Niesamowicie klimatyczny thriller z atmosferą tak gęstą, że można ją kroić nożem. Jeśli macie ochotę wraz z Tomem i Frankie spędzić najstraszniejsze wakacje w życiu – ta książka jest właśnie dla Was.
Marta Sarnecka
instagram.com/bookholiczka_poleca
Gęsta, złowieszcza atmosfera, paranormalne zjawiska i fabuła przywodząca na myśl horrory schyłku ubiegłego wieku. Głusza to thriller w starym dobrym stylu. Odrobina Kinga, szczypta Mastertona, okraszona tak typowym dla współczesnych przedstawicieli gatunku, psychologicznym sznytem. To pozycja, która nie zawiedzie miłośników powieści grozy.
Małgorzata Tinc
ladymargot.pl
Ten thriller to pułapka zarówno dla czytelników, jak i jego bohaterów. Ośrodek wczasowy z mrocznym wątkiem w swojej historii? To nie wróży nic dobrego! Mnóstwo niepokoju, suspensu i zaskoczeń. To trzeba przeczytać!
Paula Sieczko
instagram.com/ruderecenzuje
Założę się, że po pobycie w Płytkich Zdrojach nie wystawilibyście ośrodkowi pozytywnej oceny na którymś z popularnych portali turystycznych. Samej Głuszy należy się natomiast najwyższa nota! To powieść, która zabierze Was w mroczną, ale też niepozbawioną humoru podróż w głąb posępnego lasu, który skrywa wiele tajemnic. Odważycie się je odkryć?
Joanna Wójciak
instagram.com/zupa.czyta
Wstrząsająco dobra historia. W tej fabule odnajdziesz wszystko to, co zawsze Cię przerażało. Mroczne postaci, obezwładniający strach, tajemnicze wspomnienia i wydarzenia mrożące krew w żyłach… Pochłonie Cię bez reszty. Gorąco polecam!
Natalia Miśkowiec
instagram.com/prostymislowami
Myślę, że sam Stephen King nie powstydziłby się takiej książki. Głusza mrozi krew w żyłach od pierwszych stron, a z biegiem wydarzeń niepokój tylko narasta, nie dając czytelnikowi ani chwili na złapanie oddechu. Powieść grozy i thriller psychologiczny w jednym. Mistrzostwo.
Tomasz Maj
instagram.com/tomekandbooks
Idealnie dopracowany, mroczny thriller, który niejednokrotnie przyprawiał mnie o dreszcze. Całą lekturę czułam się tak, jakbym była w środku niepokojącej głuszy razem z bohaterami. Jedno jest pewne – w najbliższym czasie nie wybiorę się do lasu…
Pamela Olejniczak
instagram.com/polish.bookstore
Zakończenie tej historii wbiło mnie w fotel i wywołało ciary na całym ciele. Mroczna, klimatyczna i intrygująca już od pierwszej strony. Absolutnie nieodkładalna. Polecam!
Joanna Ćwiertka
instagram.com/panda_zksiazka_
Sięgając po thriller, oczekuję napięcia, manipulacji i wielu znaków zapytania. Głusza dała mi dużo więcej. Od gęsiej skórki na rękach, po strach przed wejściem do lasu. Jestem pewna, że tak jak u mnie, również i u Was, ta książka wywoła mnóstwo emocji.
Anna Linka
instagram.com/zlakarma
Zwyczajny wyjazd, chęć odpoczynku od zgiełku i codziennych spraw. Czy taki obraz może przekształcić się w prawdziwy koszmar? Polecam z całego, zakochanego w mroku, serca.
Marta Dobrzyńska
instagram.com/misera_ble
Tytuł oryginału: The Hollows
Projekt okładki: Mariusz Banachowicz
Redakcja: Malwina Kozłowska
Redaktor prowadzący: Mariola Hajnus
Redakcja techniczna: Grzegorz Włodek/
Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski
Korekta: Lilianna Mieszczańska, Monika Łobodzińska-Pietruś
Fotografia wykorzystana na okładce © Jr Korpa/Unsplash
Niniejsza powieść jest fikcją. Wszystkie nazwy, imiona i nazwiska, miejsca i organizacje są wytworem wyobraźni autora lub użyte zostały w kontekście fikcyjnym. Podobieństwo do osób żyjących bądź zmarłych oraz autentycznych wydarzeń jest czysto przypadkowe.
Text copyright © 2021 by Mark Edwards. All rights reserved.
© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2022
© for the Polish translation by Agata Suchocka
ISBN 978-83-287-2200-2
Warszawskie Wydawnictwo Literackie
MUZA SA
Wydanie I
Warszawa 2022
– fragment –
CZĘŚĆ PIERWSZA
ROZDZIAŁ 1
SOBOTA
WITAMY W PŁYTKICH ZDROJACH.
Do znaku ustawionego tuż przy wjeździe do kurorciku przywiązano kilka balonów wypełnionych helem. Obijały się o siebie obojętnie, poruszane lekką bryzą, jakby zamierzały się uwolnić i odlecieć w siną dal, hen, ponad wierzchołki drzew, ale nie mogły się zebrać w sobie, żeby to uczynić.
Obok budynku recepcji widniał kolejny znak, informujący o tym, że trwa właśnie TYDZIEŃ OTWARCIA. Zaparkowałem nieopodal i wszedłem do środka, by odebrać nasze klucze. Za ladą stały dwie osoby: wielki facet i chuda kobieta. Mężczyzna, na oko trzydziestopięcioletni, skinął na mnie. Miał na sobie czerwoną koszulkę polo, która opinała się na jego potężnym ciele, a guzik pod szyją wyglądał tak, jakby miał lada moment wystrzelić komuś w oko. Spojrzałem na plakietkę, która informowała, że nazywa się Greg Quinn i jest tu kierownikiem.
Wręczyłem mu paszport i patrzyłem, jak wstukuje moje dane do komputera paluchami grubymi jak serdelki.
– Aż z Anglii pan do nas przyjechał? – zapytał, oddając mi dokument tożsamości.
Ten przyjazd wynikał z wielu zapętlonych ze sobą czynników, ale odpowiedziałem po prostu „tak”, bo to było łatwiejsze niż wyjaśnianie.
– Hej, Vivian, słyszałaś? Pan Anderson przybył aż z Wysp Brytyjskich!
Vivian, siwowłosa kobieta, roztaczająca wokół siebie aurę osoby, z którą lepiej nie zadzierać, mruknęła coś w stylu: „To pewnie jeden z tych”, co nie miało dla mnie większego sensu. Jeden z „czych”? Pewnie się przesłyszałem.
Greg wręczył mi klucze i paczkę powitalnych gadżetów.
– Pierwszy raz w Maine? – zapytał kurtuazyjnie.
– Owszem.
– No to czujemy się połechtani! – Wyciągnął dłoń i uścisnął moją zbyt mocno. – Jeśli będziecie czegoś potrzebować, czegokolwiek, bez wahania uderzajcie do mnie albo do Vivian.
Kobieta, jakby dla potwierdzenia, mruknęła coś w stylu: „Raczej do niego”.
Kilka minut później, odtwarzając sobie w głowie dla beki szopkę z udziałem Grega i Vivian, parkowałem wynajętym wozem przed chatką z numerem czternastym, która znajdowała się na samym końcu. Nowiutka, jak zresztą wszystkie pozostałe, stała sobie pośród drzew, łypiąc na nas czystymi szybami, które połyskiwały w słońcu. To był nasz dom na kolejne dziesięć nocy.
Spojrzałem przez ramię. Frankie, moja czternastoletnia córka, wciąż drzemała, więc wysiadłem z auta i postanowiłem się rozejrzeć, zanim ją obudzę. Wciągnąłem powietrze głęboko do płuc. Było tak świeże, że natychmiast pomyślałem o zimnym piwie pod koniec ciężkiego dnia pełnego niewdzięcznych zadań – takie to było uczucie. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio tak głęboko oddychałem, pewnie minęło kilka miesięcy. Chciałem, by córka też to poczuła, więc popukałem delikatnie w szybę.
Ocknęła się dopiero, gdy otworzyłem drzwiczki. Zamrugała zdezorientowana i odgarnęła zabłąkany kosmyk włosów, który przylgnął jej do czoła.
– Jesteśmy?
– Jesteśmy! – Zadzwoniłem kluczami. – Lecisz zobaczyć do środka?
Zmrużyła oczy, patrząc na domek.
– No chyba…
W środku było idealnie. Dwie sypialenki i wspólny pokój z telewizorem, odtwarzaczem DVD i strefą kuchenną, do tego spora łazienka i druga malutka, przy moim pokoju. Taras z grillem i dużym stołem, więc mogliśmy jeść na zewnątrz. Łóżka okazały się szerokie i wygodne. Spory domek, ale pewnie nocą, w takim otoczeniu, będzie wydawał się przytulny. Sprawdziłem na mapie: lasy faktycznie okalały ośrodek wypoczynkowy ze wszystkich stron. Tylna ściana budynku prawie opierała się o gigantyczne pnie. Przepiękne miejsce.
Nawet Frankie była pod wrażeniem.
– Ale mam wielki pokój! – powiedziała, wkraczając do kuchni, gdzie rozkminiałem działanie ekspresu.
Trzymała w dłoni drogą butelkę na wodę, jakby to była jakaś maskotka. Zaczęła napełniać ją wodą z kranu czy też „z wodotrysku”, jak ostatnio mawiała.
– Fajnie, że ci się podoba – zauważyłem. – Powiedziałabyś, że tu jest w dechę?
– Tato! – Zmarszczyła się ze wstrętem. – Jesteś taki…
– W dechę?
Wydała z siebie niezrozumiały gulgot i po raz kolejny obiecałem sobie, że przestanę być „po amerykańsku” wyluzowany, by jej nie drażnić. Trochę ciężko mi było się pozbierać po tym, gdy odebrałem ją z nowego domu w Albany. Spodziewałem się małej dziewczynki, mojej córuni, a z wnętrza wyłoniła się kobietka. Piękna młoda kobieta o wspaniałych ciemnych włosach, po matce, i z piegami na nosie. Po mnie dostała orzechowe oczy, wzrost i przerwę między jedynkami. Nie widziałem jej od roku i żadne zdjęcia na Instagramie czy Facebooku nie przygotowały mnie na taką zmianę.
– Możemy zaraz pójść nad jezioro – rzuciłem. – Może zapiszemy się na jakieś rozrywki? Myślałem o łucznictwie. Wspominałem ci, że dziadek był mistrzem w tej dyscyplinie? Może odziedziczyłaś…
– Tato, wyluzuj, dobra? Dopiero przyjechaliśmy!
Snuła się po domu, strzelając fotki przestarzałym iPhone’em, który dostała od matki, robiąc głupie miny i rozkładając palce w znak zwycięstwa. Patrzyłem, jak stuka w ekran. Pewnie wybierała najbardziej udane, dodawała jakieś filtry, pucowała rzeczywistość na potrzeby mediów społecznościowych.
Nagle znowu się zmarszczyła.
– Nie widzę dostępnej sieci Wi-Fi…
– Pewnie dlatego, że żadnej tu nie ma.
Spojrzała na mnie tak, jakbym właśnie jej oznajmił, że na kolację musimy sobie zarżnąć małego prosiaczka.
– Mówiłem ci, gdy rezerwowaliśmy domek.
– Wcale nie mówiłeś!
– Mówiłem, jestem prawie pewien!
– Co za… W ogóle nie ma tu Internetu, nawet 4G nie działa! – Jej głos brzmiał coraz bardziej histerycznie. – Masz zasięg?
Sprawdziłem. Nic.
– Frankie, przecież o to właśnie chodzi w tym wyjeździe. Żeby się odciąć. Uciec od wszystkiego. Bez fejzbuków. Bez jutubów. Bez wiadomości. Półtora tygodnia bez ekranów. Tylko ty i ja.
Dobra, przyznaję, że nawet dla mnie to było wyzwanie. Dziesięć dni bez Twittera i sprawdzania maili? Przemyślałem to jednak i ostatecznie stwierdziłem, że to będzie frajda.
– No przestań… – rzekłem przymilnie. – Prawie się nie widujemy. – Już miałem walnąć przemowę o tym, jak to świetnie będziemy się bawić, zamiast gapić w telefony, ale się powstrzymałem. Kiepsko by to wyszło. – Tutaj naprawdę jest co robić – rzuciłem krótko, chcąc zwrócić jej uwagę na pozytywy.
– Co na przykład? – zapytała, trzymając kurczowo telefon, jakby miał wyfrunąć jej z dłoni.
– Możemy wyjść w głuszę! – No właśnie, postrzelać z łuku albo popływać pychówką po jeziorze. – Dobrze nam to zrobi. Może zaczniesz pisać pamiętnik? Poczytasz coś fajnego. A tam na stoliku widziałem chyba krzyżówki.
– Krzyżówki? – Tak, zabić prosiaczka, a z jego flaczków wydziergać kocyk do przykrycia się w nocy… – A jeśli zdarzy się coś złego? Albo będę chciała pogadać z mamą?
– Pewnie jest tu jakaś budka w pobliżu…
Teraz to już kompletnie się zawiesiła.
– No wiesz, taka z telefonem na monety…
Popatrzyła na mnie tak, jakbym palnął jakąś kompletną durnotę.
– Będzie super, obiecuję!
Nagle przypomniałem sobie dziadków, którzy wspominali, jak to drzewiej bywało, używając frazesów w stylu: „Tylko nudnym ludziom się nudzi!”, po czym podniecali się, wspominając gry zręcznościowe, które wymyślali, mając do dyspozycji wyłącznie puszki po konserwach i patyki.
Chyba parsknąłem śmiechem.
– I co niby jest takie zabawne? – zapytała sfochowana Frankie.
– Nic, nic… A może pójdziemy na szaber? Po jakieś jabłuszka?
Rzuciła mi pełne pogardy spojrzenie, jedno z tych, w jakich specjalizują się czternastolatki, po czym demonstracyjnie zatrzasnęła za sobą drzwi do swojego pokoju. Powściągnąłem irytację. Byliśmy na wakacjach, razem, więc musieliśmy zachowywać się jak dorośli, w końcu była prawie dorosła, choć ja nie dopuszczałem do siebie tej świadomości.
Wyszedłem do samochodu, wciąż wmawiając sobie, że brak Internetu to dobra rzecz, i wyciągnąłem z kufra walizki.
– Cześć.
Uniosłem gwałtownie głowę.
Jakieś pięć metrów ode mnie, tuż przy linii drzew, stał mężczyzna. Podobnie jak ja dobiegał pięćdziesiątki; miał na sobie szorty i T-shirt z wypłowiałym logo Guns N’ Roses, na głowie baseballówkę, a na nogach czarne trampki.
Podszedł bliżej, szczerząc się w uśmiechu.
– David Butler – przedstawił się, podając mi rękę, a drugą wskazując na ścieżkę. – Zajmujemy następną chatkę, dwunastkę. Trzynastki nie ma, bo po tym, co tu się wydarzyło, zdecydowali, że więcej pecha nie trzeba.
– Tom Anderson – odrzekłem i szybko zapytałem: – A co tu się wydarzyło?
Nie odpowiedział.
– Angol, co? Naprawdę przyleciałeś taki kawał, żeby spędzić tu wczasy? – W jego głosie pobrzmiewało uznanie.
Zauważyłem tatuaż, jakiś krzywy krzyż obwiedziony kołem, nad łokciem. Ten znaczek wyglądał znajomo.
– To skomplikowane…
– Co ty nie powiesz?
Przecież to obcy facet, nie musiałem mu niczego wyjaśniać. Ale skoro i tak wszyscy będą o to pytać, to może lepiej po prostu im powiedzieć.
– Jestem tu z nastoletnią córką, Frankie. Młoda mieszka z mamą w Albany, rozwiedliśmy się. Wpadam raz do roku, latem. Ostatnio zabrałem córkę do Nowego Jorku, ale było tak gorąco, że w życiu bym tego nie powtórzył.
– No i mądrze.
– No właśnie, też tak uważam. Ale moja córka ma, zdaje się, na ten temat inne zdanie.
– Niech zgadnę, wkurzyła się za brak Internetu? Uznała to za znęcanie się nad nieletnią? Mój syn zareagował dokładnie tak samo.
– Ile ma lat?
– Właśnie skończył piętnaście. – David zdjął czapeczkę z logo Gigantów i podrapał się po głowie w miejscu, w którym sterczały mu włosy. – Usiłuję sobie przypomnieć, czy byłem równie jęczący w jego wieku. Pewnie tak. Connie, moja żona, twierdzi, że na pewno. – Na jej wspomnienie chyba przypomniał sobie o czymś ważnym, bo dodał: – Muszę spadać.
– Miło było poznać.
Przeszedł ze dwa kroki, po czym odwrócił się jeszcze na chwilę.
– Wiesz co, skoro będziemy sąsiadami, to może się lepiej poznamy? Może wpadniecie później? Mam świetne steki na grilla i całą lodówę piwka. Wino też się znajdzie.
– Ciężko będzie… Jestem wykończony. Przyleciałem z Londynu przedwczoraj i nie spałem chyba od… – Policzyłem w myślach. – Od doby?
– Trzeba nie spać, ile się da, przyzwyczaić się do nowej strefy czasowej.
– No i jesteśmy wegetarianami.
– Nie ma sprawy, znajdą się i warzywka. – Odszedł, zanim zdążyłem zaprotestować, i rzucił jeszcze przez ramię: – To do zobaczenia o siódmej!
Wróciłem do domku. Frankie nie wyszła z pokoju, pewnie się rozpakowywała. Chciałem zapukać, ale się powstrzymałem. Przypomniał mi się David krytykujący swojego syna za „jęczenie”. Przecież nie chciałem być takim rodzicem. Nie mogłem pozwalać sobie na takie zachowanie, gdy na co dzień córkę dzieliły ode mnie tysiące mil.
Frankie pomarudziła, ale zgodziła się pójść ze mną, twierdząc, że i tak nie ma tu nic innego do roboty. No i nie zdążyliśmy kupić nic do jedzenia.
– Powinienem był omówić z tobą ten brak Internetu, przepraszam.
Odburknęła coś, ale widziałem, że poczuła się doceniona.
David stał już na tarasie przepasany fartuchem i dźgał szczypcami mięso na grillu. Powitał nas wylewnie, po czym wrzasnął:
– Hej, Connie!
Pojawiła się jego żona. Miała długie, ciemne włosy i uderzająco niebieskie oczy. Podpierała się laską.
– Cierpię na artretyzm – wyjaśniła, widząc, że oboje się gapimy. – Straszne gówno. Ale przynajmniej mogę zawsze nosić przy sobie tę śmiercionośną broń!
– To na mnie, gdy się nie zachowuję – rzucił David, posyłając jej pełne uwielbienia spojrzenie, które odwzajemniła. Było widać, że daliby się za siebie pokroić, niektóre pary już tak mają. – Tom, przypilnujesz chwilę mięsa, a ja skoczę po drinki?
Stanąłem przy grillu, a on zniknął na kilka minut, by pojawić się z przenośną lodówką wyładowaną piwem i winem.
– To Ryan – przedstawił towarzyszącego mu nastolatka.
Zauważyłem nagłą zmianę w zachowaniu Frankie; jeszcze przed chwilą ryła w ziemi czubkiem buta, odczuwając boleśnie skutki odstawienia TikToka, a teraz nagle się wyprostowała i stała czujna jak łania.
Nic dziwnego, bo Ryan był przystojniakiem. Po matce odziedziczył ciemne włosy, a kośćmi policzkowymi mógłby ciąć papier. Przypominał mi któregoś młodego gwiazdora z serialu Riverdale, który uwielbiała Frankie. Kiedyś, przynajmniej. Gdy wcześniej w aucie zapytałem o jej dawną idolkę, Taylor Swift, tylko przewróciła oczami, więc może nie byłem na bieżąco.
– Cześć – rzuciła Frankie, nie patrząc na niego.
Poczułem w sobie zew zaborczego tatuśka, który każdemu chciał własnym ciałem zagrodzić drogę do córci, ale to byłby przecież kolejny rodzicielski błąd. Może przy nim Frankie przestanie się tak garbić.
– Czego się napijecie, dzieciaki? Cola? Sprite? Coś innego? – David zanurkował w lodówce.
Młodzi wzięli po dietetycznej coli i dosłyszałem, jak Ryan zagaduje moją córkę:
– Właśnie miałem iść obczaić jezioro.
Spojrzała na mnie jakby błagalnie i musiałem skinąć przyzwalająco, w końcu nie była już dzieckiem.
– Letnia miłostka, co? – rzucił David, gdy się oddalili i już nas nie słyszeli, a ja odruchowo się wzdrygnąłem. – Hej, wyluzuj! – zaśmiał się. – Nie wiem, jak to jest mieć córkę, ale Ryan to dobry dzieciak.
– Wpoiłam mu szacunek do kobiet – dodała Connie. – Przecież to nie seryjny morderca.
Teraz zaśmiali się oboje.
– Connie by się domyśliła, zna się na tym – wyjaśnił David.
– Na nastolatkach?
Znowu śmiech.
– Nikt nie jest ekspertem od nastolatków. Connie zna się na seryjnych mordercach.
– Serio?
– No. Zapytaj o któregoś. Ted Bundy. Richard Ramirez. Zodiak. – Wskazał na swój tatuaż i teraz go rozpoznałem. Był to symbol, który Zodiak wysłał policji. – To hołd dla ofiar. Przypomina mi, że nigdy go nie złapano. – Wydało mi się to dziwne, ale David nie dał sobie przerwać. – Wy tam, za wodą, mieliście paru niezłych świrów. Ten doktorek, Harold Shipman. I ten koleś, co trzymał zwłoki w swoim mieszkaniu. Dennis Nilsen.
– Czytałam świetną książkę o Żmii z Shropshire – wtrąciła Connie. – I jeszcze Lucy Newton, Mroczny Anioł. Ta była ekstra!
„Ekstra?” – pomyślałem.
– Nie chodzi tylko o morderców – ciągnęła Connie, sadowiąc się na krześle i nalewając sobie wina do kieliszka. – Kręci mnie wszystko, co dotyczy prawdziwych zbrodni.
– Nas oboje kręci – uzupełnił David. – Dlatego tu jesteśmy. – Zatoczył krąg ręką.
– Ale co to ma do rzeczy? – zapytałem i od razu poczułem, że chyba nie chcę znać odpowiedzi.
Wyglądali na zbitych z tropu.
– Czekaj, ty nie wiesz, co to za miejsce? Nie widziałeś reklam?
– Jakich reklam? Wpisałem w wyszukiwarkę „chatki na wynajem w Maine” i to wyskoczyło najpierw.
Connie ledwie utrzymała wino w ustach.
– Serio? To przezabawne! Pewnie wszyscy pozostali, którzy się tu doturlali w weekend, znaleźli info na Węszycielu.
– Na węszycielu? A co to, do cholery, jest?
– Strona turystyczna na dark necie – powiedział David. – Nie no, nie wierzę… Nie masz pojęcia, co tu się stało?
– Nie.
– O w mordę! – David wręczył mi warzywny kotlet w bułce, migając tatuażem Zodiaka.
– No to teraz opowiemy ci o Zdrojowym Horrorze! – Connie, cała podniecona, odstawiła kieliszek i zaczęła mówić.
* * *
koniec darmowego fragmentu zapraszamy do zakupu pełnej wersji
Warszawskie Wydawnictwo Literackie
MUZA SA
ul. Sienna 73
00-833 Warszawa
tel. +4822 6211775
e-mail: [email protected]
Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl
Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz
