Błogosławieństwo Niebios. Tom 1 ebook

Przedmowa

Droga Czy­tel­niczko, drogi Czy­tel­niku,

powieść, którą trzy­masz w ręce, została prze­ło­żona ze zre­da­go­wa­nej wer­sji chiń­skiej z marca 2024 roku. Jeśli więc zda­rzyło Ci się czy­tać prze­kład angiel­ski (prze­tłu­ma­czony z poprzed­niej wer­sji tek­stu), znaj­dziesz tu kilka róż­nic. Zmiany prze­waż­nie wyszły powie­ści na dobre, zda­rzają się jed­nak frag­menty, które mogą być nie­ja­sne, ponie­waż wycięto wyja­śnie­nie. Tutaj sta­ram się rato­wać sytu­ację przy­pi­sami – dzięki pomocy redak­torki Agnieszki Szma­toły, która zna uni­wer­sum na wylot. Jako że duża liczba przy­pi­sów może zabu­rzać lek­turę, ucie­kam się do nich jedy­nie w osta­tecz­no­ści. Tabelę z imio­nami i nazwami geo­gra­ficz­nymi oraz wyja­śnie­niem ich zna­cze­nia znaj­dziesz na końcu książki, a tutaj posta­ram się opo­wie­dzieć o kilku dyle­ma­tach i cie­ka­wost­kach.

Jeśli znasz angiel­ską (lub chiń­ską) wer­sję powie­ści, z pew­no­ścią rzu­ciło Ci się już w oczy, że zre­zy­gno­wa­łam w tytule z okre­śle­nia ozna­cza­ją­cego w przy­bli­że­niu „nie­biań­skiego urzęd­nika”. Chiń­skie słowo shen­guan, a zwłasz­cza druga sylaba – guan – ma dużo szer­sze zna­cze­nie niż pol­ski „urzęd­nik”, ozna­cza raczej ofi­cjal­nego przed­sta­wi­ciela wła­dzy (zarówno cywil­nej, jak i woj­sko­wej). Xie Lia­nowi i pozo­sta­łym daleko do postaci, jakie przy­cho­dzą nam na myśl, gdy sły­szymy słowo „urzęd­nik”. Są oni raczej wysłan­ni­kami Nie­bios. Dla­tego też zostali po pro­stu „nie­bia­nami”.

Mógł Cię zdzi­wić lub zacie­ka­wić podział na „bogów-wojow­ni­ków” i „boskich wojow­ni­ków”. Po chiń­sku oba te słowa skła­dają się z tych samych zna­ków, ale w innej kolej­no­ści: siłą boga-wojow­nika (武神, wǔshén, walka, wojow­nik + bóg, bóstwo) są umie­jęt­no­ści bitewne, z kolei boski wojow­nik (神武 shénwǔ, bóg, bóstwo + walka, wojow­nik), cho­ciaż rów­nież potrafi się posłu­gi­wać mie­czem, wnie­bo­wstą­pił dzięki prak­ty­ko­wa­niu innych zdol­no­ści.

W dużym uprosz­cze­niu, w języku chiń­skim każdy znak sta­nowi odrębne słowo. Nie­kiedy nie­sie ze sobą tyle tre­ści, że powinno się go tłu­ma­czyć całym zda­niem. Dla­tego też zde­cy­do­wa­łam się na tłu­ma­cze­nie nie­któ­rych ter­mi­nów, żeby nie utra­cić ich zna­cze­nia. Inne zosta­wi­łam po chiń­sku. Do pierw­szej kate­go­rii należy góra Kuź­nia (chiń. ton­glu, dosł. „mie­dziany kocioł, pale­ni­sko”). W podob­nych przy­pad­kach chiń­skie nazwy nic czy­tel­ni­kowi (nawet takiemu, który zna język chiń­ski, ale nie wie, jakie kon­kret­nie znaki zostały tu użyte, np. ju w przy­dom­kach Feng Xina) nie powie­dzą, zale­żało mi jed­nak na odda­niu zna­cze­nia, całego ładunku tre­ści, jakie niosą ze sobą te ter­miny. Nie tłu­ma­czy­łam z kolei nazw państw – Xianle, Banyue i Yong’an. „Kraj rado­ści nie­śmier­tel­nych” mógłby powo­do­wać kon­fu­zję – w końcu Xianle znaj­duje się na ziemi, a nie w Nie­bio­sach. Poja­wiły się też małe nie­ści­sło­ści – mamy Prze­łęcz Pół­księ­życa, mistrzy­nię Pół­księ­życ, ale pań­stwo nazywa się Banyue, mimo to taki wybór wydał mi się lep­szy niż zosta­wie­nie samych chiń­skich nazw. W języku chiń­skim nie ma rów­nież spa­cji – to kolejne wyzwa­nie dla tłu­ma­cza. Po wielu dys­ku­sjach zde­cy­do­wa­ły­śmy z redak­torką, że nazwy miejsc zapi­su­jemy łącz­nie, z kolei w przy­padku postaci są dwie moż­li­wo­ści: jeśli mamy do czy­nie­nia z czymś, co może ucho­dzić za imię i nazwi­sko (na przy­kład: Xie Lian, Mu Qing), sto­su­jemy pisow­nię roz­łączną, przy­domki nato­miast będą pisane łącz­nie (na przy­kład: San­lang, Xuan­zhen).

Pier­wot­nie Ruoye miała być Gory­czą, co nie tyle odda­wało dosłowne zna­cze­nie tej nazwy, ale raczej opi­sy­wało oko­licz­no­ści, w któ­rych i przez które wstęga zyskała świa­do­mość. Jed­nak osta­tecz­nie zde­cy­do­wa­łam się nie tłu­ma­czyć tego imie­nia. Wybra­łam też rodzaj żeń­ski – „ta wstęga, ta Ruoye” – żeby nie wpro­wa­dzać zamie­sza­nia. Bywa przed­sta­wiana na per­so­ni­fi­ku­ją­cych fanar­tach zarówno jako dziew­czyna, jak i chło­piec, więc moja decy­zja nie powinna być kon­tro­wer­syjna.

Kolejne wyzwa­nie, jakie się poja­wiło, to brak rodzaju w języku. Tutaj nie spo­sób nie wspo­mnieć o Panu/ Pani Wia­tru. Ponie­waż po chiń­sku ten tytuł jest neu­tralny płciowo, Xie Lian przy pierw­szym spo­tka­niu z tą posta­cią nie mógł jed­no­znacz­nie stwier­dzić, czy jest ona męż­czy­zną, czy kobietą. Pro­stota gra­ma­tyki i brak koniu­ga­cji rów­nież tego nie uła­twiają. Z kolei Nan Feng poznał tę postać jako męż­czy­znę, dla­tego był bar­dziej zdzi­wiony pod­czas spo­tka­nia w Banyue. Nie zna­la­złam jed­nak żad­nego dobrze brzmią­cego neu­tral­nego płciowo słowa, które mogłoby tu zastą­pić „Pana” i „Panią”.

Poza zawi­ło­ściami języka chiń­skiego poja­wiały się też dyle­maty, z któ­rymi spo­tyka się każdy tłu­macz, mia­no­wi­cie: co, jeśli dane słowo po pol­sku nie brzmi zbyt dobrze? Tak było w przy­padku zało­żo­nej przez Xie Liana świą­tyni. W ory­gi­nale w koszyku, który dostał od miesz­kań­ców wsi, znaj­do­wały się nie zwy­kłe kasz­tany, a bulwy poni­kła słod­kiego, zwane rów­nież orze­chami lub kasz­ta­nami (po angiel­sku chi­nese water chest­nut). To wła­śnie one zain­spi­ro­wały boha­tera do nada­nia świą­tyni nazwy. „Poni­kłowy Przy­by­tek” brzmiałby jed­nak dość oso­bli­wie, dla­tego zde­cy­do­wa­łam się na uprosz­cze­nie.

Jed­nym z naj­więk­szych wyzwań była kwe­stia przy­dom­ków Feng Xina. Oczy­wi­ście, można było zasto­so­wać przy­pisy, ale zale­żało mi na prze­ło­że­niu gier słow­nych na pol­ski. Cho­dzi tu przede wszyst­kim o wie­lo­znacz­ność słowa yang. Więk­szość z nas zna je cho­ciażby z czarno-bia­łego dia­gramu taijitu, zna­nego sze­roko jako yin yang. To ener­gia jasna, aktywna, męska i pozy­tywna, w prze­ci­wień­stwie do ciem­nego, bier­nego, kobie­cego i nega­tyw­nego yin (oczy­wi­ście żadna z nich nie jest lep­sza ani gor­sza, bo tylko ich rów­no­waga jest gwa­ran­tem har­mo­nii w świe­cie). Kiedy w Świe­tli­stej Świą­tyni Xie Lian ostrzega wie­śnia­ków, żeby nie pod­no­sili welo­nów panien mło­dych, wspo­mina rów­nież o ener­gii yang – męż­czy­zna, a w dodatku żywy, ma jej tyle, że kon­fron­ta­cja z kobietą, do tego mar­twą, może spro­wa­dzić tylko nie­szczę­ście. Nasło­necz­niona oraz zacie­niona strona zbo­cza – taki jest pier­wotny sens tych słów. Nawet chiń­skie słowo ozna­cza­jące słońce się do tego odnosi – taiy­ang, czyli dosłow­nie „zbyt yang”. Przy­do­mek Nany­ang ozna­cza więc „połu­dniowe yang”, a pierw­szym zna­cze­niem, o któ­rym możemy tu pomy­śleć, jest „połu­dniowe słońce” (połu­dniowe w zna­cze­niu kie­runku świata). Z kolei Juy­ang ozna­cza „wiel­kie yang” – tutaj już Chiń­czycy pomy­śle­liby nie o słońcu, a raczej o męskim aspek­cie tego słowa. Penis nazy­wany jest zresztą yan­gwu, czyli „rzecz yang”. Do tego docho­dzi trzeci przy­do­mek – Juy­ang, ale zapi­sany innym zna­kiem ju (ozna­cza­ją­cym „cały, bez wyjątku”). Jakby tego było mało, autorka – podob­nie jak więk­szość Chiń­czy­ków – lubuje się w grach słow­nych i rymo­wan­kach. Sta­ram się w miarę moż­li­wo­ści zacho­wać i rymy, i pier­wotne zna­cze­nie.

Na koniec moja teo­ria – nie­po­twier­dzona, ale myślę, że cał­kiem praw­do­po­dobna. Ling Wen wspo­mni, że ludzie lubią ładne, parzy­ste liczby, takie jak cztery. Cztery Wiel­kie Grozy, a zara­zem zwią­zane z tymi posta­ciami kolory i żywioły przy­wo­dzą na myśl podział świata w chiń­skiej geo­man­cji, czyli feng­shui. Mamy więc bia­łego tygrysa, sym­bo­li­zu­ją­cego pół­noc, czar­nego żół­wia z połu­dnia, czer­wo­nego feniksa z zachodu i zie­lo­nego smoka ze wschodu. Kolory się zga­dzają, prawda? Teraz żywioły: z czar­nym żół­wiem zwią­zana jest woda, podob­nie jak w przy­padku Czar­nej Toni Pochła­nia­ją­cej Statki. Żywio­łem smoka jest drewno – to z kolei koja­rzy się z lasem wisiel­ców. Pozo­sta­łym przy­pi­suje się ogień (feniks) i metal (tygrys). Być może to tylko spe­ku­la­cje, zapew­niam jed­nak, że tro­pów, które pro­wa­dzą do róż­nych ele­men­tów chiń­skiej kul­tury, wie­rzeń i zwy­cza­jów, jest w tej powie­ści wię­cej.

Dzię­kuję Ci za lek­turę Bło­go­sła­wień­stwa Nie­bios. Mam nadzieję, że spo­tkamy się w kolej­nym tomie.

Alek­san­dra Woź­niak-Mar­chewka

Xie Lian

Imię:Xie Lian

Aliasy: Hua Xie

Przy­domki: Radu­jący Bogów, Kwietny Bóg-Wojow­nik, Kwietny Gene­rał/Gene­rał Hua

Ran­king: bóg

Gdzie go szu­kać: Wyż­sze Nie­biosa, ale pre­fe­ruje świat ludzi i swój Kasz­ta­nowy Przy­by­tek w Kasz­ta­no­wej Wio­sce

Miej­sce uro­dze­nia: Xianle (następca tronu)

Data uro­dze­nia: 15 lipca

Wzrost: 178 cm

Sprzy­mie­rzeńcy: Ling Wen

Znaki szcze­gólne: dwie Prze­klęte Obrę­cze

Broń: wstęga Ruoye

Ekwi­pu­nek: słom­kowy kape­lusz

Istotne infor­ma­cje: wnie­bo­wstą­pił trzy­krot­nie, dwu­krot­nie zde­gra­do­wany

„Wszy­scy mówili, że Jego Ksią­żęca Mość jest już skoń­czony. Wystę­po­wał na ulicy, świet­nie śpie­wał i grał na wielu instru­men­tach, nie mówiąc już o roz­łu­py­wa­niu kamieni na klatce pier­sio­wej czy skru­pu­lat­nym zbie­ra­niu śmieci. Cho­wał dumę do kie­szeni dla paru gro­szy. Był zbyt eks­cen­tryczny, mijały lata, aż w końcu stał się powszech­nie znany jako Pośmie­wi­sko Trzech Świa­tów”.

Hua Cheng

Imię:Hua Cheng

Przy­domki: Krwawy Deszcz w Poszu­ki­wa­niu Kwiatu

Ran­king: arma­ge­don – władca demo­nów

Wzrost: 190 cm

Znaki szcze­gólne: opa­ska na pra­wym oku

Broń: „prze­dziwny bułat”1

Ekwi­pu­nek: dzwo­neczki przy butach, srebrne kar­wa­sze

Istotne infor­ma­cje: jeden z Czte­rech Wiel­kich Gróz

Spe­cjalna umie­jęt­ność: srebrne motyle

„Imię Hua Cheng z pew­no­ścią jest fał­szywe, tak jak jego wygląd. W plot­kach cza­sem jest humo­rza­stym, eks­cen­trycz­nym mło­dzień­cem, cza­sem deli­kat­nym, przy­stoj­nym męż­czy­zną, kiedy indziej piękną kobietą o kamien­nym sercu. Do wyboru, do koloru. Co do wyglądu, na pewno wia­domo jedy­nie, że nosi czer­wień. Czę­sto towa­rzy­szy mu krwawy deszcz, a z pół jego szat i ręka­wów wyla­tują srebrne motyle”.

Sanlang

Przy­do­mek:San­lang

Ran­king: czło­wiek

Miej­sce pobytu: zie­mia, Kasz­ta­nowy Przy­by­tek, Kasz­ta­nowa Wio­ska

Wzrost: 181 cm

Ekwi­pu­nek: czer­wony płaszcz

Istotne infor­ma­cje: posiada wie­dzę na wiele tema­tów, uprzejmy jedy­nie wobec Xie Liana, lubi dogry­zać innym, zwłasz­cza Fu Yao i Nan Fen­gowi, opa­no­wany

„Chło­pak miał około szes­na­stu, sie­dem­na­stu lat, szaty czer­wone jak jesienne liście klonu, a skórę śnież­no­białą. Jego oczy lśniły na podo­bień­stwo gwiazd. Był też bar­dzo przy­stojny. Miał w sobie coś dzi­kiego, czego nie dało się wyra­zić sło­wami. Czarne włosy nosił luźno zwią­zane, z kil­koma wymy­ka­ją­cymi się kosmy­kami wyglą­dał bar­dzo swo­bod­nie. (…) Wyda­wało się, jakby się dro­czył, ale był w tym jakiś nie­moż­liwy do nazwa­nia spo­kój kogoś, kto wiele wie. Cho­ciaż brzmiał mło­dzień­czo, to jed­nak jego głos był głęb­szy niż głos chło­paka w tym wieku, bar­dzo przy­jemny”.

Ling Wen

Imię:Ling Wen

Przy­domki: Czci­godna Ling Wen

Ran­king: bóg

Gdzie jej szu­kać: Wyż­sze Nie­biosa

Istotne infor­ma­cje: kom­pe­tentna i efek­tywna, pro­fe­sjo­na­listka

„Czci­godna Ling Wen stała z dłońmi sple­cio­nymi za ple­cami.

– Zają­łeś pierw­sze miej­sce – odparła. – Na liście «Nie­bia­nie, któ­rzy mają naj­więk­sze szanse na degra­da­cję do świata śmier­tel­ni­ków». (…)

– Cokol­wiek by mówić, to wciąż pierw­sze miej­sce.

– Za pierw­sze miej­sce na tej liście można dostać sto zasług – zgo­dziła się Ling Wen. (…)

– Kiedy następ­nym razem będzie robiona taka lista, koniecz­nie weź mnie pod uwagę! – powie­dział Xie Lian entu­zja­stycz­nie. – A swoją drogą, kto jest na dru­gim miej­scu?

– Nie ma dru­giego miej­sca. Zosta­wi­łeś kon­ku­ren­cję daleko w tyle – zapew­niła go Ling Wen”.

Mu Qing

Imię:Mu Qing

Przy­domki: Xuan­zhen, Bóg-Sprzą­tacz

Ran­king: bóg

Gdzie go szu­kać: Wyż­sze Nie­biosa

Miej­sce uro­dze­nia: Xianle

„(…) Mu Qing pocho­dził z bied­nej rodziny, a do tego był synem prze­stępcy, nie wolno mu było prak­ty­ko­wać [w Kró­lew­skiej Świą­tyni]. Mógł jedy­nie być sługą, sprzą­tać świą­ty­nię, poda­wać her­batę i przy­no­sić wodę. Xie Lian, który widział, jak ciężko Mu Qing pra­cuje, popro­sił kapła­nów, by wbrew zasa­dom go przy­jęli. Książę był bar­dzo prze­ko­nu­jący, więc w końcu Mu Qin­gowi pozwo­lono zostać uczniem i mógł prak­ty­ko­wać razem z księ­ciem. Kiedy Xie Lian wnie­bo­wstą­pił, zabrał go ze sobą do Wyż­szej Izby Nie­bios.

Ale gdy został zde­gra­do­wany i zesłany do świata śmier­tel­ni­ków, Mu Qing nie podą­żył za nim, tylko zna­lazł sobie świętą jaski­nię i żar­li­wie poku­to­wał. Nie minęło kilka lat, a pod­jął wyzwa­nie Nie­bios i znów wnie­bo­wstą­pił”.

Feng Xin

Imię:Feng Xin

Przy­domki: Nany­ang, Bóg Hoj­nie Obda­rzony, Bóg Hoj­nie Obda­rza­jący

Ran­king: bóg

Gdzie go szu­kać: Wyż­sze Nie­biosa

Miej­sce uro­dze­nia: Xianle

„Feng Xin był bogiem-wojow­ni­kiem zarzą­dza­ją­cym połu­dnio­wym wscho­dem, nosił przy­do­mek Nany­ang, a ludzie go uwiel­biali. Osiem­set lat temu też był jed­nym z bóstw słu­żą­cych w świą­tyni pałacu Xianle. Odzna­czał się lojal­no­ścią, a odkąd Xie Lian skoń­czył czter­na­ście lat, Feng Xin był jego ochro­nia­rzem”.

Fu Yao

Imię:Fu Yao

Ran­king: bóg

Gdzie go szu­kać: Nie­biosa, dwór Mu Qinga

Istotne infor­ma­cje: w kon­flik­cie z Nan Fen­giem, ma gwał­towne uspo­so­bie­nie

„ – Halo! Jest ktoś tam na dole? Liczę do trzech, raz, dwa, trzy, skoń­czy­łem, nikogo nie ma, idę!

Xie Lian (…) pod­niósł głowę i krzyk­nął:

– Nie skacz, nie skacz! Fu Yao, nie licz tak szybko! Wiem, że robisz to spe­cjal­nie! Pomóż nam zerwać krąg, bo nie będziemy mogli wyjść!

– Ktoś jesz­cze tam jest oprócz cie­bie? – spy­tał Fu Yao znad otchłani.

– Cał­kiem sporo osób, możesz sam spraw­dzić – odparł Xie Lian.

Z gło­śnym hukiem Fu Yao zrzu­cił do środka wielką kulę ognia”.

Nan Feng

Imię:Nan Feng

Ran­king: bóg

Gdzie go szu­kać: Nie­biosa, dwór Nan Yanga

Istotne infor­ma­cje: w kon­flik­cie z Fu Yao, spo­kojny

„Do jego stopy przy­to­czyła się bułeczka. Xie Lian jesz­cze nic nie jadł, więc prze­tarł ją i pod­niósł do ust, ale Nan Feng spo­strzegł to kątem oka i wytrą­cił mu bułkę z ręki, krzy­cząc:

– Nie jedz! W kurzu leżało, a ty chcesz to jeść, prze­cież brudne jest, nie? (…)

[Xie Lian] kla­snął w dło­nie.

– (…) Jeśli chce­cie czymś rzu­cać, to rzu­caj­cie raczej mną, a nie jedze­niem.

Nan Feng wyjął mu z ręki bułeczkę, którą Xie Lian zdą­żył już ponow­nie pod­nieść.

– Nie jedz tego, co spa­dło na pod­łogę! – powie­dział nie­zno­szą­cym sprze­ciwu tonem”.

Pei Xi

Imię:Pei Xiu

Przy­domki: Xiao Pei – młod­szy gene­rał Pei

Ran­king: bóg

Gdzie GO szu­kać: Wyż­sze Nie­biosa

Istotne infor­ma­cje: ambitny, kom­pe­tentny, lojalny

„Żeby ich odróż­nić, ludzie nazy­wali go Xiao Pei – «młod­szym gene­ra­łem Peiem». W Świe­tli­stej Świą­tyni czczono oby­dwu. W głów­nej sali jeden stał przo­dem, a drugi tyłem. Gene­rał Pei był głów­nym bóstwem tego miej­sca, więc twarz posągu patrzyła na drzwi. Rzeźba młod­szego gene­rała Peia za jego ple­cami spo­glą­dała w prze­ciw­nym kie­runku. Wnie­bo­wstą­pili razem – to była zarówno oso­bliwa, jak i piękna histo­ria”.

Rozdział pierwszy

Rzut oka na Aleję Boskiego Wojow­nika Spo­tka­nie z demo­nem i nie­śmier­tel­nym na moście

Pośród bogów zamiesz­ku­ją­cych Nie­biosa jeden sły­nął tym, że drwiono z niego w Trzech Świa­tach.

Legenda głosi, że przed ośmiu­set laty na Rów­ni­nach Cen­tral­nych ist­niało pań­stwo, które nazy­wało się Xianle. Znane było z czte­rech skar­bów: ludzi pięk­nych niczym obłoki, wspa­nia­łej muzyki i nie­sa­mo­wi­tych ksiąg, kosz­tow­no­ści – złota i klej­no­tów, a także prze­sław­nego następcy tronu.

Jego Wyso­kość był bowiem mężem nad­zwy­czaj­nym.

I cho­ciaż był dla wszyst­kich oczkiem w gło­wie, uko­cha­nym niczym naj­więk­szy skarb, jego nie inte­re­so­wały ani wła­dza, ani bogac­twa docze­snego świata.

Inte­re­so­wało go, jak sam czę­sto mawiał…

Poma­ga­nie zwy­kłym ludziom!

Dwie są opo­wie­ści o tym, jak w cza­sach swej mło­do­ści książę har­to­wał ducha.

Pierw­sza to Rzut oka na Aleję Boskiego Wojow­nika.

W roku, w któ­rym książę skoń­czył sie­dem­na­ście lat, w Xianle Aleją Boskiego Wojow­nika kro­czyła Wielka Parada Święta Latarni.

Rodzina kró­lew­ska, ksią­żęta i szlachta roz­ma­wiali i się śmiali, spo­glą­da­jąc z wyso­kich budyn­ków, gwar­dia kró­lew­ska masze­ro­wała z chrzę­stem zbroi, dziew­częta tań­czyły powab­nie, bia­łymi dłońmi rzu­ca­jąc niebu płatki kwia­tów, har­mo­nijna melo­dia nio­sła się ze zło­tej karocy i dry­fo­wała po nie­bie nad morzem ludzi i całym kró­lew­skim mia­stem. Za gwar­dią hono­rową szes­na­ście bia­łych koni w zło­tej uprzęży cią­gnęło plat­formę, a na niej spoj­rze­nia wszyst­kich przy­cią­gał Wojow­nik Radu­jący Bogów.

Odziany był w strojne szaty, w dłoni dzier­żył zdobny miecz, a twarz zasła­niała mu złota maska. Uosa­biał wiel­kiego Cesa­rza Boskiego Wojow­nika, samego Jun Wu, pierw­szego boga-wojow­nika tysiąc­le­cia, pogromcę duchów i demo­nów.

Tytuł Radu­ją­cego Bogów sta­no­wił naj­wyż­sze wyróż­nie­nie, więc kry­te­ria wyboru były wyjąt­kowo surowe. W tym roku wybrany został książę. Cały naród wie­rzył, że będzie naj­wspa­nial­szym Radu­ją­cym Bogów w histo­rii.

Ale tam­tego dnia wyda­rzył się wypa­dek.

Gwar­dia hono­rowa okrą­żała mia­sto po raz trzeci i zbli­żał się naj­bar­dziej poru­sza­jący serca widzów moment: chwila, gdy wojow­nik miał wła­śnie jed­nym cio­sem mie­cza zabić demona. Tłum po obu stro­nach ulicy burzył się i wrzał; tłum na murze, pod któ­rym prze­cho­dziła parada, falo­wał, ludzie się tło­czyli, prze­ci­skali, prze­py­chali.

Wtem z muru spadł chło­piec.

Krzyk prze­szył niebo. Kiedy ludzie myśleli już, że dziecko się roz­trza­ska w Alei Boskiego Wojow­nika, książę lekko uniósł głowę, sko­czył i zła­pał je.

Led­wie biały cień prze­ciął niebo niczym lecący ptak, gdy książę już bez­piecz­nie lądo­wał na ziemi z chłop­cem w ramio­nach. Złota maska opa­dła, odsła­nia­jąc przy­stojną, młodą twarz.

Tłum zaczął wiwa­to­wać.

Lud się rado­wał, a kapła­nów i mini­strów roz­bo­lały głowy.

Każde okrą­że­nie plat­formy wokół mia­sta było modli­twą o kolejny rok pokoju i dobro­bytu dla kraju, skoro więc pro­ce­sja została prze­rwana przy trze­cim okrą­że­niu, czyż nie ozna­czało to, że pań­stwu pozo­stały trzy zale­d­wie lata ist­nie­nia?

Bar­dzo nie­do­brze!

Kapłani i mini­stro­wie wezwali więc księ­cia i popro­sili uprzej­mie:

– Wasza Wyso­kość, czy mógł­byś odbyć mie­siąc pokuty? Nie musi być praw­dziwa, wystar­czy sym­bo­licz­nie.

Książę uśmiech­nął się tylko.

– Nie – odmó­wił i dodał: – Ura­to­wa­nie życia nie jest czymś złym. Jak Nie­biosa mogą uka­rać mnie za wła­ściwe postę­po­wa­nie?

Mini­stro­wie uwa­żali, że lepiej dmu­chać na zimne. Co, jeśli Nie­biosa ześlą jed­nak karę?

– To zna­czy, że Nie­biosa będą w błę­dzie. Dla­czego ten, kto ma rację, ma prze­pra­szać błą­dzą­cego?

Takim wła­śnie czło­wie­kiem był książę. Nie było rze­czy, któ­rej nie mógłby zro­bić, ani czło­wieka, który by go nie kochał. Był ludzką pra­wo­ścią, był ser­cem świata. Dla­tego też kapła­nów to bolało („Gówno rozu­miesz!”). Ale nie było rady. Cokol­wiek by powie­dzieli, książę i tak by nie posłu­chał.

Druga histo­ria to Spo­tka­nie z demo­nem i nie­śmier­tel­nym na moście.

Legendy mówią, że na połu­dnie od Żół­tej Rzeki był nie­gdyś most zwany Mostem Jed­nej Myśli, przez wiele lat nawie­dzany przez demona.

Ten demon wyglą­dał wyjąt­kowo prze­ra­ża­jąco: ubrany w resztki zbroi kro­czył wśród pło­mieni, z jego zakrwa­wio­nego ciała ster­czały ostrza mie­czy i groty strzał, z każ­dym kro­kiem zosta­wiał za sobą ślady ognia i krwi. Raz na kilka lat poja­wiał się nagle w środku nocy, krą­żył po moście, zatrzy­my­wał prze­cho­dzą­cych i zada­wał im trzy pyta­nia.

„Co to za miej­sce?”

„Kim jestem?”

„Co mogę zro­bić?”

Tych, któ­rzy udzie­lili błęd­nej odpo­wie­dzi, poże­rał. A że wła­ści­wej nie znał nikt, to i demon pochło­nął nie­zli­czone życia.

Książę miał sie­dem­na­ście lat, gdy pod­czas podróży usły­szał tę histo­rię. Odna­lazł most i czu­wał przy nim noc w noc, póki kło­po­tliwy demon się nie poja­wił. Rze­czy­wi­ście był tak prze­ra­ża­jący, jak opo­wia­dano. Zadał księ­ciu pierw­sze pyta­nie, a ten odpo­wie­dział z uśmie­chem:

– To świat ludzi.

Ale demon odparł:

– To pie­kło!

Błąd. Obaj wycią­gnęli broń i rzu­cili się do walki.

Książę był bie­gły w sztuce mie­cza, a demon nie­ustra­szony i strasz­liwy. Czło­wiek i potwór wal­czyli na moście, póki nie zapadł mrok, póki Słońce i Księ­życ nie obie­gły Ziemi, póki demon nie został poko­nany. Gdy znik­nął, książę posa­dził przy moście kwit­nące drzewo. Prze­cho­dził tam­tędy tao­ista w bia­łych sza­tach, który zoba­czył, jak książę roz­rzuca żółtą zie­mię, by prze­gnać ducha.

– Po co to robisz? – spy­tał.

– Ciało w pie­kle, dusza w raju – odparł książę.

Usły­szaw­szy te słowa, mędrzec się uśmiech­nął, przy­brał boską postać, wstą­pił na chmurę, chwy­cił wiatr, dosiadł smugi nie­biań­skiego świa­tła i odle­ciał. Dopiero wtedy książę zro­zu­miał, że miał przed sobą samego Cesa­rza Boskiego Wojow­nika, który zstą­pił na zie­mię, by tępić złe moce i zabi­jać demony.

Bogo­wie i nie­śmier­telni już pod­czas pamięt­nego skoku w trak­cie parady Święta Latarni zauwa­żyli nie­zwy­kłego Wojow­nika Radu­ją­cego Bogów, a gdy ujrzeli go ponow­nie na Moście Jed­nej Myśli, jeden z nich spy­tał cesa­rza:

– Co o nim sądzisz?

Cesarz odpo­wie­dział sze­ścioma sło­wami:

– Przy­szłość tego chło­paka nie zna gra­nic.

Tego wie­czora na nie­bie działy się dziwne rze­czy, sza­lał wiatr i zerwała się ulewa. W bla­sku bły­ska­wic i huku grzmo­tów książę wzniósł się do nieba.

Bez wąt­pie­nia był ulu­bień­cem Nie­bios.

Od zawsze kochali go wszy­scy, kiedy więc wnie­bo­wstą­pił, co sił wzno­szono świą­ty­nie i modli­tewne groty w naj­dal­szych nawet zakąt­kach kraju, sta­wiano posągi, tysiące modliły się do niego. Ksią­żęcy Pawi­lon pałacu Xianle w ciągu zale­d­wie kilku lat okrył się chwałą.

Nie minęły nawet trzy lata, gdy Xianle pogrą­żyło się w cha­osie, lud pochło­nęła zaraza, a pań­stwo prze­stało ist­nieć.

Ludzie nagle zdali sobie sprawę, że książę, ten, któ­rego czcili jak boga, wcale nie był tak wspa­niały i potężny, jak to sobie wyobra­żali.

Nie mając gdzie wylać bólu po stra­cie domów i rodzin, oba­lili jego posągi i spa­lili świą­ty­nie. Ogień pło­nął przez sie­dem dni i sie­dem nocy, cała chwała obró­ciła się w pył.

A księ­ciu ode­brano moce i zesłano go do świata ludzi.

Od dziecka roz­piesz­czany przez wszyst­kich, ni­gdy nie doświad­czył znoju. Boska kara zesłała go z chmur w błoto, przy­nio­sła mu ból i cier­pie­nie. Ale książę nie usta­wał w wysił­kach, na­dal odda­wał się prak­tyce ducho­wej, pra­gnął ponow­nie wstą­pić w Nie­biosa. Nie minęło wiele lat, gdy niebo prze­szył huk. Książę wnie­bo­wstą­pił po raz drugi.

Tym razem jed­nak nawet jedno kadzi­dło nie zdą­żyło się wypa­lić, gdy księ­cia z Nie­bios wyrzu­cił sam Cesarz Boski Wojow­nik.

Zostać zde­gra­do­wa­nym raz to ogromne upo­ko­rze­nie, ale żeby zda­rzyło się to dwu­krot­nie? Nie­moż­liwe, by kto­kol­wiek się po tym pod­niósł.

Wszy­scy mówili, że Jego Ksią­żęca Mość jest już skoń­czony. Wystę­po­wał na ulicy, świet­nie śpie­wał i grał na wielu instru­men­tach, nie mówiąc już o roz­łu­py­wa­niu kamieni na klatce pier­sio­wej czy skru­pu­lat­nym zbie­ra­niu śmieci. Cho­wał dumę do kie­szeni dla paru gro­szy. Był zbyt eks­cen­tryczny, mijały lata, aż w końcu stał się powszech­nie znany jako Pośmie­wi­sko Trzech Świa­tów. Po dziś dzień życze­nie komuś, by jego dziecko było księ­ciem Xianle, jest uzna­wane za bar­dziej nik­czemne niż prze­klę­cie go, by w ogóle nie miał potom­ków.

Ludzie kochają śmier­tel­nych wstę­pu­ją­cych w Nie­biosa, ale jesz­cze bar­dziej kochają bogów strą­co­nych na zie­mię.

Wyśmie­wano go, aż wzdy­chali do niego już tylko zako­chani. Ale i to prze­mi­nęło. Nie­gdy­siej­szy uko­chany syn Nie­bios prze­stał ist­nieć. Posągi upa­dły, kraj obró­cił się w pył, nie ostał się nawet jeden wyznawca. Powoli wszy­scy zapo­mi­nali o księ­ciu. Nikt nie wie­dział, gdzie znik­nął. I nikogo to nie obcho­dziło.

Wiele lat póź­niej niebo prze­szył huk.

Nie­biosa się zatrzę­sły, bły­snęły pio­runy, huk­nęły grzmoty. Ktoś wnie­bo­wstą­pił? Ależ wyda­rze­nie!

Kiedy miesz­kańcy Sto­licy Nie­śmier­tel­nych zoba­czyli, któż to był, sta­nęli jak rażeni pio­ru­nem.

Jakby mu było mało.

Ten słynny odmie­niec, Pośmie­wi­sko Trzech Świa­tów, książę z legend, on… on… jeba­niutki, znowu wzle­ciał w Nie­biosa!

Rozdział drugi

Spłu­kany nie­bia­nin trzy razy wstę­puje do Sto­licy Nie­śmier­tel­nych

– Gra­tu­la­cje, Wasza Wyso­kość.

Xie Lian pod­niósł wzrok, uśmiech­nął się, po czym odpo­wie­dział:

– Dzię­kuję. Od dobrych kil­ku­set lat mi nie gra­tu­lo­wano. Ale czego wła­ści­wie?

Czci­godna Ling Wen stała z dłońmi sple­cio­nymi za ple­cami.

– Zają­łeś pierw­sze miej­sce – odparła. – Na liście „Nie­bia­nie, któ­rzy mają naj­więk­sze szanse na degra­da­cję do świata śmier­tel­ni­ków”.

Xie Lian się zdzi­wił, ale uśmiech­nął się uprzej­mie w odpo­wie­dzi.

– Cokol­wiek by mówić, to wciąż pierw­sze miej­sce.

– Za pierw­sze miej­sce na tej liście można dostać sto zasług – zgo­dziła się Ling Wen.

Każde kadzi­dło czy modli­twa śmier­tel­ni­ków nazy­wane były „zasłu­gami” i funk­cjo­no­wały w świe­cie nie­bian tak, jak na ziemi złoto i sre­bro.

– Kiedy następ­nym razem będzie robiona taka lista, koniecz­nie weź mnie pod uwagę! – powie­dział Xie Lian entu­zja­stycz­nie. – A swoją drogą, kto jest na dru­gim miej­scu?

– Nie ma dru­giego miej­sca. Zosta­wi­łeś kon­ku­ren­cję daleko w tyle – zapew­niła go Ling Wen.

– Czy to zna­czy, że… jestem lubiany? Kto był na pierw­szym miej­scu poprzed­nim razem?

– Też nikt. Ta lista funk­cjo­nuje od tego roku, a dokład­nie od dzi­siaj.

Xie Lian zamru­gał.

– Co? Czyli stwo­rzono ją spe­cjal­nie dla mnie?

– Ale wiesz, dla­czego dosta­łeś pierw­sze miej­sce? – spy­tała Ling Wen.

– Dla­czego?

– Spójrz, pro­szę, na tam­ten dzwon.

Wycią­gnęła dłoń i coś wska­zała. Xie Lian wytę­żał wzrok, ale widział tylko pałac z bia­łego jade­itu i krą­żące nad nim białe obłoki. Patrzył i patrzył, wytę­żał i wytę­żał wzrok, aż wresz­cie zde­cy­do­wał się spy­tać:

– Gdzie jest dzwon? Nie widzę.

– Zga­dza się, nie widzisz – potwier­dziła Ling Wen. – Kie­dyś był tam dzwon, ale się roz­bił, gdy wstę­po­wa­łeś do nieba. – Xie Lian mil­czał. – Ten dzwon był nie­zwy­kle pogod­nie uspo­so­biony – mówiła z powagą Ling Wen. – Kiedy ktoś wstę­po­wał w Nie­biosa, bił gło­śno, by to uczcić. Ty się poja­wi­łeś i roz­ko­ły­sał się jak sza­lony. Prze­stał dopiero po upadku z dzwon­nicy. Ude­rzył jesz­cze boga-wojow­nika, który tam­tędy prze­cho­dził.

– Może ni­gdy nie widział, jak ktoś wstę­puje do Nie­bios po raz trzeci… Wszystko z nim w porządku? – zatro­skał się Xie Lian.

– Nie, na­dal jest w napra­wie.

– Mia­łem na myśli boga.

– Z miej­sca roz­pła­tał dzwon na pół. Pójdźmy dalej. Spójrz na tam­ten złoty pałac. Widzisz?

Ling Wen ponow­nie coś wska­zała, a Xie Lian podą­żył za nią wzro­kiem. Zoba­czył wysta­jącą z chmur złotą kopułę i wes­tchnął z ulgą.

– Tym razem widzę.

– To nie­do­brze, że widzisz. Bo wcze­śniej niczego tam nie było – poin­for­mo­wała go rze­czowo. – W dniu twego wstą­pie­nia do Nie­bios wiele zło­tych kopuł się zawa­liło, nie było wyj­ścia, trzeba było posta­wić kilka tym­cza­so­wych. Nie uwa­żasz, że są strasz­nie pry­mi­tywne?

Xie Lian wes­tchnął i się uśmiech­nął.

– Rozu­miem. Powiedz mi, jak mogę napra­wić sytu­ację.

– Jasne. – Ling Wen wycią­gnęła skądś aba­kus i przez chwilę kli­kała, prze­rzu­ca­jąc kulki, po czym poka­zała mu wynik. – Osiem milio­nów osiem­set tysięcy zasług.

Xie Lian pac­nął się dło­nią w czoło.

Osiem milio­nów osiem­set tysięcy zasług? Gdyby to było osiem­set lat temu, nie mru­gnąłby nawet okiem. Ale teraz wszystko wyglą­dało ina­czej. Został dwu­krot­nie wygnany, jego świą­ty­nie w świe­cie śmier­tel­ni­ków spa­lono co do jed­nej, a wraz z wyznaw­cami znik­nęła jego moc. Nikt nie zapali mu kadzi­dła. Po tym wszyst­kim został z niczym.

Ling Wen pokle­pała go po ramie­niu.

– Nie trać nadziei, Wasza Wyso­kość. Dopiero co wró­ci­łeś, idź naj­pierw do Kręgu Ducho­wego Prze­pływu Wyż­szej Izby Nie­bios, przy­wi­taj się z innymi nie­śmier­tel­nymi. Jak to mówią, jak nie drzwiami, to oknem.

Xie Lian zaśmiał się gorzko.

– Oba­wiam się, że ja mogę z tego okna tylko wypaść!

Wyszedł z pawi­lonu Ling Wen, po czym zna­lazł sobie ustronny kąt w Alei Sto­licy Nie­śmier­tel­nych i przy­kuc­nął. Złą­czył dwa palce, deli­kat­nie pod­parł nimi skroń i skon­tak­to­wał się tele­pa­tycz­nie z Krę­giem Ducho­wego Prze­pływu Wyż­szej Izby Nie­bios.

Był to magiczny krąg, który pozwa­lał bogom na bły­ska­wiczną komu­ni­ka­cję za pomocą tele­pa­tii. Można powie­dzieć, że w Wyż­szej Izbie Nie­bios, gdzie­kol­wiek spoj­rzeć, tam trafi się na jakie­goś cesa­rza, króla czy gene­rała, a i boha­te­rów czy hero­sów było na pęczki. Kró­lo­wie, księż­niczki, cesa­rzo­wie, wojow­nicy wszel­kiego rodzaju nie sta­no­wili rzad­kiego widoku w Alei Sto­licy Nie­śmier­tel­nych. Kto tu nie był wybrań­cem Nie­bios? Kiedy bogo­wie byli obecni, mogli poroz­ma­wiać ze sobą za pomocą tele­pa­tii. Gdy Xie Lian wnie­bo­wstą­pił po raz pierw­szy, był tak pod­eks­cy­to­wany, że łapał każ­dego boga z kręgu i się z nim witał, opo­wia­dał szcze­gó­łowo o sobie, ale teraz po pro­stu nie mógł tak zro­bić, lepiej było sie­dzieć cicho. Bar­dzo szybko zna­lazł się ktoś, kto zwró­cił uwagę na poja­wie­nie się nowej osoby.

– Wasza Wyso­kość? – spy­tał cichy głos.

A więc w Nie­bio­sach są jesz­cze jakieś bóstwa, które się do niego odzy­wają!

Xie Lian poczuł w sercu radość.

– To ja. Witam wszyst­kich, znowu wró­ci­łem!

Jesz­cze nie skoń­czył, kiedy głos wszedł mu w słowo:

– Wasza Wyso­kość raczy żar­to­wać? Jak mamy nor­mal­nie funk­cjo­no­wać, skoro wró­ci­łeś?

Xie Lian zamarł. Na szczę­ście Ling Wen szybko wysłała mu bez­po­śred­nią wia­do­mość z przy­po­mnie­niem. Wypo­wie­działa tylko jedno słowo:

– Dzwon.

Xie Lian zro­zu­miał w lot. To była jego ofiara, bóg ude­rzony przez dzwon!

Nic dziw­nego, że atmos­fera była tak nie­zręczna, trzeba prze­pro­sić! Ale nie można prze­pro­sić, jeśli się nie zna czy­je­goś imie­nia, więc Xie Lian zapy­tał uprzej­mie:

– Czy mogę poznać imię wasz­mo­ści?

Po tych sło­wach druga strona nie­ocze­ki­wa­nie zamil­kła. A pozo­stałe bóstwa, świa­dome tego, co nad­cho­dziło, nad­sta­wiły uszu.

– Książę, cho­ciaż sądzę, że nie mogłeś go nie roz­po­znać, to jed­nak ci pod­po­wiem: to Mu Qing – prze­ka­zała mu cicho Ling Wen.

– Kto? Mówisz, że kto? – zdzi­wił się Xie Lian. – To jest Mu Qing?

Mu Qing był bogiem-wojow­ni­kiem zarzą­dza­ją­cym połu­dnio­wym zacho­dem, nosił przy­do­mek Xuan­zhen, miał tysiące świą­tyń, kadzi­dła licz­nie się paliły na jego cześć. Ale osiem­set lat wcze­śniej był bogiem słu­żeb­nym w świą­tyni pałacu Xianle. I bie­gał po spra­wunki Xie Liana.

Ling Wen też była zasko­czona.

– Nie mogę uwie­rzyć, że go nie roz­po­zna­łeś.

– Naprawdę. Wcze­śniej roz­ma­wiał ze mną uprzej­mie, nie w taki spo­sób. Nawet nie pamię­tam dobrze, kiedy ostatni raz się z nim widzia­łem. Nie­długo zapo­mniał­bym nawet, jak wygląda. Jak miał­bym go roz­po­znać po gło­sie? – bro­nił się Xie Lian.

Sytu­acja była dość nie­zręczna. Wtedy Xie Lian nosił tytuł księ­cia Xianle i prak­ty­ko­wał w Kró­lew­skiej Świą­tyni. Była to świą­ty­nia rodziny kró­lew­skiej w Xianle, która bar­dzo surowo dobie­rała uczniów. A że Mu Qing pocho­dził z bied­nej rodziny, a do tego był synem prze­stępcy, nie wolno mu było tam prak­ty­ko­wać. Mógł jedy­nie być sługą, sprzą­tać świą­ty­nię, poda­wać her­batę i przy­no­sić wodę. Xie Lian, który widział, jak ciężko Mu Qing pra­cuje, popro­sił kapła­nów, by wbrew zasa­dom go przy­jęli. Książę był bar­dzo prze­ko­nu­jący, więc w końcu Mu Qin­gowi pozwo­lono zostać uczniem i mógł prak­ty­ko­wać razem z księ­ciem. Kiedy Xie Lian wnie­bo­wstą­pił, zabrał go ze sobą do Wyż­szej Izby Nie­bios.

Ale gdy został zde­gra­do­wany i zesłany do świata śmier­tel­ni­ków, Mu Qing nie podą­żył za nim, tylko zna­lazł sobie świętą jaski­nię i żar­li­wie poku­to­wał. Nie minęło kilka lat, a pod­jął wyzwa­nie2 Nie­bios i znów wnie­bo­wstą­pił.

Mu Qing nie ode­zwał się ani sło­wem.

– Bar­dzo się gniewa – wyja­śniła księ­ciu Ling Wen.

Xie Lian potarł czoło i powie­dział:

– A może on uważa, że ja spe­cjal­nie zrzu­ci­łem na niego ten dzwon…

W tym momen­cie wtrą­cił się jakiś gniewny głos:

– Który sukin­syn znisz­czył mój złoty pawi­lon?! Przy­zna­wać się!

Xie Lian czuł, że od tego krzyku wybuch­nie mu głowa. Mu Qing zaś zde­cy­do­wał się prze­rwać mil­cze­nie. Zaśmiał się, a tam­ten głos wybuch­nął gnie­wem:

– Co cię tak bawi? To twoja sprawka?!

– Bawi mnie to, że ledwo się ode­zwiesz, a już prze­kli­nasz – odparł Mu Qing spo­koj­nie. – Ten, który zbu­rzył twój złoty pawi­lon, jest w Kręgu, sam spy­taj.

Xie Lian odchrząk­nął i wyznał:

– To ja. Prze­pra­szam.

Ledwo się ode­zwał, tam­ten zamilkł. Za to obok ucha księ­cia roz­brzmiał głos Ling Wen:

– Książę, to Feng Xin.

– Jego pozna­łem – odparł Xie Lian.

– Nie przej­muj się, on nie chciał cię obra­zić tym „sukin­sy­nem” – odpo­wie­działa Ling Wen.

– Wiem. Po pro­stu taki jest – sko­men­to­wał Xie Lian.

Feng Xin był bogiem-wojow­ni­kiem zarzą­dza­ją­cym połu­dnio­wym wscho­dem, nosił przy­do­mek Nany­ang, a ludzie go uwiel­biali. Osiem­set lat temu też nale­żał do bóstw słu­żą­cych w świą­tyni pałacu Xianle. Odzna­czał się lojal­no­ścią, a odkąd Xie Lian skoń­czył czter­na­ście lat, Feng Xin był jego ochro­nia­rzem. Razem dora­stali, razem wnie­bo­wstą­pili, razem zostali zde­gra­do­wani i wygnani. Ale nie­stety, nie wytrwali razem tych ośmiu­set lat.

Dla­czego musiało tra­fić aku­rat na tych dwóch? Wyglą­dało, jakby się mścił na pod­wład­nych, któ­rzy go opu­ścili! Bo cokol­wiek by mówić, poto­mek zna­mie­ni­tego rodu skoń­czył jako Pośmie­wi­sko Trzech Świa­tów, a dwaj słu­dzy wspięli się po jego ple­cach – czy było to zapla­no­wane przez los spo­tka­nie po latach?

Na szczę­ście Xie Lian miał grub­szą skórę niż inni, w końcu przez te osiem­set lat ni­gdy się dobrze nie najadł, chyba że wstydu. Powie­dział więc szcze­rze:

– Tym razem mój powrót spra­wił wam dużo kło­po­tów, prze­pra­szam. Posta­ram się zadość­uczy­nić waszym stra­tom, daj­cie mi tylko tro­chę czasu.

– Powi­nie­neś zatem, Wasza Wyso­kość, się zasta­no­wić, jak zdo­być osiem milio­nów osiem­set tysięcy zasług – par­sk­nął Mu Qing. – Wie­rzę, że to nic trud­nego dla księ­cia obda­rzo­nego taką mocą.

Gdzie mógłby zdo­być osiem milio­nów osiem­set tysięcy zasług i spła­cić dług?

Xie Lia­nowi pozo­stało tylko wró­cić do pawi­lonu Ling Wen.

– Czy ostat­nio śmier­telni modlą się do Sto­licy Nie­śmier­tel­nych o bło­go­sła­wień­stwa albo skła­dają prośby? Przyjmę każdą modli­twę, jeśli można zdo­być zasługi. A może trzeba poza­mia­tać tu ulice? Też mogę, jestem bar­dzo dobry w zamia­ta­niu.

– Obę­dzie się, Wasza Wyso­kość… – odpo­wie­działa Ling Wen. – Odłóż tę mio­tłę. Jeżeli cho­dzi o modli­twy, to cesarz ma wła­śnie sprawę, może chcesz mu pomóc?

W nie­bie był tylko jeden cesarz. A gdy cze­goś chciał, nie musiał nikogo o nic pro­sić. Dla­tego Xie Lian od razu się wypro­sto­wał.

– O co cho­dzi? – spy­tał.

Ling Wen podała mu zwój.

– Na pół­nocy jest góra – powie­działa. – Nazywa się Górą Szla­chet­nych. Sły­sza­łeś kie­dyś o niej?

– Nie tylko sły­sza­łem. – Xie Lian się uśmiech­nął. – A co, zro­biło się tam nie­spo­koj­nie?

– Dość nie­spo­koj­nie – przy­znała Ling Wen. – Gro­ma­dzą się tłumy wier­nych, modlą się jak sza­leni, musisz to zoba­czyć na wła­sne oczy.

Wierni dzie­lili się na trzy typy. Pierw­szy to zamożni, któ­rzy wyda­wali pie­nią­dze na pale­nie kadzi­deł, odpra­wia­nie rytu­ałów i budo­wa­nie świą­tyń, drugi – kazno­dzieje naucza­jący innych, do trze­ciego typu nale­żeli zaś ci, któ­rzy prak­ty­ko­wali całym ser­cem i cia­łem. Tych pierw­szych było naj­wię­cej; im ktoś był bogat­szy, tym więk­szy czuł respekt przed demo­nami i bogami, a boga­tych jest na ziemi tylu, ile ryb w morzu. Trze­cia grupa była naj­mniej­sza, bo jeśli ktoś naprawdę jest w sta­nie tyle zro­bić, to ozna­cza, że tylko krok dzieli go od wnie­bo­wstą­pie­nia. Teraz zde­cy­do­wa­nie cho­dziło o tę pierw­szą grupę.

– Jak wiesz, cesarz dwoi się i troi, przez cały rok na okrą­gło strzeże gór i mórz, nie ma ani chwili wol­nego, jeżeli więc pój­dziesz tam za niego i speł­nisz modli­twy, wszyst­kie zasługi pójdą na twoje konto. Co ty na to?

Xie Lian wycią­gnął obie ręce po zwój.

– Wiel­kie dzięki.

Było oczy­wi­stym, że Jun Wu pró­bo­wał mu pomóc, tylko dla nie­po­znaki sfor­mu­ło­wał to tak, jakby to on pro­sił księ­cia o przy­sługę. Xie Lian nie mógł tego nie zauwa­żyć.

– Ja tu tylko pośred­ni­czę, jeśli chcesz dzię­ko­wać, to pocze­kaj, aż cesarz wróci, i zrób to oso­bi­ście. Twoja moc nie wystar­czy, więc znajdę ci kil­koro bóstw słu­żeb­nych do pomocy.

Obecni bogo­wie-wojow­nicy albo go nie znali, albo nie lubili, tego Xie Lian był pewien.

– Nie trzeba, nie zdo­łasz nikogo zna­leźć – powie­dział.

– Spró­buję – odparła Ling Wen, po czym połą­czyła się z Krę­giem i powie­działa: – Słu­chaj­cie wszy­scy, cesarz potrze­buje ludzi do pil­nego zada­nia na pół­nocy, czy ktoś może uży­czyć dwóch sług?

Nie­spo­dzie­wa­nie jako pierw­szy ode­zwał się Mu Qing.

– Komu? W naszych świą­ty­niach sług nie bra­kuje, ale nie chcę odda­wać ich księ­ciu.

„Czy ty sie­dzisz na tym Kręgu od rana do wie­czora?”, pomy­ślał Xie Lian.

– Mu Qing, w ostat­nich dniach cią­gle cię tu spo­ty­kam, wygląda na to, że brak ci zajęć. – Ling Wen się zaśmiała. – Pamię­taj, żeby się nie spóź­nić z rapor­tem.

– Zra­ni­łem się w rękę, wciąż docho­dzę do sie­bie – odparł spo­koj­nie.

Mil­czący bogo­wie pomy­śleli: „Twoja ręka była zdolna roz­pła­ty­wać góry i roz­sz­cze­piać morza, co mógł jej zro­bić dzwon?”.

Przez chwilę nikt się nie odzy­wał, Xie Lian powie­dział więc do Ling Wen:

– No widzisz, mówi­łem, że nikt nie uży­czy sług.

Ling Wen pier­wot­nie zamie­rzała naj­pierw zała­twić dwie osoby, a dopiero potem opo­wie­dzieć o szcze­gó­łach.

– Gdyby Mu Qing się nie ode­zwał, tobym dała radę – powie­działa.

– Myśleli, że pytasz o pomoc dla cesa­rza, więc pew­nie, że byś dała radę. – Xie Lian się zaśmiał. – Ale niech­by tylko się zorien­to­wali, że to o mnie cho­dzi… Oba­wiam się, że skoń­czy­łoby się awan­turą i jak mie­li­by­śmy w tej sytu­acji współ­pra­co­wać? Przy­wy­kłem do tego, że jestem sam, nie sądzę, żeby mi cze­goś bra­ko­wało, dam radę. Dzię­kuję ci, wyru­szam natych­miast.

Ling Wen nie pozo­stało nic innego, jak tylko zło­żyć dło­nie przed sobą w geście pozdro­wie­nia.

– Dobrze – odparła. – Pół­noc to teren gene­rała Pei Minga, jego Świe­tli­sta Świą­ty­nia jest w roz­kwi­cie. Jeśli będziesz cze­goś potrze­bo­wał, możesz pro­sić go o pomoc. Dobrej podróży, Wasza Wyso­kość. Niech cię Nie­biosa bło­go­sła­wią.

– I strzegą nas ode złego! – odparł Xie Lian, poma­chał jej i z gra­cją opu­ścił pawi­lon.

Rozdział trzeci

Demon szuka żony, a książę wsiada do lek­tyki

Trzy dni póź­niej.

Na ubo­czu stała nie­wielka her­ba­ciar­nia. Pra­co­wali w niej pro­ści ludzie, a na gości cze­kał piękny widok: góry i woda, ludzie i mia­sto. I niby nie­wiele, ale było tam wszystko, czyli w sam raz. Spo­tka­nia w takiej sce­ne­rii szybko się sta­wały pięk­nymi wspo­mnie­niami. Tutej­szy mistrz cere­mo­nii nie miał zbyt wiele pracy, gdy więc nie było gości, wysta­wiał sobie przed drzwi sto­łek. Patrzył na góry i wodę, na ludzi i mia­sto, patrzył i się rado­wał. Wypa­trzył tak kie­dyś w dali tao­istę w bieli, pokry­tego war­stwą kurzu, zna­kiem dłu­giej wędrówki. Ten się zbli­żył, minął her­ba­ciar­nię, ale się zatrzy­mał i powoli zawró­cił. Przy­trzy­mał dło­nią bam­bu­sowy kape­lusz, pod­niósł głowę i spoj­rzał na szyld.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki