Noc świętojańska wrocławskich krasnali ebook

To była wyjątkowa, czerwcowa noc. Lśniący księżyc świecił na ciemnym niebie niczym wielka żarówka. Kłódki zakochanych cichutko dźwięczały na Moście Tumskim. Lekki wietrzyk powiewał od strony Katedry, której dwie podświetlone wieże rozjaśniały noc. W lustrze Odry odbijało się blade światło lamp gazowych, ciemny nurt rzeki falował nieprzerwanie. Figury św. Jadwigi i św. Jana Chrzciciela otulał mrok. Na moście i w okolicy nie było ludzi. Kłódki znieruchomiały, zapanowała cisza, którą po chwili przełamał stukot maleńkich butków. Człowiek zapewne nie usłyszałby tego rytmicznego dźwięku, ale krasnal, jak najbardziej, gdyż słuch miał o wiele lepszy.

Krasnal Marzyciel stał na jednej nodze pod kłódkami. Z brodą do pasa i z samolotem w ręce, wyglądał tak, jakby miał zamiar gdzieś odlecieć. Z błyskiem żalu w oczach przyglądał się przelatującym w pobliżu nietoperzom. Pokryta łzami krasnala ulica, błyszczała w świetle księżyca. Truchcia pokonywała kolejne centymetry niekończącego się bruku, jej małe butki ślizgały się na ziarenkach piasku, a cudowne warkocze powiewały na boki. Truchcia była uroczym skrzatem, miała w uszach słuchawki, w których rozbrzmiewała skoczna muzyka. Krasnalka lubiła słuchać hip-hopu i uwielbiała biegać. Po chwili zauważyła Marzyciela, natychmiast wyjęła z uszu słuchawki, uśmiechnęła się do zasmuconego krasnala i grzecznie się przywitała.

– Cześć. Jestem Truchcia, a ty jak się nazywasz?

– Marzyciel