Julia Krawiec. Uśpienie ebook

Re­dak­cja

Be­ata Ko­ło­dziej­ska

Pro­jekt okład­ki

Mag­da­le­na Za­wadz­ka Au­reu­sart

Zdję­cie na okład­ce

WIN-In­i­tia­ti­ve/Get­ty Ima­ges/Flash Press Me­dia

Ko­rek­ta

Ewa Ja­strun

Ma­ciej Kor­ba­siń­ski

DTP

Ma­ria Ko­wa­lew­ska

Text © co­py­ri­ght by Mar­ta Za­bo­row­ska

Co­py­ri­ght © for the Po­lish edi­tion by Wy­daw­nic­two Czar­na Owca, 2013

Wy­da­nie I

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Ni­niej­szy plik jest ob­ję­ty ochro­ną pra­wa au­tor­skie­go i za­bez­pie­czo­ny zna­kiem wod­nym (wa­ter­mark).

Uzy­ska­ny do­stęp upo­waż­nia wy­łącz­nie do pry­wat­ne­go użyt­ku. Roz­po­wszech­nia­nie ca­ło­ści lub frag­men­tu ni­niej­szej pu­bli­ka­cji w ja­kiej­kol­wiek po­sta­ci bez zgo­dy wła­ści­cie­la praw jest za­bro­nio­ne.

ISBN 978-83-7554-717-7

ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawae-mail: [email protected]ł handlowy: tel. (22) 616 29 36; faks (22) 433 51 51Zapraszamy do naszego sklepu internetowego:www.czarnaowca.pl

Skład wersji elektronicznej:Virtualo Sp. z o.o.

Cór­ce i Mę­żo­wi

Czar­na zie­mia, czar­ny krzyż

Po­wiedz pan­no, gdzie ty śpisz

Śpię na gó­rze przy fi­gu­rzeTam gdzie ro­sną zło­te różeTam gdzie bór, tam gdzie lasNie ma mnie, nie ma was.

(na pod­sta­wie dzie­cię­cej wy­li­czan­ki)

PROLOG

Ciąg po­wie­trza spod drzwi sma­gał ją po na­gich no­gach. Pod­kur­czy­ła ko­la­na pod bro­dę i na­cią­gnę­ła na nie noc­ną ko­szu­lę. Pa­trzy­ła spod rzęs na sto­ją­cą na pod­ło­dze bu­tel­kę wy­peł­nio­ną do po­ło­wy prze­zro­czy­stym pły­nem. Ser­ce za­czę­ło jej bić moc­niej na myśl, że znów po­czu­je ten gorz­ki smak.

Pod­su­nę­ła się bli­żej, roz­grza­ne ką­pie­lą udo do­tknę­ło zim­nej po­sadz­ki. Wzię­ła do ręki bu­tel­kę i wol­nym ru­chem od­krę­ci­ła na­kręt­kę.

Zbli­ży­ła usta do szkla­nej szyj­ki. Przy­mknę­ła oczy. Wy­pi­je tyl­ko kil­ka ły­ków i po­tem o wszyst­kim za­po­mni. Zno­wu bę­dzie do­brze, choć­by ta ułu­da mia­ła trwać tyl­ko krót­ką chwi­lę. Te­raz wy­star­czy prze­chy­lić bu­tel­kę, tak jak zwy­kle.

Jej od­dech przy­spie­szył. Kro­pla zim­ne­go potu po­to­czy­ła się od skro­ni i znik­nę­ła w za­głę­bie­niu szyi. Po­tar­ła ręką czo­ło.

Nie zro­bi tego. Nie po tym, co prze­szła. Dru­gi raz nie da uto­pić się w tym sa­mym szam­bie. Raz już stra­ci­ła swo­je ży­cie. A  tak na­praw­dę stra­ci­ła je dwu­krot­nie. Za pierw­szym ra­zem, od­da­jąc od­zna­kę na, jak to się zgrab­nie wy­ra­ził szef, czas bli­żej nie­okre­ślo­ny, a dru­gi, pod­pi­su­jąc pa­pie­ry roz­wo­do­we. Od tego mo­men­tu mi­nę­ło spo­ro cza­su. Nic jej już nie łą­czy z tam­tą dziew­czy­ną wy­cią­ga­ną nad ra­nem z lo­ka­li przez kum­pli z pra­cy.

Dziś jest już po wła­ści­wej stro­nie. Lek­kie drga­nia mię­śni na wi­dok al­ko­ho­lu nie są w sta­nie jej zła­mać. Nie do­pu­ści, aby to świń­stwo znów wy­wró­ci­ło jej ży­cie do góry no­ga­mi. Za­raz wsta­nie i wy­le­je wszyst­ko tam, gdzie jego miej­sce.

Jesz­cze tyl­ko raz spró­bu­je. Ostat­ni. Aby utwier­dzić się, że to nie dla niej. Dla pew­no­ści.

Po­czu­ła na ustach do­tyk chłod­ne­go szkła, od­chy­li­ła do tyłu gło­wę.

Ock­nę­ła się na od­głos ci­che­go pu­ka­nia. Zza drzwi do­cho­dził cien­ki gło­sik cór­ki. Szarp­nę­ły nią kon­wul­sje. Pod­czoł­ga­ła się do se­de­su i zwró­ci­ła za­war­tość żo­łąd­ka. Na­wo­ły­wa­nie dziec­ka usta­ło. Z przed­po­ko­ju do­cho­dzi­ło szu­ra­nie kap­ci ma­łej, wra­ca­ją­cej do sy­pial­ni.

Za­tka­ła dło­nią usta, dła­wiąc ro­sną­cy w gar­dle płacz. Zwi­nę­ła się na pod­ło­dze, obie­cu­jąc, że to był jej ostat­ni raz.

Na­praw­dę.

1.

ŚRO­DA

Wy­świe­tlacz ze­gar­ka po­ka­zy­wał czwar­tą zero sie­dem, gdy ci­szę prze­rwa­ło na­tręt­ne brzę­cze­nie. Ar­tur Ma­cie­jew­ski prze­krę­cił się na bok, po czym wy­cią­gnął rękę, pró­bu­jąc na­ma­cać pal­ca­mi le­żą­cą na pod­ło­dze no­kię. Nie otwie­ra­jąc oczu, przy­ło­żył apa­rat do ucha.

– Mówi ko­mi­sarz Ste­fa­niak z ko­men­dy głów­nej. Czy roz­ma­wiam z dok­to­rem Ma­cie­jew­skim?

Ar­tur usiadł na łóż­ku i za­pa­lił noc­ną lamp­kę.

– O co cho­dzi? Czy pan wie, któ­ra jest go­dzi­na?

– Kil­ka mi­nut temu wpły­nę­ło do nas zgło­sze­nie z pań­skie­go szpi­ta­la. Wy­glą­da na to, że je­den z pa­cjen­tów zbiegł dzi­siej­szej nocy. Pro­szę sta­wić się w ośrod­ku jak naj­szyb­ciej, nasi lu­dzie już tam jadą.

– Zna­cie na­zwi­sko tego pa­cjen­ta?

Wy­ła­pa­ne skraw­ki roz­mo­wy po dru­giej stro­nie słu­chaw­ki nie wró­ży­ły ni­cze­go do­bre­go.

– Są­dzę, że bę­dzie le­piej, je­śli po­roz­ma­wia­my na miej­scu.

Ma­cie­jew­skie­go ogar­nę­ło nie­przy­jem­ne uczu­cie. Ta­kie samo jak wte­dy, gdy usły­szał głos Niny tłu­ma­czą­cej męt­nie, że ma mu coś waż­ne­go do prze­ka­za­nia. Na­stęp­ne­go dnia zna­lazł w skrzyn­ce na li­sty kom­plet klu­czy od swe­go miesz­ka­nia.

Dźwi­gnął się z łóż­ka i po­szedł do ła­zien­ki. Zim­na woda po­dzia­ła­ła ożyw­czo na zmę­czo­ne oczy. Mózg za­czy­nał pra­co­wać na przy­spie­szo­nych ob­ro­tach.

Uciecz­ka ze strze­żo­ne­go za­kła­du? Albo to głu­pi żart, albo do­szło do tra­ge­dii. Te prze­klę­te tref­ne zam­ki mia­ły być wy­mie­nia­ne w po­ko­jach dziś po po­łu­dniu. Pew­nie ja­kiś gów­niarz z ob­słu­gi wy­ga­dał się, że pod­wa­że­nie za­pad­ki z le­wej stro­ny zwal­nia za­mek. Za­trud­nia­nie tych gnoj­ków na prak­ty­ki tak wła­śnie mu­sia­ło się skoń­czyć. Za pacz­kę fa­jek da­dzą wy­nieść pół szpi­ta­la i jesz­cze po­mo­gą zło­dzie­jom ła­do­wać to­war.

Wcią­gnął spodnie od gar­ni­tu­ru i na­rzu­cił na ra­mio­na ma­ry­nar­kę. Bia­ły T-shirt słu­żą­cy tej nocy za pi­ża­mę po­zo­stał na grzbie­cie. W kie­sze­ni za­brzę­cza­ły klu­cze od srebr­ne­go audi. Zaj­rzał jesz­cze do kuch­ni. Wczo­raj­sza kawa mia­ła po­smak brud­nej ścier­ki, wy­pluł ją do zle­wu i prze­płu­kał usta kra­nów­ką.

Dro­ga do za­kła­du zaj­mo­wa­ła mu nie wię­cej niż kwa­drans. Za każ­dym ra­zem, gdy mi­jał gra­ni­ce mia­sta, miał wra­że­nie, że wy­jeż­dża na swo­ją pry­wat­ną mi­sję ra­to­wa­nia świa­ta. To, że stał się spe­cja­li­stą w dzie­dzi­nie psy­chia­trii, nie przy­nio­sło mu by­najm­niej po­kla­sku wśród ro­dzi­ny. Wo­le­li go wi­dzieć jako uzna­ne­go kar­dio­lo­ga czy choć­by pe­dia­trę. Tra­dy­cja w koń­cu do cze­goś zo­bo­wią­zu­je. Ale psy­chia­tra?

Gdy dwa lata temu otrzy­mał pro­po­zy­cję pra­cy w ośrod­ku imie­nia Świę­te­go An­to­nie­go, nie wa­hał się ani mi­nu­ty. Na taką oka­zję cze­kał, od­kąd ukoń­czył stu­dia. Ko­niec z błą­ka­niem się po nie­do­fi­nan­so­wa­nych pań­stwo­wych szpi­ta­lach. Te­raz mógł wy­pły­nąć na szer­sze wody. W głę­bi du­cha czuł się szczę­ścia­rzem, przy­najm­niej to jed­no mu w ży­ciu wy­szło.

Szo­sa zmie­ni­ła się w żwi­ro­wą dro­gę, skrę­ca­jąc tuż przed la­sem. Jego część wy­go­spo­da­ro­wa­no nie­gdyś na po­trze­by ośrod­ka. Ta­kie­go wi­do­ku ze szpi­tal­nych okien mógł po­zaz­dro­ścić nie­je­den ośro­dek SPA.

Jego uszu do­bie­gło wy­cie po­li­cyj­nych sy­ren. Ści­szył ra­dio i uchy­lił okno. Chłód li­sto­pa­do­we­go po­ran­ka prze­biegł mu po kar­ku.

Za­par­ko­wał tuż za bra­mą wjaz­do­wą. W stro­nę audi raź­nym kro­kiem szedł krę­py funk­cjo­na­riusz, któ­ry koń­czył wła­śnie wy­da­wać roz­ka­zy przez krót­ko­fa­lów­kę.

– To z pa­nem mia­łem przy­jem­ność roz­ma­wiać przez te­le­fon?

– Zga­dza się. Jak wy­glą­da sy­tu­acja? – Ar­tur lek­ko do­ci­snął drzwi auta.

– Mamy już przy­go­to­wa­ne akta tego pa­cjen­ta. Za­raz wszyst­kie­go się pan do­wie.

Ma­cie­jew­ski ner­wo­wo po­tarł dło­nią usta. Nadal trud­no mu było uwie­rzyć w to, co się sta­ło. Usta­wio­ne rzę­dem trzy wozy po­li­cyj­ne od­bie­ra­ły jed­nak na­dzie­ję na po­mył­kę.

Ko­mi­sarz Ste­fa­niak prze­rzu­cał kart­ki mi­nia­tu­ro­we­go no­tat­ni­ka.

– Przyj­rze­li­śmy się zam­kom. Nie wi­dać śla­du pi­ło­wa­nia ani wy­wa­ża­nia. Wy­glą­da na to, że ktoś mu to za­da­nie uła­twił. Mu­siał mieć wspól­ni­ka tu, we­wnątrz. Nie ma ra­czej mowy o dzia­ła­niu w po­je­dyn­kę.

Ar­tur wska­zał ręką bu­dy­nek szpi­ta­la, dys­kret­nie su­ge­ru­jąc zmia­nę miej­sca roz­mo­wy.

– Wejdź­my do środ­ka. Nie po­trze­bu­ję tu żad­nej sen­sa­cji.

Nie cze­ka­jąc na re­ak­cję ko­mi­sa­rza, skie­ro­wał się w stro­nę głów­ne­go wej­ścia.

Ste­fa­niak ru­szył za nim, z za­zdro­ścią ob­ser­wu­jąc jego wy­pro­sto­wa­ną, lek­ko mu­sku­lar­ną syl­wet­kę. Tak mło­de­go or­dy­na­to­ra jesz­cze nie wi­dział. Zde­cy­do­wa­nie róż­nił się od pod­sta­rza­łych, wy­ły­sia­łych dok­tor­ków, ja­kich spo­ty­kał do tej pory. Ten szczę­ściarz nie­wąt­pli­wie był obiek­tem wes­tchnień żeń­skiej czę­ści per­so­ne­lu. Na do­da­tek pew­ny sie­bie i spra­wia­ją­cy wra­że­nie opa­no­wa­ne­go. To na­wet do­brze. Nie ma to jak współ­pra­co­wać z kon­kret­nym go­ściem.

Do głów­nych drzwi pro­wa­dzi­ła pro­sta, uło­żo­na z kost­ki bru­ko­wej ścież­ka. Kto­kol­wiek z niej ko­rzy­stał, bło­go­sła­wił ka­mie­nia­rza za jej funk­cjo­nal­ność. Żad­nych zbęd­nych za­wi­ja­sów i udziw­nień.

Ko­mi­sarz Ste­fa­niak ogar­nął wzro­kiem gmach ośrod­ka. Bu­dy­nek wy­glą­dał na no­wo­cze­sny i do­brze do­fi­nan­so­wa­ny. Skła­dał się z dwóch blo­ków po­łą­czo­nych ze sobą be­to­no­wą plom­bą, któ­rą tyl­ko gdzie­nieg­dzie prze­szklo­no w celu mo­ni­to­ro­wa­nia przy­le­ga­ją­ce­go do bu­dyn­ku spa­cer­nia­ka.

– Pięk­ny obiekt. Robi wra­że­nie. – Ko­mi­sarz wy­ra­ził uzna­nie, ki­wa­jąc gło­wą.

– Jesz­cze dwa lata temu był to zwy­kły szpi­tal. Ale jak to ze szpi­ta­la­mi bywa, nie wy­trzy­mał pró­by cza­su. Wi­dzi pan ten od­dzie­lo­ny mu­rem po­je­dyn­czy pas okien? – Ar­tur wy­su­nął szy­ję z koł­nie­rza, wska­zu­jąc le­d­wo wi­docz­ną zza drzew ścia­nę. – Po­zwo­lo­no za­trzy­mać nam je­dy­nie mały od­dział dla tak zwa­nych na­głych przy­pad­ków. Zwol­nio­no więk­szość z ów­cze­sne­go per­so­ne­lu, wy­sie­dlo­no po­przed­nich pa­cjen­tów, a na ich miej­sce spro­wa­dzo­no no­wych.

– Ma pan na my­śli tych ze­świ­ro­wa­nych od­mień­ców? – Nie­umie­jęt­nie skry­ty chi­chot do­szedł do uszu dok­to­ra. Ma­cie­jew­ski gwał­tow­nie od­wró­cił się na pię­cie.

– Ma pan pra­wo na­zy­wać ich, jak się panu żyw­nie po­do­ba. Za­pew­niam pana, że to nie­szczę­śli­wi lu­dzie. Nie­któ­rzy z nich po­zo­sta­ną tu do koń­ca ży­cia, pró­bu­jąc po­pa­dać w sza­leń­stwo tak rzad­ko, jak to tyl­ko moż­li­we. Inni wyj­dą, by po kil­ku ty­go­dniach wró­cić w znacz­nie gor­szym sta­nie. W to miej­sce nie tra­fia się z ka­ta­rem czy bó­lem gło­wy.

Szarp­nię­cie ma­syw­nych drzwi ucię­ło po­ga­węd­kę. Pu­sty o tej po­rze dnia ko­ry­tarz od­bi­jał głu­chym echem mia­ro­we kro­ki męż­czyzn. W ci­szy wje­cha­li na dru­gie pię­tro.

Ga­bi­net Ma­cie­jew­skie­go przy­po­mi­nał kla­sycz­ne, nud­ne miej­sce do pra­cy. Biur­ko, trzy fo­te­le i tyle samo me­ta­lo­wych szaf prze­zna­czo­nych na do­ku­men­ta­cję me­dycz­ną naj­wi­docz­niej roz­cza­ro­wa­ły ko­mi­sa­rza, któ­ry z wy­dę­ty­mi usta­mi roz­glą­dał się po po­ko­ju. Je­dy­ną rze­czą, jaka zro­bi­ła na nim wra­że­nie, była po­kaź­na bi­blio­te­ka, na któ­rej pię­trzy­ły się pod­ręcz­ni­ki i wy­daw­nic­twa z za­kre­su psy­chia­trii. Po­kój był prze­zna­czo­ny wy­łącz­nie do pra­cy i nic, co mia­ło­by cha­rak­ter sen­ty­men­tal­ny, nie mia­ło pra­wa się tu za­wie­ru­szyć. Okna ga­bi­ne­tu były za­kra­to­wa­ne, po­dob­nie zresz­tą jak w po­zo­sta­łych po­miesz­cze­niach znaj­du­ją­cych się na te­re­nie za­kła­du.

– Czy mo­że­my już przejść do kon­kre­tów? – Ar­tur po­wie­sił płaszcz na haku i przy­gła­dził od­sta­ją­ce rę­ka­wy. – Chcę wresz­cie usły­szeć na­zwi­sko tej oso­by.

Do biur­ka pod­szedł na­prę­żo­ny jak stru­na młod­szy stop­niem mun­du­ro­wy No­wak, kła­dąc sza­rą ak­tów­kę.

– Jan La­so­ta – ko­mi­sarz za­trzy­mał pa­lec wska­zu­ją­cy przy da­nych z tecz­ki. – Ko­ja­rzy go pan?

Ar­tur po­czuł, jak mimo zim­na pa­nu­ją­ce­go w po­ko­ju dro­bin­ki potu wy­stę­pu­ją mu na czo­ło. Płu­ca w prze­dziw­ny spo­sób za­czę­ły fil­tro­wać tlen z trud­no­ścią, jak gdy­by wła­śnie za­koń­czył bieg na set­kę z pręd­ko­ścią świa­tła. Po­tarł dło­nią wil­got­ny kark. Szu­kał w gło­wie spo­so­bu na prze­ka­za­nie in­for­ma­cji, któ­ra za chwi­lę po­sta­wi na nogi War­sza­wę i oko­li­ce.

Znie­cier­pli­wio­ny Ste­fa­niak wy­mie­nił zna­czą­ce spoj­rze­nie z asy­stu­ją­cym mu No­wa­kiem.

– Dok­to­rze, dłu­go ma pan za­miar mil­czeć? Ro­zu­miem, że sy­tu­acja nie jest ła­twa, ale prze­cią­ga­nie tej roz­mo­wy ni­ko­mu nie po­mo­że. Pan tu jest me­dycz­nym guru, ale nie trze­ba mieć dy­plo­mu, żeby wie­dzieć, jak od­zy­ska­na w spo­sób nie­prze­my­śla­ny wol­ność może wpły­nąć na psy­chi­kę pa­cjen­ta.

Gry­mas na twa­rzy Ma­cie­jew­skie­go wska­zy­wał na to, że sy­tu­acja jest jed­nak dużo bar­dziej skom­pli­ko­wa­na, niż wi­dzi to Ste­fa­niak.

– Ko­mi­sa­rzu! – Ar­tur wy­pu­ścił na­gro­ma­dzo­ne w płu­cach po­wie­trze, pró­bu­jąc za­pa­no­wać nad emo­cja­mi. – Wi­dzę, że nie do koń­ca od­ro­bił pan pra­cę do­mo­wą. La­so­ta jest na­szym go­ściem spe­cjal­nym. Za­pew­ne we­dług ofi­cjal­nych da­nych, ja­ki­mi pan dys­po­nu­je, zo­stał tu przy­sła­ny na le­cze­nie ze wzglę­du na znę­ca­nie się ze szcze­gól­nym okru­cień­stwem nad zwło­ka­mi, przy któ­rych pra­co­wał w za­kła­dzie po­grze­bo­wym. Z nie­ofi­cjal­nych in­for­ma­cji wiem na­to­miast, że jest to je­dy­nie wierz­cho­łek góry lo­do­wej, któ­ra się­ga dużo wy­żej niż pana wy­obraź­nia. Do­sta­li­śmy z War­sza­wy na­kaz prze­cho­wa­nia go do roz­pra­wy. Nikt inny nie chciał go wziąć. Był u nas na tym­cza­so­wej ob­ser­wa­cji i za dwa dni mie­li go od nas ode­brać. Jak panu się wy­da­je, dla­cze­go trzy­ma­łem go w za­mknię­tej celi, tak, aby nie miał kon­tak­tu z in­ny­mi pa­cjen­ta­mi? Dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę pod klu­czem. Nic to panu nie mówi? Jako po­li­cja po­win­ni­ście chy­ba mieć ta­kie in­for­ma­cje w ba­zie.

Ko­mi­sarz po­mi­nął ten ko­men­tarz mil­cze­niem.

– Dla­te­go też – cią­gnął da­lej Ar­tur – świet­nie zda­wał so­bie spra­wę z tego, że dzi­siej­sza noc jest jego ostat­nią szan­są przed za­pusz­ko­wa­niem na do­brych kil­ka albo na­wet kil­ka­na­ście lat. I mogę pana za­pew­nić, że wła­śnie z tego po­wo­du nie bę­dzie czuł się za­gu­bio­ny na tej, jak pan to ład­nie okre­ślił, od­zy­ska­nej wol­no­ści.

Po wy­rzu­ce­niu z sie­bie tych in­for­ma­cji dok­tor opadł na fo­tel i utkwił oczy w wi­szą­cym na ścia­nie dy­plo­mie wy­sta­wio­nym przez gdań­ską Aka­de­mię Me­dycz­ną. Czuł, jak ogar­nia go zwy­kły ludz­ki strach. Strach przed kon­se­kwen­cja­mi tego, co się wła­śnie sta­ło. W gło­wie prze­twa­rzał ob­ra­zy, któ­re nie da­wa­ły mu spo­ko­ju.

Od­kła­da­na przez Ste­fa­nia­ka tecz­ka z hi­sto­rią cho­ro­by La­so­ty ude­rzy­ła pla­sti­ko­wym kan­tem o biur­ko.

– Wy­glą­da za­tem na to, dok­to­rze, że mamy pro­blem więk­szy, niż pier­wot­nie za­kła­da­li­śmy. Po pierw­sze, mu­si­my usta­lić, jak do­szło do uciecz­ki. Czy ktoś mu w tym po­mógł i jaka jest pań­ska rola w tym ca­łym przed­sta­wie­niu. Pro­szę tak na mnie nie pa­trzeć, mu­si­my wziąć wszyst­kie oko­licz­no­ści pod uwa­gę. Mu­si­my wie­dzieć, kto i kie­dy kon­tro­lu­je noc­ne za­bez­pie­cze­nia w po­ko­jach tego typu pa­cjen­tów.

Za­nim or­dy­na­tor zdo­łał otwo­rzyć usta, roz­legł się od­głos kro­ków do­cho­dzą­cych z ko­ry­ta­rza. Drzwi ga­bi­ne­tu otwo­rzy­ły się i po­ka­za­ła się w nich nie­po­zor­na po­stać. Kry­mi­no­log Za­sę­pa, nie przy­wi­taw­szy się z Ma­cie­jew­skim, kiw­nął je­dy­nie gło­wą, po­ka­zu­jąc wyj­ście.

– Pa­no­wie, po­zwól­cie ze mną. Mu­szę wam po­ka­zać coś, co zna­la­złem w celi La­so­ty. To może być dla nas waż­na wska­zów­ka.

Cała trój­ka ru­szy­ła szyb­kim kro­kiem za Za­sę­pą. Jego bia­ły far­tuch uno­sił się w mia­ro­wym tem­pie po­ru­sza­ny wy­raź­nie wy­czu­wal­nym prze­cią­giem.

Plą­ta­ni­na wą­skich ko­ry­ta­rzy pro­wa­dzi­ła do spe­cjal­nie wy­dzie­lo­nej czę­ści szpi­ta­la, gdzie umiesz­cza­no pa­cjen­tów o wy­jąt­ko­wo groź­nych skłon­no­ściach. Utwo­rzo­ny na­pręd­ce od­dział S miał peł­nić rolę izo­lat­ki dla przy­pad­ków szcze­gól­nych, o któ­rych lu­dzie z obrzy­dze­niem, ale i pło­ną­cy­mi po­licz­ka­mi czy­ta­ją w ga­ze­tach, po­pi­ja­jąc po­ran­ną kawę. Mie­li tu swój azyl ma­so­chi­stycz­ni ły­siel­ce ob­li­zu­ją­cy się na wi­dok ma­ło­let­nich chłop­ców czy też no­to­rycz­ni drę­czy­cie­le wła­snych ma­tek. Trak­to­wa­no ich od­mien­nie od resz­ty miesz­kań­ców za­kła­du. Ich wyj­ścia na spa­cer były li­mi­to­wa­ne i z za­sa­dy od­by­wa­ły się w asy­ście ochro­ny. Osa­dze­ni w tej czę­ści blo­ku byli ra­czej uwa­ża­ni za po­spo­li­tych prze­stęp­ców niż za ty­po­wych pa­cjen­tów. Temu słu­ży­ły od­osob­nio­ne cele, na­zy­wa­ne tu ce­la­mi VIP-ów. Było ich czte­ry. Jed­na z nich dzi­siej­szej nocy opu­sto­sza­ła.

Za­sę­pa wszedł do po­miesz­cze­nia jako pierw­szy. Zbli­żył się do noc­nej szaf­ki po­kry­tej wy­tar­tą kra­cia­stą ce­ra­tą. Spraw­nym ru­chem wło­żył la­tek­so­wą rę­ka­wicz­kę i uniósł przy­kry­cie, uka­zu­jąc oczom zgro­ma­dzo­nych wy­ry­te w drew­nie ba­zgro­ły.

– Dok­to­rze, wi­dział pan to już wcze­śniej? – spy­tał Za­sę­pa.

Or­dy­na­tor pod­szedł ner­wo­wym kro­kiem do szaf­ki.

– Show­ti­me – prze­czy­tał na głos. – Mało ory­gi­nal­ne jak na taką ka­na­lię.

Oczy po­zo­sta­łej dwój­ki nadal wpa­try­wa­ły się w Ma­cie­jew­skie­go.

– Spo­dzie­wa­łem się tego, że nie odej­dzie bez ostat­nie­go sło­wa – do­dał krót­ko.

– Po co miał­by za­wra­cać so­bie gło­wę ja­ki­miś gry­zmo­ła­mi?

– Wie­dział, jaki mam do nie­go sto­su­nek. Zwy­kły ban­dy­ta. Nig­dy się z nim nie cac­ka­łem i miał mi to za złe. Spo­dzie­wał się, że będę go gła­skał po gło­wie i trak­to­wał po­błaż­li­wie, bo to szpi­tal, a nie wię­zie­nie.

– Psy­cho­pa­ta, któ­ry żąda rów­ne­go trak­to­wa­nia. – Ste­fa­niak nie­mal przy­ło­żył nos do wy­skro­ba­ne­go w drew­nie prze­sła­nia.

– Był wście­kły, gdy wsa­dzi­łem go do izo­lat­ki i za­mkną­łem na czte­ry spu­sty. Te­raz chce się za­ba­wić moim kosz­tem. Nie ma na co cze­kać, ko­niecz­na jest blo­ka­da dróg w pro­mie­niu kil­ku­dzie­się­ciu ki­lo­me­trów. Naj­praw­do­po­dob­niej uciekł po pół­no­cy. Wte­dy wła­śnie ostat­ni straż­nik kon­tro­lu­je po­ko­je pa­cjen­tów. Nie było żad­nych zgło­szeń o nie­zgod­no­ściach w ich licz­bie, co ozna­cza, że La­so­ta był wte­dy jesz­cze w swo­im łóż­ku. Mu­sia­ło się to więc dziać mię­dzy pół­no­cą a czwar­tą rano, kie­dy do­sta­li­ście te­le­fon ze szpi­ta­la. Je­śli ucie­ka przez las pie­szo, nie po­wi­nien być da­lej niż dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów stąd. W ciem­no­ści czło­wiek po­ru­sza się znacz­nie wol­niej niż za dnia.

– Chy­ba nie jest pan aż tak na­iw­ny, żeby są­dzić, że nie wy­da­łem roz­ka­zu blo­ka­dy, za­nim wy­ko­na­łem te­le­fon do pana. – W gło­sie ko­mi­sa­rza wy­czu­wa­ło się po­bła­ża­nie. – Moi lu­dzie są na no­gach od dwóch go­dzin i prze­cze­su­ją oko­li­cę. Póki co na nic nie na­tra­fi­li­śmy, ale to tyl­ko kwe­stia cza­su. Wy­star­czy, aby­śmy spraw­dzi­li, gdzie miesz­ka jego ro­dzi­na, mat­ka, ko­chan­ka, a za­pew­niam, że na­mie­rzy­my tego pań­skie­go ulu­bień­ca. Pew­nie wpad­nie do domu na ja­jecz­ni­cę na bocz­ku, a my już bę­dzie­my na nie­go cze­kać z ob­rącz­ka­mi.

Ma­cie­jew­ski spoj­rzał wście­kłym wzro­kiem na Ste­fa­nia­ka. Ten czło­wiek chy­ba nie do koń­ca ro­zu­mie, co jest staw­ką w tej grze. Dla po­li­cji spra­wa uję­cia La­so­ty to tyl­ko ko­lej­na za­ba­wa w pod­cho­dy. Naj­wy­raź­niej chłop­cy nie mie­li do czy­nie­nia z wy­pusz­czo­ny­mi na wol­ność psy­cho­pa­ta­mi. Ostat­nie mie­sią­ce w za­kła­dzie tyl­ko za­ostrzy­ły mu ape­tyt. Te­raz ma wol­ne ręce i za­cznie swój pro­ce­der od nowa. Trze­ba być cał­ko­wi­cie po­zba­wio­nym wy­obraź­ni, aby lek­ce­wa­żyć sy­tu­ację.

Ar­tur wy­co­fał się na ko­ry­tarz. Nie wie­dzieć cze­mu ni­ko­mu nie przy­szło do gło­wy, aby za­bez­pie­czyć przed za­dep­ta­niem śla­dy znaj­du­ją­ce się na pod­ło­dze. Wzru­szył ra­mio­na­mi. Nic tu po nim.

– Je­że­li nie je­stem już do ni­cze­go po­trzeb­ny, wo­lał­bym wró­cić do swo­je­go ga­bi­ne­tu.

Ste­fa­niak mach­nął ręką, da­jąc znać, że do roz­mo­wy wró­cą, kie­dy tyl­ko skoń­czą oglę­dzi­ny celi.

Or­dy­na­tor szedł w sku­pie­niu, zbie­ra­jąc ko­ła­czą­ce się po gło­wie my­śli. Ner­wo­wo uśmiech­nął się do mi­ja­ją­cej go sa­lo­wej Wa­le­rii Kłys. Ko­bie­ta mimo za­awan­so­wa­ne­go wie­ku nie my­śla­ła na­wet o przej­ściu na za­słu­żo­ną eme­ry­tu­rę. Pra­ca w za­kła­dzie była je­dy­nym spo­so­bem na utrzy­ma­nie kon­tak­tu z ludź­mi, na­wet gdy­by mia­ło się to od­by­wać kosz­tem po­bo­le­wa­ją­ce­go krę­go­słu­pa i pro­ble­mów ze sta­wa­mi.

Wa­le­ria przy­sta­nę­ła i od­wró­ci­ła się za bie­gną­cym or­dy­na­to­rem.

– Skąd ten po­śpiech, dok­to­rze? Daw­no nie wi­dzia­łam pana w ta­kim sta­nie. Pew­nie zno­wu ja­kiś pa­cjent na­roz­ra­biał?

– Nie te­raz, pani Wa­le­rio. Pro­szę jak naj­szyb­ciej za­wo­łać do mo­je­go ga­bi­ne­tu dok­tor Dud­czak. Bar­dzo pil­nie.

– Jak pan so­bie ży­czy. Pani Dud­czak wła­śnie przy­je­cha­ła, wi­dzia­łam, jak par­ku­je przed bu­dyn­kiem.

Jak­by na za­wo­ła­nie z głę­bi ko­ry­ta­rza roz­le­gły się mia­ro­we kro­ki, po czym, ła­god­nie ko­ły­sząc bio­dra­mi, dok­tor Anna Dud­czak po­de­szła do wpa­trzo­nych w nią Ar­tu­ra i Wa­le­rii. Ziew­nę­ła prze­cią­gle i wy­cią­gnę­ła w kie­run­ku sa­lo­wej rękę z prze­wie­szo­nym przez ra­mię płasz­czem.

– Pani Wa­le­rio, bę­dzie pani tak miła i za­nie­sie płaszcz do szat­ni? Ja tyl­ko sko­czę po kawę i za­raz będę na po­ste­run­ku.

Ma­cie­jew­ski chwy­cił za ło­kieć sta­wia­ją­cą opór Annę i po­cią­gnął w stro­nę swo­je­go ga­bi­ne­tu. Usia­dła swo­bod­nie na rogu biur­ka i za­czę­ła ma­chać skrzy­żo­wa­ny­mi w kost­kach no­ga­mi. Ob­ser­wo­wa­ła mio­ta­ją­ce­go się po po­ko­ju Ar­tu­ra, cze­ka­jąc na dal­szy ciąg ak­cji.

– La­so­ta uciekł tej nocy.

Twarz Anny po­bla­dła. Wbi­ła oczy w or­dy­na­to­ra, na­iw­nie wie­rząc, że to, co przed chwi­lą usły­sza­ła, to je­dy­nie kiep­ski żart.

Nie do­cze­kaw­szy się spro­sto­wa­nia, zsu­nę­ła się z biur­ka i jak za­hip­no­ty­zo­wa­na po­de­szła do okna. Sta­ra­ła się opa­no­wać emo­cje, jed­nak Ar­tur do­sko­na­le wi­dział, jak pod cien­ką bluz­ką drę­twie­ją mię­śnie jej kar­ku.

– Stąd prze­cież nie ma uciecz­ki. Czy po­li­cja przej­rza­ła już za­pi­sy z mo­ni­to­rin­gu? Na mi­łość bo­ską, po­wiedz mi, że to nie­praw­da, że to ja­kaś cho­ler­na po­mył­ka!

– Nie ma mowy o po­mył­ce. Po­li­cja zbie­ra śla­dy z jego celi. Za­bra­li ta­śmy do przej­rze­nia. Po­in­for­mu­ją mnie, gdy tyl­ko coś na nich znaj­dą. Na tę chwi­lę tkwi­my w gów­nie po same uszy.

Pod okna szpi­ta­la za­je­cha­ła gra­na­to­wa fur­go­net­ka. Wy­sko­czy­ło z niej dwóch mło­dych męż­czyzn. Je­den z nich trzy­mał na ra­mie­niu ka­me­rę. Dru­gi, wy­cią­ga­jąc z po­krow­ca mi­kro­fon, biegł już w kie­run­ku głów­ne­go wyj­ścia.

– Tego mi jesz­cze bra­ko­wa­ło – wy­ce­dził przez zęby Ma­cie­jew­ski. – Kto był ta­kim idio­tą i po­wia­do­mił me­dia?! Ta spra­wa nie może wyjść poza mury szpi­ta­la.

Pod­niósł słu­chaw­kę i wy­stu­kał 210.

– Nie wpusz­czać ka­mer na te­ren bu­dyn­ku! Żad­nych roz­mów, żad­nych oświad­czeń!

Wście­kły trza­snął słu­chaw­ką o apa­rat. Usiadł za biur­kiem, cho­wa­jąc twarz w dło­niach.

Annę ogar­nę­ło współ­czu­cie dla tego za­zwy­czaj sil­ne­go męż­czy­zny, któ­ry te­raz wy­glą­dał ni­czym zra­nio­ne zwie­rzę.

Pa­trzy­ła na sku­lo­ne­go w so­bie Ar­tu­ra, jak pa­trzy się na ko­goś, kto chy­bo­cze się nad prze­pa­ścią z za­wią­za­ny­mi przez chi­cho­czą­cy los ocza­mi.

Za­wie­si­ła wzrok na sto­ją­cym na biur­ku ka­len­da­rzu z za­kre­ślo­ny­mi na czer­wo­no da­ta­mi. Przy­po­mi­na­ły o pla­no­wa­nym zjeź­dzie psy­chia­trów, na któ­ry Ar­tur tak cze­kał od wie­lu mie­się­cy. Dzi­siej­szy in­cy­dent może go za­bić, po­zba­wić au­to­ry­te­tu, na któ­ry pra­co­wał od tylu lat. Strach przed uja­da­niem me­diów za­czął już w jego gło­wie zbie­rać żni­wo.

Wy­cią­gnę­ła rękę z za­mia­rem po­gła­ska­nia go po ra­mie­niu, ale ode­pchnął ją gwał­tow­nym ru­chem. Cof­nę­ła się za­sko­czo­na.

– Anno, obo­je wie­my, co się może stać, kie­dy on jest na wol­no­ści. Trze­ba go jak naj­szyb­ciej po­wstrzy­mać i dla­te­go mu­szę cię pro­sić o po­moc. By­łaś z nim naj­bli­żej i naj­le­piej z nas wszyst­kich znasz pod­ło­że jego pa­to­lo­gicz­nych za­bu­rzeń. Po­dej­rze­wam, że ofi­cjal­ne wpi­sy w ak­tach pa­cjen­tów nie są kom­plet­ne i że masz swo­je pry­wat­ne no­tat­ki ze spo­tkań i ba­dań, ja­kie prze­pro­wa­dza­łaś w cią­gu ostat­nich ty­go­dni. Mam ra­cję?

Dok­tor Dud­czak prze­chy­li­ła na bok gło­wę i lek­ko przy­mknę­ła oczy.

– Je­śli tyl­ko te za­pi­ski mogą ci w czymś po­móc…

– Przy­nieś je do mnie jak naj­szyb­ciej. Każ­da mi­nu­ta jest cen­na. Mu­si­my prze­świe­tlić jego ży­cie i to, cze­go do­pusz­czał się, za­nim tra­fił do na­sze­go ośrod­ka. Po­trze­bu­je­my ja­kie­goś punk­tu za­cze­pie­nia.

Anna opu­ści­ła po­kój. Ma­cie­jew­ski wło­żył ręce do kie­sze­ni spodni, ła­piąc ukrad­kiem w lu­strze swe od­bi­cie, któ­re­go nie­mal nie roz­po­znał. Ten ra­nek był naj­bar­dziej upior­nym w jego pięt­na­sto­let­niej ka­rie­rze. Miał wra­że­nie, że to, co się dzi­siaj dzie­je, to mo­tyw ja­kie­goś sce­na­riu­sza z bo­ha­te­rem wkra­cza­ją­cym na ring, na któ­rym nig­dy wcze­śniej nie wal­czył. Że prze­ciw­nik, choć do­brze mu zna­ny, nie bę­dzie grał we­dług żad­nych re­guł. Tych re­guł po pro­stu nie ma. A  on musi zro­bić wszyst­ko, żeby być o pół kro­ku przed nim. In­a­czej zo­sta­nie zje­dzo­ny żyw­cem.

Ha­łas do­cho­dzą­cy z dzie­dziń­ca skie­ro­wał jego kro­ki ku oknu. Pchnął ręką drew­nia­ną ramę i wyj­rzał na ze­wnątrz.

Obok gra­na­to­wej fur­go­net­ki sta­ły już dwie inne, a wy­ma­chu­ją­cy rę­ka­mi dzien­ni­ka­rze pró­bo­wa­li ko­men­to­wać strzę­py in­for­ma­cji wy­rwa­ne od żąd­ne­go roz­gło­su per­so­ne­lu. Ka­me­rzy­ści omia­ta­li szkla­nym okiem ka­me­ry oko­li­cę, ro­biąc co chwi­lę zbli­że­nia na za­kra­to­wa­ne okna celi, któ­ra opu­sto­sza­ła dzi­siej­szej nocy. Asy­stu­ją­cy im ko­men­ta­to­rzy z nie­skry­wa­nym pod­nie­ce­niem w gło­sie pod­sy­ca­li te­mat, za­da­jąc nie­ustan­nie py­ta­nie, jak moż­li­wa jest uciecz­ka z tak do­brze strze­żo­ne­go ośrod­ka i jak za­cho­wa­ją się wła­dze szpi­ta­la w tej skan­da­licz­nej sy­tu­acji.

Znie­sma­czo­ny tym wi­do­kiem Ma­cie­jew­ski już chciał cof­nąć się w głąb po­ko­ju, kie­dy w ostat­niej chwi­li ja­kiś wścib­ski fo­to­re­por­ter zdą­żył zro­bić mu zdję­cie. Tego jesz­cze bra­ko­wa­ło! Oczy­ma du­szy wi­dział sie­bie na pierw­szych stro­nach ga­zet, któ­re krzy­cza­ły na­głów­ka­mi: „Spek­ta­ku­lar­na uciecz­ka psy­cho­pa­ty!”, „Pa­cjent prze­chy­trzył or­dy­na­to­ra!”, „Czyż­by or­dy­na­tor Ma­cie­jew­ski nie pa­no­wał nad swy­mi pod­opiecz­ny­mi?”. Te pi­sma­ki go­to­we są znisz­czyć mu ka­rie­rę, wy­pusz­cza­jąc kil­ka pod­łych ar­ty­ku­łów.

Upo­ko­rze­nie mie­sza­ło się z wście­kło­ścią. Tyl­ko spo­koj­nie, pa­ni­ka nie na­le­ży do naj­lep­szych do­rad­ców. Może po­wi­nien gdzieś w ci­szy prze­cze­kać ten skan­dal, aż po­li­cja znaj­dzie zbie­ga. Gdy­by tyl­ko su­mie­nie tak moc­no nie gry­zło, moż­na by uda­wać, że to nie jego wina.

Trze­ba prze­trwać ten cho­ler­ny dzień, uspo­ko­ić się i za­cząć dzia­łać.

Się­gnął po pacz­kę marl­bo­ro i oparł się o biur­ko. Dwa ostat­nie pa­pie­ro­sy. Żół­ty pło­mień za­pal­nicz­ki roz­pa­lił koń­ców­kę bi­buł­ki. Dym za­wi­ro­wał w płu­cach i wol­ną smuż­ką wy­do­był się z ust. Mo­cu­jąc się z sa­mym sobą, Ar­tur na chwi­lę skie­ro­wał my­śli na inny tor.

Anna. Była głę­bo­ko skry­wa­ną na­mięt­no­ścią, któ­ra nie­spo­dzie­wa­nie za­czę­ła prze­ista­czać się w sil­niej­sze uczu­cie. Bał się roz­cza­ro­wań po ostat­nich przej­ściach z ko­bie­ta­mi, nie chciał znów cier­pieć. Pan­cerz ochron­ny, jaki sam na sie­bie na­rzu­cił, miał go sku­tecz­nie osła­niać przed ko­lej­ny­mi po­ry­wa­mi ser­ca. Jed­nak Anna była inna. Nie tyl­ko pięk­na i po­cią­ga­ją­ca, ale też głę­bo­ko za­an­ga­żo­wa­na w spra­wę ośrod­ka. I, jak mu się wy­da­wa­ło, chy­ba też mia­ła do nie­go sła­bość. Do­brze, że jest, po­my­ślał, wra­ca­jąc do rze­czy­wi­sto­ści, ale cze­mu tak dłu­go nie wra­ca?

Pew­nie szar­pie się z ja­kąś za­cię­tą szu­fla­dą lub kart­ku­je akta La­so­ty. Przy­du­sił nie­do­pa­łek i skie­ro­wał się w stro­nę drzwi.

Ga­bi­net Anny mie­ścił się pię­tro ni­żej. Ar­tur ostroż­nie, uni­ka­jąc cie­kaw­skich spoj­rzeń per­so­ne­lu, prze­mknął się scho­da­mi na pierw­szy po­ziom. Tam, nie­za­cze­pia­ny przez ni­ko­go, z lek­ko schy­lo­ną gło­wą sta­nął przed drzwia­mi z ta­blicz­ką ze sta­ran­nie wy­gra­we­ro­wa­nym na­pi­sem „Dr Anna Dud­czak”. Wy­su­nął rękę, aby za­pu­kać, ale drzwi były uchy­lo­ne. Pchnął je lek­ko i zo­ba­czył sie­dzą­cą ty­łem Annę, lek­ko zgar­bio­ną nad bla­tem swo­je­go biur­ka.

– Anno, uda­ło ci się zna­leźć to, o co pro­si­łem?

Nie do­cze­kaw­szy się od­po­wie­dzi, pod­szedł kil­ka kro­ków bli­żej, my­śląc, że nie do­sły­sza­ła jego py­ta­nia.

– Anno…?

Ob­ró­cił fo­tel, na któ­rym sie­dzia­ła. Ko­bie­ta nadal nie re­ago­wa­ła. Jej ręce były skrę­po­wa­ne. Sine nad­garst­ki unie­ru­cho­mio­ne ta­śmą kle­ją­cą zo­sta­ły przy­twier­dzo­ne do pod­ło­kiet­ni­ków. Wło­sy mia­ła w nie­ła­dzie, po jej twa­rzy spły­wa­ły łzy po­mie­sza­ne z roz­ma­za­nym tu­szem do rzęs.

Ci­szę pa­nu­ją­cą w ga­bi­ne­cie prze­ry­wał sko­wyt wy­do­by­wa­ją­cy się z po­ka­le­czo­nych ust. Rzut oka wy­star­czył, aby zro­zu­mieć, że ję­zyk zo­stał w po­ło­wie wy­cię­ty. Anna ostat­kiem sił po­ły­ka­ła wy­pły­wa­ją­cą z otwar­tej rany krew, uni­ka­jąc udła­wie­nia.

Ar­tur czuł, jak ugi­na­ją się pod nim nogi. Roz­dy­go­ta­ny chwy­cił le­żą­cy na sto­le no­żyk do li­stów i roz­ciął ta­śmę, oswa­ba­dza­jąc ręce Anny. Jej omdla­łe dło­nie ude­rzy­ły o sie­dzi­sko fo­te­la.

Chwy­cił ją za ra­mio­na, pró­bu­jąc po­sta­wić, jed­nak Anna ru­nę­ła na pod­ło­gę, cał­ko­wi­cie tra­cąc przy­tom­ność. Spod od­chy­lo­nej spód­ni­cy wy­sta­wa­ły zma­sa­kro­wa­ne ko­la­na.

Ser­ce Ar­tu­ra sta­nę­ło na mo­ment, by po chwi­li bić sto razy szyb­ciej i moc­niej. Chwy­cił Annę na ręce i biegł z nią plą­ta­ni­ną ko­ry­ta­rzy do czę­ści szpi­tal­nej ośrod­ka.

Nig­dy do­tąd nie czuł w so­bie ta­kiej siły i tak wiel­kiej de­spe­ra­cji, aby po­mścić czy­jąś krzyw­dę. Te­raz pa­trzył na ko­cha­ną ko­bie­tę, w ni­czym nie­przy­po­mi­na­ją­cą tej po­wab­nej i słod­kiej isto­ty, któ­rą była jesz­cze go­dzi­nę temu. Wszyst­ko, na czym mu do tej pory za­le­ża­ło, prze­sta­ło mieć ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie. Kli­ni­ka, on sam, wszyst­ko stra­ci­ło sens. W gło­wie ko­ła­ta­ła mu tyl­ko jed­na myśl – do­paść tego su­kin­sy­na, za­nim za­cznie zbie­rać dal­sze żni­wo. To nie po­win­no być trud­ne, nadal musi znaj­do­wać się na te­re­nie Świę­te­go An­to­nie­go.

2.

CZWAR­TEK

Fry­de­ryk Sowa do­pił ostat­ni łyk po­ran­nej kawy, po czym otarł wierz­chem dło­ni wil­got­ne usta. Wła­śnie miał się­gnąć po pi­lo­ta od te­le­wi­zo­ra, aby obej­rzeć po­ran­ną po­wtór­kę tur­nie­ju sza­cho­we­go, gdy usły­szał dźwięk ude­rze­nia ga­ze­tą o drzwi pro­wa­dzą­ce na nie­wiel­ki ga­nek.

– Ele­ono­ro! O ile się nie mylę, to li­sto­nosz pod­rzu­cił nam wła­śnie „Głos Mia­sta”. Mo­gła­byś mi po­dać?

Przez dłuż­szą chwi­lę w domu pa­no­wa­ła ci­sza, jed­nak po paru se­kun­dach do­biegł go głos do­cho­dzą­cy z piw­ni­cy.

– Idę, już idę. Tyl­ko otrze­pię miał z bu­tów, bo na­nio­sę na dy­wan.

Fry­de­ryk oże­nił się z Ele­ono­rą czter­dzie­ści lat temu, bar­dziej z roz­sąd­ku niż z wiel­kiej mi­ło­ści. Wy­ma­ga­ły tego oko­licz­no­ści, w tam­tych cza­sach sy­tu­acja pan­ny w cią­ży nie na­le­ża­ła do naj­lep­szych. Do tego na­ci­ski ro­dzi­ny nie da­wa­ły mu wy­bo­ru co do pod­ję­cia in­nej de­cy­zji.

Mimo po­cząt­ko­wych obaw ro­dzi­ców mał­żeń­stwo oka­za­ło się zgod­ne. Przy­najm­niej na ta­kie wy­glą­da­ło. Ele­ono­ra pod­po­rząd­ko­wa­ła się cał­ko­wi­cie wy­ma­ga­ją­ce­mu cha­rak­te­ro­wi męża i la­ta­mi, za­ci­ska­jąc zęby, zno­si­ła jego uwa­gi na te­mat nie­uprzej­mych są­sia­dów, ich krzy­czą­cych dzie­ci i psów za­ła­twia­ją­cych się na oko­licz­nych traw­ni­kach. Fry­de­ryk nie przy­jaź­nił się z ni­kim. Co wię­cej, ce­lo­wo nie szu­kał zna­jo­mo­ści, do­pa­tru­jąc się w tym sa­mych pro­ble­mów.

Jej na­to­miast bra­ko­wa­ło plo­tek przy ka­wie, któ­re mo­gła­by wy­mie­niać z są­siad­ka­mi, słu­cha­jąc przy oka­zji opo­wie­ści o dzie­ciach czy wnu­kach. Za­nim mąż prze­szedł na eme­ry­tu­rę, Ele­ono­ra, bę­dą­ca całe ży­cie go­spo­dy­nią do­mo­wą, czę­sto spę­dza­ła przed­po­łu­dnia z są­siad­ka­mi. Po­zwa­la­ła so­bie na to je­dy­nie wte­dy, gdy Fry­de­ryk był w pra­cy. Ukry­wa­ła przed nim swo­je przy­jaź­nie, uni­ka­jąc tym sa­mym ko­lej­nych spięć w domu. Nie po­chwa­lał tego spo­so­bu mar­no­tra­wie­nia cza­su z byle kim i na byle czym.

Wy­tarł­szy do­kład­nie kap­cie z czar­ne­go pyłu, lek­ko uty­ka­jąc na pra­wą nogę, su­nę­ła w stro­nę przed­po­ko­ju. Gór­ny za­mek od­blo­ko­wał drzwi, któ­re z ci­chym jęk­nię­ciem uchy­li­ły się do we­wnątrz. Schy­li­ła się i pod­nio­sła ga­ze­tę z wy­cie­racz­ki. Zer­k­nę­ła na za­snu­te chmu­ra­mi nie­bo i mruk­nę­ła pod no­sem: „Znów za­po­wia­da się na deszcz”, po czym do­kład­nie do­ci­snę­ła klam­kę.

– Chy­ba li­sto­nosz przez po­mył­kę rzu­cił nam dwa eg­zem­pla­rze, nie bę­dzie mu się zga­dzać po prze­li­cze­niu. Każ­de z nas bę­dzie mia­ło dziś swo­ją ga­ze­tę.

Po chwi­li mał­żon­ko­wie sie­dzie­li na­prze­ciw­ko sie­bie, prze­glą­da­jąc na­głów­ki ar­ty­ku­łów. Ele­ono­ra za­trzy­ma­ła się przy jed­nym z ty­tu­łów. Przy­mru­ży­ła oczy, jed­nak li­te­ry nadal zle­wa­ły się w nie­wy­raź­ną pla­mę. Ści­ska­jąc w ręku ga­ze­tę, ru­szy­ła do kuch­ni w po­szu­ki­wa­niu oku­la­rów. Od­kła­da­nie ich za­wsze na to samo miej­sce, tuż przy po­jem­ni­ku na her­ba­tę, zda­ło eg­za­min. Spraw­nym ru­chem za­ło­ży­ła je na nos. Jesz­cze raz prze­czy­ta­ła ty­tuł ar­ty­ku­łu, po czym spoj­rza­ła na za­miesz­czo­ne pod nim zdję­cia.

Czu­ła, że robi jej się dziw­nie go­rą­co w oko­li­cach ser­ca. Osu­nę­ła się na ku­chen­ne krze­sło.

Każ­dej nocy, za­sy­pia­jąc, Ju­lia Kra­wiec ma­rzy­ła, żeby wy­pro­wa­dzić się z tej dziu­ry. Od dzie­ciń­stwa miesz­ka­ła w War­sza­wie, a te­raz wy­lą­do­wa­ła z małą dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów od mia­sta. Wszyst­ko za­czę­ło się psuć już rok po ślu­bie. Da­niel sta­rał się za wszel­ką cenę zo­stać wzię­tym ar­chi­tek­tem, za­ry­wał noce i ha­ro­wał za pół dar­mo, aby utrzy­mać zle­ce­nia.

Od­da­la­li się od sie­bie co­raz bar­dziej, aż wresz­cie ich mał­żeń­stwo za­czę­ło być fik­cją. Mąż bar­dzo szyb­ko stwier­dził, że jego ka­rie­ra jest naj­waż­niej­sza i że tak na­praw­dę każ­da go­dzi­na spę­dzo­na poza biu­rem pro­jek­to­wym jest cza­sem stra­co­nym.

Dla Ju­lii bab­skie wie­czo­ry or­ga­ni­zo­wa­ne na­pręd­ce z dziew­czy­na­mi ze szko­ły po­li­cyj­nej prze­sta­ły być w pew­nym mo­men­cie za­baw­ne. Za­mie­ni­ła je na sa­mot­ność w czte­rech ścia­nach i noc­ne ślę­cze­nie nad pod­ręcz­ni­ka­mi. Da­niel na­wet nie za­uwa­żył, jak z wy­róż­nie­niem ukoń­czy­ła szko­łę po­li­cyj­ną i awan­so­wa­ła na ofi­ce­ra śled­cze­go.

To, że nikt na po­cząt­ku nie trak­to­wał jej po­waż­nie, do­pro­wa­dza­ło ją do sza­łu. Dla kum­pli z pra­cy była ład­niut­ką la­lu­nią, przez co jej wia­ry­god­ność była bli­ska zeru. Fi­li­gra­no­wa bru­net­ka, na któ­rą moż­na z przy­jem­no­ścią po­pa­trzeć, i na tym ko­niec, tak ją od­bie­ra­li. Nie wie­rzy­li wła­snym uszom, gdy szef po­wie­rzył jej spra­wę, nad któ­rej roz­wią­za­niem sie­dzia­ła eki­pa sto­łecz­nych eks­per­tów, nie mo­gąc wyjść z im­pa­su.

Mie­sią­ca­mi pra­co­wa­ła nad od­na­le­zie­niem cór­ki prze­my­słow­ca, któ­ry sprze­dał dziew­czy­nę do Nie­miec za in­trat­ne kon­tak­ty w bran­ży. Par­szy­wy su­kin­syn. Spra­wa była nie do ugry­zie­nia. Gdy prze­bi­ja­ła się przez be­to­no­wą ścia­nę biz­ne­su i po­li­ty­ki, nie wie­rzo­no, że da radę. Prze­my­słow­ca po­sa­dzo­no, ale kurz po afe­rze uno­sił się jesz­cze dłu­go nad mia­stem. Ak­cje Ju­lii w po­li­cyj­nym ran­kin­gu na­tych­miast sko­czy­ły do góry.

Za szyb­ko zdo­by­tą ka­rie­rę Ju­lia za­pła­ci­ła jed­nak wy­gó­ro­wa­ną cenę. Po raz ko­lej­ny po­czu­ła go­rycz sa­mot­no­ści. I wte­dy za­czę­ło się to, o czym te­raz musi za­po­mnieć.

Od tam­tej pory mi­nę­ły czte­ry lata.

Sie­dzia­ła na dmu­cha­nym ma­te­ra­cu w swo­im trzy­dzie­sto­pię­cio­me­tro­wym miesz­ka­niu na siód­mym pię­trze osie­dlo­we­go wie­żow­ca. W domu pa­no­wa­ła ci­sza. Wresz­cie ci­sza.

Ze­gar u są­sia­dów wy­bi­jał peł­ną go­dzi­nę. Spoj­rza­ła na swój ze­ga­rek. Pół­noc. Dźwi­gnę­ła się z ku­cek, po­trą­ca­jąc ku­bek z nie­do­pi­tą kawą. Brą­zo­wa pla­ma roz­la­ła się po pod­ło­dze. Pa­trzy­ła obo­jęt­nym wzro­kiem, jak pod­cho­dzi pod tek­tu­ro­we kar­to­ny, któ­re od kil­ku dni sta­ły po­środ­ku po­ko­ju. Wpa­ko­wa­ła w nie tony ksią­żek, ubrań, mniej lub bar­dziej wy­god­nych bu­tów oraz nie­licz­ne pa­miąt­ki. Głów­nie sta­re fo­to­gra­fie, na któ­rych ra­zem z Da­nie­lem uśmie­cha­li się do sie­bie czu­le. Spa­li je w pie­cu przy naj­bliż­szej oka­zji.

Te­raz trze­ba za­cząć wszyst­ko od nowa. Za­mknąć za sobą ostat­ni roz­dział i nig­dy do nie­go nie wra­cać.

Po ci­chu zaj­rza­ła do ma­lut­kiej klit­ki za ścia­ną, gdzie tak­że sta­ły kar­to­ny. Po­de­szła do łóż­ka, w któ­rym na­kry­ta koł­drą w mysz­ki spa­ła Syl­wia. Uśmiech­nę­ła się na wi­dok słod­kiej buzi dziec­ka. Od­kąd mała skoń­czy­ła pięć lat, sta­ła się bar­dziej cho­ro­wi­ta. To do­brze, że dziś od­dy­cha spo­koj­nie. Ju­lia po­gła­ska­ła ją po skro­niach i zga­si­ła noc­ną lamp­kę. Za­mknę­ła za sobą drzwi naj­ci­szej, jak to było moż­li­we.

Ju­tro już na pew­no weź­mie się do roz­pa­ko­wy­wa­nia kar­to­nów, dziec­ko musi czuć się bez­piecz­nie. Wy­star­czy, że tak bar­dzo prze­ży­ła roz­wód ro­dzi­ców i wy­pro­wadz­kę do tego okrop­ne­go miej­sca. Czas roz­po­cząć pro­jekt Nowe Ży­cie. Tyl­ko we dwie, Ju­lia i Syl­wia.