Nie patrz #1 ebook

Co­py­ri­ght © P.K. Fa­rion

Co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Re­Wi­zja

Wy­da­nie I

Wilk­szyn 2022

ISBN 978-83-67520-16-4

Wszel­kie prawa za­strze­żone. Roz­po­wszech­nia­nie i ko­pio­wa­nie ca­ło­ści lub czę­ści pu­bli­ka­cji w ja­kiej­kol­wiek po­staci za­bro­nione bez wcze­śniej­szej pi­sem­nej zgody au­tora oraz wy­dawcy. Do­ty­czy to także fo­to­ko­pii i mi­kro­fil­mów oraz roz­po­wszech­nia­nia za po­mocą no­śni­ków elek­tro­nicz­nych.

Pro­jekt okładki: Ka­ta­rzyna Mor­dal

Zdję­cie na okładce: stock.chroma.pl / ALE­XI­S84

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wy­daw­nic­two Re­Wi­zja

Prolog

Mam wra­że­nie, jak­bym śniła.

– Obie­cał pan… – szep­czę ze sły­szal­nym drże­niem w gło­sie. Nie wiem już, czy pro­szę go, aby do­trzy­mał obiet­nicy, że mnie nie tknie, czy tej dru­giej… że weź­mie mnie w po­sia­da­nie.

– Tak! – krzy­czy, na co aż się wzdry­gam, by po chwili zni­żyć głos. – Cho­lera ja­sna, obie­ca­łem – cią­gnie, ru­sza­jąc do przodu. Na­piera na mnie, zmu­sza­jąc moje nogi do co­fa­nia, aż wpa­dam na ścianę, dłońmi za­pie­ra­jąc się o nią. Man­der do­ci­ska mnie do niej, a jego ręce za­my­kają mnie w że­la­znej klatce. Jesz­cze cia­śniej­szej niż chwilę temu. – I do­trzy­mam słowa…

Tylko dla­czego ten sen zmie­nił się w kosz­mar, z któ­rego nie mogę się wy­bu­dzić?

I

Zły traf

1

Blanka

Po­goda tej wio­sny nas nie roz­piesz­cza. Z nieba leje jak z ce­bra, a i tem­pe­ra­tury nie są zbyt wy­so­kie. Jak na maj, mo­głoby być rze­czy­wi­ście cie­plej. Lu­bię, kiedy słońce świeci, grze­jąc mnie całą. Wtedy chęt­niej wy­cho­dzę z domu, cho­ciaż tak na­prawdę je­stem ty­pową do­ma­torką.

– To co dla Cie­bie? – py­tam Marka i sztur­cham go łok­ciem. – Ja chyba we­zmę z na­dzie­niem cze­ko­la­do­wym – in­for­muję dość obo­jęt­nie.

Wzru­szam ra­mio­nami, zer­ka­jąc do wnę­trza wi­tryny z pącz­kami. My­ślę, że je­den czy dwa zde­cy­do­wa­nie po­pra­wią moje sa­mo­po­czu­cie.

– Ja biorę dwa z bu­dy­niem, to moje ulu­bione – de­cy­duje wresz­cie Ma­rek.

Z Mar­kiem wiąże mnie dłu­go­let­nia przy­jaźń. Przy­jeż­dżam do So­bótki od lat. Wcze­śniej od­wie­dza­łam bab­cię, ale od kiedy zmarła, to przy­jeż­dżam tylko do niego. Znamy się od dziecka i to cał­kiem do­brze. Wiele ra­zem prze­ży­li­śmy, a ja za­wsze mo­głam na niego li­czyć. Te­raz, kiedy oboje nie mamy ni­kogo bli­skiego, tym bar­dziej sta­no­wimy dla sie­bie nie­od­zowne wspar­cie. My­ślę, że to dla­tego bez opo­rów zaj­mo­wa­łam się nim parę lat temu, kiedy stra­cił lewą dłoń. Co prawda nie całą, ale nie­peł­no­spraw­ność jest na tyle duża, że na­wet nie pod­nie­sie kubka z her­batą. Rzu­ci­łam wszystko i przy­je­cha­łam, by za­miesz­kać z nim przez dwa mie­siące. Nie wiem do­kład­nie, co się wtedy wy­da­rzyło. Nie chciał zdra­dzić, kto i co to spo­wo­do­wało. Po­wie­dział tylko, że zro­bił coś bar­dzo głu­piego i to po­cią­gnęło za sobą wiele złego, do­pro­wa­dza­jąc go do sy­tu­acji, w któ­rej się zna­lazł. Prawda jest taka, że od tam­tego mo­mentu jego ży­cie znacz­nie się uspo­ko­iło, a on to­tal­nie zmie­nił swój styl, swoje za­ję­cia czy pracę. Wszystko.

Na­gle sły­chać od­głos od­su­wa­nego po po­sadzce krze­sła, przez co oboje spo­glą­damy za sie­bie.

– Lu­dzie, Man­dera tu idą! – woła chło­pak, wsta­jąc od sto­lika.

Wszy­scy wpa­dają w po­płoch, czego ja kom­plet­nie nie ro­zu­miem. Zer­kam na swo­jego przy­ja­ciela, który tylko za­ci­ska ner­wowo szczękę. Na­wet na mnie nie pa­trząc, chwyta mnie zdrową ręką za ra­mię i szar­pie w swoją stronę, na co ro­bię wiel­kie oczy.

– Co jest? – dzi­wię się, sztyw­nie­jąc. – Co ty ro­bisz?

– Stań za mną i się nie wy­chy­laj – na­ka­zuje, igno­ru­jąc moje py­ta­nia. – Pro­szę.

– O co ci cho­dzi?

Za­pla­tam ręce na piersi i pa­trzę na niego jak na wa­riata.

– O tych, któ­rzy tu idą.

– Skąd wiesz, kto to jest? – do­py­tuję wy­raź­nie za­cie­ka­wiona, ale też nieco za­nie­po­ko­jona. – Kim oni są? O co cho­dzi?

Ma­rek nie na­leży do lu­dzi, któ­rzy pa­ni­kują, więc to, jak za­cho­wuje się w tym mo­men­cie, zde­cy­do­wa­nie nie wróży nic do­brego. Za sobą sły­szę gwar.

– Oj, Blanka – za­czyna nie­chęt­nie. – Ja z nimi pra­co­wa­łem – od­po­wiada, prze­krę­ca­jąc nieco głowę w bok. – Ale bar­dzo krótko.

– No to ich znasz, więc dla­czego się bo­imy? – dzi­wię się.

– No wła­śnie dla­tego, że ich znam.

Marsz­czę brwi na to stwier­dze­nie, ale nie od­pusz­czam prze­słu­cha­nia.

– Po co tu idą?

Mój przy­ja­ciel wzdy­cha głę­boko, po czym wy­daje z sie­bie po­mruk znie­cier­pli­wie­nia.

– Pew­nie ktoś, kto tu jest, ma wo­bec Man­dera ja­kiś dług – wy­ja­śnia od nie­chce­nia, ma­cha­jąc ręką. – Dla­tego jego lu­dzie tu idą – wy­kłada, zni­ża­jąc swój głos do szeptu i po­chyla się nade mną.

– Man­der też idzie! – woła ktoś sto­jący z boku, na co oboje zer­kamy w stronę okna. Za nim rze­czy­wi­ście wi­dać kilku męż­czyzn zmie­rza­ją­cych ewi­dent­nie do ka­wiarni, w któ­rej się znaj­du­jemy.

– To co, ucie­kać? – rzu­cam, zry­wa­jąc się z miej­sca, ale Ma­rek nie po­zwala mi na po­sta­wie­nie na­wet jed­nego kroku. Jego palce bo­le­śnie wbi­jają się w moje ciało, zmu­sza­jąc mnie do po­słu­szeń­stwa.

– Scho­waj się za mną. Nic nie mów. Nie zwra­caj na sie­bie uwagi – in­stru­uje sta­now­czo.

Wtem ja­kiś młody chło­pak wy­biega na ze­wnątrz, a moja cie­ka­wość jest na tyle duża, że wy­chy­lam się nieco zza ra­mie­nia przy­ja­ciela, by doj­rzeć, co się da­lej bę­dzie działo. Chło­pak wska­kuje na mo­to­cykl za­par­ko­wany przed wej­ściem i ru­sza, za­rzu­ca­jąc tyl­nym ko­łem po ko­stce bru­ko­wej. Mam ochotę wy­biec za nim i rów­nież pójść w swoją stronę. To, co się tu dzieje, wy­daje się być tak ir­ra­cjo­na­lne, że aż śmieszne. Mam wra­że­nie, jakby ci wszy­scy lu­dzie po­wa­rio­wali, cho­wa­jąc się przed go­ściem, który łazi so­bie po dro­dze. Sorry, ale dla mnie to dość na­cią­gana sy­tu­acja… Mam ochotę wyjść stąd z pod­nie­sioną głową i za­po­mnieć o tym, co tu się za­czyna dziać.

– Dla­czego? – py­tam Marka, na­dal nie ro­zu­mie­jąc sy­tu­acji, w ja­kiej się znaj­duję. – Dla­czego te­raz ja mam się cho­wać? Prze­cież na­wet go nie znam.

– To nie dług – rzuca krótko, znów za­ci­ska­jąc dłoń na moim ra­mie­niu.

– Co? – do­py­tuję, już kom­plet­nie gu­biąc re­zon.

– Je­śli Man­der idzie tu oso­bi­ście, idzie po ko­bietę.

Krew za­styga mi w ży­łach, mro­żąc moje ciało na wskroś. Po ko­bietę? Co to zna­czy? Czyżby ja­kaś mu ucie­kła czy jak? Nie wiem, czego się spo­dzie­wać. O czym on w ogóle mówi?

– Jak to? – nie­mal krzy­czę, na co dziew­czyna obok pa­trzy na mnie ze stra­chem w oczach. – Jak to? Co to zna­czy? – do­py­tuję.

– Man­der nie ma żony, jest sam. To zbo­cze­niec – wzdy­cha, krę­cąc głową. – Wy­biera so­bie ko­biety, za­biera do ho­telu. – Kiwa głową na boki. – Tam robi z nimi, co chce, a po wszyst­kim… No ona już go nie in­te­re­suje, de­li­kat­nie mó­wiąc – wy­rzuca z sie­bie na wy­de­chu.

Strach prze­szywa mnie na wy­lot. Nie mam po­ję­cia, co o tym my­śleć. Pa­trzę na niego sze­roko otwar­tymi oczami, ma­jąc na­dzieję, że on jed­nak żar­tuje.

– To gwałty zbio­rowe? – py­tam, choć wcale nie po­winno mnie to in­te­re­so­wać.

– Nie. Tej, którą on so­bie weź­mie, nikt nie może ru­szyć, ale tylko do­póki jest z nim – szep­cze Ma­rek, a ja wi­dzę, że zmie­rza­jący tu męż­czyźni stają już przed drzwiami lo­kalu. – On jest nie­obli­czalny. Naj­mniej za­wsze cier­piały te, które były mu po­słuszne.

Pró­buję po­ukła­dać so­bie w gło­wie wszystko, o czym mówi mój przy­ja­ciel. Mam wra­że­nie, jak­bym śniła ja­kiś dziwny, po­krę­cony sen. Albo ina­czej, jak­bym sie­działa w ki­nie na gang­ster­skim fil­mie, bo rze­czy­wi­sto­ścią tego na­zwać się nie da. Nie ru­szam się i stoję za Mar­kiem, tuż przy drzwiach, już się nie wy­chy­la­jąc. Wszy­scy prze­su­wają się jak naj­da­lej wej­ścia, a dziew­czyna obok mnie za­gląda na ze­wnątrz za­lana łzami.

– Uciek­nijmy! – rzu­cam eu­fo­rycz­nie.