Wataha Lupus magnus ebook

© by Magda Krupa-Szlama, 2023

© by Wiedźmi Las, 2023

Redakcja językowa i korekta:

Łucja Oś

Projekt typograficzny, skład i łamanie, wersja elektroniczna:

Mateusz Cichosz

Projekt okładki:

Justyna Knapik

Ilustracja wykorzystana na okładce:

© imipolex | stock.adobe.com

Ilustracja wykorzystana w książce:

© klyaksun | depositphotos.com

ISBN: 978-83-968236-2-5

Wydanie I, Wrocław 2023

Książka ani żadna jej część nie może być kopio­wana w urzą­dze­niach prze­twa­rza­nia da­nych ani w ja­ki­kol­wiek inny spo­sób re­pro­du­ko­wana czy od­czy­ty­wana w środ­kach pu­blicz­nego prze­kazu bez pi­sem­nej zgody Au­torki. Utwór ni­niej­szy jest dzie­łem fik­cyj­nym i sta­nowi pro­dukt wy­obraźni Au­torki. Wszel­kie po­do­bień­stwo do praw­dzi­wych po­staci i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Kontakt z Autorką

[email protected]

https://www.instagram.com/magdakrupaszlama_autorka/

Dla mnie – za to, że się nie pod­da­łam,

i dla Was – za to, że we mnie wie­rzy­li­ście.

Pro­log

„W Pusz­czy Bia­ło­wie­skiej po­ja­wia się co­raz wię­cej wil­ków. Są one o wiele więk­sze niż te wy­stę­pu­jące tam od po­ko­leń. Na­ukowcy zgod­nie twier­dzą, że na­leży ob­ser­wo­wać ol­brzy­mią wa­tahę. Ośro­dek Po­mocy Wil­kom ma za­cząć dzia­łać dwu­dzie­stego szó­stego czerwca bie­żą­cego roku. Wciąż nie wia­domo, kto obej­mie sta­no­wi­sko Głów­nego Le­ka­rza We­te­ry­na­rii, jed­nak z ano­ni­mo­wego źró­dła wiem, że pro­po­zy­cję otrzy­mała…”

Za­par­ko­wa­łam sa­mo­chód w ga­rażu i wy­łą­czy­łam sil­nik, ra­zem z któ­rym uci­chło ra­dio. Wol­nym kro­kiem we­szłam do windy. Nocna zmiana dała mi w kość. Ste­ry­li­za­cja wil­czycy z miej­skiego ogrodu zoo­lo­gicz­nego oka­zała się trud­niej­sza, niż za­kła­da­li­śmy. Za­jęła kil­ka­dzie­siąt mi­nut wię­cej, niż po­winna. Stopy pie­kły mnie nie­mi­ło­sier­nie, ale upar­cie szłam przez ko­ry­tarz w czar­nych szpil­kach. Była dzie­wiąta rano, a tem­pe­ra­tura już prze­kro­czyła ra­cjo­nalną gra­nicę cie­pła. Zmę­czona opar­łam się o ścianę, prze­szu­ku­jąc to­rebkę. Drzwi miesz­ka­nia obok otwo­rzyły się, zo­ba­czy­łam moją ­są­siadkę z kil­ku­mie­sięczną córką w ra­mio­nach.

– Dzień do­bry, Łu­cjo – po­wie­działa ra­do­śnie.

– Dzień do­bry, Apo­lo­nio – od­par­łam. Czu­łam, że ko­bieta chciała o coś za­py­tać, jed­nak wi­dok mo­jej zmę­czo­nej twa­rzy mu­siał ją od tego od­wieść, bo opu­ściła klatkę.

Po kilku se­kun­dach mie­sza­nia za­war­to­ści skó­rza­nej to­rebki uświa­do­mi­łam so­bie, że klu­cze scho­wa­łam w jed­nej z za­my­ka­nych kie­szeni od we­wnątrz ścianki. Wes­tchnę­łam zła na sie­bie i prze­krę­ci­łam dwa zamki. Gdy tylko za­mknęły się za mną drzwi, zrzu­ci­łam buty, a spuch­nięte stopy wsu­nę­łam w gra­na­towe klapki. Wol­nym kro­kiem po­szłam do sy­pialni, wy­ję­łam z szafy ko­szulę nocną, po czym za­mknę­łam się w ła­zience. Chłodna woda z desz­czow­nicy spły­wała po moim ciele, a ja chwia­łam się na no­gach, wal­cząc ze zmę­cze­niem. Z ca­łych sił sta­ra­łam się nie za­snąć pod prysz­ni­cem.

Usia­dłam na sy­pial­nia­nym łóżku, słu­cha­jąc dźwięku vi­deo po­łą­cze­nia na What­sAp­pie. Nie my­śla­łam o ni­czym poza cze­ko­la­do­wymi oczami, które tak bar­dzo chcia­łam zo­ba­czyć. U Łu­ka­sza była czwarta nad ra­nem, czyli wła­śnie zbie­rał się do pracy. Miesz­kał w No­wym Jorku już pół roku, a przez na­pięty gra­fik u mnie w kli­nice i jego spo­tka­nia nie wi­dzie­li­śmy się ty­leż samo. W końcu ode­brał, ale na ekra­nie za­miast przy­stoj­nej, mę­skiej twa­rzy zo­ba­czy­łam zie­lo­no­oką mo­delkę z bu­rzą blond wło­sów. Była o wiele młod­sza i ład­niej­sza ode mnie, a fakt, że miała na so­bie tylko bie­li­znę, wcale nie po­ma­gał.

– Who, the hell, are you? – za­py­tała me­lo­dyj­nym gło­sem, z któ­rego są­czył się jad.

Mi­nęło kilka se­kund, za­nim oprzy­tom­nia­łam na tyle, żeby po­wie­dzieć co­kol­wiek.

– Gdzie jest Łu­kasz? – wy­szep­ta­łam, łu­dząc się, że to wszystko było je­dy­nie wiel­kim nie­po­ro­zu­mie­niem. Ze zmę­cze­nia za­po­mnia­łam, że po­win­nam była mó­wić po an­giel­sku, jed­nak ko­bieta za­re­ago­wała bły­ska­wicz­nie.

– Fuc­king, le­ave my boy­friend alone, bitch! – krzyk­nęła i się roz­łą­czyła.

Otwo­rzy­łam usta ze zdzi­wie­nia. Do­sko­nale ro­zu­mia­łam słowa ko­biety, ale mój umysł nie chciał przy­jąć ich do wia­do­mo­ści. Prze­cież na­zwała go swoim chło­pa­kiem, to nie mo­gła być po­myłka, tłu­ma­czy­łam so­bie w my­ślach. A może mo­gła? Może nie zro­zu­miała, że py­tam o mo­jego Łu­ka­sza? Cho­lera, Łu­cjo! Nie rób tego! Nie twórz wła­snych teo­rii, nie do­wiesz się, jaka jest prawda, do­póki nie za­py­tasz.

Wpa­try­wa­łam się w czarny ekran te­le­fonu, sta­ra­jąc się prze­mó­wić so­bie do ro­zumu. Nie po­win­nam była wy­cią­gać po­chop­nych wnio­sków, ale nie po­tra­fi­łam my­śleć lo­gicz­nie, kiedy w moim wnę­trzu sza­lały emo­cje. Z jed­nej strony nie chcia­łam go skre­ślać przed jego próbą wy­tłu­ma­cze­nia się, z dru­giej nie mo­głam wyjść na za­śle­pioną dziew­czynę, któ­rej można do­ro­bić rogi. Zde­ner­wo­wana po­szłam do kuchni po kor­ko­ciąg. Z szafki wy­ję­łam bu­telkę ulu­bio­nego wina i szkło. Na­la­łam so­bie tylko tro­chę. Wró­ci­łam do łóżka. Sta­ra­łam się za­snąć. Jed­nak od­po­czy­nek nie był mi pi­sany. Cały dzień sie­dzia­łam w ci­szy, wpa­trzona w ja­sne ściany sy­pialni. Na­wet nie za­uwa­ży­łam, kiedy skoń­czył mi się al­ko­hol, za to bo­le­śnie od­czu­łam mo­ment, w któ­rym za­dzwo­nił mój bu­dzik. Z nie­za­do­wo­le­niem spoj­rza­łam na wy­świe­tlacz i wes­tchnę­łam zre­zy­gno­wana. Do­cho­dziła osiem­na­sta, a ja mia­łam ko­lejną nockę. Z ol­brzy­mim bó­lem głowy i za­pcha­nymi za­to­kami uda­łam się do ła­zienki.

Tak­sów­karz je­chał szybko i ner­wowo. Na świa­tłach ha­mo­wał gwał­tow­nie. Mia­sto stało w kor­kach. W nor­mal­nej sy­tu­acji sie­dzia­ła­bym spięta, bo­jąc się, że kie­rowca spo­wo­duje wy­pa­dek. Jed­nak to nie było stan­dar­dowe po­po­łu­dnie. My­śla­łam o na­rze­czo­nym, mo­dląc się, aby nikt w pracy nie za­uwa­żył, w ja­kim sta­nie by­łam.

I

Od pa­mięt­nej roz­mowy na What­sAp­pie mi­nęły dwa ty­go­dnie. Sie­dzia­łam w jed­nej z wro­cław­skich ka­wiarni, cze­ka­jąc na Łu­ka­sza. Na­gle udało mu się zna­leźć czas, aby wró­cić do Pol­ski i wszystko ze mną omó­wić. Za­ję­łam miej­sce przy ol­brzy­mim oknie z wi­do­kiem na ry­nek. Lu­bi­łam ten lo­kal, przy­cho­dzi­łam tam w każdą so­botę rano, od kiedy zo­sta­łam w kraju sama. Nie­stety tym ra­zem nie de­lek­to­wa­łam się kawą w spo­koju, ale ner­wowo roz­glą­da­łam, pod­rzu­ca­jąc szybko nogą. Cienka szpilka stu­kała ci­cho o ka­mienną po­sadzkę, a sie­dząca nie­opo­dal ko­bieta spo­glą­dała na mnie kar­cąco. Uśmiech­nę­łam się prze­pra­sza­jąco, sta­ra­jąc się uspo­koić ner­wowy tik. Na próżno. Po kilku gło­śnych od­chrząk­nię­ciach i pró­bach za­bi­cia mnie wzro­kiem przez są­siadkę w drzwiach sta­nął wy­soki, przy­stojny męż­czy­zna po trzy­dzie­stce. Przez chwilę ska­no­wał uważ­nie salę, a gdy mnie do­strzegł, uśmiech­nął się sze­roko i ru­szył. Po­ko­na­nie dzie­lą­cej nas od­le­gło­ści za­jęło mu kilka se­kund, a ja w tym cza­sie zdą­ży­łam kil­ka­na­ście razy po­my­śleć o ucieczce, wy­tłu­ma­czyć go, zmie­szać z bło­tem i prze­pro­sić, ale sama nie wie­dzia­łam za co. Oczy­wi­ście całe przed­sta­wie­nie od­by­wało się tylko w mo­jej gło­wie.

– Łu­cja – po­wie­dział ra­do­śnie, na­chy­la­jąc się, aby uca­ło­wać mnie w po­li­czek.

Szybko cof­nę­łam głowę. Bru­net na szczę­ście do­brze zin­ter­pre­to­wał gest i po chwili usiadł na­prze­ciwko. Mina mu zrze­dła, a gę­ste brwi zbli­żyły się do sie­bie znacz­nie.

– Jak się czu­jesz?

Prych­nę­łam.

– Za­mó­wi­łaś już coś?

Nie mu­sia­łam od­po­wia­dać, bo gdy tylko wy­po­wie­dział ostat­nie słowo, drobna kel­nerka po­sta­wiła przede mną czarną kawę i cia­sto z dużą ilo­ścią ma­scar­pone, orze­chów i kar­melu.

– Co przy­go­to­wać dla pana? – za­py­tała dziew­czyna, a na­szym oczom uka­zał się apa­rat na bia­łych zę­bach.

– Espresso, po­pro­szę.

Blon­dynka znik­nęła. Sie­dzie­li­śmy w ci­szy ze wzro­kiem wbi­tym w szklany sto­lik, a przy­naj­mniej ja wła­śnie na to pa­trzy­łam.

– Mo­żemy po­roz­ma­wiać?

– Pew­nie, prze­cież po to tu je­ste­śmy – wy­szcze­bio­ta­łam przed wło­że­niem ka­wałka cia­sta do ust.

– Ro­zu­miem, że je­steś zła.

Do­brze, że by­łam za­jęta prze­żu­wa­niem, bo aż ję­zyk mnie piekł od ci­sną­cych się nań słów.

– Nie chcia­łem cię skrzyw­dzić – kon­ty­nu­ował Łu­kasz. – Nie mia­łem za­miaru za­ko­chać się w Avy. To było sil­niej­sze ode mnie.

– Nie ob­cho­dzi mnie wa­sza hi­sto­ria i ogrom łą­czą­cego was uczu­cia – rzu­ci­łam, gdy słodka mie­szanka opu­ściła jamę ustną. – Od jak dawna się spo­ty­ka­cie?

Kel­nerka po­sta­wiła przed nim ma­lutką fi­li­żankę, po czym spoj­rzała na mnie. Mu­sia­łam mieć nie­tęgą minę, bo dziew­czyna od­wró­ciła się na pię­cie i po­spiesz­nie ode­szła w stronę baru.

– Od pię­ciu mie­sięcy.

Nie­mal za­dła­wi­łam się ka­wał­kiem cia­sta.

– Pię­ciu mie­sięcy – wy­szep­ta­łam. – Prze­cież wy­je­cha­łeś pół roku temu. Jak na ko­goś, kto nie chciał mnie zdra­dzić, cał­kiem szybko ci po­szło.

Le­d­wie pa­no­wa­łam nad to­nem głosu. Nie chcia­łam krzy­czeć. Spe­cjal­nie za­pro­po­no­wa­łam spo­tka­nie w miej­scu pu­blicz­nym, żeby ci wszy­scy lu­dzie trzy­mali mój tem­pe­ra­ment w ry­zach.

– Nie mam nic na swoją obronę – po­wie­dział, uno­sząc ręce do góry.

My­śla­łam, że mnie pio­run ku­li­sty trafi. Całe moje ciało ki­piało z wście­kło­ści. Z ze­wnątrz na­to­miast je­dyną oznaką zde­ner­wo­wa­nia był wi­del­czyk roz­szar­pu­jący de­ser na strzępy.

– Łu­cja, ja na­prawdę ją ko­cham.

Chcia­łam wy­buch­nąć. Pra­gnę­łam krzy­czeć, rzu­cać ta­le­rzami, a na­wet ob­lać go tym cho­ler­nym espresso. Za­miast tego spoj­rza­łam w cze­ko­la­dowe oczy i za­mar­łam. Cała złość na­gle ule­ciała, za­stą­piona ża­lem. Mó­wił szcze­rze. Te małe iskierki zna­łam z au­top­sji. Z pierw­szych dwóch lat na­szego związku. Prawdą było, że od po­nad roku du­si­łam się w tej re­la­cji, a z tyłu głowy wciąż mia­łam myśl o ze­rwa­niu za­rę­czyn. Przez całe dwa ty­go­dnie by­łam wście­kła, ale nie dla­tego że Łu­kasz ma inną. Z per­spek­tywy czasu oka­zało się to swego ro­dzaju ulgą. Tar­gały mną ta­kie emo­cje, po­nie­waż nie mo­głam zro­zu­mieć, dla­czego okła­my­wał dwie ko­biety, za­miast za­cho­wać się jak na czło­wieka przy­stało i po pro­stu skoń­czyć pa­ro­dię, którą od dłuż­szego czasu był nasz zwią­zek.

– To do­brze. Oby ta mi­łość była do gro­bo­wej de­ski – po­wie­dzia­łam, prze­cie­ra­jąc usta chu­s­teczką. – To było miłe spo­tka­nie, twoje rze­czy wy­ślę ku­rie­rem – rzu­ci­łam, pod­no­sząc się na­gle.

– Ale Łu­cja… – za­czął.

– Cie­szę się, że je­steś szczę­śliwy. Nie zmie­nia to faktu, że je­stem wście­kła. Po­gry­wa­łeś ze mną przez pięć mie­sięcy. Nie mo­głeś za­cho­wać się od­po­wied­nio i wy­ło­żyć kawę na ławę? – już mia­łam wy­cho­dzić, kiedy coś mi się przy­po­mniało. – Aha, i nie ure­gu­lo­wa­łam ra­chunku.

Szłam szybko, zo­sta­wia­jąc za sobą na­rze­czo­nego, plany na przy­szłość i ułudę sta­bi­li­za­cji, którą two­rzy­łam przez ostat­nie kilka lat. By­łam tylko ja, trzy­dzie­sto­trzy­let­nia Łu­cja. Dok­tor me­dy­cyny we­te­ry­na­ryj­nej, spe­cja­li­sta cho­rób zwie­rząt nie­udo­mo­wio­nych, chi­rurg. Ko­bieta suk­cesu, która za wszelką cenę chce osią­gnąć to, co so­bie po­sta­nowi. Można po­wie­dzieć, że po­rażkę po­nio­słam tylko na jed­nym polu – w re­la­cjach dam­sko-mę­skich. W ży­ciu by­łam w dwóch związ­kach: trzy­ipół­let­nim – w cza­sie ­li­ceum oraz tym, który skoń­czył się roz­mową w ka­wiarni. Pierw­szy roz­padł się, bo oboje za­czę­li­śmy zmie­rzać w róż­nych kie­run­kach, drugi dla­tego, że ni­gdy w tych sa­mych nie spo­glą­da­li­śmy.

Z to­rebki wy­ję­łam te­le­fon i wy­bra­łam nu­mer, któ­rego nie wi­dzia­łam od dwóch mie­sięcy. Kom­plet­nie nie wie­dzia­łam, co mnie pod­ku­siło, żeby to zro­bić. Wście­kłość, wi­zja wa­lą­cego się świata, a może chwi­lowy przy­pływ od­wagi? Za­nim zdą­ży­łam stchó­rzyć, usły­sza­łam mę­ski głos.

– Ka­rol Wa­taha, słu­cham.

– Dzień do­bry. Mówi Łu­cja Ru­bik. Chcia­ła­bym przy­jąć pań­ską ofertę.

Sie­dzia­łam z kie­lisz­kiem pri­mi­tivo i pa­trzy­łam, jak czer­wona ciecz po­woli osa­dza się na ścian­kach, gdy wy­ko­ny­wa­łam nad­garst­kiem okrężne ru­chy. War­stwą ma­ki­jażu ukry­łam sine worki pod oczami. Ostat­nio nie mo­głam spać, bo gdy tylko pró­bo­wa­łam od­po­cząć, mój umysł przy­po­mi­nał, że je­stem sa­motna. Klatka pier­siowa jakby się kur­czyła, a serce wal­czyło o miej­sce, by bić. Nie pła­ka­łam, czego bar­dzo ża­ło­wa­łam. Łzy da­wały moż­li­wość zmniej­sze­nia stresu i bólu, po­zwa­lały, by wraz z nimi ucie­kły zmar­twie­nia. A ja ca­łymi no­cami po pro­stu le­ża­łam, wbi­ja­jąc nie­bie­skie tę­czówki w biały su­fit, i sta­ra­łam się za­jąć czymś umysł, by nie krzy­czał, że coś jest nie tak.

– Łu­cja? – z za­my­śle­nia wy­rwał mnie głos mo­jego prze­ło­żo­nego. – Twoja tak­sówka czeka.

Po­dał mi ra­mię, które z wdzięcz­no­ścią przy­ję­łam. By­łam zmę­czona, pod wpły­wem al­ko­holu i w wy­so­kich szpil­kach wręcz po­trze­bo­wa­łam eskorty.

– Dzię­kuję za zor­ga­ni­zo­wa­nie im­prezy po­że­gnal­nej, dok­to­rze – po­wie­dzia­łam, sto­jąc pod drzwiami jed­nej z naj­lep­szych kli­nik dla dzi­kich zwie­rząt w Eu­ro­pie. Ten bu­dy­nek, ci lu­dzie. By­łam z nimi przez osiem lat, a te­raz z cięż­kim ser­cem mó­wi­łam „że­gnaj­cie”.

– Za­słu­ży­łaś na nią – po­wie­dział ze smut­nym uśmie­chem. – Jed­nak pa­mię­taj, że nie spa­li­łaś żad­nych mo­stów. Gdy­byś jed­nak wró­ciła, to wszy­scy chęt­nie po­wi­tamy cię po­now­nie w na­szym ze­spole.

– Wiem. Dzię­kuję za szansę daną mi lata temu i tę, którą ofe­ru­jesz te­raz.

Męż­czy­zna uśmiech­nął się przy­jaź­nie.

– Uwa­żaj tam na sie­bie i pa­mię­taj, czego się na­uczy­łaś – po­wie­dział, gdy sta­nę­li­śmy przy cze­ka­ją­cym au­cie.

– Będę.

– Do zo­ba­cze­nia, dok­tor Ru­bik.

– Do zo­ba­cze­nia.

Wsia­dłam do cze­ka­ją­cej tak­sówki i po­da­łam ad­res. Po­woli zmie­rza­li­śmy z obrzeży do cen­trum Wro­cła­wia.

Gdy we­szłam do miesz­ka­nia, ci­cho za­mknę­łam za sobą drzwi i prze­krę­ci­łam górny za­mek. Spoj­rza­łam w wiel­kie lu­stro za­kry­wa­jące po­wierzch­nię szafy w przed­po­koju. Ma­ki­jaż wciąż speł­niał swoją rolę, a ja wy­glą­da­łam na wy­po­czętą. Biała, ołów­kowa su­kienka przed ko­lano le­żała zgrab­nie na moim ciele. Ni­gdy nie by­łam chuda, ra­czej w sam raz, jed­nak złe sa­mo­po­czu­cie w ciągu ostat­nich dni spra­wiło, że mój brzuch był ide­al­nie pła­ski. Zrzu­ci­łam szpilki i boso ru­szy­łam do sy­pialni. Pod ścianą stały za­pa­ko­wane kar­tony i wa­lizki. Wy­jeż­dża­łam na­stęp­nego dnia po po­łu­dniu, a dzień póź­niej w miesz­ka­niu mieli się po­ja­wić nowi lo­ka­to­rzy. Ro­dzice obie­cali, że będą z nimi w kon­tak­cie i gdyby były ja­kieś pro­blemy, to wszyst­kim się zajmą, że­bym nie mu­siała co chwilę wra­cać do Wro­cła­wia. By­łam im za to wdzięczna, tak jak za wszystko, co spo­tkało mnie w ży­ciu. Tylko dzięki nim otrzy­ma­łam tak wy­so­kie wy­kształ­ce­nie, bo ciężko pra­co­wali, że­bym mo­gła so­bie po­zwo­lić na li­ceum i stu­dia w mie­ście. Dla­tego tak długo zwle­ka­łam z po­wie­dze­niem im o roz­sta­niu z Łu­ka­szem. Oni byli ide­al­nym przy­kła­dem praw­dzi­wej mi­ło­ści, ra­zem od czter­dzie­stu lat, a wciąż za­cho­wy­wali się jak za­ko­chani na­sto­lat­ko­wie. Za to ja nie po­tra­fi­łam zna­leźć ko­goś, z kim mo­gła­bym zbu­do­wać wła­sną ro­dzinę.

Roz­pię­łam za­mek na ple­cach i lekko roz­ma­so­wa­łam spięty kark. Do je­dy­nej nie­spa­ko­wa­nej szklanki na­la­łam so­bie wody i usia­dłam przy stole. Czarno-biała, la­kie­ro­wana kuch­nia była ide­al­nie czy­sta, jak zwy­kle. No może poza tymi dniami, kiedy Łu­kasz u mnie go­to­wał. Uśmiech­nę­łam się lekko do na­pły­wa­ją­cych wspo­mnień.

Wzię­łam długi, go­rący prysz­nic, po czym we­szłam do łóżka. O dziwo, szybko udało mi się za­snąć, a w nocy obu­dzi­łam się tylko trzy razy. Wi­zja wy­jazdu i zmiany oto­cze­nia dzia­łała na mnie uspo­ka­ja­jąco, a prze­cież za­wsze ba­łam się prze­pro­wa­dzek.

– Cio­cia! – krzyk­nęła mała, brą­zo­wo­oka dziew­czynka, cią­gnąc mnie za brzeg ołów­ko­wej spód­nicy.

– Tak, Ma­ry­siu? – za­py­ta­łam, gdy tylko ode­bra­łam swoją kawę od ba­ri­sty. Bu­rza kasz­ta­no­wych lo­ków dziew­czynki nie­sfor­nie opa­dała na jej szczu­płe ra­miona. Mała była bar­dzo po­dobna do swo­jej mamy.

– Ma­mu­sia po­wie­działa, że może cię nie być na mo­ich uro­dzin­kach.

Za­smu­ciła się, spla­ta­jąc ra­miona na piersi. Wy­glą­dała ko­micz­nie, dla­tego uśmiech­nę­łam się sze­roko.

– Skar­bie, twoje uro­dziny są po wa­ka­cjach, je­żeli tylko będę mo­gła, to się na nich po­ja­wię.

– Obie­cu­jesz? – za­py­tała mała, wpa­tru­jąc się we mnie tymi du­żymi oczami.

– Obie­cuję.

Gdy to usły­szała, pu­ściła moją spód­nicę i w pod­sko­kach po­de­szła do sto­lika, przy któ­rym sie­działa moja przy­ja­ciółka.

– Ma­mu­siu! A cio­cia obie­cała, że bę­dzie! – krzyk­nęła ra­do­śnie.

Syl­wia sta­rała się ją uci­szyć, pa­trząc prze­pra­sza­jąco na in­nych go­ści.

– Obie­ca­łam, że zro­bię wszystko co w mo­jej mocy, by się po­ja­wić – po­pra­wi­łam ją.

– To pra­wie to samo – od­rze­kła ura­do­wana. – Bo ty masz, cio­cia, dużo mocy, więc ci się uda – do­dała pew­nie, a my ro­ze­śmia­ły­śmy się ser­decz­nie na te słowa.

– Spa­ko­wa­łaś już wszystko? – za­py­tała Syl­wia, po­pi­ja­jąc swoją latte.

– Tak, rze­czy już od kilku dni stoją w kar­to­nach.

– Je­steś tego pewna? – do­py­ty­wała.

– No tak, sama je pa­ko­wa­łam – od­par­łam roz­ba­wiona.

– Nie o tym mó­wię – wtrą­ciła, wy­wra­ca­jąc zie­lo­nymi oczami. – Py­tam, czy je­steś pewna tego wy­jazdu, re­zy­gna­cji z pracy i pod­ję­cia tej no­wej. Jesz­cze nie­dawno nie wy­obra­ża­łaś so­bie pra­co­wać w miej­scu in­nym niż kli­nika.

– Nie wiem – po­wie­dzia­łam, od­sta­wia­jąc fi­li­żankę. – Chyba ni­czego te­raz nie je­stem pewna, ale my­ślę, że ła­twiej mi bę­dzie ru­szyć i coś zmie­nić w no­wym miej­scu, niż tu, gdzie spę­dzi­łam sie­dem­na­ście lat. Tak na­prawdę dłu­żej miesz­kam we Wro­cła­wiu niż w domu ro­dzin­nym.

Syl­wia po­ki­wała je­dy­nie głową, a roz­mowa ze­szła na inne te­maty.

Je­cha­łam S8 za ti­rem wy­ła­do­wa­nym mo­imi rze­czami. Cho­ciaż „je­cha­łam” to chyba za dużo po­wie­dziane! Wlo­kłam się dzie­więć­dzie­siąt ki­lo­me­trów na go­dzinę. Moja ulu­biona sta­cja ra­diowa wy­peł­niała ci­szę. Wy­biła sie­dem­na­sta, za­częli nada­wać wia­do­mo­ści. Oczy­wi­ście nie obyło się bez ostrze­żeń przed falą upa­łów i po­ry­wa­czami gra­su­ją­cymi nad Bał­ty­kiem. Jed­nak nie spo­dzie­wa­łam się, iż usły­szę o so­bie.

„Ośro­dek Po­mocy Wil­kom otwiera się za dwa dni. Wła­śnie dzi­siaj mój ano­ni­mowy in­for­ma­tor prze­ka­zał mi imię i na­zwi­sko Głów­nego Le­ka­rza We­te­ry­na­rii. To sta­no­wi­sko obej­mie Łu­cja Ru­bik, dok­tor me­dy­cyny we­te­ry­na­ryj­nej, spe­cja­li­sta cho­rób zwie­rząt nie­udo­mo­wio­nych, spe­cja­li­sta chi­rurg. Uczen­nica jed­nego z naj­lep­szych le­ka­rzy dzi­kich zwie­rząt w Eu­ro­pie. Ta młoda, bo za­le­d­wie trzy­dzie­sto­trzy­let­nia, ko­bieta ma za sobą mie­siące wo­lon­ta­riatu w Zim­ba­bwe…”

Zde­ner­wo­wana zmie­ni­łam sta­cję. Na­prawdę nie chcia­łam słu­chać mowy po­chwal­nej na swoją cześć. Z do­świad­cze­nia wie­dzia­łam, że im wy­żej mnie wy­niosą, tym bo­le­śniej­szy bę­dzie upa­dek, je­żeli coś pój­dzie nie tak. Za­ha­mo­wa­łam gwał­tow­nie, wi­dząc ża­rzące się na czer­wono świa­tła stopu cię­ża­rówki. Gdy tylko koła SUV-a za­trzy­mały się, sak­so­fon za­brzmiał gło­śno, spra­wia­jąc, że spoj­rza­łam na te­le­fon.

– Tak, słu­cham?

– Panno Ru­bik, mówi Ro­bert, kie­rowca cię­ża­rówki. Przed nami wy­pa­dek, więc tro­chę po­sto­imy. Mamy jed­nak moż­li­wość zje­chać na par­king, żeby cza­so­mierz nie na­li­czał nie­po­trzeb­nie opłat. Co pani na to?

– Zjeż­dżamy – od­par­łam, zdzi­wiona mi­łym za­cho­wa­niem kie­rowcy.

Na miej­sce do­tar­li­śmy o ósmej rano, bo po­sta­no­wi­łam się zdrzem­nąć na par­kingu i ru­szyć, kiedy już za­tor się roz­ła­duje. Sta­łam przed du­żym, szkla­nym bu­dyn­kiem, któ­rego bryła była zgodna z naj­now­szymi tren­dami ar­chi­tek­tury. Nad drzwiami wi­siał szyld z na­pi­sem „Ośro­dek Po­mocy Wil­kom”. Po­ło­ży­łam dłoń na wy­świe­tla­czu, a z we­wnątrz do­biegł mnie dźwięk dzwonka. Za­nim zdą­ży­łam się obej­rzeć, stała przede mną wy­soka, ru­do­włosa dziew­czyna o zie­lo­nych oczach. Przy jej wzro­ście moje metr sie­dem­dzie­siąt mu­siało wy­glą­dać ża­ło­śnie. Do­brze, że mia­łam szpilki wyż­sze niż jej, dzięki temu prze­wyż­szała mnie je­dy­nie o pół głowy.

– Dzień do­bry. Na­zy­wam się Łu­cja Ru­bik – po­wie­dzia­łam, ­wy­cią­ga­jąc do ko­biety dłoń, którą ta z uśmie­chem uści­snęła.

– Mar­ce­lina Wa­taha. Miło mi pa­nią po­znać, panno Ru­bik – ­od­po­wie­działa ser­decz­nym gło­sem.

– Wa­taha? Czyżby żona wła­ści­ciela, Ka­rola Wa­tahy? – za­py­ta­łam bez­ce­re­mo­nial­nie, co jed­nak nie zbiło z tropu mo­jej roz­mów­czyni, a je­dy­nie wy­wo­łało na jej twa­rzy po­błaż­liwy uśmiech.

– Nie, je­stem jego bra­tową – od­parła, a ja ski­nę­łam ze zro­zu­mie­niem głową. – Chcia­łam po­ka­zać pani biuro, ale jak ro­zu­miem, ma pani za sobą długą po­dróż.

Po­twier­dzi­łam.

 – W ta­kim ra­zie tu są klu­cze, a na kartce ad­res. Ten dom zo­stał dla pani wy­na­jęty przez na­szą or­ga­ni­za­cję. Może tam pani te­raz po­je­chać, roz­pa­ko­wać się i od­po­cząć. Dzi­siej­sze ze­bra­nie od­bę­dzie się o szes­na­stej trzy­dzie­ści, dla­tego pro­szę, aby po­ja­wiła się pani pół go­dziny wcze­śniej i po­pro­siła o przy­pro­wa­dze­nie do mnie. Tym­cza­sem ży­czę mi­łego dnia. – Wrę­czyła mi do­ku­menty i klu­cze, po czym od­wró­ciła się na pię­cie i we­szła do bu­dynku.

Szyb­kie, kon­kretne po­wi­ta­nie. Mar­ce­lina zde­cy­do­wa­nie nie na­le­żała do tych, któ­rzy mar­nują swój czas na po­ga­węd­kach.

Gdy do­je­cha­łam pod wska­zany ad­res, cię­ża­rówka z mo­imi rze­czami była już nie­mal roz­pa­ko­wana, a ja pa­trzy­łam na drew­niany do­mek w środku lasu. Wy­siadł­szy z sa­mo­chodu, wzię­łam głę­boki wdech, uśmie­cha­jąc się sze­roko, gdy za­pach ży­wicy i mo­krej ziemi po­ła­sko­tał mój nos. Szłam po­woli, uwa­ża­jąc, żeby szpilki nie za­głę­biały się w grzą­skiej ziemi mię­dzy kost­kami bru­ko­wymi. Po prze­kro­cze­niu progu chcia­łam zdjąć buty, żeby nie po­bru­dzić pięk­nego par­kietu, jed­nak wi­dząc na­nie­sione przez kie­rowcę błoto, zre­zy­gno­wa­łam. Ku mo­jemu za­sko­cze­niu Ro­bert nie był sam. Wno­sić kar­tony po­ma­gał mu ja­kiś blon­d­włosy męż­czy­zna, na oko w moim wieku. Gdy tylko mnie za­uwa­żył, pod­szedł i wy­cią­gnął rękę.

– Mar­cin Wa­taha – przed­sta­wił się i uści­snął moją dłoń. Był na­prawdę wy­soki, w bu­tach na ob­ca­sie się­ga­łam mu za­le­d­wie pod­bródka.

– Łu­cja Ru­bik – od­par­łam. – Za­pewne je­steś mę­żem Mar­ce­liny.

– Zga­dza się – po­wie­dział z nie­skry­waną dumą. – Zdą­ży­ły­ście się już po­znać?

– Tak, to ona dała mi klu­cze – po­wie­dzia­łam, ma­cha­jąc mu nimi przed twa­rzą.

– No tak. Ja mam drugi kom­plet, jest w zamku. Na­leży do cie­bie, więc je­żeli nie przy­je­cha­łaś sama, to twój part­ner ma swój ze­staw.

– Przy­je­cha­łam sama, ale dzię­kuję za in­for­ma­cję.

Chcia­łam obej­rzeć resztę domu. W sa­lo­nie zdję­łam buty, boso pod­cho­dząc do szkla­nych drzwi, które zaj­mo­wały jedną ze ścian. Na błysz­czą­cym par­kie­cie od­bi­jały się ślady mo­ich stóp. Spoj­rza­łam na ogród, był ide­al­nie wkom­po­no­wany w ota­cza­jący go las, nie dało się za­uwa­żyć, gdzie koń­czy się pry­watna po­se­sja, a za­czyna pań­stwowa. Od­wró­ci­łam się przo­dem do po­miesz­cze­nia, w któ­rym sta­łam. Na środku, przed czarną sofą znaj­do­wała się drew­niana ława. Jed­nej ze ścian po­koju dzien­nego nie po­sta­wiono, po­zwa­la­jąc, by płyn­nie prze­cho­dził w kuch­nię. Szafki były no­wo­cze­sne, brą­zowe. Spo­czy­wał na nich mar­mu­rowy blat. Ca­łość do­peł­niały ciemne sprzęty i ja­sne ściany.

Prze­je­cha­łam dło­nią po ja­snej, ba­weł­nia­nej po­ścieli. Gdy tylko roz­ło­ży­łam swoje rze­czy, po­czu­łam się jak u sie­bie. Łóżko było ol­brzy­mie i nie­zwy­kle wy­godne. Na ka­stli­kach stały ja­sne świece, a re­gały ugi­nały się pod cię­ża­rem ksią­żek. Do­cho­dziła czter­na­sta, dla­tego wol­nym kro­kiem ru­szy­łam do ła­zienki. Mi­ja­jąc okno, ką­tem oka za­uwa­ży­łam mię­dzy drze­wami coś du­żego. Cof­nę­łam się, a moje oczy spo­tkały się z brą­zo­wymi śle­piami sza­rego wilka, który spo­glą­dał na mnie spo­koj­nie. Po kilku se­kun­dach od­wró­cił się i wbiegł w las. Nie mo­głam się ru­szyć. Je­dy­nym, o czym wtedy my­śla­łam, było to, że dzie­sięć me­trów przed moim nie­ogro­dzo­nym do­mem, se­kundę wcze­śniej stał naj­więk­szy wilk, ja­kiego w ży­ciu wi­dzia­łam. Z per­spek­tywy czasu my­ślę, że nie ma tego złego, co by na do­bre nie wy­szło. Przy­naj­mniej przez chwilę nie roz­pa­mię­ty­wa­łam zdrady Łu­ka­sza.

II

Sie­dzia­łam na czar­nym krze­śle w prze­szklo­nym biu­rze, cze­ka­jąc na Mar­ce­linę. Po­miesz­cze­nie było prze­stronne, a wy­strój mi­ni­ma­li­styczny. Je­dy­nie do­ku­menty le­żały w nie­ła­dzie na biurku, przy­ci­śnięte pu­stym kub­kiem ter­micz­nym. Wy­glą­dało to tak, jakby wła­ści­ciel tym ma­łym ba­ła­ga­nem, pró­bo­wał ozna­czyć swój te­ren i wal­czyć z wszech­obec­nym wy­ob­co­wa­niem tego miej­sca. Na dźwięk szpi­lek wy­stu­ku­ją­cych rytm o ka­mienną po­sadzkę od­wró­ci­łam się w stronę ru­do­wło­sej. Mu­siała być nie­wiele młod­sza ode mnie.

– Prze­pra­szam, że mu­siała pani cze­kać – po­wie­działa po­de­ner­wo­wa­nym gło­sem. – Nie­stety mie­li­śmy małe pro­blemy z jed­nym z pra­cow­ni­ków.

– Ża­den pro­blem – od­po­wie­dzia­łam. – I pro­szę, mów mi Łu­cja, przez tę „pa­nią” czuję się staro.

Ko­bieta uśmiech­nęła się do mnie cie­pło.

– Do­brze, Łu­cjo – za­częła, sta­ra­jąc się uło­żyć roz­rzu­cone do­ku­menty. – Jak ro­zu­miem, za­po­zna­łaś się z wy­ka­zem obo­wiąz­ków na twoim sta­no­wi­sku.

Przy­tak­nę­łam.

– Świet­nie, to za­osz­czę­dzi nam sporo czasu. Czy masz może ja­kieś py­ta­nia?

Za­prze­czy­łam.

– W ta­kim ra­zie przejdźmy do rze­czy. Mu­simy za­re­je­stro­wać cię w sys­te­mie, że­byś mo­gła swo­bod­nie wcho­dzić i wy­cho­dzić z bu­dynku. Do two­jego ga­bi­netu do­stęp bę­dziesz miała tylko ty i Ka­rol jako twój je­dyny prze­ło­żony. Wszel­kie sprawy fi­nan­sowe oma­wiaj bez­po­śred­nio z nim. Je­żeli bę­dziesz miała ja­kieś za­strze­że­nia co do ofe­ro­wa­nego sprzętu, rów­nież in­for­muj o tym Ka­rola.

– Czyli ze wszyst­kim idę do Ka­rola Wa­tahy, mo­jego je­dy­nego prze­ło­żo­nego?

– Do­kład­nie tak.

– Czy do­ty­czy to rów­nież mo­jego miej­sca za­miesz­ka­nia?

Ciemne brwi ko­biety zbli­żyły się nie­znacz­nie.

– Czyż­byś miała ja­kieś za­strze­że­nia co do wy­na­ję­tego domku?

– Tylko jedno. Nie po­doba mi się, że stoi nie­ogro­dzony w środku lasu.

– To ze wzglę­dów es­te­tycz­nych. Ar­chi­tekci chcieli uzy­skać płynne przej­ście ogrodu w las, co zresztą im się udało, jak zdą­ży­łaś za­pewne za­uwa­żyć.

– Oso­bi­ście bez­pie­czeń­stwo ce­nię so­bie bar­dziej niż es­te­tykę – mó­wi­łam twardo. Trak­to­wa­nie z góry nie przej­dzie, nie ze mną.

– Prze­cież nic ci się tam nie sta­nie. Wilki nie za­pusz­czają się w te re­jony.

Ton jej głosu ja­sno wska­zy­wał na to, że ta roz­mowa stała się dla niej upier­dliwa.

– Po­wiedz to jed­nemu z tych no­wych wil­ków, który dwie go­dziny temu stał w moim ogródku, pa­trząc pro­sto na mnie – burk­nę­łam nie­miło.

Dłoń Mar­ce­liny prze­stała prze­kła­dać do­ku­menty. Pod­nio­sła na mnie wzrok, a jej twarz spo­waż­niała.

– Prze­każę Ka­ro­lowi twoje za­strze­że­nia. – Po czym, jakby ni­gdy nic, prze­szła do ko­lej­nych te­ma­tów.

Prze­glą­da­łam za­opa­trze­nie sal chi­rur­gicz­nych i ga­bi­ne­tów. Wszyst­kie sprzęty były nowe i naj­wyż­szej ja­ko­ści, pod tym wzglę­dem nie róż­niły się od tych z kli­niki. Do­cho­dziła dwu­dzie­sta pierw­sza, a ja wła­śnie koń­czy­łam swój ob­chód. Pew­nym kro­kiem we­szłam do ga­bi­netu, po czym sta­nę­łam jak wryta, wi­dząc mę­ską syl­wetkę opartą o brzeg mo­jego biurka.

– Do­bry wie­czór, w czym mogę panu po­móc? – za­py­ta­łam, pod­cho­dząc.

Bru­net od­wró­cił się i przyj­rzał mi nie­śpiesz­nie.

– Panna Łu­cja Ru­bik, jak mnie­mam. – Ni­ski głos wy­peł­nił po­kój, a na opa­lo­nej twa­rzy męż­czy­zny po­ja­wił się przy­ja­zny uśmiech.

– Do­kład­nie tak, a pan to?

– Ka­rol Wa­taha. – Wy­cią­gnął w moim kie­runku dłoń, którą zde­cy­do­wa­nie uści­snę­łam. – Silny uścisk.

Bursz­ty­nowe oczy wpa­try­wały się w moje ob­ce­sowo. Czu­łam mały dys­kom­fort. Nie by­łam przy­zwy­cza­jona do tak na­tar­czy­wych spoj­rzeń.

– Co pana do mnie spro­wa­dza? – za­py­ta­łam, prze­glą­da­jąc z uda­wa­nym za­cie­ka­wie­niem wnę­trze to­rebki.

– Bez­po­śred­nia i rze­czowa. Mar­cin do­brze się spi­sał, wy­bie­ra­jąc na to sta­no­wi­sko wła­śnie pa­nią, panno Ru­bik. – Ką­cik jego ust uniósł się nieco.

Zmarsz­czy­łam brwi. Nie mia­łam po­ję­cia, jaki był cel jego wi­zyty, a on nie spie­szył z wy­ja­śnie­niami.

– Mar­ce­lina mó­wiła, że ma pani za­strze­że­nia co do wy­na­ję­tego domku. Po­noć wilki kręcą się w oko­licy – po­wie­dział w końcu.

– Ow­szem – od­par­łam, czu­jąc lekką ulgę. – Ro­zu­miem, że es­te­tyka jest ważna, jed­nak bar­dziej ce­nię so­bie wła­sne bez­pie­czeń­stwo niż ładny ogró­dek.

– W zu­peł­no­ści się z pa­nią zga­dzam – stwier­dził, bez cho­ciażby chwili za­wa­ha­nia, czym tro­chę mnie zdzi­wił. – Jed­nak wi­zyta wilka w tym re­jo­nie zda­rzyła się pierw­szy raz. Mogę pa­nią o tym za­pew­nić.

– Po­wiedzmy, że panu wie­rzę – za­czę­łam, ostroż­nie do­bie­ra­jąc słowa. Nie chcia­łam, by mój pra­co­dawca po­czuł się ura­żony spo­so­bem, w jaki z nim roz­ma­wiam. – Jed­nak te wilki są tu­taj od nie­dawna, skoro któ­ryś z nich raz się zja­wił, to przyj­dzie znowu. Za­po­zna­łam się już z ra­por­tami do­ty­czą­cymi tych zwie­rząt i przy­było ich tu­taj na­prawdę wiele, co za tym idzie, po­trze­bują o wiele więk­szego te­ry­to­rium niż ro­dzime osob­niki. Praw­do­po­do­bień­stwo, iż wi­zyty na wy­naj­mo­wa­nej po­se­sji będą częst­sze, jest te­raz bar­dzo wy­so­kie.

Męż­czy­zna słu­chał mnie uważ­nie. Nie wy­da­wał się ura­żony od­po­wie­dzią, co odro­binę mnie ucie­szyło. Nie chcia­łam pra­co­wać z kimś, kto nie mógłby przy­jąć mo­jego od­mien­nego zda­nia.

– Ro­zu­miem pani za­strze­że­nia – po­wie­dział po chwili ci­szy. Po­woli okrą­żył fo­tel sto­jący na­prze­ciwko. Za­trzy­mał się po jego dru­giej stro­nie, zwięk­sza­jąc dy­stans mię­dzy nami i spoj­rzał ła­god­nie w moim kie­runku. – Jed­nak nie mogę wy­mó­wić najmu dzień po prze­pro­wadzce. Sama pani ro­zu­mie, że po­sta­wi­łoby mnie to w złym świe­tle, na co nie mogę so­bie po­zwo­lić. Nie jest to je­dyny bu­dy­nek tego przed­się­biorcy, który wy­naj­muję. Sama pani ro­zu­mie.

Przy­tak­nę­łam nie­chęt­nie.

– Wo­bec tego mam dla pani inną pro­po­zy­cję.

– Słu­cham.

– Zo­sta­nie tam pani przez mie­siąc. Je­żeli sy­tu­acja się po­wtó­rzy, nie­zwłocz­nie pa­nią prze­nie­siemy.

To była cał­kiem uczciwa pro­po­zy­cja i może na­wet przy­ję­ła­bym ją od razu, gdyby nie zimny dreszcz, który pełzł po mo­jej szyi, gdy tylko przy­po­mi­na­łam so­bie te dzi­kie śle­pia.

– Nie wy­gląda pani na za­do­wo­loną. Ro­zu­miem, że nie to chciała pani usły­szeć, ale mu­simy dojść do po­ro­zu­mie­nia, dla­tego chęt­nie za­po­znam się z pani pro­po­zy­cją.

Uśmiech­nę­łam się de­li­kat­nie, pró­bu­jąc zy­skać chwilę na za­sta­no­wie­nie.

– Nie, wszystko jest w po­rządku. Gdyby coś się działo, mam broń ze strzał­kami usy­pia­ją­cymi w domu. Po­ra­dzę so­bie.

Ka­rol wy­cią­gnął dłoń w moją stronę, którą szybko uści­snę­łam.

– Cie­szę się, że do­szli­śmy do po­ro­zu­mie­nia. Czy jest coś jesz­cze, co chcia­łaby pani omó­wić?

– My­ślę, że na dzi­siaj wy­star­czy.

– W ta­kim ra­zie można udać się na za­słu­żony od­po­czy­nek.

Ge­stem po­ka­zał mi, abym po­szła przo­dem, przy­trzy­mu­jąc drzwi do ga­bi­netu.

– Spo­koj­nej nocy, panno Ru­bik – usły­sza­łam, scho­dząc w stronę ga­rażu.

– Do­bra­noc.

Wyj­mo­wa­łam fi­li­żanki z jed­nego z kar­to­nów, nu­cąc pod no­sem ulu­bione pio­senki z cza­sów stu­diów. Oczy­wi­ście nie obyło się bez Franka Si­na­try, Bon Jo­viego czy Mę­skiego Gra­nia. Opróż­niw­szy pu­dło, spoj­rza­łam kry­tycz­nie na za­war­tość szafki. Wszystko stało równo i na tyle da­leko od sie­bie, że­bym nie stłu­kła in­nych na­czyń, wy­cią­ga­jąc jedną rzecz. Za­do­wo­lona omio­tłam wzro­kiem całą kuch­nię. Po­zor­nie nic się nie zmie­niło. Blaty na­dal stały pu­ste, jak przy­stało na osobę, która woli się­gnąć do szu­flady, niż nisz­czyć har­mo­nię, zo­sta­wia­jąc cho­ciażby de­skę do kro­je­nia na wierz­chu.

Wol­nym kro­kiem we­szłam na pię­tro, roz­pi­na­jąc gu­ziki bia­łej ko­szuli. W sa­mej tylko bie­liź­nie skie­ro­wa­łam się do ła­zienki, a moje bla­do­nie­bie­skie oczy za­trzy­mały się na ol­brzy­mim lu­strze na­prze­ciwko mar­mu­ro­wej umy­walki. Przyj­rza­łam się swo­jemu ciału. Wy­da­wało się, że wszystko jest w po­rządku: śred­niej wiel­ko­ści piersi, wi­doczne bio­dra, za­zna­czona ta­lia. Brą­zowe włosy do oboj­czy­ków wciąż lśniły na­tu­ral­nym bla­skiem, mimo że z bli­ska trudno było nie za­uwa­żyć po­si­wia­łych ko­smy­ków. Wes­tchnę­łam zre­zy­gno­wana. Stres zwią­zany ze stu­diami, a póź­niej pracą sku­tecz­nie wy­pę­dzał z nich pig­ment. Uważ­nie przy­glą­da­łam się moim oczom, w ką­ci­kach któ­rych co­raz czę­ściej po­ja­wiały się ku­rze łapki. Przy­naj­mniej lekko za­darty nos w ogóle się nie zmie­nił. Me­lan­cho­lij­nie prze­je­cha­łam dło­nią po kil­ku­cen­ty­me­tro­wej bliź­nie, pa­miątce po prze­pu­kli­nie brzusz­nej.

Wy­cho­dząc z ła­zienki, nie mo­głam się po­wstrzy­mać i wyj­rza­łam przez okno. Ni­skie lampy, za­si­lane ener­gią sło­neczną, roz­pra­szały gę­sty mrok. Ni­g­dzie nie za­uwa­ży­łam ru­chu, dla­tego spo­kojna uda­łam się do łóżka i na­sta­wi­łam bu­dzik na szó­stą trzy­dzie­ści. Skrzy­wi­łam się, wi­dząc, że do alarmu po­zo­stały je­dy­nie cztery go­dziny. Zwi­nę­łam po­ściel w ru­lo­nik, który ob­ję­łam ra­mie­niem i nogą – było zbyt duszno na przy­kry­wa­nie się. Za­snę­łam szybko, ale spa­łam krótko, bo co ja­kiś czas bu­dziły mnie na­pły­wa­jące do oczu łzy i dziwne uczu­cie w klatce pier­sio­wej.

Przy ko­lej­nej po­budce, gdzieś koło pią­tej nad ra­nem, pod­da­łam się. Wes­tchnę­łam lekko i wsta­łam, aby za­rzu­cić na sie­bie lek­kie ubra­nia. Na ze­wnątrz świ­tało. Ptaki ćwier­kały w jesz­cze zie­lo­nych ko­ro­nach drzew, ale ter­mo­metr już wska­zy­wał po­nad dwa­dzie­ścia stopni. Od kilku lat Pol­ska, tak jak więk­szość świata, zma­gała się z wiel­kimi su­szami. I tym ra­zem nie wy­glą­dało, jakby co­kol­wiek miało się zmie­nić. Li­ście żół­kły i opa­dały już na po­czątku czerwca. I o ile w Bia­ło­wieży stare lasy two­rzyły wła­sny mi­kro­kli­mat i mo­gły się opie­rać upa­łom odro­binę dłu­żej, o tyle mia­sta były już praw­dzi­wymi be­to­no­wymi dżun­glami, w któ­rych stra­szyły su­che drzewa i wy­pa­lona trawa. Dusz­no­ści, ka­szel, cho­roby płuc. Wszystko miało swoje kon­se­kwen­cje, a im zwie­rzę niż­sze, tym wię­cej pyłu wdy­chało. Jesz­cze kiedy by­łam na stu­diach, to na sek­cjach znisz­czone przez kurz płuca miał co trzeci pies. Ostat­nio roz­ma­wia­łam ze zna­jo­mym pa­to­lo­giem. Tylko co pięć­dzie­siąty pies nie miał ta­kich zmian. Na­wet te z miej­sco­wo­ści wiej­skich były do­tknięte skut­kami zmian w na­tu­rze. Ewo­lu­cja nie na­dą­żała.

Roz­my­śle­nia prze­rwał mi nie­wielki ptak, który spa­ce­ro­wał po tra­wie, nie przej­mu­jąc się kom­plet­nie tym, że prze­cho­dzę kil­ka­dzie­siąt cen­ty­me­trów od niego. Przy­glą­da­łam mu się z za­cie­ka­wie­niem. Gdy tylko wszedł na frag­ment ziemi, do któ­rego do­cie­rało słońce, jego pióra za­lśniły fe­erią barw. Szpak. Piękne zwie­rzę. Uwa­żany za szkod­nika tylko dla­tego, że żywi się tym sa­mym co lu­dzie.

O ósmej wie­sza­łam to­rebkę na sto­jaku w moim ga­bi­ne­cie. Usły­sza­łam ci­che pu­ka­nie, przed szkla­nymi drzwiami stała drobna blon­dynka w czar­nych opraw­kach. Na­ci­snę­łam gu­zik, a za­mek zwol­nił blo­kadę, po­zwa­la­jąc na wej­ście do środka.

– Dzień do­bry, panno Ru­bik – przy­wi­tała się we­soło ko­bieta. – Na­zy­wam się Anna Kli­mek i je­stem pani se­kre­tarką.

Uści­snę­łam wy­cią­gniętą dłoń i ge­stem po­ka­za­łam, aby usia­dła po dru­giej stro­nie biurka.

– O dzie­wią­tej po­ja­wią się po­zo­stali we­te­ry­na­rze, a pani bę­dzie mo­gła ich za­po­znać ze swoim pla­nem dzia­ła­nia i za­sa­dami. Pan Wa­taha pro­sił, aby prze­ka­zać, że gra­fi­kiem zaj­muje się pani sama, bo nie chce, by ktoś nie­zo­rien­to­wany się w to mie­szał.

– Miło z jego strony – od­par­łam szcze­rze, co wy­wo­łało uśmiech na twa­rzy Ani.

– Je­żeli bę­dzie mnie pani chciała we­zwać, to do­dzwoni się pani do mnie pod nu­me­rem cztery. Pod je­dynką jest pan Ka­rol Wa­taha, pod dwójką pani Mar­ce­lina Wa­taha, pod trójką pan Mar­cin Wa­taha, a pod piątką pan Ad­rian Lo­rek.

Cała ro­dzina w jed­nym miej­scu? Tak wła­ści­wie to mo­głam się tego spo­dzie­wać.

– Ma pani może ochotę na kawę, her­batę, coś do je­dze­nia?

– Dzię­kuję, na ra­zie ni­czego nie po­trze­buję.

Dziew­czyna już wstała z krze­sła, ale mój głos ją za­trzy­mał.

– By­ła­bym wdzięczna, gdy­by­śmy zwra­cały się do sie­bie po imie­niu. Oczy­wi­ście, o ile ci to nie prze­szka­dza.

– Do­sto­suję się.

– Świet­nie, Aniu. Mam dla cie­bie jedno za­da­nie. Prze­każ, pro­szę, we­te­ry­na­rzom, że spo­tka­nie od­bę­dzie się w sali kon­fe­ren­cyj­nej, nie u mnie w biu­rze. By­ła­bym rów­nież wdzięczna, gdyby przy­nie­śli ze sobą CV albo roz­pi­saną hi­sto­rię za­trud­nie­nia.

– To wszystko?

– Tak, dzię­kuję.

Blon­dynka uśmiech­nęła się cie­pło i wy­szła. Jej biurko stało tuż za szklaną ścianą, bo­kiem, co po­zwa­lało mi wi­dzieć, czym się zaj­muje. Mi­mo­wol­nie przy­szło mi do głowy, że pro­jek­tant mu­siał mieć ma­nię kon­tro­lo­wa­nia. Dziew­czyna na­wet nie mo­gła od­pi­sać na pry­watną wia­do­mość tak, żeby nikt nie za­uwa­żył. Wes­tchnę­łam ci­cho i za­ję­łam się przy­go­to­wa­niem prze­strzeni do pracy. Do­ku­menty po­gru­po­wa­łam i uło­ży­łam w od­po­wied­nich tecz­kach.

W sali kon­fe­ren­cyj­nej przy stole sie­działo dwóch męż­czyzn i ko­bieta. Już na pierw­szy rzut oka można było za­uwa­żyć, że tro­chę się znają. Roz­mowa, którą aku­rat pro­wa­dzili, była luźna i pełna gło­śnego śmie­chu. Skoń­czyła się jed­nak bły­ska­wicz­nie, gdy tylko prze­kro­czy­łam próg. Trzy pary oczu przy­glą­dały mi się na­tar­czy­wie. Wzię­łam głę­boki od­dech, ma­jąc na­dzieję, że są naj­zwy­czaj­niej w świe­cie cie­kawi, i za­ję­łam wolne miej­sce na­prze­ciw le­ka­rzy. Na bla­cie po­ło­ży­łam no­tes i srebrne pióro, a ci­sza pełna na­pię­cia trwała na­dal. Po­woli unio­słam głowę i uśmiech­nę­łam się do ze­bra­nych.

– Dzień do­bry – za­czę­łam. – Na­zy­wam się Łu­cja Ru­bik.

Ci­sza.

– Cie­szę się, że mogę was po­znać.

Pierw­szy otrzą­snął się grub­szy męż­czy­zna o ciem­nych wło­sach.

– Dzień do­bry, panno Ru­bik – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się do mnie szcze­rze. We­so­łość było wi­dać na­wet w piw­nych oczach. – Na­zy­wam się Ma­ciej Kli­mek. Obok mnie sie­dzi Ewa Kos, a za nią Pa­weł Ja­niak.

Wspo­mniani ski­nęli lekko głową, a ja od­po­wie­dzia­łam tym sa­mym ge­stem.

– Miło mi was po­znać. Wo­la­ła­bym jed­nak, że­by­śmy od­pu­ścili so­bie ty­tuły i zwra­cali się do sie­bie po imie­niu. W końcu je­ste­śmy ko­le­gami po fa­chu.

– Do­sko­nały po­mysł – od­parł z en­tu­zja­zmem Ma­ciek przy­jem­nym dla ucha ba­ry­to­nem.

– Świet­nie. Czy przy­go­to­wa­li­ście dla mnie roz­pi­saną hi­sto­rię za­trud­nie­nia?

Cała trójka przy­tak­nęła i już po chwili moim oczom uka­zały się trzy do­syć skąpo za­pi­sane kartki. I nie by­łoby nic dziw­nego w nie­wielu miej­scach pracy – prze­cież to mło­dzi lu­dzie, na oko przed trzy­dziestką. Nie by­łoby, gdyby nie fakt, że ukoń­czyli stu­dia na tym sa­mym uni­wer­sy­te­cie, w tym sa­mym roku i pra­co­wali za­wsze ra­zem w tych sa­mych miej­scach w tym sa­mym cza­sie. Do­syć oso­bliwa grupka przy­ja­ciół.

Sie­dzia­łam w dru­gim ga­bi­ne­cie, ana­li­zu­jąc ze­brane in­for­ma­cje o już po­zna­nych osob­ni­kach. We­te­ry­na­rzom i na­ukow­com udało się na ra­zie opi­sać i sfo­to­gra­fo­wać sto nie­na­tu­ral­nie du­żych wil­ków. Teo­re­tycz­nie wiele, ale wszy­scy zgod­nie twier­dzili, iż nie jest to na­wet po­łowa po­pu­la­cji. Gdy­by­śmy brali pod uwagę zwy­czaj­nych przed­sta­wi­cieli tego ga­tunku, nie­moż­liwe by­łoby, aby grupa li­czyła ich aż tyle. Jed­nak tu w grę wcho­dziły zwie­rzęta, któ­rych do tej pory na­uka nie znała. I nie, nie mia­łam na my­śli ge­ne­tycz­nie zmo­dy­fi­ko­wa­nych po­two­rów, bo moje ży­cie nie było ja­kimś cho­ler­nym science fic­tion. Naj­bar­dziej praw­do­po­dobna była mu­ta­cja w któ­rymś z chro­mo­so­mów. Zmiany wa­run­ku­jące nad­na­tu­ralne roz­miary mo­głyby wpły­wać rów­nież na psy­chikę, co tłu­ma­czy­łoby li­czeb­ność wa­tahy.

W sku­pie­niu czy­ta­łam opis jed­nego z naj­więk­szych osob­ni­ków – sza­rego wilka o zie­lo­nych tę­czów­kach. De­li­kat­nie przy­gry­za­łam wargę, a palce wol­nej dłoni wy­bi­jały rytm o me­ta­lowy blat.

– Panno Ru­bik.

Pod­sko­czy­łam, sły­sząc obcy głos. Po­ło­ży­łam dłoń na klatce pier­sio­wej.

– Pro­szę wy­ba­czyć – kon­ty­nu­ował męż­czy­zna, a ja po­woli od­wra­ca­łam się w stronę źró­dła dźwięku. – Nie chcia­łem pani wy­stra­szyć.

W uchy­lo­nych drzwiach stał bru­net w do­brze skro­jo­nym, ciem­nym gar­ni­tu­rze. Na twa­rzy po­ja­wił mu się za­wa­diacki uśmiech. Był przy­stojny. Typ chło­paka, na wi­dok któ­rego dziew­czy­nom miękną ko­lana.

– Nic się nie stało – od­po­wie­dzia­łam z lek­kim uśmie­chem, od­kła­da­jąc do­ku­menty.

– Ad­rian Lo­rek – po­wie­dział, gdy na­sze oczy znów się spo­tkały.

Wy­cią­gnę­łam dłoń, którą uści­snął bez ocią­ga­nia.

– Miło mi pana po­znać.

– Mnie pa­nią rów­nież.

Mia­łam wra­że­nie, że jego czarne tę­czówki prze­szy­wają mnie na wskroś. Było w nich coś nie­po­ko­ją­cego, coś… dzi­kiego?

– Zaj­muje się pan re­klamą Ośrodka? – za­py­ta­łam, by prze­rwać krę­pu­jącą ci­szę.

– W nie­ma­łym uprosz­cze­niu, ale tak. Zaj­muję się mar­ke­tin­giem – od­parł, wkła­da­jąc rękę do kie­szeni, przez co jesz­cze bar­dziej przy­po­mi­nał ty­po­wego nie­grzecz­nego chłopca z filmu dla na­sto­la­tek.

Wiem! Wiem, kogo mi przy­po­mina. Taki Ha­che z „Trzy me­try nad nie­bem”. Po­dej­rze­wam, że więk­szość dziew­czyn wie­dzia­łaby, o kim mowa.

– Co pana do mnie spro­wa­dza? – za­py­ta­łam, ma­jąc dość jego na­tar­czy­wego spoj­rze­nia.

– Jaki tam pan, Ad­rian je­stem. – Za­śmiał się i prze­cze­sał dło­nią włosy. Po chwili, w cza­sie któ­rej nie od­wza­jem­ni­łam uśmie­chu, spo­waż­niał. – Mar­ce­lina pro­siła, że­bym przy­go­to­wał cię do kon­fe­ren­cji pra­so­wej, która jest za pół go­dziny.

Unio­słam brew. Mu­siał to źle zin­ter­pre­to­wać, bo za­czął tłu­ma­czyć:

– Oczy­wi­ście nie twier­dzimy, że nie po­ra­dzisz so­bie z dzien­ni­ka­rzami, po pro­stu.

– Prze­każ, pro­szę, Mar­ce­li­nie, że nie po­ja­wię się na dzi­siej­szej kon­fe­ren­cji.

Naj­zwy­czaj­niej w świe­cie od­wró­ci­łam się do niego ple­cami. Ow­szem, było to nie­kul­tu­ralne, ale cho­lera ja­sna. Ja się na żadne me­dialne wy­stą­pie­nia nie pi­sa­łam.

– My­ślę, że to nie pod­lega dys­ku­sji.

Spoj­rza­łam na niego, nie dało się prze­ga­pić wy­mu­szo­nego uśmie­chu. Ob­ry­wało się po­słań­cowi, bie­dac­two.

– We­dług umowy, którą pod­pi­sa­łam, moja osoba musi po­ja­wić się w me­diach tylko wtedy, gdy sprawa do­ty­czy za­gad­nień stricte we­te­ry­na­ryj­nych. W po­zo­sta­łych przy­pad­kach mogę od­mó­wić, co wła­śnie uczy­ni­łam.

Mó­wi­łam to­nem, któ­rego uży­wa­łam na­prawdę rzadko. W osta­tecz­no­ści. Gdyby znał mnie dłu­żej, wie­działby o tym. Jed­nak tak nie było, a głos, któ­rego uży­łam, nie za­dzia­łał na niego jak znak ostrze­gaw­czy. Nie­stety.

– Na­to­miast moim za­da­niem jest dba­nie o od­po­wied­nie re­kla­mo­wa­nie Ośrodka, dla­tego za­leży mi, żeby Główny Le­karz We­te­ry­na­rii po­ja­wił się na tej kon­fe­ren­cji – mó­wił spo­koj­nie, lecz ton miał zimny.

– Nie będę wy­ko­ny­wała za­dań wy­kra­cza­ją­cych poza moją umowę, tym bar­dziej gdy za­miast prośby sły­szę roz­kaz.

Ci­sza.

– Pro­szę, za­mknij za sobą drzwi.

– Taka piękna, a taka zimna – rzu­cił, wy­cho­dząc. – Prze­każę Mar­ce­li­nie twoją od­po­wiedź.

Prych­nę­łam pod no­sem na uwagę, którą się ze mną po­dzie­lił, i wró­ci­łam do po­przed­niego za­ję­cia. Nie­stety, nie dane mi było pra­co­wać w spo­koju, bo już po kilku mi­nu­tach do ga­bi­netu wpa­dła wście­kła ru­do­włosa.

– Jak mam ro­zu­mieć twoją od­mowę? – za­py­tała.

Głos miała znacz­nie wyż­szy niż po­przed­nio. Przed­ra­miona splo­tła pod biu­stem i pa­trzyła na mnie z góry, mimo że na no­gach miała czarne new ba­lance’y. Ró­żowe usta za­ci­snęła w wą­ską kre­skę, a dłu­gie rzęsy przy­sło­niły zie­lone tę­czówki.

– To twój pierw­szy dzień w pracy, a ty już za­cho­wu­jesz się ob­ce­sowo – po­wie­działa, a ra­czej wy­sy­czała przez za­ci­śnięte zęby.

– Obec­ność na kon­fe­ren­cjach pra­so­wych nie na­leży do mo­ich obo­wiąz­ków – od­par­łam, si­ląc się na spo­kojny ton.

We­wnątrz jed­nak się go­to­wa­łam. Jak ta ko­bieta śmiała tu­taj wpaść z pre­ten­sjami?! Chyba się za­po­mniała, nie od­po­wia­da­łam przed nią. Ba! Na­sza ranga w tej in­sty­tu­cji była taka sama, nie miała prawa żą­dać ode mnie wy­ja­śnień.

– Wi­dzę, że ci w ogóle nie za­leży na tej po­sa­dzie. – Prych­nęła. – Nie za­po­mi­naj, że na twoje miej­sce czeka wiele osób, ko­lejka li­czy co naj­mniej kil­ka­dzie­siąt – po­wie­działa, oglą­da­jąc swoją dłoń.

Może za­re­ago­wa­łam nie­sto­sow­nie do sy­tu­acji. Może prze­sa­dzi­łam. Ale… No wła­śnie, ale tylko może. Mój stan psy­chiczny był kru­chy i naj­mniej­sza rzecz po­tra­fiła wy­pro­wa­dzić mnie z rów­no­wagi. A tymi sło­wami prze­wa­żyła szalę. Moje zde­ner­wo­wa­nie osią­gnęło po­ziom, w któ­rym nie dało się go ukryć.

– Nie ro­bi­cie mi ła­ski, że u was pra­cuje. Nie je­stem pierw­szą lep­szą osobą wziętą z ulicy. Obie wiemy, że wa­sza in­sty­tu­cja bar­dziej po­trze­buje mnie niż ja was. Na­sza współ­praca ma się opie­rać na part­ner­stwie, a jak na ra­zie to wy­ma­gasz ode mnie bez­względ­nego po­słu­szeń­stwa. Je­żeli chcie­li­ście ko­goś ta­kiego, to ra­dzę szu­kać da­lej, bo ze mną się tak nie za­ba­wi­cie – wark­nę­łam, po czym za­ci­snę­łam szczęki, żeby nie ża­ło­wać słów, które ci­snęły mi się na ję­zyk.

Tęt­nica na smu­kłej szyi Mar­ce­liny pul­so­wała nie­bez­piecz­nie. Zde­cy­do­wa­nie był to znak ostrze­gaw­czy. Po­win­nam była się za­mknąć i zro­bić to, o co „prosi”, bo ra­czej nie przy­wy­kła do od­mowy. Lecz nie ze mną ta­kie nu­mery. To nie była moja pierw­sza praca, a ja już dawno na­uczy­łam się, że jak raz po­zwo­lisz so­bie wejść na głowę, to wy­ko­rzy­sty­wa­nie ni­gdy się nie skoń­czy.

– Co ty tu­taj ro­bisz? Po­win­naś się przy­go­to­wać do kon­fe­ren­cji, nie chcę, że­byś się spóź­niła.

Na­piętą ci­szę prze­rwał mę­ski głos. Ko­bieta roz­luź­niła się na te słowa, przy­mknęła po­wieki, od­wró­ciła na pię­cie i wy­szła. Tak po pro­stu.

Spoj­rza­łam na nie­pro­szo­nego go­ścia. Już trze­ciego tego dnia. Mimo że głos Ka­rola był spo­kojny, to cała jego po­stawa mó­wiła coś in­nego. Ra­miona miał spięte, a mię­śnie szczęki na­prę­żone, jakby pró­bo­wał roz­ła­do­wać w ten spo­sób zde­ner­wo­wa­nie.

– Przy­pad­kiem usły­sza­łem pań roz­mowę. Jak ro­zu­miem, nie za­mie­rza pani do nas do­łą­czyć?

Mu­sia­łam przy­znać, że męż­czy­zna po­tra­fił za­pa­no­wać nad gło­sem, go­rzej z oczami, które wy­da­wały się lśnić zło­wrogo.

– Re­kla­mo­wa­nie Ośrodka nie na­leży do mo­ich obo­wiąz­ków – od­par­łam oschle, za co skar­ci­łam się w du­chu.

O ile z Ad­ria­nem i Mar­ce­liną mo­głam tak roz­ma­wiać, o tyle nie wy­pa­dało zwra­cać się tak do wła­snego prze­ło­żo­nego. Nie­stety w tam­tym mo­men­cie nie da­łam rady tego kon­tro­lo­wać, od dłuż­szego czasu du­si­łam w so­bie żal i fru­stra­cję, po­woli tra­ci­łam na to wszystko siły.

– Ma pani ra­cję – stwier­dził, a jego ciało znacz­nie się roz­luź­niło.

Za­uwa­ży­łam, że i ze mnie po­woli scho­dziło zde­ner­wo­wa­nie.

– Jed­nak chciał­bym utwier­dzić me­dia w prze­ko­na­niu, że ob­jęła pani sta­no­wi­sko Głów­nego Le­ka­rza We­te­ry­na­rii.

– Nie mu­szę udzie­lać wy­wia­dów, żeby mógł pan to zro­bić – stwier­dzi­łam, już znacz­nie grzecz­niej.

Męż­czy­zna mil­czał przez chwilę, jakby się nad czymś za­sta­na­wiał, a jego oczy pa­trzyły na mnie po­zba­wione tego dziw­nego bły­sku. Były po pro­stu bursz­ty­nowe, wciąż rzadko spo­ty­kane, ale jed­nak.

– Czy zgo­dzi­łaby się pani wziąć udział w kon­fe­ren­cji bez ko­niecz­no­ści od­po­wia­da­nia na py­ta­nia? – za­py­tał z lek­kim uśmie­chem. – Na­prawdę za­leży mi na tym, aby moje słowa miały po­kry­cie w pani obec­no­ści. Dzien­ni­ka­rze nie będą za­do­wo­leni z braku Głów­nego Le­ka­rza, a wo­lał­bym z nimi żyć jak naj­dłu­żej w zgo­dzie.

I pro­szę bar­dzo, da się po­pro­sić i nie stra­cić na sza­cunku. Nie mia­łam na­wet grama ochoty, by po­ka­zy­wać się przed ka­me­rami. Jed­nak tak przed­sta­wio­nej proś­bie ciężko było od­mó­wić. Tym bar­dziej, że w tym męż­czyź­nie było coś, przez co pra­gnęło się jego apro­baty. Jakby au­to­ry­tet, który po pro­stu z niego bił i dzia­łał na­wet na mnie, osobę, która prak­tycz­nie go nie znała.

– Kiedy tak pan przed­sta­wia sy­tu­ację, nie spo­sób od­mó­wić. Po­ja­wię się, ale na­prawdę nie chcę być przy­mu­szona do od­po­wia­da­nia na py­ta­nia.

– To zro­zu­miałe, panno Ru­bik.

– Cie­szę się. To kiedy i gdzie mam się po­ja­wić?

– Duża sala kon­fe­ren­cyjna. Zo­stało pięć mi­nut do roz­po­czę­cia – po­wie­dział, spo­glą­da­jąc na ze­ga­rek ze skó­rza­nym pa­skiem.

Nie do końca ta­kiej od­po­wie­dzi się spo­dzie­wa­łam.

– Czy po­trze­buje pani chwili na przy­go­to­wa­nie? – za­py­tał.

– Tak, ale po­ja­wię się na miej­scu o cza­sie.

Przez całe pięć­dzie­siąt mi­nut czu­łam na so­bie wiele par oczu. Ka­rol miał ra­cję, wszy­scy dzien­ni­ka­rze chcieli mnie ko­niecz­nie na­grać bądź sfo­to­gra­fo­wać, by po­twier­dzić, że to ja za­ję­łam sta­no­wi­sko Głów­nego Le­ka­rza We­te­ry­na­rii w Ośrodku Po­mocy Wil­kom. Na szczę­ście, gdy tylko zro­biło się małe za­mie­sza­nie, udało mi się wy­mknąć do swo­jego ga­bi­netu. Do­cho­dziła dwu­dzie­sta, a ja mu­sia­łam jesz­cze przej­rzeć kilka do­ku­men­tów.

Zi­ry­to­wana prze­rzu­ca­łam sterty pa­pie­rów i wciąż nie mo­głam zna­leźć in­te­re­su­ją­cego mnie pliku.

– Może po­móc? – usły­sza­łam mę­ski, roz­ba­wiony głos.

Od­wró­ci­łam się, a uj­rzaw­szy Ad­riana, za­czę­łam się za­sta­na­wiać, jak wszedł do mo­jego biura. Na­gle mnie olśniło – prze­cież zo­sta­wi­łam uchy­lone drzwi. Brawo, Łu­cjo. Men­tal­nie ude­rzy­łam się w czoło i uśmiech­nę­łam chłodno do bru­neta.

– Dzię­kuję, ale po­ra­dzę so­bie sama.

– No tak, je­steś już dużą dziew­czynką.

W jego gło­sie wciąż brzmiało roz­ba­wie­nie. Roz­siadł się wy­god­nie na krze­śle na­prze­ciw mnie, nie zwra­ca­jąc uwagi na nie­za­do­wo­le­nie ma­lu­jące się na mo­jej twa­rzy.

– Prze­szka­dza­nie współ­pra­cow­ni­kom to twoja pa­sja?

– Nie­któ­rym – od­parł bez­czel­nie, uśmie­cha­jąc się sze­roko.

Wy­wró­ci­łam oczami zu­peł­nie jak Syl­wia, na wspo­mnie­nie któ­rej nie­mal się uśmiech­nę­łam, co mo­głoby zo­stać ode­brane jako od­wza­jem­nie­nie ge­stu.

– Świet­nie – mruk­nę­łam, wra­ca­jąc do prze­glą­da­nia te­czek.

– Kró­lowa Śniegu – po­wie­dział gło­śno i wy­raź­nie.

– Słu­cham?

– Tak się za­cho­wu­jesz. Jakby nikt nie był wart prze­by­wa­nia w two­jej obec­no­ści.

– Je­żeli nie­za­do­wo­le­nie z po­wodu wtar­gnię­cia do mo­jego biura na­zy­wasz po­gardą, to nie będę cię wy­pro­wa­dzać z błędu i po­zwolę opu­ścić po­miesz­cze­nie w prze­ko­na­niu, że masz ra­cję – wy­re­cy­to­wa­łam wy­raź­nie, zde­ner­wo­wana z po­wodu braku do­ku­men­tów, któ­rych po­trze­bo­wa­łam.

– No do­brze. Źle za­czę­li­śmy na­szą zna­jo­mość.

Spoj­rza­łam na niego zdzi­wiona.

– Daj to so­bie wy­na­gro­dzić. Za­pra­szam na drinka, ja sta­wiam! – po­wie­dział lekko, uśmie­cha­jąc się przy­jaź­nie.

Zmie­nił po­dej­ście i wbrew so­bie spoj­rza­łam na niego odro­binę przy­chyl­niej.

– Dzi­siaj nie mam ochoty – od­par­łam zgod­nie z prawdą.

– A kiedy bę­dziesz miała? Może ju­tro po pracy? Koń­czymy o tej sa­mej po­rze.

– Czemu nie – po­wie­dzia­łam, za­nim zdą­ży­łam zna­leźć wy­mówkę.

W końcu drink ze współ­pra­cow­ni­kiem to nic złego. Kto wie, może na­wet spo­tka­nie z no­wym zna­jo­mym do­brze mi zrobi.

– Świet­nie. Do ju­tra, Łu­cjo – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się pół­gęb­kiem. – A je­żeli szu­kasz czar­nej teczki, to wy­staje z two­jej to­rebki.

Zdzi­wiona spoj­rza­łam na wie­szak. Rze­czy­wi­ście, do­ku­menty do za­bra­nia na­szy­ko­wa­łam so­bie już wcze­śniej. Po roz­sta­niu sta­łam się roz­tar­gniona, co było dla mnie nie­co­dzien­nym zja­wi­skiem. Od­wró­ci­łam się, żeby po­dzię­ko­wać Ad­ria­nowi, jed­nak w ga­bi­ne­cie by­łam już sama.

Za­sy­pia­jąc, wciąż wi­dzia­łam te nie­przy­jemne śle­pia pa­trzą­cego pro­sto na mnie wilka. Spa­łam nie­spo­koj­nie. Obu­dzi­łam się w środku nocy. Nie mo­gąc za­snąć, po­sprzą­ta­łam pu­ste bu­telki po al­ko­holu. Do­piero wtedy usnę­łam.

Do­cho­dziła dwu­dzie­sta, a mimo że pią­tek zbli­żał się ku koń­cowi, lu­dzie wy­cho­dzący z biura roz­ma­wiali o pla­nach na wie­czór. Jed­nak nie wszy­scy mieli wolny week­end. Ośro­dek miał sta­tus kli­niki, dla­tego le­karz mu­siał być do­stępny całą dobę, co­dzien­nie. Tej nocy zmianę miała Ewa. Zdą­ży­łam prze­ka­zać jej in­struk­cje do­ty­czące nocki, więc po­woli zbie­ra­łam się do wyj­ścia, pa­ku­jąc wszyst­kie po­trzebne do­ku­menty do to­rebki. Choć mi­nęło już kilka dni w no­wej pracy, ja po raz ko­lejny za­bie­ra­łam pa­pie­ro­lo­gię do domu. Wes­tchnę­łam prze­cią­gle, uno­sząc to­rebkę – wa­żyła chyba z pięć kilo. Ktoś pró­bo­wał do­stać się do biura, dzwo­nek roz­brzmiał bez­li­to­śnie, a ja pod­sko­czy­łam prze­stra­szona. Nie spo­dzie­wa­łam się wi­zyty o tej po­rze, więk­szość pra­cow­ni­ków już dawno wy­szła. Od­wró­ci­łam się po­woli. Za szkla­nymi drzwiami stał męż­czy­zna, a jego twarz była za­sło­nięta bu­kie­tem z kom­bi­na­cji czer­wo­nych kwia­tów. Zmarsz­czy­łam czoło, nie wie­dząc, co jest grane, i na­gle mnie olśniło: prze­cież zgo­dzi­łam się wyjść z Ad­ria­nem na drinka. Nie­za­do­wo­lona z wła­snego błędu wci­snę­łam gu­zik, po­zwa­la­jąc mu wejść do środka. Za­raz po prze­kro­cze­niu progu od­sło­nił twarz. Uśmiech­nął się szel­mow­sko, a ciemne oczy przyj­rzały mi się od góry do dołu. Uśmiech­nę­łam się nie­znacz­nie. Gra­na­towa ko­szula le­żała na nim zbyt do­brze, a czarne gar­ni­tu­rowe spodnie i za­mszowe mo­ka­syny tylko do­peł­niały ca­łość. Tak. Był przy­stojny, cho­ler­nie przy­stojny, co mi schle­biało.

– Do­bry wie­czór, Kró­lowo Śniegu – po­wie­dział prze­kor­nie i po­ka­zał białe zęby. Bra­ko­wało tylko, żeby roz­bły­sły jak w fil­mach ani­mo­wa­nych. – Go­towa na naj­lep­szy wie­czór two­jego ży­cia?

– Wąt­pię, żeby udało ci się prze­bić wszystko, co do tej pory prze­ży­łam – od­par­łam ci­cho.

Czu­łam ucisk w przed­niej czę­ści czaszki, co sku­tecz­nie od­wra­cało moją uwagę od amo­rów. Się­gnę­łam do to­rebki po ta­bletkę prze­ciw­bó­lową. Mi­greny mają to do sie­bie, że jak nie zdusi się ich w za­rodku, ko­lej­nego dnia ude­rzą ze zdwo­joną siłą.

– Źle się czu­jesz? – za­py­tał, ścią­ga­jąc nie­znacz­nie brwi.

– Ból głowy, nic nad­zwy­czaj­nego – rzu­ci­łam, ma­cha­jąc przy tym ręką.

– Na pewno? Bo mo­żemy prze­ło­żyć na­szą randkę. Nie po­gnie­wam się – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się za­dzior­nie.

– Spo­koj­nie, na­sze ko­le­żeń­skie spo­tka­nie – mó­wi­łam, ak­cen­tu­jąc ostat­nie słowa, na co wes­tchnął te­atral­nie – nie jest za­gro­żone.

Pu­ści­łam mu oczko, uśmie­cha­jąc się sze­roko.

– O Boże! – krzyk­nął i zła­pał się za serce, uno­sząc wzrok ku ­gó­rze. – Ona po­trafi się uśmie­chać! Dzięki ci! Już się ba­łem, że na­wet pią­tek na cie­bie nie działa – do­dał, pa­trząc na mnie.

– Bo nie działa, ja nie mam wol­nego week­endu.

Za­rzu­ci­łam to­rebkę na ra­mię i ru­szy­łam w jego stronę.

– Czyli po­tra­fię być za­bawny? – uśmiech­nął się trium­fal­nie.

– Raz ci się zda­rzyło. Wy­ją­tek po­twier­dza­jący re­gułę. – Przy­sta­nę­łam. – Ro­zu­miem, że kwiaty są dla mnie?

Za­mru­gał szybko.

– Tak! – ock­nął się. – Dla ko­góż by in­nego?

Wrę­czył mi nie naj­lżej­szy bu­kiet i nic. Stał bez ru­chu, nic nie mó­wił. Zro­biło się na­wet odro­binę nie­zręcz­nie.

– Mo­żemy już wyjść – po­wie­dzia­łam, pa­trząc na niego nie­pew­nie.

– Je­żeli je­steś go­towa.

Dziwny chło­pak. Nie po­tra­fi­łam go przy­pi­sać do żad­nej szu­fladki. Kiedy już pra­wie za­my­ka­łam go w jed­nej, z krzy­kiem z niej wy­ska­ki­wał.

– Chcesz naj­pierw od­wieźć sa­mo­chód? – za­py­tał uprzej­mie.

Nie za­sta­na­wia­łam się nad tym wcze­śniej, to­też chwilę mi za­jęło udzie­le­nie od­po­wie­dzi.

– A je­żeli go zo­sta­wię, to uda mi się zła­pać tak­sówkę do pracy? – Krót­kie prych­nię­cie roz­wiało moje wą­tłe na­dzieje. – No tak, czyli mu­simy naj­pierw pod­je­chać do mnie.

Sa­mo­chód za­trzy­mał się przed ma­łym dom­kiem przy rzadko uczęsz­cza­nej ulicy. Ro­zej­rza­łam się do­okoła, ni­g­dzie ży­wej du­szy i ci­sza jak ma­kiem za­siał. Po­woli za­czy­nało wzbie­rać we mnie zde­ner­wo­wa­nie. Spoj­rza­łam nie­pew­nie na Ad­riana, a ten je­dy­nie uśmiech­nął się szel­mow­sko, zła­pał mnie za dłoń i po­cią­gnął w stronę nie­po­zor­nego bu­dynku. Gdy tylko otwo­rzył drzwi, usły­sza­łam mu­zykę. Jazz. Moje ciało po­woli się roz­luź­niło, a idąc, ko­ły­sa­łam się w rytm re­lak­su­ją­cych dźwię­ków. Ze­spół grał na pod­wyż­sze­niu, a przy sto­li­kach sie­działy pary albo paczki zna­jo­mych. Uśmiech­nę­łam się szcze­rze na ten wi­dok i spoj­rza­łam na Ad­riana. Ten jed­nak pa­trzył gniew­nie w ja­kimś kie­runku. Od­wró­ci­łam się w rze­czoną stronę. Na końcu sali sie­działo czte­rech męż­czyzn, któ­rzy tak­so­wali nas wzro­kiem. Po ple­cach prze­szedł mi nie­przy­jemny dreszcz. Wzdry­gnę­łam się. Pró­bo­wa­łam od­pę­dzić nie­przy­jemne uczu­cie. Coś wark­nęło ostro. Ro­zej­rza­łam się, ale ni­g­dzie nie za­uwa­ży­łam zwie­rzę­cia. Po­now­nie spoj­rza­łam w kie­runku męż­czyzn, jed­nak oni roz­ma­wiali w naj­lep­sze, za­cho­wu­jąc się, jakby ni­gdy nie byli nami za­in­te­re­so­wani. Zmarsz­czy­łam lekko brwi i prze­nio­słam wzrok na Ad­riana, który stał przy naj­bliż­szym sto­liku i od­su­wał krze­sło. Uśmiech­nę­łam się w po­dzię­ko­wa­niu i za­ję­łam miej­sce.

– Na co masz ochotę? – za­py­tał gło­śno, że­bym usły­szała go mimo mu­zyki.

Od dzie­się­ciu mi­nut wpa­try­wa­łam się w menu i na­dal nie mia­łam po­ję­cia, co wziąć. Spoj­rza­łam zre­zy­gno­wana na bru­neta i za­uwa­ży­łam, że przy­pa­truje mi się, ale ja­koś ina­czej. Z cie­ka­wo­ścią? W ułamku se­kundy uśmiech­nął się szel­mow­sko, a wy­raz jego oczu wró­cił do nor­mal­no­ści.

– Nie mam po­ję­cia, chyba zdam się na cie­bie – od­po­wie­dzia­łam z lek­kim uśmie­chem, odło­żyw­szy menu.

Zmru­żył oczy, jakby się nad czymś za­sta­na­wiał, po czym we­zwał kel­nera. Roz­ma­wiali, za­pewne skła­dał za­mó­wie­nie, ale ja nie sły­sza­łam nic oprócz jazzu. Spoj­rza­łam na mu­zy­ków. Per­ku­sja, for­te­pian, kon­tra­bas, trąbka i oczy­wi­ście sak­so­fon. In­stru­ment, któ­rego dźwięki wy­wo­ły­wały dresz­cze na moim ciele. Za­czę­łam się po­ru­szać w rytm zmy­sło­wej me­lo­dii. Przy­mknę­łam po­wieki i uśmiech­nę­łam się za­do­wo­lona. Nie wiem, jak długo tak trwa­łam, po pro­stu się wy­łą­czy­łam. Po­zwo­li­łam mu­zyce wy­ci­szyć my­śli i za­jąć się moją du­szą. W pew­nym mo­men­cie po­czu­łam na so­bie pa­lące spoj­rze­nie Ad­riana. Jego twarz zdo­bił uśmiech, otwo­rzy­łam sze­rzej oczy, gdy za­uwa­ży­łam, że na stole jest już za­mó­wie­nie. Mu­sia­łam się wy­łą­czyć na na­prawdę długo.

– Nie mia­łem serca ci prze­ry­wać – od­parł roz­ba­wiony, a ja wbi­łam wzrok w sto­ją­cego przede mną drinka, bio­rąc przy tym głę­boki od­dech. Upi­łam łyk. Męż­czy­zna pa­trzył na mnie z dziw­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– O co cho­dzi? – za­py­ta­łam, od­sta­wia­jąc drinka na ba­zie brandy albo whi­skey. A przy­naj­mniej tak sma­ko­wał.

– O nic – od­parł, jakby wy­bu­dzony z transu, ale wi­dząc moją unie­sioną brew, uśmiech­nął się lekko. – Po pro­stu nie spo­dzie­wa­łem się, że je­steś taka – po­wie­dział, wska­zu­jąc mnie dłońmi.

– Jaka? – za­py­ta­łam, są­cząc al­ko­hol.

My­ślał przez chwilę, a jego wzrok pa­lił mnie w miej­scach, na któ­rych się za­trzy­my­wał.

– Ciężko mi to okre­ślić. Taka mało zimna i nie­sztywna – do­dał, a ja omal nie za­krztu­si­łam się cie­czą.

– No pa­nie po­eto, ta­kimi tek­stami to nie po­de­rwie pan żad­nej pa­nienki i na­wet ten wi­ze­ru­nek bad boya panu nie po­może – po­wie­dzia­łam, ro­biąc przed nim otwar­tym wnę­trzem dłoni okręgi w po­wie­trzu.

Ro­ze­śmiał się na te słowa i chyba był to na­wet szczery śmiech.

– Cóż za szczera i pro­sto­li­nijna wy­po­wiedź! Nie mów, że już cię wzięło. Upi­łaś le­dwo dwa łyki!

– To nie moja wina, je­stem zmę­czona, a to jest ta­kie do­bre. – Uśmiech­nę­łam się i znowu spoj­rza­łam w te czarne tę­czówki. To nie­zi­den­ty­fi­ko­wane „coś” na­dal się w nich cza­iło.

Męż­czy­zna upił sporo swo­jego drinka i spoj­rzał na mnie, a w jego oczach po­ja­wiło się coś jakby… wy­zwa­nie?

– Za­tań­czymy? – za­py­tał z sze­ro­kim uśmie­chem, wy­cią­ga­jąc do mnie dłoń.

Ro­zej­rza­łam się do­okoła, wszy­scy sie­dzieli i roz­ma­wiali bądź ob­ser­wo­wali mu­zy­ków.

– Ale prze­cież nikt nie tań­czy – za­uwa­ży­łam roz­ba­wiona.

Męż­czy­zna pod­szedł do mnie i zła­pał za rękę.

Cho­lera, on mówi po­waż­nie.

– A prze­szka­dza ci to? – na­chy­lił się i wy­szep­tał, draż­niąc moją mał­żo­winę cie­płym od­de­chem. Po ciele prze­szedł mi przy­jemny dreszcz, co na pewno nie umknęło jego uwa­dze. Po­cią­gnę­łam jesz­cze kilka ły­ków drinka i wsta­łam, idąc za nim. Za­pro­wa­dził mnie na mały par­kiet znaj­du­jący się obok pod­wyż­sze­nia z ka­pelą. Jedną dłoń po­ło­żył na mo­jej ta­lii, pod­czas gdy druga wciąż trzy­mała moje palce. Przy­cią­gnął mnie do sie­bie, a ja wolną rękę opar­łam na jego ra­mie­niu. Chcąc nie chcąc, wy­czu­łam na­pięte mię­śnie. Przy­jemny dreszcz prze­szedł mi po ciele, a męż­czy­zna przy­cią­gnął mnie jesz­cze bli­żej, zu­peł­nie jakby zda­wał so­bie sprawę z tego, jak na to re­aguję. Po­cząt­kowo tań­czy­łam, sta­ra­jąc się za­cho­wać choć ma­leńki dy­stans. Jed­nak już po chwili po pro­stu od­pu­ści­łam, po­zwa­la­jąc, aby ten wie­czór trwał w naj­lep­sze. Po­zo­stali po­cząt­kowo tylko nas ob­ser­wo­wali, jed­nak po kilku, może kil­ku­na­stu mi­nu­tach po­je­dyn­cze pary za­częły do­łą­czać, a po chwili pełny był już cały par­kiet. Kilka utwo­rów prze­tań­czy­li­śmy w ci­szy, jed­nak Ad­rian w końcu za­brał głos:

– Przy­tu­lasz się, jak­byś się przy­wią­zy­wała – wy­szep­tał.

Nie­mal od­sko­czy­łam na te słowa, ale sku­tecz­nie mi to unie­moż­li­wił. Spoj­rza­łam w jego czarne oczy, które wy­da­wały się pło­nąć.

– Wiesz, że ro­bisz to samo, mój drogi? – za­py­ta­łam, gdy już ze­bra­łam my­śli.

W jego tę­czów­kach po­ja­wiły się roz­ba­wione iskierki. Przy­cią­gnął mnie do sie­bie i wró­ci­li­śmy do tańca.

– Nie daj się zwieść po­zo­rom – do­dał po chwili ci­szy.

– I vice versa.

Z sze­ro­kim uśmie­chem spoj­rzał w su­fit, ki­wa­jąc przy tym głową, jakby z nie­do­wie­rza­nia. By­łam za­sko­czona tym wyj­ściem, spo­dzie­wa­łam się… cóż, nie wiem czego tak wła­ści­wie. Zde­cy­do­wa­nie nie tego, co do­sta­łam.

Kie­rowca za­trzy­mał się na moim pod­jeź­dzie grubo po pół­nocy.

– Dzię­kuję za ten wie­czór, było za­dzi­wia­jąco miło – po­wie­dzia­łam, uśmie­cha­jąc się szcze­rze.

Ad­rian prych­nął, naj­wi­docz­niej roz­ba­wiony moją wy­po­wie­dzią.

– Po­zwo­lisz, że od­pro­wa­dzę cię pod drzwi? – za­py­tał. – Damy nie po­winny o tej po­rze wra­cać same – do­dał, za­nim zdą­ży­łam od­mó­wić.

– Skoro na­le­gasz.

Szli­śmy tam za­le­d­wie kilka se­kund. W ci­szy, pod ra­mię. Noc była go­rąca, a gwiazdy świe­ciły ja­sno. Z lasu do­cho­dziły po­je­dyn­cze dźwięki. Prze­krę­ci­łam zamki i po­woli od­wró­ci­łam się w jego stronę. Na śniadą twarz pa­dało de­li­katne świa­tło z lampy na czujkę. Uśmie­chał się cie­pło, pa­trząc pro­sto w moje oczy. Otwo­rzy­łam usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale nie wie­dzia­łam co.

– Chyba ni­gdy nie ba­wi­łem się tak do­brze na ko­le­żeń­skim spo­tka­niu – po­wie­dział, wkła­da­jąc ręce do kie­szeni.

Czyżby był za­kło­po­tany?

– Dzię­kuję bar­dzo za za­pro­sze­nie.

– Dasz się jesz­cze kie­dyś gdzieś za­brać?

– My­ślę, że ist­nieje taka moż­li­wość – od­par­łam, uśmie­cha­jąc się.

Za­nim zdą­ży­łam za­re­ago­wać, po­ca­ło­wał mnie w po­li­czek. W ułamku se­kundy od­wró­cił się na pię­cie, wsiadł do sa­mo­chodu i od­je­chał, za­nim moje my­śli prze­two­rzyły całą sy­tu­ację. Uśmiech­nę­łam się pod no­sem i prze­kro­czy­łam próg. Wol­nym kro­kiem po­szłam do kuchni. Czu­łam, jak al­ko­hol wciąż roz­prze­strze­nia się po moim or­ga­ni­zmie. Na­la­łam so­bie szklankę wody, którą opróż­ni­łam dusz­kiem, ko­lejną por­cję za­bra­łam ze sobą do sy­pialni. Tej nocy nie mia­łam pro­blemu z za­śnię­ciem. Sen przy­szedł szybko, był spo­kojny i orzeź­wia­jący.

Sie­dzia­łam na ta­ra­sie. Do­cho­dziła czter­na­sta i słońce grzało nie­mi­ło­sier­nie. Jed­nak ogród znaj­do­wał się po pół­noc­nej stro­nie domku, więc tam tem­pe­ra­tura była zno­śna. Bli­skość lasu rów­nież znacz­nie ją ob­ni­żała. Włosy spię­łam, a na nos za­ło­ży­łam oku­lary do czy­ta­nia. Wciąż ana­li­zo­wa­łam przy­nie­sione z pracy do­ku­menty opi­su­jące nowe osob­niki. Tym ra­zem moją uwagę sku­pił bru­natny wilk, o czar­nych jak noc śle­piach. Wy­star­czyło jedno spoj­rze­nie na zdję­cie, aby po moim ciele prze­bie­gły zimne dresz­cze. Z jego oczu dzi­kość się wręcz wy­le­wała. Nie chcia­ła­bym z nim sta­nąć twa­rzą w kufę. Z za­my­śle­nia wy­rwał mnie dzwo­nek. Zdzi­wiona odło­ży­łam teczkę i ku­bek z her­batą.

– Pan Wa­taha – stwier­dzi­łam ze zdzi­wie­niem, otwie­ra­jąc przy­by­szowi drzwi.

– Panno Ru­bik, pro­szę wy­ba­czyć naj­ście – mó­wił spo­koj­nym to­nem, a jego oczy obej­rzały mnie od stóp do głów. Jedna z jego brwi po­szy­bo­wała w górę, a ja czu­łam się za­że­no­wana, że mój szef wi­dzi mnie w tak nie­ofi­cjal­nym stroju. Szare spodenki le­dwo za­kry­wały moje blade po­śladki, a gra­na­towa bluzka na ra­miącz­kach miała głę­boki de­kolt, od­sła­nia­jący pie­przyki na pier­siach. – Jed­nak pani te­le­fon jest nie­osią­galny, a my mamy nie­cier­piącą zwłoki sy­tu­ację w Ośrodku – kon­ty­nu­ował, gdy przy­wo­łał do po­rządku zbun­to­waną brew.

– Nie­osią­galny? – po­wtó­rzy­łam zdzi­wiona i już mia­łam po­dejść po ko­mórkę, kiedy do­tarł do mnie nie­takt, na jaki so­bie po­zwo­li­łam. – Pro­szę wejść – po­wie­dzia­łam, otwie­ra­jąc sze­rzej drzwi i od­su­wa­jąc się na bok. Męż­czy­zna prze­kro­czył próg i po­szedł za mną do sa­lonu, usiadł na skó­rza­nej so­fie, gdy sta­ra­łam się zlo­ka­li­zo­wać smart­fon.

– Prze­pra­szam, nie za­uwa­ży­łam, że pa­dła mi ba­te­ria – po­wie­dzia­łam zła na sie­bie, wra­ca­jąc do go­ścia.

– Pro­szę mnie nie prze­pra­szać. To pani wolny dzień, a umowa nie mówi, że musi pani być za­wsze pod te­le­fo­nem.

Uśmiech­nę­łam się nie­znacz­nie.

– Cóż to za pilna sprawa?

– Pa­trol przy­wiózł rudą wil­czycę. Ma po­ważne ob­ra­że­nia, a pani jest we­te­ry­na­rzem z naj­więk­szym do­świad­cze­niem w na­szym Ośrodku. Prze­pra­szam, że sta­wiam pa­nią w tak nie­kom­for­to­wej sy­tu­acji, jed­nak mu­szę za­py­tać. Czy zgo­dzi­łaby się pani po­je­chać ze mną i za­jąć zwie­rzę­ciem? Ona na­prawdę bar­dzo cierpi.

Przez chwilę wy­da­wało mi się, że w jego bursz­ty­no­wych tę­czów­kach za­uwa­ży­łam ból. Jakby utoż­sa­miał się z po­ło­że­niem zwie­rzę­cia. Od­su­nę­łam od sie­bie tę myśl, aby sku­pić się na roz­mo­wie, i od­po­wie­dzia­łam:

– Ależ oczy­wi­ście, je­dziemy.

Męż­czy­zna uśmiech­nął się i ru­szył w stronę wyj­ścia.

– Pro­szę po­cze­kać w sa­mo­cho­dzie. We­zmę po­trzebne rze­czy i za­raz do pana do­łą­czę – do­da­łam i po­bie­głam na górę.

Je­chał z ol­brzy­mią pręd­ko­ścią. Gdyby nie po­waga sy­tu­acji, już dawno ka­za­ła­bym zwol­nić. Tym ra­zem za­ci­snę­łam szczęki i wbi­łam palce w sie­dzi­sko fo­tela. Ka­rol mu­siał to za­uwa­żyć, bo w pew­nym mo­men­cie zwol­nił do stu dzie­się­ciu ki­lo­me­trów na go­dzinę. Do­tar­li­śmy pod Ośro­dek w eks­pre­so­wym tem­pie. Wy­bie­głam z sa­mo­chodu, jesz­cze za­nim jego sil­nik umilkł. Po kilku mi­nu­tach sta­łam na bloku ope­ra­cyj­nym. Spoj­rza­łam przez ob­szerną szybę. Na stole le­żał ol­brzymi wilk, nad któ­rym po­chy­lał się Ma­ciek, obok stał Pa­weł. Wła­śnie oni mieli dzi­siaj dzienną zmianę. Drugi z męż­czyzn wy­szedł z sali, gdy zo­ba­czył mnie w po­miesz­cze­niu.

– Pani dok­tor – po­wie­dział i sta­nął jak wryty, wi­dząc mój skąpy strój. – Do­brze, że już pani jest – do­dał po chwili, a jego oczy roz­sze­rzyły się jesz­cze bar­dziej, gdy zo­ba­czył, że za­czy­nam się prze­bie­rać.

Szybko od­wró­cił się do mnie ty­łem. Nie mia­łam czasu na za­bawę w to­a­letę czy wy­pro­sze­nie męż­czy­zny. Mógł mi w tym cza­sie po­wie­dzieć, co już usta­lili. Wcią­gnę­łam na sie­bie spodnie.

– Mów wszystko – po­wie­dzia­łam, zdej­mu­jąc ko­szulkę.

W tym mo­men­cie ktoś otwo­rzył drzwi i wszedł do środka. Jed­nak za­trzy­mał się nie­pew­nie. Prze­ło­ży­łam przez głowę bor­dową bluzę chi­rur­giczną.

– Prze­pra­szam, panno Ru­bik. Gdy­bym wie­dział, że się pani prze­biera, nie wszedł­bym.

Roz­po­zna­łam głos Ka­rola. Nie si­li­łam się na od­po­wiedź, je­dy­nie zby­łam go ru­chem ręki, na­wet nie za­szczy­ca­jąc spoj­rze­niem.

– Ktoś zna­lazł ją w cza­sie ob­jazdu. Le­żała w za­ro­ślach, gdyby nie ko­lor sier­ści, pew­nie na­wet by jej nie za­uwa­żył – za­czął we­te­ry­narz, od­wra­ca­jąc się w moją stronę. Upi­na­łam włosy w cia­snego koka, da­jąc mu jed­no­cze­śnie do zro­zu­mie­nia, że cze­kam na ciąg dal­szy. – Po­dej­rze­wamy atak in­nego wilka. – Po tych sło­wach jego wzrok prze­su­nął się na chwilę na Ka­rola. – Rany ką­sane na le­wym boku. La­tis­si­mus w strzę­pach, po­dob­nie część ser­ra­tusa, że­bra wy­ła­mane, płat do­czasz­kowy płuca wy­rwany, stra­ciła dużo krwi.

Pa­trzy­łam na niego z sze­roko otwar­tymi oczami. Ja­kim cu­dem to zwie­rzę wciąż żyje? Prze­cież nie wia­domo, jak długo le­żało w nie­zno­śnej ago­nii. Umy­łam i zde­zyn­fe­ko­wa­łam ręce. Pa­weł otwo­rzył drzwi, a ja wpa­dłam na salę ni­czym pio­run ku­li­sty. Ma­ciek spoj­rzał na mnie z wi­doczną ulgą, za­ło­ży­łam ja­łowe rę­ka­wiczki i po­de­szłam do wil­czycy. We­te­ry­narz nie kła­mał. Zwie­rzę było pod nar­kozą, za­in­tu­bo­wane, koń­czyny spę­tane, a oczy za­sło­nięte. Mo­głam od razu dzia­łać. Prze­ra­żona do­tknę­łam po­ła­ma­nych że­ber. Otwo­rzy­łam sze­rzej oczy, wi­dząc, że ko­ści za­częły się już zra­stać pod dziw­nymi ką­tami. To nie było nor­malne, ale czego mo­głam się spo­dzie­wać po osob­ni­kach z mu­ta­cjami? Do­brze, że mnie we­zwano, chłopcy ra­czej nie po­ra­dzi­liby so­bie z re­kon­struk­cją, na­wet ja nie by­łam pewna, czy po­do­łam. Usły­sza­łam trza­śnię­cie drzwiami, póź­niej nie­wy­raźne krzyki Ka­rola i in­nego męż­czy­zny. Sku­pi­łam się na wil­czycy, to ona była naj­waż­niej­sza. Wzię­łam głę­boki wdech i za­czę­łam. Płuca, uby­tek krwi to było naj­gor­sze. Wy­ła­my­wa­niem źle zro­śnię­tych że­ber mo­głam się za­jąć póź­niej.

Mi­nęło kilka go­dzin. Sta­łam, ob­ser­wu­jąc jak zszyta skóra po­woli się za­bliź­nia. Nie mo­głam uwie­rzyć w to, czego by­łam świad­kiem. Jesz­cze wczo­raj nie wie­dzia­łam, że taka re­ge­ne­ra­cja jest w ogóle moż­liwa. Pawła wy­sła­łam do domu dwie go­dziny wcze­śniej. Ma­ciej do­piero wy­szedł, bo asy­sto­wał przy za­biegu. Przez pięt­na­ście mi­nut klatka pier­siowa roz­sze­rzała się z od­po­wied­nią czę­sto­tli­wo­ścią. Do­piero wtedy ze­szło ze mnie całe na­pię­cie, za­chwia­łam się na no­gach i usia­dłam ciężko na pod­ło­dze, opie­ra­jąc się o chłodne ka­felki otu­la­jące ściany. Drzwi do sali otwo­rzyły się, ale ja nie mia­łam siły krzy­czeć, że nie można wcho­dzić. By­łam po pro­stu wy­czer­pana. Ktoś po­ło­żył dłoń na moim ra­mie­niu – ko­lejny błąd, by­łam cała we krwi.

– Łu­cja? – z otę­pie­nia wy­rwał mnie mę­ski głos.

Wy­da­wał się zna­jomy. Unio­słam wzrok. Po chwili roz­po­zna­łam czarne tę­czówki i szel­mow­ski uśmiech.

– Nie mo­żesz tu być, to sala ope­ra­cyjna. Wyjdź – po­wie­dzia­łam ci­cho, ale sta­now­czo.

– Spo­koj­nie, nic mi się nie sta­nie.

– To aku­rat ostat­nie z mo­ich zmar­twień. Wsze­dłeś na wła­sne ry­zyko. Bar­dziej mar­twię się o nią. – Wska­za­łam głową rude fu­tro. – Masz zwy­kłe ubra­nia, które ob­le­pione są drob­no­ustro­jami i pa­to­ge­nami. Wyjdź, za­nim spie­przysz moją wie­lo­go­dzinną pracę.

Męż­czy­zna za­śmiał się ci­cho, ale naj­praw­do­po­dob­niej zro­zu­miał, że je­stem śmier­tel­nie po­ważna, więc od­pu­ścił i wy­szedł. Po kilku mi­nu­tach do sali we­szła Ewa, miała mieć nocną zmianę z so­boty na nie­dzielę. Ko­bieta przy­wio­zła ol­brzymi stół, zde­zyn­fe­ko­wała go jesz­cze raz i po­de­szła do mnie.

– Łu­cja, mu­sisz zmie­nić ubra­nia ochronne, za­nim ją stąd prze­wie­ziemy – za­uwa­żyła spo­koj­nym gło­sem i po­mo­gła mi wstać.

By­łam jej nie­sa­mo­wi­cie wdzięczna, osła­bie­nie po­woli ustę­po­wało, ale i tak sko­rzy­sta­łam z po­mocy.

Za­cze­pi­ły­śmy no­sze z wil­czycą na hak i po­zwo­li­ły­śmy, aby ma­szyna prze­nio­sła ją na drugi stół, a po­tem po­woli ru­szy­ły­śmy do in­nego po­miesz­cze­nia. Ko­jec był już przy­go­to­wany. Wi­dząc tempo jej re­ge­ne­ra­cji, wie­dzia­łam, że nie zo­sta­nie tam na długo. Roz­wią­za­ły­śmy jej łapy i od­sło­ni­ły­śmy oczy. Szybko wy­szły­śmy, za­my­ka­jąc za sobą kratę. Zmę­cze­nie po­woli mnie opusz­czało, naj­gor­szy mo­ment od­szedł w nie­pa­mięć. Prze­ka­za­łam Ewie po­le­ce­nia i po­woli uda­łam się do szatni. We­szłam pod prysz­nic, chcąc zmyć z ciała zmę­cze­nie, po czym za­ło­ży­łam wcze­śniej­sze ubra­nia. W pa­mięci za­no­to­wa­łam, żeby przy­wieźć do Ośrodka ja­kieś inne na zmianę, bo czu­łam, że taka sy­tu­acja mo­gła się po­wtó­rzyć. Wol­nym kro­kiem ru­szy­łam do swo­jego biura. W środku stał ja­kiś męż­czy­zna, za­pewne pan Wa­taha, prze­cież tylko on mógł tam wcho­dzić. Gdy tylko wpi­sa­łam kod, a za­mek zwol­nił się, wy­da­jąc cha­rak­te­ry­styczny dźwięk, ta­jem­ni­czy gość od­wró­cił się w moją stronę. Mia­łam ra­cję.

– Pa­nie Wa­taho – przy­wi­ta­łam się, skła­nia­jąc głowę.

– Panno Ru­bik – od­po­wie­dział na gest.

Pa­trzył na mnie nie­od­gad­nio­nym wzro­kiem.

– Po­zwoli pan, że usiądę? Je­stem na­prawdę zmę­czona.

Moje słowa jakby wy­rwały go z za­my­śle­nia.

– Ależ oczy­wi­ście – po­wie­dział po­spiesz­nie i od­su­nął moje krze­sło od biurka.

Uśmiech­nę­łam się z wdzięcz­no­ścią i opa­dłam na nie ciężko.

– Chcia­łem pani bar­dzo po­dzię­ko­wać za re­zy­gna­cję z wol­nego po­po­łu­dnia i przy­jazd tu­taj.

– Nie ma o czym mó­wić.

Uśmiech­nął się lekko na te słowa. Było to dla mnie do­syć nowe. Taki cie­pły, szczery uśmiech szefa. Do twa­rzy mu z nim.

– Chcia­łem rów­nież pa­nią bar­dzo prze­pro­sić za wcze­śniej­sze wtar­gnię­cie do szatni. Gdy­bym wie­dział… – za­czął, jed­nak prze­rwa­łam mu unie­sie­niem dłoni.

– To nie była pana wina. Od prze­bie­ra­nia się są to­a­lety albo te małe szat­nie. Za­le­żało mi na cza­sie, dla­tego nie przej­mo­wa­łam się tym, czy ktoś mnie zo­ba­czy. To ra­czej ja po­win­nam pana prze­pro­sić za do­pusz­cze­nie do ta­kiej sy­tu­acji. Mo­gła­bym po­wie­dzieć, że to się nie po­wtó­rzy, ale nie lu­bię kła­mać. Gdy czasu jest mało, róż­nie po­stę­puję – do­da­łam, pa­trząc w bursz­ty­nowe tę­czówki.

– W ta­kim ra­zie po­sta­ram się za­wsze pu­kać przed wej­ściem.

Uśmiech­nę­li­śmy się do sie­bie przy­jaź­nie.

– Ja­kie jest pani zda­nie?

Prze­chy­li­łam głowę na bok, nie ro­zu­mie­jąc, o co mnie pyta.

– Pa­weł i Ma­ciek mieli ra­cję? Za­ata­ko­wał ją inny wilk?

– My­ślę, że jest to wię­cej niż praw­do­po­dobne – po­wie­dzia­łam, a on nie wy­da­wał się za­do­wo­lony. – Nie wiem tylko, jaki mógł być po­wód. We­szła na te­ry­to­rium in­nego osob­nika? Nie miała part­nera? Prze­cież do walk po­mię­dzy wil­kami do­cho­dzi za­zwy­czaj w osta­tecz­no­ści. Coś mi tu nie gra, jakby bra­ko­wało jed­nego ka­wałka ukła­danki – do­da­łam.

Czoło Ka­rola zmarsz­czyło się na moje słowa, co je­dy­nie do­dało mu atrak­cyj­no­ści.

– Może to sa­motna wil­czyca, która we­szła na te­ry­to­rium ja­kiejś pary z mło­dymi? – za­pro­po­no­wał.