Części zamienne ebook i audiobook

Osie­dle blo­ków wie­lo­ro­dzin­nych, Gry­fów Ślą­ski

Bru­talny dźwięk nad­cho­dzą­cego po­łą­cze­nia wy­rwał Zdzi­sława Ko­strzycę ze snu. Star­szy czło­wiek otwo­rzył sze­roko oczy i przez mo­ment pró­bo­wał od­na­leźć się w cza­sie i prze­strzeni. Bo­lała go głowa, a ciało w przy­kur­czu zda­wało się odrę­twiałe i ja­kieś obce. Po omacku zna­lazł włącz­nik lampki noc­nej i sta­rał się usiąść pio­nowo w fo­telu. Ob­raz chwilę wi­ro­wał mu przed oczami, ale z pew­no­ścią nie było w po­bliżu te­le­fonu ko­mór­ko­wego. Za­wroty głowy pod­czas na­głego wy­bu­dze­nia to­wa­rzy­szyły mu już od kilku lat, cóż, po pro­stu zwy­kły ob­jaw po­de­szłego wieku, a nie coś, czym warto by się przej­mo­wać. Za to dzwo­nek o tej po­rze ni­gdy nie wróży ni­czego do­brego. Ko­strzyca wy­tę­żył zmy­sły i ro­zej­rzał się po pod­ło­dze. Ko­mórka mu­siała spaść, gdy na chwilę przy­mknął oczy w ocze­ki­wa­niu na wie­ści. Tylko na chwilę, bo prze­cież obie­cał so­bie, że tej nocy nie zmruży oka. Nie może! Po­wi­nien czu­wać i być go­towy na wie­ści, które mo­gły na­dejść w każ­dej chwili. Chwy­cił stary apa­rat z pęk­niętą szybką na ma­łym czarno-bia­łym wy­świe­tla­czu i po­czuł szyb­sze bi­cie serca na wi­dok imie­nia syna. Ręce za­drżały mu mi­mo­wol­nie, kiedy na­ci­skał przy­cisk z zie­loną słu­chawką.

– Mar­cel? – Głos też mu drżał. Bał się usły­szeć prawdę. Bał się szpi­tali, ciąż i po­ro­dów. Trzy­dzie­ści pięć lat temu jego uko­chana żona Ela zmarła na po­ro­dówce, wy­da­jąc na świat ich je­dy­nego syna, Mar­cela. Le­ka­rze ro­bili wszystko, co w ich mocy, jed­nak krwo­toku we­wnętrz­nego nie dało się opa­no­wać. Od tej pory miał traumę.

– Tato, coś jest nie tak – Mar­cel pła­kał do te­le­fonu. – Coś z dziec­kiem. Nie wiem do­kład­nie. – Po­cią­gnął no­sem. – Naj­pierw długo cze­ka­li­śmy, aż ktoś przyj­dzie. Laura mó­wiła, że źle się czuje, i cią­gle wy­mio­to­wała, do­stała drga­wek i go­rączki. Ale naj­gor­sze, że krwa­wiła. Po ja­kimś cza­sie zja­wił się młody le­karz, stu­dent jesz­cze albo re­zy­dent, i wziął ją na USG, ale nic nie po­wie­dział, tylko ka­zał we­zwać pro­fe­sora. Ale jesz­cze go nie ma. Ja­kąś ce­sarkę robi po­dobno. – Głos mu się ła­mał, gdy opo­wia­dał przez łzy. – Tato, boję się. To do­piero szes­na­sty ty­dzień. Dziecko nie da rady, je­żeli... – Nie do­koń­czył.

– Mam przy­je­chać? – za­py­tał Zdzi­sław, nie za­sta­na­wia­jąc się długo, i od razu po­czuł silne ukłu­cie w klatce pier­sio­wej. Od śmierci żony ani razu nie po­ja­wił się w żad­nym szpi­talu, la­bo­ra­to­rium czy in­nym cen­trum me­dycz­nym. Ni­gdy nie zro­bił so­bie choćby pod­sta­wo­wych ba­dań, a na obo­wiąz­kowe szcze­pie­nia i pod­czas cho­roby Mar­cela do przy­chodni cho­dziła z nim cio­cia. Na czole wy­stą­piły mu kro­ple potu, a po ple­cach i no­gach prze­szedł nie­przy­jemny, zimny dreszcz. Sta­rał się opa­no­wać, wma­wiać so­bie, że musi być silny, że syn po­trze­buje jego wspar­cia w trud­nych chwi­lach.

– Nie, dzię­kuję, tato – za­prze­czył Mar­cel i wy­czuł ogromną ulgę w re­ak­cji ojca. – I tak cię tu nie wpusz­czą, a bez sensu, że­byś sie­dział na ko­ry­ta­rzu i cze­kał. My­ślę, że zo­sta­wią Laurę w szpi­talu, a ja wrócę do domu ją spa­ko­wać, bo nie zdą­ży­li­śmy, kiedy... – Nie do­koń­czył. Wo­lał oszczę­dzić ojcu szcze­gó­łów.

Wie­dział, że star­szy czło­wiek nie po­wi­nien tego słu­chać. I tak był już wy­star­cza­jąco prze­jęty, więc Mar­cel nie chciał do­kła­dać mu zmar­twień opi­sami po­ścieli za­bru­dzo­nej krwią i ślu­zem. Kiedy Laura pierw­szy raz tego dnia źle się po­czuła, było koło po­łu­dnia. Zwy­mio­to­wała, a po­tem po­ja­wił się stan pod­go­rącz­kowy. Łyk­nęła pa­ra­ce­ta­mol i po­sta­no­wiła po­ło­żyć się do łóżka, ale do­stała drga­wek i pla­miła krwią. Spo­mię­dzy nóg wy­pły­nął jej też prze­zro­czy­sty płyn, ale nie­dużo, więc my­śleli, że to nie ozna­cza odej­ścia wód pło­do­wych. Mar­cel na­tych­miast za­brał żonę do le­ka­rza. Do­piero po dwu­dzie­stej za­dzwo­nił do ojca z prośbą, żeby ten wy­szedł rano z psem, gdyby jesz­cze nie zdą­żyli wró­cić. Nie chciał mó­wić za dużo, żeby go nie wy­stra­szyć, ale tato i tak cze­kał na wie­ści. Po­wie­dział, żeby dzwo­nić do niego o każ­dej po­rze dnia i nocy.

– Mu­szę wra­cać do Laury – za­koń­czył Mar­cel, ocie­ra­jąc za­łza­wione oczy wierz­chem dłoni. – Po­wie­dzia­łem, że wy­cho­dzę do to­a­lety. Nie chcia­łem, żeby wi­działa, jak pła­czę.

– Trzy­maj się, synu. – Zdzi­sław Ko­strzyca po­czuł dusz­ność i z tru­dem ła­pał od­dech. – Pa­mię­taj, jak bę­dzie po­trzeba, ra­tuj Laurę. Dzieci zdą­ży­cie jesz­cze mieć.

Do­piero kiedy się roz­łą­czał, zdał so­bie sprawę, jak bru­tal­nie to za­brzmiało. Jakby ża­ło­wał, że trzy­dzie­ści pięć lat temu le­ka­rzom udało się oca­lić ży­cie jego syna, a nie żony. Po­czuł się zdru­zgo­tany. Ko­chał Mar­cela nad ży­cie i dzię­ko­wał Bogu, że miał go przy so­bie. Kiedy do ich ro­dziny we­szła parę lat temu Laura, jego szczę­ście po­dwo­iło się, a kilka ty­go­dni temu nie­mal ska­kał z ra­do­ści na wieść o wy­cze­ki­wa­nym wnuku. A te­raz naj­bar­dziej drżał o sy­nową, bo prze­cież do­sko­nale wie­dział, że hi­sto­ria lubi się po­wta­rzać. Do rana nie zmru­żył oka, na­stępny dzień oka­zał się kosz­ma­rem cze­ka­nia na te­le­fon od dzieci.

A kiedy po ko­lej­nej nie­prze­spa­nej nocy do jego drzwi za­pu­kał za­lany łzami syn i rzu­ca­jąc mu się w ob­ję­cia, wy­du­sił z sie­bie, że Laura i dziecko nie żyją, serce sta­rego męż­czy­zny roz­pa­dło się na mi­liony ka­wał­ków.

Cmen­tarz Ko­mu­nalny w Je­le­niej Gó­rze

Olga Ba­licka sie­działa na drew­nia­nej, wą­skiej ła­weczce przy gro­bie i roz­my­ślała. Było jej ciężko. Od po­grzebu mi­nął za­le­d­wie mie­siąc, a prze­cież wia­domo, że to za mało, żeby przejść ża­łobę. Nie mo­gła się oprzeć wra­że­niu, że nie dano im wy­star­cza­jąco czasu, i miała pre­ten­sje do sa­mej sie­bie, że na­wet tego, który do­stała, nie po­tra­fiła do­brze wy­ko­rzy­stać. Że stro­iła fo­chy, ob­ra­żała się, nie chciała się spo­ty­kać, że długo pa­mię­tała tylko te złe chwile i cho­wała urazę w naj­głęb­szych za­ka­mar­kach du­szy.

Ale naj­bar­dziej mę­czyła ją świa­do­mość, że ich nie ko­chała. Na­wet kiedy kilka ty­go­dni temu zgi­nęli w wy­padku sa­mo­cho­do­wym, nie po­czuła szcze­gól­nego żalu ani bólu w sercu. Całe swoje do­ro­słe ży­cie od­czu­wała roz­go­ry­cze­nie, złość, po­gardę, a może i nie­na­wiść. Głę­boko w cze­lu­ściach swo­jego umy­słu pie­lę­gno­wała wła­śnie te uczu­cia, za­miast wy­ba­czyć i spró­bo­wać po­ko­chać. Cho­ciaż pod­czas od­po­czynku w Al­ba­nii obie­cała so­bie, że wła­śnie tak zrobi, zbieg póź­niej­szych wy­da­rzeń nie po­zwa­lał jej się skon­cen­tro­wać na re­la­cji z ro­dzi­cami. Kor­nel zo­stał po­strze­lony, mie­siąc znaj­do­wał się w śpiączce i nie miała siły ani ochoty zaj­mo­wać się ni­czym in­nym jak tylko opieką nad nim. Przez kilka okrop­nych ty­go­dni li­czyła się z tym, że już go nie od­zy­ska. Na szczę­ście los oka­zał się dla niej ła­skawy i jej mąż sta­nął w końcu na nogi.

Silny po­wiew rzu­cił jej w twarz kilka su­chych li­ści. Otu­liła się moc­niej ko­per­to­wym, sza­rym płasz­czem i owi­nęła jesz­cze raz długi szal luźno prze­wie­szony wo­kół szyi. Cie­pły po­czą­tek paź­dzier­nika sprzy­jał za­du­mom, jed­nak kiedy długo po­zo­sta­wało się na wie­trze bez ru­chu, można było nie­źle zmar­z­nąć. Ro­zej­rzała się do­okoła po cmen­ta­rzu. Grób przy gro­bie, prak­tycz­nie wszyst­kie w jed­nej bryle, kształ­cie i zbli­żo­nym ko­lo­rze. Nie­które po­ło­żone tak cia­sno, że ciężko bę­dzie się mię­dzy nimi prze­ci­skać pod­czas Święta Zmar­łych. Tylko ten, przy któ­rym sie­działa, nie miał jesz­cze po­sta­wio­nego ka­mie­nia. Ko­piec z ziemi wy­ło­żono wień­cami ża­łob­nymi, na wstę­gach któ­rych wid­niały na­pisy wy­dru­ko­wane po­chyłą, ozdobną czcionką: „Ko­cha­nym Ro­dzi­com i Dziad­kom”, „Dro­gim Są­sia­dom”, „Wspa­nia­łym Lu­dziom”... Nie ona je za­mó­wiła. Ona ku­piła tylko bu­kiet bia­łych róż i wrzu­ciła je na wierzch przed zło­że­niem tru­mien do grobu. To El­wira za­dbała o wszystko. Rola Olgi i Kor­nela ogra­ni­czyła się je­dy­nie do wy­ło­że­nia pie­nię­dzy. Ale to El­wira miała z ro­dzi­cami lep­szy kon­takt i to ona dała im szansę. Nie cho­wała urazy, nie prze­ży­wała wciąż na nowo krzywd, ja­kich za­znały za dziecka, ale też naj­mniej je pa­mię­tała, więc było jej ła­twiej. Olga wes­tchnęła i wło­żyła ręce do kie­szeni.

– I jak? – Spo­kojny, ni­ski głos wy­brzmiał przy jej uchu, kiedy mąż pod­szedł do niej od tyłu i po­chy­lił się, by ją ob­jąć.

– Na­dal nic – po­wie­działa bez emo­cji, re­je­stru­jąc cie­pło jego ciała, da­jące jej po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa i wy­tchnie­nia. – Nie wiem, może fak­tycz­nie coś jest ze mną nie tak. Bar­dzo się sta­ram, ale nie po­tra­fię się smu­cić czy ża­ło­wać. Nie umiem uro­nić choćby jed­nej łzy. Sta­ram się, ale mi nie wy­cho­dzi.

– Daj so­bie czas. – Po­ca­ło­wał ją w po­li­czek. Nie na­ci­skał, nie osą­dzał tak jak El­wira, że coś z nią jest nie tak. Po pro­stu był i oka­zy­wał jej zro­zu­mie­nie i wspar­cie. – Mu­simy już iść. Opie­kunka za­raz wy­cho­dzi.

– Do­brze. – Wsta­jąc z ławki, przy­cią­gnęła Kor­nela i mocno go przy­tu­liła. – To mo­głeś być ty – wy­mó­wiła na głos swoje my­śli i od razu pod jej po­wie­kami po­ja­wiły się łzy.

– Ale nie by­łem – od­parł spo­koj­nie. – Nie wra­caj już do tego. Kula prze­szła na wy­lot, po­le­ża­łem tro­chę w szpi­talu, wy­spa­łem się i do­sta­łem nowe ży­cie. Prze­cież wiesz, że je­stem jak kot, który ma dzie­więć żyć. Tak szybko się mnie nie po­zbę­dziesz. – Za­śmiał się w nieco wy­mu­szony spo­sób.

Nie chciał jej do­ło­wać, zwa­żyw­szy na oko­licz­no­ści, ale do­brze wie­dział, że le­dwo się wy­grze­bał po tym, kiedy cztery mie­siące temu Hie­ro­nim Wło­daw­ski do niego strze­lił. Mie­siąc le­żał w śpiączce, a dwa mie­siące za­jął mu po­byt na od­dziale re­ha­bi­li­ta­cyj­nym. Do­piero cztery ty­go­dnie temu mógł wró­cić do domu. I do­brze, bo nie wy­obra­żał so­bie, żeby Olga mu­siała prze­cho­dzić przez tę stratę sama. Może jesz­cze nie czuła bólu po śmierci ro­dzi­ców, może żal nie wy­zie­rał z każ­dej ko­mórki jej ciała, ale po­li­cyjna psy­cho­log Ka­ta­rzyna Sar­necka uprze­dziła go, że to naj­praw­do­po­dob­niej wy­par­cie i gor­szy czas z pew­no­ścią na­dejdą.

– Dzie­więć? A nie sie­dem? – Ujęła go pod rękę, kiedy szli spo­koj­nym kro­kiem cmen­tar­nymi ale­jami.

– Za­leży we­dług ja­kich wie­rzeń, nie zmie­nia to faktu, że jesz­cze tro­chę się ze mną po­mę­czysz, bo to do­piero dru­gie ży­cie.

– Ja­koś będę mu­siała so­bie z tym po­ra­dzić. – Te­raz to ona się za­śmiała. – Po­patrz! – Za­trzy­mała się i spoj­rzała ze smut­kiem na mło­dego czło­wieka klę­czą­cego przy gro­bie. Jej na­strój zmie­nił się dia­me­tral­nie. Twarz męż­czy­zny wy­krzy­wiał gry­mas bólu, a z oczu lały się łzy. – Kor­nel? – Olga ści­snęła moc­niej ra­mię męża. – Wi­duję go tu za każ­dym ra­zem, kiedy przy­cho­dzę, wiesz? I za każ­dym ra­zem wy­gląda co­raz go­rzej. Może mo­gli­by­śmy mu ja­koś po­móc? – Nie od­ry­wała wzroku z pła­czą­cego.

– Chyba już za późno – od­po­wie­dział. – Mu­sisz mu po­zwo­lić prze­żyć ża­łobę. – Po­cią­gnął ją do przodu. – Chodź, dziew­czynki cze­kają.

– To mo­głam być ja. Gdy­byś umarł, to ja ca­łymi dniami sie­dzia­ła­bym za­pła­kana przy twoim gro­bie. – Znów wpa­dła w me­lan­cho­lijny na­strój.

Nie chciał kon­ty­nu­ować tej dys­ku­sji. Tro­chę go wku­rzało, że cią­gle o tym mó­wiła. Żył i był zdrowy, po co kon­cen­tro­wać się na naj­gor­szym moż­li­wym sce­na­riu­szu, który prze­cież nie za­ist­niał?

– Je­steś zde­cy­do­wana, żeby ju­tro wró­cić do pracy? – za­py­tał, kiedy wsie­dli do auta.

– Już czas – od­po­wie­działa krótko.

– Przy­po­mi­nam ci, że jesz­cze nie­dawno chcia­łaś odejść. Zro­bi­łaś na­wet przy­ję­cie po­że­gnalne.

– Tak, nie będę się tego wy­pie­rała. Czu­łam się prze­mę­czona i za­ła­mana wszyst­kim, co się przy­da­rzyło. A poza tym wró­cił do mnie strach, że coś ta­kiego może spo­tkać także mnie i na­sze dzieci zo­staną same. Ale kiedy do­wie­dzia­łam się o Paw­łow­skim... – Za­ci­snęła usta. – Zre­zy­gno­wa­łam z odej­ścia ze służby. Pod­re­pe­ro­wa­łam zdro­wie psy­chiczne, sta­nę­łam na nogi i je­stem już go­towa, by dzia­łać – za­pew­niła.

– Tego się wła­śnie boję. – Spoj­rzał na nią ba­daw­czo. – Że bę­dziesz go ob­wi­niać i zro­bisz wszystko, żeby to udo­wod­nić. Że wra­casz do pracy tylko po to, by się ze­mścić.

– Je­den, je­den, sześć – po­wtó­rzyła szyfr, który przed śmier­cią wy­po­wie­dział du­si­ciel. – To musi być Adam Paw­łow­ski.

– Olga, od­puść. Do­brze wiesz, że prze­świe­tlono go w każdy moż­liwy spo­sób. Po­strze­le­nie po­li­cjanta na służ­bie trak­to­wane jest u nas bar­dzo po­waż­nie. Ni­czego na Paw­łow­skiego nie zna­le­ziono. A sam pan pro­ku­ra­tor na­wet nie ra­czył się do nas ode­zwać. Co su­ge­ro­wa­łoby, że ma nas w głę­bo­kim po­wa­ża­niu, a nie, że dy­bał na moje ży­cie. Być może Hie­ro­nim ce­lowo wpro­wa­dził cię w błąd. To prze­cież był bar­dzo in­te­li­gentny czło­wiek. Nie po­my­śla­łaś o tym? Sporo o to­bie wie­dział ten psy­cho­pata. Być może szyfr, który ty uwa­żasz za taką wy­rocz­nię, sta­no­wił je­dy­nie o ro­dzaju jego cho­rej gry. Hie­ro­nim zda­wał so­bie sprawę, że wkrótce wpad­niesz na pod­su­nięty ci przez niego trop i na­ro­bisz so­bie pro­ble­mów. Po­wta­rzam jesz­cze raz, że moim zda­niem Paw­łow­ski ma nas gdzieś. Ani razu nie pró­bo­wał się skon­tak­to­wać.

– A dzi­wisz się, że Adam się nie od­zywa? – Pod­nio­sła głos. – Nie po­szło mu tak, jak się spo­dzie­wał, to mil­czy. Ale że ma czel­ność cią­gle tu być, to jest po pro­stu nie­by­wałe. – Mocno się iry­to­wała. Cały czas ob­sta­wała przy swo­jej teo­rii i nie chciała dać za wy­graną.

– Jest pro­ku­ra­to­rem, a ty po­li­cjantką, co ozna­cza, że bę­dziesz mu­siała z nim pra­co­wać – przy­po­mniał jej oczy­wi­stą rzecz. – A nie wy­da­jesz mi się osobą po­tra­fiącą ukry­wać ne­ga­tywne emo­cje. – Do­brze znał swoją żonę, jej wy­bu­chowy cha­rak­ter. Może z bie­giem lat i po­ja­wie­niem się w ich domu Zuzi i Oli tro­chę się wy­ci­szyła, ale to nie ten typ czło­wieka, który mil­czy, gdy wi­dzi zło wo­kół sie­bie.

– Nie za­mie­rzam ni­czego ukry­wać! – nie­mal krzyk­nęła. – Będę go trak­to­wała tak, jak so­bie na to za­słu­żył. A kiedy udo­wod­nię jego winę, jako pierw­sza przyjdę go od­wie­dzić w mam­rze i za­śmieję mu się w twarz.

– Strach z tobą za­dzie­rać. – Po­krę­cił tylko głową, wjeż­dża­jąc na pod­jazd ich domu. – W każ­dym ra­zie wy­daje mi się, że twój stan psy­chiczny nie po­zwala na sa­mo­dzielne peł­nie­nie służy – wy­mó­wił to z tak po­ważną miną, że zo­ba­czył szok ma­lu­jący się na twa­rzy żony. Wiele kosz­to­wało go za­cho­wa­nie po­wagi w tej sy­tu­acji, ale wie­dział, co robi.

– Słu­cham!? – wy­krzyk­nęła, otwie­ra­jąc sze­roko oczy. – Uwa­żasz mnie za nie­zrów­no­wa­żoną? – Miała ochotę wyjść i trza­snąć drzwiami, a po­tem zro­bić mu dziką awan­turę, ale opa­mię­tała się, przy­po­mi­na­jąc so­bie o za­sa­dach. Za drzwiami ich domu, w miej­scu, gdzie prze­by­wały dzieci, nie roz­ma­wiali o pracy. Tak so­bie kie­dyś obie­cali, chcąc wy­cho­wy­wać córki z dala od świata zbrodni i cho­rego sys­temu spra­wie­dli­wo­ści tego kraju.

– Tro­chę tak, moja droga. – Na­dal zda­wał się bar­dzo po­ważny, choć prawy ką­cik ust uniósł mu się nie­znacz­nie. – Dla­tego po­sta­no­wi­łem wró­cić do służby ra­zem z tobą. Ktoś musi za­dbać o do­bro­stan psy­chiczny in­nych, kiedy się od­pa­lisz. – I wresz­cie za­czął się gło­śno śmiać.

– Cze­kaj, cze­kaj... – Nie wie­działa, czy to, co usły­szała, jest prawdą. – Wra­casz? Chcesz po­wie­dzieć, że wra­casz do po­li­cji? – Wpa­dała w co­raz więk­szą eu­fo­rię. – Nie bę­dzie już dłu­gich, za­gra­nicz­nych wy­jaz­dów i roz­łąk? – Jej pod­eks­cy­to­wa­nie się­gało ze­nitu, ale sta­rała się je tłu­mić, do­póki Kor­nel zde­cy­do­wa­nie nie po­twier­dzi jej przy­pusz­czeń.

– To miała być nie­spo­dzianka na wie­czór, ale...

Nie dała mu do­koń­czyć. Rzu­ciła mu się w ob­ję­cia i za­mknęła jego usta swo­imi.

Ko­menda Miej­ska Po­li­cji w Je­le­niej Gó­rze

Doktor Ja­ro­sław Biały za­par­ko­wał swo­jego no­wego mer­ce­desa G klasy w ko­lo­rze wła­snego na­zwi­ska i wło­sów do­kład­nie przed drzwiami ko­mendy i zga­sił sil­nik. Całą noc bił się z my­ślami, czy po­wi­nien przy­cho­dzić z tym na po­li­cję, czy ra­czej sa­memu wszystko po­spraw­dzać. Osta­tecz­nie nic jesz­cze nie zde­cy­do­wał, ale skoro Mi­rek Za­gór­ski i tak za­pro­sił go na przy­ję­cie po­wi­talne Kor­nela Mu­rec­kiego i Olgi Ba­lic­kiej, to może był to znak od losu.

Uśmiech­nął się na wspo­mnie­nie sprzed paru lat. Pod­ko­mi­sarz Za­gór­ski trząsł się ze stra­chu, ile­kroć go wi­dział, a je­żeli zda­rzało się to w pro­sek­to­rium, gdy dok­tor stał przy cia­łach, ze skal­pe­lem w ręce, swo­ich lę­ków w ogóle nie po­tra­fił ukryć. Dok­tor Biały wy­glą­dał bo­wiem nie­mal jak al­bi­nos. Ja­sna, per­ga­mi­nowa kar­na­cja, oczy ko­loru zim­nego la­zuru i białe włosy do ra­mion spra­wiały, że wielu na­su­wało się sko­ja­rze­nie z Je­zu­sem po­wsta­ją­cym z mar­twych. A kiedy jesz­cze ode­zwał się swoim prze­cią­głym, fi­lo­zo­ficz­nym i spo­koj­nym to­nem, nie­któ­rzy brali go za psy­cho­patę z lu­bo­ścią kro­ją­cego trupy. W su­mie na­wet mu to pa­so­wało. Po­do­bała mu się aura, jaką roz­ta­czał, dla­tego choć na po­czątku współ­pracy z je­le­nio­gór­ską po­li­cją w ogóle o to nie dbał, w pew­nym mo­men­cie za­czął bar­dziej przy­wią­zy­wać wagę do swo­jego wi­ze­runku. Ubie­rał się w ja­sne ko­lory, ku­pił bia­łego mer­ce­desa i sta­rał się kro­czyć ma­je­sta­tycz­nie ni­czym Moj­żesz po­mię­dzy roz­stę­pu­ją­cymi się wo­dami Mo­rza Czer­wo­nego, dla pod­kre­śle­nia efektu. Ba­wiło go, jak lu­dzie cza­sem za­cho­wy­wali się na jego wi­dok. Za­sty­gali w bez­ru­chu i wpa­try­wali się w niego z mie­sza­niną stra­chu, nie­do­wie­rza­nia i cie­ka­wo­ści.

Wcho­dząc na ko­mendę, Ja­ro­sław Biały na­dal nie wie­dział, czy sprawa, z którą przy­szedł, po­winna zo­stać po­ru­szona, może jed­nak le­piej by­łoby po­ga­dać ze Stasz­kiem No­wa­kow­skim i Ewe­liną Złot­nicką. Pra­co­wali ra­zem jako le­ka­rze me­dy­cyny są­do­wej w je­le­nio­gór­skim pro­sek­to­rium. Dok­tora Bia­łego cie­ka­wiło, czy też mają ta­kie spo­strze­że­nia jak on. Ale z dru­giej strony ro­zu­miał, że je­żeli coś jest na rze­czy i po­li­cjanci po­sta­no­wią pro­wa­dzić śledz­two, to im mniej osób bę­dzie o tym wie­działo, tym le­piej. Otrze­pał swój ja­sno­be­żowy płaszcz z li­ści i wszedł do środka.

– Ja­rek! – krzyk­nęła Olga i po­de­szła do niego żwa­wym kro­kiem. – Tak się cie­szę, że je­steś! – Przy­tu­liła go mocno i po­ca­ło­wała w po­li­czek.

– Jak bym śmiał się nie po­ja­wić? – wy­mó­wił swoim spo­koj­nym, opa­no­wa­nym gło­sem, roz­glą­da­jąc się do­okoła. Szu­kał wzro­kiem po­zo­sta­łych człon­ków ze­społu, jed­nak ni­kogo nie do­strzegł.

– Chodź, wszy­scy są w ma­łej kon­fe­ren­cyj­nej.

Chwilę póź­niej sie­dział już przy stole, pił czarną, mocną kawę przy­go­to­waną przez asy­stenta ze­społu Igora Plu­skiego i na­kła­dał na ta­lerz duży ka­wa­łek ser­nika upie­czo­nego przez spraw­czy­nię ca­łego za­mie­sza­nia. W sali było wy­jąt­kowo gwarno, po­nie­waż zja­wili się nie­mal wszy­scy człon­ko­wie grupy: Mi­rek z Oty­lią, Ja­kub Zda­no­wicz, Kor­nel, któ­rego dawno nie wi­dział, ko­men­dant Ar­tur Mi­cha­lik i oczy­wi­ście Igor.

– Nie zmu­szaj się – wy­szep­tała do niego Olga, ze śmie­chem po­chy­la­jąc głowę w jego kie­runku. – Wiem, że nie je­stem mi­strzy­nią kuchni. Je­śli dys­kret­nie wy­plu­jesz w chu­s­teczkę i wy­rzu­cisz pod stół, nikt nie za­uważy.

Za­śmiał się ser­decz­nie na te słowa i wło­żył do ust pierw­szą por­cję. Jego mina mo­men­tal­nie zrze­dła.

– Nie, moja droga. Sma­kuje wy­śmie­ni­cie. Po­wie­dział­bym, że tak wy­bor­nie, że mu­szę się de­lek­to­wać każ­dym ma­łym kę­sem przez co naj­mniej pół go­dziny.

Olga par­sk­nęła śmie­chem na za­wo­alo­wane stwier­dze­nie, że je­den ka­wa­łek wy­star­czy Bia­łemu w zu­peł­no­ści.

– Cie­szę się, że wró­ci­li­ście! – Ko­men­dant Ar­tur Mi­cha­lik wzniósł ku­bek z go­rącą kawą, żą­da­jąc chwi­lo­wej uwagi. – Tylko pa­mię­taj­cie, że to ostatni taki luz na ko­men­dzie. Od ju­tra do ro­boty! – Po­gro­ził pal­cem dru­giej ręki i upił łyk kawy.

– Coś się dzieje obec­nie? Je­ste­ście w trak­cie śledztw? – za­py­tał ogól­nie Kor­nel, kon­cen­tru­jąc jed­nak spoj­rze­nie na Mirku. To on trwał na po­ste­runku, kiedy inni mieli prze­rwę. On wszystko ogar­niał i był jed­nym z naj­so­lid­niej­szych lu­dzi, ja­kich Mu­recki kie­dy­kol­wiek po­znał. To głów­nie dzięki wy­trwa­ło­ści Za­gór­skiego i oczy­wi­ście po­li­cyj­nej psy­cho­log Ka­ta­rzy­nie Sar­nec­kiej udało się roz­wi­kłać za­gadkę du­si­ciela oraz pod­szy­wa­ją­cego się pod niego za­bójcę Ża­nety Żu­żyń­skiej. Na jej wspo­mnie­nie Kor­nel po­czuł na­gły przy­pływ smutku.

– Obyś nie za­py­tał w złą go­dzinę – od­po­wie­dział Mi­rek, od­kła­da­jąc na bok ser­nik, do któ­rego Olga za­miast cu­kru mu­siała chyba do­sy­pać soli. – Spo­kój i ci­sza jak ni­gdy. Przy­naj­mniej je­żeli cho­dzi o za­bój­stwa, bo pracy pa­pier­ko­wej i dur­nych zgło­szeń mamy jak zwy­kle w bród. – Mu­siał mó­wić gło­śno ze względu na gwar w sali.

W tym sa­mym mo­men­cie drzwi do po­miesz­cze­nia otwo­rzyły się i żwa­wym kro­kiem we­szła jak zwy­kle ele­gancka Ka­ta­rzyna Sar­necka. Przy­wi­tała się krótko ze wszyst­kimi, wy­ści­skała z Olgą i usia­dła po­mię­dzy nią a jej mę­żem.

– Słu­chaj­cie, przy­pro­wa­dzi­łam wam mo­jego pa­cjenta z pry­wat­nego ga­bi­netu. Chyba mu­si­cie z nim po­roz­ma­wiać. – Zda­wała się mocno prze­jęta, bo aż za­ci­nęła usta po­ma­lo­wane krwi­ście czer­woną po­madką.

– Ooo... – Olga za­cie­ka­wiła się od razu. – Czyżby sprawa kry­mi­nalna? – Kla­snęła w dło­nie, da­jąc znak, że jest go­towa do pracy. Nie mo­gła się już do­cze­kać pierw­szego zgło­sze­nia. Bra­ko­wało jej do­słow­nie wszyst­kiego zwią­za­nego z tą ro­botą: ad­re­na­liny, spo­tkań grupy, zrzę­dli­wo­ści Mi­cha­lika, psy­cho­lo­gicz­nych roz­k­mi­nek Sar­nec­kiej, ale nade wszystko dzia­łań w te­re­nie i ła­pa­nia zło­czyń­ców.

– Mój pa­cjent twier­dzi, że w szpi­talu za­bito mu żonę i nie­na­ro­dzone dziecko. Nie jest w sta­nie nor­mal­nie funk­cjo­no­wać. Po­dobno ra­zem z te­ściem zło­żył za­wia­do­mie­nie do pro­ku­ra­tury, tylko że nic się nie wy­da­rzyło. A sy­tu­acja miała miej­sce już mie­siąc temu – wy­ja­śniła.

– Mi­rek! – Olga po­cią­gnęła za rę­kaw ko­legę, który aku­rat roz­ma­wiał z dok­to­rem Bia­łym. – Mi­rek! Ktoś zgła­szał śmierć cię­żar­nej w szpi­talu? Pro­ku­ra­tura zle­ciła czyn­no­ści, gdy mnie nie było?

Mi­ro­sław Za­gór­ski zro­bił zdzi­wioną minę i za­prze­czył ru­chem głowy.

– Ja nic nie wiem, ale może ktoś inny? Za­grobny czy ten nowy, Ku­del­ski, ale oni są aku­rat na urlo­pach. Do­stali zgodę na od­po­czy­nek, jak tylko stało się ja­sne, że dziś wra­ca­cie. Trzeba by zaj­rzeć do akt.

– Ja­rek? – Olga pod­rzu­ciła te­mat dok­to­rowi Bia­łemu. Skoro i tak stał obok i sły­szał, o czym roz­ma­wiają.

– Nie­stety, moja droga. Wiem, że przy­wie­ziono nam taką pa­cjentkę, ale sek­cję ro­biła Ewe­lina Złot­nicka. Ją trzeba py­tać.

– Do­bra, to może ja z nim po­roz­ma­wiam. Naj­pierw sam na sam, żeby wie­dzieć, czy w ogóle po­win­ni­śmy się tym zaj­mo­wać.

Niby tylko rzu­ciła, ale nie za­mie­rzała cze­kać na ni­czyją od­po­wiedź. To był jej ze­spół, ona była sze­fową i cał­kiem do­brze czuła się, wra­ca­jąc do pracy na dawne sta­no­wi­sko. Może póź­niej bę­dzie mu­siała prze­dys­ku­to­wać sprawę z Kor­ne­lem i Mir­kiem, ale jesz­cze nie te­raz. Po­czuła dłoń męża na swo­jej ręce i spoj­rzała na niego zdzi­wiona.

– Tylko nie dzia­łaj emo­cjo­nal­nie – po­wie­dział. – Wiesz, jak to jest, gdy czło­wiek po­grąża się w ża­ło­bie. Ob­wi­nia wszystko i wszyst­kich – tłu­ma­czył, jakby nie miała po­ję­cia o tej ro­bo­cie. Jak dziecku, które trzeba pro­wa­dzić za rączkę i po­uczać.

– Dzię­kuję za radę, mężu, ale my­ślę, że nie była po­trzebna. – Po­czuła lek­kie zi­ry­to­wa­nie.

– Co jest? – za­py­tała Kaśka, wy­cho­dząc z nią na ko­ry­tarz. – Czemu je­steś nie w so­sie?

– A, sama nie wiem. – Olga mach­nęła ręką, nie chcąc kon­ty­nu­ować te­matu. Tyle że nie wy­trzy­mała. – Mam prze­czu­cie, że wró­cił tu­taj, by mną rzą­dzić. Od rana nic, tylko mną ko­men­de­ruje i mnie po­ucza.

– Co? – Kaśka sta­nęła i spoj­rzała z nie­do­wie­rza­niem na przy­ja­ciółkę. – Może, żeby cię chro­nić? – pod­po­wie­działa. – Ostat­nio wiele prze­szli­ście.

– A czy to nie to samo? – od­burk­nęła zi­ry­to­wana. – To nie jest mój pierw­szy dzień jako po­li­cjantki, żeby mó­wił mi, jak na­leży pod­cho­dzić do świadka. Fa­ceci za­wsze będą tobą rzą­dzić, o ile nie wy­ty­czysz wy­raź­nej gra­nicy. Wczo­raj cie­szy­łam się, że znów bę­dziemy pra­co­wać w sta­rej paczce, ale te­raz... sama nie wiem. Gdzie ten czło­wiek? – za­py­tała, roz­glą­da­jąc się do­okoła.

– W sali prze­słu­chań. Za­pro­wa­dzi­łam go tam, bo to je­dyne miej­sce, gdzie mógł zo­stać sam. Kiep­sko wy­gląda i nie chcia­łam, żeby przy­glą­dali mu się wszy­scy prze­wi­ja­jący się przez ko­mendę.

– Spoko. – Olga skrę­ciła w prawo i na­ci­snęła klamkę od sali. – Po­cze­kasz tu­taj? – po­pro­siła Sar­necką, a ona przy­tak­nęła.

– Dzień do­bry. Na­zy­wam się Olga Ba­licka i je­stem ko­mi­sa­rzem tu­tej­szej po­li­cji. – Usia­dła na wprost męż­czy­zny i... za­nie­mó­wiła.

– Ja pa­nią znam. – Młody czło­wiek pod­niósł na nią za­czer­wie­nione oczy. – To pani ob­ser­wuje mnie czę­sto na cmen­ta­rzu, prawda?

– Tak – przy­znała ci­cho. Jego wi­dok spra­wił, że po­czuła się nie­pew­nie. W pracy nie chciała my­śleć o śmierci ro­dzi­ców i braku wła­snej emo­cjo­nal­no­ści. Wkła­dała ma­skę i mo­gła być dawną, ener­giczną sobą. Ale ten męż­czy­zna spra­wił, że na chwilę się za­trzy­mała. Oczami wy­obraźni zo­ba­czyła go znów, klę­czą­cego przy gro­bie, za­la­nego łzami, pro­wa­dzą­cego dłu­gie dys­puty z osobą, która le­żała pod zie­mią. Do tej pory nie wie­działa, kogo opła­ki­wał. Te­raz stało się ja­sne, że żonę i dziecko. Prze­łknęła z tru­dem ślinę i przy­wo­łała się do po­rządku. Musi być pro­fe­sjo­nalna, nie emo­cjo­nalna. Była na służ­bie. – Pana psy­cho­log Ka­ta­rzyna Sar­necka twier­dzi, że ma pan do prze­ka­za­nia po­li­cji ja­kieś wia­do­mo­ści świad­czące o moż­li­wo­ści po­peł­nie­nia prze­stęp­stwa – sta­rała się mó­wić jak naj­bar­dziej pro­fe­sjo­nal­nie, ale głos jej drżał.

– Tak. Oni za­bili mi żonę. – W jego oczach znów po­ja­wiły się łzy, które mu­siały wy­do­stać się na świa­tło dzienne. Na­wet nie pró­bo­wał ich po­wstrzy­my­wać. Do­sko­nale wie­dział, że to nie ma sensu. – Laurę i mo­jego synka za­bił pro­fe­sor Adam Za­pała, gi­ne­ko­log-po­łoż­nik.

– Pro­fe­sor Za­pała jest, z tego co wiem, ce­nio­nym spe­cja­li­stą – po­wie­działa bar­dziej do sie­bie niż do niego. Dwa lata temu ro­dziła dziecko i znała opi­nie o więk­szo­ści spe­cja­li­stów z tej dzie­dziny pra­cu­ją­cych w Je­le­niej Gó­rze.

– Tak – przy­znał. – Ma też bar­dzo wy­so­kie stan­dardy mo­ralne, jak twier­dzi, oraz silną wiarę, a nade wszystko prawo do klau­zuli su­mie­nia – wy­re­cy­to­wał jed­nym tchem słowa, które od niego usły­szał. – Poza tym, jak za­pew­nia, nie zro­bił ni­czego nie­zgod­nego z pra­wem. – Twarz męż­czy­zny po­czer­wie­niała, a ciało za­częło się trząść. Wzbie­rała w nim tak silna złość i fru­stra­cja, że gdyby Za­pała po­ja­wił się w tym po­miesz­cze­niu, Ba­licka nie rę­czy­łaby za jego ży­cie.

– Pro­szę opo­wie­dzieć wła­snymi sło­wami, co się wy­da­rzyło. – Olga już po­dej­rze­wała, czego do­ty­czy sprawa, ale obie­cała so­bie, że po­zwoli męż­czyź­nie mó­wić tak długo, jak bę­dzie tego po­trze­bo­wał. Kiedy Kor­nel le­żał w śpiączce, ona też chciała roz­szar­pać Paw­łow­skiego, ale wie­działa, że musi się ze­mścić me­to­dycz­nie, ina­czej je­dyne, co osią­gnie, to wi­do­wi­sko, po któ­rym uznają ją za nie­zrów­no­wa­żoną psy­chicz­nie. Jak ma­wiają, ze­msta naj­le­piej sma­kuje na zimno, a nie tylko Olga ją czuła, wi­działa ją też w oczach prze­słu­chi­wa­nego.

Mar­cel Ko­strzyca opo­wia­dał długo i ze szcze­gó­łami. Może sa­mych słów nie użył zbyt wielu, ale czę­sto mu­sieli ro­bić prze­rwy, bo co chwila wpa­dał w roz­pacz i nie mógł zła­pać od­de­chu. Jego stan był do tego stop­nia zły, że w po­ło­wie roz­mowy pani ko­mi­sarz po­pro­siła do sali Sar­necką, by do­dała mu otu­chy i po­sta­rała się usta­bi­li­zo­wać go psy­chicz­nie.

– Pa­nie Mar­celu, czy za­brał pan do­ku­menty, o któ­rych roz­ma­wia­li­śmy? – za­py­tała spo­koj­nie, po­da­jąc mu pla­sti­kowy ku­bek z wodą ze sto­ją­cego w rogu sali dys­try­bu­tora.

Męż­czy­zna przy­tak­nął i pod­niósł teczkę z pod­łogi. Po­ło­żył ją tam, przy swoim krze­śle, kiedy we­szli, sam nie wie­dział dla­czego.

– To są ko­pie, ory­gi­nały da­łem pro­ku­ra­to­rowi. Obie­cał, że zbada sprawę, że za­bez­pie­czy do­ku­menty szpi­talne, ale nic się w tej spra­wie nie dzieje. Co­dzien­nie dzwo­nię i nie mają ni­czego no­wego. A gdy wczo­raj po­sze­dłem tam oso­bi­ście, po­wie­dzieli, że wszystko wska­zuje na to, że sprawa zo­sta­nie umo­rzona, bo le­karz dzia­łał zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cym obec­nie pra­wem.

Olga spoj­rzała na pa­piery na stole. Z nad­miaru emo­cji za­częło jej się krę­cić w gło­wie. Do­sko­nale wie­działa, ja­kie prze­ży­cia to­wa­rzy­szą ro­dzi­com, gdy ciąża jest za­gro­żona. Z jed­nej strony czło­wiek wszystko wy­ol­brzy­mia, kiedy cho­dzi o uko­chane dziecko i żonę, ale z dru­giej nie było wąt­pli­wo­ści, że dwu­dzie­sto­ośmio­let­nia zdrowa ko­bieta tra­fiła do szpi­tala w szes­na­stym ty­go­dniu ciąży, z go­rączką i pla­mie­niem, a dwa dni póź­niej ona i sy­nek już nie żyli. Na Boga! Prze­cież to nie trzy­na­sty wiek! Za dużo w ostat­nim cza­sie sły­szała w te­le­wi­zji po­dob­nych hi­sto­rii.

– Ro­zu­miem, że u żony stwier­dzono ob­umar­cie płodu? – za­py­tała dla pew­no­ści, cho­ciaż prze­cież wszystko wid­niało w do­ku­men­tach.

– Tak. – Mar­cel wy­szu­kał w kie­szeni bluzy chu­s­teczkę hi­gie­niczną i wy­dmu­chał w nią nos. – Ale do­piero pod ko­niec. Z po­czątku dziecko jesz­cze żyło, a za­nim w ogóle ktoś nas przy­jął, mi­nęło osiem go­dzin. Cze­ka­li­śmy na ko­ry­ta­rzu, bo pie­lę­gniarka stwier­dziła, że go­rączka to ża­den po­wód do pil­nego przy­ję­cia i że wszy­scy le­ka­rze są za­jęci. Po­winna zro­bić jej KTG albo cho­ciaż zba­dać ci­śnie­nie i po­dać coś prze­ciw­go­rącz­ko­wego.

– KTG wy­ko­nuje się chyba naj­wcze­śniej w dwu­dzie­stym czwar­tym ty­go­dniu ciąży – po­wie­działa, przy­po­mi­na­jąc so­bie słowa Kor­nela, że lu­dzie w ża­ło­bie ob­wi­niają wszystko i wszyst­kich. – Żona była chora? – do­py­tała. – To zna­czy, py­tam, czy cho­ro­wała prze­wle­kle.

– Nie – za­prze­czył. – Była zdrowa, do­stała go­rączki i drga­wek w dniu, w któ­rym przy­je­cha­li­śmy do szpi­tala. Praw­do­po­dob­nie or­ga­nizm chciał się po­zbyć... – Nie wie­dział, jak to po­wie­dzieć o swoim wła­snym dziecku.

– Udało mi się usta­lić – wtrą­ciła Sar­necka, chcąc po­móc pa­cjen­towi – że tętno płodu za­czy­nało za­ni­kać. Nor­mal­nie do­szłoby do sa­mo­ist­nego po­ro­nie­nia, ale coś złego za­częło się dziać z pa­nią Laurą. I ewi­dent­nie po­winni po­móc jej po­zbyć się ob­umie­ra­ją­cego płodu – wy­ja­śniła.

– Po­winni zro­bić jej abor­cję, bo stan żony z go­dzinę na go­dzinę się po­gar­szał, a wody pło­dowe i tak już ode­szły. Po­cząt­kowo są­dzi­li­śmy, że nie, ale w szpi­talu odarto nas ze złu­dzeń. Dziecko nie miało szans na prze­ży­cie, ale le­ka­rze stwier­dzili, że po­winno się na­tu­ral­nie uro­dzić, że or­ga­nizm naj­le­piej wie, co robi. Od­ma­wiali in­ter­wen­cji, tłu­ma­cząc, że nie za­cho­dzi taka po­trzeba i to nie pry­watna kli­nika, żeby wy­mu­szać ta­kie dzia­ła­nia. Uznali, że to nor­malne, że or­ga­nizm sam wy­dali mar­twy płód. Jak już tętno ustało, pod­łą­czyli ja­kieś kro­plówki na wy­wo­ła­nie po­rodu, ale to nic nie po­ma­gało, a żona czuła się co­raz go­rzej. O trze­ciej w nocy Laura ma­ja­czyła już w go­rączce czter­dzie­ści je­den stopni i nie dało się tego zbić żad­nymi środ­kami. Mó­wiła, że wi­dzi świa­tło, a w nim na­szego syna. Bła­gała mnie, że­bym ją pu­ścił, bo chce do niego iść. – Łzy lały mu się po twa­rzy, a usta drgały z każ­dym wy­po­wie­dzia­nym sło­wem. – Trzy­ma­łem ją za rękę i bła­ga­łem, żeby mnie nie opusz­czała, że jesz­cze bę­dziemy mieli dzieci, że wszystko bę­dzie do­brze, ale nie po­słu­chała. Jej cia­łem za­częły wstrzą­sać silne dresz­cze. To było kosz­marne, jak na tych fil­mach o eg­zor­cy­stach. Po­bie­głem po le­ka­rza, do­bi­ja­łem się do jego ga­bi­netu, za­spa­nego wy­rwa­łem go na siłę z łóżka i za­żą­da­łem, by na­tych­miast za­jął się Laurą. – W jego oczach po­ja­wiła się nie­na­wiść. Tembr głosu przy­śpie­szał i sta­wał się co­raz gło­śniej­szy. – Prze­stra­szył się, kiedy ją zo­ba­czył. Ka­zał od razu szy­ko­wać salę ope­ra­cyjną, i wszy­scy szybko znik­nęli, a ja... – Za­milkł. – Zo­sta­łem sam, z na­dzieją, że to wszystko skoń­czy się ina­czej. Nad ra­nem przy­szła do mnie pie­lę­gniarka. Nowa, z po­ran­nej zmiany. Po­wie­działa, że jej przy­kro i że Laura nie żyje. Do­stała sepsy. Oni... – Po­pa­trzył na pa­nią ko­mi­sarz czer­wo­nymi, za­łza­wio­nymi oczami. – Za­bra­kło im na­wet od­wagi, by mi to prze­ka­zać. Temu le­ka­rzowi z pie­lę­gniarką. Tylko inną wy­słali, a sami po­szli do domu. – Skoń­czył opo­wia­dać i mo­men­tal­nie opadł z sił. – Nie mam już nic i nie wi­dzę po­trzeby, by da­lej żyć. Żad­nej, poza ze­mstą – do­koń­czył.

Ba­licka ro­zu­miała go do­sko­nale. Tylko czy to była sprawa dla po­li­cji, skoro pro­ku­ra­tura za­mie­rzała od­rzu­cić ją po wstęp­nym prze­ana­li­zo­wa­niu ma­te­riału do­wo­do­wego? Olga po­sta­no­wiła skon­tak­to­wać się z Ro­ber­tem Ko­wa­li­kiem i za­py­tać, czy to on bę­dzie pro­wa­dzić śledz­two. Miała na­dzieję, że tak. Wie­działa, że prze­ka­załby jej in­for­ma­cje rze­czowo i wy­słu­chał jej zda­nia na ten te­mat. Ra­zem pod­ję­liby de­cy­zję, co da­lej.

– Pa­mięta pan może, z kim roz­ma­wiał w pro­ku­ra­tu­rze? – trzeźwo za­py­tała Ka­ta­rzyna.

– Tak. – Mar­cel przy­tak­nął z drwią­cym uśmie­chem, su­ge­ru­ją­cym, jak bar­dzo gar­dzi tą in­sty­tu­cją. – Z pro­ku­ra­to­rem Ada­mem Paw­łow­skim – po­wie­dział, a Ol­dze za­drżały nogi.