To jedno spojrzenie ebook i audiobook

Moim Rodzicom – Mamo, Tato, Kocham!

Nie warto być skromnym,

gdyż ludzi skromnych docenia się dopiero po śmierci.

Sławomir Baranowski

Dwa lata wcześniej…

– Jak to, nie chcesz tańczyć?! – krzyknęła Lukrecja Lis przez telefon. – Zapożyczyłam się, żebyś mogła uczyć się w tej szkole tańca! Co to ma znaczyć? – pytała młodszą siostrę, pomijając niechlubne okoliczności tego szczodrego gestu.

– Chodzi o to, że zmieniłam zdanie – wydusiła Rozalia Lis. Do dziś pamiętała, jak zrobiła Lukrecji ogromną awanturę, gdy tamta, zamiast wysłać, podarła jej podanie do szkoły tańca. Potem było za późno. Starsza siostra jednak naprawiła błąd, wręczając jej klucze do swojego mieszkania w Warszawie, a także potwierdzenie opłaconego pierwszego semestru w popularnej szkole tańca.

– Zmieniłaś zdanie?! To ja w zębach przyniosłam ci kopertę, a ty raptem po miesiącu wywijasz coś takiego?! Przecież to było twoje wielkie marzenie! Co, do jasnej cholery?!

– Taniec to jednak nie moja bajka.

– Może wreszcie dorośniesz i przestaniesz czytać te bajki, tylko chwycisz za prozę życia na przykład?!

– Luka, po co tak warczysz? Powinnaś się cieszyć, że szybko się zorientowałam, co chcę robić w życiu. – Rozalia próbowała się usprawiedliwiać.

– Skaczę z radości – burknęła Luka i trochę ochłonęła. – Co więc chcesz robić w życiu?

– To, co kocham, co daje mi radość, to, co pozwala mi pofrunąć aż do nieba. – Rozalia uśmiechnęła się, a w jej oczach rozbłysły iskierki szczęścia.

– Teraz to nie wiem, czy chcę poznać odpowiedź – rzuciła sceptycznie jej siostra.

– Chcę być twórcą! Chcę, by ludzie widzieli świat wyraźnie i kolorowo, chcę, by wyglądali radośnie, by każdego dnia, przeglądając się w lustrze, uśmiechali się.

– Czy ty coś bierzesz? Może przyjadę do Warszawy i na spokojnie porozmawiamy. – Luka wystraszyła się nie na żarty.

– Jesteś zajęta firmą i Decem. A ja świetnie sobie radzę.

– Właśnie słyszę. Dowiem się w końcu, co chcesz robić w życiu?

– Będę tworzyć cudowne, unikatowe oprawy okularów. Będę ich projektantką, matką, twórcą. Będę zmieniać ludzi – wyznała z zapałem na jednym wydechu.

1

Jej niebieskie oczy okolane gęstymi, ciemnymi rzęsami zapatrzyły się w skrawek nieba wciskający się pomiędzy wysokie budynki. Siedziała w cieple, lecz na skórze wciąż czuła zimne powiewy wiatru. Zmrużyła powieki i wciągnęła zapach kawy. Rozluźniła się, otrząsając z przeszłości.

Z uśmiechem wspominała rozmowę telefoniczną ze starszą siostrą, którą odbyły ponad dwa lata temu. Lukrecja najpierw sceptycznie podeszła do pomysłu Rozalii, ale po zastanowieniu pochwaliła i zmotywowała ją do działania. Sama Luka potrzebowała więcej czasu, by odkryć cel i radość swojego życia, którym okazał się powrót do rodzinnego Dźwirzyna i założenie własnej firmy. Na dodatek zakochała się z wzajemnością.

Starsza o pięć lat Lukrecja stała się dla siostry wzorem do naśladowania. Rozalia brała przykład z jej odwagi i motywacji, zazdrościła pewności siebie i przebojowości. Wiedziała, że ona sama jest za miękka, za miła, za mało waleczna, ale nie potrafiła, a nawet nie chciała się zmienić. Wolała zgodę niż konflikty, wolała milczeć, niż dążyć do konfrontacji, wolała spokój niż walkę o swoje prawa, odpuszczała z nadzieją, że kiedyś los się zrewanżuje.

Przyjechała do Warszawy z prostym planem na przyszłość. Marzyła, by zostać tancerką. Tańczyć na najpopularniejszych scenach świata i odnieść sukces.

Mówią – trzeba dążyć do spełniania swoich marzeń, walczyć i pokonywać kolejny metr, wciąż wspinając się wyżej i pewniej, by dosięgnąć celu. Ale nie mówią, co się stanie, gdy marzenie, które wcześniej było tlenem dla naszych płuc, ulatnia się i zupełnie znika. Już nie chcemy nim oddychać, już nie mamy ochoty o nie walczyć.

Rozalia Lis pamiętała swój nagły upadek, panikę, która zatrzęsła jej światem. Straciła wiarę w swój cel. Poruszała się po omacku, w ciemności. Odczuwając smutek, wiemy, czym jest radość, a na paśmie porażki wyostrza się sukces. Bez odbijania się od skrajności przepłyniemy przez życie w spokoju, ale i bez emocji, a tego Rozalia obawiała się najbardziej.

Uśmiechnęła się, czując słodki smak kawy na języku. Przyjemne ciepło rozeszło się po ciele. Tak było z jej fantazją, która w zakamarkach umysłu przebiła się przez smutek, jak drobny łyk powodujący dziwne ciepło w sercu. Najpierw go poczuła, ledwo dostrzegając, wcześniej uważając za zbyt odważny, nierealny jak sen. Lecz ten drobny łyk wystarczył, by ta nieśmiała fantazja zawładnęła jej ciałem. Mówią, że czasami trzeba stracić wzrok, by zobaczyć. Rozalia otworzyła oczy, uważniej wsłuchując się w siebie, i zobaczyła, usłyszała i –najważniejsze – poczuła to, co było jej miłością i celem życia. Z czego nigdy by nie zrezygnowała.

Studia na kierunku optyka okularowa i optometria do tej pory zabrały jej dwa i pół roku. Przez ten czas nabierała pewności, doświadczenia i odwagi. Dni wypełnione były pracą i nauką. Wiele poświęciła, by urealnić swoje plany na przyszłość, choć wciąż wydawały się odległą mgiełką zlepioną z marzeń. Westchnęła. Zwątpienie szybko wypalało w niej nadzieję.

Rozalia, tak samo jak starsza siostra, chciała być szczęśliwa. Chciała robić to, co od dziecka sprawiało jej radość.

Zima powoli odchodziła w zapomnienie, lecz mimo to na dworze wciąż panowały niskie temperatury. Tuż pod okno popularnej kawiarni podjechał tir, którego naczepa miała czarną plandekę. W szybie Rozalia spostrzegła swoją twarz. Długie, jasnobrązowe włosy przyklapnięte od czapki przylegały do jej małej głowy. Sięgały jej do połowy pleców, falując się pod wpływem wilgoci. Uchwyciła je w kitkę, by pasma nie leciały jej na twarz. Oczy w kolorze morza były spokojne, rozmarzone, spoglądały na wszystko z ufnością. Przysłaniały je szkła okularów, których granatowe oprawy mieniły się srebrnymi igiełkami, jak gwiazdy na nocnym niebie. Mały nosek i wąskie usta współgrały z drobną twarzą, jedynie duże oczy stanowczo się wyróżniały. Jasna cera podkreślała kruchość ciała dziewczyny, mierzącego metr siedemdziesiąt centymetrów wzrostu.

Nie pomalowała się, nie dbała o idealny makijaż, co wciąż wypominała jej siostra i przyjaciółka. Ale Rozalia nie miała weny ani motywacji, by dbać o każdy szczegół swojego wizerunku.

Dopiła kawę i zebrała swoje rzeczy z niewielkiego stolika. Upchnęła do torby zeszyt, naostrzone ołówki i kredki. Włożyła kurtkę we wzór moro i zapięła ją pod samą brodę. Obwiązała szyję szarym szalikiem, a na głowę nałożyła wełnianą czapkę w tym samym spokojnym kolorze. Wyszła z restauracji, kierując się na ulicę Polną.

Chłodny wicher dmuchnął jej w twarz, zamrugała więc, by oswoić się z nachalną temperaturą. Po jej ciele przebiegł zimny dreszcz. Skuliła się przed tym napastliwym wiatrem. Przyśpieszyła kroku, by nie spóźnić się do pracy. Z każdym kolejnym metrem szerzej się uśmiechała. Spostrzegła z daleka znajomy szyld. Wyprostowała się i podbiegła do drzwi. Po chwili znalazła się w ciepłym wnętrzu salonu optycznego.

***

Wybiła ósma, gdy Rozalia w przyjemnym fartuszku przystępowała do pracy. Delikatny, beżowy materiał okrywał jej drobną sylwetkę, sięgając do połowy ud i podkreślając wcięcie w talii. Wyhaftowane niebieskimi literami logo na lewej kieszonce przykuwało uwagę.

Wyszła na showroom, poprawiając włosy, które wyrwały się z uchwytu gumki. Wsunęła okulary na nos i odetchnęła zapachem, który budził w niej jedynie pozytywne uczucia. Woń środków septycznych, płynu do szyb i lekka nuta metalu unosiły się w powietrzu, tworząc dziwną do opisania mieszankę.

Salon optyczny Zbigniewa Zakrzewskiego składał się z niewielkiego pokoju socjalnego, pracowni i biura jednocześnie, a także dużego sklepu. Mieściło się tu wiele przeszklonych regałów, w których odpowiednio zaprezentowano oprawy znanych i mniej znanych firm. Ceny wyeksponowanych opraw sięgały od liczb z dwoma do tych nawet z czterema zerami, by zadowolić największe snobistyczne i zamożne gusta. W jasnym i przestrzennym pomieszczeniu stały cztery niewielkie biureczka, tak by każda usługa została przeprowadzona indywidualnie i z odpowiednią troską o klienta. Były białe z dodatkiem stali nierdzewnej. Obok ustawiono niewysokie krzesełka i pufy w kolorze écru. W tym samym kolorze była długa lada z szerokim blatem, przy której dokonywano transakcji.

Rozalia ruszyła wzdłuż regałów, sprawdzając, czy kurz nie wykorzystał jej nieuwagi i nie wprosił się na szklane półki. Miękką szmateczką powycierała drzwiczki, usuwając z nich wszelkie odciski palców i smugi. Upewniła się, że szef był w pracowni, słysząc cichy szmer maszyn i odgłos płynącej muzyki z radia. Jak każdego dnia wcześniej rozpoczął pracę, pochylając się nad uszkodzonymi oprawami. Rozalia wykorzystała ten czas, by nacieszyć się ciszą i powoli budzącym dniem. Przyszła jako pierwsza, ale wiedziała, że zaraz zjawi się jej hałaśliwa koleżanka.

Odetchnęła i wróciła do wspomnień. W końcu to w tym miejscu na ziemi zdała sobie sprawę, co naprawdę pragnie robić w życiu.

Przyjazd do zatłoczonej Warszawy przerażał, ale i ekscytował Rozalię, która naprędce pakując się w małą walizkę, przybyła do miasta dwa i pół roku temu. Na początku czuła się przytłoczona hałasem, masą samochodów, tramwajów i samolotów latających nad miastem. Noce przeżywała bezsenne, zanim organizm oswoił się i przyzwyczaił do wiecznego szumu. Gwar był wszędzie, tak samo jak tłok. Już pierwszy tydzień był dla Rozalii testem samodzielności. Musiała nauczyć się poruszać po mieście, korzystać z transportu miejskiego, którego wybór w porównaniu z niewielkim nadmorskim Dźwirzynem był ogromny. Metro, autobusy i tramwaje kursowały bez chwili wytchnienia, zabierając tłumy pasażerów z jednego miejsca w inne. Wszystko pulsowało jak w mrowisku.

Jak pokazał czas, niewielka kawalerka, mieszkanko po siostrze przy Piwnej na Starym Mieście, była tylko chwilowym przystankiem. Po tygodniu do drzwi Rozalii zapukała jej przyjaciółka, Eugenia Lipiec, która też pragnęła spełnić swoje marzenia, opuszczając Dźwirzyno. Niewielkich rozmiarów pokoik stał się za mały dla przyjaciółek. Aspirująca na modelkę Eugenia znalazła i namówiła kolejną początkującą modelkę, by razem we trzy wynajęły mieszkanie, które łatwo będzie im opłacić. Tak Piwna zmieniła się na Międzynarodową, a Stare Miasto na Pragę Południe.

Szkoła tańca przywitała Rozalię otwartymi ramionami, ale i wymaganiami. Praca, poświęcenie i sto procent zaangażowania. Rozalia dokładnie pamiętała swoje zajęcia, trud i walkę każdego dnia i godziny. Poświęcała wszystkie siły, by wykonać odpowiednią pozycję, najlepszy ruch czy piruet. Myślała, że to jest to, co chce robić w życiu. W końcu, zanim zawitała do Warszawy, miała za sobą cztery lata treningów. Poznała różne techniki, jak hip-hop, jazz, funk jazz, modern czy taniec współczesny, wzbraniając się jedynie przed tańcem towarzyskim. Wierzyła, że taniec jest jej przeznaczony, że może przy jego udziale odnieść sukces, a najważniejsze, osiągnąć szczęście. Szkoła miała ją wznieść na wyższy poziom, ale, jak pokazał czas, tak się nie stało.

Pewnego dnia Rozalia zwątpiła. Treningi dawały jej w kość, przychodziło zmęczenie, a za nim zniechęcenie. Rozalia zaczynała szukać sensu, a radość z tańca, jaką wcześniej odczuwała, gdzieś się ulotniła.

Początkowo miała nadzieję, że to chwilowe. Każdego dnia czekała na powrót dawnej ekscytacji tańcem, lecz to, mimo jej usilnych pragnień, nie nastąpiło. Straciła cel, straciła przyczepność do drogi, którą wcześniej podążała.

Nagle przyjazd do stolicy wydał jej się stratą czasu i pieniędzy. Nie wiedziała, co dalej zrobić ze swoim życiem. Uchwyciła się więc rytuału codziennych działań. Na siłę próbowała utrzymać się w pionie.

Miesiąc w szkole tańca wystarczył, by Rozalia straciła marzenie, które wcześniej dodawało jej skrzydeł, a teraz stało się mozolną monotonią. W dodatku musiała zacząć zarabiać. Dostawała wprawdzie wsparcie od rodziców, ale potrzeby były większe, poza tym nie chciała dłużej obciążać swoich najbliższych.

Życie w Warszawie nie było łatwe, a wydatki rosły w tym samym tempie co zniechęcenie.

Razem z Eugenią rozpoczęła poszukiwanie stałej pracy. Przyjaciółka miała jasny cel, czyli butik znanego projektanta, w którym wystawiał swoją kolekcję na sprzedaż. W rezultacie skończyło się na markowym sklepie w popularnej galerii handlowej. Rozalia musiała dzielić czas pomiędzy szkołę tańca a pracę, więc zostałaby jej opcja etatu w popularnej i często odwiedzanej restauracji, tak jak innym studentom. Dla niej ten wybór był ostatecznością, na szczęście jednak nie doszedł do skutku przez przypadek czy, według niej, przeznaczenie.

Zmęczona lekcją tańca współczesnego wracała do domu. Nie miała siły się śpieszyć. Jej energia była bliska wyczerpania, a nadzieja na lepsze wypaliła się. Pesymizm zawładnął jej duszą. Rozalia była smutna, a miasto nie okazało się tak przyjazne, jak na początku myślała. Wszędzie było daleko, wciąż trzeba było się śpieszyć, w dodatku brak pieniędzy dostarczał jej wielu obaw i trosk. Brakowało jej zapachu morza, słonego wiatru, samego szumu nadmorskich drzew. Tęskniła za rodzicami, za Dźwirzynem i jego kameralnością. Pragnęła spokoju i odpoczynku.

Było późno. Noc nadchodziła ciemną mgłą, a miasto rozjaśniały liczne latarnie i witryny sklepowe. Chodniki powoli wyludniały się, gwar milknął, a na drogach przejeżdżały pojedyncze samochody, szumiąc po cichu. Gdzieś w oddali słychać było sygnał karetki. Rozalia zwolniła.

Wciągnęła powietrze w płuca i poczuła Warszawę. Drobną mieszankę zapachów potraw mijanej przed chwilą knajpki, spaliny przejeżdżającego auta czy dymu papierosowego od przechodniów. Popatrzyła na rozświetlone witryny.

Szła wolnym krokiem, podziwiając zza szyby błyszczącą biżuterię, fikuśne buteleczki perfum, jedwabne mieniące szale czy antyczne meble. Rozluźniła się, a jej wzrok natrafił na coś, co momentalnie ją unieruchomiło. Zatrzymała się zafascynowana. Poczuła drobny ruch powietrza, ale to przez jej oddech, który niespodziewanie przyśpieszył. Uśmiechnęła się, wiedząc już, gdzie powinna szukać pracy.

Ten wieczór okazał się dla Rozalii przełomowy, tak jak dzień, który za kilka godzin miał się rozpocząć.

***

Rozalia przysiadła na pufie i rozejrzała się po salonie optycznym. Pamiętała, kiedy w gazecie znalazła ogłoszenie o pracę. Rezygnując z zajęć jazzu, szybko zjawiła się na ulicy Polnej, aby spytać, czy oferta jest nadal aktualna. Gdy tylko przekroczyła próg, jej świat zwolnił. Znalazła spokój. Wszelkie problemy momentalnie przestały istnieć, a myśli skupiły na cudownych oprawach okularów, uwodzących jej wzrok z każdego regału. Dostała etat i od razu przystąpiła do pracy.

Z każdym dniem taniec spadał o stopień niżej w jej priorytetach. Wizja dnia spędzonego na sali treningowej zaczęła Rozalię przerażać i coraz bardziej zniechęcać. Pogoń za perfekcją, ból mięśni, kontuzje, siniaki już jej nie pociągały. Gdzieś w tym wszystkim zgubiła chęć do tańca. Codzienne treningi stały się udręką. To w pracy, w salonie optycznym, nabierała sił, wyciszała się i uspokajała.

Taniec był pogonią, wieczną energią, chwilowym uchwyceniem cudu, by ukazać historię, która szybko przemija. By ją odtworzyć, potrzeba było wpaść w kolejny wir emocji, ruchu i nieważkości. Wielogodzinna praca miała ukazać spektakl w kilka minut.

Praca nad szkłami i oprawami była spokojna i powolna. Wykonywana w ciszy. Wymagała cierpliwości, skupienia i artyzmu. Była przeciwieństwem emocji tańca i jego gwałtowności, a koncentracją i pracą twórczą nad precyzyjnymi elementami.

Po tygodniu pracy Rozalia podjęła decyzję i zapisała się na Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, na kierunek optyka okularowa i optometria.

Czas lęku i niepewności minął bezpowrotnie, tak jak zajęcia taneczne, z których Rozalia na dobre zrezygnowała. Poświęciła się nauce i pracy, zdobywając niezbędne umiejętności. Wreszcie Warszawa ją wchłonęła i udomowiła, oswoiła ze swoim pędem i szumem. Rozalia nawet znalazła swoją alternatywę dla duszy pragnącej spokoju. Liczne miejskie parki dostarczyły jej ciszy i odpoczynku, pozwalając odetchnąć leśnym powietrzem i wsłuchiwać się w trele ptaków, by w ten sposób przypomnieć sobie dom, a przy odrobinie wyobraźni uchwycić wizję nadmorskiego, dźwirzyńskiego lasu.

Ocknęła się natychmiast, gdy do salonu gwałtownie wpadła Balbina Dymek, potrząsając długimi, jasnymi włosami.

– Spóźniłam się – wysapała. Pobiegła na zaplecze, robiąc przy tym sporo hałasu. Jej wysokie szpilki uderzały w marmurowe płytki, przebijając odgłosem nawet śmieciarkę hałasującą za oknem sklepu.

– Troszeczkę. Gdybyś nieco ciszej się zachowywała… – Rozalia urwała, gdy usłyszała otwierane drzwi od pracowni szefa. – To może szef by cię nie usłyszał – dokończyła szeptem.

– Co to za hałasy? Balbina! Znowu się spóźniłaś! – krzyknął Zbigniew Zakrzewski mocnym basem.

Zbig, a krócej Big –jak ostatecznie przewrotnie nazywały go po kryjomu pracownice – odznaczał się wyjątkowo mocnym głosem, który przeczył jego wyglądowi. Był niewysoki, miał metr pięćdziesiąt centymetrów wzrostu i drobną, wręcz wychudzoną posturę. Trzymał się prosto, z godnością prezentując swój nienaganny wizerunek siedemdziesięcioletniego dystyngowanego pana. Zawsze elegancki, zawsze w marynarce zgodnej z najnowszymi modowymi trendami w żywe kolory. Nosił też barwne kapelusiki, które zmieniał w zależności od pogody. Ostatnim elementem jego wizerunku była ozdobna drewniana laseczka z uchwytem z alpaki, którą zakupił dla dodania sobie powagi, bo tak naprawdę Big był zdrowym i sprawnym starszym panem.

– Rozalio, tylko ty jesteś godna mojej pochwały. Naprawdę nie wiem, co mnie podkusiło, żeby zatrudnić i tak długo trzymać u siebie Balbinę. Naprawdę nie wiem – mówił sam do siebie. – Trzy lata się z nią męczę. Trzy lata wpajania jej podstawowych wartości i zachowań i co? Jak grochem o ścianę. Balbina! – krzyknął, by wiedziała, że znowu wyprowadziła go z równowagi.

– Dzień doby, panie Zbigniewie. – Rozalia przywitała szefa ze skrywanym rozbawieniem. Odkąd rozpoczęła pracę u Biga, rytuał krzyków i pouczeń Balbiny trwał w najlepsze i nigdy nie osłabł.

– Dzień dobry, drogie dziecko. Ta dziewczyna doprowadzi mnie kiedyś do zawału serca. – Zbigniew głośno odetchnął i tradycyjnie podszedł do szerokiego okna, by spojrzeć na wiszący metalowy szyld, który w podmuchach mroźnego wiatru bujał się w dwie strony. Był dumny z własnego sklepu i wyrafinowanej klienteli. Zadowolony ze swoich zawodowych dokonań, nazwiska i podwójnego „Z”z dwoma ogonkami na szyldzie sklepu.

Był zawsze pomocny i oddany, starał się spełnić każdą, nawet najwybredniejszą zachciankę. Człowiek tak zwanej starej daty, który do kobiet odnosił się z szacunkiem. Kilkudziesięcioletni staż pracy nauczył go tajników optyki i znajomości klientów, których charaktery mógłby opisywać godzinami. Zawodu nauczył się od ojca i po jego śmierci przejął zakład. Od czterdziestu lat prowadził sklep i usługi optyczne, ale zawsze dostosowywał się do zmieniającego czasu. Niedawno odnowiony sklep utrzymywał fason i szyk, by podążać za nowymi trendami i wciąż zdobywać klientelę.

– Dzień dobry, szefie! – wrzasnęła Balbina. Wciąż towarzyszył jej hałas i rumor. To głośno stąpała, to pukała w mijane meble, to coś jej upadło, zawsze z hukiem, bez poważnych zniszczeń przechodziła jedynie przez życie. Przyjechała do stolicy jako studentka pierwszego roku kulturoznawstwa, którego nigdy nie ukończyła. Kwalifikacyjny kurs zawodowy na technika optyki był kolejnym przypadkiem. Minęły trzy lata, a Balbina wciąż pracowała w zakładzie pana Zakrzewskiego, szukając swojej drogi. – To tylko nic nieznaczące cztery minutki, szefie, poza tym nie ma jeszcze żadnej klientki – oświadczyła niewzruszona, poprawiając swoje długie, jasne włosy.

– Dziesięć minut, Balbina! Dziesięć i zwiąż włosy! Tyle razy mówiłem, tyle razy powtarzałem! Schludnie i z klasą, Balbina! – krzyczał Big, idąc za dziewczyną umykającą na zaplecze.

Rozalia nie ingerowała w ich kłótnie. Nie znosiła konfliktów. Unikała wojen, nieporozumień, a gdy takie się już pojawiały, nie podsycała, tylko starała się je tonować.

Cichy brzęczek obwieścił pojawienie się pierwszej klientki. Rozalia wstała i z uśmiechem przywitała się z kobietą.

***

Komunikacja z klientem była ważnym elementem w pracy optyka. Rozalia miała jednak wprawę i duże jak na swój wiek doświadczenie z pracą z ludźmi. W Dźwirzynie razem z mamą w sezonie letnim prowadziła kiosk z biżuterią. Sprzedając błyskotki, poznawała ludzi i ich zachowania.

Rodzice prowadzili niewielki pensjonat. Wczasowicze przyjeżdżali z całego kraju, z różnych terenów i z różnym podejściem do drugiego człowieka. Rozalia od dziecka pomagała w przygotowywaniu pokoi na przyjazd gości.

Praca w salonie optycznym z klientami nie była więc dla niej nowością. Zmienił się jedynie produkt.

Ludzie byli różni, czasem roszczeniowi, nieprzyjemni, agresywni, ale też mili, grzeczni, wystraszeni albo niepewni. Rozalia w pełni akceptowała ich zachowania, skupiając się na tym, co najbardziej interesowało ją w zawodzie optyka. Uwielbiała dobierać oprawy do osoby. Proponowała okulary, nie tylko kierując się budową i wymiarami twarzy, ale starała się dopasować oprawy do charakteru człowieka, wykonywanej pracy czy spojrzenia na świat.

Każdy klient miał własną wizję i potrzeby, więc Rozalia najpierw czekała, aż sam wybierze oprawy, które jego zdaniem będą idealne. W myślach robiła przegląd dostępnego asortymentu i właściwych opraw. Skupiała się na ich kształcie, kolorze i materiale, z jakiego były wykonane. W tym samym czasie klient przeglądał się w lustrze i zazwyczaj dochodził do wniosku, że jego wybór go rozczarował. Wtedy przedstawiała swoje propozycje. Ten etap był jej ulubionym. Zniechęcony klient nagle nabierał życia. Będąc w centrum zainteresowania i troski Rozalii, czuł się dowartościowany i zadowolony, że nie został sam z tak trudnym wyborem. Dziewczyna zarażała swoim entuzjazmem i proponowała odważniejsze kształty i żywsze kolory opraw.

Mina kupującego zmieniała się tak szybko, jak wkładane przez niego okulary. W lustrze odbijała się inna, bardziej optymistyczna twarz, która widząc różne możliwości, z każdą chwilą mocniej się rozpromieniała. Ostateczna decyzja zawsze była trudna, ale po wskazówkach Rozalii okazywała się właściwa.

Z każdym klientem było podobnie, a zabawa w dobieranie nigdy się jej nie nudziła. Kupujący wychodził zadowolony i dopieszczony, a ona była usatysfakcjonowana z dobrze wykonanej pracy i szczęśliwa.

Gdy nie było klientów, przebywała w pracowni szefa, gdzie pod jego czujnym okiem naprawiała uszkodzone oprawy. Zbigniew widział w Rozalii ogromny potencjał i już po pół roku pracy w salonie dopuścił ją do swojej twierdzy i sekretów. Z entuzjazmem i zaangażowaniem korzystała z jego lekcji, chłonąc naukę jak gąbka. Po dwóch latach Big już nie patrzył jej na ręce i nie kontrolował, tylko bez wahania dawał pracę do wykonania.

Porzucając taniec, oddała się swojemu nowemu zajęciu z energią i pasją. Nie miała czasu na imprezy i zabawę, w myślach wciąż tworzyła nowe projekty opraw. Patrząc na liczne okulary w salonie, dostarczone przez najróżniejszych producentów, wciąż szukała innych kształtów, barw i materiałów, z których można byłoby je wykonać.

W domu również nie próżnowała, tylko przelewała swoje wizje na papier. Malowała, szkicowała, kolorowała. Chciała tworzyć inne, odważniejsze oprawy, wiedziała, że jeszcze nie wszystko zostało odkryte i że jest wiele możliwości. Szukała ideału, nowych technik i kształtów. Tworzyła własne projekty, całe kolekcje, wciąż goniąc za czymś, co jej umykało.

Kolejna klientka opuściła salon z uśmiechem, umacniając dobre samopoczucie Rozalii. Zadowolona weszła za ladę, notując koszt usługi i swój udział w transakcji sprzedaży. Szef za każdą sprzedaż doliczał dziewczynom niewielki procent. Rozalia miała jeszcze dodatkową prowizję od napraw i tworzenia szkieł.

Balbina pożegnała klientkę, która niczego dla siebie nie wybrała. Niezadowolona z utraty procentu od sprzedaży podeszła do lady, wykorzystując sam na sam z Rozalią.

– Co za wredne babsko – mruknęła ze złością. – Poświęciłam jej godzinę, a ona stwierdza, że jednak musi się zastanowić. Pokazałam jej ponad dwadzieścia opraw! Musiałam otwierać każdy regał. Nie wspomnę, że wszystko wytłuściła paluchami. Teraz będę musiała biegać i odstawiać oprawy na miejsce. Oczywiście muszę je jeszcze wyczyścić, tak samo jak regały – utyskiwała.

– Przesadzasz – rzekła Rozalia, wiedząc, że koleżanka chciała udawać najbardziej zapracowaną ze wszystkich. Spojrzała na zegarek wiszący na ścianie. Do końca zmiany miała jeszcze sporo czasu, więc postanowiła pomóc szefowi w naprawach, unikając tym samym nachalnego towarzystwa Balbiny.

– Tobie to łatwo powiedzieć. Za każdym razem sprzedajesz okulary. I to, jak zauważyłam, jeszcze z napiwkiem – zaatakowała z naburmuszoną miną, podnosząc głos.

– Staram się pomóc klientce, najlepiej jak potrafię. To wszystko. – Rozalia wzruszyła ramionami.

– Nie. Ty po prostu masz szczęście.

– Może masz rację. Słuchaj, skoro nikogo nie ma, pójdę do pracowni, do szefa.

– I jeszcze masz prowizję za reperację opraw – ciągnęła zirytowana Balbina. – Zarabiasz więcej ode mnie, a pracujesz o wiele krócej.

– Nie wiem, co mam ci powiedzieć. – Rozalia chciała jak najszybciej ukryć się w pracowni. Balbina miała zakaz wstępu do warsztatu. Szef zabronił jej wchodzić, wiedząc, że wprowadzi swój hałas i tupot, nie mówiąc o zniszczeniach, gdy przypadkiem wpadnie na stół roboczy z ustawionymi maszynami albo pomiesza zamówienia.

– Mogłabyś choć trochę… współpracować ze mną. Na przykład ta ostatnia klientka… Widziałam, że kupiła drogie oprawy, więc mogłabyś podzielić się ze mną prowizją. Ty i tak masz spory procent. Nie bądź chytra.

– Ale…

– Nie wiedziałam, że jesteś taka pazerna – zaatakowała ze złością. – Miałam w tym miesiącu same marudy i biedaczki. Nic nie kupują, tylko zajmują mój czas. Tobie zawsze trafia się złota karta kredytowa.

– To nie moja wina.

– Ale możesz mi pomóc. Przyjaciółki powinny sobie pomagać. Boję się, że nie będę miała na czynsz. Jeszcze mnie wyrzucą na bruk. To co? Pomożesz? – błagała, zastępując jej drzwi do pracowni.

– Niech będzie. Dopiszę cię.

– Super! – Balbina uśmiechnęła się z triumfem, klaskając w dłonie. – Wracam do pracy. Muszę odłożyć wszystkie okulary – westchnęła, a z jej twarzy momentalnie zniknął uśmiech. Wyglądała, jakby miała przerzucić tonę węgla.

Rozalia uciekła do pracowni zła na samą siebie. Po raz kolejny Balbina namówiła ją na dzielenie się procentem. Wiedziała, że robi źle, ale nie chciała awantur. Kiedy ostatnio jej się postawiła, Balbina atakowała ją przez cały dzień. Rozalia nie mogła się skupić na pracy, atmosfera była nieprzyjemna, co odbiło się na klientach. Nawet w domu była niespokojna i nerwowa. Nie lubiła takich sytuacji.

Chyba faktycznie mi trafiają się same zamożne klientki – pomyślała, podchodząc do szerokiego biurka z wytartym i mocno wysłużonym blatem.

Zbigniew bez słów podał jej oprawy, a ona zabrała się do pracy. Szef, tak jak i ona, potrzebował ciszy i skupienia. Rozalia musiała mieć spokój myśli, a zgoda, którą przed chwilą udzieliła Balbinie, pozwoliła jej się nie martwić i zapomnieć o całej sprawie.

Po południu zjawiła się Agnieszka Wolna, która rozpoczynała swoją popołudniową zmianę. Przywitała się z szefem, zaglądając do pracowni, po czym weszła na zaplecze, by przygotować się do pracy.

– Cześć, Rozalio. Jak tam mija dzień? – zapytała z serdecznym uśmiechem, poprawiając krótkie kasztanowe włosy. Były gęste i kręcone, przez to trudne do ujarzmienia. Agnieszka lubiła mieć je pod kontrolą, dlatego co miesiąc odwiedzała salon fryzjerski. Pilnowała, by loki zbyt mocno nie odstawały od głowy. Miała oliwkową cerę i ciemne oczy. Pracowała w salonie od roku, porzuciwszy rodzinną Częstochowę.

– Spokojnie, ale bez nudów.

– A Balbina? – dopytała z ironią.

– Jak zawsze… Jest sobą – odpowiedziała Rozalia, uciekając wzrokiem.

– Była grzeczna czy znowu coś wymyśliła?

– Byłam zajęta, więc skupiła się na sobie.

– Miała na rano, więc niech zgadnę… Na pewno się spóźniła.

– Tak.

– Podobno była na jakiejś superimprezie, gdzie poznała jakiegoś superfaceta. Nie wiadomo, czy jej wierzyć, sama gubi się w swoich kłamstwach.

– Nic mi nie mówiła. – Rozalia zmarszczyła brwi. – Podobno nie ma pieniędzy na czynsz i boi się, że ją wyeksmitują?

– Bzdury! Imprezuje co wieczór i to w paru klubach. Wejścia, jak wiemy, nie wszędzie są darmowe, a tym bardziej jej ulubione drinki.

– To może nie zrozumiałam.

– Zaraz? Czy znowu chciała, żebyś podzieliła się z nią swoim procentem? – zapytała z niedowierzaniem.

– Nie… To znaczy, mówiła, że nie ma na czynsz…

– Rozalio, ona wyłudza od ciebie pieniądze. Nie możesz jej na to pozwalać.

– Nie o to chodzi. Po prostu mi trafiają się zamożne klientki, a jej tylko oglądacze. Dzisiaj rano też tak było. To nie jej wina.

– Może dlatego, że ty rozmawiasz i doradzasz klientkom z uśmiechem na ustach, a ona zachowuje się jak pani w urzędzie za czasów PRL-u.

– Przesadzasz.

– To ty przesadzasz ze swoją naiwnością!

– Zostawmy ten temat. Nie chcę się kłócić. Chyba usłyszałam brzęczek. Pewnie kolejna klientka. – Rozalia wybiegła z zaplecza w popłochu. Chciała zapomnieć o kłamstwach Balbiny i po prostu zająć się pracą. Szybko podeszła do klientki.

Kolejne godziny pracy upłynęły jej już w spokoju. Doradzała i prezentowała odpowiednie oprawy, by po raz setny zadowolić kupującego. Widząc, że Balbina również dokonuje transakcji, odetchnęła z ulgą.

***

Dzień był coraz dłuższy, a słońce wyżej utrzymywało się na niebie, zwiastując nadejście wiosny. Mimo to wiatr wciąż dmuchał lodowatym powietrzem, a temperatury utrzymywały się blisko zera. Rozalia gnała do domu, by jak najszybciej schronić się w jego cieple. Wsiadła do metra i przejechała kilka przystanków. Wysiadła, opatulając się szalikiem, i w niecałe piętnaście minut dotarła do ulicy Międzynarodowej.

Wraz z Eugenią i Zuzanną wynajmowały trzypokojowe mieszkanko w pięciopiętrowym bloku z jasną elewacją. Okolica była spokojna, licznie pozastawiana autami i porośnięta gęstymi drzewami.

Rozalia weszła do klatki schodowej, po drodze witając się z sąsiadami. Wbiegała po stopniach, by szybko znaleźć się na trzecim piętrze, gdzie mieszkała. Od ponad dwóch lat była to jej oaza i bezpieczny przystanek w świecie chaosu. Zatrzymała się przed brązowymi drzwiami, szukając klucza w szerokiej torbie. Usłyszała odgłos przekręcanego zamka. Drzwi otworzyły się, a na progu stanęła jej współlokatorka.

– Cześć. Właśnie wychodzę. – Zuzanna Kita była wysoką, kościstą dziewczyną z wychudzoną twarzą i wyraźnymi oczodołami. Jej jasne, sięgające do ramion włosy były mocno przerzedzone i pocieniowane. Sterczały na końcach jak piórka, wywijając się na zewnątrz. Miała szarą, matową, pozbawioną blasku cerę. Duże oczy w odcieniu fiołków okalały jasne brwi i rzęsy, a prosty nos sterczał z twarzy jak szpikulec, wraz z drobną bródką. Usta miała wąskie i pomalowane na ognisty odcień i to na nich skupiała się cała uwaga.

– A ja wchodzę – powiedziała Rozalia z uśmiechem. – Jakieś nowe castingi?

– Raczej ciekawe spotkanie, na którym nie może mnie zabraknąć – odrzekła tajemniczo. – Miłego wieczoru.

– Wzajemnie. – Rozalia zamknęła drzwi i zapaliła światło w wąskim korytarzu. Otworzyła wysoką szafę i włożyła kurtkę. Na wyższą półkę wrzuciła szalik i czapkę. Miejsca w przedpokoju było tak mało, że tylko ten mebel dał się tu wstawić. Buty w całkowitym nieładzie stały pod wolną ścianą, ograniczając przejście do innych pomieszczeń. Rozalia wsunęła stopy w ciepłe kapcie i skierowała się do małej kuchni. Wąski, jasny blat był zamontowany na dolnych brązowych szafkach, tworząc literę L i zajmując dwie ściany. Miejsca wystarczyło jeszcze na okrągły stoliczek i cztery drewniane stołki. Okno z kuchni wychodziło na chodnik przed budynkiem i ulicę pozastawianą autami.

Całe mieszkanie mieściło trzy nieduże pokoje, kuchnię i łazienkę. Każda dziewczyna zajmowała po jednym pokoju. Łazienka była przestronna, ale bez okna. Z łatwością zmieściła w swoim wnętrzu kabinę prysznicową, zlew, toaletę i pralkę. Szeroka szafka pod zlewem i wąski regał ze stali nierdzewnej musiały wystarczyć lokatorkom na pomieszczenie wszystkich kosmetyków.

Rozalia wstawiła wodę na herbatę i wyjęła kilka produktów z lodówki. Przyrządziła jajecznicę, dodając plastry kiełbasy i pieczarek. Z talerzem w dłoni i gorącym kubkiem weszła do swojego pokoju. Usiadła na łóżku i ustawiła talerz na niewysokiej ławie, spełniającej dodatkowo funkcję biurka, stołu, a czasem stołka, by sięgnąć do wyższych półek szafy. Cały pokój urządzony był w tonacji brązu i bieli. Brąz wprowadzały fronty mebli, a biel – ściany i dodatki, jak abażurek nocnej lampki, zasłony czy pościel.

Każdy mebel był z innego zestawu, zdobyty przez Rozalię i Eugenię na wyprzedażach. Szafa i regał z półkami zajmowały jedną całą ścianę, drugą i pół trzeciej – łóżko i drzwi, a czwartą – okno, pod którym stały dwie komody. Róg jednej z nich służył jako szafka pod telewizor, który konkurował z licznymi ramkami pełnymi zdjęć. Uśmiechnięte twarze należały do rodziny Rozalii. Amelia i Honoriusz Lisowie uśmiechali się do obiektywu, a na kolejnym wraz z Rozalią tulili się do siebie na tle morza. Inne przedstawiało ładną dziewczynę z ciemnymi włosami do ramion i przystojnego mężczyznę, który ją czule obejmował. Starsza siostra Lukrecja, szczerze uśmiechnięta, przytulała się do swojego narzeczonego Huberta. Kolejne zdjęcia pokazywały Rozalię i Eugenię od najmłodszych lat, w najróżniejszych pozach i miejscach.

Rozalia włączyła telewizor i przy dźwiękach muzyki zajadała kolację. Pomyślała o Balbinie. Wiedziała, że daje się wykorzystywać, ale tak bardzo nie lubiła trudnych sytuacji, że zawsze decydowała się na najprostsze rozwiązanie, nawet jeśli źle na tym wychodziła. Pokręciła głową i odpuściła, nie chcąc podsycać w sobie złości.

Włączyła laptop, by przejrzeć projekty opraw, które wczoraj wprowadziła do programu. Usłyszała zamek w drzwiach, więc wyskoczyła z pokoju na korytarz i przywitała się z przyjaciółką.

Eugenia Lipiec była wysoką, smukłą, młodą kobietą. Jej postać z łatwością wyróżniała się na tle przechodniów z powodu długich, ognistych włosów o naturalnym odcieniu. Opadały na jej plecy jak wachlarz, sięgając wąskiej talii. Intensywna zieleń oczu idealnie komponowała się z kilkoma cynamonowymi piegami na drobnym nosie i szerokich pełnych ustach. Jej cera była biała jak porcelana i tak samo gładka. Eugenia starała się chronić ją przed promieniami słońca, zgodnie ze wskazówkami bookera[1].

– Cześć. Dobrze, że jesteś!

– Tak, dlaczego? – zapytała z wahaniem. Przyjaciółka uwielbiała się bawić, a Rozalia była domatorką.

– Zaraz ci wszystko wyjaśnię. Wpadłam tylko na chwilę, żeby się przebrać – rzuciła, rozbierając się w pośpiechu.

Rozalia i Eugenia były najlepszymi przyjaciółkami od najmłodszych lat. Pierwsza pani wychowawczyni posadziła je w jednej ławce, łącząc w parę, i tak trwało do dziś. Zostały prawdziwymi i oddanymi sobie przyszywanymi siostrami, skrywającymi własne sekrety i przeżycia. Były ze sobą w szkole i po lekcjach. Lato spędzały na wspólnym plażowaniu i imprezowaniu. Były nierozłączne, nawet w dużym mieście, i tak miało pozostać do końca ich świata.

Ognista Eugenia miała energię i szalone pomysły, a spokojna Rozalia dar temperowania zapędów przyjaciółki. Uzupełniały się nawzajem, radząc w każdej trudnej sprawie.

– Dokąd się wybierasz? Zuza też się spieszyła. – Rozalia usiadła na łóżku przyjaciółki i oparła się plecami o odległą ścianę, wyciągając przed siebie długie nogi.

– Kita pewnie też dostała – mruknęła niezadowolona. – Ostatnio zaczyna mnie drażnić. – Eugenia przeglądała stojak z zawieszonymi na nim ubraniami, nie wiedząc, na co się zdecydować.

– Hej! Miałyście nie rywalizować. Obydwie jesteście modelkami i świetnie sobie radzicie.

– Kita jest dziwna.

– Zuzanna ma na imię. Nieładnie mówić po nazwisku. Mieszkamy z nią ponad dwa lata i nigdy nie było problemów. Dzięki niej możemy opłacić mieszkanie.

– Wiem, ale ostatnio… dziwnie się zachowuje. Jakby była zazdrosna.

– Komu miałaby zazdrościć, mnie pracy w optyku czy tobie? Przecież obie walczycie o każde zlecenie, biegacie na castingi. Żadna z was jeszcze nie osiągnęła spektakularnego sukcesu, ale to na pewno się niedługo zmieni – zapewniała, chcąc wesprzeć przyjaciółkę.

– Na to liczę. Zwłaszcza dziś wieczorem.

– Co to za wydarzenie?

– To sensacja! Do Polski pierwszy raz zawitał włoski projektant Marco Tocco! A najlepsze jest to, że otwiera drzwi! – krzyknęła, skacząc z radości jak piłka odbijana w miejscu.

– Drzwi do czego?

– Do swojego świata!

– Znasz drogę do tego świata? – zapytała rozbawiona.

– Tak, choć nie tylko ja. Zjawią się wszyscy ważni z branży modelingu i high fashion. Porozsyłano zaproszenia. Porozdawano też modelkom i modelom. Nawet taka jak ja, raczkująca w tym biznesie, dostała bilet wstępu.

– Od kogo?

– Od mojej bookerki.

– Wykazała się, czyli nie jest taka zła.

– Jest! Ale okay, to ciężki rynek i trudno się przebić. – Usprawiedliwiła agencję, która pierwsza wyciągnęła do niej dłoń. Zaraz po przyjeździe do stolicy już na pierwszym spotkaniu podpisała z nią umowę. – Zresztą nieważne, od kogo dostałam bilet. Ważne, że go mam. W dodatku mogę przyprowadzić osobę towarzyszącą, a skoro jesteś i się nudzisz, to idziesz ze mną – oznajmiła z uśmiechem.

– Nie nudzę się. – Rozalia zastrzegła w popłochu.

– Znowu będziesz siedzieć nad okularami, a musisz od tego odpocząć.

– Daleko mi do modelingu. Po co mam tam iść? – Chciała się wymigać. Miała zamiar stworzyć projekt nowych opraw. Do głowy przyszedł jej ciekawy materiał, z którego mogłyby powstać.

– Żeby mnie wesprzeć.

– Zanosi się na tłok, a wiesz, że nie przepadam za tym.

– Spotkanie jest w Sheratonie, więc miejsca będzie aż nadto. Tam też Marco się zatrzymał i po spotkaniu robi niewielkie przyjęcie dla wybrańców – rzekła z żalem, wiedząc, że było poza jej zasięgiem. – Ważne, że go zobaczę, a raczej zobaczymy – podkreśliła dobitnie. – Ubieraj się! Najlepiej tę czarną, obcisłą i długą do ziemi. – Zanurzyła rękę w zbitych ze sobą ubraniach i chwyciła za wieszak z mieniącą się sukienką. – Makijaż też ci zrobię, bo jak zwykle sknocisz.

– Zawsze staram się, jak mogę – tłumaczyła się Rozalia, choć to na wybór okularów poświęcała najwięcej czasu. – Skoro mam włożyć czarną, mieniącą się sukienkę, to oprawy muszą być…

– Stonowane – wtrąciła Eugenia, uprzedzając jej odpowiedź.

– Ale na takich przyjęciach trzeba się wyróżniać. Przecież chcesz być dostrzeżona. – Uparcie stała przy swoim, bo uwielbiała oryginalne i wesołe oprawy.

– Dobra, niech będą odważne, byle nie jakieś krzykliwe – prosiła Eugenia, przykładając do ciała fioletową sukienkę. – Dalej, tracisz czas. – Pociągnęła dziewczynę za rękę, zmuszając do wstania z łóżka. Wypchnęła za drzwi i kazała się szykować.

Kierując się wskazówkami przyjaciółki, Rozalia włożyła czarną sukienkę. Rozpuściła włosy. Jasnobrązowe pasma rozsypały się na plecach, wyginając się jak liście na drzewach w lekkich podmuchach wiatru. Miała problem z wyborem butów, więc postanowiła poczekać na radę Eugenii. Teraz zamierzała zająć się przyjemniejszymi sprawami. Podeszła do szuflady komody i wysunęła ją. W środku były jej ukochane skarby. Na wyłożonym ciemnym zamszu leżały liczne okulary. Były otulone najróżniejszymi materiałami, malowane, sprayowane, ozdabiane mieniącymi kamieniami. Wszystkie stworzyła sama, dbając o każdy szczegół i idealne wykonanie.

Jej wybór padł na różowe okulary, które będą wyraziste, ale dzięki matowemu odcieniowi nie będą świecić się jak neon. Przejrzała się w lustrze z zadowoleniem.

Po chwili wystrojone opuściły mieszkanie, wsiadając do zamówionej taksówki. Eugenia była podekscytowana, a Rozalia niepewna.

– Nie martw się, będzie super. Nie zostawię cię.

– Mam nadzieję. Nie chciałabym sterczeć w rogu sali sama jak palec.

– Będzie dużo ludzi.

– To mnie martwi – rzekła z żalem.

– Powinnaś wyjść do ludzi. Dzisiaj jest sobota, więc tym bardziej. Siedzisz sama w pokoju, a twój towarzysz laptop nie odzywa się słowem.

– Nie musi. Ma wiele innych użytecznych cech.

– Jest! Hotel Sheraton. Chciałabym przespać w nim choć jedną noc.

– Liczysz na darmowy ręcznik?

– Rozalio Lis! Gdzie twoja chęć przygód? – Eugenia zapłaciła kierowcy, po czym obie wysiadły. – Zobacz, ile ludzi, ale jestem podekscytowana! – Rozglądała się na boki, szukając znanych i popularnych twarzy z telewizji. Dołączyły do przesuwającej się kolejki.

– Czemu to taka sensacja? Marco… coś tam jest aż tak znany? Jakoś nie obił mi się o uszy.

– Marco Tocco – uściśliła Eugenia. – Od dwóch lat jest o nim bardzo głośno. To coś jak w polityce Szczyt G20 i nie tylko dlatego, że siedzi przy stole ze zdolnymi projektantami, ale jemu przewodzi.

– Polityką też się nie interesuję.

– Nieważne. Ważne, że muszę zostać zauważona – wyszeptała jak zaklęcie. – Podobno zawsze, gdy po raz pierwszy przyjeżdża do jakiegoś kraju, robi spęd ludzi z branży i wyszukuje spośród tłumu modelki do swojego pokazu. Robi jakieś dziwne show, jakieś czary-mary, hokus-pokus. Wierzy w karmę, magię i inne dziwactwa – szeptała, by inni goście jej nie słyszeli. Posuwały się do przodu, zmierzając za tłumem, który prowadził je w głąb hotelu.

– Projektant zawsze korzysta z różnych inspiracji – tłumaczyła Rozalia.

– Wudu, czarna i biała magia, wszystko to podobno uwielbia i w takim tonie ma najnowszą kolekcję. W „Vogue’u” określili go nowym mesjaszem mody. Ma bardzo dobre recenzje i światowych klientów. Pracuje z amerykańskimi gwiazdami muzycznymi. Robi im stroje do teledysków. Po prostu high life, high heels i tym podobne rzeczy.

– Okay, jestem odrobinę zainteresowana.

– Ciekawe, czy dzisiaj też zrobi coś dziwnego?

– Eee… Nie sądzę. Ludzie wymyślają różne niedorzeczne historie.

– Może i tak, ale dla mnie może robić magiczne rytuały i pleść zaklęcia, nic mnie to nie obchodzi. Chcę być top model, więc może nawet biegać w tłumie ludzi na golasa, byle tylko mnie wybrał do swojego pokazu. Jego nazwisko w moim portfolio otworzy niejedne drzwi.

– Trzymam kciuki. Mam nadzieję, że jednak nie będzie biegać na golasa.

Przyjaciółki zgodnie się roześmiały i zatrzymały przy punkcie kontrolnym.

***

Minęły bramkę i ruszyły długim korytarzem. Po chwili ich oczom ukazała się ogromna, przestronna sala z kryształowymi żyrandolami odbijającymi tęczowe refleksy. Wszystko było w kolorze bieli i błękitu. Wystawne kinkiety i piękne ornamenty zdobiły ściany, a podłoga z marmuru, z kunsztownym wzorem, lśniła blaskiem. W powietrzu unosił się szum rozmów i wyczuwalna ekscytacja spotkaniem z ekscentrycznym projektantem. Ludzie byli przesadnie wystrojeni. Długie suknie sunęły po podłodze, a męskie garnitury w najnowszym kroju prezentowały się w najmodniejszych odcieniach tego sezonu.

Gdy piętro wyżej na obszernym balkonie z ozdobną, złotą balustradą dało się zauważyć drobny ruch, wszyscy umilkli, zapatrzeni w jeden punkt. Po chwili ukazała się postać spowita w czarne szaty, otoczona czarnym tiulem. Był to niewysoki mężczyzna w czarnym fraku. Uniósłszy głowę, spoglądał na zebrany tłum. Spod jego cylindra wystawały krótkie, rozjaśnione włosy. Drobna siateczka tiulu jak welon okrywała jego twarz i całą postać, lecz z łatwością można było dojrzeć wyostrzone czarną kredką oczy. Usta pociągnięte szminką w kolorze ciemnej wiśni miały idealny kształt i układały się w nieznacznym uśmiechu.

Tłum rozszalał się i salę wypełnił odgłos szumnych oklasków. Euforia rozniosła się po sali, powodując szmery rozmów i wiwaty na część przybyłego gościa.

– Thank you. Thank you! My dear! – wykrzyczał Marco Tocco, rozkładając ręce. Przy jego boku pojawiła się smukła tłumaczka, ubrana w szary kostium. Z uśmiechem skłoniła się i czekała na słowa projektanta.

– Hush… – Marco przyłożył palce do ust, cicho sycząc. Jego głos się zmienił, stał się mocniejszy i mroczniejszy.

– Zanim zaczniemy… mam do was prośbę – przetłumaczyła z uśmiechem kobieta, również na chwilę zawieszając głos. – Zachowajcie spokój i ciszę. Nie ruszajcie się z miejsca. Nikt nie może nawet drgnąć, dopóki na to nie pozwolę.

Po słowach tłumaczki nastała kompletna cisza. Tłum zebranych całkowicie skupił uwagę na dziwnym projektancie, w którego rękach pojawiło się ozdobne, niewielkie pudełko. Otworzył je powoli, zajrzał do środka i uśmiechnął się. Na niewielkiej poduszeczce leżało wygięte jak bumerang tęczowe piórko. Delikatne, lekkie chorągiewki unosiły się i opadały przy najdrobniejszym ruchu powietrza.

Projektant przymknął na chwilę oczy, po czym ostrożnie chwycił za piórko i jego krótką dudkę. Uniósł w górę. Tłum wydał nic nierozumiejące westchnienie, po czym ponownie zamilkł. Mężczyzna zakreślił piórkiem w powietrzu symbol nieskończoności i podszedł do balustrady. Mocno nachylił się i położył na dłoni piórko, które już rwało się do lotu. Wziąwszy mocny wdech, dmuchnął w nie, więc momentalnie uniosło się w powietrzu. Poszybowało w górę i rozpoczęło powolne spadanie. Wszyscy wstrzymali oddech, czekając na to, co się wydarzy. Nikt się nie ruszył, tylko patrzył w ruchomy punkt, jakim był pierzasty obiekt, który nieśpiesznie opadał.

Rozalia i Eugenia dały się ponieść dziwnemu nastrojowi i również obserwowały mistyczny spektakl. Piórko w końcu zatoczyło krąg i powoli opadło na głowę zaskoczonej Rozalii.

– Co teraz? – zapytała szeptem. Wszyscy z oczekiwaniem wpatrywali się w nią.

– Do not move! – wykrzyczał w popłochu projektant, zrywając się z miejsca i biegnąc schodami w dół na tłoczną salę.

– Zostań na miejscu – powtórzyła tłumaczka i ruszyła za projektantem.

Mężczyzna jak czarna wdowa wpadł na salę, a tłum rozsunął się. Rozalia stała jak sparaliżowana, nie wiedząc, jak się zachować. Była tylko osobą towarzyszącą, więc ten spektakl nie powinien jej dotyczyć.

– My love – wyszeptał projektant, który zbliżył się do dziewczyny i delikatnie zdjął z jej głowy piórko. – You have been chosen!

Tłumaczka szybko pojawiła się za jego plecami i zaczęła tłumaczyć, zwracając się do tłumu, który ich otaczał.

– Zostałaś wybrana, więc przynoszę ci szczęście! Los się do ciebie uśmiechnie i od teraz będzie ci sprzyjał! Lecz to nie będzie trwało długo… – Gdy tłum westchnął, Marco uśmiechnął się. – Ale możesz to zmienić! Musisz odkryć sekret i mechanizm jego działania, by do woli korzystać z mocy. To tajemnica, która w pełni obdaruje cię szczęściem i uchroni przed niedolą do końca twoich dni. Nie mogę ci zdradzić, co to za moc, co za sekret, ale mogę odrobinę podpowiedzieć.

Mężczyzna uśmiechnął się tajemniczo.

Rozalia patrzyła na niego. Mówił energicznie i z patosem, gestykulując przy tym rękoma, jak dyrygent na koncercie.

Kiedy zamilkł, czekając na jej odpowiedź, Rozalia niepewnie się rozejrzała. Nic z tego nie rozumiała, ale wiedziała, że ludzie mają dziwne zabawy, zwłaszcza ci bogaci. Jej wzrok zatrzymał się na Eugenii, która gestem ją popędziła. Czas uciekał, a projektant mógł stracić zainteresowanie. Znany był z braku cierpliwości i wybuchowego charakteru.

– Tak, poproszę. Yes, please – poprawiła z lekkim uśmiechem.

– In that case… Listen to me carefully…

Musisz dostrzec ją wokół siebie, a zwłaszcza w potrzebie.

Unosi się po niebie, promieniując niedostrzegalnym cieniem.

Nocą, w mroku znacznie zanika, ale za dnia ponownie rozkwita.

Choć wszystko wokół wydaje się smutne i szare, jeśli się przyjrzysz, zobaczysz, jaką moc daje.

Nadaje odwagi, rozjaśnia cienie, odpycha najdalej jak może zwątpienie.

Otacza cię zewsząd, ale to nie jest powietrze.

Wnika w głąb ciebie, dostrzeżesz tą dziwną sprzeczność?

Że mimo upadku, podnosisz się z kolan.

I gnasz do przodu na jej ramionach.

– Znasz odpowiedź? – zapytała tłumaczka, a gdy Rozalia pokręciła głową, tłumaczyła dalej. – Gdy znajdziesz odpowiedź, zrozumiesz, a wtedy spełnią się najskrytsze twoje marzenia. Poznasz moc przyciągania szczęścia – przetłumaczyła kobieta, kończąc tym samym audiencję projektanta.

Mężczyzna lekko skinął głową i z figlarnym uśmiechem odwrócił się z zamiarem odejścia. Zawahał się i ponownie zwrócił oczy ku dziewczynie. Wciąż nie ruszała się z miejsca, totalnie porażona tą dziwną sytuacją.

Projektant coś gestykulował, mówiąc do tłumaczki po włosku.

– Jeżeli jesteś modelką, weźmiesz udział w pokazie – rzekła tłumaczka do Rozalii.

– Nie jestem modelką. Ale zaraz… Moja przyjaciółka jest i chciałaby wziąć w nim udział. – Budząc się z dziwnego letargu, chwyciła za rękę Eugenię i wyciągnęła ją z tłumu, ustawiając przed sobą.

Marco Tocco popatrzył na wysoką, szczupłą dziewczynę i przez chwilę ją oceniał. Podszedł bliżej i dotknął jej długich, czerwonych włosów. Musnął palcami jej gładką twarz z akceptacją.

– You will start my show, Red Girl – oświadczył z uniesioną głową, po czym odwrócił się i odszedł.

– Czy to znaczy… – Eugenia zaniemówiła, nie wiedząc, czy wierzyć w swoje nagłe szczęście.

– Weźmiesz udział w pokazie Marco Tocco i rozpoczniesz prezentację jego najnowszej kolekcji – powiedziała tłumaczka, wręczając jej wizytówkę, po czym ruszyła za oddalającym się czarnym, powiewającym tiulem.

Projektant udał się do osobnej sali, gdzie tylko nieliczni mogli przebywać w jego towarzystwie. Do samych ozdobnych drzwi został odprowadzony wzrokiem i oklaskami. Reszta zgromadzonych osób mogła zostać i częstować się przekąskami, bawiąc w cudownej sali i atmosferze przepychu.

Eugenia wygięła się do tyłu, jakby chciała zemdleć, a Rozalia szybko ją złapała.

– Czy to naprawdę się wydarzyło? – pytała, kręcąc głową z niedowierzaniem.

– Te dziwne rzeczy z piórkiem, zagadka i studnia spełniająca wszystkie marzenia? Jeżeli tak, musimy się przebadać.

– To jak udział w seansie spirytystycznym! Rozalio, zostałaś namaszczona, od teraz szczęście będzie ci sprzyjać.

– Nie szalej, to tylko wizja… dziwnego projektanta i jego show – wyszeptała, widząc, że ludzie wciąż jej się przyglądają. – Myślę, że najwyższy czas do domu.

– A darmowe przekąski i drinki?

– Zachowujesz się, jakbyś już miała ich w nadmiarze.

– Nie wierzysz w jego słowa? – zapytała Eugenia z ciekawością.

– To wszystko było dość dziwaczne, nie uważasz? – Rozalia nie chciała urazić uczuć przyjaciółki, która była zachwycona ekscentrycznym projektantem.

– To mistyczny mistrz, który uwiódł cały świat. Jego stroje są cudowne. Z chłopaka z biednej, włoskiej rodziny wyrósł na guru mody, na naszego posłańca dobrego gustu. Nie tylko projektuje dla gwiazd, ale i dla zwykłych ludzi, którzy kochają jego ubrania i styl.

– Nie mam nic do jego osoby i pracy, ale nie uważasz, że to było dość idiotyczne? Piórko, które wskazuje osobę i przynosi jej szczęście, a przy okazji zagadka, którą trzeba odgadnąć, by spełniły się największe marzenia? Trąci bają.

– Zrobisz z tym, co chcesz, możesz to przyjąć lub odrzucić. Choć radzę ci po prostu w to uwierzyć.

– Jak mogłaś! – warknęła Zuza, zastępując drogę Rozalii.

– Co ja takiego zrobiłam?

– Dlaczego tylko ją przedstawiłaś? Zapomniałaś o mnie?!

– Skąd miałam wiedzieć, że tu jesteś? – tłumaczyła się, pragnąc jak najszybciej opuścić tłoczną salę.

– Przecież mówiłam, że to ważne spotkanie! Eugenia mnie widziała! – zaatakowała ze złością, która odbiła się na jej twarzy groźnym grymasem. Jej oczy zrobiły się większe, jakby chciały wyskoczyć. Skóra wokół ust napięła się, mocniej podkreślając kości wychudzonej twarzy.

– Gdybyś była w pobliżu, Rozalia na pewno by cię wkręciła. Możesz mieć pretensje tylko do samej siebie. Masz rację, Rozalio, czas wracać do domu. Robi się drętwo – rzuciła Eugenia z krytyką w stronę Zuzy, która zaczerwieniła się ze złości.

– Przykro mi, Zuzo – zapewniła Rozalia, czując ogromne wyrzuty sumienia. – Byłam tak zaszokowana tą całą sytuacją…

– Nie musisz się jej tłumaczyć. Sama jest sobie winna. – Eugenia chwyciła przyjaciółkę za rękę i wyprowadziła z hotelu. Szybko udało im się złapać taksówkę, która zawiozła je do domu. Wyszły na spokojną, dobrze znaną ulicę, otuloną konarami drzew.

– Nie wiem, czy zasnę – powiedziała Eugenia, wchodząc do mieszkania. Pokaz znanego i podziwianego projektanta, który będzie otwierać, już ją ekscytował. – Muszę się do nich zgłosić i powiedzieć, że zostałam wybrana. – Popatrzyła na wizytówkę z nadzieją.

– Na pewno będziesz zaczynać pokaz. Wszyscy to słyszeli. Widziałam, że Marco był tobą zachwycony, Red Girl! –rzuciła z rozbawieniem.

– Właśnie! Właśnie! Czemu na to wcześniej nie wpadłam? Ponad dwa lata walki. Castingi i sesje zdjęciowe! Muszę szybko coś wymyślić! – Chodziła niespokojnie po niewielkim pokoju, w którym stojaki z licznymi ubraniami zalewały wolne przestrzenie, tworząc ścisk i nieład.

– Co takiego?

– Jak to, co? Eugenia Lipiec brzmi pospolicie, nie wyróżnia się, a poza tym trudno zapamiętać. Tu nie chodzi tylko o rynek polski, ale i zagraniczny. Po angielsku będę Eugenią July, czyli żaden szał. Muszę stworzyć nickname, swoją nową osobowość, która zaistnieje w świecie modelingu.

– Chyba nie chcesz zmieniać imienia? Przyzwyczaiłam się już. Głupotą byłoby…

– Mam! Pamiętasz, jak mama na mnie wołała, jak byłam mała? – przerwała jej. – Skracała moje imię. Myślałam, że to dziecinne, ale teraz… Tak! Eugenia Lipiec będzie prywatną osobą, a… Eni Red! Eni Red to modelka, przyszła top model. Co ty na to?

– Red Girl you got style! Eni Red – trzy razy tak!

– Yoho! Eni Red to ja! – piszczała z radości, skacząc na łóżku.

– To ty! – Rozalia zaraziła się dobrym humorem przyjaciółki.

– To zasługa Marco Tocco! To jego zasługa!

– Eni Red, zaczynasz świrować!

– Wiem, ale nic na to nie poradzę! – krzyczała i piszczała z radości. Cieszyła się, że po ponad dwóch latach los się do niej uśmiechnął. Wierzyła, że ten pokaz całkowicie odmieni jej życie.

Tak samo jak rozentuzjazmowana Eni Red, także Rozalia nie mogła zasnąć. Ubiegły wieczór był osobliwy i w pewien sposób magiczny. Nie wiedziała, czy wierzyć w to swoiste namaszczenie szczęściem.

Nie chciała uchodzić za naiwną, za dziecko, które wierzy w cuda i Rudolfa z czerwonym nosem. Postanowiła więc poszukać odpowiedzi w internecie.

– Wujek Google powie mi wszystko – wyszeptała, wpisując imię i nazwisko projektanta. Po chwili strona wypełniła się informacjami i dziwnymi przypadkami, które określane były cudami.

W każdym kraju, gdzie pojawiał się po raz pierwszy Marco Tocco, dochodziło do przedziwnych rzeczy. Ludzie zostają naznaczeni, a ich życie zmienia się na lepsze. Dlatego określają projektanta posłańcem szczęścia.

Ludzie, których „obdarował” przychylnością losu, zapewniali o jego darze i fenomenie. Opisywali, jak ich życie nabrało kolorów i smaku, a szczęście zaczęło im sprzyjać. Dziwne zabobony, jakie odprawiał Marco Tocco, robiły wrażenie na wielu osobach.

Znaleźli się również jego przeciwnicy. Wyśmiewali i krytykowali jego styl. Nie wierzyli w żadne cuda. Sugerowali, że projektant przekupywał swoich zwolenników, którzy robili z niego nadczłowieka i przypisywali cudowne moce.

Rozalia wypełniona sprzecznymi informacjami zamknęła laptopa i ponownie ułożyła w łóżku, przykrywając kołdrą.

Wierzę czy nie i tak powinnam mieć przez jakiś czas szczęście – pomyślała z nagłym ożywieniem. – A gdybym tak zrobiła to, o czym marzę? Chociaż spróbowała? – Zamknęła oczy i uśmiechnęła się.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Dorota Milli, 2017

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2018

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie II, Poznań 2023

Projekt okładki: PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN

Zdjęcia na okładce: © AegeanBlue/Getty Images

Redakcja: Katarzyna Wojtas

Korekta: „DARKHART”

Skład i łamanie: „DARKHART”

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-002-0

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.