Czego nie widać ebook

Ta opo­wie­ść, na­zwi­ska, po­sta­cie, or­ga­ni­za­cje, miej­sca, wy­da­rze­nia i przy­pad­ki są wy­two­rem wy­obra­źni au­tor­ki lub zo­sta­ły uży­te fik­cyj­nie. Wszel­kie po­do­bie­ństwo do rze­czy­wi­stych osób, ży­jących lub zma­rłych, albo praw­dzi­wych wy­da­rzeń jest czy­sto przy­pad­ko­we.

Dla Me­ghi Pa­rekh

za to, że je­steś nie­za­wod­ną orędow­nicz­ką nie­do­sko­na­łych, skom­pli­ko­wa­nych ko­bie­cych po­sta­ci.Ta ksi­ążka jest dla cie­bie

PRO­LOG

GRET­CHEN

1993

My­śla­ła, że krew oka­że się lep­ka, ale nie... Była cie­pła, rzad­ka i tłu­sta w do­ty­ku. Coś w gło­wie ka­za­ło Gret­chen pod­nie­ść pal­ce do ust, by jej po­sma­ko­wać.

Ciot­ka Ro­wan pa­trzy­ła na nią z łó­żka, po­ru­sza­jąc war­ga­mi. Nie wy­do­by­wał się z nich ża­den dźwi­ęk.

Gret­chen wie­dzia­ła, że po­win­na za­wo­łać mat­kę, że będzie mia­ła kło­po­ty, je­śli za­sta­ną ją tu­taj z no­żem w dło­ni, któ­ry te­raz zro­bił się śli­ski.

Nie mo­gła jed­nak się cof­nąć ani od­wró­cić wzro­ku.

Ksi­ężyc świe­cił tak ja­sno, że wy­ra­źnie wi­dzia­ła po­zo­sta­wio­ne rany. Brzuch i klat­ka pier­sio­wa Ro­wan były roz­pru­te.

Po­wo­li przy­su­nęła się bli­żej z nie­pew­ny­mi, ale za­cie­ka­wio­ny­mi pal­ca­mi. W gar­dle Ro­wan coś za­bul­go­ta­ło i Gret­chen się za­sta­no­wi­ła, czy to z po­wo­du na­pły­wu krwi i czy ciot­ka pró­bu­je ją pro­sić, by prze­sta­ła.

To nie mia­ło zna­cze­nia. Ro­wan nie mo­gła już nic po­wie­dzieć.

Gret­chen pa­trzy­ła, jak jej dłoń si­ęga do przo­du, pal­ce ści­ska­ją roz­dar­tą skó­rę i po­ci­ąga­ją ją.

Stu­kot. Szu­ra­nie. Dźwi­ęki, któ­rych nie po­win­na tu sły­szeć.

Gret­chen ob­ró­ci­ła się gwa­łtow­nie i od­ru­cho­wo przy­tknęła nóż do pier­si. Krew wnik­nęła w cien­ką górę pi­ża­my, któ­rą mia­ła na so­bie, i prze­si­ąka­jąc tka­ni­nę, roz­ma­za­ła się na skó­rze. Cie­pła i wil­got­na. Fa­scy­nu­jąca.

Po­mi­mo dźwi­ęków, któ­re usły­sza­ła, ni­ko­go nie do­strze­gła. Tyl­ko cie­nie – a te zna­ła, były jej przy­ja­ció­łmi.

Gdy Gret­chen znów spoj­rza­ła w stro­nę łó­żka, oczy Ro­wan były pu­ste. Ciot­ka wpa­try­wa­ła się w su­fit bez mru­gni­ęcia, bez ru­chu, wy­jąw­szy te reszt­ki ży­cia, któ­re wci­ąż wy­pły­wa­ły z niej na ma­te­rac.

Gret­chen mu­sia­ła te­raz pó­jść po mat­kę.

Za­nim zdąży­ła po­sta­wić krok, roz­le­gł się krzyk.

A po­tem głos, w któ­rym brzmia­ło pe­łne prze­ra­że­nia oska­rże­nie.

– Gret­chen. Co... Coś ty zro­bi­ła?

ROZ­DZIAŁ 1

GRET­CHEN

Te­raz

Ło­mo­ta­nie.

Mu­zy­ka. Świa­tła. Bas dud­ni­ący echem w jej klat­ce pier­sio­wej.

Nie. To nie było w po­rząd­ku.

Gret­chen Whi­te za­mru­ga­ła i zmru­ży­ła oczy przed ostrą, ja­skra­wą bie­lą sło­ńca wle­wa­jące­go się do jej sy­pial­ni.

Ło­mo­ta­nie.

Tym ra­zem w jej gło­wie, nie w pier­si.

I do drzwi.

Mężczy­zna le­żący obok Gret­chen po­ru­szył się, unió­sł na łok­ciu i z roz­tar­gnie­niem po­dra­pał po sta­ran­nie wy­pie­lęgno­wa­nych wło­skach na brzu­chu.

– Złot­ko?

– Nie je­stem two­im złot­kiem – burk­nęła Gret­chen, sia­da­jąc i za­nu­rza­jąc sto­py w pu­szy­stym dy­wa­nie. – Nie pa­ni­kuj. Ja też nie pa­mi­ętam two­je­go imie­nia.

Fa­cet jęk­nął i opu­ścił gło­wę z po­wro­tem na po­dusz­kę. Zmierz­wio­ne ja­sne wło­sy roz­sy­pa­ły się na nie­ska­zi­tel­nej po­włocz­ce w per­ło­wym od­cie­niu. Kost­ka­mi pal­ców prze­su­nął wzdłuż jej na­gich ple­ców.

– Może więc przed­sta­wi­my się so­bie raz jesz­cze?

Nie pa­trząc, Gret­chen si­ęgnęła za sie­bie, chwy­ci­ła go za nad­gar­stek i wy­kręca­ła, aż usły­sza­ła sko­wyt bólu. Nie prze­ry­wa­ła, ma­rząc o dźwi­ęku pęka­jących wi­ęza­deł i ła­ma­nej ko­ści. Mężczy­zna ko­pał no­ga­mi, pró­bu­jąc się uwol­nić, ale nie da­łby rady tego zro­bić, nie przy sile jej na­ci­sku.

Ło­mo­ta­nie.

Po­wstrzy­mu­jąc dzi­ki krzyk, któ­ry wez­brał w jej krta­ni, Gret­chen pu­ści­ła wresz­cie mężczy­znę i wsta­ła.

– Nie chcę cię wi­ęcej wi­dzieć.

– Jak mam...

– Przez okno.

Gret­chen wie­dzia­ła, że fa­cet nie do­ce­ni tej rady tak, jak po­wi­nien. To po­dej­rze­nie po­twier­dzi­ły rzu­ca­ne za nią prze­kle­ństwa, gdy – wci­ąż naga – chwiej­nie szła do drzwi. Zi­gno­ro­wa­ła go, a jej pa­mi­ęć już wy­ma­zy­wa­ła wszyst­ko na jego te­mat poza tym, co dzi­ęki nie­mu po­czu­ło jej cia­ło.

Ło­mo­ta­nie.

Przez mo­ment roz­wa­ża­ła si­ęgni­ęcie po broń, ale in­stynkt, któ­ry za­zwy­czaj trzy­mał ją w ry­zach, ode­zwał się szep­tem gdzieś z głębi jej pier­si. Te­raz, ma­jąc kil­ka mi­nut, by zro­zu­mieć, co się dzie­je, Gret­chen już się do­my­śla­ła, kto stoi przed jej miesz­ka­niem. I nie mia­ła naj­mniej­szej ocho­ty iść do wi­ęzie­nia za za­strze­le­nie funk­cjo­na­riusz­ki bo­sto­ńskie­go wy­dzia­łu po­li­cji.

Pi­ęść de­tek­tyw Lau­ren Mar­co­ni za­trzy­ma­ła się w po­wie­trzu, gdy w ko­ńcu Gret­chen szarp­ni­ęciem otwo­rzy­ła drzwi.

Ko­bie­ta za­cho­wa­ła nie­wzru­szo­ny wy­raz twa­rzy za­rów­no wo­bec na­go­ści Gret­chen, jak i po­wi­ta­nia, któ­re za­wie­ra­ło naj­barw­niej­szą wi­ązan­kę prze­kle­ństw, ja­kie ta mia­ła w swo­im słow­ni­ku.

– Jak zwy­kle za­chwy­ca­jąca – po­wie­dzia­ła Mar­co­ni, pa­ku­jąc się do miesz­ka­nia. – No do­bra, mi­nęły trzy mie­si­ące. Dąsa­łaś się już wy­star­cza­jąco dłu­go.

Gret­chen chwy­ci­ła ją za gar­dło i przy­pa­rła do ścia­ny. Ob­na­ży­ła zęby, a jej wrząca krew pul­so­wa­ła tą miłą, zna­jo­mą wście­kło­ścią, na któ­rą rzad­ko so­bie po­zwa­la­ła.

Te­raz ło­mo­ta­nie czu­ła w ży­łach.

– Wy­da­je ci się, że mnie znasz – wy­szep­ta­ła. Kra­wędzie jej pola wi­dze­nia za­szły mgłą. – My­ślisz, że ob­ci­ęłaś mi pa­zu­ry, mała Bam­bi. Ale nie za­po­mi­naj, kim je­stem.

Mar­co­ni na­wet nie drgnęła w ob­li­czu tej ukry­tej gro­źby, po pro­stu spoj­rza­ła na Gret­chen ja­sny­mi, bursz­ty­no­wy­mi ocza­mi.

– So­cjo­pat­ka „nie­sto­su­jąca prze­mo­cy”, je­śli do­brze pa­mi­ętam – stwier­dzi­ła sar­ka­stycz­nie.

Gret­chen przy­ci­snęła kciuk do jej szyi, jed­nak puls po­li­cjant­ki na­dal nie był przy­spie­szo­ny. Być może po­win­no to moc­niej roz­pa­lić bu­zu­jącą w niej wście­kło­ść, ale z ja­kie­goś po­wo­du brak stra­chu u Mar­co­ni był lo­dem, któ­re­go po­trze­bo­wa­ła, by od­zy­skać pa­no­wa­nie na sobą. Mimo to Gret­chen trzy­ma­ła ją przez ko­lej­ną dłu­gą chwi­lę.

– Nie­sto­su­jąca prze­mo­cy z wy­bo­ru – od­pa­rła, pil­nu­jąc, by ka­żde sło­wo wy­brzmia­ło moc­no i gro­źnie.

Po­tem na­gle opu­ści­ła rękę i po­de­szła do sofy, by wzi­ąć wi­szący na niej swe­ter w zbyt du­żym roz­mia­rze. Wło­ży­ła go i skie­ro­wa­ła się do kuch­ni po bło­gą ulgę, jaką daje kawa.

Wy­cho­dząc z sa­lo­nu, usły­sza­ła trza­śni­ęcie drzwi i do­my­śli­ła się, że jej to­wa­rzysz łoża wła­śnie się po­że­gnał. Ża­ło­wa­ła, że za­miast tego nie spró­bo­wał za­wi­snąć na gzym­sie.

– A więc wła­śnie to za­mie­rzasz te­raz ro­bić ze swo­im ży­ciem? – za­py­ta­ła Mar­co­ni, podąża­jąc za nią. – Czy pro­chy i seks nie są co­kol­wiek ba­nal­ne, na­wet dla cie­bie?

– Ba­na­ły ist­nie­ją nie bez po­wo­du, ko­cha­nie – od­pa­ro­wa­ła Gret­chen, ale pod­nie­ce­nie już z niej wy­pa­ro­wa­ło. Te­raz czu­ła tyl­ko ból w mi­ęśniach i ko­ściach. Daw­niej po nocy spędzo­nej w klu­bie ła­two było za­cząć ko­lej­ny dzień, z mi­mo­zą w jed­nej ręce i to­reb­ką po­dej­rza­nych ta­ble­tek w dru­giej, szu­ka­jąc ko­lej­nych ta­ńszych wra­żeń.

Jed­nak już od­wy­kła od ta­kie­go ży­cia. Zła­god­nia­ła. Po la­tach nie­na­gan­ne­go pa­no­wa­nia nad sobą ta zdol­no­ść za­ni­kła.

– Je­steś zbyt do­brym psy­cho­lo­giem, żeby nie wie­dzieć, że w tej chwi­li uda­jesz – po­wie­dzia­ła Mar­co­ni, opie­ra­jąc się o ku­chen­ną wy­spę.

Gret­chen spoj­rza­ła na gład­kie noże ze sta­li nie­rdzew­nej sto­jące obok eks­pre­su do kawy, ale po­trze­ba ko­fe­iny wzi­ęła górę nad pra­gnie­niem prze­bi­cia tej ko­bie­ty ostrym na­rzędziem.

– Masz szczęście, że gło­wa mnie boli – mruk­nęła, nie re­agu­jąc na oska­rże­nie. Oczy­wi­ście, że wie­dzia­ła, co robi. Była nie tyl­ko re­no­mo­wa­ną psy­cho­lo­żką, ale i czo­ło­wą kon­sul­tant­ką bo­sto­ńskiej po­li­cji do spraw prze­stęp­czo­ści i an­ty­spo­łecz­nych za­bu­rzeń oso­bo­wo­ści, ta­kich jak prze­ja­wia­ne przez nią samą. Na­wet gdy­by nie po­trze­bo­wa­ła do­głęb­nej zna­jo­mo­ści wła­snej dia­gno­zy, aby bez­piecz­nie funk­cjo­no­wać, po­zna­ła­by ją, po­nie­waż za­mie­rza­ła być naj­lep­sza w swo­im za­wo­dzie.

Czu­ła, że jest z nią co­raz go­rzej. I tyl­ko jed­na oso­ba była temu win­na.

De­tek­tyw sta­ła w jej kuch­ni z ręka­mi w kie­sze­niach, ob­ser­wu­jąc Gret­chen, jak­by mia­ła pra­wo być nią roz­cza­ro­wa­na.

Gret­chen wzi­ęła dla sie­bie ku­bek, nie pro­po­nu­jąc ni­cze­go Mar­co­ni, i po­de­szła do wiel­kie­go okna wy­cho­dzące­go na ci­chą uli­cę. Miesz­ka­ła w eks­klu­zyw­nej dziel­ni­cy, po­nie­waż śmia­ło ko­rzy­sta­ła z ogrom­nej for­tu­ny, któ­rą odzie­dzi­czy­ła po bab­ce, a któ­ra jej pra­cę dla po­li­cji czy­ni­ła fi­nan­so­wo nie­istot­ną. Usia­dła, pod­ku­la­jąc nogi, na jed­nym z fo­te­li usta­wio­nych tak, by ła­pać pro­mie­nie po­ran­ne­go sło­ńca, i zmie­rzy­ła Mar­co­ni wzro­kiem.

Ko­bie­ta mia­ła na so­bie to, co Gret­chen uzna­wa­ła za jej wer­sję mun­du­ru: dżin­sy, ciem­ną ko­szu­lo­wą bluz­kę, ma­syw­ne bot­ki. Kru­czo­czar­ne wło­sy zwi­ąza­ła w ku­cyk, a jej grzyw­ka była rów­no uci­ęta nad gęsty­mi, nie­wy­re­gu­lo­wa­ny­mi brwia­mi. Gret­chen kiep­sko zno­si­ła fakt, że Mar­co­ni tak do­brze wy­gląda w tym sty­lu.

– Po­trze­bu­jesz spra­wy do roz­wi­ąza­nia – po­wie­dzia­ła po­li­cjant­ka, sia­da­jąc na dru­gim fo­te­lu. Oso­bli­wie śpiew­nym to­nem do­da­ła: – A jaka spra­wa mo­gła­by być lep­sza od two­jej wła­snej?

Gret­chen od­wró­ci­ła wzrok, żeby nie rzu­cić kub­kiem w twarz Mar­co­ni. Su­ge­stia, by prze­pro­wa­dzi­ła śledz­two w spra­wie, któ­ra prze­śla­do­wa­ła ją od dzie­ci­ństwa, nie była nowa. Wła­śnie to trzy mie­si­ące temu, gdy po­li­cjant­ka prze­su­nęła akta po sto­le, zbu­rzy­ło jej sta­ran­nie zbu­do­wa­ny świat.

Te z ty­si­ąc dzie­wi­ęćset dzie­wi­ęćdzie­si­ąte­go trze­cie­go roku. Z na­zwi­skiem Gret­chen wy­dru­ko­wa­nym wer­sa­li­ka­mi na ety­kie­cie.

WHITE, GRET­CHEN ANNE

Wy­da­wa­ło się, że z ja­kie­goś po­wo­du Mar­co­ni chce roz­pruć ją w szwach, żeby zo­ba­czyć wnętrz­no­ści.

Tę chęć Gret­chen ro­zu­mia­ła le­piej niż wi­ęk­szo­ść lu­dzi. Ów ro­dzaj emo­cjo­nal­nej prze­mo­cy zo­stał wmu­ro­wa­ny w same pod­wa­li­ny tego, co uczy­ni­ło ją tym kimś, kim była. Ale wie­dzia­ła też, że nici trzy­ma­jące ją w ca­ło­ści – któ­re ni­g­dy nie były zbyt moc­ne – są te­raz tak po­strzępio­ne, że je­śli Mar­co­ni się po­wie­dzie, ona nie zdo­ła po­zszy­wać się z po­wro­tem.

Na­wet jako so­cjo­pat­ka Gret­chen już daw­no zda­ła so­bie spra­wę, że je­śli będzie żyła, kie­ru­jąc się je­dy­nie po­pęda­mi, sko­ńczy po­zba­wio­na wol­no­ści – albo ży­cia. A wol­no­ść lu­bi­ła. I swo­je ży­cie też. Za­tem wy­na­la­zła spo­sób, by trzy­mać na wo­dzy od­ru­chy zwi­ąza­ne z jej dia­gno­zą.

A to ży­cie za­le­ża­ło od trwa­nia w bło­gim za­prze­cze­niu, je­śli cho­dzi o jej udział w za­bój­stwie ciot­ki.

Te­raz, po ich wspól­nej pra­cy nad jed­ną spra­wą, Mar­co­ni chcia­ła grze­bać w prze­szło­ści, prze­ko­na­na, że mo­gły­by raz na za­wsze oczy­ścić imię Gret­chen.

Jak­by to było ła­twe, ni­czym re­flek­sja po fak­cie. Coś, o czym Gret­chen nie pa­mi­ęta­ła, do­pó­ki Mar­co­ni nie wpa­ko­wa­ła się w jej ży­cie, by na­ci­skać na za­jęcie się tą spra­wą.

Jak­by nie wpły­nęła ona na całe ży­cie Gret­chen.

Wie­dzia­ła, co znaj­dzie, je­śli otwo­rzy akta sprzed pra­wie trzy­dzie­stu lat. Cho­ciaż z nocy, w któ­rej uma­rła jej ciot­ka, nie pa­mi­ęta­ła ni­cze­go poza mgli­sty­mi ob­ra­za­mi cia­ła, cie­nia­mi i krzy­kiem, opis prze­bie­gu wy­da­rzeń sły­sza­ła tyle razy, że ta hi­sto­ria zda­wa­ła się wy­ry­ta w niej aż do ko­ści.

Sen­sa­cyj­ne mor­der­stwo, mło­dziut­ka so­cjo­pat­ka, bo­ga­ta ro­dzi­na i zbyt wie­le na­głów­ków, któ­re za­kła­da­ły winę na dłu­go przed tym, za­nim roz­wa­żo­no po­sta­wie­nie ja­kich­kol­wiek za­rzu­tów.

Ofia­rą bru­tal­ne­go za­kłu­cia no­żem była ciot­ka Gret­chen, Ro­wan Whi­te.

Głów­ną po­dej­rza­ną za­wsze była Gret­chen, po­mi­mo że w chwi­li za­bój­stwa mia­ła za­le­d­wie osiem lat.

Nie mo­gła na­wet ni­ko­go za to wi­nić. Zna­le­zio­no ją z na­rzędziem zbrod­ni w ręce, za­krwa­wio­ną, gdy sta­ła nad cia­łem Ro­wan, pa­ku­jąc pal­ce do jej rany.

Ro­wan uma­rła w swo­im łó­żku i nie mia­ła żad­nych ob­ra­żeń wska­zu­jących na to, że się bro­ni­ła. Wy­gląda­ło to ra­czej tak, jak­by Gret­chen za­kra­dła się w nocy i za­dźga­ła śpi­ącą ciot­kę.

Mor­der­stwo z zim­ną krwią.

Wte­dy w pra­sie za­częły uka­zy­wać się opo­wie­ści. O tym, jak dzi­ka była Gret­chen, jaką wer­bal­ną agre­sję wo­bec in­nych uczniów w kla­sie po­tra­fi­ła prze­ja­wiać, jak dziw­ne zda­niem na­uczy­cie­li były jej pu­ste spoj­rze­nie i dra­pie­żny uśmiech.

Być może de­tek­tyw Pa­trick Shau­gh­nes­sy, kie­ru­jący do­cho­dze­niem w tej spra­wie, spraw­dzał inne tro­py – nie wie­dzia­ła tego. Jed­nak za­wsze wra­cał do niej.

Ża­den inny praw­do­po­dob­ny po­dej­rza­ny ni­g­dy się nie po­ja­wił.

Tej nocy w domu nie było śla­dów wła­ma­nia ani obec­no­ści ni­ko­go poza mat­ką i sio­strą Gret­chen – obie zo­sta­ły wy­klu­czo­ne dzi­ęki eks­per­ty­zie kry­mi­na­li­stycz­nej. Żad­nych od­ci­sków pal­ców na na­rzędziu zbrod­ni – nożu za­bra­nym z kuch­ni Whi­te’ów – poza na­le­żący­mi do człon­ków ro­dzi­ny.

I na­wet je­śli ob­wi­nie­nie Gret­chen było roz­wi­ąza­niem naj­prost­szym, nie zna­czy­ło to, że nie­wła­ści­wym. Nie ka­żde za­bój­stwo jest skom­pli­ko­wa­ne: cza­sa­mi śmie­rć jest do­kład­nie taka, na jaką wy­gląda. Gdy­by Gret­chen dziś do­sta­ła tę spra­wę, po­sta­wi­ła­by na sie­bie jako spraw­czy­nię.

To po­win­na być – by­ła­by – za­mkni­ęta spra­wa, jej wina wy­da­wa­ła się oczy­wi­sta dla ka­żde­go, kto wi­dział miej­sce zbrod­ni. Jed­nak wpły­wo­wa ro­dzi­na Gret­chen po­krzy­żo­wa­ła Shau­gh­nes­sy’emu szy­ki. Edith Whi­te, jej bab­ka, prze­ko­na­ła pro­ku­ra­to­ra, że dziew­czyn­ka mo­gła po pro­stu przy­pad­kiem tra­fić na miej­sce zbrod­ni. Być może ni­ko­mu in­ne­mu by to nie wy­star­czy­ło, ale Whi­te’owie wpom­po­wa­li w po­li­tycz­ne eli­ty mia­sta wy­star­cza­jąco dużo pie­ni­ędzy, aby oska­rży­ciel po­dzie­lił jej ar­gu­men­ty.

To nie po­wstrzy­ma­ło za­cnych miesz­ka­ńców Bo­sto­nu ani resz­ty kra­ju od spe­ku­lo­wa­nia. Ich uwa­gę przy­kuł skan­da­licz­ny, eks­cy­tu­jący cha­rak­ter tego mor­du.

Na­wet gdy za­in­te­re­so­wa­nie opi­nii pu­blicz­nej prze­nio­sło się na ko­lej­ne po­nu­re zbrod­nie z pierw­szych stron ga­zet, wi­ęk­szo­ść lu­dzi uwa­ża­ła, że mor­der­stwo uszło Gret­chen Whi­te pła­zem.

Do dziś, po la­tach pra­cy z Shau­gh­nes­sym w roli ce­nio­nej kon­sul­tant­ki bo­sto­ńskiej po­li­cji, de­tek­tyw ni­g­dy nie dał jej za­po­mnieć, że jest dla nie­go za­bój­czy­nią, któ­ra była wy­star­cza­jąco bo­ga­ta, by unik­nąć wi­ęzie­nia.

– Pa­mi­ętasz, co mi po­wie­dzia­łaś, gdy cię spy­ta­łam, dla­cze­go zaj­mu­jesz się spra­wą Vio­li Kent? – ode­zwa­ła się Mar­co­ni.

Gret­chen nie za­szczy­ci­ła jej od­po­wie­dzią. Oczy­wi­ście, że pa­mi­ęta­ła, tak jak pa­mi­ęta­ła wi­ęk­szo­ść rze­czy. Spra­wa Vio­li Kent była po­wo­dem, dla któ­re­go Mar­co­ni zna­la­zła się w jej ży­ciu, i Gret­chen tęsk­nie my­śla­ła o al­ter­na­tyw­nej se­kwen­cji wy­da­rzeń, w któ­rej nie po­zna­ła­by tej po­li­cjant­ki, sto­jąc nad cia­łem swo­jej przy­ja­ció­łki Leny Bo­oker. Tak czy owak py­ta­nie było re­to­rycz­ne, więc po pro­stu na­dal po­pi­ja­ła kawę. Mar­co­ni za­mie­rza­ła kon­ty­nu­ować bez względu na to, czy Gret­chen uczest­ni­czy­ła w roz­mo­wie, czy nie.

– Po­wie­dzia­łaś: „Z cie­ka­wo­ści” – ci­ągnęła zgod­nie z jej ocze­ki­wa­niem.

– Przej­dź do rze­czy albo wyj­dź. Ale masz czas, do­pó­ki tego nie sko­ńczę – Gret­chen wy­ko­na­ła gest kub­kiem – bo po­tem wy­rzu­cę cię przez okno.

Gdy­by miesz­ka­ła w pen­tho­usie, a nie w prze­bu­do­wa­nej ka­mie­ni­cy, gro­źba by­ła­by pew­nie bar­dziej prze­ko­nu­jąca, nie­mniej naj­istot­niej­sza część tego ko­mu­ni­ka­tu zo­sta­ła prze­ka­za­na: „Wy­no­cha z mo­je­go domu albo kla­sy­fi­ka­cję »nie­sto­su­jąca prze­mo­cy« dia­bli we­zmą”.

Mar­co­ni wbi­ła wzrok w jej twarz.

– Cze­mu nie je­steś cie­ka­wa, Gret­chen?

– Dok­tor Whi­te – po­pra­wi­ła ją. Ta ko­bie­ta po­czu­ła się przy niej zbyt swo­bod­nie, a pra­co­wa­ły ra­zem za­le­d­wie kil­ka dni, któ­re za­jęło im wy­świe­tle­nie ta­jem­ni­cy Vio­li Kent. Na­le­ża­ło na nowo wy­ty­czyć, wzmoc­nić i utrzy­mać gra­ni­ce. Z pew­no­ścią nie były przy­ja­ció­łka­mi, na­wet nie part­ner­ka­mi. Były po pro­stu dwie­ma oso­ba­mi, któ­re przy­pad­kiem zo­sta­ły po­łączo­ne przez mar­twe cia­ło i trzy­na­sto­let­nią psy­cho­pat­kę wro­bio­ną w za­bój­stwo.

Nic wi­ęcej, nic mniej.

– Dok­tor Whi­te – po­wtó­rzy­ła za nią Mar­co­ni, prze­chy­la­jąc lek­ko gło­wę. Gret­chen szu­ka­ła w tych sło­wach śla­du sar­ka­zmu lub go­ry­czy, ale nie zna­la­zła. – Dla­cze­go nie cie­ka­wi cię two­ja wła­sna spra­wa?

Od­po­wie­dź, gdy­by Mar­co­ni za­sta­no­wi­ła się nad tym wy­star­cza­jąco dłu­go, by­ła­by oczy­wi­sta.

„Bo my­ślę, że mogę być win­na”.

Gret­chen ni­g­dy tego gło­śno nie przy­zna­ła. Na­wet nie zro­bi­ła alu­zji. Ale w głębo­kim za­ka­mar­ku du­szy, gdzie była ze sobą szcze­ra, wie­dzia­ła, że wła­śnie tego się oba­wia.

Wie­dzia­ła, że to dla­te­go w ci­ągu pra­wie trzy­dzie­stu lat, któ­re mi­nęły, od­kąd zna­le­zio­no ją nad mar­twą ciot­ką, ani razu nie spró­bo­wa­ła szu­kać in­ne­go po­dej­rza­ne­go. Że wła­śnie z tego po­wo­du na­wet nie od­szu­ka­ła swo­ich akt, kie­dy uzy­ska­ła do­stęp do po­li­cyj­nej bazy da­nych.

Przy jej wy­szko­le­niu, wy­so­kich stop­niach na­uko­wych z psy­cho­lo­gii i kry­mi­no­lo­gii oraz dzie­si­ęcio­let­nim do­świad­cze­niu jako nie­za­le­żnej kon­sul­tant­ki bo­sto­ńskiej po­li­cji pra­cu­jącej przy śledz­twach zwi­ąza­nych z za­bu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ści jed­no spoj­rze­nie na szcze­gó­ły tej spra­wy mo­gło po­twier­dzić, że jej naj­głęb­szy lęk jest uza­sad­nio­ny.

Przed świa­tem Gret­chen kpi­ła z po­glądu, że jest win­na za­bój­stwa swo­jej ciot­ki Ro­wan, szy­dzi­ła z de­tek­ty­wów, któ­rzy za­miast wy­ko­ny­wać swo­ją pra­cę, zro­bi­li ko­zła ofiar­ne­go z ośmio­lat­ki, bez­względ­nie tępi­ła wszyst­kich gli­nia­rzy, któ­rzy od­ma­wia­li wspó­łpra­cy z nią ze względu na jej prze­szło­ść.

W głębi du­szy jed­nak zda­wa­ła so­bie spra­wę, do cze­go jest zdol­na. Jako so­cjo­pat­ka wie­dzia­ła, że po­wab krwi, roz­dar­te­go cia­ła, prze­mo­cy i pa­skud­nych ran jest zbyt ku­szący, by uwie­rzyć, że ni­g­dy by mu nie ule­gła. W ko­ńcu była wte­dy dziec­kiem. Jej ro­zu­mo­wa­nie i lo­gi­ka – wła­śnie to, na czym tak bar­dzo po­le­ga­ła jako do­ro­sła, by trzy­mać swo­je im­pul­sy w ry­zach – jesz­cze się nie roz­wi­nęły.

Co dziew­czyn­ka, któ­ra nie bała się kon­se­kwen­cji, wie­dzia­ła o po­wści­ągli­wo­ści?

Fakt, że Gret­chen nie pa­mi­ęta­ła ni­cze­go z tam­tej nocy, Shau­gh­nes­sy za­wsze uwa­żał za ko­lej­ny do­wód, że to ona za­bi­ła. Uzna­wał, że była zbyt mło­da, by wy­my­ślić lep­sze wy­tłu­ma­cze­nie dla tego, co ro­bi­ła w po­ko­ju Ro­wan.

„Nie było tam ni­ko­go in­ne­go?”, drążył bez­li­to­śnie i na roz­ma­ite spo­so­by, jak­by zmia­na py­ta­nia mia­ła od­sło­nić kłam­stwo Gret­chen.

„Nie pa­mi­ętam”. To było wszyst­ko, co po­tra­fi­ła po­wie­dzieć. Ad­wo­kat ro­dzi­ny sie­dział obok niej z ka­mien­ną twa­rzą, go­to­wy po­wstrzy­mać Shau­gh­nes­sy’ego, gdy­by usły­szał cho­ćby cień gro­źby.

„Dla­cze­go by­łaś w jej po­ko­ju?”.

„Nie pa­mi­ętam”.

„Dla­cze­go trzy­ma­łaś nóż?”.

„Nie pa­mi­ętam”.

Prze­słu­cha­nie prze­bie­ga­ło wła­śnie w taki spo­sób, nie tyl­ko pierw­szej nocy, gdy Gret­chen na­dal mia­ła za pa­znok­cia­mi za­schni­ętą krew, ale i po ty­go­dniach, gdy Shau­gh­nes­sy de­spe­rac­ko pró­bo­wał co­kol­wiek udo­wod­nić. Zła­mać Gret­chen.

W ko­ńcu była to jego pierw­sza wiel­ka spra­wa do­ty­cząca mor­der­stwa, pla­ma w jego ak­tach, któ­rą praw­do­po­dob­nie na­dal uwa­żał za nie­zma­za­ną.

– My­ślisz, że to zro­bi­łaś – stwier­dzi­ła w ko­ńcu Mar­co­ni. To nie brzmia­ło jak stwier­dze­nie praw­dy, było ra­czej ostro­żnym dźgni­ęciem we wra­żli­we miej­sce. – Two­im zda­niem wszy­scy uwa­ża­ją, że to zro­bi­łaś, tyle że po pro­stu cię nie zła­pa­no.

Była to jed­na z pierw­szych rze­czy, ja­kie Mar­co­ni od niej usły­sza­ła, ta ostat­nia część nie­mal sło­wo w sło­wo. I Gret­chen za­sta­no­wi­ła się, czy aby nie jest tak, że – na­wet po za­mkni­ęciu spra­wy Vio­li Kent, na­wet po tym, jak to wszyst­ko się ro­ze­gra­ło – wci­ąż nie do­ce­nia tej ko­bie­ty.

A Mar­co­ni mia­ła ra­cję. Cho­ciaż Gret­chen nie zaj­rza­ła do akt, wie­dzia­ła, że w tej spra­wie fak­ty nie prze­ma­wia­ją na jej ko­rzy­ść. To nie brak do­wo­dów spra­wił, że unik­nęła kon­se­kwen­cji.

Z ja­kie­goś po­wo­du Mar­co­ni była jed­nak prze­ko­na­na o jej nie­win­no­ści. Ten czy­sty opty­mizm, czy­ste prze­ko­na­nie były tak uza­le­żnia­jące, jak wszel­kie nar­ko­ty­ki, któ­rych Gret­chen pró­bo­wa­ła. Czy na­praw­dę mo­żna ją było wi­nić, że chce je so­bie wstrzyk­nąć w żyłę?

– Po­wiedz mi. – Mar­co­ni trąci­ła bu­tem bosą sto­pę Gret­chen. – Spraw, że­bym w to uwie­rzy­ła, a so­bie pój­dę.

Gret­chen nie mo­gła się po­wstrzy­mać, by nie za­py­tać, cho­ciaż nie zno­si­ła być pod­pusz­cza­na:

– Co mam ci po­wie­dzieć?

Mar­co­ni uśmiech­nęła się sze­ro­ko.

– Po­wiedz, że nie chcesz udo­wod­nić, że oni wszy­scy się mylą.

ROZ­DZIAŁ 2

SHAU­GH­NES­SY

1983

Pa­trick Shau­gh­nes­sy przy­wy­kł do je­żdże­nia w ja­snych świa­tłach mia­sta. Z praw­dzi­wą ciem­no­ścią po raz pierw­szy ze­tknął się pod­czas jed­nej z rzad­kich ro­dzin­nych wy­cie­czek do dom­ku swo­jej bab­ki na wy­brze­żu Ma­ine.

Nie­na­wi­dził tego za­rów­no wte­dy, jak i te­raz – wra­że­nia pust­ki, czer­ni po­chła­nia­jącej po­wie­trze, prze­strzeń i zie­mię aż po ostat­nie reszt­ki.

– Dla­cze­go pro­wa­dzisz, jak­by­śmy je­cha­li po wy­pła­tę eme­ry­tu­ry? – za­py­tał de­tek­tyw Liam Boyd sie­dzący na fo­te­lu pa­sa­że­ra.

Shau­gh­nes­sy zer­k­nął na nie­go, ale nie wi­dział zbyt do­brze twa­rzy ko­le­gi poza wy­ra­źnym za­ry­sem pro­fi­lu: sze­ro­kim, wy­dat­nym no­sem, wy­sta­jącym pod­bród­kiem. Mimo to po­tra­fił so­bie wy­obra­zić za­ro­zu­mia­ły uśmiech, któ­ry po­ja­wiał się u Boy­da, kie­dy ten my­ślał, że po­wie­dział coś szcze­gól­nie mądre­go.

Nie­na­wi­dził go nie­mal tak samo jak wy­je­żdża­nia z Bo­sto­nu w ciem­no­ści. Prze­klął w my­ślach wąski skra­wek ju­rys­dyk­cji, któ­ry przy­le­gał do roz­le­głych la­sów sta­no­wych, gdzie w jego prze­ko­na­niu nikt o zdro­wych zmy­słach nie po­wi­nien się za­pusz­czać. Po­wstrzy­mał się jed­nak i nie sklął Boy­da. Shau­gh­nes­sy był no­wi­cju­szem, świe­żo po aka­de­mii, bar­dziej kie­row­cą niż part­ne­rem. Boyd – zło­tym chłop­cem wy­dzia­łu, przy­stoj­nym, cza­ru­jącym i ob­da­rzo­nym nie­za­wod­ną zdol­no­ścią roz­wi­ązy­wa­nia nie­roz­wi­ązy­wal­nych spraw. Gdy­by się roz­nio­sło, że Shau­gh­nes­sy nie po­tra­fi znie­ść ła­god­ne­go na­bi­ja­nia się z jego stro­ny, rów­nie do­brze mó­głby się prze­nie­ść do in­ne­go sta­nu, a i tak nie od­zy­ska­łby re­pu­ta­cji.

Za­tem za­miast się bro­nić, wci­snął gaz i zmru­żyw­szy oczy, wpa­try­wał się w ni­co­ść przed nimi, mo­dląc się po raz pierw­szy od wie­lu mie­si­ęcy.

Boyd coś mam­ro­tał obok nie­go, ale tym ra­zem Shau­gh­nes­sy nie od­ry­wał wzro­ku od dro­gi. Za za­krętem przy­spie­szy­li. Na­gle ośle­pi­ły go świa­tła, więc zdjął nogę z pe­da­łu gazu, a po­tem znów go na­ci­snął.

Bia­łe pla­my bły­snęły w polu wi­dze­nia, gdy mi­nęli się z ja­ki­mś au­tem.

I znów za­pa­dła ciem­no­ść.

Shau­gh­nes­sy chciał po­now­nie obej­rzeć mapę, a wła­ści­wie spraw­dzić, czy nie ma in­nej tra­sy, cho­ciaż wie­dział, że są na wła­ści­wej dro­dze.

To było ich ostat­nie we­zwa­nie tej nocy i Boyd już kil­ka razy na­rze­kał, że spó­źni się na rand­kę, je­śli ta in­ter­wen­cja w zwi­ąz­ku z awan­tu­rą do­mo­wą po­trwa dłu­żej niż za­pu­ka­nie do drzwi, by się upew­nić, że wszy­scy wci­ąż żyją.

Cho­ciaż Shau­gh­nes­sy nie znał jesz­cze Boy­da zbyt do­brze, do­my­ślał się, że fa­cet uwa­ża to we­zwa­nie za nie­li­cu­jące z jego god­no­ścią. Jed­nak w tym cza­sie aku­rat byli w oko­li­cy w in­nej spra­wie i na­wet Boyd nie mógł się sprze­ci­wić roz­ka­zom sze­fa.

– Chry­ste Pa­nie, zdąży­my osi­wieć, za­nim tam do­je­dzie­my – ode­zwał się Boyd. Może i był gwiaz­dą wy­dzia­łu, ale dow­ci­pem nie grze­szył. Wszy­scy się śmia­li, kie­dy mó­wił ta­kie rze­czy, ale za­wsze było to uda­wa­ne. Shau­gh­nes­sy nie wy­si­lił się na­wet na uprzej­my chi­chot.

Mi­nęli ko­lej­ny za­kręt. Shau­gh­nes­sy zwol­nił in­stynk­tow­nie, a po­tem przy­spie­szył, gdy zo­rien­to­wał się, co zro­bił.

– Daj mi znać, je­śli ze­chcesz, że­bym cię zmie­nił – do­dał pro­wo­ku­jąco Boyd.

Mło­dy po­li­cjant moc­niej ści­snął kie­row­ni­cę, mru­ga­jąc, gdy sre­brzy­sta ba­rie­ra przy szo­sie mi­ga­ła mu przed ocza­mi, a jego mózg de­spe­rac­ko pró­bo­wał usta­lić ich po­ło­że­nie. Boyd nie da­wał za wy­gra­ną, praw­do­po­dob­nie znu­dzo­ny jego mil­cze­niem.

– Nic dziw­ne­go, że nie po­tra­fisz utrzy­mać part­ne­ra – rzu­cił od nie­chce­nia. – Pro­wa­dzisz jak tchórz­li­wa dzie­wusz­ka.

Shau­gh­nes­sy po­czuł, jak go­rąco ob­le­wa mu szy­ję, pe­łznąc wzdłuż szczęki i za usza­mi. Zda­wał so­bie spra­wę, że przy świe­tle ten ru­mie­niec gnie­wu by­łby wy­ra­źnie wi­docz­ny.

– Za­mknij mor...

Sło­wa za­ma­rły w po­wie­trzu mi­ędzy nimi, gdy re­flek­to­ry sa­mo­cho­du po­chwy­ci­ły błysk bie­li.

Po­stać. Po­środ­ku dro­gi.

Gwa­łtow­nie wci­snął ha­mu­lec, tyl­ne koła w pro­te­ście ze­śli­zgnęły się w bok. Mi­mo­wol­nie za­mknął oczy, cze­ka­jąc na głu­chy od­głos zde­rze­nia cia­ła i ka­ro­se­rii.

Tym­cza­sem auto za­trzy­ma­ło się mi­li­me­try od nóg dziew­czy­ny.

– Niech to szlag! – Boyd wy­ko­nał szyb­ki znak krzy­ża.

Tym­cza­sem Shau­gh­nes­sy nie mógł ode­rwać wzro­ku od dziew­czy­ny, jej bla­dej jak pa­pier twa­rzy, oczu jak głębo­kie, prze­ra­ża­jące ka­łu­że. Część jego umy­słu od­no­to­wa­ła, że ręce mia­ła do tego stop­nia po­kry­te krwią, że ka­pa­ła ona na na­wierzch­nię szo­sy. Że po­mi­mo zim­nej wrze­śnio­wej nocy była ubra­na je­dy­nie w ko­szul­kę i cien­kie spodnie. Za­pa­mi­ętał też kie­ru­nek, z któ­re­go przy­bie­gła – żeby pó­źniej mo­gli spró­bo­wać od­two­rzyć jej dro­gę.

Jed­nak przede wszyst­kim wpa­try­wał się w jej usta, gdy w kó­łko ukła­da­ły się w jed­no sło­wo:

– Ucie­kaj.

Gdy z tru­dem wy­sia­dał z sa­mo­cho­du, nogi mu drża­ły, a Boyd klął za nim. W na­stęp­nej chwi­li obo­je sta­li skąpa­ni w nie­bie­skich i czer­wo­nych świa­tłach, któ­re bły­ska­ły na bla­dej skó­rze dziew­czy­ny, i śli­skiej wil­go­ci spły­wa­jącej po jej rękach.

– Pa­nien­ko – ode­zwał się Shau­gh­nes­sy, sta­ra­jąc się za­cho­wać najła­god­niej, jak umiał, i nie­na­wi­dząc swo­je­go twar­de­go ak­cen­tu z dziel­ni­cy So­uthie, któ­ry spra­wił, że wzdry­gnęła się, gdy wy­ci­ągnął do niej dłoń. Za­sty­gł z ręka­mi unie­sio­ny­mi w po­wie­trzu. – Je­steś bez­piecz­na. Nic ci nie będzie.

Po­wta­rzał tę obiet­ni­cę, przy­su­wa­jąc się bli­żej i sta­ra­jąc, by jego zbyt duże cia­ło wy­da­wa­ło się mniej­sze.

Ona tyl­ko mru­ga­ła, pa­trząc na nie­go, wci­ąż go­to­wa do uciecz­ki.

– Nic ci nie będzie. – Wie­dział, że uczo­no go, co mó­wić w ta­kich sy­tu­acjach, ale je­dy­ne, co te­raz przy­cho­dzi­ło mu do gło­wy, to ła­god­ne uspo­ka­ja­nie. – Mo­żesz mi po­wie­dzieć, jak się na­zy­wasz?

Wy­stra­szo­ne spoj­rze­nie, któ­re wędro­wa­ło w stro­nę Boy­da, wró­ci­ło do Shau­gh­nes­sy’ego.

– Na­zy­wam się – po­wie­dzia­ła ci­cho. Głos dziew­czy­ny był rów­nie de­li­kat­ny jak ona cała. – Na­zy­wam się.

Wy­ma­wia­ła te sło­wa tak, jak­by do­pie­ro uczy­ła się mó­wić.

– Wiesz jak? – za­py­tał ostro­żnie, za­sta­na­wia­jąc się, w co się tu­taj wpa­ko­wał. Boyd stał za nim, trzy­ma­jąc koc. Ale po­dob­nie jak on wy­da­wał się znie­ru­cho­mia­ły, jak­by bał się jesz­cze bar­dziej prze­stra­szyć dziew­czy­nę.

Wy­pu­ści­ła gło­śno po­wie­trze i ten drżący dźwi­ęk spra­wił, że w Shau­gh­nes­sym coś pękło.

– A pan? – za­py­ta­ła za­miast od­po­wie­dzieć.

To była jed­na z tych rze­czy, od któ­rych na­le­ża­ło za­cząć.

– De­tek­tyw Pa­trick Shau­gh­nes­sy, wy­dział po­li­cji w Bo­sto­nie.

– Shau­gh­nes­sy – po­wtó­rzy­ła, jak­by wy­pró­bo­wu­jąc to na­zwi­sko. W jej ustach brzmia­ło o wie­le bar­dziej li­rycz­nie niż kie­dy­kol­wiek u in­nej oso­by.

– Tak – po­twier­dził z lek­kim ski­nie­niem gło­wy. – A ty?

– Na­zwi­ska... One mają zna­cze­nie, praw­da? – od­pa­rła, mru­ga­jąc ośle­pio­na świa­tłem re­flek­to­rów, i przez chwi­lę w de­spe­ra­cji po­my­ślał, że może po­win­ni spraw­dzić, czy nie jest ran­na w gło­wę.

– Chy­ba tak – od­pa­rł ostro­żnie, ro­bi­ąc krok do przo­du. Tym ra­zem się nie prze­stra­szy­ła, nie sku­li­ła i to małe zwy­ci­ęstwo spra­wi­ło, że cie­pło roz­kwi­tło mu w pier­si. Znów za­py­tał: – Mo­żesz mi po­dać swo­je?

Wci­ągnęła po­wie­trze, ob­jęła się za­krwa­wio­ny­mi, po­ra­nio­ny­mi ra­mio­na­mi i wy­szep­ta­ła:

– Na­zy­wam się Ro­wan Whi­te.

ROZ­DZIAŁ 3

TAB­BY

1992

Ta­bi­tha Cross zi­gno­ro­wa­ła od­głos bu­tel­ki whi­skey jej ojca ude­rza­jącej o podło­gę. Nie roz­trza­ska­ła się dra­ma­tycz­nie, ra­czej wy­lądo­wa­ła z hu­kiem. Smut­na i pu­sta. Tak jak ten dom, tak jak oni.

Ręka Le­vie­go Cros­sa bez­wład­nie zwi­sa­ła z boku ka­na­py, jego pal­ce do­ty­ka­ły drew­nia­nej podło­gi. Pa­znok­cie miał brud­ne i po­ła­ma­ne. Kie­dyś były za­dba­ne, przy­ci­ęte i czy­ste. Kie­dyś Levi Cross za­czął mieć to gdzieś.

Kie­dy uma­rła Jen­ny.

Nie zwra­ca­jąc uwa­gi na char­kot fleg­my, gdy gło­śno wci­ągał po­wie­trze, schy­li­ła się, by pod­nie­ść po­rzu­co­ną bu­tel­kę Jac­ka Da­niel­sa i po­szła do kuch­ni, by do­sta­wić ją do sze­re­gu po­przed­ni­czek. Cza­sa­mi zbie­ra­ła je do pla­sti­ko­wych wor­ków i za­wo­zi­ła do kon­te­ne­rów na sta­cjach ben­zy­no­wych. Wy­rzu­ca­ła je tam, by sąsie­dzi nie wi­dzie­li do­wo­dów roz­pa­czy Le­vie­go le­żących przy kra­wężni­ku w dzień wy­wo­zu śmie­ci.

To nie była wina jej ojca. Win­ny był po­twór, któ­ry za­bił Jen­ny. Gdy­by go zła­pa­no, gdy­by po­nió­sł karę, jej tata po­czu­łby się le­piej.

Przy­naj­mniej tak so­bie mó­wi­ła.

Kie­dyś praw­do­po­dob­nie na­wet w to wie­rzy­ła. Z pew­no­ścią tak, kie­dy była dzie­si­ęcio­let­nią dziew­czyn­ką, a śmie­rć Jen­ny była świe­żą, bo­le­sną raną. Ale to było pra­wie de­ka­dę wcze­śniej. Te­raz Tab­by mia­ła dzie­wi­ęt­na­ście lat, a za­bój­ca Jen­ny wci­ąż nie zo­stał zna­le­zio­ny. Po­li­cjan­tom na­wet nie przy­sze­dł do gło­wy inny po­dej­rza­ny poza jej oj­cem – któ­ry prędzej sam by się za­bił, niż tknął Jen­ny – i ta­jem­ni­czym star­szym chło­pa­kiem, o któ­rym szep­ta­li jej przy­ja­cie­le i któ­ry ni­g­dy się nie zma­te­ria­li­zo­wał.

W chwi­lach naj­bru­tal­niej­szej szcze­ro­ści Tab­by przy­zna­wa­ła, że na tym eta­pie oj­ciec jest już prak­tycz­nie mar­twy. Dziś na­wet schwy­ta­nie za­bój­cy Jen­ny nie wy­star­czy­ło­by, by przy­wró­cić Le­vie­go świa­tu.

Jej oj­ciec uma­rł tej sa­mej nocy co Jen­ny. Tyle że dla nie­go było to może na­wet gor­sze. Tkwił uwi­ęzio­ny wśród ży­wych, tor­tu­ro­wa­ny świa­do­mo­ścią, że jest tu­taj, a nie ze swo­ją cór­ką.

Fakt, że zo­sta­ła mu jesz­cze jed­na, wy­da­wał się nie mieć zna­cze­nia. Tab­by mu nie wy­star­cza­ła. Ni­g­dy nie wy­star­cza­ła.

Tab­by prze­szła przez ich nie­wiel­ki dom, po dro­dze wy­łącza­jąc świa­tła, zbie­ra­jąc śmie­ci i rze­czy do pra­nia. Na chwi­lę przy­sta­nęła pod drzwia­mi po­ko­ju Jen­ny – za­wsze, ab­so­lut­nie za­wsze za­mkni­ęty­mi. Kie­dyś tam we­szła. Mia­ła wte­dy dwa­na­ście lat. Jen­ny nie żyła od dwóch, a Tab­by chcia­ła wzi­ąć ksi­ążkę, któ­rą sio­stra trzy­ma­ła przy łó­żku.

To był je­dy­ny raz, gdy Levi ude­rzył Tab­by. Moc­no, w twarz. Cios po­wa­lił ją na podło­gę. Levi szlo­chał, wpa­tru­jąc się w swo­ją rękę, jak­by nie na­le­ża­ła do nie­go.

Od tam­tej pory nie wcho­dzi­ła do środ­ka.

Jed­nak Tab­by lu­bi­ła tam przy­sta­wać. Lu­bi­ła wspo­mi­nać chwi­le, gdy przy­kła­da­ła ucho do szpa­ry przy dy­wa­nie, pró­bu­jąc usły­szeć, jak Jen­ny roz­ma­wia przez te­le­fon.

Kie­dy gli­nia­rze dali spo­kój Le­vie­mu i sku­pi­li się na teo­rii o ta­jem­ni­czym star­szym przy­ja­cie­lu, wci­ąż py­ta­li Tab­by, czy sły­sza­ła, jak Jen­ny do ko­goś dzwo­ni, do ja­kie­goś kon­kret­ne­go chło­pa­ka, być może ukry­wa­jąc to przed oj­cem.

Tab­by mo­gła po­wie­dzieć de­tek­ty­wom je­dy­nie to, że był ja­kiś mężczy­zna. Po­znał Jen­ny pod­czas je­sien­ne­go fe­sty­nu w jej li­ceum, kil­ka ty­go­dni przed jej znik­ni­ęciem. Roz­ma­wiał z nią, dał jej swój nu­mer te­le­fo­nu. Ale to nie było nic no­we­go.

Chłop­cy za­wsze za­ga­dy­wa­li do Jen­ny, kie­dy za­bie­ra­ła Tab­by do cen­trum han­dlo­we­go czy su­per­mar­ke­tu. Je­dy­nym po­wo­dem, dla któ­re­go Tab­by w ogó­le przy­po­mnia­ła so­bie to spo­tka­nie, kie­dy gli­ny ją ma­glo­wa­ły, było to, że Jen­ny zmi­tręży­ła na nie mnó­stwo cza­su i sprze­daw­ca waty cu­kro­wej za­mknął już sto­isko, gdy do nie­go do­ta­rły. Tab­by wpa­dła w hi­ste­rię i Jen­ny na­zwa­ła ją ma­łym dziec­kiem, przez co Tab­by roz­pła­ka­ła się jesz­cze moc­niej.

De­tek­ty­wi w na­pi­ęciu słu­cha­li tej opo­wie­ści. Wpa­try­wa­li się w nią głod­nym wzro­kiem.

Czy mo­gła­by opi­sać tę oso­bę?

– Blon­dyn. – To wszyst­ko, co mo­gła po­wie­dzieć. Mężczy­zna z fe­sty­nu w li­ceum Phil­lip­sa był star­szy, do­ro­sły, a dzie­ci wy­gląd do­ro­słych pa­mi­ęta­ją ra­czej ogól­nie.

To wy­star­czy­ło, by po­twier­dzić sło­wa kil­ku ko­le­ża­nek Jen­ny – że na fe­sty­nie po­zna­ła ja­kie­goś star­sze­go chło­pa­ka. Tego sa­me­go, któ­ry – jak ze­zna­ły – cze­kał na nią cza­sem po tre­nin­gach ho­ke­ja na tra­wie. Rów­nież w dniu, kie­dy po raz ostat­ni wi­dzia­no ją żywą.

Levi ści­skał nad­garst­ki Tab­by, a jego oczy były prze­ra­ża­jące, sze­ro­ko otwar­te i ciem­ne, gdy bła­gał ją, by so­bie przy­po­mnia­ła, czy kie­dy­kol­wiek sły­sza­ła jego imię. To wszyst­ko, cze­go po­trze­bo­wa­li, tyl­ko imie­nia.

Cza­sa­mi za­sta­na­wia­ła się, czy Levi wi­nił ją za to, że nie wie­dzia­ła. Nie ce­lo­wo, oczy­wi­ście, ale za­bój­stwo Jen­ny w ja­kiś spo­sób wy­do­by­ło z jej ojca naj­gor­sze de­mo­ny. Cza­sem przy­ła­py­wa­ła go, jak przy­gląda się jej zbyt uwa­żnie, jak­by my­ślał, że ukry­wa od­po­wie­dź, jak­by – cho­ćby w ma­le­ńkim stop­niu – była jed­nak wspó­łwin­na.

Wy­da­wał się nie ro­zu­mieć, że da­ła­by wszyst­ko, żeby wie­dzieć.

Ru­sza­jąc w ko­ńcu spod po­ko­ju Jen­ny, Tab­by skie­ro­wa­ła się na tyły domu do ma­łe­go – wiel­ko­ści schow­ka na szczot­ki – ga­bi­ne­tu, któ­ry za­my­ka­ła na klucz. Nie żeby Levi na­praw­dę mógł za­wędro­wać poza swo­je obec­ne te­ry­to­rium – ka­na­pę, kuch­nię, miej­sce przed po­ko­jem Jen­ny. Jed­nak nie chcia­ła, by się tam kręcił.

Otwo­rzy­ła drzwi i usia­dła w fo­te­lu za pod­nisz­czo­nym biur­kiem, któ­re pew­ne­go szczęśli­we­go dnia w ze­szłym roku ura­to­wa­ła z wy­sy­pi­ska. Sku­pi­ła uwa­gę na le­żących na nim po­li­cyj­nych ak­tach, któ­re zna­ła już nie­mal na pa­mi­ęć.

Mi­nęło pół roku od mo­men­tu, gdy w ko­ńcu uda­ło jej się zdo­być fa­łszy­wy do­wód to­żsa­mo­ści, by móc we­jść do po­li­cyj­ne­go baru. Po­wie­dzia­ła so­bie, że idzie tam ze względu na do­god­ną lo­ka­li­za­cję w jej oko­li­cy. No i fakt, że tam­tej­szy bram­karz ni­g­dy nie spraw­dza do­ku­men­tów zbyt do­kład­nie, bo ja­kiż nie­let­ni de­li­kwent wkra­da­łby się do baru zna­ne­go z tego, że jego sta­ły­mi by­wal­ca­mi są bo­sto­ńscy gli­nia­rze?

Ale tak na­praw­dę wie­dzia­ła, że po­wód jest inny – nie po­tra­fi­ła po­zbyć się my­śli, że w ak­tach Jen­ny może coś być. Coś, cze­go gli­nia­rze nie uzna­li za wa­żne. I gdy­by tyl­ko mia­ła tę tecz­kę, uda­ło­by jej się roz­wi­ązać za­gad­kę śmier­ci Jen­ny.

Trzy mie­si­ące za­jęło jej przy­ci­ągni­ęcie uwa­gi no­wi­cju­sza o mło­dzie­ńczej twa­rzy, a po­tem trzy ty­go­dnie, za­nim zdo­ła­ła go prze­ko­nać, aby prze­ka­zał jej akta.

Nikt tego nie za­uwa­ży, za­pew­ni­ła go.

W ko­ńcu Jen­ni­fer Cross była tyl­ko nie­roz­wi­ąza­ną spra­wą z po­cząt­ku lat osiem­dzie­si­ątych.

Akta nie za­wie­ra­ły ni­cze­go no­we­go. Mo­gła się tego spo­dzie­wać, bo ta­kie było ży­cie Tab­by. Ni­g­dy nie mia­ła szczęścia.

Ale od czy­ta­nia ich na nowo gor­sze było tyl­ko nie­czy­ta­nie ich na nowo.

Levi nie był je­dy­ną oso­bą w tym domu, któ­ra szu­ka­ła za­po­mnie­nia przez ro­bie­nie so­bie krzyw­dy. Tab­by mia­ła po pro­stu inne me­to­dy za­da­wa­nia so­bie bólu.

Te­raz pa­trzy­ła na zdjęcia zma­sa­kro­wa­ne­go cia­ła sio­stry i cier­pli­wie cze­ka­ła, by ogar­nęło ją zna­jo­me od­rętwie­nie.

ROZ­DZIAŁ 4

GRET­CHEN

Te­raz

– Przy­nio­słaś akta Ro­wan, praw­da? – za­py­ta­ła Gret­chen. Gdy­by Mar­co­ni ocze­ki­wa­ła in­ne­go po­twier­dze­nia, że może wresz­cie zdo­ła­ła do niej do­trzeć, cze­ka­ła­by bar­dzo dłu­go.

Po­li­cjant­ka nie od­po­wie­dzia­ła, tyl­ko schy­li­ła się, by si­ęgnąć do tor­by. Po­tem trium­fal­nie się wy­pro­sto­wa­ła, trzy­ma­jąc do­ku­men­ty w ręce.

Gret­chen spoj­rza­ła na nie, ale ich nie wzi­ęła.

– A co na to wszyst­ko mówi Shau­gh­nes­sy?

Po raz pierw­szy pod­czas tej wi­zy­ty Mar­co­ni się za­wa­ha­ła. Po chwi­li mil­cze­nia wzru­szy­ła ra­mie­niem.

– En­tu­zja­stą nie jest.

Zwa­żyw­szy na to, że pro­wa­dził śledz­two w spra­wie Ro­wan, Gret­chen uzna­ła, że to mało po­wie­dzia­ne.

– Nie mar­twisz się tym? – Nie ob­cho­dzi­ło jej, co my­śli Shau­gh­nes­sy, ale ta ko­bie­ta była te­raz jego part­ner­ką. A jako em­pat­ka – tę ety­kiet­kę Gret­chen przy­wy­kła nada­wać „nor­mal­nym” lu­dziom, kie­dy ci za­częli na­zy­wać ją so­cjo­pat­ką – Mar­co­ni bar­dziej niż ona dba­ła o dy­na­mi­kę re­la­cji in­ter­per­so­nal­nych.

– Nie bez po­wo­du wzi­ęłam urlop – od­pa­rła po­li­cjant­ka bez­na­mi­ęt­nie.

Gret­chen wy­buch­nęła śmie­chem, sta­ra­jąc się, by za­brzmiał nie­co okrut­nie, bo nie spodo­bał jej się nie­okre­ślo­ny trze­pot w klat­ce pier­sio­wej na myśl, że Mar­co­ni się o nią trosz­czy. So­cjo­pa­ci mogą mieć przy­ja­ciół, jak Gret­chen wie­lo­krot­nie jej po­wta­rza­ła. Po­trze­bu­ją w ży­ciu lu­dzi, któ­rzy do­kład­nie wie­dzą, z kim mają do czy­nie­nia, i nie do­ma­ga­ją się ni­cze­go wi­ęcej. To jed­nak nie zna­czy, że pro­ces za­wie­ra­nia przy­ja­źni jest przy­jem­ny.

– Je­śli chcesz tra­cić urlop na mnie, to two­je ży­cie jest jesz­cze ża­ło­śniej­sze, niż przy­pusz­cza­łam – po­wie­dzia­ła ostro i szy­der­czo. – A i tak po­przecz­ka była już ni­sko za­wie­szo­na.

Po­li­cjant­ka prze­wró­ci­ła ocza­mi i po­ka­za­ła jej środ­ko­wy pa­lec. Gest, któ­ry stał się po­wsze­dni po wspól­nej pra­cy nad jed­ną za­le­d­wie spra­wą.

Nie żeby Mar­co­ni zo­sta­wi­ła Gret­chen w spo­ko­ju w ostat­nich trzech mie­si­ącach po za­mkni­ęciu spra­wy Kent. Nie­je­den raz tu przy­cho­dzi­ła, pró­bu­jąc wy­rwać ją ze sta­nu za­wi­ro­wa­nia, w któ­ry sama tę ko­bie­tę we­pchnęła, zmu­sza­jąc ją, by sta­wi­ła czo­ło swo­jej prze­szło­ści.

– Co po­wie­dzia­łaś? – za­py­ta­ła do­no­śniej. Gret­chen skrzy­wi­ła się, bo kac znów dał o so­bie znać. – Nie do­sły­sza­łam, bo to two­je ży­cie tak gło­śno wy­my­ka­ło się spod kon­tro­li.

– Bła­gam – wy­mru­cza­ła mi­ęk­ko Gret­chen, te­raz już roz­ba­wio­na. – Jesz­cze nie wi­dzia­łaś mnie tra­cącej kon­tro­lę.

Mar­co­ni kiw­nęła gło­wą w stro­nę drzwi, sub­tel­nie przy­po­mi­na­jąc, że wcze­śniej zo­sta­ła do nich przy­par­ta.

Gret­chen się za­śmia­ła.

– To, że będziesz mia­ła si­nia­ki za­miast otwar­tej rany w klat­ce pier­sio­wej, po­win­no ci wy­ja­śnić wszyst­ko, co mu­sisz wie­dzieć o moim pa­no­wa­niu nad sobą.

Kącik ust Mar­co­ni drgnął w uśmie­chu.

– Je­steś moją idol­ką.

Ła­god­ny spo­sób, w jaki ją zby­ła, nor­mal­nie roz­sier­dzi­łby Gret­chen, ale była zbyt zmęczo­na mie­si­ąca­mi nad­mier­ne­go pi­cia i zbyt ma­łej ilo­ści snu. Sta­ra­nie się, by nie prze­kro­czyć gra­ni­cy sa­mo­kon­tro­li, za­wsze ją wy­cie­ńcza­ło. Jed­nak i po­zwo­le­nie so­bie na zstąpie­nie w otchłań, na­pa­wa­nie się po­pęda­mi za­miast ich po­wści­ąga­nia, było wy­czer­pu­jące. Nie tyle samo bło­gie uczu­cie ich wy­zwa­la­nia, ile ha­mo­wa­nie ka­żde­go ran­ka. Co­raz trud­niej jej było pa­mi­ętać, że lubi swo­je ży­cie bar­dziej niż roz­kosz za­spo­ka­ja­nia pra­gnień.

– Po­trze­bu­jesz no­wej spra­wy – po­wtó­rzy­ła Mar­co­ni, rzu­ca­jąc akta na mały sto­lik ka­wo­wy sto­jący mi­ędzy nimi.

Gret­chen prze­sta­ła od­po­wia­dać na te­le­fo­ny z bo­sto­ńskiej po­li­cji w dniu, gdy Mar­co­ni pod­su­nęła jej te akta po lep­kim sto­le w piz­ze­rii, gdzie świ­ęto­wa­ła za­mkni­ęcie śledz­twa w spra­wie Vio­li Kent.

Osta­tecz­nie te­le­fo­ny usta­ły, a na ko­ńcu jej uli­cy za­czął po­ja­wiać się Shau­gh­nes­sy w ciem­nym se­da­nie.

Ob­ser­wo­wał Gret­chen nie­mal przez całe jej ży­cie, cze­ka­jąc, aż znów stra­ci kon­tro­lę. Jej sa­mo­zwa­ńczy stra­żnik po­mi­mo tego, że ni­g­dy nie zo­sta­ła oska­rżo­na o żad­ne prze­stęp­stwo. Wy­ko­rzy­sty­wa­ła tę jego ob­se­sję jako mo­ty­wa­cję, by trzy­mać w ry­zach swo­je bar­dziej de­struk­cyj­ne po­pędy. Żyła, kie­ru­jąc się jed­ną na­drzęd­ną za­sa­dą – nie przy­znać Shau­gh­nes­sy’emu ra­cji, od­mó­wić po­twier­dze­nia jego po­dej­rzeń, że była ni­kim in­nym, jak tyl­ko za­bój­czy­nią, któ­rej nie mo­żna zła­pać.

Jed­nak po bli­sko trzy­dzie­stu la­tach jej pra­wie ide­al­ne­go spra­wo­wa­nia – nie mo­gła za­prze­czyć, że raz czy dwa zda­rzy­ło jej się zła­mać kil­ka ko­ści, razy czy dwa z roz­my­słem wy­jęła no­życz­ki – za­czy­nał węszyć za ka­żdym ra­zem, kie­dy kon­takt z nią ury­wał się na dłu­żej niż parę ty­go­dni.

Nie zda­rzy­ło się tak od lat, od­kąd była re­gu­lar­nie wzy­wa­na do po­mo­cy przy śledz­twach do­ty­czących za­bójstw. Po­ma­ga­ły za­spo­ko­ić jej pra­gnie­nia, od­bie­ra­ły po­trze­bę prze­mo­cy i de­struk­cji, do cze­go przy­zna­ła się Shau­gh­nes­sy’emu.

Mar­co­ni mia­ła ra­cję bez względu na to, jak bar­dzo Gret­chen nie chcia­ła przy­jąć tego fak­tu do wia­do­mo­ści. Po­trze­bo­wa­ła no­wej spra­wy.

Po raz pierw­szy w swo­im do­ro­słym ży­ciu na­praw­dę po­zwo­li­ła so­bie roz­wa­żyć myśl, że jest nie­win­na – i nie była to od­ru­cho­wa, obron­na re­ak­cja, od­szcze­ki­wa­nie się Shau­gh­nes­sy’emu, gdy ten wspo­mi­nał o mo­żli­wo­ści, że jest za­bój­czy­nią.

– Przed­staw mi swo­ją teo­rię – po­wie­dzia­ła, za­miast si­ęgnąć po akta.

Błysk trium­fu na twa­rzy Mar­co­ni zo­stał szyb­ko za­stąpio­ny przez neu­tral­ny wy­raz twa­rzy.

– Ktoś chciał cię wro­bić, że­byś zo­sta­ła ska­za­na.

– Tak... – od­pa­rła Gret­chen po­wo­li, wie­dząc, że jej ton brzmi nie­przy­jem­nie. Sko­ro jest nie­win­na, to musi być oczy­wi­sta al­ter­na­ty­wa. – Ale kto?

– Wła­śnie po to je­steś mi po­trzeb­na – stwier­dzi­ła Mar­co­ni nie­zra­żo­na. – Tyl­ko tyle mogę wy­wnio­sko­wać z ra­por­tu Shau­gh­nes­sy’ego na te­mat tego za­jścia.

Za­jście. To taki bez­barw­ny eu­fe­mizm na okre­śle­nie bru­tal­ne­go za­bój­stwa ko­bie­ty, któ­ra zo­sta­ła za­dźga­na we wła­snym łó­żku, kie­dy spa­ła. Przy­pusz­czal­nie za­ata­ko­wa­na przez swo­ją nie­sta­bil­ną emo­cjo­nal­nie ośmio­let­nią bra­ta­ni­cę.

Gret­chen wsta­ła, rąbek swe­tra ocie­rał się o jej uda. Od­su­nęła za­sło­nę i omio­tła wzro­kiem uli­cę, do­kład­nie wie­dząc, co zo­ba­czy.

– Przy­pro­wa­dzi­łaś przy­ja­cie­la.

– Tkwił tam już, kie­dy przy­je­cha­łam – spro­sto­wa­ła Mar­co­ni, jak­by to było nor­mal­ne, że Shau­gh­nes­sy z ko­ńca prze­czni­cy ob­ser­wo­wał dom Gret­chen. Fa­cet za­no­to­wał po­wa­żne osi­ągni­ęcia jako po­li­cjant, ale to nie zna­czy­ło, że nie ma pew­nych nie­po­ko­jących dzi­wactw, w szcze­gól­no­ści ob­se­syj­nej na­tu­ry. Dla ka­żde­go, kto prze­strze­ga nor­mal­nych za­sad spo­łecz­nych, jego za­cho­wa­nie prze­kra­cza­ło­by do­pusz­czal­ne gra­ni­ce.

– Za­tem wie, że tu je­steś.

Mar­co­ni znów wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Jak mó­wi­łam, je­stem na urlo­pie.

Dla­cze­go? – Gret­chen chcia­ła za­py­tać. Dla­cze­go to ro­bisz? Dla­cze­go ry­zy­ku­jesz dla mnie ka­rie­rę?

Jed­nak tego nie zro­bi­ła. Daw­no temu zre­zy­gno­wa­ła z prób zro­zu­mie­nia mo­ty­wa­cji lu­dzi emo­cjo­nal­nych i sen­ty­men­tal­nych.

Na­su­nęło jej się jesz­cze jed­no py­ta­nie. A co się sta­nie, je­śli od­kry­je­my, że fak­tycz­nie za­bi­łam Ro­wan?

I znów nie po­wie­dzia­ła tego na głos. Mar­co­ni była roz­sąd­niej­sza od wie­lu part­ne­rów, z któ­ry­mi Shau­gh­nes­sy pra­co­wał przez lata, po­tra­fi­ła my­śleć w ka­te­go­riach sza­ro­ści za­miast czer­ni i bie­li, jak wi­ęk­szo­ść przed­sta­wi­cie­li pra­wa.

Jed­nak mia­ła mo­ral­ny kom­pas, a ten wska­zy­wał pó­łnoc. Na­wet je­śli się wy­da­wa­ło, że jest te­raz po stro­nie Gret­chen, trud­no by­ło­by jej od­rzu­cić so­lid­ne do­wo­dy wska­zu­jące, że jest ona win­na mor­der­stwa z zim­ną krwią.

Myśl, że po­ja­wi­łby się ja­ki­kol­wiek do­wód świad­czący o tym, że mia­ła zo­stać ko­złem ofiar­nym, mo­gła wy­da­wać się ku­sząca, ale Gret­chen była zbyt trze­źwą re­alist­ką, by na­praw­dę uwie­rzyć w taki roz­wój wy­da­rzeń.

Ca­łkiem mo­żli­we, że za­miast tego znaj­dą coś, co w ko­ńcu po­zwo­li Shau­gh­nes­sy’emu ją aresz­to­wać. Spe­łni się jego naj­wi­ęk­sze ma­rze­nie.

Nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od sa­mo­cho­du de­tek­ty­wa, Gret­chen za­py­ta­ła:

– Od cze­go za­cznie­my?

– Po pierw­sze mu­si­my usta­lić, kto wie­dzia­łby, jak cię wro­bić – od­po­wie­dzia­ła Mar­co­ni. – A po­tem kto mia­łby mo­tyw, żeby za­bić Ro­wan.

Gret­chen po­wstrzy­ma­ła się od zło­śli­wej od­po­wie­dzi na tę oczy­wi­stą krót­ką li­stę za­dań i tyl­ko ski­nęła gło­wą.

– To by­łby do­bry punkt za­cze­pie­nia.

Sły­sząc jej ton, Mar­co­ni prze­wró­ci­ła ocza­mi.

– Za­cznij­my od wszyst­kie­go, co wiesz. O ciot­ce, o za­bój­stwie. O swo­jej ro­dzi­nie.

Gret­chen po­ru­szy­ła się i po­wo­li spoj­rza­ła na akta, po czym unio­sła brew. Znaj­do­wa­ły się tam wszyst­kie szcze­gó­ły i obie wie­dzia­ły, że Mar­co­ni sie­dzia­ła nad nimi, do­pó­ki nie za­pa­mi­ęta­ła ich sło­wo w sło­wo.

Po­li­cjant­ka po­kręci­ła gło­wą.

– Nie. Po­wiedz mi, co ty wiesz. Nie to, co jest w po­li­cyj­nym ra­por­cie.

– A może za­częła­byś wy­ko­ny­wać swo­ją pra­cę i za­da­wać mi kon­kret­ne py­ta­nia, że­bym nie mu­sia­ła od­wa­lać ca­łej ro­bo­ty – za­pro­po­no­wa­ła Gret­chen.

Po­trze­ba było lat ba­dań, ogląda­nia fil­mów, oper my­dla­nych i wi­deo na YouTu­bie, czy­ta­nia ksi­ążek o języ­ku cia­ła i mi­mi­ce, a ostat­nio słu­cha­nia psy­cho­lo­gicz­nych pod­ca­stów, by Gret­chen mo­gła pew­nie po­ru­szać się w spo­łecz­nych sy­tu­acjach, nie po­zwa­la­jąc lu­dziom zo­rien­to­wać się, że tyl­ko stwa­rza po­zo­ry i ukry­wa pust­kę tam, gdzie po­win­ny być oso­bo­wo­ść i emo­cje. Przy­krą me­to­dą prób i błędów uda­ło jej się zna­le­źć rów­no­wa­gę, do­wie­dzieć, jak wy­ko­rzy­sty­wać iro­nię i sar­kazm, by ła­go­dzić kan­ty swo­je­go za­cho­wa­nia.

I jak­by mało było zło­śli­wo­ści, któ­re rzu­ci­ła tego ran­ka, mia­ła pe­łną świa­do­mo­ść, że ta uwa­ga za­brzmia­ła za ostro. Za­wie­ra­ła zbyt wie­le jej su­ro­wych my­śli nie­zła­go­dzo­nych lek­ką kpi­ną, któ­ra uczy­ni­ła­by ją ak­cep­to­wal­ną.

Za­miast wzdry­gnąć się i wy­jść, Mar­co­ni się jej przy­gląda­ła. Twarz po­li­cjant­ki mia­ła ten ostro­żny wy­raz, któ­ry ni­cze­go nie zdra­dzał.

Ostro­żna.

Dziw­ne, że wła­śnie to sło­wo naj­le­piej opi­sy­wa­ło Mar­co­ni, gdy wcho­dzi­ła w so­jusz z so­cjo­pat­ką, nie oka­zu­jąc ani krzty stra­chu. Ale za­uwa­ży­ła to już wcze­śniej i wi­dzia­ła te­raz. Ta ko­bie­ta nie po­ru­sza­ła się w świe­cie jak wi­ęk­szo­ść lu­dzi, któ­rych Gret­chen spo­tka­ła – po­zor­nie nie kon­tro­lu­jąc re­ak­cji. Wszyst­ko, co kto­kol­wiek mógł u niej zo­ba­czyć, było spraw­dzo­ne, za­mie­rzo­ne.

Przez chwi­lę za­sta­na­wia­ła się, jak i dla­cze­go Mar­co­ni na­bra­ła ta­kiej wpra­wy w ukry­wa­niu swo­ich my­śli. Nie cho­dzi­ło tyl­ko o to, że była po­li­cjant­ką – Gret­chen zna­ła mnó­stwo gli­nia­rzy, któ­rzy zu­pe­łnie nie po­tra­fi­li się kon­tro­lo­wać. To spra­wi­ło, że za­mil­kła. Cho­ciaż była prze­ko­na­na, że Mar­co­ni nie zna jej na tyle, by za­kła­dać pew­ne za­cho­wa­nia, za­po­mnia­ła, że to dzia­ła rów­nież w dru­gą stro­nę.

Kie­dy in­dziej cie­ka­wo­ść by roz­kwi­tła, po­głębi­ła się, wy­ho­do­wa­ła pa­zu­ry i wbi­ła je w opan­ce­rzo­ne cia­ło. Ale Gret­chen mia­ła te­raz pil­niej­sze spra­wy do za­ła­twie­nia.

– Za­wrzyj­my umo­wę, bo wiem, że to dla cie­bie trud­niej­sze, niż by­ła­byś go­to­wa przy­znać – ode­zwa­ła się Mar­co­ni spo­koj­nym, ale sta­now­czym gło­sem. – Od­pusz­czę ci kil­ka ta­kich za­cho­wań. Po­wiedz­my, po dwa dzien­nie w naj­bli­ższej przy­szło­ści.

Gret­chen uśmiech­nęła się, bo lu­bi­ła tę ce­chę Mar­co­ni. Kie­dyś wi­dzia­ła, jak ko­bie­ta bez wy­si­łku o mało nie udu­si­ła ob­le­śne­go re­por­te­ra bru­kow­ca, bo się do niej przy­sta­wiał. „Ostro­żna” nie zna­czy­ło, że bra­ko­wa­ło jej od­wa­gi.

– A po­tem?

Mar­co­ni zmru­ży­ła oczy, jak­by wy­czu­ła, że nie­wie­le gró­źb mo­gło­by za­stra­szyć Gret­chen. Inni lu­dzie nie mie­li na nią wi­ęk­sze­go wpły­wu. W ry­zach trzy­ma­ło ją tyl­ko to, co sama so­bie na­rzu­ci­ła.

– A po­tem prze­sta­nę ci mó­wić, co my­ślę – od­pa­rła Mar­co­ni z le­ciut­ką nutą aro­gan­cji w gło­sie.

Usia­dła wy­god­nie, trak­tu­jąc mil­cze­nie Gret­chen jako to, czym w isto­cie było – swo­je zwy­ci­ęstwo. Jed­nak nie mar­no­wa­ła cza­su na trium­fo­wa­nie. Przede wszyst­kim zro­bi­ła to, o co po­pro­si­ła ją Gret­chen. Wła­śnie dla­te­go do­brze im się ra­zem pra­co­wa­ło. Kie­dy było trze­ba, po­li­cjant­ka nie po­zo­sta­wa­ła dłu­żna, ale ni­g­dy nie cho­wa­ła ura­zy. Nie mia­ła w zwy­cza­ju na zło­ść bab­ci od­mra­żać so­bie uszu.

– Dla­cze­go Ro­wan zo­sta­ła z tobą tam­tej nocy, kie­dy ją za­mor­do­wa­no? – za­częła Mar­co­ni, za­pew­ne my­śląc, że od­po­wie­dź nie spra­wi trud­no­ści.

Wspo­mnie­nia nie były jed­nak ła­two do­stęp­ne, na­wet te sprzed nocy śmier­ci jej ciot­ki. Gret­chen zbu­do­wa­ła wo­kół nich mur, ukry­ła je w naj­ciem­niej­szej, naj­skryt­szej części umy­słu. Nie ośmie­li­ły się wpe­łznąć do jej te­ra­źniej­szo­ści, na­wet wte­dy, gdy po­zwa­la­ła uwa­dze błądzić, ani w chwi­lach nudy, ani na­wet w tych, któ­re mo­gły­by przy­po­mnieć jej dzie­ci­ństwo. Naj­bli­ższe prze­bi­cia się przez obron­ne umoc­nie­nia były wte­dy, gdy na­zwi­sko Vio­li Kent po­ja­wi­ło się na pierw­szych stro­nach ga­zet.

Ta spra­wa tak bar­dzo przy­po­mi­na­ła Gret­chen jej wła­sną – dziew­czyn­kę z za­bu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ści oska­rża­no o bru­tal­ne za­dźga­nie mat­ki no­żem – że po­trze­bo­wa­ła trzy­dnio­wej po­pi­ja­wy, by znów po­rząd­nie za­mknąć wspo­mnie­nia.

Nor­mal­ni lu­dzie mo­gli­by pó­jść do te­ra­peu­ty, może po­wo­li po­ra­dzi­li­by so­bie z trau­mą. Ale Gret­chen po pro­stu nie była wy­po­sa­żo­na w zdol­no­ść jej prze­pra­co­wa­nia.

– Ro­wan miesz­ka­ła wte­dy z nami – od­po­wie­dzia­ła w ko­ńcu. – Była... Mój oj­ciec na­zy­wał ją czar­ną owcą ro­dzi­ny. Ale my­ślę, że my wszy­scy by­li­śmy okrop­ni.

– Co masz na my­śli? – za­py­ta­ła Mar­co­ni.

Gret­chen prze­łk­nęła reszt­ki kawy, tęsk­nie spo­gląda­jąc na dno kub­ka.

Po­tem wes­tchnęła i wszyst­kie jej sta­ran­nie wznie­sio­ne mury roz­pa­dły się w pył.

ROZ­DZIAŁ 5

SHAU­GH­NES­SY

1983

Za­nim do­tar­li na po­ste­ru­nek po­li­cji, Ro­wan Whi­te wpa­dła w ka­ta­to­nię, a Shau­gh­nes­sy miał ocho­tę pó­jść w jej śla­dy.

Sie­dzia­ła w mil­cze­niu na zim­nym me­ta­lo­wym krze­śle obok jego biur­ka ze wzro­kiem wbi­tym w ścia­nę za nim.

Boże, miał na to zbyt mało do­świad­cze­nia. Od­zna­kę i broń dali mu za­le­d­wie pół roku wcze­śniej. Wpa­try­wał się w le­żącą przed nim kart­kę z pu­sty­mi miej­sca­mi, któ­re po­wi­nien był wy­pe­łnić go­dzi­nę temu, kie­dy za­czął ją prze­słu­chi­wać. Wy­ra­zy roz­my­wa­ły mu się przed ocza­mi, aż przy­ci­snął kciu­ki do po­wiek.

Przy­naj­mniej sa­ni­ta­riusz obej­rzał dziew­czy­nę. Krew na niej po­cho­dzi­ła z głębo­kich na­ci­ęć no­żem po ze­wnętrz­nej stro­nie na ca­łej dłu­go­ści obu rąk. Opa­trun­ki były te­raz ukry­te pod ko­cem, któ­ry wci­ąż z ca­łej siły ści­ska­ła.

Była de­li­kat­na, mia­ła drob­ne ko­ści i rysy ni­czym wy­rze­źbio­ne w dro­gim mar­mu­rze. Bo­ga­ta, do­my­ślił się Shau­gh­nes­sy. Jej obec­no­ść spra­wia­ła, że czuł się nie­zdar­ny, świa­do­my mo­dze­li na swo­ich dło­niach. Miał wra­że­nie, że dziew­czy­na roz­pa­dła­by się, gdy­by choć po­my­ślał o do­tkni­ęciu jej.

Ja­sne, wiot­kie wło­sy zwi­sa­ły bez­wład­nie na ra­mio­nach, błękit­ne oczy były męt­ne i pu­ste. A jed­nak wi­dział, że pod war­stwą bru­du, wy­czer­pa­nia i cze­goś, co wy­gląda­ło na tor­tu­ry, była pi­ęk­na.

Gdy­by miał zga­dy­wać jej wiek, da­łby jej ja­kieś sie­dem­na­ście lat. Le­d­wie kil­ka mniej niż li­czył so­bie on.

– Pan­no Whi­te – ode­zwał tak de­li­kat­nie, jak tyl­ko po­zwa­lał jego ci­ężki, szorst­ki ak­cent. Ro­zej­rzał się po pra­wie pu­stym po­ko­ju, jak­by mógł zna­le­źć w nim wspar­cie, za­sta­na­wia­jąc się, gdzie, do cho­le­ry, są wszy­scy star­si funk­cjo­na­riu­sze. – Czy może mi pani po­wie­dzieć, co się z pa­nią sta­ło?

Po­nie­kąd spo­dzie­wał się, że dziew­czy­na w ogó­le nie za­re­agu­je. Jed­nak sły­sząc to py­ta­nie, prze­nio­sła na nie­go uwa­gę i za­mru­ga­ła po­wo­li, jak­by w za­mro­cze­niu.

Po­tem po­chy­li­ła się do przo­du i zgi­ętym pal­cem dała mu znak, by zro­bił to samo.

Gdy zbli­żył się wy­star­cza­jąco, jej war­gi mu­snęły jego ucho.

– Będą kła­mać.

Czu­jąc, jak ob­le­wa go naj­pierw go­rąco, po­tem zim­no, zwal­czył chęć, by od­sko­czyć.

– Kto będzie kła­mać?

Za­nim zdąży­ła od­po­wie­dzieć, drzwi pro­wa­dzące z holu po­ste­run­ku otwo­rzy­ły się gwa­łtow­nie, ude­rza­jąc w ścia­nę.

Ro­wan nie wzdry­gnęła się, nie sku­li­ła, na­wet nie pa­dła na podło­gę ani nie rzu­ci­ła się do wy­jścia, cze­go Shau­gh­nes­sy się spo­dzie­wał, je­śli wzi­ąć pod uwa­gę oczy­wi­sty stan jej ner­wów.

Za­miast tego za­sty­gła w bez­ru­chu, rzu­ciw­szy tyl­ko szyb­kie spoj­rze­nie przez po­kój na ko­bie­tę, któ­ra sta­ła na tle świa­tła pa­da­jące­go z ko­ry­ta­rza.

Shau­gh­nes­sy bez za­sta­no­wie­nia ze­rwał się na rów­ne nogi, za­sła­nia­jąc Ro­wan.

Gdy przy­by­ła skie­ro­wa­ła uwa­gę na nie­go, zro­zu­miał, dla kogo tu jest. Gdy­by dziew­czy­na była tro­chę star­sza, a ko­bie­ta tro­chę młod­sza, mo­gły­by ucho­dzić za bli­źniacz­ki.

– Pa­nie ofi­ce­rze – ode­zwa­ła się, a ten zwrot ocie­kał po­gar­dą, któ­rej Shau­gh­nes­sy do­świad­czał od lat mło­dzie­ńczych, kie­dy jesz­cze jako na­sto­la­tek ob­słu­gi­wał przy­jęcia wy­da­wa­ne przez bo­ga­czy. – Je­stem Edith Whi­te. Dzi­ęku­ję za zna­le­zie­nie mo­jej cór­ki. Te­raz ja się nią zaj­mę.

– Eee... – wy­jąkał Shau­gh­nes­sy. – Będzie­my po­trze­bo­wa­li od niej od­po­wie­dzi na kil­ka py­tań, pro­szę pani. Była w bar­dzo złym sta­nie.

Edith unio­sła gło­wę, mru­żąc oczy. Wi­dział, jak po­wstrzy­mu­je pra­gnie­nie, by ude­rzyć go za to wy­no­sze­nie się po­nad stan. Jego od­zna­ka mo­gła błysz­czeć no­wo­ścią, nie­mniej da­wa­ła mu pew­ną wła­dzę.

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na Ro­wan, któ­ra sie­dzia­ła sztyw­no na krze­śle z po­bla­dłą twa­rzą. Po­tem ujęła go za ło­kieć i od­ci­ągnęła na bok.

– To nie jest pierw­sza pró­ba... – Za­ci­snęła usta. – Ode­bra­nia so­bie ży­cia.

Gdy­by wal­nęła go w brzuch, by­łby mniej za­sko­czo­ny.

– Za­raz... Mówi pani, że to była pró­ba sa­mo­bój­cza?

Si­ęgnęła do to­reb­ki i wy­jęła z niej wi­zy­tów­kę.

– To jej psy­chia­tra. Mie­li­śmy na­dzie­ję, że po­byt w ośrod­ku jej po­mó­gł, ale... – zer­k­nęła na dziew­czy­nę – je­den krok do przo­du, trzy do tyłu. Ro­zu­mie pan.

Ob­ró­cił w pal­cach wi­zy­tów­kę. Wy­gląda­ła pro­fe­sjo­nal­nie.

DR ANDERS WHITE, PSY­CHO­ANA­LI­TYK

Whi­te. Czy to zna­czy­ło, że był krew­nym Ro­wan? Czy le­cze­nie ko­goś, z kim jest się spo­krew­nio­nym, mo­żna uznać za etycz­ne?

„Będą kła­mać”.

Shau­gh­nes­sy wsu­nął wi­zy­tów­kę do kie­sze­ni.

– Jed­nak będzie mu­sia­ła od­po­wie­dzieć na kil­ka py­tań.

Za­cho­wa­nie Edith zła­god­nia­ło tak na­gle, że Shau­gh­nes­sy mu­siał zwal­czyć w so­bie chęć ustąpie­nia. Spoj­rza­ła na nie­go, a jej dłu­gie, ja­sne rzęsy za­trze­po­ta­ły przy por­ce­la­no­wej skó­rze.

– Jest kru­cha, musi pan zro­zu­mieć. Wy­my­śla ró­żne hi­sto­rie, uwa­ża, że są praw­dzi­we. Wszyst­ko, co mo­gła­by te­raz panu po­wie­dzieć, praw­do­po­dob­nie by­ło­by wy­two­rem jej wy­obra­źni. Może w in­nym ter­mi­nie? Kie­dy już po­roz­ma­wia pan z jej le­ka­rzem?

Za­nim za­częła da­lej go prze­ko­ny­wać, Ro­wan wsta­ła. Koc opa­dł na podło­gę u jej bo­sych stóp.

– To moja mat­ka – wy­szep­ta­ła, lecz jej głos za­brzmiał wy­ra­źnie w ci­chym po­ko­ju. – Wszyst­ko jest w po­rząd­ku. By­łam głu­pia.

Shau­gh­nes­sy otwo­rzył usta, cho­ciaż nie wie­dział, co mia­łby po­wie­dzieć. Po­wstrzy­ma­ła go przed wy­my­śla­niem cze­goś, kła­dąc dłoń na jego ręce.

– Na­praw­dę, nic mi nie będzie.

Nie­pew­ny, co jesz­cze mó­głby zro­bić poza aresz­to­wa­niem ich obu i by­ciem do­brej my­śli, Shau­gh­nes­sy ski­nął gło­wą i się cof­nął.

– Do­bra dziew­czyn­ka – po­wie­dzia­ła Edith. Za­brzmia­ło to ser­decz­nie, jej ton był ła­god­ny i czu­ły. A jed­nak Shau­gh­nes­sy’ego prze­szył mi­mo­wol­ny dreszcz. Nie mógł też ca­łkiem uci­szyć pra­gnie­nia, by chwy­cić dziew­czy­nę i ukryć ją przed oso­bą, któ­ra – jak twier­dzi­ła – jest jej mat­ką.

Uśmiech Ro­wan w od­po­wie­dzi był mi­zer­ny, ale wy­da­wał się tak szcze­ry, jak tyl­ko w obec­nej sy­tu­acji było to mo­żli­we.

Może wro­go­ść mi­ędzy nimi ist­nia­ła tyl­ko w jego wy­obra­źni? Po ta­kiej nocy nie mógł wi­nić się za to, że wi­dzi du­chy tam, gdzie ich nie ma.

Jed­nak za­nim Ro­wan cof­nęła rękę, Shau­gh­nes­sy po­czuł jej pal­ce we wnętrzu swo­jej dło­ni. Do­pie­ro gdy od­cho­dzi­ła, zdał so­bie spra­wę, że wsu­nęła mu w nią ka­wa­łek pa­pie­ru.

Od­pro­wa­dził je wzro­kiem. Po­tem znów usia­dł i wy­gła­dził zmi­ętą kar­tecz­kę ze sło­wa­mi, któ­re Ro­wan mu­sia­ła szyb­ko na­ba­zgrać, gdy uwa­ga jej mat­ki była skie­ro­wa­na na nie­go.

Na­pi­sa­na nie­bie­skim tu­szem dłu­go­pi­su, któ­ry wci­ąż le­żał na rogu biur­ka obok jej krze­sła, wid­nia­ła tam krót­ka wia­do­mo­ść.

Jest wi­ęcej dziew­czyn. Znaj­dź je.

ROZ­DZIAŁ 6

GRET­CHEN

Te­raz

– Być może przede wszyst­kim po­win­naś wie­dzieć, że moja ro­dzi­na jest ba­jecz­nie bo­ga­ta – po­wie­dzia­ła Gret­chen i po­szła po do­lew­kę kawy po ir­landz­ku, cze­go Mar­co­ni nie sko­men­to­wa­ła.

Jed­nak na to oświad­cze­nie par­sk­nęła śmie­chem.

– No tak, nie sądzi­łam, że ku­pi­łaś to po­rsche za wy­na­gro­dze­nie po­li­cyj­nej kon­sul­tant­ki.

Ten sa­mo­chód był luk­su­sem, na któ­ry Gret­chen so­bie po­zwo­li­ła. Cie­szy­ła ją moc, pręd­ko­ść, spo­sób, w jaki lu­dzie na nią pa­trzy­li, kie­dy go pro­wa­dzi­ła. Nie­je­den de­tek­tyw rzu­cił jej uszczy­pli­wą uwa­gę na ten te­mat, ale owe ko­men­ta­rze bra­ły się z za­zdro­ści, któ­ra była nie­mal tak uza­le­żnia­jąca i eks­cy­tu­jąca, jak same śledz­twa do­ty­czące mor­derstw.

– To były pie­ni­ądze mo­jej bab­ki – wy­ja­śni­ła.

– Two­jej bab­ki?

– Edith Whi­te. Jej oj­ciec był ba­ro­nem naf­to­wym, a ona je­dy­ną spad­ko­bier­czy­nią, ku jego wiecz­ne­mu roz­cza­ro­wa­niu, cze­go je­stem pew­na. – Cho­ciaż ni­g­dy go nie po­zna­ła, od daw­na po­dej­rze­wa­ła, że zgni­łe geny w jej ro­dzi­nie po­cho­dzi­ły od tego star­ca. Na por­tre­tach wi­szących w domu Whi­te’ów miał wiel­kie, mi­ęsi­ste dło­nie z knyk­cia­mi, któ­re wy­gląda­ły, jak­by po­tra­fi­ły bez skru­pu­łów za­da­wać cios za cio­sem.

– Edith po­ślu­bi­ła The­odo­re’a Whi­te’a, któ­ry zro­bił wszyst­ko, co w jego mocy, by cały ten spa­dek stra­cić w ci­ągu roku po­mi­ędzy ich ślu­bem a swo­ją śmier­cią – po­wie­dzia­ła Gret­chen. Do tej pory przed­sta­wi­ła pro­ste fak­ty. Wkrót­ce będzie trud­niej.

– Za­bi­ła go? – za­py­ta­ła Mar­co­ni. Tyl­ko jej lek­ko unie­sio­ne brwi wska­zy­wa­ły na za­sko­cze­nie.

– Oczy­wi­ście, że nie – od­pa­rła Gret­chen, z afek­ta­cją mru­ga­jąc okiem i na­da­jąc gło­so­wi wy­so­ki, prze­sad­nie nie­win­ny ton. – Gdy­by to zro­bi­ła, zo­sta­ła­by oska­rżo­na.

– Ra­cja – przy­zna­ła Mar­co­ni, prze­ci­ąga­jąc sło­wo.

– Za­nim opu­ścił ten świat, po­mi­ędzy pi­ciem i łaj­da­cze­niem się z dziw­ka­mi zdo­łał jesz­cze ją za­płod­nić. Mój oj­ciec, An­ders, uro­dził się sze­ść mie­si­ęcy po śmier­ci The­odo­re’a. 

– An­ders Whi­te – po­wie­dzia­ła Mar­co­ni do sie­bie, jak­by za­po­zna­wa­ła się z ob­sa­dą sztu­ki, a wy­ma­wia­nie na głos na­zwisk po­sta­ci jej w tym po­ma­ga­ło.

– Dro­gi sta­ry pap­cio. Ro­wan po­ja­wi­ła się, gdy An­ders miał dwa­na­ście lat.

– Duża ró­żni­ca wie­ku – za­uwa­ży­ła Mar­co­ni w za­my­śle­niu.

Gret­chen zi­gno­ro­wa­ła to oczy­wi­ste stwier­dze­nie.

– Nikt nie roz­ma­wia o tym, kto był jej oj­cem.

– I nie ma szans, żeby ten ta­jem­ni­czy mężczy­zna grał tu ja­kąś rolę?

Od­ru­cho­wą re­ak­cją Gret­chen było za­prze­cze­nie. Ale...

– Ni­g­dy nie mów ni­g­dy – od­pa­rła, wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi. – Jed­nak nie sądzę, żeby był za­mie­sza­ny w śmie­rć Ro­wan. Z tego, co wiem, wy­gląda­ło to na przy­go­dę na jed­ną noc, gdy bab­cia dla roz­ryw­ki od­wie­dza­ła bied­ne dziel­ni­ce i spo­ty­ka­ła nor­mal­nych lu­dzi. Oczy­wi­ście przy­zna­nie tego było dla Edith okrop­nie krępu­jące, więc nikt o tym nie roz­ma­wia.

Mar­co­ni przy­jęła to gład­ko, ale za­pi­sa­ła coś w swo­im ma­łym no­tat­ni­ku.

– Okej.

– Edith nie­na­wi­dzi­ła ich oboj­ga – ci­ągnęła Gret­chen. – An­der­sa i Ro­wan.

– Dla­cze­go?

– Przede wszyst­kim nie mia­ła in­stynk­tu ma­cie­rzy­ńskie­go. Sądzę, że gdy­by była ta­kim zwie­rzęciem jak lew, po pro­stu po­ża­rła­by swo­je po­tom­stwo – stwier­dzi­ła Gret­chen, roz­ba­wio­na tą my­ślą. – Ale spo­łecz­nie ak­cep­to­wal­na wy­mów­ka, żeby ich nie­na­wi­dzić? Ta, któ­rą praw­do­po­dob­nie so­bie zna­la­zła? Na­sza ro­dzi­na dzie­dzi­czy­ła pie­ni­ądze od po­ko­leń, dla mo­jej bab­ki li­czy­ła się tyl­ko re­pu­ta­cja. A nie­mal od sa­mych swo­ich na­ro­dzin Ro­wan ro­bi­ła, co mo­gła, żeby ska­lać ro­dzin­ne na­zwi­sko.

– Na czym to po­le­ga­ło? – za­py­ta­ła Mar­co­ni, a Gret­chen za­sta­no­wi­ła się, czy ta ko­bie­ta nie uwa­ża, że ona ca­łkiem spek­ta­ku­lar­nie za­ła­twi­ła ten pro­blem jed­nym szyb­kim ru­chem.