Sztejer. Kroniki Torunium ebook

Robert Foryś

SztejerKroniki Torunium

© 2021 WARBOOK Sp. z o.o.

© 2021 Robert Foryś

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta: Word_Factor

eBook: Atelier Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Hevi

Ilustracja na okładce: Jan Jasiński

ISBN 978-83-66955-03-5

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.ul. Bładnicka 6543-450 Ustrońwww.warbook.pl

Absurdalność da się wyrazić tylko za pomocą humoru.

Alfred Hitchcock

Księga I Anatomia Spisku

Musimy być zawsze czujni w obliczu spisków.

Święty Teodeus

Rozdział I

Pierw­szy pro­mień brza­sku od­bił się od zło­co­nej ko­pu­ły ka­te­dry Świ­ęte­go Teo­deu­sa, po czym znik­nął, po­chło­ni­ęty przez gru­bą war­stwę chmur gro­ma­dzących się nad To­ru­nium. Dzień za­po­wia­dał się dżdży­sty, nie­przy­jem­ny i po­nu­ry, tak jak na­strój Qu­elen Żmij­ki, po­se­stor Siód­me­go Ostrza Tro­pi­cie­li Wie­dźm, gdy ta wkro­czy­ła na skrzy­pi­ące scho­dy prze­ciw­po­ża­ro­we, pro­wa­dzące na pi­ętro ka­mien­nej ta­wer­ny.

Bu­dy­nek miał dwa pi­ętra i lek­ko spa­dzi­sty dach, zwie­ńczo­ny parą nie­co krzy­wych ko­mi­nów, z któ­rych wy­do­by­wał się sza­ra­wy dym, roz­wie­wa­ny na pa­sma przez wiatr dmący od Wrzącej. Na pi­ętrze, przy przy­mkni­ętych drzwiach cze­kał na Qu­elen wy­so­ki, krępy i łysy jak ko­la­no mężczy­zna w sza­rym stro­ju na­ka­źne­go. Ob­li­cze Jo­se­pha Gro­sza, z sze­ro­kim, kil­ka­kroć skła­da­nym no­sem i szra­mą prze­ci­na­jącą lewy po­li­czek, roz­ja­śni­ło się na wi­dok nad­cho­dzącej ko­bie­ty.

– Pi­ęk­ny po­ra­nek, Żmij­ka – po­wi­tał ją kpi­ąco, nie wy­ci­ąga­jąc rąk spod pe­le­ry­ny.

– Może dla cie­bie – od­burk­nęła Qu­elen. – Ja ma­rzę o cie­płej po­ście­li i łó­żku.

– Ci­ężka noc? – za­py­tał Grosz.

Po­wstrzy­ma­ła się przed splu­ni­ęciem. Od zmro­ku, gdy roz­po­częła słu­żbę, uga­nia­ła się za męta­mi po naj­gor­szych no­rach Świ­ęte­go Mia­sta. Ko­lej­ny trup był ostat­nią rze­czą, jaką mia­ła ocho­tę wi­dzieć.

– Udu­szo­na dziw­ka wy­ło­wio­na z ka­na­łu i trzy bój­ki w ta­wer­nach – wy­li­czy­ła obo­jęt­nie. – O pi­ja­kach i sa­dy­stach pa­stwi­ących się nad bli­ski­mi nie wspom­nę.

– Gów­nia­na ro­bo­ta – po­twier­dził Grosz. – Nie dla ko­goś ta­kie­go jak ty, Żmij­ka.

W du­chu przy­zna­ła mu ra­cję, ale na pew­ne spra­wy czło­wiek po pro­stu nie ma wpły­wu.

– Nie chrzań, Jo­seph. – Qu­elen zer­k­nęła w ciem­ną sień. – Co tam się sta­ło?

Grosz wy­krzy­wił się.

– Sama zo­bacz.

Pchnął drzwi i schy­lił gło­wę, aby nie grzmot­nąć czo­łem o bel­kę nad we­jściem.

– Od razu mó­wię, nie spodo­ba ci się to – rzu­cił przez ra­mię.

Qu­elen nie spo­dzie­wa­ła się ni­cze­go in­ne­go.

We­wnątrz sie­ni cuch­nęło ko­cim mo­czem, lecz nie był to naj­gor­szy z za­pa­chów, ja­kie mu­sia­ła wdy­chać mi­nio­nej nocy. Udu­szo­na dziw­ka, któ­rą wy­ło­wio­no z ka­na­łów przy most­kach, mo­czy­ła się w szla­mie po­nad ty­dzień. Wy­star­cza­jąco dłu­go, aby Qu­elen zwró­ci­ła wie­czor­ny po­si­łek. Ale to było w nocy, te­raz jesz­cze tyl­ko ten trup i będzie mo­gła wró­cić po słu­żbie do domu.

Grosz za­pro­wa­dził ją do izby na ko­ńcu ko­ry­ta­rza, na­ci­snął klam­kę i wsze­dł pierw­szy.

Żmij­ka podąży­ła za nim, zo­sta­wia­jąc otwar­te drzwi. Pierw­szym, co po­czu­ła, był smród. Je­śli czło­wiek umie­ra gwa­łtow­nie, zwy­kle po­zby­wa się za­war­to­ści żo­łąd­ka i pęche­rza. Mężczy­zna zwi­ąza­ny na łó­żku nie sta­no­wił pod tym względem wy­jąt­ku.

Qu­elen zbli­ży­ła się do le­żących na brzu­chu, na­gich zwłok. De­nat był szczu­pły, choć już nie­mło­dy, na co wska­zy­wa­ły siwe wło­sy oka­la­jące pla­cek ły­si­ny na czub­ku gło­wy.

Żmij­ka przez mo­ment przy­gląda­ła się rękom mężczy­zny, wy­kręco­nym na ple­cy i skrępo­wa­nym czer­wo­ną wstążką. Pó­źniej do­tknęła pal­cem na­prężo­ne­go jak stru­na je­dwab­ne­go sznu­ra uwi­ąza­ne­go do wy­so­kiej, me­ta­lo­wej po­ręczy przy we­zgło­wiu. Jego dru­gi ko­niec zo­stał owi­ni­ęty wo­kół szyi de­na­ta, tak moc­no, że do­szło do pod­skór­nych prze­krwień.

Przy­czy­na zgo­nu była oczy­wi­sta. Mniej oczy­wi­ste było, jak do tego do­szło.

– Co o tym my­ślisz? – mruk­nął Grosz, ob­cho­dząc ka­łu­żę mo­czu wy­le­wa­jącą się spod łó­żka.

– Wy­gląda na to, że lu­bił się za­ba­wić w pod­du­sza­nie, ale chy­ba ktoś ociu­pin­kę prze­sa­dził – od­rze­kła i omio­tła wzro­kiem izbę.

Prócz łó­żka, sto­łu i nie­wiel­kiej ko­mo­dy nie było tam in­nych me­bli. Nikt nie miesz­kał tu na sta­łe, po­my­śla­ła. To miej­sce słu­ży­ło wy­łącz­nie do przyj­mo­wa­nia klien­tów.

– To mu­sia­ła być któ­raś z tu­tej­szych dzi­wek – zwró­ci­ła się do Jo­se­pha. – Trze­ba je prze­słu­chać i za­mknąć tę spra­wę.

– Ka­za­łem wła­ści­cie­lo­wi za­mtu­za ze­brać dziew­ki w sali na dole – od­pa­rł Grosz. – To on po­wia­do­mił mnie o zwło­kach.

Qu­elen spoj­rza­ła na de­na­ta.

– Kim był ten fa­cet?

– Nie wia­do­mo – rze­kł Grosz. – Nie zna­le­źli­śmy żad­nych do­ku­men­tów.

Na­ka­źny wska­zał na por­t­ki, ka­ftan i płaszcz za­wie­szo­ne na drążku przy drzwiach.

– Strój wska­zu­je, że miał pie­ni­ądze, ale czym się zaj­mo­wał, przyj­dzie do­pie­ro nam usta­lić. Pew­nie upły­nie kil­ka dni, nim ktoś mu bli­ski zgło­si za­gi­ni­ęcie, a wte­dy do­pa­su­je­my twarz do na­zwi­ska i pro­fe­sji. Nie kło­pocz się tym, Żmij­ka, wszyst­kim się zaj­mę oso­bi­ście.

Qu­elen po­dzi­ęko­wa­ła mu ski­nie­niem gło­wą.

Do­bry na­ka­źny w śledz­twie to po­ło­wa suk­ce­su, a Jo­seph cie­szył się za­słu­żo­ną opi­nią jed­ne­go z naj­lep­szych w Świ­ętym Mie­ście.

Wy­szli z cuch­nącej izby i skie­ro­wa­li się w głąb ko­ry­ta­rza, gdzie znaj­do­wa­ły się scho­dy pro­wa­dzące na par­ter. W ob­szer­nej sie­ni opa­trzo­nej w świe­tlik umiesz­czo­ny nad so­lid­ny­mi drzwia­mi ocze­ki­wał na śled­czych wła­ści­ciel ta­wer­ny i miesz­czące­go się na jej za­ple­czu za­mtu­za. Był to po­staw­ny je­go­mo­ść o szla­chet­nej twa­rzy, ni­jak nie­pa­su­jącej do upra­wia­nej prze­zeń pa­skud­nej i mo­ral­nie dwu­znacz­nej pro­fe­sji. Żmij­ka sku­pi­ła wzrok na mężczy­źnie, po raz ko­lej­ny do­cho­dząc do wnio­sku, że nie na­le­ży oce­niać lu­dzi po wy­glądzie, a drań i ka­na­lia może kryć się za naj­bar­dziej sza­cow­ną fi­zjo­no­mią, urzędem pa­ństwo­wym czy kiec­ką świ­ąto­bli­we­go oj­czul­ka.

Obe­rży­sta ta­kże zmie­rzył Qu­elen sza­cu­jącym spoj­rze­niem, jak­by oce­niał, jak wie­le może mu na­bru­ździć ta wy­so­ka, ciem­no­wło­sa ko­bie­ta.

– Któ­ra z dziew­czyn ob­słu­gi­wa­ła tam­te­go mężczy­znę na pi­ętrze? – za­py­ta­ła.

– Czar­na Han­ka. – Wy­ta­rł ręce o ka­ftan, na pró­żno usi­łu­jąc ukryć ich drże­nie. – Ka­za­łem zna­le­źć ją i przy­pro­wa­dzić, ale znik­nęła. Nie za­bra­ła na­wet swo­ich rze­czy. Kur­wisz­cze prze­klęte – wy­sa­pał i ota­rł wierz­chem dło­ni pot kro­plący się na czo­le.

– Gdzie spa­ła? – wtrącił Jo­seph Grosz, do­strze­głszy gry­mas na twa­rzy po­se­stor.

– Ra­zem z in­ny­mi wy­wło­ka­mi, o tam. – Obe­rży­sta wska­zał drzwi na ko­ńcu sie­ni.

– Chcę zo­ba­czyć jej rze­czy – oznaj­mi­ła Żmij­ka i nie cze­ka­jąc na zgo­dę, wkro­czy­ła do nie­du­żej izby. Było tam ciem­no i wil­got­no. Okno, choć roz­war­te na oścież, nie mo­gło za­pew­nić do­sta­tecz­ne­go do­stępu po­wie­trza, nie wów­czas, gdy w po­miesz­cze­niu spa­ło kil­ka­na­ście ko­biet. Ich po­sła­nia le­ża­ły jed­no przy dru­gim, na podło­dze z ciem­nych, skrzy­pi­ących de­sek.

– Tu spa­ła wy­wło­ka. – Su­te­ner wska­zał na sien­nik przy obła­żącej ple­śnią ścia­nie.

Qu­elen mil­cza­ła, wpa­tru­jąc się w po­pru­ty ma­te­rac wy­pcha­ny sło­mą, sza­ry po­ła­ta­ny koc słu­żący do przy­kry­cia i wo­rek na ubra­nia, pe­łni­ący rolę po­dusz­ki.

Ob­raz nędzy, roz­pa­czy i upodle­nia wi­dy­wa­ny w ka­żdym z ta­kich miejsc, jak dłu­gie i sze­ro­kie było Świ­ęte Mia­sto.

Grosz ukuc­nął, prze­szu­kał sien­nik i wo­rek, znaj­du­jąc gie­zło, spód­ni­cę i kil­ka skraw­ków ma­te­ria­łu uży­wa­nych przez nie­wia­sty pod­czas krwa­wie­nia.

– Nie ma pie­ni­ędzy ani cie­płych ubrań – oznaj­mił.

– Za­mor­do­wa­ła go, wy­wło­ka, a po­tem zbie­gła – za­gul­go­tał obe­rży­sta. – Sami wi­dzi­cie. Nie mia­łem z tym nic wspól­ne­go, przy­si­ęgam na Najświ­ęt­szą Pa­nią.

– Od daw­na tu była? – za­py­ta­ła Qu­elen.

– Od nie­daw­na – od­rze­kł szyb­ko. – Przy­jąłem ją kil­ka mie­si­ęcy temu.

– Co wcze­śniej ro­bi­ła?

– Nie wiem, chy­ba szli­fo­wa­ła bru­ki – rze­kł, marsz­cząc brwi. – Mu­sia­ła kur­wić się już od ja­kie­goś cza­su, bo wpra­wę w tym mia­ła i nie wy­brzy­dza­ła na za­chcian­ki klien­tów, na­wet te… – uśmiech­nął się lep­ko – …bar­dziej dzi­wacz­ne. Skarg na nią żad­nych nie było, a i za­ro­bek przy­no­si­ła god­ny.

Żmij­ka nie py­ta­ła, ile z tego za­rob­ku zo­sta­wa­ło dla niej. Z do­świad­cze­nia wie­dzia­ła, że wi­ęk­szo­ść sre­bra tra­fia­ła do kie­sy su­te­ne­ra. Chy­ba że dziew­czy­na za­czy­na­ła kom­bi­no­wać i oszu­ki­wać, a wte­dy prędzej czy pó­źniej jej zwło­ki wy­pły­wa­ły gdzieś z nur­tem Wrzącej.

Zmru­ży­ła oczy, wpa­tru­jąc się w obe­rży­stę, któ­ry zerk­nął nie­spo­koj­nie na Gro­sza.

Nie­na­wi­dzi­ła ta­kich skur­wy­sy­nów, tu­czących się na nie­szczęściu słab­szych, ale wie­dzia­ła też, że nic nie może z tym zro­bić. Su­te­ner z całą pew­no­ścią opła­cał się komu trze­ba, a i Jo­seph za­pew­ne ta­kże do­sta­wał swo­ją dolę.

Le­piej nie ru­szać tego gniaz­da os, po­my­śla­ła znie­chęco­na. Pra­gnęła tyl­ko po­ło­żyć się do łó­żka i za­snąć.

– Ta Han­ka ma ja­ki­chś krew­nych w To­ru­nium? – za­py­ta­ła, by for­mal­no­ściom sta­ło się za­do­ść.

– Nie wiem, ale ra­czej nie – od­pa­rł usłu­żnie. – Z tego, co się do­wie­dzia­łem od in­nych dziew­czyn, ni­g­dzie nie wy­cho­dzi­ła, z ni­kim się nie spo­ty­ka­ła. Mó­wi­ła, że musi za­ro­bić, ale na co, nie py­ta­łem, bo i po co?

Za­pew­ne jak one wszyst­kie ciu­ła­ła grosz do gro­sza, by wró­cić do sie­bie na pro­win­cję i zna­le­źć męża, któ­ry nie będzie wie­dział, co ro­bi­ła w wiel­kim mie­ście, po­my­śla­ła Qu­elen.

Zmie­rzy­ła su­te­ne­ra po­nu­rym wzro­kiem.

Wie­dzia­ła, że przez ta­kich jak on jed­nej na sto uda­je się wy­do­stać z pie­kła, ja­kim sta­wa­ło się dla mło­dych dziew­cząt Świ­ęte Mia­sto.

– Masz tu ja­kiś wó­zek? Trze­ba będzie za­brać cia­ło.

– Ja­kiś się znaj­dzie – za­pew­nił obe­rży­sta.

– Prze­wieź zwło­ki do kost­ni­cy – Qu­elen zwró­ci­ła się do Jo­se­pha. – Niech le­karz wy­sta­wi akt zgo­nu. Po­tem wy­śle­my list go­ńczy za tą dziew­czy­ną.

Grosz ski­nął gło­wą i Żmij­ka uzna­ła, że nic tu po niej. Opu­ści­ła ta­wer­nę i wy­szła na mżaw­kę. Otu­li­ła się szczel­niej pe­le­ry­ną i roz­bry­zgu­jąc bło­to, ru­szy­ła w kie­run­ku domu, ma­rząc wy­łącz­nie o tym, by ode­spać ko­lej­ną podłą noc.

***

Z nie­spo­koj­ne­go, wy­pe­łnio­ne­go kosz­ma­ra­mi snu wy­rwa­ło Żmij­kę ło­mo­ta­nie do drzwi. Za­spa­na i roz­bi­ta zer­k­nęła w okno, pró­bu­jąc od­gad­nąć, ile cza­su spędzi­ła w łó­żku po po­wro­cie z ta­wer­ny.

Na ze­wnątrz było sza­ro i mo­kro, uzna­ła, że mo­gła rów­nie do­brze spać go­dzi­nę, jak i pięć. Na­tar­czy­we ło­mo­ta­nie do drzwi po­wtó­rzy­ło się i za­raz po­tem usły­sza­ła głos Jo­se­pha.

– Żmij­ka, obu­dź się, do cho­le­ry, mamy kło­pot! – za­wo­łał.

Qu­elen prze­ta­rła oczy i stęka­jąc, pod­nio­sła się z wyr­ka. Nie ba­cząc, że jest tyl­ko w ko­szu­li, otwo­rzy­ła drzwi.

Grosz wpa­ro­wał do izby, ro­zej­rzał się po pa­nu­jącym w niej ba­ła­ga­nie, za­trzy­mał na krót­ko wzrok na opró­żnio­nej w po­ło­wie bu­tel­ce z wi­nem, po­sta­wio­nej na ta­bo­re­cie, zer­k­nął prze­lot­nie w roz­ci­ągni­ętą ko­szul­kę, pod któ­rą bie­li­ły się spo­re cyc­ki po­se­stor, i przy­ła­pa­ny na tym ostat­nim, od­chrząk­nął.

– Co się sta­ło? – za­py­ta­ła Qu­elen.

– Szef wzy­wa cię do sie­bie, na­tych­miast – wy­ja­śnił Jo­seph. – Cho­dzi o tego tru­pa z ta­wer­ny. Wie­my już, kim był – do­dał, wy­ra­źnie spi­ęty.

Żmij­ka za­sty­gła, pe­łna złych prze­czuć.

– Mów.

– Na­zy­wał się Al­fred Lu­bik, Oj­ciec Al­fred – po­wie­dział zdu­szo­nym gło­sem. – Słu­żył jako och­mistrz w Pa­ła­cu.

Żmij­ka po­czu­ła, jak ści­ska ją w do­łku. To, co jesz­cze kil­ka go­dzin temu wy­da­wa­ło się ko­lej­ną nic nie­zna­czącą zbrod­nią, ja­kich se­tek do­ko­ny­wa­no w Świ­ętym Mie­ście, te­raz sta­ło się pro­ble­mem, któ­ry mógł znisz­czyć ją i Jo­se­pha.

– Kur­wa, cze­mu ja – jęk­nęła, trąc czo­ło i pró­bu­jąc ze­brać my­śli. – Zdąży­łeś na­pi­sać ra­port? – za­py­ta­ła z ni­kłą na­dzie­ją w gło­sie, mo­dląc się, aby tym ra­zem Jo­seph nie odło­żył pa­pier­ko­wej ro­bo­ty na pó­źniej.

– Bez obaw, zdąży­łem – uspo­ko­ił ją. – Ale i tak do­sta­nie się nam za te kil­ka go­dzin zwło­ki. Dziew­czy­na wci­ąż jest na wol­no­ści, a to… – po­kręcił ża­ło­śnie gło­wą – …nie spodo­ba się tym na sa­mej gó­rze.

Qu­elen znów jęk­nęła. Nie zwra­ca­jąc uwa­gi na Jo­se­pha, ści­ągnęła ko­szu­lę przez gło­wę i rzu­ci­ła na łó­żko. Goła otwo­rzy­ła sza­fę i wy­jęła czar­ny mun­dur tro­pi­cie­la wie­dźm. Wci­ągnęła na ty­łek spodnie, za­ło­ży­ła ko­szu­lę i ka­ftan ze srebr­ny­mi gu­zi­ka­mi, na­rzu­ci­ła na ra­mio­na pe­le­ry­nę z kap­tu­rem. Na ko­niec po­pra­wi­ła wło­sy i wci­snęła na gło­wę trój­gra­nia­sty ka­pe­lusz.

– Jak wy­glądam? – za­py­ta­ła Gro­sza.

– Jak mi­lion ma­rek – od­pa­rł i uśmiech­nął się.

Qu­elen po­ta­rła opusz­kiem pal­ca spierzch­ni­ęte usta. Przy­pa­sa­ła do bio­der kor­de­las.

– Ro­ze­graj to do­brze, a upie­cze się nam to za­nie­dba­nie. Sta­ry wci­ąż ma do cie­bie sła­bo­ść – orze­kł Jo­seph.

– On nie ma żad­nych sła­bo­ści, Jo­seph – od­pa­rła Que­len. – Ina­czej nie za­sze­dłby tam, gdzie jest. Je­dy­na na­dzie­ja w tym, że będzie­my mu po­trzeb­ni.

– Prze­ko­naj go o tym.

– Po­sta­ram się, Jo­seph. Na cyc­ki Najświ­ęt­szej Pani, uwierz mi, po­sta­ram się. A te­raz cho­dźmy już, nie daj­my mu cze­kać na sie­bie.

***

Sie­dzi­ba tro­pi­cie­li wie­dźm pre­zen­to­wa­ła się gro­źnie i po­nu­ro, jak cała hi­sto­ria pu­łku, utwo­rzo­ne­go po­noć przez sa­me­go Świ­ęte­go Teo­deu­sa w cza­sach wiel­kiej Za­gła­dy, któ­ra zdru­zgo­ta­ła sta­ry, grzesz­ny świat. Tak przy­naj­mniej gło­si­ła le­gen­da, któ­rą po­zna­wał ka­żdy re­krut wstępu­jący w sze­re­gi Siód­me­go Ostrza.

Fort miał trzy pi­ętra i dwa skrzy­dła, a oto­czo­ny ce­gla­nym mu­rem spra­wiał wra­że­nie ko­szar i wi­ęzie­nia w jed­nym. W bra­mie pro­wa­dzącej na dzie­dzi­niec sta­li war­tow­ni­cy. Po oka­za­niu pie­częci po­se­stor Qu­elen Żmij­ka zna­la­zła się na ob­szer­nym dzie­dzi­ńcu, oto­czo­nym przez staj­nie, warsz­ta­ty i ku­źnie. Mi­nęła za­da­szo­ne ujęcie wody i za­par­ko­wa­ne sze­re­giem po­wo­zy z za­kra­to­wa­ny­mi bu­da­mi. Prze­lot­nie spoj­rza­ła w kie­run­ku szu­bie­ni­cy za­jętej przez trzech dyn­da­jących smęt­nie wi­siel­ców.

Wo­kół ciał ze­bra­ła się już wca­le po­ka­źna gro­mad­ka wron i srok, wy­dzio­bu­jących co sma­ko­wit­sze kąski z zo­sta­wio­nych ku prze­stro­dze nie­szczęśni­ków tru­cheł. Wi­do­my znak i ostrze­że­nie dla wszyst­kich nie­go­dziw­ców, że tro­pi­cie­le wci­ąż wy­pe­łnia­ją swe tra­dy­cyj­ne obo­wi­ąz­ki.

Żmij­ka wkro­czy­ła do holu, ści­ągnęła mo­kry ka­pe­lusz i za­mel­do­wa­ła się przy kon­tu­arze ofi­ce­ra dy­żur­ne­go. Star­szy mężczy­zna z bul­wia­stym no­sem i kęp­ka­mi wło­sów wy­sta­jący­mi mu z uszu przy­wi­tał ją wspó­łczu­jącym uśmie­chem.

– Znów się wko­pa­łaś, Żmij­ka – po­wie­dział, kręcąc z ubo­le­wa­niem gło­wą. – Kło­po­ty trzy­ma­ją się cie­bie, dziew­czy­no, ni­czym oset ku­dła­te­go psa.

– A co u cie­bie, Gertt, ukła­da ci się z żoną? – za­py­ta­ła, ma­jąc w pa­mi­ęci ich ostat­nią roz­mo­wę w go­spo­dzie Pod Pęk­ni­ętym Ku­flem, gdzie zbie­ra­li się po słu­żbie tro­pi­cie­le wie­dźm.

Gertt ska­rżył się wów­czas, że jego trze­cia ma­łżon­ka Kry­sty­na, dwu­krot­nie młod­sza i pi­ęcio­krot­nie na­dob­niej­sza od nie­go, miast grzać mu łoże i zaj­mo­wać się cze­re­dą dzie­ciar­ni z po­przed­nich ma­łże­ństw męża, re­gu­lar­nie piel­grzy­mu­je po klasz­to­rach. Wszędzie tam, gdzie po­noć za­pła­cze czy prze­mó­wi na­bo­żnie ja­kiś po­sąg czy ob­raz.

– A skąd? – za­skrze­czał Gertt ner­wo­wo. – Pró­bo­wa­łem za­trzy­mać la­ta­wi­cę, na­wet pa­sem so­lid­nie zla­łem, jak na­le­ży, ale prze­che­ra wzi­ęła mnie na spo­sób i po­bie­gła po­ska­rżyć się do na­sze­go Ojca Gło­si­cie­la, tego, któ­ry wy­pro­wa­dza baby na te piel­grzym­ki. Przy­pro­wa­dzi­ła go do na­sze­go domu, a ten za­czął mnie sztor­co­wać, że niby my­ślę wy­łącz­nie o so­bie, a nie o du­szy Kry­sty­ny i jej zba­wie­niu. Nie uwie­rzysz, Żmij­ka, ale po­su­nął się na­wet do gró­źb, gdy nie chcia­łem ustąpić. Mu­sia­łem po­zwo­lić jej na wy­jazd, sama wiesz, że z nimi le­piej nie za­czy­nać.

– Do­kąd tym ra­zem piel­grzy­mu­je? – za­py­ta­ła Que­len, bio­rąc pió­ro z ka­ła­ma­rza i pod­pi­su­jąc się w opa­słej ksi­ędze.

– Tym ra­zem do Li­chen­bur­ga, zo­ba­czyć tę nową fi­gu­rę Świ­ęte­go Teo, któ­ra po­noć jest wi­ęk­sza niż ta u nas w To­ru­nium – wy­ja­śnił Gertt i po­chy­lił się ku Qu­elen. – Swo­ją dro­gą, źle się dzie­je, je­śli Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy z pro­win­cji ośmie­la­ją się kon­ku­ro­wać w ta­kich spra­wach ze Świ­ętym Mia­stem. Prze­wy­ższać nas, ha… – Gertt wznió­sł kar­cąco pa­lec. – Taka py­cha może wpędzić wszyst­kich w nie­li­che kło­po­ty.

Qu­elen zga­dza­ła się ze sta­rym funk­cjo­na­riu­szem. Gertt słu­żył w pu­łku czter­dzie­sty szó­sty rok. Przez ten czas nie raz i nie dwa był świad­kiem burz­li­wych wy­da­rzeń, do ja­kich do­cho­dzi­ło, gdy Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy za­po­mi­na­li o jed­no­my­śl­no­ści za­le­co­nej im w pi­smach pa­tro­na To­ru­nium.

Dal­sze po­ga­dusz­ki prze­rwał im ad­iu­tant Ojca Va­riu­sa. Mło­dy, wy­so­ki i co za­uwa­ży­ła Żmij­ka, wspi­na­jąc się za mężczy­zną po scho­dach na pi­ętro, miał nie­zły ty­łek. Ad­iu­tant wpro­wa­dził po­se­stor przez se­kre­ta­riat do ga­bi­ne­tu, wcze­śniej dys­kret­nie zer­k­nąw­szy z uzna­niem na biust i fi­gu­rę Qu­elen, co też spra­wi­ło jej jako ko­bie­cie drob­niut­ką sa­tys­fak­cję.

Oj­ciec Va­rius przy­jął ją, sie­dząc za biur­kiem. Ob­li­cze jego wiel­mo­żno­ści, po­żło­bio­ne zmarszcz­ka­mi tro­ski i na­pi­ęte w gry­ma­sie nie­za­do­wo­le­nia, przy­wo­dzi­ło Żmij­ce na myśl wi­ze­ru­nek od­ko­pa­ne­go nie­daw­no w To­ru­nium po­sągu. Od­kry­cia do­ko­na­li bu­dow­la­ńcy w trak­cie prze­bu­do­wy ka­na­li­za­cji. Fi­gu­ra mia­ła trzy me­try wy­so­ko­ści i jak twier­dzi­li ucze­ni z Uni­wer­sy­te­tu, przed­sta­wia­ła po­ga­ńskie bó­stwo. W cza­sach Za­gła­dy, set­ki lat temu, gdy na zie­mię spa­da­ły ogni­ste kule, a sło­ńce na wie­le lat za­sło­nił gęsty dym, wśród oca­la­łych z apo­ka­lip­sy roz­prze­strze­ni­ły się fa­łszy­we kul­ty. Dzia­ło się tak, nim Świ­ęty Teo­deus prze­pro­wa­dził oca­la­łych przez Wrzącą i za­ło­żył nowe, bez­piecz­ne mia­sto. Nim prze­go­nił po­ga­ńskich ka­pła­nów i oba­lił po­sągi fa­łszy­wych ido­li.

Ten, któ­re­go od­ko­pa­no, w pra­wej ręce trzy­mał astro­la­bium, a pal­cem le­wej dło­ni wska­zy­wał w nie­bo – co mo­gło ozna­czać zda­niem ar­che­olo­gów so­lar­ny cha­rak­ter po­ga­ńskie­go bó­stwa. Spi­żo­wy po­sąg przed roz­bi­ciem go w pył zaj­mo­wał wy­so­ki co­kół, wo­kół któ­re­go zna­le­zio­no po­łączo­ne z nim ław­ki, za­pew­ne ka­mien­ne ołta­rze ofiar­ne, a ta­kże stu­dzien­kę, do któ­rej, jak przy­pusz­cza­li pro­fe­so­ro­wie Uni­wer­sy­te­tu, ście­ka­ła krew skła­da­nych tam w ofie­rze lu­dzi i zwie­rząt, gdy zde­spe­ro­wa­ni i gło­du­jący miesz­ka­ńcy tego miej­sca po­su­wa­li się do ma­ka­brycz­nych ry­tu­ałów, by znów spro­wa­dzić sło­ńce i od­pędzić za­ra­zę.

Za­cho­wa­ła się na­wet na­zwa fa­łszy­we­go bó­stwa. Na co­ko­le, z przed­niej stro­ny, ucze­ni zna­le­źli częścio­wo znisz­czo­ny na­pis:

Co­per­ni­cus Tho­ru­nen­sis. Ter­rae mo­tor, So­lis Ca­eli­que sta­tor.

W nie­mal za­po­mnia­nym san­skry­cie uży­wa­nym przez chrze­ści­jan z No­we­go Rzy­mu ozna­czał: „Wstrzy­mał Sło­ńce i ru­szył Zie­mię”.

Cze­go to lu­dzie nie wy­my­ślą.

Wszel­kie te roz­my­śla­nia prze­mknęły przez umy­sł Que­len, nim do­ta­rła przed biur­ko Ojca Va­riu­sa. Prężąc się, przy­ło­ży­ła pi­ęść do ser­ca.

– Spo­cznij, Żmij­ka – rze­kł jego wiel­mo­żno­ść, wpa­tru­jąc się w po­se­stor, jak­by jesz­cze nie zde­cy­do­wał, na jak duży opieprz ma się wy­si­lić.

Qu­elen mil­cza­ła. Nie pierw­szy to już raz mia­ła wy­słu­chać na­rze­kań i stro­fo­wań. Wie­dzia­ła, że nie ma sen­su uspra­wie­dli­wiać się dwu­na­sto­go­dzin­ną noc­ną słu­żbą i zmęcze­niem. Ojca Va­riu­sa ta­kie wy­tłu­ma­cze­nia nie in­te­re­so­wa­ły, za­pew­ne dla­te­go, że sam grzał ty­łek za biur­kiem i wy­sy­piał się w cie­płym łó­żku. Tak to już jest na tym świe­cie, po­my­śla­ła smęt­nie Żmij­ka, cze­ka­jąc na tra­dy­cyj­ny żo­łnier­ski opier­dol. Gów­no za­wsze spły­wa w dół.

– Za­nie­dba­łaś swo­je obo­wi­ąz­ki – za­bur­czał jego wiel­mo­żno­ść. – Ra­port musi być zło­żo­ny bez­zwłocz­nie po wsz­częciu śledz­twa. To nie­do­pusz­czal­ne, by ofi­cer… – urwał w pół zda­nia, jak­by pod wpły­wem na­głej my­śli zmie­nił za­miar. Zmarsz­czył mar­so­wo brwi, a po­tem si­ęgnął po odło­żo­ną na bok kar­tę ra­por­tu na­pi­sa­ne­go przez Gro­sza.

– Ma­cie szczęście, Żmij­ka, że tra­fił się wam do­bry na­ka­źny – rze­kł, uno­sząc wzrok znad ra­por­tu. – Ta spra­wa ma da was oboj­ga prio­ry­tet. Od­szu­kaj tę dziw­kę i wy­ci­ąg­nij z niej wszyst­ko, co wie. Al­fred Lu­bik był za­ufa­nym to­wa­rzy­szem, jesz­cze z cza­sów, gdy oba­li­li­śmy Czer­wo­nych Ba­ro­nów. Znał wie­le ta­jem­nic i miał do­stęp do sa­me­go Ojca Pro­tek­to­ra.

Jego wiel­mo­żno­ść wy­chy­lił się w stro­nę po­se­stor.

– Mu­szę mieć pew­no­ść, że nic wi­ęcej nie kry­je się za tą śmier­cią. Poj­mu­jesz, Żmij­ka? – Ciem­ne oczy Ojca Va­riu­sa wbi­ły się w Qu­elen ni­czym szty­le­ty. – Nad To­ru­nium zbie­ra­ją się ciem­ne chmu­ry, nie stać nas na po­my­łkę. Na­wet naj­drob­niej­szą – wy­ce­dził.

Ski­nęła gło­wą, cie­ka­wa, o ja­kich to chmu­rach pra­wi jego wiel­mo­żno­ść, lecz Oj­ciec Va­rius nie był skłon­ny dzie­lić się z nią ta­jem­ni­ca­mi.

– Od­szu­kaj ją – po­wtó­rzył sro­gim gło­sem. – Je­śli była za­mie­sza­na w spi­sek, chcę ją tu mieć. Wy­do­będzie­my z niej wszyst­ko, do­kład­nie i po­wo­lut­ku, jak trze­ba – do­dał zło­wiesz­czo.

– A je­śli to wy­pa­dek lub zwy­kła zbrod­nia do­ko­na­na z chęci zy­sku?

– Wte­dy dziew­czy­na ma znik­nąć i wi­ęcej nie wy­pły­nąć na po­wierzch­nię. Za­mknij tę spra­wę na za­wsze.

– Tak bez pro­ce­su?

Jego wiel­mo­żno­ść zmru­żył oczy, wy­ra­źnie nie­za­do­wo­lo­ny z bra­ku do­my­śl­no­ści po­se­stor.

– Nie go­dzi się z po­wo­du kur­wy ka­lać pa­mi­ęci po kimś z na­sze­go Za­ko­nu. Na­wet je­śli zda­rza­ło się mu grze­szyć. Ka­żdy bo­wiem może zbłądzić na ście­żce pra­wo­ści, jak na­uczał Świ­ęty Teo. To­bie też się zda­rzy­ło. Ja o tym pa­mi­ętam, a ty nie po­win­naś za­po­mi­nać.

Po tym mało sub­tel­nym przy­po­mnie­niu, że trzy­ma ją w ga­rści, Oj­ciec Va­rius od­pra­wił ją oschłym ge­stem.

Żmij­ka ukło­ni­ła się i opu­ści­ła ga­bi­net. Ze­szła po scho­dach do war­tow­ni, po­że­gna­ła się z Gert­tem. Na­ło­ży­ła trój­gra­nia­sty ka­pe­lusz i po­drep­ta­ła ku bra­mie, za­sta­na­wia­jąc się, gdzie ma za­cząć szu­kać za­gi­nio­nej dziew­czy­ny.

Wy­szło jej, że po­win­na po­stąpić tak, jak ma to miej­sce w ka­żdej opo­wie­ści. Na­le­ży za­cząć od po­cząt­ku.

***

Za­ułek na ty­łach ta­wer­ny wy­dał się Qu­elen jesz­cze bar­dziej błot­ni­sty i cuch­nący, niż mia­ło to miej­sce o po­ran­ku, gdy zja­wi­ła się tu po raz pierw­szy. I tak jak wów­czas, i te­raz w od­da­li za­bił wiel­ki dzwon na wie­ży ka­te­dry, zwia­stu­jąc do­brym miesz­ka­ńcom To­ru­nium, że czas za­mknąć skle­py, warsz­ta­ty i stra­ga­ny, po­rzu­cić biur­ka, ło­pa­ty czy ki­lo­fy, by udać się na mo­dły.

Żmij­ka chwil­kę wsłu­chi­wa­ła się w czy­sty, po­tężny głos sław­ne­go dzwo­nu, po czym ro­zej­rza­ła się po za­śmie­co­nym i za­nie­dba­nym za­ułku.

Pra­wo na­ka­zy­wa­ło wła­ści­cie­lom po­se­sji dbać o ład i czy­sto­ść obe­jścia, za­pa­lać lam­py po za­pad­ni­ęciu zmro­ku, by prze­cho­dzień, idąc uli­cą, nie wdep­nął w gów­no, lub co gor­sza, nie obe­rwał w gło­wę od cza­jące­go się w mro­ku zło­czy­ńcy. Cóż z tego, sko­ro nikt nie sto­so­wał się do roz­po­rządzeń władz. Prze­ko­ra, skąp­stwo i zwy­kłe le­ni­stwo miesz­ka­ńców To­ru­nium nie po­zwa­la­ły trwa­le i na­praw­dę wy­eg­ze­kwo­wać prze­strze­ga­nia roz­po­rządzeń, war­tych tyle, co atra­ment zu­ży­ty do ich spi­sa­nia.

Żmij­ka prze­kro­czy­ła nad cuch­nącą kupą od­pa­dów, uwa­ża­jąc, by nie za­wa­dzić no­gaw­ką spodni o roz­sz­cze­pio­ną skrzy­nię, któ­rą ktoś zo­sta­wił byle jak i byle gdzie, nie­mal po­środ­ku ulicz­ki. Mlasz­cząc po­de­szwa­mi bu­tów w błoc­ku i klnąc w my­ślach swo­je­go pe­cha, skie­ro­wa­ła się ku scho­dom na pi­ęter­ko.

Wte­dy coś po­ru­szy­ło się w ster­cie łach­ma­nów, ukry­te pod scho­da­mi. Qu­elen od razu si­ęgnęła po kor­de­las, ale szyb­ko uświa­do­mi­ła so­bie, że to tyl­ko że­brak, któ­ry zna­la­zł so­bie schro­nie­nie przed wil­go­cią.

Była nie­mal pew­na, że nie wi­dzia­ła go tu o świ­cie. Kie­ru­jąc się prze­czu­ciem, zbli­ży­ła się do dzia­da.

Że­brak po­ru­szył się nie­spo­koj­nie, uwal­nia­jąc spod szmat chmu­rę odo­ru, któ­ra wy­ci­ska­ła łzy z oczu. Qu­elen za­trzy­ma­ła się trzy kro­ki od kupy łach­ma­nów, by nie uła­twiać pchłom czy wszom abor­da­żu na no­we­go, zdro­we­go ży­wi­cie­la.

– Daw­no tu za­le­głeś? – za­py­ta­ła, wy­mow­nie opie­ra­jąc dłoń na ręko­je­ści kor­de­la­sa.

Dzia­dy­ga kaszl­nął spod ser­ca, za­jęczał i za­bul­go­tał coś w od­po­wie­dzi, a po­tem smark­nął. Od­po­wie­dzi nie udzie­lił.

– By­łeś tu nocą? – po­wtó­rzy­ła nie­ustępli­wie, usi­łu­jąc nie pa­trzeć na glu­ta, któ­ry za­wi­sł pod bul­wia­stym no­cha­lem że­bra­ka.

Dziad znów za­bul­go­tał, tym ra­zem wy­do­by­wa­jąc z sie­bie zro­zu­mia­łe sło­wa.

– Ja nic nie wiem, nic nie wi­dzia­łem – wy­chry­piał i ota­rł ręka­wem smar­ka. – Tyl­ko ukry­łem się do spa­nia, przed desz­czem.

– Za­tem by­łeś tu nocą? – drąży­ła Żmij­ka, go­to­wa prze­móc obrzy­dze­nie, wła­sno­ręcz­nie wy­ci­ągnąć dzia­da z cuch­nącej kupy łach­ma­nów i za za­wszo­ne ku­dły za­wlec go na prze­słu­cha­nie.

Świ­ęty Teo twier­dził, że prze­moc jest wy­ra­zem bez­rad­no­ści, a praw­dzi­wa siła tkwi w pie­ni­ądzach i wła­ści­wym ich uży­wa­niu. Qu­elen, za­cho­waw­szy cier­pli­wo­ść, si­ęgnęła do trzo­su i dwo­ma pal­ca­mi wy­do­by­ła drob­ną mo­ne­tę.

– Do­sta­niesz trój­nia­ka, jak przy­po­mnisz so­bie coś, co mnie za­in­te­re­su­je – pod­ku­si­ła dzia­da.

Mężczy­zna łyp­nął na nią prze­krwio­ny­mi oczy­ma. W wy­bla­kłych źre­ni­cach bły­snęła kal­ku­la­cja. Znów chrząk­nął i za­bul­go­tał, cały za­trząsnął się pod łach­ma­na­mi, ale na szczęście nie smark­nął.

– Wi­dzia­łem w nocy ko­bie­tę, ze­szła po scho­dach – wy­chry­piał, ły­pi­ąc za­chłan­nie na pie­ni­ążek trzy­ma­ny przez po­se­stor.

– To wszyst­ko? – Żmij­ka uda­ła, że za­mie­rza scho­wać sre­bro do trzo­sa.

– Była z mężczy­zną – do­dał dziad po­śpiesz­nie.

– Wi­dzia­łeś ich twa­rze?

Po­trząsnął gło­wą.

– Było ciem­no, że oko wy­kol, ale sły­sza­łem, jak ga­da­li.

Że­brak za­ci­snął bez­zęb­ne usta.

– Co sły­sza­łeś? – po­na­gli­ła go.

– Mó­wi­li o tru­pie na gó­rze, kur­wa była prze­stra­szo­na, ale mężczy­zna obie­cy­wał, że ją ochro­ni i bez­piecz­nie wy­wie­zie z mia­sta. Po­tem ode­szli. Ucie­kłem i scho­wa­łem się w sąsied­niej ulicz­ce, ale prze­gna­li mnie stam­tąd jak psa. To moje miej­sce, wró­ci­łem tu, jak tyl­ko ode­szli gwar­dzi­ści.

– Czar­na Gwar­dia? – upew­ni­ła się Żmij­ka.

– A ja­kże, oni – po­twier­dził. – Roz­ma­wia­li z obe­rży­stą na scho­dach.

Dziad spoj­rzał Żmij­ce w oczy.

– Przy­si­ęgam, nic wi­ęcej nie wi­dzia­łem.

Uwie­rzy­ła mu. Upu­ści­ła mo­ne­tę na zie­mię, a dziad chwy­cił ją trzęsącą się, po­kry­tą łusz­czy­cą dło­nią.

Ob­ró­ci­ła się, by ode­jść, zo­sta­wia­jąc że­bra­ka w jego ba­rło­gu, lecz za­trzy­mał ją chra­pli­wy głos mężczy­zny.

– Wiel­mo­żna, za srebr­ną mar­kę po­wiem, kto był ten czło­wiek.

– Jaki czło­wiek?

– No ten, któ­ren ga­dał z kur­wą.

Żmij­ka zmru­ży­ła nie­uf­nie oczy.

– Sam mó­wi­łeś, że było ciem­no.

– Wi­dzieć nie wi­dzia­łem, ale głos po­zna­łem. Znam go. Za mar­kę po­wiem, kto zacz.

Qu­elen rzu­ci­ła mu sre­bro, a dzia­dy­ga chwy­cił mo­ne­tę trzęsącą się ręką i ukrył pod łach­ma­nem.

– To Olaf, bok­ser – za­skrze­czał. – Ra­zem wal­czy­li­śmy na are­nie, nim do­sta­łem trzęsiaw­ki. Me­dyk ga­dał, że za dużo razy obe­rwa­łem w gło­wę.

– Gdzie znaj­dę tego Ola­fa i jak go roz­po­znam?

– Nie spo­sób go prze­oczyć. To wiel­ki fa­cet, wi­ęk­szy i ci­ęższy niż ja, gdy by­łem jesz­cze w for­mie – wy­gul­go­tał dzia­dy­ga. – Zwy­kle prze­sia­du­je i cze­ka na ciem­ną ro­bo­tę w knaj­pie Pod Mo­krym Psem, to na Za­wrząciu, za­raz przy ka­na­le…

– Wiem, gdzie to jest – prze­rwa­ła mu Żmij­ka. – A może wiesz, gdzie jest ta dziew­czy­na?

Dzia­dy­ga zer­k­nął smęt­nie na trzos u pasa Qu­elen i po­trząsnął ku­dła­tym łbem.

– Tego nie wiem.

Na tym Żmij­ka sko­ńczy­ła wy­py­ty­wa­nie. Przez mo­ment roz­wa­ża­ła, czy aby nie za­brać dzia­da na po­ste­ru­nek i za­mknąć na kra­tą. Tak na wszel­ki wy­pa­dek, gdy­by łgał co do tego Ola­fa. Po na­my­śle wy­szło jej, że ry­zy­ko zła­pa­nia wesz, pcheł czy plu­skiew jest nie­war­te za­cho­du. Mia­ła prze­czu­cie, że że­brak mówi praw­dę.

Choć nie ozna­cza­ło to wca­le, że dzia­dy­ga po­wie­dział jej całą praw­dę i tyl­ko praw­dę. Praw­da bo­wiem, jak uczy­ło Żmij­kę do­świad­cze­nie, jest jak dol­na część po­ni­żej ple­ców. Ka­żdy ma swo­ją.

***

Mgła cof­nęła się nad Wrzącą, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie woń stęchłej ryby i ko­cie­go mo­czu, mie­szan­kę za­pa­chów wy­ci­ska­jącą łzy z oczu co bar­dziej de­li­kat­nym oso­bom. Qu­elen Żmij­ka nie na­le­ża­ła do tych wra­żliw­ców. Uro­dzi­ła się po tej stro­nie rze­ki i przy­wy­kła do woni, ja­kie zwy­kle uno­si­ły się nad Za­wrząciem. Roz­le­gła dziel­ni­ca, po­ło­żo­na nad brze­giem Wrzącej, była jed­nym wiel­kim sie­dli­skiem bie­dy, cho­rób i prze­stęp­czo­ści we wszyst­kich jej roz­mia­rach i od­cie­niach. Te­re­nem, na któ­rym wła­dza Oj­ców Pro­tek­to­rów nie była by­naj­mniej tak oczy­wi­sta i sku­tecz­na jak gdzie in­dziej w To­ru­nium.

Od bli­sko go­dzi­ny Żmij­ka sta­ła za węgłem u zbie­gu dwóch uli­czek i ob­ser­wo­wa­ła drzwi go­spo­dy wska­za­nej przez że­bra­ka. Trzęsła się z chło­du i wil­go­ci, kasz­la­ła i smar­ka­ła w pal­ce, cze­ka­jąc na sy­gnał agen­tów wy­pa­tru­jących Ola­fa.

Przez ten czas przez próg mor­dow­ni prze­wi­nęło się wie­lu klien­tów, wnio­sku­jąc po wy­glądzie: ban­dzio­rów i łajz. Ża­den z nich jed­nak nie był po­szu­ki­wa­nym bok­se­rem.

Żmij­ka unio­sła wzrok na dwóch mężczyzn, któ­rzy kil­ka­dzie­si­ąt kro­ków od niej han­dlo­wa­li tan­de­tą. Cały to­war, pa­tel­nie, garn­ki, per­kal i wszel­ką inną byle jaką ta­ni­znę, trzy­ma­li na wo­zie za­przężo­nym w cha­be­tę o wy­ły­sia­łej grzy­wie i za­pad­ni­ętych bo­kach. To byli chłop­cy Jo­se­pha Gro­sza – Franz i Bo­gusz, lu­dzie obe­zna­ni, kto kim jest w pó­łświat­ku Za­wrzącia, zna­jący twa­rze i na­wy­ki tu­tej­szych zbi­rów. Trze­ci ob­ser­wa­tor, ja­sno­wło­sy mło­dzik z trądzi­kiem na twa­rzy imie­niem Gu­stav, cze­kał po dru­giej stro­nie ulicz­ki, stru­ga­jąc coś ko­zi­kiem w ka­wa­łku drew­na.

– Z fun­du­sza­mi wy­dzia­łu musi być na­praw­dę źle, sko­ro dają na ak­cję ta­kie­go ko­nia – zwró­ci­ła się do Gro­sza, któ­ry stał opar­ty o ścia­nę obok niej. Na­ka­źny na­wet nie uda­wał, że bie­rze udział w ob­ser­wa­cji, z pod­kur­czo­ną w ko­la­nie nogą wy­sku­by­wał so­bie czub­kiem noża brud spod pa­znok­ci.

– Do­brze nie jest – przy­znał obo­jęt­nie. – Od­kąd wy­wa­li­li nasz pułk z Czar­nej Gwar­dii, je­ste­śmy w nie­ła­sce. – Unió­sł wzrok na Qu­elen. – Nie bierz tego do sie­bie, Żmij­ka, ale oni ni­g­dy nie da­ru­ją nam tego, co się wte­dy sta­ło.

Jo­seph miał ra­cję, Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy nie zapo­mnie­li im tam­tej fe­ral­nej nocy, gdy do­szło do zdra­dy i uda­ne­go za­ma­chu na jed­ne­go z nich.

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, uda­jąc, że jej to już nie ob­cho­dzi.

W głębi ser­ca obo­je wie­dzie­li, że to kłam­stwo.

Wszyst­kie złe wspo­mnie­nia, żale i bez­rad­ne smut­ki tra­pi­ące Qu­elen pierz­chły z jej gło­wy wraz z po­ja­wie­niem się w drzwiach go­spo­dy ro­słe­go mężczy­zny. Je­den z han­dla­rzy tan­de­tą zdjął z gło­wy czap­kę z dasz­kiem, da­jąc znak Żmij­ce, że roz­po­znał w wiel­ko­lu­dzie Ola­fa.

– Mamy go – rzu­ci­ła do Gro­sza, ale na­ka­źny jak­by kie­ru­jąc się szó­stym zmy­słem, po­rzu­cił czysz­cze­nie pa­znok­ci i sam za­uwa­żył bok­se­ra.

– Na­praw­dę spo­ry skur­czy­byk – stwier­dził z nie­po­ko­jem. – Mo­gli­śmy za­brać wi­ęcej chło­pa­ków.

Qu­elen nie sko­men­to­wa­ła. Sęk w tym, że sama zde­cy­do­wa­ła, że pój­dą po Ola­fa tyl­ko ona, Jo­seph i jego chłop­cy z re­wi­ru. Że­brak twier­dził, że spra­wą za­bój­stwa Lu­bi­ka in­te­re­su­ją się Czar­no­gwar­dzi­ści. Eli­tar­ny kor­pus bez­pie­cze­ństwa we­wnętrz­ne­go Oj­ców Sy­no­du z całą pew­no­ścią za­in­sta­lo­wał szpic­li w pu­łku tro­pi­cie­li wie­dźm. Żmij­ka nie chcia­ła ry­zy­ko­wać, że ktoś do­nie­sie pre­to­ria­nom o Ola­fie i zo­sta­nie ubie­gni­ęta w aresz­to­wa­niu po­szu­ki­wa­ne­go.

Bok­ser splu­nął pod nogi i chwiej­nym kro­kiem skie­ro­wał się ulicz­ką w stro­nę pla­cy­ku z za­da­szo­ną stud­nią, gdzie miej­sco­wa lud­no­ść za­opa­try­wa­ła się w wodę pit­ną. Franz i Bo­gusz ze­sko­czy­li na zie­mię, ru­szy­li za po­szu­ki­wa­nym mężczy­zną. Ich miej­sce przy pa­tel­niach i tan­de­cie za­jął prysz­cza­ty mło­dzik. Żmij­ka i Grosz opu­ści­li punkt ob­ser­wa­cyj­ny z za­mia­rem do­łącze­nia do re­wi­ro­wych.

Olaf nie śpie­szył się. Było wil­got­no i chłod­no, więc fa­cet gar­bił sze­ro­kie ra­mio­na. Qu­elen sta­ra­ła się od­gad­nąć, gdzie i jaką ma przy so­bie broń, jed­na­kże dłu­ga sza­ra pe­le­ry­na, któ­rą no­sił wiel­ko­lud, nie uła­twia­ła jej za­da­nia.

Na pla­cu Stu­dzien­nym pa­no­wał spo­kój, przy ujęciu wody pit­nej kręci­ła się dzie­ciar­nia, dziew­czyn­ki i chłop­cy pa­stwi­ący się nad trzy­no­gą sucz­ką przy­wi­ąza­ną do pa­li­ka. Była wy­chu­dła, za­szczu­ta i prze­ra­żo­na, na­wet nie war­cza­ła, gdy mali opraw­cy ci­ska­li w nią ka­mie­nia­mi. Je­den z wy­rost­ków kop­nął bied­ne stwo­rze­nie, a ono za­pisz­cza­ło i zwa­li­ło się na brzuch.

Olaf mi­nął dzie­ci i za­trzy­mał się przy ujęciu wody. Od­kręcił za­wór i pu­ścił stru­mień, któ­ry opry­skał mu buty. Po­chy­lił się i wsa­dził gło­wę pod kran. Trzy­mał ją tak chwi­lę, po czym otrząsnął się i wy­ta­rł dło­ńmi twarz.

Re­wi­ro­wi byli już bli­sko, je­den z nich si­ęgnął pod płaszcz i wy­ci­ągnął drew­nia­ną pa­łkę. Dru­gi trzy­mał w dło­ni pętlę ze skręco­nej skó­ry. Grosz i Żmij­ka, sa­dząc dłu­gie kro­ki, byli tuż za nimi, go­to­wi wkro­czyć, gdy­by coś szło nie tak.

Olaf wy­ta­rł dło­nią mo­kre wło­sy i smark­nął przez pal­ce pod nogi. Wy­pro­sto­wał po­tężną syl­wet­kę i wte­dy Bo­gusz za­rzu­cił mu lin­kę na szy­ję, a Franz zdzie­lił go pa­łką, ce­lu­jąc w gło­wę.

To zwy­kle wy­star­cza­ło, by zwiot­czyć czło­wie­ka, ale Olaf miał na­wy­ki bok­se­ra, i to do­bre­go. Do­słow­nie w ostat­niej chwi­li po­chy­lił gło­wę i przy­jął twar­de drew­no na ra­mię. Nie­mal w tym sa­mym mo­men­cie chwy­cił dru­gą ręką za pętlę za­ci­ska­jącą się mu na krta­ni.

Franz ude­rzył pa­łką dru­gi raz, tra­fia­jąc bok­se­ra w czo­ło. Drew­no roz­ci­ęło mu skó­rę, Olaf za­chwiał się pod wpły­wem cio­su, ale utrzy­mał się na no­gach.

Bo­gusz ci­ągnął za pętlę, pró­bu­jąc unie­ru­cho­mić wiel­kie­go mężczy­znę, lecz ten oka­zał się wa­lecz­ny i spryt­ny. Nie będąc w sta­nie do­si­ęgnąć re­wi­ro­we­go, ce­lo­wo wpa­dł na nie­go ple­ca­mi i przy­dep­tał mu pra­wą sto­pę.

Franz po­now­nie na­ta­rł na bok­se­ra z unie­sio­ną do cio­su pa­łką, ale Olaf w tej sa­mej se­kun­dzie wy­pro­wa­dził po­tężny lewy sier­po­wy i tra­fił go w szczękę.

Franz wy­pu­ścił pa­łkę i oszo­ło­mio­ny cio­sem zwa­lił się na ko­la­na. Bok­ser wci­ąż blo­ko­wał sto­pę Bo­gu­sza. Re­wi­ro­wy, ni­ższy i lżej­szy od prze­ciw­ni­ka, wci­ąż du­sząc go, spró­bo­wał się uwol­nić, ale Olaf skręcił tu­łów i z ca­łej siły tra­fił go łok­ciem pod że­bra.

Stróż pra­wa stęk­nął i zgi­ął się z bólu. Pętla zwol­ni­ła na mo­ment uścisk. Bok­ser od­zy­skał swo­bo­dę ru­chów, ob­ró­cił się i od­pła­cił Bo­gu­szo­wi dwo­ma pie­kiel­nie moc­ny­mi cio­sa­mi w twarz, któ­re zwa­li­ły go z nóg. Wszyst­ko to trwa­ło kil­ka se­kund, wy­star­cza­jąco dłu­go, by Jo­seph Grosz włączył się do wal­ki.

Ude­rzył w wi­ęk­sze­go od sie­bie bok­se­ra, tra­fia­jąc go ka­ste­tem w twarz. Olaf stęk­nął i po­le­ciał na stud­nię, co uchro­ni­ło go przed upad­kiem i po­zwo­li­ło zy­skać czas na pod­jęcie wal­ki. Jo­seph ude­rzył dru­gi raz i ko­lej­ny, chcąc wy­ko­rzy­stać spo­sob­no­ść i rzu­cić oszo­ło­mio­ne­go bok­se­ra na ko­la­na, ale wiel­ko­lud zdo­łał osło­nić się ra­mio­na­mi. Obaj mężczy­źni, par­ska­jąc śli­ną i krwią, zwar­li się w uści­sku, wa­ląc w sie­bie pi­ęścia­mi, łok­cia­mi i ko­la­na­mi, pró­bu­jąc zy­skać odro­bi­nę prze­wa­gi i do­pro­wa­dzić star­cie do zwy­ci­ęskie­go dla sie­bie ko­ńca.

Ma­jąc opar­cie dla ple­ców w po­sta­ci stud­ni i na­wy­ki za­wo­do­we­go bok­se­ra, Olaf zdo­łał wy­pro­wa­dzić moc­ny cios pod że­bra na­ka­źne­go. Jo­seph sku­lił się i obe­rwał dru­gi raz w tył gło­wy.

Grosz po­mi­mo siły cio­sów ustał w miej­scu, wy­pu­ścił po­wie­trze przez za­ci­śni­ęte zęby i grzmot­nął z czo­ła w pod­bró­dek wiel­ko­lu­da, a po­tem za­sa­dził mu po­tężny cios ka­ste­tem w oko­li­ce ner­ki. W re­wa­nżu ko­la­no Ola­fa tra­fi­ło go w kro­cze.

Obaj mężczy­źni, ku­ląc się z bólu, upa­dli obok sie­bie na bruk. Olaf, char­cząc prze­kle­ństwa, opa­rł się ręką o zie­mię i przy­mie­rzał się, by wstać.

Żmij­ka nie mo­gła mu na to po­zwo­lić. W bie­gu zła­pa­ła le­żącą pod no­ga­mi pa­łkę i z ca­łej siły grzmot­nęła nią w tył gło­wy wiel­ko­lu­da. Fa­cet stęk­nął, ale nie zwiot­czał. Qu­elen zdzie­li­ła go dru­gi raz i do­pie­ro wte­dy Olaf padł na bruk. Wo­kół jego twa­rzy za­częła zbie­rać się krew.

Żmij­ka wy­stra­szo­na, że tra­ci po­szu­ki­wa­ne­go, przy­ło­ży­ła dwa pal­ce do tęt­ni­cy Ola­fa. Wy­czu­ła puls.

Po­pa­trzy­ła z ulgą na Jo­se­pha, któ­ry wła­śnie gra­mo­lił się na nogi. Z roz­bi­te­go nosa Gro­sza ście­ka­ła stru­żka krwi, pla­mi­ąc twarz, ubra­nie i buty na­ka­źne­go.

– Niech to ja­sna kur­wa – za­chry­piał. – Czu­łem, że będzie z nim trud­no.

Żmij­ka nie sko­men­to­wa­ła, prze­nio­sła wzrok na re­wi­ro­wych, któ­rzy plu­jąc krwią i trzy­ma­jąc się za nad­wy­rężo­ne gna­ty, sta­ra­li się utrzy­mać na no­gach.

– Zwi­ążcie go – po­na­gli­ła mężczyzn, a po­tem wsa­dzi­ła dwa pal­ce w usta i za­gwiz­da­ła na wóz.

Gu­stav zdążył już spraw­nie wy­kręcić za­przęgiem przed go­spo­dą, gdzie ze­bra­ło się nie­co ga­piów, dzi­wek i mężczyzn z szem­ra­ne­go to­wa­rzy­stwa. Żmij­ka oba­wia­ła się, że mogą to być kam­ra­ci Ola­fa, i wo­la­ła jak naj­szyb­ciej ulot­nić się z tego podłe­go kwar­ta­łu. Na wszel­ki wy­pa­dek wy­ci­ągnęła spod blu­zy za­wie­szo­ną na rze­mie­niu pie­częć po­se­stor tro­pi­cie­li wie­dźm, choć nie mia­ła pew­no­ści, czy po­wstrzy­ma to miej­sco­wych opry­chów.

Na szczęście dla stró­żów pra­wa lu­dzie będący świad­ka­mi za­jścia nie za­re­ago­wa­li w ża­den spo­sób, gdy wóz z prysz­cza­tym wo­źni­cą nad­je­chał z gło­śnym tur­ko­tem kół.

Grosz ota­rł krew z ust.

– A co z nim? – Wska­zał na Ola­fa, któ­re­go chłop­cy za­ci­ągnęli na wóz. – Bie­rze­my go do For­tu?

Qu­elen po­trząsnęła gło­wą.

– Nie, chcę wpierw sama go prze­słu­chać. Masz tu ja­kąś metę, dys­kret­ną, tak aby lu­dziom nie prze­szka­dza­ły krzy­ki?

Jo­seph splu­nął za­bar­wio­no na czer­wo­no śli­ną.

– Je­ste­śmy na Za­wrząciu, tu nikt nie wy­ty­ka nosa w nie swo­je spra­wy. A co do mety, chy­ba mam coś, co ci będzie pa­so­wa­ło.

Grosz wdra­pał się na wóz i usia­dł przy re­wi­ro­wych, ma­jąc bok­se­ra pod no­ga­mi. Qu­elen opa­rła sto­pę o koło, by wspi­ąć się na ła­wecz­kę wo­źni­cy, ale wte­dy spoj­rza­ła w stro­nę dzie­ciar­ni i przy­wi­ąza­nej do pa­li­ka sucz­ki. Przy­szło­ść na­ro­du gro­mad­nie ga­pi­ła się na bój­kę, ani my­śląc ucie­kać. Osta­tecz­nie mor­do­bi­cie to też ja­kaś roz­ryw­ka na osie­dlu, ta­ńsza niż te­atr i mniej wy­ma­ga­jąca niż czy­ta­nie ksi­ążek.

– Daj­cie mi chwil­kę – rzu­ci­ła ochry­płym gło­sem.

Szyb­kim kro­kiem zbli­ży­ła się do dzie­ci.

– Czyj to pies? – za­py­ta­ła gło­sem sy­re­ny wa­bi­ącej naiw­nych ma­ry­na­rzy.

– Ni­czyj – od­pa­rł mło­dzik, wy­so­ki i chu­dy. To on sko­pał chwi­lę wcze­śniej sucz­kę.

– Cze­mu ją męczy­cie?

Mło­dzik wzru­szył ra­mio­na­mi.

– A cze­mu by nie, jest bez­pa­ńska – od­pa­rł. – Oj­ciec mó­wią, że by­dlęta nic nie czu­ją.

Qu­elen zmru­ży­ła oczy i coś w jej twa­rzy spra­wi­ło, że chło­pak zbla­dł. Ob­ró­cił się, by czmych­nąć, lecz nie był dość szyb­ki, nie dla nogi Żmij­ki. Za­sa­dzi­ła mu kopa z czu­ba w chu­de dup­sko, aż wy­ro­stek po­le­ciał na dwa kro­ki i padł na twarz.

– Za co?! – wrza­snął gów­niarz z pła­czem.

– Za jaj­co – wark­nęła Żmij­ka, le­d­wie ha­mu­jąc się przed za­sa­dze­niem mu dru­gie­go fle­ka. – Jesz­cze raz zo­ba­czę, jak dręczy­cie zwie­rzęta, obie­cu­ję, że wró­ci­cie do do­mów z po­ła­ma­ny­mi ku­la­sa­mi.

– Nie ma co, Żmij­ka, masz rękę, prze­pra­szam, nogę do dzie­ci – ode­zwał się Grosz, gdy ostat­ni z cze­re­dy ba­cho­rów znik­nął w ob­skur­nej bra­mie sąsied­nie­go bu­dyn­ku.

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Pew­nie dla­te­go nie mam wła­snych – mruk­nęła.

Ukuc­nęła przy sucz­ce i wy­ci­ągnęła ostro­żnie dłoń, by ją po­gła­skać. Zwie­rzę pi­snęło i sku­li­ło się trwo­żli­wie, jak­by ocze­ku­jąc ko­lej­ne­go cio­su. Qu­elen od­wi­ąza­ła sznu­rek od pa­li­ka i wzi­ęła psa na ręce. Za­nio­sła do wozu.

– Bez­dusz­ne małe skur­wy­sy­ny – szep­nęła, kła­dąc stwo­rze­nie na podło­dze.

– Co chcesz, Żmij­ka, dzie­ci są od­bi­ciem do­ro­słych – po­wie­dział Jo­seph. – To nie ich wina, że żyją w tym chle­wie, ob­ser­wu­jąc wi­ęk­szych od sie­bie. – Wska­zał na sucz­kę. – Co z nią zro­bisz?

Oba­wia­ła się tego py­ta­nia. Od lat nie mia­ła ni­ko­go bli­sko sie­bie.

– We­zmę do domu, na ra­zie – za­strze­gła szyb­ko. – A po­tem się zo­ba­czy.

Na twarz Qu­elen spa­dło kil­ka kro­pel desz­czu. Spoj­rza­ła w za­chmu­rzo­ne nie­bo.

– Zbie­raj­my się stąd – mruk­nęła. – Mamy spo­ro do zro­bie­nia.

***

Zgrzyt i szur­got ła­ńcu­cha zla­ły się z krzy­kiem, gdy Jo­seph Grosz wy­mie­rzył ko­lej­ny po­tężny cios w mo­stek prze­słu­chi­wa­ne­go mężczy­zny. Olaf pod­wie­szo­ny pod su­fi­tem ni­czym wo­rek tre­nin­go­wy za­ko­ły­sał się, nie do­ty­ka­jąc bo­sy­mi sto­pa­mi podło­gi, za­krztu­sił się bó­lem, par­sk­nął po­wie­trzem i krwią.

Jo­seph po­trząsnął obo­la­łą ręką i spoj­rzał wy­cze­ku­jąco na Żmij­kę, któ­ra przy­gląda­ła się prze­słu­cha­niu, opie­ra­jąc się ple­ca­mi o ścia­nę i my­śląc o tym, co zje na ko­la­cję.

Unio­sła wzrok i po­pa­trzy­ła na na­gie­go, dyn­da­jące­go na ła­ńcu­chu mężczy­znę.

– Gdzie jest dziew­czy­na? – po­wtó­rzy­ła upar­cie. – Po­wiedz mi, gdzie ją ukry­łeś, a prze­sta­nie­my cię tłuc, nie je­ste­śmy okrut­ni­ka­mi.

Bok­ser po­trząsnął gło­wą i spoj­rzał na Żmij­kę. Nie wy­glądał za do­brze, mu­sia­ła przy­znać uczci­wie, jed­no oko miał na­puch­ni­ęte i sine, nos chy­ba zo­stał zła­ma­ny, a z roz­bi­tych na mia­zgę ust wy­cie­ka­ły stru­żki śli­ny i krew.

Qu­elen zer­k­nęła na Jo­se­pha. Nie wy­da­wał się za­do­wo­lo­ny z tego, co robi. Nie czer­pał przy­jem­no­ści z za­da­wa­nia bólu in­nym i w prze­ci­wie­ństwie do wie­lu opraw­ców słu­żących Oj­com Pro­tek­to­rom nie lu­bił sto­so­wać prze­mo­cy, je­śli nie było to ab­so­lut­nie ko­niecz­ne. W tej spra­wie, jak w wie­lu in­nych, obo­je mie­li wspól­ne po­glądy i na­wy­ki. Nie­ste­ty Olaf oka­zał się od­por­ny na ra­cjo­nal­ne ar­gu­men­ty, za­stra­sza­nie i szan­taż. Wo­lał mil­czeć niż za­osz­czędzić so­bie cier­pie­nia.

Wiel­ka szko­da, nie­po­trzeb­na stra­ta cza­su i sił, po­my­śla­ła smęt­nie, opusz­cza­jąc wzrok na ge­ni­ta­lia Ola­fa, ciem­ne i do­rod­ne, od­po­wia­da­jące po­stu­rze wiel­kie­go mężczy­zny.

– Prze­cież wiesz, że w ko­ńcu wy­tłu­cze­my z cie­bie praw­dę – ode­zwał się Grosz. – Oszczędź so­bie bólu.

Olaf znów po­trząsnął gło­wą.

– Nic wam nie po­wiem – wy­char­czał. – Za­bi­ją mnie.

– Kto cię za­bi­je? – za­py­ta­ła Żmij­ka, chwy­ta­jąc się tych kil­ku słów, pierw­szych, ja­kie wy­po­wie­dział prze­słu­chi­wa­ny mężczy­zna. – Kogo tak bar­dzo się oba­wiasz, by zno­sić to wszyst­ko?

Bok­ser za­ci­snął zęby. Chy­ba ża­ło­wał, że się ode­zwał.

– Czar­no­gwar­dzi­ści? – strze­li­ła.

Gry­mas za­sko­cze­nia i lęku, któ­ry na mo­ment za­go­ścił na obi­tej twa­rzy Ola­fa, dał jej pew­no­ść, że tra­fi­ła w dzie­si­ąt­kę.

– Co ma wspól­ne­go śmie­rć Lu­bi­ka z Za­przy­si­ężo­ny­mi Bra­ćmi? – Przy­su­nęła się bli­żej Ola­fa, nie zwa­ża­jąc na ka­łu­że mo­czu pod no­ga­mi za­wie­szo­ne­go na ła­ńcu­chu mężczy­zny. – Ochro­ni­my cię, je­śli zło­żysz ze­zna­nia.

Olaf par­sk­nął, opry­sku­jąc twarz Żmij­ki dro­bin­ka­mi za­bar­wio­nej na ró­żo­wo śli­ny.

– Ochro­ni­cie? – za­skrze­czał z kpi­ną. – Je­śli wej­dzie­cie im w dro­gę, sami sko­ńczy­cie jako tru­py w rze­ce. – Wle­pił w Qu­elen spoj­rze­nie zdro­we­go oka. – Nic wam nie po­wiem, co­kol­wiek mi zro­bi­cie, oni będą o wie­le gor­si.

Żmij­ka ota­rła twarz i cof­nęła się pod ścia­nę, gdzie na ła­wie le­ża­ły szczyp­ce, ob­cęgi i pil­ni­ki. Tra­dy­cyj­ne na­rzędzia sto­so­wa­ne w trak­cie prze­słu­chań.

Wy­bra­ła ob­cęgi i po­now­nie spoj­rza­ła na ge­ni­ta­lia Ola­fa. Do­rod­ne i kszta­łt­ne, mo­gące uszczęśli­wić nie­jed­ną ko­bie­tę.

Do­praw­dy szko­da, po­my­śla­ła Żmij­ka.

Wręczy­ła ob­cęgi na­ka­źne­mu.

Jo­seph wes­tchnął ci­ężko. W ta­kich chwi­lach za­sta­na­wiał się, cze­mu nie zo­stał kimś nor­mal­nym, daj­my na to pie­ka­rzem, cie­ślą albo de­ka­rzem, kimś po­trzeb­nym spo­łe­cze­ństwu, kimś, kogo lu­dzie sza­nu­ją i lu­bią. Nie­ste­ty prze­szło­ści nie da się cof­nąć, cho­ćby czło­wiek bar­dzo tego pra­gnął. Raz do­ko­na­ny wy­bór po­ci­ąga za sobą ko­lej­ne, do­bre i złe, wy­zna­cza­jąc ście­żkę ludz­kie­go ży­wo­ta.

Grosz skrzy­wił się i z nie­chęcią ode­brał na­rzędzie. Ob­cęgi były ci­ężkie, lecz po­ręcz­ne, bu­dzi­ły gro­zę.

Ide­al­nie nada­wa­ły się do roz­łu­py­wa­nia orze­chów. Choć jak się już do­my­śla­cie, nie o orze­chy tu cho­dzi­ło. ■

Rozdział II

Doko­na­nie wy­bo­ru to dziw­na spra­wa. Mo­żesz set­ki razy po­stąpić wła­ści­wie i tyl­ko raz po­pe­łnić błąd, a ten zruj­nu­je ci ży­cie. Świa­do­mo­ść tego dość oczy­wi­ste­go fak­tu sta­je się szcze­gól­nie do­le­gli­wa i przy­kra, gdy co dzień zmu­szo­ny je­steś zno­sić wrza­ski pe­chow­ców, któ­rym przy­tra­fił się do­kład­nie taki nie­fart.

Ko­bie­ty i mężczy­źni, nowi lo­ka­to­rzy klat­ki za­wie­szo­nej za oknem mej celi, zwy­kle za­czy­na­li od prze­kle­ństw i krzy­ków, lecz szyb­ko głód, pra­gnie­nie, a ta­kże dzio­by wiel­kich dra­pie­żnych mew za­mie­nia­ły ich zło­rze­cze­nia w po­zba­wio­ne na­dziei bła­ga­nia i skom­le­nie o szyb­ką śmie­rć.

Klat­ka wi­sia­ła na mu­rach, kil­ka­na­ście łok­ci od okien­ka, przez któ­re mo­głem wy­glądać na Bursz­tyn, wiel­kie mia­sto po­ło­żo­ne na skra­ju pó­łwy­spu. W cie­niu Cy­ta­de­li znaj­do­wa­ły się ob­szer­ne hale i doki ar­se­na­łu, gdzie naj­lep­si szkut­ni­cy bu­dow­li okręty wo­jen­ne, dzi­ęki któ­rym Wol­ne Mia­sto mo­gło szczy­cić się po­tęgą i bo­gac­twem. Nie­co da­lej zaś roz­ci­ąga­ły się trzy por­ty Bursz­ty­nu, pe­łne ża­glow­ców, ga­ler i pęka­tych kog prze­wo­żących zbo­że, na któ­rym wy­ró­sł do­bro­byt tu­tej­szych ar­ma­to­rów i oli­gar­chów.

Da­lej przed mym wzro­kiem roz­po­ście­ra­ła się Za­to­ka Zbo­żo­wa. Po jej spo­koj­nej toni su­nęły ma­je­sta­tycz­ne tan­kow­ce, do­wo­żąc wodę pit­ną na pó­łwy­sep. W od­da­li zaś przy do­brej po­go­dzie mo­głem do­strzec brzeg z od­leg­łym ujściem Wrzącej i ru­ina­mi trzech Wy­klętych Miast, do któ­rych nie miał pra­wa wstąpić ża­den czło­wiek.

Za ho­ry­zon­tem znaj­do­wa­ły się już zie­mie pod­le­głe To­ru­nium, moja oj­czy­zna, rządzo­na pra­wą i spra­wie­dli­wą ręką Oj­ców Pro­tek­to­rów.

Ale tym­cza­sem wró­ćmy do klat­ki i jej lo­ka­to­rów.

Przez pięć lat, któ­re spędzi­łem jako przy­mu­so­wy gość w Cy­ta­de­li, umiesz­czo­no ta­mże kil­ku­dzie­si­ęciu pe­chow­ców. Ostat­nim z tej gro­mad­ki po­tępie­ńców był czter­na­sto­let­ni chło­pak. Przez kil­ka nocy z rzędu nie da­wał mi zmru­żyć oka, pła­cząc i bła­ga­jąc o ła­skę, któ­rej nikt nie chciał mu udzie­lić.

Po przy­pa­lo­nym ki­ku­cie pra­wej ręki do­my­śli­łem się, że zo­stał ska­za­ny za zło­dziej­stwo. Cóż – to, co spraw­dza się wśród po­li­ty­ków i ban­kie­rów, zwy­kle szko­dzi ma­lucz­kim; chło­pak nie miał dość cza­su, aby po­jąć tę pro­stą za­le­żno­ść. Na szczęście dla mych uszu zło­dzie­ja­szek po ty­go­dniu od­wa­lił kitę, za­dzio­ba­ny przez ostro­dzio­by i mewy, któ­rych sta­da krąży­ły nad Cy­ta­de­lą w po­szu­ki­wa­niu żeru. Przez ko­lej­ne dwa ty­go­dnie klat­ka po­zo­sta­ła pu­sta, co uzna­łem za naj­lep­szy do­wód na słusz­no­ść ob­ra­nej przez ma­gi­strat Bursz­ty­nu me­to­dy wal­ki z prze­stęp­czo­ścią i wy­cho­wa­niem trud­nej mło­dzie­ży.

W tym cza­sie za­czął wiać wiatr z pó­łno­cy i nie­bo nad pó­łwy­spem za­sło­ni­ły pierw­sze bu­rzo­we chmu­ry. Za­to­ka stra­ci­ła let­ni po­łysk błęki­tu, bu­rząc się i chłosz­cząc spie­nio­ny­mi grzy­wa­cza­mi nad­brze­ża por­to­we i fa­lo­chro­ny ar­se­na­łu. Ruch stat­ków w por­cie za­ma­rł i ka­żde­go dnia lało jak z ce­bra. Znak, że roz­po­częła się pora desz­czo­wa, a do­bie­gał ko­ńca mój przy­mu­so­wy po­byt w Bursz­ty­nie.

By­łem już go­tów na nową przy­go­dę, gdy drzwi celi otwo­rzy­ły się i sta­nął w nich gar­ba­ty stra­żnik. Wsze­dł do środ­ka i ro­zej­rzał się, jak­bym ukrył gdzieś tru­pa, po czym po­pro­sił, abym sze­dł za nim. Opu­ści­łem celę, nie za­mie­rza­jąc ni­g­dy wi­ęcej do niej wra­cać.

Gar­bus pro­wa­dził mnie dro­gą, któ­rą zna­łem na pa­mi­ęć. Podąża­jąc w górę scho­da­mi i przez krzy­żu­jące się ko­ry­ta­rze, do­tar­li­śmy pod po­dwój­ne drzwi, przed któ­ry­mi ster­cza­ło dwóch bar­czy­stych mężczyzn.

Gro­źne typy. Zim­ne oczy, ma­syw­ne szczęki, bi­cep­sy jak moje uda. Z pew­no­ścią nie pra­co­wa­li w ksi­ęgo­wo­ści.

Gar­bus zo­stał na ko­ry­ta­rzu, a ja wstąpi­łem do ob­szer­nej kom­na­ty o wiel­kich oknach wy­gląda­jących na Mo­rze Nie­wol­ni­cze. W od­da­li pod pe­łnym oże­glo­wa­niem su­nął ma­je­sta­tycz­ny ga­le­on, strze­gący wód te­ry­to­rial­nych po­tężne­go po­lis.

Mężczy­zna sie­dzący za wiel­kim dębo­wym biur­kiem, na­prze­ciw we­jścia do sali, wy­da­wał się li­chy i nie­po­zor­ny. Szczu­pła twarz, ryże wło­sy, w któ­re wrzy­na­ły się za­ko­la nad czo­łem, i bi­no­kle osa­dzo­ne w zło­tych dru­cia­nych ram­kach. Star­czy­ło jed­nak spoj­rzeć raz w zim­ne oczy biu­ro­kra­ty, ukry­te za optycz­ny­mi szkła­mi, by po­jąć, że mam do czy­nie­nia z naj­gro­źniej­szym ro­dza­jem zło­czy­ńcy, ta­kim, któ­ry za­bi­ja nie ostrzem czy kulą, lecz pió­rem i atra­men­tem. Po­wia­dam wam, ni­g­dy nie zdo­łam skrzyw­dzić tylu lu­dzi mie­czem i ob­rzy­nem, co ten nie­po­zor­ny fa­cet, nie wsta­jąc zza biur­ka. Co gor­sza, gdy ja uczci­wie na­ra­ża­łem wła­sne ży­cie i zdro­wie, jemu gro­zi­ły co naj­wy­żej he­mo­ro­idy od mosz­cze­nia chu­dej dupy na krze­śle. Już za samo to nie­na­wi­dzi­łem su­kin­sy­na.

Obok biu­ro­kra­ty sta­ła ko­bie­ta. Wy­so­ka i szczu­pła, no­si­ła męski strój, czar­ne spodnie i ka­ftan, któ­re nie były w sta­nie ukryć jej zgrab­nej fi­gu­ry. Mia­ła ciem­no­ru­de wło­sy, spi­ęte z tyłu gło­wy, i duże, zie­lo­ne jak szma­rag­dy oczy.

Ob­ser­wo­wa­ła mnie ni­czym mo­dlisz­ka w po­rze go­dów. Uwa­żna, prze­bie­gła i śmier­tel­nie nie­bez­piecz­na.

Po­pa­trzy­łem na sie­dzące­go obok niej biu­ro­kra­tę.

Her Do­mi­ni­que Ku­stt uśmiech­nął się, po­ka­zu­jąc nie­przy­zwo­icie za­dba­ne uzębie­nie.

– Pro­szę spo­cząć – za­ga­ił uprzej­mie.

Sia­dam na krze­śle na­prze­ciw tych dwoj­ga i za­sta­na­wiam się, co tu jest gra­ne.

– Przed­sta­wiam ci Car­lę Mo­ra­ti. Będzie two­im do­wód­cą – oświe­ca mnie biu­ro­kra­ta. – Nie masz chy­ba nic prze­ciw temu, by mieć nad sobą ko­bie­tę? – pyta mnie, mru­żąc chy­trze oczka.

– To za­le­ży, ile waży i jaka to po­zy­cja – od­po­wia­dam i pre­zen­tu­ję Car­li mój naj­bar­dziej uro­kli­wy uśmiech.

Nie wy­gląda na roz­ba­wio­ną. Ale cóż po­cząć, nie­któ­re bab­ki nie mają za grosz po­czu­cia hu­mo­ru.

– Jesz­cze dziś wie­czór obo­je wsi­ądzie­cie na sta­tek, któ­ry do­star­czy was do Piw­nych Miast – oznaj­mia her Ku­stt. – Tam ocze­ku­je was resz­ta dru­ży­ny. Car­la wy­bra­ła ich oso­bi­ście.

– Co z za­pła­tą? – za­py­tu­ję prze­zor­nie. Tacy jak on mają zwy­czaj obie­cać coś, by wkrót­ce o tym za­po­mnieć.

– Pi­ęćdzie­si­ąt ty­si­ęcy ma­rek w sre­brze będzie cze­kać na cie­bie w Zu­rich Bank po wy­ko­na­niu za­da­nia. Car­la otrzy­ma we­ksle dla ka­żde­go człon­ka dru­ży­ny. Zo­sta­ną prze­ka­za­ne wam po wy­pe­łnie­niu mi­sji. Tym, któ­rzy prze­ży­ją, oczy­wi­ście – do­da­je z ni­kłym uśmie­chem.

Ob­ser­wu­je mnie zza zim­nych szkieł bi­no­kli, jak­by ocze­ki­wał, że będę miał ja­kieś obiek­cje. I ow­szem, mam parę, ale za­cho­wam je dla sie­bie, póki nie opusz­czę gma­chu Cy­ta­de­li i nie sta­nę się znów wol­nym czło­wie­kiem.

– Nasz przed­sta­wi­ciel w Piw­nych Mia­stach prze­ka­że wam pie­ni­ądze, za­opa­trze­nie, broń i łódź – po­dej­mu­je te­mat mój roz­mów­ca. – Ta­kże twój miecz i ob­rzy­na.

A jed­nak fa­cet po­pra­wił mi hu­mor. Uśmie­cham się na myśl, że już wkrót­ce będę mógł wzi­ąć w dło­nie moje cu­de­ńka. A wte­dy zo­ba­czy­my, jak dłu­go Car­la zdo­ła utrzy­mać mnie na smy­czy.

Suka ob­ser­wu­je mnie czuj­na ni­czym tre­ser lwów, go­to­wy w ka­żdej chwi­li si­ęgnąć po bat. Spo­glądam na nią i za­sta­na­wiam się, czy będzie taka har­da, gdy zła­mię jej ten ślicz­ny no­sek.

Z przy­jem­nych roz­my­ślań wy­ry­wa mnie głos her Ku­st­ta.

– Pro­po­nu­ję wznie­ść to­ast za po­wo­dze­nie na­sze­go przed­si­ęw­zi­ęcia – oznaj­mia i na­ci­ska przy­cisk osa­dzo­ny w bla­cie biur­ka. Nie trze­ba dłu­go cze­kać, aby do kom­na­ty wkro­czył lo­kaj w zło­to-zie­lo­nej li­be­rii, nio­sąc tacę i trzy pu­cha­ry.

Je­den wręczył Car­li, dru­gi her Ku­st­to­wi, ostat­ni wy­lądo­wał w mych dło­niach.

– Za po­wo­dze­nie na­szych pla­nów.

Biu­ro­kra­ta wy­chy­lił wino, a Mo­ra­ti i ja po­szli­śmy za jego przy­kła­dem. Tru­nek był moc­ny i jak dla mnie zbyt cierp­ki, ale przy­naj­mniej do­brze grzał od środ­ka.

Za­cząłem roz­glądać się za do­lew­ką, ale coś nie­do­bre­go w oczach Car­li spra­wi­ło, że zje­ży­ły mi się wło­ski na kar­ku. Jej wzrok po­wędro­wał do mego kie­li­cha, a po­tem po­pa­trzy­ła na mnie z wy­ższo­ścią.

Zer­k­nąłem na dno pu­cha­ru, a po­tem na twarz her Kust­ta. Po­jąłem, że tych dwo­je uknu­ło coś za mymi ple­ca­mi, a ja jak ostat­ni du­reń da­łem się wpędzić w pu­łap­kę.

Biu­ro­kra­ta spló­tł dło­nie i opa­rł się łok­cia­mi o blat.

– Jest jesz­cze dro­biazg, o któ­rym po­wi­nie­neś wie­dzieć – rze­kł z szy­der­czą non­sza­lan­cją. – Car­la jest wy­bit­ną znaw­czy­nią tru­cizn. Wła­śnie wy­pi­łeś je­den z jej wy­ro­bów. Tyl­ko ona i ja zna­my an­ti­do­tum, a ty co kil­ka­dzie­si­ąt go­dzin mu­sisz przyj­mo­wać daw­kę. Gdy tego za­nie­dbasz, za­czną się bóle, a po kil­ku dniach nikt nie będzie mógł cię ura­to­wać.

Spoj­rza­łem jesz­cze raz w dno pu­cha­ru, a po­tem zmie­rzy­łem ich mor­der­czym wzro­kiem.

– Prze­cież usta­li­li­śmy cenę i wa­run­ki kon­trak­tu. – Nie sta­ra­łem się ukryć roz­pie­ra­jące­go mnie obu­rze­nia. W dzi­siej­szych cza­sach nie mo­żna już li­czyć na za­ufa­nie dru­gie­go czło­wie­ka.

Do­mi­ni­que Ku­stt ro­ze­śmiał się cy­nicz­nie.

– Chy­ba nie sądzi­łeś, że wy­pusz­czę cię bez gwa­ran­cji, że do­trzy­masz umo­wy.

– Za­wsze wy­wi­ązu­ję się ze zle­ce­nia – od­burk­nąłem.

– Nie mo­że­my ry­zy­ko­wać – wtrąci­ła Mo­ra­ti – że ze­chcesz po­rzu­cić na­szą spra­wę, nim do­trze­my do Świ­ęte­go Mia­sta. Wcze­śniej po­zbyw­szy się mnie i resz­ty człon­ków dru­ży­ny – do­da­ła zim­nym to­nem.

Nie po­wiem, przy­szło mi coś ta­kie­go do gło­wy, ale na ze­wnątrz ob­no­si­łem się ze słusz­nym obu­rze­niem na taki jaw­ny i podły brak za­ufa­nia.

– Po­mo­że to ci rów­nież trak­to­wać Car­lę z na­le­żnym jej sza­cun­kiem – do­dał cy­nicz­nie her Ku­stt.

Ile bym dał, by ze­trzeć mu z ust ten wred­ny uśmie­szek. Nie­ste­ty fa­cet jest ca­łko­wi­cie poza moim za­si­ęgiem.

Sku­piam wzrok na Car­li.

– Wy­gląda na to, że trzy­masz mnie za jaja – mó­wię, pa­trząc jej w oczy.

Częstu­je mnie dra­pie­żnym uśmie­chem.

– Mo­żesz so­bie po­ma­rzyć, Vin­cent, tyl­ko po­ma­rzyć.

Wiem już, że cze­ka nas na­praw­dę cie­ka­wa pod­róż.

***

Bursz­tyn ja­śniał ty­si­ącem świa­te­łek bły­ska­jących w ciem­no­ściach nocy. Sto­jąc na ru­fie szku­ty, że­gna­łem wzro­kiem od­da­la­jący się pó­łwy­sep. Nie ża­ło­wa­łem, że opusz­czam to miej­sce. Spędzi­łem tam dłu­gie lata, cze­ka­jąc na wy­rok lub uła­ska­wie­nie, po tym jak schrza­ni­łem ostat­nią ro­bo­tę. Na szczęście Te­mi­da znów prze­chy­li­ła szal­ki swej wagi na mą ko­rzy­ść. To ko­lej­ny do­wód po­twier­dza­jący, że nie­któ­re ko­bie­ty w to­gach mają sła­bo­ść do ta­kich ło­bu­zów jak ja.

Bry­za z pó­łnoc­ne­go za­cho­du szar­pa­ła mój skó­rza­ny płaszcz i na­dy­ma­ła dwa ża­gle ło­po­czące na re­jach. Na sta­tecz­ku prócz mnie prze­by­wa­ło jesz­cze sied­mio­ro człon­ków za­ło­gi i Car­la.

Od mo­men­tu wy­pły­ni­ęcia na Za­to­kę Zbo­żo­wą nie wy­cho­dzi­ła z ka­ju­ty pod ru­fów­ką. Co tam knu­ła, wie­dzie­li tyl­ko ona sama i Świ­ęty Teo­deus, pa­tron wszyst­kie­go, co ta­jem­ni­cze i zy­skow­ne.

Po la­tach spędzo­nych w za­mkni­ęciu cie­szył mnie ka­żdy po­dmuch wia­tru i nie­gra­ni­czo­na prze­strzeń wo­kół. Znów czu­łem się wol­nym czło­wie­kiem, choć oczy­wi­ście były i zmar­twie­nia. O, cho­ćby tru­ci­zna krążąca w mych ży­łach.

Pierw­szą daw­kę an­ti­do­tum przy­jąłem jesz­cze w Cy­ta­de­li, za­nim zo­sta­li­śmy po­ta­jem­nie prze­trans­por­to­wa­ni do por­tu. Mik­stu­ra sma­ko­wa­ła jak pta­sie gu­ano po­sło­dzo­ne mio­dem i ły­ka­jąc to gów­no, wci­ąż za­sta­na­wia­łem się, czy ta cała gad­ka z tru­ci­zną to nie jest zwy­kły blef. Nie­ste­ty, był je­den spo­sób, by to roz­gry­źć, do­wie­dzieć się, jaka jest praw­da. Od­sta­wić an­ti­do­tum, za­ry­zy­ko­wać zdro­wie i ży­cie.

Z po­nu­rych, mało co wno­szących roz­my­ślań wy­rwał mnie głos Mo­ra­ti.

– Pi­ęk­na noc, Vin­cent, nie­praw­daż? – po­wie­dzia­ła, opie­ra­jąc się tuż obok o ba­lu­stra­dę na ru­fie.

Nie usły­sza­łem jej, była ci­cha jak kot­ka. Drgnąłem, nie­przy­jem­nie za­sko­czo­ny, że uda­ło się jej po­de­jść mnie nie­po­strze­że­nie.

– Nie tak pi­ęk­na jak ty ani, jak mam na­dzie­ję, na­wet w po­ło­wie tak wil­got­na – od­pa­rłem bez­czel­nie.

Skwi­to­wa­ła to cie­niem uśmie­chu i wle­pi­ła wzrok w nik­nące świa­te­łka pó­łwy­spu.

– Wra­casz na sta­re śmie­ci – prze­rwa­ła mil­cze­nie. – Ile to już lat, jak wy­da­li na cie­bie wy­rok? Ile lat tu­łacz­ki i ciąg­łego ogląda­nia się przez ra­mię?

– Zbyt dłu­go, ale czło­wiek przy­wy­ka do wszyst­kie­go – od­pa­rłem.

– Za­ło­żę się, że tęsk­ni­łeś za do­mem. Na­wet tacy dra­nie jak my chcą gdzieś przy­na­le­żeć. Mieć cho­ćby ilu­zo­rycz­ne po­czu­cie, że są częścią cze­goś wi­ęk­sze­go, że gdzieś na świe­cie jest miej­sce, któ­re mogą na­zwać swo­im.

Za­brzmia­ło to dziw­nie szcze­rze w jej ustach. Po­sta­no­wi­łem zre­wa­nżo­wać się tym sa­mym.

– Może cza­sem i tęsk­ni­łem, choć wąt­pię, czy oni tam tęsk­nią za mną.

Cmok­nęła ci­chu­te­ńko.

– Trud­no się dzi­wić, po­wia­da­ją, że tam­tej nocy wy­bi­łeś po­ło­wę Siód­me­go Ostrza Tro­pi­cie­li Wie­dźm, włas­nych dru­hów. – Car­la zwró­ci­ła na mnie spoj­rze­nie uwa­żnych oczu. – Jak wie­lu z nich, Vin­cent, było two­imi przy­ja­ció­łmi?

– Kil­ku było, inni nie – po­wie­dzia­łem. – Do­sta­li roz­kaz, by mnie po­wstrzy­mać, i nie uda­ło im się to. Tak to już jest w na­szym fa­chu.

Ze­bra­łem śli­nę pod język i splu­nąłem za bur­tę.

– To fakt, nie po­wstrzy­ma­li cię – przy­zna­ła. – Po­tem Sy­nod la­ta­mi usi­ło­wał cię do­rwać, ale za­wsze wy­cho­dzi­łeś z tego cało. To czy­ni cię je­dy­nym w swo­im ro­dza­ju, Vin­cent. Je­steś żywą le­gen­dą. Jak wie­lu lu­dzi może to o so­bie po­wie­dzieć?

– Czy to zna­czy, że je­steś moją wiel­bi­ciel­ką i resz­tę pod­ró­ży spędzi­my w two­jej ka­ju­cie? – za­py­ta­łem, chwy­ta­jąc się na­dziei ulot­nej jak ba­bie lato.

Prych­nęła.

– Nie bierz tego do sie­bie, ale nie je­steś w moim ty­pie.

– Ja­kże to? – try­snąłem świ­ętym obu­rze­niem. – Przy­stoj­ny, elo­kwent­ny, de­li­kat­ny, czu­ły, mo­żna po­wie­dzieć, wręcz szar­manc­ki – wy­li­czy­łem nie­ist­nie­jące za­le­ty wła­sne­go cha­rak­te­ru i uśmiech­nąłem się krzy­wo. – Ni­ko­go lep­sze­go nie znaj­dziesz na tym sta­tecz­ku.

– To fakt, wy­bór mam tu zni­ko­my, ale masz jed­ną wadę, któ­ra cię eli­mi­nu­je, i z całą pew­no­ścią nie po­zbędziesz się jej z wła­snej woli.

Wy­su­nąłem wo­jow­ni­czo szczękę, go­tów bro­nić swych wąt­pli­wych za­let.

– Ja­każ to wada?

– Twój ku­tas.

– O prze­pra­szam, to nie wada, lecz WIEL­KA za­le­ta. Je­stem go­tów udo­wod­nić to tu i te­raz…

Car­la po­wstrzy­ma­ła mnie sta­now­czym ge­stem.

– Wie­rzę ci na sło­wo, Vin­cent, nie zro­zu­mia­łeś mnie. Ja po pro­stu, tak jak ty, lu­bię ko­bie­ty. Ich cyc­ki i cip­ki.

Za­tka­ło mnie. Wga­pi­łem się w nią jak cie­lę w ma­lo­wa­ne wro­ta.

– Mó­wisz po­wa­żnie?

– Przy­si­ęgam na la­skę Świ­ęte­go Teo – od­pa­rła, zmie­nia­jąc ton gło­su na ostry i zim­ny ni­czym sta­lo­wa brzy­twa. – Dla­te­go ni­g­dy wi­ęcej nie od­zy­waj się do mnie w taki spo­sób, bo na­stęp­nym ra­zem mogę po­my­lić an­ti­do­tum z trut­ką. Ro­zu­mie­my się?

Cóż, sko­ro tak po­sta­wi­ła spra­wę, ski­nąłem gło­wą.

Car­la nie ocze­ki­wa­ła ni­cze­go wi­ęcej. Po­że­gna­li­śmy się chłod­no i wró­ci­ła do ka­ju­ty. Ja zo­sta­łem na po­kła­dzie, po­chło­ni­ęty nie­we­so­ły­mi roz­my­śla­nia­mi.

Cho­le­ra, na co mi przy­szło? Do­wo­dzi mną ko­bie­ta, i do tego les­ba. Świat na­praw­dę scho­dzi na psy. Ma­cie to samo od­czu­cie?

Przez pięć lat, któ­re spędzi­łem w przy­mu­so­wej go­ści­nie Rady Bursz­ty­nu, spo­ro się zmie­ni­ło w Mi­ędzy­rze­czu i sze­ro­kim świe­cie. Ta­kże w mej oj­czy­źnie za­szły spo­re zmia­ny. Do­szło do prze­wro­tu w Ra­dzie Oj­ców Sy­no­du. Po­tężni daw­niej Oj­co­wie po­szli w od­staw­kę, a ich miej­sce za­jęli nowi, głod­ni wła­dzy i spra­gnie­ni sre­bra. Jed­ni mó­wią, że to do­bra zmia­na, inni – że nie­ko­niecz­nie.

Na wscho­dzie Wła­dy­mir Jed­no­dzie­rżca po­sze­rza swo­je Im­pe­rium. Za­jął Krym, pod­po­rząd­ko­wu­jąc so­bie tam­tej­sze kie­szon­ko­we kró­le­stwa i po­tężne mia­sta na wy­brze­żu. Za­raz po­tem mi­ędzy Do­ńca­mi do­szło do walk we­wnętrz­nych i Wła­dy­mir nie by­łby sobą, gdy­by nie sko­rzy­stał z ta­kiej oka­zji. Po­pa­rł zbroj­nie bunt wschod­nich kla­nów, któ­re pod­da­ły się pod pro­tek­cję im­pe­ra­to­ra. Roz­ocho­co­ny tymi suk­ce­sa­mi, spo­gląda, jak po­wia­da­ją, ła­ko­mym wzro­kiem na Mi­ędzy­rze­cze, wła­da­ne przez Oj­ców Pro­tek­to­rów. Knu­je, spi­sku­je i ju­dzi, roz­py­la mgłę za­wi­ści i po­dej­rzeń, któ­re to przy­wa­ry są w mej oj­czy­źnie tak po­wszech­ne jak kor­ni­ki, co drążą pnie w pusz­czy.

Ale czas się przy­wi­tać.

Na­zy­wam się Vin­cent Szte­jer i za­bi­jam dla sre­bra.

Wra­cam do domu, by ro­bić po­rządek.

***

Ran­kiem ci­ągnący się na wie­le mil wał pia­sku i wydm znik­nął nam z oczu i uj­rze­li­śmy ka­nał że­glu­go­wy łączący Za­to­kę Zbo­żo­wą z Za­le­wem Wrzącej. Po wschod­niej stro­nie cie­śni­ny roz­ło­żył się Prze­kop, jed­no z pi­ęciu Wol­nych Miast.

Twier­dza i mia­sto oto­czo­ne mu­rem przy­wi­ta­ły nas mgłą, snu­jącą się nad za­to­ką i roz­ło­żo­nym u jej brze­gów por­tem, bia­łą i gęstą, prze­sy­co­ną odo­rem, któ­ry uno­si się nad ka­żdym wi­ęk­szym sku­pi­skiem cy­wi­li­za­cji.

Sto­jąc wraz z Mo­ra­ti przy bur­cie, ob­ser­wo­wa­łem, jak szku­ta mija ka­mien­ny fa­lo­chron, z któ­re­go wy­ra­sta­ła smu­kła ka­mien­na la­tar­nia mor­ska. Nad nami z gło­śnym skrze­kiem krąży­ły mewy, Car­la mil­cza­ła, mil­cza­łem i ja.

Gdy szku­ta mi­nęła wąskie we­jście do por­tu, mgła prze­rze­dzi­ła się i mo­gli­śmy zo­ba­czyć cu­mu­jące w nim stat­ki. Było ich tam kil­ka­dzie­si­ąt, ró­żnej wiel­ko­ści i to­na­żu. Do­strze­głem smo­cze ło­dzie Je­grów, pęka­te kogi kup­ców zbo­żo­wych – Sak­so­nów, Olen­drów i Fran­ków, smuk­łe i szyb­kie ga­le­ry ma­ho­me­tan z Trzech Wysp, któ­rzy sku­tecz­nie wal­czy­li z Je­gra­mi o mia­no naj­wi­ęk­szych pi­ra­tów Mo­rza Nie­wol­ni­cze­go.

Po­śród tych wszyst­kich jed­no­stek wy­ró­żniał się praw­dzi­wy ko­los z trze­ma masz­ta­mi na ża­gle i sze­re­giem dział roz­miesz­czo­nych na obu bur­tach. Od zwy­kłe­go ga­le­onu od­ró­żniał się pły­ta­mi pan­cer­ny­mi chro­ni­ący­mi ka­dłub i gru­bym czar­nym ko­mi­nem ster­czącym ze środ­ka po­kła­du. Na po­kła­dzie krząta­li się ma­ry­na­rze w zie­lo­nych mun­du­rach.

– Cóż to, do dia­ska, jest? – za­py­ta­łem Car­lę, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od okrętu, na któ­re­go głów­nym masz­cie dum­nie pre­zen­to­wa­ła się ban­de­ra z dwu­gło­wym czar­nym orłem.

– Fre­ga­ta pan­cer­na – uczyn­nie ob­ja­śni­ła mi Mo­ra­ti. – Naj­no­wo­cze­śniej­szy pa­ro­wiec wo­jen­ny we flo­cie Wła­dy­mi­ra Jed­no­dzie­rżcy. Ma kil­ka ko­tłów pa­ro­wych na­pędza­jących śru­bę, a w ra­zie bra­ku węgla może pły­nąć pod ża­gla­mi, jak ka­żdy inny sta­tek. Na ca­łym Mo­rzu Nie­wol­ni­czym nie ma po­tężniej­szej i le­piej chro­nio­nej przed ostrza­łem jed­nost­ki.

W gło­sie Car­li wy­czu­łem fa­scy­na­cję tym mor­skim po­two­rem. Wbrew temu, co się mówi, wiel­ko­ść ma zna­cze­nie dla ko­biet.

A wierz­cie mi, było co po­dzi­wiać. Przy­pusz­cza­łem, że ta fre­ga­ta pan­cer­na mo­gła w po­je­dyn­kę roz­pie­przyć w drob­ny mak całą li­chą i za­nie­dba­ną flo­tę Oj­ców Pro­tek­to­rów i bez­kar­nie wy­ko­nać rajd Wrzącą aż do sa­me­go To­ru­nium. Co ro­bił okręt Jed­no­dzie­rżcy w neu­tral­nym por­cie, ci­ężko było stwier­dzić.

Zwi­ąz­ki Piw­nych Miast ze wschod­nim Im­pe­rium za­wsze były ser­decz­ne i moc­ne jak sa­mo­gon. Obie na­cje łączy­ły wia­ra, tra­dy­cja i mowa. My­li­łby się jed­nak ten, kto by sądził, że tu­tej­si lu­dzie czu­ją się i chcą być częścią Im­pe­rium. Ow­szem, wy­chwa­la­li Wła­dy­mi­ra pod nie­bio­sa i na­zy­wa­li swym oj­czul­kiem, lecz w grun­cie rze­czy ce­ni­li wol­no­ść i nie za­mie­rza­li być ko­lej­ną gu­ber­nią. Dzi­ęki tej mądrej po­li­ty­ce Piw­ne Mia­sta wła­ści­wie zmo­no­po­li­zo­wa­ły han­del mi­ędzy Mi­ędzy­rze­czem a Wscho­dem, kon­ku­ru­jąc uda­nie z bo­ga­tym Bursz­ty­nem i za­cho­wu­jąc nie­za­le­żno­ść od To­ru­nium.

A przy­naj­mniej tak było jesz­cze do nie­daw­na.

Szku­ta mi­nęła rufę pan­cer­ni­ka i mo­głem od­czy­tać z ka­dłu­ba na­pi­sa­ną cy­ry­li­cą na­zwę.

„Au­ro­ra”, tak ochrzczo­no okręt.

Na­wet ład­nie, choć z ni­czym się nie ko­ja­rzy­ło.

***

Na nad­brze­żu przy­wi­ta­li nas ko­mor­nik i pro­sty­tut­ki. Oba za­wo­dy w opi­nii ludz­kiej cie­szy­ły się w mej oj­czy­źnie i oko­li­cach po­dob­nym pre­sti­żem i za­ufa­niem spo­łecz­nym, choć oczy­wi­ście urzęd­ni­kom pa­ństwo­wym żyło się le­piej.

Ko­mor­nik był tłu­sty jak foka przed zimą, miał trzy pod­gar­dla, a jego za­dek nie mie­ścił się na krze­śle usta­wio­nym za urzędo­wym sto­li­kiem przy ze­jściu z mola. Za ple­ca­mi gru­ba­sa jako wspar­cie au­to­ry­te­tu wła­dzy ster­cza­ło dwóch drąga­li o tępych ry­jach. No­si­li żó­łte por­t­ki i nie­bie­skie kur­ty, mun­du­ry tu­tej­szej stra­ży cel­nej. A jako że wła­dza nie może być bez­bron­na, w łap­skach ści­ska­li gro­źnie pre­zen­tu­jące się rusz­ni­ce.

Gdy zbli­ży­li­śmy się do urzędo­we­go sta­no­wi­ska, ko­mor­nik zmie­rzył nas nie­uf­nym, sza­cu­jącym i ra­czej nie­przy­chyl­nym spoj­rze­niem.

– Po­wód wi­zy­ty? – za­py­tał, wpa­tru­jąc się w Car­lę i za­trzy­mu­jąc wzrok na jej cyc­kach, wy­py­cha­jących bor­do­wy ka­fta­nik i ku­sząco pre­zen­tu­jących się w roz­pi­ętych po­łach skó­rza­ne­go płasz­cza.

– Fe­sti­wal piw­ny – wy­ręczy­łem ją w od­po­wie­dzi.

Gru­bas zmarsz­czył brwi.

– To do­pie­ro za mie­si­ąc – od­pa­rł nie­uf­nie.

– A za­tem za­ba­wi­my tu dłu­żej – od­rze­kłem i po­pa­trzy­łem zna­cząco w kie­run­ku dwóch dam lek­kich oby­cza­jów, któ­re sie­dząc na ła­wecz­ce przed ta­wer­ną, ło­wi­ły wzro­kiem i uśmie­cha­mi ma­ry­na­rzy i kup­ców.

Ko­mor­nik zer­k­nął na mnie, a po­tem znów na Car­lę.

– A pani też na fe­sti­wal?

– W in­te­re­sach – od­pa­rła enig­ma­tycz­nie.

– Ja­kich, je­śli mo­żna wie­dzieć? – do­cie­kał tłu­ścioch.

– Zy­skow­nych, mo­ści pa­nie, wiel­ce zy­skow­nych – rze­kła Car­la, kła­dąc na sto­li­ku trzy mar­ki. Ko­mor­nik zgar­nął sre­bro z wpra­wą ilu­zjo­ni­sty, przy czym tyl­ko jed­na z mo­net tra­fi­ła do urzędo­we­go ku­fer­ka.

I jak tu ma być do­brze z edu­ka­cją i słu­żbą zdro­wia? Po­wiedz­cie sami.

Car­la mi­nęła swo­bod­nym kro­kiem stra­żni­ków cel­nych i skie­ro­wa­ła się ku ta­wer­nie. Lo­kal, jak gło­sił szyld nad we­jściem, na­zy­wał się Cia­snot­ka, choć ob­ser­wu­jąc sto­jące przed bu­dyn­kiem roz­ne­gli­żo­wa­ne pa­nie, mia­łem wra­że­nie, że aku­rat ta obiet­ni­ca jest na wy­rost.

– Zjedz coś, na­pij się lub za­baw – po­ra­dzi­ła mi Car­la i wska­za­ła na ta­wer­nę. – Spo­tka­my się w środ­ku w po­łud­nie.

– A ty do­kąd?

– Mam kil­ka spraw do za­ła­twie­nia – od­pa­rła enig­ma­tycz­nie. – I nie pró­buj mnie śle­dzić, Vin­cent, ce­nię swo­ją pry­wat­no­ść.

Nie po­wiem, przy­szło mi do gło­wy, by prze­ko­nać się, gdzie i z kim spo­ty­ka się Mo­ra­ti. Ale z dru­giej stro­ny, zim­na wód­ka i cie­pła go­lon­ka z ka­pu­stą też nie były per­spek­ty­wą, któ­rą mo­żna tak ła­two po­gar­dzić. Acz­kol­wiek na­rzu­cał się je­den pro­blem.

– Po­trze­bu­ję sre­bra – przy­po­mnia­łem jej. – Wci­ąż nie do­sta­łem za­licz­ki.

– Po­trak­tuj to jako za­da­tek. – Car­la wci­snęła mi w dłoń nie­du­żą sa­kiew­kę. – Wi­dzi­my się za kil­ka go­dzin i nie na­roz­ra­biaj, pro­szę.

– Car­la – za­trzy­ma­łem ją, gdy ob­ra­ca­ła się na pi­ęcie. – Tak na wszel­ki wy­pa­dek. Je­śli coś ci się sta­nie, wpad­niesz pod po­wóz albo coś ta­kie­go, skąd mam wzi­ąć an­ti­do­tum?

– Je­śli przy­da­rzy mi się wy­pa­dek, za­cznij się wi­tać z dia­błem, Szte­jer – od­pa­rła zja­dli­wie. – Więc na wszel­ki wy­pa­dek zmów za mnie kil­ka li­ta­nii do Najświ­ęt­szej Pani.

Po­sła­łem jej krzy­wy uśmiech i przez chwi­lę ob­ser­wo­wa­łem, jak od­da­la się uli­cą w głąb mia­sta. Car­la znik­nęła w tłu­mie prze­chod­niów, a ja skie­ro­wa­łem się do ta­wer­ny, sku­szo­ny ula­tu­jącym z jej wnętrza za­pa­chem wędzo­nych ryb, bi­go­su i pro­mo­cją na piwo, wy­pi­sa­ną kre­dą na drzwiach.

Wprost z sie­ni wcho­dzi­ło się do ob­szer­nej sali z kil­ko­ma okna­mi, pie­cem i pa­le­ni­skiem, w któ­rym trza­skał ogień, li­żąc ja­sno­żó­łty­mi jęzo­ra­mi spód garn­ca za­wie­szo­ne­go na gru­bym ła­ńcu­chu pod po­wa­łą. We­wnątrz spo­re­go na­czy­nia bul­go­ta­ła ka­pu­sta z mi­ęsem. Chło­pak pil­nu­jący, by po­tra­wa się nie przy­pa­li­ła, trzy­mał w dło­ni drew­nia­ną ły­chę i jed­no­cze­śnie grze­bał pa­lu­chem w no­sie i ustach.

Je­śli tam kie­dyś będzie­cie, bi­gos od­ra­dzam.

Ape­tycz­niej pre­zen­to­wa­ły się za to ryb­ki wędzące się nad pie­cem. Mor­skie i słod­ko­wod­ne, do­wol­nej wiel­ko­ści i ga­tun­ku.

Nim ru­szy­łem im na spo­tka­nie, przyj­rza­łem się by­wal­com ta­wer­ny. Bar­dziej z na­wy­ku niż z po­trze­by, al­bo­wiem ni­g­dy do­tąd nie mia­łem oka­zji za­wi­tać w Prze­ko­pie i na­ro­bić so­bie w tym mie­ście wro­gów. Nie­mniej list go­ńczy wy­sta­wio­ny za mną przez Oj­ców z To­ru­nium wie­le lat temu wci­ąż mógł za­cho­wać się w czy­je­jś pa­mi­ęci, a ta, jak wia­do­mo, wy­ostrza się u czło­wie­ka, gdy ten wy­czu­je oka­zję do za­ro­bie­nia sre­bra.

Przy ła­wie w rogu sali sie­dzie­li trzej ma­ho­me­ta­nie. Za­miast go­rza­łki czy piwa wle­wa­li w sie­bie miód, aby nie ła­mać za­ka­zów za­war­tych w świ­ętej ksi­ędze. Ich skó­ra była nie­mal tak ja­sna jak resz­ty klien­tów ta­wer­ny, ale no­si­li cha­rak­te­ry­stycz­ne ka­fta­ny i bu­fia­ste por­t­ki, zaś przy sze­ro­kich skó­rza­nych pa­sach mie­li bu­ła­ty i szty­le­ty. Je­den z nich za­wie­sił na mnie wzrok nie­co dłu­żej niż to­wa­rzy­sze i za­cząłem za­sta­na­wiać się, czy już wcze­śniej nie spo­tka­łem typ­ka. Osta­tecz­nie pod­ró­żo­wa­ło się tu i tam, i zwy­kle zo­sta­wia­łem za sobą wi­ęcej wro­gów niż przy­ja­ciół. Zmie­rzy­łem ma­ho­me­ta­ni­na wzro­kiem i do­sze­dłem do wnio­sku, że jego gęba jest mi rów­nie nie­zna­na jak ju­trzej­szy dzień.

Z tymi wy­znaw­ca­mi pro­ro­ka to cie­ka­wa i ta­jem­ni­cza hi­sto­ria. Nad Mo­rzem Nie­wol­ni­czym eg­zy­stu­je i ma się wca­le do­brze kil­ka pi­rac­kich emi­ra­tów. To po­zo­sta­ło­ść po wiel­kiej wędrów­ce lu­dów, jaka mia­ła miej­sce przed Za­gła­dą, gdy ogrom­ne tłu­my przy­by­szów z Po­łud­nia wda­rły się na zie­mie Za­cho­du, za­dep­tu­jąc plo­ny na po­lach, przy­no­sząc ze sobą mór i za­męt. Je­den z ta­kich emi­ra­tów znaj­du­je się na­wet przy gra­ni­cach ziem Oj­ców Pro­tek­to­rów, kon­tro­lu­jąc ujście Rze­ki Gra­nicz­nej i po­bli­skie wy­spy. Inne pi­rac­kie gniaz­da lo­ku­ją się na zie­miach Je­grów po dru­giej stro­nie mo­rza, w Ystad i Ska­nor. Z tych twierdz ma­ho­me­ta­nie wy­pra­wia­ją się łu­pić stat­ki prze­pły­wa­jące przez Cie­śni­ny Śle­dzio­we.

Bli­żej okna za­jął miej­sce bar­czy­sty mężczy­zna. Krót­ko ostrzy­żo­ny, o bul­wia­stym no­sie i spoj­rze­niu owczar­ka, pil­no­wał stad­ka ku­rew snu­jących się przed ta­wer­ną i w jej wnętrzu.

Dwóch kup­czy­ków zgar­bio­nych nad ta­le­rzem z pie­ro­ga­mi i roz­pra­wia­jących w miej­sco­wym dia­lek­cie nie wró­ży­ło kło­po­tów.

Uspo­ko­jo­ny pod­sze­dłem do szynk­wa­su, za któ­rym krzątał się ni­ski, ły­sa­wy obe­rży­sta.

– Co tam dzi­siaj ser­wu­je­cie, go­spo­din? – za­ga­iłem.

– Rano mamy jaj­ka na bocz­ku albo bi­gos ze świe­żut­ką wkład­ką.

Zer­k­nąłem na chło­pacz­ka, któ­ry za­mie­szał ły­chą ka­pu­stę w ko­tle.

– Nie wąt­pię, że wkład­ka jest świe­żut­ka, ale wolę jaj­ka – od­pa­rłem. – A nie po­ża­łuj­cie, go­spo­din, chle­ba i ogór­ków.

– Kwar­tę go­rza­łki czy od razu pół li­ter­ka? – za­py­tał do­cie­kli­wie obe­rży­sta.

– Może być pół li­ter­ka – zde­cy­do­wa­łem lek­ko.

Go­spo­din na­brał w cho­chlę wód­kę pro­sto z becz­ki i na­pe­łnił sa­ga­nek z uchem i dziób­kiem. Obok po­sta­wił ku­fe­lek, cy­no­wy i na­wet czy­sty.

– Spo­kój dzi­siaj ma­cie? – za­gad­nąłem, ot tak, by coś po­wie­dzieć.

– Aż za duży ten spo­kój, i nie tyl­ko dzi­siaj – od­pa­rł kwa­śno obe­rży­sta. – Od­kąd Oj­co­wie z To­ru­nium po­kłó­ci­li się z Bursz­ty­nem i Im­pe­rium Jed­no­dzie­rżcy, źle się dzie­je w in­te­re­sach. To już ko­lej­ny rok, jak cier­pi­my tu, w Piw­nych Mia­stach, za nie swo­je nie­sna­ski. Oni tam się kłó­cą, ob­rzu­ca­ją gów­nem, a do­brzy lu­dzie tra­cą zy­ski i ban­kru­tu­ją. Wie­cie, ile my tu w Prze­ko­pie po­nie­śli­śmy strat na sa­mym em­bar­gu na ja­błka, któ­re za­rządził car Wła­dy­mir?

– Do­my­ślam się, że spo­ro.

– Aże­by­ście wie­dzie­li, że spo­ro. Toć całe zbio­ry z sa­dów Oj­ców Pro­tek­to­rów, cały cydr ro­bio­ny tu­taj na miej­scu wy­pły­wa­ły przez na­sze mia­sto na Wschód. A prze­cież ja­błka to nie wszyst­ko, jeno uła­mek tego, co prze­cho­dzi­ło za po­śred­nic­twem Piw­nych Miast do Im­pe­rium – za­ko­ńczył płacz­li­wie.

– Może się po­lep­szy – po­cie­szy­łem obe­rży­stę, choć nie przy­pusz­cza­łem, aby tak się sta­ło. Mi­ędzy Oj­cem Pro­tek­to­rem To­ru­nium a Jed­no­dzie­rżcą zbyt wie­le na­zbie­ra­ło się złej krwi, aby wszyst­ko mia­ło się ro­ze­jść po ko­ściach. Przy­szło­ść wy­gląda­ła ra­czej złow­ro­go i mgli­ście, że po­słu­żę się me­ta­fo­rą.

Opła­tę uiści­łem od razu przy kon­tu­arze, a po­tem usia­dłem so­bie w kącie sali, twa­rzą do drzwi, aby mieć na oku, kto wcho­dzi i wy­cho­dzi. Nie to, bym się cze­goś oba­wiał, ale po tylu la­tach ży­cia jako ucie­ki­nier i na­jem­nik na­bra­łem od­ru­chów, dzi­ęki któ­rym nie raz i nie dwa oca­li­łem w prze­szło­ści skó­rę.

Na po­si­łek nie mu­sia­łem dłu­go cze­kać. Ja­jecz­ni­ca była go­rąca, bo­czek chru­pi­ący, a wód­ka zim­na, tak jak na­le­ży.

Prze­żu­wa­jąc nie­śpiesz­nie stra­wę, z nu­dów nad­sta­wi­łem uszu, by pod­słu­chać roz­mo­wę kup­czy­ków za­sia­da­jących dwie ławy da­lej. Mam wy­ostrzo­ny słuch, ale tym ra­zem nie mu­sia­łem spe­cjal­nie się wy­si­lać, al­bo­wiem mężczy­źni, nie­źle już pod­chmie­le­ni, na głos roz­pra­wia­li na te­mat kry­zy­su i po­li­ty­ki.

– Nie mogę ci sprze­dać wi­ęcej to­wa­ru, ku­mie In­g­ma­rze, a i to, co mam na skła­dzie, będzie dro­żej cię kosz­to­wać niż w ze­szłym roku – rze­kł ni­ski je­go­mo­ść ze spi­cza­stym no­sem, no­szący czer­wo­ny ka­fta­nik i spoden­ki ze sre­brzy­stym lam­pa­sem. – W ma­ga­zy­nach bra­ku­je skór bo­bro­wych i jan­ta­ru, a po­szu­ki­wa­cze nie chcą za­pusz­czać się na kli­fy, bo twier­dzą, że ob­ja­wi­ło się tam coś złe­go. Ga­da­ją, że po­two­ry nocy nie trzy­ma­ją się już gra­nic Wy­klętych Miast, że coś lub ktoś roz­no­si wście­kli­cę za­mie­nia­jącą lu­dzi w krwio­żer­cze be­stie, co chwi­la sły­chać o no­wych mu­ta­cjach lęgnących się w ska­żo­nych pusz­czach i na mo­cza­rach. Po­wia­dam ci, ku­mie, wie­lu w tym do­strze­ga za­po­wie­dź Cza­sów Osta­tecz­nych.

– Też o tym sły­sza­łem, ku­mie Alek­sie­ju – ode­zwał się ostro­żnie dru­gi mężczy­zna, wy­so­ki i brzu­cha­ty, z rudą bro­dą, te­raz wy­sma­ro­wa­ną tłusz­czem po pie­ro­gach. – Z ostat­niej wy­pra­wy po­szu­ki­wa­czy zor­ga­ni­zo­wa­nej przez kom­pa­nie han­dlo­we, któ­ra wy­ru­szy­ła do grot nad Za­to­ką Szkie­le­tów, nie wró­cił nikt. Prze­pa­dło nie­mal stu chło­pa, nie ja­kieś chłyst­ki, lecz sami do­świad­cze­ni tra­pe­rzy i ko­pa­cze. W tym sa­mym cza­sie w Kra­inie Je­zior ktoś spa­lił dwie fak­to­rie i za­bił wszyst­kich osad­ni­ków. Ko­bie­ty, mężczyzn i dzie­ci.

In­g­mar prze­cze­sał pal­ca­mi bro­dę i po­pra­wił rękaw we­łnia­ne­go płasz­cza no­szo­ne­go przez Je­grów.

– My­ślę so­bie, ku­mie Alek­sie­ju… – pod­jął, wa­żąc sło­wa. – To lu­dzie, a nie po­two­ry czy­nią za­męt i do­ko­nu­ją rze­zi na gra­ni­cach wa­szych ziem. I że nie Cza­sy Osta­tecz­ne i dru­ga Za­gła­da się zbli­ża­ją, lecz zwy­kła woj­na, po­wo­do­wa­na pró­żno­ścią i dumą wiel­kich, za któ­re jak zwy­kle za­pła­cą ma­lucz­cy.

– I jak tak my­ślę, to musi być spraw­ka Li­twia­ków – za­wy­ro­ko­wał odzia­ny w czer­wień je­go­mo­ść. – Roz­pa­no­szy­li się od kil­ku­na­stu lat, wy­szli z puszcz i mo­cza­rów, ra­bu­ją, mor­du­ją i palą, a na­sze wła­dze nic z tym nie ro­bią. Sil­nej ręki nam po­trze­ba w Piw­nych Mia­stach, ta­kiej, co za­pew­ni uczci­wym lu­dziom bez­pie­cze­ństwo i po­rządek. Trze­ba nam po­pro­sić go­spo­di­na Wła­dy­mi­ra o po­moc, sami so­bie nie po­ra­dzi­my.

Ru­do­bro­dy Jegr bez­wied­nie mu­snął dło­nią ręko­je­ść krót­kie­go mie­cza scho­wa­ne­go w po­chwie pod brzu­szy­skiem.

– No nie wiem, ku­mie Alek­sie­ju, no nie wiem – prze­mó­wił bez en­tu­zja­zmu. – U nas w Rone mówi się, że gdy raz po­zwo­lisz Jed­no­dzie­rżcy wsa­dzić bu­cior mi­ędzy drzwi a fra­mu­gę, nie­dłu­go po­tem wci­śnie tam całą nogę i nim się spo­strze­żesz, za­miesz­ka ci w cha­łu­pie. Tak sta­ło się na Wscho­dzie w mia­stach Eestów i ksi­ęstwach La­tvi. U was, w Piw­nych Mia­stach, może być tak samo. Je­śli już z kimś ma­cie się wi­ązać so­ju­szem, to z To­ru­nium.

– Ni­g­dy – prych­nął no­si­ciel czer­wie­ni. – Za­raz by­śmy mie­li tu za­trzęsie­nie Oj­ców Gło­si­cie­li, bu­do­wa­ne klasz­to­ry i ko­lo­ni­za­cję. Oni pany, a my cha­my. Po­wia­dam ci, In­g­ma­rze, ob­sie­dli­by Piw­ne Mia­sta ni­czym gzy, krew pi­jąc i z sił osła­bia­jąc, aby na ko­niec uczy­nić nas nie­wol­ni­ka­mi swy­mi.

Jegr mil­czał, gła­dząc bro­dę, zaś Alek­siej pe­ro­ro­wał, ja­kie to cuda, do­bro­byt, a na­wet po­kój świa­to­wy cze­ka­ją ludz­ko­ść, gdy tyl­ko Jed­no­dzie­rżca ra­czy ob­jąć tu­taj wła­dzę swym czu­łym, oj­cow­skim uści­skiem.

Aże­byś się ze­srał od tego ści­ska­nia, po­my­śla­łem mści­wie, wie­dząc, do cze­go zdol­ne jest Im­pe­rium.

Na­gle na dwo­rze grzmot­nęło po­tężnie, jak­by za­gnie­wa­ły się nie­bio­sa. W oknach za­dy­go­ta­ły szy­by, za­brzęcza­ły szklan­ki usta­wio­ne rów­no na szynk­wa­sie. Nim echo eks­plo­zji ro­ze­szło się po sali, rzu­ci­łem się do sie­ni, do drzwi. Wy­pa­dłem wraz z in­ny­mi przed ta­wer­nę. Lu­dzie wo­kół mnie ucie­ka­li w pa­ni­ce i kry­li się, gdzie tyl­ko było mo­żna.

Nad por­tem uno­sił się dym, szar­pa­ny na pa­sma i roz­no­szo­ny przez wiatr, a zza bu­rej za­sło­ny wy­ła­nia­ły się sza­lu­py z ma­ry­na­rza­mi. Z tej od­le­gło­ści wy­gląda­li jak zie­lo­ne lu­dzi­ki.

Moje spoj­rze­nie znie­ru­cho­mia­ło na fre­ga­cie. Cu­mo­wa­ła przy nad­brze­żu z dy­mi­ącym ko­mi­nem i ło­po­czącym na masz­cie dwu­gło­wym orłem.

Wte­dy to „Au­ro­ra” wy­strze­li­ła po raz dru­gi. ■

Rozdział III

Quelen sta­ła przed biur­kiem w ga­bi­ne­cie Ojca Va­riu­sa i wpa­try­wa­ła się w ocie­ka­jące desz­czem szy­by. Na­strój Żmij­ki, trze­ba wam wie­dzieć, był rów­nie podły jak aura na ze­wnątrz. Od prze­słu­cha­nia Ola­fa bo­lał ją żo­łądek i nie­mal nie zmru­ży­ła oka nocą, bra­ko­wa­ło jej też ape­ty­tu. Mo­gły to być wy­rzu­ty su­mie­nia, jak i po­cząt­ki gry­py. Co gor­sza, czu­ła, że za­raz do­sta­nie krwa­wie­nia, a jak na zło­ść nie wło­ży­ła w majt­ki żad­ne­go za­bez­pie­cze­nia.

Z lękli­wych roz­my­ślań wy­do­był ją sze­lest kar­tek, gdy jego wiel­mo­żno­ść za­mknął tecz­kę za­wie­ra­jącą ra­port spo­rządzo­ny przez po­se­stor z prze­słu­cha­nia Ola­fa.