Kwiaciarka ebook

Copyright © Anna Kasiuk, 2019

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2019

Redaktor prowadząca: Adriana Biernacka

Redakcja: Karolina Borowiec

Korekta: Katarzyna Smardzewska | panbook.pl

Skład i łamanie: Stanisław Tuchołka | panbook.pl

Projekt okładki: Anna Damasiewicz

Fotografie na okładce: © CoffeeAndMilk | iStock

© Lisla | Depositphotos

Fotografia autorki na skrzydełku: Bieńkowska Magdalena – Fotografia

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie.

Wydanie elektroniczne 2019

eISBN 978-83-7976-103-6

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

[email protected]

www.czwartastrona.pl

Magdzie,

której historia mnie zainspirowała

„Bo słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą,

i jest ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny,

i przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha,

a także stawów i ich szpiku,

i jest zdolne rozeznać myśli i zamiary serca”.

List do Hebrajczyków 4, 12

PROLOG

Obudziłam się i gwałtownie usiadłam na łóżku. Oddychałam płytko. A wszystko to z powodu złego snu. Przynajmniej nie pamiętałam dręczących mnie zazwyczaj koszmarów, nie musiałam więc przejmować się przez cały dzień nawiedzającymi mnie wizjami. Wiedziałam jednak, że miałam zły sen, wstrząsający wrażliwą istotą drzemiącą głęboko we mnie. Chyba tylko w takich chwilach moje prawdziwe, kruche ja pozostawało odsłonięte. W sennej nieświadomości nie mogłam równocześnie chronić jądra mojego istnienia i odpoczywać. Pozostawałam bezbronna. Rozejrzałam się po ciemnej sypialni i westchnęłam z ulgą. Jakkolwiek wstrząsający, to wciąż był tylko sen. I choć pozostawiał niesmak i przyciągał tęsknoty, nikt o tym nie wiedział i nie widział mnie w tym stanie.

Podniosłam się i podeszłam po omacku do okna. Rozchyliłam zasłony. Objęta ramionami, podparłam się o ścianę i wyjrzałam na zewnątrz. Sterczące gdzieniegdzie ponad dachami kamienic drzewa kołysały się, poruszane słabym wiatrem. Ich kolorowe, podrygujące liście wyglądały jak papuzie pióra.

Jesień była moją ulubioną porą roku. Jej kolory i odcienie podsuwały mi wciąż nowe pomysły. Pomyślałam o kwiaciarni oraz Małgosi i resztki przygnębiającego snu rozpierzchły się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Miałam swój świat. Bezpieczny, wymarzony i chyba trochę wywalczony. Oddychałam głęboko, wsłuchując się w zbawienną ciszę i poczułam, jak rozlewa się we mnie uczucie spokoju. Spokój; teraz musiałam tylko nauczyć się żyć w spokoju.

Wtedy usłyszałam szelest pościeli, a za chwilę poczułam za swoimi plecami szeroki męski tors. Długie włosy opadły mi na piersi, kiedy pochylił głowę, żeby pocałować mnie w zgięcie pomiędzy szyją a ramieniem. Moim ciałem natychmiast wstrząsnął przyjemny dreszcz. Tak bardzo tęskniłam za jego dotykiem, zapachem i obecnością. Bez zastanowienia oparłam się o niego i odchyliłam głowę. Jego zarost łaskotał, a serce kołatało przyjemnie. Przypomniałam sobie ten ostatni raz, kiedy staliśmy w moim rodzinnym domu, a Szymon całował mnie na pożegnanie. Wzdrygnęłam się na wspomnienie paniki, którą wtedy poczułam. Pospiesznie sięgnęłam za siebie i schowałam się w jego ramionach.

– Wracaj do łóżka. Jest jeszcze wcześnie – mruknął mi do ucha.

– Nie jest wcześnie. Straciliśmy tak dużo czasu! – Znieruchomiał. Wiedziałam, że zastanawia się nad moimi słowami.

– Wszystko nadrobimy. Obiecuję.

– A ja nie pozwolę ci już odejść.

Pociągnął mnie za sobą na łóżko i okrył kołdrą. Wspomnienie złego snu odpłynęło.

I

– Ojoj, chyba nie spałaś najlepiej dzisiejszej nocy? – Od drzwi kwiaciarni witał ją ciepły głos Małgosi. Cicho sącząca się z radia muzyka tchnęła w jej ruchy odrobinę płynności. Małgosia była zadeklarowaną fanką chilloutu, który trafiał i w gusta Judyty, szczególnie w sobotnie poranki, kiedy musiała przychodzić do pracy wcześniej niż zwykle, a w jej głowie panowała monotonna cisza.

– Masz rację, nie spałam najlepiej. Wciąż dręczą mnie koszmary. Czasami się zastanawiam, czy nie powinnam iść z nimi do jakiegoś specjalisty – deliberowała, siadając ciężko na kanapie stojącej przy recepcji.

– A co ci się śniło tym razem? – zapytała dziewczyna. Na jej twarzy malowało się przejęcie.

Małgosia zapukała do drzwi jej kwiaciarni, mieszczącej się w Rynku, w starych sukiennicach, trzy lata wcześniej. Nieśmiała, z wiecznie spuszczonym wzrokiem, zapytała, czy Judyta nie przyjęłaby florystki na praktyki. Miała niewinny wyraz twarzy, rozkloszowaną białą sukienkę wykończoną szarą lamówką i burzę nieposkromionych czarnych loków na głowie. Wyglądała tak delikatnie i czarująco, że ujęła Judytę niemal od drzwi. I została. Skończyła szkołę, praktyki i zadomowiła się w kwiaciarni „Lawendowy dzban” na dobre, obdarzając swoją subtelnością i wrażliwością nie tylko szefową, ale i klientów. W temacie kwiatów, bukietów i najnowszych sezonowych trendów wiedziała naprawdę wiele. Zafascynowana florystyką pasjonatka ludzkich dusz wciąż zaczytywała się w horoskopach, stawiała Judycie karty i przezornie pielęgnowała cały zastęp natręctw, które określała mianem błogosławieństw. Złe samopoczucie w przypadku Małgosi stanowiło coś nienaturalnego, wręcz niemożliwego. Uśmiechnięta, delikatna twarz i ciepłe spojrzenie każdego dnia dodawały Judycie otuchy i zmuszały do ukrywania tęsknoty i cierpienia, których powodem był Piotr. Mężczyzna serwował jej wciąż nowe wymówki, mające ukryć jego zamiłowanie do podróży służbowych i nawiązywania nowych znajomości.

Tak, jej facet ją zdradzał. Judyta nie miała co do tego wątpliwości, ale skrupulatnie ukrywała swój żal do Piotra, bo naprawdę nie chciała być już sama. Odkąd zaciągnęła kredyt, by wykupić tę zadłużoną kwiaciarnię mieszczącą się nieopodal kamienicy, w której mieszkała, jej budżet znacznie się uszczuplił. Sprzedała swój stary i wysłużony samochód, którym jeździła po śmierci taty, by zyskać trochę gotówki, i uległa czarowi, jakim otaczał ją przez kilka lat ich znajomości Piotr. Tak było na początku. Z upływem czasu wszystko zaczęło się zmieniać. On się do niej wprowadził, przyniósł swoje płyty, zawiesił na ścianie w przedpokoju rower, a mieszkanie zaczęło pachnieć jego perfumami. I to się Judycie podobało. Zajął bowiem puste miejsce, które postanowiła oddać mężczyźnie swojego życia.

Niepostrzeżenie wróciła pamięcią do liceum, do Pawła, a potem nagle oczami wyobraźni ujrzała Szymona. Od ich ostatniego spotkania minęło już prawie trzynaście lat, wciąż jednak myślała o tamtym okresie. Wbrew minionym wydarzeniom, w których uczestniczyła przez nich obydwu, uważała skrycie, że to był najlepszy czas w jej życiu. Kończyła liceum, nie zaprzątała sobie głowy ratami kredytu, czynszem i koniecznością zapłacenia wynagrodzenia pracującej w jej kwiaciarni Małgosi. Jedynymi jej zmartwieniami były tęsknota za przedwcześnie zmarłą mamą i konieczność zdania matury.

– Judyta? – Małgosia wyrwała ją z zamyślenia.

– Tak? – Uśmiechnęła się do pracownicy, jednak widząc jej posępną minę, roześmiała się głośno, kamuflując kiepski nastrój. Traktowała Małgosię jak młodszą siostrę.

– Pytałam, co ci się śniło tym razem.

– Niektóre sny nie zasługują na to, by o nich opowiadać. Muszę gdzieś z nimi pójść i dowiedzieć się, czemu wracają. – Jęknęła, odrzucając torbę na krzesło ustawione za przepierzeniem oddzielającym wnętrze kwiaciarni od niewielkiego pokoju na zapleczu. – Co mamy dziś w planach?

– O, trochę się tego nazbierało. – Małgosia zatoczyła rękami krąg w powietrzu i przyklasnęła, bacznie przyglądając się twarzy swojej szefowej i przyjaciółki, bo głównie tak traktowała Judytę. – Musimy biec do katedry na wpół do dwunastej, bo mamy strojenie ślubne. Wszystko już przygotowałam. Dostawa świeżych kwiatów powinna dotrzeć najpóźniej za godzinę, dodatki przyjechały wczoraj po twoim wyjściu. A w międzyczasie mamy odbiór trzech bukietów ślubnych z nowego katalogu i wieniec pogrzebowy. – Posmutniała, a przez jej twarz przemknął cień żalu.

Judyta ściągnęła brwi. Zawsze, kiedy widziała ją w tym chwilowym stanie odrętwienia, czuła potrzebę uwolnienia jej od smutku. W jej pojęciu Małgosia była osobą czystą, niezasługującą na najmniejszy nawet ból. Nie ona. Ona była jak kwiat, jak lilia albo nenufar, których delikatne płatki umierają natychmiast, gdy wyrwie się je z ich naturalnego środowiska. Tak Judyta widziała krzywdę i zło, które dotykały jej Małgosię. Zło zabijało niewinność dziewczyny.

– Mowa o świeżych kwiatach! – Przyklasnęła, widząc znajomego pick-upa podjeżdżającego pod drzwi kwiaciarni. – Chodź, kochanie, zdejmiemy je i zabieramy się do pracy.

Małgosia z wypływającym na twarz uśmiechem wycofała się w stronę zaplecza, podczas gdy Judyta sięgnęła po telefon połyskujący niebieską diodą. Odblokowała aparat i otworzyła otrzymaną wiadomość. „Nie wrócę dziś do domu. Będę dopiero rano. Wybacz, kochanie, ale mam awarię auta”. Przygnębiona przygryzła paznokieć i wlepiła wzrok w wędrującego przed drzwiami kwiaciarni bezdomnego. Kolejna niezbyt przemyślana wymówka, pomyślała o otrzymanym esemesie. Piotr ostatnie dni spędzał nad morzem i prawdopodobnie postanowił przedłużyć sobie szkolenie o weekend. Judyta przełknęła upokorzenie, którego źródłem była jej odpowiedź na otrzymaną wiadomość, i wzdychając ciężko, poderwała się z kanapy.

„Rozumiem. Mam nadzieję, że nie stało Ci się nic złego”. Wiedziała, że Piotr już się nie odezwie.

Sobotnie popołudnie płynęło leniwie. Stare zacienione sukiennice osłaniały kwiaciarnię przed silnymi promieniami lipcowego słońca, a grube mury kamienic chroniły przed upałem, który zdawał się przenikać skórę i palić żywym ogniem. Powietrze nad ziemią drgało rozpalone, a sącząca się z radia muzyka idealnie synchronizowała się z uderzającymi o brzegi szklanek kostkami lodu, którym dziewczyny chłodziły lemoniadę z dwoma listkami mięty sporządzoną przez Małgosię. Siedziały na niskich stołeczkach, jedna obok drugiej, i przygotowywały w pośpiechu letnie bukiety na zaplanowane na tę sobotę śluby.

Drzwi do kwiaciarni otworzyły się i do środka wdarło się gorące powietrze, uderzając zapachem kurzu i wonią spalonej słońcem trawy, porastającej pobliskie klomby.

– Dzień dobry! – Ciepły głos Małgosi powitał stojącą w progu parę i zachęcił klientów do zamknięcia drzwi.

– Dzień dobry – odrzekł mężczyzna i puszczając dłoń towarzyszki, podszedł bliżej, do niewielkiej lady oddzielającej tę część kwiaciarni, do której klienci nie mieli już wstępu, od reszty. Judyta uniosła wzrok znad niemal ukończonego bukietu i zawiesiła spojrzenie na dziewczynie. Stała tyłem do nich i wydawała się zupełnie niezainteresowana tym, co działo się za jej plecami. Wpatrzona w gołębie, które za oknem urządzały harce na rozgrzanym słońcem bruku w pogoni za okruchami chleba rzucanymi przez rozwrzeszczane dzieci, zaledwie kilkakrotnie obdarzyła mężczyznę przelotnym spojrzeniem, uśmiechając się nieznacznie.

Dreszcze przebiegły po plecach Judyty, bo znowu poczuła smutek. Wspomnienia tych chwil, których do tej pory nie potrafiła wyrzucić ze swojej pamięci, wciąż od czasu do czasu wracały. A tworzyli z Piotrem całkiem udany związek – do czasu, kiedy nagle zaczęło między nimi zgrzytać. Jej praca zaczęła go śmieszyć, coraz dłużej musiał zostawać w biurze, potem pojawiły się wyjazdy służbowe i tak jakoś ośmioletni związek już nie przysparzał mu radości.

– Masz jakąś posępną minę – zagadnęła Małgosia, z uwagą wpatrując się w twarz szefowej. Dzwonek nad drzwiami kwiaciarni przebrzmiał, a szczęśliwa, wtulona w siebie para wyszła, ściskając bukiet czerwonych róż. Zgrabne palce Małgosi wplatały mgiełkę gipsówki pomiędzy duże pąki białych kwiatów, z których przygotowywała bukiet. – Czy coś cię dręczy?

– Mnie? Nic nowego, Gosiu. Czasem niepotrzebnie wracam pamięcią do zdarzeń, na które nie mam większego wpływu, i odżywa we mnie żal. Staram się nie myśleć o Piotrku, ale wystarczy, że zobaczę taki szczęśliwy obrazek, i znowu czuję się tak, jakby moje życie było poukładane, jakbym do kogoś należała. I na nowo odczuwam potrzebę składania tego, co kiedyś nas połączyło, bo chcę pokazać światu, że jesteśmy szczęśliwi, a te chwilowe zawirowania są już przeszłością.

– Niech zgadnę… Piotrowi coś wypadło i nie wraca na weekend do domu? – Dłonie Małgosi opadły na kolana, a bukiet, nad którym pracowała, osunął się na podłogę.

– Trzeba upaść, żeby mieć powody do poderwania się do lotu. Ja wciąż wierzę, że to minie, a Piotrek się ocknie, dojrzeje. – Judyta szukała w spojrzeniu przyjaciółki zrozumienia.

– Nie byłabym tego taka pewna.

Telefon ponownie zawibrował, wciśnięty gdzieś pomiędzy podłokietnik a siedzisko niewielkiej, obitej białym i miękkim sztruksem kanapy, którą Judyta kupiła na wyprzedaży. Przechyliła głowę, przyglądając się swojemu bukietowi z nieco innej perspektywy, i podniosła się ze stołka. Resztki ponacinanych liści, łodyżek i herbacianej krepiny spadły na podłogę u jej stóp, podczas gdy ona pośpiesznie wstawiała bukiet do pękatego, przeźroczystego wazonu i odstawiała go na podłogę, nieopodal dużego okna dzielącego je od deptaka.

– Skończyłam.

– Ja też! – zawtórowała jej z radością Małgosia i ustawiła swój bukiet obok dwóch pozostałych. Po chwili jednak znowu przykucnęła i pociągnęła sprawnie pojedyncze łodygi, wygładzając jego kształt. – No, teraz dopiero jest w porządku. Wiesz, to nie jest proste, pogodzić się z taką stratą. Tym bardziej że wszystko między wami układało się zupełnie dobrze. – Cofnęła się kilka kroków i przekrzywiając głowę niczym kot, oglądała trzy wazony. Znowu pochyliła się nad nimi i trochę je poprzestawiała. Uszczęśliwiona, złożyła w końcu dłonie.

– Taaak, dam mu jeszcze jedną szansę. Przygotuję coś do jedzenia, posprzątam, wezmę długą kąpiel i poczekam na niego. Pokażę mu, co może stracić, jeśli będzie się tak dalej zachowywał – mruknęła Judyta i sięgnęła po szczotkę do zamiatania na długim, białym kiju. Włożyła w sprzątanie cały zapas rozczarowania i niezadowolenia, jakie opanowały ją na widok szczęśliwej pary zakochanych. Praca pozwalała jej zapomnieć. Kiedyś, jeszcze w szkole, kiedy dopadało ją przygnębienie, jedynym lekarstwem Judyty była nauka. Po latach takie ukojenie przynosiła praca.

Kiedy skończyła machać szczotką, jej uczucia znajdowały się już na stabilnym, wypracowanym przez kilka ostatnich miesięcy poziomie. Wytarła dłonie o lawendowy fartuszek i potrząsnęła głową. Niesforne kosmyki rudych włosów łaskotały jej twarz, dlatego otarła ją wierzchem dłoni i dopiero wtedy pochyliła się nad kanapą, szukając telefonu. Jakiś słaby płomyk nadziei podsuwał jej obraz uśmiechniętej twarzy Piotra i treść wiadomości, w której przepraszałby za pochopny alarm i obiecywał, że będzie w domu jeszcze przed kolacją. Drżącą dłonią wyciągnęła telefon i odczytała esemesa.

„Cześć, może masz ochotę wpaść dziś do mnie? Jest sobota, Krzysiek ma drugą zmianę. Rodzice wyjechali, a ja mam wolną chatę”.

– Kto to?

– Oliwia. Zaprasza mnie do siebie dziś wieczorem.

– To jedź! Nie zastanawiaj się. Po co masz siedzieć w domu sama i rozgrzebywać ten upadły już związek? Do tańca trzeba dwojga, Judytko – podsumowała Małgosia, kiwając głową.

– Jest nas dwoje… Tylko jedno się na chwilę zagubiło.

Skończyły przygotowania, zebrały niezbędne rzeczy i zamknęły kwiaciarnię. Dochodziło południe, kiedy wspinały się kamiennymi stopniami wiodącymi do katedry, obładowane żywymi kwiatami i białymi wstęgami.

Jednak dopiero kiedy Judyta dotarła do domu, poczuła ogarniający ją błogi spokój. Dochodziła szesnasta, ostatni autobus, którym zamierzała pojechać do przyjaciółki z liceum, odjeżdżał o osiemnastej czterdzieści. Do tego czasu postanowiła zamknąć za sobą drzwi prowadzące do mieszkania i zapomnieć o zdradach Piotra, upokorzeniu i pogardzie, którą odczuwała wobec siebie coraz częściej, upływającym czasie oraz niekoniecznie dobrych zmianach, jakie w niej zaszły.

Jej dom był dla niej czymś w rodzaju samotni. Znieczulona panującym na klatce mdłym zapachem zwierzęcych odchodów, w letnie dni wdzierającym się do mieszkań, zatrzasnęła za sobą drzwi i rzuciła torbę na stojące w przedpokoju krzesło pomalowane szarą farbą. Natychmiast podeszła do komody mieszczącej się w salonie. Z jednej z szuflad wyjęła dwa kadzidełka i zanim ustawiła je w kupionych na targu staroci stojakach, przeszła po mieszkaniu, trzymając je w dłoniach. Przyjemny zapach drzewa sandałowego wdzierał się do zakamarków kuchni, salonu i małej sypialni mieszczącej się na końcu korytarza. Jasna smuga wonnego dymu wiła się w ślad za nią, gdy zaglądała do wszystkich pomieszczeń.

Jej mieszkanie było niewielkie, bardzo słoneczne. Już od samego rana wschodzące słońce zaglądało bezwstydnie do wnętrza przez stare, drewniane okna sypialni. Spory salon oddzielony był od kuchni niewielkim korytarzem. Balkon wychodzący na wewnętrzne podwórze z reguły pozostawał zamknięty, jednak w letnie wieczory upał panujący w mieszkaniu zmuszał Judytę do otwarcia drzwi. Wtedy królujący w podwórzu za dnia zapach przestawał być tak odczuwalny. Mieszkanie zaczynało oddychać, dając tym samym wytchnienie jego właścicielce. Jego ściany pomalowane były na biało, jedynie łazienka tonęła w nieprzeniknionej czerni glazury. Meble, wszystkie kupione na targach staroci, zostały oczyszczone i pokryte szarą bądź kremową farbą, a wszędzie królowały gliniane doniczki z paprociami, fiołkami i nieśmiertelnymi hostami.

Judyta uwielbiała panujący w mieszkaniu nastrój zawieszenia i subtelności. Czuła się w nim tak, jakby czas nie miał dla niej najmniejszego znaczenia, a wszystkie problemy, które w ciągu ostatnich miesięcy tak skutecznie przyginały jej kark do ziemi, traciły na wadze. Kochała swój azyl. Bardzo często porównywała go do domu swoich rodziców – tego na przedmieściach jej rodzinnej miejscowości, na końcu ulicy Czarujący Zakątek.

Jednak rodzinne strony Judyta odwiedzała coraz rzadziej. Kiedy wyprowadziła się stamtąd i zamieszkała w Przemyślu, i kiedy zmarł tata, musiała pozbyć się sentymentalnej potrzeby odwiedzania tego miejsca. Kończyła studia, podjęła pracę i dzięki temu nie miała zbyt wiele czasu na pojawianie się w rodzinnych stronach. Właściwie była wdzięczna losowi za taki obrót spraw. Dom, co wydało jej się jedynym słusznym rozwiązaniem, wynajęła jakiejś rodzinie z dwójką dzieci. Maję i Gucia zabrała ze sobą do miasta, a Jaśka oddała Oliwii. Przyjaciółka była jedynym powodem, dla którego zaglądała w tamte strony. Jedynym – poza cmentarzem, na którym spoczywali jej rodzice. Ale i ona bardzo się zmieniła przez minione lata. Oliwia bowiem nie odzyskała już optymizmu, którym tryskała w liceum. Przeżycia, jakich dostarczyły jej ostatnie miesiące przed maturą – a więc nieudany związek z Danielem, zakończony prywatką, podczas której jej rzekomy ukochany bez najmniejszych skrupułów ją wykorzystał – pozbawiły Oliwię wiary w uczciwość ludzi. Zamknęła się w małej mieścinie, skończyła tylko liceum i nigdy nie odważyła się wyjechać. Wciąż mieszkała z rodzicami. Jedyną jej nadzieją na życie podobne do tego, które wiodły jej rówieśniczki, był Krzysiek: chłopak, który przyjechał do miasteczka i podjął pracę w tej samej piekarni, co Oliwia i jej rodzice.

– Twoje życie jest smutne, Judyto – powtarzała jednak za każdym razem, kiedy się spotykały.

Obecność Krzyśka w życiu Oliwii okazała się zbawienną terapią, która z upływem czasu pozwoliła Judycie gościć przyjaciółkę u siebie. Dotąd bowiem Oliwia w ogóle nie wyjeżdżała poza granice swojego miasteczka. Dopiero ten chłopak zdołał obudzić jej pewność siebie z długiego uśpienia. Teraz próbowała tchnąć w przyjaciółkę trochę życia.

– Gdzie się podziała tamta zadziorna dziewczyna, jaką byłaś w liceum? – pytała Oliwia, nieświadoma, ile razy Judyta sama się nad tym zastanawiała. Dlaczego nie potrafiła pozbyć się balastu, jakim był dla niej Piotr? Dlaczego pozwalała mu na kłamstwa i zdrady? Czemu nie zaczęła na nowo? Czy przez osiem lat wspólnego życia aż tak uzależniła się od jego pozornej obecności? Czy to nazywała miłością? Nie, tu chodziło o coś zupełnie innego i uświadomienie sobie tej smutnej prawdy całkowicie podcięło jej skrzydła. Judyta miała trzydzieści dwa lata, żadnej bliskiej rodziny. Nie miała męża, dzieci. Zegar biologiczny tykał, a mężczyzna, z którym była związana, nagle stracił nią zainteresowanie. Jedyne, co jej pozostało, to wspomnienia i nadzieja, że Piotr w końcu dojrzeje. Tak bardzo bała się samotności…

Z chwilą, kiedy ciężkie drzwi odgrodziły ją od smrodu klatki schodowej, Judyta zamykała się dla świata. Tu, w swoim mieszkaniu, mogła rozgrzebywać ból codziennie i tak głęboko, jak tylko potrzebowała. Tym bardziej w chwilach, kiedy przebywała w jego zaciszu zupełnie sama. Kiedy woń kadzideł rozpłynęła się po pogrążonym w popołudniowym cieniu mieszkaniu, Judyta napuściła wody do wanny i odkorkowała butelkę białego wina. Zachłannie przechyliła napełniony kieliszek. Włączyła radio, z którego natychmiast popłynęła nastrojowa muzyka soul. Kolejny łyk wina i następny pozbawiały ją zmartwień. Zrzucała z siebie ubranie i tańcząc, zmierzała do łazienki.

Odprężający zapach i coraz żwawiej krążąca w jej żyłach krew wprawiały ją w przyjemny nastrój rozleniwienia i umacniały poczucie niezależności. Wtem z pokoju dobiegł do jej uszu dźwięk telefonu. Wyprostowała się, siedząc już w wannie, jakby miało to spowodować, że telefon samoczynnie trafi w jej dłonie, i słuchała jego dźwięku. Pociągnęła kolejny głęboki łyk wina i odstawiła kieliszek na podłogę. Nacierając skórę gąbką nasączoną waniliowym płynem do kąpieli, odetchnęła z ulgą, kiedy w pokoju obok zapanowała względna cisza. Ponownie osunęła się do wanny i uniósłszy ramię wysoko, wcierała w nie płyn. Nuciła przy tym This world Selah Sue. Ten kawałek słyszała poprzedniego wieczoru w „Rutynie”, dokąd wybierały się czasami po pracy z Małgosią, dlatego nie zdziwiło jej zbytnio, kiedy w jej wyobraźni natychmiast zagościło wspomnienie minionego wieczoru. Tu, w domu, puszczała wodze wyobraźni. W domu wszystko wygląda inaczej, konstatowała, kiedy leniwe dźwięki soulowej mieszanki okraszonej szorstkim głosem wokalistki przenikały ściany łazienki i dotykały jej zmysłów. Pochyliła się ponownie, sięgając po kieliszek, i drgnęła, kiedy jej rozgrzane ramię zetknęło się z chłodnym brzegiem starej żeliwnej wanny. Jęknęła i trzymając w ustach chłodny trunek, zanurzyła się ponownie. Wijąc się w rytm muzyki, zataczała dłońmi w powietrzu okręgi, przyglądając się spływającym po jej nagich przedramionach kroplom szybko stygnącej wody. Wysunęła nad powierzchnię nogę i unosząc ją wysoko, poruszała stopą, wpatrując się w mięśnie mocno zarysowujące się pod połyskującą skórą. Przełożyła w końcu nogę za wannę i zmrużyła powieki, wyobrażając sobie, że to nie jej dłonie wędrują po rozgrzanym alkoholem i kąpielą ciele. Telefon w pokoju rozdzwonił się ponownie w momencie, kiedy jej palce odnalazły drogę do rozpalonego wzgórka między udami. Nie zamierzała odbierać.

Zdążyła wsiąść do autobusu w ostatniej chwili. Opadła ciężko na wolny fotel i rzuciła plecak pod nogi. W pojeździe panował nieprzyjemny zaduch. O tej porze roku jazda środkami komunikacji miejskiej stanowiła prawdziwe wyzwanie, dlatego Judyta cieszyła się, że od mieszkania do kwiaciarni dzieliła ją zaledwie jedna wybrukowana uliczka. Wszystko miała pod ręką. Wszystko, czego potrzebowała.

Dopiero kiedy autobus wyjechał za miasto, zielona przestrzeń kładąca się szerokimi wzniesieniami serpentyn w stronę Krasiczyna odwróciła jej uwagę. Związała włosy znalezioną w kieszeni krótkich spodenek gumką i z głową opartą o zagłówek fotela rozglądała się wokół, kontemplując widoki. Kochała wypady za miasto, zieleń i otaczającą ciszę. Gęsty park pnący się wzdłuż drogi mienił się różnorodnością zieleni. Wyglądał zupełnie jak puchowa kołdra. Nieprzenikniony, gęsty i dla kogoś, kto nie wchodził pomiędzy jego wielkie stare drzewa, nieco odpychający.

Oddychała głęboko, zachłannie wciągając pachnące trawą i latem powietrze, wyciągając przy tym szyję w stronę otwartego okna. Zależało jej na zachłyśnięciu się zapachem i zapamiętaniu go. Kochała te lasy. Uwielbiała towarzyszące jej wspomnienie czasów, kiedy wyjeżdżali z tatą do Przemyśla. Najpierw szli do kościoła, potem na lody, w końcu – już w drodze powrotnej – stawali samochodem na leśnym parkingu i powoli zagłębiali się pomiędzy kolejne fałdy gęstych drzew, zupełnie jakby przedzierali się pośród porozwieszanych na balkonach prześcieradeł. Upał zostawał gdzieś z tyłu, nie mogąc wedrzeć się tam za nimi. Ten moment, kiedy chłód szerokich koron drzew kładł się lekkim i zwiewnym płaszczem na ich ramionach, sprawiał jej ogromną przyjemność. Liczyły się tylko ta chwila, ten terapeutyczny szum drzew i obezwładniająca cisza.

I wydawać by się mogło, że im bliżej była rodzinnej miejscowości, tym jej nastrój powinien się poprawiać. Działo się jednak odwrotnie. Judyta posępniała, a mrok spowijał jej myśli. Ledwo zdążyła pogodzić się ze stratą mamy, podjęła studia i znalazła sobie pracę, kiedy zmarła Eleonora, rezydentka pobliskiego Domu Seniora, jej powierniczka i przyjaciółka. Judyta coraz częściej zostawała na weekendy w Przemyślu, zamykała się w domu albo przesiadywała w parku. Dopiero gdy pogłębiająca się depresja zaczęła coraz częściej kierować jej kroki do pobliskich barów w poszukiwaniu towarzystwa i zapomnienia, z pomocą przyszedł jej tata. To podziałało na nią natychmiast. Ocknęła się z letargu wywołanego tęsknotą za odchodzącymi z jej życia najbliższymi, zapisała się na terapię i spotkała Piotra.

Na samą myśl o nim skuliła się teraz w fotelu. Rozczarowanie zaczęło szczypać pod powiekami, dlatego poprawiła się i zdecydowanym ruchem przygładziła włosy – ułożyła grubą rudą kitę na ramieniu i się rozejrzała.

Dojeżdżali na miejsce. Słońce zalewało ulicę popołudniowymi promieniami, a gorące powietrze wdzierało się do nosa zapachem rozgrzanego asfaltu. Judyta wysiadła z autobusu i przerzuciła przez ramię torbę. Unikała patrzenia w kierunku ostatniego domu przy Czarującym Zakątku. Skręciła w lewo, przecinając główną ulicę, i skierowała się na cmentarz mieszczący się przy lesie. Mogła oczywiście przejść koło rodzinnego domu, ale nie chciała tego. Zarówno opieka taty, jak i wsparcie, którego dostarczyły jej spotkania w poradni psychologicznej, nie miały aż tak dużej mocy sprawczej, by wspomóc świadome stawianie czoła przeszłości. Judyta zdecydowanie wolała obejść okolicę domu niż przechodzić obok niego. Tym bardziej teraz, kiedy od kilku już miesięcy stał on zupełnie pusty.

Szła ulicą z opuszczoną głową, a torba ciążyła jej w upale. Obok przemknął jakiś samochód. Nie mogła dostrzec kierowcy, szyby w aucie były przyciemnione. Przejeżdżając obok niej, auto zwolniło nieznacznie, jednak kierowca musiał zmienić zdanie w ostatniej chwili.

Dotarła w końcu do cmentarza. Już przy jego bramie poczuła przyjemny chłód i znajome uczucie bezpieczeństwa. Doskonale zdawała sobie sprawę, że dopuszczenie go do głosu było błędem, ponieważ spoczywający na cmentarzu rodzice nie mogli zapewnić jej żadnego, nawet najmniejszego wsparcia, a jej uległość wobec tej potrzeby kłóciła się z założeniami odbytej terapii. Jednak ta namiastka normalności pozwalała jej na zachowanie resztek swobody. Każdy przecież odczuwa potrzebę bliskości z kimś, komu ufa, kto nigdy go nie zawiódł. W przypadku Judyty takimi ludźmi byli jej rodzice.

Kupiła dwa znicze i zerknęła jeszcze raz przez ramię. Ten sam samochód przemierzał ulicę koło cmentarza już kolejny raz. Jakiś dupek bez zajęcia, pomyślała i zniknęła pośród starych grobowców ustawionych w równych rzędach. Lubiła przebywać w tym miejscu. Czuła tu tę dziwną boską moc. Czasami zdarzało jej się rozmawiać w myślach ze spoczywającymi w grobach ludźmi. Bo według niej to wciąż byli ludzie. Nie traktowała zmarłych jak pustych ciał, tak było jej łatwiej. Dzięki temu nie zastanawiała się nad marniejącą powłoką, lecz skupiała się na wnętrzu. Tam wciąż byli ludzie…

Usiadła na niewielkiej ławeczce wkopanej w ziemię przed małym nagrobkiem, niknącym pośród otaczających go starych grobów. Chwilę zajęło jej zbudowanie nastroju, potem było już dobrze. Po policzkach popłynęły łzy, żal wydzierał się z gardła dławiącym szlochem, a ściskany w dłoniach znicz tlił się chybotliwym płomykiem. Dopiero dźwięk dzwoniącego telefonu uwolnił Judytę od oskarżeń. Wyrzucała sobie, że to jej ignorancja doprowadziła do śmierci taty. Kiedy bowiem on podupadł na zdrowiu i jej potrzebował, Judyta leczyła się z depresji. O śmierć mamy obwiniała natomiast swoje młodzieńcze fascynacje. Była odpowiedzialna za całe zło, które dotknęło jej rodzinę i pozbawiło ją oparcia w tak krótkim czasie. Może postępowanie Piotra również było dowodem na jej niedoskonałość i przekleństwo? Przyciągała zło, fascynowała się nim i zachłyśnięta, przestała zwracać uwagę na to, co w życiu było najistotniejsze! Tak myślała, chlipiąc na ławce. Najpierw Paweł, który wprowadził ją w świat dorosłości, obudził fascynację ciałem i zapewniał o jej niepowtarzalności i wyjątkowości. Potem Szymon, gotów pójść za nią wszędzie za odrobinę uwagi. Obydwaj pozwolili jej uwierzyć, że jest wyjątkowa, pielęgnowali jej pewność siebie i hołubili zdecydowanie… a potem nagle zniknęli z jej życia, pozostawiając ją samą! Piotr nijak nie przypominał Judycie pierwszych i jedynych mężczyzn, których kochała z tym szaleńczym, młodzieńczym zapałem. On był taki, jak ona kiedyś… Kiedy jeszcze wydawało się jej, że nic na świecie nie potrafi jej zniszczyć i pozbawić przyjemności płynącej z czerpania z życia garściami. I tu nastąpiło rozczarowanie, które bardzo szybko miało zweryfikować podejście Judyty do życia, a potem przyszła śmierć mamy, Eleonory, a w końcu taty. Świat pozbawił ją miłości Szymona i zainteresowania Pawła, a w zamian dał ignorującego ją i jej potrzeby Piotra. Czas na znalezienie kogoś, kto rozumiałby jej pragnienia i się z nimi liczył, przeminął.

Telefon zadzwonił ponownie. Judyta drgnęła, a potem zaczęła wyszarpywać go z kieszeni ciasnych dżinsowych spodenek.

– Halo? – sapnęła, wycierając nos wierzchem dłoni.

– Czemu płaczesz? – W słuchawce zabrzmiał dźwięczny głos Oliwii.

– Jestem na cmentarzu i się rozczuliłam.

– Po co szłaś tam sama? Wybrałabym się z tobą i nie pozwoliłabym ci na rozczulanie. Czekaj, podjadę po ciebie.

– Nie trzeba, Oli, dojdę, spokojnie – zaoponowała.

– Zatrzymaj Szymona. Pisał mi właśnie, że chyba cię widział idącą na cmentarz. On cię podrzuci, co?

– Czarne BMW z przyciemnionymi szybami?

– Uhm. Wrócił do domu przed tygodniem.

– Przyjedź po mnie w takim razie. Nie jestem gotowa na spotkanie z nim – odparła Judyta i poczuła się jeszcze gorzej niż przed chwilą.

– Nie chcesz z nim rozmawiać? – drążyła Oliwia, kiedy drzwi za Judytą się zatrzasnęły, a samochód ruszył powoli spod bramy cmentarza.

– Nie jestem dziś w nastroju. Na długo przyjechał?

Świadomość, że gdzieś zupełnie blisko niej znajdował się Szymon, wydawała się Judycie bardzo przyjemna, choć wiedziała, że to tylko jej kolejne wyobrażenie. To, co połączyło ich w klasie maturalnej, już dawno zgasło. Szymon wyjechał na studia do Anglii i tam się ożenił. Tylko czasami przyjeżdżał do Polski w odwiedziny do swoich rodziców. Zawsze sam, nigdy nie było z nim jego żony.

– Podobno na dłużej. Nie pytałam. Coś mu się w małżeństwie nie układa, tak mówiła jego mama, kiedy spotkała się z moją. Zmienił się. Trochę schudł, włosy mu urosły. Teraz ma dłuższe niż ty. I brodaty jest. Taka moda, faceci zapuszczają włosy i brody. Mnie się to nie podoba. Lubię gładkie twarze i szorstką szczecinę na głowie. Choć jego tatuaże są imponujące. Ma wydziarane obydwa rękawy, wiesz?

– Nie, nie wiedziałam. Nie widziałam go od lat – odparła smutno. W jej pamięci Szymon wciąż był tym samym dziewiętnastoletnim chłopakiem z trochę przydługimi włosami w kolorze piasku. Jej serce drgnęło na wspomnienie jego długich, muskularnych ramion.

– Może zadzwonię po niego? Spotkamy się w pizzerii, masz ochotę?

– Oli, błagam. Po tylu latach? On pewnie wygląda jak chłopak z Instagrama, a ja jak jakaś klucha. Po co mi to? Poza tym on ma żonę, ja Piotra. Będzie niezręcznie.

– Jemu się nie układa, twój związek to kompletna porażka. A łączyło was kiedyś coś wyjątkowego.

– Coś i kiedyś, Oliwko. Daj spokój – ucięła Judyta i odwróciła głowę, nie chcąc patrzeć na rodzinny dom, który właśnie mijały.

II

Judyta została u Oliwii do niedzieli. Towarzystwo przyjaciółki naładowało ją optymizmem i na chwilę oczyściło głowę z towarzyszących na co dzień rozterek. Ilekroć się spotykały, Judyta wracała do życia. Była promienna i gotowa podjąć tę najważniejszą w jej życiu decyzję – pozbyć się ze swojego otoczenia Piotra. Kiedy widziała, z jakim uczuciem traktował Oliwkę jej narzeczony, zaczynała wierzyć, że i ona wciąż może znaleźć kogoś takiego, dla kogo będzie znaczyła więcej niż wyprana bielizna i ugotowany obiad.

– Moja kochana, pogoń tego popaprańca, a zobaczysz, że życie nabierze zupełnie innych kolorów. Skąd w tobie tyle zwątpienia? – pytała Oliwia, przytulając się mocno do przyjaciółki. – Nie możesz do końca życia mieć pod górkę. Uwierz mi. Zresztą słyszałaś moją mamę, ona teraz znalazła sobie nowe hobby, stąd te ciągłe przypowieści i pogadanki. – Roześmiała się głośno. – Jeśli smutek panuje w twoim sercu, na zewnątrz też będzie królował. Jeśli zrobisz porządek w życiu, pogonisz tego dziada, zrobisz miejsce dla kogoś wartościowego.

– To brzmi logicznie – odparła Judyta, przytakując. Naprawdę tak myślała. Chciała posprzątać, ale bała się, że gdzieś w sensie zdań wygłaszanych przez mamę Oliwii znajduje się szczelina skupiająca całą niepewność i złą energię, która jakimś trafem, niekoniecznie szczęśliwym, znajdzie do niej drogę i ją pochłonie.

– No właśnie! – Oliwia cmoknęła ją w oba policzki. – Jedzie twój autobus. Pakuj się i daj znać, czy dojechałaś szczęśliwie. I pamiętaj – krzyknęła w ślad za znikającą wewnątrz pustego pojazdu Judytą – za dwa tygodnie świętujemy urodziny mojej mamy! W sobotę wieczorem. – Pochyliła głowę, upewniając się, że ta informacja dotarła do Judyty, i cofnęła się, machając i posyłając całusy.

– Kocham cię, Oli…

Judyta usiadła przy oknie i skrzyżowała kciuk z palcem wskazującym. Całą drogę powrotną wyobrażała sobie swoją rozmowę z Piotrem. Serce łomotało jej w piersi, kiedy przypominała sobie o znalezionych w jego telefonie esemesach z nieznanych jej numerów. Nadawcy – a raczej nadawczynie – zapewniali – czy raczej zapewniały – w nich Piotra o tym, jak niepowtarzalny był ubiegłej nocy. Zadrżała ze złości. Tak dawno przestała widzieć w nim kochanka!

Wysiadła z autobusu i przecięła ulicę Jagiellońską. Miasto, mimo zmroku, wciąż tętniło życiem, co ją przytłoczyło. Zarzuciła torbę i pospiesznie ruszyła w stronę domu. Liczni turyści, zalewający latem Przemyśl, wałęsali się bez celu. Niektórzy z dziećmi, zawsze jednak z komicznie zadartymi głowami bądź wysoko uniesionymi rękami, wskazywali bogato zdobione kamienice starego Rynku. Przyglądała im się z zainteresowaniem. Coś, co wzbudzało w nich ten nieskrywany zachwyt, było jej codziennością. W końcu dotarła do ulicy Serbańskiej, przy której mieszkała. Zacisnęła dłoń na chłodnej metalowej klamce drzwi prowadzących do podwórza. Tam z pewnością poczuje się swobodniej.

Szarpnęła klamkę i zatrzasnęła drzwi za sobą. Dla pewności oparła się plecami o ich nierówną powierzchnię. Zimne, powyginane kraty w witrażowym świetliku porażały chłodem rozpaloną skórę. Znajoma woń uderzyła w nos natychmiast, zaciskając jej gardło. Latem ten zapach bywał po prostu nie do zniesienia, mimo że przywykła do jego obecności. Wspięła się po trzech stopniach, ostrożnie stawiając stopy na pokruszonej i wytartej pośrodku każdego stopnia posadzce. Jej ornamentowa wręcz faktura musiała stanowić niegdyś kluczowy element wystroju tej wąskiej, starej klatki schodowej. Trzy zniszczone metalowe kosze na śmieci, ustawione tuż obok drewnianych drzwi prowadzących do środka kamienicy, psuły do reszty wizerunek tego wnętrza. Obdrapane ściany ukazywały kolejno wyblakłe warstwy, jakimi pokrywano je przez kilkadziesiąt ostatnich lat. Klatka schodowa wyglądała okropnie.

Wtem Judyta usłyszała drapanie dobiegające zza drzwi prowadzących do podwórza. Pokręciła niezadowolona głową, kierując się w stronę, skąd dobiegał ów dźwięk. Pchnęła drzwi i ujrzała kota sąsiadki, który czmychnął, z piskiem przebiegając pomiędzy jej nogami. Biedne, stetryczałe zwierzę podobnie jak jego właścicielka nigdy nie opuszczało domu, wymykało się jedynie na balkon mieszczący się po wewnętrznej stronie kamienicy, który tworzył wespół z innymi balkonami coś na wzór starych podwórzy. Wszystkie zwierzęta, które tu trafiały, załatwiały swoje potrzeby właśnie w tym podwórzu, pozbawionym trawnika, zieleni i nadziei. Dlatego wokół panował ten przykry zapach, a same zwierzęta – bywało, że zapomniane przez swych właścicieli bądź świadomie wypuszczane na zewnątrz w tym celu – pozostawały zamknięte na podwórzu i toczyły tam zacięte batalie, często do późnych godzin nocnych. Dopiero gdy któryś z sąsiadów, znudzony dobiegającym z podwórza wrzaskiem kotów bądź ujadaniem psów, zbiegał po schodach, by uchylić drzwi, w kamienicy zapadała zbawienna cisza.

Judyta zerknęła przezornie w głąb podwórza, chcąc się upewnić, czy żadne ze zwierząt nie zostanie uwięzione tam na noc. Z najniżej umieszczonych okien dobiegł jej uszu dźwięk włączonego telewizora. Kowalski spod trójki oglądał mecz. Przez uchylone drzwi balkonowe słychać było jego ciężki kaszel i głośno bulgoczące w gardle przekleństwa. Wyszła na podwórze po cichu i stanąwszy na środku, zadarła głowę. Będąc dzieckiem, zawsze wyobrażała sobie podobne miejsca. Uznała, że gdyby wychowywała się w takiej kamienicy, z pewnością uwielbiałaby przychodzić tu z koleżankami. Bawiłyby się na stojącym pod ścianą trzepaku, którego powyginane pręty sterczały teraz niebezpiecznie i odstraszały nawet najodważniejsze dzieci. Zakręciła się kilkakrotnie wokół własnej osi. Piękne czekoladowe niebo połyskiwało jasnymi cekinami gwiazd.

Z przeciwległego rogu dobiegł ją dźwięk szurania. Odwróciła się natychmiast, czując lekki dreszcz lęku. Po chwili zza ustawionych pod ścianą starych, pokrytych pleśnią i roztaczających nieprzyjemny zapach zgnilizny mebli wybiegł kolejny kot. Nie znała tego zwierzęcia. Musiało zabłąkać się tu i widząc ją, wybiegło przestraszone, przemykając z sykiem tuż pod balkonami i omijając Judytę szerokim łukiem.

– No, strzelaj, niemroto jedna, do kurwy nędzy!

Judyta aż podskoczyła na dźwięk bulgoczącego wrzasku Kowalskiego i pospiesznie zatrzasnęła za sobą drzwi do podwórza.

Dopiero kiedy dotarła na drugie, ostatnie piętro swojej kamienicy, do najdalej odsuniętego w stronę szczytu mieszkania, poczuła się bezpiecznie. Zawsze pilnowała, by zamknąć za sobą drzwi, przekręcała wszystkie trzy zamki, jakie zamontował Piotr, i zaciągała zasuwę. Nieraz zdarzało się, że któryś z pijanych sąsiadów mylił się i próbował wejść do środka. Zdecydowanie wolała unikać podobnych sytuacji, dlatego upewniała się po kilkakroć, czy drzwi do jej azylu są zamknięte.

– Gdzie ty byłaś cały dzień? – Od drzwi powitał ją oschły głos Piotra. Siedział w kuchni i jadł resztki obiadu, który w piątek schowała do lodówki. – Nie ma nic do jedzenia?

– Byłam u Oliwii.

– Pisałem.

– Nie zauważyłam. Skoro tęskniłeś, trzeba było zadzwonić.

Piotr zawiesił na niej spojrzenie i wymierzył palcem w jej kierunku.

– Zawsze, kiedy wracasz od niej, jesteś jakoś bojowo nastawiona. To mi się nie podoba.

– Naprawdę? A może chcesz wiedzieć, co mnie się nie podoba? – zapytała buńczucznie i oparła się o futrynę drzwi prowadzących do kuchni. Torba zsunęła jej się z ramienia i upadła u jej stóp. Judyta stała tak naprzeciw niego, siedzącego przy stole i wydłubującego z resztek zapiekanki kiełbasę, której nie lubił. Wygląda żałośnie, uznała. On zaś przestał przeżuwać i zmrużył powieki. Judyta pomyślała, że nastał chyba ten długo wyczekiwany moment, kiedy skonfrontują się i obydwoje uznają, że dłużej mieszkać ze sobą nie powinni.

– Wiesz co? – zaczął Piotr niepewnie, wciąż oceniając postawę Judyty. – Podobasz mi się taka zbuntowana. Prawdziwa kocica z ciebie. Jak spędziłaś weekend? – Podniósł się i opłukał ręce w zlewie. Osuszył je białą ściereczką, którą następnie cisnął na blat stojącego pod oknem stolika. Mijając zawiedzioną partnerkę, pochylił się i cmoknął ją w policzek. Pachniał swoim płynem do kąpieli, co zauważyła niepocieszona. Nie zdołała ocenić, jakich perfum używała kobieta, z którą tym razem spędził weekend.

Wyszła za nim do salonu i sięgnęła po kadzidełko. Umieściła je w stojaku i patrzyła, jak jasny dym rozchodzi się po pokoju, oczyszczając ich nosy z nieprzyjemnego zapachu panującego na klatce.

Opadła zmęczona na kanapę stojącą nieopodal okien wychodzących na ulicę. Podkurczyła nogi i oparła brodę na kolanach, obejmując ramiona dłońmi. Przez uchylone okna sączyły się chłodne wieczorne powietrze i przyciszone dźwięki muzyki. Przyjemny zapach zapalonego kadzidełka unosił się pomiędzy kwiatami porozstawianymi na parapecie i na półkach, pomiędzy książkami. Miała ich w mieszkaniu wiele – przecież kochała kwiaty. Dzięki roślinom i książkom Judyta stworzyła sobie swój świat: bezpieczny, przewidywalny i pozbawiony nieprzyjemnych zwrotów akcji. Posiedziała tak chwilę, po czym wzięła kąpiel i zrelaksowana stanęła przy oknie, owinięta jedynie dużym szlafrokiem taty, który wisiał w jej łazience. Delektowała się przyjemnym dotykiem materiału, który przypominał jej ojca. Chłodne krople wody spływały po jej plecach i nogach, przynosząc ulgę w panującym upale. Oparła głowę o ścianę i skryta za delikatną firaną, przyglądała się spacerującym jeszcze o tej porze ludziom. Przyjemne, żółtawe światło latarni nadawało starej uliczce niesamowity klimat. Judyta często przyglądała się ludziom zza firanki. Śledziła ich emocje i zachowania z zazdrością, a czasem nawet rozpaczą. Niewidzialna, nietykalna. Nie zwracała nawet uwagi na siedzącego przy stole Piotra. Czuła jedynie jego obecność. Sięgnęła po kieliszek i nalała sobie lampkę wina.

– Nalejesz i dla mnie? – zapytał miękkim głosem, co ją zmroziło. Sięgnęła po drugi kieliszek, napełniła go i postawiła przed nim, po czym wyszła do sypialni. Sięgnęła jeszcze bieliznę ze stojącej w przedpokoju komody i zrzuciła szlafrok na podłogę. Chciała tylko położyć się i usnąć. Wtedy też poczuła ciepłe dłonie Piotra obejmujące ją od tyłu w talii.

– Co robisz? – szepnęła zaskoczona i próbowała gwałtownie się od niego odsunąć. Nie zdołała jednak wyrwać się z silnych objęć. Pospiesznie zaczęła wciągać koszulkę przez głowę, ale wyrwał ją z jej rąk i odrzucił na łóżko.

– Jesteś taka piękna. Głupio mi, że poświęcam ci tak mało czasu. Te ciągłe wyjazdy, moja praca… – Chłodne powietrze drażniło jej skórę, podczas gdy w głowie zapanował kompletny bałagan.

– Piotrek, co ty robisz? – Starała się uwolnić z jego uścisku. Opierała się czułym muśnięciom jego dłoni, co nie było proste, zważywszy, że była naga.

– Wynagrodzę ci to wszystko, Judytko.

Odwrócił ją przodem do siebie i najpierw odsunął odrobinę, by się jej przyjrzeć, a potem, mrucząc przy tym głośno, przyciągnął kobietę do siebie, podtrzymując ją za pośladki.

– Co się z nami stało? W którym momencie się pogubiliśmy?

Judyta już otwierała usta, żeby mu odpowiedzieć, ale powstrzymał ją, przysysając się do niej. Siłą wdarł się w jej usta językiem i przytrzymując tył jej głowy, przyciskał ją mocno do siebie. Myślała wtedy tylko o jednym, odwracając myśli od bieżących zdarzeń. Jak niewiele musiała znaczyć dla Piotra, skoro gotów był jej dotykać, całować ją i aż bała się pomyśleć, co jeszcze, podczas gdy… Te wszystkie kobiety przed nią… Czuła się jak toaleta publiczna, jakby wszystkie jego kochanki dotykały jej teraz, jakby to one wsuwały języki w jej usta. Zrobiło jej się niedobrze. Oparła dłonie na ramionach Piotra i wbiła w nie mocno paznokcie. Włożyła całą swoją siłę i przepełniającą ją niechęć w to, by oswobodzić się z jego brudnych objęć. I kiedy już jej się wydawało, że koszmar się zakończy, Piotr oblizał usta i popchnął ją na łóżko.

– Podobasz mi się taka. Gdzie ja miałem oczy… – Znowu zaczął snuć swoje puste domysły, równocześnie przytrzymując ją za kolano i nie pozwalając uciec. Zsunął spodnie od dresu. Ku rozpaczy Judyty nic pod nimi nie miał.

– Piotrek, proszę cię, zostaw mnie. Ja nie chcę… – zaryzykowała.

– Judytko, tak dawno się nie kochaliśmy. Czego nie chcesz?

Nie czekał jednak na odpowiedź. Rozwarł jej kolana szeroko, jakby opór nie stanowił dla niego najmniejszej przeszkody, i wsunął się pomiędzy nie. Judycie przemknęło przez myśl niepokojące spostrzeżenie.

Kobieta, która stoi w obliczu gwałtu, ma naprawdę niewielkie szansę na oswobodzenie.

Piotr ujął prężący się członek w dłoń i poruszając nią w górę i w dół, napawał się widokiem leżącej pod nim kobiety. Doskonale zdawał sobie sprawę z powodów, dla których nie chciała się z nim kochać. Nie był przecież idiotą. Już dawno zauważył, że zaczęła się zachowywać inaczej. Była wobec niego oschła i niechętna. To drugie akurat mu nie przeszkadzało. Nasycił się nią, właściwie nawet znudził. Nie podobało mu się już, że lubiła dominować. To on był samcem i jemu należał się ten przywilej. Choć w głębi duszy było mu jej żal, nie zastanawiał się długo. Musiał mieć mieszkanie, a był zbyt leniwy, by szukać kogoś nowego i poświęcać mu czas i uwagę, żeby uwić sobie spokojne gniazdko. Zbyt wiele energii i czasu kosztowałoby go nawiązywanie nowej relacji, której zresztą wcale nie chciał. Liczyły się praca i swoboda. Przecież ten stan nie będzie trwał wiecznie, nie zawsze będzie zajmował stanowisko przedstawiciela handlowego i wykorzystywał swój wrodzony wdzięk, by przekonywać chętne klientki do oferowanych produktów. A podobały mu się spotkania z nimi; łączyły się z wieloma dodatkowymi korzyściami. Dlaczego zatem nie miał z tego czerpać?

Biedna Judyta. Choć jej ciało wciąż wyglądało imponująco, nie potrafiła już rozgrzać go tak, jak jeszcze kilka lat temu. Musiał sobie pomóc. Patrzył na jej przerażoną twarz i chyba nawet trochę go to podniecało. Przez głowę przeszła mu myśl, że mógłby ją skrzywdzić. Podniecające byłoby patrzenie na jej przerażenie i bezradność. Jego twarda i nieustępliwa Judyta! Zaśmiał się w duchu…

Pobudzony tą myślą, chwycił obiema rękami jej uda i rozłożył je szeroko.

– Proszę cię, Piotrek, proszę. Nie rób tego – jęczała, leżąc pod nim i szarpiąc się na boki. Ależ miał ochotę ją uderzyć. Walczył ze sobą, powstrzymując się. Tego Judyta z pewnością nie lubiła, za takie gierki gotowa była wyrzucić go z domu. Uśmiechnął się pod nosem, starając się nadać swojej twarzy przyjazny wyraz.

– Moja kochana Judyto… Tak bardzo cię pragnę… – stęknął, czując, jak jej wilgoć obejmuje go i pochłania. Była taka ciasna i miękka. Kołysząc się nad nią, złożył sobie obietnicę, że poświęci jej kilka najbliższych weekendów, chcąc odwrócić jej uwagę od pomysłu rozstania.

Kiedy wszedł w nią, zrezygnowana przestała się szamotać. Straciła nadzieję na uwolnienie się od jego ciężaru. Jedyne, czego pragnęła, czując rytmiczne uderzenia jego ciała, to wziąć znowu kąpiel i zapomnieć.

Oczekiwała, że poranek przyniesie jej ulgę. Działo się tak za każdym razem, kiedy wieczorami wywlekała na światło dzienne przygnębienie, upokorzenie i samotność jątrzące jej życie jak choroba. Tym razem śmiało dołożyła do całego zastępu przykrych doświadczeń jeszcze jedno – gwałt. Kiedy leżała w łóżku, nie ruszając się i oddychając ostrożnie, jak najciszej, żeby nie zbudzić śpiącego obok Piotrka, walczyła ze sobą, by nie poderwać się i nie wykrzyczeć mu w twarz, jak bardzo ją krzywdził. Usilnie próbowała skupić myśli na czymś innym. Pomyślała o dwóch dniach spędzonych u Oliwki, przeniosła się do kwiaciarni, która była jej spełnionym marzeniem. Nie jesteś sama, myślała. Są na świecie ludzie, którym twój los nie pozostaje obojętny.

Kiedy w końcu zmusiła swoje ciało do podniesienia się z łóżka, nie miała odwagi spojrzeć na mężczyznę, który poprzedniego dnia wykorzystał to, że miał nad nią przewagę. Po cichu wyszła do łazienki i wzięła jeszcze raz prysznic, czerpiąc nieopisaną przyjemność z tarcia skóry wilgotną gąbką. Dopiero kiedy jej ciało się zaróżowiło, a skóra piekła, Judyta uznała, że zmyła z siebie brud związany z dotykiem Piotrka.

– Muszę to skończyć – szeptała, wychodząc z domu.

Zwykle po wieczorach spędzanych z nim w mieszkaniu poranki były dla Judyty darem. Każdy promień słońca kradnący ostatni sen przynosił radość, zapach z klatki schodowej stawał się znośny, a kolejka w kawiarni, gdzie zawsze kupowała kawę w drodze do pracy, nie była stratą czasu. Podbudowana, z nowymi nadziejami, a przede wszystkim przekonana o słuszności swoich postanowień, Judyta zaczynała kolejny tydzień. Tym razem było jednak inaczej. Wszystko ją przytłaczało. Plączący się ulicami turyści, ich głośne uwagi i śmiech przyprawiały ją o mdłości. Obściskujące się pary i ich beztroskie rozmowy wytrącały ją z równowagi, a w jej głowie tliło się nieodparte pragnienie, by wrócić do domu, zamknąć za sobą drzwi i zatopić się w rozkosznym niebycie. Ale tam również nie znalazłaby tym razem spokoju. W mieszkaniu był przecież on.

Zajrzała do kawiarni i zmełła przekleństwo, widząc kilka osób ustawionych w kolejce. Postanowiła nie czekać i ruszyła przed siebie, wymachując niewielką torebką. Chciało jej się płakać. Machinalnie sięgnęła po telefon. Musiała zadzwonić do Oliwii, opowiedzieć o tym, co jej zrobił. Wiedziała, że słowa przyjaciółki zmobilizują ją do podjęcia drastycznych i natychmiastowych kroków… Ale było jej wstyd. Gardło ścisnęło się jeszcze bardziej, a oczy zapiekły pod powiekami, jednak zdołała zdusić w sobie i tę słabość. Nauczyła się tego. Wybrała numer Oliwii i zwolniła nieco kroku. Głucho brzmiący sygnał zdawał się wbijać w jej mózg z każdym kolejnym dźwiękiem. Przegrała. Kolejny raz przegrała. Zakończyła połączenie i ponownie wybrała numer. Bezskutecznie. Smutna i rozczarowana weszła do kwiaciarni, gdzie już od progu witała ją uśmiechnięta i tryskająca optymizmem Małgosia.

W ciągu dnia jeszcze kilkakrotnie próbowała dodzwonić się do przyjaciółki. Za każdym razem obiecywała sobie, że to już ostatni raz, że nie będzie zawracała jej głowy swoimi problemami, ale po chwili dzwoniła ponownie. Bardzo potrzebowała rozmowy z Oli.

– Co się stało, Judytko? – dociekała zaniepokojona Małgosia.

Judyta nie chciała opowiadać jej o tym, czego doświadczyła. Odbierała siebie jak kogoś brudnego, kto samą obecnością kaleczy delikatną i czystą Gosię. Ale milczenie i ciągłe wspominanie wieczornego zajścia krzywdziło z kolei ją – za każdym razem, kiedy o nim pomyślała.

Odłożyła rozłożyste liście aralii, które spryskiwała nabłyszczaczem, i skuliła ramiona.

– Wczoraj wieczorem Piotr mnie zgwałcił – zdecydowała się wyznać. – Prosiłam, żeby mnie zostawił, mówiłam, że nie chcę. Jestem pewna, że byłam przekonująca, nie mógł odczytać mojego oporu inaczej. A jednak to zrobił. – Unikając spojrzenia przyjaciółki, usiadła na krawędzi kanapy i po prostu się rozpłakała.

– Zaparzę ci melisy. – Małgosia poderwała się ze stołeczka pod oknem, na którym miała zwyczaj siadać, i truchtem popędziła na zaplecze. Nożyczki leżące dotąd na jej kolanach z łoskotem spadły na posadzkę.

Po chwili przed wciąż płaczącą Judytą stała szklanka z parującym naparem, a Małgosia siedziała ze skrzyżowanymi stopami na podłodze i podawała jej chusteczki.

– Musisz go wyrzucić z domu. Tak dalej być nie może.

– Wiem, że powinnam. Wiem, że to jedyne wyjście, ale nie mam pojęcia, jak to zrobić. Nie potrafię…

– Judyta, to był gwałt! Takie rzeczy nie zdarzają się w normalnych związkach. Nawet jeśli ten łobuz się wywinie, a pewnie zdoła…

– Ja nie zamierzam tego nigdzie zgłaszać! – pisnęła Judyta, przestraszona pomysłem przyjaciółki.

– Właśnie o tym mówię. Wygoń go! Każ mu się spakować i wynieść, natychmiast! On żeruje na tobie i twoim lęku przed samotnością. Nie widzisz tego, kochanie?

– Jak ja mam to zrobić? – Zrezygnowana Judyta rozłożyła wstrząsane płaczem ramiona.

– Czy ty mnie pytasz o radę? – Głos dziewczyny brzmiał kojąco, niewinnie.

– Oczywiście. Jak miałoby być inaczej? – Potrząsnęła głową zaskoczona.

Małgosia podniosła się z podłogi, zebrała rozrzucone przez Judytę liście i wstawiła je do wazonu, po czym usiadła obok niej i nieśmiało spojrzała jej w twarz. Westchnęła.