Mitologia słowiańska ebook

Wstęp

Wstęp

Zakrawa na paradoks, że współczesny Polak dysponuje prawdopodobnie znaczniejszym zasobem wiadomości na temat mitologii greckiej, rzymskiej, być może nawet egipskiej czy mezopotamskiej, niż mitologii słowiańskiej, najbliższej mu kulturowo. Z niej przecież wyrasta w ogromnej mierze polski folklor, obrzędowość ludowa, a nawet liczne zwyczaje obecne w kulturze ogólnonarodowej, by przywołać tak klasyczne przykłady, jak malowanie jajek na Wielkanoc czy zapalanie zniczy na grobach w dzień Wszystkich Świętych i w Zaduszki. Rodzime wątki mitologiczne rozbrzmiewają również echem w polskiej literaturze – znaleźć je można u pisarzy tak różnych jak Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz czy Andrzej Sapkowski. A jednak gdyby zapytać przechodniów na ulicy o mitologię słowiańską, większość poza mglistym wyobrażeniem Światowida nie byłaby pewnie w stanie przywołać żadnych wiadomości.

Na stan taki złożyło się wiele przyczyn. Decydujące znaczenie ma zapewne fakt, że zachowało się bardzo niewiele świadectw mitycznego obrazu świata naszych przodków. Wyznawcy przedchrześcijańskiej religii pisma nie znali, więc nie mogli utrwalić swych wierzeń, a przedstawiciele chrześcijaństwa, tępiący pogańskie wierzenia z nadzwyczajną gorliwością, nie byli szczególnie zainteresowani zachowaniem dla potomności tego, czego nienawidzili. Oczywiście dysponujemy pewną liczbą źródeł, ale przedstawiają one słowiańskie wierzenia w sposób bardzo wyrywkowy i tendencyjny. Wiele reliktów pierwotnego życia duchowego zachowało się w kulturze ludowej, ale często trudno jest je wyłuskać oraz zrekonstruować ich oryginalną postać.

Nie zważając na wymienione przeciwności, reprezentanci rozmaitych dyscyplin humanistycznych – historycy, antropolodzy, religioznawcy, językoznawcy – od lat prowadzą badania nad pierwotnymi wierzeniami Słowian, świetnie bowiem zdają sobie sprawę z kulturowego znaczenia tego zagadnienia. Dzięki ich wysiłkowi wiemy już dziś o mitach naszych przedchrześcijańskich przodków naprawdę niemało. Na polskim rynku wydawniczym pojawiło się wiele wartościowych opracowań naukowych, które jednak często napisane są językiem trudnym, mają charakter specjalistyczny, nie mogą więc raczej przyczynić się do popularyzacji wiedzy o mitologii słowiańskiej wśród szerszego grona odbiorców. Wprawdzie po 1989 roku powstało również kilka książek popularnych, czasem fabularyzowanych, przeważnie jednak są one owocami fantazji autorów, w nikłym zaledwie stopniu nawiązującymi do ustaleń współczesnej nauki.

Gdy postanowiliśmy przygotować książkę poświęconą mitologii słowiańskiej, uznaliśmy, że powinno być to opracowanie popularne, interesujące dla szerokiego kręgu czytelników, ale bazujące ściśle na opracowaniach naukowych. Stworzyliśmy zbiór fabularnych historii ilustrujących treść słowiańskich mitów i wierzeń. Fabuły są oczywiście owocem inwencji autorów, inaczej bowiem niż w przypadku mitologii antycznej nie dysponujemy żadnymi oryginalnymi zapisami narracji mitycznych. Jednak wszystkie kulturowo-historyczne składniki opowiadań – imiona bóstw i demonów, ich atrybuty i zachowania, realia społeczno-obyczajowe – zgodne są z aktualną wiedzą naukową. Opieraliśmy się na najbardziej wiarygodnych opracowaniach, które wyszły spod pióra wybitnych uczonych – listę najważniejszych pozycji zainteresowany Czytelnik znajdzie w bibliografii zamieszczonej na końcu książki.

Założywszy, że forma przekazu powinna harmonizować z jego treścią, zadbaliśmy o przemyślany kształt językowo-stylistyczny naszych opowieści. Wprowadziliśmy zatem umiarkowaną, ale jednak dość wszechstronną archaizację tekstu (pogłębioną w wybranych fragmentach, co zawsze uzasadnione jest fabularnie). Trudniejsze, zresztą przeważnie powtarzające się wyrazy objaśniamy w słowniczku na końcu książki. Świadomie unikaliśmy słów wyraźnie obcojęzycznej proweniencji, odsyłających do kodu kulturowego i świata pojęć nieprzystających do wyobrażeń dawnych Słowian. Dlatego nigdy nie pojawia się w naszych opowieściach wyraz demon, jest za to bies, nie mówimy o naturze, ale o przyrodzie itd. Dużą wagę przywiązywaliśmy również do indywidualizacji języka bohaterów – wypowiedzi niektórych postaci okrasiliśmy elementami potocznymi, a nawet gwarowymi.

Książka składa się z trzech części. Pierwsza to fabularna rekonstrukcja mitu kosmogonicznego, teogonicznego i antropogenicznego, opowiada zatem o powstaniu świata, bogów i ludzi. W drugiej staraliśmy się w cyklu opowiadań przybliżyć czytelnikowi świat słowiańskiej demonologii. Tonacja tych opowieści jest dość zróżnicowana – obok elementów grozy i niesamowitości pojawiają się też pierwiastki liryczne, a nawet komiczne. W trzeciej części podjęliśmy próbę „stworzenia na nowo” słowiańskich mitów bohaterskich (skądinąd nieznanych).

Mitologia słowiańska jest pierwszym tego rodzaju literackim opracowaniem podań naszych pogańskich przodków. Ogólna konwencja książki zbliżona jest nieco do popularnych syntez mitologii antycznej, ze słynną Mitologią Jana Parandowskiego na czele. Jako opracowanie pionierskie nie jest zapewne całkowicie wolna od niedoskonałości, mamy jednak nadzieję, że spotka się z życzliwym przyjęciem Czytelników i spełni postawione przed nią zadanie – przyczyni się do wzrostu społecznej świadomości słowiańskich, przedchrześcijańskich korzeni naszej kultury.

Autorzy

Część I. Bogowie

CZĘŚĆ I BOGOWIE

Stworzenie świata

Stworzenie świata

Na początku nie istniało nic prócz nieba i morza. Trudno pojąć bezmiar prastarych wód. Rozglądając się wokół, nie ujrzelibyśmy niczego poza ciemną tonią. Pośród niezmąconej żadnym dźwiękiem ciszy morze trwało w bezruchu. Ponad wodą rozpościerało się niebo zalane bladym światłem niebieskiego ognia. Ogień ów nie miał swego źródła ani końca i tak jak morze przedwieczne – trwał. Siny blask spływał z bezkresnych wyżyn, by zatrzymać się na powierzchni wód spowitych granatowym mrokiem.

Na gładkiej tafli morza kołysała się łódź, w której siedział pierwszy z bogów. Skąd się wziął? Czy zrodził się z nicości, czy też podobnie jak morze i niebiosa istniał od zawsze? Niewyjaśniona to tajemnica. Wiadomo, że był nim potężny Perun – władca nieba, burzy i błyskawic. Twarz miał surową, a gęsta broda i siwe włosy opadające na szerokie ramiona przydawały mu tym większej grozy. Na dnie łodzi spoczywał ogromny młot wykuty z kamienia, którym Perun uderzał w gniewie, sypiąc wokół śmiercionośne gromy.

Pan nieba władał tą bezkresną krainą, lecz sprzykrzyło mu się rozświetlanie nieba błyskawicami i wpatrywanie w odległy widnokrąg. Znużony samotnością wychylił się z łódki i spojrzał w morską otchłań. Na powierzchni ujrzał brodatą twarz przyglądającą mu się ciekawie.

– Kim jesteś? – zapytał.

– Zaproś mnie do swej łodzi, to ci powiem – odparł nieznajomy.

Perun pomógł mu wdrapać się do łodzi, a gdy ten usadowił się obok, rzekł:

– Ja jestem Weles.

Tak to z odbicia pierwszego boga narodził się bóg otchłani. Siedzieli w łodzi, milcząc i przyglądając się sobie z ciekawością. Weles był bardzo do Peruna podobny. Ciało miał mocne i pierś potężną, oczy bystre, ale ciemne i głębokie jak morze, z którego się wynurzył. Perun pomyślałby, że drugiego siebie stworzył z własnego odbicia, gdyby nie włos i broda przybysza, które – choć również Perunowym podobne – barwę miały zupełnie czarną.

Rychło znudziło ich dryfowanie bez celu. Wtedy to Weles wpadł na pewien pomysł:

– Byłoby dobrze, gdyby miejsce pod nami było twarde i dało się po nim stąpać.

– Niech tak będzie! – zgodził się Perun. – Zejdź na dno i przynieś mi garść lądu, a ja uczynię go na powierzchni. Powiedz tej ziemi, że niesiesz ją w imię moje.

Weles wyskoczył z łodzi i zanurkował w głębinę. Im głębiej opadał w otchłań, tym sina woda stawała się mroczniejsza. Gdy dotarł do dna, otoczyła go nieprzenikniona czerń. Wziął garść piasku i rzekł:

– Biorę cię w imię moje!

Perun czekał niecierpliwie, zerkając w wodę, gdyż bardzo pragnął stworzyć suchy ląd. Weles po chwili wynurzył się i wyciągnął dłoń. Niestety woda wypłukała cały piach i w jego garści nie zostało nawet jedno ziarnko.

– Idź i spróbuj raz jeszcze! – rozkazał Perun.

Weles zszedł na dno i znów nabrał zamulonego piasku w garść, mówiąc:

– Biorę cię w imię moje!

Lecz i tym razem, kiedy dotarł do łodzi, jego dłoń okazała się pusta.

– Czy nie zapomniałeś, że musisz przynieść ziemię w imię moje? – zapytał podejrzliwie Perun.

Weles nie chciał się przyznać, że dwukrotnie przekręcił zaklęcie władcy nieba. Pragnął, aby ziemia należała tylko do niego.

– Pamiętam i spróbuję raz jeszcze.

Po tych słowach Weles ponownie zniknął w sinej wodzie. Tym razem, wiedząc już, że nie ma tak potężnej mocy jak Perun, rzekł, podnosząc garść piachu:

– Biorę cię w imię Peruna!

Jednak nim odbił się od dna, chwycił jeszcze leżący w mule niebieski kamień. Płynął ku powierzchni, ściskając w pięści drobinki ziemi, aż dotarł do Perunowej łodzi. Rozwarł dłoń, na której ukazało się zaledwie kilka ziarenek piasku. Perun wziął jedno z nich i rzucił na wodę. Kiedy tylko piasek dotknął powierzchni morza, zaczął rozszerzać się i pęcznieć. Z tego maleńkiego zalążka rozrósł się grunt. Bogowie ucieszyli się ze swego dzieła i zeszli na twardy ląd. Tak powstała ziemia, która w owym czasie przypominała jeszcze maleńką wyspę na oceanie. Było na niej wystarczająco miejsca, aby obaj mogli położyć się i odpocząć.

Zmęczony Perun wkrótce zasnął, nie spodziewając się, że podstępny Weles tylko na to czeka. Pragnąc niepodzielnie panować nad ziemią, próbował zepchnąć Peruna do wody. I oto stała się przedziwna rzecz. Za każdym razem, kiedy śpiący bóg miał już wpaść do wody, ziemia rozszerzała się i dawała mu podporę. Weles nie ustępował i spychał Peruna coraz dalej. Ciągnął go we wszystkie strony, ale wszędzie tam, gdzie znalazł się pan błyskawic, wyrastał ląd, nie pozwalając mu wpaść do morskiej toni. Umęczony wysiłkiem Weles spostrzegł, że ziemia jest już bardzo rozległa, a wszystkie jego próby pozbycia się Peruna są daremne. Wpadł w straszliwy gniew.

„Ziemia należy się mnie, bo to ja wydobyłem ją z dna morza” – myślał, zgrzytając zębami.

W tej właśnie chwili przebudził się Perun. Widząc rozwścieczonego Welesa i ląd ciągnący się daleko we wszystkie kierunki świata, zrozumiał, co się stało. Zmarszczył groźne czoło i chwycił swój potężny młot. Weles – zły, że jego przebiegły plan wyszedł na jaw – ścisnął w pięści wydobyty z dna morskiego kamień i rzucił się na Peruna. Straszna to była walka. Dwóch przepotężnych bogów zwarło się ze sobą w morderczym uścisku. Ziemia po raz pierwszy i ostatni trzęsła się wówczas z taką mocą, a niebo nigdy później nie oglądało podobnej potyczki. Bogowie ścigali się po całej powierzchni nowego lądu, zadając sobie okrutne ciosy. Ciężko było ocenić, który z walczących zwycięży. Obaj potężni i silni nie chcieli ustąpić przeciwnikowi.

Perun zamachnął się kamiennym młotem i uderzył z niewyobrażalną siłą. Spod młota wystrzeliła świetlista błyskawica, trafiając Welesa w tors. Ugodzony bóg potoczył się po ziemi, a wydobyty z przedwiecznej wody niebieski kamień wypadł mu z ręki i pękł na dwoje. Weles poczuł, że usta ma pełne piasku, który połknął, nurkując do morskiego dna. Moc pioruna sprawiła, że piasek zaczął pęcznieć tak, że przebiegły bóg nie mógł dłużej utrzymać go w ustach. Weles rozdarł powietrze potwornym krzykiem, po czym splunął, a ziemia, którą z siebie wyrzucił, utworzyła potężne kopce. Tak powstały góry ciągnące się długimi pasmami po całym lądzie.

Weles wiedział, że jego moc jest zbyt mała, aby pokonać boga burzy. Chwycił ułamaną połowę niebieskiego kamienia i przelewając w nią całą swą nienawiść, cisnął w Peruna. Pęknięty kamień w locie zaczął się przeobrażać. Najpierw rozciągnął się w długie grube cielsko zakończone łbem o wielkiej paszczy. Potem z cielska wyrosły cztery łapy uzbrojone w ostre szpony, aż w końcu z grzbietu potwora wystrzeliły ogromne błoniaste skrzydła. Pokryty był on łuską jak u węża, a długi ogon wieńczył ostry grot. W taki sposób narodził się Wielki Smok.

Poczwara chwyciła w szpony srebrnobrodego boga i rozwarła paszczę, odsłaniając ostre jak włócznie zęby. Perun wzniósł się w powietrze i odpowiedział gradem potężnych ciosów. Świst młota mieszał się z szumem skrzydeł, kiedy walczący wirowali wokół siebie po całym niebie. Wielki Smok nie ustępował. Będąc owocem największego gniewu i nienawiści, jakie widział świat, nie znał innego celu niż śmierć i zniszczenie. Perun zrozumiał, że może toczyć tę podniebną walkę przez wieki, a ponad wszystko pragnął teraz ukarać Welesa za zdradę i chciwość. Zszedł na ziemię i podniósł drugą połowę niebieskiego kamienia. Podrzucił go w powietrze i ugodził błyskawicą, krzycząc:

– Powołuję cię do życia, Wielki Żmiju, i daję ci moc władania piorunem, z którego powstałeś.

Kiedy tylko wypowiedział te słowa, kamień przeobraził się w świetlistą istotę. Żmij wyglądał jak ogromny orzeł, tylko jego ogon podobny był do wężowego. Rozwinął białe skrzydła i natarł na Wielkiego Smoka, szarpiąc jego łuskowate ciało drapieżnie zakrzywionym dziobem. Niebo rozbłysło piorunami, którymi dzięki mocy Peruna władał Wielki Żmij. Pradawny Smok także otrzymał dar od swojego twórcy. W momencie stworzenia Weles, który sam narodził się z pierwotnego morza, przekazał mu zdolność pochłaniania wody. Poczwarny stwór wykorzystał teraz swoją moc, aby zagasić ogniste pociski. W ten sposób z ciała Smoka trysnęła woda, a na ziemię po raz pierwszy spadł deszcz.

Gdyby Perun i Weles spojrzeli w niebo, zobaczyliby walkę podobną do szalejącej burzy, ale dwaj bogowie nie dbali o to, co dzieje się ponad nimi. Stali teraz naprzeciw siebie gotowi na ponowne starcie.

Perun uniósł się i spadł na Welesa, chwytając jego czarne włosy. Weles, próbując się uwolnić, złapał pana błyskawic za siwą brodę. Szarpali się długo – aż do chwili, kiedy każdy wyrwał drugiemu garść włosów. Wtedy to właśnie za sprawą połączonych mocy najstarszych bogów wyrosło święte Drzewo Życia. Do dziś nie wiadomo, czy wykiełkowało za sprawą złączonych w walce kropli krwi obu bogów, które stworzyły ziarno, czy też wyrwane pęki włosów splątały się z sobą i rozrosły w potężny pień. Tak czy inaczej, na samym środku świata pojawiła się kolumna ogromnego Dębu, który wystrzelił w powietrze, roztaczając grube konary ponad lądem, i zapuścił mocne korzenie w głąb ziemi. Drzewo to na zawsze stało się symbolem nowego świata.

Tak jak i cała ziemia, Drzewo Życia zrodziło się z mocy Perunowego ognia i Welesowej wody. Korona Drzewa zajęła miejsce w przestrzeni Peruna, który był panem nieba i boskiego ognia, a korzenie wrosły w ląd tak głęboko, że sięgnęły pierwotnej wody, nad którą panował Weles i z której został zrodzony. Pień Wielkiego Dębu stanął majestatycznie na ziemi, łącząc te życiodajne siły.

Perun, widząc, że Weles opada z sił, machnął młotem i trafił go w pierś. Moc uderzenia była tak ogromna, że mroczny bóg wpadł do wnętrza ziemi i legł wyczerpany pośród korzeni Wielkiego Drzewa. Walka prabogów była skończona. Perun wyprostował się i uniósł triumfalnie swój kamienny młot. Jego potężną sylwetkę rozświetliły błyskawice. Wówczas przemówił:

– Welesie, zostałeś strącony do podziemia i w nim pozostaniesz. Będziesz przebywał wśród wód, którymi władasz. Ponieważ ośmieliłeś się wystąpić przeciw mnie i stworzyłeś Wielkiego Smoka na zgubę ziemi, trafi do ciebie wszystko, co na niej umrze.

Od tej pory Weles przebywał w korzeniach Drzewa Życia. Grube konary posplatały się ze sobą, tworząc tron, na którym zasiadał. Czasem odwiedzał ziemię, gdyż była ona w połowie jego dziełem. Nie mógł jednak zbliżyć się do korony Drzewa Życia – tam niepodzielnie panował Perun.

Nim jednak pan błyskawic powrócił do płonącego boskim ogniem nieba, musiał uporać się z Wielkim Smokiem, który nadal walczył z potężnym Żmijem. Wśród ulewy i gromów Srebrnobrody zobaczył, jak na ziemię spadają pióra wyszarpane z orlich skrzydeł Żmija i wydarte z grzbietu Smoka łuski.

Perun kamiennym młotem wykuł gruby łańcuch, który okręcił wokół szyi Wielkiego Smoka. Zaciągnął poczwarę do podnóża Drzewa Życia i strącił w podziemia. Pośród korzeni wbił potężny pal i przytwierdził do niego drugi koniec łańcucha. Rozszalały Smok został uwięziony. Jednak łańcuch nie był dość mocny, gdyż moc Peruna nie sięgała do podziemi i nie mógł wkroczyć do miejsca, w którym panował Weles. Potwór nieustannie próbuje się uwolnić i kiedy mocniej szarpie drewniany pal, cała ziemia trzęsie się razem z nim.

Od tamtej pory aż do dziś Wielki Smok stara się uwolnić z podziemnego więzienia, a łańcuch, który go trzyma, nieustannie słabnie. Każdego roku, kiedy Smok jest już bliski uwolnienia, ziemię nawiedza śmiercionośny mróz i pokrywają ją śniegi. Wtedy to Perun uderza młotem i przekuwa łańcuch na nowo. Ten pierwszy w roku grom zwiastuje rychłe nadejście wiosny.

Po uwięzieniu Smoka Perun wysłał wyczerpanego Żmija w koronę Drzewa Życia, bo chciał, aby zabliźniły się jego rany. Sam oparł się o ogromny pień i usnął. Na ziemi zapanował spokój, a blade światło niebieskiego ognia oblewało całą krainę.

Jednak głęboko pod powierzchnią ziemi na splecionym z korzeni Dębu tronie siedział bóg, który nie mógł zasnąć mimo okrutnego zmęczenia. Kiedy spoglądał na szamoczącego się w niewoli Wielkiego Smoka, zaciskał z gniewu pięści.

– Perun nas pokonał i strącił do otchłani – syczał przez zęby. – Ale to jeszcze nie koniec. Ziemia należy do mnie i nadal czuję swą moc.

Istotnie, Weles zrodził się z odbicia najstarszego z bogów i tak jak on posiadał moc tworzenia. Dlatego wspiął się po korzeniach na ziemię i rozejrzał dokoła. Na ziemi nie było nic prócz śladów walki boskich stworów. Leżały tam wyszarpane pióra i łuski. Weles splunął na ziemię i nagle łuski zaczęły się przeobrażać. Z każdej z nich powstawał nowy stwór. Wyglądem przypominały pradawnego Smoka, choć były dużo mniejsze. Smoki zatrzepotały skrzydłami i wzbiły się w powietrze. Ich długie ogony z ostrymi grotami kreśliły w powietrzu złowrogie smugi. W owym czasie Weles wydrążył w lądzie koryta i podszepnął wodzie, aby z głębi wytrysnęła szczelinami na powierzchnię. Ta wypełniła koryta i doliny, tworząc rzeki i jeziora.

Gdy setki smoczych skrzydeł przysłoniły niebo, Perun przebudził się ze snu. Widząc, co się stało, pan nieba potrząsnął z gniewu głową. Z jego siwej brody posypały się iskry, które padając na rozrzucone po ziemi pióra, dały im życie. Chwilę potem ogromne stado małych żmijów wzbiło się w powietrze i ruszyło w pogoń za smokami. Było ich tak wiele, że wkrótce rozpierzchły się po całej ziemi.

Od tamtej pory smoki kryją się na bagnach, w pobliżu rzek lub stawów i piją z nich wodę, by później szybować w postaci chmur i zalewać nią ziemię. Żmije natomiast, w postaci białych obłoków, tropią Welesowych wysłanników i rozganiają ich piorunami. Ta podniebna walka trwa do dziś i każdy może zaobserwować ją na niebie w czasie burzy.

Tak oto powstał świat – z ognia i wody. Z połączonych sił najpotężniejszych bogów – Peruna i Welesa – narodziła się ziemia, jaką znamy, stając się areną ich wiecznej walki. Każdy z bogów zamieszkał w swej krainie – Perun w koronie Drzewa Życia, Weles w jego korzeniach. Pomiędzy nimi zaś roztaczał się ląd łączący zarówno potężną moc, jak i słabości swoich stworzycieli.

Stworzenie niebios

Stworzenie niebios

Perun krążył między konarami Drzewa Życia i spomiędzy gęstego listowia spoglądał na ziemię, która rozciągała się daleko we wszystkie strony świata. Po zboczach gór płynęły wartko strumyki, rosnąc w potężne rzeki. Na powierzchni stawów i jezior tańczyły refleksy światła, które nieustannie sączyło się z nieba. Niebieski ogień zalewał wtenczas całą ziemię i nie było dnia i nocy, tylko boska jasność.

Perun postanowił, że trzeba oddzielić niebieski ogień od ziemi. Zszedł na ląd i pozbierał leżące wokół głazy. Potem wspiął się na najwyższe gałęzie Drzewa Życia i przystąpił do pracy. Za pomocą młota spajał ze sobą olbrzymie kamienie, tworząc barierę. Iskry leciały z nieba, kiedy srebrnobrody bóg uderzał rytmicznie w coraz to nowe fragmenty potężnej budowli. Kiedy tylko zabrakło budulca, Perun schodził na ziemię i brał kolejne skały. Jak długo pracował, nie wie nikt, bo nie było jeszcze słońca, które wyznaczałoby czas. Niewątpliwie jednak budowa była mozolna i ciężka. Niezmordowany Perun schodził na ziemię, by zebrawszy kolejne bloki skalne, wspiąć się na drzewo ponownie. Za każdym razem, gdy nowe głazy przytwierdził do nieba, mrok ogarniał dalsze skrawki lądu. Kamienna tarcza rosła coraz dalej i dalej, aż przybrała kształt ogromnej kopuły przykrywającej całą ziemię.

Stojąc teraz na lądzie i rozglądając się wokół, nie dojrzałbyś nic. Cały świat spowiła ciemność. Tylko u samego szczytu nieba, tam gdzie był najwyższy punkt kamiennego sklepienia, powstała dziura. To wierzchołek Wielkiego Dębu wybił w kopule otwór, przez który przelewało się na ziemię światło niebieskiego ognia. Otwór ten nazwano potem Gwiazdą Północkową albo Polarną. A gdy od czasu do czasu nocne niebo przecina świetlista smuga, to znaczy, że na powierzchni kamiennej zasłony pojawia się pęknięcie i boskie światło przebija się między głazami.

Ukończywszy dzieło, Perun wzniósł się wysoko ponad firmament i przebywał tam otoczony blaskiem niebieskiego ognia. Dobre było to miejsce dla boga burzy, lecz zatęsknił za ziemią i powietrzem, gdzie mógł rozkazywać żmijom i błyskawicami siać przerażenie wśród smoków. Postanowił, że powróci w koronę Dębu, by doglądać spraw ziemskich. Jednak nim to uczynił, pomyślał, że źle byłoby zostawiać boski ogień bez opieki.

– Stworzę opiekuna i strażnika, który w moim imieniu będzie dbał, aby wieczne światło nigdy nie zgasło – rzekł w końcu do siebie Perun.

Chcąc od razu spełnić swój zamiar, stanął na szczycie kopuły i chwytał promienie światła, formując z nich postać. Potrząsając siwą brodą, z której sypały się iskry, Perun tworzył świetlistego męża. Najpierw z ognistych języków utkał żebra i kości. Potem oblekł je promieniami, tworząc tors, głowę, nogi i mocne ramiona. Nowy bóg rósł i rósł, aż niemal dorównał sylwetką potężnemu Perunowi. Jego twarz otaczały falujące ogniki tworzące bujną czuprynę i gęstą brodę. Cała jego postać sprawiała wrażenie, jakby falowała. Działo się tak, gdyż stworzony był z ognia, który wszystko wokół otaczał niepojętym żarem, wprawiając powietrze w leniwe drgania. Nowo narodzony bóg podniósł oczy na stwórcę, a Perun ujrzał w nich, mimo sędziwych rysów twarzy, młodzieńczy zapał, blask i bystrość.

– Oto stworzyłem cię, byś sprawował władzę nad niebieskim ogniem i strzegł go po wsze czasy. Nadaję ci imię Swaróg, bo będziesz bogiem ognistego nieba.

Swaróg nie odrzekł nic, bo wzrok jego spoczął na wielkim młocie, z którym Perun nigdy się nie rozstawał. Oczy zapłonęły mu jeszcze jaskrawiej i nie mógł ich oderwać od wspaniałej broni. Widząc to, Perun wykuł w skale drugi młot i wręczył go płomiennej postaci. Silne ramię pochwyciło trzon, aż w napiętych muskułach błysnęły żyły.

Swaróg nie potrzebował jednak broni – potrzebował narzędzia. Zdumiał się Perun, widząc, jak nowy bóg chwyta promienie światła i na kamiennym kowadle zaczyna wykuwać z nich rozmaite sprzęty i bronie. Ucieszył się bóg błyskawic, że stworzył pracowitego pomocnika i może już spokojnie zejść na ziemię, nie troszcząc się o sprawy sponad kopuły. A jako że kochał broń wszelką, tym większa była jego radość i zachwyt, gdy otrzymał od Swaroga wykutą z płomyków niebieskiego ognia włócznię.

Bóg-kowal, opiekun nieba i ognia, pracował bez wytchnienia. Coraz to nowe rzeczy wychodziły spod jego młota, a były to sprzęty piękne i niespotykanej trwałości. Niebo ponad kamienną skorupą zmieniło się w kuźnię, w środku której stał Swaróg za swoim kowadłem i bił bez wytchnienia w rozżarzone bryły, formując finezyjne kształty. Deszcz iskier sypał się wokół tak gęsto, że zwykły śmiertelnik, przyglądając się pracy Swaroga, niechybnie utraciłby wzrok. Iskry spadały na kopułę i gasły, ale co większym łezkom żaru, pędzącym z większym impetem, udawało się przebić przez kopułę i spaść na ziemię. Piękny to był widok dla Peruna, który u stóp Wielkiego Dębu, wspierając się na długiej włóczni, obserwował spadające kule ognia ozdobione długimi skrzącymi się złoto ogonami. A ponad nim i ponad gałęziami Drzewa ukazały się nowe otwory w kamiennej kopule, która rozbłysła setkami zdobiących nieboskłon gwiazd. Czerń sklepienia i jasny blask cisnący się przez małe szczeliny tak zachwyciły pana burzy, że wprawił kopułę w ruch. Od tamtej pory sklepienie obraca się wokół Drzewa Życia, a razem z nim gwiazdy migocące żarem odwiecznego ognia. Jedna tylko Gwiazda Północkowa – wisząca u szczytu – wskazywała drogę zabłąkanym w nocy wędrowcom, bo była jedynym stałym punktem na czarnej kopule nieba.

• • •

Razu pewnego przechadzał się Piorunowładca brzegiem rzeki i podziwiał migotliwą światłość gwiazd, co odbijały się w cicho szumiących falach. Rozejrzał się wokół i spostrzegł, że ziemia jałowa jest i pusta. Zapragnął wtedy napełnić ją życiodajną mocą. Udał się więc w niebiosa, gdzie Swaróg pracował ciężko w swej kuźni, i rzekł:

– Smuci mnie mrok i cisza panujące na ziemi. Ujrzałem boskie światło przebijające się przez kamienną zasłonę, lecz zbyt mało pada go na ziemię, by ożywić tę smutną krainę. Ześlij, Swaroże, więcej boskiego światła ku tej podniebnej dziedzinie, a rozkwitnie ona dobrobytem i szczęściem.

Swaróg zmarszczył brew i zamyślił się głęboko. „Dobrze mi w mojej kuźni – dumał w duchu – i nie chcę jej opuszczać. Uczynię więc sobie pomocnika, któremu dam część mojej mocy, aby zaniósł ją na ziemię. Niech on wykona polecenie Peruna”.

Zabrał się czym prędzej do pracy, chwytając co obfitsze języki ognia i formując z nich postać. Pracował długo i mozolnie, a pod jego silną ręką wyrastał nowy bóg. Nie był to mąż tak silny jak jego ojciec ani tym bardziej potężny jak pan błyskawic, lecz niski bożek o kształtach krągłych i obfitych. Stał teraz młody bóg niczym martwy posąg. Jednak Swaróg wiedział, jak tchnąć weń życie. Ukuł ogromną, świetlistą tarczę, w którą wlał cząstkę swojej boskiej mocy, ozdabiając ją tajemnym znakiem. Tworzyły go dwa krzyżujące się, zakrzywione promienie. Boską tarczę przymocował Swaróg do grubego ramienia swego syna. I stała się rzecz przedziwna – okrąg tarczy rozbłysnął silnym światłem, a pełna twarz nowego bożka ożywiła się i oblała jaskrawym rumieńcem. Oczy jego zapłonęły wesołym blaskiem, z ust wydobył się rubaszny śmiech. Swaróg, widząc swoje dziecię, zdumiał się okrutnie. Wesoły i żwawy bożek niczym nie przypominał ojca, który wskazał mu drogę do Peruna.

Udał się więc syn Swaroga w koronę Wielkiego Dębu, gdzie czekał nań Srebrno-brody. Cała ziemia zalała się jasnym światłem bijącym z jego tarczy.

– Witaj, Swarogowy synu – powitał go uradowany Perun.

– Witaj, panie błyskawic – zakrzyknął bożek i obdarzył go promiennym uśmiechem.

– Jako że przyniosłeś na tę stęsknioną krainę jasność i radość, będziesz odtąd zwany Dadźbogiem, to jest tym, co daje wszelkie dobro. Pragnę, abyś przemierzał sklepienie niebieskie i obdarzał ziemię swoim światłem.

– Z radością spełnię twoją wolę – odpowiedział Dadźbóg i wyruszył w drogę.

Przechadzał się więc leniwie po nieboskłonie od jednego krańca aż po drugi, zwracając tarczę ku ziemi. Tarczę zaś nazywano niegdyś także szczytem. A jako że ta Dadźbogowa wznosiła się ponad wierzchołki gór, również je zaczęto nazywać szczytami.

W czasie wędrówki Dadźboga po niebie, ziemię zalewało ciepłe światło. Nasączona Welesowymi wodami gleba, obdarzona mocą niebieskiego ognia płynącego z tarczy, wydała na świat bujną roślinność. Doliny i pagórki pokryły się trawą, wystrzeliły w przestworza potężne drzewa, które porosły całą ziemię. Strudzony Dadźbóg schodził ze sklepienia i zanurzał się w pradawnych wodach. Tam odpoczywał, studząc swój żar, a na ziemi zapadał wtedy zmrok i ponownie ukazywała się upstrzona gwiazdami kopuła. Zażywszy snu, rozpoczynał wędrówkę na nowo po drugiej stronie nieba. Od tej pory nastały dzień i noc. Kiedy Dadźbóg wyruszał w drogę, granatowe niebo ustępowało blaskowi bladego różu jutrzenki. W ciągu dnia można było podziwiać przesuwający się wolno po sklepieniu ognisty szczyt, który nazwano z czasem słońcem. Wieczorem tarcza Dadźboga topiła się w morzu otoczona czerwoną światłością zorzy.

• • •

Piękno przyrody zachwyciło Peruna, który chętnie przemierzał teraz puszczę, podziwiając w blasku słońca jej krasę. Pewnego wieczoru znalazł się w sercu bitwy, jaką toczyły między sobą żmije i smoki. Świetliste błyskawice migotały w strugach deszczu. Walka była zażarta. Skrzydlate żmije kreśliły na niebie jaskrawe spirale, ciskając ogniem w stada nieustępliwych smoków. Rozgniewał się Perun na zuchwałe poczynania wysłanników Welesa. Uderzył młotem i siarczysty grom wystrzelił w ich stronę. Rozpierzchły się strwożone poczwary, a zbłąkana błyskawica ugodziła w stojące samotnie drzewo. Pień rozprysnął się w drzazgi, stając w płomieniach. Stało się wtedy coś, co przykuło uwagę Peruna. W płomieniach ognia ujrzał dziwną postać. Był to wysoki szczupły młodzieniec tańczący między językami ognia, które pochłaniały pozostałości drzewa. Ów młodzian również zdawał się tańczyć, a jego ruchy były nad podziw miękkie i żwawe.

– Kim jesteś? – zapytał Gromowładca, podchodząc bliżej.

– Jestem synem Swaroga, opiekuna niebieskiego ognia – odpowiedział.

– Co tu robisz i skąd się wziąłeś, Swarożycu?

– Ojciec mój przysłał mnie, abym panował nad ogniem, co płonie na ziemi.

– Dobrze więc. Władaj nim w moim imieniu.

Swarożyc skłonił się zgrabnie i zniknął, a wraz z nim zgasł ogień. Pozostał jedynie osmolony sterczący z ziemi kikut pnia, nad którym unosił się dym.

Istotnie, Swaróg pragnął wypełnić do końca zadanie powierzone mu przez Peruna. Widział, że nocą Dadźbóg odpoczywa, więc posłał mu na pomoc drugiego syna, który mógł nieść ziemi światło i ciepło o każdej porze. Swarożyc narodził się z płomieni buchających w kuźni Swaroga. Cały był niczym płomień. Wysoki i zgrabny, o żywiołowych ruchach, pojawiał się wszędzie tam, gdzie zapłonął ogień.

• • •

Tymczasem głęboko pod ziemią, tam gdzie sięgały korzenie Wielkiego Dębu, Weles miotał się ze złości i przeklinał Peruna. Nie żałował tego, że ziemia staje się piękna, i pozwalał wodzie użyźniać glebę. Nie mógł jednak znieść, że wysłannik Peruna panoszy się na niebie, oświetlając ziemię słonecznym blaskiem.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki