Na skrzydłach śmierci ebook

KRZYSZTOF IWAN

Na skrzydłach śmierci

© 2020 WARBOOK Sp. z o.o.

© 2020 Krzysztof Iwan

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja: Agnieszka Pawlikowska

Korekta językowa: Karina Stempel-Gancarczyk

eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Paweł Gierula

Ilustracja na okładce: Tomasz Tworek

ISBN 978-83-65904-53-9

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.ul. Bładnicka 6543-450 Ustrońwww.warbook.pl

Rozdział 1

Miejsce:

jezioro Turkana, północno-zachodnia Kenia

Data:

14.04.2014

Czas lokalny:

10.50

Współrzędne:

N 4°7', E 36°2'

Wysokość względna:

20 000 stóp

An­drzej Ka­miń­ski otwo­rzył oczy i po­trzą­snął gło­wą ni­czym pies wy­cho­dzą­cy z wody. Po­pra­wił krót­kie dre­dy spa­da­ją­ce mu na czo­ło. Wes­tchnął cięż­ko, spo­glą­da­jąc na le­żą­cą na ko­la­nach książ­kę. Mu­siał cof­nąć się o kil­ka stron, by od­na­leźć zna­jo­my frag­ment. Mo­no­ton­ny war­kot sil­ni­ków za­czął go usy­piać już chy­ba parę mi­nut wcze­śniej. Za­pa­mię­tał nu­mer stro­ny, za­mknął książ­kę i sta­ran­nie odło­żył na bok. Au­to­bio­gra­fia „First Li­ght” Geof­freya Wel­lu­ma wy­da­wa­ła się zbyt war­to­ścio­wa, by czy­tać ją w pół­śnie. An­drze­ja za­sko­czy­ła na­gła re­flek­sja, jak róż­nie po­to­czy­ły się losy ich obu, jak wie­le cza­su ich dzie­li­ło, a jed­nak jak łu­dzą­co po­dob­nych było wie­le z ich prze­żyć.

Wyj­rzał przez bu­laj. Da­le­ko w dole błysz­cza­ła w słoń­cu gład­ka po­wierzch­nia ogrom­ne­go je­zio­ra Tur­ka­na. Wzdłuż brze­gu za­uwa­żył w kil­ku miej­scach pio­no­we słu­py dymu z po­ża­rów. Woj­na do­mo­wa była wła­ści­wie roz­strzy­gnię­ta, ale wal­ki nie za­mar­ły jesz­cze cał­ko­wi­cie. Za­le­d­wie mie­siąc wcze­śniej brał czyn­ny udział w tych zma­ga­niach. Dziw­ne są losy na­jem­ni­ka. Raz wal­czył po jed­nej stro­nie, raz po dru­giej, a jesz­cze kie­dy in­dziej oglą­dał wszyst­ko z boku.

Pod­niósł wzrok. Wy­so­ko w gó­rze wi­dział drob­ną syl­wet­kę jed­ne­go z F-16 eskor­ty trans­por­tu. Środ­ki ostroż­no­ści były ko­niecz­ne, po­nie­waż Ke­nia wciąż sta­no­wi­ła dla nich wro­gie te­ry­to­rium. Za­le­d­wie mie­siąc wcze­śniej Air­spa­ce Se­cu­ri­ty dało się we zna­ki obu stro­nom za­cie­kłej woj­ny do­mo­wej, któ­ra ogar­nę­ła kraj po wy­bo­rach pre­zy­denc­kich w 2012 roku. Siły po­wietrz­ne Ke­nii zo­sta­ły w za­sa­dzie roz­bi­te, ale trans­por­tow­ce były dla fir­my zbyt cen­ne, by wy­sy­łać je w dro­gę bez pod­ję­cia pod­sta­wo­wych środ­ków ostroż­no­ści.

Kie­dy za­mknął oczy, pod wpły­wem lek­tu­ry w jego wy­obraź­ni na­tych­miast po­ja­wi­ły się for­ma­cje sza­rych Bf 109, ozna­czo­nych czar­nym krzy­żem, i wal­czą­ce z nimi zie­lo­no-brą­zo­we Spit­fi­re’y oraz Hur­ri­ca­ne’y. Usta­wiał je wszyst­kie, pró­bu­jąc sy­mu­lo­wać duże star­cie po­wietrz­ne i moż­li­we za­cho­wa­nia pi­lo­tów obu stron, ale nie po­tra­fił jed­no­cze­śnie kon­tro­lo­wać tylu sa­mo­lo­tów na­raz. Po­gu­bił się po za­le­d­wie paru ma­new­rach. My­śli o sa­mo­lo­tach dru­giej woj­ny świa­to­wej przy­wo­ła­ły pa­mięć o dziad­ku, a wte­dy na­tych­miast sta­nę­ło mu przed ocza­mi wspo­mnie­nie jed­ne­go z naj­waż­niej­szych wy­da­rzeń w ży­ciu.

Miał na so­bie ga­lo­wy mun­dur ka­pi­ta­na lot­nic­twa Sił Po­wietrz­nych Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej. Pa­trzył w mil­cze­niu w głąb otwar­te­go gro­bu. Stał sztyw­no, po­grą­żo­ny w my­ślach. Nie zwa­żał na zim­ny deszcz, pa­da­ją­cy na jego nie­osło­nię­tą gło­wę, nie zwra­cał naj­mniej­szej uwa­gi na mo­no­ton­ne za­wo­dze­nie tę­gie­go księ­dza. Do­pie­ro głu­chy od­głos rzu­ca­nej na trum­nę zie­mi wy­rwał go z za­my­śle­nia i wstrzą­snął nim rów­nie moc­no jak wy­strzał z ka­ra­bi­nu. To sko­ja­rze­nie spra­wi­ło, że ka­pi­tan skrzy­wił się cierp­ko. Sal­wy ho­no­ro­wej nie było.

Ge­ne­ra­ła bry­ga­dy pi­lo­ta An­to­nie­go Ka­miń­skie­go że­gna­ła je­dy­nie ro­dzi­na, kil­ku eme­ry­to­wa­nych, brzę­czą­cych me­da­la­mi woj­sko­wych i paru wy­raź­nie znu­dzo­nych dzien­ni­ka­rzy. Ge­ne­rał Ka­miń­ski był re­lik­tem mi­nio­nej epo­ki, we­te­ra­nem Wiel­kiej Woj­ny Oj­czyź­nia­nej, pod­czas któ­rej jako pi­lot WWS wal­czył z hi­tle­row­ski­mi Niem­ca­mi na ra­dziec­kich my­śliw­cach. Po woj­nie zo­stał wy­so­ko po­sta­wio­nym do­wód­cą woj­sko­wym PRL i człon­kiem PZPR. Za­słu­żo­ny jako żoł­nierz, sza­no­wa­ny jako do­wód­ca, od­cho­dził jako okry­ty hań­bą ko­mu­ni­sta. Po zmia­nie ustro­ju ta­kie di­no­zau­ry jak ge­ne­rał An­to­ni Ka­miń­ski były po ci­chu usu­wa­ne z ży­cia pu­blicz­ne­go, ze wszyst­kich sta­no­wisk w woj­sku czy po­li­cji oraz z po­li­ty­ki. Lu­dzie sta­rej daty mu­sie­li odejść. W no­wej Pol­sce nie było miej­sca dla ta­kich jak on. Nowa kla­sa po­li­tycz­na rzu­ci­ła sta­re po­ko­le­nie ko­mu­ni­stów ma­som na po­żar­cie, tak jak jasz­czur­ka od­rzu­ca ogon, by od­wró­cić uwa­gę prze­śla­dow­cy.

Młod­si dzia­ła­cze ucie­kli z PZPR jak szczu­ry z to­ną­ce­go okrę­tu. Po­za­kła­da­li nowe par­tie o szum­nie brzmią­cych na­zwach i uda­wa­li, że przed 1989 ro­kiem nie mie­li nic wspól­ne­go z apa­ra­tem pań­stwo­wym. Nie­któ­re z tych ośli­zgłych kre­atur zro­bi­ły na­wet bły­sko­tli­we ka­rie­ry po­li­tycz­ne w no­wej Pol­sce, co bar­dziej bez­czel­ni prze­cho­dzi­li wręcz do pra­wi­co­wych, ul­tra­ka­to­lic­kich for­ma­cji, śmie­jąc się w ku­łak z na­iw­no­ści wy­bor­ców. Aby wy­bie­lić so­bie kar­to­te­ki, ci ka­rie­ro­wi­cze zrzu­ci­li całą winę za zbrod­nie re­żi­mu na star­sze po­ko­le­nie. Daw­ni dzia­ła­cze opo­zy­cyj­ni, nie­wie­le mniej za­kła­ma­ni od róż­ne­go ro­dza­ju świe­żych so­cjal­de­mo­kra­tów, jesz­cze sil­niej ata­ko­wa­li wy­so­ko po­sta­wio­nych urzęd­ni­ków PRL. Wraz ze zmia­ną eki­py rzą­dzą­cej ge­ne­rał Ka­miń­ski stra­cił sta­no­wi­sko za­stęp­cy Do­wód­cy Wojsk Lot­ni­czych i zo­stał ode­sła­ny na za­słu­żo­ną eme­ry­tu­rę. Lu­dzie, któ­rzy jesz­cze kil­ka dni wcze­śniej uchy­la­li na jego wi­dok czap­ki, za­czę­li pluć mu pod nogi. Na­wet w 2006 roku, tyle lat po zmia­nie ustro­ju, jego po­grzeb sta­no­wił swe­go ro­dza­ju de­mon­stra­cję po­li­tycz­ną, nie­mal zboj­ko­to­wa­ną przez woj­sko. Ksiądz tak­że od­ma­wiał po­chów­ku, zmie­nił zda­nie do­pie­ro na wi­dok suto wy­pcha­nej ko­per­ty z pie­niędz­mi. Ka­pi­tan Ka­miń­ski wpadł w praw­dzi­wą wście­kłość, gdy się do­wie­dział, ile bab­cia mu­sia­ła za­pła­cić za po­grzeb.

Przy­le­ciał aż z Ari­zo­ny, prze­ry­wa­jąc szko­le­nie z pi­lo­ta­żu ame­ry­kań­skie­go my­śliw­ca wie­lo­za­da­nio­we­go F-16. Dzia­dek był naj­bliż­szym mu czło­wie­kiem, któ­ry opie­ko­wał się nim, od­kąd w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym zgi­nę­li ro­dzi­ce An­drze­ja. Chło­piec miał wte­dy sześć lat. Wte­dy też stał w stru­gach zim­ne­go, li­sto­pa­do­we­go desz­czu i pa­trzył przy­gnę­bio­ny, jak gra­ba­rze za­sy­pu­ją grób.

Wie­dział do­brze, że dzia­dek był ta­kim sa­mym ko­mu­ni­stą jak Ro­nald Re­agan. Po pro­stu żył w ta­kich cza­sach, że je­śli chciał la­tać, mu­siał się za ta­kie­go po­da­wać. An­drzej ro­zu­miał to jak mało kto. Sam chęt­nie za­pi­sał­by się choć­by do Ko­ścio­ła scjen­to­lo­gicz­ne­go, je­śli od tego za­le­ża­ła­by jego ka­rie­ra lot­ni­ka. Fakt, że dzia­dek, uda­jąc od­da­ne­go mark­si­stę, wstą­pił do Ar­mii Czer­wo­nej, a póź­niej do PZPR, nie bu­dził w nim żad­nych emo­cji.

Sta­ry Ka­miń­ski oka­zał się jed­nak zbyt do­brym pi­lo­tem. Pod­czas woj­ny zdo­był Or­der Le­ni­na oraz dwu­krot­nie gwiaz­dę Bo­ha­te­ra Związ­ku Ra­dziec­kie­go. Póź­niej z ko­lei peł­nił wy­so­kie funk­cje w do­wódz­twie Sił Po­wietrz­nych w po­wo­jen­nej Pol­sce Lu­do­wej. Do tego do­cho­dził jesz­cze fakt, iż je­den z me­da­li otrzy­mał oso­bi­ście od Sta­li­na. To wszyst­ko ra­zem ozna­cza­ło, że po zmia­nie ustro­ju stał się fi­gu­rą wy­jąt­ko­wo nie­po­pu­lar­ną. Kie­dy w koń­cu zmarł, sie­dem­na­ście lat po upad­ku PRL, pa­mię­ta­li o nim tyl­ko nie­licz­ni. Z tego wła­śnie po­wo­du An­drze­ja zu­peł­nie za­sko­czy­ła obec­ność pra­sy i Sta­wiń­skie­go, obec­nie ge­ne­ra­ła, a nie­gdyś pro­te­go­wa­ne­go dziad­ka. Wszyst­ko wy­jaś­niło się parę chwil póź­niej.

Po po­grze­bie Sta­wiń­ski pod­szedł do dzien­ni­ka­rzy. Był ka­rie­ro­wi­czem, opor­tu­ni­stą, jed­nym z tych, któ­rzy na wie­le lat zdo­mi­no­wa­li naj­wyż­sze szcze­ble Woj­ska Pol­skie­go, gdy po od­su­nię­ciu sta­rej gwar­dii roz­po­czę­ła się bez­względ­na wal­ka o awan­se i sta­no­wi­ska. Naj­wy­raź­niej po­sta­no­wił zbić nie­co ka­pi­ta­łu po­li­tycz­ne­go na śmier­ci daw­ne­go prze­ło­żo­ne­go. Za­czął prze­ma­wiać nad gro­bem sta­re­go ge­ne­ra­ła, opo­wia­da­jąc róż­ne bzdu­ry o koń­cu pew­nej epo­ki, o psach na smy­czy trzy­ma­nej przez Mo­skwę, o ko­niecz­no­ści de­ko­mu­ni­za­cji woj­ska i tak da­lej. An­drzej spoj­rzał na łysą gło­wę ge­ne­ra­ła, na jego tłu­sty kark, na małe, zło­śli­we oczka ka­pu­sia i pod­jął bły­ska­wicz­ną de­cy­zję. Ode­pchnął jed­ne­go z dzien­ni­ka­rzy, pod­szedł do Sta­wiń­skie­go i trza­snął go w gębę. Nie było to ani ude­rze­nie na po­kaz, by znie­wa­żyć ge­ne­ra­ła i dać wy­raz obu­rze­niu, ani też czy­sty, bok­ser­ski cios. Był to zwy­kły ba­ro­wy cep, za­da­ny tak, aby spo­wo­do­wać cięż­kie ob­ra­że­nia. Ka­miń­ski uwa­żał, że ni­g­dy ni­ko­go nie ude­rzył tak moc­no jak ge­ne­ra­ła Sta­wiń­skie­go na po­grze­bie dziad­ka. Za­dał cios z do­pa­la­czem na sto dzie­sięć pro­cent mocy, je­den z tych, któ­re mu­szą skoń­czyć się albo cięż­kim no­kau­tem, albo po­ła­ma­ną ręką. W tym wy­pad­ku cios strza­skał jego wła­sną ka­rie­rę woj­sko­wą. Wie­dział o tym, jesz­cze za­nim nie­przy­tom­ny Sta­wiń­ski upadł na zie­mię, obryz­gu­jąc wszyst­kich na­oko­ło bło­tem, krwią, śli­ną i frag­men­ta­mi pro­te­zy zę­bo­wej.

An­drzej uśmiech­nął się pod no­sem na to wspo­mnie­nie. Owo wy­da­rze­nie sta­no­wi­ło je­den z punk­tów zwrot­nych w jego ży­ciu, mo­ment, któ­ry cał­ko­wi­cie zmie­nił jego bieg. Wy­obra­żał so­bie tam­ten desz­czo­wy po­ra­nek jako skrzy­żo­wa­nie na dro­dze. Gdy­by nie to ude­rze­nie, jego ży­cie po­to­czy­ło­by się w cał­ko­wi­cie in­nym kie­run­ku i do­pro­wa­dzi­ło­by go w zu­peł­nie inne miej­sce.

Pod­czas roz­pra­wy sądu po­lo­we­go twier­dził, że za­ata­ko­wał Sta­wiń­skie­go w afek­cie, wstrzą­śnię­ty śmier­cią bli­skiej oso­by. Mó­wił, że był roz­trzę­sio­ny i roz­draż­nio­ny, a sa­me­go mo­men­tu ude­rze­nia w ogó­le nie pa­mię­ta. Kła­mał jak z nut. Za­ata­ko­wa­nie ge­ne­ra­ła było w peł­ni świa­do­mą de­cy­zją, któ­ra w oka­mgnie­niu skry­sta­li­zo­wa­ła się w jego umy­śle i na­tych­miast zo­sta­ła wcie­lo­na w czyn, za­nim zdą­żył do­brze wszyst­ko prze­my­śleć. Za­da­jąc ten cios, wie­dział jed­nak, że to ko­niec jego woj­sko­wej ka­rie­ry.

Za­le­d­wie rok wcze­śniej służ­ba w Si­łach Po­wietrz­nych RP sta­no­wi­ła dla nie­go wszyst­ko. Po­świę­cał się jej bez pa­mię­ci. Nie było wca­le dzie­łem przy­pad­ku, że pię­cio­let­nie stu­dia ukoń­czył w pół­to­ra roku, sto­pień ka­pi­tań­ski zdo­był w bu­dzą­cym nie­do­wie­rza­nie wie­ku dwu­dzie­stu dwóch lat i że zna­lazł się w pierw­szej gru­pie sta­ran­nie wy­se­lek­cjo­no­wa­nych pi­lo­tów wy­sła­nych w 2005 roku pod do­wódz­twem puł­kow­ni­ka Ste­pa­niu­ka do Sta­nów Zjed­no­czo­nych, by uczyć się pi­lo­to­wać F-16. Był wte­dy jed­nym z naj­bar­dziej obie­cu­ją­cych pol­skich pi­lo­tów my­śliw­skich. Szko­le­nie bar­dzo po­waż­nie za­chwia­ło jed­nak mo­ra­le Ka­miń­skie­go. Po raz pierw­szy w ży­ciu spo­tkał się z si­ła­mi po­wietrz­ny­mi w peł­nym tego sło­wa zna­cze­niu. Po­znał, co zna­czy ame­ry­kań­ski pro­fe­sjo­na­lizm i jak spraw­nie może funk­cjo­no­wać ar­mia, któ­ra jest zor­ga­ni­zo­wa­na i za­rzą­dza­na w spo­sób dla Po­la­ków po­zo­sta­ją­cy w sfe­rze ma­rzeń. Wszyst­ko dzia­ła­ło jak w ze­gar­ku. Pla­ny, sche­ma­ty, gra­fi­ki i roz­pi­ski za­stę­po­wa­ły ułań­ską fan­ta­zję, do­wód­ców nie awan­so­wa­no na pod­sta­wie zna­jo­mo­ści, lecz za za­słu­gi i umie­jęt­no­ści, a środ­ki prze­zna­cza­ne na szko­le­nie każ­de­go pi­lo­ta wie­lo­krot­nie prze­wyż­sza­ły rocz­ny bu­dżet ca­łej eska­dry po­wietrz­nej w Pol­sce. Kie­dy za­czę­li uczyć się o sys­te­mach bo­jo­wych, Ka­miń­ski z go­ry­czą za­uwa­żył, że w cią­gu ty­go­dnia zu­żył wię­cej amu­ni­cji niż pod­czas ca­łej do­tych­cza­so­wej ka­rie­ry woj­sko­wej. Zdał so­bie spra­wę, że naj­bar­dziej uta­len­to­wa­ni pi­lo­ci w pol­skich si­łach po­wietrz­nych, na­wet tak wspa­nia­li lot­ni­cy jak eli­tar­na gru­pa puł­kow­ni­ka Ste­pa­niu­ka, byli tak stłam­sze­ni bra­kiem środ­ków z Mi­ni­ster­stwa Obro­ny, dy­le­tanc­twem w rzą­dzie i pa­ra­li­żu­ją­cą biu­ro­kra­cją, że mo­gli wy­ko­rzy­stać za­le­d­wie drob­ny uła­mek swo­je­go ogrom­ne­go po­ten­cja­łu. Po­ma­łu za­czął od­czu­wać roz­go­ry­cze­nie i do­cho­dzić do wnio­sku, że nie uśmie­cha mu się po­wrót do służ­by w ar­mii, któ­ra w ra­zie ja­kie­go­kol­wiek re­al­ne­go kon­flik­tu była ska­za­na na sro­mot­ną klę­skę, i to by­naj­mniej nie z po­wo­du bra­ku du­cha wal­ki u żoł­nie­rzy, lecz ze wzglę­du na brak przy­go­to­wa­nia na szcze­blu mi­ni­ste­rial­nym. Nie od­po­wia­da­ła mu rola mę­czen­ni­ka, nie za­mie­rzał też stać się mię­sem ar­mat­nim. Przed szko­le­niem w Sta­nach, gdy la­tał na MiG-ach 21, ca­łym ser­cem czuł się pi­lo­tem Sił Po­wietrz­nych Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej. Im dłu­żej jed­nak prze­by­wał na szko­le­niu, tym wy­raź­niej wi­dział w pol­skich struk­tu­rach nie­prze­by­te ba­gno ukła­dów i ukła­dzi­ków oraz bez­rad­ność i nie­kom­pe­ten­cję za­wist­nych ge­ne­ra­łów, któ­rzy za­miast po­dej­mo­wać zdro­wą ry­wa­li­za­cję, wo­le­li ko­pać pod sobą na­wza­jem doł­ki, a od ich umie­jęt­no­ści do­wód­czych istot­niej­sza wy­da­wa­ła się przy­na­leż­ność par­tyj­na i sto­pień za­ży­ło­ści z mi­ni­strem. Do tego do­cho­dzi­ły skan­da­licz­ne wręcz bra­ki w uzbro­je­niu, sprzę­cie i środ­kach prze­zna­cza­nych nie tyl­ko na utrzy­ma­nie sa­mo­lo­tów w go­to­wo­ści bo­jo­wej, ale w ogó­le na uczy­nie­nie ich zdol­ny­mi do bez­piecz­ne­go lotu. Wy­stą­pie­nie Sta­wiń­skie­go na po­grze­bie dziad­ka oka­za­ło się kro­plą, któ­ra prze­la­ła cza­rę go­ry­czy.

Miał ocho­tę pal­nąć się w czo­ło na wspo­mnie­nie tam­te­go okre­su. Nie po­tra­fił zro­zu­mieć, jak mógł na­rze­kać na nie­wła­ści­we szko­le­nie, bra­ki w za­opa­trze­niu czy błęd­ne de­cy­zje po­li­ty­ków. Od tam­tej pory zdą­żył po­znać za­gad­nie­nie od dru­giej stro­ny i zre­wi­do­wał swo­je wcze­śniej­sze sta­no­wi­sko. Po na­głym i de­fi­ni­tyw­nym koń­cu ka­rie­ry woj­sko­wej miał ogrom­ne trud­no­ści ze zna­le­zie­niem pra­cy w lot­nic­twie. Pró­bo­wał do­słow­nie wszyst­kie­go, koń­cząc jako prze­myt­nik nad Rio Gran­de mię­dzy Tek­sa­sem a Mek­sy­kiem. Nie do­pi­sa­ło mu szczę­ście. Po krót­kiej od­siad­ce los się do nie­go jed­nak uśmiech­nął. Otwo­rzy­ła się przed nim dro­ga prze­by­ta przed laty przez Jana Zum­ba­cha. Zo­stał na­jem­nym żoł­nie­rzem. W no­wej roli wi­dział dla sie­bie ostat­nią de­skę ra­tun­ku, po­świę­cił się jej więc bez pa­mię­ci i za­in­we­sto­wał w in­te­res wszyst­ko, co miał. Te­raz, jako po­waż­ny udzia­ło­wiec, po­ma­gał za­rzą­dzać eska­drą. Za­zna­jo­mił się z pro­ble­ma­mi do­ty­czą­cy­mi bu­dże­to­wa­nia, kosz­tów utrzy­ma­nia sprzę­tu, po­zy­ska­nia uzbro­je­nia oraz pa­li­wa. Do­brze wie­dział jed­nak, że w grun­cie rze­czy Air­spa­ce Se­cu­ri­ty ni­g­dy nie uda się osią­gnąć na­wet ułam­ka zor­ga­ni­zo­wa­nia i pro­fe­sjo­na­li­zmu praw­dzi­wych sił po­wietrz­nych.

An­drzej wes­tchnął, po raz ko­lej­ny bez­sku­tecz­nie pró­bu­jąc po­słu­chać mu­zy­ki na swo­im od­twa­rza­czu mp3. Ryk sil­ni­ków za­głu­szał wszyst­ko. Dźwię­kosz­czel­ne obi­cie ka­dłu­ba nie znaj­do­wa­ło się na li­ście nie­zbęd­ne­go wy­po­sa­że­nia sa­mo­lo­tu. Za­zdro­ścił Gra­fto­no­wi, któ­re­go my­śli­wiec mknął po­wy­żej. Pod­czas gdy Ame­ry­ka­nin pi­lo­to­wał Żmi­ję, jak pi­lo­ci prze­zy­wa­li piesz­czo­tli­wie F-16, on sie­dział za­mknię­ty w ha­ła­śli­wym trans­por­tow­cu jako pa­sa­żer.

Od­piął pasy i wstał nie­co chwiej­nie. Tur­bu­len­cje rzu­ca­ły sa­mo­lo­tem, ale Ka­miń­ski, od dziec­ka przy­zwy­cza­jo­ny do po­dró­żo­wa­nia po pol­skich dro­gach miej­ski­mi au­to­bu­sa­mi, bez tru­du za­cho­wy­wał rów­no­wa­gę. Prze­cią­gnął się, ziew­nął i za­czął się prze­ci­skać w stro­nę kok­pi­tu po­mię­dzy fo­te­la­mi, skrzyn­ka­mi i pa­kun­ka­mi.

Sta­nął w drzwiach, przy­trzy­mu­jąc się fra­mu­gi, i spoj­rzał przez przed­nią szy­bę. Wi­dok ka­bi­ny i bez­kre­sne­go nie­ba na­tych­miast wy­wo­łał ko­lej­ne wspo­mnie­nie, jed­no z naj­star­szych i naj­le­piej za­pa­mię­ta­nych.

Był wte­dy ma­łym chłop­cem, chy­ba ośmio­let­nim. Wraz z ró­wie­śni­ka­mi, dzieć­mi par­tyj­nych dzia­ła­czy, le­ciał sa­mo­lo­tem na ko­lo­nie do Buł­ga­rii nad Mo­rze Czar­ne. Taki wy­jazd sta­no­wił wte­dy szczyt ma­rzeń i luk­su­su, a po­dróż sa­mo­lo­tem świad­czy­ła o tym, że dzie­ci mia­ły na­praw­dę wy­so­ko po­sta­wio­nych ro­dzi­ców. Mały An­drze­jek nie zda­wał so­bie z tego spra­wy. Czuł strach przed po­dró­żą, nie znał ni­ko­go i nie wie­dział, cze­go ma się spo­dzie­wać po przy­by­ciu na miej­sce. Sie­dział więc nie­ru­cho­mo na swo­im fo­te­lu, ści­ska­jąc kur­czo­wo „Chat­kę Pu­chat­ka”, i pró­bo­wał się nie roz­pła­kać.

Kie­dy po­de­szła do nie­go pięk­na ste­war­des­sa w gra­na­to­wym uni­for­mie, z dłu­gim blond war­ko­czem prze­rzu­co­nym przez ra­mię, tak się prze­jął, że nie zro­zu­miał jej słów. Do­pie­ro gdy po­wtó­rzy­ła py­ta­nie, czy ma na imię An­drze­jek, po­ki­wał gło­wą, ob­le­wa­jąc się ru­mień­cem. Spo­dzie­wał się, że wpadł w po­waż­ne ta­ra­pa­ty. Dzia­dek wbił mu do gło­wy, że gdy mi­li­cjant krzy­czy, prze­kli­na i wy­ma­chu­je pał­ką, moż­na ode­tchnąć z ulgą – wszyst­ko jest w naj­lep­szym po­rząd­ku. Gdy tyl­ko pa­trzy i nie bije, na­le­ży się mieć na bacz­no­ści, na­to­miast je­śli się przy­jaź­nie uśmie­cha – trze­ba ucie­kać gdzie pieprz ro­śnie. Ta ko­bie­ta nie wy­glą­da­ła jak mi­li­cjant­ka, ale no­si­ła mun­dur, a przy tym uśmie­cha­ła się wy­jąt­ko­wo pięk­nie. An­drze­jek był prze­ra­żo­ny.

Wzię­ła go za rękę i po­pro­wa­dzi­ła wzdłuż ko­ry­ta­rza wy­czar­te­ro­wa­ne­go od LOT-u An-24. Otwo­rzy­ła drzwi do ka­bi­ny pi­lo­tów. Po­wie­dzia­ła krót­ko, że to chło­pak ge­ne­ra­ła Ka­miń­skie­go, na co obaj pi­lo­ci obej­rze­li się i z nie­ukry­wa­ną cie­ka­wo­ścią zmie­rzy­li go wzro­kiem. An­drze­jek le­d­wo zwró­cił na to uwa­gę. Pa­trzył jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny na kok­pit. Od prze­róż­nych ze­ga­rów, wskaź­ni­ków, po­krę­teł, dźwi­gni i przy­ci­sków moż­na było do­stać oczo­plą­su. Chło­pak ni­g­dy nie wi­dział ni­cze­go bar­dziej fa­scy­nu­ją­ce­go. Po­tem spoj­rzał przez szy­bę i cał­ko­wi­cie go za­mu­ro­wa­ło. W dole roz­po­ście­rał się ośle­pia­ją­co bia­ły dy­wan z ufor­mo­wa­nych w fan­ta­stycz­ne wzo­ry chmur, a po­wy­żej bez­kres nie­ba. Dru­gi pi­lot wstał z fo­te­la i dał mu za­siąść za ste­ra­mi. W chwi­li, gdy An­drze­jek po­ło­żył dło­nie na wo­lan­cie, a pierw­szy pi­lot na­ło­żył mu na gło­wę czap­kę ka­pi­ta­na, ma­lec zro­zu­miał, że to on dzier­ży ste­ry. Jego los zo­stał prze­są­dzo­ny na za­wsze. Był to pierw­szy punkt zwrot­ny w jego ży­ciu, mo­ment, któ­ry za­de­cy­do­wał o wszyst­kim. Od tam­tej pory ma­rzył tyl­ko o la­ta­niu. Nie li­czy­ło się nic in­ne­go.

Ock­nął się ze wspo­mnień i spoj­rzał w głąb zna­jo­mej ka­bi­ny. Wes­tchnął i po­pa­trzył na zer­ka­ją­cych na nie­go ukrad­kiem Ro­sjan, jak po­wszech­nie na­zy­wa­no w fir­mie za­ło­gi trans­por­tow­ców. Wła­ści­wie ter­min ten był nie­zbyt pre­cy­zyj­ny, gdyż w skład za­łóg An­to­no­wów wcho­dzi­li rów­nież Ukra­iń­cy, ale Ame­ry­ka­nie, sta­no­wią­cy zde­cy­do­wa­ną więk­szość pra­cow­ni­ków fir­my, upar­li się na­zy­wać ich wszyst­kich Ro­sja­na­mi. Do­pie­ro wi­dząc py­ta­ją­ce spoj­rze­nia ko­le­gów, An­drzej zo­rien­to­wał się, że stoi tak bez sło­wa w drzwiach już od do­brych paru chwil.

Miny obu pi­lo­tów i na­wi­ga­to­ra wy­ra­ża­ły nie­pew­ność. Ka­miń­ski do­sko­na­le znał po­wód. Dwa dni wcze­śniej na­krył ich na pi­ciu wód­ki za­le­d­wie czte­ry go­dzi­ny przed ko­lej­nym prze­lo­tem do Ugan­dy. Gdy­by po­wie­dział o tym Fle­min­go­wi lub Blan­char­do­wi, cała trój­ka zo­sta­ła­by w try­bie na­tych­mia­sto­wym zwol­nio­na. Na­jem­nik zde­cy­do­wał jed­nak, że za­cho­wa tę in­for­ma­cję dla sie­bie. Zbesz­tał Ro­sjan, wy­lał tru­nek do zle­wu i oznaj­mił, że je­że­li zda­rzy się jesz­cze je­den taki wy­skok, wszy­scy trzej do­sta­ną wy­po­wie­dze­nie. Szan­taż chy­ba się udał. Nie byli głup­ca­mi. Mu­sie­li ro­zu­mieć, że ni­g­dy nie uda­ło­by im się zna­leźć le­piej płat­nej pra­cy. Po­lak miał na­dzie­ję, że przy­naj­mniej na ja­kiś czas po­ha­mu­je to ich skłon­ność do bu­tel­ki.

Pa­weł No­wi­kow, Sier­giej Ma­słow i Ukra­iniec Ju­rij Ko­wa­len­ko sta­no­wi­li zgra­ną za­ło­gę trans­por­tow­ca nu­mer dwa. Zna­li się od daw­na i nic so­bie nie ro­bi­li z co­raz ostrzej­szych tarć mię­dzy swo­imi kra­ja­mi. Ka­miń­ski uwa­żał za­ło­gę za zbyt cen­ną, by zre­zy­gno­wać z jej usług po jed­nym wy­kro­cze­niu. Każ­dy z nich la­tał na woj­sko­wych ma­szy­nach od po­nad dzie­się­ciu lat, a służ­ba w ro­syj­skiej ar­mii nie­mal za­wsze koń­czy­ła się al­ko­ho­li­zmem. An­drzej nie miał do nich o to pre­ten­sji. Bez­pie­czeń­stwo sa­mo­lo­tów sta­no­wi­ło jed­nak kwe­stię nie­zwy­kle istot­ną. Fir­ma była aku­rat w trak­cie prze­ba­zo­wa­nia do Ugan­dy, więc zde­cy­do­wał się za­ry­zy­ko­wać. Nie chciał, by afe­ra z pi­ciem spo­wo­do­wa­ła opóź­nie­nie ca­łej ope­ra­cji. Poza tym każ­da go­dzi­na dzie­lą­ca go od chwi­li, w któ­rej miał wzbić się my­śliw­cem w po­wie­trze, była dla nie­go udrę­ką. Po­sta­no­wił dać za­ło­dze szan­sę i spraw­dzić, czy są w sta­nie kon­tro­lo­wać się w cza­sie po­by­tu na kontr­ak­cie.

Nie­win­ne, py­ta­ją­ce spoj­rze­nia, któ­ry­mi ob­rzu­ca­li go Ro­sja­nie, roz­ba­wi­ły Ka­miń­skie­go. Mu­sie­li są­dzić, iż przy­szedł spraw­dzić, czy w kok­pi­cie nie czuć al­ko­ho­lu. Stwier­dził, że nie bę­dzie wy­pro­wa­dzał ich z błę­du. Wy­cho­dził z za­ło­że­nia, że im bacz­niej czu­li się ob­ser­wo­wa­ni, tym mniej­sza szan­sa, że zro­bią coś głu­pie­go. Na­chy­lił się nad ra­mie­niem na­wi­ga­to­ra Ko­wa­len­ki i niby ukrad­kiem po­cią­gnął no­sem.

– Da­le­ko jesz­cze? – krzyk­nął w ucho Ukra­iń­ca.

– Sześć­set ki­lo­me­trów! – od­krzyk­nął Ko­wa­len­ko.

An­drzej ski­nął gło­wą, da­jąc znać, że zro­zu­miał, i wy­szedł z kok­pi­tu. Miał ocho­tę przejść się po po­kła­dzie i nie­co roz­pro­sto­wać obo­la­łe koń­czy­ny, ale wnę­trze sa­mo­lo­tu oka­za­ło się tak za­gra­co­ne ła­dun­kiem, że mu­siał zre­zy­gno­wać z tych pla­nów i wró­cić na swój fo­tel. Ob­ser­wo­wał przez chwi­lę my­śli­wiec Gra­fto­na, zyg­za­ku­ją­cy z gra­cją w od­da­li, po czym za­mknął oczy i spró­bo­wał za­snąć. Miał przed sobą jesz­cze pół­to­rej go­dzi­ny lotu.

▼

Miejsce:

lotnisko Tullamore Oil nad Jeziorem Alberta, zachodnia Uganda

Data:

14.04.2014

Czas lokalny:

14.20

Współrzędne:

N 1°28' E 30°56'

Wysokość względna:

0 stóp

Ka­miń­ski roz­glą­dał się w osłu­pie­niu. Ta­kiej bazy ope­ra­cyj­nej się nie spo­dzie­wał. Pod­czas ostat­nie­go kon­trak­tu byli zmu­sze­ni ope­ro­wać z opusz­czo­ne­go lot­ni­ska po­lo­we­go z wy­jąt­ko­wo krót­kim pa­sem star­to­wym, któ­re­go dłu­gość nie prze­kra­cza­ła ośmiu­set me­trów. Za­nim pierw­sze sa­mo­lo­ty przy­by­ły na tam­to lot­ni­sko, mu­sie­li naj­pierw usu­nąć gruz, piach i do­ko­nać choć­by pod­sta­wo­wej na­pra­wy na­wierzch­ni. Po­lak pod­świa­do­mie spo­dzie­wał się rów­nie sła­bych wa­run­ków w Ugan­dzie. Nic bar­dziej myl­ne­go.

Stał obok wej­ścia do ma­łe­go, ele­ganc­kie­go ter­mi­na­lu. Pas star­to­wy był wy­jąt­ko­wo dłu­gi i sze­ro­ki, przy­sto­so­wa­ny do przyj­mo­wa­nia du­żych, od­rzu­to­wych sa­mo­lo­tów trans­por­to­wych. Wszyst­ko lśni­ło czy­sto­ścią i no­wo­ścią. Wi­dział w od­da­li trzy han­ga­ry, któ­re zo­sta­ły wy­dzie­lo­ne dla Air­spa­ce Se­cu­ri­ty. We­wnątrz nich sta­ła flo­ta po­wietrz­na fir­my: osiem my­śliw­ców F-16C Block 30 oraz trzy wy­słu­żo­ne trans­por­tow­ce An-26. W po­bli­żu sa­mo­lo­tów krę­cił się tłu­mek me­cha­ni­ków oraz pi­lo­tów. Po raz pierw­szy w hi­sto­rii fir­my roz­ła­du­nek trans­por­tow­ców od­by­wał się za po­mo­cą pro­fe­sjo­nal­ne­go sprzę­tu bę­dą­ce­go na wy­po­sa­że­niu lot­ni­ska. Cię­ża­rów­ki, la­we­ty i po­jaz­dy te­re­no­we fir­my sta­ły za­par­ko­wa­ne nie­opo­dal han­ga­rów. Do­pie­ro wi­dok za­rzu­co­nych na po­jaz­dy sia­tek ma­sku­ją­cych oraz bu­dzą­ce re­spekt syl­wet­ki czte­rech sa­mo­bież­nych ba­te­rii prze­ciw­lot­ni­czych 2K22M Tun­gu­ska uświa­do­mi­ły­by po­bież­ne­mu ob­ser­wa­to­ro­wi, że nie znaj­do­wał się w zwy­kłym por­cie lot­ni­czym. Cały kom­pleks sta­no­wił pry­wat­ną wła­sność kor­po­ra­cji Tul­la­mo­re Oil, kon­trahenta Airspace Security.

Ka­miń­ski za­du­mał się nad tym, jak bar­dzo zdo­ła­li się roz­wi­nąć. Kie­dy wraz z in­ny­mi za­kła­dał fir­mę, mie­li tyl­ko dwa sta­re F-16A Block 15, cią­gle po­ma­lo­wa­ne w pa­ki­stań­skie bar­wy. Po re­wo­lu­cji arab­skiej, któ­ra prze­to­czy­ła się przez Bli­ski Wschód w 2011 roku, Pa­ki­stan po­grą­żył się w ta­kim cha­osie, że na­wet do­bra­nie się do jego ar­se­na­łu ato­mo­we­go sta­no­wi­ło tyl­ko kwe­stię pie­nię­dzy. Ofi­cjal­nie sa­mo­lo­ty te ule­gły znisz­cze­niu pod­czas lotu szko­le­nio­we­go koło Is­la­ma­ba­du. W rze­czy­wi­sto­ści roz­ło­żo­ne na czę­ści po­pły­nę­ły w kon­te­ne­rach do so­ma­lij­skie­go por­tu w Bo­sa­so, gdzie cze­ka­li na nie przed­sta­wi­cie­le Air­spa­ce Se­cu­ri­ty. My­śliw­ce te już daw­no zo­sta­ły cał­ko­wi­cie wy­eks­plo­ato­wa­ne. Je­den z nich roz­bił się pod­czas lotu bo­jo­we­go, a dru­gi ro­ze­bra­no na czę­ści za­mien­ne. Za­nim do­koń­czy­ły ży­wo­ta, zdo­ła­ły jed­nak za­ro­bić na osiem ko­lej­nych ma­szyn. Fir­ma roz­wi­ja­ła się bar­dzo dy­na­micz­nie, wzbo­ga­ca­jąc swo­je ak­ty­wa o sa­mo­lo­ty trans­por­to­we, po­zwa­la­ją­ce im zwięk­szyć za­sięg dzia­łal­no­ści. Po­nad­to moc­no roz­bu­do­wa­li sys­tem obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej oraz za­trud­nia­li co­raz więk­szą licz­bę me­cha­ni­ków, tech­ni­ków, in­ży­nie­rów, żoł­nie­rzy na­ziem­nych i pi­lo­tów. Te­raz jed­nak wy­da­wa­ło się, że zbyt szyb­ka eks­pan­sja od­bi­ja się czkaw­ką. Kosz­ty utrzy­ma­nia za­czę­ły roz­kła­dać całą fir­mę na ło­pat­ki.

– Tego się nie spo­dzie­wa­łeś, co, Pi­ra­te? – roz­legł się głos za ple­ca­mi Ka­miń­skie­go. An­drzej ob­ró­cił się i ski­nął przy­ja­cie­lo­wi na po­wi­ta­nie gło­wą.

Śnia­dy, czar­no­wło­sy Izra­el­czyk Yehu­di Ne­di­vi, kryp­to­nim wy­wo­ław­czy Co­bra, sta­nął obok i uści­snął mu rękę. Na pierw­szy rzut oka nic na to nie wska­zy­wa­ło, ale jego ro­dzi­na po­sia­da­ła nad­wi­ślań­skie ko­rze­nie. Przy­stoj­na, in­te­li­gent­na twarz męż­czy­zny wy­ra­ża­ła w tej chwi­li za­do­wo­le­nie. Cmok­nął, po czym z nie­uda­wa­nym po­dzi­wem wska­zał gło­wą wi­dok za drzwia­mi ter­mi­na­lu.

– TORA dzie­więć ty­się­cy sto sześć­dzie­siąt, sze­ro­kość sto osiem­dzie­siąt, na­wierzch­nia gład­ka jak stół do bi­lar­du. Spo­dzie­wał­byś się tego po pry­wat­nym lot­ni­sku w ser­cu Afry­ki?

– Dzie­więć ty­się­cy sto sześć­dzie­siąt stóp?

Ka­miń­ski wi­dział, że pas star­to­wy jest dłu­gi, ale nie przy­pusz­czał, że aż tak. Nie­któ­re pa­sa­żer­skie por­ty lot­ni­cze nie dys­po­no­wa­ły po­dob­ny­mi. Zro­bił szyb­ko w pa­mię­ci kil­ka pod­sta­wo­wych ob­li­czeń i gwizd­nął z wra­że­nia.

– Może bę­dzie­my mo­gli star­to­wać bez do­pa­la­nia, Yehu­di.

– Przy tej po­go­dzie? – Przy­ja­ciel wy­krzy­wił się scep­tycz­nie. – Chy­ba jest tro­chę za go­rą­co.

Po­lak przy­tak­nął nie­chęt­nie. Lot­ni­sko znaj­do­wa­ło się bli­sko rów­ni­ka. Po­wie­trze było tak roz­grza­ne, że z tru­dem się od­dy­cha­ło. Do tego Je­zio­ro Al­ber­ta le­ża­ło na wy­so­ko­ści po­nad sze­ściu­set me­trów nad po­zio­mem mo­rza. Rzad­kie i roz­grza­ne po­wie­trze nie sprzy­ja­ło wy­twa­rza­niu siły no­śnej.

– Trze­ba bę­dzie to do­kład­nie ob­li­czyć i spraw­dzić. Wiesz, ile by się dało za­osz­czę­dzić na pa­li­wie?

– Może na­wet star­czy­ło­by na dwie za­le­głe wy­pła­ty – od­parł z na­ci­skiem Izra­el­czyk.

Ka­miń­ski dy­plo­ma­tycz­nie nie od­po­wie­dział. Za­rzu­cił na ra­mię swój wo­rek ma­ry­nar­ski, ob­ró­cił się na pię­cie i wszedł przez szkla­ne drzwi do ter­mi­na­lu. Po strasz­li­wym ża­rze pa­nu­ją­cym na ze­wnątrz kli­ma­ty­zo­wa­ne wnę­trze wy­da­wa­ło się zba­wien­nie chłod­ne. Po­lak zde­cy­do­wa­nie nie spo­dzie­wał się ta­kich wa­run­ków. Z uśmie­chem po­my­ślał, że za­miast w na­mio­tach praw­do­po­dob­nie zo­sta­ną za­kwa­te­ro­wa­ni w lot­ni­sko­wym ho­te­lu. Za­czy­na­ło mu się tu po­do­bać.

Do­sko­na­le zro­zu­miał nie­zbyt sub­tel­ną alu­zję przy­ja­cie­la. Po­przed­ni kon­trakt w Ke­nii oka­zał się dla Air­spa­ce Se­cu­ri­ty ka­ta­stro­fą fi­nan­so­wą. Stra­ci­li ol­brzy­mią kwo­tę. Gwoź­dziem do trum­ny była wie­lo­mi­lio­no­wa kara na­ło­żo­na w So­ma­lii przez ko­mi­sję ba­da­ją­cą, czy w cza­sie po­by­tu w Ke­nii Air­spa­ce Se­cu­ri­ty nie zła­ma­ło so­ma­lij­skie­go pra­wa na­jem­ni­cze­go. Fir­ma wła­ści­wie le­ża­ła na ło­pat­kach i za­le­ga­ła ze wszyst­ki­mi moż­li­wy­mi opła­ta­mi, łącz­nie z wy­na­gro­dze­nia­mi dla pra­cow­ni­ków. Ne­di­vi do­brze wie­dział, do kogo ma się zwró­cić ze swo­imi uwa­ga­mi. Ka­miń­ski nie tyl­ko pra­co­wał jako pi­lot, ale był rów­nież udzia­łow­cem, miał więc spo­ry wpływ na za­rzą­dza­nie fir­mą.

Kon­trakt w Ugan­dzie sta­no­wił dla na­jem­ni­ków kwe­stię ży­cia lub śmier­ci. Je­śli to zle­ce­nie nie po­zwo­li im sta­nąć na nogi, będą mu­sie­li ogło­sić upa­dłość. Ale wal­czy­li o swo­ją fir­mę jak lwy. W Ke­nii pa­dli ofia­rą za­wi­łej in­try­gi, zo­sta­li oszu­ka­ni. Wy­na­jął ich pe­wien kon­cern naf­to­wy do za­koń­cze­nia krwa­wej woj­ny do­mo­wej, któ­ra od paru lat pu­sto­szy­ła kraj, unie­moż­li­wia­jąc od­wier­ty wo­kół je­zio­ra Tur­ka­na. Pech chciał, że dwóch śmier­tel­nych ry­wa­li z za­rzą­du fir­my wal­czy­ło o fo­tel pre­ze­sa. Ope­ra­cja w Ke­nii sta­no­wi­ła ich sza­chow­ni­cę, a Air­spa­ce Se­cu­ri­ty było jed­nym z pion­ków. Skoń­czy­ło się na tym, że na­jem­ni­cy dali się ostro we zna­ki obu stro­nom kon­flik­tu, a do tego, ko­rzy­sta­jąc z fał­szy­wych in­for­ma­cji, przy­pad­ko­wo do­ko­na­li kil­ku ata­ków na obiek­ty cy­wil­ne. Po­sta­no­wi­li ze­rwać kon­trakt. Kło­po­ty wca­le się jed­nak nie skoń­czy­ły. Wy­jąw­szy za­licz­kę, nie otrzy­ma­li wy­na­gro­dze­nia i mu­sie­li sami po­kryć astro­no­micz­ne kosz­ty prze­pro­wa­dzo­nych ope­ra­cji. Kara na­ło­żo­na przez ko­mi­sję li­cen­cyj­ną spo­wo­do­wa­ła, że wszyst­kie sal­da mie­li na ta­kim mi­nu­sie, a Ma­sters, głów­ny księ­go­wy, na­rze­kał, iż koń­czy mu się czer­wo­ny tusz w dru­kar­ce.

Aby po­móc Da­vi­do­wi Blan­char­do­wi, dy­rek­to­ro­wi fir­my, zdo­być fun­du­sze na po­kry­cie pierw­szej raty grzyw­ny, Ka­miń­ski mu­siał się­gnąć do wła­snej kie­sze­ni i wy­ło­żyć rów­ne pół mi­lio­na ze swo­je­go pry­wat­ne­go kon­ta w szwaj­car­skim ban­ku. Rzu­cał na sza­lę swo­je ostat­nie re­zer­wy fi­nan­so­we, ale uwa­żał, że nie ma in­ne­go wyj­ścia. Wła­ści­wie cały ma­ją­tek uto­pił w Air­spa­ce Se­cu­ri­ty. Gdy­by nie zde­cy­do­wał się za­ry­zy­ko­wać ko­lej­nej kwo­ty, nie od­wie­szo­no by im li­cen­cji i stra­cił­by wszyst­ko.

Po fia­sku w Ke­nii wy­da­wa­ło się, że nic nie zdo­ła ura­to­wać zruj­no­wa­nej re­pu­ta­cji Air­spa­ce Se­cu­ri­ty. Sam Ka­miń­ski wąt­pił, czy kto­kol­wiek bę­dzie chciał jesz­cze ich za­trud­nić. Na­jem­ni­cy z in­nych or­ga­ni­za­cji drwi­li z nich po ci­chu. Szy­dzi­li, że lu­dzie Air­Sec to spe­cja­li­ści od to­pie­nia stat­ków z po­mo­cą hu­ma­ni­tar­ną, nisz­cze­nia kon­wo­jów Oxfa­mu i bom­bar­do­wa­nia obo­zów uchodź­ców.

– Waż­ne, że o nas mó­wią. Mniej­sza z tym co – zwykł ma­wiać z ta­jem­ni­czym uśmiesz­kiem na twa­rzy Rob Kni­ght, je­den z pi­lo­tów fir­my.

Nie my­lił się. Po­li­ty­ków, któ­rzy mie­li ocho­tę roz­wią­zać swo­je pro­ble­my w naj­prost­szy spo­sób, zu­peł­nie nie ob­cho­dzi­ło, czy pi­lo­ci Air­Sec mają czy­ste su­mie­nia i czy mogą spo­koj­nie spać w nocy. In­te­re­so­wa­li się tyl­ko ich sku­tecz­no­ścią. Pro­po­zy­cje po­sy­pa­ły się za­ska­ku­ją­co ob­fi­cie, z któ­rych naj­cie­kaw­szą zło­ży­ła ugan­dyj­ska fi­lia naf­to­we­go kon­cer­nu wy­do­byw­cze­go Tul­la­mo­re Oil.

Z otrzy­ma­nej za­licz­ki opła­ci­li naj­pil­niej­sze zo­bo­wią­za­nia i kosz­ty prze­ba­zo­wa­nia do Ugan­dy. Je­że­li w cią­gu naj­bliż­szych ty­go­dni nie uda­ło­by im się za­ro­bić na spła­tę resz­ty kary i po­zo­sta­łych dłu­gów, na­jem­ni­ków cze­ka­ło bez­ro­bo­cie. Za­kra­wa­ło na cud, że cho­ciaż dwa ty­go­dnie wcze­śniej mi­nął ter­min dru­giej za­le­głej wy­pła­ty, ża­den z pra­cow­ni­ków nie zło­żył jesz­cze wy­po­wie­dze­nia.

Ka­miń­skie­go nie dzi­wi­ło, że Tul­la­mo­re Oil zde­cy­do­wa­ło się wy­na­jąć ich fir­mę. Po sa­mym lot­ni­sku wi­dać było, jak ol­brzy­mie środ­ki kon­cern za­an­ga­żo­wał w ope­ra­cje w Ugan­dzie. Kil­ka lat wcze­śniej geo­lo­dzy od­kry­li nad Je­zio­rem Al­ber­ta ol­brzy­mie zło­ża ropy naf­to­wej. Fir­ma na­tych­miast przy­go­to­wa­ła całą in­fra­struk­tu­rę do roz­po­czę­cia wy­do­by­cia, a wte­dy wszyst­ko ugrzę­zło w praw­ni­czym ba­gnie. Ugan­dyj­ski rząd ogło­sił, że li­cen­cja na eks­plo­ata­cję zło­ża wy­ga­sła.

Od 2010 roku nie wy­do­by­to na po­wierzch­nię ani ba­rył­ki ropy. In­we­sto­rzy cze­ka­li na roz­wią­za­nie kon­flik­tu, a tym­cza­sem ak­cje kon­cer­nu wy­do­byw­cze­go spa­da­ły i spa­da­ły. Ugan­dyj­czy­cy gra­li na czas. Do­brze wie­dzie­li, że im dłu­żej trwa praw­na ba­ta­lia, tym moc­niej za­ci­ska­ją się pę­tle wo­kół szyj naf­cia­rzy. Stra­ty fi­nan­so­we po­nie­sio­ne przez przed­się­bior­stwo, nie li­cząc na­wet astro­no­micz­nej sumy utra­co­ne­go zy­sku z czte­ro­let­niej eks­plo­ata­cji jed­ne­go z naj­bar­dziej obie­cu­ją­cych złóż ropy naf­to­wej w Afry­ce, oka­za­ły się tak wiel­kie, że naf­cia­rze w koń­cu zde­cy­do­wa­li się wziąć spra­wy w swo­je ręce. Na­wią­za­li kon­takt z róż­ny­mi fir­ma­mi na­jem­ni­czy­mi z So­ma­lii i spro­wa­dzi­li do swo­jej sie­dzi­by nad Je­zio­rem Al­ber­ta po­waż­ne siły. Po­sta­no­wi­li roz­po­cząć wy­do­by­cie ropy, nie cze­ka­jąc na za­koń­cze­nie roz­praw są­do­wych, i po­sta­wić rząd przed fak­tem do­ko­na­nym. Za­an­ga­żo­wa­nie Air­spa­ce Se­cu­ri­ty, fir­my po­wietrz­nych na­jem­ni­ków, na któ­rej wy­po­sa­że­niu znaj­do­wa­ły się słyn­ne sa­mo­lo­ty my­śliw­skie F-16, było krop­ką nad i. W ten spo­sób naf­cia­rze da­wa­li Ugan­dyj­czy­kom znać, że nie żar­tu­ją.

Ka­miń­ski ru­szył w stro­nę re­cep­cji. Wy­cho­dził z za­ło­że­nia, że nie ma sen­su mar­twić się na za­pas.

Nie­ca­łe dwie go­dzi­ny póź­niej, wy­ką­pa­ny, od­świe­żo­ny i ogo­lo­ny, po­szedł na zwo­ła­ną przez do­wód­cę od­pra­wę. Wciąż nie mógł się na­dzi­wić wspa­nia­łym wa­run­kom, ja­kie im za­pew­nio­no. Na­jem­ni­cy przy­zwy­cza­ili się, że na kon­trak­tach sy­pia­ją w ha­ma­kach, na łóż­kach po­lo­wych lub bez­po­śred­nio na zie­mi, a nad ra­nem mu­szą wy­trzą­sać z bu­tów skor­pio­ny. Nie spo­dzie­wa­li się, że tym ra­zem będą miesz­ka­li w praw­dzi­wym ho­te­lu o za­chod­nim stan­dar­dzie, ko­rzy­sta­jąc ze wszel­kich wy­gód. Po­zo­sta­li pi­lo­ci ze­bra­ni w po­ko­ju kon­fe­ren­cyj­nym wy­da­wa­li się rów­nie za­do­wo­le­ni. Ci, któ­rzy przy­by­li tu już kil­ka dni wcze­śniej, opro­wa­dzi­li ko­le­gów po ca­łym kom­plek­sie. W cza­sie kie­dy Ka­miń­ski brał dłu­gi prysz­nic, Da­vis i Tor­res zdą­ży­li na­wet ro­ze­grać par­tię bi­lar­du. Jak na ra­zie na­jem­ni­cy pia­li z za­chwy­tu.

Wraz z wy­lą­do­wa­niem trans­por­tow­ców dwie go­dzi­ny wcze­śniej prze­ba­zo­wa­nie zo­sta­ło za­koń­czo­ne. Lu­dzie Air­Sec byli go­to­wi do dzia­ła­nia. Na roz­kaz Wal­te­ra Fle­min­ga, do­wód­cy ope­ra­cyj­ne­go, w ob­szer­nym po­ko­ju kon­fe­ren­cyj­nym ze­bra­li się wszy­scy pi­lo­ci my­śliw­scy, szef me­cha­ni­ków Jake Pitts, szef ochro­ny Ni­gel Ca­ine i do­wód­cy po­szcze­gól­nych pod­od­dzia­łów. Rów­no o go­dzi­nie czwar­tej drzwi otwo­rzy­ły się i do środ­ka we­szło dwóch nie­zna­jo­mych męż­czyzn.

Pierw­szy z nich był śred­nie­go wzro­stu, szczu­pły, o krót­kich, czar­nych wło­sach. Wy­glą­dał na trzy­dzie­ści parę lat. No­sił nie­ska­zi­tel­nie bia­łą ko­szu­lę, czar­ne spodnie w do­brym ga­tun­ku oraz skó­rza­ne buty. Twarz miał po­cią­głą, szczu­płą, ra­czej przy­stoj­ną, z ry­sa­mi ty­po­wy­mi dla An­gli­ka. W po­waż­nym, ba­daw­czym spoj­rze­niu zza nie­du­żych oku­la­rów dało się wy­czuć wro­dzo­ną pew­ność sie­bie i in­te­li­gen­cję.

Dru­gi z męż­czyzn nie mógł bar­dziej róż­nić się od pierw­sze­go. Mu­siał mieć nie­mal dwa me­try wzro­stu i wa­żył z pew­no­ścią gru­bo po­nad sto dwa­dzie­ścia ki­lo­gra­mów. Wy­glą­dał jak bok­ser wagi su­per­cięż­kiej, z wiel­ką, kwa­dra­to­wą szczę­ką i twa­rzą jak­by wy­cio­sa­ną z ka­mie­nia. Był dużo star­szy, skro­nie po­kry­wa­ła mu si­wi­zna, co jesz­cze bar­dziej pod­kre­śla­ło jego ty­po­wo woj­sko­wą fry­zu­rę. Mi­li­tar­ne­go wi­ze­run­ku do­peł­nia­ła po­zba­wio­na na­dru­ków ba­weł­nia­na ko­szul­ka, spodnie w pan­ter­kę i cięż­kie buty. Męż­czy­zna wszedł do po­miesz­cze­nia, sta­nął przy drzwiach w roz­kro­ku, z za­ło­żo­ny­mi z tyłu rę­ko­ma, i znie­ru­cho­miał.

On rów­nież do­kład­nie przyj­rzał się wszyst­kim ze­bra­nym, ale Ka­miń­ski za­uwa­żył, że spoj­rze­nia obu nie­zna­jo­mych dia­me­tral­nie się róż­ni­ły. Pod­czas gdy młod­szy przy­pa­try­wał im się z nie­ukry­wa­ną cie­ka­wo­ścią, tak jak moż­na by pa­trzeć na ja­kieś eg­zo­tycz­ne zwie­rzę w zoo, wyż­szy męż­czy­zna ob­rzu­cił ich spoj­rze­niem dra­pież­ni­ka szu­ka­ją­ce­go god­ne­go sie­bie prze­ciw­ni­ka. Je­dy­ną oso­bą, na któ­rej za­trzy­mał wzrok, był Ni­gel Ca­ine. Ka­miń­ski do­strzegł nie­mal nie­zau­wa­żal­ne, lek­kie ski­nie­nie gło­wy, jak­by na po­wi­ta­nie.

Wilk roz­po­znał dru­gie­go wil­ka, po­my­ślał.

Bry­tyj­czyk Ca­ine peł­nił rolę sze­fa ochro­ny Air­spa­ce Se­cu­ri­ty Ltd. Pod tą na­zwą kry­ły się siły lą­do­we fir­my, czy­li skrom­ny od­dział na­jem­ni­ków, któ­rych za­da­niem była ob­słu­ga sys­te­mów obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej oraz ochro­na bazy ope­ra­cyj­nej fir­my przed nie­spo­dzie­wa­nym ata­kiem wojsk na­ziem­nych. Były ka­pi­tan SAS udo­wod­nił swo­ją przy­dat­ność pod­czas ostat­nie­go kon­trak­tu, gdy Air­spa­ce Se­cu­ri­ty ucie­ka­ła z pod­wi­nię­tym ogo­nem z Ke­nii. Zmie­rza­ją­cy w stro­nę gra­ni­cy z Etio­pią kon­wój cię­ża­ró­wek fir­my zo­stał za­ata­ko­wa­ny przez od­dzia­ły na­le­żą­ce albo do Po­ma­rań­czo­we­go Ru­chu De­mo­kra­tycz­ne­go, albo Par­tii Jed­no­ści Na­ro­do­wej. Ka­miń­ski miał kło­po­ty z roz­róż­nie­niem wal­czą­cych w Ke­nii frak­cji, więc nie pa­mię­tał szcze­gó­łów. W każ­dym ra­zie Ca­ine za­koń­czył bez­ład­ną strze­la­ni­nę, kie­dy ka­zał sto­czyć z la­wet sa­mo­bież­ne 2K22M Tun­gu­ska i rzu­cić je do wal­ki. Ka­miń­ski był mu wdzięcz­ny za tę szyb­ką i nie­kon­wen­cjo­nal­ną, ale jak naj­bar­dziej traf­ną de­cy­zję. Po­jaz­dy Tun­gu­ska były sys­te­ma­mi prze­ciw­lot­ni­czy­mi, za­pro­jek­to­wa­ny­mi do bez­po­śred­niej ochro­ny obiek­tów przed na­lo­tem sa­mo­lo­tów sztur­mo­wych lub śmi­głow­ców, ale ich nie­zwy­kle szyb­ko­strzel­ne trzy­dzie­sto­mi­li­me­tro­we ar­ma­ty mo­gły rów­nie sku­tecz­nie od­pie­rać ata­ki pie­cho­ty i lek­ko opan­ce­rzo­nych po­jaz­dów. Ca­ine użył ich jako czoł­gów, ko­rzy­sta­jąc z pan­ce­rza i śmier­cio­no­śnych dzia­łek. W za­le­d­wie kil­ka mi­nut za­ło­gi 2K22M roz­bi­ły atak, zmu­sza­jąc wro­ga do pa­nicz­nej uciecz­ki, i roz­trza­ska­ły na drob­ne ka­wa­łecz­ki po­usta­wia­ne na dro­dze za­po­ry.

Gdy od­pra­wa się roz­po­czę­ła, męż­czy­zna w ko­szu­li po­wie­dział, że na­zy­wa się John Wo­odro­ofe i jest dy­rek­to­rem Tul­la­mo­re Oil w Ugan­dzie, na­to­miast swo­je­go ro­słe­go to­wa­rzy­sza przed­sta­wił krót­ko jako Mar­ka Hau­gh­to­na. To, że w ogó­le pa­dło jego na­zwi­sko, uzmy­sło­wi­ło Ka­miń­skie­mu, że nie jest to wca­le ochro­niarz me­ne­dże­ra.

John Wo­odro­ofe prze­szedł cały po­kój w to­wa­rzy­stwie Wal­te­ra Fle­min­ga, wi­ta­jąc się z każ­dym z na­jem­ni­ków, pod­czas gdy Fle­ming wy­ja­śniał, ja­kie funk­cje peł­nią po­szcze­gól­ni lu­dzie. Uścisk ręki i spoj­rze­nie Wo­odro­ofe’a Ka­miń­ski oce­nił jako pew­ne i rze­czo­we, po­zba­wio­ne dość po­wszech­ne­go dla wy­so­kich urzęd­ni­ków kor­po­ra­cyj­nych lek­ce­wa­że­nia, czy na­wet po­gar­dy, a jed­no­cze­śnie bez śla­du ty­po­wej wy­spiar­skiej sztucz­nej uprzej­mo­ści. Pierw­sze wra­że­nie było po­zy­tyw­ne.

Przez na­stęp­ne kil­ka­na­ście mi­nut Wo­odro­ofe opo­wia­dał im o ogól­nej sy­tu­acji po­li­tycz­nej w Ugan­dzie i o kon­flik­cie mię­dzy rzą­dem a Tul­la­mo­re Oil, po­ma­ga­jąc so­bie pięk­ną mapą wy­świe­tlo­ną na po­ma­lo­wa­nym na bia­ło frag­men­cie ścia­ny. Na­jem­ni­cy nie do­wie­dzie­li się wła­ści­wie ni­cze­go no­we­go. Je­dy­ną cie­ka­wą in­for­ma­cją oka­za­ła się suma, ja­kiej Ugan­da za­żą­da­ła za od­no­wie­nie rze­ko­mo wy­ga­słej li­cen­cji na eks­plo­ata­cję złóż ropy naf­to­wej. Było to zwy­kłe wy­mu­sze­nie ła­pów­ki, rzecz naj­zu­peł­niej nor­mal­na w Afry­ce, ale mimo to licz­ba, któ­ra pa­dła, wy­wo­ła­ła po­ru­sze­nie i szmer roz­mów. Tak ab­sur­dal­nie wy­so­ka kwo­ta sta­no­wi­ła zwy­kłą za­po­rę. Wo­odro­ofe wy­ja­śnił, że rząd Ugan­dy do­ga­dał się z kon­ku­ren­cją i chciał po pro­stu po­zbyć się Tul­la­mo­re Oil z kra­ju, by prze­ka­zać te­re­ny ro­po­no­śne in­ne­mu kon­cer­no­wi. Nie było nic dziw­ne­go w tym, że fir­ma od­ma­wia­ła za­pła­ty tak ol­brzy­mie­go ha­ra­czu i zde­cy­do­wa­ła się użyć w ne­go­cja­cjach ar­gu­men­tu siły.

– Na­sze woj­ska roz­lo­ko­wa­ne są w tych miej­scach – mó­wił Wo­odro­ofe, wskaź­ni­kiem la­se­ro­wym za­kre­śla­jąc na ma­pie za­chod­niej Ugan­dy małe kół­ka. – Cały te­ren ro­po­no­śny jest ob­sta­wio­ny przez na­szych na­jem­ni­ków. Punkt do­wo­dze­nia jest tu­taj, przy lot­ni­sku. Zo­sta­wia­my tu jed­nak mi­ni­mal­ną ochro­nę. Mam na­dzie­ję, że wa­sze wła­sne siły na­ziem­ne będą w sta­nie za­bez­pie­czyć te­ren?

Ni­gel Ca­ine kiw­nął tyl­ko gło­wą, nie si­ląc się na od­po­wiedź.

– Oczy­wi­ście nie mu­szę przy­po­mi­nać, że za­ję­cie lot­ni­ska przez siły rzą­do­we za­koń­czy­ło­by się po­raż­ką ca­łej ope­ra­cji? – do­dał z na­ci­skiem biz­nes­men.

– Nie musi pan przy­po­mi­nać – ode­zwał się z wy­raź­nym znie­cier­pli­wie­niem Ca­ine.

– No do­brze. W każ­dym ra­zie oko­licz­ne mia­stecz­ka Kai­so i Ka­ban­da są cał­ko­wi­cie pod na­szą kon­tro­lą. Ze stro­ny miesz­kań­ców nie spo­dzie­wa­my się żad­nych kło­po­tów. Pra­wie wszy­scy pra­cu­ją dla Tul­la­mo­re Oil, moż­na więc za­ło­żyć, że więk­szo­ści z nich nie bę­dzie się uśmie­cha­ła wi­zja bez­ro­bo­cia i nie ru­szą woj­skom rzą­do­wym z po­mo­cą. W ra­zie kło­po­tów trzy­ma­my tam sil­ny gar­ni­zon. Po­sia­da­my też biu­ra w Ki­sa­ru, Ho­imie i Ma­sin­di, to te więk­sze mia­sta w po­bli­żu, no i oczy­wi­ście w Kam­pa­li. Zde­cy­do­wa­li­śmy, że nie bę­dzie­my bro­nić tych obiek­tów. Ja­kie­kol­wiek wy­sła­ne tam siły zo­sta­ły­by oto­czo­ne i ła­two roz­bi­te. Na­sza stra­te­gia opie­ra się na fi­zycz­nej oku­pa­cji sa­mych złóż ro­po­no­śnych, tak chce­my zmu­sić rząd do ule­gło­ści. Wa­szym za­da­niem jest za­pew­nie­nie wspar­cia po­wietrz­ne­go na­jem­nym si­łom lą­do­wym.

– Chwi­lecz­kę – prze­rwał mu Duń­czyk Carl­sen, kryp­to­nim wy­wo­ław­czy Vi­king.

Był naj­star­szym z pi­lo­tów Air­spa­ce Se­cu­ri­ty, na la­ta­niu zjadł zęby. Miał nie­co po­nad pięć­dzie­siąt lat, z któ­rych trzy­dzie­ści spę­dził w Fly­ve­våb­net, Kró­lew­skich Duń­skich Si­łach Lot­ni­czych. Za­koń­czył ka­rie­rę woj­sko­wą w stop­niu pod­puł­kow­ni­ka. Jego ogrom­ne do­świad­cze­nie i na­tu­ral­ne zdol­no­ści przy­wód­cze spra­wia­ły, że li­czo­no się z jego zda­niem.

– Zda­je się, że to brzmi nie­co ina­czej niż w pier­wot­nej umo­wie.

– Sy­tu­acja ule­ga zmia­nie, więc i wy­ma­ga­nia mu­szą być na bie­żą­co do­pa­so­wy­wa­ne – od­pa­ro­wał bły­ska­wicz­nie Wo­odro­ofe.

– Ale to cał­ko­wi­cie zmie­nia po­stać rze­czy, pa­nie Wood- ro­ofe – zgo­dził się z Duń­czy­kiem Wal­ter Fle­ming, cie­szą­cy się wśród swo­ich lu­dzi ta­kim au­to­ry­te­tem, że jego jed­no sło­wo wy­star­cza­ło, by uciąć dys­ku­sję lub za­koń­czyć spór.

Eme­ry­to­wa­ny puł­kow­nik USAF był w wie­lu aspek­tach jak­by prze­ci­wień­stwem Carl­se­na, swo­jej pra­wej ręki. Pod­czas gdy Duń­czyk był im­pul­syw­ny, draż­li­wy i miał opi­nię naj­bar­dziej bez­względ­ne­go dra­nia w ca­łej Afry­ce, Ame­ry­ka­nin ja­wił się jako głos roz­sąd­ku. Ra­zem sta­no­wi­li za­ska­ku­ją­co efek­tyw­ny ze­spół.

– Wspar­cie z po­wie­trza su­ge­ru­je, że rze­czy­wi­ście za­mie­rza­cie wal­czyć.

Ka­miń­ski też czuł się za­sko­czo­ny ta­kim ob­ro­tem spra­wy. Do tej pory mó­wio­no wy­łącz­nie o re­gu­lar­nych pa­tro­lach po­wietrz­nych nad ob­sza­rem kon­tro­lo­wa­nym przez kor­po­ra­cję, aby po­przez de­mon­stra­cję siły zmu­sić rząd Ugan­dy do wzno­wie­nia ro­ko­wań.

– Prio­ry­te­tem Tul­la­mo­re Oil jest roz­po­czę­cie eks­plo­ata­cji złóż ropy naf­to­wej – po­wie­dział spo­koj­nie Wo­odro­ofe. – To nasz je­dy­ny cel. Cho­dzi tyl­ko o to. Oczy­wi­ście zro­bi­my, co w na­szej mocy, by nie do­pu­ścić do prze­le­wu krwi, ale staw­ka jest zbyt wy­so­ka, by za­kła­dać, że do tego nie doj­dzie. Otwar­ta wal­ka by­ła­by naj­gor­szym, co się może zda­rzyć, ale mimo to na­le­gam, aby­śmy się w peł­ni przy­go­to­wa­li na taką ewen­tu­al­ność.

Ka­miń­ski po­ki­wał gło­wą. Zga­dzał się z punk­tem wi­dze­nia naf­cia­rza. To, że pry­wat­na ar­mia kor­po­ra­cji bę­dzie uni­kać kon­flik­tu, wca­le nie ozna­cza­ło, że woj­sko Ugan­dy za­cho­wa się w po­dob­ny spo­sób. Na­le­ża­ło się przy­go­to­wać na kło­po­ty.

– Nie my­śli pan chy­ba po­waż­nie, że może pan sta­nąć twa­rzą w twarz z ar­mią nie­pod­le­głe­go pań­stwa? – Carl­sen nie da­wał za wy­gra­ną. – Nie może pan wy­grać ta­kiej woj­ny.

– Nie cho­dzi tu o wy­gra­nie woj­ny, pa­nie Carl­sen – od­po­wie­dział naf­ciarz. – My nie chce­my się z ni­kim bić. Na­wet gdy­by do­szło do wal­ki, na­szym ce­lem nie by­ło­by po­ko­na­nie wojsk rzą­do­wych, tyl­ko za­koń­cze­nie kon­flik­tu. Uwa­ża­my, że naj­pro­ściej by­ło­by tego do­ko­nać, sku­tecz­nie bro­niąc na­szych obiek­tów – mó­wiąc to, wska­zał sto­ją­ce­go przy drzwiach, mil­czą­ce­go Mar­ka Hau­gh­to­na – i jed­no­cze­śnie za­da­jąc wro­gom stra­ty na tyle bo­le­sne, by czym prę­dzej zre­wi­do­wa­li swo­je sta­no­wi­sko w ca­łej afe­rze. Wy­mie­rze­nie tych do­tkli­wych cio­sów to by­ło­by oczy­wi­ście wa­sze za­da­nie.

– Jesz­cze ni­g­dy w hi­sto­rii spół­ka pra­wa han­dlo­we­go nie wal­czy­ła zbroj­nie z re­gu­lar­nym woj­skiem su­we­ren­ne­go kra­ju! To ja­kiś ab­surd! – Carl­sen krę­cił z po­wąt­pie­wa­niem gło­wą.

– Nie uczył się pan o Kom­pa­nii Wschod­nio­in­dyj­skiej? – od­pa­ro­wał bez za­sta­no­wie­nia Wo­odro­ofe. – Pry­wat­ne ar­mie nie tyl­ko wal­czy­ły, ale i zwy­cię­ża­ły w ta­kich woj­nach.

– Nie mó­wi­my o ja­kichś dzi­ku­sach z dzi­da­mi – żach­nął się Duń­czyk. – Ar­mia Ugan­dy jest wła­śnie taka, ja­kiej naj­bar­dziej nie lu­bi­my: mała i za­wo­do­wa. To pro­fe­sjo­nal­ne woj­sko, nie ja­kieś po­spo­li­te ru­sze­nie.

– Czy my mó­wi­my o tej sa­mej ar­mii? O tym pro­fe­sjo­nal­nym woj­sku, któ­re od ćwierć wie­ku nie po­tra­fi zro­bić po­rząd­ku z ban­dą ob­dar­tu­sów z Ar­mii Bo­że­go Opo­ru?

Punkt dla An­gli­ka, po­my­ślał Ka­miń­ski.

LRA, czy­li Ar­mia Bo­że­go Opo­ru, była solą w oku Ugan­dy. Ta gru­pa par­ty­zanc­ka dzia­ła­ła na pół­no­cy kra­ju, mor­du­jąc, pa­ląc i gra­biąc w imię Pana od mniej wię­cej po­ło­wy lat osiem­dzie­sią­tych ubie­głe­go stu­le­cia. Przez cały świat uwa­ża­na za zbrod­ni­czą or­ga­ni­za­cję ter­ro­ry­stycz­ną, LRA sta­no­wi­ła jed­ną z naj­dziw­niej­szych grup par­ty­zanc­kich, o ja­kich Ka­miń­ski kie­dy­kol­wiek sły­szał. Przy­wód­ca Ar­mii Bo­że­go Opo­ru, Jo­seph Kony, twier­dził otwar­cie, że jest rzecz­ni­kiem Boga, i za po­mo­cą dość dzi­wacz­nej re­to­ry­ki i pseu­do­te­olo­gicz­nych ka­zań zmu­szał fa­na­tycz­nie od­da­nych wier­nych do ma­so­wych mor­dów na swo­ich ro­da­kach. Fakt, że przez tyle cza­su ar­mia Ugan­dy nie po­tra­fi­ła po­ko­nać zbie­ra­ni­ny obłą­kań­ców, nie świad­czył ra­czej o jej sku­tecz­no­ści i pro­fe­sjo­na­li­zmie. Siły na­ziem­ne ze­bra­ne przez Tul­la­mo­re Oil li­czy­ły nie­mal ośmiu­set wy­szko­lo­nych, za­pra­wio­nych w boju i do­sko­na­le wy­po­sa­żo­nych na­jem­ni­ków. Sko­ro LRA się ja­koś trzy­ma­ła, moż­na było się spo­dzie­wać, że taka gru­pa we­te­ra­nów mo­gła­by bro­nić się tak dłu­go, że jej człon­ko­wie po­mar­li­by ze sta­ro­ści, za­nim woj­ska rzą­do­we prze­ła­ma­ły­by ich obro­nę.

– Je­ste­ście pi­lo­ta­mi, któ­rzy, je­śli mnie pa­mięć nie myli, roz­bi­li w puch siły lot­ni­cze Ke­nii – do­dał Wo­odro­ofe po chwi­li, na­wią­zu­jąc do po­przed­nie­go kon­trak­tu fir­my. – Po­tra­fi­cie wal­czyć. Da­cie so­bie radę z MiG-ami Ugan­dy. Przy­zna­ję, że to bez­pre­ce­den­so­wy kon­flikt w no­wo­żyt­nych cza­sach, by spół­ka pra­wa han­dlo­we­go wal­czy­ła z re­gu­lar­nym woj­skiem, ale uwa­żam, że je­ste­śmy w sta­nie po­sta­wić na swo­im. To od­bi­je się sze­ro­kim echem na ca­łym świe­cie. Kor­po­ra­cja na dro­dze mi­li­tar­nej rzu­ca nie­pod­le­głe pań­stwo na ko­la­na. Po­my­śl­cie tyl­ko o wpły­wie, jaki ta ope­ra­cja mia­ła­by na wa­szą re­pu­ta­cję. By­li­by­ście fir­mą, któ­ra bra­ła udział w hi­sto­rycz­nym wy­da­rze­niu i po­ko­na­ła siły rzą­do­we. To może sta­no­wić dla was prze­łom. Do­brze wiem, jak po­trze­bu­je­cie ta­kie­go suk­ce­su.

Ka­miń­ski spoj­rzał na An­gli­ka z uzna­niem. Fa­cet oka­zał się kuty na czte­ry nogi. Do­sko­na­le uda­wa­ło mu się bro­nić swo­ich ra­cji i zbi­jać ar­gu­men­ty Carl­se­na. Te­raz z ko­lei ude­rzał w sła­by punkt każ­de­go pi­lo­ta my­śliw­skie­go, czy­li w dumę za­wo­do­wą i na­tu­ral­ną chęć ry­wa­li­za­cji.

– Co ma pan na my­śli? – Fle­ming zmarsz­czył po­dejrz­li­wie brwi.

– Przy­zna­ję, że ope­ra­cja może oka­zać się nie­zwy­kle ry­zy­kow­na i dla mo­jej, i dla wa­szej fir­my. Ale ani wy, ani my nie mamy wyj­ścia. Ma­cie nóż na gar­dle i my do­brze o tym wie­my. Po­trze­bu­je­my się na­wza­jem. Pro­po­nu­ję współ­pra­cę, by po­móc obu na­szym or­ga­ni­za­cjom. Zo­sta­li­ście bar­dzo sta­ran­nie wy­se­lek­cjo­no­wa­ni do tego za­da­nia. Za­nim się do was zgło­si­li­śmy, prze­pro­wa­dzi­li­śmy szcze­gó­ło­wy wy­wiad. Do­kład­nie zba­da­li­śmy wa­szą dzia­łal­ność w Ke­nii i je­ste­śmy pod wra­że­niem wa­szej sku­tecz­no­ści. Przede wszyst­kim jed­nak wy­bra­li­śmy was ze wzglę­du na wa­szą re­pu­ta­cję. Je­ste­ście uwa­ża­ni za naj­gor­szą ban­dę w ca­łej So­ma­lii. O wa­szej bez­względ­no­ści i okru­cień­stwie krą­żą le­gen­dy. Plot­ki gło­szą, że zbom­bar­do­wa­li­by­ście na­wet przed­szko­le dla paru do­la­rów. Wa­sza obec­ność w Ugan­dzie i strach, jaki bu­dzi­cie, mogą mieć de­cy­du­ją­ce zna­cze­nie w klu­czo­wym mo­men­cie ne­go­cja­cji z rzą­dem. Ugan­dyj­czy­cy do­brze zna­ją te plot­ki i wie­dzą, że je­śli wy­ślą do ak­cji woj­sko, roz­pę­ta się praw­dzi­we pie­kło.

Ka­miń­ski skrzy­wił się na te sło­wa. Rze­czy­wi­ście za­pra­co­wa­li so­bie na tę złą sła­wę pod­czas kon­flik­tu w Ke­nii, kie­dy kar­mie­ni fał­szy­wy­mi da­ny­mi wy­wia­dow­czy­mi, do­ko­na­li se­rii ata­ków na cy­wil­ne obiek­ty, wy­wo­łu­jąc bu­rzę me­dial­ną, któ­ra jesz­cze nie uci­chła. Po­lak nie czuł się win­ny tej sy­tu­acji, gdyż ich fir­ma zo­sta­ła oszu­ka­na, lecz wie­dział, że Wo­odro­ofe ma ra­cję. Aż do tego mo­men­tu nie przy­pusz­czał, że ta re­pu­ta­cja może się oka­zać atu­tem.

– Wie­my po­nad­to, w ja­kich kło­po­tach fi­nan­so­wych się znaj­du­je­cie – cią­gnął Wo­odro­ofe. – Wie­my, że nie stać was na od­rzu­ce­nie na­szej ofer­ty.

– Bzdu­ra – ode­zwał się ci­cho pi­lot Ro­bert Kni­ght.

Ka­miń­ski spoj­rzał z uko­sa na dłu­go­wło­se­go Ame­ry­ka­ni­na. Kni­ght sie­dział w cha­rak­te­ry­stycz­ny dla sie­bie spo­sób, od­chy­lo­ny moc­no do tyłu i ze skrzy­żo­wa­ny­mi na pier­si rę­ka­mi. Gło­wę miał prze­krzy­wio­ną, a pra­wy ką­cik ust ścią­gnię­ty w cy­nicz­nym uśmie­chu. Jego zie­lo­ne oczy wy­ra­ża­ły znu­dze­nie.

An­drzej lu­bił tego pi­lo­ta. Ce­nił jego cię­ty ję­zyk i cał­ko­wi­ty brak sza­cun­ku dla au­to­ry­te­tów. Kni­ght, wiecz­ny bun­tow­nik, zdo­był jego sym­pa­tię po tym, gdy go za­py­ta­no o ra­dio­wy kryp­to­nim wy­wo­ław­czy, ja­kie­go chciał­by uży­wać w fir­mie. Ame­ry­ka­nin po­pro­sił o li­stę pi­lo­tów. Kie­dy zer­k­nął na wy­druk, prych­nął z po­gar­dą i oznaj­mił, że ma przed sobą lau­re­atów kon­kur­su na naj­więk­sze­go ma­cho na wschód od Gre­en­wich. Chwi­lę póź­niej wpi­sał się na li­stę jako Si­de­kick. Ka­miń­skie­mu bar­dzo się spodo­ba­ła ta gra słów, do­sko­na­le ob­ra­zu­ją­ca kpią­cy i cy­nicz­ny cha­rak­ter Ame­ry­ka­ni­na. Si­de­kick to w żar­go­nie mi­ło­śni­ków sztuk wal­ki kop­nię­cie bocz­ne. Imię wy­da­wa­ło się świet­nie pa­so­wać do przy­ję­tej kon­wen­cji, lecz w ję­zy­ku po­tocz­nym sło­wo si­de­kick ozna­cza­ło po pro­stu po­py­cha­dło.

– Po­dziel się swo­imi wąt­pli­wo­ścia­mi, Kni­ght – ode­zwał się zgryź­li­wie Por­tu­gal­czyk An­to­nio Si­lva. Spo­śród wszyst­kich ani­mo­zji w fir­mie ża­den kon­flikt nie do­rów­ny­wał in­ten­syw­no­ścią otwar­tej wro­go­ści mię­dzy nim a Ame­ry­ka­ni­nem. – Z nie­cier­pli­wo­ścią ocze­ku­je­my twych słów mą­dro­ści.

– Spa­daj – prych­nął pi­lot i od­chy­lił się na krze­śle jesz­cze bar­dziej. Po­na­glo­ny ski­nie­niem przez Fle­min­ga, roz­wi­nął jed­nak swą myśl: – Wie­cie, że nie stać nas na spa­ko­wa­nie ma­nat­ków i po­wrót do So­ma­lii. Cze­ka­li­ście więc, aż za­koń­czy­my prze­ba­zo­wa­nie, żeby oznaj­mić nam, że wa­run­ki kon­trak­tu ule­gły lek­kiej zmia­nie. Tak jak­by­śmy mie­li te­raz ja­kieś wyj­ście…

Jego sło­wa wy­wo­ła­ły spo­re po­ru­sze­nie wśród na­jem­ni­ków. Rze­czy­wi­ście wy­glą­da­ło na to, że przez tego pew­ne­go sie­bie biz­nes­me­na zna­leź­li się w śle­pej ulicz­ce. Na po­wrót do domu nie mie­li już po pro­stu pie­nię­dzy. Mu­sie­li te­raz tań­czyć tak, jak za­grał im Wo­odro­ofe. Fle­ming uci­szył ko­le­gów i za­brał głos.

– To oczy­wi­ste, że bę­dzie­my re­ne­go­cjo­wać fi­nan­so­wy aspekt na­sze­go kon­trak­tu – po­wie­dział sta­now­czo.

Ka­miń­ski po­ki­wał gło­wą, zga­dza­jąc się w peł­ni z do­wód­cą. Zo­sta­li po­sta­wie­ni w sy­tu­acji bez wyj­ścia, bez moż­li­wo­ści od­stą­pie­nia od umo­wy. Te­raz Fle­ming spryt­nie wy­ko­rzy­stał fakt, że zle­ce­nio­daw­ca rów­nież był przy­par­ty do ścia­ny i nie miał zbyt wiel­kie­go pola ma­new­ru.

– Ro­zu­miem – od­parł krót­ko Wo­odro­ofe. – Po­roz­ma­wia­my o tym póź­niej. Je­stem pe­wien, że uda nam się do­ga­dać.

– Jest jesz­cze jed­na bar­dzo waż­na kwe­stia – ode­zwał się Ka­miń­ski. – Je­że­li doj­dzie do walk, jaki bę­dzie nasz sta­tus praw­ny?

Uwa­żał to za dość istot­ne, po­nie­waż we­dług pra­wa so­ma­lij­skie­go na­jem­ni­cy tra­ci­li oby­wa­tel­stwo, opusz­cza­jąc gra­ni­ce kra­ju. W ten spo­sób So­ma­lia, przy­naj­mniej for­mal­nie, zrzu­ca­ła z sie­bie od­po­wie­dzial­ność za ich dzia­łal­ność poza gra­ni­ca­mi pań­stwa. Nie sta­no­wi­ło to z re­gu­ły żad­ne­go pro­ble­mu, po­nie­waż w każ­dym pod­pi­sy­wa­nym przez so­ma­lij­skich na­jem­ni­ków kontr­ak­cie wid­nia­ła spe­cjal­na klau­zu­la sta­no­wią­ca, iż za­trud­nia­ją­ce ich pań­stwo daje im oby­wa­tel­stwo na czas trwa­nia zle­ce­nia. Dzię­ki temu mo­gli być peł­no­praw­ny­mi uczest­ni­ka­mi da­ne­go kon­flik­tu zbroj­ne­go i jed­no­cze­śnie rząd Sia­da Has­sa­na w So­ma­lii umy­wał od wszyst­kie­go ręce. Po po­wro­cie wy­star­czy­ło wy­ku­pić po­now­nie so­ma­lij­skie oby­wa­tel­stwo za po­twor­nie sło­ną opła­tę. W tym jed­nak wy­pad­ku spra­wa po­waż­nie się kom­pli­ko­wa­ła. Pra­co­daw­cą Air­spa­ce Se­cu­ri­ty była pry­wat­na fir­ma. Nie mo­gła ona przy­znać im oby­wa­tel­stwa, więc wplą­ta­nie się w woj­nę z woj­skiem Ugan­dy mo­gło oka­zać się nie­zgod­ne z so­ma­lij­skim pra­wem.

– Pod tym wzglę­dem spra­wa jest bar­dzo pro­sta – od­po­wie­dział biz­nes­men. – Wa­sza fir­ma zo­sta­ła za­trud­nio­na do ochro­ny osób i mie­nia kon­cer­nu Tul­la­mo­re Oil. Je­ste­ście w tej chwi­li pra­cow­ni­ka­mi kon­cer­nu, zwy­kły­mi ochro­nia­rza­mi. Bę­dzie­cie bro­nić ak­ty­wów fir­my oraz ży­cia jej pra­cow­ni­ków. Nie ma tu zna­cze­nia, że ata­ku­ją­cym może oka­zać się ugan­dyj­skie woj­sko. Je­śli doj­dzie do walk, to nie bę­dzie woj­na; Ugan­da nie może wy­po­wie­dzieć woj­ny spół­ce pra­wa han­dlo­we­go. Nasi praw­ni­cy roz­nio­są na strzę­py każ­dą taką su­ge­stię. Tul­la­mo­re Oil bę­dzie zgod­nie z pra­wem bro­nić swo­jej wła­sno­ści przed ban­dy­ta­mi i wan­da­la­mi. Je­dy­ny kru­czek praw­ny po­le­ga na tym, że aby wszyst­ko od­by­ło się zgod­nie z pra­wem, woj­sko musi ude­rzyć pierw­sze.

– Ład­ny mi kru­czek praw­ny – prych­nął szy­der­czo Kni­ght.

– Je­śli woj­sko ude­rzy jako pierw­sze, bę­dzie po nas – po­wie­dział Fle­ming. – Od­kąd Air­Sec tu przy­by­ło, na­sze my­śliw­ce sta­ły się naj­więk­szym za­gro­że­niem dla woj­ska Ugan­dy, a co za tym idzie, zo­sta­ły prio­ry­te­to­wym ce­lem. Ar­mia roz­pocz­nie atak od po­kry­cia ca­łe­go ob­sza­ru lot­ni­ska zma­so­wa­nym ogniem ar­ty­le­ryj­skim.

– Nic ta­kie­go się nie sta­nie – od­po­wie­dział sto­ją­cy pod drzwia­mi Mark Hau­gh­ton. – Po dru­giej stro­nie je­zio­ra leży De­mo­kra­tycz­na Re­pu­bli­ka Kon­ga. Od­kąd od­kry­to ropę, Ugan­da i DRK prze­su­nę­ły tu po­waż­ne siły i za­czę­ły kłó­cić się o li­nię gra­nicz­ną, dzie­lą­cą je­zio­ro mniej wię­cej na pół. Sto­sun­ki są bar­dzo na­pię­te. Je­śli Ugan­dyj­czy­cy roz­pocz­ną ostrzał ar­ty­le­ryj­ski tak bli­sko gra­ni­cy, mogą mieć pew­ność, że kon­gij­ska ar­mia ude­rzy i za­bez­pie­czy cały ten ob­szar. Pod tym wzglę­dem mają zwią­za­ne ręce. Nie mogą użyć ar­ty­le­rii.

– Nie za­po­mi­naj­my też, że rzą­do­wi bar­dzo za­le­ży na ca­łej in­fra­struk­tu­rze, jaką tu zbu­do­wa­li­śmy. Je­stem prze­ko­na­ny, że zro­bią wszyst­ko, by unik­nąć znisz­czeń – do­dał Wood­ro­ofe. – W każ­dym ra­zie obec­nie sy­tu­acja jest pod kon­tro­lą. Nasi praw­ni­cy pro­wa­dzą ne­go­cja­cje z rzą­dem. W tym mo­men­cie naj­waż­niej­szym ce­lem jest po­móc im w tych roz­mo­wach, więc chciał­bym, aby pa­no­wie byli w go­to­wo­ści do roz­po­czę­cia pa­tro­li po­wietrz­nych tak szyb­ko, jak tyl­ko uda wam się przy­go­to­wać sa­mo­lo­ty. Mu­si­my im po­ka­zać, że żar­ty się skoń­czy­ły. Za­mie­rzam uru­cho­mić wy­do­by­cie ropy, za zgo­dą rzą­du lub bez niej.

– A co, je­śli zo­sta­nie­my za­ata­ko­wa­ni? – spy­tał Sid Gra­fton, ko­lej­ny z pi­lo­tów.

– Je­śli tak się sta­nie, roz­pocz­nie się woj­na. Je­śli za­czną do was strze­lać, to mo­że­cie śmia­ło za­ło­żyć, że rów­no­cze­śnie ru­szy­ły do boju woj­ska lą­do­we i że ma­cie na­sze po­zwo­le­nie na pod­ję­cie wal­ki. Ale to jest nie­zwy­kle istot­ne, że to oni mu­szą jako pierw­si otwo­rzyć ogień.

Przez salę prze­szedł po­mruk nie­za­do­wo­le­nia. Pi­lo­ci do­sko­na­le wie­dzie­li, że ten, kto ude­rza pierw­szy, zwy­cię­ża w wal­ce. Nie po­do­ba­ła im się wi­zja wy­sta­wie­nia się na strzał prze­ciw­ni­ka.

– Pa­mię­taj­cie, że do wal­ki zbroj­nej może w ogó­le nie dojść – przy­po­mniał Wo­odro­ofe. – Na ra­zie ma­cie po pro­stu zro­bić uży­tek ze swo­jej re­pu­ta­cji. Je­śli na­po­tka­cie sa­mo­lo­ty Ugan­dy, ma­cie za­cho­wy­wać się agre­syw­nie, ale nie pro­wo­ku­ją­co. Nie mogą wy­czuć na­wet śla­du sła­bo­ści czy wa­ha­nia. Zresz­tą sami chy­ba wie­cie naj­le­piej, jak pro­wa­dzić taką grę.

Dal­sza część spo­tka­nia upły­nę­ła na twar­dych ne­go­cja­cjach zmia­ny wa­run­ków fi­nan­so­wych kon­trak­tu. Kie­dy na­jem­ni­cy le­cie­li do Ugan­dy, mowa była wy­łącz­nie o pa­tro­lach po­wietrz­nych w celu wy­war­cia pre­sji na rząd. Te­raz oka­za­ło się, że żąda się od nich znacz­nie wię­cej, a za tym mu­sia­ło pójść zwięk­sze­nie wy­na­gro­dze­nia.

Po od­pra­wie drę­czo­ny wąt­pli­wo­ścia­mi Ka­miń­ski po­cze­kał, aż na­jem­ni­cy za­czną opusz­czać po­miesz­cze­nie, i dał znak do­wód­cy, że chciał­by za­mie­nić z nim słów­ko.

Fle­ming, do­wód­ca ope­ra­cyj­ny fir­my, wy­glą­dał na pięć­dzie­siąt parę lat. Czar­ne wło­sy miał tak po­prze­pla­ta­ne si­wy­mi, że jego gło­wa spra­wia­ła wra­że­nie po­sy­pa­nej mąką. In­te­li­gent­ne brą­zo­we oczy lśni­ły na­tu­ral­nym au­to­ry­te­tem i opa­no­wa­niem. Były to oczy czło­wie­ka o sta­lo­wych ner­wach. Ka­miń­ski nie­raz za­sta­na­wiał się, ja­kim pi­lo­tem mu­siał być Fle­ming. Przy­pusz­czał, że wspa­nia­łym, ale nie miał szans się o tym prze­ko­nać.

Lata Fle­min­ga jako pana prze­stwo­rzy były nie­od­wra­cal­nie skoń­czo­ne. Mniej wię­cej dwie de­ka­dy wcze­śniej, chwi­lę po star­cie z nie­wia­do­mych przy­czyn za­pa­lił się lewy sil­nik jego F-15. Ame­ry­ka­nin stra­cił kon­tro­lę nad ste­ra­mi i mu­siał się ka­ta­pul­to­wać. Na­wi­ga­tor wy­szedł z wy­pad­ku bez szwan­ku, ale Fle­ming od­niósł pa­skud­ny uraz krę­go­słu­pa, któ­ry po­zba­wił go wła­dzy w no­gach. Po­ru­szał się na wóz­ku in­wa­lidz­kim, jed­nak Ka­miń­ski ni­g­dy nie na­zwał­by go ka­le­ką. Od Fle­min­ga biła siła cha­rak­te­ru. Na­wet świe­żo po wy­pad­ku nie po­zwa­lał so­bie na uża­la­nie się nad sobą, na choć­by jed­no sło­wo skar­gi. Cho­ciaż jego czas jako pi­lo­ta do­biegł koń­ca, Ame­ry­ka­nin po­zo­stał w Si­łach Po­wietrz­nych Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Prze­kwa­li­fi­ko­wał się na ofi­ce­ra pla­nu­ją­ce­go ope­ra­cje po­wietrz­ne i od tam­tej pory ste­ro­wał my­śliw­ca­mi zza biur­ka. Sta­ny Zjed­no­czo­ne to je­den z nie­wie­lu kra­jów, któ­ry nie wy­rzu­cał „zu­ży­tych” żoł­nie­rzy na śmiet­nik, ale mimo wszyst­ko Fle­ming czuł, że peł­ni je­dy­nie funk­cję ho­no­ro­wą. Był do­bry w swo­im fa­chu, na­wet bar­dzo do­bry, ale i tak trak­to­wa­no go jak pią­te koło u wozu albo, cze­go nie zno­sił jesz­cze bar­dziej, pro­tek­cjo­nal­nie i z li­to­ścią. Inni, mniej zdol­ni, ale w peł­ni spraw­ni ofi­ce­ro­wie awan­so­wa­li przed nim. Kie­dy w koń­cu przy­szła jego ko­lej na przy­szy­cie do mun­du­ru srebr­ne­go orła puł­kow­ni­ka, Fle­ming zo­rien­to­wał się, że to tyl­ko ukłon w jego stro­nę i de­li­kat­na su­ge­stia, by prze­szedł w stan spo­czyn­ku i zro­bił miej­sce dla mło­dych ofi­ce­rów. Am­bi­cja Ame­ry­ka­ni­na nie po­zwa­la­ła mu jed­nak tak po pro­stu odejść na eme­ry­tu­rę. Wie­dział, że jest do­sko­na­łym spe­cja­li­stą. Wy­je­chał do So­ma­lii. Oka­za­ło się, że sek­tor pry­wat­ny po­wi­tał jego wie­dzę i do­świad­cze­nie z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi. Fle­min­go­wi wresz­cie dano szan­sę, aby wy­ko­rzy­stał swój po­ten­cjał.

W po­ko­ju po­zo­stał jesz­cze Val­de­mar Carl­sen, pra­wa ręka Fle­min­ga. Duń­czyk był pięć­dzie­się­cio­let­nim męż­czy­zną o okrą­głym brzu­chu, z pa­sem ja­snych, rzad­kich wło­sów oka­la­ją­cym ły­si­nę. Jego ru­mia­ną twarz zdo­bi­ły krót­kie, za­dba­ne wąsy. Fleg­ma­tycz­ny spo­sób mó­wie­nia i jo­wial­ny wy­gląd mo­gły jed­nak wpro­wa­dzić w błąd. Umysł Carl­se­na był ostry jak brzy­twa. Po­wo­dy jego odej­ścia z Fly­ve­våb­net od za­wsze sta­no­wi­ły te­mat plo­tek wśród po­zo­sta­łych pi­lo­tów fir­my. Po­dob­no po­kłó­cił się z do­wódz­twem i śmier­tel­nie ob­ra­ził, gdy od­mó­wio­no mu udzia­łu w ope­ra­cji Odys­sey Dawn nad Li­bią w 2011 roku. Po­gło­ski su­ge­ro­wa­ły, że Carl­se­na uzie­mio­no ze wzglę­du na nad­wa­gę, jed­nak nikt nie miał śmia­ło­ści go o to spy­tać.

Był jed­nym z za­ło­ży­cie­li fir­my i za­ra­zem naj­waż­niej­szym udzia­łow­cem. Gdy­by nie jego ka­pi­tał, Air­spa­ce Se­cu­ri­ty ni­g­dy by nie po­wsta­ło. Duń­czyk wpom­po­wał w fir­mę rów­ne pięć­dzie­siąt mi­lio­nów do­la­rów, czter­dzie­ści pro­cent ka­pi­ta­łu za­ło­ży­ciel­skie­go. Owia­ny le­gen­dą ma­ją­tek Carl­se­na sta­no­wił obiekt czę­stych dys­ku­sji wśród ko­le­gów. Po­wszech­nie uwa­ża­no, że trzy­ma on na kon­cie co naj­mniej dru­gie tyle. Było to zgod­ne z praw­dą. Carl­sen stał się bo­ga­czem, kie­dy zmarł jego oj­ciec, ar­ma­tor, wła­ści­ciel po­kaź­nej flo­ty tan­kow­ców. Odzie­dzi­czył ma­ją­tek wraz z bra­tem, ale po­nie­waż pra­co­wał jako za­wo­do­wy woj­sko­wy i pro­wa­dze­nie fir­my nie­zbyt go in­te­re­so­wa­ło, zde­cy­do­wał się przy­jąć ofer­tę bra­ta i od­stą­pić mu swo­je udzia­ły w za­mian za sto mi­lio­nów do­la­rów w go­tów­ce. Po­ło­wę z tej kwo­ty wło­żył bez­po­śred­nio w Air­spa­ce Se­cu­ri­ty, a dru­giej użył jako po­rę­cze­nia ol­brzy­mie­go kre­dy­tu ban­ko­we­go.

Dzię­ki pie­nią­dzom Duń­czy­ka Air­spa­ce Se­cu­ri­ty mia­ło szan­sę po­wstać. Dzię­ki do­świad­cze­niu Fle­min­ga fir­ma zdo­ła­ła roz­wi­nąć skrzy­dła. Ci dwaj ofi­ce­ro­wie sta­no­wi­li świet­ny ze­spół, do­sko­na­le się uzu­peł­nia­li. Oby­dwaj mie­li bar­dzo po­waż­ny wpływ na za­rzą­dza­nie przed­się­bior­stwem. Pod­czas gdy Ame­ry­ka­nin wpro­wa­dzał do gry pro­fe­sjo­na­lizm i chłod­ną kal­ku­la­cję, Duń­czyk sta­no­wił uoso­bie­nie cał­ko­wi­te­go bra­ku skru­pu­łów, ja­kie­go­kol­wiek za­an­ga­żo­wa­nia emo­cjo­nal­ne­go. Li­czył się dla nie­go wy­łącz­nie zysk, dla­te­go Ka­miń­ski uwa­żał, że Val­de­mar Carl­sen to na­jem­nik ide­al­ny.

– Jak oce­niasz ry­zy­ko, Walt? – spy­tał sze­fa.

– Jest źle, ale nie bez­na­dziej­nie – ode­zwał się Duń­czyk, gdy do­wód­ca nie od­po­wie­dział. – Kni­ght miał ra­cję na ze­bra­niu. Nie mamy wyj­ścia, jak tyl­ko brnąć w to da­lej.

– Nie my­ślę o tym, za­sta­wiam się ra­czej, jak ro­ze­grać całą tę par­tię na na­szą ko­rzyść – spro­sto­wał Fle­ming. – Szcze­rze mó­wiąc, nie wiem, jak to ugryźć. Z jed­nej stro­ny wy­ma­ga­ją od nas zde­cy­do­wa­nia i agre­sji, z dru­giej mamy nie pro­wo­ko­wać. Jed­no­cze­śnie mamy być ostroż­ni i od­waż­ni. Mu­szę to wszyst­ko do­brze prze­my­śleć.

– Na ra­zie pła­cą nam za nic. – Carl­sen wzru­szył ra­mio­na­mi. – Moim zda­niem po­win­ni­śmy utrzy­mać ten stan rze­czy jak naj­dłu­żej.

– Szko­da, że ta spra­wa tak nas za­sko­czy­ła – przy­znał Ka­miń­ski. – Sko­ro nam się uda­ło wy­ne­go­cjo­wać pod­nie­sie­nie dzien­nej staw­ki z mi­lio­na do dwóch, to po­my­śl­cie tyl­ko, co zdo­łał­by wy­szar­pać Blan­chard.

Da­vid Blan­chard był dy­rek­to­rem fir­my. Zaj­mo­wał się stro­ną czy­sto biz­ne­so­wą, a ze wzglę­du na nie­do­koń­czo­ne spra­wy z so­ma­lij­ską ko­mi­sją li­cen­cyj­ną po­zo­stał w ba­zie Air­Sec w Qar­dho w So­ma­lii. Laik w spra­wach woj­sko­wych, ucho­dził za praw­dzi­we­go mi­strza ne­go­cja­cji. Mimo że to Blan­chard for­mal­nie sta­no­wił gło­wę przed­się­bior­stwa, więk­szość pra­cow­ni­ków w na­tu­ral­ny spo­sób uwa­ża­ła Fle­min­ga za naj­waż­niej­sze­go czło­wie­ka Air­Sec.

– Nie za­po­mi­naj, że Wo­odro­ofe zo­bo­wią­zał się do do­star­cze­nia nam pa­li­wa po po­ło­wie ryn­ko­wej ceny – za­zna­czył Carl­sen. To wła­śnie on zdo­łał wy­wal­czyć ten punkt pod­czas ze­bra­nia.

– Za­miast li­czyć do­la­ry, skup­my się na wy­wią­za­niu z na­szej czę­ści umo­wy, pa­no­wie – przy­po­mniał im Fle­ming. – Gra jest war­ta świecz­ki, przy­zna­ję, ale przy tak miaż­dżą­cej prze­wa­dze prze­ciw­ni­ka mu­si­my to ro­ze­grać per­fek­cyj­nie. Nie mo­że­my so­bie po­zwo­lić na naj­drob­niej­szy błąd.

▼

Miejsce:

lotnisko Tullamore Oil nad Jeziorem Alberta, zachodnia Uganda

Data:

16.04.2014

Czas lokalny:

08.00

Współrzędne:

N 1°28', E 30°56'

Wysokość względna:

0 stóp

Ka­miń­ski wziął so­bie do ser­ca sło­wa do­wód­cy. Sie­dział nad roz­ło­żo­ny­mi na sto­le ma­pa­mi i zdję­cia­mi lot­ni­czy­mi, po­trzą­sa­jąc ryt­micz­nie gło­wą do tak­tu prze­raź­li­wie gło­śnej mu­zy­ki do­bie­ga­ją­cej z lap­to­pa. Swo­je dre­dy mu­siał zwią­zać gum­ką, gdyż wło­sy le­cia­ły mu do oczu. W sku­pie­niu po­rów­ny­wał zdję­cia z za­zna­czo­ny­mi na ma­pie ob­sza­ra­mi, pró­bu­jąc wbić so­bie do gło­wy wy­gląd i po­ło­że­nie naj­waż­niej­szych punk­tów orien­ta­cyj­nych, mo­gą­cych po­móc w na­wi­ga­cji. Nie miał jak na ra­zie nic in­ne­go do ro­bo­ty. Spę­dził nad tymi ma­pa­mi już dwa dni i nic nie wska­zy­wa­ło na to, by w naj­bliż­szym cza­sie mógł spraw­dzić, czy trój­wy­mia­ro­wy ob­raz po­wierzch­ni, jaki na­ry­so­wał w swo­im umy­śle, moc­no od­bie­ga od rze­czy­wi­ste­go ukształ­to­wa­nia te­re­nu. Naf­cia­rze w dal­szym cią­gu ne­go­cjo­wa­li z rzą­dem Ugan­dy, a rola Air­spa­ce Se­cu­ri­ty ogra­ni­czy­ła się do by­cia stra­sza­kiem.

Wo­odro­ofe oznaj­mił na­jem­ni­kom, że gdy­by roz­mo­wy z rzą­dem zno­wu ugrzę­zły, ko­lej­nym kro­kiem bę­dzie roz­po­czę­cie pa­tro­li po­wietrz­nych, ale w nie­uzbro­jo­nych my­śliw­cach, by nie pro­wo­ko­wać ar­mii. Gdy­by i to nie zda­ło eg­za­mi­nu, mie­li­by za­cząć la­tać ob­wie­sze­ni ra­kie­ta­mi. Na­jem­ni­cy mu­sie­li li­czyć się z tym, że na­wet to mo­gło­by nie za­stra­szyć urzęd­ni­ków. Wte­dy cze­ka­ła­by ich otwar­ta wal­ka z woj­ska­mi Ugan­dy. Ka­miń­ski miał szcze­rą na­dzie­ję, że sprawy nie zajdą aż tak daleko. Uważał, że nie mieliby większych szans w takim konflikcie.

W Ke­nii ko­rzy­sta­li z prze­wa­gi za­sko­cze­nia, któ­ra po­zwo­li­ła im w pierw­szym, po­tęż­nym ude­rze­niu znisz­czyć wro­gie sa­mo­lo­ty na zie­mi, a te nie­licz­ne, ja­kie na­po­tka­li w po­wie­trzu, uda­ło im się szyb­ko uniesz­ko­dli­wić. W Ugan­dzie nie mie­li co li­czyć na taki łut szczę­ścia. O za­sko­cze­niu nie mo­gło być mowy, bo Tul­la­mo­re Oil trą­bi­ło o przy­by­ciu Air­Sec na pra­wo i lewo, by wy­ko­rzy­stać ten fakt jako ko­lej­ną kar­tę prze­tar­go­wą w ne­go­cja­cjach. Do tego siły po­wietrz­ne Ugan­dy były znacz­nie sil­niej­sze niż to, co mia­ła do dys­po­zy­cji Ke­nia po dwóch la­tach krwa­wej woj­ny do­mo­wej. Li­czo­no się z fak­tem, że Ugan­dyj­czy­cy dys­po­nu­ją mię­dzy in­ny­mi eska­drą MiG-ów 21 oraz MiG-ów 23. Nie były to sa­mo­lo­ty rów­no­rzęd­ne F-16 na­jem­ni­ków, ale w dal­szym cią­gu groź­ne. Z pew­no­ścią po­sia­da­ły też spo­rą prze­wa­gę w uzbro­je­niu, któ­ra co naj­mniej rów­no­wa­ży­ła słab­sze osią­gi. Bio­rąc pod uwa­gę dane wy­wia­dow­cze od licz­nych in­for­ma­to­rów Tul­la­mo­re Oil, sto­su­nek sił przed­sta­wiał się nie­ko­rzyst­nie dla Air­Sec. Sy­tu­acja ry­so­wa­ła się więc po­nu­ro, i to jesz­cze przed uwzględ­nie­niem siły ugan­dyj­skiej obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej.

Roz­my­śla­nia Ka­miń­skie­go prze­rwał Vin­ce Tor­res, któ­ry wtar­gnął z im­pe­tem do po­ko­ju.

– I do not need a cau­se for my rage! – wrza­snął od pro­gu, do wtó­ru z Mil­le’em Pe­troz­zą, wo­ka­li­stą Kre­ato­ra. – I just de­spi­se the na­tu­re of the hu­man race! When all I see is re­pul­sion and hate, vio­len­ce be­co­mes my only friend, my sa­ving gra­ce!

Po­lak wes­tchnął i spoj­rzał na ko­le­gę. Gło­wę Tor­re­sa zdo­bił kró­ciut­ki, sze­ro­ki iro­kez, twarz miał zla­ną po­tem, ale wy­raź­nie la­ty­no­skie rysy roz­ja­śniał mu uśmiech. Był w do­sko­na­łym hu­mo­rze. Ka­miń­ski dzie­lił po­kój z nim i Yehu­dim Ne­di­vim. Obaj wy­bra­li się rano na prze­bież­kę. Po mi­nie Tor­re­sa Ka­miń­ski wy­wnio­sko­wał, że ści­ga­li się i Ame­ry­ka­nin zwy­cię­żył. Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do An­drze­ja, że przez ostat­nie dwa dni tak sku­tecz­nie ukul­tu­ral­niał ko­le­gów he­avy me­ta­lem, że Tor­res zdą­żył już na­uczyć się słów nie­któ­rych pio­se­nek.

Gust mu­zycz­ny Po­la­ka mógł sta­no­wić praw­dzi­wą tor­tu­rę dla jego współ­lo­ka­to­rów. Cięż­kie, gi­ta­ro­we rif­fy i, jak okre­ślał to Yehu­di, „zwie­rzę­ce ryki ka­stro­wa­nych po­my­leń­ców” były po­wo­dem nie­ustan­nych na­rze­kań ze stro­ny Izra­el­czy­ka. Tor­res z ko­lei re­ago­wał na mu­zy­kę w zu­peł­nie inny, ty­po­wy dla sie­bie spo­sób. Sko­ro nie mógł wy­mu­sić na Ka­miń­skim zmia­ny re­per­tu­aru, po pro­stu po­lu­bił me­tal. Po­lak po­my­ślał, że zdol­ność ad­ap­ta­cji Ame­ry­ka­ni­na i jego nie­wy­czer­pa­ne za­so­by do­bre­go hu­mo­ru mu­sia­ły czy­nić go na­praw­dę szczę­śli­wym czło­wie­kiem. Wła­ści­wie w każ­dej sy­tu­acji po­tra­fił zna­leźć po­zy­tyw­ną stro­nę. Ko­le­dzy żar­to­wa­li, że na­wet gdy­by wdep­nął w gów­no, cie­szył­by się, że za­wsze chciał mieć brą­zo­we tramp­ki.

– Co tam stu­diu­jesz, Andy? – spy­tał, zer­ka­jąc Ka­miń­skie­mu przez ra­mię. – A, mapy…

– Też byś mógł nad nimi po­sie­dzieć. Nie wia­do­mo, kie­dy zna­jo­mość te­re­nu może ura­to­wać ci ty­łek. Nie za­wsze masz trzy­dzie­ści ty­się­cy stóp do zie­mi.

– E tam. Ja tu znam każ­dy ka­mień. – Ame­ry­ka­nin za­śmiał się lek­ce­wa­żą­co, ścią­gnął ko­szul­kę i wziął z łóż­ka ręcz­nik. – Pew­nie nie wiesz, ale ja je­stem w Ugan­dzie bar­dzo zna­ną i ce­nio­ną oso­bi­sto­ścią.

Ka­miń­ski zmie­rzył ko­le­gę ba­daw­czym spoj­rze­niem.

– Nie by­łeś za dłu­go na słoń­cu?

– Nie wie­rzysz mi? Nie wie­dzia­łeś, że moim imie­niem na­zwa­no re­zer­wat przy­ro­dy?

Ka­miń­ski od­po­wie­dział mu tyl­ko osłu­pia­łym spoj­rze­niem, na co Tor­res wy­szcze­rzył w uśmie­chu zęby i stuk­nął pal­cem w jed­ną z map na biur­ku. Wzrok Po­la­ka po­wę­dro­wał na wiel­ką, zie­lo­ną pla­mę na po­łu­dnie od Je­zio­ra Al­ber­ta i wid­nie­ją­cy na niej pod­pis „Toro Game Re­se­rve”. Za­re­cho­tał mimo woli.

– To może star­tuj w wy­bo­rach pre­zy­denc­kich? – za­wo­łał za zni­ka­ją­cym w ła­zien­ce ko­le­gą.

W tym sa­mym mo­men­cie otwo­rzy­ły się drzwi i do po­ko­ju wszedł wy­raź­nie zły Ne­di­vi. Ścią­gnął mo­krą od potu ko­szul­kę i rzu­cił ją na pod­ło­gę.

– Mo­żesz ści­szyć te ryki? – spy­tał, marsz­cząc groź­nie czo­ło.

Ka­miń­ski spoj­rzał na przy­ja­cie­la. Izra­el­czyk był wście­kły. An­drzej wi­dział to w jego każ­dym ge­ście. Czło­wiek tak am­bit­ny jak Ne­di­vi na­wet bła­hej spra­wy, jak prze­gra­nie wy­ści­gu pod­czas po­ran­nej prze­bież­ki, nie po­tra­fił po­trak­to­wać lek­ko. Jego krót­kie, kru­czo­czar­ne wło­sy per­li­ły się od potu, umięś­nio­na klat­ka pier­sio­wa pra­co­wa­ła jak miech ko­wal­ski, lecz gład­ko ogo­lo­na, śnia­da, przy­stoj­na twarz nie zdra­dza­ła śla­dów zmę­cze­nia. Ne­di­vi utrzy­my­wał do­sko­na­łą for­mę. Ka­miń­ski wie­le razy prze­ko­nał się o tym na wła­snej skó­rze, kie­dy ra­zem ćwi­czy­li.

An­drzej tre­no­wał kie­dyś boks, ale dość krót­ko, nie­ca­łe dwa lata. Tre­nin­gi ko­li­do­wa­ły z na­uką, a do tego bał się kon­tu­zji, któ­ra mo­gła­by prze­kre­ślić jego szan­se na do­sta­nie się do szko­ły lot­ni­czej. W żad­nym ra­zie nie na­zwał­by się do­brze wy­szko­lo­nym za­wod­ni­kiem, mimo to uwa­żał się za za­go­rza­łe­go en­tu­zja­stę wal­ki wręcz. Bra­ko­wa­ło mu umie­jęt­no­ści, ale nad­ra­biał nie­ustę­pli­wo­ścią i za­dzior­nym cha­rak­te­rem. Ne­di­vi z ko­lei przy­po­mi­nał praw­dzi­wą ma­szy­nę do za­bi­ja­nia. Od mło­do­ści szko­lił się w izra­el­skiej krav ma­dze. Kie­dy ćwi­czył z Ka­miń­skim, był dla nie­go bez­li­to­sny. Po­lak nie na­rze­kał jed­nak wca­le. Siń­ce i ból zni­ka­ły, na­to­miast cie­ka­we tech­ni­ki, ja­kie pod­pa­try­wał u przy­ja­cie­la, na sta­łe do­da­wał do swo­je­go repertuaru. Z biegiem czasu Nedivi zmienił Andrzeja z boksera amatora w całkiem przyzwoitego freestylera.

– Ścisz to! – skrzy­wił się Izra­el­czyk. – Prze­cież tego się słu­chać nie da!

– A co mam we­dług cie­bie włą­czyć? „Hava Na­gi­la”?

Wbrew temu, co su­ge­ro­wa­ło imię Ne­di­vie­go, nie był on by­naj­mniej or­to­dok­syj­nym, ani na­wet prak­ty­ku­ją­cym ży­dem, a jed­nak aż za­ci­snął zęby na tę za­czep­kę. Ka­miń­ski do­brze wie­dział, jak wy­trą­cić przy­ja­cie­la z rów­no­wa­gi. Izra­el­czyk po­sia­dał sła­by punkt – cho­ciaż chęt­nie do­ku­czał in­nym, nie po­tra­fił z rów­ną ła­two­ścią przyj­mo­wać cio­sów. Tym ra­zem Yehu­di nie dał się jed­nak spro­wo­ko­wać. Za­re­ago­wał je­dy­nie gniew­nym prych­nię­ciem.

– Co on tam niby char­czy? – wark­nął po chwi­li.

– Urum bu­ru­rum – od­po­wie­dział ze sto­ic­kim spo­ko­jem Ka­miń­ski.

– Że co? – od­po­wiedź tak zbi­ła Yehu­die­go z tro­pu, że na­tych­miast opu­ści­ło go całe zde­ner­wo­wa­nie. – A co to ma niby zna­czyć?

– A skąd mam to wie­dzieć? Nie­zbyt mnie in­te­re­su­je po­ezja śpie­wa­na przez tego ko­le­sia.

Ne­di­vi przy­słu­chi­wał się przez chwi­lę w mil­cze­niu z wy­ra­zem obrzy­dze­nia na twa­rzy. Po chwi­li zmarsz­czył brwi i spy­tał zdzi­wio­ny:

– Czy on wy­mam­ro­tał wła­śnie „uza­leż­nio­ny od mor­do­wa­nia”?

Ka­miń­ski zer­k­nął na ekran lap­to­pa.

– Six Feet Un­der. No tak, to by do nich pa­so­wa­ło. Chy­ba masz ra­cję. Ty­tuł to „Mur­der Ad­dic­tion”.

– Ja pier­ni­czę, ale przy­jem­niacz­ki. – Ne­di­vi po­krę­cił gło­wą z nie­sma­kiem.

– E, tam. – An­drzej za­śmiał się i mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką. – To tyl­ko ja­kiś po­my­le­niec i jego nie­speł­nio­ne fan­ta­zje. My to ro­bi­my na­praw­dę i ja­koś wca­le nie śpie­wa­my o tym pio­se­nek.

– Ale ty mnie cza­sa­mi po­tra­fisz wku­rzyć, An­drzej…

– Taka jest praw­da, sta­ry. – Ka­miń­ski wzru­szył ra­mio­na­mi. – Jak zrzu­casz bom­by na cel, to nie my­ślisz chy­ba, że na dole ni­ko­go nie ma?

Owi­nię­ty ręcz­ni­kiem Tor­res wszedł do po­ko­ju, zo­sta­wia­jąc na pod­ło­dze mo­kre śla­dy. Ne­di­vi nie od­po­wie­dział Ka­miń­skie­mu. Bez sło­wa wstał, wy­mi­nął Ame­ry­ka­ni­na i znik­nął za drzwia­mi ła­zien­ki. ■

Rozdział 2

Miejsce:

lotnisko Tullamore Oil nad Jeziorem Alberta, zachodnia Uganda

Data:

17.04.2014

Czas lokalny:

21.20

Współrzędne:

N 1°28', E 30°56'

Wysokość względna:

1800 stóp

Loty za­czę­ły się sie­dem­na­ste­go, w czwar­tek. Ne­go­cja­cje mię­dzy praw­ni­ka­mi naf­cia­rzy a rzą­dem sta­nę­ły w miej­scu. Fir­ma roz­po­czę­ła wy­do­by­cie ropy, nie cze­ka­jąc na de­cy­zję po­li­ty­ków. Jesz­cze bar­dziej za­ogni­ło to sto­sun­ki po­mię­dzy obie­ma stro­na­mi kon­flik­tu. Kie­dy nad ra­nem od­dzia­ły miej­sco­wej po­li­cji za­ję­ły biu­ra Tul­la­mo­re Oil w Kam­pa­li, Ki­sa­ru i Ho­imie, Wo­odro­ofe roz­ka­zał na­jem­ni­kom szy­ko­wać sa­mo­lo­ty. Sko­ro praw­ni­cy nie po­tra­fi­li skło­nić rzą­du do ustępstw, zde­cy­do­wał się na po­kaz siły. Rów­no o dwu­na­stej my­śliw­ce Air­spa­ce Se­cu­ri­ty roz­po­czę­ły pa­tro­le nad ob­sza­ra­mi ro­po­no­śny­mi. Pi­lo­ci spo­dzie­wa­li się kło­po­tów, ale ku ich uldze ugan­dyj­skie sys­te­my obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej mil­cza­ły. Za to Da­vis i Ha­rvey, któ­rzy wy­le­cie­li w pierw­szy lot, od razu za­czę­li mel­do­wać o obec­no­ści rzą­do­wych MiG-ów, któ­re śle­dzi­ły każ­dy ich krok.

Woj­ska Ugan­dy zin­fil­tro­wa­li kor­po­ra­cyj­ni agen­ci, któ­rzy do­star­cza­li swo­im pra­co­daw­com świe­żych, bar­dzo cen­nych in­for­ma­cji. Jed­ną z nich była wia­do­mość o wy­da­nym przez do­wódz­two sił po­wietrz­nych roz­ka­zie uni­ka­nia kon­fron­ta­cji i nie­ata­ko­wa­nia ma­szyn na­jem­ni­ków. Zna­jąc jego treść, pi­lo­ci Air­Sec czu­li się nie­co bez­piecz­niej, po­nie­waż Wood­ro­ofe ka­zał im la­tać bez uzbro­je­nia, je­dy­nie z pod­wie­szo­ny­mi ze­wnętrz­ny­mi zbior­ni­ka­mi pa­li­wa. Gdy­by zo­sta­li za­ata­ko­wa­ni, do obro­ny mie­li­by je­dy­nie dział­ka po­kła­do­we.

Fle­min­go­wi nie po­do­ba­ło się wy­sta­wia­nie pi­lo­tów i sa­mo­lo­tów na tak wiel­kie ry­zy­ko, ale Wo­odro­ofe upie­rał się, że wszyst­kie te po­su­nię­cia są czę­ścią do­brze prze­my­śla­nej po­li­ty­ki. Wy­sy­ła­jąc w po­wie­trze my­śliw­ce, sta­wiał wy­raź­ne ul­ti­ma­tum si­łom rzą­do­wym, a jed­no­cze­śnie nie pro­wo­ko­wał ich do roz­po­czę­cia dzia­łań zbroj­nych, nie umiesz­cza­jąc na my­śliw­cach bro­ni ofen­syw­nej. Fle­ming nie da­wał za wy­gra­ną. Ar­gu­men­to­wał, że to Air­Sec bie­rze na sie­bie fi­zycz­ne ry­zy­ko ata­ku. Oba­wy do­wód­cy na­jem­ni­ków zmniej­szy­ły się nie­co do­pie­ro wte­dy, gdy Wo­odro­ofe przy­znał w ta­jem­ni­cy, że ma na li­ście płac ko­goś w szta­bie ge­ne­ral­nym. Roz­kaz nie­pro­wo­ko­wa­nia na­jem­ni­ków wy­szedł wła­śnie od tego czło­wie­ka. Cho­ciaż Wo­odro­ofe wie­dział o każ­dym po­su­nię­ciu Ugan­dyj­czy­ków, jesz­cze za­nim roz­ka­zy zo­sta­wa­ły za­ak­cep­to­wa­ne przez ich do­wódz­two, Fle­ming po­zo­sta­wał scep­tycz­ny. Wy­cho­dził z za­ło­że­nia, że nie moż­na po­kła­dać zbyt­niej wia­ry w czło­wie­ku, któ­ry za pie­nią­dze zdra­dził wła­sny kraj. Wo­odro­ofe kontr­ar­gu­men­to­wał wte­dy, że jego agent w na­czel­nym do­wódz­twie jest tyl­ko jed­nym z se­tek szpie­gów. Do An­gli­ka spły­wa­ły ta­kie ilo­ści in­for­ma­cji wy­wia­dow­czych, że ana­li­ty­cy kor­po­ra­cji bez tru­du mo­gli po­rów­ny­wać ra­por­ty i na­tych­miast od­rzu­cać oczy­wi­stą dez­in­for­ma­cję.

Wąt­pli­wo­ści jed­nak po­zo­sta­ły.

Tuż przed star­tem, kie­dy Ka­miń­ski po­spiesz­nie prze­pro­wa­dzał skom­pli­ko­wa­ną i cza­so­chłon­ną pro­ce­du­rę uru­cha­mia­nia sil­ni­ka swo­je­go sa­mo­lo­tu, me­cha­ni­cy prze­ka­za­li mu elek­try­zu­ją­ce wie­ści za­sły­sza­ne od lu­dzi ob­słu­gu­ją­cych Je­dyn­kę i Czwór­kę, my­śliw­ce, któ­re wła­śnie wró­ci­ły z pa­tro­lu. Chwi­lę wcze­śniej oby­dwaj le­cą­cy nimi na­jem­ni­cy wy­lą­do­wa­li na ostat­nich li­trach pa­li­wa, gru­bo przed wy­zna­czo­nym cza­sem.