VII. Tysiącletni mrok. Tom 1 ebook

Leśny kontynent

Królestwo ludzi

Część I

Geneza śmierci (lata 7434–7444 według kalendarza elfów „Olivinir”)

Rozdział pierwszy

Przeznaczenie

Siedzę przy jakiejś drodze i czekam na śmierć. Jest zima, nie wiem którego roku, wiem jednak, że jest mi bardzo zimno i jestem straszliwie głodny. Możecie sobie pomyśleć, że to dziwne, dwudziestolatek czekający na śmierć pod starym dębem. Wielu z was zapewne od razu uznałoby mnie za łotra z ciemnych zaułków Miasta Króla. Tak, takich często się znajduje zamordowanych w ślepych uliczkach bądź siedzących bez celu dla swego istnienia. Kiedyś, gdy wiodłem normalne życie, widząc ludzi w sytuacji jak moja dziś natychmiast uznawałem, że byli zbyt słabi, by żyć. Paradoksalnie teraz, gdy sam znalazłem się w tak nieprzyjemnym położeniu, wiem, że moja wcześniejsza myśl była idiotyczna. To nigdy nie jest tak proste, przecież nawet najgorszy łotr pragnie żyć, czasem wystarczy chwila, aby to życie zmarnować. Wystarczy wybrać nieodpowiednią ofiarę, na której sztyletem zamierzamy wymusić oddanie wszystkich pieniędzy. Można powiedzieć, że nie żyję już od dawna, od czasu, kiedy moje życie się zawaliło. Mój ojciec służył w wojsku króla jako jeden z dowódców, był dla mnie idealnym ojcem. Jeszcze gdy byłem mały, codziennie opowiadał mi bajki, zawsze szanował moją matkę i świetnie władał mieczem. Tak, to był mój ojciec — po policzkach zaczęły płynąć mu łzy — moje życie było idealne, miałem dziewczynę, którą kochałem. Miała długie, bujne, kasztanowe włosy, zielone oczy, delikatne usta, duże piersi i smukłą talię. Będąc przy niej, czułem się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Ale to już przeszłość, to było w innym życiu. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że mam tak wiele, aż do teraz, gdy wszystko straciłem. Prawda, uważałem swe życie za nie najgorsze, ale zawsze zamiast zastanowić się nad tym, jak wiele mam, zastanawiałem się nad tym, jak zdobyć więcej. Wszystko szło całkiem nieźle. Ojciec dostał awans na dowódcę zbrojnych, ja zaś byłem jednym z jego żołnierzy. Pewnego dnia zostaliśmy wezwani przed oblicze króla, co było dość poważną sprawą, gdyż nasz władca nigdy nie wzywał nikogo bez konkretnego powodu. Większością spraw zajmował się jego namiestnik, dlatego też spotkanie z królem było czymś niezwykłym, nawet dla dowódcy zbrojnych, a tym bardziej dla zwykłego żołnierza takiego jak ja. Weszliśmy do komnaty audiencyjnej. Nasz nieśmiertelny król wampir siedział na swym ogromnym tronie zrobionym z czerwonej stali niespotykanej nigdzie w całym Królestwie Ludzi. Wysoki, szczupły, o wręcz wychudzonej twarzy z wydatnymi kośćmi policzkowymi, z długimi czarnymi włosami związanymi w kitkę. Jego wysokość siedział niczym posąg. Wydawał się być prastarą rzeźbą wykutą w skale i ustawioną w sali, której ściany i sufit pokrywał obraz „Wyzwolenie z okowów” Luisa Monte. Nadzwyczajne dzieło ukazywało wielkie zwycięstwo naszego monarchy, gdy ten tysiąc lat temu wraz ze swą armią podbił Diamentowy Gród i wybił ród prawowitych królów ludzi. Tym samym zakończył okres czterdziestoletnich walk. Każdy mieszkaniec Królestwa Ludzi chcący zdobyć lepsze wykształcenie winien znać przebieg bitwy o Diamentowy Gród, jak i dzieło Luisa Monte. Jedynie nieliczni mają zaszczyt obejrzenia oryginału znajdującego się w komnacie audiencyjnej króla. Wielka szkoda, że wielu z nich zaraz po obejrzeniu tego majestatycznego dzieła została skazana na śmierć przez naszego jakże łaskawego monarchę. Leon, idąc wraz z ojcem przez komnatę audiencyjną, wpatrywał się w dwóch gwardzistów króla stojących po obu stronach tronu. Gwardziści budzili powszechny strach wśród poddanych, gdyż nie byli ludźmi. Były to dwie nieśmiertelne istoty, które król przywołał z zaświatów i uwięził w ciałach jakichś nieszczęśników. Oczywiście z biegiem lat ciała się zużywały, lecz monarcha za pomocą magii przenosił dusze swych wiecznych gwardzistów do kolejnych ciał, które miały służyć przez następne lata, dopóki się nie zestarzeją. Te praktyki nie były pochwalane przez ludzi, jednak nikt nie miał odwagi otwarcie się temu przeciwstawić, gdyż król jest władcą absolutnym nieznającym sprzeciwu. Chłopak wpatrywał się nie w sylwetkę ani wygląd dziwnych istot, ponieważ te były nadzwyczaj normalne. Ich oczy były nienaturalne, pozbawione białek, całkowicie czarne, niczym dwie bezdenne studnie. Gwardziści naszego monarchy nigdy nie sypiali ani się nie odzywali, jedynie strzegli, słuchali i wykonywali każdy rozkaz króla.

— Wasza Wysokość. — Uklękliśmy na kolana z niecierpliwością i strachem, czekając aż władca przemówi.

— Wiesz, dlaczego wraz z tobą wezwałem twojego syna? — Ton głosu monarchy był twardy jak stal, a zarazem gładki jak jedwab, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

— Nie mam pojęcia, mój władco.

— Zapragnąłem, aby ujrzał na własne oczy, jak kończą zdrajcy. Może to sprawi, że nie pójdzie w ślady swego kłamliwego ojca.

— Panie, błagam jedynie o łaskę dla mojej rodziny.

Wówczas jeszcze nie miałem pojęcia, o co chodzi, później dowiedziałem się, że mój ojciec spiskował przeciw królowi. Niestety ów spisek wyszedł na jaw.

— Łaskę dla rodziny, powiadasz? A czemuż to miałbym okazać choćby cień łaski zdrajcy czyhającemu na me życie?

— Ja, ja… — Mariusz, już gdy wchodził do komnaty audiencyjnej, był blady jak ściana. Teraz trząsł się ze strachu.

— Zabierzcie to ścierwo z moich oczu, przygotujcie go jako następny pojemnik, przynajmniej jego ciało na coś się przyda.

Strażnicy natychmiast podeszli do Mariusza i wynieśli go z sali, to był ostatni raz, kiedy Leon widział ojca. Chciał coś zrobić, jakoś im przeszkodzić, uratować go, ale jedynie stał i nie był się w stanie poruszyć, wciąż wpatrując się w przerażające oczy gwardzistów.

— Zapewne mnie znienawidzisz za to, co zrobię twojemu ojcu, dlatego też najrozsądniejszym wyjściem byłoby cię zabić, jednakże nie jesteś winien zbrodni swego ojca ani też nie jesteś dla mnie żadnym zagrożeniem, jesteś wolny, możesz odejść.

I tyle. To historia mojej zagłady. Gdy wróciłem do domu, okazało się, że nie mam już domu ani rodziny. Przez długi czas kradłem i spałem w zaułkach najbardziej podejrzanych zakątków Miasta Króla. Przy życiu trzymało mnie jedynie pragnienie zemsty.

Z zamyślenia Leona wyrwał tętent kopyt.

Zauważyłem zbliżającego się rumaka, poczułem, jakby miało stać się coś strasznego, choć widziałem tylko niewyraźny zarys postaci dosiadającej wierzchowca. Czułem od tej osoby wielką żądzę krwi, ogarnął mnie niepowstrzymany lęk.

Leon był szczupłym chłopcem z głęboko osadzonymi, ciemnobrązowymi oczami. Mroźny wicher targał jego długie, czarne włosy. Jeździec zbliżył się, zsiadł z konia, wyciągnął dłoń w geście przywitania:

— Witam, jestem Marek, nie masz pojęcia, jak długo cię szukałem, chłopcze.

Zebrałem resztki sił i podałem dłoń przybyszowi. Jego dłoń była zimna jak lód. Nie było w tym nic dziwnego, że przejeżdżał tędy obcy.

Trasa z Miasta Króla prowadząca do Diamentowego Grodu była bardzo ruchliwa. To nie obecność człowieka ubranego na czarno zaniepokoiła chłopca, lecz jego słowa „nawet nie wiesz, jak długo cię szukałem”. Może król zdecydował, że ułaskawienie mnie było błędem, i wysłał za mną człowieka, który ma mnie zabić? To by tłumaczyło jego słowa i bijącą od niego żądzę mordu.

— Czy to nasz król przysłał cię abyś mnie zabił? –zapytałem. Kiedyś taka myśl przeraziłaby mnie całkowicie, ale teraz, gdy nie zostało mi już nic, to w pewnym stopniu pocieszająca myśl, przynajmniej nie umrę z głodu.

— Nie, nie przysyła mnie król. Przysłał mnie ktoś, kto nie chciałby, aby twoje życie poszło na marne. Znam twoją historię, wiem, jak wiele wycierpiałeś i że nic ci nie pozostało. Jednak to wcale nie oznacza, że nie masz po co żyć. Należę do pewnej organizacji, która wyszukuje ludzi niemających już nic. Zwracamy życie takim jak ty w zamian za wierną służbę. Sam kiedyś znalazłem się w podobnej sytuacji do twojej, nie miałem nic poza nadzieją na śmierć. Wtedy zjawił się dziwny człowiek, który zabrał mnie do Daru Życia. Tam zwrócono mi życie, nie jest ono może idealne, ale mam przynajmniej jakiś cel, więc co powiesz? Wolisz tutaj siedzieć i czekać na śmierć czy udasz się ze mną, z podejrzanym typkiem o nieznanych ci zamiarach, do miejsca o dziwnej i zapewne nieznanej ci nazwie?

— Chyba nie mam innego wyjścia. — To pewnie jedynie sen albo już nie żyję, a z mojego ciała zostały jedynie kości leżące pod starym dębem.

— Proszę chłopcze, zjedz i napij się, a ja poczekam. Nieładnie z twojej strony, powinieneś się przedstawić. — Marek miał krótkie, czarne włosy i czarne oczy, był chudy, liczne blizny na jego twarzy świadczyły o tym, że wiele przeżył. Ubrany był na czarno, jego krótki, gęsty, ciemny zarost nadawał mu poważny wygląd.

— Jestem Leon.

Mężczyzna podszedł do konia i wyciągnął ubranie z torby przerzuconej przez jego muskularną szyję, po czym rzucił je Leonowi:

— Ubierz to, chłopcze. Gdy już zjesz i się ubierzesz, musimy ruszać.

W głowie Leona kłębiło się wiele myśli. Co prawda wiedział, że w Królestwie Ludzi istniało kilka tajnych gildii z ukrytymi siedzibami, które werbowały ludzi w podobny sposób, ale nigdy nie myślał, że coś takiego spotka akurat jego. Może to czarodzieje zamierzają go przyjąć do swojego grona. Nie, to niemożliwe, ich jest jedynie siedemnastu, a każdy z nich żyje kilkaset lat dzięki magii. Nasz bohater, gdy już zjadł, napił się, wstał i ubrał, zdziwił się, że przyszło mu to z taką łatwością. Może to dzięki jedzeniu, którego już dawno nie spożywał. Od śmierci ojca niewiele jadł, ponieważ musiał kraść, żeby zjeść, a nie lubił kraść, więc robił to tylko wtedy, gdy czuł wielki głód. Przez następne dni podróży nasi dwaj bohaterowie prawie wcale nie rozmawiali. Marek był z natury małomówny, a Leon był przerażony tą niezwykłą sytuacją. W głębi duszy podejrzewał, że to sen lub swego rodzaju kraina umarłych, w której będzie musiał wykonywać niezwykłe zadania i zabijać groteskowe potwory.

Przez pierwszych kilka dni zmierzali traktem biegnącym w południowo-zachodnim kierunku. Na horyzoncie majaczył gmach potężnego Diamentowego Grodu. Skręcili na zachód, w stronę Miasta Kości. Diamentowy Gród nawet z tak wielkiej odległości robił wielkie wrażenie. Był to potężny zamek ciągnący się kilometrami. Najbardziej niezwykły w tej monstrualnej budowli jest błękitny kolor kamienia, z którego zostały wykonane mury, wieże i wewnętrzna warownia. Mistrz kamieniarski nadzorujący pracę nad budową zamku odkrył starożytny sposób elfów na zapewnienie kamieniowi niezwykłego błękitnego koloru, który nigdy nie blaknie.

Mistrz kamieniarski nadzorował pracę nad Diamentowym Grodem przez czterdzieści lat, a ukończywszy dzieło zmarł po siedmiu dniach. Na łożu śmierci powiedział: „Przyczyniłem się do budowy najpiękniejszej rzeczy, jaką widziałem w całym swoim życiu, teraz umrę szczęśliwy”. Po śmierci ten sam człowiek został uznany za najwspanialszego budowniczego wśród ludzi. Tylko nieliczni wiedzą, że był Arcymistrzem Magów. Diamentowy Gród przez tysiące lat służył królom jako siedziba aż do czasu, gdy zza morza przybył król wampir, wybił ród królewski i wybudował własną siedzibę. Ścieżka Wielu Pytań zmierzała w sam środek gór oddzielających Królestwo Ludzi od Królestwa Krasnoludów. Droga co chwilę skręcała i wiła się niczym wąż. W trakcie musieli przemierzać liczne jaskinie i tajne przejścia, z każdą chwilą podróż była trudniejsza, niebezpieczniejsza i bardziej męcząca. Leon nigdy nie doświadczył podobnego mrozu. Wydawało się, że lodowaty wiatr przenika ubrania i skórę. Marek ostrzegał go przed trudną podróżą — Góry Lodowe to dopiero początek wiecznie skutej lodem Krainy Krasnoludów:

— Dla kogoś takiego jak ty, młodego człowieka, który nigdy nie podróżował po górach, to wystarczy, aby odmrozić ręce i ptaszka, gdy będziesz chciał się odlać. Ten mróz może nawet zabić, a tego byśmy nie chcieli, prawda, chłopcze?

Jednakże żadne słowa nie były w stanie przygotować go na taką podróż. W Lodowych Górach człowiek pozostawał sam ze sobą i przenikającym mrozem, nawet gdy wokoło było pełno ludzi.

Był tylko mróz, ból w każdym mięśniu i wieczna walka o to, aby nie spaść. Jeżeli tak niebezpieczna droga wiedzie do tego całego bractwa, to nie chcę nawet wiedzieć, co czeka mnie na miejscu — pomyślał Leon. Pomimo wszystkich trudności i wielu ciężkich chwil podczas podróży przez z pozoru niezdobyte góry Leon w głębi duszy był szczęśliwy, żył. Tak, to było zdecydowanie lepsze niż czekanie na śmierć pod drzewem, wszystko było od tego lepsze. Wiadomo, nasz bohater nie miał pojęcia, co może czekać go na końcu wędrówki, a przez cały czas niepokoiła go żądza krwi bijąca od jego towarzysza. Leon wiedział, że gdyby Marek zamierzał go zabić, mógłby to zrobić już dawno temu, więc to musiało być coś innego. Był pewien swych obaw co do zachowania towarzysza, gdyż jego pragnienie zabicia go było niemal namacalne, widoczne w każdym ruchu, geście.

Było też coś innego. Marek cały czas starał się nie patrzeć na towarzysza, unikał jego dotyku, a nocami, gdy Leon spał, gdzieś znikał.

Wyraz jego twarzy świadczył o tym, że mężczyzna z czymś walczy, ale nie wiadomo z czym. Owa walka zamknęła szansę na jakiekolwiek rozmowy, a co za tym idzie na wizję tego, co czeka Leona w Darze Życia.

***

W Mieście Króla urodziło się pewne szczególne dziecko. W jego żyłach płynęła starożytna krew pierwszych ludzi. Chłopiec, gdy był jeszcze niemowlakiem, został porwany na Wyspę Tajemnic i był tam wychowywany przez staruszka. Każdego dnia chłopak szkolił się i uczył po to, aby wypełnić swe przeznaczenie. Jego mentor zawsze powtarzał, że nie może wieść normalnego życia ze względu na swój szczególny dar, o którym dowie się w swoim czasie.

— Witaj, Kanie, dziś nadszedł czas, abyś dowiedział się o swym szczególnym darze.

Mistrz był łysym, zgarbionym staruszkiem. Jego oczy były niezwykłe, dostrzec w nich można było wszystkie istniejące kolory z osobna. Momentami zdawało się, iż są czarno-niebieskie, lecz po chwili były mieszaniną zupełnie innych kolorów.

Za skromną posturą starca kryła się wielka siła odczuwalna dla pozostałych ludzi.

— Mistrzu, mam nadzieję, że podołam temu wyzwaniu.

Kan był nieprzeciętnie zbudowanym, wysokim chłopakiem. Jego wielkie, brązowe oczy wraz z krótko obciętymi włosami identycznego koloru nadawały mu łagodny wygląd, lecz chłopak wzbudzał lęk swą posturą.

— Oczywiście, że sobie poradzisz. Jesteś jednym z władców żywiołów, a dokładniej władcą żywiołu ziemi. Przykro mi to mówić, ale z tego powodu nigdy nie będziesz wiódł normalnego życia. Nie spłodzisz dzieci. Nie będziesz również mógł mieć żony ani domu. Każdy władca żywiołów przybywał na ziemię, aby dokonać wielkich czynów. Często były to okrutne rzeczy zalewające świat cierpieniem. Oczywiście ty nie staniesz się zły, ponieważ nie ma w tobie ani kropli zła.

Starzec uważnie przyglądał się Kanowi i milczał.

Jednakże ten nie powiedział nic, więc mentor ponownie przemówił:

— Ze względu na to, kim jesteś, chciałbym, abyś nauczył się, jak zapanować nad żywiołem ziemi. Kanie, świat cię potrzebuje. Potrzebuje nie tego, kim jesteś teraz, lecz tego, kim się staniesz. Musisz przyczynić się do zabicia wampira tyrana i wygnać z naszego świata istoty, które do niego nie należą. Jeżeli nie zechcesz się tego podjąć, nikt inny tego nie zrobi, a wszyscy ludzie wraz z tym światem będą skazani na zagładę.

— Nie wiem, co oznacza mieć normalne życie, i bardzo bym chciał się dowiedzieć, jak to jest. Jednak najwyraźniej nie jest mi to pisane. Nie mam pojęcia, czy jestem w stanie opanować żywioł ziemi i ocalić świat przed zagładą, lecz jeżeli takie jest moje przeznaczenie, to spróbuję i dam z siebie wszystko.

— Cieszy mnie to. Jest jeszcze coś, co muszę ci powiedzieć. — Nagle mistrz padł na kolana i pochylił głowę z pokorą. — Gdy byłeś małym bobasem, wykradłem cię z domu, możliwe, że teraz miałbyś kochającą rodzinę, a ja ci to odebrałem. Masz prawo mnie za to znienawidzić, ale musiałem powiedzieć ci prawdę, przepraszam.

Gdyby nie mistrz, mógłbym teraz siedzieć w domu przy kominku, spoglądając na swoich kochających rodziców — pomyślał Kan ze smutkiem, na głos jednak powiedział:

— Mistrzu, nikt nigdy nie mógłby obdarzyć mnie większą miłością niż ta, którą otrzymałem od ciebie. Nigdy również nie chciałbym innego życia niż to, które wiodę.

Kan podszedł do starca i ujął go w swe wielkie ramiona. Staruszek wyglądał jak dziecko w objęciach ogromnego chłopca. To był piękny poranek, na ogromne mury z czarnego kamienia, którymi była okolona wyspa, padał blask porannego słońca. Wyspa Tajemnic wyglądała jak ogromny park otoczony murami. Wszędzie były drewniane ławeczki, drzewa i trawniki poprzecinane brukowanymi uliczkami. We wschodniej części muru znajduje się wiecznie zamknięta brama wejściowa strzegąca tajemnic wyspy. Przy samej bramie ciągnie się część mieszkalna, głównie domy i budynki użytkowe.

Południowo-wschodnia część to pola uprawne i sady, a reszta to wielki park. Oprócz północno-zachodniej części wyspy, która była odcięta od reszty dodatkowym murem i podzielona na siedem osobnych części. Ludzie mieszkający na wyspie (głównie rolnicy, kucharze i gospodynie) zwali ją strefą tajemnic i snuli niesamowite historie na temat tego, co znajduje się w środku. Niektórzy twierdzili nawet, że zarządca (bo tak zwali staruszka) trzyma tam różnego rodzaju pradawne istoty.

Inni mówili o wielkich skarbach ukrywanych tam przez niego oraz wielkim smoku, który ich strzegł. Nawet sam Kan nie miał pojęcia, co znajduje się w tamtej części wyspy. Nie wiedział tego nikt poza mistrzem, a ten nie chciał zdradzić tej tajemnicy, nawet swemu uczniowi. Wiele razy chłopiec pytał o to swojego mentora, lecz staruszek zawsze odpowiadał to samo:

— Kryją się tam tajemnice mogące zniszczyć każdego, dlatego tamta część pozostaje zamknięta, mój drogi.

Wyspa była odcięta od świata zewnętrznego i żyła swoim tempem. Niekiedy statki przypływały, jednak były wzywane przez mistrza, gdy zachodziła taka potrzeba. Zarządca wyspy miał wielu przyjaciół we wszystkich królestwach. Kilkakrotnie na wyspę zawijały statki niezwykle groteskowe, z najróżniejszymi istotami na pokładzie.

Niezmiennie wszystkie istoty darzyły mistrza wielkim szacunkiem. U większości z nich widoczny był również strach przed malutkim, zgarbionym staruszkiem o pomarszczonej twarzy.

Rozdział drugi

Morderczy trening

Po wielu dniach morderczej podróży Marek wraz z Leonem dotarli do Daru Życia. W samym centrum gór skrywała się niewielka dolinka. Gdy weszli na polankę, nieznośny wicher nagle ustał, a śnieg przestał padać. Dosłownie w jedną sekundę zrobiło się spokojnie i cicho. Dolinę porastała zielona trawa, pośród której rosły różnego rodzaju kwiaty. Gdy Leon wszedł na polanę, stanął jak wryty.

— To niemożliwe, przecież jesteśmy w Lodowych Górach.

— Magia, chłopcze. — Marek był po prostu rozbawiony reakcją swego towarzysza. — Chciałbym zobaczyć twoją minę, gdy wejdziesz do pracowni naszego mistrza.

W samym centrum doliny znajdowały się kamienne drzwi prowadzące pod ziemię. Marek podszedł do nich i wypowiedział szeptem jakieś niezrozumiałe słowa, po czym wrota natychmiast zaczęły się przesuwać. Gdy wielka płyta przesunęła się o metr, Leon ujrzał kamienne schodki prowadzące do podziemi.

— Tutaj cię zostawiam, chłopcze. Po wejściu do środka ujrzysz ośmioro drzwi z lewej i prawej strony. Jednak ciebie będą interesować wrota na wprost. Gdy się uchylą, wejdź do środka, a dowiesz się wszystkiego — powiedział Marek, po czym poklepał chłopaka po plecach.

W odczuciu Leona był to dziwny gest po wielu dniach unikania jakiegokolwiek kontaktu.

— Dasz sobie radę, ja spadam, do zobaczenia.

— Dziękuję ci.

— Nie masz za co dziękować.

— Uratowałeś mi życie, gdyby nie ty, umarłbym pod tamtym drzewem.

— Ja jestem tylko narzędziem w jego dłoni, niczym więcej.

Marek, nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i udał w stronę, z której przybył. Wewnątrz podziemi było ośmioro drzwi, każda para ustawiona w dwa równoległe rzędy, i samotne wrota znajdujące się na końcu prostego korytarza. Wszystkie zostały pozbawione klamek, a także dziurek na klucze. Widniały na nich jedynie dziwaczne znaki nieprzypominające żadnych z widzianych przez Leona liter.

Może to pismo elfów albo krasnoludów — pomyślał chłopak. Idąc korytarzem i mijając kolejne drzwi wykonane z różnych metali i drewna, Leon czuł narastający lęk. To, co jest ludziom nieznane, wzbudza ich lęk. Leon nie był wyjątkiem od tej reguły i czuł narastający strach będący niczym cień za jego plecami. Ogromny strach został, lecz w głowie chłopca zaczęła budzić się ciekawość. Drzwi na wprost w dotyku były ciepłe. Metal, z którego były wykonane… tak, to był ten sam metal, z którego zbudowano tron króla. Głęboka czerwień przyciągała spojrzenie, wręcz hipnotyzując patrzącego. Po kilku minutach wyczekiwania Leon usłyszał nieznane słowa dobiegające z pomieszczenia znajdującego się za czerwonymi drzwiami z runą. Wrota uchyliły się, nasz bohater wszedł do pomieszczenia, jakiego jeszcze nigdy nie widział. Stało w nim jedynie masywne biurko z dwoma krzesłami po przeciwnych stronach. Na jednym z nich siedział starszy mężczyzna o mlecznobiałych włosach sięgających mu do pasa i krótkiej bródce tego samego koloru. Pomimo iż siedział, widać było, że jego smukłe ciało jest napięte, jakby miał zaraz skoczyć do morderczego ataku. Mężczyzna miał niebieskie oczy i krótki, orli nos. Jego twarz była gładka i smukła, a w oczach kryła się niespotykana głębia. Po spotkaniu z Markiem posiadającym wiele blizn na twarzy chłopak spodziewał się, że przywódca tego ich całego bractwa również będzie posiadał wiele blizn. Twarz tego człowieka, prócz zmarszczek zdradzających jego sędziwy wiek, była nieskazitelna. Zaiste to pomieszczenie było niezwykłe, gdyż poza biurkiem, dwoma krzesłami i białowłosym mężczyzną nie było tam nic. Nie było ścian, sufitu, wejścia ani wyjścia. Dookoła ciągnęła się jedynie nieskończona biała pustka. Leon podszedł do biurka i usiadł na krześle, nie zwracając nawet uwagi na mężczyznę siedzącego naprzeciw. Chłopak teraz był już pewien, że to wszystko to jakiś sen albo coś w tym stylu. Tymczasem ów człowiek czekał w milczeniu, z ledwo dostrzegalnym uśmiechem na twarzy, wpatrując się w chłopaka swym przenikliwym wzrokiem. Więc to ten chłopak, którego tyle czasu szukałem. Hmm, nie wydaje się być wyjątkowy, ale to tylko pozory.

— Witam cię, Leonie. Jestem Markus, przywódca i opiekun Gildii Zabójców.

— Czy ja umarłem, a może to jakiś sen? A ty jesteś wytworem mojej podświadomości?

— Widzisz, niektórzy twierdzą, że całe nasze życie jest jednym wielkim snem, ale ty w to nie wierzysz, prawda?

— Nie wiem. Nigdy nad tym nie myślałem.

— Czyżby?

Leon nie miał pojęcia, co na to odpowiedzieć, więc milczał.

— Nigdy nie zastanawiałeś się, po co żyjemy? Przecież i tak na koniec każdy umrze, więc jaki to ma sens? Tak, oczywiście, wydać na świat kolejne pokolenie, ale przecież oni też muszą umrzeć, a więc po co to wszystko?

— Nie mam pojęcia, może po to, aby doświadczać, uczyć się?

— Uczyć się, doświadczać, a na koniec umrzeć i utracić to wszystko, co zdobyliśmy bądź osiągnęliśmy?

— Ale chyba lepiej jest żyć, niż po prostu umrzeć, twierdząc, że to nie ma sensu.

— Tak, właśnie o to mi chodziło. Chłopcze, lepiej jest żyć nawet pomimo tego, jak wiele cierpień przyjdzie nam znieść. Mimo że tak naprawdę niewiele wiemy o tym, co nas może czekać po śmierci i czy to ma jakikolwiek sens. Dlatego też, patrząc na ciebie, gdy siedziałeś czekając na śmierć, pomyślałem: jaka szkoda, taki młody chłopiec bez celu istnienia. Pomyślałem wtedy, że mogę ci pomóc, jak myślisz, czym może być ta pomoc?

— Nie mam pojęcia.

— Mogę nadać twemu życiu cel. Nie myśl sobie, że robię to bezinteresownie, z czystej dobroci. Oferuję ci życie niekoniecznie idealne bądź pełne szczęścia. Oferuję ci życie pełne obowiązków i wyrzeczeń. Będę wymagał całkowitego posłuszeństwa i wykonywania moich poleceń bez względu na to, jak bardzo okrutne bądź trudne rzeczy będziesz musiał uczynić. Co ty na to?

— Ja, ja nie wiem, co mam powiedzieć, nie mam nic, poza tym chyba nie mam wyjścia.

— Zawsze istnieje inne wyjście, pytanie brzmi: czego pragniesz? Czy pragniesz zwykłego życia, domu, rodziny, kochającej żony? Czy może pragniesz zemsty? Zobaczyć, jak król, który ci wszystko odebrał, klęczy u twych stóp i błaga o litość?

— Tak naprawdę nie wiem, czego pragnę.

— Rozumiem i wcale mnie to nie dziwi, większość spośród żyjących ludzi tak naprawdę nie wie, czego pragnie, a przez to podejmuje błędne decyzje. Podążają przez życie, którego nie chcą. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak wielkie konsekwencje kryją się za czymś takim?

— Na pewno ktoś taki nie jest szczęśliwy.

— Oczywiście, że nie jest, a do tego drażni go każdy szczegół, jakby to te małe krótkie chwile były wszystkiemu winne. A winny jest sam człowiek, który nie potrafi zmienić swego życia, gdyż jest zbyt słaby albo po prostu boi się zaryzykować, ponieważ wydaje się mu, że znajduje się w niewidocznej klatce codzienności, lub po prostu nie wie, czego pragnie.

— Klatce codzienności? Nie rozumiem…

— Widzisz, każdy ma jakieś obowiązki. Każdy je wykonuje i żyje w taki właśnie sposób, ale dlaczego?

— Nie wiem, wszyscy tak żyją, to normalne.

— No właśnie, większość boi się odstawać od grupy. Ludzie przede wszystkim pragną uznania innych, boją się zaryzykować, gdyż boją się pogardy, chcą być jedynie szanowani, no i oczywiście przez to pragną mieć więcej.

— Więcej?

— Tak, więcej. Więcej pieniędzy i dóbr materialnych oraz tytułów, gdyż sądzą, że to one czynią ich lepszymi od innych, ale czy tak naprawdę jest?

— Nie wiem, każdy szanuje lordów i królów ze względu na ich bogactwa i pozycję.

— Czyżby? A może ich szanują, bo się ich boją? Przecież czarodzieje nie posiadają żadnych dóbr materialnych poza swoją wiedzą, a mimo to są powszechnie szanowani nawet przez królów i wielkich lordów.

Leon czuł się pokonany, teraz sam już nie wiedział, dlaczego tak właśnie jest. Słowa mistrza jednak nie przyniosły mu żadnych odpowiedzi, a jedynie jeszcze więcej pytań.

— Wiem, chłopcze, że takie rozmowy z pozoru nie przynoszą żadnego pożytku, gdyż zamiast znaleźć odpowiedzi, mamy jeszcze więcej pytań. Ale żeby znaleźć odpowiedź, trzeba umieć zadać właściwe pytanie, więc może jednak jest z tego jakiś pożytek. Moje pytanie do ciebie brzmi, czy jesteś w stanie wyrzec się wszystkiego i być jedynie narzędziem w moich rękach? Będziesz mieczem trzymanym w mej dłoni, niczym więcej ani niczym mniej. Odbiorę ci wszystko, ale w zamian nadam twemu życiu cel, którego teraz tak okrutnie potrzebujesz. Będziesz musiał dla mnie zabijać i robić złe rzeczy. Będę wymagał bezwzględnego posłuszeństwa. Musisz wiedzieć również, że od tej decyzji nie ma odwrotu, członkostwo w Gildii Zabójców jest dożywotnie. Dlatego nie odpowiadaj teraz, chciałbym, abyś to dobrze przemyślał. Za chwilę otworzą się drzwi mojej pracowni. Gdy znajdziesz się na korytarzu, jedne wrota będą otwarte, znajdziesz za nimi jedzenie i łóżko, wyśpij się dobrze, najedz i zastanów. Gdy już podejmiesz decyzję, drzwi w twej komnacie, jak i w mojej pracowni same się otworzą. Aha, a tak przy okazji, ta komnata jest zaczarowana, dlatego widzisz tutaj jedynie pustkę. Tak naprawdę znajduje się w niej wiele rzeczy i panuje tu straszny bałagan. To już chyba wszystko, co powinieneś wiedzieć.

Markus zaczął skrobać coś piórem w wielkim tomiszczu stojącym na blacie biurka. Leon, opuściwszy komnatę, udał się do wskazanego pomieszczenia i poszedł spać, zbyt wiele myśli kłębiło się w jego umyśle. Poza tym był bardzo zmęczony. Na chwilę przed zaśnięciem uświadomił sobie, że już od bardzo dawna nie spał w normalnym łóżku, a chyba nigdy w tak wygodnym. Stał w komnacie audiencyjnej króla, który się śmiał. Jego przeszywający umysł śmiech był cierpieniem wylanym na duszę Leona. Dwaj gwardziści wyciągali brutalnie ciało jego ojca z komnaty, chciał coś zrobić, pomóc, lecz wciąż jedynie stał. Nie był w stanie się poruszyć, nic nie mógł zrobić. Nie pomogłeś mu, zostawiłeś go na śmierć, nic nie zrobiłeś, szeptał głos w jego głowie. Wciąż wpatrywał się w wielkie czarne oczy gwardzisty, były niczym dwa bezdenne oceany czarnej wody. Czerń tych oczu była niezwykła, wręcz niemożliwa dla chłopaka. Ta chwila wydawała się biec w nieskończoność, jakby droga do drzwi sali audiencyjnej ciągnęła się kilometrami. Wciąż wpatrywały się w jego czarne ślepia, z biegiem czasu wydawało się, że oczy rosną, już po chwili Leona otaczała ciemność. Usłyszał własny krzyk i zbudził się cały zlany potem.

Ostatnio często miewał koszmary, ale ten sen powtarzał się raz po raz. Czego pragniesz? W głowie chłopca zdawał się rozbrzmiewać głos mistrza, choć nie było go nigdzie w pobliżu. Tak, już wiem, czego pragnę. Muszę go zabić, nie mam innego wyjścia. To przez króla nie mam teraz nic. Jednak zabicie naszego monarchy nie będzie łatwe, wielu próbowało przez setki lat, lecz nikomu się nie udało. Żeby to osiągnąć, muszę być potężny. Bractwo zabójców to idealny początek. Markus wciąż siedział przy biurku, nie odchodził od niego, od kiedy chłopak wyszedł. Tym razem czytał starą i wielką księgę. Szybko się zdecydował — pomyślał Markus.

Gdy Leon wszedł, na jego wychudzonej twarzy widać było zdecydowanie.

— Będę jednym z twoich ludzi.

— Dobrze, zaczniemy trening od jutra. Trening nie będzie łatwy, jeżeli odpuścisz choć trochę, nie dasz rady i zginiesz. Będziesz jedynie mieczem w mej dłoni, ale abyś stał się dobrą, twardą stalą, najpierw musimy cię zahartować.

— Rozumiem, dam z siebie wszystko i dziękuję za uratowanie życia.

— Nie powinieneś mi dziękować, ponieważ nie robię tego z dobroci. Od teraz jesteś na moje rozkazy, im prędzej to sobie uświadomisz, tym lepiej dla ciebie.

Kiedy Leon się zbudził, mistrz już czekał na niego w drzwiach wejściowych do jego pokoju.

— Witaj, Leonie, dzisiaj rozpocznie się twój trening. Mam nadzieję, że wczoraj najadłeś się do syta, gdyż pierwszą częścią szkolenia jest ćwiczenie silnej woli. Od dziś przez następne siedem dni nie zjesz nic, będziesz dostawał jedynie wodę do picia.

— To nie będzie łatwe.

— Bo też takie być nie ma. Przez okres diety będziesz trenował jedynie umysł, chodź za mną.

Gdy Markus wyszedł na korytarz, drewniane drzwi naprzeciw były otwarte. Leon już z zewnątrz ujrzał regały zapełnione książkami, jednak dopiero po wejściu do środka zdał sobie sprawę z ogromnej liczby tomów znajdujących się w pomieszczeniu.

— To jest nasza biblioteka.

— Tutaj są chyba wszystkie książki świata. Mistrzu, jak to możliwe, że uzbieraliście taką kolekcję?

— Cóż, nasz zakon istnieje już tysiąc lat, to wystarczająca ilość czasu na uzbieranie tylu książek.

— Tysiąc lat? To oznacza, że tysiąc lat temu, kiedy nasz obłąkany król zdobył władzę, już działaliście. Dlaczego go nie powstrzymaliście?

— Odpowiedź na to pytanie leży przed tobą. — Markus wskazał dłonią na pierwsze trzy regały, nad którymi widniały wielkie napisy, kolejno od lewej: historia, filozofia, magia. — Od dzisiaj każdy twój dzień będzie wyglądał bardzo podobnie: wstajesz rano, czytasz, idziesz spać. Zanim osobiście zacznę cię nauczać, musisz osiągnąć pewien poziom wiedzy. Książki są na to najlepszym sposobem, a przy okazji czegoś się dowiesz. Twoim celem jest przeczytać księgi z trzech pierwszych regałów.

— Ale przecież są ich tam setki!

— Dokładnie dwieście, układając je, starałem się ograniczyć do podstawowej wiedzy, jaką powinieneś posiąść. Wiedz, że w Gildii Zabójców nie toleruję głupców.

— Rozumiem.

— Raz na jakiś czas będę cię wysyłał do Miasta Kości po prowiant, abyś tutaj nie zgnił.

Markus, nie czekając na odpowiedź, wyszedł z pomieszczenia, a drzwi za nim zamknęły się, mając się otworzyć dopiero na wieczór.

Leon, nie chcąc tracić czasu, od razu zabrał się za pierwszą księgę, była to historia najdawniejsza, opasłe tomiszcze, którego strony z biegiem lat pożółkły. Głód czaił się niczym cień wyczekujący chwili słabości, chociażby nieznacznej luki w umyśle chłopca.

Chwilami zdawało się, że słyszał głos w swojej głowie: nie dasz rady, to niemożliwe. Pomyśl logicznie, już pierwszy dzień jest tak trudny, co będzie później? Siedem dni bez jedzenia? To niemożliwe. Leon z pierwszej książki dowiedział się, że na początku ich ląd zamieszkiwały pradawne istoty żyjące tysiące lat w harmonii z naturą, a cały kontynent pokrywały lasy. Były to smukłe istoty, wysokie i łagodne, nieznające cierpienia, strachu czy nienawiści. Ich kraina była niczym raj na ziemi, nie było na niej wojen, głodu, królów ani lordów. Każdy był tak samo ważny i tyle samo się mu należało. Zamiast powiększać swój dobrobyt materialny, mieszkańcy owej krainy żyli skromnie i beztrosko. Rozwijali umiejętności twórcze, a nade wszystko cenili ciszę i spokój. Ich filozofia głosiła, że jedynie, jeśli nikt nie zostanie wywyższony, nikt również nie zostanie poniżony. Pewnej niezwykłej nocy stała się rzecz niemożliwa. W pięciu sąsiadujących ze sobą domostwach narodziły się bliźniaki, które znacznie różniły się od swoich współplemieńców. Z biegiem lat różnica stawała się coraz bardziej zauważalna. Dzieci były niskiego wzrostu i miały bujne brody.

Ich krępa budowa idealnie odzwierciedlała harde charaktery. Pradawne istoty bardzo szybko zorientowały się, że niższe istoty, choć z nich zrodzone, są ich całkowitym przeciwieństwem. Tak oto do sielankowej krainy wkradła się odmienność, a wraz z nią pojawiły szyderstwa, a ostatecznie nienawiść. Małych mieszkańców zaczęto zwać krasnalami. Społeczeństwo idealnych istot nie chciało przyjąć do swego grona tych bardzo odmiennych istot. Nie potrafiono ich zaakceptować, krasnale czuły to na każdym kroku, a ich niechęć z dnia na dzień rosła. W końcu ziarno zawiści dojrzało i wyrosła z niego róża o ostrych kolcach, które pamiętają.

Krasnale wyprowadziły się do gór i zaczęły zwać się krasnoludami. Starożytne istoty z biegiem lat wyrosły na rasę elfów. Oczywiście od tamtych dni obie rasy pamiętały dzielące ich różnice, a kwiat owej róży pozostał intensywnie czerwony i żądny krwi.

***

Kan stał w środku świątyni ziemi okolonej jedynie światłem świec ustawionych w rzędach przy każdej z czterech ścian. Podłoga, ściany i sufit były z twardej, ubitej ziemi. W środku nie było okien. Konstrukcja miała kształt sześcianu, bez jakichkolwiek wypukłości. W środku nie znajdowało się nic poza świecami, podestem ozdobionym starożytnymi i niezrozumiałymi dla Kana runami i stojącą na nim księdze. Gdy chłopak tylko ujrzał księgę, poczuł w sercu ulgę. Koiła go swoją obecnością, była wielka i stara. Natychmiast po wejściu do pomieszczenia władca ziemi poczuł moc bijącą od księgi, siłę, która go wabiła.

W jego głowie zdawał się rozbrzmiewać głos:

— Chodź do mnie, Kanie, wypełnij swe przeznaczenie!

— Mistrzu, ta księga… — Kan zamilkł na chwilę, bał się tego, w jaki sposób oddziałuje na niego dziwny przedmiot stojący na podeście. — Ona do mnie przemawia.

— Cóż, mój drogi uczniu, wszystko ci wyjaśnię, ale najpierw chciałbym, abyśmy wyszli na zewnątrz, gdyż tutaj nie byłbyś w stanie się skupić.

Kan, wychodząc z mistrzem z jednego z pomieszczeń znajdujących się w strefie tajemnic, wciąż myślał o księdze. Gdy mistrz zamknął wrota ziemnej komnaty, Kan przestał odczuwać obsesyjne zainteresowanie księgą i zaczął rozmyślać nad tajemniczym tomiszczem.

To uczucie, kiedy tylko ją ujrzałem, nigdy jeszcze nie doświadczyłem czegoś takiego. Nie wiem, czy to dobry pomysł, abym miał stać się władcą żywiołu ziemi, ta księga to nie jakaś zwykła rzecz. Czułem to tak, jakby coś żyło w jej środku, nie mam pojęcia co, ale to chyba jakaś istota. Może to magia. Podczas treningów mistrz nieraz opowiadał mi o magii, ale ta istota wewnątrz… czułem, że chce nade mną zapanować. Nie wiem, czy sobie poradzę z czymś takim.

— Mistrzu, ta księga ma na mnie niewiarygodny wpływ. — Kan miał ochotę powiedzieć również o istocie wewnątrz, lecz jakaś jego cząstka mówiła mu, że nie powinien nikomu tego zdradzać.

— Usiądźmy na ławeczce.

Gdy staruszek dziś rano oznajmił chłopakowi, że ten dowie się, co kryje się za murami strefy tajemnic, Kan nie potrafił ukryć swego podekscytowania. Od najmłodszych lat chciał poznać te tajemnice. Po wejściu do środka uczeń ujrzał prostą ścieżkę. Po obu jej stronach znajdowało się po trzy bramy wykonane z różnobarwnych metali, ostatnia siódma brama umieszczona była na wprost. Szkoda, miałem nadzieję, że w środku będą smoki — pomyślał. Pierwsza brama po prawej była z brązowej stali, kolejna w prawym szeregu była niebieska, następnie znajdowała się błękitna. W lewym szeregu każda brama również była innego koloru: czerwona, ciemnoniebieska i czarna. Brama w środku była żółta. Kan razem ze swoim mentorem weszli przez brązową bramę i tam właśnie znajdowała się ziemna świątynia, a w niej tajemnicza księga wywierająca ogromny wpływ na chłopaka. Teraz, gdy siedział na jednej z wielu ławeczek znajdujących się na wyspie, Kan nie był w stanie myśleć o niczym innym prócz księgi. Mistrz dłuższy czas wpatrywał się w ucznia, po czym przemówił głosem, który natychmiast wyrwał chłopaka z zamyślenia.

— Wpływ księgi na twoją osobę nie powinien cię przerażać. To nie jest zwyczajna książka, którą może czytać każdy, to księga żywiołu ziemi, potężny magiczny artefakt. Każda niepowołana osoba, która postanowi sięgnąć po tę księgę, zostanie stłamszona i ugnie się jej woli, dlatego też ta część wyspy jest zamknięta. Oczywiście ty jako władca żywiołu ziemi od teraz będziesz tam miał wstęp, jednakże pamiętaj, możesz wejść tylko przez brązowe wrota, pozostałe pomieszczenia należą do innych żywiołów i nie są przeznaczone dla ciebie.

— Kiedy rozpoczniemy trening?

— Niestety, ale podczas tej próby nie mogę ci towarzyszyć. Tym razem twym mentorem będzie księga.

— Ale to przecież tylko książka.

— Nie bądź tego taki pewien. Księga posiada swoją wolę, nie możesz się jej poddać, gdyż wtedy zostaniesz stłamszony, a ostatecznie zginiesz.

— Rozumiem, ale…

— Nie martw się, wszystko, czego musisz się nauczyć, jest w księdze. Niech nie zwiedzie cię niewielka liczba zapełnionych stronnic, gdyż księga potrafi niektóre ze swych sekretów ukrywać i pokazywać czytelnikowi, gdy uzna, że jest gotowy je poznać. Możliwe, że niektórych sekretów nigdy ci nie ujawni.

— Czy w każdym z pomieszczeń znajduje się taka księga?

— Tak, lecz każda księga odpowiada za inny żywioł, jak pomieszczenie, w którym się znajduje. Widzisz, każdy z żywiołów różni się od innych, tak samo księgi posiadają swego rodzaju charakter. Każda z ksiąg jest esencją cech danego żywiołu i odzwierciedla jego naturę. Z czasem, gdy będziesz trenował, księga zacznie przelewać na ciebie te cechy, czy tego chcesz, czy nie.

— Ale ja wolałbym pozostać sobą, nie zmieniać się.

— Całe swoje życie doświadczamy nowych rzeczy, złych bądź dobrych i mają one na nas trwały wpływ. Często zmiany są drobne, wręcz niezauważalne, jednak gdybyś spotkał siebie za dwadzieścia lat, stwierdziłbyś, że jesteś zupełnie innym człowiekiem. Zmiany są nieuniknione, mój chłopcze.

— Ale dodatkowy wpływ księgi sprawi, że będzie to nienaturalna zmiana.

— Wpływ księgi sprawi, że staniesz się tym, kim stać się musisz. W twoim przypadku jest to jak najbardziej naturalne.

— Rozumiem. Jeżeli każde pomieszczenie odzwierciedla jeden żywioł, oznacza to, że jest siedem żywiołów?

— Tak.

— Mistrzu, czy ty jesteś jednym z władców żywiołów?

— Ja nie jestem władcą żadnego z żywiołów, jestem jedynie starcem, który odpowiada za zarządzanie wyspą i udzielanie podstawowego treningu władcom, jeżeli tego potrzebują. — Starzec skromnie się uśmiechnął, pochylając lekko głowę.

— Ale gdzie są pozostali władcy?

— Możliwe, że niektórzy z nich jeszcze się nie narodzili, inni śpią pewnie w wygodnych łóżkach bądź spacerują.

— Spacerują?

— Żyją swoim życiem. Jeszcze do nas nie trafili, lecz z czasem wszyscy się tutaj znajdą.

— Skąd będą wiedzieli, że są władcami żywiołów? Poza tym nikt nie wie, co znajduje się za tymi murami.

— Widzisz, mój drogi, przeznaczenie jest niewidoczną siłą kierującą naszym życiem. To ono ich do nas sprowadzi. Oczywiście nic się nie stanie, jeżeli troszkę pomożemy ręce przeznaczenia.

— Jakie są jeszcze żywioły?

— Każda z bram w strefie tajemnic odzwierciedla swój żywioł. Brązowa brama zaprowadzi cię do pomieszczenia ziemi, ta moc umożliwia przenoszenie głazów, a nawet gór. Niebieska brama to woda, jej władcy potrafili tworzyć wiry, morskie fale, tsunami zmiatające z powierzchni ziemi całe miasta. Błękitne wrota to powietrze mogące wywołać huragany. Czerwona to ogień, władcy tego żywiołu palili całe armie na polach bitwy. Ciemnoniebieska to elektryczność, władcy tego żywiołu przywoływali błyskawice smażące ludzi w nawet najlepszych zbrojach. Czarna to śmierć, jej wadcy mogą przywoływać plagi i zabijać w ułamku sekundy. Żółta to światło, jej władcy tworzyli promienie słoneczne palące przeciwników. Oto siedem żywiołów. Wiedz jedno, możliwości, jakie dają żywioły swym władcom, są nieograniczone, ja wymieniłem ich bardzo niewielką część.

Więc będę w stanie przenosić góry, to niemożliwe, takiego czegoś nikt nie potrafi, nawet magowie — pomyślał Kan.

— Czy był kiedyś władca, który władał dwoma żywiołami naraz?

— Nie, lecz niegdyś wszystkie żywioły były jednym. Zostały rozdzielone, ale w każdym z nich nadal zawarta jest cząstka pozostałych. Natomiast każdy spośród władców posiada niewielką zdolność manipulacji pozostałymi żywiołami.

— Były jednym, lecz już nie są, a mimo to każdy zawiera cząstkę pozostałych? Nie do końca to rozumiem.

— Nic dziwnego, mój drogi. Nie jest to łatwe do zrozumienia i tak ma być. Dowiesz się nieco więcej po przeczytaniu księgi, lecz nie spodziewaj się pełnego zrozumienia natury żywiołów, gdyż ta dalece wykracza poza możliwości poznawcze istot cielesnych. W księdze ziemi jest spisane życie każdego twego poprzednika. Możesz wiele się nauczyć z ich historii. Widzisz, mój chłopcze, ja mogę cię naprowadzić na drogę twojego przeznaczenia, lecz na niektóre z pytań musisz sam znaleźć odpowiedzi.

Mistrz wstał i odszedł leniwym krokiem, nie czekając na odpowiedź Kana. Chłopak wiedział, co to oznacza. Z tym wyzwaniem musiał się zmierzyć samodzielnie.

Rozdział trzeci

Czas próby (10 lat później)

Mistrz jak zwykle siedział za biurkiem i czytał jakieś opasłe tomiszcze. Leon siedział naprzeciw i czekał, aż skończy lekturę. Kilkakrotnie próbował sam rozpocząć rozmowę, lecz starzec zawsze kazał mu czekać, wykonując delikatny gest dłonią.

— Witaj, Leonie, twój trening trwa już dziesięć lat. Myślę, że nadszedł czas, abyś stał się jednym z nas. Zanim jednak to nastąpi, musisz przejść próbę, która ukarze, czy jesteś tego godzien.

Leon wpatrywał się w mistrza, milcząc. Nie był już tym samym chłopcem, który przybył dziesięć lat temu do Daru Życia. Podczas morderczego treningu jego ciało stało się smukłe i umięśnione. Twarz o twardych rysach wyglądała teraz niczym wykuta z kamienia. Nigdy nie zdradzała uczuć, a czerń jego włosów, jakby się pogłębiła. Jego brązowe oczy jeszcze mocniej pociemniały. Teraz chłopak niegdyś żyjący bez celu stał się mężczyzną i wiedział, czego pragnie. Jego jedynym celem, jedynym sensem istnienia była zemsta. Zanim będzie w stanie zabić króla, musi zdobyć siłę, w związku z czym wykonuje wszystkie rozkazy mistrza.

Tak, to moja jedyna szansa, będę jego mieczem, a gdy już zdobędę wystarczającą potęgę, zwrócę się przeciw niemu — pomyślał Leon. W trakcie wieloletniego treningu Leon upewnił się w swym przekonaniu. Teraz jego postanowienie zabicia króla było mocne niczym stal.

— Na czym ma polegać moja próba?

— Za dwadzieścia dni z Krwawego Fortu wyruszy Robert Krwisty, syn Robara. Będzie on zmierzał do zamku Śmierć Lewiatana, ale tam nie dotrze. Zabijesz go po drodze i zajmiesz jego miejsce, po czym udasz się do Śmierci Lewiatana. Tam będziesz służył lordowi Tytosowi Lewiatanowi jako giermek, gdyż właśnie w tym celu Robert został zaproszony na dwór Tytosa. Doszły mnie słuchy, że ktoś planuje zabić Tytosa. Twoim zadaniem będzie niedopuszczenie do morderstwa i zdemaskowanie zabójcy. Czy masz jakieś pytania?

— Słyszałem, że ród Krwistych ma w zwyczaju farbowanie włosów na czerwony kolor każdemu nowo narodzonemu członkowi rodziny. Tytos zapewne o tym wie, dlatego też natychmiast zostanę rozpoznany. Robert na pewno nie wyruszy w podróż sam. Musiałbym zabić jego towarzyszy, lecz to wzbudzi podejrzenia na dworze Tytosa. Jeżeli tego nie zrobię, musiałbym zabić go tak, aby nikt nie zauważył, po czym udawać, że nim jestem, przed ludźmi znającymi go od wielu lat. Z powodu innego wyglądu oszczędzenie jego świty nie wchodzi w grę.

— Wyglądem się nie martw, od tego mamy Magicznego Mikiego, a co do zabójstwa Roberta, to już twój problem. Miki da ci wszystko, czego będziesz potrzebował. Zanim wyruszysz, radziłbym ci przeanalizować historię rodu Krwistych i Krwawego Fortu. Nie zabijaj chłopaka od razu po wyjechaniu z Krwawego Fortu, gdyż musisz najpierw poznać jego cechy charakteru, stosunek do towarzyszy i inne. Osobiście dowiedziałem się, że Robert to typ psychopaty skorego do szalonych czynów. W jego świcie będzie tylko dwóch kuzynów, syn siostry jego ojca Dawid oraz syn brata jego ojca Bruno. Pierwszy jest strachliwy, niezdecydowany, wiecznie padał ofiarą dowcipów pozostałej dwójki, a drugi wygadany, lubiący się przechwalać. Cała trójka jest nierozłączna od dzieciństwa. Ojciec Roberta chciał, żeby podróżował pod eskortą straży, ale chłopak uparł się, iż wystarczają jego przyjaciele, co znacznie ułatwi ci zadanie. Dwaj przyjaciele Roberta mają jedynie za zadanie odeskortować go do zamku Lewiatanów i tam go opuszczą.

— Rozumiem. Co się ze mną stanie, jeżeli nie dam rady ochronić Tytosa?

— Wtedy będę zmuszony cię zabić — Markus powiedział to z taką swobodą, jakby oznajmiał Leonowi, że pora na obiad. — Pamiętaj, Leonie, o wiele trudniej jest kogoś ochraniać, niż go zabić. Jeden zły ruch i twoja tożsamość zostanie ujawniona. W skład rady Lewiatana między innymi wchodzi mistrz magii. Jak zapewne wiesz, magów jest jedynie siedemnastu: siedmiu magów, pięciu arcymagów, trzech mistrzów magii i dwóch arcymistrzów magii, nigdy nie więcej ani mniej. Magowie żyją setki lat, znają tajemne zaklęcia, a ich wiedza znacznie przewyższa twoją. Dlatego też musisz się bardzo pilnować, gdyż nawet najmniejszy błąd natychmiast zostanie zauważony przez Ramzesa, mistrza magii służącego rodowi Lewiatanów już od ponad dwustu lat. To wszystko, co musisz wiedzieć. Natychmiast udasz się do pracowni Mikiego. Myślę, że twoja nowa twarz jest już gotowa. Pamiętaj tylko, że jesteś jedynie mieczem w mej dłoni. Już wiesz, co cię czeka po powrocie, jeżeli zawiedziesz. Gdy nie uda ci się wykonać misji, nie próbuj uciekać. Przed nami nie ma ucieczki.

Zmierzając do pracowni Mikiego, Leon analizował swe zadanie. To nie będzie łatwe, mistrz miał rację, prościej byłoby kogoś zabić, niż ochraniać. Biorąc pod uwagę, że stanę się giermkiem Tytosa, zapewne będę przy nim całe dnie. Jednakże problemem są noce, gdy będę spał. Tytos na pewno ma strażników przy drzwiach, ale to tylko zwykli żołnierze, a oni są nieuważni i łatwo ich oszukać. Lord zapewne również nie ma nikogo, kto by kosztował jego potrawy przed spożyciem, bo niby po co? Trucizna może zabić go w każdej chwili i nic na to nie poradzę, muszę sprawić, aby Tytos wiedział, iż ktoś czyha na jego życie, ale jak? Chyba mam pomysł. Ciekawe, czy ma jakichś wrogów, może niecierpliwy dziedzic albo Ramzes, wtedy w grę będzie wchodziło użycie magii, z czym sobie nie poradzę i niechybnie lord zginie.

— Cześć, przyszedłeś po maskę i rzeczy potrzebne ci do próby? — Magiczny Miki był niskim, tęgim facetem, jego zawsze idealnie ogolona głowa współgrała z grymasem gniewu na jego twarzy.

— Tak. — Jak zwykle jest wściekły.

— A więc czego ci potrzeba? Na pewno twarzyczka tego krwistego gnojka i coś do jedzenia na czas podróży, ostatnio zapytałem mistrza, czy nie mógłbym gotować czegoś bardziej wyszukanego, i wesz, co mi odpowiedział?

— Nie mam pojęcia. — To dziwne, że wiecznie wkurzony facet tak świetnie gotuje. Niektórzy z Gildii Zabójców twierdzą, że to stale wypowiadane przez niego przekleństwa podczas gotowania nadają jego potrawom tak niezwykły smak. Chociaż tak naprawdę nigdy nie widziałem, żeby ktokolwiek prócz mnie jadł jego potrawy. Jeszcze dziwniejsze jest to, z jaką precyzją potrafi stworzyć kopię czyjejś twarzy. Każdy wie, że Miki podczas przygotowywania swych masek zachowuje stoicki spokój, i chyba tylko wtedy. Może to przez swój gniew jest zarządcą i kucharzem w Gildii Zabójców.

— Czy miecz w twej dłoni narzeka na pochwę, w której go trzymasz, bądź na osełkę, którą go ostrzysz? Czy ja wyglądam na pieprzony miecz? Dobra, nieistotne, wracając do tematu, maska jest już gotowa, połączyłem ją z peruką, aby wszystko się solidnie trzymało. Jedzenie jest również spakowane.

— Będę potrzebował jeszcze jednej maski i peruki, trucizny zdolnej zabić dorosłego mężczyznę, która zadziała po kilku godzinach, i trucizny, po której człowiek będzie bliski śmierci, ale nie umrze.

— Pierwszy rodzaj trucizny rozumiem, to do zabicia gówniarza, ale po co ci ta druga? — Ten chłopak jest głupi albo genialny.

— Obmyśliłem pewien fortel. Aha będę potrzebował też harfy i małego lustra.

— A po jaką cholerę ci harfa? Masz chronić Tytosa, a nie go zabawiać! — To jednak głupek. Nie, to niemożliwe. Stary sądzi, że będzie z niego dobry zabójca, a on się nigdy nie myli. — Dobra, dostaniesz to wszystko. Jeżeli zamierzasz użyć drugiej maski, będę musiał ci pokazać, jak je zakładać i mocować. Czy druga maska ma być jakaś szczególna?

— Najlepiej, gdyby była to twarz o delikatnych rysach, z falowanymi blond włosami.

— Chyba mam taką. — Miki nagle sposępniał i zwrócił się do Leona z poważną miną: — Wiesz co cię czeka, jeżeli zawiedziesz?

Zostanę zabity, a moja zemsta się nie dokona.

— Tak, wiem, mistrz mnie zabije.

Dobra, mam już wszystko — pomyślał Leon, wychodząc z pracowni Magicznego Mikiego. Miki jak zwykle wykonał kawał dobrej roboty, maski wyglądały jak żywe. Teraz muszę udać się do biblioteki i dowiedzieć wszystkiego o rodzie Krwistych. Od chłopaka na pewno ta wiedza będzie wymagana jako że jest szlachetnie urodzony. Nie wiem, czy powinienem również znać historię rodu Lewiatanów… Nie, ten chłopak od Krwistych nie jest molem książkowym, pewnie jego wiedza ogranicza się do informacji o własnym rodzie.

Wchodząc do biblioteki, Leon natychmiast poczuł charakterystyczny zapach wypełniający pomieszczenie. Pomimo iż chłopak już na samym początku swego dziesięcioletniego treningu przeczytał wymagane przez mistrza księgi, często zaglądał tutaj, aby zdobyć większą wiedzę. Mistrz zawsze mawiał: „Wiedza to broń równie ostra jak miecze, sukces naszych misji często jest zależny od posiadanej przez nas wiedzy”. Jak zwykle starzec miał rację, ciekawe, ile on ma właściwie lat? Na półkach stały setki tomów, może nawet tysiące, lecz Leona interesował tylko jeden. Przeszedł do działu historii i natychmiast znalazł odpowiednią księgę. Historia pomniejszych rodów spisana przez anonimowego autora była opasłym i straszliwie nudnym tomem. Leon kartkował strony, aż znalazł interesujący go dział Historia rodu Krwistych. Ród Krwistych powstał w trakcie buntu obecnego króla. Gdy przybył on ze swoją armią wampirów, wydawało się, że nie mają szansy podbić Królestwa Ludzi, gdyż było ich stosunkowo niewielu. Kraj był wtedy wyniszczony po długiej wojnie wewnętrznej i ludzie pragnęli pokoju, lecz wojna była wciąż nierozstrzygnięta.

Niezbyt liczna armia wampirów okazała się być zabójczo skuteczna podczas walki pomimo niewielkiej liczebności. Wampiry nie czują bólu, nie giną łatwo, a ich refleks i niewiarygodna szybkość czynią z nich niezłomnych wojowników. Bardzo szybko lordowie przekonali się, iż walka z armią wampirów nie ma sensu. Pierwszymi, którzy ugięli kolana, byli najemnicy na usługach lorda z Zielonego Zamku. Kompania najemników zwała się Krew i Ból, co miało być przestrogą dla wrogów. Król wampir w nagrodę mianował dowódcę kampanii swym pierwszym lordem i obiecał wybudować jego rodowi zamek, gdy tylko wojna się skończy. Armia wampirów wygrywała wszystkie bitwy, a lordowie kolejno poddawali się, oprócz wielkiego lorda Morelka Durala, którego ród od setek lat dzierżył władzę królewską. Nasz obecny król wymordował cały ród Duralów a po ukończeniu wojny zbudował swemu pierwszemu wasalowi potężny zamek. Przywódca najemników stał się lordem a swój ród nazwał rodem Krwistych.

Zamek nazwał Krwawym Fortem i od tamtej pory aż po dziś dzień jego przodkowie są lordami. Po umocnieniu swej władzy król odesłał wampirzych towarzyszy do tajemniczej i odległej krainy, w której narodził się pierwszy wampir. Przez setki lat ród Krwistych niezachwianie dochowywał wierności naszemu nieśmiertelnemu królowi. Trzech największych lordów Królestwa Ludzi gardzi rodem Krwistych, wciąż pamiętając o ich pochodzeniu od zwykłego najemnika. Podczas wojny z krasnoludami, około dwustu lat temu, lord Krwistych Robert — zwany zabójczym — wykazał się niezwykłym męstwem w wielu bitwach. Rozumiem, chłopaka nazwano na cześć największego bohatera ich rodu — pomyślał Leon. Dobra, to powinno mi wystarczyć, powiedzmy, że znam pobieżnie historię rodu Krwistych, która na przestrzeni lat była w miarę spokojna, jako że król wampir rządzi twardą ręką. Teraz muszę poznać ich drzewo genealogiczne i jutro rano będę gotowy.

***

Kan stał wsparty o reling i wpatrywał się w malejącą postać staruszka stojącego na nabrzeżu Wyspy Tajemnic. Tydzień temu jego mistrz oznajmił mu, iż już najwyższy czas, aby wyruszył w podróż. W ciągu ostatnich lat nasz bohater był bez reszty pochłonięty swym treningiem. Teraz wiedział bardzo wiele o swoim żywiole i jego naturze, jednak nadal jego opanowanie magii było dość słabe, a wiedza na temat różnorodnych technik mglista. W trakcie treningu księga pouczała go i wskazywała mu drogę, jak korzystać z magii żywiołu, lecz pierwsza zasada brzmiała: nie można używać magii w bezpieczny sposób, im bardziej skomplikowanych czarów pragniesz użyć, tym niebezpieczniejsze jest to dla ciebie. Do tego istniało wiele zaklęć, których księga nie zamierzała mu ukazać.

Kan wielokrotnie nalegał, lecz nic to nie pomagało, za każdym razem na stronnicach pojawiała się ta sama odpowiedź: nie jesteś gotów i wątpię, abyś za sto lat był. Jako jedną z pierwszych technik chłopak opanował manipulowanie materią księgi. Niezwykły tom był wykonany z materii, którą można przekształcać w inne przedmioty. Staruszek oznajmił, że chciałby, aby Kan udał się do Królestwa Elfów, aby odnaleźć kolejnego władcę żywiołów i sprowadzić go na Wyspę Tajemnic. Chłopak wiedział, że nie może zabrać księgi ze sobą, lecz mógł ją zamienić w coś zupełnie innego, na przykład w broń. Kan po wielu godzinach rozmyślań zdecydował się na miecz półtoraręczny. Teraz na plecach chłopaka spoczywał piękny miecz z brązowej stali, która zmieniała odcień przy każdym ruchu. Momentami ostrze wydawało się czarne, po czym jego barwa stawała się jasnobrązowa. Miało to praktyczne zastosowanie, gdyż wciąż zmieniający się odcień stali miał zmylić przeciwnika w trakcie walki. Już wcześniej Kan był niezłym szermierzem, lecz teraz stał się okrutnym przeciwnikiem. Ostrze w jego dłoni zdawało się być lekkie niczym piórko, lecz dla przeciwnika podczas walki wydawało się najcięższym mieczem na świecie. Miecz w trakcie walki kierował swym właścicielem, teraz Kan wykonywał kombinację cięć, których nie znał. Do tego jego długie, potężnie umięśnione ramiona dawały mu niesamowity zasięg i siłę ciosu. Z zamyślenia Kana wyrwał jeden z elfów podróżujących z chłopakiem. Ich kompania płynąca statkiem Lady Mya składała się jedynie z czterech elfów i Kana.

— Ktoś, kto posiada tak wspaniały miecz, na pewno walczy z zaciekłością bestii, czyż nie?

— Ćwiczę szermierkę, od kiedy pamiętam, lecz nie nazwałbym swoich umiejętności mistrzostwem we władaniu mieczem. Jeszcze nigdy nie udało mi się pokonać mego mistrza podczas treningów.

— Ten niepozorny staruszek, jak na mój gust, kryje wiele tajemnic. Osobiście żałuję, iż nie dane było mi się z nim zmierzyć.

— Myślałem, że elfy to spokojny lud nielubiący przemocy? — Kan wielokrotnie myślał o swym pierwszym spotkaniu z elfami, lecz gdy do niego doszło, myślał tylko o Wyspie Tajemnic, domu, który musiał opuścić.

— Spokojny, tak, lecz nie powiedziałbym, że nielubiący walki. Widzisz, mój wielki towarzyszu, brzydzimy się przemocą, lecz doceniamy wspaniałość walki. Ja natomiast wyróżniam się wśród elfów szczególnym uwielbieniem do walki.

Z pozoru elf nie wyglądał na wojownika. Szczupłe ramiona, jak i cała jego postura nie świadczyły, że jest wojownikiem. Uwagę Kana przyciągnęły jego zielone włosy i fioletowe oczy oraz delikatnie skośne uszy, lecz w przypadku elfów były to standardowe atrybuty.

Elf kontynuował:

— Od zawsze każdy przeze mnie spotkany człowiek, elf bądź krasnolud interesuje mnie jako przeciwnik w walce. Jesteś ogromnym facetem. Twoja siła musi być prawie nienaturalna, a z mieczem półtoraręcznym w swej potężnej dłoni masz również niewiarygodny zasięg. To naturalne, że chciałbym z tobą powalczyć, oczywiście tylko wtedy, jeśli się zgodzisz. Co ty na to?

— Tak, lecz nie mamy tutaj mieczy treningowych.

— To nie problem, mój przyjacielu. Wyciągnij miecz. Masz na imię Kan, prawda?

— Tak. — Kan wyciągnął swój miecz.

Elf delikatnie musnął ostrze, szeptając kilka słów. Przez sekundę Kanowi wydawało się, że powietrze dookoła miecza zamigotało, lecz poza tym nic się nie zmieniło.

— Jestem Arestes. Z jakiej stali jest wykonany twój miecz? Nigdy jeszcze takiej nie widziałem. To ostrze wydaje się być żywe.

Elf, nie marnując czasu, wyciągnął swój miecz i natychmiast przeciągnął po ostrzu dłonią, szeptając nieznane Kanowi słowa. Miecz Arestesa był wykonany ze srebrnej stali miejscami przechodzącej w biel. Klinga była niesamowicie ostra.

— To Zimna Furia, towarzysz mej każdej podróży. Teraz nie musisz się martwić o nasze ostrza, użyłem magii. Nasze miecze okala bariera niepozwalająca zranić przeciwnika, jest ona niewidoczna dla oka i nie zmienia ciężaru oręża.

— Nigdy jeszcze nie walczyłem na statku, to będzie dość trudne. — Kan ustawił się naprzeciw elfa, w odległości czterech kroków. W głowie wciąż pobrzmiewały mu słowa mistrza dotyczące elfów: „Nie daj się zwieść ich drobnej budowie. Elfy są świetnymi szermierzami, a do tego są skromni, nawet najlepszy z nich powie, że jest słaby”.

— Tylko postaraj się mnie zbytnio nie poobijać, mój wielki przyjacielu. — Uśmiech na twarzy Arestesa przeczył jego słowom.

Co prawda jest niższy ode mnie o głowę, ale to elf. Nigdy nie walczyłem z elfem. Elf, nie zwlekając, ruszył na przeciwnika dziki i nieprzewidywalny. Kan zaatakował od góry w szyję, nie chcąc pozwolić mu na skrócenie dystansu, jednak Arestes uchylił się, wykonał obrót i ciął w łydkę. W ostatniej chwili Kan zdążył postąpić krok w tył. Nie wiadomo kiedy elf znalazł się po prawej stronie Kana i ciął sztychem miecza w brzuch przeciwnika. Tym razem Kan nie zdążyłby zareagować, lecz miecz pokierował jego ruchami.

Odbił miecz na bok i ciął w szyję. Statek wciąż kołysał się miarowo na falach, co wyprowadzało Kana z równowagi. Elf wręcz wykorzystywał miarowe bujanie się statku podczas walki. Uchylił się przed ciosem w szyję, wykonał pełny obrót i natychmiast znalazł się za plecami Kana. Gdy elf ciął prosto w plecy przeciwnika, ten rzucił się niczym szaleniec na prawy bok, przeturlał po pokładzie i znalazł trzy kroki od elfa.

— Już myślałem, że cię mam, ale widzę, iż to nie będzie takie proste.

Jego miecz musi sporo ważyć, ledwo jestem w stanie zablokować jego cięcia. Mimo to nie jest powolny, to dość dziwne — pomyślał Arestes.

— Nie przyjdzie ci to łatwo.

— Mistrz dobrze cię wyszkolił, lecz nie zdołasz wygrać, ponieważ mam dwa atuty, których ty nie posiadasz.

Tym razem to Kan ruszył do ataku, ciął od góry, lecz elf zablokował jego cios, po czym odepchnął rywala z dziką siłą. Kan stracił równowagę przez ruch statku ledwie na ułamek sekundy, lecz elf wykorzystał to bezbłędnie. Zrobił krok do przodu, wybił się w powietrze, po czym odbił od klatki piersiowej Kana i wykonał salto w tył. Kan ciężko zwalił się na plecy, w tym czasie Arestes wylądował zgrabnie przed nim i przyłożył mu sztych miecza do gardła.

— Po pierwsze walczysz na statku po raz pierwszy, ja nie. Po drugie z góry założyłeś, iż jesteś ode mnie silniejszy. — Elf zwinnym ruchem schował swój miecz do pochwy, po czym podał Kanowi dłoń i pomógł mu wstać. — Gdyby nasz pojedynek odbył się na lądzie, miałbyś spore szanse na wygraną.

— Nie spodziewałem się, że walka na statku tak bardzo się różni od walki na lądzie.

— Podczas walki musisz znać swe otoczenie, gdyż jedna niezauważona gałązka na ziemi może zadecydować o twej przegranej.

— Jakbym słyszał swego mistrza.

— Podczas walki odniosłem nieodparte wrażenie, że twoimi niektórymi ruchami kierował miecz. Czy to prawda? — Arestes przyglądał się Kanowi.

— Cóż, ten miecz jest dość wyjątkowy.

— Widziałem już wiele wyjątkowych mieczy, lecz żaden nie kierował ruchami swego szermierza. Rozumiem, nie chcesz zdradzać swoich tajemnic, więc uszanuję twoją decyzję. Mam nadzieję, że jeszcze będziemy mogli powalczyć. Zanim dotrzemy do mej krainy, minie wiele czasu, a podróż statkiem jest dość nudna.

— Oczywiście, muszę poćwiczyć walkę na statku, lepiej przegrać podczas ćwiczeń, niż zginąć w trakcie wojny. Czy mógłbyś opowiedzieć mi nieco o waszej krainie, zanim tam dotrzemy?

— Hmm… Widzisz, ciężko jest opisać słowami piękno krainy elfów, gdyż nieistotne jest to, co tam ujrzysz, a to, jak się będziesz czuł.

— Szkoda, wiele czytałem o tym, jak niezwykła jest wasza kraina.

— Tak, zaiste jest. Mogę ci opowiedzieć o nas, gdyż znacząco różnimy się od ludzi.

— Z wielką chęcią cię wysłucham.

— Wiele czasu podróżowałem, zanim wasz król nie zamknął granic. Od zawsze lubiłem obserwować ludzi. Wy ciągle się gdzieś śpieszycie, my natomiast staramy się robić wszystko z rozwagą. Lubicie przekształcać otaczającą wasz rzeczywistość na swoje potrzeby. Dostosowujecie otoczenie do siebie, natomiast my dostosowujemy się do otoczenia. Mam tutaj na myśli naturę. Drzewa zabijacie, a zwierzęta niewolicie, aby wam służyły. My chronimy drzewa, a zwierzęta traktujemy na równi ze sobą. Widzisz, gdyby okazało się, że gdzieś są istoty potężniejsze od nas, tak jak my jesteśmy od zwierząt, wolałbyś, aby potraktowali nas tak jak wy czy jak my?

— Tak, wiem, co masz na myśli. Mistrz kiedyś powiedział mi, że nie krzywdzi innych istot, gdyż sam nie chciałby zostać skrzywdzony.

— Tak, cieszy mnie to, że użył słowa istot, a nie ludzi. Przykro mi to mówić, lecz ludzie już zapomnieli, że drzewa są również żywymi istotami. Bardzo się od nas różnicie. My nie pragniemy władzy. Pokochaliśmy życie beztroskie. Życie, w którym godzinami rozmyślamy nad światem lub dniami wychwalamy jego piękno.

Kan znacznie posmutniał, słowa elfa dobitnie ukazywały ludzką naturę. Był świadom, że ludzie są różni i nie wszystkich dotyczy ten opis, lecz jak wielu mu odpowiada?

— Czy myślisz, że kiedyś staniemy się tacy jak wy. Czy myślisz, że jest dla nas szansa na tak beztroskie życie jak wasze?

— Nie myśl, że elfy są idealne. Czy kiedyś będziecie podobni nam? Myślę, iż wybraliście inną drogę, z której już nie da się zawrócić. Ale celem tej drogi niekoniecznie jest destrukcja. Po prostu musicie odnaleźć swój własny sposób. Zostawię cię samego z twymi przemyśleniami. Jestem już zmęczony, do zobaczenia jutro, mój drogi.

Za uśmiechem Arestesa krył się ból. Kan zastanawiał się, czy jego również martwi przyszłość ludzi.

Rozdział czwarty

Podróż

Jak zwykle poranek miał gorzki smak przez nieustający senny koszmar, w którym król odbierał Leonowi ojca. Z biegiem lat chłopak przyzwyczaił się do tego bólu, lecz zawsze w myślach przeklinał króla i zadawał sobie pytanie, dlaczego ten go oszczędził? Leon, nie zwlekając, spakował rzeczy, ubrał maskę o blond włosach i wyruszył z Daru Życia, bez zostawienia jakiejkolwiek wiadomości dla mistrza. Wiedział, iż mistrz jest praktycznym człowiekiem, i gardzi zbędnymi gestami takimi jak pożegnania.