Niewinne ofiary ebook i audiobook

Emi­lia Bor­kow­ska prze­bu­dzi­ła się, gdy usły­sza­ła dziw­ny od­głos do­bie­ga­jący z ni­ższe­go po­zio­mu miesz­ka­nia. Jej sy­pial­nia mie­ści­ła się na pi­ętrze. Z jed­nej stro­ny było to wy­god­ne roz­wi­ąza­nie. Mia­ła bo­wiem całą prze­strzeń dla sie­bie, od­dzie­lo­ną od in­nych do­mow­ni­ków – wła­sny azyl, do któ­re­go chęt­nie uda­wa­ła się po tru­dach dnia co­dzien­ne­go. Z dru­giej stro­ny, scho­dze­nie po nocy do to­a­le­ty kręty­mi drew­nia­ny­mi scho­da­mi nie na­le­ża­ło do naj­bez­piecz­niej­szych. Zwłasz­cza że były już moc­no wy­śli­zga­ne przez jej dwóch urwi­sów, któ­rzy za dnia ro­bi­li tu so­bie zje­żdżal­nię. Unio­sła gło­wę znad po­dusz­ki. Na­słu­chi­wa­ła. Ale wko­ło pa­no­wa­ła ci­sza. Ze­ga­rek na jej sto­li­ku noc­nym po­ka­zy­wał trze­cią. Świet­nie!, po­my­śla­ła z sar­ka­zmem. Za­wsze, gdy bu­dzi­ła się w nocy, przy­po­mi­na­ła so­bie sło­wa swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ció­łki Ka­śki, że wszyst­kie na­pa­dy i mor­der­stwa w nocy dzie­ją się w oko­li­cy go­dzi­ny trze­ciej, bo wte­dy wi­ęk­szo­ść lu­dzi śpi naj­moc­niej. Nie lu­bi­ła więc bu­dzić się o tej po­rze. Ale jako sa­mot­na mat­ka dwóch sy­nów była przy­zwy­cza­jo­na do za­rwa­nych no­cek. Zda­rza­ło się, że bu­dzi­ła się, sły­sząc ha­ła­sy, któ­re oka­zy­wa­ły się tyl­ko echem z prze­rwa­ne­go kosz­ma­ru. Cza­sem jej star­szy syn cho­dził po miesz­ka­niu i lu­na­ty­ko­wał. Kie­dy pew­ne­go razu ze­szła do sa­lo­nu w środ­ku nocy, sie­dział przy re­ga­le z ksi­ążka­mi i ukła­dał je jed­na na dru­giej na podło­dze. Oświad­czył, że zom­bi za­raz tu będą. Po­cząt­ko­wo pró­bo­wa­ła go wy­bu­dzać, ale tyl­ko po­gar­sza­ła sy­tu­ację. Brał ją za ko­lej­ne­go po­two­ra i ucie­kał przez całe miesz­ka­nie, ska­cząc po me­blach. Te­raz już do tego przy­wy­kła, a same „noc­ne ak­cje”, jak je na­zy­wa­ła, zda­rza­ły się co­raz rza­dziej. Po­dob­no dzie­ci z nich wy­ra­sta­ją. Cho­ciaż nie wszyst­kie. By­wa­ją prze­cież lu­na­ty­ku­jący do­ro­śli. Mia­ła na­dzie­ję, że on jed­nak wy­ro­śnie.

Prze­ci­ągnęła się w łó­żku i na­słu­chi­wa­ła jesz­cze przez chwi­lę. Ci­sza. Wtu­li­ła się w mi­ęk­ką sa­ty­no­wą po­ściel, chcąc wró­cić do swo­je­go snu. Tym ra­zem był ca­łkiem przy­jem­ny. Ale nic z tego. Sen nie po­wra­cał. Po­czu­ła, że chce jej się siku, ale tak bar­dzo nie lu­bi­ła scho­dzić w nocy po scho­dach. Dla­cze­go nie zro­bi­ła ła­zien­ki na gó­rze?, wy­po­mi­na­ła so­bie. Za­mknęła oczy i zmu­si­ła się do le­że­nia po­mi­mo co­raz moc­niej­sze­go na­ci­sku na pęcherz. Po chwi­li stwier­dzi­ła, że nie da rady. Pod­da­je się. Pod­nio­sła ko­łdrę i na cie­le po­czu­ła chłod­ne po­wie­trze. Po­ża­ło­wa­ła, że nie mia­ła na so­bie gru­bej, zi­mo­wej pi­ża­my, a je­dy­nie ba­we­łnia­ną ko­szul­kę noc­ną na ra­mi­ącz­kach. Wło­ży­ła kap­cie i po­ma­łu ze­szła po krętych scho­dach pro­wa­dzących do sa­lo­nu i da­lej do ła­zien­ki. Sie­dząc na to­a­le­cie usły­sza­ła, jak syn cho­dzi po miesz­ka­niu. A przy­naj­mniej tak jej się wy­da­wa­ło.

– Ty­mon? – za­py­ta­ła ci­cho, nie chcąc obu­dzić dru­gie­go dziec­ka. Nikt nie od­po­wie­dział.

Być może się jej zda­wa­ło, po­my­śla­ła. Pew­nie to kwe­stia zbyt buj­nej wy­obra­źni, po obej­rza­nym wie­czo­rem hor­ro­rze. Przy­si­ęgła so­bie w my­ślach, że już ni­g­dy, ale to ni­g­dy nie obej­rzy nic strasz­ne­go sama. De­li­kat­nie po­pchnęła drzwi ła­zien­ki, nie wy­szła jed­nak od razu. No, da­lej, dziew­czy­no, cze­go się bo­isz, do­da­wa­ła so­bie otu­chy. Ro­zej­rza­ła się do­oko­ła, ale ni­ko­go nie było. W miesz­ka­niu pa­no­wa­ła ci­sza i wszyst­ko zda­wa­ło się być na swo­im miej­scu, co znacz­nie ją uspo­ko­iło. Wła­ści­wie była już pew­na, że żad­nych kro­ków nie sły­sza­ła. Mu­sia­ło jej się zda­wać. We­szła do po­ko­ju Ty­mo­na. Spał jak za­bi­ty. Żad­ne­go ci­ężkie­go od­de­chu, ru­chu ga­łek ocznych pod po­wie­ka­mi, ni­cze­go. Żad­nych zom­bi, ode­tchnęła z ulgą. Wy­cho­dzi­ła od nie­go, po­ma­łu, na pal­cach, nie chcąc go obu­dzić. Nie­mal bez­sze­lest­nie we­szła do po­ko­ju obok, gdzie spał młod­szy syn. Szy­mon miał czte­ry lat­ka. Le­do­wy, nie­bie­ski miś wci­śni­ęty do gniazd­ka le­d­wo oświe­tlał jego drob­ną twa­rzycz­kę. Blond wło­ski nie­dba­le opa­da­ły na po­dusz­kę. Jej mały anio­łek. Roz­ko­pał się tro­chę. Po­pra­wi­ła mu ko­łder­kę, na któ­rej uśmie­cha­ły się słod­ko le­śne zwie­rząt­ka, po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek i wy­szła z po­ko­ju. Wszyst­ko było tak, jak po­win­no być.

Prze­cho­dząc koło przed­po­ko­ju, po­czu­ła chłód do­cho­dzący od drzwi. Była pew­na, że je za­mknęła. Po jej cie­le prze­bie­gł szyb­ki dreszcz i mi­mo­wol­nie po­ta­rła się po od­sło­ni­ętych ra­mio­nach. Wi­docz­nie tem­pe­ra­tu­ra na dwo­rze spa­dła po­ni­żej zera i mróz prze­do­sta­wał się szcze­li­na­mi. Ile to już razy obie­cy­wa­ła so­bie, że przy­klei od­ry­wa­jący się próg.

Wcho­dząc po scho­dach, po­my­śla­ła ze śmie­chem, że zno­wu dała się prze­stra­szyć od­gło­som „ży­jące­go domu”. Tak za­wsze mó­wi­ła jej bab­cia – dom żyje, pra­cu­je, wy­da­je od­gło­sy. A drew­nia­ne ele­men­ty w szcze­gól­no­ści, więc nie ma się cze­go bać. Zwłasz­cza gdy pa­li­ła wie­czo­rem w ko­min­ku – a te­raz pa­li­ła pra­wie co­dzien­nie – wy­so­ka tem­pe­ra­tu­ra roz­cho­dzi­ła się po miesz­ka­niu i scho­dy pod jej wpły­wem wy­da­wa­ły spe­cy­ficz­ne dźwi­ęki. Wśli­znęła się z po­wro­tem na pu­sty, mi­ęk­ki ma­te­rac i owi­nęła ko­łdrą. Za­nim za­snęła, po­my­śla­ła jesz­cze, ja­kie ma szczęście, miesz­ka­jąc w tak pi­ęk­nym miej­scu, z dwo­ma zdro­wy­mi, re­zo­lut­ny­mi sy­na­mi, z dala od kon­flik­tów i awan­tur do­mo­wych, na któ­re ska­za­ni by byli, gdy­by parę lat temu nie ode­szła od męża.

Być może, gdy­by w po­ko­ju młod­sze­go syna le­piej się ro­zej­rza­ła... Gdy­by skon­cen­tro­wa­ła uwa­gę na dłu­giej, gru­bej, gra­na­to­wej za­sło­nie przy­sła­nia­jącej ogrom­ne okno, usa­do­wio­ne od podło­gi do su­fi­tu... Być może spo­strze­gła­by, że jed­nak coś jest nie tak, jak być po­win­no. Być może wte­dy wszyst­ko po­to­czy­ło­by się zu­pe­łnie ina­czej. Może zda­ła­by so­bie spra­wę z tego, że za­sło­na przy­bra­ła nie­na­tu­ral­ny kszta­łt. Może zaj­rza­ła­by za nią i zo­ba­czy­ła tego, któ­ry tam stał. Może za­częła­by krzy­czeć, bu­dząc tym sa­mym dzie­ci i da­jąc im ja­kąkol­wiek szan­sę na uciecz­kę i po­wia­do­mie­nie sąsia­dów. A może po pro­stu ofiar by­ło­by jesz­cze wi­ęcej...

Kiedy Olga Ba­lic­ka roz­bi­ja­ła szó­ste jaj­ko na pa­tel­ni, na któ­rej sma­ży­ła się już ce­bu­la z bocz­kiem, za oknem deszcz wal­czył o prze­trwa­nie z nad­cho­dzącym ze­wsząd mro­zem. Z ra­dia w sa­lo­nie le­cia­ła ja­kaś gło­śna, ryt­micz­na mu­zy­ka, któ­ra aku­rat była na cza­sie i do któ­rej tak­tu mo­żna było ca­łkiem nie­źle po­dry­gi­wać. Aro­ma­tycz­ny za­pach roz­prze­strze­niał się po miesz­ka­niu, li­czącym za­le­d­wie czter­dzie­ści dwa me­try kwa­dra­to­we, w sta­rej, za­byt­ko­wej ka­mie­ni­cy w cen­trum Je­le­niej Góry. Za­częła się za­sta­na­wiać, czy ja­jecz­ni­ca z sze­ściu jaj to nie za dużo jak na jej mo­żli­wo­ści, ale szyb­ko do­szła do wnio­sku, że sko­ro i tak się dziś ni­g­dzie nie wy­bie­ra, le­piej mieć wi­ęcej przy­go­to­wa­ne­go je­dze­nia niż mniej. Dzień za­mie­rza­ła spędzić, nie wy­cho­dząc na­wet z pi­ża­my. Ja­jecz­ni­ca była jej ulu­bio­nym śnia­da­niem w dniach, kie­dy mo­gła po­zwo­lić so­bie na go­to­wa­nie. Za­zwy­czaj Olga wsta­wa­ła wcze­śnie rano i bez żad­ne­go je­dze­nia, wy­piw­szy tyl­ko szklan­kę wody, szła po­bie­gać uli­ca­mi za­spa­ne­go jesz­cze mia­sta. A gdy wra­ca­ła, bra­ła szyb­ki prysz­nic, w bie­gu ro­bi­ła kawę i le­cia­ła na ko­mi­sa­riat. Dziś mia­ła dzień wol­ny i w ko­ńcu mo­gła się zre­lak­so­wać, pich­cąc w swo­jej cia­snej, ale wła­snej kuch­ni, któ­rą sama nie­daw­no za­pro­jek­to­wa­ła i któ­ra przy­je­cha­ła do niej nie­spe­łna dwa mie­si­ące temu. Za­sta­na­wia­ła się, kie­dy prze­sta­nie czuć eks­cy­ta­cję z tego po­wo­du. W ko­ńcu wszyst­ko z cza­sem po­wsze­dnie­je. Ale na ra­zie spra­wia­ło jej to nie­sa­mo­wi­tą przy­jem­no­ść.

Zresz­tą nie tyl­ko ta­kich przy­jem­no­ści tu­taj do­zna­wa­ła. Mi­mo­wol­nie ob­li­za­ła usta na wspo­mnie­nie nie­daw­ne­go go­rące­go sek­su na ku­chen­nym sto­le, z mężczy­zną, któ­ry jak nikt inny za­do­wa­lał ją fi­zycz­nie i na któ­re­go punk­cie jej cia­ło mia­ło już chy­ba ja­kąś ob­se­sję. Wy­star­czy­ło, że ktoś wspo­mniał tyl­ko o pro­ku­ra­to­rze Pa­włow­skim, a od razu czu­ła, że robi się mo­kra mi­ędzy uda­mi i puls jej za­czy­na przy­spie­szać jak sza­lo­ny. Za­śmia­ła się, nie­ma­lże wi­dząc, jak leży na sto­le, a Adam po­chy­la się nad jej roz­ło­żo­ny­mi no­ga­mi i wy­li­zu­je to­pi­ące się na jej ło­nie lody śmie­tan­ko­we. Po­tem wcho­dzi w nią na­mi­ęt­nie i do­pro­wa­dza do ta­kiej eks­ta­zy, że może tyl­ko bła­gać o wi­ęcej. Musi się opa­no­wać. Nie może po­zwo­lić na to, żeby ja­ki­kol­wiek mężczy­zna za­wład­nął jej my­śla­mi. Na­wet tak uta­len­to­wa­ny jak Adam.

Po­mi­mo gło­śnej mu­zy­ki usły­sza­ła bur­cze­nie i po­czu­ła, jak gra­ją jej kisz­ki. Wró­ci­ła więc do przy­rządza­nia po­si­łku. Kie­dy jed­ną ręką in­ten­syw­nie mie­sza­ła skład­ni­ki, a dru­gą naj­pierw so­li­ła, a po­tem pie­przy­ła ja­jecz­ni­cę, kątem oka spo­strze­gła de­li­kat­ne prze­su­wa­nie się słu­żbo­we­go te­le­fo­nu. Cho­le­ra! Wi­bra­cje sy­gna­li­zo­wa­ły po­łącze­nie z ko­men­dan­tem. Przez chwi­lę za­sta­no­wi­ła się, czy ode­brać. Nie mia­ła dy­żu­ru i nikt nie mó­głby wy­ci­ągnąć wo­bec niej żad­nych kon­se­kwen­cji. Była ca­łko­wi­cie roz­le­ni­wio­na i wca­le nie uśmie­cha­ło jej się iść do pra­cy. A ten dzwo­nek wła­śnie to za­po­wia­dał. Na­wet nie ma co się oszu­ki­wać, że ja­kąkol­wiek spra­wę słu­żbo­wą mo­żna za­ła­twić przez te­le­fon. Chwi­lę wal­czy­ła sama ze sobą, jed­nak jej wro­dzo­ne po­czu­cie obo­wi­ąz­ku, dzi­ęki któ­re­mu za­pew­ne wstąpi­ła do po­li­cji, prze­wa­ży­ło. Wy­łączy­ła pło­mień i ra­dio, wy­ta­rła ręce w no­gaw­kę od pi­ża­my i po­de­szła do sto­li­ka, na któ­rym le­żał jej nowy, zło­ty hu­awei. Do tej pory nie mo­gła uwie­rzyć, że po­li­cja szarp­nęła się na ta­kie cac­ka dla swo­ich de­tek­ty­wów. Za­zwy­czaj do­sta­wa­ła sta­re ce­gły z od­zy­sku po prze­ło­żo­nych. Pew­nie ku­pi­li je tyl­ko dla­te­go, że ten te­le­fon ro­bił świet­ne zdjęcia i nie trze­ba było in­we­sto­wać w apa­ra­ty fo­to­gra­ficz­ne do do­ku­men­to­wa­nia miej­sca zbrod­ni. Ale mniej­sza o to. Grunt, że coś zmie­ni­ło się na plus.

– Le­piej niech to będzie coś wa­żne­go, sze­fie, bo na dziś mam już pla­ny – po­wie­dzia­ła, my­śląc o za­le­ga­niu pod ko­łdrą z Net­fli­xem. Nie mia­ła ani siły, ani ocho­ty iść dzi­siaj na po­ste­ru­nek. Do­pie­ro co za­ko­ńczy­ła duże śledz­two i wy­cho­dzi­ła na pro­stą z pa­pie­ro­lo­gią.

– Jesz­cze mi po­dzi­ęku­jesz – rzu­cił szyb­ko roz­mów­ca. Ewi­dent­nie nie dzwo­nił z ko­men­dy. Nie był też sam. Z od­da­li do­bie­ga­ły gło­sy in­nych lu­dzi. Zda­wa­ło jej się, że nie­któ­rych roz­po­zna­je.

– Oho! Czy­żbym sły­sza­ła wy­dy­cha­ne na mro­zie opa­ry z pa­pie­ro­sa? – zga­ni­ła go, jak umia­ła naj­grzecz­niej. – Zda­je się, że mia­łeś rzu­cić to cho­ler­stwo.

– Jak tu przy­je­dziesz, sama za­czniesz pa­lić – brzmiał po­wa­żniej niż zwy­kle. – Zbie­raj się, jest spra­wa. Ad­res wy­sy­łam na te­le­fon. – Usły­sza­ła ko­lej­ne za­ci­ągni­ęcie się i wy­dech. – Aha. I jesz­cze jed­no.

– No? – Nie po­tra­fi­ła po­wie­dzieć, czy w tym mo­men­cie była bar­dziej za­cie­ka­wio­na, czy zi­ry­to­wa­na, że szlag tra­fił jej słod­kie le­ni­stwo.

– Mam na­dzie­ję, że nie ja­dłaś śnia­da­nia – rzu­cił na od­chod­ne i się roz­łączył.

No do­bra, chy­ba jed­nak była bar­dziej za­cie­ka­wio­na. Może na­wet po­czu­ła lek­ki dresz­czyk emo­cji. Sko­ro mia­ła być mu wdzi­ęcz­na, mu­sia­ło cho­dzić o coś gru­be­go. Usły­sza­ła pik­ni­ęcie i na ekra­nie wy­świe­tlił się ad­res. A wła­ści­wie po­ma­ra­ńczo­wa pi­nez­ka z na­wi­ga­cją, pro­wa­dzącą gdzieś do lasu w Prze­sie­ce. Ca­łkiem nie­źle zna­ła te te­re­ny. Spo­ro jej zna­jo­mych cho­dzi­ło tam re­gu­lar­nie mor­so­wać przy wo­do­spa­dzie. Dwa­dzie­ścia mi­nut au­tem. Spo­ko, może jed­nak zdąży coś zje­ść. Ale naj­pierw po­sta­no­wi­ła się ubrać.

Roz­grze­ba­ła le­żącą na ka­na­pie ster­tę ciu­chów do pra­so­wa­nia. Już daw­no obie­cy­wa­ła so­bie, że pil­niej przy­ło­ży się do obo­wi­ąz­ków do­mo­wych. Tym­cza­sem z dnia na dzień ster­ta tyl­ko ro­sła, a kurz co­raz wi­docz­niej za­le­gał na me­blach. Nie to, żeby się sama przed sobą uspra­wie­dli­wia­ła, ale to na ten week­end mia­ła w pla­nach sprząta­nie. Tym­cza­sem za­po­wia­da się nowa spra­wa i zno­wu brak cza­su na ży­cie pry­wat­ne. Po­pa­trzy­ła za okno. Wła­ści­wie nie wia­do­mo, co to było. Śnie­go­deszcz? Wiatr roz­bry­zgi­wał to coś o szy­bę, spra­wia­jąc, że ob­raz za oknem był ca­łko­wi­cie roz­ma­za­ny. Bez­na­dziej­nie. Mo­kro i wil­got­no, a do tego wietrz­nie. Zna­la­zła czar­ne, ob­ci­słe dżin­sy i wci­ągnęła je na chu­de nogi. Gru­by, sza­ry swe­ter prze­rzu­ci­ła przez gło­wę. Jej szczu­pła syl­wet­ka ca­łkiem w nim gi­nęła. Ale prze­cież w le­sie o tej po­rze roku będzie cho­ler­nie zim­no, po­my­śla­ła.

W po­śpie­chu wy­ci­ągnęła z pie­kar­ni­ka go­rącą grzan­kę i po­ło­ży­ła na nią tyle ja­jecz­ni­cy, ile uda­ło jej się zmie­ścić. Resz­ta musi po­cze­kać. Wzi­ęła du­że­go gry­za i prze­wró­ci­ła ocza­mi w eks­ta­zie. Py­cha! Zja­da­jąc ka­nap­kę do ko­ńca, szu­ka­ła klu­czy­ków do auta, któ­rych jak zwy­kle nie zna­la­zła ani w to­reb­ce, ani w miej­scu, gdzie po­win­na je była po­ło­żyć, czy­li na ko­mo­dzie w przed­po­ko­ju. Za­klęła w my­ślach. Za­wsze to samo. W ko­ńcu za­uwa­ży­ła je na podło­dze przy pral­ce. Na­wet nie chcia­ła się za­sta­na­wiać, co one tam ro­bi­ły. Po­rząd­ki ni­g­dy nie były jej moc­ną stro­ną, cho­ciaż nie wy­ni­ka­ło to z za­mi­ło­wa­nia do ba­ła­ga­nu. Ra­czej z no­to­rycz­ne­go bra­ku cza­su na sprząta­nie. Jako pra­co­ho­licz­ka rzad­ko by­wa­ła w domu na dłu­żej. A na­wet jak już się zda­rza­ło, za­zwy­czaj zmęcze­nie tak da­wa­ło jej się we zna­ki, że wo­la­ła po­świ­ęcić czas na po­rząd­ny re­laks albo po­rząd­ną za­ba­wę.

– Lufa! Jak wró­cę, ma tu być błysk. – Uca­ło­wa­ła ru­de­go, pu­cha­te­go kota, któ­ry prze­ci­ągał się le­ni­wie na pa­ra­pe­cie w kuch­ni. – Nie­któ­rym to do­brze, co? Mogą się wy­le­gi­wać w cie­pe­łku. – Po­tar­mo­si­ła go po lek­ko przy­dłu­ga­wej grzy­wie na gło­wie. – Moja ty lwi­co!

Zbie­ra­jąc się do wy­jścia, spo­strze­gła swo­je od­bi­cie na szkle mi­ędzy szaf­ka­mi w kuch­ni. Cho­le­ra. Przez chwi­lę za­sta­na­wia­ła się, czy nie po­win­na się ja­koś ogar­nąć. Jest w ko­ńcu ko­bie­tą, „wi­zy­tów­ką ich ko­mi­sa­ria­tu”, jak żar­to­wał so­bie Sta­ry. Dłu­gie, ciem­ne wło­sy upi­ęła wy­so­ko i nie­dba­le. Gru­be ko­smy­ki wy­my­ka­ły się z koka, któ­ry spra­wiał wra­że­nie, jak­by miał się za­raz roz­pa­ść. Oczy pod­krążo­ne i lek­ko opuch­ni­ęta jesz­cze z nie­wy­spa­nia bu­zia. Za­bra­kło jed­nak cza­su, by coś z tym zro­bić. Szef by się wku­rzył, gdy­by nie przy­je­cha­ła naj­szyb­ciej jak się da. Zresz­tą niby dla kogo mia­ła­by się stro­ić? Pa­włow­ski wy­je­chał do War­sza­wy na ja­kieś szko­le­nie dla wa­żnia­ków. Pod czap­ką i tak fry­zu­ry nie będzie wi­dać. Wrzu­ci­ła do słu­żbo­wej tor­by dwa te­le­fo­ny i chwy­ta­jąc pu­cho­wą kurt­kę za ko­la­no, wy­bie­gła na klat­kę scho­do­wą.

– Pani Olgo! – za­trzy­ma­ła ją sąsiad­ka z trze­cie­go pi­ętra, któ­ra do­kład­nie, nie­mal z na­masz­cze­niem sprząta­ła scho­dy. – Dziś ze­bra­nie lo­ka­to­rów. Pa­mi­ęta pani?

– Tak, pani Zo­siu. Pa­mi­ętam. Jak tyl­ko dam radę, to będę. – Ni­g­dy nie skła­da­ła obiet­nic bez po­kry­cia. Na­praw­dę za­le­ża­ło jej, żeby tym ra­zem się zja­wić. Mia­ła wy­rzu­ty su­mie­nia, że opu­ści­ła kil­ka ostat­nich spo­tkań. Pani Zo­sia za­wsze go­to­wa była sta­nąć na scho­dach i jej to wy­po­mnieć.

– Do­brze, gdy­by pani przy­szła, mamy wie­le pil­nych spraw do omó­wie­nia. No i będą też nowi lo­ka­to­rzy, któ­rych trze­ba przy­wi­tać. – Zła­pa­ła się za bo­lące już ze sta­ro­ści ple­cy i za­częła je roz­ma­so­wy­wać. – Sta­ro­ść nie ra­do­ść, wi­dzi pani, co to się ze mną po­ro­bi­ło?

– Pani Zo­siu, bar­dzo do­brze się pani trzy­ma – rzu­ci­ła, zbie­ga­jąc po scho­dach. – Ko­men­dant za­wsze to po­wta­rza. – Wie­dzia­ła, że ten kom­ple­ment był nie­co na wy­rost, ale kątem oka zdąży­ła jesz­cze do­strzec, że mo­men­tal­nie od­jął ko­bie­cie z dzie­si­ęć lat z wy­glądu, do­da­jąc za to ru­mie­ńce na obu po­licz­kach.

Kiedy Olga do­je­żdża­ła na miej­sce, za­sta­na­wia­ła się, dla­cze­go zo­sta­ła we­zwa­na. W su­mie ko­men­dant nie po­wie­dział jej przez te­le­fon, cze­go będzie do­ty­czy­ła spra­wa, ale samo stwier­dze­nie, że jesz­cze będzie mu wdzi­ęcz­na, zwia­sto­wa­ło prze­jęcie do­cho­dze­nia nad po­ten­cjal­nym mor­der­stwem.

Jako mło­da pani de­tek­tyw była żąd­na ta­kich za­dań. Wie­dzia­ła jed­nak, że na ko­men­dzie mie­li kil­ku bar­dziej do­świad­czo­nych śled­czych. Spra­wa pro­wa­dze­nia tego mor­der­stwa, o ile ja­kieś się tu wy­da­rzy­ło, nie wy­da­wa­ła się więc taka oczy­wi­sta. Może przy­dzie­lą ją jako po­moc do Mi­cha­li­ka lub Za­grob­ne­go. Ale wte­dy sło­wa ko­men­dan­ta by­ły­by ra­czej na wy­rost. Za­trzy­ma­ła swo­je­go pi­ęt­na­sto­let­nie­go opla naj­bli­żej miej­sca do­ce­lo­we­go, jak tyl­ko mo­gła. Da­lej trze­ba iść na pie­cho­tę. Mro­źne po­wie­trze da­wa­ło się jej we zna­ki, a wiatr pi­zgał nie­mi­ło­sier­nie, za­ci­na­jąc to śnie­giem, to desz­czem. Po­mi­mo wcze­snej, przed­po­łu­dnio­wej go­dzi­ny z po­wo­du kom­plet­ne­go bra­ku sło­ńca i gęste­go za­le­sie­nia dzień był ciem­ny, a aura przy­gnębia­jąca. Przez pe­wien czas sły­sza­ła tyl­ko kra­ka­nie pta­ków i szum wia­tru. O tej po­rze roku drze­wa li­ścia­ste nie mia­ły już li­ści, a igla­ste zmie­ni­ły od­cień na brud­ną, głębo­ką zie­leń i cały kra­jo­braz zda­wał się bar­dzo zło­wiesz­czy. Ide­al­na sce­ne­ria do po­rząd­ne­go thril­le­ra.

Po kil­ku mi­nu­tach mar­szu do­strze­gła po­ru­sza­jące się syl­wet­ki i do­ta­rły do niej od­gło­sy pra­cu­jących po­li­cjan­tów. Bły­ski apa­ra­tów świad­czy­ły o tym, że tech­ni­cy z kry­mi­na­li­sty­ki wzi­ęli się już do ro­bo­ty. Je­dy­ni funk­cjo­na­riu­sze ma­jący te wszyst­kie dro­gie za­baw­ki, na­szpi­ko­wa­ne no­wo­cze­sną tech­no­lo­gią, na któ­rych nikt nie oszczędzał i któ­rych nie do­ty­czy­ły ci­ęcia bu­dże­to­we, tak do­brze zna­ne de­tek­ty­wom. W wi­ęk­szo­ści zgru­po­wa­li się w jed­nym miej­scu, za­pew­ne przy po­ten­cjal­nej ofie­rze. Dwóch od­da­li­ło się na spo­rą od­le­gło­ść w po­szu­ki­wa­niu tro­pów. Spo­strze­gła, że szef wy­sze­dł jej na­prze­ciw.

– Je­steś wresz­cie – po­wie­dział, po­da­jąc jej ni­try­lo­we ręka­wicz­ki. Spoj­rzał na ze­ga­rek na le­wej ręce. – Trzy­dzie­ści mi­nut – skwi­to­wał. – Zwie­dza­łaś oko­li­cę?

Był mężczy­zną po­nad­prze­ci­ęt­nie wy­so­kim, ale przy­gar­bio­nym. Zmarszcz­ki ukła­da­jące się na jego twa­rzy w wi­ęk­sze bruz­dy świad­czy­ły o za­awan­so­wa­nym wie­ku. Miał sze­śćdzie­si­ąt dwa lata. Jed­nak mimo to spra­wiał wra­że­nie krzep­kie­go, twar­de­go fa­ce­ta, któ­ry nie­jed­no w ży­ciu wi­dział i wie­le jest w sta­nie zdzie­rżyć.

– Dzi­ęki. – Wło­ży­ła ręka­wicz­ki, po­sta­na­wia­jąc zi­gno­ro­wać jego zło­śli­wo­ść. – Co mamy? – Wy­chy­li­ła się zza nie­go, chcąc wstęp­nie oce­nić sy­tu­ację, jed­nak nie zdo­ła­ła nic do­strzec.

– Dwa cia­ła... – Wstrzy­mał od­dech. – Zna­le­zio­ne o szó­stej rano przez przy­pad­ko­we­go bie­ga­cza. Oka­le­czo­ne. Wy­gląda, jak­by zro­bił to ja­kiś pier­do­lo­ny psy­chol. – Wy­ci­ągnął z kie­sze­ni pacz­kę Marl­bo­ro i wło­żył so­bie pa­pie­ro­sa w usta. Za­pal­nicz­ka jed­nak nie za­dzia­ła­ła. Po­czuł na­gły chłód i po­sta­wił na bacz­no­ść ko­łnierz od płasz­cza. Całe szczęście, że wło­żył dziś kasz­kiet. Ły­si­na nie po­ma­ga­ła w utrzy­ma­niu cie­pła.

– To co? Mogę już to zo­ba­czyć czy będziesz mi za­gra­dzał dro­gę cały dzień?

Wy­da­wa­ło jej się, że jest ja­kiś dziw­ny, jak­by bled­szy niż zwy­kle. Po­my­śla­ła, że to pew­nie od prze­by­wa­nia zbyt dłu­go na mro­zie. On jed­nak na­wet nie drgnął. Pa­trzył jej w oczy i nie ru­szał się, jak­by nie chciał jej tam do­pu­ścić. Wy­czu­ła, że robi to dla jej do­bra, że chce ją przy­go­to­wać na to, co może tam zo­ba­czyć. Od pi­ęciu lat, kie­dy zo­sta­ła wci­ągni­ęta do wy­dzia­łu za­bójstw, on – Sta­ry, jak go na­zy­wa­ła – pro­wa­dził ją za rącz­kę jak wła­sną cór­kę. Pa­tro­no­wał jej i wie­le ją na­uczył. Ale nie była już żó­łto­dzio­bem i mia­ła kil­ka roz­wi­ąza­nych spraw za sobą. Tak więc in­tu­icja pod­po­wia­da­ła jej, że to, co tu się wy­da­rzy­ło, mu­sia­ło być prze­ra­ża­jące.

– OK. Idź. Ale... Olga! – Za­trzy­mał ją w pół kro­ku.

– No, co? – zi­ry­to­wa­ła się.

– To są dzie­ci.

Dzie­ci. Przez jej cia­ło prze­bie­gł zim­ny dreszcz. Wi­dzia­ła już małe, bez­bron­ne cia­łka po­zba­wio­ne ży­cia po wy­pad­kach sa­mo­cho­do­wych. Ale jesz­cze ni­g­dy nie pro­wa­dzi­ła spra­wy o za­bój­stwo dziec­ka. Wie­dzia­ła, że pew­ne ob­ra­zy na za­wsze po­zo­sta­ją w pa­mi­ęci, a to, co za chwi­lę zo­ba­czy, z pew­no­ścią do ta­kich na­le­ży. Trze­ba się na to przy­go­to­wać psy­chicz­nie. Od­po­wied­nio na­sta­wić. Mi­nęła chwi­la, za­nim ru­szy­ła po­now­nie w stro­nę miej­sca zbrod­ni.

Zie­mia była zmar­z­ni­ęta. O tyle do­brze, że cho­dze­nie wo­kół nie za­trze śla­dów. Po­go­da uła­twia­ła im cho­ciaż to. Wiatr za­wył w ko­ro­nach drzew i Olga mia­ła wra­że­nie, że po­de­rwa­na od zie­mi sza­dź ukła­da się w dwie małe po­sta­cie. Po­de­szła, po­wo­li, pa­trząc uwa­żnie, żeby nie na­dep­nąć na coś, co może być po­ten­cjal­nym śla­dem, wska­zów­ką. Na zie­mi roz­ło­żo­no kar­tecz­ki z nu­me­ra­mi – tak tech­ni­cy kry­mi­na­li­stycz­ni ozna­cza­li praw­do­po­dob­ne do­wo­dy lub miej­sca, któ­re na­le­ża­ło sfo­to­gra­fo­wać.

– Ja pier­do­lę... – Po­czu­ła od­ruch wy­miot­ny i zła­pa­ła się ręką za usta. Nie­daw­no zje­dzo­na ka­nap­ka z ja­jecz­ni­cą po­de­szła jej do gar­dła, pod­ra­żnia­jąc jego tyl­ną ścia­nę. Za­kręci­ło jej się w gło­wie, a przed ocza­mi zo­ba­czy­ła bia­łe, mi­ga­jące plam­ki na sza­rym tle. Chwy­ci­ła się ręką ro­snące­go obok drze­wa.

Na zie­mi znaj­do­wa­ły się dwa cia­ła, z od­ci­ęty­mi gło­wa­mi, le­żące w mo­rzu krwi. Prze­cież wie­dzia­ła, że mówi się w ka­łu­ży, ale tej krwi było tyle, że ni­jak nie pa­so­wa­ło to do tego wy­ra­że­nia. Wy­gląda­ła tro­chę jak za­schni­ęty ki­siel. Dzie­ci – dłu­go­wło­se blon­dyn­ki o nie­bie­skich, wy­ba­łu­szo­nych w kie­run­ku nie­ba oczach – były na­gie i mia­ły na so­bie śla­dy wy­ko­rzy­sta­nia sek­su­al­ne­go oraz bla­do­nie­bie­skie si­ńce na ca­łym cie­le. Za­sta­na­wia­jące, że po­mi­mo rze­zi, jaką im za­fun­do­wa­no, ich skó­ra po­zo­sta­ła czy­sta. Jak­by ktoś do­kład­nie umył je wodą z my­dłem ze wszyst­kie­go, co mo­gło­by je ubru­dzić.

– Mó­wi­łem ci, że­byś nie ja­dła śnia­da­nia. – Sta­ry pod­sze­dł do niej od tyłu. – Nie mamy jesz­cze po­twier­dzo­nych na­zwisk. Wie­my tyl­ko, że ofia­ry to dwie dziew­czyn­ki w wie­ku oko­ło pi­ęciu lat. Z tego, co mo­żna się zo­rien­to­wać, choć nie­wie­le mo­żna, są do sie­bie bar­dzo po­dob­ne, być może to sio­stry. Na do­da­tek były iden­tycz­nie ubra­ne. – Po­ka­zał jej wo­rek z za­krwa­wio­ny­mi szma­ta­mi.

– To chy­ba nie są zi­mo­we ciu­chy? – Po­ma­łu wra­ca­ła jej trze­źwo­ść umy­słu i zmy­sł rów­no­wa­gi tak moc­no przed chwi­lą za­chwia­ny.

Wo­rek nie był duży, a mie­ścił odzie­nie dla dwóch osób. Wzi­ęła go do rąk.

– Ra­cja. To su­kien­ki. Ra­czej let­nie. Albo ko­szu­le noc­ne. Trud­no po­wie­dzieć. Gdy je zna­le­zio­no, le­ża­ły obok ciał. Pe­dan­tycz­nie po­skła­da­ne w ko­stecz­kę, a jed­no­cze­śnie za­la­ne krwią. Od­da­my je do ana­li­zy, może spraw­ca zo­sta­wił ja­kiś ślad.

– Więc albo ktoś je za­brał z domu w po­śpie­chu, albo spe­cjal­nie tak ubrał, wie­dząc, że na dwo­rze jest zero stop­ni. A wła­ści­wie ro­ze­brał. – Do­pie­ro do­ta­rły do niej sło­wa o ubra­niach zna­le­zio­nych koło dzie­ci, a nie na nich.

Kuc­nęła przy ma­lut­kich cia­łkach.

– Wy­gląda na to, że zro­bił im do­kład­nie to samo. Co wy­da­je się do­syć dziw­ne, je­że­li mia­łby dzia­łać w afek­cie lub w jemu tyl­ko zna­nym ak­cie de­spe­ra­cji.

– Zro­bił albo zro­bi­li – po­pra­wił ją.

– Po­dej­rze­wasz kil­ku spraw­ców?

Wzru­szył tyl­ko ra­mio­na­mi.

– Uło­że­nie wska­zu­je, że nie jest to ra­czej dzie­ło przy­pad­ku. Ten po­jeb wie­dział, co robi, miał ja­kiś plan – kon­ty­nu­owa­ła. – Ja­kim trze­ba być skur­wy­sy­nem – za­klęła pod no­sem.

– Olga, po­wstrzy­maj emo­cje. Do ni­cze­go cię w śledz­twie nie za­pro­wa­dzą, a je­dy­nie za­śle­pią lo­gicz­ne ro­zu­mo­wa­nie.

– Masz na my­śli lo­gicz­ne ro­zu­mo­wa­nie o gwa­łce­niu dzie­ci i od­ci­na­niu im głów? – Spoj­rza­ła na nie­go z wy­rzu­tem.

– Do­brze wiesz, o co mi cho­dzi.

Miał ra­cję. Do­sko­na­le o tym wie­dzia­ła.

– OK. Czy wia­do­mo, jak uma­rły? – Jesz­cze kie­dyś ta­kie py­ta­nie, za­da­ne wo­bec ta­kie­go wi­do­ku, uzna­ła­by za dziw­ne. Ale z cza­sem na­uczy­ła się, że bar­dzo często nic nie jest ta­kie, ja­kie się wy­da­je. Przy­czy­ną śmier­ci wca­le nie mu­sia­ło być wy­krwa­wie­nie, ale na przy­kład tru­ci­zna albo uprzed­nie skręce­nie kar­ku czy udu­sze­nie po­dusz­ką. Ni­g­dy nie mo­żna brać tego, co się wi­dzi, za oczy­wi­sto­ść.

– Masz na my­śli, czy żyły, gdy od­ci­nał im gło­wy?

– Ow­szem. Wia­do­mo coś?

– Po­cze­kaj­my na ra­port ko­ro­ne­ra. – Wstał i ro­zej­rzał się do­oko­ła. – Do­bra. Po­wiedz mi, co my­ślisz.

Ona zro­bi­ła to samo. Tech­ni­cy w bia­łych kom­bi­ne­zo­nach ko­ńczy­li już pra­cę i cho­wa­li ze­bra­ne ma­te­ria­ły do sa­mo­cho­du.

– My­ślę, że mor­der­ca był je­den. Nic nie wska­zu­je na udział wi­ęk­szej licz­by lu­dzi. Poza tym dziew­czyn­ki, zda­je się, prze­szły przez to samo sta­ran­nie od­wzo­ro­wa­ne pie­kło, a to trud­no osi­ągnąć, je­że­li mamy kil­ku spraw­ców. Nie wiem, czy naj­pierw je uśpił, czy nie i czy ka­zał im pa­trzeć na to, co im robi. Tego pew­nie do­wie­my się z ba­dań tok­sy­ko­lo­gicz­nych. Si­nia­ki mo­gły­by świad­czyć o wal­ce, ale na ta­kich drob­nych cia­łkach po­wsta­ły­by i pod ci­ęża­rem do­ro­słe­go, któ­ry je gwa­łcił. Nie wiem, co sądzić o od­ci­ętych gło­wach. Po wszyst­kim uło­żył cia­ła sta­ran­nie, gło­wy zwró­co­ne do góry, ale kor­pu­sy do sie­bie, trzy­ma­jące się za ręce. Oczy­ścił je do­kład­nie z li­ści i pa­ty­ków. Ob­mył z krwi. My­ślę, że zro­bił to tu­taj. Zbyt da­le­ko je­ste­śmy od szos, któ­ry­mi do­je­cha­ło­by auto, a przy­nie­sie­nie ich tu­taj, w do­dat­ku w ka­wa­łkach, by­ło­by lo­gi­stycz­nie trud­ne. Na­ra­zi­łby sie­bie na to, że kie­dy wra­ca­łby po dru­gie cia­ło, ktoś mó­głby zo­ba­czyć już to pierw­sze, a prze­cież za­le­ża­ło mu na tym, aby zo­sta­ły zna­le­zio­ne w od­po­wied­nim uło­że­niu. Poza tym wi­ęk­sze ry­zy­ko zo­sta­wie­nia po dro­dze śla­dów.

– Mógł je prze­cież nie­ść ra­zem. Są lek­kie.

– Być może. Dla mnie jed­nak bar­dziej praw­do­po­dob­ne, że szły same, a on nió­sł tyl­ko swo­je, na­zwij­my to, na­rzędzia. Ale po­cze­kaj­my z wnio­ska­mi, aż nasi tech­ni­cy przed­sta­wią nam naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ną wer­sję, opar­tą na śla­dach, a nie do­my­słach.

– Nie ma bu­tów ani śla­dów cho­dze­nia boso – kon­tro­wał.

– Ani też, jak wi­dzę – kuc­nęła jesz­cze raz przy cia­łach – bru­du za pa­znok­cia­mi.

– Co su­ge­ru­jesz?

– Tyl­ko tyle, że nie je­ste­śmy te­raz w sta­nie po­wie­dzieć nic na pew­no. Mógł za­brać ich buty jako tro­feum albo ob­myć ich sto­py tak do­kład­nie jak resz­tę cia­ła. Prze­cież to są dzie­ci. Wi­dzia­łeś kie­dyś dzie­ci z tak czy­sty­mi pa­znok­cia­mi? My­ślę, że spraw­ca zo­sta­wił je do­kład­nie w ta­kim sta­nie, w ja­kim chciał, i nic nie po­zo­sta­wił przy­pad­ko­wi. Nie wiem, czy znaj­dzie­my co­kol­wiek, cze­go nie chcia­łby, że­by­śmy zna­le­źli.

– OK. Wy­star­czy. – Pod­nió­sł do góry dłoń.

– Czy mamy na­rzędzie?

– Co? – Sta­ry się za­my­ślił.

– Na­rzędzie. Piłę, sie­kie­rę, co­kol­wiek, czym do­ko­nał roz­człon­ko­wa­nia?

– Nie.

– Kto zna­la­zł cia­ła?

Spo­strze­gła, że za­nim od­po­wie­dział, za­wa­hał się. – Za­wadz­ki. – Pa­trzył na nią prze­ni­kli­wie, spraw­dzał re­ak­cję.

– Co, kur­wa?!!! – Unio­sła brwi ze zdzi­wie­nia – Ten Za­wadz­ki?

– Taaa.

– No, te­raz to do­pie­ro robi się cie­ka­wie. I cze­ka­łeś z tą in­for­ma­cją, aż sama za­py­tam? – Czu­ła, że krew zno­wu za­czy­na krążyć w jej ży­łach i że twarz na­bie­ra ru­mie­ńców. Jesz­cze przed chwi­lą mu­sia­ła być bla­da jak ścia­na. – A co Za­wadz­ki ro­bił wcze­śnie rano w le­sie w taką po­go­dę?

– Bie­gał.

– Weź nie pier­dol. Bie­gał, w le­sie, tak da­le­ko od domu? – zde­ner­wo­wa­ła się. Wie­dzia­ła, że tak nie było, że to wy­ja­śnie­nie śmier­dzi na ki­lo­metr. Za­sta­na­wia­ła się tyl­ko, czy Sta­ry w nie wie­rzy, czy może tyl­ko chce wie­rzyć.

– Nie mu­szę chy­ba do­da­wać, że spra­wa jest de­li­kat­na i nie prze­ka­zu­je­my tej in­for­ma­cji me­diom.

– A w ogó­le ja­kieś prze­ka­zu­je­my? – zi­ry­to­wa­ła się. – Wiesz, że będę mu­sia­ła go prze­słu­chać?

– Wiem. Cze­ka na cie­bie na Mic­kie­wi­cza. Wy­ślę ci do­kład­ne na­mia­ry.

– Już nie miesz­ka przy Krót­kiej?

– Nie. Prze­pro­wa­dził się, ale to tyl­ko kil­ka ulic da­lej. Ro­zu­miem, że bie­rzesz tę spra­wę?

– Bio­rę. – Mia­ła świa­do­mo­ść, że to będzie dla niej wy­zwa­nie. Pew­nie, że ana­li­zo­wa­ła, czy da radę, ale z dru­giej stro­ny bar­dzo tego chcia­ła. Dla ta­kich spraw wła­śnie przy­szła do wy­dzia­łu kry­mi­nal­ne­go. – Kto jest pro­ku­ra­to­rem?

W du­chu cie­szy­ła się, że Pa­włow­ski wy­je­chał. Mie­sza­nie do­świad­czeń pry­wat­nych z za­wo­do­wy­mi, zwłasz­cza tak ci­ężkich, nie przy­słu­ży­ło­by się ni­ko­mu.

– Do­łęga. I jesz­cze jed­no... – zro­bił pau­zę. Umiał bu­do­wać na­pi­ęcie. Do­my­ślał się też, że nie spodo­ba jej się to, co po­wie.

– Da­waj. – Po­my­śla­ła, że te­raz ni­czym już jej nie może za­sko­czyć. A jed­nak się my­li­ła. Ze Sta­rym ni­g­dy nie wia­do­mo.

– Przy­dzie­li­łem ci part­ne­ra.

Par­sk­nęła i kop­nęła bu­tem le­żący koło niej pa­tyk.

– A ja, głu­pia, sądzi­łam, że w ko­ńcu za­cząłeś mi ufać i że je­stem do­sta­tecz­nie do­bra, by sama to po­pro­wa­dzić – pod­nio­sła głos. Mia­ła wra­że­nie, że leci z nią w kul­ki. Że nią ste­ru­je. Za­rzu­cił przy­nętę, po­ka­zał, że może pod­jąć śledz­two, któ­re za­pew­ne będzie jed­nym z naj­gło­śniej­szych w tym re­jo­nie od... Wła­ści­wie nie pa­mi­ęta od kie­dy. Za jej ka­den­cji nie zda­rzy­ły się jesz­cze ta­kie spra­wy. A po­tem ła­pie ją na ha­czyk, mó­wi­ąc, kto zna­la­zł cia­ła, i ka­żąc pra­co­wać z part­ne­rem.

– Je­steś do­bra. I ufam ci. Ale to duży ka­li­ber. Cze­goś ta­kie­go jesz­cze nie mia­łaś. A co dwie gło­wy, to nie jed­na.

– Nie uwa­żasz, że to tro­chę nie­sto­sow­ne po­wie­dze­nie, zwa­żyw­szy na oko­licz­no­ści? – Wie­dzia­ła, że jest wred­na, ale wkur­wił ją tym part­ne­rem.

Nie od­po­wie­dział. Dał jej chwi­lę na opa­no­wa­nie emo­cji.

– Któ­ry to będzie? Mi­cha­lik czy Za­grob­ny? I dla­cze­go, do cho­le­ry, nie ma ich jesz­cze na miej­scu zbrod­ni?

– Ża­den. Obaj są za­jęci. A pro­ku­ra­tor Do­łęga już był. Przy­je­chał, po­pa­trzył i po­je­chał. Cze­ka na ra­port. Za to ty się spó­źni­łaś – przy­wo­łał ją do po­rząd­ku. – Ten, któ­re­go ci przy­dzie­li­łem, jest nowy w na­szym wy­dzia­le, ale to do­świad­czo­ny śled­czy. O pi­ęt­na­stej wi­dzi­my się na ko­men­dzie. Wte­dy go po­znasz. Poza tym nie mamy wy­bo­ru i mu­si­my go przy­jąć. Po­le­ce­nie przy­szło z góry.

Nowy. Wła­ści­wie to nie po­tra­fi­ła po­wie­dzieć, czy to do­brze, czy źle. Z jed­nej stro­ny tam­tych już zna­ła, wie­dzia­ła, jak pra­cu­ją. Z dru­giej, oni na bank chcie­li­by grać pierw­sze skrzyp­ce w do­cho­dze­niu, a ją trak­to­wa­li­by jak po­ma­gie­ra. Z tym no­wym będzie mo­gła bu­do­wać za­sa­dy wspó­łpra­cy na wła­snych wa­run­kach. Ta myśl po­zwo­li­ła jej opa­no­wać wzbu­rze­nie. Może nie będzie wca­le tak źle.

– Oby on też się nie spó­źnił, bo o sie­dem­na­stej mam spo­tka­nie w ra­dzie osie­dla – rzu­ci­ła.

– Po­wa­żnie, kur­wa? – Przez chwi­lę nie wy­czuł jej in­ten­cji. Wy­lu­zo­wał, gdy za­ła­pał, że żar­tu­je. – Sądzę, że pani Zo­sia da ci dys­pen­sę, zwłasz­cza że po­mo­gę ci zre­ali­zo­wać je­den z punk­tów tego spo­tka­nia.

Tak to jest, po­my­śla­ła, jak ku­pu­je się miesz­ka­nie od swo­je­go sze­fa, któ­ry zna wszyst­kich sąsia­dów. Pew­nie ko­men­da po­da­ru­je wspól­no­cie ja­kieś środ­ki do de­zyn­fek­cji. Szef za­wsze lu­bił się przy­po­do­bać jej do­zor­czy­ni.