Nasza prywatna gra ebook

Dla wszyst­kich pra­cu­ją­cych

w nie­stan­dar­do­wych go­dzi­nach

BIANKA

– Good bye!

Uśmie­cham się do słu­cha­czy opusz­cza­ją­cych po­kój. Moja ulu­biona grupa. Cztery śred­nio za­awan­so­wane osoby, z otwar­tym umy­słem, chętne do mó­wie­nia i eks­pe­ry­men­to­wa­nia z nowo po­zna­nym słow­nic­twem i struk­tu­rami. Zgar­niam książki i okła­dam je na półkę. Mało praw­do­po­dobne, żeby sze­fowa wpa­dła przed siódmą rano, kiedy za­czy­nam pierw­szą lek­cję, ale le­piej się za­bez­pie­czyć. Kilka razy zda­rzyło się, że kar­ciła mnie za nie­trzy­ma­nie po­rządku. Czu­łam się wtedy jak stro­fo­wana dziew­czynka. Na­wet nie pró­bo­wa­łam tłu­ma­czyć, że tylko ja uczę w tym po­koju, a roz­gar­diasz na biurku nie ma dla słu­cha­czy zna­cze­nia. Cho­ciaż dzieli nas róż­nica co naj­mniej dwu­dzie­stu lat, sze­fowa pro­siła, żeby na­zy­wać ją Ka­sią. Za­zwy­czaj na­sze re­la­cje są do­bre, bo Ka­sia wie, że je­stem po­pu­larną, lu­bianą lek­torką. Tylko ta jej pe­dan­te­ria jest nie­zno­śna. I ten na­uczy­ciel­ski ton.

Znów nie wy­szłam od razu. Cho­lera, będę w domu po wpół do dzie­sią­tej. W po­śpie­chu opusz­czam bu­dy­nek i bie­gnę przez ciemne ulice.

– Cześć! – wo­łam, wcho­dząc do miesz­ka­nia.

– Cześć.

Emil na­wet nie od­rywa wzroku od kom­pu­tera.

– Zjemy ra­zem ko­la­cję?

– Już ja­dłem.

Otwie­ram lo­dówkę. Pie­czywo, ser, po­mi­dor, ogórki. De­cy­duję się na chleb z ogór­kami, bo tego jest naj­wię­cej. Le­piej, żeby zo­stało coś na rano dla Emila. Wsta­wiam wodę.

– Chcesz her­baty?

– Nie, pi­łem nie­dawno.

– A po­sie­dzisz ze mną?

Wresz­cie na mnie spo­gląda.

– Wiesz, która go­dzina?

– Za pięt­na­ście dzie­siąta – szep­czę.

– Wiesz, o któ­rej koń­czę pracę, prawda?

– O pią­tej.

– A więc je­stem w domu od około pięt­na­ście po. Jem obiad i sie­dzę sam, cze­ka­jąc na żonę, która przy­cho­dzi tuż przed dzie­siątą. Nie­długo trzeba po­ło­żyć się spać. Ty prze­cież coś jesz i pa­dasz jak nie­żywa. Rano wy­cho­dzisz, kiedy jesz­cze śpię.

Nie mó­wię, że wra­cam o tej po­rze tylko dwa razy w ty­go­dniu. Ósma wie­czo­rem też nie jest dla niego wy­star­cza­jąco do­bra.

– Taka jest spe­cy­fika pracy lek­torki. Za­ję­cia wcze­śnie rano i wie­czo­rem.

Kręci głową.

– Już tyle razy o tym roz­ma­wia­li­śmy. Prze­cież ty masz dla mnie czas tylko w week­endy. Czy tak wy­gląda nor­malne mał­żeń­stwo? Wspólne pół go­dziny wie­czo­rem? Spe­cy­fika pracy lek­torki? Mo­żesz po­pro­sić sze­fową o za­ję­cia tylko do osiem­na­stej albo w ogóle zmie­nić pracę. Mo­żemy do­sko­nale się obejść bez two­ich noc­nych go­dzin.

No tak, jesz­cze ar­gu­ment fi­nan­sowy. Emil za­ra­bia nor­malne pie­nią­dze, a ja z tą swoją śred­nią stawką go­dzi­nową na­wet się do niego nie zbli­żam.

– W przy­szłym se­me­strze... – za­czy­nam.

– Kiedy bę­dzie przy­szły se­mestr, po­roz­ma­wiamy. Na ra­zie jest ten.

Od­wraca się do mnie ty­łem, uważa roz­mowę za za­koń­czoną. Wra­cam do kuchni. Jem pierw­szą kromkę chleba, po­tem drugą, trze­cią. Czwarta. Prze­staję li­czyć. Sma­ruję grubo ma­słem, wpy­cham wiel­kie ka­wały do ust, le­d­wie gryzę. W za­mra­żal­niku jest pu­dełko lo­dów cze­ko­la­do­wych. Biorę por­cję. Za mało. Druga. I trze­cia. Już skoń­czę, po co zo­sta­wiać odro­binę? Znów ocze­kuję po­cie­chy od je­dze­nia. Znów nie do­staję. Cho­wam wszystko i idę do ła­zienki umyć zęby i twarz. Prysz­nic we­zmę już ju­tro. Prze­śli­zguję się przez po­kój, gdzie Emil sie­dzi przy kom­pu­te­rze w słu­chaw­kach i za­pewne słu­cha wy­ra­fi­no­wa­nej mu­zyki, roz­bie­ram się i wśli­zguję pod koł­drę.

Do­piero te­raz za­czyna mnie du­sić szloch. Jest źle. Wszystko jest źle. Emil ma ra­cję. Zaj­muję się, jak to on kie­dyś okre­ślił, „swoim hobby”, nie po­świę­cam mu wy­star­cza­jąco czasu. Gdy­bym cho­ciaż za­ra­biała nie­złe pie­nią­dze. Tak jak jest, to po pro­stu do­da­tek do bu­dżetu do­mo­wego. Nie po­tra­fię zre­zy­gno­wać z za­wodu lek­torki. Do szkoły nie pójdę, bo nie wy­trzy­ma­ła­bym z dużą grupą mło­dzieży. Po pierw­sze, utrzy­ma­nie dys­cy­pliny kosz­to­wa­łoby mnie zbyt wiele, po dru­gie, już się prze­ko­na­łam, że ucze­nie dzieci nie daje mi sa­tys­fak­cji. Ale mu­szę uczyć. Ni­czego in­nego nie umia­ła­bym ro­bić tak do­brze. Tak do­brze? Bez prze­sady. Nie je­stem zła, ale inni nie są gorsi. Po pro­stu prze­ciętna. Na do­da­tek nie za­cho­wuję w czy­sto­ści ani miesz­ka­nia, ani po­koju w szkole. Je­stem żoną Emila od pię­ciu lat, a cho­ciaż trzy lata temu za­czę­li­śmy się sta­rać, na­dal nie mamy dzieci. Wy­ko­na­li­śmy ba­da­nia, wszystko w po­rządku i nic. Je­stem fe­lerna. Nic mi nie wy­cho­dzi. Bez­na­dziejna. Nie chcę już żyć.

Przez chwilę za­ba­wiam się wy­my­śla­niem róż­nych sce­na­riu­szy śmierci. Przedaw­ko­wa­nie le­ków. Skok z ostat­niego pię­tra wie­żowca. Prze­cię­cie żył. To wszystko jest na niby. Nie po­peł­nię sa­mo­bój­stwa. Mama po­peł­niła, a ja ni­gdy po tym nie by­łam cał­ko­wi­cie nor­malna. Nie chcę te­raz o tym my­śleć. Wolę roz­wa­żyć teo­re­tyczną śmierć. Na­pi­sa­ła­bym list do Emila: „Prze­pra­szam. Ko­cham Cię, ale nie po­tra­fię już żyć. Wina jest tylko moja, naj­droż­szy”. Coś ta­kiego. A po­tem on szedłby za trumną z ka­mienną twa­rzą. Obok niego mój oj­ciec. Nie. Wła­śnie dla­tego nie umrę. Emil pod­niósłby się z tego, a tata mógłby nie znieść ko­lej­nego ciosu.

Nie je­stem moją matką. Nie tylko dla­tego, że nie prze­tnę nici łą­czą­cych mnie z tym świa­tem. Nie je­stem nią rów­nież pod wzglę­dem nie­sta­bil­no­ści psy­chicz­nej. Daję so­bie radę z mo­imi ma­łymi od­chy­łami. Może po­ty­kam się w ży­ciu. Może mam pewne za­bu­rze­nia od­ży­wia­nia; mogę wy­jeść pół lo­dówki, a ko­lej­nego dnia gło­do­wać, ale na­wet nie ocie­ram się o ano­rek­sję czy bu­li­mię. Kom­pul­sywne za­ja­da­nie stresu? Może, może. Ile osób to ma? Daję radę. Bio­rąc pod uwagę to, że kie­dyś na­prawdę mia­łam bu­li­mię, do­brze mi idzie. Po­ko­na­łam cho­robę. Ra­zem z tatą i le­ka­rzami, ale się wy­do­sta­łam.

Chwile jak ta, kiedy nie mogę znieść swo­jego ży­cia czy sie­bie, zda­rzają się, ale mi­jają. To, że śmierć po­zo­staje opcją, daje po­cie­chę. Dla­tego je­stem w sta­nie za­snąć.

Gdy rano prze­glą­dam się w lu­strze, mam za­puch­niętą twarz i pod­krą­żone oczy. Po prysz­nicu, ka­wie i na­ło­że­niu ko­sme­ty­ków jest le­piej.

Pro­wa­dzę za­ję­cia, uśmie­cham się do słu­cha­czy i na­strój też mi się po­pra­wia. Gdy koń­czę ostat­nią lek­cję, po­dej­muję de­cy­zję. Mam pięć go­dzin prze­rwy. Wy­biorę się do Na­siel­ska. Dawno nie by­łam na gro­bie mamy. Za­wsze za­wo­ził mnie tata. Te­raz chcę po­stać tam sama.

Gdy prze­cho­dzę przez bramę cmen­ta­rza, słońce chowa się za chmury, zu­peł­nie jakby po­goda po­sta­no­wiła do­pa­so­wać się do sy­tu­acji. Uśmie­cham się cierpko i za­pa­lam świecę. Wpa­truję się w pło­mień, pró­bu­jąc upo­rząd­ko­wać emo­cje. Tę­sk­nię za mamą. Chyba ni­gdy nie prze­stanę. Mia­łam pięt­na­ście lat, gdy ode­szła. Nie by­łam na po­grze­bie. Ta śmierć na­zna­czyła mnie tak bar­dzo, że dwa ty­go­dnie spę­dzi­łam w pry­wat­nej kli­nice. Mam stam­tąd za­mglone wspo­mnie­nia. Ja­kaś psy­cho­te­ra­pia. Krzyk, mój wła­sny. Ból roz­sa­dza­jący czaszkę. Nie tylko. Ten ból był wszę­dzie. I strach. Le­ka­rze do­pro­wa­dzili mnie do względ­nego po­rządku. Tata zde­cy­do­wał, że wy­jeż­dżamy z Na­siel­ska. Nie mia­łam nic do po­wie­dze­nia. Nie po­tra­fię oce­nić ani jego de­cy­zji, ani tego, że nie py­tał mnie o zda­nie. Chyba do­brze zro­bił.

Staję nad gro­bem. Trzęsę się tak, jakby wró­ciły naj­gor­sze czasy. Które były naj­gor­sze? Mam straszny za­męt w gło­wie. Mamo, zwra­cam się do ko­biety pod zie­mią. A może jest nie tylko pod zie­mią. Może gdzieś jest. Ko­cha­łam cię, mamo. Mimo tego, że na­sze re­la­cje by­wały trudne.

Po­woli się uspo­ka­jam. Kon­cen­truję się na ob­ra­zach z prze­szło­ści, tych do­brych. Mama przy­tu­lała mnie, gdy pła­ka­łam, po­cie­szała, kiedy ktoś śmiał się ze mnie w szkole lub kiedy do­sta­łam złą ocenę. Przy­mie­rza­ły­śmy ra­zem ciu­chy, wy­bu­cha­jąc śmie­chem. Ba­wi­ły­śmy się w cho­wa­nego i w berka. Czy­tała mi książki, gdy by­łam ma­leńka, a póź­niej po­le­cała cie­kawe po­wie­ści. Mia­ły­śmy ten sam gust, obie uwiel­bia­ły­śmy ro­syj­ską kla­sykę. Po­tra­fi­ły­śmy go­dzi­nami dys­ku­to­wać o Toł­stoju czy Do­sto­jew­skim. Oglą­da­ły­śmy ko­me­die ro­man­tyczne, śmie­jąc się i pła­cząc na prze­mian. Nie chcę in­nych wspo­mnień, nie przy jej gro­bie. One i tak przyjdą. Przy­cho­dzą re­gu­lar­nie.

Czuję ją. Ni­gdy mi się to nie zda­rzyło, gdy by­łam tu z tatą. Tak jakby on blo­ko­wał kon­takt. Nie je­stem na tyle prze­sądna, by wie­rzyć w kon­takt z du­chami. To uwol­nie­nie umy­słu. Mo­jego. Za­sta­na­wiam się, dla­czego mama się za­biła. Do tej pory ak­cep­to­wa­łam wy­ja­śnie­nie, że miała pro­blemy psy­chiczne. Miała, oczy­wi­ście. Coś jed­nak mu­siało ją pchnąć do osta­tecz­nego kroku. Nie za­trzy­mała się na ma­rze­niu o śmierci. Ja znaj­duję po­wód, by żyć. Jest nim tata, któ­rego nie chcę skrzyw­dzić. Ona miała mnie. Dla­czego nie by­łam wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem?

Od­da­lam się od grobu, ale na końcu ścieżki od­wra­cam się i rzu­cam jesz­cze jedno spoj­rze­nie na znicz. Pali się rów­nym, pew­nym pło­mie­niem. Jakby mi mó­wił, że nie mu­szę jesz­cze wra­cać do War­szawy. Mam czas, żeby cze­goś się do­wie­dzieć.

Pod­jeż­dżam przed dom, w któ­rym spę­dzi­łam dzie­ciń­stwo. Traw­nik jest równo wy­strzy­żony, kwia­towe ra­baty za­dbane. Gdy tu miesz­ka­li­śmy, było bar­dziej dziko. Kie­ru­jąc się im­pul­sem, do­ty­kam dzwonka. Drzwi się otwie­rają i wi­dzę w nich ko­bietę w śred­nim wieku. Znam ją z ze­szłego ży­cia. Ko­bieta zmie­rza do mnie z uśmie­chem na ustach.

– Bianka!

Pró­buję uśmie­chać się w ten sam spo­sób.

– Dzień do­bry!

Ko­bieta otwiera furtkę.

– Strasz­nie dawno cię tu nie było! Nie wiem na­wet, czy po­win­nam mó­wić ci po imie­niu.

– Pro­szę nie żar­to­wać, pani Mał­go­siu. Dla pani za­wsze będę Bianką.

Pani Mał­go­rzata jest matką chło­paka, w któ­rym kie­dyś ko­cha­łam się na za­bój. Ro­bert po­dzie­lał moje uczu­cia, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wało. Wiele czasu spę­dza­łam u niego w domu.

– Nie wie­dzia­łam, że pani tu te­raz mieszka.

Wy­daje się zmie­szana.

– No wiesz, wtedy... wtedy po­my­śle­li­śmy, ja i mój mąż, że Ro­bert pra­wie do­ro­sły, więc nie­długo bę­dzie po­trze­bo­wał wła­snego kąta. A wasz dom to była oka­zja... to zna­czy...

Milk­nie prze­ra­żona wła­snymi sło­wami.

– Pani Mał­go­siu, prze­cież ro­zu­miem. Do­brze, że ten dom do­stał się w pań­stwa ręce.

Uśmie­cha się, uspo­ko­jona mo­imi sło­wami.

– Chcesz wejść? – pyta za­pra­sza­jąco.

Nie wiem. Z jed­nej strony coś cią­gnie mnie do tego domu, z dru­giej wo­la­ła­bym wziąć nogi za pas, uciec jak naj­szyb­ciej z miej­sca, gdzie spę­dzi­łam dzie­ciń­stwo. Gdzie by­wa­łam szczę­śliwa i gdzie do­sta­wa­łam razy od ży­cia. Co za pseu­do­po­etyc­kie okre­śle­nie. Co za eg­zal­ta­cja. Pa­trzę na ze­ga­rek. Mam czas.

– Wejdę na chwilę.

We­wnątrz nie­wiele się zmie­niło. Tata zo­sta­wił stare me­ble, a oni ich nie wy­rzu­cili. Do­bra ja­kość, więc po co mie­liby wy­da­wać pie­nią­dze? W przed­po­koju ten sam wie­szak na płasz­cze, ta sama szafka na buty, po pra­wej stro­nie otwarta gar­de­roba. Wi­szą tam inne ubra­nia, ale i tak mam wra­że­nie, jak­bym wkra­czała w prze­szłość. Wra­że­nie mija, gdy znaj­du­jemy się w sa­lo­nie. Ow­szem, be­żowa sofa jest ta sama, ale sie­dzi na niej ko­bieta, któ­rej ni­gdy nie wi­dzia­łam. Młoda, ja­sno­włosa. Na nasz wi­dok od­kłada książkę i wstaje.

– To moja sy­nowa, Ce­cy­lia. Ce­cy­lio, to Bianka, która miesz­kała kie­dyś w tym domu.

Ści­skamy so­bie ręce, a pani Mał­go­rzata kon­ty­nu­uje:

– Ce­cy­lia nie­dawno uro­dziła i za­pro­po­no­wa­łam, żeby wpro­wa­dzili się tu­taj na ja­kiś czas. Ten dom jest więk­szy niż ich i ła­twiej mi po­móc na miej­scu.

– Mama jest nie­oce­niona – od­zywa się Ce­cy­lia. – Ma­lu­szek usnął.

Wska­zuje kąt po­koju, gdzie stoi dzie­cięcy głę­boki wó­zek. A więc Ro­bert ma dziecko. Ma też żonę. Ce­cy­lia jest ładna, cho­ciaż ma zmę­czoną twarz i fi­gurę, która wska­zuje, że nie­dawno ro­dziła.

– Gra­tu­luję dzi­dziu­sia. Mogę spoj­rzeć?

– Oczy­wi­ście. – Młoda mama pro­wa­dzi mnie do śpią­cego dziecka. – To Jaś – mówi szep­tem. – Ma dwa mie­siące i cztery dni.

Pa­trzę na ma­leńką główkę, na któ­rej złoci się kilka wło­sków, na za­mknięte oczka, na bez­bronne ciałko. Serce wy­rywa mi się do tego ma­łego czło­wieczka. Chcia­ła­bym po­czuć cię­żar nie­mow­laka we wła­snych ra­mio­nach. A ten kon­kretny nie­mow­lak mógłby być mój. Co za głu­pie my­śli. Pod­no­szę głowę i uśmie­cham się z tru­dem.

– Śliczny.

– Dzię­kuję. Zro­bię her­baty – pro­po­nuje Ce­cy­lia.

– Nie, nie. – Pod­no­szę rękę. – Ja tylko na mo­ment. – Mu­szę wra­cać do War­szawy na za­ję­cia.

– A co ro­bisz? – do­py­tuje mama Ro­berta.

Kiwa życz­li­wie głową, gdy jej mó­wię.

Z ma­łego po­koju za sa­lo­nem wy­cho­dzi męż­czy­zna.

– Usły­sza­łem głosy i po­my­śla­łem, że to Bianka. I pro­szę bar­dzo, Bianka! Ja miło cię wi­dzieć!

– Dzień do­bry!

– Je­steś tak ładna jak kie­dyś. Może na­wet ład­niej­sza. – Uśmie­cha się i do­daje: – Pra­wie jak moja żona.

Oj­ciec Ro­berta za­wsze był dla mnie miły. Zro­bił ka­rierę w mię­dzy­na­ro­do­wej fir­mie, był pre­ze­sem, ale zna­jo­mych trak­to­wał bez za­dę­cia. Lu­bi­łam go. Lu­bi­łam przy­cho­dzić do ich domu. Cza­sem my­śla­łam po­tem, że gdyby re­la­cje mię­dzy mamą a tatą były ta­kie jak mię­dzy pa­nią Mał­go­rzatą a jej mę­żem, ży­cie by­łoby ła­twiej­sze. Te­raz pan Ma­ciej ści­ska obie moje ręce.

– Dużo się zmie­niło, prawda? – mówi na wpół no­stal­gicz­nie, na wpół we­soło. – Je­stem już dziad­kiem. – Wska­zuje na dziecko. – Nie młod­nieję.

– Oboje pań­stwo wy­glą­da­cie świet­nie – mó­wię kur­tu­azyj­nie, ale to prawda. I na­dal pa­trzą na sie­bie tak jak kie­dyś.

Prze­cho­dzi przeze mnie fala wzru­sze­nia po­mie­szana ze smut­kiem.

– Pójdę po Ro­berta – od­zywa się pani Mał­go­rzata. – Pra­cuje zdal­nie na gó­rze, ale na pewno chciałby cię zo­ba­czyć.

– Pro­szę mu nie prze­szka­dzać. Ja za­raz... – Pró­buję pro­te­sto­wać, ale ona już jest na scho­dach.

– Przy­jaź­niła się pani z moim mę­żem? – pyta życz­li­wie Ce­cy­lia.

– Ja... tak, ale to było tak dawno. Mia­łam wtedy czter­na­ście lat.

– Rzu­ciła mo­jego synka po roku – mówi pan Ma­ciej.

Ta żar­to­bliwa uwaga wpra­wia mnie w za­kło­po­ta­nie. Chcę ja­koś za­re­ago­wać, ale sły­szę kroki na scho­dach. Ro­bert prze­ska­kuje po dwa stop­nie. Jest rów­nie atrak­cyjny jak pięt­na­ście lat temu. Wdzięk roz­tar­gnio­nego chłopca zo­stał za­stą­piony przez siłę doj­rza­łego męż­czy­zny, po­tar­gane włosy przez nie­na­ganną fry­zurę, ale w oczach po­zo­stał ten sam błysk, cho­ciaż na twa­rzy wi­dzę kilka zmarsz­czek.

– Bianka! – Staje przede mną i uj­muje obie moje dło­nie. – Ślicz­nie wy­glą­dasz! W ogóle się nie zmie­ni­łaś.

Po­woli wy­su­wam ręce.

– Dzięki. Ty masz śliczne dziecko.

– Tak! – przy­ta­kuje z za­pa­łem. – To te­raz moja naj­więk­sza mi­łość. – Milk­nie na mo­ment i do­daje: – Oprócz Ce­cylki oczy­wi­ście.

– Je­ste­ście świet­nym mał­żeń­stwem. Świetną ro­dziną.

Wy­mie­niamy jesz­cze kilka nic nie­zna­czą­cych zdań, a po­tem mó­wię:

– Mu­szę się zbie­rać. Wpa­dłam na mo­ment, zo­ba­czyć, jak wy­gląda mój stary dom.

W moim śmie­chu brzmi fałsz, ale mam na­dzieję, że tylko ja go sły­szę.

– Za­wsze je­steś tu mile wi­dziana – mówi pani Mał­go­rzata. Jej mąż i syn przy­ta­kują.

Ce­cy­lia się uśmie­cha, jed­nak w jej oczach do­strze­gam nie­okre­ślony nie­po­kój. Chyba nie jest za­zdro­sna?

Obie­cuję, że wpadnę. Gdy się że­gnam, wszy­scy wy­dają się życz­liwi. Tam­ten dziwny wy­raz w spoj­rze­niu żony mo­jego by­łego znik­nął. Może go so­bie wy­obra­zi­łam. Opusz­czam nasz dom. Ich dom. Obec­ność Ro­berta i jego dziecka spra­wiła, że nie po­czu­łam mamy. A prze­cież Ro­bert to prze­brzmiała me­lo­dia. Mogę mu za­zdro­ścić ży­cia ro­dzin­nego, ale to nie zmieni mo­jego. Chcę wie­dzieć, ja­kie po­budki miała mama, żeby ode­brać so­bie ży­cie. Tak, wiem, że była w złym sta­nie przed śmier­cią, ale dla­czego? Dla­czego aż w tak złym? Czuję za­męt. Po­win­nam wie­dzieć. Kie­dyś wie­dzia­łam. Czyżby? Może to kwe­stia cmen­ta­rza i domu. To wszystko po­ru­szyło czułe struny i coś so­bie wy­my­ślam. Tak czy ina­czej, kto mógłby udzie­lić mi lep­szej od­po­wie­dzi niż jej naj­bliż­sza przy­ja­ciółka? Po­znały się na stu­diach, po­tem obie pra­co­wały w szpi­talu po­wia­to­wym w Puł­tu­sku. Dziad­ko­wie ze strony mamy są z Na­siel­ska. Zgi­nęli w wy­padku, ale zo­sta­wili jej nie­wiel­kie miesz­ka­nie. Mama i Ma­rianna wpro­wa­dziły się tam. Póź­niej mama po­znała tatę i wy­bu­do­wali ra­zem dom. Działkę na­prze­ciwko Ma­rianna ku­piła po oka­zyj­nej ce­nie. Zo­stały więc są­siad­kami. Mama zre­zy­gno­wała z pracy, gdy mnie uro­dziła, jej przy­ja­ciółka roz­wi­jała się za­wo­dowo. Nie wiem, czy Ma­rianna na­dal mieszka i pra­cuje w domu na­prze­ciwko. Była jed­nym z pierw­szych pry­wat­nych in­ter­ni­stów w Na­siel­sku, po­dobno naj­lep­szym. Bu­dziła sprzeczne emo­cje. Jedni szem­rali, że zdziera za dużo, inni wy­chwa­lali ją pod nie­biosa. Wiem, że przyj­mo­wała za darmo tych, któ­rzy w ża­den spo­sób nie mo­gliby so­bie po­zwo­lić na pry­watne wi­zyty. Iry­to­wała tym więk­szość bo­go­boj­nych oby­wa­teli. Dla­czego ja mam ha­ro­wać i zo­sta­wiać tej ba­bie ciężko za­ro­bione pie­nią­dze, a taki dar­mo­zjad nie wyda zło­tówki?! Tak mó­wili. Ma­rianny to nie ru­szało. Ta ko­bieta za­wsze wy­da­wała się oazą spo­koju. Znów na­ci­skam dzwo­nek przy furtce, za­sta­na­wia­jąc się, kto mi otwo­rzy i czy w ogóle ktoś otwo­rzy. Nie wiem na­wet, co bym wo­lała.

– Halo? – od­zywa się mę­ski głos.

– Na­zy­wam się Bianka – po chwili wa­ha­nia po­daję pa­nień­skie na­zwi­sko – Ro­ta­sik. Ja do pani Ma­rianny Ma­li­szek. Czy na­dal tu mieszka?

– Chwi­leczkę.

Roz­lega się dźwięk do­mo­fonu od­blo­ko­wu­jący furtkę. Pcham ją i znaj­duję się w ogro­dzie. Nikt nie wy­cho­dzi mi na­prze­ciw. Tro­chę nie­pewna, co po­win­nam zro­bić, kie­ruję się ścieżką ku do­mowi. Na ganku po­now­nie na­ci­skam dzwo­nek, ale w tym sa­mym mo­men­cie drzwi się otwie­rają. Stoi w nich męż­czy­zna. W pierw­szej chwili go nie po­znaję, tak jak nie po­zna­łam jego głosu.

– Bianka – mówi wolno.

Nie sły­szę en­tu­zja­zmu, który wy­czu­łam u Ro­berta, nie wi­dzę bły­sku w oczach. Czemu zresztą się dzi­wić? Syn Ma­rianny ni­gdy nie był moim chło­pa­kiem, a chciał nim być. Ja­kaś dzie­cięca uraza może tkwić w nim do tej pory.

– Cześć, Grze­siu. – Sta­ram się nadać gło­sowi życz­liwe brzmie­nie. – Zmie­ni­łeś się.

Był wtedy osiem­na­sto­let­nim chu­dziel­cem z dłu­gimi po­tar­ga­nymi wło­sami. Zu­peł­nie nie­po­dob­nym do swo­jej matki. Te­raz na­brał mię­śni i ma nie­na­ganną krótką fry­zurę. Tylko oczy po­zo­stały te same. Nie­bie­skie, tro­chę roz­myte. Gdy pa­trzył na mnie, czu­łam się nie­pew­nie. Te­raz to wra­że­nie wraca.

– Ty nie bar­dzo. Na­dal je­steś piękna.

Śmieję się, żeby po­kryć uczu­cie dys­kom­fortu.

– Dzięki. Nie wie­dzia­łam, że na­dal miesz­kasz z mamą.

– Nie miesz­kam. – Kręci głową. – Pra­cu­jemy ra­zem. Wejdź. – Cofa się, żeby zro­bić mi przej­ście. – Mama ma pa­cjenta, ale za­raz po­winna skoń­czyć.

Pro­wa­dzi mnie do sa­lonu, pro­po­nuje her­batę. Kręcę głową, mó­wię, że nie mam zbyt dużo czasu.

– Pra­cu­jesz z mamą? – Wra­cam do jego słów przy drzwiach. – Je­steś le­ka­rzem?

– Tak. Psy­chia­trą. Je­stem też psy­cho­te­ra­peutą, może na­wet bar­dziej niż psy­chia­trą. Bar­dziej niż w pi­gułki wie­rzę w te­ra­pię.

Nie chcia­ła­bym mieć ta­kiego le­ka­rza ani te­ra­peuty. Na­wet te­raz, gdy sie­dzę na­prze­ciwko niego, mu­szę po­wstrzy­my­wać chęć ucieczki.

– Im­po­nu­jące – mó­wię z uśmie­chem.

– Za­wód jak za­wód. Lu­bię go i chcę wy­ko­ny­wać do­brze. Wy­szłaś za mąż?

Ści­skam ręce pod sto­łem, żeby nie za­uwa­żył ich drże­nia.

– Tak. Pięć lat temu. Nie mamy jesz­cze dzieci – uprze­dzam ko­lejne py­ta­nie. – A ty? Oże­ni­łeś się?

– Tak. Ale ja pra­wie mam dziecko. Za dwa mie­siące się uro­dzi. Dziew­czynka – in­for­muje z prze­chwałką w gło­sie.

Prze­biega mnie nie­przy­jemny dreszcz na myśl, że ja­ka­kol­wiek ko­bieta nosi w so­bie dziecko Grze­go­rza.

– Gra­tu­luję.

Za­lega nie­zręczna ci­sza. Ma­rzę, żeby pa­cjent Ma­rianny już skoń­czył wi­zytę.

– A ty co ro­bisz? – Grze­gorz prze­rywa mil­cze­nie.

Gdy za­czy­nam od­po­wia­dać, wy­ła­wiam dźwięk otwie­ra­nych na gó­rze drzwi. Ma­rianna spro­wa­dza na dół pa­cjentkę. Za­lewa mnie fala ulgi, że nie będę mu­siała dłu­żej mę­czyć się w to­wa­rzy­stwie jej syna, ale my­ślę rów­no­cze­śnie, że głu­pio prze­cho­dzić przez sa­lon po wi­zy­cie u le­ka­rza. Z dru­giej strony, może to nie różni się od mi­ja­nia in­nych pa­cjen­tów w po­cze­kalni. Na twa­rzy przy­ja­ciółki mamy ma­luje się zdu­mie­nie, gdy mnie wi­dzi.

– Bianka!

– Dzień do­bry. – Uśmie­cham się do niej.

Ma dłuż­sze włosy, krę­cone – przy­pusz­czam, że wtedy je roz­pro­sto­wy­wała – a zie­lone oczy rzu­cają iskry. Na­dal jej ele­gan­cja jest dziew­częca i nieco nie­dbała. Biała ko­szula wy­szła gdzie­nie­gdzie z gra­na­to­wych dżin­sów.

– Tak dawno cię nie wi­dzia­łam! – Spo­gląda na pa­cjentkę i się re­flek­tuje. – Po­cze­kaj, od­pro­wa­dzę tylko pa­nią.

Gdy wraca, bie­rze mnie w ra­miona. Na­gle czuję się jak mała skrzyw­dzona dziew­czynka i łzy na­pły­wają mi do oczu. Idiotka, ga­nię się w my­śli i ha­muję płacz.

– To ja już nie będę wam prze­szka­dzał – sły­szę rów­no­cze­śnie głos Grze­go­rza i dźwięk do­mo­fonu. – Mój pa­cjent jest przy bra­mie.

Wpusz­cza męż­czy­znę i pod­cho­dzi do mnie.

– Miło cię było znów zo­ba­czyć.

– Tak, cie­bie też.

Wy­cią­gam rękę. Grze­gorz ści­ska ją krótko i ener­gicz­nie, ale i tak mam wra­że­nie, jak­bym do­ty­kała ob­śli­zgłej ryby.

– Na­pij się ze mną her­baty – mówi Ma­rianna, gdy zo­sta­jemy same.

Do­ko­nuję w my­śli szyb­kich ob­li­czeń. Jesz­cze zdążę.

– Dzię­kuję, bę­dzie mi miło. A ty masz czas, cio­ciu?

– Za pół go­dziny przy­cho­dzi pa­cjent, ale mogę go prze­ło­żyć.

– Nie, nie – pro­te­stuję. – Wpa­dłam w za­sa­dzie na chwilę.

Ma­rianna pyta, co u mnie, więc sta­ram się mó­wić o do­brych rze­czach. Pra­wie wie­rzę, że jest do­brze. Przy­ja­ciółka mamy sta­wia na stole her­batę i ta­le­rzyk z ko­ko­san­kami. Słu­cha i uśmie­cha się życz­li­wie. Mu­szę prze­rwać at­mos­ferę sie­lanki.

– Dla­czego mama się za­biła? – py­tam pro­sto z mo­stu.

Ciastko wy­pada jej z rąk. Naj­wi­docz­niej nie spo­dzie­wała się py­ta­nia.

– Ona... – Urywa. – Ona miała pro­blemy psy­chiczne.

– Tak – mó­wię, prze­cią­ga­jąc nie­mi­ło­sier­nie sa­mo­gło­skę. – Wiem. Mimo to coś mu­siało być bez­po­śred­nią przy­czyną.

Przy­glą­dam się twa­rzy Ma­rianny, która na­gle staje się nie­od­gad­niona.

– Nie za­wsze tak jest – mówi nie­obec­nym to­nem. – Cza­sem cho­remu coś się wy­daje.

– Chcesz po­wie­dzieć, że mama miała ha­lu­cy­na­cje?

– Nie, nie chcę tego po­wie­dzieć. Nie ha­lu­cy­na­cje.

– A więc co jej się wy­da­wało?

– Słu­cham?

– By­łaś jej przy­ja­ciółką, na pewno ci się zwie­rzała.

– Nie... nie pa­mię­tam.

– Nie pa­mię­tasz? – Mój głos tward­nieje.

Ma­rianna mruga kilka razy.

– Mó­wiła różne rze­czy. Że jest nie­zro­zu­miana. Że... – waha się i koń­czy – że twój oj­ciec nie po­święca jej wy­star­cza­jąco uwagi.

Co­fam się pa­mię­cią do chwil przed śmier­cią mamy. Awan­tury były na po­rządku dzien­nym. Krzy­czała, oskar­żała ojca. On pra­wie się nie bro­nił. To roz­sier­dzało ją jesz­cze bar­dziej.

– Po pro­stu nie po­święca jej uwagi? Czy też były ja­kieś kon­kretne za­rzuty?

– My­ślała, że ją zdra­dza – mówi Ma­rianna, pa­trząc w pod­łogę.

– A zdra­dzał? – py­tam ostro.

Pod­nosi na mnie wzrok.

– Skąd mogę wie­dzieć?

Wstaję.

– Prze­pra­szam – mó­wię płacz­li­wie. – By­łam na jej gro­bie. Chcia­łam zro­zu­mieć.

Od­dech Ma­rianny się rwie.

– Chyba nikt nie ro­zu­mie do końca – od­po­wiada.

Obej­muje mnie na po­że­gna­nie.

Pa­trzę na swój sfa­ty­go­wany sa­mo­chód, ale go nie otwie­ram. Po­sta­na­wiam zro­bić so­bie wy­cieczkę w jesz­cze jedno miej­sce.

Po pół­go­dzi­nie wra­cam, wsia­dam do auta i mknę jak ja­kiś raj­do­wiec z pro­win­cji. Co za głu­pia de­mon­stra­cja. Ni­gdy tak nie pro­wa­dzę. Zwal­niam i sta­ram się kon­cen­tro­wać na dro­dze, od­go­nić na­kła­da­jące się na sie­bie wspo­mnie­nia. Wy­krzy­wiona wście­kło­ścią twarz mamy. Smutne oczy taty. Jej krzyk i jego mil­cze­nie. Dźwięk za­trza­ski­wa­nych drzwi. Ta­lerz prze­la­tu­jący tuż koło mo­jej twa­rzy. Mama przy­ci­ska­jąca mnie do sie­bie, szep­cząca: „Prze­pra­szam, prze­pra­szam, prze­pra­szam”. I ja du­sząca się w jej ra­mio­nach, wy­ry­wa­jąca.

W ostat­niej chwili za­uwa­żam psa prze­bie­ga­ją­cego drogę. Ha­muję z pi­skiem opon. Sa­mo­chód za mną też ha­muje. Kie­rowca wy­graża mi pię­ścią przez otwarte okno. Na szczę­ście za­raz skrę­cam, on je­dzie pro­sto. Nie pa­mię­tam, czy mama oskar­żała ojca o zdradę. Wspo­mnie­nia ich kłótni pra­wie wy­par­łam. Wró­ciły te­raz pod wpły­wem mo­jej wi­zyty na cmen­ta­rzu lub roz­mowy z Ma­rianną. Prze­ana­li­zuję je w domu.

Gdy do­cie­ram do miesz­ka­nia, za­miast ana­lizą zaj­muję się bły­ska­wicz­nym przy­go­to­wa­niem obiadu. Cie­cie­rzyca, sos po­mi­do­rowy, tro­chę przy­prawy curry i mleko ko­ko­sowe. Od­kąd rzu­ci­li­śmy mięso, tylko ja go­tuję. Emil jest w ja­kiś spo­sób ob­ra­żony, że nie skon­sul­to­wa­łam z nim przej­ścia na we­ge­ta­ria­nizm. Na moje ar­gu­menty, że prze­cież nie za­bra­niam mu jeść kur­czaka czy wo­ło­winy, tylko kręci głową. W tym też go roz­cza­ro­wa­łam. Uczu­cie ża­ło­ści nie wraca. Nie jem. Po­szczę, żeby od­po­ku­to­wać wie­czorne ob­żar­stwo. To nie za­bu­rze­nie. Ju­tro będę od­ży­wiać się nor­mal­nie.

Droga do szkoły zaj­muje pięt­na­ście mi­nut. Nim za­czę­łam za­sta­na­wiać się nad roz­mową z Ma­rianną czy roz­bie­rać wspo­mnie­nia na czyn­niki pierw­sze, ode­zwała się moja ko­mórka. Wy­grze­buję ją z to­rebki.

– Cześć, tato.

Oj­ciec dzwoni o róż­nych po­rach. Omija za­ję­cia – zna mój roz­kład. Po­mimo mo­ich trzy­dzie­stu lat i pię­cio­let­niego stażu mał­żeń­skiego nie od­uczył się mnie kon­tro­lo­wać. Za­zwy­czaj nie mam mu tego za złe. Ro­zu­miem, że z daw­nego ży­cia zo­sta­łam tylko ja, a no­wego, oprócz pracy za­wo­do­wej, nie ma za­miaru ukła­dać. Te­raz jed­nak czuję złość. Nie umiał za­po­biec odej­ściu mamy. Jej śmierć może być jego winą.

– Halo! – To nie po­wi­ta­nie, to ra­czej wark­nię­cie.

– Cześć, ko­cha­nie. Prze­szka­dzam ci?

– Nie­długo za­czy­nam lek­cję.

– Tak, tak. Wiem. Chcia­łem tylko się do­wie­dzieć, czy wszystko w po­rządku.

– W po­rządku.

– Na pewno?

– Tak. Tato, może po­roz­ma­wiamy póź­niej? Idę te­raz do szkoły i mu­szę jesz­cze tro­chę się przy­go­to­wać.

– Okej. – Już mam się roz­łą­czyć, kiedy do­daje: – Ko­cham cię.

Rzadko sły­szę taką de­kla­ra­cję, szcze­gól­nie przez te­le­fon. Tata wy­znaje za­sadę, że słowa, zbyt czę­sto po­wta­rzane, de­wa­lu­ują się. Złość na­gle prze­cho­dzi, coś ści­ska mnie w gar­dle.

– Ja też cię ko­cham.

Roz­łą­czam się. Jesz­cze chwila, a wy­bu­chła­bym pła­czem. Do tej pory udaje mi się dzi­siaj uni­kać hi­ste­rii i le­piej, żeby tak zo­stało.

Do­cie­ram do szkoły i rzu­cam okiem na pod­ręcz­niki. Nie ma już Bianki, która nie ro­zu­mie świata. Zo­stała lek­torka.