Ostatni gwóźdź ebook

Pa­mi­ęci Teo­do­ra Ri­ska

25 mar­ca 1996

31 lip­ca 2012

Pro­log

3 sierp­nia 2012

Eri­ca An­ders­son ni­g­dy nie prze­pa­da­ła za wodą. Prysz­nic nie sta­no­wił pro­ble­mu, mo­gła też po­le­żeć go­dzi­nę w wan­nie z do­brą ksi­ążką. Nie w tym rzecz. Nie lu­bi­ła wszyst­kie­go, co łączy­ło się z kąpie­lą w mo­rzu, rze­ce czy je­zio­rze – plu­ska­nia się, pły­wa­nia czy cze­go­kol­wiek in­ne­go, co ro­bi­ło się w wo­dzie, ani nie będąc brud­nym, ani nie szu­ka­jąc orze­źwie­nia.

Nie cho­dzi­ło o to, że nie umia­ła pły­wać, choć nie mo­gła­by się z czy­stym su­mie­niem prze­chwa­lać, że jest w tym świet­na. Ale w miej­scu, w któ­rym się zna­la­zła, mu­sia­ła­by po­ko­nać ze dwie­ście me­trów, a do tego z pew­no­ścią nie była zdol­na. Zwłasz­cza w zim­nej, wzbu­rzo­nej wo­dzie, pe­łnej me­duz i ośli­zgłych ryb.

Mimo to dała się na­mó­wić i wci­snęła swo­je ob­fi­te wdzi­ęki do ma­lut­kie­go ka­ja­ka, tak wąskie­go i nie­sta­bil­ne­go, że tyl­ko cu­dem jesz­cze się w nim nie wy­wró­ci­ła. Jak­kol­wiek na to spoj­rzeć, do­słow­nie sie­dzia­ła w wo­dzie. Zim­nej i ciem­nej, trąca­jącej ją fa­la­mi, na­pie­ra­jącej ze wszyst­kich stron.

Mik­kel twier­dził, że w ka­ja­ku prak­tycz­nie za­wsze po­zo­sta­je się su­chym. Spoj­rzał jej w oczy i za­pew­nił ze śmier­tel­ną po­wa­gą, że co naj­wy­żej zmo­czy so­bie tro­chę przed­ra­mio­na.

Rzecz ja­sna było to da­le­kie od praw­dy, ale opo­wia­da­nie ta­kich rze­czy było ty­po­we dla Mik­ke­la, zwłasz­cza wów­czas, gdy wbił so­bie do gło­wy ja­kiś, jego zda­niem, ge­nial­ny po­my­sł. Przez cały ostat­ni mie­si­ąc w kó­łko mó­wił tyl­ko o tym, jak wspa­nia­le oglądać wscho­dy sło­ńca, pły­wa­jąc po ko­pen­ha­skich ka­na­łach, i czuć, że two­rzy się z wodą jed­no­ść.

Że two­rzy się z wodą jed­no­ść. Je­zu­sie...

Ale cze­góż nie robi się z mi­ło­ści. Prze­sa­dą by­ło­by stwier­dze­nie, że Eri­ca nie mo­gła się opędzić od za­lot­ni­ków i gdy­by mia­ła być ca­łkiem szcze­ra, mu­sia­ła­by przy­znać, że nie sądzi­ła, iż kie­dy­kol­wiek uda jej się zdo­być ta­kie­go fa­ce­ta jak Mik­kel. Był nie tyl­ko przy­stoj­ny, ale zro­bił też praw­dzi­wą ka­rie­rę jako pro­gra­mi­sta i za­ra­biał tyle, że wi­ęk­szo­ść mo­gła so­bie o ta­kich su­mach po­ma­rzyć.

Je­dy­ny mi­nus po­le­gał na tym, że był Du­ńczy­kiem i Eri­ca mu­sia­ła się wy­pro­wa­dzić z Hel­sing­bor­ga. Choć tak na­praw­dę nie był to wca­le aż taki pro­blem. A już z całą pew­no­ścią sta­no­wił o wie­le mniej­sze zmar­twie­nie niż pró­ba utrzy­ma­nia w po­zio­mie tego ka­ja­ka.

Eri­ca mia­ła wra­że­nie, że może ją wy­wró­cić ka­żda, cho­ćby naj­mniej­sza fala, już czu­ła za­kwa­sy w ca­łym brzu­chu, a o rękach i bar­kach wo­la­ła na­wet nie my­śleć. Bała się, że po prze­pły­ni­ęciu wy­ty­czo­nej przez Mik­ke­la, ja­kże am­bit­nej, tra­sy, stra­ci w nich czu­cie i już ni­g­dy nie będzie mo­gła ich uży­wać.

– Wi­dzisz, jak tu pi­ęk­nie? – za­wo­łał do niej po du­ńsku.

Kiw­nęła gło­wą. Ow­szem, wi­dok był pi­ęk­ny. Z tej per­spek­ty­wy Ko­pen­ha­ga uka­zy­wa­ła swo­je ca­łkiem inne ob­li­cze. Eri­ca nie po­tra­fi­ła jed­nak czer­pać przy­jem­no­ści z tego od­kry­cia. Zwłasz­cza po tym, jak zo­sta­wi­li za sobą spo­koj­ny i siel­ski Wil­ders ka­nal i wy­pły­nęli na wody por­to­we, gdzie pa­no­wał zu­pe­łnie inny ruch i po­ja­wi­ły się zu­pe­łnie inne fale.

Nie mo­gła zro­zu­mieć, po co Mik­kel ją zmu­szał, by pły­nęli tak da­le­ko od brze­gu. Za­pew­ne chciał wy­ko­rzy­stać oka­zję, że w ko­ńcu się zgo­dzi­ła, i po­ka­zać jej wszyst­kie cie­ka­we miej­sca. A może cho­dzi­ło o coś ca­łkiem in­ne­go?

Nie chcia­ła my­śleć o tym w ten spo­sób, ale naj­wy­ra­źniej nie mia­ła na to żad­ne­go wpły­wu. Po­dej­rze­nie za­świ­ta­ło w jej gło­wie, żyło wła­snym ży­ciem i roz­wi­ja­ło się w naj­lep­sze.

W ostat­nim cza­sie Mik­kel był wy­jąt­ko­wo roz­dra­żnio­ny i mi­nął pra­wie cały mie­si­ąc, od­kąd ze sobą spa­li. Po­cząt­ko­wo Eri­ca po­trak­to­wa­ła to jako chwi­lo­wy kry­zys, któ­ry z pew­no­ścią nie­ba­wem mi­nie, ale w rze­czy­wi­sto­ści nie­mal z ka­żdym dniem było co­raz go­rzej. Wła­śnie mi­nęła po­ło­wa ich urlo­pu i jesz­cze ni­g­dy nie było mi­ędzy nimi tak źle.

Może Mik­kel się nią znu­dził? Czy o to wła­śnie cho­dzi­ło? Czy dla­te­go zmu­sił ją do tej pie­kiel­nej wy­pra­wy? Chciał jej za­pew­nić tyle przy­krych wra­żeń, żeby to ona z nim ze­rwa­ła? Czy­żby sam nie miał od­wa­gi tego zro­bić? Szlag, co za tchórz...

Ich zwi­ązek wy­da­wał się zbyt pi­ęk­ny, by był praw­dzi­wy, po­win­na była to zro­zu­mieć już na sa­mym po­cząt­ku. Bo czy to nie dziw­ne, że Mik­kel wy­brał wła­śnie ją?

Po­tra­fi­ła być trud­na. Mia­ła tego pe­łną świa­do­mo­ść. Zwłasz­cza wte­dy, kie­dy wbi­ła so­bie coś do gło­wy. I cza­sa­mi nie od­pusz­cza­ła, aż było za pó­źno. Kie­dyś ubz­du­ra­ła so­bie, że Mik­kel ją zdra­dza, przy pierw­szej nada­rza­jącej się oka­zji prze­szu­ka­ła jego rze­czy wraz z kom­pu­te­rem, ale nie zna­la­zła nic po­dej­rza­ne­go.

I gdy­by na tym po­prze­sta­ła, wszyst­ko do­brze by się sko­ńczy­ło, ale nie, mu­sia­ła wpa­ść na ge­nial­ny po­my­sł, by go śle­dzić dwa wie­czo­ry z rzędu, jak w sta­rym szpie­gow­skim fil­mie. Chcia­ła się prze­ko­nać, czy rze­czy­wi­ście umó­wił się z ko­le­gą. Oczy­wi­ście wszyst­ko wy­szło na jaw i oczy­wi­ście Mik­kel się wście­kł. A wła­ści­wie go­rzej – wpa­dł w szał. Tak jak tam­tym ra­zem, kie­dy za­py­ta­ła go o je­den raz za dużo o byłą dziew­czy­nę, któ­ra zgi­nęła w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym.

– A tu­taj mamy nowy bu­dy­nek ope­ry! – Mik­kel po­ka­zał wio­słem na oka­za­łą bu­dow­lę.

– Pi­ęk­ny! – od­krzyk­nęła Eri­ca. – Może by­śmy już za­wró­ci­li?

– Nie, nie wi­dzisz, jaka spo­koj­na i przy­jem­na jest woda?

– Wi­dzę, ale może wy­star­czy na pierw­szy raz? Strasz­nie mnie bolą ręce.

– Dasz radę je jesz­cze tro­chę po­tre­no­wać.

– Ale Mik­kel... nie czu­ję się tu bez­piecz­na, ro­zu­miesz? Boję się i chcę wra­cać. My­ślę tyl­ko o tym, żeby ze­jść na ląd.

– Nie ma się cze­go bać, za­pew­niam cię.

Uj­rza­ła na jego twa­rzy uśmiech, ten sam, któ­ry spra­wiał, że na wszyst­ko się go­dzi­ła. Dzia­łał na nią jak kryp­to­nit na Su­per­ma­na, mo­gła więc tyl­ko wes­tchnąć i po­wio­sło­wać da­lej, w stro­nę otwar­te­go mo­rza.

Uśmie­chał się do­kład­nie w ten sam spo­sób jak tam­te­go dnia, kie­dy im­pre­zo­wa­ła z ko­le­żan­ka­mi w Ko­pen­ha­dze, a on na­gle pod­sze­dł do niej i za­py­tał, czy może jej po­sta­wić drin­ka. Z miej­sca się w nim za­ko­cha­ła, dwa ty­go­dnie pó­źniej rzu­ci­ła pra­cę w Hel­sing­bor­gu i prze­pro­wa­dzi­ła się do sto­li­cy Da­nii.

Mat­ka su­szy­ła jej gło­wę, że za szyb­ko po­dej­mu­je de­cy­zje, że rzu­ca wszyst­ko dla mężczy­zny, któ­re­go w ogó­le nie zna, lecz Eri­ca jej nie słu­cha­ła. A w ka­żdym ra­zie wte­dy tak było.

– Do­pły­nie­my tyl­ko do Ref­fen i tam za­wró­ci­my! – za­wo­łał Mik­kel po ko­lej­nych kil­ku­set me­trach. – Okej?

– Nie wiem, czy mam na to ocho­tę – od­po­wie­dzia­ła. – Se­rio, Mik­kel. Strasz­nie ko­ły­sze i...

– Wca­le nie. Mu­sisz się po pro­stu roz­lu­źnić i da­lej wio­sło­wać. Rów­no i spo­koj­nie.

Dla­cze­go nie mógł jej po pro­stu po­wie­dzieć, że to ko­niec, i po­pro­sić, żeby się wy­pro­wa­dzi­ła, sko­ro tak bar­dzo tego chciał? Ow­szem, zro­bi­łby jej wiel­ką przy­kro­ść i bar­dzo by się ze­zło­ści­ła. Z pew­no­ścią by na nie­go krzy­cza­ła, za­rzu­ci­ła­by mu to i owo, może na­wet za­częła­by w nie­go ci­skać przed­mio­ta­mi.

Ale w ko­ńcu mu­sia­ła­by za­ak­cep­to­wać jego de­cy­zję i wró­cić do Hel­sing­bor­ga, choć za­nim by się osta­tecz­nie pod­da­ła, pew­nie pró­bo­wa­ła­by jesz­cze na­mó­wić go do zmia­ny zda­nia. Ale na tym by­łby ko­niec.

Naj­wy­ra­źniej nie miał od­wa­gi tego zro­bić. To było je­dy­ne lo­gicz­ne wy­ja­śnie­nie. Eri­ca mia­ła wy­bu­cho­wy tem­pe­ra­ment, to nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści. Ale i tak był ni­czym w po­rów­na­niu z cha­rak­te­rem Mik­ke­la.

Przy kil­ku oka­zjach uda­ło mu się ją na­praw­dę wy­stra­szyć. Zwłasz­cza tam­te­go dnia, kie­dy za­gro­zi­ła, że je­śli nie po­zwo­li jej spać, pój­dzie na po­li­cję i oska­rży go o gwa­łt. Wście­kł się wte­dy tak, że wbił pi­ęść w ścia­nę kil­ka cen­ty­me­trów nad jej gło­wą. Tak moc­no, że zro­bił w tyn­ku dziu­rę.

Ale to było wte­dy. Te­raz już nie chciał z nią spać.

Świa­do­mo­ść, o co w tym wszyst­kim wła­ści­wie cho­dzi, ude­rzy­ła ją kil­ka mi­nut pó­źniej, kie­dy uj­rza­ła sta­tek wy­ciecz­ko­wy wpły­wa­jący do por­tu w od­le­gło­ści oko­ło ki­lo­me­tra od ich ka­ja­ków. W jed­nej chwi­li zro­zu­mia­ła plan Mik­ke­la.

I ogar­nęła ją fala pa­ni­ki.

– Spójrz tam! – za­wo­łał, pod­czas gdy Eri­ca roz­gląda­ła się za dro­gą uciecz­ki. Chcia­ła się jak naj­szyb­ciej zna­le­źć z dala od tego kosz­ma­ru, od nie­go, wró­cić do Szwe­cji. – Wi­dzisz te bia­łe rze­źby? – Po­ka­zał pal­cem na rząd śnie­żno­bia­łych fi­gur usta­wio­nych na na­brze­żu.

Mu­siał się do­my­ślić, że przej­rza­ła jego plan, i pró­bo­wał od­wró­cić jej uwa­gę. Ow­szem, rze­źby były na­praw­dę ład­ne, dum­nie wpa­try­wa­ły się w wodę, sta­wia­jąc opór wia­trom i nie­po­go­dzie. Jed­nak Eri­ca była w sta­nie tyl­ko rzu­cić na nie okiem. Cała jej uwa­ga sku­pi­ła się na wy­ciecz­kow­cu.

Wie­dzia­ła, że nie po­ko­na ca­łej dro­gi w ich stro­nę, tyl­ko rzu­ci cumy na na­brze­żu Lan­ge­li­nie. Lecz fale, ja­kie wy­wo­ła, do­trą w głąb por­tu i choć Eri­ca jesz­cze ich nie wi­dzia­ła, była prze­ko­na­na, że już w tej se­kun­dzie pędzą w jej stro­nę.

Wy­wró­ci się, nie mia­ła co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści, wie­dzia­ło to jej cia­ło, a kie­dy to się sta­nie, nie będzie mia­ła szans. I przede wszyst­kim wie­dział to on. Czy na­praw­dę zwi­ąza­ła się z psy­cho­pa­tą? Czy wła­śnie tak po­stępo­wał za ka­żdym ra­zem, kie­dy znu­dził się ja­kąś dziew­czy­ną? Do­pro­wa­dzał do tego, że gi­nęła w ja­ki­mś okrop­nym wy­pad­ku?

Ja­sne, że mu­sie­li wy­pły­nąć pra­wie na otwar­te mo­rze, gdzie nie będzie świad­ków. Będzie to wy­gląda­ło jak uto­ni­ęcie ko­lej­nej nie­umie­jącej pły­wać, nie­ostro­żnej idiot­ki, któ­ra za­si­li po­nu­re sta­ty­sty­ki.

– Ra­tun­ku! – krzyk­nęła, wio­słu­jąc w stro­nę brze­gu. – Po­mo­cy!

– Eri­co, co ty wy­pra­wiasz?

Nie prze­sta­jąc wy­ma­chi­wać wio­słem, obej­rza­ła się przez ra­mię i uj­rza­ła nad­ci­ąga­jącą falę. A ra­czej fale. Do­pa­trzy­ła się aż trzech w od­stępie kil­ku­dzie­si­ęciu me­trów. Z tej od­le­gło­ści nie wy­gląda­ły na szcze­gól­nie gro­źne, ale były szyb­kie i już sama ich pręd­ko­ść na­pa­wa­ła Eri­kę prze­ra­że­niem.

– Eri­co!

Wio­sło­wa­ła z ca­łych sił, ale ka­jak zda­wał się nie re­ago­wać. Za­miast pły­nąć na­przód, mio­tał się na pra­wo i lewo. Niech to szlag, szlag, szlag! Dla­cze­go nie po­słu­cha­ła mamy? Jak mo­gła nie do­strzec tych wszyst­kich zna­ków ostrze­gaw­czych, któ­re w tej chwi­li wy­da­wa­ły się tak oczy­wi­ste? Jak mo­gła być tak na­iw­na?

W na­stęp­nej se­kun­dzie ude­rzy­ła w nią fala.

I sta­ło się do­kład­nie to, co prze­wi­dzia­ła.

Po­czu­ła ją ca­łym cia­łem, jej wiel­ko­ść i siłę, tył ka­ja­ku zna­la­zł się pod wodą i se­kun­dę pó­źniej wy­strze­lił w górę. „O kur­wa” – zdąży­ła po­my­śleć, za­nim ka­jak spa­dł do góry dnem.

Eri­ca za­mknęła oczy. Zu­pe­łnie jak­by wie­rzy­ła, że do­pó­ki nie pa­trzy, nie gro­zi jej nic złe­go. Cho­ćby nie wia­do­mo jed­nak, jak moc­no za­ci­ska­ła po­wie­ki, wci­ąż znaj­do­wa­ła się pod wodą, zim­ną i ciem­ną, do góry no­ga­mi, wci­śni­ęta w ka­jak. Tłu­ma­czo­no jej, jak na­le­ży wy­ko­nać ma­newr eski­mo­ski i wró­cić na po­wierzch­nię, ale już po pierw­szej pró­bie zro­zu­mia­ła, że nic z tego nie wyj­dzie. W do­dat­ku mia­ła za­blo­ko­wa­ne ko­la­na.

A więc tak będzie wy­glądał jej ko­niec. Odej­dzie z tego świa­ta, zwi­sa­jąc w wo­dzie gło­wą w dół. O dzi­wo, po­czu­ła, że ogar­nia ją prze­dziw­ny spo­kój. Jak­by pa­ni­ka, któ­ra do tej chwi­li trzy­ma­ła ją w moc­nym uści­sku, na­gle od­pu­ści­ła. Być może dla­te­go, że Eri­ca po­rzu­ci­ła na­dzie­ję i za­ak­cep­to­wa­ła swój los.

Nie wie­dzia­ła, jak dłu­go jest pod wodą, ale mu­sia­ły mi­nąć za­le­d­wie se­kun­dy, bo wci­ąż nie czu­ła po­trze­by, by za­czerp­nąć po­wie­trza. Może tak czu­je się ka­żdy tuż przed ko­ńcem. Se­kun­dy zwal­nia­ją, a czas zda­je się roz­ci­ągać w nie­sko­ńczo­no­ść.

Po chwi­li pierw­szy raz w ży­ciu otwo­rzy­ła oczy pod wodą. Ni­g­dy wcze­śniej nie ze­bra­ła się na taką od­wa­gę, ale te­raz nie mia­ła nic do stra­ce­nia. Za chwi­lę umrze i rów­nie do­brze może wy­jść na­prze­ciw śmier­ci z otwar­ty­mi ocza­mi.

Wbrew prze­wi­dy­wa­niom nic jej nie za­bo­la­ło. Wła­ści­wie pra­wie nic nie po­czu­ła. Nie było też aż tak ciem­no. Wręcz było ja­sno. Ja­sno i zie­lo­no. I wszyst­ko wy­da­wa­ło się za­ma­za­ne.

Na­gle po­czu­ła, że musi za­czerp­nąć po­wie­trza. W tej sa­mej chwi­li, w któ­rej od­chy­li­ła gło­wę, by spoj­rzeć w dół, uj­rza­ła sa­mo­chód. Tkwił kil­ka me­trów pod nią, nie­co po sko­sie. I wraz z nim wró­ci­ła pa­ni­ka.

Tył auta opie­rał się na wiel­kim be­to­no­wym blo­ku, a przód za­wi­sł ja­kieś pół me­tra nad dnem. Szy­by były opusz­czo­ne, a nad tyl­ną ka­na­pą uno­si­ły się zwło­ki na­giej ko­bie­ty o dłu­gich ciem­nych wło­sach. Gdy­by nie mia­ła otwar­tych ust i wy­trzesz­czo­nych oczu, wy­gląda­ła­by jak na ujęciu w ja­kie­jś re­kla­mie.

W na­stęp­nej se­kun­dzie gdzieś wy­so­ko nad Eri­ką wy­szło sło­ńce, jego pro­mie­nie wpa­dły do wody i znacz­nie po­pra­wi­ły wi­docz­no­ść. Uj­rza­ła mężczy­znę w smo­kin­gu, sie­dział z przo­du, a jego gło­wa spo­czy­wa­ła na kie­row­ni­cy.

Nie zdąży­ła zo­ba­czyć wi­ęcej, bo na­gle coś po­ci­ągnęło ją ku po­wierzch­ni. Przed ocza­mi mi­gnął jej jesz­cze tył jego gło­wy przy­po­mi­na­jący wy­glądem krwa­wy kra­ter.

I

3–5 sierp­nia 2012

Wie­lu z nas wie­rzy, że osta­tecz­nie zwy­ci­ęży do­bro. Wie­lu z nas pra­gnie, by­śmy wszy­scy zro­zu­mie­li, że ra­zem je­ste­śmy naj­sil­niej­si. Że mimo ró­żnych ko­lo­rów skó­ry, kul­tur i re­li­gii two­rzy­my jed­no­ść i wspól­ny­mi si­ła­mi mo­że­my po­ko­nać wiel­kie nie­spra­wie­dli­wo­ści, ura­to­wać kli­mat, a na­wet za­pro­wa­dzić po­kój na zie­mi.

Nie­ste­ty to uto­pij­ne my­śle­nie. Świat, jaki zna­my, nie jest zbu­do­wa­ny z ma­rzeń o szczęśli­wym za­ko­ńcze­niu. Myśl, że mo­żna wy­ci­ągnąć rękę i po­móc słab­sze­mu, jest pi­ęk­na. Ale to tyl­ko teo­ria.

W rze­czy­wi­sto­ści w grze uczest­ni­czą ca­łkiem inne siły. Je­śli mamy coś cen­ne­go, na­tych­miast zja­wia się ktoś, kto pró­bu­je nam to ode­brać. Je­den ule­czo­ny ele­ment to od razu na­de­jście in­nej cho­ro­by. I dzie­je się tak wszędzie, od ko­mó­rek w na­szych cia­łach po gwiaz­dy, któ­re ga­sną i zmie­nia­ją się w czar­ne dziu­ry.

Zgod­nie z teo­rią opra­co­wa­ną przez gru­pę chi­ńskich ba­da­czy wy­ja­śnie­nie de­struk­tyw­nych za­cho­wań u czło­wie­ka tkwi w wiel­ko­ści jego mó­zgu. W du­żym uprosz­cze­niu – jest on na tyle duży, by wy­my­ślić bom­bę ato­mo­wą, ale jed­no­cze­śnie zbyt mały, żeby prze­wi­dzieć kon­se­kwen­cje tego czy­nu.

We­dług in­nej teo­rii gwa­ran­cją prze­trwa­nia i dal­szej eg­zy­sten­cji nie jest by­naj­mniej do­bro. To nie ono od­po­wia­da za do­bór na­tu­ral­ny, nie­usta­jący roz­wój i zmia­ny spra­wia­jące, że lew po­tra­fi prze­żyć na sa­wan­nie, a drze­wo si­ęga ko­ro­ną jesz­cze wy­żej w stro­nę świa­tła.

In­ny­mi sło­wy, nie do­bru za­wdzi­ęcza­my fakt, że prze­by­li­śmy dro­gę od plank­to­nu, po­przez ryby, a po­tem da­lej, aż sta­li­śmy się lu­dźmi.

Za­wdzi­ęcza­my to złu.

To jemu po­win­ni­śmy po­dzi­ęko­wać.

Złu w naj­czyst­szej for­mie.

1

Sta­ry ce­gla­ny dom przy za­chod­nim brze­gu je­zio­ra Sankt Jør­gens w cen­trum Ko­pen­ha­gi wy­da­wał się ucie­le­śnie­niem prze­ci­wie­ństw. Z jed­nej stro­ny był tak nie­po­zor­ny, że za­uwa­ża­ło go nie­wie­lu miesz­ka­ńców mia­sta spa­ce­ru­jących wo­kół je­zior, z dru­giej, mimo nie­wiel­kich roz­mia­rów, był na swój spo­sób im­po­nu­jący i do­ma­gał się uwa­gi.

Przy­ku­wa­ła ją przede wszyst­kim po­ma­lo­wa­na na czar­no po­łu­dnio­wa ścia­na szczy­to­wa, ude­ko­ro­wa­na re­lie­fem przed­sta­wia­jącym bia­ły pio­nek sza­cho­wy. Albo bla­sza­ny dach, któ­re­go na­ro­żni­ki też opa­trzo­no czar­ny­mi pion­ka­mi. Nikt nie wie­dział, co ozna­cza­ły. W bu­dyn­ku ni­g­dy nie mie­ścił się klub sza­cho­wy, ża­den nie­gdy­siej­szy wła­ści­ciel też nie miał nic wspól­ne­go z tą grą. Być może pion­ki mia­ły sym­bo­li­zo­wać fakt, że na­wet naj­słab­sza fi­gu­ra może z cza­sem uro­snąć w siłę i stać się kró­lo­wą.

Pe­łne sprzecz­no­ści było też wnętrze. Oprócz kil­ku schow­ków, ła­zien­ki i ma­łej kuch­ni w bu­dyn­ku znaj­do­wa­ło się tyl­ko jed­no po­miesz­cze­nie. Dzi­ęki po­ma­lo­wa­nej na bia­ło drew­nia­nej podło­dze, otwar­tej prze­strze­ni si­ęga­jącej aż pod sam dach i wiel­kim oknom po­ła­cio­wym w naj­lep­szym świe­tle wy­da­wa­ło się o wie­le wi­ęk­sze niż cały bu­dy­nek z ze­wnątrz.

Mimo to od mie­si­ąca pa­no­wa­ła w nim dość klau­stro­fo­bicz­na at­mos­fe­ra, bo całe wnętrze wy­pe­łnia­ło tyle sprzętu, że wy­gląda­ło jak wci­śni­ęte w cia­sną klit­kę stu­dio na­grań mu­zy­ki elek­tro­nicz­nej.

Wzdłuż jed­nej dłu­giej ścia­ny, pod oknem da­cho­wym sta­ły w rzędzie sto­ły za­pe­łnio­ne kom­pu­te­ra­mi, mo­ni­to­ra­mi, nie­zli­czo­ny­mi szaf­ka­mi rac­ko­wy­mi z mi­ga­jący­mi ko­lo­ro­wy­mi dio­da­mi i płyt­ka­mi dru­ko­wa­ny­mi, któ­re z ko­lei po­łączo­no z in­ny­mi urządze­nia­mi pląta­ni­ną wie­lo­barw­nych ka­bli.

Krót­sze ścia­ny po­ko­ju wy­ło­żo­no bia­ły­mi ta­bli­ca­mi. Na jed­nej z nich wid­niał duży na­pis „Kim Sle­izner”, a pod spodem przy­pi­ęto mnó­stwo zdjęć, wszyst­kie zro­bio­ne z od­le­gło­ści, przed­sta­wia­jące tego sa­me­go mężczy­znę. Na jed­nych sze­dł w stro­nę ko­men­dy ko­pen­ha­skiej po­li­cji albo od­da­lał się od niej, na in­nych roz­ma­wiał przez te­le­fon, a na ko­lej­nych sie­dział w sa­mo­cho­dzie i cze­kał na zie­lo­ne świa­tło.

Na sąsied­niej ta­bli­cy na­kre­ślo­no dia­gra­my, słup­ki z krzy­wy­mi i li­stę nu­me­rów te­le­fo­nu, ka­żdy ozna­czo­ny inną li­te­rą, datą i go­dzi­ną. Z wi­szącej obok du­żej mapy Ko­pen­ha­gi ster­cza­ło mnó­stwo ma­lut­kich flag, one też ozna­czo­no ró­żny­mi li­te­ra­mi.

Ktoś nie­wta­jem­ni­czo­ny mógł po­my­śleć, że pa­nu­je tu kom­plet­ny cha­os, jed­nak skry­wał się za tym sys­tem, szcze­gó­ło­wy plan no­ta­tek, strza­łek, skró­tów i sym­bo­li, a ta­kże roz­miesz­cze­nia i po­łącze­nia ze sobą ró­żnych urządzeń, by umo­żli­wi­ły jak naj­lep­szy ogląd oraz pa­no­wa­nie nad sy­tu­acją.

Jak zwy­kle o tej po­rze dnia w domu pa­no­wa­ło coś na kszta­łt kon­tro­lo­wa­ne­go spo­ko­ju. Zu­pe­łnie jak­by całe ze­bra­ne tu­taj wy­po­sa­że­nie two­rzy­ło wiel­kie, uśpio­ne w tej chwi­li cia­ło, o pul­sie tak ni­skim, że le­d­wie wy­czu­wal­nym. Tu i tam mi­ga­ła ja­kaś dio­da, ale nic nie zdra­dza­ło po­śpie­chu. Prze­ciw­nie, świa­te­łka za­pa­la­ły się nie­śpiesz­nie i po­wo­li ja­śnia­ły, jak­by trwa­ły w sta­nie elek­tro­nicz­nej me­dy­ta­cji i do spó­łki z wy­ga­sza­cza­mi ekra­nu kon­cen­tro­wa­ły się na swo­ich snach, jed­nym bar­dziej fan­ta­zyj­nym od dru­gie­go.

Wszyst­ko dzia­ła­ło w try­bie oszczędza­nia ener­gii, go­to­we w ka­żdej chwi­li za­re­ago­wać, gdy­by za­szła taka po­trze­ba.

Je­śli wy­da­rzy­ło­by się co­kol­wiek. I w do­wol­nym mo­men­cie.

W tym sa­mym po­miesz­cze­niu, kil­ka me­trów nad podło­gą, nad ster­tą usta­wio­nych do góry no­ga­mi ta­bo­re­tów, na sta­lo­wej rur­ce opar­tej o bel­ki kon­struk­cyj­ne dźwi­ga­jące dach pod­ci­ąga­ła się na jed­nej ręce Dun­ja Ho­uga­ard. Wie­dzia­ła, że nie ma sen­su for­so­wa­nie się tyl­ko po to, by od­ha­czyć to ćwi­cze­nie. Li­czy­ła się wy­trzy­ma­ło­ść. Bez niej daw­no by­ła­by stra­co­na i po­rzu­ci­ła­by cały pro­jekt wie­le mie­si­ęcy temu. Wmó­wi­ła­by so­bie, że tak na­praw­dę nie ma nic do wy­kry­cia i nie jest w sta­nie spra­wić, by Kim Sle­izner, szef wy­dzia­łu za­bójstw ko­pen­ha­skiej po­li­cji, od­po­wie­dział za swo­je czy­ny.

Nic jed­nak nie było w sta­nie skło­nić jej, by się pod­da­ła. I nie tyl­ko dla­te­go, że Sle­izner ucie­le­śniał ist­ne prze­ci­wie­ństwo tego, kim po­wi­nien być ktoś zaj­mu­jący wy­so­kie sta­no­wi­sko w po­li­cyj­nych struk­tu­rach. Po­wo­dem nie był też fakt, że sa­bo­to­wał wszyst­kie jej dzia­ła­nia, kie­dy jesz­cze pra­co­wa­ła jako śled­cza, mimo że kil­ka osób mu­sia­ło za­pła­cić ży­ciem za jego de­cy­zje. Nie ro­bi­ła tego rów­nież dla­te­go, że kie­dyś we­pchnął jej mi­ędzy nogi swo­je wstręt­ne pa­lu­chy, pró­bo­wał ją zgwa­łcić, a po­tem wy­rzu­cił na bruk. Nie to po­wo­do­wa­ło, że wci­ąż tlił się w niej ogień. Pod­trzy­my­wa­ła go myśl o tym wszyst­kim, cze­go jesz­cze nie zna­le­źli. Dun­ja nie mia­ła wąt­pli­wo­ści, że gdzieś głębo­ko cza­ją się ko­lej­ne świ­ństwa Sle­izne­ra, któ­re tyl­ko cze­ka­ją, by je od­kry­ła i wy­ci­ągnęła na świa­tło dnia.

Si­ęgnąw­szy ko­lej­ny raz bro­dą po­nad rur­kę, opu­ści­ła się tak wol­no, na ile po­zwa­la­ły mi­ęśnie obo­la­łe od za­kwa­sów. Czu­ła kłu­cie i pie­cze­nie, ale wła­śnie taki był jej cel. Zmie­rza­ła do­kład­nie do chwi­li, w któ­rej dzie­wi­ęćdzie­si­ąt osiem pro­cent jej cia­ła chcia­ło dać za wy­gra­ną, ale po­zo­sta­łe dwa pa­mi­ęta­ły, że upa­dek z trzech me­trów na od­wró­co­ne ta­bo­re­ty za­bo­li o wie­le bar­dziej niż ko­lej­ne pod­ci­ągni­ęcie.

Chwy­ci­ła rur­kę dru­gą dło­nią i wró­ci­ła do ćwi­cze­nia, jak naj­wol­niej. Zo­sta­ły jej jesz­cze czte­ry pod­ci­ągni­ęcia i na tym mia­ła za­ko­ńczyć dzi­siej­szy tre­ning.

Była sil­na jak ni­g­dy. Od wio­sny co­dzien­nie da­wa­ła so­bie dwu­go­dzin­ny wy­cisk si­ło­wy, a po­tem ko­ńczy­ła ćwi­cze­nia go­dzi­ną jogi. W kil­ka mie­si­ęcy jej cia­ło do­zna­ło prze­mia­ny, w jaką ni­g­dy wcze­śniej by nie uwie­rzy­ła. Na wa­dze przy­bra­ła kil­ka ki­lo­gra­mów, a jed­no­cze­śnie sta­ła się smu­klej­sza. Przede wszyst­kim jed­nak zbu­do­wa­ła wy­trzy­ma­ło­ść. Do­brze wie­dzia­ła, gdzie znaj­du­je się gra­ni­ca tego, do cze­go jest zdol­ne jej cia­ło, i ka­żde­go dnia prze­su­wa­ła ją ka­wa­lątek da­lej.

Po­cząt­ko­wo tre­ning był złem ko­niecz­nym. Wie­dzia­ła, że je­śli chce mieć ja­kie­kol­wiek szan­se w star­ciu ze Sle­izne­rem, musi być od nie­go szyb­sza i sil­niej­sza. O jed­no z dwoj­ga mo­gła być spo­koj­na, sądząc po zdjęciach, któ­re mu ostat­nio zro­bi­li. Sta­no­wi­ły do­wód na to, że po­chło­ni­ęty po­szu­ki­wa­niem jej za­nie­dbał swo­ją for­mę, choć nie­daw­no wró­cił do po­ran­nej jogi.

Mimo wszyst­ko Dun­ja zna­ła go na tyle, by wie­dzieć, że musi być czuj­na. Poza tym wy­czer­pu­jące tre­nin­gi tak ją wci­ągnęły, że mu­sia­ła je wy­ko­ny­wać co­dzien­nie, by nie osza­leć od nad­mia­ru ener­gii.

Go­rzej było z ob­ser­wa­cją. Na ra­zie ni­cze­go nie wy­ka­za­ła. Nie zna­le­źli nic, co mo­żna było uznać za po­dej­rza­ne czy cho­ćby in­try­gu­jące. Nie mie­li żad­ne­go kon­kre­tu, któ­ry po­mó­głby im go po­grążyć, mimo że przez ostat­nie ty­go­dnie pil­no­wa­li go pra­wie non stop. Pod­słu­cha­li ka­żdą prze­pro­wa­dzo­ną przez nie­go roz­mo­wę, prze­czy­ta­li i prze­ana­li­zo­wa­li ka­żdą wy­sła­ną wia­do­mo­ść i ka­żdy mejl. Dro­bia­zgo­wo prze­cze­sa­li jego fi­nan­se, z po­mo­cą na­daj­ni­ka GPS za­mon­to­wa­ne­go w jego te­le­fo­nie śle­dzi­li ka­żdy jego ruch tak do­kład­nie, że z nie­wiel­kim mar­gi­ne­sem błędu mo­gli prak­tycz­nie w ka­żdej chwi­li okre­ślić, gdzie się znaj­du­je i co tam robi. Często uda­wa­ło im się prze­wi­dzieć jego dzia­ła­nia i okre­ślić wszyst­kie zmien­ne, jesz­cze za­nim Sle­izner wy­ko­nał ruch.

In­ny­mi sło­wy, Sle­izner był roz­pra­co­wa­ny w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach i Dun­ja od­kry­ła ze zdzi­wie­niem, jak sza­blo­no­we i nud­ne oka­za­ło się jego ży­cie. Naj­bar­dziej eks­cy­tu­jącym wy­da­rze­niem były re­gu­lar­ne wi­zy­ty u Jen­ny Nie­lsen na Nøj­som­hed­svej 4. A ra­czej Jen­ny Wet-Pus­sy Nie­lsen, bo tak zwy­kle o niej mó­wio­no.

Jen­ny była tą samą pro­sty­tut­ką, z któ­rą Sle­izner uma­wiał się trzy lata wcze­śniej na tyl­nym sie­dze­niu swo­je­go auta za­par­ko­wa­ne­go przy Lil­le Isted­ga­de. Wów­czas, gdy tyl­ko me­dia do­sta­ły cynk, wy­bu­chł z tego po­wo­du nie­ma­ły skan­dal, zwłasz­cza po tym, gdy się oka­za­ło, że Sle­izner za­ba­wiał się tak w go­dzi­nach pra­cy i prze­ga­pił wa­żną roz­mo­wę ze szwedz­ką po­li­cją z Hel­sing­bor­ga.

Fa­re­ed Che­ru­ku­ri, z wła­snej ini­cja­ty­wy, bez żad­ne­go udzia­łu Dun­ji, dał cynk ga­ze­cie „Eks­tra Bla­det”, któ­ra opu­bli­ko­wa­ła news, roz­po­czy­na­jąc wie­lo­ty­go­dnio­wą kam­pa­nię ob­na­ża­jącą wy­czy­ny Sle­izne­ra – w naj­lep­szym cza­sie an­te­no­wym i na pierw­szych stro­nach prak­tycz­nie wszyst­kich in­nych ga­zet. Z tego po­wo­du ode­szła od nie­go żona, a ko­men­dant głów­ny du­ńskiej po­li­cji Hen­rik Ham­mer­sten wy­słał go na przy­mu­so­wy urlop.

Nie­trud­no było się do­my­ślić, że dla na­stro­szo­ne­go ko­gu­ta z par­ciem na szkło, ja­kim był Sle­izner, te wy­da­rze­nia ozna­cza­ły po­tężny cios. Z ja­kie­jś przy­czy­ny winą za wszyst­ko obar­czył Dun­ję i od tam­te­go cza­su ro­bił wszyst­ko, co w jego mocy, by ją znisz­czyć.

Mu­siał mieć lo­jal­nych przy­ja­ciół w naj­wa­żniej­szych urzędach w kra­ju, bo ja­ki­mś cu­dem po kil­ku la­tach wró­cił do łask i zda­wał się sta­le ro­snąć w siłę. Ten jego come back w ta­kim sty­lu był prak­tycz­nie nie­mo­żli­wy i Dun­ja wci­ąż za­cho­dzi­ła w gło­wę, jak Sle­izner tego do­ko­nał.

Fakt, że od­by­wał re­gu­lar­ne wi­zy­ty u pro­sty­tut­ki, ma­jącej zresz­tą naj­lep­sze lata za sobą, nie był już ani ma­te­ria­łem na skan­dal, ani ła­ma­niem pra­wa. Co naj­wy­żej mo­żna było uznać to za ża­ło­sne, ale to nie wy­star­cza­ło, by go po­grążyć. Prze­ciw­nie, wie­le osób uzna­ło­by za­pew­ne ta­kie za­cho­wa­nie za zwy­czaj­ną, ludz­ką rzecz.

Je­śli Dun­ja mia­ła­by być szcze­ra, przy­zna­ła­by, że spo­dzie­wa­ła się po nim cze­goś o wie­le bar­dziej eks­tra­wa­ganc­kie­go i de­ka­denc­kie­go. Na przy­kład po­dwój­ne­go ży­cia, jed­ną nogą w po­li­cji, a dru­gą... I wła­śnie na tym po­le­gał jej naj­wi­ęk­szy pro­blem. Nic nie zna­la­zła. Mimo to nie mo­gła się wy­zbyć wra­że­nia, że coś się w tym jego po­zor­nie nud­nym ży­ciu nie zga­dza. Bo choć za­in­we­sto­wa­li już tyle cza­su i ener­gii, nie wspo­mi­na­jąc o sprzęcie, nie uda­ło im się na­wet wy­dra­pać rysy na gład­kiej fa­sa­dzie stwo­rzo­nej przez Sle­izne­ra.

Dun­ja nie mia­ła naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że jej były szef jest prze­si­ąk­ni­ęty złem do szpi­ku ko­ści. I nie mia­ło zna­cze­nia, jak dłu­go za­mie­rzał uda­wać uczci­we­go po­li­cjan­ta, bo po­tra­fi­ła przej­rzeć go na wskroś, przez wy­po­le­ro­wa­ną ma­skę, i mia­ła ca­łko­wi­tą pew­no­ść, że to tyl­ko gra.

Dla­te­go nie mo­gli się pod­dać, lecz mu­sie­li szu­kać da­lej, aż w ko­ńcu na­tra­fią na ja­kiś ślad. Mu­sie­li da­lej go pod­słu­chi­wać, śle­dzić i ana­li­zo­wać ka­żdy jego ruch. Gdzieś tam, w ukry­ciu, Sle­izner miał sza­fę pe­łną spraw, któ­re nie wy­trzy­ma­ły­by ani se­kun­dy w świe­tle dzien­nym.

W do­dat­ku mu­sie­li dzia­łać szyb­ko, bo Sle­izner nie pró­żno­wał. Po­świ­ęcał cały swój czas na bu­do­wa­nie obro­ny i umac­nia­nie swo­jej po­zy­cji, by w przy­szło­ści nie za­szko­dził mu już ża­den skan­dal. I z tego, co Dun­ja zdo­ła­ła za­ob­ser­wo­wać, wy­ni­ka­ło, że był na naj­lep­szej dro­dze do suk­ce­su.

Pod­nio­sła się ko­lej­ny raz, choć jej mi­ęśnie krzy­cza­ły z bólu, nie­świa­do­ma, co dzie­je się kil­ka me­trów pod nią.

Zmia­na za­szła przed pa­ro­ma mi­nu­ta­mi, gdy za­mi­go­ta­ła dio­da w jed­nym z mo­du­łów. Z po­cząt­ku świe­ci­ła tak samo jak inne, ale po chwi­li jej bły­ska­nie zmie­ni­ło cha­rak­ter, nie­śmia­ło, lecz wy­star­cza­jąco, by uznać, że za­cho­wu­je się ina­czej niż resz­ta. Ja­śnia­ła ener­gicz­niej i nie­re­gu­lar­nie. Jak­by obu­dzi­ła się ze spo­koj­ne­go snu i spo­strze­gła, że za­spa­ła.

Po chwi­li mi­go­ta­nie udzie­li­ło się in­nym po­nad pi­ęćdzie­si­ęciu dio­dom, jak­by roz­prze­strze­nił się mi­ędzy nimi ja­kiś wi­rus. Tuż po tym za­częły się bu­dzić mo­ni­to­ry. Po­zrzu­ca­ły z sie­bie wy­ga­sza­cze ekra­nów i po­ka­za­ły naj­ró­żniej­sze pro­gra­my, wy­kre­sy, re­gu­la­to­ry oraz li­nie cza­su, i dały znać, że roz­po­częły na­gry­wa­nie.

Na jed­nym z nich po­ja­wił się po­kój z wiel­kim krysz­ta­ło­wym ży­ran­do­lem wi­szącym nad nie­po­sła­nym po­dwój­nym łó­żkiem. Na skra­ju łó­żka sie­dział nagi Kim Sle­izner z za­cząt­kiem ły­si­ny na cie­mie­niu. Prze­ci­ągał się.

Gło­śnik obok mo­ni­to­ra wy­pluł stęk­ni­ęcie i trza­ska­nie kręgów szyj­nych wska­ku­jących na swo­je miej­sca. Za­raz po tym Sle­izner wstał i znik­nął z pola wi­dze­nia.

Usły­szaw­szy te dźwi­ęki, Dun­ja roz­hu­śta­ła się lek­ko, sko­czy­ła w dół i wy­lądo­wa­ła na czwo­ra­kach obok ster­ty krze­seł. Pod­cho­dząc do mo­ni­to­rów, rzu­ci­ła okiem na ze­ga­rek na nad­garst­ku i stwier­dzi­ła, że jest do­pie­ro dzie­si­ęć po pi­ątej.

Od­kąd za­częła ob­ser­wo­wać Sle­izne­ra, jesz­cze ni­g­dy nie uda­ło mu się wstać o tak wcze­snej po­rze. Naj­wy­ra­źniej więc wy­da­rzy­ło się coś nie­zwy­kłe­go.

2

Wi­szący na dźwi­gu i opusz­cza­ny wła­śnie na be­to­no­we na­brze­że bia­ły mer­ce­des z od­da­li wy­glądał pra­wie jak nowy. Jak­by go wła­śnie do­star­czo­no z fa­bry­ki i miał po raz pierw­szy wy­je­chać na dro­gę. Jed­nak woda wy­le­wa­jąca się z otwar­tych okien, wo­do­ro­sty zwi­sa­jące ze szcze­li­ny pod ma­ską i dwie ludz­kie syl­wet­ki zdra­dza­ły, że rze­czy­wi­sto­ść przed­sta­wia się ina­czej.

Ja­no­wi He­sko­wi wi­dok ten spra­wiał au­ten­tycz­ną przy­jem­no­ść. Chwi­lę temu przy­je­chał żwi­ro­wą dró­żką na skraj Re­fsha­le­øen, za­par­ko­wał w roz­sąd­nej od­le­gło­ści od dźwi­gu i te­raz ob­ser­wo­wał ope­ra­cję z nie­skry­wa­nym za­do­wo­le­niem.

Ow­szem, pora była nie­przy­zwo­icie wcze­sna i mu­siał prze­rwać urlop. W chwi­li gdy go we­zwa­no, ko­ńczył pa­ko­wać sa­mo­chód i miał za­brać ro­dzi­nę na Pó­łwy­sep Ju­tlandz­ki, gdzie, ku wiel­kiej ucie­sze dzie­cia­ków, za­mie­rza­li od­wie­dzić Le­go­land. Ni­g­dy wcze­śniej tam nie byli i wresz­cie pla­no­wa­li nad­ro­bić tę za­le­gło­ść, więc Jan do­sko­na­le ro­zu­miał ich roz­cza­ro­wa­nie. Jesz­cze go­rzej za­re­ago­wa­ła Lone – od­pa­li­ła wszyst­kie sil­ni­ki i wsz­częła gło­śną kłót­nię na pod­je­ździe przed do­mem.

On sam zdo­łał za­cho­wać jako taki spo­kój i zro­bił za­smu­co­ną minę, ale szyb­ko zrzu­cił winę na oko­licz­no­ści swo­jej pra­cy, nie zdra­dza­jąc ani sło­wem, że nie może się do­cze­kać, aż wresz­cie sko­ńczy mu się urlop.

Już od pierw­sze­go ty­go­dnia wol­ne­go mu­siał ogar­niać ca­łym dom, bo Lone prze­pro­wa­dza­ła in­wen­ta­ry­za­cję w swo­im skle­pie z wol­ny­mi od pla­sti­ku rze­cza­mi dla nie­mow­ląt, i czuł, że aż swędzą go pal­ce, by jak naj­szyb­ciej wró­cić do pra­cy. Za­cho­wał to jed­nak dla sie­bie i w mil­cze­niu bu­do­wał do­mek na drze­wie, sma­żył na­le­śni­ki oraz urządzał wy­ciecz­ki ro­we­ro­we do Ama­ger Strand­park, gdy tyl­ko Ben­ja­min za­czy­nał zdra­dzać ozna­ki znu­dze­nia sie­dze­niem w domu.

Te­raz na­resz­cie znów był w swo­im ży­wio­le, w do­dat­ku wła­śnie ob­jął nowe sta­no­wi­sko. Ma­rzył o nim, od­kąd za­czął pra­cę w wy­dzia­le za­bójstw. Awans za­wdzi­ęczał wy­da­rze­niom w par­ku roz­ryw­ki Ti­vo­li, do któ­rych do­szło przed mie­si­ącem. Od tam­tej pory wła­ści­wie wszyst­ko się zmie­ni­ło. Obiek­tyw­nie rzecz bio­rąc, ro­ze­gra­ła się tam wiel­ka tra­ge­dia i krew­ni ofiar za­pew­ne wci­ąż prze­ży­wa­li kosz­mar, ja­kie­go ni­g­dy wcze­śniej na­wet so­bie nie wy­obra­ża­li.

Jed­nak dla Jana He­ska tam­ten dzień sta­no­wił punkt zwrot­ny w ka­rie­rze. W jego do­tych­cza­so­wym ży­ciu ni­g­dy nie było tak wy­ra­źne­go „przed” i „po”. O ile wcze­śniej w oczach swo­je­go sze­fa Kima Sle­izne­ra był ni­czym pies, któ­rym mo­żna było po­mia­tać, o tyle dziś cie­szył się jego wiel­kim uzna­niem.

Spo­sób, w jaki po­ra­dził so­bie z kry­zy­sem, zro­bił na Sle­izne­rze tak wiel­kie wra­że­nie, że przy­znał mu nie tyl­ko pod­wy­żkę, ale też przy­dzie­lił ga­bi­net i przede wszyst­kim – awan­so­wał go. Na­resz­cie Jan mógł prze­jąć do­wo­dze­nie nad wła­snym ze­spo­łem.

Tech­nik kry­mi­na­li­sty­ki Tor­ben Hem­mer też do­ta­rł na miej­sce i już wy­pa­ko­wy­wał z fur­go­net­ki swój sprzęt, cho­ciaż ope­ra­tor dźwi­gu nie zdążył jesz­cze od­pi­ąć pa­sów z ocie­ka­jące­go wodą sa­mo­cho­du.

Do tej pory Hesk i Hem­mer zna­li się tyl­ko przez te­le­fon, lecz mimo to Jan był prze­ko­na­ny, że mło­dy tech­nik to świet­ny na­by­tek. Skon­cen­tro­wa­na ener­gia i sta­ran­no­ść, z jaką roz­kła­dał na­rzędzia i przy­go­to­wy­wał się do dzia­ła­nia, były do­kład­nie tym, cze­go Jan ocze­ki­wał od swo­ich wspó­łpra­cow­ni­ków. Nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści, że Hem­mer przy­je­chał tu, by pra­co­wać, a nie pić kawę i ga­dać o bzdu­rach.

Nie był o tym prze­ko­na­ny w przy­pad­ku Ju­lie Bern­storff, choć nie wie­dział, skąd to uczu­cie. Może wy­star­czył fakt, że oka­za­ła się taką pi­ęk­no­ścią. Pa­trząc, jak pod­cho­dzi, nie spo­dzie­wał się tak ide­al­nych, nie­mal nie­re­al­nych ry­sów twa­rzy, ciem­nych lo­ków, ja­kie na co dzień wi­du­je się tyl­ko w re­kla­mach, i nie­bo­tycz­nie dłu­gich nóg.

Wy­gląda­ła tak, jak­by pra­co­wa­ła w świe­cie mody lub w in­nej po­krew­nej bra­nży, w do­dat­ku spra­wia­ła wra­że­nie, że nic nie jest w sta­nie za­chwiać jej wy­pro­sto­wa­ną syl­wet­ką na wy­so­kich ob­ca­sach. Spra­wę do­dat­ko­wo po­gar­szał fakt, że za­trud­nił ją sam Sle­izner, a po­tem oso­bi­ście przy­dzie­lił do ze­spo­łu He­ska.

– Cze­ść, Ju­lie Bern­storff – rzu­ci­ła, jed­ną dło­nią za­kła­da­jąc wło­sy za ucho, a dru­gą wy­ci­ąga­jąc w stro­nę Jana. – Je­stem...

– Wiem – od­pa­rł Hesk. – Już się spo­tka­li­śmy.

– No tak, te­raz so­bie przy­po­mi­nam – od­pa­rła, choć jej wzrok błądzący nie­pew­nie po jego twa­rzy zdra­dzał, że to kłam­stwo.

– Wio­sną, kie­dy przy­szłaś na roz­mo­wę o pra­cę do Kima Sle­izne­ra – do­dał, by jej tro­chę po­móc. – Po­zna­li­śmy się na ko­ry­ta­rzu, ale pew­nie mia­łaś wte­dy gło­wę za­prząt­ni­ętą in­ny­mi spra­wa­mi. – Po­sta­no­wił dać jej szan­sę, za­nim wy­mie­ni ją na ko­goś in­ne­go.

– Ach tak, no wła­śnie! – Uśmiech­nęła się pro­mien­nie.

– Tak czy ina­czej, wi­tam w ze­spo­le. – Uści­snął jej dłoń, po­trząsnął nią krót­ko, a po­tem ru­szył w stro­nę mer­ce­de­sa. Może i była ład­na, ale w jego dru­ży­nie nikt nie miał fo­rów.

– Chwi­lecz­kę, jest coś, co chcia­ła­bym...

– Pro­po­nu­ję, że­by­śmy z tym za­cze­ka­li, aż się upo­ra­my z naj­pil­niej­szy­mi spra­wa­mi – prze­rwał jej, nie zwal­nia­jąc kro­ku.

– Nie je­stem pew­na, czy to do­bry po­my­sł, bo...

Hesk przy­sta­nął i od­wró­cił się na pi­ęcie.

– Po­słu­chaj, Ju­lie. Nie je­stem szcze­gól­nie skom­pli­ko­wa­ny. Za­le­ży mi przede wszyst­kim na tym, żeby ka­żdy ro­bił to, co do nie­go na­le­ży, a w two­im przy­pad­ku, bo, o ile wiem, je­steś jesz­cze ca­łkiem zie­lo­na, po­le­ga to przede wszyst­kim na trzy­ma­niu się w tyle, słu­cha­niu i ucze­niu się od bar­dziej do­świad­czo­nych. – Uśmiech­nął się krzy­wo i ru­szył da­lej.

Nie chciał do­ro­bić się opi­nii, jaką miał Sle­izner – sze­fa z pie­kła ro­dem, któ­re­mu wszy­scy się pod­li­zu­ją, choć w głębi ser­ca szcze­rze go nie zno­szą. Jed­nak w tej chwi­li nie było cza­su na roz­mo­wy or­ga­ni­za­cyj­ne, pla­no­wa­nie urlo­pów i inne tego typu spra­wy, któ­re od dziś rów­nież na­le­ża­ły do jego obo­wi­ąz­ków. Te­raz cze­ka­ły na nich dwa cia­ła wy­ło­wio­ne z mo­rza i nowe śledz­two.

Z tego, co Hesk do tej pory usły­szał, wy­ni­ka­ło, że do­cho­dze­nie nie mia­ło być szcze­gól­nie skom­pli­ko­wa­ne. Uwa­żał to za duży plus. On i jego ze­spół mo­gli je­dy­nie wy­grać na jak naj­szyb­szym roz­wi­ąza­niu spra­wy i – przede wszyst­kim – mie­li szan­sę po­ka­zać Sle­izne­ro­wi, że są kom­pe­tent­ni i po­tra­fią udźwi­gnąć po­wie­rzo­ną im od­po­wie­dzial­no­ść. Stwo­rzy­ło­by to so­lid­ną pod­sta­wę, dzi­ęki któ­rej w przy­szło­ści otrzy­my­wa­li­by bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne za­da­nia.

– Cze­ść, Tor­ben. – Wy­ci­ągnął rękę do Hem­me­ra, któ­ry wła­śnie za­su­wał za­mek w kom­bi­ne­zo­nie ochron­nym. – Wi­dzę, że już za­bra­łeś się do pra­cy. Po­sta­no­wi­łem sko­rzy­stać z oka­zji i po­wi­tać cię w ze­spo­le.

– Dzi­ęku­ję. I mu­szę od­mó­wić. – Tech­nik wska­zał ski­nie­niem gło­wy rękę He­ska. – Nie wiem, co nią przed chwi­lą ro­bi­łeś, i nie będę ry­zy­ko­wał za­nie­czysz­cze­nia miej­sca zda­rze­nia nie­po­żąda­ny­mi śla­da­mi.

– Ja­sne – od­pa­rł Hesk, pod­no­sząc ręce do góry. – Ale nie­po­trzeb­nie się mar­twisz. Są tak do­kład­nie zde­zyn­fe­ko­wa­ne, że mia­łbym pro­ble­my, gdy­by mnie za­trzy­ma­ła dro­gów­ka. – Za­śmiał się. – Ro­zu­miesz, pro­mi­le.

– Oczy­wi­ście. Ale pro­po­nu­ję, że­by­śmy po­roz­ma­wia­li pó­źniej, kie­dy nie będą już na nas cze­ka­ły dwa gni­jące cia­ła. W do­dat­ku ci tam też chcą się jak naj­szyb­ciej do nich do­brać. – Hem­mer ski­nął gło­wą na nad­je­żdża­jącą ka­ret­kę.

– Ja­sne, ja­sne. – Hesk cof­nął się o krok i po­czuł, jak za­le­wa go fala od­ra­zy do sa­me­go sie­bie. – Bierz się do ro­bo­ty, w ko­ńcu po to tu przy­je­cha­li­śmy. Ja prze­słu­cham świad­ków. – Za­mil­kł i ro­zej­rzał się do­ko­ła. – Tyl­ko gdzie oni się po­dzia­li? – Od­wró­cił się i spoj­rzał na Bern­storff. – Nie mia­ło ich być dwo­je? Ko­bie­ta i mężczy­zna?

– Zga­dza się. – Ju­lie kiw­nęła gło­wą. – Wła­śnie to pró­bo­wa­łam ci wy­ja­śnić. Już z nimi roz­ma­wia­łam.

– Chcesz po­wie­dzieć, że prze­słu­cha­łaś świad­ków na wła­sną rękę, na­wet mnie o tym nie in­for­mu­jąc?

Bern­storff znów po­tak­nęła.

– Pierw­sza do­ta­rłam na miej­sce, a oni byli po­wa­żnie wy­chło­dze­ni i znaj­do­wa­li się w sta­nie szo­ku. Zwłasz­cza ta ko­bie­ta. Wy­gląda­ło na to, że lada chwi­la się za­ła­mie, więc oce­ni­łam sy­tu­ację i do­szłam do wnio­sku, że po­trze­bu­je po­mo­cy i trze­ba jej jak naj­szyb­ciej po­dać coś na uspo­ko­je­nie.

– Okej. – Hesk kiw­nął gło­wą i na­resz­cie po­czuł grunt pod no­ga­mi, bo uwa­ga wszyst­kich od­wró­ci­ła się od krępu­jące­go pierw­sze­go spo­tka­nia z Hem­me­rem. – Ale na­stęp­nym ra­zem pa­mi­ętaj o tym, żeby mnie po­wia­do­mić.

– Pa­mi­ęta­łam. Pró­bo­wa­łam dzwo­nić.

– Na­praw­dę?

– Tak, ale nie od­bie­ra­łeś.

Mu­sia­ła tra­fić w sam śro­dek awan­tu­ry z Lone. Niech to szlag.

– W po­rząd­ku, daj­my już temu spo­kój. Usta­li­łaś coś?

– Tyl­ko tyle, że fa­cet za­brał dziew­czy­nę na wy­ciecz­kę ka­ja­ko­wą, a ona wy­wró­ci­ła się na fali wy­wo­ła­nej przez wy­ciecz­ko­wiec.

Hesk po­ki­wał gło­wą. Ju­lie z pew­no­ścią mia­ła ra­cję, z pew­no­ścią nie usta­lą ni­cze­go wi­ęcej.

– To rze­czy­wi­ście nie­wie­le. Mam na­dzie­ję, że pa­mi­ęta­łaś o za­pi­sa­niu ich da­nych kon­tak­to­wych.

– Oczy­wi­ście. Wy­sła­łam ci już mej­la z na­zwi­ska­mi i pro­to­ko­łem z prze­słu­cha­nia.

No pro­szę, że też uda­ło jej się ze wszyst­kim zdążyć. Hesk mu­siał przy­znać, że mu za­im­po­no­wa­ła.

– Świet­nie – od­rze­kł i już miał rzu­cić coś, co po­zwo­li­ło­by mu za­cząć od nowa w lep­szej at­mos­fe­rze, kie­dy usły­szał za­trza­sku­jące się w tyle drzwi sa­mo­cho­du. Obej­rzał się i zo­ba­czył Mor­te­na He­ine­se­na. Ko­le­ga zbli­żał się cha­rak­te­ry­stycz­nym, sztyw­nym i nie­co nie­pew­nym kro­kiem.

W swo­jej do­tych­cza­so­wej ka­rie­rze w po­li­cji Hesk naj­wi­ęcej pra­co­wał wła­śnie z He­ine­se­nem. I to jego uzna­wał za jed­ną z nie­licz­nych osób, któ­rym może za­ufać. Miał pew­no­ść, że He­ine­sen nie będzie ob­ma­wiał go za ple­ca­mi ani wbi­jał mu noża w ple­cy, by wspi­ąć się po szcze­blach ka­rie­ry. Mor­te­no­wi za­le­ża­ło je­dy­nie na tym, żeby prze­strze­gać prze­pi­sów co do prze­cin­ka i wy­ko­ny­wać swo­ją pra­cę naj­le­piej, jak się da.

Mimo to He­ine­sen za­wsze spra­wiał wra­że­nie po­de­ner­wo­wa­ne­go, jak­by przez całe ży­cie go po­ga­nia­no i na­wy­kł do tego, że w ka­żdej chwi­li musi się pil­no­wać, bo z pew­no­ścią za mo­ment znów obe­rwie. Do­ro­bił się przez to nie­za­słu­żo­nej opi­nii naj­mniej roz­gar­ni­ęte­go po­li­cjan­ta w wy­dzia­le, choć w rze­czy­wi­sto­ści po pro­stu uni­kał kon­flik­tów i po­wstrzy­my­wał się od gło­śne­go wy­po­wia­da­nia wła­snych opi­nii, by nie ry­zy­ko­wać star­cia z któ­ry­mś z ko­le­gów.

– Dzień do­bry, Mor­ten – rzu­cił Hesk, za­do­wo­lo­ny, że ktoś do­ta­rł na miej­sce pó­źniej niż on. – Jak wi­dać, ktoś tu po­wa­żnie trak­tu­je ja­kże istot­ny dla uro­dy, od­po­wied­nio dłu­gi sen.

– Praw­dę mó­wi­ąc, Mor­ten przy­je­chał za­raz po mnie – ode­zwa­ła się Bern­storff.

– Na­praw­dę? W ta­kim ra­zie dla­cze­go...

– Od­wio­złem świad­ków do szpi­ta­la – wy­ja­śnił He­ine­sen.

– Ach tak, no ja­sne. – Hesk miał ocho­tę za­pa­ść się pod zie­mię. Ten ra­nek nie mógł się za­cząć go­rzej. Hesk ni­g­dy nie umiał żar­to­wać, a dziś już dwa razy pró­bo­wał rzu­cić coś śmiesz­ne­go i w obu przy­pad­kach sko­ńczy­ło się to ka­ta­stro­fą. Co on wy­pra­wiał? – Prze­pra­szam, my­śla­łem, że też się spó­źni­łeś, jak ja.

– Nic nie szko­dzi – od­pa­rł He­ine­sen z uśmie­chem. – Jak wam idzie? Do­wie­dzie­li­ście się cze­goś cie­ka­we­go?

– Jesz­cze nie wiem – stwier­dził Hesk, za­kła­da­jąc gu­mo­we ręka­wicz­ki. – Chcia­łem dać Tor­be­no­wi chwi­lę, żeby za­czął w spo­ko­ju, ale cho­dźmy tam i rzu­ćmy okiem.

He­ine­sen kiw­nął gło­wą i we tro­je ru­szy­li w stro­nę sa­mo­cho­du. Hem­mer stał nad otwar­tym ba­ga­żni­kiem i ro­bił zdjęcia.

Hesk ob­sze­dł auto, otwo­rzył pra­we tyl­ne drzwi i spoj­rzał na nagą ko­bie­tę le­żącą na zło­żo­nym sie­dze­niu. Po­czuł, że na­resz­cie ogar­nia go spo­kój. Wła­śnie tego w tej chwi­li po­trze­bo­wał. Kon­cen­tra­cji na śledz­twie. W tym był naj­lep­szy i w tym czuł się naj­pew­niej. Rola przy­wód­cy po­zo­sta­wa­ła gdzieś da­le­ko w tyle.

Ko­bie­ta była za­ska­ku­jąco mło­da, choć trud­no było oce­nić jej wiek. Nie była et­nicz­ną Dun­ką, a jej gład­ka skó­ra o zło­ta­wym od­cie­niu mo­gła na­le­żeć do pi­ęt­na­sto-, dwu­dzie­sto­pi­ęcio-, może na­wet trzy­dzie­sto­lat­ki. Nie było wąt­pli­wo­ści, że zo­sta­ła udu­szo­na, bo jej szy­ję oka­lał wia­nu­szek ciem­nych si­ńców.

Hesk był już na tyle do­świad­czo­nym śled­czym, by wie­dzieć, że w pierw­szej ko­lej­no­ści na­le­ży si­ęgnąć po naj­ni­żej wi­szący owoc, a więc wzi­ąć pod uwa­gę to, co naj­oczy­wist­sze. W 99 pro­cen­tach przy­pad­ków nie było po­wo­du nie­po­trzeb­nie kom­pli­ko­wać spra­wy. Rze­czy­wi­sto­ść wy­gląda­ła ina­czej niż film, któ­re­go sce­na­rzy­sta pró­bo­wał prze­ści­gnąć sa­me­go sie­bie w wy­my­śla­niu ła­ńcu­cha nie­praw­do­po­dob­nych zda­rzeń tyl­ko po to, by do­star­czyć wi­dzom roz­ryw­ki.

Oczy­wi­ście zda­rza­ły się wy­jąt­ki po­twier­dza­jące re­gu­łę. Za przy­kład mo­gły po­słu­żyć spra­wy, ja­kie w ostat­nich la­tach przy­tra­fi­ły się temu Fa­bia­no­wi Ri­sko­wi i jego szwedz­kim ko­le­gom po dru­giej stro­nie cie­śni­ny. Ale w szer­szej per­spek­ty­wie sta­no­wi­ły one tyl­ko nie­wiel­ki wy­skok po­nad śred­nią.

W praw­dzi­wym ży­ciu miej­sce zda­rze­nia zwy­kle mó­wi­ło wszyst­ko na te­mat dra­ma­tu, któ­ry się ro­ze­grał. Tyl­ko w wy­jąt­ko­wych przy­pad­kach za­bój­stwo od­by­wa­ło się we­dle prze­my­śla­ne­go czy też ja­kie­go­kol­wiek pla­nu, a kie­dy do­szło już do zbrod­ni, spraw­ca rzad­ko za­da­wał so­bie trud, by po­za­cie­rać śla­dy. A w tych rzad­kich przy­pad­kach, gdy de­cy­do­wał się na taki krok, zwy­kle po­zo­sta­wiał po so­bie nowe, któ­re tyl­ko uła­twia­ły pra­cę śled­czym.

Hesk pod­nió­sł wzrok na Hem­me­ra, któ­ry wła­śnie roz­chy­lił nogi mar­twej ko­bie­ty i zro­bił se­rię zdjęć. Za­wsze czuł się w dziw­ny spo­sób zbru­ka­ny, gdy mu­siał oglądać ko­bie­ce zwło­ki z ob­na­żo­ny­mi ge­ni­ta­lia­mi. Hem­mer zda­wał się nie mieć z tym naj­mniej­sze­go pro­ble­mu – po­chy­lił się jesz­cze ni­żej i z za­pa­łem za­pe­łniał kar­tę pa­mi­ęci w apa­ra­cie.

– Dzień do­bry, dzień do­bry, jak wam tu­taj idzie?

Hesk spoj­rzał po­nad da­chem sa­mo­cho­du i zo­ba­czył krót­ko ostrzy­żo­ną rudą ko­bie­tę w bia­łym ki­tlu. Zbli­ża­ła się w to­wa­rzy­stwie dwóch ra­tow­ni­ków me­dycz­nych.

– Trin Bladh, za­kład me­dy­cy­ny sądo­wej – przed­sta­wi­ła się, pod­no­sząc dłoń w ge­ście po­zdro­wie­nia.

– Za­stępu­je pani Osca­ra Pe­der­se­na? – spy­tał He­ine­sen.

– Nie, je­stem jego nową ko­le­żan­ką. Na pew­no ka­za­łby was po­zdro­wić, gdy­by wie­dział, że tu­taj je­stem. No to jak będzie? Nie ma­cie nic prze­ciw­ko, że­by­śmy za­jęli się zwło­ka­mi?

– Nie tak szyb­ko – za­pro­te­sto­wał Hesk. – Daj­cie nam jesz­cze kil­ka mi­nut.

– Okej. Na kil­ka mi­nut mogę się zgo­dzić. Ale nie dłu­żej. Sami wie­cie, cia­ła były w wo­dzie, więc trze­ba się śpie­szyć.

Mógł ją zbom­bar­do­wać zgry­źli­wy­mi uwa­ga­mi na te­mat tego, kto od­po­wia­da za śledz­two, ale nie za­mie­rzał upa­dać tak ni­sko. Po­sta­no­wił, że będzie po­nad to i po­zwo­li Bladh ode­grać swo­je przed­sta­wie­nie. Otwo­rzył przed­nie drzwi po stro­nie pa­sa­że­ra i zaj­rzał do środ­ka, gdzie mężczy­zna ubra­ny w smo­king, bia­łą ko­szu­lę i mu­chę sie­dział z gło­wą opar­tą na kie­row­ni­cy i po­dusz­ce po­wietrz­nej zwiot­cza­łej jak prze­kłu­ty ba­lon.

Krwa­wy kra­ter na po­ty­li­cy był tak duży, że Hesk za­sta­no­wił się na­pręd­ce, czy na pew­no ma do czy­nie­nia z czło­wie­kiem. Nie­ste­ty wła­śnie tak było i ka­żdy by się do­my­ślił, że ciem­ne si­ńce wo­kół szyi mar­twej ko­bie­ty praw­do­po­dob­nie po­cho­dzi­ły od pal­ców de­na­ta za kó­łkiem. Po krót­kim na­my­śle Hesk wy­snuł wnio­sek, że to, co ma przed ocza­mi, wy­star­cza, by od­two­rzyć sce­na­riusz ca­łe­go zda­rze­nia.

– Cóż, nie wy­da­je mi się to szcze­gól­nie skom­pli­ko­wa­ne, nie sądzisz? – zwró­cił się do He­ine­se­na, któ­ry jed­no­cze­śnie wzru­szył ra­mio­na­mi i po­ki­wał gło­wą.

– Wy­gląda na to, że gość po­su­nął się tro­chę za da­le­ko, udu­sił dziew­czy­nę, a po­tem pal­nął so­bie w łeb.

– To samo so­bie po­my­śla­łem.

– Py­ta­nie brzmi, czy upra­wia­li seks w tym sa­mo­cho­dzie.

Tym ra­zem Hesk wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Z tego, co wi­dać, nie ma tu ni­g­dzie jej ubra­nia, więc je­śli mia­łbym zga­dy­wać, ro­bi­li to albo w miesz­ka­niu któ­re­goś z nich, albo w ja­ki­mś ano­ni­mo­wym, bez­ob­słu­go­wym ho­te­lu.

– Czy­li gdzie­kol­wiek – wtrąci­ła Bern­storff.

Hesk od­wró­cił się w jej stro­nę i już miał jej przy­po­mnieć, że mia­ła się nie od­zy­wać, ale w ostat­niej chwi­li się po­wstrzy­mał i tyl­ko uśmiech­nął.

– Nie­ko­niecz­nie – od­pa­rł. – Mu­siał mieć mo­żli­wo­ść za­bra­nia jej nie­po­strze­że­nie z miej­sca za­bój­stwa i prze­trans­por­to­wa­nia do sa­mo­cho­du. Nie za­wi­nął jej w fo­lię ani w dy­wan. Poza tym czy mamy tu gdzieś broń? – Prze­nió­sł wzrok na Hem­me­ra, za­bez­pie­cza­jące­go wła­śnie prób­ki wło­sów, śla­dy krwi i reszt­ki sub­stan­cji mó­zgo­wej ze ścia­nek sa­mo­cho­du.

– Le­ża­ła pod pe­da­łem – oznaj­mił tech­nik.

– A gdzie jest te­raz?

– Na sto­li­ku za two­imi ple­ca­mi.

Hesk od­wró­cił się w stro­nę skła­da­ne­go me­bla tu­ry­stycz­ne­go za­sła­ne­go pla­sti­ko­wy­mi to­reb­ka­mi z za­bez­pie­czo­nym ma­te­ria­łem. Jed­na z nich za­wie­ra­ła pi­sto­let. Pod­nió­sł ją i przyj­rzał się pó­łau­to­ma­tycz­ne­mu mo­de­lo­wi CZ75. To była po­pu­lar­na broń, pro­du­ko­wa­na w Cze­chach i roz­pro­wa­dza­na po ca­łym świe­cie.

– Ju­lie, spraw­dzisz nu­mer se­ryj­ny DK556919B? – zwró­cił się do Bern­storff.

Po­li­cjant­ka kiw­nęła gło­wą i ode­szła na bok z te­le­fo­nem.

Po­mi­ja­jąc se­rię wpa­dek z sa­me­go rana, te­raz szło mu ca­łkiem nie­źle. Je­śli pra­ca da­lej będzie się ukła­da­ła tak gład­ko, być może upo­ra­ją się z tą spra­wą w kil­ka dni i zdąży jesz­cze za­sko­czyć ro­dzi­nę wy­pra­wą do Le­go­lan­du.

Je­dy­nym dy­so­nan­sem był węd­karz sto­jący w od­le­gło­ści ja­ki­chś trzy­dzie­stu me­trów od ta­śmy po­li­cyj­nej, spo­koj­nie za­rzu­ca­jący raz po raz swo­ją węd­kę. Hesk nie po­tra­fił okre­ślić, co zwró­ci­ło jego uwa­gę, ale po­ży­czył od Hem­me­ra apa­rat, zro­bił duże zbli­że­nie i pstryk­nął kil­ka­na­ście zdjęć temu mu­sku­lar­ne­mu mężczy­źnie ubra­ne­mu w ka­mi­zel­kę węd­kar­ską z mnó­stwem kie­sze­ni i ka­pe­lusz ze sznur­kiem.

– Tor­ben – ode­zwał się gdzieś z tyłu He­ine­sen. – Je­steś w sta­nie okre­ślić, jak dłu­go sa­mo­chód był pod wodą?

– Naj­wy­żej kil­ka dni – od­pa­rł Hem­mer. – Je­śli chcesz wie­dzieć do­kład­nie, mu­sisz za­cze­kać, aż przyj­rzę się bli­żej elek­tro­ni­ce.

Wi­dok węd­ka­rza w tym miej­scu nie był ni­czym dziw­nym, zwłasz­cza o tak wcze­snej po­rze. Jed­nak przy­gląda­jąc się mężczy­źnie przez obiek­tyw apa­ra­tu, Hesk do­sze­dł do wnio­sku, że ten czło­wiek nie ma po­jęcia, jak trzy­mać węd­kę ani tym bar­dziej jak ją za­rzu­cać. To oczy­wi­ście nie mu­sia­ło ni­cze­go do­wo­dzić, bo i w ło­wie­niu ryb trze­ba od cze­goś za­cząć.

Chwi­lę pó­źniej od­dał apa­rat Hem­me­ro­wi i od­wró­cił się do Trin Bladh.

– Okej, zwło­ki są wa­sze – oznaj­mił. – Rób­cie, co do was na­le­ży. – Był pe­wien, że w naj­lep­szym ra­zie uda jej się po­twier­dzić to, co on już wie­dział. Po­tem po­zo­sta­wa­ła już tyl­ko iden­ty­fi­ka­cja, ale z tym nie po­win­no być żad­nych pro­ble­mów.

– Prze­pra­szam, ale jest jesz­cze jed­na rzecz – ode­zwał się He­ine­sen, ty­po­wym dla sie­bie ge­stem wy­sta­wia­jąc w po­wie­trze pa­lec wska­zu­jący. – To z pew­no­ścią nie jest naj­istot­niej­sze, ale je­śli chce­my mieć pew­no­ść, że...

– W po­rząd­ku – prze­rwał mu Hesk. – Po­wiedz, o co cho­dzi, i prze­ka­że­my resz­tę za­kła­do­wi me­dy­cy­ny sądo­wej.

– Jak wspo­mnia­łem, być może to nic ta­kie­go, ale po­my­śla­łem o prze­bie­gu zda­rzeń, któ­ry po­dej­rze­wa­my.

– Tak? Coś się w nim nie zga­dza?

He­ine­sen prze­łk­nął śli­nę.

– Nie je­stem pe­wien, czy to się trzy­ma kupy. Zwłasz­cza część, w któ­rej on od­bie­ra so­bie ży­cie. A ra­czej spo­sób, w jaki to zro­bił.

– We­tknął lufę do ust i wy­pa­lił. – Hesk wzru­szył ra­mio­na­mi. – Co w tym za­sta­na­wia­jące­go?

– Nic. Za­sta­na­wia­jące jest to, że mu­sia­łby to zro­bić w tym sa­mym mo­men­cie, w któ­rym zje­żdżał z na­brze­ża do wody, a to, jak mo­żna by sądzić, nie jest chy­ba najła­twiej­szy ma­newr. Poza tym nie sądzi­cie, że to tro­chę zbyt te­atral­ne?

Hesk już miał po­wie­dzieć coś, co po­zwo­li­ło­by im prze­jść do na­stęp­ne­go eta­pu, ale na­gle zdał so­bie spra­wę, że uwa­ga He­ine­se­na jest traf­na. Cała ta sce­na wy­da­wa­ła mu się wy­stu­dio­wa­na.

– A może wła­śnie o to mu cho­dzi­ło? – ode­zwał się w ko­ńcu. – Z jed­nej stro­ny chciał się po­że­gnać z ży­ciem w jak naj­szyb­szy i bez­bo­le­sny spo­sób, z dru­giej chciał znik­nąć i mieć pew­no­ść, że nikt go nie znaj­dzie.

– Okej. – He­ine­sen po­ki­wał gło­wą. – Pew­nie masz ra­cję. Mu­sia­ło tak być.

Tę teo­rię Hesk wy­rzu­cił z sie­bie na po­cze­ka­niu. Nie mu­sia­ło to ozna­czać, że jest błęd­na czy zła, ale było oczy­wi­ste, że He­ine­sen kiwa gło­wą, cho­ciaż się nie zga­dza. Do­kład­nie tak, jak ro­bi­li wszy­scy, kie­dy ich sze­fem był Sle­izner.

– Nie wie­rzysz w to, praw­da? – za­py­tał.

– Nie, ale rów­nie do­brze mo­gło być tak, jak mó­wisz. I pew­nie tak było.

– Mor­ten. – Hesk okrążył sa­mo­chód i pod­sze­dł do ko­le­gi. – W tej chwi­li in­te­re­su­je mnie wy­łącz­nie to, co masz do po­wie­dze­nia. Olej to, co two­im zda­niem chy­ba chcia­łbym usły­szeć.

– Coś tu nie gra.

To była w isto­cie ostat­nia rzecz, jaką chciał usły­szeć Hesk.

Nie tego ocze­ki­wał. Nie chciał śledz­twa, któ­re na sa­mym po­cząt­ku na­po­tka blo­ka­dę i ru­szy wstecz. Miał na­dzie­ję roz­wi­kłać spra­wę o wie­le szyb­ciej i spraw­niej, niż Sle­izner się spo­dzie­wał. I po­ka­zać wszyst­kim, że je­śli z jego awan­sem było coś nie tak, to wy­łącz­nie, że do­szło do nie­go po tak dłu­gim cza­sie.

Ale He­ine­sen miał ra­cję. Sce­na­riusz, z po­zo­ru tak oczy­wi­sty, nie trzy­mał się kupy. A Hesk nie mógł so­bie po­zwo­lić na błąd. Nie mógł prze­ga­pić ja­kie­goś szcze­gó­łu, któ­ry pó­źniej oka­że się klu­czem do ca­łej spra­wy.

Od­wró­cił się do Hem­me­ra.

– A ty co o tym my­ślisz, Tor­ben? – za­py­tał. – Wy­da­je ci się praw­do­po­dob­ne, że gość w tej sa­mej chwi­li zje­żdżał z na­brze­ża i strze­lał so­bie w łeb?

– W teo­rii to ca­łkiem mo­żli­we – od­pa­rł tech­nik. – Mógł na przy­kład naj­pierw wy­lądo­wać w wo­dzie i za­raz po tym strze­lić. Sa­mo­chód po­trze­bu­je chwi­li, żeby za­to­nąć.

– Ale ten ma opusz­czo­ne szy­by – za­uwa­żył He­ine­sen.

– Zgo­da, ale i tak mu­sia­ło mi­nąć co naj­mniej dwa­dzie­ścia se­kund, nim na­brał wody, a on nie po­trze­bo­wał aż tyle cza­su.

– Ale? – ode­zwał się Hesk, przy­gląda­jąc się Hem­me­ro­wi.

Tech­nik spoj­rzał mu w oczy.

– Ale ca­łkiem mo­żli­we to nie to samo co praw­do­po­dob­ne.

– Wy­da­je ci się, że było ina­czej?

– Nie jest istot­ne to, co mi się wy­da­je. Li­czy się to, co wi­dzę, a nie­wie­le wska­zu­je na to, że gość za­strze­lił się w tym sa­mo­cho­dzie.

– Co świad­czy o tym, że zgi­nął gdzie in­dziej?

– Ca­łkiem spo­ro. Naj­oczy­wist­szy jest brak kuli i śla­dów, ja­kie by zo­sta­wi­ła.

– Okej, ale sko­ro szy­by były opusz­czo­ne... czy kula nie mo­gła wy­pa­ść na ze­wnątrz i wy­lądo­wać na dnie?

– Wąt­pli­we. Ewen­tu­al­nie przez któ­reś z tyl­nych okien, ale wte­dy mu­sia­ła­by się prze­bić przez za­głó­wek, a na nim nie ma żad­nych śla­dów.

– Dla­cze­go nie przez któ­reś z okien z przo­du?

– Bo mu­sia­łby strze­lać pod du­żym i nie­wy­god­nym kątem. Kto od­wra­ca gło­wę o dzie­wi­ęćdzie­si­ąt stop­ni w bok, strze­la­jąc so­bie w łeb?

– Nie że­bym pod­wa­żał two­ją teo­rię – ode­zwał się He­ine­sen. – Ale kie­dy sa­mo­chód to­nął, mu­siał się nie­źle ko­ły­sać na boki.

– To praw­da. – Hem­mer kiw­nął gło­wą i po­dra­pał się w pła­tek ucha. – Traf­na uwa­ga.

– Nie­za­le­żnie od wszyst­kie­go po­win­ni­śmy ści­ągnąć nur­ka i prze­szu­kać dno – stwier­dził Hesk.

– Dru­ga spra­wa to roz­bryzg krwi – mó­wił da­lej tech­nik. – Oprócz kil­ku nie­wiel­kich śla­dów na we­wnętrz­nych ścian­kach nie ma pra­wie nic. Zwłasz­cza na su­fi­cie, a tam po­win­no być naj­wi­ęcej, chy­ba że gość le­żał na ple­cach, kie­dy wy­strze­lił. – Hem­mer po­chy­lił się w przód, zaj­rzał do ka­bi­ny i po­ka­zał pal­cem na su­fit. – Wi­dzi­cie? Czy­sto.

– Chwi­lecz­kę – po­wie­dział Hesk, czu­jąc, że wra­ca ból gło­wy, któ­ry to­wa­rzy­szył mu tego ran­ka pod­czas kłót­ni z Lone. – Auto było ja­kiś czas pod wodą. Czy to mo­żli­we, że krew, sub­stan­cja mó­zgo­wa i wszyst­ko inne, co po­win­no się tu zna­le­źć, zo­sta­ło zwy­czaj­nie wy­płu­ka­ne? W nie­któ­rych miej­scach bar­dziej, w in­nych mniej?

– Częścio­wo mogę się z tym zgo­dzić. Ale nie w przy­pad­ku su­fi­tu, bo tam przez cały czas była spo­ra ba­ńka po­wie­trza. Zo­bacz sam. – Hem­mer po­ka­zał na wy­ra­źną nie­rów­ną li­nię, do któ­rej si­ęga­ła woda. Oka­la­ła spo­ry ka­wa­łek mi­ęk­kiej ta­pi­cer­ki pod da­chem sa­mo­cho­du.

Hesk po­ki­wał gło­wą. Nie zdo­łał po­wstrzy­mać ci­ężkie­go wes­tchnie­nia.

– No do­brze – po­wie­dział. – Ale jak­kol­wiek na to spoj­rzeć, w au­cie są wy­ra­źne śla­dy krwi, a dla mnie to moc­ny do­wód, że gość za­strze­lił się wła­śnie tu. Inny sce­na­riusz mu­sia­łby ozna­czać, że zgi­nął gdzie in­dziej, a po­tem ktoś po­sa­dził go za kie­row­ni­cą. W do­dat­ku mu­sia­łby ze­brać tro­chę krwi i sub­stan­cji mó­zgo­wej, nie py­taj­cie mnie jak, i ubru­dzić nimi wnętrze sa­mo­cho­du. A na ko­niec jesz­cze ze­pchnąć auto do wody, sa­me­mu nie wsia­da­jąc do środ­ka. – Za­mil­kł na mo­ment i roz­ło­żył ręce. – Sami sły­szy­cie, jak to brzmi.

– Ze­pchni­ęcie auta do wody to nic skom­pli­ko­wa­ne­go – za­uwa­żył He­ine­sen, wy­sta­wia­jąc w górę pa­lec. – Wy­star­czy­ło­by sta­nąć przy otwar­tym oknie po stro­nie kie­row­cy, wsu­nąć do środ­ka ja­kiś pa­tyk albo pa­ra­sol­kę i na­ci­snąć na pe­dał gazu.

– Być może, ale moim zda­niem taki sce­na­riusz nie prze­sze­dłby na­wet w naj­gor­szym od­cin­ku Mor­derstw w Mid­so­mer.

– W tym przy­pad­ku mu­szę się z tobą zgo­dzić – za­śmiał się Hem­mer. – Ale jesz­cze nie sko­ńczy­łem. Kto wie, może za­raz znaj­dę coś, co po­pchnie spra­wę w ca­łkiem in­nym kie­run­ku?

Lu­źne przy­pusz­cze­nia i py­ta­nia bez od­po­wie­dzi. Śla­dy i tro­py krzy­żu­jące się ze sobą i zmie­rza­jące w ró­żne stro­ny, za­miast wska­zy­wać w jed­ną. Je­śli spra­wa mia­ła się tak da­lej roz­wi­jać, na­pad mi­gre­ny u He­ska był nie­unik­nio­ny.

– Tak, je­stem, słu­cham – ode­zwa­ła się Bern­storff, wra­ca­jąc do nich z te­le­fo­nem przy uchu.

Hesk od­wró­cił się i zdał so­bie spra­wę, że ca­łkiem za­po­mniał o jej ist­nie­niu.

– DK556919B – wy­re­cy­to­wa­ła. – Okej, dzi­ęku­ję. – Za­ko­ńczy­ła roz­mo­wę i spoj­rza­ła na ko­le­gów. – Mamy na­zwi­sko, na któ­re za­re­je­stro­wa­na jest ta broń.

– Zna­ko­mi­cie, to przy­naj­mniej jed­na pew­na rzecz. Da­waj – po­wie­dział Hesk, ale jesz­cze za­nim usły­szał od­po­wie­dź, do­my­ślił się po mi­nie Bern­storff, że to nie zwy­czaj­ne imię i na­zwi­sko, a gdy wresz­cie usły­szał sło­wa „Mo­gens Klin­ge”, znik­nęła reszt­ka pew­no­ści sie­bie, jaką od­czu­wał tego ran­ka. – TEN Mo­gens Klin­ge? – po­wtó­rzył, choć za­rów­no on, jak i jego mi­gre­na do­brze wie­dzie­li, że się nie prze­sły­szał.

– Nie mam po­jęcia. A ilu może ich być?

– Za­raz, za­raz. – He­ine­sen po­ka­zał pal­cem na tru­pa za kie­row­ni­cą. – Chce­cie po­wie­dzieć, że to jest dy­rek­tor biu­ra wy­wia­du ope­ra­cyj­ne­go po­li­cji?

Bern­storff po­twier­dzi­ła ski­nie­niem gło­wy.

– Ma po­zwo­le­nie na wie­le sztuk bro­ni.

– Ale na­wet je­śli to jego broń, to wca­le nie musi ozna­czać, że pa­trzy­my na jego zwło­ki.

– Nie, ale spraw­dzi­łam też sa­mo­chód i on rów­nież jest jego wła­sno­ścią.

– Okej... – Hesk po­ki­wał gło­wą, by zy­skać odro­bi­nę cza­su do na­my­słu. – To oczy­wi­ście sta­wia spra­wę w zu­pe­łnie in­nym świe­tle. Mor­ten, za­dbaj o to, żeby za­bez­pie­czo­no wi­ęk­szy te­ren. Mu­si­my mieć duży mar­gi­nes, bo lada chwi­la do­trą tu me­dia i nie chce­my, żeby coś zwęszy­ły. – Prze­rwał na mo­ment, ob­sze­dł auto i sta­nął przy oknie po stro­nie kie­row­cy. – Im dłu­żej uda nam się to utrzy­mać w ta­jem­ni­cy, tym le­piej dla śledz­twa.

He­ine­sen się od­da­lił, a tym­cza­sem Hesk otwo­rzył drzwi i przyj­rzał się mężczy­źnie z twa­rzą opar­tą o kie­row­ni­cę. By zy­ska­li ca­łko­wi­tą pew­no­ść, za­kład me­dy­cy­ny sądo­wej mu­siał prze­pro­wa­dzić iden­ty­fi­ka­cję, a to zwy­kle zaj­mo­wa­ło do­brą chwi­lę. Mu­siał się za­do­wo­lić tym, co miał przed ocza­mi, pchnął więc zwło­ki i opa­rł je o fo­tel.

Twarz mar­twe­go mężczy­zny była nie­usz­ko­dzo­na. Je­dy­ny­mi ozna­ka­mi, że coś jest nie tak, były otwar­te usta i nie­obec­na mina, jak­by do ostat­niej chwi­li nie zda­wał so­bie spra­wy, co kula zro­bi z jego po­ty­li­cą. Hesk nie miał już wąt­pli­wo­ści, że pa­trzy na jed­ną z naj­wi­ęk­szych szych pio­nu ope­ra­cyj­ne­go po­li­cji.

Wy­pro­sto­wał się, od­wró­cił się ty­łem do sa­mo­cho­du i swo­ich ko­le­gów. Po­tem ru­szył z miej­sca, mi­nął ta­śmę ogra­dza­jącą te­ren i sze­dł da­lej, aż sta­nął na skra­ju na­brze­ża, spoj­rzał na wodę mi­go­czącą w pro­mie­niach sło­ńca i da­lej, na dru­gi brzeg, gdzie tu­ry­ści lu­bi­ący zry­wać się o świ­cie po­dzi­wia­li Małą Sy­ren­kę.

Po­my­ślał o dniu, w któ­rym sam zo­ba­czył ją po raz pierw­szy. Przy­po­mniał so­bie, ja­kie ogar­nęło go roz­cza­ro­wa­nie, gdy się oka­za­ło, że jej roz­mia­ry na­wet w nie­wiel­kim stop­niu nie od­po­wia­da­ją jego wy­obra­że­niom. To samo od­czu­wał w tej chwi­li. Nic z tego, co za­kła­dał i za­pla­no­wał so­bie na ten po­ra­nek, nie po­szło zgod­nie z jego ocze­ki­wa­nia­mi. Do­słow­nie nic. I nie­za­le­żnie od tego, że na obec­ną chwi­lę mie­li za­le­d­wie strzępy in­for­ma­cji, sen­sa­cyj­ny news o śmier­ci Mo­gen­sa Klin­ge­go miał wkrót­ce wy­ciec do me­diów, a wte­dy roz­pęta się pie­kło.

3

Przy jed­nym z trzech sta­no­wisk przed mo­ni­to­ra­mi sie­dział Fa­re­ed Che­ru­ku­ri i pi­sał ko­men­dy na kla­wia­tu­rze. Kie­dy jesz­cze pra­co­wał dla ope­ra­to­ra TDC, po­świ­ęcał cały czas wol­ny od obo­wi­ąz­ków na ła­ma­nie za­bez­pie­czeń i pod­słu­chi­wa­nie roz­mów ce­le­bry­tów. Miał po­czu­cie, że bez tego za­nu­dzi się na śmie­rć.

Miej­sce obok zaj­mo­wał jego ko­le­ga Qiang Who, dru­gi ta­lent nie­do­ce­nio­ny przez dział wspar­cia klien­ta TDC, on z ko­lei uwa­żnie wpa­try­wał się w ekran uka­zu­jący ży­ran­dol w sy­pial­ni Sle­izne­ra.

Obaj pra­co­wa­li dla Dun­ji za skrom­ne wy­na­gro­dze­nie, któ­re jed­na­ko­woż po­zwo­li­ło im uciec od od­po­wia­da­nia na py­ta­nia, dla­cze­go po­zo­sta­wie­nie dziec­ka sa­me­go z te­le­fo­nem na za­gra­nicz­nych wa­ka­cjach ko­ńczy się tak wy­so­kim ra­chun­kiem.

– Nie ro­zu­miem – oznaj­mił Qiang, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od ekra­nu. – O któ­rej on się obu­dził?

– O pi­ątej osiem, je­śli wie­rzyć apli­ka­cji mo­ni­to­ru­jącej sen, któ­rą ma w te­le­fo­nie. Czy­li przed sie­dem­na­sto­ma mi­nu­ta­mi.

Z jed­ne­go z gło­śni­ków do­le­ciał od­le­gły szum spłucz­ki.

– I nie ma w pla­nach lotu o ja­kie­jś nie­ludz­kiej po­rze albo cze­goś po­dob­ne­go? – spy­ta­ła sto­jąca mi­ędzy nimi Dun­ja. Qiang cof­nął na­gra­nie, by obej­rzeć je jesz­cze raz.

– Nie, je­śli wie­rzyć jego ka­len­da­rzo­wi – od­pa­rł Fa­re­ed, prze­kli­ku­jąc się przez menu na ekra­nie, wy­gląda­jące jak pul­pit te­le­fo­nu. Za­trzy­mał się na li­ście alar­mów usta­wio­nych na ró­żne go­dzi­ny. – Nie ma też bu­dzi­ka usta­wio­ne­go na tak wcze­sną porę, tyl­ko ten co zwy­kle, na wpół do siód­mej.

– Nie do­stał ja­kie­goś ese­me­sa? – Qiang ziew­nął i się prze­ci­ągnął. – A może ktoś do nie­go za­dzwo­nił?

– Te­le­fon jest wy­ci­szo­ny, a on jesz­cze chwi­lę temu spał głębo­kim snem. Ale za­cze­kaj, spraw­dzi­my wia­do­mo­ści. – Fa­re­ed za­mil­kł na mo­ment i otwo­rzył ko­mu­ni­ka­tor. – Nie, nic tu nie ma.

Na ekra­nie Qian­ga po­ja­wił się Kim Sle­izner, śpi­ący na ple­cach, z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi, oto­czo­ny zmi­ętą po­ście­lą.

– Wy­gląda na to, że ma za sobą ner­wo­wą noc. – Qiang po­ka­zał pal­cem na sko­tło­wa­ną ko­łdrę.

– Ko­lej­ną z rzędu – za­uwa­ży­ła Dun­ja. W na­stęp­nej se­kun­dzie Sle­izner gwa­łtow­nie się prze­bu­dził i ro­zej­rzał do­ko­ła, jak­by po­trze­bo­wał chwi­li, by zro­zu­mieć, gdzie się znaj­du­je.

– Ale wy­gląda na to, że tym ra­zem było o wie­le go­rzej. Może wresz­cie do­pa­dły go wy­rzu­ty su­mie­nia?

– Na se­rio w to wie­rzysz?

– Dla­cze­go nie? – Qiang wzru­szył ra­mio­na­mi. – Na­wet słoń prze­si­ąk­ni­ęty złem może cza­sem...

– Bła­gam cię – prze­rwał mu Fa­re­ed. – Jest o wie­le za wcze­śnie na two­je sło­nio­we po­rów­na­nia.

– Za­wsze jest na nie za wcze­śnie... – mruk­nęła pod no­sem Dun­ja.

– Chce­cie wie­dzieć, na co jest za wcze­śnie? – unió­sł się Qiang. – Co? Mam wam po­wie­dzieć?

– Nie, da­ruj so­bie – od­pa­rł Fa­re­ed.

– Ustal le­piej, co się sta­ło. – Dun­ja ski­nie­niem gło­wy po­ka­za­ła na ekran, na któ­rym Sle­izner ob­ró­cił się na bok i znik­nął z pola wi­dze­nia.

Qiang po­kręcił gło­wą.

– To wy­gląda tak, jak­by się do­my­ślił, że wła­ma­li­śmy się mu do te­le­fo­nu, i te­raz się z nami bawi.

Dun­ja przy­tknęła pa­lec do ust, po­gło­śni­ła dźwi­ęk na jed­nym z gło­śni­ków i po chwi­li roz­le­gło się ci­ężkie wes­tchnie­nie Sle­izne­ra.

– Fuck, fuck, fuck...

– Tak nie brzmi ktoś, kto się bawi – po­wie­dzia­ła, od­wra­ca­jąc się w stro­nę Fa­re­eda. – Co o tym my­ślisz?

– Zga­dzam się. Nic z tego do nie­go nie pa­su­je.

Na ekra­nie Sle­izner znów prze­wró­cił się na bok, wra­ca­jąc w kadr, po­tem usia­dł na skra­ju łó­żka, po­wy­kręcał szy­ję tak, że chrup­nęło mu w kręgo­słu­pie, wresz­cie wstał i znik­nął.

– Wróć do re­al­ne­go cza­su – po­wie­dzia­ła Dun­ja do Qian­ga, a on za­zna­czył coś, kli­ka­jąc w menu.

Ob­raz z ży­ran­do­lem się nie zmie­nił, ale te­raz było sły­chać Sle­izne­ra wra­ca­jące­go do sy­pial­ni.

– Bądź grzecz­nym chłop­cem i za­bierz te­le­fon – zwró­cił się do nie­go Qiang.

Zo­ba­czy­li jed­nak tyl­ko cień po­ru­sza­jący się wzdłuż kra­wędzi łó­żka. Za­raz po­tem on rów­nież znik­nął z pola wi­dze­nia.

– No prze­cież mó­wię. Su­kin­syn się z nami bawi.

– Wy­ślę mu wia­do­mo­ść od TDC z in­for­ma­cją o no­wych usta­wie­niach w jego pro­fi­lu – oznaj­mił Fa­re­ed i za­czął stu­kać w kla­wia­tu­rę.

– Prze­cież ma wy­łączo­ny dźwi­ęk – za­uwa­ży­ła Dun­ja.

– Już nie. – Fa­re­ed po­gło­śnił do mak­si­mum dźwi­ęki po­wia­do­mień w te­le­fo­nie Sle­izne­ra i wy­słał ese­me­sa. W gło­śni­ku roz­le­gł się prze­ry­wa­ny pisk brzmi­ący jak alarm po­ża­ro­wy.

W na­stęp­nej chwi­li Sle­izner po­ja­wił się w ka­drze, pod­nió­sł te­le­fon i od­czy­tał wia­do­mo­ść. Jego za­spa­na twarz wy­pe­łni­ła cały ekran. Kie­dy sko­ńczył, odło­żył ko­mór­kę z po­wro­tem na szaf­kę obok łó­żka i znik­nął.

Fa­re­ed wes­tchnął i od­wró­cił się do Qian­ga.

– Co ty na to, że­by­śmy prze­te­sto­wa­li TC-pi­ąt­kę i się upew­ni­li, że nie zaj­mu­je się wła­śnie czy­mś in­nym niż swo­ją po­ran­ną jogą?

– Dla­cze­go nie? – Qiang wzru­szył ra­mio­na­mi. – Go­rzej już chy­ba być nie może, jak rze­kł pe­wien słoń, wsa­dza­jąc trąbę do...

– Qiang – prze­rwa­ła mu Dun­ja, uśmie­cha­jąc się z przy­mu­sem. Qiang wes­tchnął, od­pa­lił na­stęp­ny kom­pu­ter i podłączył do nie­go mo­duł z dwo­ma joy­stic­ka­mi.

Na ekra­nie po­ja­wił się nie­wy­ra­źny ob­raz, roz­ró­sł się szyb­ko i za­jął cały kadr. Było to coś sza­re­go i roz­ma­za­ne­go, na gó­rze prze­cho­dzące­go w błękit. Do­pie­ro po chwi­li, kie­dy ob­raz za­czął się po­ru­szać i obiek­tyw ka­me­ry zła­pał ostro­ść, dało się od­gad­nąć, że sza­ra po­łać jest papą na da­chu. Od góry dach przy­po­mi­nał kszta­łtem znak nie­sko­ńczo­no­ści oka­la­jący dwie szkla­ne ko­pu­ły.

Przed bu­dyn­kiem po­ły­ski­wa­ła nie­bie­sko­zie­lo­na woda, a na dru­gim brze­gu wzno­si­ły się biu­row­ce o fa­sa­dach ze sta­li i szkła. Za nimi, nie­co w od­da­li ry­so­wa­ła się dziel­ni­ca Ve­ster­bro, a po pra­wej wid­nia­ła zło­ta wie­ża hu­śtaw­ki w par­ku roz­ryw­ki Ti­vo­li.

Ma­new­ru­jąc joy­stic­ka­mi, Qiang skie­ro­wał oko ka­me­ry z po­wro­tem na bu­dy­nek, jed­no­cze­śnie umiesz­cza­jąc je na wprost przy­po­mi­na­jącej mi­ęk­ką falę fa­sa­dy, na wy­so­ko­ści ostat­nie­go pi­ętra, gdzie znaj­do­wa­ły się wiel­ki bal­kon i pa­no­ra­micz­ne okna si­ęga­jące od podło­gi aż po su­fit.

W jed­nej z szyb na mo­ment po­ja­wi­ło się od­bi­cie dro­na, ale gdy tyl­ko Qiang ska­li­bro­wał po­zy­cję urządze­nia i ostro­ść ka­me­ry, mo­gli zaj­rzeć pro­sto do urządzo­ne­go oszczęd­nie i ze sma­kiem sa­lo­nu Sle­izne­ra. Na środ­ku stał duży ze­staw wy­po­czyn­ko­wy zło­żo­ny z ka­nap i fo­te­li, obok znaj­do­wał się stół, na jed­nej ścia­nie wi­siał ogrom­ny te­le­wi­zor, a na dru­giej wiel­kich roz­mia­rów ob­raz przy­wo­dzący na myśl za­ba­wy przed­szko­la­ków z far­ba­mi. Ni­g­dzie za to nie było wi­dać Sle­izne­ra.

– Wy­gląda na to, że się nie po­my­li­li­śmy – stwier­dził Fa­re­ed, pod­czas gdy Qiang ru­szył dro­nem wzdłuż fa­sa­dy. – Jak okiem si­ęgnąć żad­nej jogi dla nu­dy­stów. Mu­sia­ło się wy­da­rzyć coś wa­żne­go.

– To ra­czej ni­cze­go nie zmie­nia – ode­zwał się Qiang. – Ale mamy go, tu­taj sie­dzi.

Okno w sąsia­du­jącym z sa­lo­nem ga­bi­ne­cie było za­sło­ni­ęte cie­niut­ki­mi za­sło­na­mi, przez któ­re nie­wie­le dało się do­strzec, lecz mimo to nie było wąt­pli­wo­ści, że Sle­izner ślęczy za biur­kiem, przed kom­pu­te­rem.

– I z tego, co wi­dzę... – pod­jął Qiang, usta­wia­jąc ostro­ść na ręce Sle­izne­ra spo­czy­wa­jące w bez­ru­chu na kla­wia­tu­rze. – To nie jest spo­koj­ny po­ran­ny prze­gląd pra­sy.

– Może coś jest w wia­do­mo­ściach – rzu­ci­ła Dun­ja, sia­da­jąc przed jed­nym z kom­pu­te­rów. – Coś, co...

„Kur­wa mać! – ryk­nął na­gle Sle­izner. – Kur­wa, o ja pier­do­lę! – Dało się do­strzec, jak cho­wa twarz w dło­niach i kręci gło­wą. – To nie­mo­żli­we. To po pro­stu, kur­wa, nie może być praw­da”.

4

Kie­dy Jan Hesk pa­trzył na mar­twą ko­bie­tę w sa­mo­cho­dzie, nic ta­kie­go nie przy­szło mu do gło­wy. Lecz te­raz, spoj­rzaw­szy na nią w pro­sek­to­rium za­kła­du me­dy­cy­ny sądo­wej, oświe­tlo­ną moc­ną lam­pą, zdał so­bie spra­wę, jaką była pi­ęk­no­ścią. Mia­ła buj­ne loki, pro­ste, ale za­ra­zem ła­god­ne rysy i śnia­dą, nie­mal po­ły­sku­jącą zło­tem skó­rę.

Mimo to jego uwa­gę przy­ku­ły przede wszyst­kim zwło­ki mężczy­zny le­żące na sąsied­nim sto­le. Jego cia­ło nie było pi­ęk­ne i wręcz przy­kro było na nie pa­trzeć, choć prze­strze­lo­ną gło­wę na­kry­to zie­lo­ną tka­ni­ną.

Mo­gens Klin­ge był w tym sa­mym wie­ku co Hesk. Za ka­żdym ra­zem, gdy Jan wi­dział go udzie­la­jące­go wy­wia­du w te­le­wi­zji, wy­da­wał mu się wy­spor­to­wa­ny, w do­dat­ku za­wsze wy­stępo­wał w lu­źnym stro­ju – w swe­trze i dżin­sach. Te­raz le­żał przed nim mar­twy, bez dżin­sów, swe­tra ani smo­kin­gu, w któ­rym go zna­le­źli, i było ja­sne, że jego cia­ło nie było w naj­lep­szej for­mie.

Miał bla­dą, ró­żo­wa­wą skó­rę przy­wo­dzącą na myśl pro­sia­ka i cho­ciaż Klin­ge z pew­no­ścią pil­no­wał, by jego in­deks BMI nie prze­kra­czał nor­my, tłuszcz zle­wał mu się z brzu­cha na boki ni­czym wy­ro­śni­ęte cia­sto. W do­dat­ku owło­sie­nie wy­gląda­ło tak, jak­by wy­ra­sta­ło w nie­re­gu­lar­nych plac­kach, choć Hesk po­dej­rze­wał, że przy­czy­ną było nie­dba­łe za­sto­so­wa­nie try­me­ra. Na do­da­tek czło­nek Klin­ge­go skur­czył się tak, że le­d­wie mo­żna go było do­strzec w ciem­nym gąsz­czu wło­sów mi­ędzy no­ga­mi.

Czy on też wy­gląda­łby tak nie­atrak­cyj­nie? Hesk ni­g­dy nie był oty­ły, ale do­ro­bił się opon­ki na brzu­chu, cho­ciaż bie­gał dwa razy w ty­go­dniu. Nie­daw­no ku­pił też han­tle, ła­wecz­kę i matę do ćwi­czeń. Czy on rów­nież będzie tak le­żał, gdy na­dej­dzie jego czas, a ktoś sto­jący obok po­czu­je mdło­ści na wi­dok jego cia­ła?

Prze­nió­sł wzrok na Trin Bladh po­chy­la­jącą się wła­śnie nad roz­su­ni­ęty­mi no­ga­mi mar­twej dziew­czy­ny. Ogląda­ła przez lupę ja­kieś miej­sce po we­wnętrz­nej stro­nie uda. Była tak sku­pio­na, że za­uwa­ży­ła obec­no­ść He­ska do­pie­ro po dwóch mi­nu­tach. W ko­ńcu więc za­sło­nił usta dło­nią i od­chrząk­nął.

– Ależ pan jest nie­cier­pli­wy – ode­zwa­ła się Bladh, nie prze­ry­wa­jąc ba­da­nia.

– Prze­pra­szam. Do­my­ślam się, że nie zdąży­ła pani jesz­cze ni­cze­go usta­lić, ale chcia­łem za­py­tać, czy...

– W po­rząd­ku – prze­rwa­ła mu pa­to­lo­żka, od­wra­ca­jąc się w jego stro­nę. – Nie­cier­pli­wo­ść to sło­wo wy­my­ślo­ne przez lu­dzi, któ­rzy nie po­tra­fią się z ni­czym wy­ro­bić.

Hesk kiw­nął gło­wą.

– Wi­dzi pani, to pierw­sza spra­wa, nad któ­rą pra­cu­ję w roli sze­fa ze­spo­łu.

– Wiem.

– Na­praw­dę? Sam pani po­wie­dzia­łem czy może ktoś...

– Zdra­dzi­ły pana kro­ple potu na czo­le i spi­ęty głos.

– Nie je­stem spi­ęty. Chcę po pro­stu do­brze wy­ko­nać swo­ją ro­bo­tę.

– No wła­śnie. I tak bar­dzo panu na tym za­le­ży, że boi się pan po­pe­łnić ja­kiś błąd. Stąd zde­ner­wo­wa­nie.

– Jest pani rów­nie do­bra w ba­da­niu mar­twych jak ży­wych? – za­py­tał, zro­zu­miaw­szy, że Bladh przej­rza­ła go na wskroś.

– To się oka­że. – Od­wró­ci­ła się z po­wro­tem do mar­twej ko­bie­ty. – Być może ta bli­zna przy­śpie­szy pro­ces iden­ty­fi­ka­cji.

Hesk pod­sze­dł bli­żej, po­chy­lił się nad udem zma­rłej i przyj­rzał się śla­do­wi po we­wnętrz­nej stro­nie pra­we­go uda. Bli­zna mia­ła kil­ka cen­ty­me­trów dłu­go­ści i wy­gląda­ła jak krzyż. Zro­zu­miał, że to wła­śnie ją Hem­mer wcze­śniej z ta­kim za­ci­ęciem fo­to­gra­fo­wał.

– W pierw­szej chwi­li po­my­śla­łam, że to ślad po zra­nie­niu, któ­ry po pro­stu przy­brał taki kszta­łt – do­da­ła Bladh, po czym za­mil­kła na dłu­ższą chwi­lę.

– Ale? – do­py­tał Hesk.

– Ale, po pierw­sze, to dość nie­ty­po­we miej­sce i rzad­ko ra­ni­my się po we­wnętrz­nej stro­nie uda, po dru­gie, nie ma śla­dów po szwach, a to z ko­lei do­wo­dzi, że na­ci­ęcie zro­bio­no ce­lo­wo.

– Ma pani na my­śli ja­kąś for­mę tor­tur?

– Mo­żli­we, cho­ciaż, gdy­by ko­muś za­le­ża­ło na za­da­niu jej cier­pie­nia, są inne, bar­dziej efek­tyw­ne spo­so­by. Poza tym je­śli za­ło­ży­my, że ta ko­bie­ta była pro­sty­tut­ką, ta­kie dzia­ła­nie by­ło­by, że się tak wy­ra­żę, psu­ciem to­wa­ru, któ­ry pró­bu­je się sprze­da­wać.

Hesk po­ki­wał gło­wą. Uświa­do­mił so­bie, że pod kątem, pod któ­rym wła­śnie spo­glądał na uda dziew­czy­ny, bli­zna w isto­cie bar­dzo rzu­ca się w oczy.

– Je­śli chcia­łby pan po­znać moje zda­nie, ona sama to so­bie zro­bi­ła. Na po­do­bie­ństwo ta­tu­ażu. Ale tyl­ko zga­du­ję.