Nocny Anioł. Nemezis ebook

Nocny Anioł. Nemezis

Tym, któ­rzy odpo­wie­dzieli na zew…i na­dal za to płacą.

Kri­sti,która na­dal zaska­kuje mnieswoją dobro­cią i siłą cha­rak­teru.

Rozdział 1

Roz­dział 1

Nie­za­wi­niona śmierć

Jest młody i naj­pew­niej nie­winny, a ja żałuję, że to niczego nie zmie­nia. Jeśli dzie­ciak nie ruszy się w ciągu następ­nych trzech minut, będzie musiał umrzeć.

Więk­szość ludzi nie rozu­mie mojej pracy: myśli, że tą trudną czę­ścią jest mor­der­stwo.

Może na początku ow­szem – kiedy masz czter­na­ście lat, cho­wasz się pod łóż­kiem, dyszysz gło­śno, zaci­skasz ręce na stali tak, że bie­leją ci palce, oczy masz prze­krwione od łez, które prze­le­jesz następ­nego dnia, i sły­szysz zbli­ża­jące się kroki.

Jed­nakże nawet wtedy to nie przy­szłe ofiary nastrę­czały naj­więk­szych trud­no­ści; naj­gorsi byli żywi. Oni ni­gdy nie trzy­mają się planu. Żywi zawsze pchają się, dep­czą po pię­tach tym, któ­rym pisane jest umrzeć, jakby zamie­rzali ski­nąć głową na powi­ta­nie Śmierci, kiedy już ją spo­tkają, i pójść dalej swoją drogą.

Moim pierw­szym razem była zam­kowa poko­jówka. Przy­szła zaj­rzeć do swo­jego nic nie­war­tego kochanka, któ­rego pole­cono mi zabić. Zamie­rzał ją porzu­cić, a tak ona dołą­czyła do niego w wiecz­no­ści. Wtedy pierw­szy raz zabi­łem kogoś nie­win­nego.

A teraz napa­to­czył się ten dzie­ciak.

Co o tej porze robi tu dzie­ciak gra­jący w piłkę? Dla­czego musiał przy­leźć aku­rat tutaj?

Mam wra­że­nie, że smar­kacz znaj­duje się tysiąc kro­ków ode mnie, maleńki punkt po dru­giej stro­nie prze­pa­ści doświad­cze­nia, pod­czas gdy ja sie­dzę samot­nie na szczy­cie urwi­ska, cho­ciaż tak naprawdę to on stoi na ziemi, a ja po pro­stu sie­dzę na dachu po dru­giej stro­nie zaułka.

Usta­wił sobie kilka kamieni, żeby zazna­czyć, gdzie ma celo­wać. Kiedy go obser­wuję, wymija wyima­gi­no­wa­nego obrońcę, odbija piłkę raz, a potem kop­nia­kiem posyła ją w mur rezy­den­cji.

Bęc, bęc, bach.

Raz za razem. Unosi ręce i wydaje z sie­bie odgłos, jakby tłum ryczał z zachwytu. Mały gów­niarz, ma ze dwa­na­ście lat, cho­dząca głu­pota i wiel­kie marze­nia. Może myśli, że pew­nego dnia wydo­sta­nie się z tych slum­sów.

 K o g o ś   c i   p r z y p o m i n a ? 

Udaję, że nie sły­szę ka’kari odzy­wa­ją­cego się w mojej gło­wie. Kiedy chce, potrafi być naprawdę pomocne i tylko dla­tego nie wywa­li­łem już dawno temu tego prze­klę­tego dzia­do­stwa naj­da­lej, jak się da.

Przed­świt jest jak żarzący się lont i wkrótce słońce wybuch­nie nie­ubła­ga­nie na hory­zon­cie, ujaw­nia­jąc wszystko, co zro­bi­łem i co pozo­sta­wi­łem nie­do­koń­czone. Jed­nak na­dal cze­kam, mając nadzieję, że znajdę trze­cie roz­wią­za­nie.

Bęc, bęc, bach.

To tylko dzie­ciak. Nie­stety nie prze­staje tre­no­wać.

Wie­dząc, co to może zna­czyć, czy naprawdę to zro­bię?

Tak, zro­bię. Ona jest tego warta. Ci ludzie zasłu­gują na spra­wie­dli­wość.

W porządku, trzeba dzia­łać. Nad­cho­dzi ranek. Czas koń­czy się dla nas obu.

Ruszam. Opa­dam bez­sze­lest­nie z dachu w głęb­sze cie­nie zaułka.

Bęc, bęc, ba…

Wypa­dam zni­kąd i łapię lecącą piłkę. I to lewą ręką. Może roz­mi­ną­łem się ze swoim powo­ła­niem? Mógł­bym być mistrzem gry w piłkę.

Chło­pak roz­dzia­wia usta, wręcz komicz­nie wytrzesz­cza oczy na mój widok. To odro­binę satys­fak­cjo­nu­jące, o ile można być dum­nym z tego, że się nastra­szy dzie­ciaka. Czy to jest jedna z tych mrocz­nych przy­jem­no­ści pły­ną­cych z siły, przed któ­rymi ostrze­gał mnie hra­bia Drake? Nie ubra­łem się dzi­siaj tak, żeby robić wra­że­nie. Tej nocy, a wła­ści­wie tego ranka, mam na sobie cęt­ko­wany szaro-czarny strój z kap­tu­rem i maską na twarz, scho­wany łuk bez zało­żo­nej cię­ciwy i czarny miecz w pochwie na ple­cach, który wysuwa się auto­ma­tycz­nie pod naci­skiem dłoni.

 W   t e j   p i ł c e   k r y j e   s i ę   c o ś   c i e k a w e g o . 

Patrzę na nią. Skóra na nadmu­cha­nym kozim pęche­rzu, pozszy­wana tak, że two­rzy nie­mal ide­alną kulę. Dzie­ciaki z tej oko­licy zwy­kle zado­wa­lają się kłę­bem szmat zwią­za­nych sznur­kiem.

– Popro­szę cię o przy­sługę, smyku – war­czę. – Nie mam nic do cie­bie, więc pro­szę, żebyś odszedł. Cicho. Z łaski swo­jej. Rozu­miesz? Tej nocy jest tu czło­wiek, który zabił dziecko.

Milknę na dość długo, żeby mógł się zasta­no­wić, czy mówię o sobie, czy o szla­chet­nie uro­dzo­nej gni­dzie, która żyje w posia­dło­ści za tym murem.

Wła­śnie, żyje, ale może uda mi się temu zara­dzić.

– On ci to dał? – pytam, obra­ca­jąc piłkę na jed­nym palcu, a potem na dru­gim. – Lord Repha’im?

Dzie­ciak zamiera i nie jest w sta­nie nawet ski­nąć głową, ale wiem, że mam rację. Podobne podarki to tani spo­sób na kupie­nie sobie lojal­no­ści w takich slum­sach jak te.

– Jesteś Anio­łem Nocy – udaje się wykrztu­sić smar­ka­czowi. – Ty jesteś Kylar Stern.

Piłka obraca się, zatrzy­muje, ale na­dal opiera się na moim palcu.

Ludzie wie­dzą, że wró­ci­łem do mia­sta. Lord Repha’im wie, że nad­cho­dzę. To tłu­ma­czy­łoby magiczne pułapki kłę­biące się nad jego murami, unie­moż­li­wia­jące mi po pro­stu wspię­cie się na nie i przej­ście. A skoro ten dzie­ciak o mnie wie…

– Pra­cu­jesz dla niego – mówię, bio­rąc piłkę w rękę. – To dla­tego grasz tutaj o tej porze. Jesteś czujką.

 A c h .   T o   k o m p l i k u j e   s y t u a c j ę . 

Myśla­łem, że może prze­pło­szę go, poka­zu­jąc się, i dzięki temu zyskam pre­tekst, żeby daro­wać mu życie. Jed­nak jako czujka jest zbyt nie­bez­pieczny, żeby mu odpu­ścić, prawda?

Dzie­ciak znowu prze­łyka ślinę, ale jego chciwy wzrok natych­miast pada na piłkę. Powi­nien wła­śnie ucie­kać, ale ja trzy­mam jego skarb, a on nie jest w sta­nie go porzu­cić. Straci życie dla dur­nej piłki.

– Smyku, jak nazywa się nie­win­nego czło­wieka, który pomaga złym ludziom, choćby tro­szeczkę? Jak nazywa się kogoś nie­win­nego, kto swoim dzia­ła­niem spra­wia, że giną nie­winni ludzie?

Nie odpo­wiada. I na­dal nie ucieka.

 M a m   l e p s z e   p y t a n i e .   J a k   t y   n a z y w a s z   k o g o ś   t a k i e g o ,   K y l a r z e ? 

Dzi­siaj? Dzi­siaj kogoś takiego nazwę stratą do przy­ję­cia.

Gra­nice zaczy­nają się zacie­rać. Oto do czego spro­wa­dza się mój fach. Dla­tego wła­śnie go nie cier­pię pra­wie tak samo mocno, jak kocham.

– Dali ci coś, żebyś mógł wysłać sygnał – mówię. – Jakąś racę albo coś podob­nego, żebyś dał znać, kiedy mnie zoba­czysz? Będę z tobą szczery. Jeśli ich uprze­dzisz, umrzesz.

Chło­pak bled­nie, ale znowu zerka na piłkę. Jego skarb.

Jeśli będę musiał go zabić, to świat nie sta­nie się uboż­szy z powodu utraty geniu­sza.

– Smyku, dys­po­nuję mocą tak wielką, że samego mnie to prze­raża. Mocą tak wielką, że trzeba ją spę­tać. Mógł­bym stać się czymś gor­szym niż ludzie, któ­rych zabi­łem. Może już się sta­łem. Jed­nak teraz się sta­ram. Sta­ram się być dobry, rozu­miesz? Dla­tego pra­cuję nad wpro­wa­dze­niem kilku zasad. Wła­śnie je testuję. Oto jedna z nich: ni­gdy nie pozwól, żeby ktoś ujrzał twoją twarz, bo będzie musiał umrzeć.

Jeśli pozwolę mu odejść, pomy­śli, że już się nim nie inte­re­suję i całą uwagę sku­piam na tym, jak dostać się do posia­dło­ści. Wtedy mógłby wró­cić i ostrzec domow­ni­ków. Jeżeli jed­nak uciek­nie, mogę wycią­gnąć ostrze i pobiec za nim. Nie ma poję­cia, jak długo będę go ści­gał. Pew­nie nie prze­sta­nie biec aż do połu­dnia.

Zdej­muję maskę.

– Co powiesz na to?

Dzie­ciak pisz­czy, ale nie ucieka. Twardy gów­niarz. A może po pro­stu tępy.

– Wiem, jak to jest, smyku, pra­co­wać dla tego rodzaju ludzi. Znam te kli­maty. Dora­sta­łem nie­da­leko stąd, w takiej czę­ści Nor, przy któ­rej to miej­sce wygląda przy­jem­nie. Ulice nie ofe­rują więk­szo­ści dzie­cia­kom zbyt wielu szans. Wiem to. Nie­na­wi­dzę tego. Dla­tego ja każ­demu daję szansę. Jedną. Jedyną. A potem mój osąd jest osta­teczny. Naj­pierw, jeśli mogę, ofe­ruję łaskę, a potem wymie­rzam spra­wie­dli­wość, bez­względną i szkar­łatną.

Nie ucieka, nie korzy­sta z drogi ucieczki, którą mu pod­su­wam. Co ozna­cza, że poślę jesz­cze jedno białe ciało z nur­tem kwa­śnej, brą­zo­wej od nie­czy­sto­ści rzeki.

Chyba że… Dostrze­gam coś. Trze­cia droga. Być może.

Odwra­cam się i kopię piłkę do bramki. Pudłuję mini­mal­nie. Do licha. Jesz­cze nie jestem moim mistrzem. Piłka jed­nak odbija się do dziecka, które spa­zma­tycz­nie porywa swój mały skarb.

Odwra­cam się do muru i jaśnie­ją­cego nieba i zakła­dam z powro­tem maskę, odci­na­jąc się od smrodu rzeki i slum­sów. Pytam cicho:

– Zatem powiedz mi: co wybie­rasz?

Nie pada żadna odpo­wiedź, ale sły­chać ciche skrzyp­nię­cie butów na bruku. Dzie­ciak czmych­nął. Naresz­cie.

Wycią­gam ostrze i war­cząc, bie­gnę za nim. Ogląda się, zni­ka­jąc za zakrę­tem, bled­nie, wytrzesz­cza oczy, potyka się na śmie­ciach wysy­pu­ją­cych się z zaułka. Kiedy ucieka peł­nym pędem, ja cho­wam broń, spo­wi­jam się w cie­nie i ści­gam go bez­sze­lest­nie jak cho­dzący kosz­mar.

Mam tru­ci­znę. Pozba­wia przy­tom­no­ści doro­słego czło­wieka. Mógł­bym zała­twić nią dzie­ciaka, dobie­ra­jąc dawkę do jego wagi. Ist­nieje jed­nak ryzyko, że to zabi­łoby gnojka. Ni­gdy nie wia­domo.

W mokrej robo­cie błąd może ozna­czać śmierć dziecka. Jeśli nie możesz tego prze­łknąć, to wybra­łeś sobie nie­wła­ściwy zawód.

Po kilku szyb­kich zakrę­tach dzie­ciak rusza ulicą rów­no­le­głą do posia­dło­ści, a ja zaczy­nam myśleć, że może jed­nak zmą­drzał i ucieka do domu. A potem śmiga w szparę mię­dzy roz­pa­da­ją­cym się skle­pi­kiem a nie­ska­zi­tel­nym murem rezy­den­cji. Tu, pośród próch­nie­ją­cego drewna i sypią­cej się zaprawy, znika.

Pierś mi się zaci­ska.

Znaj­duję dziurę tylko dzięki szme­rowi, gdy dzie­ciak się czołga. Ruszam za nim.

W tunelu cuch­nie zwie­rzęcą sier­ścią i kocimi sikami. Nic miłego, ale to dobry znak. Gdyby było tam czy­sto, wie­dział­bym, że tunel zbu­do­wał ktoś doro­sły, kto o niego dba. Mimo to zwal­niam. Nie z powodu klau­stro­fo­bii. Cia­sne miej­sca prze­ra­żają tylko wtedy, gdy czu­jesz się w nich bez­silny, a kiedy byłem mały, cia­sne miej­sca zapew­niały mi ochronę przed star­szymi dzie­cia­kami. Także napie­ra­jąca ciem­ność nie jest powo­dem, dla któ­rego zwal­niam. Odkąd zwią­za­łem czarne ka’kari, ciem­ność otwiera się dla moich oczu.

Nie, zwal­niam, bo wła­śnie tu zało­żył­bym praw­dziwą pułapkę, gdy­bym na sie­bie polo­wał.

Duża pułapka, którą wła­śnie omi­jam, wcho­dząc tędy do posia­dło­ści, znaj­duje się w murach rezy­den­cji i nad nimi. Wisi nie­wi­dzialna w postaci magicz­nych sideł i wygląda na dzieło co naj­mniej trzech róż­nych magów. Robota dwóch z nich jest sub­telna, trzeci to mag ognia.

Mago­wie ognia zwy­kle nie są mistrzami sub­tel­no­ści.

Nie wiem, jak dzia­łają nie­wi­dzialne haki, pręty i włącz­niki nad murami, sam nie jestem magiem, ale wiem, że kiedy widzisz pułapkę na niedź­wie­dzia, to nie spraw­dzasz jej, wkła­da­jąc w nią nogę.

Piłka, dociera do mnie.

Na piłkę rzu­cono zaklę­cie, prawda? – pytam ka’kari. A ty sło­wem się nie odzy­wasz!

~ Jesteś już dużym chłop­cem, Kyla­rze. Nie muszę ci wszyst­kiego tłu­ma­czyć jak dziecku. ~

To wła­śnie było dziwne w piłce, nie tylko to, że jest za droga jak na dzie­ciaka z ulicy. Sama piłka była ostrze­gaw­czą racą dla czujki. Pew­nie miał ją prze­rzu­cić przez mur, kiedy mnie zoba­czy.

Prze­ci­skam się przez cia­sny tunel tak szybko, jak się odważę. A potem zatrzy­muję się przy wyj­ściu osło­nię­tym przez duży głaz, który opiera się o budy­nek gospo­dar­czy. Samą dziurę zara­sta wysoka trawa. Wyj­ście jest za małe, żeby prze­ci­snął się tędy doro­sły. Nawet dzie­ciak led­wie daje radę.

To dobra wia­do­mość. To zna­czy, że to nie jest awa­ryjna droga ucieczki z rezy­den­cji. To zna­czy, że lord Repha’im może nie wie­dzieć o jej ist­nie­niu.

Zła wia­do­mość jest taka, że psy z posia­dło­ści znają to miej­sce i wygląda na to, że wszyst­kie co do jed­nego wyko­rzy­stały ten zaką­tek do ozna­cza­nia terenu i opróż­niały tu kiszki.

Sły­szę w oddali wale­nie do drzwi i pod­nie­siony głos dzie­ciaka. Krzy­czy.

Muszę się pośpie­szyć.

Dra­pię twardą zie­mię gołymi rękami, posze­rza­jąc wyj­ście. Ka’kari mogłoby mi pomóc, ale tego nie robi, a ja nie będę się pro­sił. Magia ka’kari mogłaby też osła­bić smród świe­żego psiego gówna, w które wlazł dzie­ciak i wszę­dzie roz­niósł, wyła­żąc z tunelu, ale tego też nie robi.

Dla­czego w tej robo­cie to zawsze są ścieki albo nagie skalne ściany nad głę­bo­kimi na tysiąc kro­ków prze­pa­ściami? Dla­czego mój fach nie ozna­cza luk­su­so­wych rej­sów wyciecz­ko­wych z pięk­nymi kobie­tami, dro­gim alko­ho­lem i muzyka kame­ralną?

Udaje mi się wyjść. Omi­jam ostroż­nie wszyst­kie psie eks­kre­menty. Nie ma zna­cze­nia, że twoje wła­sne ciało nie wydziela zapa­chu – tak jak moje – jeśli cuch­niesz tym, w co wdep­ną­łeś. Mój mistrz zawsze mi powta­rzał, że to wła­śnie przez takie dro­bia­zgi się umiera.

Poważ­nymi rze­czami też się mar­twił. I pośred­nimi. I przez połowę czasu gar­ścią rze­czy, co do któ­rych jestem pewien, że je sobie uroił.

W tym gorz­kim fachu para­noja to pie­kło.

Prze­my­kam od cie­nia do cie­nia, odda­la­jąc się od wyj­ścia z tunelu. Zasta­na­wiam się, czy nie wspiąć się na dach niskiego budynku gospo­dar­czego, ale pozo­staję na dole, żeby moja syl­wetka nie rzu­cała się w oczy na tle nieba, i szybko wyj­muję z ple­caka łuk bez cię­ciwy. Opie­ram jego dolny koniec o zie­mię, zakła­dam cię­ciwę na naj­niż­szy karb, prze­cho­dzę, wygi­nam i zakła­dam cię­ciwę na drugi karb. Spraw­dzam po omacku strzały, a potem zakła­dam na cię­ciwę taką z sze­ro­kim gro­tem z zadzio­rami.

Chło­piec jest łatwym celem. Stoi dwa­dzie­ścia kro­ków ode mnie; prze­stał dobi­jać się do drzwi, bo wrzesz­czący najem­nicy już pędzą do niego z wycią­gniętą bro­nią. Trzyma cenną piłkę nie­zręcz­nie pod pachą, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc unieść ręce.

Trzeba strze­lić teraz, zanim go oto­czą. Wybra­łem wła­śnie taki grot, bo gdy się trafi kogoś w pierś, to strzała wska­zuje dokład­nie loka­li­za­cję łucz­nika. A ja pla­nuję znacz­nie trud­niej­szy strzał. Jeśli zadra­snę dzie­ciaka w szyję sze­ro­kim gro­tem, to strzała poleci dalej i znik­nie w ciem­no­ści. Roz­le­gnie się tylko szept lecą­cego poci­sku, try­śnie nie­po­ko­jąca fon­tanna krwi z tęt­nicy i chło­pak pad­nie, uci­szony, nim za bar­dzo utrudni mi robotę, a jed­no­cze­śnie nie będzie wyraź­nych wska­zó­wek, skąd nade­szła jego śmierć.

Powie­dzia­łem mu, jaka jest cena. Dałem mu wybór. To on wybrał śmierć, nie ja.

Przy­cią­gam cię­ciwę do ust. Nie ma wia­tru. Dzie­ciak zamarł ze stra­chu na widok najem­ni­ków i stoi nie­ru­chomo. Dam radę.

Nie wiem, czy kie­dy­kol­wiek strze­la­li­ście z łuku reflek­syj­nego, ale nie zostały one pomy­ślane tak, żeby trzy­mać je długo napięte. Mimo to cze­kam.

To dziecko.

Dziecko, które chroni potwora. Strata do przy­ję­cia.

Myślę o hra­bim Drake’u. Reje­struję to dla niego, prze­ka­zu­jąc wszystko ka’kari. Ni­gdy nie popro­siłby, żebym wyko­nał tę robotę. Powie­działby mi, że nara­żam wła­sną duszę. Zapy­tałby, czy jestem pewien, że robię to w imię spra­wie­dli­wo­ści.

Jestem pewien.

Jed­nak jak mam mu spoj­rzeć w oczy i powie­dzieć, że zabi­łem dziecko?

Mogę powie­dzieć, że dzieci giną na woj­nach, a nasza wojna jesz­cze się nie skoń­czyła i nie może się skoń­czyć, dopóki spra­wie­dli­wo­ści nie sta­nie się zadość.

Straż­nik jak zwa­li­sta bestia wycho­dzi naprzód. Za dwa mgnie­nia oka zasłoni mi cel.

Za jedno.

Powoli zmniej­szam napię­cie cię­ciwy. Opusz­czam łuk, nie strze­liw­szy. Klnę w duchu, zdej­muję cię­ciwę i cho­wam broń.

Drzwi się otwie­rają, wycho­dzi zamoż­nie odziany męż­czy­zna. Ginie mi z oczu, kiedy znowu ruszam. Sły­szę tylko urywki roz­mowy, pyta­nia rzu­cane w tę i z powro­tem. Dostrze­gam prze­lot­nie gwał­towną gesty­ku­la­cję, kiedy dowo­dzący męż­czy­zna prze­słu­chuje pozo­sta­łych.

Nie, straż­nicy nie widzieli umó­wio­nego sygnału, więc w czym pro­blem?

Nie, nie znają dzie­ciaka, ale są nowi, więc nie koja­rzą tu mnó­stwa ludzi.

A kiedy zbli­żam się na tyle, żeby sły­szeć wyraź­nie jego słowa, ton głosu przy­wódcy się zmie­nia. Jedną ręką łapie dzie­ciaka za przód koszuli, drugą przy­trzy­muje piłkę.

– Chcesz mi powie­dzieć, że Anioł Nocy roz­ma­wiał z tobą?! A ty nie dałeś nam sygnału?!

Straż­nicy patrzą po sobie, nie­któ­rzy z nie­do­wie­rza­niem, inni z nagłym stra­chem.

Kiedy męż­czy­zna wypusz­cza dzie­ciaka, widzę czer­wone znaki, które zapa­lają się na jego łysej czaszce.

Ach, czer­wony mag. Pew­nie ten sam, któ­rego dzieło widzia­łem nad murem posia­dło­ści.

– Nie chcia­łem stra­cić piłki – odpo­wiada płacz­li­wie dzie­ciak.

Mag z rykiem ciska piłkę za mur do slum­sów.

Kiedy ta prze­la­tuje przez fale nad murem, głę­bo­kie czer­wone świa­tło pul­suje nad całą posia­dło­ścią. Macki czer­wonego bla­sku płoną jakby wzdłuż strug roz­la­nego oleju, do każ­dego okna i drzwi rezy­den­cji, które też zaczy­nają pul­so­wać taką samą czer­wie­nią. Szczę­kowi zwy­czaj­nych zam­ków, które się zatrza­skują, towa­rzy­szy wibra­cja akty­wo­wa­nej magii, zamy­ka­ją­cej całą posia­dłość.

– Moja piłka! – wrzesz­czy smar­kacz.

W powie­trzu poja­wia się smuga nie­bie­skiej magii i roz­lega się mię­si­sty chrzęst. Naj­bliżsi straż­nicy wzdry­gają się, myśląc, że to atak. Wszy­scy się odwra­cają i widzą nie­to­pe­rza, który spada na zie­mię pod posta­cią paru zakrwa­wio­nych strzę­pów; bru­tal­nie prze­rwano mu polo­wa­nie o brza­sku.

Czer­wony mag war­czy na dzie­ciaka:

– Nie wsze­dłeś przez mur. I nie wsze­dłeś bramą. Jak się tu dosta­łeś?

– Ja, ja…

– Nie­ważne. – Czer­wony mag odwraca się gwał­tow­nie i wpa­truje się w ciem­ność. – Ty mały kre­ty­nie, wpro­wa­dzi­łeś go do środka. Anioł Nocy już tu jest.

Rozdział 2

Roz­dział 2

Księga umar­łego

Vi ode­rwała wzrok od stro­nicy i zgar­biła się na krze­śle. Odmie­rzała odde­chy, żeby nie zdra­dzić faktu, że jej pierś stała się sza­loną kuź­nią, jeśli oce­niać to po biciu serca. Cha­rak­ter pisma nie­wąt­pli­wie wyglą­dał jak pismo Kylara, ale Vi wycho­wała się w cena­ryj­skim pół­światku Sa’kagé i wie­działa, że ni­gdy nie można odrzu­cić moż­li­wo­ści fał­szer­stwa. Nie była fachow­cem. Dałaby się zwieść. A im waż­niej­szy jest doku­ment, tym wię­cej scep­ty­cy­zmu powinno się oka­zać.

Sio­stry trak­to­wały tę księgę, jakby była bar­dzo, bar­dzo ważna.

Wezwały Vi, odry­wa­jąc ją od lek­cji. Spo­dzie­wała się tego. Jej przy­ja­ciółka Gwaen życzyła jej szczę­ścia, ale jej uśmiech zdra­dzał napię­cie. Vi wie­działa, że prę­dzej czy póź­niej zosta­nie uka­rana, ale surowa, mil­cząca Sio­stra nie zapro­wa­dziła jej przed jakiś try­bu­nał, tylko do tej przy­tul­nej biblio­teki poło­żo­nej wysoko w Bia­łej Sera­fi­nie: pomiesz­cze­nia z paroma sto­łami z pobliź­nio­nego czar­nego orze­cha i set­kami ksiąg i zwo­jów. Nie zechciała odpo­wie­dzieć na żadne z pytań Vi, posa­dziła ją przy stole, na któ­rym leżała jedna, nie­szcze­gól­nie impo­nu­jąca ręko­pi­śmienna książka, na oko opra­wiona w zwy­kłą kozią skórę, pod­nisz­czoną i ufar­bo­waną na czarno. Na okład­kach wytło­czono kilka geo­me­trycz­nych wzo­rów, zamiast ozdo­bić je zło­tem, kra­wę­dzie też nie były zło­cone ani kar­bo­wane. A mimo to leżała na pul­pi­cie ze zło­tymi pod­pór­kami, pod opra­wio­nym w złoto szkla­nym klo­szem.

Wyma­wia­jąc zaklę­cie tak, żeby Vi nie sły­szała, Sio­stra prze­su­nęła dźwi­gnię po jed­nej stro­nie klo­sza. Roz­legł się syk powie­rza i wewnątrz zapul­so­wało fio­le­towe świa­tło. Sio­stra ostroż­nie unio­sła klosz.

– Ta książka zostaje w biblio­tece. Tak samo jak ty. Nie doty­kaj jej magią. Masz tylko czy­tać.

Po tych sło­wach Sio­stra wyszła.

Książka nie wyglą­dała na wartą takich zabez­pie­czeń. Przy­po­mi­nała księgę rachun­kową podró­żu­ją­cego kupca albo pamięt­nik – była w sam raz takiej wiel­ko­ści, żeby mie­ściła się w dużej kie­szeni, i wyglą­dała na tyle zwy­czaj­nie, żeby nie kusić zło­dziei. Vi otwo­rzyła ją z nie­po­ko­jem, ale nie nastą­pił żaden magiczny wybuch.

Nie zna­la­zła też żad­nej inskryp­cji, która wyja­śnia­łaby, do kogo książka nale­żała i czym wła­ści­wie jest. Prze­czy­tała kilka aka­pi­tów, zanim zdała sobie sprawę, dla­czego pismo wydaje jej się zna­jome. A potem natych­miast nabrała wąt­pli­wo­ści. Dzien­nik? Kylara?

Jed­nakże w miarę jak czy­tała, jej wąt­pli­wo­ści się roz­wie­wały. W tek­ście bez wąt­pie­nia sły­szała głos Kylara. Roz­po­zna­wała jego spo­sób mówie­nia rów­nie wyraź­nie, jakby widziała jego twarz. Jed­nak czym była ta książka? Jak wpa­dła w ręce Sióstr?

Sta­ra­jąc się naśla­do­wać bez­stronne zain­te­re­so­wa­nie swo­ich nauczy­cie­lek, spoj­rzała na jedną z naj­mniej lubia­nych przez nią osób na świe­cie – dowód­czy­nię Zespołu do Zadań Spe­cjal­nych i Tak­tyki, sio­strę Ayayah Mega­nah.

– Co to wła­ści­wie ma być?

– Zatem potra­fisz to prze­czy­tać? – zapy­tała Sio­stra, uno­sząc pod­bró­dek. Mówiła tonem, który suge­ro­wał, że Vi jest czymś obrzy­dli­wym.

– Oczy­wi­ście, że potra­fię! – wark­nęła Vi. – Myślisz, że nie potra­fię czy­tać? Sądzisz, że od powrotu spę­dzi­łam tyle godzin w biblio­tece tylko po to, żeby prze­ko­nać się, ile minie czasu, nim roz­płasz­czy mi się du… tyłek?

Tyle, jeśli idzie o zacho­wa­nie spo­koju.

Zamknęła oczy. W sta­rym życiu posłu­ży­łaby się znacz­nie więk­szą liczbą prze­kleństw i co naj­mniej kil­koma sło­wami obraź­li­wymi, ale sio­stra Ayayah nie była skłonna pochwa­lić jej za tę powścią­gli­wość.

Białe zęby Ayayah ocie­kały pro­tek­cjo­nal­no­ścią jak posocz­nik tru­ci­zną, gdy dowód­czyni daw­nego zespołu Vi powie­działa:

– Nie pytam, czy „potra­fisz czy­tać”, młod­sza sio­stro…

Zanim tra­fiła do Ora­to­rium, Viri­diana ni­gdy nie doce­niała tego, na jak wiele spo­so­bów można powie­dzieć do kogoś „młod­sza sio­stro”. Nauczy­cielki wyja­śniły jej, że to okre­śle­nie ma być przy­ja­znym przy­po­mnie­niem dla peł­no­praw­nych Sióstr, aby z wiel­ko­dusz­no­ścią pod­cho­dziły do bra­ków u mniej doświad­czo­nych kobiet, które się tu uczyły.

W wyko­na­niu tej żyla­stej star­szej kobiety od jakie­goś czasu nie było w tych sło­wach nawet śladu życz­li­wo­ści. Nie dla Vi. Nie od czasu Zamku Sztor­mów, a już w szcze­gól­no­ści od ich powrotu do Ora­to­rium po fia­sku, jakim były ich dzia­ła­nia na sztor­mo­statku. Powoli, jakby Vi była wyjąt­kowo tępa, sio­stra Ayayah powie­działa:

– Pyta­łam, czy potra­fisz to odczy­tać. Spójrz.

Miała krótko przy­cięte ciemne włosy i nosiła wiel­kie koła w uszach, ale poru­szała się z tak dostojną powol­no­ścią, że jej kol­czyki nie koły­sały się ani nie pod­ska­ki­wały. Rów­nie dobrze mogłaby być wyrzeź­bio­nym z hebanu posą­giem głod­nej Oyuny.

Z wdzię­kiem i iry­ta­cją pod­pły­nęła do stołu Viri­diany, na któ­rym leżał otwarty tomik.

Vi zasta­na­wiała się, dla­czego wcze­śniej Ayayah stała tak daleko. Teraz zro­zu­miała. Kiedy tylko się zbli­żyła, słowa na stro­nie się poplą­tały.

Vi nie potra­fiła nawet zorien­to­wać się, czy litery na­dal ukła­dają się w praw­dziwe wyrazy. Widząc jed­nak zaci­śnięte usta sio­stry Ayayah, domy­śliła się, że nie.

– Co… co to jest? – zapy­tała cicho, zapo­mi­na­jąc o swo­jej ura­zie.

– Zakła­dam, że nawet ty nie jesteś tak głu­pia, żeby pytać, czy to jest magiczna książka. Zatem zakła­dam, młod­sza sio­stro, że pytasz: „Czym jest ta magiczna książka, którą czy­tam? Dla­czego pozwala się odczy­tać mnie, a nie innym, lep­szym ode mnie?”. I w prze­ci­wień­stwie do two­jego pierw­szego pyta­nia, to jest w rze­czy samej naprawdę dobre.

Vi zamknęła usta. Sły­szała bar­dziej obraź­liwe słowa w poprzed­nim życiu, ale sio­stra Ayayah szybko się zorien­to­wała, że nazy­wa­nie Vi głu­pią raniło ją bar­dziej niż inne obe­lgi. Sio­stra Ayayah uwiel­biała dźgać ją w to czułe miej­sce, zawsze twier­dząc, że robi to dla dobra Vi – pomaga jej doro­bić się tam gru­bej skóry.

– Ta książka to odpadki – cedziła słowa sio­stra Ayayah. – To śmieci. Pew­nie w ogóle nie ma nic wspól­nego z Kyla­rem. Z pew­no­ścią ten chło­pak nie miał dość wie­dzy, żeby posłu­żyć się taką magią. Teraz jed­nak z rado­ścią mogę powie­dzieć, że ta książka znisz­czy twoją karierę tak, jak pra­wie znisz­czyła moją.

– Co?

Sio­stra Ayayah kon­ty­nu­owała, jakby Vi w ogóle się nie ode­zwała:

– Ponie­waż z jakie­goś powodu, mimo że jesteś przy­głu­pia i bra­kuje ci wyra­fi­no­wa­nia, a może wła­śnie dla­tego, ta książka daje ci się odczy­tać. Na razie, na ile się orien­tu­jemy, nie pozwala na to nikomu innemu. Wobec tego na mnie padło, żeby cię poin­for­mo­wać, że Rada Pokoju daje ci trzy dni na prze­czy­ta­nie cało­ści, zna­le­zie­nie wszel­kich moż­li­wych wska­zó­wek, a następ­nie przy­go­to­wa­nie raportu.

Vi miała wra­że­nie, że to powrót do daw­nych, złych cza­sów, kiedy zwy­rod­nial­cowi, który był jej mistrzem, zda­rzało się zaczy­nać tre­ning od tego, że przy­wa­lał jej w nos, a potem ata­ko­wał bru­tal­nie, zmu­sza­jąc ją do obrony mimo oszo­ło­mie­nia, ośle­pie­nia pły­ną­cymi łzami i fon­tanny krwi try­ska­ją­cej z nosa.

– Dla­czego zwo­łano naradę wojenną? – zdo­łała wykrztu­sić. – I jakie wska­zówki? Na temat czego?

– Musimy zna­leźć… Wybacz, ty musisz… – Sio­stra Ayayah uśmiech­nęła się z okru­cień­stwem, jakby po tym, jak sama zawio­dła w tym nie­wdzięcz­nym zada­niu, teraz odkry­wała radość zrzu­ce­nia go na kogoś innego. – Ty musisz odkryć, gdzie jest ciało Kylara.

– Na pod­sta­wie tej książki? Prze­cież sama powie­dzia­łaś, że nawet nie wie­cie, co w niej jest, więc skąd wiemy, że…?

– Tak, na pod­sta­wie tej książki. Nie każ mi powta­rzać. Przez to spra­wiasz wra­że­nie jesz­cze głup­szej niż zwy­kle.

Oddy­chaj. Powoli. Vi zamru­gała, odwra­ca­jąc wzrok. Potrze­bo­wała tylko jed­nego wde­chu, żeby nad sobą zapa­no­wać.

– Ale… dla­czego? Kogo to obcho­dzi? Kylar nie zdo­był tu sobie przy­ja­ciół. Nie ma mowy, żeby Rada przej­mo­wała się nim na tyle, by wysłać eks­pe­dy­cję do Ali­ta­ery tylko po to, żeby zapew­nić mu godny pochó­wek. Z pew­no­ścią nie po tym, jak sprawy się uło­żyły.

Sio­stra Ayayah zaci­snęła usta.

– Byłaś kie­dyś zabój­czy­nią. Czy to nie jest oczy­wi­ste? Kiedy ktoś usły­szy, że osoba tak potężna jak Kylar Stern nie żyje, to zawsze jest gotowy zapła­cić, żeby zoba­czyć ciało na wła­sne oczy.

– Nie będzie żad­nego ciała! Już ci mówi­łam. Nie ma szansy, żeby dotarł do…

– Mamy powody wie­rzyć, że mu się udało. Przy­naj­mniej na krótko.

– Ale… ale, myśla­łam, że magia jasno­wi­dze­nia potwier­dziła, że Kylar był mar­twy. Jest mar­twy.

W przy­padku Kylara mię­dzy tymi ostat­nimi dwoma zda­niami ziała potężna cze­luść, ale Vi miała nadzieję, że sio­stra Ayayah tego nie dostrze­gła.

Ayayah Mega­nah nagle odwró­ciła wzrok.

– W porządku. Miał coś przy sobie, rze­komo przed­miot obda­rzony potężną magią. Mamy powody wie­rzyć, że przez cały czas go skry­wał. Wie­dzia­łaś o tym?

– Nie. Czyli chce­cie zna­leźć ten przed­miot. Nie obcho­dzi was tak naprawdę ciało.

Vi spo­strze­gła, że to prawda, ale sio­stra Ayayah nie zamie­rzała dać jej tej satys­fak­cji i przy­znać racji.

– Ale prze­cież cie­bie obcho­dzi, prawda? – odwark­nęła. – Możesz innym wma­wiać, co zechcesz, z nadzieją, że ci uwie­rzą, ale widzia­łam, jak na niego patrzy­łaś.

Tym razem Vi prze­ko­nała się, że z łatwo­ścią jest w sta­nie przy­brać bez­na­miętny wyraz twa­rzy, wyra­ża­jący czy­stą, sio­strzaną nie­na­wiść.

– Jeśli go znajdę, będę mogła go pocho­wać?

– Och, mała Viri­diano. Widzia­łaś Sio­stry przy­by­wa­jące ze wszyst­kich stron świata. Zwo­łano powszechny Synod, żeby omó­wić ali­ta­erań­ski bała­gan. Za trzy dni prze­gło­su­jemy, co teraz zro­bimy. Jako twoja prze­ło­żona będę usil­nie reko­men­do­wać, żeby nie pozwo­lono ci wziąć udziału w tej ani w żad­nej innej misji w naj­bliż­szych latach. Zatem twoje zada­nie zaczyna się i koń­czy z twoim tył­kiem roz­płasz­czo­nym na tym krze­śle. Zwa­żyw­szy, jak kata­stro­fal­nie zawa­li­łaś sprawę na pokła­dzie sztor­mo­statku, jeśli znowu nas zawie­dziesz, będzie to miało kon­se­kwen­cje dla two­jej pozy­cji w zako­nie. Masz trzy dni, Viri­diano – powie­działa sio­stra Ayayah z nie­przy­jem­nym uśmiesz­kiem. – A dzi­siej­szy liczy się jako pierw­szy.

Dzień pierwszy

Rozdział 3

Roz­dział 3

Wyścig z amne­stią

Cze­piam się ściany naj­wyż­szej wieży rezy­den­cji lorda Repha’ima pod rzę­dem zakra­to­wa­nych okien i cze­kam, aż straż­nik się ruszy.

Już skno­ci­łem tę robotę. Powi­nie­nem był wyco­fać się, kiedy tylko słowa „Anioł Nocy” padły z ust tam­tego dzie­ciaka. A już na pewno, kiedy nazwał mnie Kyla­rem Ster­nem. Nie ma dobrego powodu, żebym nie mógł zacze­kać i pod­jąć się zada­nia za mie­siąc, pół roku albo dwa lata.

Nie ma dobrego powodu, jeśli pomi­nąć dekret naj­wyż­szego króla.

Czarne ka’kari pokrywa mi skórę i ukrywa moją obec­ność przed wszyst­kimi, któ­rzy posłu­gują się magią. Powie­działo mi, że mogę wybrać nie­wi­dzial­ność dla zwy­kłych oczu albo nie­wi­dzial­ność dla magicz­nego wzroku, ale nie mogę mieć obu rze­czy naraz. Z dru­giej strony jest też moż­liwe, że ka’kari mnie okła­muje, żeby utrud­nić mi życie.

 J a   i   k ł a m s t w o ? 

Ze względu na obec­nych tu magów doko­na­łem wyboru. Teraz więc wci­skam się w ciemne kąty, zer­kam co pewien czas na straż­nika za oknem i na niebo.

Różane palce jutrzenki dra­pią już hory­zont po grzbie­cie.

Gdy­bym powie­dział, że jestem tu, żeby zabić kogoś dla mojego przy­ja­ciela naj­wyż­szego króla, to wyobra­ża­li­by­ście sobie, że wie­cie, co mam na myśli. Jed­nak to jest bar­dziej skom­pli­ko­wane. Trud­niej­sze. Mam nadzieję zabić kogoś bez roz­kazu, może nawet wbrew roz­ka­zom, ale na­dal zacho­wać przy­jaźń króla.

Jeśli zosta­wię w tym budynku tylko jed­nego mar­twego potwora, Logan może mi wyba­czy. Jeżeli zamor­duję tuzin męż­czyzn, bez względu na to, jak bar­dzo na to zasłu­gują, Logan mnie skre­śli. Pew­nie wyśle wła­snych ludzi, żeby mnie aresz­to­wali, a potem każe mnie stra­cić.

Czy roz­ka­załby zabić swo­jego naj­lep­szego przy­ja­ciela?

Powiedzmy tylko, że mam dobre powody, żeby uznać, że ow­szem.

Na­dal mogę prze­rwać tę robotę. Pod pew­nymi wzglę­dami dys­po­nuję nie­ogra­ni­czo­nym cza­sem.

Potworni ludzie zawsze mają mnó­stwo wro­gów i nikt nie może wiecz­nie żyć w sta­nie naj­wyż­szej czuj­no­ści. Tru­po­sze stają się nie­cier­pliwi. Przez jakiś czas się ukry­wają, ale w końcu zaczy­nają się nudzić i uznają, że nie­bez­pie­czeń­stwo minęło, więc wycho­dzą.

I wtedy wła­śnie mój mistrz ich zabija. To jest mądre podej­ście. Tak wła­śnie powi­nie­nem postą­pić.

Tyle że jeśli zdo­łam dokoń­czyć robotę tej nocy, to naj­wyż­szy król wciąż może mi to wyba­czyć. Jeżeli zała­twię to dziś w nocy, to na­dal będzie można uwie­rzyć, że nie sły­sza­łem o wiel­kiej amne­stii. Wyprze­dzi­łem posłań­ców, żeby dotrzeć tu przed nimi. Nie­stety herol­do­wie obwiesz­czą amne­stię z samego rana.

Jed­nakże tak naprawdę nie z tego powodu tu jestem i obaj dobrze to wiemy, prawda, hra­bio Drake?

Prawda jest taka, że nie potra­fię sobie odpu­ścić. Za późno już, żeby ura­to­wać moje przy­brane sio­stry. Nie jest jed­nak za późno, żeby się zemścić.

Chcia­łem powie­dzieć: wymie­rzyć spra­wie­dli­wość.

Pocie­ram oczy ręką. Nie spa­łem dobrze od mie­sięcy, od ostat­niej bitwy pod Czar­nym Wzgó­rzem, a przez ostat­nią noc czy dwie w ogóle nie zmru­ży­łem oka. Nie­do­brze. Mój Talent nie zdoła skom­pen­so­wać osła­bio­nego refleksu ani przy­tę­pio­nego osądu.

Wresz­cie straż­nik odcho­dzi. Patrzę na pręty w oknie. Ka’kari potrafi pożreć małe kawa­łeczki stali i prze­ciąć w ten spo­sób pręty, ale już jest prze­peł­nione mocą. To tak, jakby spró­bo­wać napeł­nić lampę ole­jową z peł­nym zbior­nicz­kiem: olej tylko wyleje się z lampy, a to nie jest roz­sądne, kiedy masz do czy­nie­nia z ogniem. Na tej samej zasa­dzie prze­cię­cie krat za pomocą ka’kari byłoby w tej chwili jak zapa­le­nie racy widocz­nej zarówno w zwy­kłym, jak i magicz­nym spek­trum.

Zer­kam w dół na dzie­dzi­niec. Mag – ten pomoc­nie nosi nie­bie­skie szaty – patro­luje teren. Mogę posłu­żyć się magią wewnątrz ciała, na przy­kład wzmoc­nić mię­śnie do skoku, i nie zostanę zauwa­żony, ale jeśli posłużę się nią na zewnątrz, to rów­nie dobrze mógł­bym poma­chać pochod­nią w ciem­no­ści. Może mag niczego nie zauważy, jeśli będę dosta­tecz­nie szybki. Jeśli wybiorę chwilę, kiedy się odwróci…

Nie, nie warto tak ryzy­ko­wać. Ktoś inny może mnie spo­strzec.

Pod­cią­gam się, żeby zer­k­nąć przez okno. Straż­nik na­dal się oddala, idzie do prze­ciw­le­głego okna i sto­ją­cego tam męż­czy­zny. Jeśli tam­ten odwróci się, żeby przy­wi­tać pod­cho­dzą­cego, kiedy będę wcho­dził przez okno, będzie po mnie.

Jest zwy­czaj­nie zbyt wiele par oczu, które mogą skie­ro­wać się na mnie, i zbyt wiele spo­so­bów, w jakie mogę się ujaw­nić, jeśli będę miał zwy­kłego pecha.

Trzeba zary­zy­ko­wać. No to jazda.

Czuję mro­wie­nie ka’kari na opusz­kach pal­ców, kiedy wchła­nia pot i łój, żeby mój chwyt był pew­niej­szy. Jak już wspo­mnia­łem, potrafi być bar­dzo pomocne, kiedy tylko zechce.

Zdo­bione kro­ksztyny pod­pie­rają wysta­jący poza lico wieży pła­ski dach nade mną. Żad­nej magii, na doda­tek okna i prze­wieszka ozna­czają, że moją naj­więk­szą szansą jest szybka seria dyna­micz­nych ruchów. Znowu jestem wdzięczny za lata spę­dzone bez Talentu. Sta­ra­jąc się nadą­żyć za moim mistrzem, musia­łem dobrze nauczyć się wspi­nać.

Jed­nakże w tam­tych latach wiele razy spa­dłem, żeby zawi­snąć na końcu liny, a ni­gdy nie pró­bo­wa­łem cze­goś rów­nie głu­piego jak teraz. I tym razem nie mam żad­nej liny, która by mnie ura­to­wała.

Wyobra­żam sobie wła­ściwe ruchy: szybki bieg po murze, skok z pół­ob­ro­tem, zła­pa­nie się gar­gulca pod prze­wieszką, obrót wokół niego, żeby sal­tem do tyłu wsko­czyć na dach.

Żaden pro­blem, nie? Dam radę.

Umrę.

Zer­kam do środka i widzę, że jeden ze straż­ni­ków wska­zuje kciu­kiem moje okno. Drugi zerka w tym kie­runku i kiwa głową. Któ­ryś z nich lada chwila tu podej­dzie.

Teraz!

Wzmoc­niony Talen­tem pod­cią­gam się na para­pet i prze­su­wam rękami po prę­tach w oknie, jakby to była dra­bina. Za nimi ruszają moje stopy, wspi­na­jąc się szybko. Odwra­cam głowę od ściany i ska­czę w pustkę.

Moje ciało obraca się w tej krót­kiej chwili, gdy nie ma żad­nego opar­cia i jest oto­czone tylko przez powie­trze. A potem dłońmi tra­fiam na wyba­łu­szone kamienne okrą­głe śle­pia gar­gulca wyrzeź­bio­nego na kro­kszty­nie nade mną. Obra­cam się wokół niego tak, jak akro­bata obró­ciłby ciało wokół słupa, żeby pęd cisnął mną w stronę budynku.

Kiedy jed­nak się pod­cią­gam, jedno z kamien­nych oczu odpada i zostaje mi w dłoni, psu­jąc moją tra­jek­to­rię.

Moje ciało leci w górę, ale nie dość wysoko i nie dość daleko w głąb dachu.

Kiedy koń­czę salto, ude­rzam w kamień kola­nami zamiast sto­pami i ląduję led­wie na kra­wę­dzi dachu. Zbyt szybko tracę pęd, a moje ciało osiąga ten przy­pra­wia­jący o mdło­ści moment w apo­geum skoku, kiedy prze­staje się wzno­sić.

Mój śro­dek cięż­ko­ści na­dal znaj­duje się poza kra­wę­dzią dachu.

Wycią­gam ręce do tyłu, żeby zła­pać się bla­nek po obu stro­nach prze­rwy, ale są za bar­dzo od sie­bie odda­lone. Nie ma szansy, żebym nie spadł.

Wtedy jed­nak roz­kła­dam sze­roko nogi, robię szpa­gat i zaha­czam jedną nogą o blankę, dzięki czemu zde­cy­do­waną więk­szość mojego cię­żaru utrzy­mują teraz moje pachwiny.

A potem, ponie­waż nie mam się czego zła­pać, zsu­wam się.

Powstrzy­muję upa­dek tylko dzięki temu, że łapię się brzegu dachu jedną ręką, a wycią­gniętą stopą zapie­ram o otwarty pysk gar­gulca, który led­wie wystaje spod prze­wieszki.

Przez kilka chwil led­wie mogę się ruszyć, z tru­dem nawet oddy­cham. Jest coś mistycz­nego w bólu w kro­czu. Można jed­nak nauczyć się go zno­sić i zro­bić to, co konieczne.

Chce­cie zgad­nąć, jak mój mistrz nauczył mnie igno­ro­wać tego typu ból?

Śmiało, zga­duj­cie, ponie­waż ja nie zamie­rzam o tym mówić.

Dzięki Talen­towi trzy­ma­nie się zim­nej, ziar­ni­stej ściany, dys­po­nu­jąc jed­nym sła­bym chwy­tem i jed­nym wątłym pod­par­ciem, jest moż­liwe, cho­ciaż nie­ła­twe. Zapie­ram się, a następ­nie pod­ska­kuję na jed­nej sto­pie, żeby drugą rękę prze­rzu­cić przez kra­wędź dachu. Potem to już kwe­stia pod­cią­gnię­cia się, o ile brzeg wieży wytrzyma.

Wytrzy­muje. Kla­pię ciężko na dach i tur­lam się z dala od brzegu. Naresz­cie bez­pieczny. Obra­cam się na bok i zwi­jam w pozy­cji pło­do­wej jak przy­stało na doro­słego męż­czy­znę.

 C o   z a   s z c z ę ś c i e ! 

– Szczę­ście? – udaje mi się wychry­pieć.

~ Oko gar­gulca, które ode­rwa­łeś, spa­dło w krzaki, a straż­nik aku­rat znaj­do­wał się dosta­tecz­nie daleko, żeby tego nie usły­szeć. ~

Mogę tylko jęk­nąć.

Ale ze mnie szczę­ściarz.

Led­wie wsta­łem i otrze­pa­łem ręce i tunikę, usły­sza­łem dobie­ga­jący z dołu krzyk:

– Stern! Kyla­rze Stern, wiem, że tu jesteś!

Świa­dom tego, że bełt kuszy albo magiczny wybuch mogą tylko cze­kać, żebym wysta­wił głowę na widok, zbli­żam się do kra­wę­dzi ostroż­nie, ale woła­jący męż­czy­zna nie zapla­no­wał zasadzki. Stoi na kry­tym patio nie­mal dokład­nie pode mną. To może być tylko sam lord Repha’im. Musi stać wci­śnięty mię­dzy ochro­nia­rzy, któ­rzy nie są zado­wo­leni z faktu, że wyszedł na zewnątrz, nie wspo­mi­na­jąc już o magach, bo widzę małe kule róż­no­barw­nego świa­tła wyla­tu­jące z patio, zni­ka­jące w cie­niach, polu­jące na mnie.

Zaraz powie, żebym wyszedł i wal­czył z nim jak męż­czy­zna.

– Stern! – krzy­czy znowu. Przy­cichł nieco, ale na­dal sły­szę go bez wysiłku. Jego głos należy do tych, które niosą się daleko. – Myślisz, że wiesz, jak to się skoń­czy. Mylisz się.

Jarzące się kule zata­czają ostat­nie kółko i zni­kają. Sły­szę, jak drzwi zamy­kają się z hukiem przy wtó­rze gło­śnego zgrzytu zwy­kłych i magicz­nych sztab wsu­wa­nych na swoje miej­sce.

Mylę się, co? – myślę sobie, prze­le­wa­jąc czarne ka’kari do dłoni. Chyba się wkrótce prze­ko­namy.

Wstaję i kiedy cała wieża bez­piecz­nie zasła­nia magię ka’kari przed oczami ludzi na dole, zwy­czaj­nie prze­ci­nam zamek w drzwiach.

Daję sobie chwilę na zebra­nie sił przed okrop­no­ścią tego, co mnie czeka.

Odpo­wie­dzial­ność spo­czywa tylko na mnie. Moja wina jest nie­zmie­rzona, nie­unik­niona, nie­wy­sło­wiona, ale nie spo­czywa tylko i wyłącz­nie na mnie. Ty i twoja rodzina przy­ję­li­ście mnie do swo­jego domu jak syna, hra­bio Drake. To moja wina, że moja sio­stra nie żyje. Jed­nak to nie ja zepchną­łem ją z bal­konu. Nie ja spro­fa­no­wa­łem jej ciało. Sam nie zapłacę za to, co się stało, ale tej nocy dopil­nuję, żeby zapła­cił ktoś inny.

Owi­jam wyci­sza­ją­cymi falami powie­trza zawiasy, żeby nie zaskrzy­piały, i zakra­dam się do środka, żeby zabić.

Rozdział 4

Roz­dział 4

Dogodny potwór

Wydaje się, że to mar­no­wa­nie wysiłku: wspiąć się na sam szczyt naj­wyż­szej wieży w posia­dło­ści tylko po to, żeby potem zejść aż do dobrze chro­nio­nej piw­nicy, prawda? Zwłasz­cza że w tej wieży jest mnó­stwo prze­wę­żeń, które z łatwo­ścią utrzy­małby jeden zdy­scy­pli­no­wany straż­nik, już nie wspo­mi­na­jąc o magu.

W tej wieży lord Repha’im roz­sta­wił straże co kilka pozio­mów. Roz­mie­ścił takie dru­żyny na każ­dej moż­li­wej tra­sie pro­wa­dzą­cej do jego sank­tu­arium. W co naj­mniej pię­ciu z tych dru­żyn straż­ni­kowi towa­rzy­szy mag.

To mnó­stwo magów jak na nowego lorda zni­kąd. A wszy­scy oni, zarówno straż­nicy, jak i mago­wie, są teraz w naj­wyż­szym sta­nie goto­wo­ści. Zupeł­nie jakby ten czło­wiek, poza tym, że jest bogaty, był na doda­tek bystry i ostrożny. Jakby nie chciał umrzeć.

Nic nie szko­dzi. Obrona lorda Repha’ima nie będzie sta­no­wiła pro­blemu. Uczy­łem się na sie­pa­cza. A to ozna­cza, że jestem superza­bójcą, który potrafi cho­dzić po ścia­nach, zabija, kogo zechce, i znika, zanim zwłoki ude­rzą o zie­mię, prawda?

Ach, racja. Wynaj­mo­wa­łeś sie­pa­czy, zanim mnie przy­gar­ną­łeś, prawda, hra­bio Drake? Zanim się zmie­ni­łeś.

Dwoje drzwi pro­wa­dzi z wąskiej cen­tral­nej klatki scho­do­wej do apar­ta­men­tów na naj­wyż­szym pozio­mie wieży: wej­ście dla służby i ele­gant­sze drzwi dla lorda lub jego gości. Waham się w ciem­no­ści, zasta­na­wia­jąc się, jak dźwięk będzie się niósł w dół krę­co­nych scho­dów.

Nie­wiele wiem na temat lorda Repha’ima, ale wiem mnó­stwo na temat Cena­rii. Dora­sta­łem w slum­sach, a tutej­sze dwory są rów­nie bez­względne i nie­wiele czyst­sze. Nikt nie przy­bywa do Cena­rii, jeśli nie chce się pobru­dzić. A już na pewno nikt tu nie przy­bywa i nie wzbo­gaca się szybko, o ile nie jest bar­dzo dobry w byciu bar­dzo złym.

Może­cie więc nazwać mnie cyni­kiem, ale idę o zakład, że lord Repha’im nie ma czy­stego sumie­nia.

Oczy­wi­ście tak naprawdę to on w ogóle nie ma sumie­nia, ale wie­cie, co mam na myśli.

Na pozio­mie poni­żej mnie urzą­dzono swego rodzaju salon podzie­lony na dwie czę­ści wyso­kimi rega­łami na książki, z wiel­kimi oknami z wido­kiem na mia­sto po obu stro­nach. Już wcze­śniej pod­czas wspi­naczki odno­to­wa­łem, że sta­cjo­nują tam straż­nik z magiem, ale nie zauwa­ży­łem, że spi­ralne schody koń­czą się tam i zaczy­nają po dru­giej stro­nie pokoju.

To naprawdę świad­czy o wręcz dener­wu­ją­cym pozio­mie para­noi. Jeśli twoi wro­go­wie zajęli cały zamek z wyjąt­kiem naj­wyż­szej wieży, to i tak już prze­gra­łeś. Jed­nak pomi­ja­jąc nie­wy­godę tego roz­wią­za­nia dla mnie, ozna­cza ono zapewne, że mam rację.

Nie zabi­łem dzie­ciaka zaraz po tym, jak wska­zał mi drogę wej­ścia do posia­dło­ści, nie dla­tego, że jestem miłym czło­wie­kiem, ale ponie­waż jestem cyni­kiem. Nie mia­łem czasu, by dosta­tecz­nie dobrze przy­go­to­wać się przed tą robotą, więc zało­ży­łem kilka rze­czy z góry: zbru­kany ary­sto­krata, nie­czy­ste sumie­nie, strach, ostroż­ność, ego­ty­sta.

Doda­łem to wszystko i uzna­łem, że taki ary­sto­krata zafun­do­wał sobie bez­pieczny pokój nie­mal nie do sfor­so­wa­nia.

Widzi­cie jed­nak, to nie jest pro­blem. To jest roz­wią­za­nie.

Zabójca wła­muje się do sil­nie ufor­ty­fi­ko­wa­nej posia­dło­ści – i co wtedy? Wszy­scy gro­ma­dzą się wokół szefa, bo wszy­scy zakła­dają, że zabójca przy­szedł zabić szefa.

I w tym wypadku wszy­scy się mylą.

Alarm skie­ro­wał pra­wie wszyst­kich straż­ni­ków na swoje miej­sca, z któ­rych mogą chro­nić czło­wieka, który w ogóle mnie nie inte­re­suje.

Lord Repha’im pew­nie zasłu­guje na śmierć. Nie wiem. Nie przy­sze­dłem tu po niego. Zja­wi­łem się, żeby zabić jed­nego z jego gości. Tego, który – jak uwa­żam – znaj­duje się w tym pokoju.

Jeśli Repha’im jest dobrym czło­wie­kiem, to pew­nie zabrał swo­ich gości razem ze sobą do zabez­pie­czo­nego pokoju. Jeśli jest złym, to zosta­wił ich na pastwę losu. Może dał im jed­nego, dwóch straż­ni­ków. Takich jak ta dwójka w salo­nie.

To jest nie­pewny ele­ment w tej ukła­dance, bo nie znam Repha’ima. Mój mistrz ni­gdy nie zary­zy­ko­wałby w podobny spo­sób. Jed­nak ja? W tej chwili? Muszę.

Fakt, że na­dal są tu straż­nicy, pod­po­wiada mi, że pew­nie mam rację. To, że ich nie odwo­łano, suge­ruje, że coś cen­nego kryje się w apar­ta­men­tach na górze. Coś – albo ktoś, mam nadzieję.

Wła­ma­nie do apar­ta­mentu może wią­zać się z hała­sem. To, co zro­bię potem w środku, nie­wąt­pli­wie będzie gło­śne, więc naj­pierw muszę zająć się tą dwójką.

Nie zabiję ich. Żad­nych rzezi przez wzgląd na Logana. Ręka mi się trzę­sie. Mru­gam pod wpły­wem tego nagłego przy­po­mnie­nia o swoim wyczer­pa­niu.

Sły­szę, jak męż­czyźni roz­ma­wiają, ale nie rozu­miem żad­nych słów. To zna­czy, że zaraz zamie­nią się poste­run­kami, cho­ciaż stra­ci­łem poczu­cie czasu i nie wiem, ile go minęło, odkąd wspi­na­łem się obok okna. Mój mistrz Durzo wie­działby dokład­nie, kogo teraz zoba­czy. Wie­działby także, w jaki spo­sób straż­nicy powinni pod­nieść alarm – czy to będzie coś tak zwy­czaj­nego jak gwiz­dek, czy coś rów­nie skom­pli­ko­wa­nego jak magiczna flara, jaką można uru­cho­mić na tuzin róż­nych spo­so­bów, z któ­rych parę jest bar­dzo trudno powstrzy­mać.

Ta robota coraz bar­dziej wygląda na potworną pomyłkę.

Nawet teraz mogę się jesz­cze wyco­fać.

Jed­nakże tu jest Tru­dana Jadwin. Jej zdrada nie poru­sza mnie tak bar­dzo jak fakt, że poma­gała tym, któ­rzy zamor­do­wali moją przy­braną sio­strę Mag­da­lyn, i wyko­rzy­stała jej ciało do cze­goś, co nazywa „sztuką” – zamie­niła je w posąg z nie­ule­ga­ją­cych roz­kła­dowi zwłok, który wygląda jak żywy, i wysta­wiła go na widok publiczny ku maka­brycz­nej ucie­sze innych.

Jeśli się wyco­fam, duches­sie ujdzie to na sucho. Jej zbrod­nie zostaną wyba­czone w ramach ogło­szo­nej po woj­nie przez naj­wyż­szego króla Logana amne­stii. Ukry­wała się od ostat­niej bitwy, ale po dzi­siej­szym dniu będzie mogła wyjść z tej wieży i powró­cić na łono spo­łe­czeń­stwa. I to by­naj­mniej nie na jego dno – od razu wsko­czy w rejony bli­sko samego szczytu.

Nie pozwolę na to. Rozu­miesz to, hra­bio Drake, prawda? Myśl o tym, że wybie­rzesz się na dwór i zoba­czysz ją, jak się śmieje i pije wino z przy­ja­ciółmi? Ona należy do tych ludzi, któ­rzy będą szu­kali spo­tka­nia z tobą; będzie się cheł­pić, wie­dząc, że przy­się­ga­łeś nie sto­so­wać prze­mocy.

Rozu­miem, dla­czego porzu­ci­łeś prze­moc, ale świat potrze­buje ludzi goto­wych na noc wil­ko­łaka, któ­rzy będą bro­dzić we krwi, żeby powstrzy­mać zło. Ludzi takich jak ja.

Zdej­muję pas z bro­nią i ple­cak, cho­wam je na scho­dach. Otwie­ram dwie puszki. Naj­pierw nakła­dam ochronną war­stwę tłusz­czu na palce, a potem nabie­ram dwie dawki tru­ci­zny pozba­wia­ją­cej przy­tom­no­ści. Każę ka’kari wsiąk­nąć w moją skórę i zostaję nagi.

Waham się chwilę w cie­niach na scho­dach. Zeszłej nocy wyda­wało mi się, że to cał­kiem dobry pomysł.

Widzę, że męż­czy­zna po mojej stro­nie salonu to mag, więc wzy­wam ka’kari, żeby na wszelki wypa­dek ukryło mój Talent przed jego wzro­kiem.

– Pssst – syczę.

Męż­czy­zna stoi przy oknach i patrzy na świt nad­cią­ga­jący nad mia­sto. Jest znacz­nie więk­szy, niż mi się wyda­wało. Będę musiał poświę­cić na niego obie dawki.

Jakim cudem prze­ga­pi­łem coś takiego?!

– Pssst! – odzy­wam się gło­śniej. Gar­bię się i krzy­żuję ręce, żeby zakryć swoją nagość. Wszystko we mnie świad­czy o bez­bron­no­ści.

Odwraca się.

– Co jest, u…?

Macham na niego jedną ręką, zawsty­dzony.

– Dan­nil? – odzywa się, ale nie­zbyt gło­śno. To musi być imię dru­giego straż­nika.

Kręcę głową, jakby zakło­po­tany swoją nago­ścią, bła­gal­nie.

Pod­cho­dzi do mnie.

– Co tu robisz? – pyta nie­zbyt cicho.

– Ciszej, pro­szę – mówię. – Stracę pracę, jeśli mój mistrz się dowie. Pró­bo­wa­łem wydo­stać się stąd, odkąd pod­nie­siono alarm.

– Co tu robisz? – powta­rza, mru­żąc oczy. Trzyma deli­katną szklaną bańkę w pra­wej ręce, naci­ska­jąc ją wiel­kim kciu­kiem.

– Byłem w nocy… z… no wiesz… – Kiwam głową w stronę scho­dów. Tru­dana Jadwin sły­nie z kolo­sal­nego ape­tytu sek­su­al­nego i z tego, że naj­chęt­niej wybiera sobie męż­czyzn o połowę od niej młod­szych, czyli takich w moim wieku. – Kiedy roz­legł się alarm, wyko­pała mnie ze swo­ich kom­nat! Nie chce mnie wpu­ścić z powro­tem. A tam jest moje ubra­nie!

Męż­czy­zna par­ska. Widzę, że ucho­dzi z niego całe napię­cie. Led­wie powstrzy­muje śmiech.

– Bła­gam! – szep­czę. Mag nosi ręka­wiczki. Ma bar­dzo nie­wiele odsło­nię­tej skóry, którą mógł­bym potrak­to­wać tru­ci­zną kon­tak­tową. – Musisz mi pomóc. Masz poję­cie, jak poni­ża­jące rze­czy kazała mi robić minio­nej nocy? Co mi zro­biła? Spę­dzę resztę tygo­dnia w wan­nie, pró­bu­jąc zmyć z sie­bie… fuj! A jeśli jesz­cze na doda­tek stracę pracę? Bła­gam, panie.

Padam przed nim na kolana i wycią­gam ręce, żeby ująć jego dłoń. Roz­sma­ro­wuję tru­ci­znę kon­tak­tową na zewnętrz­nej i wewnętrz­nej stro­nie jego nad­garstka, a potem bła­gal­nie ści­skam mu rękę obiema dłońmi, żeby nie wyczuł niczego podej­rza­nego.

To stara sztuczka kie­szon­kow­ców. Łatwo wyczuć jedno dotknię­cie, ale prze­lotny, krótki dotyk może umknąć zmy­słom, jeśli zagłu­szy go moc­niej­szy, bar­dziej zde­cy­do­wany dotyk tuż przed lub zaraz po.

– Dan­nil! – woła gło­śniej, roz­ba­wiony. – Chodź to zoba­czyć!

– Och, daj spo­kój – jęczę, na­dal klę­cząc. – Naprawdę?

Zabiera rękę z nie­sma­kiem i chowa szklane urzą­dze­nie alar­mowe.

– Powi­nie­neś wie­dzieć, że nie należy zada­wać się z lep­szymi od sie­bie, chłop­cze.

A potem mruga.

– Co jest? – pyta straż­nik po dru­giej stro­nie.

Wielki mag znowu mruga i się zata­cza.

Staję za nim i ude­rzam go pię­ściami pod kolana.

Pada w moje wycią­gnięte ramiona, a ja go przy­du­szam, żeby na pewno pozo­stał cicho. Wiot­czeje, więc natych­miast go wypusz­czam. Nie mogę zbyt długo odci­nać dopływu krwi do głowy, bo to może skoń­czyć się śmier­cią, a poza tym chcę, żeby tru­ci­zna dotarła do mózgu.

Robię salto nad niskim rega­łem, kiedy wycho­dzi zza niego straż­nik.

Wyobra­żam sobie, że ostat­nie, czego się spo­dzie­wał, to nagi męż­czy­zna, który ska­cze w powie­trze. Roz­trą­cam mu ręce sze­roko na boki, prawą dło­nią tra­fiam go w ramię, lewą tuż pod prawą pachę, nie tam, gdzie pla­no­wa­łem. Udaje mi się jed­nak ścią­gnąć jego głowę w dół, a ponie­waż spa­dam na niego całym cię­ża­rem, obaj padamy na pod­łogę. Ude­rzam w nią ręką, żeby amor­ty­zo­wać upa­dek, a on ląduje nade mną na czwo­ra­kach. Udaje mu się wstać, gdy opla­tam go nogami; ma nadzieję, że mnie unie­sie i ciśnie mną o pod­łogę. Ja jed­nak blo­kuję mu piętę, kiedy pró­buje zła­pać rów­no­wagę, dźwi­ga­jąc cię­żar nas obu.

Potyka się, upada na tyłek, a ja zaci­skam nogi wokół jego głowy. I to wszystko.

Od chwili, kiedy mnie zoba­czył, zaczął wal­czyć i padł nie­przy­tomny, minęło mniej czasu, niż potrzeba na poli­cze­nie do dzie­się­ciu. Nawet nie przy­szło mu do głowy, żeby posłu­żyć się swoją naj­groź­niej­szą bro­nią: gło­sem.

Wypusz­czam go szybko. Zbyt łatwo można zabić czło­wieka nie­chcący. Zabie­ram mu broń i znaj­duję w jego kie­szeni włącz­nik magicz­nego alarmu, a potem przy­wo­łuję ka’kari na skórę, żeby znowu odziało mnie jako Anioła Nocy. Nie spo­sób powie­dzieć, jak długo przy­du­szony czło­wiek pozo­sta­nie nie­przy­tomny.

W tym przy­padku zde­cy­do­wa­nie nie dość długo. Zamiast zamru­gać powie­kami, dając znać, że przy­tom­nieje, otwiera oczy gwał­tow­nie i cał­ko­wi­cie.

Nie taki był plan. Nie chcę tego, ale coś – może bli­skość naszych twa­rzy, może strach w jego oczach – w każ­dym razie coś uru­cha­mia moje moce. Anioł Nocy – czym­kol­wiek, u dia­bła, jest, czym­kol­wiek, u dia­bła, ja teraz jestem – może cza­sem spo­strzec zbrod­nie czło­wieka w jego oczach jak nie­usu­walną plamę bez­po­śred­nio na jego duszy. Nikt inny jej nie zoba­czy. Ja nie mogę jej nie zauwa­żyć.

Szybko odwra­cam wzrok. Wcale nie mia­łem takiego zamiaru, ale poko­nuję dzie­lącą nas prze­strzeń, przy­szpi­lam go kola­nem, obra­cam mu głowę jedną ręką, drugą wycią­gam ostrze i jestem gotowy do zada­nia osta­tecz­nego ciosu. Zaci­skam szczęki, szcze­rzę zęby, maska Anioła Nocy osła­nia moją twarz, dym wylewa mi się z oczu jak nie­bie­skie pło­mie­nie potę­pie­nia.

Prze­su­wam wzrok i oglą­dam jego libe­rię. Jakimś cudem wcze­śniej to prze­ga­pi­łem.

Nie nosi herbu Repha’ima. Obaj męż­czyźni noszą barwy Jadwin. Ten brał udział w porwa­niu Mags i… nie wiem, w czym jesz­cze. Odwró­ci­łem wzrok, kiedy tylko zoba­czy­łem, jak ją pobił.

Nie mogę go zabić.

Nie mogę!

– Mag­da­lyn Drake – war­czę do męż­czy­zny pod sobą.

Moja maska Anioła Nocy jest zro­biona z ka’kari, tak samo jak reszta mojego stroju, jed­nak zamiast przy­wie­rać cia­sno do rysów twa­rzy, przed­sta­wia zło­wiesz­czo puste obli­cze spra­wie­dli­wo­ści. Usta to led­wie suge­stia gry­masu, oczy są zasło­nięte, cza­sem wypeł­niają się ilu­zo­rycz­nym nie­bie­skim bla­skiem dla cie­kaw­skich, ale teraz za sprawą odru­chu zapa­lają się czer­wo­nym ogniem, ułudny dym bucha z pie­kiel­nych pło­mieni cze­ka­ją­cych na potę­pień­ców.

– Ni­gdy jej nawet nie tkną­łem!

To jest kłam­stwo, ale led­wie to powie, widzę, że on nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Zapo­mniał, że ją pobił?

Moje moce cza­sem mi to robią – przed­sta­wiają pozor­nie sprzeczne infor­ma­cje. Pew­nie mówiąc „ni­gdy jej nie tkną­łem”, ma na myśli to, że jej nie zgwał­cił. Jed­no­cze­śnie widzia­łem w jego oczach, jak zła­pał ją za pierś i ją wykrę­cił, jak śmiał się z jej bólu i prze­ra­że­nia, gdy krzyk­nęła w oba­wie, co zrobi potem. Ale jej nie zgwał­cił. Nie miał w sobie takiego głodu…

Nie mogę tego robić. Nie mogę go osą­dzać. Nie tu. Nie teraz. Nie mogę ryzy­ko­wać, że zacznę grze­bać zbyt głę­boko. Wiem, że jeśli zoba­czę pew­nego rodzaju winę, to zabiję go wbrew wszyst­kiemu, zapo­mi­na­jąc o kon­se­kwen­cjach.

– Co jest, u dia­bła, z two­imi oczami? – pyta, wier­cąc się pode mną.

Pod­no­szę wzrok i patrzę mu w oczy.

Ten czło­wiek uwiel­bia zastra­szać, uwiel­bia krzyw­dzić. Jedyna muzyka, jaka go poru­sza, to per­ku­sja cio­sów wymie­rzo­nych w ciało, nara­sta­jące okrzyki bólu; odwró­cony wzrok upo­ko­rzo­nych poru­sza go tak jak wsty­dliwe prze­ko­ma­rza­nie się, a łzy są lep­sze od…

Zmu­szam się, żeby patrzeć na jego gar­dło zamiast w oczy. Drżę, napi­nam ciało, kiedy chęć uprząt­nię­cia tego… śmie­cia nara­sta.

W ogóle się mnie nie boi, ale byłoby błę­dem uznać go za odważ­nego. Widuję strach w swoim fachu, dobrze go znam. Tak jak wszystko inne, tak i strach może się zepsuć i wypa­czyć na tym świe­cie. Nie­któ­rzy ludzie nie rozu­mieją stra­chu, nie czują go. Można by uznać, że to dar. Nie­prawda. We wła­ści­wym miej­scu wła­śnie strach jest darem. Strach to dowód ist­nie­nia duszy, świad­czy o tym, że czło­wiek coś ceni. Taki czło­wiek jak ten będzie ci kła­mał pro­sto w oczy, nie dla­tego, że jest cwany, tylko dla­tego, że się nie boi, że przy­ła­piesz go na kłam­stwie. Albo nie rozu­mie kon­se­kwen­cji, albo nie potrafi się nimi prze­jąć.

Teraz, kiedy już wiem, z czym mam do czy­nie­nia, staję się zimny.

– Potra­fisz pisać? – pytam, roz­ci­na­jąc mu rękaw od nad­garstka po ramię cienką, ostrą klingą.

– Czy co potra­fię? – pyta zdu­miony, kiedy odci­nam mu rękaw.

– Pisać. Litery, czło­wieku. Znasz litery?

– Skądże, nie umiem pisać. Wyglą­dam na takiego gład­kiego wypierdka, co niu­cha książki jak ty?

– Świet­nie – mówię. – Więc ujdziesz z życiem.

Zwi­jam rękaw.

– Gdzie ujdę?

– Nie zdo­łasz im powie­dzieć nic wię­cej na mój temat, niż już wie­dzą.

– Że co?

Cho­wam mój deli­katny nóż i zabie­ram broń straż­ni­kowi: sze­ro­kie, cięż­kie ostrze.

– Nie masz jaj, żeby mnie zabić – mówi. – Bo już byś to zro­bił. Myślisz, że tak mnie nastra­szysz, że nic nie powiem?

Kręcę głową i znowu odwra­cam wzrok. Może uzna, że tracę odwagę.

– Co mnie powstrzyma przed powie­dze­niem im wszyst­kiego, hm? – dopy­tuje się.

– Nie to.

Z gwał­tow­no­ścią, jakiej się nie spo­dziewa, łapię go za rękę, pro­stuję ją i jego wła­snym cięż­kim ostrzem odci­nam mu dłoń.

Zanim krzyk­nie, ja już trzy­mam zwi­nięty rękaw, żeby go nim zakne­blo­wać i stłu­mić okrzyk, a potem wrzask, który mu się wyrywa, kiedy ka’kari pło­nie czer­wie­nią i przy­pala kikut, żeby gość się nie wykrwa­wił. Cuch­nie jak… Cóż, nie potrze­bu­je­cie takich szcze­gó­łów, żeby wam się obi­jały póź­niej po gło­wie.

– Byłeś czło­wie­kiem, który żeruje na sła­bych, więc ska­zuję cię na sła­bość – mówię. – Prze­trwasz tylko dzięki współ­czu­ciu innych albo w ogóle nie prze­ży­jesz. Jed­nakże ludzie współ­czu­jący to ludzie nara­żeni na zra­nie­nie, a nie wypusz­czę cię jak wilka mię­dzy owce. Dla­tego odbiorę ci zdol­ność krzyw­dze­nia innych.

***

W porządku, wró­ci­łem tu póź­niej. Zda­łem sobie sprawę, że zanim pójdę dalej, powin­ni­śmy pew­nie poroz­ma­wiać o naszej umo­wie.

Tak, o two­jej i mojej, słu­cha­czu, czy­tel­niku, czy kim tam jesteś. Oka­zuje się, że to nie będzie pry­watna opo­wieść tylko dla uszu hra­biego Drake’a, tak jak począt­kowo pla­no­wa­łem, więc musisz zro­zu­mieć kilka rze­czy.

Przy paru oka­zjach, kiedy zapro­po­no­wa­łem, że opo­wiem część mojej histo­rii, ludzie zawsze mówili, że chcą poznać całość.

Nie, wcale tego nie chcą. Nie tak naprawdę. I ty także tego nie chcesz.

Ej, ja to rozu­miem: słu­chasz płat­nego zabójcy, jak opo­wiada swoją histo­rię, więc spo­dzie­wasz się histo­rii płat­nego zabójcy, nie? Może zaczy­nasz od pyta­nia, które uwiel­bia każdy, kto kie­dy­kol­wiek zabił: „Jakie to uczu­cie, zabić czło­wieka?”.

Jakby zabi­ja­nie zawsze wywo­ły­wało takie samo uczu­cie. Jakby zabi­ja­nie czło­wieka zawsze wywo­ły­wało jakieś uczu­cia.

Rozu­miem jed­nak, może naprawdę wie­rzysz, że jesteś inny, że to prze­łkniesz, że naprawdę możesz usły­szeć wszystko.

Cóż, nie ufam ci. Zechcesz usły­szeć kilka dodat­ko­wych krwa­wych szcze­gó­łów, kiedy moi tru­po­sze będą wyjąt­kowo źli. Jed­nak kiedy przy oka­zji zabiję jakie­goś nie­szczę­śnika pró­bu­ją­cego zaro­bić na kawa­łek mięsa dla dzieci raz w tygo­dniu, słu­żąc dobremu czło­wie­kowi, który służy dobremu czło­wie­kowi, który służy złemu czło­wie­kowi, któ­rego mam zabić, to będziesz życzyć sobie dla niego szyb­kiej, łatwej śmierci. Zga­dza się?

Tak jakby świat dzia­łał w taki spo­sób.

Jeśli chcesz się dobrze poczuć z tym, co robię, to schrza­niaj stąd. Jeśli jesteś tu po to, żeby roz­ko­szo­wać się mor­der­stwami z dru­giej ręki, to wynoś się i idź porząd­nie przyj­rzeć się swo­jemu odbi­ciu w lustrze, przy­ja­cielu.

Jeżeli jed­nak naprawdę cie­kawi cię to, co robię? To rozu­miem. Sam swego czasu odczu­wa­łem tę cie­ka­wość. Byłem jed­nak smar­ka­czem. Nie mia­łem dość rozumu.

To powie­dziaw­szy… Jeśli masz w miarę mocny żołą­dek, możesz mi zaufać. Powiem ci wszystko, co musisz wie­dzieć, żeby zro­zu­mieć, jak wylą­do­wa­łem na tej kra­wę­dzi prze­pa­ści o krok od… od tego, co zamie­rzam zro­bić.

Ale wszystko, co wykra­cza poza szcze­góły konieczne dla odma­lo­wa­nia kla­row­nego obrazu? To ja zade­cy­duję, ile musisz usły­szeć na temat okrop­no­ści. Jeśli to ci się nie podoba, mój panie, moja pani, czy kim, u dia­bła, jesteś, możesz prze­stać słu­chać w tej chwili. Albo prze­stań czy­tać, jeśli moje słowa tra­fią kie­dyś na stro­nice książki. Uwierz mi, powiem ci dosta­tecz­nie dużo, żeby nasy­cić twoją cie­ka­wość i nieco wię­cej, a kiedy zrobi się zbyt bru­tal­nie – a zrobi się – to powiem ci, kiedy odwró­cić wzrok.

Dość tych prze­ryw­ni­ków. Wra­cajmy do Dan­nila i nie­zbęd­nej jatki.

***

Reszta tego nie-mordu nie jest godna uwagi. Dość powie­dzieć, że męż­czy­zna szybko traci przy­tom­ność.

Teraz patrzę przez chwilę na ścinki, które roz­rzu­ci­łem po sali jak nasto­la­tek roz­rzu­ca­jący ubra­nia po swo­jej sypialni.

To nie w porządku zosta­wiać tu taką jatkę, więc zbie­ram jego oczy, ręce i przed­nią część każ­dej stopy (uzna­łem, że powi­nien móc stać, ale nie bie­gać albo kopać). Jed­nak za nic na świe­cie nie mogę zna­leźć języka.

Gdzie, u dia­bła, podziewa się ten prze­klęty ozór?

Pod­daję się. Jego przy­ja­ciel mag nie pozo­sta­nie wiecz­nie nie­przy­tomny, a jeśli obu­dzi się, kiedy tu będę, to przy­spo­rzy mi znacz­nie wię­cej trud­no­ści. Posta­na­wiam zająć się moim głów­nym celem.

Mój wzrok pada na sto­sik czę­ści ciała. Zamie­rza­łem wszyst­kie skru­pu­lat­nie poskła­dać, jak sto­larz, który zamiata tro­ciny, albo kucharz sprzą­ta­jący kuch­nię po pracy.

Nie­stety schludny stos spra­wia inne wra­że­nie. Przy­pa­li­łem rany, ale nie końce odcię­tych czę­ści. Mam tu więc stos zakrwa­wio­nych strzę­pów. Naprawdę nie chcę, żeby zabrzmiało to maka­brycz­nie, ale co można zro­bić z gał­kami ocznymi?

Skie­ro­wać je w prze­ciwne strony, żeby wyglą­dały jak roz­bieżny zez? To nie­sto­sowne. Ku sobie, żeby wyglą­dały na zez zbieżny? Jesz­cze gorzej. Obie mają patrzeć w lewo, ku jego nie­przy­tom­nemu ciału, jakby spo­glą­dał sam na sie­bie? Czy w drugą stronę, jakby zawsty­dzony nie chciał na sie­bie patrzeć? „O rety, zapo­dzia­łem gdzieś oczy! Jakie to żenu­jące!”.

Robię, co mogę, a potem przy­kry­wam wszystko jego chu­s­teczką.

Sma­ruję Dan­nila resztką tru­ci­zny usy­pia­ją­cej i wycho­dzę.

Ach, do dia­bła. Nie powi­nie­nem był wymie­niać jego imie­nia. Nie potrze­bu­je­cie go pamię­tać. Nie pojawi się wię­cej, w każ­dym razie do tej pory się nie poja­wił, a ja nie wyobra­żam sobie kaleki, jak kica na szczyt tej góry. Jed­nak wymie­nia­jąc jego imię, spra­wi­łem, że ten łaj­dak stał się dla was osobą, prawda?

Nie współ­czuj­cie mu. Nie powie­dzia­łem wam nawet połowy tego, co widzia­łem w jego oczach.

W każ­dym razie następ­nym razem pominę nie­istotne szcze­góły. Odpuść­cie mi tro­chę, jestem nowy w tym opo­wia­da­niu wszyst­kiego na bie­żąco. W końcu nabiorę wprawy.

Praw­do­po­dob­nie.

Pod­cho­dzę do ele­ganc­kich drzwi i pukam.

– Lady Jadwin?! – wołam jak praw­dziwy dżen­tel­men, który przy­szedł z wizytą.

– Kto tam? – odpo­wiada kobieta. Mimo gru­bego drewna tłu­mią­cego dźwięk sły­szę drże­nie w jej noso­wym gło­sie.

– Kylar Stern. Przy­sze­dłem cię zabić. To zaj­mie tylko chwilkę.

Rozdział 5

Roz­dział 5

Śmierć i artystka

Wystar­czy poob­ser­wo­wać uważ­nie, a ludzie na każ­dym kroku zaczną was zaska­ki­wać tym, jacy są głupi. Nie­stety Tru­dana Jadwin nie otwo­rzyła mi drzwi.

Wzdy­cham i otwie­ram je klu­czem zabra­nym straż­ni­kowi. Ary­sto­kraci czę­sto są tak ode­rwani od życia, że ich zda­niem fakt, iż inni robią za nich różne rze­czy, świad­czy o ich wła­snej waż­no­ści, a Tru­dana Jadwin wie­lo­krot­nie dowio­dła, że jest ary­sto­kratką naj­gor­szego sortu. Na­dal jed­nak zakła­dam, że ona także ma jedną z tych szkla­nych kulek, które uru­cha­miają alarm.

Kiedy zamek otwiera się ze szczę­kiem, sły­szę, jak Tru­dana krzy­czy. Musiała sobie już zdać sprawę, że ist­nieje tylko kilka spo­so­bów, w jaki mogłem zdo­być ten klucz, a dla niej żadna z tych moż­li­wo­ści nie jest dobrą nowiną.

Na wypa­dek gdyby miała kuszę albo cichego, uzbro­jo­nego towa­rzy­sza, scho­dzę z linii strzału, kiedy prze­krę­cam klamkę na wyso­ko­ści ramie­nia i popy­cham drzwi.

Są zary­glo­wane.

Tru­dana śmieje się pogar­dli­wie.

– Stern? – pyta, sto­jąc teraz dokład­nie po dru­giej stro­nie drzwi. – Biedny krewny Logana Gyre z pro­win­cji? Ten, co nosi ohydne ubra­nia?

Ach. Krzyk był dla żar­tów. Pod­pusz­czała mnie, żeby teraz wykpić.

– Nie jestem jego krew­nym – odpo­wia­dam. – Jedy­nie przy­ja­cie­lem. Przy­ja­cie­lem, który przy­wią­zuje naj­mniej­szą wagę do mody, a naj­więk­szą do…

Ka’kari roz­lewa się kałużą jak opa­li­zu­jący czarny olej w mojej dłoni i prze­pływa przez szcze­linę w drzwiach, zamie­nia­jąc się w cie­niutki łom. Uno­szę je i opusz­czam kilka razy, aż w nagrodę sły­szę, jak blo­ku­jąca drzwi drew­niana sztaba po dru­giej stro­nie spada z hukiem na pod­łogę.

– …pie­lę­gno­wa­nia uraz – koń­czę poiry­to­wany.

Wyobra­ża­łem sobie, że to zabrzmi o wiele bar­dziej zło­wiesz­czo.

Cóż, może póź­niej to napra­wię.

Popy­cham drzwi stopą.

Roz­lega się brzęk kuszy, pra­wie nakła­da­jący się na odgłos towa­rzy­szący beł­towi, który wbija się w drewno. Nie był to bar­dziej prze­ni­kliwy brzęk żelaza ude­rza­ją­cego o kamień klatki scho­do­wej za moimi ple­cami, tak jak się spo­dzie­wa­łem.

Tru­dana nie była w sta­nie tra­fić nawet w cel wiel­ko­ści otwar­tych drzwi z odle­gło­ści – wyglą­dam zza drzwi z nie­do­wie­rza­niem – sied­miu kro­ków?!

Lady Jadwin cofa się, wytrzesz­cza oczy prze­ra­żona, kusza zwisa bez­wład­nie w jej rękach. Nie pró­buje prze­ła­do­wać broni. Pew­nie nawet tego nie potrafi. Potyka się o sto­łek i pada na jedną z licz­nych szta­lug roz­sta­wio­nych na obwo­dzie pokoju. Jej dzieła sztuki zapeł­niają jesz­cze więk­szą prze­strzeń: szki­cow­niki wypeł­nione rysun­kami walają się na każ­dym biurku i stołku, cztery war­stwy płó­cien opie­rają się o wszyst­kie ściany, jeden kąt jest zasłany pyłem mar­mu­ro­wym i narzę­dziami kamie­niar­skimi.

Nikogo wię­cej tu nie widać.

To jed­nak może być pułapka. Tracę kilka bez­cen­nych sekund, żeby się upew­nić, że jed­nak nie jest pułapką.

– Patrz, co przez cie­bie zro­bi­łam – mówi, a w jej gło­sie poja­wia się nowy ogień.

Upa­da­jąc, znisz­czyła jeden z obra­zów.

Roz­glą­dam się po pokoju i domy­ślam się, że wszyst­kie są jej dzie­łem.

– Jak śmiesz! – dodaje, wsta­jąc.

Ma wielki nos, naprawdę dużo więk­szy od zwy­kłego nosa; Logan nazwałby go pew­nie… Jak to się nazywa?

 R y j e m ? 

Trąbą? Tak mi się wydaje. W każ­dym razie ma wielki nos, pocią­głą, koń­ską twarz i wod­ni­ste oczy, które są owo­cem wyjąt­kowo kon­se­kwent­nego chowu wsob­nego pro­du­ku­ją­cego pewien pod­typ ary­sto­kra­tów, nie­stety pozba­wiony wszel­kich poten­cjal­nych walo­rów.

Ma za to dosko­nały smak. Nawet szla­frok, który nosi o tak wcze­snej porze, w ide­al­nie kom­po­nu­ją­cych się ze sobą odcie­niach lawendy i jasnej mor­skiej zie­leni, sta­nowi dosko­nały kon­tra­punkt dla warstw bie­li­zny pod spodem i aż cuch­nie rzad­kim splo­tem bogac­twa i dobrego gustu.

Jej dzieła sztuki też są piękne. Nie­na­wi­dzę jej za to.

Muszę przy­znać, że w naj­mrocz­niej­szych chwi­lach fan­ta­zjo­wa­łem, jak mógł­bym sto­sow­nie ją uka­rać za to, co zro­biła. Porwał­bym ją, ukrył gdzieś, kar­mił tylko, jeśliby dała mi obraz, rzeźbę czy co by mi tam przy­szło do głowy. Kazał­bym jej w kółko robić to, czego nie cierpi. A może to, co uwiel­bia? Marzy­łem o tym, żeby pobu­dzić ją do wspię­cia się na naj­więk­sze wyżyny Sztuki, jakie jest w sta­nie osią­gnąć, a potem na jej oczach znisz­czyć jej dzieło, by wie­działa, że nikt ni­gdy nie zoba­czy tego, co stwo­rzyła.

Zamie­rza­łem poeks­pe­ry­men­to­wać. Codzien­nie nisz­czyć jej dzieła na jej oczach? Czy też może w jeden dzień w roku nisz­czył­bym wszystko, co przez ten rok stwo­rzyła? Co byłoby bar­dziej okrutne?

Wiem, takie fan­ta­zje nie są godne zawo­dowca.

– Przy­sze­dłem w związku z Mags Drake.

Tru­dana mruży świń­skie ślepka.

– Z kim?

– Mag­da­lyn Drake. Zmie­ni­łaś ją w jeden z tych swo­ich tru­pich posą­gów.

– Mówisz o tej poła­ma­nej? Nie możesz być zły z tego powodu! Doko­na­łam cze­goś zdu­mie­wa­ją­cego z mate­ria­łem, jaki dosta­łam. Sko­czyła, żeby się zabić! Ja poskła­da­łam ją z powro­tem. Odda­łam światu jej urodę.

Mru­gam zasko­czony. Nie powi­nie­nem się dzi­wić. To chyba cena za te wszyst­kie bez­senne noce. Lady Jadwin wypiera się winy? Co potem? Zacznie wyty­kać pal­cem innych?

Wresz­cie dostrzega mój wyraz twa­rzy i wyje:

– To nie był mój pomysł! Musia­łam to zro­bić. On mnie zmu­sił. Powie­dział, że to dla badań. Powie­dział…

Pocie­ram skro­nie. Co spo­dzie­wa­łem się tu zna­leźć? Smu­tek z powodu wła­snych zbrodni? Odro­binę zadumy nad sobą? Skru­chę?

 S p o k ó j   d u c h a ? 

Zamknij się, mówię do ka’kari.

Ta kobieta zamor­do­wała księ­cia. Z zimną krwią. Po tym, jak przez pewien czas była jego kochanką. Pomo­gła wyeli­mi­no­wać kró­lew­ski ród w Cena­rii i zagwa­ran­to­wać w ten spo­sób, że bru­talna inwa­zja Króla-Boga napo­tka szcząt­kowy opór. Miliony złych czy­nów na tych zie­miach miało taki czy inny zwią­zek z tą kobietą i jej mor­der­czymi rękami. Na pewno każdy z nich po tro­chu plami jej dło­nie.

Mógł­bym spoj­rzeć w jej duszę i się prze­ko­nać. Może wście­kłość ośle­pi­łaby mnie. To by mi pomo­gło zro­bić to, po co tu przy­sze­dłem. Tak ciężko pra­co­wa­łem, żeby zdą­żyć na czas.

I nagle nie mam do tego serca.

– Po tym, jak cię zabiję, pod­palę ten pokój – mówię bar­dzo cicho. – I przez resztę życia za każ­dym razem, gdy natra­fię na twoje dzieło, znisz­czę je bez względu na kon­se­kwen­cje. Byłoby lepiej dla świata, gdy­byś się ni­gdy nie uro­dziła. Nale­żało cię udu­sić w koły­sce. Ale teraz? Świat nie może uwa­żać, że dałaś mu jakie­kol­wiek piękno. Dopil­nuję tego. Twoja sztuka prze­żyje cię, ale tylko o jedną chwilę. Zosta­niesz zapa­mię­tana tylko ze swo­ich zbrodni.

To okrutne słowa, ale ona jest okrutną kobietą i zasłu­guje na to. To jej kara.

Potrzeba jed­nak chwili, żeby coś takiego, co wła­śnie powie­dzia­łem, do niej dotarło, a jesz­cze wię­cej czasu, żeby w to uwie­rzyła.

Pod­cho­dzę do kąta z jej rzeź­bami. Jesz­cze nie widać, co to ma być, ale coś nabiera zgrub­nego kształtu w czar­nym mar­mu­rze, jak dziecko kształ­tu­jące się w łonie. Mam nadzieję, że Tru­dana spo­strzeże otwartą drogę do drzwi i rzuci się do ucieczki. Widok ucie­ka­ją­cej ofiary uru­cha­mia pier­wotny instynkt dra­pieżcy. Chcę, żeby mi pomo­gła w tym, co muszę zro­bić.

Ona jed­nak nie ucieka.

– Mam potęż­nych przy­ja­ciół – mówi. – Nie skrzyw­dzisz mnie.

Widzi­cie? Jed­nak mia­łem rację. Wystar­czy poob­ser­wo­wać uważ­nie, a ludzie na każ­dym kroku zaczną was zaska­ki­wać tym, jacy są głupi.

Nie­długo zacznie mi mówić, że to mi nie ujdzie na sucho.

Zdmu­chuję mar­mu­rowy pył z jej narzę­dzi rzeź­biar­skich.

Wybie­ram sobie dłuto i mło­tek.

Rozdział 6

Roz­dział 6

Pod­stawy fachu

Robi się ryzy­kow­nie, bo jakimś cudem zapo­mnia­łem o pod­sta­wach.

Powi­nie­nem był zabić dzie­ciaka. Powie­dzia­łem, że to zro­bię, jeśli ich ostrzeże. Powi­nie­nem był posłać strzałę w jego szyję. I tak pod­nie­śliby alarm. Na­dal skie­ro­wa­liby uwagę w nie­wła­ści­wym kie­runku, tak jak to zapla­no­wa­łem, a ja mógł­bym wyko­nać swoją robotę. Róż­nica polega na tym, że teraz nie musiał­bym się mar­twić tym, że z każdą chwilą coraz bar­dziej praw­do­po­dobne staje się prze­aran­żo­wa­nie moich czte­rech liter.

Ile misji prze­pro­wa­dzi­łem? Jak dobry jestem, tak naprawdę? Wsze­dłem, zabi­łem tru­po­sza i… co? Ten gość, Anioł Nocy we wła­snej oso­bie? Aha, on wła­śnie. Skoń­czył bez planu ucieczki.

To tak jakby doświad­czony poła­wiacz pereł zapo­mniał nabrać powie­trza przed nur­ko­wa­niem.

Nie odważę się sko­rzy­stać z tunelu, któ­rym tu wsze­dłem – nie zabi­łem dzie­ciaka, sły­sza­łem, jak go pytano, w jaki spo­sób dostał się do środka, więc muszę zakła­dać, że usta­wili już magiczne pułapki w przej­ściu. Dla­tego teraz spraw­dzam każde pomiesz­cze­nie, każdy budy­nek gospo­dar­czy, szu­ka­jąc sła­bego punktu. Tak, zga­dza się. Nie poszu­ka­łem drogi ucieczki przed wyko­na­niem roboty, robię to teraz, kiedy posia­dłość jest zamknięta na cztery spu­sty i pęka w szwach od najem­ni­ków i magów, któ­rzy mnie szu­kają. Jak skoń­czony ama­tor.

Chce­cie wie­dzieć, do czego spro­wa­dza się moja robota?

Wejdź. Zabij. Wyjdź.

Wła­śnie. To jest cała moja robota.

Jeśli jesteś zawo­dow­cem, możesz wie­lo­krot­nie zawa­lić wej­ście i na­dal zro­bić karierę. Pra­wie zawsze da się dokoń­czyć robotę w innym ter­mi­nie, w innym miej­scu.

Możesz nawet dotrzeć do tru­po­sza i od czasu do czasu zawa­lić samo zabi­cie i wciąż znaj­dziesz zatrud­nie­nie.

Jed­nakże jedna kwe­stia nie pod­lega nego­cja­cjom: ni­gdy nie możesz zawa­lić wyj­ścia po robo­cie. Ci, któ­rzy płacą wła­snym życiem za życie celu, nie są zawo­dow­cami. To sza­leńcy, zeloci, głupcy, zwy­kli zabójcy.

Ze wszyst­kich, któ­rych znam w tym fachu, z moim doświad­cze­niem, z moją magią, z moim wykształ­ce­niem zdo­by­tym pod okiem naj­więk­szego z nas w dzie­jach świata – jak mogłem aż tak nawa­lić?

 C e l o w o ? 

Ha, to nie jest zabawne. Nie jestem taki i dobrze to wiesz. Wiesz, ile mnie to kosz­tuje, kiedy zostaję zabity.

 T a k   w i e m .   C z y ż b y ś   t y   z a p o m n i a ł ? 

W moim wypadku to nawet nie wcho­dzi w grę. Porażka ni­gdy nie wcho­dziła w grę, a odkąd prze­ko­na­łem się, jaka jest cena mojej nie­śmier­tel­no­ści, ta per­spek­tywa stała się tysiąc­krot­nie gor­sza. Jeśli umrę, to wra­cam, ale zamiast mnie umiera ktoś, kogo kocham. Ktoś taki jak moje przy­rod­nie sio­stry.

To ja odpo­wia­dam za ich śmierć, cho­ciaż wtedy o tym nie wie­dzia­łem. Nie uwię­zi­łem ich. Nie spra­wi­łem, że Mags sko­czyła, ale rów­nie dobrze mógł­bym to zro­bić. Jedna z moich śmierci spo­wo­do­wała jej odej­ście. Nie będę uda­wał, że to rozu­miem, ale to potężna magia, rów­no­wa­że­nie szal. Żebym ja mógł ponow­nie żyć, ktoś musi umrzeć.

To dla­tego msz­czę się za nie, dla­tego musia­łem zabić Tru­danę Jadwin. Bez względu na to, co robię, jedna osoba odpo­wie­dzialna za śmierć moich sióstr – ja – odej­dzie wolno. Nie pozwolę, żeby upie­kło się dwóm. Na tym polega pro­blem. To nie było zle­ce­nie. To była sprawa oso­bi­sta, a kiedy anga­żu­jesz się w coś z powo­dów oso­bi­stych, zaczy­nasz naci­skać tam, gdzie zawo­do­wiec wie­działby, że należy sobie odpu­ścić. Popeł­niasz błędy.

Będę miał szczę­ście, jeśli nie zapłacę za to wła­snym życiem.

Straż­nicy są pode­ner­wo­wani, wszy­scy pra­cują w parach lub więk­szych gru­pach, sta­rają się stać ple­cami do ścian – na ile to moż­liwe. Słońce już wstaje, a oni nawet mnie nie widzieli. Lord Repha’im jest ewi­dent­nie boga­tym para­no­ikiem, ale nawet jego nie stać na dzie­siątki magów, więc mimo licz­nej straży na zewnątrz w końcu docie­ram do kuchni.