Magia ziemi ebook

PROLOG

PROMIENIE WSCHODZĄCEGO SŁOŃCA OŚWIETLAJĄ OBSZERNĄ połać pustynnego stepu. Na horyzoncie majaczą cienkie słupy dymu, które z powodu promieni słonecznych wyglądają jak duchy niedawno zmarłych ludzi. Przez poranną mgłę spostrzega się gdzieniegdzie karłowate drzewa i opadające z nich pożółkłe liście. Głęboką ciszę tego poranka zakłóca szum huczącego wiatru, świszczącego wśród drzew. Miejsce to niegdyś było piękną równiną porośniętą bujnym kwieciem, lecz z czasem stało się gołą, zimną połacią stepową. Polana przepełniona różnorodnością zwierząt jest teraz pusta, bez żywej duszy. Zapewne to z powodu jesieni, może z powodu mrocznych czasów, zwierzęta instynktownie uciekły na równiny. Na pożółkłej od zimna trawie, we mgle widać dwie stojące zakapturzone postacie. Wiatr nieubłaganie na nich wieje, próbując zerwać kaptury z twarzy. Ich płaszcze koloru soczystej zieleni wyróżniają się na tle ponurego otoczenia. Przez kolor płaszczy nawet trawa wydaję się być mniej rdzawo-brązowa. Z powodu lekkiego mrozu każdy oddech podróżników zamienia się w białą parę. W powietrzu wyczuwa się emanujące ze wszystkich stron napięcie i nadchodzącą zimę. Kiedy patrzy się na te osoby, które są miłym akcentem wśród złowróżbnego otoczenia, można odczuć spokój. Jednak jest to mylne przeświadczenie. Wpatrując się, zauważamy ręce zaciśnięte w pięści, sztywne plecy, wymuszone ruchy nóg i rąk. Wtedy dopiero uświadamiamy sobie, jak ta dwójka jest przerażona. Niższa, smuklejsza postać, prawdopodobnie kobieta, niezauważalnie dotknęła bladą drżącą dłonią ramienia osoby obok i by zagłuszyć nienaturalną ciszę, niepewnym głosem powiedziała do towarzysza:

− Noce robią się coraz dłuższe i zimniejsze…

Towarzysz stał w milczeniu, zastanawiał się dłuższy czas nad sensem tych słów. W końcu odwrócił się i melancholijnie rzekł:

− Tak… Zima w tym roku zapewne będzie ciężka dla zwierząt… Ciekawe, kiedy spadnie pierwszy śnieg.

Kobieta po tych słowach zadrżała od przenikliwego wiatru, opatuliła się bardziej zielonym płaszczem i zacisnęła mocniej pięści.

− Wiesz… Zastanawiam się, czy nam się uda… Jeśli coś pójdzie źle…

− Nie! Musi się udać!

Przerwał jej pospiesznie mężczyzna. Po czym obydwoje spojrzeli ostatni raz na wschodzące jesienno-czerwone słońce i skierowali się na wschód, gdzie kłębiła się oleista czarna mgła. Oddalający się przybysze nie zauważyli pierwszego płatka śniegu opadającego z zachmurzonego nieba.

ROZDZIAŁ PIERWSZYNIESPODZIEWANY PREZENT W WIELKIEJ PUSZCZY

WIATR ZWIASTUJĄCY BURZĘ STUKNĄŁ OKIENNICĄ. Mężczyzna obudził się ze snu i mozolnie wstał, by podejść do okna i je zamknąć, sięgnął do szafki nocnej, zapalił świecę. W jej świetle widać delikatnie wyrzeźbioną sylwetkę mężczyzny, po której można stwierdzić, że niejednokrotnie trzymał broń w dłoniach. Zgrubiałe od odcisków ręce trzymające świecę naznaczone są nielicznymi bliznami. Twarz mężczyzny jest poważna, naznaczona wiekiem przez kurze łapki wokół oczu. Najdziwniejszy jest niebieski tatuaż na lewym policzku, zdaje się być żywy, ciągle zmieniać zawiłe wzory i detale niemożliwe do wyłapania okiem. Ukazują bluszcz, wijący się na niewidzialnej podporze. A oczy? Koloru nieziemskiej zieleni, zmęczone, trochę smutne od tego, co zobaczyły na świecie, przepełnione mądrością i litością dla każdego żywego stworzenia. Mężczyzna z westchnieniem podszedł do okna i postawił świecę na parapet. Nim zdążył złapać skrzydło okiennicy, wiatr zdmuchnął płomień i pogrążył go w nieprzeniknionej ciemności. Zaspany stanął w oknie i popatrzył w niezgłębiony mrok. Zadrżał od zimna. W oddali dostrzegł ledwie widoczny zarys sylwetki ludzkiej, która z daleka patrzyła na niego, aby po chwili zniknąć znowu w ciemnościach. Mężczyzna nie wiedząc, co ma o tym wszystkim sądzić, stwierdził w myślach, że owa postać była tylko senną marą albo złudzeniem. Zamknął okiennice i położył się z powrotem do łóżka. Leżał w swoim ciepłym łóżku z dala od szalejącej burzy, czekając aż nadejdzie sen. Ciągle przed oczami miał tę ponurą postać i choć szalała straszliwa burza, słyszał na zewnątrz piski jakichś zwierząt. Myśli, które mu się w głowie kłębiły, nie pozwalały usnąć. Zmęczony ciągłym leżeniem wstał, założył płaszcz i skierował się do drzwi. Tłumaczył sobie, że skoro nie może spać, to wyjdzie na zewnątrz i się trochę rozejrzy. Może jakaś biedna dusza potrzebuje pomocy. Jakie było jego zdziwienie, gdy zobaczył małe poruszające się zawiniątko u progu domu. Podniósł zawiniątko z progu, po czym zamknął drzwi. Na zawiniątku błyszczało coś złotego. Zrozumiał wszystko: oddalająca się postać w mroku zostawiła mu na progu niespodziewany podarunek.

* * *

Mężczyzna z tatuażem stoi nad sześcioletnią dziewczynką, patrzy się na nią w zamyśleniu. Sześć lat temu znalazł dziecko pod drzwiami. Te sześć lat twardo się z nim obeszło. Zyskał więcej zmarszczek oraz siwych włosów. Postawa wykazuje trochę mniej siły i witalności. Patrzy na dziecko i mówi:

− Przepraszam, że ci tego wcześniej nie dałem, ale bałem się, że to zgubisz. Myślę, że jesteś na tyle duża, by to otrzymać. Zaznaczam, że to jest rzecz cenna, więc jej nie zgub.

Po czym włożył do rączek dziewczynki broszkę w kształcie złotej kobry, która owijała rubin. Dziewczynka przyglądała się broszce, po czym marszcząc swój mały nosek, powiedziała:

− A czy nie masz z niedźwiadkiem albo z króliczkiem? Bo wąż jest taki niemiły i brzydki, wolałabym zajączka… Nie chcę nosić brzydkiej kobry.

Mężczyzna westchnął przeciągle, po czym powiedział:

− Nie mam innej broszki, i raczej nie ma to znaczenia, czy jest ładna, czy nie… Broszkę znalazłem przy tobie. Jest to jedyna rzecz, jaką masz po rodzicach. Być może pozwoli ci ich odnaleźć. Poza tym ta kobra jest legendarna. Wiesz, istnieje o niej legenda? Chcesz ją usłyszeć?

Dziewczynka pokiwała głową. Mężczyzna usiadł na fotel, posadził małą na kolana i zaczął snuć historię.

– Dawno temu, jeszcze przed czasami Elvora i Elesy…

* * *

– Gdzie nie sięgnąć okiem laaas!! – krzyczy z wyrzutem chłopak ubrany w szare spodnie i brązową tunikę przypominającą do złudzenia kolor pnia drzewa. Rude włosy kontrastują z piegami na nosie i z zielonymi oczami, w których iskrzy się dziecięce zniecierpliwienie. Chłopak jest zauważalny z daleka, jak latarnia na morzu. Wszędzie dostrzega się jego niespotykany kolor włosów. Wpierw jednak, nim się go zobaczy, to się go słyszy. Zdradza go hałas, jaki robi, poruszając się po lesie. Nie potrafi być cicho i chyba nawet nie dostrzega takiej potrzeby. Idzie przodem przed resztą towarzyszy po ledwie widocznej dróżce, która się wije pomiędzy konarami starych drzew. Pomiędzy starymi dębami rosną mniejsze drzewa, niezliczona ilość krzewów, gąszcze malin i jeżyn, a pod nimi połacie jagód, poziomek i borówek. Gdyby nie ta ledwie widoczna ścieżka, z pewnością nasi mali podróżnicy nie zdołaliby dotrzeć do celu, idąc pomiędzy chaszczami.

− Nie narzekaj chłopcze! Ten las daje ci jedzenie i chroni przed deszczem!

Oburzył się starszy mężczyzna z niebieskim tatuażem na twarzy. Idące przed nim dziewczęta odwróciły się zdziwione nagłym wybuchem gniewu mistrza. Nie da się porównać tych dwóch dziewczynek, ponieważ były swoimi przeciwnościami. Jedna bardzo wysoka, z długimi, prostymi, jasnoblond włosami, ze szlachetnymi, ostrymi rysami twarzy, bladą cerą i jasnymi niebieskimi oczami. Wyglądała jak mała amazonka, miała przewieszony przez ramię łuk i była ubrana w złoto-szarą tunikę, przypominającą jesienne liście. Miała na imię Sara. Popatrzyła z marsową miną na mężczyznę i powiedziała:

− Mistrzu Elderze, znasz Grassa, on zawsze jest taki niecierpliwy…

Po czym szturchnęła dziewczynkę stojącą obok niej i znów promiennie się uśmiechnęła. Druga dziewczynka odpowiedziała równie szczerym uśmiechem do swojego mistrza.

− Nie myślcie, że wasze uśmiechy pomogą mnie jakoś ugłaskać! I tak wymierzę karę temu urwisowi, gdy tylko będziemy na miejscu − powiedział z udawanym gniewem mistrz.

− W takim razie będę pierwszy! − krzyknął z radością Grass i pobiegł ścieżką, by po chwili zniknąć z pola widzenia. Jedyne, co po nim zostało, to serdeczny śmiech i upomnienia mistrza wykrzyczane w pustą przestrzeń. Elder popatrzył na krętą ścieżkę i raptownie zachciało mu się usiąść, by odpocząć.

− To już nie na moje nogi chodzić na takie wędrówki. Mam sześćdziesiąt trzy lata… Ile to czasu minęło, kiedy byłem tak młody…

Stanął na chwilę, by dać odpocząć nogom. Dziewczynki nie usłyszały, co mówi, i nie zobaczyły, jak mistrz przystanął, bacznie im się przyglądając. Zajęte były rozmową, przerywaną co jakiś czas dziewczęcymi chichotami. Kontrast pomiędzy nimi był niezaprzeczalny. Sara wyglądała, jakby miała w sobie elficką krew, za to Avea wyglądała jak przeciętny druid, czyli zdawała się zlewać z otoczeniem. Szaro-brązowe włosy, falowane i krótkie zdawały się żyć własnym życiem. Kilka włosów opadało jej na czoło, zakrywając połowę twarzy. Twarz miała miłą, nie była pociągła ani jakaś toporna, po prostu okrągła z różowymi policzkami i ciągle radosna. Przez niesforne kosmyki iskrzyły się czarne oczy, emanujące radością, niewinnością, ale także pewnym dystansem. Karnację miała ciemno-ziemistą, jakby ciągle biegała w słońcu. Nie była niska, lecz nie wyróżniała się z tłumu. Ubrana w brązowo-szarą tunikę szła z kijem w ręku. Gdyby nie dźwięk jej śmiechu, byłaby zapewne niezauważalna wśród otoczenia. Elder popatrzył na wielkie korony drzew, w których igrały promienie słońca. Przyglądał się grze światła i myślał. „Ile to już lat minęło od tej burzy? Dwanaście wiosen? Nie… Czternaście lat… Właśnie tyle minęło…”.

Po czym wyrwał się z owego zamyślenia i popatrzył na ścieżkę, gdzie było widać już tylko złotowłosą Sarę. Pospieszył za swoimi uczniami w głąb lasu… Po pięciu minutach niestrudzonego marszu dotarli do kwiecistej polany. Wkoło łąki, w równomiernym okręgu jak mur rosły stare, potężne dęby. Majestatyczne korony tych drzew tworzyły jednolity dach nad polaną. Na środku polany znajdowało się kamienne koło z idealnie ułożonej mozaiki. Na pierwszym pierścieniu widniały nieznane runy dawno zapomnianego języka. Elder obszedł koło, dokonując oględzin, po czym stanął na skraju łąki i zaczął śpiewać w nieznanym języku piosenkę. Gdy skończył, skierował wzrok kolejno na każdego ucznia, zatrzymał się na Grassie. „On nigdy nie był cierpliwy” − pomyślał, tym samym wymyślając karę dla chłopca. Zaśmiał się na głos i powiedział do Grassa:

− Grass, ty będziesz ostatni. To kara za dzisiejsze zachowanie i ogólnie za całokształt. Sara, zapraszam cię do kręgu.

Blondwłosa dziewczynka podeszła pewnie do kręgu. Stanęła na środku i przerzuciła włosy na prawe ramię, po czym płynnym ruchem skierowała ręce do nieba i skupiła swoją moc w kręgu. W tym samym momencie runy zaczęły błyszczeć jasnym światłem. Sara, zauważywszy to, oniemiała, opuściła ręce i odeszła od kręgu. Elder, by przełamać niezręczne milczenie, uśmiechnął się i powiedział:

− Aha! Widzę, że już mamy wioskowego zaklinacza!

Poklepał dziewczynę po plecach i popatrzył na Aveę. Ta bez jakiegokolwiek ponaglenia niepewnie ruszyła do kręgu. Wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy i powoli uniosła ręce do góry. Na początku nic się nie działo wewnątrz kręgu, jednak po chwili z run błysnęło to samo światło, które oślepiło obecnych. Dziewczyna stała tak przez chwilę z zamkniętymi oczami, później niepewnie je otworzyła i opuściła ręce, po czym bez cienia uśmiechu wyszła z kręgu i stanęła koło przyjaciółki. Elder spojrzał na dziewczynkę, odkaszlnął, przypominając sobie podobną sytuację. Kiedy ocknął się ze wspomnień, powiedział:

− Czyli Avea, zrobimy z ciebie uzdrowiciela. Dobrze, teraz ty Grass, tylko się nie wygłupiaj!

Poinstruował mistrz swego ostatniego ucznia. Chłopiec się zaśmiał i bez cienia lęku wbiegł do kręgu. Jak pozostali wykonał odpowiedni ruch, skupił się. Czekali dość długo na cokolwiek, co mogłoby wskazać choćby cień magii w chłopcu. Po dłuższej chwili, szczerząc zęby, podbiegł do dziewczyn i wypiął dumnie pierś. Elder, przypatrując się temu, powiedział:

− Dobrze! Chłopcze, na szczęście nie masz magii.

Patrząc na trójkę swoich podopiecznych, zastanawiał się, jaki los czeka tych młodych druidów. Po chwili spoważniał i zaczął mówić wyniosłym tonem:

− Właśnie skończyła się wasza ceremonia wstąpienia do społeczności druidzkiej, a zarazem odkryliście, czy macie moce. Od tej pory jesteście pełnoprawnymi druidami. Dalsza część ceremonii, czyli świętowanie, odbędzie się wieczorem w wiosce. Do tego czasu macie wolne i możecie robić, co się wam żywnie podoba.

Gdy skończył, dzieci zaczęły biec w stronę pobliskiego strumienia, przekrzykując się nawzajem. Elder popatrzył na dróżkę, którą przyszli, zdawała mu się dłuższa niż zwykle. Myślał przez chwilę nad tym, czym jest przyszłość dla każdego z nas. Po czym mędrzec, opiekun i przywódca rady druidów wyraził na głos swoją myśl, lecz odpowiedź usłyszał tylko wiatr, który poszedł w ślady mędrca i jako echo powiedział zaledwie początek jego słów: „Chyba tylko czasem…”.

* * *

Avea siedziała sobie na drzewie i obserwowała przybyszów, którzy przyjechali do wioski. Grass powiedział jej, że jest to cyrk zmierzający w kierunku stolicy ludzi, który przez kilka dni zabawi u nich w wiosce, odpoczywając przed przedstawieniem u króla. Oczywiście Elder jako ich mistrz na tę okazję dał im zadanie. Stwierdził bowiem, że skoro przybysze zostaną tu na dłużej, to jest możliwość, by się od nich czegoś nauczyli. Grass jak zwykle pobiegł do akrobaty, który znał sztuki walki, i właśnie teraz ćwiczyli razem na polanie. Avea obserwowała uważnie ich ruchy. Sama chciała wybrać tego ekwilibrystę, ale przyjaciel ją uprzedził. Sara również wybrała nie najgorzej, bo znalazła kogoś, kto specjalizuje się w rzucaniu nożami i strzelaniu z łuku. Ponoć jej tymczasowy mistrz nigdy nie chybił. Avea przez to, że zastanawiała się za długo, straciła swoją szansę i teraz nic jej nie zostało. Gdy tak siedziała w ukryciu i obserwowała akrobatę, usłyszała głośne chrząknięcie. Pospiesznie skierowała swój wzrok na dół. U podstawy drzewa siedział grajek i wydawało się, że nie zauważył obecności dziewczyny. Przypatrzyła się mężczyźnie z lutnią. Grajek był ubrany w strój błazna, trzymał instrument na kolanach. Coś w nim było dziwnego… Avea znudzona oglądaniem tych samych ruchów zeszła cicho na ziemię, by dokładnie obejrzeć błazna. Siedząc na ostatniej gałęzi, przyjrzała się jego twarzy. Zauważyła, że jest ślepy. Zastanowiła się, dlaczego jeszcze go trzymają przy sobie, skoro jest dla nich tylko ciężarem. Po chwili zrozumiała, że choć wydaje się bezbronny, to tak naprawdę jest silniejszy psychicznie od tego akrobaty i wytrwalszy w działaniu niż strzelec. By żartować, też trzeba mieć wiedzę. Błazen, jakby czytając w jej myślach, powiedział:

− Ciesz się, że widzisz, gdy reszta jest ślepa. Masz wtedy przewagę, nieważne jak małą.

Avea zeskoczyła z ostatniej gałęzi i powiedziała: − Czasem nawet przenikliwość i znajomość świata nie pomoże, gdy trafisz na silniejszego. Prawa natury: słabszy zawsze zostanie zjedzony. Nikt nie chce jednak tego dostrzegać, ale każdy z nas żyje kosztem życia jakiejś istoty.

Błazen uśmiechnął się wesoło i powiedział:

− Najświętsza prawda, moje dziecko! Otacza nas nierozerwalny krąg życia i śmierci, a my przez całą wieczność będziemy częścią tego kręgu, nawet gdy już nas nie będzie. Podobasz mi się, dlatego przedstawię się, choć zaznaczam − zwykle tego nie robię. Mam na imię Tennin. Jeśli odpowiesz na moje pytanie, pomogę ci zaliczyć misję. Bo szukasz sobie tymczasowego mistrza, prawda?

Avea, wiedząc, że kiwanie głową nic nie da, powiedziała wprost:

− Pytaj, a ja odpowiem. Później zdradzisz mi swoją wiedzę.

Tennin zamyślił się na chwilę. Avea wiernie stała w tym samym miejscu i nie ponaglała Tennina. Obserwowała go. Kiedy minęła godzina, dziewczyna zastanawiała się, czy przypadkiem nie zasnął, po dziesięciu minutach miała zamiar już odejść i sobie pójść, gdy Tennin powiedział:

− Pokory ci nie brak i cierpliwość też masz niczego sobie. Jesteś gotowa na wiedzę, jaką mam ci do przekazania, ale wpierw moje decydujące pytanie. Co jest lepsze: głupi mędrzec czy mądry głupiec?

Avea nie zastanawiała się nad słowami Tennina, bo cokolwiek na to odpowie, to nie miało znaczenia i ona to wiedziała. Tu nie ma ani prawidłowej odpowiedzi, ani wyboru, tu jest tylko istotne, jak postrzega to zdanie osoba, która ma na nie odpowiedzieć. Nie namyślając się więc za wiele, odpowiedziała:

− Niebezpiecznie jest mieć wiedzę i nie myśleć… To jakby dać sztylet wrogowi i odwrócić się do niego plecami.

Tennin nieznacznie pomachał głową, przytakując słowom Avei, po czym stwierdził jakby już do samego siebie:

− Czasem i głupiec mądrze powie, a mędrzec się zbłaźni…

Zaczął uczyć Aveę jakiegoś nieznanego jej dotąd języka. Pokazywał rośliny i wymawiał ich nazwy w tym nadzwyczajnym języku. Dziewczyna znała te rośliny z zajęć alchemicznych, znała również ich zastosowanie, jednak to, co mówił i jak je nazywał błazen, było jej nieznane. Później nauczył ją zapisywać każdy dźwięk i rytm na papierze, a następnie go odtwarzać. Avea przesiedziała pod tym drzewem dwa dni. Przez ten czas nauczyła się wyrywkowo nazw roślin i zwierząt w nieznanym dotąd jej języku, zapisywać melodie i pieśni. Zrozumiała, że wiedza, którą jej przekazano, nie jest zbyt pożyteczna, jednak nie chciała zrobić przykrości Tenninowi. Podczas tych dwóch dni nauczyła się wszystkiego, co błazen miał jej do przekazania. Tennin ostatniego dnia powiedział:

− Twój umysł jest ciekawy, widzisz to, czego inni nie widzą. Potrafisz zrozumieć każdą osobę i to jest twoja wartość. Nie strać jej, ale nie zgub się w swoich emocjach. Może chcesz zostać moim uczniem na stałe?

Zmęczona Avea popatrzyła na Tennina i po chwili odpowiedziała:

− Wiedzę masz wielką, mistrzu, i chciałabym ją posiąść, ale nie mogę. Puszcza mnie potrzebuje.

Tennin wstał i podniósł lutnie, odchodząc do karawany, rzekł:

− Nie tylko ja mam wielką wiedzę, tu też się ona kryje. Chcesz prawdziwej mądrości? Wsłuchaj się w słowa puszczy, może ona ci coś opowie…

Avea, patrząc na odchodzącego mistrza, wiedziała już, o jaki dar poprosi ducha puszczy…

* * *

Elder stał nad dziewczynami i cały czas zaglądał do misek z wodą, jakie stały przed nimi. Sara i Avea siedziały z dłońmi w wodze, skupiając się na czymś. Avea nie wytrzymała ciągłego siedzenia przed glinianą miską z wodą. Zdenerwowana marnowaniem czasu, z wyrzutem powiedziała do mistrza:

− Nie dam rady! Nie ma prostszego sposobu? Nie można ot, tak rozkazać i tyle?

Elder popatrzył na swoją uczennicę z żalem. Wiedział, co ma na myśli. Chciałaby, by wszystko było prostsze. Rozumiał, jakim ciężarem może być talent magiczny w świecie, gdzie magia jest negowana i dyskryminowana. Wszystko, czego ludzie się boją, niszczą, a on już doskonale to rozumiał. Westchnął przeciągle i przyglądając się uczennicom, powiedział:

− Nie ma innego sposobu, byś uchroniła od swojej magii innych. Pamiętaj, najważniejsza jest kontrola nad mocą. Jeśli ją stracisz w złym momencie, możesz wyrządzić krzywdę sobie i wielu innym ludziom. Masz wybór: albo samodyscyplina, albo odizolowanie od świata. To co wybierasz?

Dziewczyna spokojnie włożyła ręce do miski i kontynuowała ćwiczenie. Elder jeszcze raz powtórzył polecenie.

− Musicie wyczuć tę wodę. Poczuć jej gęstość, smak, to, w jaki sposób wsiąka w wasze ciało. Sprawcie, by była na wasze zawołanie. Połączcie swoją moc z żywiołem. Ma zamarznąć, zawrzeć i wyparować. Jeśli wam to się uda, przejdziemy do następnego ćwiczenia.

Dziewczynki z żalem popatrzyły na naczynia, skupiając się ponownie na ćwiczeniu.

* * *

Elder spojrzał na widnokrąg. Krąg obrośnięty trawą wyglądał niczym skupisko zwyczajnych kamieni pośrodku lasu. Coś, co było kiedyś pięknym pomnikiem kultury druidzkiej, teraz jest tylko stertą gruzu. Piękna polana ostatecznie zespoliła się z lasem. Wszędzie, gdzie były kwiaty, teraz rosną wszelkiego gatunku drzewa i krzewy. Nie mogąc znieść dalszych myśli o tym miejscu, skierował wzrok na Aveę. W myślach rozważał, jak czas zmienił nie tylko jego samego, ale także bliskie mu osoby.

„Nie tylko polana się zmieniła… Jeszcze sześć lat temu stała tu mała, zagubiona dziewczynka. Pamiętam jej dziecięcą niewinność w oczach i ciekawość świata, która została zastąpiona mądrością i doświadczeniem, a radość stała się chłodną kalkulacją. Z twarzy znikły dziecięce, różowe policzki. Namalowany na policzku tatuaż opiekuna zastąpił dziecięce rysy. Z rozmyślań wyrwał go cichy odgłos trelu słowika. Przyjrzał się jeszcze raz swojej uczennicy i rzekł:

− Avea, w moich oczach zawsze będziesz dzieckiem.

Dziewczyna uśmiechnęła się miło i położyła dłoń na sercu, po czym ukłoniła się, mówiąc:

− Elderze, dla mnie zawsze będziesz moim mistrzem.

Rozmowę przerwał donośny śmiech Grassa, który wyjrzał zza drzew z łobuzerską miną. Nie przypominał już rudowłosego chłopca. Włosy mu pociemniały i miały teraz kolor kasztanowy. Atletyczna sylwetka i wesołe spojrzenie znad opadających włosów pokazywały, iż jest łamaczem kobiecych serc. Chłopak podszedł do Avei i szturchnął ją w żebra, mówiąc:

− Już nie musisz się podlizywać, przecież zostałaś opiekunem, teraz ludzie cię po stopach będą całować.

Elder pomachał z rezygnacją głową, po czym ochrypłym głosem powiedział:

− Jak zwykle pojawiasz się w nieodpowiednim czasie… Nikt nie może być na przysiędze Avei, taka jest tradycja.

Chłopak zrobił naburmuszoną minę i stwierdził:

− Jak bym mógł nie pogratulować mojej słodziutkiej Ave stanowiska opiekuna?

Avea, wyciszając się, zjednoczyła się z lasem i otoczeniem, zupełnie zapomniała o przebywających wkoło niej ludziach. Miała ten problem od czasu zaprzysiężenia. Wyczuwała bowiem instynktownie las i jego mieszkańców, od mrówki po człowieka. Była w stanie usłyszeć albo raczej poczuć jak drzewo pobiera soki z ziemi lub jak kwiatek rozwija płatki. Nie potrafiła ostatecznie stłumić tego daru, co sprawiało, że niejednokrotnie traciła kontakt z otoczeniem. Grass tak jak i wszyscy nie wiedzieli, jaki dar dostała przy ceremonii. Trudno było się też domyśleć, kiedy go używała, ponieważ wydawała się wtedy po prostu zamyślona. Grass chwilowo skupił uwagę na Avei i by wyrwać ją z transu, szepnął jej do ucha:

− O czym tam myślisz, słodziutka?

Powróciwszy do rzeczywistości, zastanowiła się, czyją obecność poza dwójką tych osób wyczuła. Po chwili zastanowienia krzyknęła:

− Sara! Zejdź z drzewa!

Dziewczyna sprężystym skokiem odbiła się od gałęzi i wylądowała z gracją na ziemi.

Elder uśmiechnął się na widok Sary, która teraz wyglądała jak prawdziwa amazonka. Długie złote włosy zawiązane w warkocz opadały na prawe ramię, przez które przewieszony miała łuk. Sara była tak wysoka i szczupła, że przypominała jedno z młodych drzew. Jasne oczy połyskiwały mądrością i ciągłym zainteresowaniem. Sama dziewczyna była tak cicha w lesie, że rzadko kiedy można było usłyszeć jej obecność. Była najlepszym łowcą, nawet mężczyźni nie potrafili jej dorównać.

„Ona też się bardzo zmieniła… ” − pomyślał Elder. Po czym odchrząknął i uroczystym tonem zaintonował:

− Avea, czy zezwalasz na udział w twojej przysiędze lasu osób postronnych?

Dziewczyna nieśmiało kiwnęła głową, a Elder kontynuował dalej:

− W takim razie zebraliśmy się tu, by wysłuchać przysięgi nowego obrońcy. Jak nakazuje tradycja, jako nowy opiekun dostajesz podarunek, o jaki poprosisz. Rytuał nakazuje, by był to prezent, dzięki któremu będziesz mogła bronić swego lasu jako opiekun. Zatem − o co chcesz poprosić ducha Wiecznej Puszczy?

Avea wzięła głęboki oddech i skupiwszy całą swoją moc, rzekła do ducha lasu:

− Choć obrońca powinien mieć broń, by móc cię chronić, duchu, ja jako druid postaram się bronić ciebie przez mądrość i wiedzę. Duszo Wiecznej Puszczy, daj mi więc swoją wiedzę oraz mądrość o świecie.

Zapadła głęboka cisza, jakby cały las się namyślał nad odpowiedzią. Wszyscy znieruchomieli, gdy niespodziewany szum gałęzi całej puszczy zaczął przekazywać wiedzę swemu nowemu opiekunowi. Nikt nie wiedział, co się dzieje. Dźwięk był jak dawno zapomniany język, jak pieśń lasu. Tylko Avea usiadła spokojnie na ziemi i momentalnie zasnęła, słuchając mądrości Wiecznego Lasu.

ROZDZIAŁ DRUGINIESPODZIEWANY WERBUNEK

CO WSZYSCY MYŚLELI TEGO PORANKA, KIEDY PRZYSZŁA straż dyscyplinarna? Prawdopodobnie, że jest to rutynowa kontrola. Sara nigdy nie przypuszczała, że tak może potoczyć się ich los. Niejednokrotnie zastanawiała się, czy wszystko stało się przez nieznajomą osobę, czy też tak było pisane się potoczyć. Dzień był taki sam jak zawsze. Wszyscy wstali ze wschodem słońca, zjedli śniadanie i zaczęli wykonywać swoje prace w ciszy i spokoju. Błoga sielanka tej małej wioski druidzkiej miała być lada chwila przerwana. Niektórzy, tak jak nasz przyjaciel Grass, nie mieli obowiązków i wstając wraz z przebudzoną wioską, skierował swe kroki ku puszczy. Jego jedynego ciekawiło, co znajduje się za Wielką Puszczą, toteż zawsze gdy miał chwilę, chodził na jej skraj i obserwował dalekie słupy dymu, wpatrywał się w daleki obraz wiosek.

Tego dnia na spacerze szedł główną drogą. Jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył czterech nadjeżdżających jeźdźców. Grass, nie zastanawiając się ani chwilę, pobiegł do domu Avei. Szczęśliwym zrządzeniem losu Avea i jej przyjaciółka jadły śniadanie na werandzie. Zdyszany Grass przez chwilę łapał oddech, po czym jednym tchem powiedział:

− Obcy jadą!

Avea nic nie mówiła, piła dalej herbatę. Przyjaciel ze zdziwieniem patrzył na Aveę, wreszcie wyszeptał:

− Czy ty w ogóle mnie słyszysz! Obcy jadą, zrób coś!

Avea odłożyła ze zrezygnowaniem kanapkę, wzięła łyk herbaty i odpowiedziała:

− Właśnie robię, jem śniadanie, czekam na nich i myślę, czego od nas chcą. Pamiętaj, pośpiech jest złym doradcą, Grass. Lepiej usiądź i zjedz z nami śniadanie. Masz trochę herbaty, na pewno biegłeś całą drogę.

W milczeniu nalała mu z dzbanka herbaty, postawiła przed nim filiżankę i talerz z kanapkami. Przyjaciele patrzyli na Aveę w milczeniu. Rozumieli, co chciała przez to powiedzieć. Żadna histeria nic nie da, wręcz przeciwnie − ludzie, dowiedziawszy się, że ktoś zmierza w ich stronę, pochowaliby się w domach, a taka sytuacja byłaby podejrzana. Wiedzieli, że niezależnie od wszystkiego, nowy opiekun wie, co robi. W ciszy jedli więc śniadanie, zostawiając Aveę z jej myślami. Dziesięć minut później Avea wyczuła ludzi zbliżających się do wioski. Wstała od stołu i poszła do gabinetu, by zabrać Księgi Ludności. Następnie skierowała się do domu mistrza, po czym powoli poszła z nim w kierunku centralnego drzewa. Przyjaciele, widząc, co robi, podążyli za nią. Avea z mistrzem spokojnie usiedli na ławce i skierowali wzrok na drogę. Grass i Sara dołączyli do nich. Po trzech minutach można było z daleka dostrzec cztery sylwetki uzbrojonych ludzi na koniach. Mieszkańcy powoli, zdziwieni obecnością obcych, przerywali swoje prace lub kończyli rozmowy i przypatrywali się przybyszom. Z bliska czwórka osobników stała się bardziej widoczna. Na czele grupy był młody, blady, szczupły, zielonooki blondyn, który patrzył na wszystko ze skwaszoną miną. Najwidoczniej nie był zadowolony z tego, iż musiał tu przyjechać. Twarz miał przystojną, a rysy twarzy okazałe. Gdyby nie ta skwaszona mina, można by powiedzieć, iż sam książę przyjechał do wioski. Ubrany tak samo jak pozostali towarzysze w czarny płaszcz do kolan, z czerwoną przepaską na ramieniu, czarne spodnie i szarą koszulę. Za mężczyzną na koniu jechała kobieta, która tak samo jak jej szef nie była szczęśliwa z tej wyprawy. Była na swój sposób piękna: długie kasztanowe włosy opadające falami na plecy, czarne oczy i smukła, dostojna twarz. Kobieta zauważyła istnienie delegacji i skierowała zabójczy wzrok na Sarę.

„Nic dziwnego, w końcu trafiła na kobietę równie piękną, co ona” − pomyślała Avea i przyglądając się dwóm innym podróżnikom, spostrzegła łysego mężczyznę z groźną blizną na twarzy, który był tak barczysty i wielki, że jego koń miał problem z noszeniem go na grzbiecie. Facet przyglądał się swoim obgryzionym paznokciom z nadzwyczajną wnikliwością. Czwarty osobnik trzymający się z tyłu ubrany był inaczej niż jego towarzysze. Strój trudno było dostrzec, ponieważ wszystko zasłaniał czarny płaszcz. Avea nie mogła rozróżnić rysów twarzy nieznajomego, bo okryty był kapturem, co czyniło zeń tajemniczą postać.

Miała z jakiegoś powodu przeczucie, że właśnie ta osoba będzie sprawiać największy problem. Dziwnie się czuła, patrząc na tego mężczyznę. W pewnym sensie wyczuwała, jakby coś ją z tą osobą łączyło. Popatrzyła na zbierających się wokół ludzi z wioski. Pomyślała w duchu, że taka delegacja nie wróży nic dobrego. Przybysze podjechali do drzewa, dowódca skierował wzrok na Eldera i z ironią powiedział:

− Gdzie jest wasz wódz, tubylcze?

Nie padła jednak żadna odpowiedź. Cisza się przedłużała. Wówczas osobnik powiedział do swoich towarzyszy:

− Widzicie, jacy niedorozwinięci! W ogóle nie rozumieją, co do nich mówię!

Wszyscy obcy zaczęli się śmiać.

Gdy już przestali pokładać się ze śmiechu, Avea przemówiła:

− Muszę was rozczarować, rozumiemy, co do nas mówicie. Nie mamy tu żadnego wodza. Nazywam się Avea i jestem tutejszym opiekunem. Czy można wiedzieć, z kim mam przyjemność i w jakiej sprawie do nas przybyliście?

Wypowiedź wywołała nie lada zdziwienie u nieznajomych, jednak ich dowódca wcale nie był zmieszany, odpowiedział tylko sarkastycznie:

− Więc jest tu jednak ktoś rozumny! Jaka kultura, aż dziw bierze, że w takiej dziczy można spotkać takie osoby! Nazywam się Artur Vinster i jestem kapitanem tej oto drużyny dyscyplinarnej. Ta piękna pani to moja zastępczyni, Lilo Inster, a ten duży to szeregowy Green Efer. Tym czwartym proszę się nie przejmować, on jest osobą, którą spotkaliśmy po drodze. Jesteśmy tu, aby w ramach sojuszu zwerbować do wojska każdego zdolnego do walki mężczyznę. Chyba umiecie pisać i macie Księgi Ludności?

Wszyscy byli naprawdę zdziwieni. Od czasu pierwszego sojuszu nie było takiej straszliwej sytuacji, by do wojskarekrutować druidów. Musi być naprawdę ciężko, skoro posuwają się do rekrutacji ludzi, którzy nigdy w rękach nie mieli broni i nie mogą jej używać.

Avea podała Księgi i zaczęła przyglądać się jeszcze raz przybyszom. Zastanawiała się, dlaczego czwarty nieznajomy tu przybył? Co go sprowadzało? Ciężko było jej się do tego przyznać, ale bała się odpowiedzi na te pytania. Dowódca, nie tracąc czasu, otworzył Księgę Ludności i skierował się ku ostatnim stronom. Po dwóch minutach drobiazgowego czytania kazał wystąpić trzem mężczyznom, w tym również Grassowi. Poinformował, że wszyscy druidzi kierowani są do koszar w mieście Alumir, a niepojawienie się w koszarach za trzy dni będzie oznaczało dezercję, karą jest śmierć przez powieszenie.

Grass przyjął tę informację z wyjątkowym spokojem. Po prostu się uśmiechnął. Avea nie martwiła się o Grassa. Wiedziała, że prędzej czy później odejdzie z wioski, by szukać przygód. W tej sytuacji przynajmniej będzie wśród swoich i ktoś się nim zaopiekuje. Avea poczuła, że odzyskuje panowanie nad sytuacją, bowiem nie było możliwości, by mogli czegoś więcej od nich oczekiwać. Chłopcy z wioski przez rok powłóczą się w twierdzy i bezpiecznie wrócą do domu.

„Nie ma, czego się bać” − zawtórowała sobie kolejny raz w myślach. W mgnieniu oka zakapturzony osobnik zszedł z konia, podszedł do niej, złapał za rękę i podciągnął rękaw, obejrzał ramię, po czym stwierdził:

− Nie masz próby… Pójdziesz do gwardii na trzy lata i nie złamiesz żadnego z druidzkich praw, a wtedy zaliczysz test. Teraz pojedziesz z tymi ludźmi do najbliższych koszar gwardii.

Avea, zetknąwszy się z tą osobą dłonią, stanęła w zdumieniu, przeszły ją nienaturalne ciarki, a gdy usłyszała głos, z jakiegoś powodu wydawało jej się, że już gdzieś go słyszała.

Nieznajomy odszedł, wsiadł na konia i pojechał. Wszyscy stali w osłupieniu. Teraz wiadomo, po co przyjechał. Dopełniła się tradycja przysięgi opiekuna. Skoro próba i czas zostały wyznaczone, nie ma już nic do powiedzenia. Avea, słysząc te słowa, zrozumiała, że czeka ją niemożliwe zadanie do wykonania. Będzie musiała walczyć na wojnach, używać broni, przebywać w niebezpiecznym mieście i niewątpliwie używać niedozwolonej magii. Za złamanie reguł czeka tylko jedna kara: wygnanie. Wszyscy przebudzili się z letargu, gdy przemówił Elder:

− Obcy poddał cię próbie. Podał miejsce i czas. Liczę, że temu podołasz, Avea. Drużyna werbunkowa chyba zrobiła już swoje, więc żegnam.

Po tych słowach zaczęli się już rozchodzić, lecz w ostatniej chwili Artur powiedział:

− Jeśli opiekun chce pojechać z nami, niech się spieszy. − Po czym skierował wzrok na Aveę:

− Masz dziesięć minut. Spakuj się i pożegnaj. Radzę to zrobić dobrze, bo możesz tu już nie wrócić. − Powiedział to, uśmiechając się wyjątkowo złośliwie. Avea miała przeczucie, że raczej nie będzie to miła podróż. „Możesz tu już nie wrócić…”. Słowa te jeszcze długo brzmiały jej w umyśle.

ROZDZIAŁ TRZECIPODRÓŻ W NIEZNANE

AVEA NIGDY NIE JEŹDZIŁA KONNO, NIE MIAŁA CZASU już na naukę. Dostała od jednego mieszkańca wioski konia i siodło. Była to kara klacz z łatą pod okiem nazwana przez to Łatką. Koń był bardzo spokojny, toteż Avea nie miała problemów z jazdą, jednak samo już siedzenie powodowało u niej ból w dolnej okolicy pleców. Jechała z tyłu, w pobliżu dryblasa imieniem Green. Raczej nie jest on najlepszym rozmówcą. Na każde zadane pytanie niebezpiecznie łypał okiem w jej kierunku. W czasie całej drogi nikt się do niej nie odzywał, choć to akurat wcale jej nie przeszkadzało. Przewidywania co do podróży okazały się trafne. Jedyne co zrozumiała ze studiowania mapy, to tylko to, że nie jadą w stronę Alumiru, czyli nie ma szans na towarzystwo innych druidów. Zamiast rozmyślać o niezbyt pewnej przyszłości, Avea skupiła się na widokach.

Jechali wschodnim traktem. Kopyta koni stukały o kamienistą drogę, co chwilę mijali jakiś mały wiejski domek bądź ludzi pracujących w polu. Momentami widać było jakąś małą, odgrodzoną od innych pól polanę, gdzie pasło się bydło. Niekiedy można było dostrzec jakieś drzewo lub krzew. Avea odwróciła się w kierunku Wielkiej Puszczy. Nawet z tak daleka były widoczne wiekowe drzewa lasu. Zielone morze drzew na tle błękitnego nieba. Widok sprawiał radość, ale wywoływał również smutek. Avea wiedziała, że teraz musi skupić się na drodze. Po raz ostatni spojrzała na puszczę.

Jechali główną drogą w kierunku stolicy Elmeronu. Dowiedziała się nieco o tym mieście od gbura Artura. Stwierdził, że to jest zaszczyt ujrzeć stolicę Elesmery dla takiego barbarzyńcy jak ona. Wprawdzie do stolicy jeszcze trochę drogi, jednak już z daleka widać jej potężne mury. Stanęli na popas, oczywiście najgorsza czynność, czyli opieka nad końmi przypadła jej. Avea zdjęła z koni siodła, by mogły odpocząć, i zaprowadziła do strumyka, aby się napoiły. Nim wróciła z końmi i znowu je osiodłała, towarzysze skończyli jeść i zaczęli się pakować. Wyszło na to, że musiała zjeść, jadąc konno.

Podróż do Elvoru trwała dwanaście długich, męczących godzin. Dla Avei był to chyba najgorszy czas w życiu. Miasto Elvor było duże, tłoczne i głośne. Ludzie ubrani w najrozmaitsze kolorowe stroje wyglądali jak papugi. Harmider, tłok i niespotykane dotąd zapachy przytłoczyły Aveę. Ludzie stojący przy straganach przekrzykiwali się nawzajem, zachwalając swoje produkty. Stragany były przepełnione różnorodnymi przedmiotami. Najbardziej okazałe były wystawy ze strojami kobiecymi. Avea nigdy w życiu nie widziała tak dziwnych ubrań. Najbardziej jednak zainteresowała ją wystawa sklepu alchemicznego. Wszystkie menzurki, tłuczki, moździerze i aparatury lśniły w słońcu i przyciągały wzrok. Wówczas obiecała sobie, że jak będzie miała chwilę wolnego czasu, to zajrzy do sklepu.

Dziwiło ją również to, jak ludzie chcą mieszkać w tak zimnym miejscu. Drogi, domy i mury z kamienia. Dla niej było tego już za wiele. Gdy tak pochłaniała widoki wielkiego miasta, nie zauważyła, że doprowadzono ją do tutejszych koszarów gwardii. Wszakże chciała naprostować sprawę, by trafić do Alumiru. Nie pozwolono jej jednak na to. Artur jako osoba, pod której była rzekomo ochroną, wypełnił za nią wszystkie dokumenty z sadystycznym wręcz wyrazem zadowolenia na twarzy. Skierowano ją do kwatermistrza, który dał jej 50 złociszy i standardowy zestaw gwardzisty, czyli krótki miecz i półpłytową zbroję. Wraz z pieniędzmi, które wzięła ze sobą, miała 100 złociszy. Pomyślała, że jak będzie miała chwilę, to postara się pójść na zakupy. Założyła zbroję i przypięła miecz, modląc się do duchów ziemi, by nie musiała go używać. Skierowano ją do konwoju kierującego się na rozstaje Elvora, do twierdzy martwych dusz. Nazwa budziła w niej złe emocje, ale przecież nazwa o niczym nie świadczy…

* * *

Avea poszła do przydzielonej drużyny straży granicznej. Jeśli zastanawiała się, co wykręcił jej Artur, to widząc tę grupkę, nie miała najmniejszych wątpliwości. Przed nią stał mały, kilkuosobowy, zwiadowczy oddział krasnoludów uzbrojonych po zęby w młoty i topory. Podeszła do najbardziej rosłego krasnoluda. Miał on rude, długie włosy zaplecione w warkocz przeplatany złotą nicią i brodę równie imponującą, co włosy. Broda była tak długa, że krasnolud zakładał ją za pas. Związana była w dwa warkocze i uwieńczona bogatymi, złotymi spinkami w kształcie skrzyżowanych młotów. Na sobie miał ciężką zbroję gwardii, na której widniało oznaczenie kapitana. W ręku trzymał posrebrzaną tarczę, z wygrawerowanym symbolem dwóch skrzyżowanych młotów. W tej chwili śmiał się z żartu jednego z towarzyszy. Avea ostrożnie dotknęła ramienia krasnoluda. Ten odwrócił się i w milczeniu spoglądał na druidkę.

− Nazywam się Avea, skierowano mnie do trzynastego pułku oddziału straży granicznej. Tu są moje dokumenty, kapitanie.

Krasnolud popatrzył jeszcze raz na Aveę, przejrzał dokumenty, po czym oddał, mówiąc:

− Rozumiem, że jesteś nowym druidzkim rekrutem? Liczyłem na rosłego faceta wymachującego kijem lub przynajmniej sierpem, a dostałem kobitę. Powiedz Arturowi, że nie jestem niańką i nie będę cię pilnował, tym bardziej że jesteś magiem. Samobójcą nie jestem, doskonale wiem, że wy wszyscy jesteście niczym ul os, tylko czekać, aż wymkniesz się spod kontroli, jak zobaczysz zombi.

Avea teatralnie westchnęła, zrobiła szczenięce oczy pełne rozpaczy, złożyła ręce jak do modlitwy i rzekła:

− Powiedział, że mnie i tak nie weźmiesz i nie dopilnujesz. Rozumiem, nie chcesz obciążać się osobą, która nie przeżyje sama nawet dnia w twierdzy martwych dusz i stanowi zagrożenie.

Popatrzyła jeszcze raz szczenięcymi oczami na kapitana i jego towarzyszy, po czym spuściwszy głowę, powolutku, jakby od niechcenia szła w kierunku targowiska. Krasnoludy zaczęły między sobą się sprzeczać i szeptać. W końcu dowódca ponaglany i popychany przez swoich podopiecznych podszedł do odchodzącej Avei.

− Ten huncwot zawsze robi mi jakieś problemy! Skoro uważa, że nie przetrwasz pod naszą opieką nawet dnia, to się strasznie myli! Ja jeszcze zrobię z ciebie wzorowego gwardzistę! Jak wytrwasz pod moją komendą, to będziesz po trzech latach walczyć i pić jak prawdziwy krasnolud! Umiesz używać jakiejkolwiek broni? Tak w ogóle coś umiesz?

Avea energicznie pokręciła głową, odganiając przywołane łzy, i zaczęła:

− Umiem walczyć laską. Potrafię leczyć, bezszelestnie się poruszać i ukrywać. Dodatkowo wyczuwam każde żyjące stworzenie w promieniu jednego kilometra. Dam radę znaleźć dobre miejsce na obóz, jedzenie i wodę na większości terenów.

Kapitan chwilę myślał, po czym stwierdził:

− Sprzedaj miecz, i tak ci się nie przyda, bo właśnie zostałaś naszym zwiadowcą. Pamiętaj jednak, że będziesz musiała walczyć, więc lepiej pomyśl, czego będziesz używać. Bo na froncie każdy dba o siebie. To co, chłopcy? Postaramy się, by ta druidka nie zginęła w akcji?!

Towarzysze krzyknęli jednogłośnie. Zaczęli się klepać po plecach i wrócili do wspólnego przedrzeźniania. Ich szef odwrócił się do Avei i machnął na krasnoludy ręką, mówiąc:

− Ja mam na imię Orin Kamienny Młot. Tamten mały rudy to mój młodszy brat Toras, a ten łysy z blond brodą to Kelar Żelazna Dłoń, w porządku chłopy. My to bardziej jak rodzina niż jednostka. Musisz w drodze opowiedzieć nam, jak tu trafiłaś. Spotykamy się o świcie przed bramą. Jak się spóźnisz, odjedziemy bez ciebie, przez ten czas zaopatrz się w to, co niezbędne na podróż.

Po sprzedaniu miecza w mieszku uzbierała się miła dla oka suma. Avea podrzuciła mieszek w ręku i stwierdziła, że to przyjemny ciężar. Postanowiła swoje pieniądze wydać w sklepie alchemicznym. Mijając kilka wystaw ze strojami kobiecymi, zerknęła na swoją tunikę.

„Wkrótce trzeba się odpowiednio ubrać, by nie zwracać niepotrzebnie na siebie uwagi” − pomyślała. Ostatecznie dotarła do odpowiednich drzwi. Otaczające ją aparatury zapierały dech w piersi. Uznała, iż powinna zacząć od podstaw alchemicznych. Spytany o Dobre Księgi sprzedawca uprzejmie wybrał trzy najlepsze wydania: O reagentach i substratach. Podstawy chemii i alchemii Lihro Lu, Tworzenie mikstur dla początkujących Mistrza Sfarta oraz Leczenie przez Alchemię Arcyuzdrowicelki Jamari.

Później skierowała się do aparatur alchemicznych. Zdecydowała się na podstawowy sprzęt. Stanęła przy ladzie i z pomocą handlarza wybrała kilka składników oraz reagentów. Zapłaciwszy za wszystko, wyszła z małym kuferkiem fiolek, menzurek i innego sprzętu alchemicznego. Poszła wzdłuż drogi, szukając wzrokiem sklepu, w którym mogłaby uzupełnić zapasy, oraz gospody, w której spędzi noc. Kierując się do gospody Ostatni Postój, Avea zastanawiała się nad swoimi towarzyszami podróży i nad tym, dlaczego niektórych ludzi zsyła nam los… Niebawem miała się o tym przekonać…

* * *

Avea z daleka słyszała krzyki Artura i myśląc, że z jakichś nieznanych powodów ją ściga, przyśpieszyła kroku. Nie patrząc się za siebie, skręciła w najbliższą uliczkę, zdyszana zatrzymała się. Gdy próbowała się chować przed swoim prześladowcą, wpadł na nią uciekający młody mężczyzna. Przewrócił się z impetem na leżącą nieopodal stertę gruzu i uderzając się w głowę, stracił przytomność. Dziewczyna przerażona tą sytuacją i zbliżającymi się krzykami skryła się z poszkodowanym, wykorzystując do tego magię. Chwilę później przebiegła przez uliczkę rozłoszczona zgraja Artura z nim samym na czele. Gdy było już zupełnie cicho, Avea postanowiła opuścić kamuflaż, przyjrzała się niedoszłej ofierze Artura. Był wysokim szczupłym mężczyzną o czarnych, krótkich, lśniących włosach i smukłą, ujmującą twarzą. Sprawdziła, czy od upadku nie doznał żadnych urazów głowy. Upewniwszy się, że osobnik jest bez szwanku, podstawiła mu pod nos wyjątkowo śmierdzący specyfik. Nieznajomy od razu zaczął kaszleć i momentalnie odzyskał przytomność. Zdziwiony całą sytuacją niepewnie rozglądał się na boki. Avea, widząc zmieszanie w jego zachowaniu, zaczęła rozmowę:

− Uciekałeś od Artura Vinstera, tak?

Mężczyzna dopiero co ją zauważył i zmarszczył brwi tak, jakby próbował sobie przypomnieć, co tutaj robi. Myśląc jeszcze chwilę nad całą sytuacją, w końcu powiedział:

− To na ciebie wpadłem? Jakim cudem mnie nie złapali?

Avea, uśmiechając się spokojnie, opowiedziała mu o całym zdarzeniu. Potem mężczyzna wstał, ucałował rękę Avei i powiedział:

− Dziękuję ślicznej pani za ratunek. Mam nadzieje, że jeszcze kiedyś się spotkamy, tymczasem żegnam.

Wyszedł na ulicę i wmieszał się w tłum. Avea przez całą drogę do gospody zastanawiała się nad tym dziwnym osobnikiem oraz nad jego słowami. To były wieszcze słowa…

ROZDZIAŁ CZWARTYTAM, GDZIE WODA WRZE

CZAS PODRÓŻY DO TWIERDZY BYŁ CAŁKIEM MIŁY. AVEA opowiedziała krasnoludom swoją historię. Wysłuchali jej w milczeniu, nic nie komentując. Okres podróży minął wyjątkowo ciekawie. Towarzysze dzielili się z Aveą prowiantem, wodą i swoimi historiami jak starzy znajomi. Na postojach każdy wykonywał powierzone mu zadania, tak że wszyscy mieli chwilę odpoczynku. W czasie jazdy Avea studiowała nowo zakupione księgi. Tak ją wciągnęła lektura, że czytanie zajęło jej całą podróż. Momentami odrywała się od tekstów, by wsłuchać się w pieśni lub rozmowy towarzyszy. Nawet jedną niezwykłą pieśń zapisała sobie na skrawku pergaminu.

Czasem nudno nawet w zgrai

Kiedy trunek nie weseli

Wtedy bierzem się za brody

I prawimy se wesele

Po bratersku dajem w pyska

Takie u nas są igrzyska

Jeśli i to nam się znudzi

Łapiem swe kilofy w łapy

Idziem szukać kruszców drogich

Co zrodziła matka ziemia

A jak to już nie pomoże

To żegnamy żony, dziatwy

Bierzem młoty i topory

I idziemy w bój śmiertelny

Nawet, jeśli polegniemy

Jest to wtedy śmierć chwalebna

W głaz się wielki zamienimy

Bo my wszyscy lud z kamienia.

Kapitan twierdził, że podróż do samego Jeziora Łez zajmie im dwadzieścia cztery godziny, mimo iż w podróży są czternaście godzin, to i tak przed zmierzchem trzeba będzie rozbić obóz. Znalezienie miejsca należało do nielicznych zadań Avei. Zatem dziewczyna popędziła konia i pojechała szukać odpowiedniego miejsca. Trzy kilometry dalej znalazła ładną polankę na skraju Lasu Normana. Nim jej towarzysze dojechali na miejsce, Avea już rozpaliła ognisko i przygotowywała zupę ze znalezionych nieopodal ziół i z przygotowanego na drogę mięsa. Krasnoludy były mile zaskoczone tym, że zjedzą coś ciepłego. Każdy przygotował sobie posłanie, oporządził swego konia i usiadł do kolacji. Przy ognisku wśród ogólnie panującego zmęczenia i ciszy Orin zaczął snuć opowieść:

− Dziad mojego dziada opowiadał mi o tym, jak powstało Jezioro Łez i skąd pochodzi jego nazwa… Dawno temu, jeszcze za czasów Elvora i Elesy, tego jeziora nie było. Zostało ono stworzone tuż po wielkiej bitwie. Legenda powiada, że − jak sama nazwa wskazuje − zostało wypłakane z prawdziwych łez… Jak to możliwe − spytacie? Oczywiście za pomocą magii, nie inaczej. Był sobie czarodziej, który miał piękną ukochaną, a była ona tak piękna, że ludzie śpiewali o jej urodzie serenady, a mężczyźni umierali za nią w pojedynkach. Jednak jej serce należało do tego czarodzieja. Kochali się jak nikt na świecie i myśleli, że ich miłość będzie trwać wiecznie. Jednak los szykował im tragedie… Był pewien bogaty szlachcic, który zauroczony pięknem kobiety nie przyjmował jej odmowy. Dawał jej wszystkie skarby świata, lecz ona nieugięcie mu odmawiała, mówiąc, że kocha kogo innego.

Szlachcic, wiedząc, że nie może zdobyć jej serca, postanowił ją porwać. Pewnego wieczoru uprowadził nieszczęsną z jej własnego domu. Trzymał bidulę w lochach swego pałacu i usilnie próbował przekonać ją, by go pokochała. Gdy to nie pomogło, wziął ją siłą.

Piękność zrozpaczona hańbą, jaka ją spotkała, powiesiła się na szalu w swym więzieniu. Magnat przerażony tym, że doprowadził do jej samobójstwa, skoczył z klifu do morza. Czarodziej znalazł ciało swojej ukochanej porzucone w lesie. Rozpacz sięgnęła zenitu, nieszczęśnik nie potrafił zaakceptować losu i bezustannie próbował przywołać ją do życia. W miejscu, gdzie teraz jest jezioro, odprawił rytuał, dzięki któremu przywołał duszę do ciała. Niestety jedyne, co zostało z ukochanej, to tylko poruszające się ciało z duszą. Kobieta, widząc, czym się stała, zaczęła zawodzić. Czarodziej usilnie próbował uspokoić duszę ukochanej. Kobieta, zauważając ukochanego, zaczęła błagać go, by ją zabił, ponieważ nie jest jego godna, teraz jest potworem i nie chce żyć w tym ciele. Beznadzieja i pragnienie bycia przy kobiecie były jednak tak wielkie, że nie potrafił spełnić tego życzenia. Kobieta w szale spowodowanym przebywaniem w takim ciele zabiła swego ukochanego, który nie miał ani siły, ani też woli, by się bronić. Jej dusza była zdruzgotana tym, co zrobiła. Zaczęła błagać duchy, aby zamienił ją w powietrze, by skończył się jej ból istnienia. Duchy Powietrza spełniły jej prośbę i zamieniły ją w deszcz. Od tamtego dnia dusza kobiety przekształcona w deszcz płacze ciągle nad ciałem ukochanego. Deszcz łez wypełnił dolinę, tworząc jezioro. Mówi się nawet, że czarodziej jako utopiec co wieczór wychodzi z jeziora i zabija każdego mężczyznę, który ma odwagę podejść do wody i zakłócać spokój duszy kobiety. Dlatego właśnie nad tym jeziorem ciągle pada i jezioro jest nawiedzane przez utopce…

Ogień trzaskał w ognisku, ciemność wokoło stała się nagle przytłaczająca. Avea miała wrażenie, że jakby poza zasięgiem wzroku COŚ: inne istoty, takie bardziej mroczne, czaiły się w ciemnościach i słuchały opowieści. Gwiazdy na tle bezchmurnego nieba oświetlały nieśmiało szczyty wielkich drzew. Wszyscy słuchali wesołego śpiewu ogniska i siedzieli w milczeniu, zastanawiając się nad legendą. Avea myślała, ile prawdy znajduje się w tej niezwykłej historii. I jak to możliwe, że nad jeziorem ciągle pada deszcz…

Miała obrać pierwszą wartę i wiedziała już, jakie myśli będą zaprzątać głowę.

* * *

Rozgorączkowany Arcymag Zaklinania Alucin chodził po swoim gabinecie w wieży lodowego szczytu. Mistrz magii zaklinania był w średnim wieku. Siwe krótko ścięte włosy poprzeplatane gdzieniegdzie jeszcze czarnymi kosmykami włosów dodawały jego obliczu uprzejmego charakteru. Pucowata twarz z kurzymi łapkami wokół ust i oczu emanowała dobrocią oraz radością. Zapewne zmarszczki na twarzy spowodowane były bardziej ciągłym uśmiechaniem się niż ponurą miną. Oczy maga były czarne… Choć już straciły młodzieńczy blask, to można jednak zauważyć jeszcze nutkę radości w oczach. Mimo iż lata młodości ma już za sobą, nadal wygląda na silną osobę, która może wiele znieść w życiu. Cała postać Arcymaga emanowała życzliwością i dobrocią. Czasem na świecie spotyka się ludzi, którzy zawsze pocieszą dobrym słowem, podadzą pomocną dłoń i pomogą nieść pakunki starszym ludziom. Właśnie kimś takim był nasz Alucin. Biało-srebrna toga maga ze złotymi lamówkami plątała się podczas szybkiego marszu. Nic by nie wskazywało na to, że ten mężczyzna jest jednym z najmądrzejszych ludzi na kontynencie, gdyby na plecach swojej togi nie miał wyszytego emblematu. Emblemat był zadziwiający: plątanina kresek, która przypominała nałożone na siebie litery. Symbol na pierwszy rzut oka wydawał się tylko wymyślnym wzorem. Zmieniał on położenie lub stawał się większy bądź znów malał, żeby z powrotem urosnąć. Teraz emblemat wirował niespokojnie na tkaninie togi. Wprawne oko dostrzegłoby, że na mankietach rękawów, wstawkach i aksamitnych dodatkach wyszyte złotą nicią były malutkie znaki runiczne. Dla zwyczajnego obserwatora były to tylko ozdobne zawijasy niemające konkretnego kształtu. Zdenerwowany Alucin chodził wokół biurka, zastanawiając się nad anomalią, którą odkrył. Przebłysk, jakiego doznał, był natychmiastowy. Pobiegł do regału, złapał bardzo starą, zniszczoną książkę i siadając za biurkiem, otworzył wolumin na konkretnej stronie. Zaczął czytać. W okamgnieniu wszystko zrozumiał.

− Ufam, że świat nie dowie się, jaką cenę trzeba zapłacić… − Westchnął Alucin.

− A więc już wiesz… To dobrze, będzie mniej tłumaczenia, dlaczego tu jestem − powiedziała zakapturzona postać wychodząca z cienia biblioteczki. Alucin podniósł oczy znad książki i spokojnie odpowiedział:

− Wiem i rozumiem jedno: nie powinno ciebie tu być, kimkolwiek jesteś.

Mag wstał znad biurka i podszedł do okna, z którego roztaczał się nieziemski widok na Wielką Puszczę. Nieznajoma postać w kapturze wyciągnęła dwa zwoje i położyła na brzegu biurka. Po czym powiedziała:

− Jest to sprawa życia i śmierci, uwierz mi. Wszystko masz w tych pergaminach… Cała Elesmera liczy na ciebie. Nie zawiedź!

Mówiąc to, zakapturzony osobnik odszedł w cień, by po chwili zniknąć. Alucin, patrząc się w okno, powiedział do siebie:

− Zawsze jest to sprawa życia i śmierci. Ty o tym doskonale wiesz, prawda?

Podszedł do biurka i przeczytał zostawione zwoje. Poczuł się teraz naprawdę zmęczony. Usiadł na fotel i stwierdził w myślach: „Znowu losy świata zależą od czynów kilku nieświadomych tego osób”.

* * *

Avea obudziła się rozgorączkowana z niespokojnego snu. Miała wrażenie, że coś poza nią się dzieje, jakby jakaś nieznana siła zaczęła działać w świecie. Patrząc na niebo, przyglądała się wschodzącemu słońcu… Toras, który trzymał ostatnią wartę, zorientował się, że Avea już dawno wstała. Kazał dla niej obudzić wszystkich i osiodłać konie. Avea ochoczo zrobiła, co jej kazano, zwłaszcza że nie miała siły siedzieć bezczynnie i się przyglądać. W czasie drogi drużyna siedziała wyjątkowo cicho. Może to z powodu zbliżających się deszczowych chmur nikt nie miał ochoty na rozmowę. Orin, przyglądając się górom, zaintonował pieśń:

Wciąż wspominam dawne czasy

Gdy nasz naród żył pod ziemią

Wciąż pamiętam tamto miejsce

Pełne złota i diamentów

Wciąż pamiętam piękne mosty

Drogi, domy, złote bramy

Wielkie miasta naszych przodków

Siłą naszą zbudowane

Krwią i potem odkupione

I choć żyć tam nie możemy

To ojczyznę mamy w sercach

I wciąż mamy ją w pamięci…

Gdy Orin skończył śpiewać, Toras i Kelar wpadli w jeszcze większą zadumę. Avea, by przerwać krępującą ciszę, spytała:

− O czym była ta pieśń, Orinie?

Krasnoludy zrobiły minę, jakby były smagnięte biczem. Avea zastanawiała się, czy nie popełniła jakiegoś błędu, zadając to pytanie. Orin po namyśle zaczął opowiadać tragiczną historię swego ludu:

− Wiesz, Avea, to, co słyszałem od mojego pradziada, trudne było do wyobrażenia. Piękne krasnoludzkie miasta padły ofiarą klątwy jakiegoś złego czarnoksiężnika. Nie wiemy, jaki czarodziej rzucił klątwę ani dlaczego. Owszem, nasz lud jest zaczepliwy i mściwy, jednak w tamtych czasach bardzo baliśmy się magii. Nasze miasta były budowane eonami. Były nawet miejsca tak stare, że widziały początki naszej rasy. Avea, nie wyobrażasz sobie piękna tych miast. Całe ze złota i srebra. Drzwi, bramy, nawet ściany były ozdobione przepięknymi, grawerowanymi okuciami ze złota. Sufity były tak wysokie, że nawet gdyby setka krasnoludów stanęła sobie na ramionach, nie sięgnęliby rękoma sklepienia. Było to gigantyczne miasto z mostami i rzekami pełnymi lawy. Jednego dnia po prostu napadła na nas epidemia. Wszyscy raptownie się dusili, coraz bardziej, aż w końcu umierali. Nazywaliśmy to cichą śmiercią… Ludzie umierali w śnie lub gwałtownie na ulicy. Wczoraj rozmawiałeś z kolegą, dzisiaj nie żyje. Nie oszczędzała także przyjezdnych… Nawet wielcy czarodzieje tamtych czasów próbowali zdjąć klątwę, jednak nic nie pomogło. Co roku wysyłana jest ekipa, by sprawdzić, czy coś się zmieniło, oczywiście sami chętni biorą w niej udział i są to przeważnie krasnoludy. Ale za każdym razem owi ochotnicy nie wracają. Nasza ziemia przepadła i nic na to nie poradzimy…

Cisza, jaka zapanowała po opowieści Orina, była najbardziej męczącą ciszą, jaką Avea do tej pory słyszała wśród tej zazwyczaj miłej i wesołej gromadki. Tak w ciszy przejechali prawie dziesięć godzin, czyli całą trasę do Jeziora Łez. Orin nalegał, aby nie robić odpoczynku i minąć jezioro jak najszybciej. Avea wiedziała, że towarzysze boją się przebywać koło przeklętej wody. Po godzinie męczącej jazdy zobaczyli w oddali deszczowe chmury i jezioro… Avea nie przypuszczała, że będzie ciągle padał deszcz nad jeziorem. Widok był niepojęty, padało faktycznie tylko nad wodą. Avea bardzo chciała zobaczyć jezioro z bliska. Gdy je mijali, konie zaczęły zachowywać się niespokojnie. Srebrzysta, czyli klacz Torasa, niespodziewanie podskoczyła i pognała w dół zbocza prosto w stronę jeziora. Konie innych towarzyszy niespokojnie skakały w miejscu. Avea, widząc, że jej klacz również zaczyna szaleć, uspokoiła ją, przemawiając do niej. Klacz niespokojnie zamachała głową, ale się uspokoiła. Avea zaniepokojona o Torasa pogoniła na koniu w jego ślady. To, co zobaczyła, zmroziło jej krew w żyłach. Toras ciągnięty za nogi przez utopca trzymał się uzdy konia, który przeciągał go w przeciwną stronę. Drugą ręką Toras próbował ciąć toporem utopca, ale nie za bardzo mu to się udawało, tak że w końcu upuścił swój topór. Utopiec z nadzwyczajną zręcznością unikał ciosów krasnoluda. Avea nie zastanawiając się ani chwili, skoczyła na potwora. Zaczęła wyrywać mu z rąk kolegę. Toras nie mniej zdziwiony niż utopiec krzyknął do Avei:

− Avea, topór! Masz mój topór!

Dziewczyna jakby nie słyszała słów i siłowała się z utopcem. Wreszcie nie wytrzymała i po prostu kopnęła go w brzuch, przy okazji okropnie brudząc sobie but. Zdenerwowana instynktownie przywołała moc, tworząc lodowy sopel. Wbiła go z całej siły w nadgarstek potwora. Widząc, że bestia się tym nie przejęła, ponowiła atak jeszcze raz i następny, aż w końcu udało jej się wystraszyć potwora. Dopiero wtedy monstrum jakby się zorientowało, że ma sopel w nadgarstku i wypuściło krasnoluda z rąk, po czym uciekło na dno jeziora. Koń, którego tak usilnie trzymał się krasnolud, poleciał jak strzała przed siebie. Szczęście, że Toras w porę puścił się uzdy, unikając przy tym stratowania przez kopyta. Avea, zasapana, opierała się o kolana i wpatrywała w rozpuszczający się brudny sopel. Sama niestety również nie była czysta. Cała zbroja i tunika ochlapane były krwią utopca. Avea, przypatrując się soplowi, zastanawiała się, jak to zrobiła. Toras podszedł do niej, popatrzył na jej nadzwyczajną broń i klepnął ją po plecach, po czym zaśmiał się i rzekł:

− Dzięki za ratunek! Nie wiem, co zrobiłaś, ale utopiec się najwidoczniej tego wystraszył.

I wskazał na topniejący u stóp Avei sopel.

− Serio! W życiu nie widziałem tak szalonej osoby, która by rzucała się z pięściami na utopca! A ten kopniak był w dechę! Może jednak nie jesteś taka słaba.

Avea jakby odczarowana wyprostowała się i zaczęła rozglądać na boki. Podniosła kawałek oderwanego przez sopel mięśnia i wcisnęła do fiolki. Z walizeczki, która była bezpiecznie przytroczona do siodła, wyciągnęła menzurki i zaczęła napełniać je ziemią, trawą, wodą z jeziora i deszczówką. Toras zdziwiony zachowaniem Avei zapytał:

− Czemu zbierasz te śmieci?

− Do badań − odpowiedziała dziewczyna, ładując pospiesznie wszystko do kuferka.

Toras jeszcze bardziej zdziwiony odpowiedzią nie oczekiwał dalszych wyjaśnień, poszedł szukać swego konia. Tymczasem Avea ruszyła w górę zbocza, gdzie jej towarzysze próbowali nadal uspokoić konie. Podeszła do koni i powoli uspokoiła każdego. Orin, widząc stan towarzyszki, zaniepokoił się swoim młodszym bratem. Podszedł do Avei i łapiąc za ramiona dziewczynę, z rozpaczą w oczach spytał:

− Co się stało?! Gdzie Toras?!

Nim Avea zdążyła odpowiedzieć, wszyscy usłyszeli Torasa.

− Może mnie byś poszukał, a nie wyżywał się na druidce? No naprawdę, żeby to konie od brata były ważniejsze…

Orin, widząc brata, szybko się uspokoił. Podszedł i serdecznie go uścisnął, a później gwałtownym ruchem, przechylając całą swoją sylwetkę, walnął go pięścią w twarz. Młodszy brat zmęczony wcześniejszym machaniem toporem i ganianiem za koniem nie miał tyle siły, by się uchylić, jednak miał siłę, by oddać. Tak właśnie rozpoczęła się bójka, której rezultatem były połamane nosy i liczne otarcia skóry. Kelar jako jeden z rozważnych poczekał, aż się spokojnie wyżyją, po czym rozdzielił braci. Avea po wyleczeniu nosów Orina i Torasa opowiedziała całe zdarzenie nad jeziorem. Toras tylko przytakiwał i co jakiś czas dodawał uwagi: „To było super! Gadzina była silna!”. Orin wysłuchawszy relacji, powiedział:

− Dziękuję ci, Avea, za uratowanie mojego brata i przepraszam za wcześniejszy wybuch. Po prostu to ja powinienem tam być, nie ty. Dziękuję. Już niedługo będzie zmierzch, więc proponuje odjechać kawałek od tego przeklętego miejsca. − Po czym wsiedli na konie i odjechali od Jeziora Łez. Avea jeszcze przez długi czas zastanawiała się, jaki jest prawdziwy powód ulewy nad jeziorem.