Morten, Emilia i zaginione światy ebook

Pur­pu­rowa tar­cza słońca wi­siała nad ho­ry­zon­tem i bar­wiła niebo na de­li­katny, ró­żo­wo­po­ma­rań­czowy ko­lor. Skar­ło­wa­ciałe na tor­fo­wi­skach, po­skrę­cane so­sny wy­glą­dały z od­dali jak ciemne, nieco gro­te­skowe, ale jed­no­cze­śnie zło­wro­gie syl­wetki, któ­rych cie­nie mie­szały się z po­bły­sku­ją­cymi gdzie­nie­gdzie oczkami wody.

Na krótką chwilę ten wi­dok wy­peł­nił go dziwną tę­sk­notą. Wie­dział, że gdyby za­mknął oczy, mógłby so­bie wy­obra­zić, że jest w do­wol­nym miej­scu na świe­cie. Wo­kół pa­no­wała ab­so­lutna ci­sza. Tylko od czasu do czasu z da­leka roz­le­gały się prze­szy­wa­jące du­szę okrzyki żu­rawi, nie milk­nęło też nu­żące brzę­cze­nie ko­ma­rów.

Do­cho­dzące z po­bliża trza­śnię­cie przy­wró­ciło go do rze­czy­wi­sto­ści. Ktoś za­mknął wła­śnie ba­gaż­nik auta.

Mor­ten rzu­cił ostat­nie spoj­rze­nie na za­cho­dzące słońce i żwa­wym kro­kiem ru­szył w kie­runku sa­mo­chodu.

Gdy się zbli­żał do po­zo­sta­łych, Ju­han czub­kiem buta ga­sił nie­do­pa­łek pa­pie­rosa, a An­dreas sie­dział już za kie­row­nicą, nieco ner­wowo spo­glą­da­jąc na nad­cho­dzą­cego Mor­tena.

– W po­rządku? – ode­zwał się Ju­han.

Mor­ten ski­nął głową.

– Wszystko okej.

– To jedźmy – po­wie­dział An­dreas, opusz­cza­jąc szybę w au­cie. – Zdą­żymy jesz­cze na­pa­lić w sau­nie.

– Tak, tak – od­parł Mor­ten, rzu­ca­jąc apa­rat na sie­dze­nie obok kie­rowcy i za­my­ka­jąc za sobą drzwi.

Mu­siał jesz­cze coś zro­bić. Jedną rzecz.

Otwo­rzył ba­gaż­nik sa­mo­chodu i roz­su­nął nieco za­mek po­krowca. A po­tem wy­cią­gnął dłoń i de­li­kat­nie jej do­tknął.

Na mgnie­nie oka znów tam był. W prze­szło­ści. Przed oczyma sta­nęła mu twarz dziew­czyny, a do noz­drzy wtar­gnęła woń tor­fo­wi­ska. Nie tego, in­nego.

Tego, o któ­rym od czasu do czasu na­dal my­ślał.

Mor­ten za­su­nął su­wak i wy­tarł palce z ziemi.

– Do­bra, mo­żemy je­chać.

1.

Mor­ten prze­śli­zgi­wał się obiek­ty­wem apa­ratu po oknach bloku. W nie­któ­rych pa­liło się już świa­tło i wi­dać było po­ru­sza­jące się w nich syl­wetki. W po­zo­sta­łych oknach było jed­nak ciemno – może część miesz­kań­ców nie wró­ciła jesz­cze do domu, a może ktoś miał swoje po­wody, by po­zo­stać w ciem­no­ści.

Mor­tena tak na­prawdę nie in­te­re­so­wało, co ro­bią lu­dzie, któ­rych aku­rat wi­dział, albo dla­czego w nie­któ­rych miesz­ka­niach nie za­pa­lono lamp. Przy­glą­dał się oknom tylko z dwóch po­wo­dów. Po pierw­sze, przy­wykł do ob­ser­wo­wa­nia świata przez oko apa­ratu fo­to­gra­ficz­nego, a po dru­gie, wiele by dał, by zna­leźć się te­raz w któ­rymś – obo­jęt­nie w któ­rym – z tych miesz­kań.

Po pro­stu dla­tego, że by­łoby tam cie­pło. Cie­pło i przy­jem­nie.

Mor­ten za­mknął oczy i przez chwilę pró­bo­wał so­bie wy­obra­zić, że jest w ja­snym, ogrza­nym po­miesz­cze­niu. Nie uda­wało mu się to zbyt do­brze, bo w tym sa­mym cza­sie pod cienką kurtkę wci­skał się prze­szy­wa­jący wiatr. Mor­ten otwo­rzył oczy i z po­wro­tem umie­ścił sa­mego sie­bie w miesz­ka­niu na­le­żą­cym do ob­cych lu­dzi – a także w ich ży­ciu, z od­dali wy­glą­da­ją­cym na tak ide­alne.

Gdy przy pierw­szych kro­plach desz­czu chło­pak cho­wał do ple­caka apa­rat fo­to­gra­ficzny, za­uwa­żył, jak ja­kiś duży, czarny i wi­dać nie­dawno za­gu­biony pies roz­pacz­li­wie krąży po chod­niku, szu­ka­jąc swo­jego pana.

Jak da­leko Mor­ten się­gał pa­mię­cią, od za­wsze ma­rzył, by zo­stać cza­ro­dzie­jem. Kimś, kto po­tra­fiłby speł­niać ży­cze­nia jed­nym ru­chem ma­gicz­nej różdżki. Gdyby na­prawdę nim był, spra­wiłby, że pies i jego wła­ści­ciel za­raz by się od­na­leźli. Te­raz jed­nak nie mógł uczy­nić nic wię­cej, niż tylko po ci­chu współ­czuć psu. Mieć na­dzieję, że zwie­rzę szczę­śli­wie od­naj­dzie drogę do domu.

Je­śli bę­dzie w sta­nie. Bo wła­śnie w tym mo­men­cie pies dość bez­myśl­nie prze­biegł przez ulicę, o mało nie wpa­da­jąc pod koła czer­wo­nego je­epa. Mor­ten znów za­mknął oczy, w uszach na­dal sły­szał jesz­cze pisk ha­mul­ców. Nie chciał wi­dzieć, co bę­dzie da­lej.

Jako mały chło­piec czę­sto ba­wił się w czary. Po­trzebna była do tego tylko ja­kaś ga­łązka i wy­cią­gnięta z szafy mamy jej stara spód­nica, którą można było roz­ciąć i owi­nąć się nią jak pe­le­ryną. I oczy­wi­ście moc wy­obraźni.

Mor­ten cza­sem na­dal jesz­cze ma­rzył o tym, by po­siąść sztukę cza­ro­wa­nia. Choć od dawna nie ba­wił się w cza­ro­dzieja. Za to wy­da­rzeń i rze­czy, które chciałby zmie­nić, było w jego ży­ciu co­raz wię­cej.

Gdy tym ra­zem Mor­ten otwo­rzył oczy, po psie nie było śladu. Chło­pak spoj­rzał na ze­ga­rek. Do au­to­busu miał jesz­cze pół go­dziny. Ziąb wdzie­rał się w każdą czą­steczkę jego ciała, ale prze­cież nie miał do­kąd pójść. Nie mógł wejść do hali dworca, bo za­pa­chy z tam­tej­szej ka­fe­te­rii do­pro­wa­dzi­łyby go do sza­leń­stwa. A on mu­siał wy­trzy­mać jesz­cze całą drogę do domu. Po pro­stu mu­siał. Urmas na pewno jak zwy­kle usma­żył so­bie ziem­niaki, ale i on da ja­koś radę prze­żyć ten ko­lejny dzień.

Z my­śle­nia o je­dze­niu nie wy­ni­kło nic do­brego. Od obiadu w szkole mi­nęło już po­nad sie­dem go­dzin i Mor­te­nowi do­ku­czał pu­sty żo­łą­dek. Ale chło­pak nie miał wię­cej pie­nię­dzy niż na prze­jazdy au­to­bu­sem do końca mie­siąca. Nie mógł z nich wy­dać ani centa. Na­prawdę ani jed­nego centa.

Otrzą­snął się z wła­snych my­śli, gdy rap­tem coś szturch­nęło go w ko­lano. Zdu­miał się, bo na­tknął się na spoj­rze­nie tego sa­mego czar­nego psa, który jesz­cze parę mi­nut temu unik­nął po­trą­ce­nia przez sa­mo­chód. Zwie­rzę wpa­try­wało się w niego swo­imi wiel­kimi brą­zo­wymi oczami, jakby pro­sząc o po­moc. Mor­ten wy­cią­gnął rękę i do­tknął ostroż­nie jego łba. Pies zbli­żył się o parę kro­ków i dość przy­jaź­nie ob­wą­chał ludzką dłoń.

– Tylko mnie te­raz nie ugryź – ode­zwał się Mor­ten do psa i chwy­cił go za ob­rożę. Prze­krę­cił ją tro­chę i za­raz zna­lazł to, czego szu­kał. Na ob­roży wid­niała me­ta­lowa ta­bliczka z wy­gra­we­ro­wa­nym nu­me­rem te­le­fonu.

Dwa­dzie­ścia pięć mi­nut póź­niej Mor­ten sie­dział już w au­to­bu­sie i z ape­ty­tem zja­dał za­pie­kankę. Z po­czątku grzecz­nie od­mó­wił, gdy męż­czy­zna w śred­nim wieku, który przy­szedł po psa, ły­sawy i z ko­zią bródką, chciał w po­dzięce wci­snąć mu do ręki pięć­dzie­siąt euro. Ale nie­zna­jomy na­ci­skał, więc chło­pak w końcu wziął pie­nią­dze. Nie był w sta­nie zro­bić tego za pierw­szym ra­zem, choć strach, że wła­ści­ciel psa drugi raz tego nie za­pro­po­nuje, nie­mal ści­skał go za gar­dło.

Mor­ten po­li­czył, że je­śli co­dzien­nie po szkole kupi so­bie jedną droż­dżówkę i ba­nana, wy­star­czy mu tych pie­nię­dzy na pra­wie pół­tora mie­siąca. Prze­łknął ostatni kęs i uśmiech­nął się sze­roko do swo­jego od­bi­cia w szy­bie. Dzi­siej­szy dzień po­ka­zał mu, że na­wet z bez­na­dziej­nej sy­tu­acji jest ja­kieś wyj­ście.

Przed pój­ściem spać Mor­ten prze­kre­ślił ko­lejną kratkę w ka­len­da­rzu. Znów je­den dzień mniej. Żył tylko z dnia na dzień. Tak było pro­ściej. Naj­waż­niej­sze to prze­żyć ja­koś je­den dzień. A po­tem na­stępny. Choć o ko­lej­nym my­ślał do­piero wie­czo­rem, gdy le­żał w łóżku. A i wtedy naj­bar­dziej za­do­wo­lony był z tego, że udało mu się do­trwać do tej chwili. Że nie dał się zła­mać.

Zbyt da­leko na­przód nie mógł wy­bie­gać my­ślami, bo tra­cił wtedy z oczu swój cel i się roz­pra­szał. Mógłby wtedy ła­two wpaść w złudną sieć ma­rzeń i chęć uża­la­nia się nad sobą – i nie byłby w sta­nie sku­pić się na tym, by prze­trwać.

2.

Następ­nego dnia Mor­ten znów tam był. W tym sa­mym au­to­bu­sie, w tym sa­mym mie­ście, no i w tej sa­mej szkole. W szkole, w któ­rej był kimś ob­cym. W mie­ście, w któ­rym też był obcy. Dą­żąc do ży­cia, które też tak na­prawdę było mu obce. Ale któ­rego pra­gnął. Bar­dziej niż cze­go­kol­wiek in­nego na świe­cie. Bo było je­dy­nym ra­tun­kiem. Je­dyną na­dzieją, jaką jesz­cze miał – na wyj­ście z tego ba­gna, jak na­zy­wał ży­cie u swo­jego wuja. To przed tym matka ucie­kła już dawno temu.

Z po­czątku wszy­scy w no­wej kla­sie Mor­tena trak­to­wali go z nie­uf­no­ścią. Bo po­cho­dził do­słow­nie z za­bi­tej de­skami wsi. Nie był sy­nem bo­ga­tego rol­nika, nie mieli dużo ziemi ani koni, a on nie miał na­wet po­rząd­nego ro­weru. Byli tak biedni, że Mor­te­nowi w no­wej szkole przy­znano dar­mowe obiady, a zimą no­sił wciąż te same, prze­ma­ka­jące buty.

Po­mimo to Mor­ten do­stał od no­wej klasy szansę. Nikt go nie nę­kał ani nie igno­ro­wał, na po­czątku dali mu po pro­stu czas, je­dy­nie ob­ser­wu­jąc go ukrad­kiem, by się do­wie­dzieć, kim on w ogóle jest. A Mor­ten ro­bił wszystko, by wy­dać im się jak naj­zu­peł­niej nor­malny. Ale nie stał się też ich naj­lep­szym kum­plem. Z tej pro­stej przy­czyny, że zwy­kle nie miał kasy, by wyjść gdzieś z nimi po szkole – sko­czyć do kina albo pójść coś ra­zem zjeść. Nie mó­wiąc o tym, by miał się z nimi spo­ty­kać w week­end. Pew­nie dla­tego na­dal czuł się wśród nich obcy i dziwny. Taki, który chce cze­goś wię­cej, choć nie jest tego wart.

Na to, że w kla­sie trak­to­wano go dość życz­li­wie, było wy­tłu­ma­cze­nie, tak przy­naj­mniej są­dził Mor­ten. Po pierw­sze, uczył się jak sza­lony i był w kla­sie jed­nym z naj­lep­szych. Po dru­gie, miał praw­dziwy apa­rat fo­to­gra­ficzny. Ja­sne, dzi­siaj każdy może swoim te­le­fo­nem pstry­kać tyle zdjęć i krę­cić tyle fil­mi­ków, ile du­sza za­pra­gnie, ale pro­fe­sjo­nalny apa­rat to jed­nak coś. Poza tym Mor­ten miał oko do fo­to­gra­fo­wa­nia i fil­mo­wa­nia. A to była umie­jęt­ność, któ­rej nie mógł, ot tak, ku­pić so­bie nikt z jego klasy za żadną cenę – choć więk­szość wy­jeż­dżała na wa­ka­cje, i to nie tylko na Te­ne­ryfę czy do Tur­cji, ale także do Azji czy Ame­ryki Po­łu­dnio­wej.

Mor­ten ku­pił apa­rat parę lat temu za pie­nią­dze, które do­stał w spadku po dziadku. Sprzęt był drogi, ale dzi­siaj także nie pod­jąłby in­nej de­cy­zji. Apa­rat i do­bre oceny były jego je­dyną prze­pustką do in­nego świata. Lep­szego niż ten, w któ­rym żył już od trzech lat. Po­cząw­szy od roku, kiedy naj­pierw umarła bab­cia, krótko po niej dzia­dek, a ich dom, w któ­rym Mor­ten miesz­kał z dziad­kami i swoją matką, tra­fił w ręce jej star­szego brata, wuja Urmasa. Wy­star­czyło te parę lat i cały ich świat sta­nął na gło­wie. Urmas naj­pierw wy­prze­dał co cen­niej­sze rze­czy, pie­nią­dze prze­pił, a po­tem po­zwo­lił, by go­spo­dar­stwo pod­upa­dło. Chata, dre­wut­nia, po­dwó­rze, to wszystko, co Mor­ten uwa­żał za swój dom, zmie­niło się nie do po­zna­nia. Tak samo jak nie do po­zna­nia zmie­niło się jego ży­cie, gdy rok temu matka za­częła pra­co­wać w Hel­sin­kach, by za­ro­bić na wy­pro­wadzkę od Urmasa. By wy­pro­wa­dzić się z wła­snego domu, my­ślał cza­sem Mor­ten z go­ry­czą, choć jed­no­cze­śnie wy­cze­ki­wał tego dnia.

Za­dzwo­nił dzwo­nek na prze­rwę i Mor­ten prędko wrzu­cił pod­ręcz­nik i ćwi­cze­nia do ple­caka. Obie­cał An­dre­asowi, że po­może mu mię­dzy lek­cjami po­roz­no­sić ulotki. Rada uczniów szy­ko­wała ja­kąś ak­cję.

Tak, miał te­raz w kla­sie na­wet paru kum­pli. Albo ko­goś w tym ro­dzaju. Nie spę­dzał z nimi wol­nego czasu, bo nie miał na to kasy, a gdy pro­po­no­wali, że mu coś po­sta­wią, ni­gdy się nie zga­dzał. Ni­gdy nie był u żad­nego z nich w domu. Nie chciał. To, co mógłby tam zo­ba­czyć, po­tem tylko by go prze­śla­do­wało, po­rów­ny­wałby, jak mieszka on, a jak oni, i wpa­dałby w co­raz więk­sze przy­gnę­bie­nie. Ale może i oni nie mieli wiel­kiej ochoty, by go do sie­bie za­pra­szać. Może ich ro­dzice oba­wiali się, że coś by im pod­wę­dził. A może chcie­liby mu za­raz wci­snąć coś do zje­dze­nia, żeby za­brał to ze sobą. Jakby nie było, czułby się z tym źle.

Gdy tylko Mor­ten za­piął ple­cak, uj­rzał tuż przy swoim ra­mie­niu An­dre­asa. Ko­lega wci­snął mu w dłoń stertę ulo­tek.

– Ty weź­miesz te! Pój­dziesz na dru­gie, ja na trze­cie, a po­tem się spo­tkamy!

Mor­ten ski­nął głową, choć są­dził, że będą je roz­no­sić ra­zem. Ale oczy­wi­ście osobno pój­dzie im to szyb­ciej. No i An­dreas nie mu­siał wie­dzieć, że on wciąż nie czuł się tu­taj pew­nie. Miał wra­że­nie, jakby był ze szkła i każdy mógł zaj­rzeć do jego wnę­trza. I zo­ba­czyć, że jest tam tylko pustka – albo przy­tła­cza­jąca nie­pew­ność sie­bie. I to, że za każ­dym ra­zem, gdy ktoś się do niego zwraca, serce bije mu jak sza­lone.

– Hej! Nie­długo w szkole bę­dzie... – po­wie­dział, czer­wie­niąc się i wy­cią­gnął rękę z ulotką w stronę dwóch dziew­czyn, które szły na­prze­ciw ko­ry­ta­rzem. Nie od­wa­żył się jed­nak, by spoj­rzeć im w oczy.

Bo się ich bał.

Oczy­wi­ście nie dał tego po so­bie po­znać. Za­zwy­czaj, roz­ma­wia­jąc z dziew­czy­nami, da­wał z sie­bie dwie­ście pro­cent – chciał mieć pew­ność, że żadna nie bę­dzie go po­dej­rze­wać o strach. O to, że on cały czas się boi, że za­czną się wy­śmie­wać z jego dziw­nych ciu­chów. Albo że są­dzi, że roz­ma­wiają z nim z in­nego po­wodu – dla­tego, że jest nie­groźny, i w rze­czy­wi­sto­ści żadna z nich nie chcia­łaby się z nim za żadne skarby umó­wić – i dla­tego ni­gdy nie trzeba się przy nim wy­si­lać.

Mor­ten po­jął, że chyba zdą­żył już zro­bić coś nie tak. Dziew­czyny wciąż przed nim stały i nie za­mie­rzały od­cho­dzić.

Chło­pak pod­niósł wzrok. W tej chwili był na­wet bar­dziej zdzi­wiony niż prze­stra­szony.

– Ma­cie ja­kieś py­ta­nia? – bąk­nął w kie­runku tej ja­sno­wło­sej, pa­trząc wprost na nią.

Dziew­czyna przy­tak­nęła.

– Masz eks­tra kurtkę. Chcia­łam za­py­tać, gdzie taką do­rwa­łeś?

Mor­ten zbladł. W końcu stało się to, czego się oba­wiał. Tego, że za­czną so­bie dow­cip­ko­wać z jego wy­glądu. Z uży­wa­nych ciu­chów, które nosi. Z lum­peksu – co z tego, że z fiń­skiego.

– W Fin­lan­dii – rzu­cił krótko Mor­ten i zo­sta­wił dziew­czyny na ko­ry­ta­rzu. Po­sta­no­wił, że znaj­dzie An­dre­asa i odda mu te wszyst­kie ulotki.

3.

Osiem, dzie­więć, dzie­sięć...

Mor­ten za­ci­skał zęby tak mocno, jak tylko po­tra­fił, ale oczy wciąż miał otwarte. Cały ten czas spoj­rze­nie miał utkwione we wska­zów­kach ze­gara wi­szą­cego nad ku­chen­nymi drzwiami, li­cząc w my­ślach se­kundy i za­ci­ska­jąc pię­ści. Wcze­śniej za­zwy­czaj nie trwało to dłu­żej niż pół mi­nuty. Urmasa opusz­czały siły przed trzy­dzie­stą se­kundą. Albo po­ty­kał się o coś i upa­dał. Te­raz też le­d­wie trzy­mał się na no­gach. O ilo­ści wy­pi­tego al­ko­holu świad­czyła pra­wie pu­sta bu­telka na ku­chen­nym stole.

...osiem­na­ście, dzie­więt­na­ście, dwa­dzie­ścia... – Mor­ten nie prze­sta­wał li­czyć w my­ślach.

Ni­gdy nie ucie­kał, gdy wuj za­bie­rał się do bi­cia. Po pro­stu stał i, gdy był w sta­nie, uśmie­chał się z po­gardą. W ten spo­sób po­ka­zy­wał, że jest po­nad to. Że wpraw­dzie jest te­raz po­nad to tylko w swo­jej gło­wie, ale przyj­dzie taki dzień, że prze­wyż­szy wuja siłą.

To była jedna z tych rze­czy, o któ­rych roz­my­ślał, cze­ka­jąc na sen. O tym, że pew­nego dnia bę­dzie taki silny, że bę­dzie po­tra­fił go ode­pchnąć. Wy­star­czy ode­pchnąć. Nic in­nego. Nie, nie ma­rzył o ze­mście. Nie za­sta­na­wiał się, jak by to było – chwy­cić Urmasa i bić, aż z za­śle­pie­nia prze­sta­nie co­kol­wiek wi­dzieć. Bo to by­łoby tak samo bez­na­dziejne. Prze­moc w walce z prze­mocą spra­wiała, że walka tra­ciła cały sens. Mor­ten ma­rzył o tym, by Urmas go po pro­stu zo­sta­wił w spo­koju. Wła­śnie tego chciał. Czy to na­prawdę zbyt wiele?

...dwa­dzie­ścia pięć, dwa­dzie­ścia sześć...

Urmas wpa­try­wał się w niego swo­imi prze­krwio­nymi oczami, ale Mor­ten nie był pe­wien, czy wuj go w ogóle wi­dzi. Ude­rze­nia były jed­nak dość mocne, nie wy­pił więc jesz­cze za dużo jak na swoje moż­li­wo­ści. Mor­ten pró­bo­wał całą swoją po­gardę wło­żyć w swoje spoj­rze­nie, któ­rego wciąż, ze zde­cy­do­wa­niem, nie od­ry­wał od męż­czy­zny. Rzad­kie, brą­zo­wawe włosy, szare, jakby wod­ni­ste, pod­puch­nięte oczy, czer­wony nos z fio­le­to­wymi żył­kami, nie­ogo­lony za­rost na bro­dzie, nieco skrzy­wione, wą­skie usta i śmier­dzący od­dech – oto wierny por­tret jego wuja. Czło­wieka, z któ­rym Mor­tena łą­czyły więzy po­kre­wień­stwa. Jak to w ogóle moż­liwe?

Chło­pak usły­szał ten dźwięk, nim zdo­łał po­jąć jego przy­czynę. Bo tym ra­zem cios tra­fił w jego głowę, a on sam ca­łym swoim cię­ża­rem wpadł na piec. Po­czuł pie­kący ból i sku­lił się na pod­ło­dze. W karku bo­le­śnie mu pul­so­wało. Mor­ten wy­cią­gnął rękę i ostroż­nie do­tknął tyłu czaszki. Palce wy­czuły mię­dzy wło­sami coś śli­skiego, cie­płego.

Urmas stał nad nim, zdy­szany, ale wię­cej nie ude­rzył. Może nie miał już siły. A może, do­strze­gł­szy krew, prze­stra­szył się.

– Że­byś mi tu tylko nie na­bru­dził – wy­mam­ro­tał i wy­szedł z kuchni, wlo­kąc się noga za nogą.

Chło­pak z tru­dem pod­niósł się na ko­lana. Na­gle ogar­nęło go prze­czu­cie, że sta­wa­nie na nogi nie by­łoby do­brym po­my­słem. Świat wo­kół niego dziw­nie krą­żył. Krew spły­wała w dół, pod bluzę, na plecy. Usi­ło­wał my­śleć ra­cjo­nal­nie, ale stało się to dia­bel­sko trudne. Nie mógł prze­cież zo­stać tu, na pod­ło­dze, po­wi­nien przy­ło­żyć do rany coś zim­nego, mu­siał za­trzy­mać krwa­wie­nie. Miał na­dzieję, że nie była tak głę­boka, by wy­ma­gała zszy­wa­nia lub by nie był w sta­nie za­ta­mo­wać krwa­wie­nia.

Tym ra­zem po­li­czył tylko do trzech i ostroż­nie pod­niósł się z pod­łogi, naj­pierw na krze­sło, a po­tem, opie­ra­jąc się rę­kami o stół, sta­nął na nogi. Po­woli pod­szedł do zlewu.

Kwa­drans póź­niej Mor­ten sie­dział przy ku­chen­nym stole i, przy­ci­ska­jąc do głowy ręcz­nik za­nu­rzony wcze­śniej w lo­do­wa­tej wo­dzie, po­pi­jał z kubka ma­łymi łycz­kami.

Ro­zej­rzał się z na­my­słem po kuchni. Tu był jego dom, od za­wsze. Ale od dłuż­szego czasu już się taki nie wy­da­wał. A jesz­cze cztery lata temu wszystko wy­glą­dało zu­peł­nie ina­czej. Wtedy, gdy bab­cia i dzia­dek tu żyli. A brat mamy, wuj Urmas, jesz­cze się tu nie wpro­wa­dził. Gdy świat wy­da­wał się wtedy do­brym, nie­skom­pli­ko­wa­nym miej­scem do ży­cia.

Być może to był wła­śnie po­wód, dla któ­rego Mor­ten nie po­tra­fił się po­go­dzić z tym, jak było te­raz. Bo nie uro­dził się w ta­kim świe­cie i w ta­kim ży­ciu. Do­świad­czył cze­goś lep­szego. I znowu tego pra­gnął dla sie­bie.

Z tego sa­mego po­wodu jego matka pół­tora roku temu wy­je­chała do Fin­lan­dii do pracy, by kie­dyś mo­gli so­bie po­zwo­lić na kupno ma­łego miesz­ka­nia w Tal­lin­nie.

Mor­ten nie miał naj­mniej­szego po­ję­cia, ile czasu matka mo­gła jesz­cze po­trze­bo­wać, by taką sumę uzbie­rać. Ale on musi ten czas ja­koś prze­trwać, nim bę­dzie mógł wy­je­chać, choć naj­chęt­niej ni­g­dzie by się stąd nie ru­szał. Prze­cież tu wciąż był jego dom.

Naj­bar­dziej by