, ale nie wie­dzie­li­śmy, kto co do­kład­nie po­tra­fi. Do­tych­czas prze­pro­wa­dza­ne te­sty by­ły pro­ste. Gdy tyl­ko ktoś ko­ńczył dwu­dzie­sty pi­ąty rok ży­cia, po­ja­wiał się w Od­dzia­le In­kwi­zy­cji przy­dzie­lo­nym do swo­je­go ob­sza­ru za­miesz­ka­nia, a tam In­kwi­zy­to­rzy spraw­dza­li, czy po­sia­da moc, czy nie. Ni­g­dzie nie za­pi­sy­wa­li­śmy, jak ona wy­gląda ani kto jest Zwi­ąza­ny z ja­kim zwie­rzęciem. W zwi­ąz­ku z tym nie do­ść, że ka­za­łam pro­wa­dzić do­kład­ny spis wy­gna­nych szu­le­rów i ka­żde­go mie­si­ąca po­rów­ny­wać ich licz­bę z po­przed­ni­mi, za­rządzi­łam rów­nież, aby ka­żdy miesz­ka­niec Kró­le­stwa Kier zja­wił się w naj­bli­ższym Od­dzia­le In­kwi­zy­cji i po­ka­zał swo­je umie­jęt­no­ści. Po­sta­wi­łam so­bie za punkt ho­no­ru zna­le­zie­nie wszyst­kich Zmien­no­kszta­łt­nych, któ­rych ukrył mój oj­ciec, a ta­kże tych no­wych, któ­rzy skry­li się ze stra­chu przed swo­im lo­sem al­bo nie wie­dzie­li, że coś ta­kie­go w ogó­le po­tra­fią.

– To bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne, niż się na po­cząt­ku wy­da­wa­ło – od­po­wie­dzia­ła Ve­re­na. – Jed­nak ca­ły czas nad tym pra­cu­je­my.

– W po­rząd­ku. Wpad­nę na dniach do Od­dzia­łu In­kwi­zy­cji. Chcę na wła­sne oczy zo­ba­czyć, jak wy­gląda ten pro­ces.

– Jak naj­bar­dziej za­pra­szam Wa­szą Wy­so­ko­ść.

– Za­nim przej­dzie­my do ostat­niej spra­wy, któ­rą chcia­ła­bym omó­wić – żo­łądek ści­snął mi się bo­le­śnie na sa­mą my­śl o tym, co mia­łam im po­wie­dzieć – czy jest jesz­cze ja­kiś te­mat, któ­ry chcie­li­by­ście pod­jąć?

Wszy­scy spoj­rze­li po so­bie, a w ich oczach by­ło coś, co spra­wi­ło, że ca­ła się spi­ęłam.

– A wi­ęc? – po­na­gli­łam ich, kie­dy zo­ba­czy­łam, że nikt się nie kwa­pi, by za­brać głos.

– Czy zda­jesz so­bie, pa­ni, spra­wę, że rap­tem za kil­ka dni Król Pik wy­cho­dzi z wi­ęzie­nia?

Prze­łk­nęłam śli­nę i od­wró­ci­łam wzrok.

Chcia­ła­bym móc po­wie­dzieć, że nie, nie zda­wa­łam so­bie z te­go spra­wy, jed­nak tak na­praw­dę od­li­cza­łam dni do te­go wy­da­rze­nia. Trzy mie­si­ące mi­nęły szyb­ciej, niż przy­pusz­cza­łam, zwłasz­cza że ca­ły czas by­łam za­jęta spra­wa­mi kró­le­stwa. Jed­nak nie na ty­le za­jęta, że­by nie my­śleć o tym, co się sta­nie, gdy Are­thus wyj­dzie na wol­no­ść.

Praw­dzi­wa gra do­pie­ro się roz­po­częła.

Raz po raz my­śla­łam al­bo o ostat­nich sło­wach Kró­la Pik, al­bo o tym, co po­wie­dział do mnie Król Ka­ro. Mi­mo że nie wi­dzia­łam się z ni­mi od ty­lu mie­si­ęcy, na­wie­dza­li mnie w my­ślach i w snach. Jed­ne­go się ba­łam, dru­gie­mu ba­łam się za­ufać.

We­wnętrz­nie czu­łam, że Are­thus pie­lęgno­wał swo­ją nie­na­wi­ść i ob­my­ślał plan ze­msty. Do­my­śla­łam się, że ude­rzy, nie mia­łam tyl­ko po­jęcia, w któ­rym mo­men­cie i jak bar­dzo mnie to za­bo­li.

Za­miast od­po­wie­dzieć na py­ta­nie Ve­re­ny, zwró­ci­łam się do Eira­na:

– Jak ra­dzi­ło so­bie Kró­le­stwo Pik przez te mie­si­ące? Czy do­tknęły ich sank­cje? Wa­le­ci mó­wi­li co­kol­wiek o za­cho­wa­niu Are­thu­sa?

Stra­żni­cy ka­żde­go z kró­lestw na zmia­nę pil­no­wa­li za­mkni­ęte­go kró­la. Sta­ran­nie omi­ja­łam ten te­mat na ka­żdym spo­tka­niu, bo nie chcia­łam, aby człon­ko­wie mo­jej ra­dy za­ło­ży­li, że nad­mier­nie roz­my­ślam na te­mat Kró­la Pik, ale sko­ro Ve­re­na sa­ma go po­ru­szy­ła, po­czu­łam się uspra­wie­dli­wio­na i zde­cy­do­wa­łam się do­wie­dzieć wi­ęcej.

– Wa­le­ci nie zgła­sza­li mi żad­nych nie­pra­wi­dło­wo­ści – od­po­wie­dział Sy­lva­in. – Nie pró­bo­wał uciec, nie wsz­czy­nał żad­nych nie­sna­sek. Po­słusz­nie od­był swo­ją ka­rę.

– Nie wy­mie­nia­łem ostat­nio żad­nych li­stów z Ma­la­cha­iem, ale na­wet gdy­bym za­py­tał, jak się ma­ją ich spra­wy go­spo­dar­cze, nie sądzę, by udzie­lił mi ja­kich­kol­wiek in­for­ma­cji – uzu­pe­łnił Mistrz Dy­plo­ma­cji.

– Mam na­dzie­ję, że od­czu­li ka­rę i zro­zu­mie­li po­wa­gę wy­stęp­ku, któ­re­go się do­pu­ści­li. Li­czę, że nie po­wtó­rzą swo­ich błędów – za­brał głos Ro­an. – Do­brze by­ło­by mieć na nich oko. Po śmier­ci kró­la Au­gu­sti­ne’a wy­co­fa­li­śmy wszyst­kich swo­ich szpie­gów, mo­że po­ra znów ich wy­słać?

– To bar­dzo zły po­my­sł – za­opo­no­wa­ła Ve­re­na. – Po­kój mi­ędzy na­szy­mi kró­le­stwa­mi wi­si na wło­sku. Gdy­by nas przy­ła­pa­li, mie­li­by pre­tekst do wsz­częcia woj­ny. Będą in­ten­syw­nie szu­kać po­la do ze­msty, nie mo­że­my wi­ęc sa­mi się podło­żyć.

Sło­wa Mi­strzy­ni Pra­wa wy­wo­ła­ły we mnie nie­po­kój, jak­by w mo­ich wnętrz­no­ściach za­gnie­ździ­ło się sta­do os. Wy­gląda­ło na to, że nie ja jed­na my­śla­łam o ze­mście Are­thu­sa. In­ni rów­nież by­li prze­ko­na­ni, że Kró­le­stwo Pik nie zo­sta­wi tak tej spra­wy.

– Będzie­my bez­piecz­ni, o ile na­sze dzia­ła­nia będą zgod­ne z trak­ta­tem – przy­po­mnia­łam im. – Ma­my pi­sem­ne za­pew­nie­nie, że resz­ta kró­lestw ru­szy nam z od­sie­czą, gdy­by Kró­le­stwo Pik wzi­ęło na nas od­wet, ale je­śli zła­mie­my pra­wo, nikt nam nie po­mo­że.

– Nie zmie­nia to jed­nak fak­tu, że chęt­nie do­wie­dzia­łbym się, jak się czu­je król Are­thus po trzy­mie­si­ęcz­nym aresz­cie. – Eiran roz­pa­rł się wy­god­nie na krze­śle i uśmiech­nął cy­nicz­nie. – Cie­ka­we, czy na­brał po­ko­ry. Mo­że wkrót­ce od­wie­dzę Kró­le­stwo Pik. A mo­że po­win­ni­śmy zor­ga­ni­zo­wać ja­kiś bal, za­pro­sić wszyst­kie kró­le­stwa i zo­ba­czyć, jak będzie się za­cho­wy­wał Are­thus?

Za­drża­łam we­wnętrz­nie, gdy tyl­ko po­my­śla­łam, że mia­ła­bym go wkrót­ce spo­tkać.

– Jest w nim pew­nie du­żo gnie­wu wy­mie­rzo­ne­go w na­szą, a zwłasz­cza w mo­ją stro­nę. Po co ku­sić los? Po­za tym kłó­ci się to z mo­imi pla­na­mi. – Wzi­ęłam głębo­ki od­dech, go­to­wa, by w ko­ńcu wy­rzu­cić z sie­bie to, co dręczy­ło mnie od tak dłu­gie­go cza­su. – Chcia­ła­bym udać się do Kró­le­stwa Trefl.

Nie spo­tka­ło się to z en­tu­zja­zmem.

Ve­re­na unio­sła swo­je cien­kie brwi, Eiran usia­dł pro­sto, a mi­na mu zrze­dła, Ro­an za­uwa­żal­nie się skrzy­wił, je­dy­nie twarz Sy­lva­ina po­zo­sta­ła nie­ru­cho­ma.

– Zwia­dy w Kró­le­stwie Pik nie przy­nio­sły żad­nych po­stępów w spra­wie mor­der­stwa mo­je­go oj­ca. Ta za­gad­ka wci­ąż po­zo­sta­je nie­roz­wi­ąza­na. Mam jed­nak pew­ne przy­pusz­cze­nia, że to Mar­gaux mo­gła za tym stać – kon­ty­nu­owa­łam, gdy zo­ba­czy­łam, że nikt nie za­mie­rza za­brać gło­su. – Być mo­że chcia­ła osła­bić na­sze kró­le­stwo i prze­jąć ry­nek me­dycz­ny. Od po­cząt­ku by­ła na­szą dru­gą po­dej­rza­ną.

– Nie je­stem prze­ko­na­ny, czy to do­bry ruch z na­szej stro­ny. – Eiran mó­wił po­wo­li, jak­by za­sta­na­wiał się nad ka­żdym sło­wem. – Kró­le­stwo Pik stra­ci­ło swo­ją po­zy­cję i na­sze za­ufa­nie, co zde­sta­bi­li­zo­wa­ło tę kru­chą nić po­ro­zu­mie­nia, ja­ka łączy Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwa. Sa­ma wi­dzia­łaś, pa­ni, jak za­cho­wy­wa­ła się Mar­gaux przy oska­rże­niu kró­la Are­thu­sa. Bar­dzo pil­no­wa­ła, by nie wy­ci­ągnąć po­chop­nych wnio­sków, bo wie­dzia­ła, ja­kie będzie to nio­sło kon­se­kwen­cje.

– Al­bo ma ja­kiś układ z Are­thu­sem i obo­je są w zmo­wie – po­dzie­li­łam się czy­mś, co od daw­na krąży­ło mi po gło­wie.

– Nie od­wa­ży­li­by się – par­sk­nął Ro­an.

– Tak? – Zmie­rzy­łam go chłod­nym spoj­rze­niem. – A ni­by co mia­ło­by ich po­wstrzy­mać? Wie­le by zy­ska­li, na­pa­da­jąc na nas.

– Na­wet je­śli mie­li ja­kiś plan, le­gł on w gru­zach – wy­ra­zi­ła swo­je zda­nie Ve­re­na. – Ka­żdy do­wie­dział się o nie­le­gal­nych prak­ty­kach Are­thu­sa, przez co on sam tra­fił do aresz­tu, a na je­go kró­le­stwo zo­sta­ły na­ło­żo­ne po­tężne sank­cje. Gdy­by chcie­li roz­po­cząć te­raz woj­nę, nie by­ło­by to dla nich ła­twe.

– A co, je­śli Mar­gaux to prze­wi­dzia­ła i spe­cjal­nie po­zwo­li­ła na ska­za­nie Are­thu­sa, by od­ci­ągnąć od sie­bie uwa­gę? Przez chwi­lę mo­gli dzia­łać ra­zem, ale zro­bi­ła z Kró­la Pik ko­zła ofiar­ne­go, by od­su­nąć od sie­bie po­dej­rze­nia.

Praw­da by­ła ta­ka, że już nie wie­dzia­łam, ko­mu i w co wie­rzyć, ale nie mo­głam po­rzu­cić swo­jej mi­sji. Mu­sia­łam udać się na dwór Kró­le­stwa Trefl i do­wie­dzieć się, co ukry­wa­ła Mar­gaux. Nie da­wa­ło mi też spo­ko­ju to, co po­wie­dział Ca­spian. Stwier­dził, że za­py­tał Kró­lo­wą Trefl, czy w jej kró­le­stwie na prze­strze­ni ostat­nich lat zwi­ęk­szy­ła się licz­ba szu­le­rów, a ona za­prze­czy­ła. Czy to mo­żli­we, że wła­da­ła je­dy­ną kra­iną, któ­rej to nie do­tknęło?

– Nie wy­da­je mi się, aby do­brym po­my­słem by­ło opusz­cza­nie te­raz Kró­le­stwa Kier. Ci­ąży na to­bie wie­le obo­wi­ąz­ków, Wa­sza Wy­so­ko­ść. – Eiran po­kręcił gło­wą. – Lu­dzie do­pie­ro co za­częli ci ufać i prze­ko­ny­wać się do cie­bie, a ty zno­wu chcesz ich opu­ścić.

– To je­dy­ny mo­ment, by sko­rzy­stać z pra­wa trak­ta­tu. Jesz­cze chwi­la i prze­sta­nę być trak­to­wa­na ja­ko do­pie­ro co za­przy­si­ężo­na kró­lo­wa, przez co prze­pad­nie szan­sa na od­wie­dze­nie po­zo­sta­łych kró­lestw. Je­stem pew­na, że Mar­gaux coś ukry­wa. Po­za tym wca­le nie chcę po­now­nie opusz­czać swo­je­go kró­le­stwa. Już po­przed­nio uwa­ża­łam, że to nie był do­bry po­my­sł. Dla­te­go… – Wzi­ęłam głębo­ki wdech i wy­pu­ści­łam po­wo­li po­wie­trze, szy­ku­jąc się na to, co mia­ło za chwi­lę na­stąpić. – Dla­te­go uzna­łam, że będę krążyć mi­ędzy Kró­le­stwem Trefl a Kier. Tro­chę cza­su spędzę tam, ale będę co ja­kiś czas wra­cać i pil­no­wać spraw ko­ro­ny.

Eiran po­dra­pał się po gło­wie i spoj­rzał na mnie z po­wąt­pie­wa­niem.

– Zie­mie Tre­fla są naj­da­lej po­ło­żo­nym od nas kró­le­stwem. W teo­rii ten plan brzmi do­brze, ale w prak­ty­ce zmar­nu­jesz mnó­stwo cza­su na ci­ągłe pod­ró­że, Wa­sza Wy­so­ko­ść.

Wsta­łam po­wo­li i się wy­pro­sto­wa­łam.

Dłu­go my­śla­łam nad tym, kie­dy i czy w ogó­le się do te­go przy­zna­wać, ale stwier­dzi­łam, że w ko­ńcu nad­sze­dł od­po­wied­ni mo­ment. Spis mo­cy wszyst­kich miesz­ka­ńców nie po­zo­sta­wiał mi wy­bo­ru, praw­da i tak wy­szła­by na jaw. Wy­ka­za­ła­bym się hi­po­kry­zją, gdy­bym nie przy­zna­ła się do te­go, co na­praw­dę po­tra­fię. Zwłasz­cza że mo­je umie­jęt­no­ści mo­gły oka­zać się przy­dat­ne, tak jak na przy­kład te­raz.

Zro­bi­łam głębo­ki wdech. Po mo­im cie­le roz­la­ło się zna­jo­me cie­pło. Dło­nie lek­ko mi za­drża­ły, a po­wie­trze wo­kół zda­wa­ło się gęst­nieć. Za­mknęłam oczy, kon­cen­tru­jąc się na tej wi­bru­jącej ener­gii, któ­ra od za­wsze by­ła częścią mnie.

– Nie zmar­nu­ję cza­su, Eira­nie – wy­szep­ta­łam, a sło­wa po­nio­sły się po kom­na­cie.

Sku­pi­łam ca­łą swo­ją moc, wresz­cie po­zwa­la­jąc się jej uwol­nić. Usły­sza­łam ci­chy dźwi­ęk, jak­by wiatr pró­bo­wał do­stać się przez za­mkni­ęte okien­ni­ce, a po­tem…

Roz­ło­ży­łam skrzy­dła.

Czer­wo­ne, po­kry­te bło­ną i sia­tecz­ką drob­nych żył, za­lśni­ły w pro­mie­niach wpa­da­jące­go przez wi­traż świa­tła. By­ły wiel­kie, pi­ęk­ne i bu­dzi­ły za­rów­no za­chwyt, jak i strach. W sa­li za­pa­no­wa­ła ci­sza.

– Nie mu­szę pod­ró­żo­wać ka­re­tą – do­da­łam, uno­sząc bro­dę, świa­do­ma zszo­ko­wa­nych spoj­rzeń ca­łej ra­dy. – Bo po­tra­fię la­tać.

Roz­dział 2

Po mo­ich sło­wach coś jak­by w nich pękło.

Eiran od­chy­lił się tak gwa­łtow­nie, że upa­dł ze stu­ko­tem wraz z krze­słem. Re­ak­cje po­zo­sta­łych nie ró­żni­ły się zna­cząco. Kom­na­tę wy­pe­łni­ły okrzy­ki pe­łne szo­ku i nie­do­wie­rza­nia.

– Twój oj­ciec… – za­czął Sy­lva­in zdła­wio­nym gło­sem. – Twój oj­ciec też po­tra­fił la­tać. Je­go skrzy­dła by­ły tak po­dob­ne…

Eiran pod­nió­sł się z podło­gi i z po­wro­tem za­jął swo­je miej­sce. Był ca­ły po­tar­ga­ny, a ka­mi­zel­ka le­d­wo trzy­ma­ła się na je­go ra­mio­nach. Po­pra­wił ją i przy­gła­dził wło­sy, sta­ra­jąc się ze­brać do ku­py.

– Cóż… – Od­chrząk­nął. – No c-cóż – po­wtó­rzył, jąka­jąc się. – To na pew­no roz­wi­ązu­je pro­blem dłu­gich pod­ró­ży.

Za­pa­dła ci­sza. Nikt chy­ba nie wie­dział za bar­dzo, co po­wie­dzieć. Nie od­ry­wa­li oczu od skrzy­deł, ale stwier­dzi­łam, że już wy­star­cza­jąco się na­pa­trzy­li, wi­ęc zwi­nęłam je i ode­tchnęłam głębo­ko. Wci­ąż czu­łam przy­jem­ne dresz­cze cie­pła roz­cho­dzące się po cie­le, ale moc po­wo­li zni­ka­ła w mo­im wnętrzu.

Usia­dłam z po­wro­tem na krze­śle. At­mos­fe­ra wy­da­wa­ła się na­pi­ęta, a po­cząt­ko­wy szok ra­dy zo­stał za­stąpio­ny przez… zło­ść.

– Dla­cze­go nie po­wie­dzia­łaś nam wcze­śniej, pa­ni? Od jak daw­na to po­tra­fisz? – Ve­re­na zmarsz­czy­ła brwi i ru­szy­ła się na ty­le nie­spo­koj­nie, że La­ikon za­skrze­czał i od­le­ciał z jej ra­mie­nia na pa­ra­pet. Mu­siał wy­czuć złe emo­cje swo­jej Opie­kun­ki.

– Cóż, od nie­daw­na. – Kłam­stwo. Jed­nak mi­strzo­wie, oprócz Sy­lva­ina, wci­ąż my­śle­li, że swo­ją moc od­kry­łam do­pie­ro po od­na­le­zie­niu mar­twe­go cia­ła oj­ca. Nie wie­dzie­li, że za­wsze ją po­sia­da­łam i tre­no­wa­łam umie­jęt­no­ści przez ca­łe swo­je ży­cie. – Nie chcia­łam się wam przy­zna­wać, do­pó­ki nie opa­no­wa­łam te­go w pe­łni.

Ve­re­na kiw­nęła gło­wą, jak­by przyj­mo­wa­ła wy­ja­śnie­nie, ale nie mia­łam pew­no­ści, czy ją ono usa­tys­fak­cjo­no­wa­ło.

– Czy­li na­praw­dę wy­ru­sza pa­ni do Kró­le­stwa Trefl? – Ro­ano­wi za­drżał głos. Za­sta­na­wia­łam się, czy ze stra­chu, czy mo­że z ja­kie­jś in­nej tłu­mio­nej emo­cji. – Wa­sza Wy­so­ko­ść nie pa­mi­ęta, co się sta­ło ostat­nio? Are­thus cię uwi­ęził, a po­tem przez two­je nie­ostro­żne dzia­ła­nia Ra­da Zjed­no­czo­nych Kró­lestw pra­wie ska­za­ła cie­bie za­miast nie­go.

Chy­ba wszy­scy wy­czu­li na­głą zmia­nę w po­miesz­cze­niu i wzrost tem­pe­ra­tu­ry, bo Eiran szyb­ko wy­pro­sto­wał się i rzu­cił:

– Ro­an ma na my­śli tyl­ko to, że nie chce­my cię stra­cić, kró­lo­wo. Po­przed­nim ra­zem chy­ba nie zda­wa­li­śmy so­bie tak na­praw­dę spra­wy, na ja­kie nie­bez­pie­cze­ństwo cię na­ra­ża­my. Kto wie, co będzie czy­hać na cie­bie w Kró­le­stwie Trefl? A co, je­śli tym ra­zem nie uda ci się wy­jść bez szwan­ku?

– Wiem, że mi­ędzy wszyst­ki­mi kró­le­stwa­mi po­ja­wi­ły się na­pi­ęcia, ale nie za­po­mi­naj­my, że trak­tat wci­ąż nas obo­wi­ązu­je. Je­śli coś mi się sta­nie na dwo­rze Mar­gaux, ona za to od­po­wie. – Mój głos był pew­ny i czy­sty, choć w środ­ku ca­ła drża­łam.

Ra­da nie mia­ła po­jęcia, że naj­chęt­niej przy­sta­ła­bym na wszyst­ko, co mó­wi­li, i po­zo­sta­ła w bez­piecz­nym zam­ku. Ci­ąży­ła jed­nak na­de mną obiet­ni­ca da­na Kró­lo­wi Ka­ro, po­za tym by­łam prze­cież od­po­wie­dzial­na za mój lud. Nie będę mo­gła spać spo­koj­nie, do­pó­ki nie od­kry­ję, co się sta­ło w noc śmier­ci oj­ca. Kto go za­bił i przede wszyst­kim dla­cze­go.

– Kie­dy chcia­ła­byś wy­ru­szyć, Wa­sza Wy­so­ko­ść? – za­py­ta­ła spo­koj­nie Ve­re­na, jak­by już po­go­dzi­ła się z mo­ją de­cy­zją.

– Upo­rząd­ku­ję naj­wa­żniej­sze spra­wy i my­ślę, że w przy­szłym ty­go­dniu mo­gła­bym opu­ścić dwór.

Eiran wes­tchnął ci­ężko.

– Na­pi­szę do Mar­gaux. Nie będzie za­do­wo­lo­na. A ja na­praw­dę wo­la­łbym jej nie dra­żnić.

– Nie po­win­na mieć nic prze­ciw­ko mo­im od­wie­dzi­nom, je­śli nie ma nic do ukry­cia – za­uwa­ży­łam.

– Kró­lo­wo Se­ra­phi­ne… Ka­żdy z nas ma coś do ukry­cia.

Sy­lva­in za­pro­wa­dził mnie na te­re­ny na­le­żące do ko­szar woj­sko­wych. Le­ża­ły spo­ro za zam­kiem, w oto­cze­niu drzew, któ­re two­rzy­ły coś w ro­dza­ju le­śne­go za­gaj­ni­ka. Za­raz obok znaj­do­wa­ła się pla­ża, gdzie często tre­no­wa­li woj­sko­wi.

Już z da­le­ka za­uwa­ży­łam wzno­szącą się po­nad ko­ro­na­mi drzew twier­dzę. Był to sta­ry bu­dy­nek, któ­ry daw­no te­mu po­pa­dł w ru­inę, i nikt nie wie­dział, do cze­go kie­dyś słu­żył. Mu­siał mieć wi­ęcej lat niż mo­ja bab­ka. Wie­le ścian się za­wa­li­ło, a w nie­któ­rych miej­scach bra­ko­wa­ło su­fi­tu. Wspól­nie z Mi­strzem Woj­ny stwier­dzi­li­śmy jed­nak, że je­śli tyl­ko go od­no­wi­my, to ide­al­nie nada się do te­go, by prze­kszta­łcić go w aka­de­mię woj­sko­wą. Ocza­mi wy­obra­źni wi­dzia­łam, jak będzie wy­glądał, gdy zo­sta­nie w pe­łni od­re­mon­to­wa­ny, choć już te­raz spra­wiał ogrom­ne wra­że­nie. To na­praw­dę ide­al­ne miej­sce, by szko­lić mło­dzi­ków. Na ty­le da­le­ko od mia­sta, by mo­gli swo­bod­nie uczyć się fech­tun­ku i pa­no­wa­nia nad mo­ca­mi, ale jed­no­cze­śnie bli­sko głów­nej sie­dzi­by woj­ska, by być pod sta­łą opie­ką star­szych od sie­bie i wy­szko­lo­nych na­uczy­cie­li.

Przy­sta­nęli­śmy obok wie­ży stra­żni­czej, któ­ra bro­ni­ła do­stępu do za­mkni­ętych wrót ko­szar. Ota­cza­jący je mur był tak wy­so­ki, że nie da­ło się do­strzec te­go, co dzia­ło się w środ­ku, sły­sza­łam jed­nak do­bie­ga­jące stam­tąd dźwi­ęki wal­ki, wi­ęc praw­do­po­dob­nie ja­kaś gru­pa ćwi­czy­ła wła­śnie na ze­wnątrz.

– Pa­trząc na układ drzew, kie­dyś mu­sia­ła biec tu­taj ście­żka. – Sy­lva­in wska­zał na ścia­nę la­su. – Wy­kar­czo­wa­li­śmy ro­ślin­no­ść, by uła­twić do­stęp do bu­dyn­ku.

Kiw­nęłam gło­wą i sta­nęłam tuż obok Mi­strza Woj­ny z ręko­ma za­ple­cio­ny­mi z ty­łu. Ro­zej­rza­łam się do­oko­ła. Ostat­ni raz by­łam tu kil­ka mie­si­ęcy te­mu, gdy wy­bie­ra­li­śmy miej­sce na aka­de­mię, ale od tam­te­go cza­su za­zie­le­ni­ło się i te­ren wy­glądał du­żo przy­tul­niej.

– Pod­czas prac re­no­wa­cyj­nych nie zna­le­źli­ście w środ­ku nic wska­zu­jące­go na to, co kie­dyś mo­gło się tam mie­ścić? – za­py­ta­łam z cie­ka­wo­ścią.

– Ktoś tam mu­siał kie­dyś miesz­kać, ale nie mam po­jęcia kto. Mo­że ja­cyś ary­sto­kra­ci. Po­dej­dźmy, zo­ba­czy Wa­sza Wy­so­ko­ść, co już uda­ło nam się zdzia­łać.

Z bli­ska twier­dza wy­gląda­ła jesz­cze bar­dziej im­po­nu­jąco. Je­śli to miej­sce zaj­mo­wał kie­dyś ktoś o szla­chec­kim na­zwi­sku, mu­siał być wy­jąt­ko­wo ma­jęt­ny. Mu­ry zo­sta­ły wznie­sio­ne z sza­re­go ka­mie­nia, te­raz za­kry­te­go przez chwa­sty. Wi­no­ro­śle wspi­na­ły się po ścia­nach i gi­nęły w oknach, któ­re nie mia­ły jesz­cze wsta­wio­nych no­wych szyb. Wśród stu­ko­tu młot­ków uwi­ja­li się ro­bot­ni­cy. Gdzie­nie­gdzie kręci­ły się zwie­rzęta, któ­re po­ma­ga­ły swo­im Opie­ku­nom. Choć w trak­cie naj­sil­niej­szych mro­zów pra­ce zo­sta­ły na ja­kiś czas wstrzy­ma­ne i do­pie­ro te­raz wzno­wio­ne, i tak wy­gląda­ło to du­żo le­piej niż ostat­nio.

Za­uwa­ży­łam, że z bo­ku wzno­si­ło się skła­do­wi­sko znisz­czo­nych me­bli. Po­ła­ma­na sza­fa le­ża­ła tuż obok ko­mo­dy, któ­rej bra­ko­wa­ło kil­ku szu­flad. Szczyt tej gó­ry okry­wał ja­kiś ma­te­riał, przy­po­mi­na­jący herb. Był brud­ny i miej­sca­mi prze­żar­ty przez mo­le, ale da­ło się zo­ba­czyć skraw­ki sym­bo­li wszyst­kich kró­lestw. Coś mi to przy­po­mi­na­ło, ale nie po­tra­fi­łam so­bie przy­po­mnieć, co do­kład­nie.

– Co to? – za­py­ta­łam.

Sy­lva­in na po­cząt­ku nie wie­dział, o co mi cho­dzi, ale gdy wska­za­łam pal­cem, po­pa­trzył w tam­tą stro­nę i wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Zna­le­źli­śmy to w któ­re­jś z szaf.

– Gdzieś już to wi­dzia­łam… W su­mie wy­gląda po­dob­nie do zna­ku Kar­cia­ne­go Bo­ga, praw­da? Ale her­by kró­lestw są uło­żo­ne w in­ny spo­sób. Skąd to się tu wzi­ęło?

Le­d­wo sko­ńczy­łam mó­wić, a za­kręci­ło mi się w gło­wie, aż mu­sia­łam po­de­przeć się o po­bli­skie drze­wo. Zde­cy­do­wa­nie po­win­nam prze­stać po­mi­jać po­si­łki. Ca­ły dzień funk­cjo­no­wa­łam na cie­płej owsian­ce zje­dzo­nej na śnia­da­nie. A od tam­tej po­ry już tro­chę mi­nęło.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – zmar­twił się Sy­lva­in.

Do­pa­dł do mnie w kil­ku kro­kach i po­mó­gł mi się wy­pro­sto­wać, a ja po­dzi­ęko­wa­łam mu ski­nie­niem gło­wy.

– Nie przej­muj się. – Znów zer­k­nęłam na twier­dzę, któ­ra już nie­dłu­go po­win­na nadać się do użyt­ku. – Mo­że jesz­cze w tym ro­ku ru­szy­my z pierw­szym po­bo­rem. – Skrzy­wi­łam się nie­mal od ra­zu, gdy tyl­ko to sło­wo opu­ści­ło mo­je usta. Oba­wia­łam się, że po wy­da­rze­niach w Kró­le­stwie Pik będzie prze­śla­do­wać mnie do ko­ńca ży­cia.

– Pra­cu­je­my nad te­sta­mi, któ­re wy­ło­nią naj­lep­szych kan­dy­da­tów. Nie ka­żdy będzie mó­gł do­stać się do aka­de­mii.

– To oczy­wi­ste – przy­tak­nęłam. – Po­trze­bu­je­my uta­len­to­wa­nych, spryt­nych, zde­ter­mi­no­wa­nych i sil­nych psy­chicz­nie dzie­cia­ków. Resz­ta jest do wy­pra­co­wa­nia.

Chwi­lę jesz­cze po­pa­trzy­li­śmy na ro­bot­ni­ków przy pra­cy i wró­ci­li­śmy na ście­żkę. Wła­śnie zbli­ża­li­śmy się do ko­szar, gdy wiel­kie wro­ta otwo­rzy­ły się i wy­szło przez nie kil­ku mężczyzn. Omio­tłam grup­kę obo­jęt­nym wzro­kiem i już mia­łam ich mi­nąć, gdy mo­je oczy po­mknęły z po­wro­tem do jed­ne­go z nich. Nie­wi­dzial­na nić szarp­nęła mo­ją pa­mi­ęć. Ko­ja­rzy­łam mło­dzie­ńca o kasz­ta­no­wych wło­sach i smu­kłej syl­wet­ce. Gdy mnie zo­ba­czył, od ra­zu od­wró­cił gło­wę, choć in­ni pa­trzy­li na mnie cie­ka­wie. Zdąży­ły mi jed­nak mi­gnąć je­go zna­jo­me piw­ne oczy. Ostat­ni raz wi­dzia­łam je na ce­re­mo­nii po­grze­bo­wej. Mój ku­zyn, The­ron. Łączy­ło nas po­kre­wie­ństwo od stro­ny mo­je­go dziad­ka, męża Ly­san­dry, był dziec­kiem sy­na je­go bra­ta. Nie no­sił kró­lew­skie­go na­zwi­ska, a na­sze wi­ęzy krwi by­ły na ty­le roz­rze­dzo­ne, że nie­wie­le o nim wie­dzia­łam. Spo­tka­łam go kil­ka ra­zy w dzie­ci­ństwie, ale oj­ciec nie po­zwa­lał ba­wić mi się z dzie­cia­ka­mi, wi­ęc tyl­ko ob­ser­wo­wa­łam go z da­le­ka. W do­dat­ku spo­tka­ła go tra­ge­dia, bo je­go ro­dzi­ce zgi­nęli na mo­rzu pod­czas sztor­mu. Zo­sta­li mu tyl­ko da­le­cy krew­ni od stro­ny je­go mat­ki i… ja. Nie mia­łam po­jęcia, że The­ron po­sze­dł do woj­ska.

Przy­sta­nęłam i zer­k­nęłam na Sy­lva­ina, a gdy ten zo­ba­czył, co zwró­ci­ło mo­ją uwa­gę, ta­kże się za­trzy­mał, od­chrząk­nął nie­zręcz­nie i za­wo­łał:

– Co się tak ga­pi­cie, za­miast się przy­wi­tać? Nie po­zna­li­ście wła­snej kró­lo­wej?

Wszy­scy drgnęli i ukło­ni­li się, mam­ro­cząc pod no­sem sło­wa sza­cun­ku.

– Kró­lo­wo Se­ra­phi­ne… – Znów od­chrząk­nął i naj­pierw spoj­rzał na nich twar­do, jak­by upew­niał się, że będą się za­cho­wy­wać, a do­pie­ro po­tem skie­ro­wał oczy na mnie. – To pi­ęciu skry­to­bój­ców, o któ­rych mó­wi­łem na ze­bra­niu. Uda­dzą się na zwiad na Zie­mie Ni­czy­je.

Za­sko­czo­na, przyj­rza­łam im się uwa­żniej. Wszy­scy by­li do­ść szczu­pli, ale pod ubra­nia­mi mie­li wy­ra­źnie za­ry­so­wa­ne mi­ęśnie. Naj­bar­dziej jed­nak zdzi­wił mnie fakt, że The­ron zo­stał skry­to­bój­cą, w do­dat­ku ni­by jed­nym z naj­lep­szych, sko­ro Sy­lva­in wy­brał go na zwiad. A je­śli do­brze ko­ja­rzy­łam, do­pie­ro w tam­tym ro­ku sko­ńczył dwa­dzie­ścia pi­ęć lat, wi­ęc ofi­cjal­nie nie mó­gł zo­stać wcze­śniej wcie­lo­ny do ar­mii. W tak krót­kim cza­sie zy­skał ta­kie umie­jęt­no­ści?

– The­ro­nie, od daw­na tre­nu­jesz? – za­py­ta­łam, kie­ru­jąc py­ta­nie pro­sto do nie­go.

Nie mó­gł już dłu­żej mnie igno­ro­wać i w ko­ńcu spoj­rzał mi w oczy. Piw­ne tęczów­ki za­mi­go­ta­ły. Mi­mo to nie udzie­lił mi od­po­wie­dzi, zro­bił to Sy­lva­in, za­cho­wu­jąc się przy tym odro­bi­nę nie­swo­jo.

– Je­go ro­dzi­na po­pro­si­ła two­je­go oj­ca, że­by wzi­ął go pod swo­je skrzy­dła, a on prze­ka­zał opie­kę nad nim mnie. Chło­pak ma ta­lent, wi­ęc nie mia­łem nic prze­ciw­ko. W tym ro­ku zo­stał ofi­cjal­nie za­przy­si­ężo­ny.

– Cie­szę się za­tem, że ktoś tak cen­ny za­si­lił sze­re­gi zwia­dow­ców – od­po­wie­dzia­łam, sta­ra­jąc się nie dać po so­bie po­znać, jak za­bo­la­ło mnie to, że o ni­czym nie wie­dzia­łam. My­śla­łam, że oj­ciec in­for­mo­wał mnie o wszyst­kim, co zna­czące, ale po raz ko­lej­ny zro­zu­mia­łam, jak wie­le przede mną ukrył. – To tyl­ko po­twier­dza, że po­my­sł z aka­de­mią jest traf­ny. The­ron zo­stał wcie­lo­ny do woj­ska do­pie­ro w tym ro­ku, a już jest jed­nym z naj­lep­szych dzi­ęki te­mu, że szko­lił się od wie­lu lat – do­da­łam swo­bod­nym to­nem, nie prze­sta­jąc mie­rzyć ku­zy­na. Coś mi się w nim nie po­do­ba­ło, ale nie mo­głam do ko­ńca stwier­dzić co. Mo­że to, jak uni­kał mo­je­go spoj­rze­nia? – Upew­nię się, że ka­płan zor­ga­ni­zu­je na­bo­że­ństwo w imie­niu ca­łej gru­py wy­ru­sza­jącej za mur i po­pro­si Kar­cia­ne­go Bo­ga o przy­chyl­no­ść i ich bez­pie­cze­ństwo.

Uśmiech­nęłam się, ma­jąc na­dzie­ję, że nikt nie zo­ba­czy fa­łszu na mo­jej twa­rzy.

Sa­ma nie wie­dzia­łam, dla­cze­go zo­ba­cze­nie The­ro­na wśród zwia­dow­ców tak wy­trąci­ło mnie z rów­no­wa­gi i dla­cze­go na­gle za­częłam mieć oba­wy względem tej mi­sji.

Roz­dział 3

Pa­trzy­łam na po­ły­sku­jące kar­ty, czu­jąc ich pul­su­jącą moc. Zło­to zdo­bi­ące ca­łą kom­na­tę pa­da­ło na mnie i spra­wia­ło, że mo­ja skó­ra wy­da­wa­ła się o kil­ka to­nów cie­plej­sza. Po­pra­wi­łam się, ale żad­na po­zy­cja nie mo­gła spra­wić, że sie­dze­nie na twar­dej podło­dze będzie wy­god­ne.

Opa­rłam gło­wę o ścia­nę, nie prze­sta­jąc pa­trzeć na Świ­ętą Ta­lię. De­li­kat­ne mro­wie­nie przy­po­mi­na­ło mi o po­tędze, ja­ka kry­ła się w tym po­miesz­cze­niu. Ni­g­dzie in­dziej nie czu­łam tak ogrom­nej mo­cy. I po­my­śleć, że pły­nęła ona we mnie. W mo­jej krwi.

Wes­tchnęłam ci­cho, sfru­stro­wa­na, że kar­ty z sym­bo­lem ma­łe­go, czer­wo­ne­go ser­ca nie po­tra­fi­ły dać mi od­po­wie­dzi na dręczące mnie py­ta­nia.

Przy­cho­dzi­łam do tej kom­na­ty, gdy po­trze­bo­wa­łam po­my­śleć i uciec od lu­dzi, ich ocze­ki­wań i wy­ma­gań. Tyl­ko w tym miej­scu mia­łam po­czu­cie pry­wat­no­ści, bo mo­głam we­jść tu tyl­ko ja i…

– Tak my­śla­łem, że cię tu znaj­dę, Wa­sza Wy­so­ko­ść. – Kru­pier wsze­dł przez drzwi, któ­re otwo­rzy­ły się z ci­chym zgrzy­tem.

Zmarsz­czy­łam brwi, bo nie spo­dzie­wa­łam się, że ktoś na­ru­szy mój spo­kój. Nie ode­zwa­łam się i nie za­py­ta­łam, cze­mu w ogó­le mnie szu­kał. Da­lej upar­cie wpa­try­wa­łam się w Świ­ętą Ta­lię Kier.

Ci­szę prze­ry­wa­ną tyl­ko drob­ny­mi wy­ła­do­wa­nia­mi ener­gii za­kłó­cił dźwi­ęk sza­ty Kru­pie­ra, któ­ra ci­ągnęła się za nim przy ka­żdym kro­ku. By­ło to tak zna­jo­me brzmie­nie dla mo­ich uszu, że mi­mo­wol­nie za­la­ły mnie wspo­mnie­nia na­szych wspól­nych tre­nin­gów. Za­zwy­czaj mia­łam wte­dy za­mkni­ęte oczy i sku­pia­łam się na od­gło­sach, ja­kie wy­da­wa­ło je­go ubra­nie, gdy prze­cha­dzał się obok mnie. Na­praw­dę trud­no uwie­rzyć, że od tam­tej po­ry nie mi­nęło wca­le tak du­żo cza­su. Ty­le się wy­da­rzy­ło, że wy­da­wa­ło mi się, jak­by to wszyst­ko przy­tra­fi­ło mi się w in­nym ży­ciu.

Kru­pier sta­nął przed ga­blo­tą, złączył ręce z ty­łu i za­czął wpa­try­wać się w ta­lię. Je­go bla­da, ły­sa gło­wa już mnie tak nie prze­ra­ża­ła. Wi­dzia­łam zbyt du­żo strasz­niej­szych rze­czy, by coś tak gro­te­sko­we­go jesz­cze ro­bi­ło na mnie wra­że­nie.

– Sły­sza­łem, że chcesz udać się do Kró­le­stwa Trefl. Je­steś te­go pew­na, pa­ni? – za­py­tał ni­skim gło­sem.

– Tak. To­bie też nie po­do­ba się ten po­my­sł? – mruk­nęłam smęt­nie. Czu­łam, jak­bym by­ła sa­ma prze­ciw­ko ca­łe­mu świa­tu. Dla­cze­go nikt nie po­tra­fił zro­zu­mieć, że ro­bi­łam to dla ich do­bra?

On jed­nak, za­miast mnie skry­ty­ko­wać, po­wie­dział coś ca­łko­wi­cie in­ne­go:

– Nie po­do­ba­ją mi się drga­nia, ja­kie ostat­nio od­czu­wam. Coś wi­si w po­wie­trzu. A ma­gia Świ­ętej Ta­lii o tym wie. Jest nie­spo­koj­na. – Wy­ci­ągnął rękę, jak­by chciał do­tknąć kart, ale za­raz ją opu­ścił i ob­ró­cił się w mo­ją stro­nę.

Wsta­łam ze swo­je­go miej­sca, po­nie­waż od­nio­słam wra­że­nie, że dzie­je się coś po­wa­żne­go. Im bli­żej pod­cho­dzi­łam do Kru­pie­ra i ga­blo­ty, tym moc­niej od­czu­wa­łam pul­su­jącą ener­gię. Sku­pi­łam się na niej i wy­ostrzy­łam zmy­sły. Nie wy­czu­łam jed­nak, aby ma­gia zmie­ni­ła swo­ją for­mę. Kru­pier mó­wił o niej jak o czy­mś ży­wym i o ile mo­głam zgo­dzić się z po­tęgą, ja­ka pły­nęła z ta­lii, trud­no by­ło mi uwie­rzyć, że ma wła­sną świa­do­mo­ść i mo­że od­czu­wać emo­cje.

– Co to zna­czy? – za­py­ta­łam, pa­trząc na nie­go. Zdo­był ca­łą mo­ją uwa­gę.

– Zbli­ża się nie­bez­pie­cze­ństwo. A je­śli ma to coś wspól­ne­go z Mar­gaux i two­ją wy­pra­wą do Kró­le­stwa Trefl, chcia­łbym cię prze­strzec, Wa­sza Wy­so­ko­ść. I wy­sto­so­wać pro­śbę, któ­rej ja­ko Kru­pier ni­g­dy nie po­wi­nie­nem wy­po­wia­dać, ale… wy­jąt­ko­we cza­sy wy­ma­ga­ją wy­jąt­ko­wych środ­ków.

– Co to za pro­śba?

– Kru­pie­rzy nie po­win­ni roz­ma­wiać o swo­ich Świ­ętych Ta­liach, tak sa­mo jak wład­cy. – W je­go oczach, zwy­kle po­zo­sta­jących bez wy­ra­zu, tym ra­zem po­bły­ski­wa­ły emo­cje. Nie spodo­ba­ło mi się to, co w nich zo­ba­czy­łam, bo za bar­dzo przy­po­mi­na­ło to strach. A je­śli Kru­pier się bał… Nie ozna­cza­ło to ni­cze­go do­bre­go. – Ale nie­po­koi mnie to, co się dzie­je. Wi­ęc gdy­by nada­rzy­ła się spo­sob­no­ść… Pro­szę spró­bo­wać do­stać się do Kru­pie­ra Trefl i za­py­tać go, czy rów­nież wy­czu­wa nie­po­kój ta­lii.

Zro­zu­mia­łam, dla­cze­go Kru­pier miał opo­ry, by mi to po­wie­dzieć. Nie po­win­ni­śmy wie­dzieć, gdzie znaj­du­ją się in­ne Świ­ęte Ta­lie, ani w ogó­le się ni­mi in­te­re­so­wać. Był to zbyt po­tężny ar­te­fakt. Gdy­by ktoś z in­ne­go kró­le­stwa chciał po­zba­wić nas ma­gii, wy­star­czy­ło­by, że znisz­czy­łby na­szą Świ­ętą Ta­lię. Mu­sie­li­śmy chro­nić ją za wszel­ką ce­nę. Dla­te­go oba­wia­łam się, że je­śli Mar­gaux zo­ba­czy, że in­te­re­su­ję się ich ta­lią, mo­że to błęd­nie zin­ter­pre­to­wać.

– Mó­wisz po­wa­żnie? – Nie wy­glądał, jak­by żar­to­wał, ale wo­la­łam się upew­nić, że to nie ża­den test.

– Nie ka­żę ci ani wy­kra­dać ich kart, ani w ogó­le do­ma­gać się ich zo­ba­cze­nia. Do­stań się je­dy­nie do ich Kru­pie­ra i po­roz­ma­wiaj z nim o tym, co ci po­wie­dzia­łem.

Choć wy­po­wie­dział te sło­wa z chłod­ną lo­gi­ką, one zda­wa­ły się ci­ążyć w po­wie­trzu, jak­by ka­żdy dźwi­ęk po­zo­sta­wał za­wie­szo­ny w prze­strze­ni na dłu­żej, niż po­wi­nien. Wzi­ęłam głębo­ki wdech, sta­ra­jąc się uspo­ko­ić my­śli.

– W po­rząd­ku – od­po­wie­dzia­łam w ko­ńcu, a mój głos za­brzmiał za­ska­ku­jąco pew­nie.

Przy­mknęłam po­wie­ki, za­sta­na­wia­jąc się, jak to ro­ze­grać, aby Mar­gaux nie na­bra­ła żad­nych po­dej­rzeń. Gdy znów je otwo­rzy­łam, kątem oka za­uwa­ży­łam, że Świ­ęta Ta­lia Kier bły­snęła de­li­kat­nym świa­tłem. Jej ener­gia wy­pe­łnia­ła po­wie­trze jak ci­chy szept, któ­ry zda­wał się ro­zu­mieć tre­ść na­szej roz­mo­wy. Apro­bo­wa­ła mój za­miar czy ra­czej ostrze­ga­ła mnie przed kon­se­kwen­cja­mi?

Po­trząsnęłam gło­wą, gdy zo­rien­to­wa­łam się, że za­częłam my­śleć o niej jak o ży­wym or­ga­ni­zmie. Udzie­li­ło mi się sza­le­ństwo Kru­pie­ra.

– Spró­bu­ję to zro­bić. – Wy­pro­sto­wa­łam się, jak­bym za spra­wą te­go pro­ste­go ge­stu mo­gła zrzu­cić część ci­ęża­ru tej de­cy­zji.

To już ko­lej­na obiet­ni­ca, któ­rą zło­ży­łam. Czu­łam, jak od­po­wie­dzial­no­ść zbie­ra się na mo­ich bar­kach, ni­czym płaszcz utka­ny z obaw i ocze­ki­wań, go­to­wy w ka­żdej chwi­li mnie przy­gnie­ść.

Przy­go­to­wa­nia do wy­jaz­du za­jęły mi ca­ły wol­ny czas. Upo­rząd­ko­wy­wa­łam spra­wy w kró­le­stwie, roz­wi­ązy­wa­łam naj­pil­niej­sze pro­ble­my i po­in­for­mo­wa­łam wszyst­kich człon­ków ra­dy bar­dzo sta­now­czo i do­kład­nie, że gdy­by co­kol­wiek się dzia­ło, ma­ją mnie o tym za­wia­do­mić. Nie chcia­łam po­wtór­ki z ata­kiem na wio­ski, choć nie sądzi­łam, by od­wa­ży­li się dru­gi raz ukryć przede mną coś ta­kie­go.

Dzień, w któ­rym Are­thus wy­sze­dł z wi­ęzie­nia, był rów­no­cze­śnie dniem, w któ­rym uda­łam się do Od­dzia­łu In­kwi­zy­cji. Od sa­me­go ra­na Król Pik zaj­mo­wał mo­ją gło­wę, stwier­dzi­łam wi­ęc, że mu­szę zro­bić coś, by prze­stać o nim my­śleć.

Od­dział le­żał do­kład­nie po­środ­ku Cor­dis. Zo­stał zbu­do­wa­ny z bia­łej ce­gły, a je­go szczyt zdo­bi­ły strze­li­ste wie­że, za­ko­ńczo­ne czer­wo­ną da­chów­ką. Na naj­wy­ższej z nich po­wie­wał sztan­dar Kró­le­stwa Kier. Ca­ło­ść nie spra­wia­ła przy­tul­ne­go wra­że­nia, w od­ró­żnie­niu cho­ćby od okrągłej ko­pu­ły bi­blio­te­ki, ale był to za­mie­rzo­ny efekt.

Co­dzien­nie po­ja­wia­li się tu miesz­ka­ńcy ko­ńczący dwa­dzie­ścia pi­ęć lat, by udo­wod­nić, że po­sia­da­ją Moc Kart. Ale te­raz oprócz so­le­ni­zan­tów In­kwi­zy­to­rzy ba­da­li rów­nież po­zo­sta­łych miesz­ka­ńców i do­kład­nie spi­sy­wa­li ro­dzaj ich umie­jęt­no­ści. Dzien­nie po­tra­fi­li spraw­dzić oko­ło dwu­stu ta­kich osób. Trwa­ło to już trzy mie­si­ące, a pa­trząc na licz­bę lu­dzi, któ­rych wci­ąż mu­sie­li­śmy prze­te­sto­wać w Cor­dis, jesz­cze tro­chę to po­trwa. Kil­ka od­dzia­łów z za­cho­du i pó­łno­cy sko­ńczy­ło już spis, ale Ve­re­na stwier­dzi­ła, że prze­ka­że mi pe­łny ra­port, gdy będzie­my mieć wszyst­kie da­ne. Nie mo­głam się te­go do­cze­kać. Do­pie­ro wte­dy tak na­praw­dę za­cznie się szu­ka­nie Zmien­no­kszta­łt­nych.

Mi­strzy­ni Pra­wa po­wi­ta­ła mnie tuż przed wiel­ki­mi po­dwój­ny­mi drzwia­mi. La­ikon jak zwy­kle sie­dział na jej ra­mie­niu. Strzep­nął pió­ra, gdy mnie zo­ba­czył, i za­skrze­czał, jak­by mnie wi­tał.

– Kró­lo­wo, wszy­scy są już go­to­wi – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła Ve­re­na i od­wró­ci­ła się, by we­jść do środ­ka.

Po­pro­wa­dzi­ła mnie i dwóch to­wa­rzy­szących mi Wa­le­tów mrocz­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi aż do po­miesz­cze­nia z wy­so­kim skle­pie­niem, przy­po­mi­na­jące­go are­nę. Po bo­kach znaj­do­wa­ły się rzędy miejsc do sie­dze­nia, te­raz po­zaj­mo­wa­ne przez roz­ma­wia­jących lu­dzi.

Prze­ma­sze­ro­wa­li­śmy ca­łą czwór­ką przez kom­na­tę, wzbu­dza­jąc za­in­try­go­wa­ne szep­ty. Miesz­ka­ńcy nie spo­dzie­wa­li się mo­jej obec­no­ści. Mia­łam wra­że­nie, że at­mos­fe­ra nie­mal od ra­zu sta­ła się bar­dziej ner­wo­wa, a zwy­kłe po­ga­węd­ki prze­ro­dzi­ły w wy­mie­nia­ne nie­spo­koj­nie uwa­gi.

Ple­cy trzy­ma­łam wy­pro­sto­wa­ne, a gło­wę wy­so­ko unie­sio­ną, ale nie by­ło to dla mnie na­tu­ral­ne. Wci­ąż przy­zwy­cza­ja­łam się do wy­stąpień pu­blicz­nych. Dla­te­go, kie­dy tyl­ko zna­le­źli­śmy się przy sto­le na sa­mym ko­ńcu po­miesz­cze­nia, gdzie cze­ka­ło już tro­je In­kwi­zy­to­rów w czer­wo­nych sza­tach, ode­tchnęłam z ulgą. Wci­ąż po­zo­sta­wa­łam świa­do­ma spoj­rzeń zwró­co­nych w mo­ją stro­nę, ale nie czu­łam się już aż tak ob­na­żo­na.

Od ra­zu zer­k­nęłam na przy­cza­jo­ne­go lwa, któ­ry sie­dział w kącie, skry­ty częścio­wo w mro­ku, i ma­chał nie­spo­koj­nie ogo­nem. Od­wró­ci­łam od nie­go wzrok do­pie­ro wte­dy, gdy In­kwi­zy­to­rzy wsta­li i się ukło­ni­li.

– Kró­lo­wo. To za­szczyt pa­nią po­znać – po­wie­dział je­den z mężczyzn. Był naj­po­staw­niej­szy z nich wszyst­kich. Grzy­wa buj­nych, fa­lo­wa­nych blond wło­sów opa­da­ła mu na jed­no oko. Miał krzy­wy nos, jak­by w prze­szło­ści kil­ka ra­zy go zła­mał, ale ten drob­ny szcze­gół za­miast go oszpe­cić, nadał cha­rak­te­ru je­go wy­glądo­wi. – Je­stem Le­oni­das, a to Ro­nan i Vi­xen.

Przy no­dze ko­bie­ty o kasz­ta­no­wych, ob­ci­ętych rów­no z li­nią szczęki wło­sach, kręcił się lis. Zer­k­nęłam na dru­gie­go z mężczyzn, o gład­ko za­cze­sa­nej do ty­łu fry­zu­rze i cien­kich wąsach. Szyb­ko zro­zu­mia­łam, że Le­oni­das mu­siał być Zwi­ąza­ny z lwem, Vi­xen z li­sem, ale zwie­rzęcia Ro­na­na ni­g­dzie nie wi­dzia­łam.

– Mi­ło was po­znać. – Ski­nęłam gło­wą.

– Za­bie­raj­my się do ro­bo­ty – za­rządzi­ła su­cho Ve­re­na i sta­nęła z ty­łu, a ja obok niej.

Fe­lix usta­wił się z bo­ku przede mną, tak aby mi nie prze­szka­dzać, ale jed­no­cze­śnie szyb­ko za­re­ago­wać w ra­zie za­gro­że­nia, a Ala­ric za­jął miej­sce z ty­łu.

In­kwi­zy­to­rzy usie­dli, Le­oni­das po­pra­wił sza­tę i mruk­nął do nas:

– W ta­kim ra­zie za­czy­naj­my.

Drgnęłam, gdy lew wy­dał z sie­bie prze­szy­wa­jący ryk, któ­ry po­nió­sł się echem po sa­li. Wszy­scy ze­bra­ni umil­kli i wle­pi­li w nas spoj­rze­nia.

– Wi­tam wszyst­kich i dzi­ęku­ję za zja­wie­nie się na spi­sie mo­cy miesz­ka­ńców Kró­le­stwa Kier. – Głos mężczy­zny był do­no­śny i moc­ny. Po­brzmie­wał w nim au­to­ry­tet. Na­wet ja wy­pro­sto­wa­łam się sztyw­no, sku­pia­jąc na nim ca­łą swo­ją uwa­gę. – Będę wy­wo­ły­wać was po ko­lei, a wy będzie­cie wy­cho­dzić na śro­dek, mó­wić, z ja­kim zwie­rzęciem je­ste­ście Zwi­ąza­ni, jak do­kład­nie wy­gląda ta Wi­ęź i co oprócz te­go po­tra­fi­cie.

Drob­ny szmer po­nió­sł się po sa­li, ale uci­chł, gdy Le­oni­das znów się ode­zwał:

– Za­pra­szam za­tem Orio­na Ad­der­fan­ga.

Prze­nio­słam wzrok na wy­so­kie­go mężczy­znę sie­dzące­go po pra­wej stro­nie, któ­ry wstał i wy­sze­dł na śro­dek, ob­ser­wo­wa­ny przez wszyst­kie oczy na sa­li. Miał bar­dzo dłu­gie no­gi i czar­ne wło­sy. To, co by­ło w nim naj­dziw­niej­sze, to ca­łko­wi­cie pio­no­we źre­ni­ce. Naj­wi­ęk­szą uwa­gę przy­ci­ągał owi­ni­ęty wo­kół je­go szyi wąż z trój­kąt­ną gło­wą i czar­ny­mi po­ły­sku­jący­mi łu­ska­mi.

Mężczy­zna pod­sze­dł do sto­łu, ale na szczęście sta­nął w pew­nej od­le­gło­ści od nas. Da­rzy­łam sym­pa­tią wszyst­kie zwie­rzęta, ale nie­któ­re wzbu­dza­ły we mnie wi­ęk­szy re­spekt od in­nych. Węże znaj­do­wa­ły się na cze­le. By­ły gwa­łtow­ne, nie­prze­wi­dy­wal­ne i często wy­star­cza­ło jed­no ukąsze­nie, by za­dać śmie­rć. Fa­scy­no­wa­ło mnie to, ale i prze­ra­ża­ło.

– Je­stem Orion z ro­du Ad­der­fang – ode­zwał się ci­chym, sy­czącym gło­sem, prze­ci­ąga­jąc sa­mo­gło­ski. – Z Fu­go Zwi­ąza­łem się, gdy mia­łem pi­ęć lat.

– Czy oprócz te­go po­tra­fisz coś jesz­cze? – za­py­ta­ła In­kwi­zy­tor­ka, za­pi­su­jąc wszyst­ko, co po­wie­dział.

– Tak. Mo­je ugry­zie­nie jest śmier­tel­ne. – Uśmiech­nął się, po­ka­zu­jąc kły.

Wy­wo­ła­ło to we mnie dreszcz nie­po­ko­ju, choć po­czu­łam też pe­wien po­dziw.

– Cie­ka­we – za­mru­cza­łam, a Ve­re­na zer­k­nęła na mnie.

– To je­den z przy­pad­ków z pierw­szej ka­te­go­rii, ale dru­gie­go stop­nia.

Spoj­rza­łam na nią bez zro­zu­mie­nia, wi­ęc na­chy­li­ła się, by nie prze­szka­dzać w dal­szych py­ta­niach, i wy­ja­śni­ła:

– Za­częli­śmy two­rzyć wstęp­ną ka­te­go­ry­za­cję. Gdy sko­ńczy­my i wszyst­ko się roz­ja­śni, przed­sta­wię ca­ło­ść. Na ra­zie jed­nak wy­od­ręb­ni­li­śmy dwie ka­te­go­rie i po­szcze­gól­ne stop­nie tych ka­te­go­rii. W pierw­szej są ci Zwi­ąza­ni ze zwie­rzęta­mi, a w dru­giej Nie­zwi­ąza­ni. Orion na­le­ży do jed­ne­go z po­tężniej­szych ga­dzich ro­dów, wi­ęc je­go moc i zdol­no­ść do Zwi­ąza­nia aku­rat nie są za­sko­cze­niem.

– Czy za­uwa­ży­łeś to jesz­cze przed Zwi­ąza­niem, czy umie­jęt­no­ść ta po­ja­wi­ła się do­pie­ro pó­źniej? – kon­ty­nu­owa­li prze­słu­cha­nie In­kwi­zy­to­rzy.

– Jesz­cze przed. – Je­go uśmiech znów był nie­po­ko­jący, a ja mi­mo­wol­nie za­częłam się za­sta­na­wiać, w ja­kich oko­licz­no­ściach to od­krył. Mu­siał ugry­źć ko­goś ja­ko dzie­ciak, co od ra­zu na­su­wa­ło py­ta­nie: czy ten ktoś w ogó­le prze­żył? – Ale za­nim Zwi­ąza­łem się z Fu­go, mój jad był je­dy­nie tru­jący. Nie śmier­tel­ny.

W du­chu ode­tchnęłam z ulgą.

– Za­tem Zwi­ąza­nie wzmoc­ni­ło two­ją umie­jęt­no­ść?

Orion przy­tak­nął, a Ve­re­na znów się do mnie na­chy­li­ła.

– To też jest już coś, co po­twier­dzi­li­śmy. Ci, któ­rzy po­tra­fią się Zwi­ązy­wać, po­sia­da­ją przed po­łącze­niem z prze­zna­czo­nym zwie­rzęciem drob­ne umie­jęt­no­ści ga­tun­ko­we, któ­re po Zwi­ąza­niu sta­ją się sil­niej­sze.

Kiw­nęłam gło­wą na znak, że ro­zu­miem, i wró­ci­łam do przy­słu­chi­wa­nia się roz­mo­wie.

– W ta­kim ra­zie w ja­kim stop­niu pa­nu­jesz nad Fu­go? – za­py­tał Ro­nan.

– Po­tra­fię na­kło­nić ją do swo­jej wo­li. – Gdy tyl­ko wy­po­wie­dział te sło­wa, wąż zgrab­nym ru­chem zsu­nął się po je­go cie­le aż na po­sadz­kę i pod­pe­łzł pod sam stół, a po­tem skie­ro­wał w mo­ją stro­nę.

Żmi­ja wy­da­wa­ła się wi­ęk­sza niż nor­mal­ne osob­ni­ki te­go ga­tun­ku spo­ty­ka­ne w przy­ro­dzie. Wiel­ki gad zbli­żył się do mnie, co spra­wi­ło, że le­d­wo po­wstrzy­ma­łam się od wzdry­gni­ęcia. Gdy tyl­ko na­wi­ąza­łam kon­takt wzro­ko­wy z Fu­go, ona za­sy­cza­ła, a wi­dok jej roz­wi­dlo­ne­go języ­ka i dłu­gich kłów wy­wo­łał we mnie pier­wot­ny strach.

Fe­lix od ra­zu wy­ci­ągnął swój miecz, od­gra­dza­jąc mnie od zwie­rzęcia.

Orion tyl­ko się za­śmiał, a gad od ra­zu skręcił i za­wró­cił do nie­go.

– Spo­koj­nie. Jest nie­gro­źna. – Fu­go owi­nęła się wo­kół je­go no­gi, wspi­ęła na tu­łów i w ko­ńcu spo­częła owi­ni­ęta wo­kół szyi. – Do­pó­ki nie ka­żę jej ta­ką być – do­dał, pa­trząc na In­kwi­zy­to­rów z cwa­nym uśmiesz­kiem.

Ci z ka­mien­ny­mi mi­na­mi kon­ty­nu­owa­li za­da­wa­nie py­tań:

– A co z in­ny­mi zwie­rzęta­mi z te­go ga­tun­ku? Czy dzi­ęki po­łącze­niu z Fu­go po­tra­fisz na­kło­nić in­ne węże do wspó­łpra­cy?

– Nie.

– Dzi­ęku­je­my ci za­tem za ten krót­ki wy­wiad – mruk­nęła Vi­xen i za­zna­czy­ła coś na kart­ce. – Mo­żesz ode­jść. Je­śli będzie­my mieć do cie­bie jesz­cze ja­kieś py­ta­nia, skon­tak­tu­je­my się z to­bą.

Roz­dział 4

Uczest­ni­cze­nie w spi­sie mo­cy by­ło jed­nym z naj­cie­kaw­szych wy­da­rzeń, ja­kie mia­łam oka­zję prze­żyć.

Obej­rza­łam ca­ły prze­krój umie­jęt­no­ści. Wi­dzia­łam Zwi­ąza­nych z je­ża­mi, mo­ty­la­mi, ro­pu­cha­mi, ko­ni­ka­mi mor­ski­mi czy ge­ko­na­mi. A to tyl­ko nie­wiel­ka garst­ka osób z kró­le­stwa. Wśród nich nie po­ja­wił się nikt, kto nie po­tra­fi­łby się Zwi­ązać, co we­dług mo­jej wie­dzy wy­klu­cza­ło ich ja­ko Zmien­no­kszta­łt­nych. Nie pod­da­wa­łam się jed­nak i nie tra­ci­łam na­dziei, choć Ve­re­na po­wie­dzia­ła, że do­tych­czas zna­le­źli tyl­ko dwa­na­ście osób, któ­re nie by­ły Zwi­ąza­ne, ale wy­ka­zy­wa­ły zwie­rzęce ce­chy, czy­li al­bo nie zna­le­źli od­po­wied­nie­go Zwie­rzęcia Mo­cy, al­bo by­li Zmien­no­kszta­łt­ny­mi. Gdy spis w kró­le­stwie do­bieg­nie ko­ńca, będę chcia­ła ze­brać tych lu­dzi w jed­no miej­sce i do­kład­niej zba­dać ich przy­pad­ki.

Ca­łe to przed­si­ęw­zi­ęcie sta­no­wi­ło je­den z głów­nych po­wo­dów, dla któ­rych nie pla­no­wa­łam na dłu­go wy­je­żdżać do Kró­le­stwa Trefl. Mu­sia­łam w mia­rę mo­żli­wo­ści po­zo­stać na miej­scu, by móc choć częścio­wo trzy­mać pie­czę nad spi­sem i na bie­żąco do­wia­dy­wać się o wszyst­kich wy­jąt­kach.

Gdy Ve­re­na od­pro­wa­dza­ła mnie do drzwi, wy­gląda­ła na za­my­ślo­ną. Ode­zwa­ła się do­pie­ro bli­sko wy­jścia, ujaw­nia­jąc po­wód swo­jej kon­tem­pla­cji:

– Za­sta­na­wiam się, jak skla­sy­fi­ko­wać cie­bie, Wa­sza Wy­so­ko­ść, i two­je­go oj­ca.

Zer­k­nęłam na nią ostro­żnie.

– To zna­czy?

– Nie spo­tka­li­śmy jesz­cze ni­ko­go, kto nie by­łby Zwi­ąza­ny, a po­sia­dał tak sil­ne zwie­rzęce ce­chy. Nie do­ść, że pa­nu­jesz nad ogniem, to po­tra­fisz do­ko­ny­wać be­stio­mor­fo­zy.

– A spo­tka­li­ście ko­goś, kto pa­tro­no­wa­łby mi­tycz­ne­mu zwie­rzęciu? Mo­że to jest po­wód.

– Wiem, że wasz ród jest po­tężniej­szy niż in­ne, ale…

– Kró­lo­wo Se­ra­phi­ne – prze­rwał jej głos do­bie­ga­jący zza na­szych ple­ców. – Za­sta­na­wia­łem się, kie­dy do nas wpad­niesz. Ve­re­no, cie­bie rów­nież mi­ło wi­dzieć.

Ob­ró­ci­ły­śmy się nie­mal rów­no­cze­śnie. W na­szą stro­nę sze­dł do­stoj­nie wy­gląda­jący mężczy­zna w czer­wo­nej sza­cie ze zło­ty­mi zdo­bie­nia­mi. Je­go ubra­nie wy­gląda­ło du­żo bar­dziej oka­za­le niż stro­je spo­tka­nych przed chwi­lą In­kwi­zy­to­rów. Tuż obok sym­bo­lu Kró­le­stwa Kier miał wy­szy­ty znak Kar­cia­ne­go Bo­ga.

Kie­dy zo­ba­czy­łam go na pier­si mężczy­zny, od ra­zu wie­dzia­łam, z kim mam do czy­nie­nia – z Eg­ze­ku­to­rem, czy­li naj­wy­ższym ran­gą In­kwi­zy­to­rem. W teo­rii wszy­scy In­kwi­zy­to­rzy pod­le­ga­li je­mu, a on miał nad so­bą tyl­ko wład­cę i Mi­strza Pra­wa, w tym przy­pad­ku Ve­re­nę. Oso­bi­ście zaj­mo­wał się wy­gna­nia­mi i naj­trud­niej­szy­mi przy­pad­ka­mi. Nie wszy­scy sta­wia­li się na te­stach po uko­ńcze­niu dwu­dzie­ste­go pi­ąte­go ro­ku ży­cia. Za­miast te­go pró­bo­wa­li się ukryć, a gdy za­czy­na­ło się ro­bić na­praw­dę pa­skud­nie, wte­dy wzy­wa­no Eg­ze­ku­to­ra. Oj­ciec kil­ka ra­zy o nim na­po­mknął, ale na pod­sta­wie je­go opo­wie­ści nie po­tra­fi­łam stwier­dzić, ja­kie­go ty­pu jest czło­wie­kiem, dla­te­go po­de­szłam do nie­go z wy­uczo­ną już ostro­żno­ścią.

– Mar­cu­sie Ash­wol­fie. – Ski­nęłam mu gło­wą. – Mi­ło cię w ko­ńcu po­znać. Sły­sza­łam o to­bie od oj­ca.

– Mam na­dzie­ję, że sa­me do­bre rze­czy. – Przy­sta­nął przed na­mi i zło­żył ręce za ple­ca­mi. Je­go si­we wło­sy w po­łącze­niu z ja­sno­nie­bie­ski­mi ocza­mi spra­wia­ły in­try­gu­jące wra­że­nie. Wy­da­wa­ło mi się, że je­go spoj­rze­nie prze­ni­ka mnie na wskroś. – Co Wa­szą Wy­so­ko­ść tu do nas dziś spro­wa­dza?

– Kró­lo­wa uczest­ni­czy­ła w dzi­siej­szym spi­sie mo­cy – od­po­wie­dzia­ła za mnie Ve­re­na.

– Ach. Spis mo­cy. – Je­go twarz prze­ci­ął ostry uśmiech. – Je­den z po­my­słów na­szej no­wej kró­lo­wej.

Rzad­ko czu­łam się nie­zręcz­nie przy kon­tak­cie wzro­ko­wym, Mar­cus wpa­try­wał się jed­nak we mnie w ta­ki spo­sób, że mia­łam ocho­tę jak naj­prędzej go ze­rwać.

Trud­no by­ło mi co­kol­wiek z nie­go od­czy­tać, je­go oczy wy­da­wa­ły się zim­ne ni­czym ta­fla lo­du. Nie umia­łam oce­nić, czy po­do­bał mu się ten po­my­sł, czy ra­czej uwa­żał go za mar­no­wa­nie cza­su. Ża­den z In­kwi­zy­to­rów, na­wet Eg­ze­ku­tor, nie zda­wał so­bie spra­wy, że szu­ka­my Zmien­no­kszta­łt­nych. W od­dzia­le je­dy­nie Ve­re­na dys­po­no­wa­ła tą wie­dzą i wie­dzia­ła, na co zwra­cać uwa­gę.

– Mam na­dzie­ję, że w ra­zie za­gro­że­nia po­zwo­li nam to jak naj­le­piej wy­ko­rzy­stać umie­jęt­no­ści Kie­rów – wy­ja­śni­łam, co po części by­ło praw­dą i ofi­cjal­ną wy­mów­ką.

– A ja­kie­goż to za­gro­że­nia się oba­wia­my, Wa­sza Wy­so­ko­ść? Chy­ba nie my­ślisz, że in­ne kró­le­stwa ze­chcą ze­rwać trak­tat po­ko­jo­wy?

– Le­piej być przy­go­to­wa­nym na ka­żdą ewen­tu­al­no­ść. Mam na­dzie­ję, że nie za­po­mnia­łeś o mor­der­stwie mo­je­go oj­ca. Ktoś chce na­szej de­sta­bi­li­za­cji i cze­ka, aż się od­sło­ni­my, dla­te­go tak wa­żne jest po­sia­da­nie asów w ręka­wie.

– Wi­ęc spis mo­cy to nasz as? – Prze­krzy­wił gło­wę w pra­wo, nie prze­sta­jąc się we mnie wpa­try­wać.

W od­po­wie­dzi tyl­ko się uśmiech­nęłam.

– Je­śli po­zwo­lisz, od­da­li­my się z Ve­re­ną. Cze­ka­ją na mnie spra­wy ko­ro­ny.

– Ależ oczy­wi­ście. Nie za­trzy­mu­ję was. Bar­dzo chęt­nie spo­tka­łbym się jed­nak z to­bą na her­ba­cie, pa­ni. Po­zo­sta­wa­łem z kró­lem w przy­ja­ciel­skich sto­sun­kach, wi­ęc chcia­łbym bli­żej po­znać je­go cór­kę. – Ukło­nił mi się, a ja wci­ąż nie po­tra­fi­łam stwier­dzić, czy wzbu­dził mo­ją sym­pa­tię, czy ra­czej nie­ko­niecz­nie.

– Mo­że­my kie­dyś umó­wić się na spo­tka­nie. Chęt­nie po­słu­cham opo­wie­ści o oj­cu. – Sta­ra­łam się nie dać po so­bie po­znać, jak bo­le­sny po­ru­szył te­mat. Oprócz Sy­lva­ina nikt nie wie­dział, że obec­nie nie da­rzy­łam go zbyt cie­pły­mi uczu­cia­mi, choć ca­ły czas sta­ra­łam się zro­zu­mieć je­go mo­ty­wa­cję i mu wy­ba­czyć, na­wet je­śli nie by­ło to ła­twe. – Gdy znaj­dę do­god­ny ter­min, wy­ślę pta­ka pocz­to­we­go.

Wy­szły­śmy z Mi­strzy­nią Pra­wa na ze­wnątrz i wzi­ęły­śmy wdech pe­łen rze­śkie­go po­wie­trza.

– Co sądzisz o Mar­cu­sie? – za­py­ta­łam nie­mal od ra­zu, wcho­dząc na scho­dy.

Za­miast zwró­cić gło­wę w mo­ją stro­nę, Ve­re­na spo­gląda­ła na po­ko­ny­wa­ne stop­nie. Od­po­wie­dzia­ła do­pie­ro po chwi­li:

– Król Au­gu­sti­ne go ce­nił.

To był je­dy­ny ko­men­tarz, ja­ki wy­sze­dł z jej ust. Stwier­dzi­łam, że sko­ro nie chce po­dzie­lić się uwa­ga­mi na je­go te­mat, sa­ma mu­szę się prze­ko­nać, ja­kim jest czło­wie­kiem i czy za­słu­gu­je na mo­je za­ufa­nie.

Dzień przed wy­jaz­dem stwier­dzi­łam, że w ko­ńcu mu­szę zro­bić to, co tak dłu­go od­kła­da­łam, i za­mknęłam się w swo­im ga­bi­ne­cie, któ­ry prze­jęłam po oj­cu.

Ma­syw­ne biur­ko na­le­ża­ło do nie­go, na re­ga­łach wci­ąż znaj­do­wa­ły się je­go ksi­ążki, ma­pa za­wie­szo­na na ścia­nie by­ła po­kre­ślo­na je­go pi­smem, a ze­gar sto­jący w kącie zo­stał zro­bio­ny na je­go za­mó­wie­nie, tak sa­mo jak dzie­ła sztu­ki wi­szące na ścia­nach. Je­go duch wy­pe­łniał ca­łe to po­miesz­cze­nie. Mo­głam przy­si­ąc, że gdy wcho­dzi­łam do środ­ka, wci­ąż czu­łam je­go za­pach.

Sa­ma nie wie­dzia­łam, cze­mu jesz­cze nie zmie­ni­łam wy­stro­ju i nie za­stąpi­łam wnętrza swo­imi rze­cza­mi. Zrzu­ca­łam to na brak cza­su, ale czy to nie by­ła tyl­ko wy­mów­ka? Nie chcia­łam się nad tym za­sta­na­wiać, choć w głębi ser­ca wie­dzia­łam, że w tym wszyst­kim kry­ło się coś wi­ęcej. Mo­je uczu­cia do oj­ca po­zo­sta­wa­ły skom­pli­ko­wa­ne. Nie po­tra­fi­łam ca­łko­wi­cie prze­ci­ąć dzie­lącej nas wi­ęzi. Mo­że sądzi­łam, że prze­by­wa­nie wśród je­go przed­mio­tów po­zwo­li mi zro­zu­mieć, co nim kie­ro­wa­ło przy po­dej­mo­wa­niu de­cy­zji? Ja­ką oso­bą był? Czy na­praw­dę wszyst­ko, co o nim wie­dzia­łam, to zwy­kłe kłam­stwo?

Usia­dłam na du­żym, wy­god­nym skó­rza­nym fo­te­lu i po­ło­ży­łam przed so­bą czy­stą pa­pe­te­rię. Za­mo­czy­łam pió­ro w ka­ła­ma­rzu i za­sty­głam z dło­nią nad pa­pie­rem. Nie wie­dzia­łam na­wet, jak za­cząć ten list.

Ko­cha­ny Ca­spia­nie…

Nie, nie, nie. Szyb­ko prze­kre­śli­łam to, co na­pi­sa­łam. Mie­li­śmy uda­wać uczu­cie, wi­ęc na wy­pa­dek gdy­by ktoś prze­chwy­cił na­szą ko­re­spon­den­cję, wszyst­ko mu­sia­ło wy­glądać wia­ry­god­nie, ale nie po­tra­fi­łam zmu­sić się do ta­kie­go po­ni­że­nia. Po­mi­ęłam kart­kę i wzi­ęłam no­wy per­ga­min. Za­mo­czy­łam pió­ro w atra­men­cie i spró­bo­wa­łam raz jesz­cze.

Ca­spia­nie…

Spoj­rza­łam kry­tycz­nym okiem na ele­ganc­kie li­te­ry, ale szyb­ko do­szłam do wnio­sku, że to z ko­lei brzmia­ło zbyt su­cho. A mo­że jed­nak nie? Bez­po­śred­ni imien­ny zwrot mó­gł wy­glądać na za­ży­ły. Po­sta­no­wi­łam zo­sta­wić po­czątek i za­bra­łam się za ko­lej­ne sło­wa.

Zde­cy­do­wa­łam się na pod­róż do Kró­le­stwa Trefl. Chcia­ła­bym po­znać ich oby­cza­je ikul­tu­rę. Pi­szę, abyś wie­dział, gdzie przy­sy­łać pta­ki pocz­to­we, gdy­byś chciał wy­słać mi list.

Za­wa­ha­łam się, nie wie­dząc, czy do­dać coś jesz­cze. Na ra­zie brzmia­ło to ma­ło ro­man­tycz­nie. Czy gdy­by mój list wpa­dł w nie­po­wo­ła­ne ręce, wy­da­łby się po­dej­rza­ny? Chcia­łam po pro­stu po­in­for­mo­wać Ca­spia­na, że nie za­po­mnia­łam o da­nej mu obiet­ni­cy, bo na pew­no będzie chciał wie­dzieć, cze­go do­wie­dzia­łam się na dwo­rze Mar­gaux. Ale ta­ka krót­ka in­for­ma­cja wy­gląda­ła dziw­nie. Wca­le nie tak, jak­by­śmy by­li usy­cha­jący­mi do sie­bie z tęsk­no­ty ko­chan­ka­mi. Prze­wró­ci­ło mi się w żo­łąd­ku na sa­mą my­śl. Wci­ąż nie po­do­ba­ło mi się, że zo­sta­łam wma­new­ro­wa­na w to oszu­stwo, ale nie wie­dzia­łam, jak ina­czej mo­gli­by­śmy wy­mie­niać ko­re­spon­den­cję bez wzbu­dza­nia po­dej­rzeń.

Znów zmi­ęłam kart­kę i za­bra­łam się za pi­sa­nie li­stu po raz ko­lej­ny.

Ca­spia­nie,

mam na­dzie­ję, że czas Ci sprzy­ja iwszyst­ko uCie­bie ukła­da się po­my­śl­nie. Umnie ży­cie to­czy się swo­im ryt­mem – ze­bra­nia ra­dy, au­dien­cje iin­ne spra­wy ko­ro­ny. Nic nad­zwy­czaj­ne­go, na pew­no to wszyst­ko znasz.

Chcia­łam tyl­ko wspo­mnieć, że wnaj­bli­ższym cza­sie wy­bie­ram się do Kró­le­stwa Trefl. Po­dob­no to pi­ęk­ne miej­sce, pe­łne zie­le­ni icie­ka­wych zwy­cza­jów. Chcia­ła­bym zba­dać ich kul­tu­rę, stwier­dzi­łam wi­ęc, że po­now­nie wy­ko­rzy­stam za­pis wtrak­ta­cie po­ko­jo­wym, by od­być ta­ką pod­róż. Je­śli chcia­łbyś mi coś prze­ka­zać, wiesz, gdzie te­raz kie­ro­wać pta­ki pocz­to­we.

Dbaj o sie­bie i pisz, co u Cie­bie sły­chać.

Z po­zdro­wie­nia­mi

Se­ra­phi­ne

By­łam za­do­wo­lo­na. Ca­ło­ść brzmia­ła przy­ja­źnie i być mo­że za­bra­kło flir­tu, ale nie po­tra­fi­łam się do te­go zmu­sić. Przede wszyst­kim jed­nak nie wy­gląda­ło na to, aby­śmy obo­je spi­sko­wa­li prze­ciw­ko Mar­gaux, a to by­ło dla mnie naj­wa­żniej­sze.

Przy­go­to­wa­łam list i przy­bi­łam swo­ją pie­częć. Pla­no­wa­łam go wy­słać, jesz­cze za­nim po­ło­żę się do łó­żka. Nor­mal­nie prze­ka­za­ła­bym go Lu­the­ro­wi, ale nie chcia­łam, by wie­dział, że na­pi­sa­łam co­kol­wiek do Ca­spia­na. Nie mia­łam jesz­cze od­wa­gi, by przy­znać się do za­pro­po­no­wa­ne­go przez nie­go ukła­du. Wie­dzia­łam, że ra­da zro­bi mi na ten te­mat po­rząd­ny wy­kład, po­sta­no­wi­łam wi­ęc zwle­kać do ostat­nie­go mo­men­tu. Zresz­tą mia­łam na­dzie­ję, że nikt nie od­kry­je na­szej ko­re­spon­den­cji i w ogó­le nie będę mu­sia­ła się ko­mu­kol­wiek tłu­ma­czyć i kła­mać.

Na ra­zie odło­ży­łam list z bo­ku biur­ka, przy oka­zji trąca­jąc pie­rścień z ru­bi­nem, któ­ry odło­ży­łam tam ja­kiś czas te­mu. Wzi­ęłam go do ręki i za­my­ślo­na po­ta­rłam ka­mień. Przy­po­mnia­łam so­bie ostat­ni raz, kie­dy mia­łam go na pal­cu. By­ło to nie­mal od ra­zu po po­wro­cie z Kró­le­stwa Pik.

We­szłam do kom­na­ty, zmęczo­na pod­ró­żą, choć wąt­pi­łam, że uda mi się za­snąć. Mo­ją gło­wę wy­pe­łnia­ły my­śli irze­czy, któ­re po­win­nam zro­bić. Ale jed­na znich by­ła wa­żniej­sza niż po­zo­sta­łe. Inie mo­gła po­cze­kać.

Roz­grza­łam ru­bin na pal­cu ipo­cze­ka­łam, aż zma­te­ria­li­zu­je się przede mną As. Te­raz, gdy już wie­dzia­łam, że jest Zmien­no­kszta­łt­nym, roz­gląda­łam się po podło­dze iszu­ka­łam ma­łe­go pa­jąka. Drgnęłam, gdy wy­ró­sł na­gle na­prze­ciw­ko, aja nie do­strze­głam mo­men­tu, wktó­rym się prze­isto­czył.

Od­chrząk­nęłam ize­bra­łam się wso­bie, bo to, co za­mie­rza­łam za­raz zro­bić, wy­ma­ga­ło ode mnie du­żych po­kła­dów pew­no­ści sie­bie. Wci­ąż nie wie­dzia­łam, czy to do­bra de­cy­zja ija­kie przy­nie­sie kon­se­kwen­cje, ale wszyst­ko we­wnątrz mnie mó­wi­ło, że by­ło to słusz­ne. Choć mój oj­ciec pew­nie stwier­dzi­łby ina­czej.

– Wi­taj, Asie. Ro­zu­miem, że Dzie­wi­ąt­ka prze­ka­zał ci już in­for­ma­cje otym, co wy­da­rzy­ło się na dwo­rze Kró­le­stwa Pik?

Mężczy­zna ski­nął, przy­gląda­jąc mi się uwa­żnie swo­imi ma­ły­mi, ciem­ny­mi ocza­mi.

– Awspo­mniał otym, że znam praw­dę oZmien­no­kszta­łt­nych? Wiem, że… że oj­ciec was znie­wo­lił iprak­tycz­nie nie dał wam wy­bo­ru.

– Mo­gli­śmy słu­żyć ko­ro­nie al­bo na za­wsze zmie­niał nas wzwie­rzęta – po­twier­dził wy­pru­tym zemo­cji gło­sem.

– On? On was zmie­niał? Mój oj­ciec? – zdzi­wi­łam się. By­łam pew­na, że ka­zał im się zmie­nić iwja­kiś spo­sób to kon­tro­lo­wał. – Skąd miał ta­ką moc?

As wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Te­go nie wiem, pa­ni. Po­dej­rze­wam, że za­czerp­nął ją ze Świ­ętej Ta­lii.

Po­trząsnęłam gło­wą, ztru­dem przy­swa­ja­jąc te re­we­la­cje.

– Aczy mo­gła­bym od­mie­nić te oso­by? W