Historia Pewnego Raportu ebook

Prolog

Przez chwilę przyglądam się drzwiom do klubu, zastanawiając się, czy wejść do środka, czy nie. Ale ostatecznie pragnienie wyłączenia sobie mózgu chociaż na chwilę i przestania myśleć o tym bagnie, w które się władowałam, wygrywa.

Dzisiaj spiję się w trupa i choć jutro będę tego żałować, a Xander pewnie zmyje mi głowę za to, jak się urządziłam, wiem, że jest mi to potrzebne.

Choć na chwilę chcę odpocząć od tego huraganu, który od pewnego czasu szaleje mi w głowie.

Gwar panujący w środku od razu uderza mi do głowy. Pot unoszący się z tańczących, zaduch wewnątrz klubu w innych warunkach zapewne doprowadziłyby mnie do szaleństwa, ale teraz nawet nie zwracam na to uwagi. Zależy mi na tym, by jak najszybciej dotrzeć do baru.

Kiedy w końcu udaje mi się tam przepchnąć, natychmiast zajmuję miejsce na jednym ze stołków.

— Co podać? — mężczyzna za barem od razu zwraca na mnie uwagę.

— Black russian — rzucam. — Podwójny — dodaję po chwili namysłu.

Niemalże natychmiast przede mną pojawia się kieliszek, który wychylam bez mrugnięcia okiem. O tak… tego mi właśnie trzeba.

Czuję, jak wódka rozlewa się po moim organizmie, dając mi przyjemne ciepło. Natychmiast też daję barmanowi znak, żeby nalał mi to samo.

Jeszcze kilkanaście takich drinków i ten przeklęty raport wyleci mi z głowy. Zapomnę o nim chociaż na chwilę, bo tego właśnie mi trzeba.

Dlaczego, do diabła, dlaczego to właśnie ja musiałam się zakochać? Akurat teraz, kiedy jutro mija drugi, ostateczny termin, w którym mam złożyć raport Dowództwu!

Boże… Jak ja w ogóle mogłam do tego dopuścić, zachować się tak nieprofesjonalnie? Co by powiedzieli moi znajomi, moi przełożeni?

Nie… Ja oczywiście wiem, co by powiedzieli. I jak to dla mnie by się skończyło, jeżeli nie złożyłabym tego raportu. Jedyne, co jest niewiadomą, to w jaki sposób dalej to rozegram…

Tak czy owak, teraz chcę o tym wszystkim zapomnieć…

Choć w głowie i tak telepią mi się resztki historii i tego, w jaki sposób się tu znalazłam…

Rozdział I

— Rekari, zapraszamy — głos miss Karit, naszej nauczycielki prowadzącej, rozbrzmiewa po całej auli.

Przyjaciółka ściska moją dłoń, a ja oddaję jej uścisk. Wyczuwam jej lekkie zdenerwowanie, z resztą całkowicie bezpodstawne, bo ona akurat przecież nie ma czego się bać. Przez wszystkie lata nauki, odkąd pamiętam, zawsze była prymuską, budziła zachwyt wszystkich dookoła. To oczywiste, że tym razem będzie zupełnie tak samo.

Dlatego nic dziwnego, że kiedy wstaje i wdzięcznym krokiem przeciska się pomiędzy siedzeniami, a następnie niemalże zamiata schody swoim szarym, błyszczącym ogonem, i z całą pewnością rozmyślnie kręci biodrami, cała męska część naszego audytorium, czyli koło kilkunastu tysięcy, gapi się właśnie na nią.

Przewracam oczami. Naprawdę? Ta to chyba nigdy nie przestanie gwiazdorzyć…

— Gratuluję wysokich wyników w nauce i bardzo dobrze zdanych egzaminów końcowych — starsza kotka podaje mojej przyjaciółce dyplom oraz niewielką, plastikową kartę. — Dzisiaj masz już wolne… Ale nie zapomnij zgłosić się jutro na testy kwalifikacyjne.

— Nie zapomnę, miss Karit — przytakuje Ari.

Zaraz potem odwraca się do nas, do audytorium i z szerokim uśmiechem zrywa sobie z szyi medalion, do tej pory oznaczający jej przynależność do uczniów, by potem rzucić go do ogromnej misy, w której znajduje się już niezliczona ilość takich samych.

Cały nasz rocznik, tysiąc kociaków, dzisiaj kończy swoją naukę. W misie jest ich już dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Brakuje jeszcze jednego.

— Możesz dołączyć do pozostałych — nauczycielka wskazuje na prawie cały zajęty sektor rozstawionych krzesełek na ogromnej scenie.

Moja przyjaciółka kiwa głową z wdzięcznością i powoli odchodzi na wyznaczone miejsce.

Kiedy siada w pierwszym rzędzie, obok niej zostaje jeszcze tylko jedno puste krzesełko.

— Sayana, już tylko ty nam zostałaś — nauczycielka uśmiecha się lekko, a ja mam wrażenie, że wpatruje się we mnie cała sala.

Mam wrażenie, że cała sierść mi się zjeżyła, ale nie daję poznać po sobie zdenerwowania. Po prostu wstaję, wygładzam swoją spódnicę i wdzięcznym krokiem zaczynam iść w kierunku sceny. A w głębi dosłownie trzęsę się z nerwów.

Można by powiedzieć, że skoro zawsze jestem ostatnia, to powinnam się do tego przyzwyczaić, ale teraz wyjątkowo mi to przeszkadza. Tym bardziej, że mam podstawy do strachu — boję się o egzaminy, bo nie uczyłam się kompletnie i mam wyjątkowo złe przeczucia.

Wydaje mi się, że wszyscy patrzą na mnie z wyrzutem i czuję ich zapewne oskarżycielskie spojrzenia przez całą drogę.

Tyle dobrego, że Rekari, jak na dobrą przyjaciółkę, współlokatorkę i prawie że siostrę przystało, posyła mi pokrzepiający uśmiech i w sumie tylko dzięki niemu nie obracam się na pięcie i nie uciekam z auli.

— Zapraszamy, zapraszamy — kotka patrzy na mnie zachęcająco.

Czyżby ostatni gest dobroci przed wyrokiem? Wiem co się stanie, jeżeli będę miała tak kiepskie wyniki z egzaminów końcowych, a naprawdę nie uśmiecha mi się do końca swojego życia zostać robotnikiem i harować za pół darmo w fabrykach w roli taniej siły roboczej.

Biorę głęboki oddech i wyprostowana, nie dając po sobie poznać zdenerwowania, wchodzę na scenę i staję przy naszej nauczycielce prowadzącej.

— Nie bez powodu zachowaliśmy sobie ciebie na koniec — miss Karit mierzy mnie uważnym spojrzeniem, a ja chcę właśnie zapaść się pod ziemię. — Takiego przypadku jak ty jeszcze nie mieliśmy.

Czuję na sobie zaniepokojony wzrok Ari. Ona też wie, jak wyglądały moje „przygotowania” do egzaminów i rozumie, czego na dobrą sprawę powinnam się po nich spodziewać.

— Nigdy wcześniej bowiem nie mieliśmy kociaka, który ukończyłby naukę z takimi wynikami — kotka urywa, robiąc dramatyczną pauzę.

Serce bije mi w zawrotnym tempie i muszę się naprawdę powstrzymać, żeby zachować spokój.

W ciszy, która teraz nastała, słyszę zaniepokojone, niemalże ledwo słyszalne miauknięcie, które wyrywa się mojej przyjaciółce. Mam dziwne wrażenie, że wcale nie będzie miała ochoty sypnąć tym swoim standardowym tekstem typu „a nie mówiłam?”, jeżeli faktycznie mi się nie uda…

— Jesteś pierwszą osobą, która zaliczyła wszystkie egzaminy na sto procent, gratulujemy, Sayano — kotka uśmiecha się do mnie. — Zdradzisz nam, ile nauki wymagało uzyskanie takiego wyniku?

Powstrzymuję się, żeby nie spuścić głowy ze wstydem i już chcę wydusić jakieś przeprosiny, gdy nagle niczym piorun uderzają we mnie słowa nauczycielki.

Zaliczyłam. I to na dodatek na sto procent.

Ale jakim cudem?!

Z zaskoczeniem odwracam głowę i zerkam na Ari, która jest chyba w takim samym szoku, co ja. No i w sumie kilkanaście innych osób z pierwszego rzędu, które również wiedzą, jak bardzo intensywna była moja nauka… A raczej jej brak.

— Sayano, odpowiesz na pytanie? — ponagla mnie miss Karit.

— Jakie pytanie? — trochę mnie dezorientuje.

— Ile czasu poświęciłaś na naukę, by uzyskać taki wynik?

Słyszę chichoty za plecami i nawet nie muszę się odwracać, żeby wiedzieć, która grupka je wydała.

— Cóż… Najwyraźniej wystarczająco, żeby poszło mi tak, jak trzeba, proszę pani. Poza tym stawiałam na systematyczną naukę od samego początku i teraz najwyraźniej widać efekty.

Kotka kiwa głową z aprobatą, a ja wiem, że to najlepsza możliwa odpowiedź. Znam tą kocicę i jestem pewna, że gdybym powiedziała jej o tym, jak to wyszło, straciłabym bardzo dużo i to nie tylko w jej oczach, bo podobno ma być jutro w głównej komisji. Nie chcę się narażać.

— Tak czy owak, gratuluję nieprzeciętnie wysokich wyników w nauce i egzaminów końcowych zaliczonych na sto procent. Dzisiaj masz jeszcze wolne, ale przygotuj się na jutro.

Odbieram od niej dyplom oraz plastikową kartę, dającą mi dostęp do jutrzejszej komisji i testów przydzielających do kast, w głębi duszy skacząc z radości. Nie wierzę, znowu mi się udało na fuksie!

— Możesz dołączyć do pozostałych — nauczycielka prowadząca wskazuje mi na jedyne wolne miejsce w sektorze dla absolwentów.

Kiwam głową w podziękowaniu, a potem zrywam z szyi medalion i wrzucam go do misy. Nareszcie koniec nauki!

I w tym momencie eksploduje we mnie radość — zdałam, udało mi się takim niesamowitym fartem!

Rekari zrywa się ze swojego miejsca w tym samym momencie, w którym do niej podbiegam, akurat w czas, bym mogła rzucić się jej na szyję.

— Zdałam, Ari, zdałam! — krzyczę, ściskając przyjaciółkę ze wszystkich sił. W oczach pojawiają mi się łzy ulgi, tak długo wstrzymywany stres wreszcie znalazł swoje wyjście. Już przynajmniej nie muszę się denerwować, że źle skończę.

— Wiedziałam, że tak będzie — śmieje się moja współlokatorka. — Ty przecież zawsze sobie ze wszystkim radzisz, kochanie! Gratuluję, po prostu gratuluję!

— Spokój! — nauczycielka przywołuje nas do porządku, choć gdzieś tam pobrzmiewa rozbawiona nutka.

Natychmiast poważniejemy, a ja siadam obok swojej przyjaciółki.

— Absolwenci, powstać!

Wzdycham ciężko i lekko przewracam oczami, w tym samym momencie co Ari, co wywołuje uśmiechy na naszych twarzach. Głupie procedury, jakbym nie mogła po prostu stać przez cały czas!

— Dzisiaj i jutro to dwa najważniejsze dni w waszym życiu. Dzisiaj zakończyliście naukę, jutro przejdziecie testy i w opracowaniu o nie, waszą osobowość i wyniki nauki oraz egzaminów końcowych zostaniecie przydzieleni do poszczególnych kast. Jutro rozsądzi się wasza przyszłość. W najbliższym czasie rozpoczniecie swoją pracę dla naszej cywilizacji. Więc teraz idźcie i sprawcie, żeby Anthruv był z was dumny!

Na zakończenie przemówienia miss Karit cała aula wybucha oklaskami i okrzykami radości. Tak, właśnie dzisiaj zakończyliśmy naukę, nasz pierwszy etap życia, a od jutra czy kiedy tam dostaniemy wyniki testów i przydziały, zaczniemy pracować na jeszcze większą potęgę anthruviańskiej społeczności.

A dzisiaj… Dzisiaj jeszcze na spokojnie możemy się bawić, odstresować i przygotować mentalnie na jutrzejszy dzień. Czas na obowiązki przyjdzie później.

— Idziemy — Rekari szturcha mnie, pokazując mi wyjście i falę kotów, która zdążyła już do niego dotrzeć.

Kiwam głową na znak zgody i biorę ją pod rękę, w drugiej ściskając dyplom i przepustkę na jutrzejsze testy.

Kilka kroków dalej zostajemy zauważone przez dwójkę kotów z sąsiedniego pokoju.

— Ari! Ana! — jeden z nich, Lucio, zaczyna do nas machać.

— Znowu się zaczyna — wzdycham, przewracając oczami.

— Nie możesz być ciągle taka sztywna — strofuje mnie przyjaciółka. — Chodź, przynajmniej z nimi pogadamy!

Ponieważ mocno trzyma mnie pod rękę, za bardzo nie mam możliwości się wykręcić i, chcąc nie chcąc, zostaję przez nią pociągnięta w kierunku mierzących nas pożądliwym wzrokiem samców.

— No cześć, ślicznotki — współlokator Lucia, Frederick, uśmiecha się, ukazując imponujący garnitur białych, zadbanych zębów, łącznie z ostrymi kłami. — Pomyśleliśmy, że po tym stresie przydałoby się i wam, i nam jakoś wyluzować.

— Co oferujecie? — Rekari przysuwa się do nich, zalotnie kręcąc biodrami.

— Wygodne łóżko i towarzystwo — Lucio kładzie jej rękę na ramieniu. — Idziesz na to, piękna?

— A czy kiedykolwiek ci odmówiłam? — kotka z chichotem przysuwa się do niego, na szczęście równocześnie mnie wypuszczając.

Skwapliwie korzystam z okazji i odsuwam się o krok.

Oczywiście ona tego nie zauważa, zaaferowana towarzystwem kota. Zaraz potem też obydwoje bez zbędnych słów odchodzą w stronę naszych tymczasowych mieszkań.

Mam ogromną nadzieję, że nie wybiorą mojego i kotki…

Choć teraz bardziej interesuje mnie deko ważniejsza kwestia — muszę spławić niemalże dyszącego mi nad głową napalonego Fredericka…

— Ana, nie daj się prosić — samiec obejmuje mnie w pół i przyciąga do siebie. — Wiem, że jesteś zestresowana… Tym bardziej, że tyle problemów miałaś z tą nauką… Nie daj się prosić, wiem, że tego pragniesz.

— Ric, zostaw mnie — delikatnie odsuwam się od niego. — Naprawdę nie mam ma ciebie ochoty.

— Nigdy nie masz na nikogo ochoty — kot marszczy brwi. — Czy ty kiedykolwiek przespałaś się z kimkolwiek inaczej, niż po pijaku? Jesteś naprawdę dziwna, Ana. Szkoda, że nie jesteś taka sama, jak Ari, ona nigdy nie odmawia, wie, o co w tym wszystkim chodzi.

— Ale jak już sam stwierdziłeś, nie jestem taka, jak Ari — uśmiecham się przepraszająco. — Jak chcesz, poczekaj, aż Lucio z nią skończy, może wtedy znajdzie dla ciebie chwilę.

Kot prycha ze złością, po czym odwraca się na pięcie i znika w tłumie, najwyraźniej poszukując innej kotki, która chciałaby jego i siebie zaspokoić.

Ja zaś w spokoju mogę przejść przez prawie całe centrum szkoleniowe, by ostatecznie znaleźć się przed sektorem, w którym znajdują się mieszkania prawie trzydziestu tysięcy kociaków w wieku do dziewiętnastu lat włącznie.

Kiedy znajduję się przed drzwiami oznaczonymi numerem 4937c, zatrzymuję się na moment. Zanim wejdę, chcę się upewnić, że nie natrafię na przyjaciółkę zabawiającą się z naszym sąsiadem…

Nachylam się i przykładam ucho do drzwi. Mam dość dobry słuch nawet, jak na Anthruviankę, więc gdyby co, to z pewnością bym ich usłyszała.

Po minucie głuchej ciszy jestem już pewna, że w środku nie czekają na mnie żadne niespodzianki. Dlatego na spokojnie z ukrytej kieszeni w spódnicy wyciągam kluczyk, przekręcam w drzwiach i wchodzę do naszego małego, skromnego mieszkanka.

Wygląda niemalże dokładnie tak samo, jak wszystkie inne — jeden pokój z podwójnym łóżkiem, szafą i kilkoma innymi meblami, łazienka i niewielka kuchnia. Ale mimo tego czuję sentyment do tego miejsca, w końcu spędziłam tu większą część mojego życia… Dziwnie będzie to wszystko zostawić…

Już od razu na starcie zrzucam z siebie prostą, ołówkową spódnicę, białą bluzkę i krawat, nasze galowe ubrania, i odkopuję je w kąt. Później się nimi zajmę. Teraz chcę wreszcie przebrać się w coś wygodniejszego…

Podchodzę do szafy i pobieżnie przebiegam wzrokiem jej zawartość, aż w końcu zauważam to, co chciałam — krótkie spodenki i luźną, czarną koszulkę na ramiączkach. To jest to. Zdecydowanie najlepszy zestaw na wypad w moje ukochane, obecnie najprawdopodobniej wyludnione miejsce.

Biorę ciuchy i idę do łazienki, chcąc się jeszcze odświeżyć. Po drodze jednak zatrzymuję się przed ogromnym lustrem, wiszącym w korytarzu i z uśmiechem poprawiam sobie fryzurę.

Z odbicia patrzy na mnie pewna siebie, wyprostowana, wysoka na około metr sześćdziesiąt, ruda kotka. Całe ciało ma pokryte dosyć długim, mięciutkim, jedwabistym, błyszczącym futerkiem, gdzieniegdzie o lekko ciemniejszym odcieniu, tworząc prążki podobne do tych, które miały pradawne istoty zwane tygrysami. Gęste włosy na głowie w kolorze kremowym blond, pomiędzy uszami przycięła tak, by skośnie opadały na czoło, czasem częściowo zasłaniając prawe oko, z tyłu zaś związała w gruby warkocz sięgający połowy pleców. Z uszu też wyrastają jej długie, rude kosmyki sierści, przypominające pradawne rysie, tyle, że nie są to pędzelki na szczycie. Niżej znajdują się ogromne, zielononiebieskie oczy, razem z różowym, niewielkim noskiem i niezwykle długimi, białymi wąsikami tworząc pozory uosobienia niewinności, jeżeli połączyć to z delikatnym uśmiechem na kocim pyszczku.

Dłoń, również pokrytą futerkiem, o długich, szczupłych palcach, skrywających ostre pazury gotowe do wysunięcia w każdej chwili, opiera na biodrze, skrywając poduszeczki równie różowe, co nosek.

Co jakiś czas w lustrze pokazuje się również niezwykle puchaty ogon, w kolorze podobnym do ciała, o długiej i jedwabistej sierści, długości ponad metra, łagodnie kiwający się z boki na bok, nie raz i nie dwa wzbudzający zazdrość innych kotek i podziw kotów.

Szczególnie, jeżeli spogląda się również na jej długie, szczupłe nogi, oparte na typowo kocich tylnych palcach z poduszeczkami, które, jako jednej z niewielu umożliwiają jej prawdziwie bezszelestne poruszanie się, z uniesionym w powietrze śródstopiem, jakieś dwadzieścia pięć centymetrów wyżej kończącego się stawem skokowym.

Jednym słowem, typowa Anthruvianka. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego Frederick uważa, że jestem dziwna. Bo nie wskakuję do łóżka z każdym, chcąc zaspokoić popęd fizyczny? Wiem, że wszyscy tak robią, nikt nie trzyma się jednego partnera, chyba, że nawzajem sprawiają sobie satysfakcję, ale ja po prostu tego nie potrzebuję. Przyznaję, jak to wypomniał mi Ric, kiedy napiję się zbyt wiele, czasem mi się zdarza… Ale nie potrzebuję tego.

A każdy ma przecież prawo do odmienności i różnych upodobań w tych kwestiach.

Posyłam sobie pożegnalnego całusa i wchodzę do łazienki, chcąc się ubrać i wrzucić kilka rzeczy do torby.

Coś czuję, że to będzie naprawdę cudowny wypad. I naprawdę odprężający, w przeciwieństwie do wpakowania się do łóżka jakiegoś samca!

Rozdział II

Znajduję się mniej więcej na środku jeziora, unosząc się na plecach, kiedy kątem oka zauważam jakiś ruch na brzegu dokładnie za mną.

Niemalże natychmiast robię coś w rodzaju fikołka w wodzie i przekręcam się tak, by widzieć, co go wywołało. Unosząc się w miejscu za pomocą delikatnych ruchów rąk i tylnych łap, dokładnie lustruję brzeg, równocześnie nastrajając uszy tak, by możliwie jak najdokładniej zlokalizować pochodzenie owego ruchu.

Ale niestety, mimo wyjątkowo czułych nawet jak na anthruviańskie standardy zmysłów, nie dostrzegam absolutnie nic, co mogłoby potwierdzić moje przypuszczenia.

A zaraz potem z wysokiej trawy wyskakuje królik, jeden z niewielu gatunków, jakie pradawni uchowali dla nas od nieuchronnej zagłady Anthruvii.

Z ust wyrywa mi się oddech ulgi, a zaraz potem zaczynam cicho chichotać. I pomyśleć, że takie małe, niewinne zwierzątko napędziło mi tak ogromnego stracha!

Ale mimo tego całe odprężenie szlag trafił. Wystarczył jeden drobiazg, żeby mnie zdekoncentrować, bo świadomość, że ktokolwiek mógłby mnie obserwować, kiedy teraz, bezkarnie pływam sobie nago w jeziorze… Nie, dziękuję bardzo. To zdecydowanie nie jest przyjemne.

Dlatego właśnie decyduję się skończyć tą moją eskapadę poza tereny zabudowane. Z resztą… Obiecałam, że dzisiaj pójdę z Rekari na imprezę do strefy czerwonej… A zanim dojdę do centrum szkoleniowego, potem do naszego mieszkania, zanim się wybierzemy, wyjdziemy i dojdziemy na miejsce, to naprawdę trochę się zejdzie…

Kiedy wypływam na brzeg, dosłownie ze mnie cieknie. To chyba jedyny minus mojego puchatego, delikatnego futerka… Woda naprawdę ma co zmoczyć.

Zerkam na powierzchnię wody, która pokazuje moje odbicie i… wybucham śmiechem. Nie… Naprawdę. Wyglądam po prostu przekomicznie. Jak typowy zmokły kot. No ale cóż… Tak to się zdarza. Na szczęście jednak nikt mnie teraz nie widzi, więc może ujdzie mi to na sucho. Jak zwykle z resztą. Jeszcze nikt mnie nie zobaczył, zazwyczaj wybieram takie godziny, kiedy wszyscy śpią, albo są w pracy. A z resztą, nawet jeśli, to to nie jest zabronione. Po prostu, mogłoby być dla mnie nieco krępujące…

Ale teraz muszę się ogarnąć.

Sięgam po ogromny, puchaty ręcznik ze specjalnego włókna, zaprojektowany tak, by zbierał wodę z kociego futra w niewyobrażalnych wręcz ilościach. I dzięki temu zaledwie parę minut później jestem już całkowicie sucha. Tylko… trochę rozczochrana.

Biorę ręcznik, o wiele cięższy niż chwilę wcześniej i wyciskam z niego wodę. Przez swoją unikalną budowę włókien całkowicie pozbywają się płynów i ostatecznie idealnie suchy ręcznik kładę na dużym, płaskim kamieniu przy brzegu. Sama potem na nim siadam i sięgam po okrągłą szczotkę z delikatnym włosiem, idealną do wyczesywania i rozplątywania sierści. Jeden z moich ulubionych rytuałów.

Uśmiecham się sama do siebie, a potem zaczynam bardzo dokładnie wyczesywać sobie futerko.

* * *

Dobre pół godziny później moje futerko jest już jedwabiste i lśniące, zupełnie takie, jak przed wejściem do wody.

Rozglądam się leniwie, upewniając się, czy aby na pewno nikogo nie ma wokoło. A kiedy to już jest pewne, to znaczy całkowicie się rozejrzałam i znów nie zauważam nikogo, jeszcze na chwilę odchylam głowę do tyłu i pozwalam, by ogrzewało mnie światło emitowane przez sztuczne ekrany, udające niebo z dwoma słońcami, prawdopodobnie takie, jakie kiedyś mógł zobaczyć każdy mieszkaniec Anthruvii, jeżeli tylko podniósł wzrok do góry.

Choć zdecydowanie bardziej wolę, kiedy panele przestają emitować światło i stają się przezroczyste, równocześnie przyciemniając, dając nam podgląd na cudowne, rozgwieżdżone niebo, oblewając wszystko cudownym światłem gwiazd lub ciał niebieskich, które odbijają ich promieniowanie. Wszystko wtedy staje się takie… magiczne, a ja czuję się jak bohaterka jakiejś z tak popularnych wśród młodych kociaków gier lub powieści graficznych, że zaraz zostanę powołana do ważnej kasty, od razu na start dostanę wysoką rangę, a w moich rękach będą spoczywać losy całej cywilizacji…

Tak czy siak, jutro dowiem się, jak wszystko się skończy. A mimo swoich wyników w nauce i w egzaminach nie czuję, żebym miała trafić do czegoś specjalnego. Prędzej przydzielą mnie do zdrowotnych, albo naukowców, im podobno bardzo potrzebne są takie umysły…

Choć i tak wszystko pokażą jutrzejsze testy.

A teraz już najwyższy czas, żebym się zbierała, chcę zdążyć. Nie chce mi się słuchać gadania Ari, i tak pewnie będzie narzekać, że nie przespałam się z Frederickiem… Co poradzę, że naprawdę nie mam na to ochoty.

Podnoszę się z głazu i leniwie wciągam pozostawioną na brzegu bieliznę i ciuchy, a potem podnoszę torbę i zarzucam sobie na ramię.

I już nawet robię kilka kroków, kiedy moje uszy po raz kolejny wyłapują cichy szelest.

Natychmiast się zatrzymuję, a moje ucho kieruje się w tamtą stronę.

Oczywiście ten dźwięk się nie powtarza, ale ja jestem święcie przekonana, że naprawdę ktoś tam jest i sama nie wiem od jak długiego czasu mnie obserwuje.

Powoli odwracam się w kierunku źródła wcześniejszego dźwięku. Okazuje się, że staję naprzeciwko tak gęstych zarośli, że nie jestem w stanie przebić ich wzrokiem, a naprawdę nie uśmiecha mi się zapuszczać w te chaszcze, tym bardziej, że dopiero co się wyczesałam.

— Wiem, że tam jesteś! — oznajmiam podniesionym głosem. — Wyjdź stamtąd natychmiast! Miej chociaż odrobinę honoru i się pokaż!

Przez dobre kilka minut wpatruję się w tamto miejsce i już nawet mam wrażenie, że widzę przebłysk czarnego futerka… gdy nagle z krzaków wyskakuje ten sam ciemnoszary królik, który zwrócił moją uwagę już wcześniej.

Z początku patrzę na niego z oszołomieniem… A potem wybucham śmiechem.

Zwykły królik… A takiego stracha napędził mi, dorosłej kotce!

Chichocząc cicho odwracam się i zaczynam iść w stronę miasta, przez które muszę przejść, żeby znaleźć się na niższych poziomach i w końcu w centrum szkoleniowym.

Swoją drogą… Ciekawe, czy Ari już wróciła… Wiem w końcu, jak długo potrafi zabawiać się z Luciem. Tak czy siak, lepiej, żeby już była i najlepiej przygotowała obiad, dzisiaj w końcu jej kolej, a ja już porządnie zgłodniałam…

Rozdział III

— Wróciłam! — oznajmiam, wchodząc do naszego mieszkania.

W odpowiedzi słyszę ciche, przytakujące mruknięcie, które informuje mnie, że moja współlokatorka również zdążyła powrócić do domu.

Od razu też owiewa mnie cudowny zapach czegoś z całą pewnością przepysznego, co Rekari najwyraźniej zdążyła przygotować.

Na mojej twarzy pojawia się wręcz wygłodniały uśmiech, a brzuch zaczyna głośno burczeć, domagając się swoich praw. Dopiero teraz dociera do mnie, jak bardzo jestem głodna!

Nie tracąc ani chwili rzucam torbę w kąt przedpokoju, a potem natychmiast zaczynam iść w stronę kuchni.

Nagle jednak ni z tego, ni z owego na drodze wyrasta mi Ari, zagradzając dostęp do kuchni.

— Przesuń się — prycham na nią. W końcu głodny kot to zły kot i o tym wiedzą wszyscy.

Ta jednak niewzruszenie stoi przede mną z założonymi ramionami, mierząc mnie śmiertelnie poważnym wzrokiem.

— Ari, nie każ mi używać siły — w moim tonie pojawia się groźba.

— Powodzenia — uśmiecha się kpiąco.

Tak się bawimy? No to proszę bardzo… Bez zastanowienia odpycham kotkę na bok, wkładając w to całą moją siłę, na jaką w obecnym momencie jestem w stanie się zdobyć. Ta zaś, najwyraźniej nie spodziewając się, że faktycznie planuję urzeczywistnić swoją groźbę, ląduje na podłodze i już bez żadnych przeszkód mogę wejść do kuchni.

— Ana! — Ari, oburzona moją bezceremonialnością, zbiera się z podłogi. — Chyba parę ładnych lat temu ustaliłyśmy, że już się nie bawimy w walkę, to dziecinne!

— Nie bawię się z tobą — stwierdzam, równocześnie rozglądając się w poszukiwaniu jedzenia. — Stanęłaś mi na drodze do żarcia, dziwisz się mojej reakcji? Jestem głodna jak nie wiem, nie jadłam nic od śniadania!

— Chcę z tobą porozmawiać — przyjaciółka oznajmia, stając za moimi plecami. — Poważnie porozmawiać. I nie licz na to, że dostaniesz jeść, zanim to się stanie.

Odwracam się i mierzę ją wściekłym spojrzeniem, równocześnie kładąc uszy po sobie. Czuję też, jak ogon mi się jeży, osiągając imponującą objętość, a do tej pory ukryte bezpiecznie w poduszeczkach ostre pazury wysuwają się, zamieniając moje dłonie w groźną broń.

Kotka przełyka głośno ślinę i cofa się o krok, widząc moją reakcję.

— Chociaż wiesz co… Może ci tym razem odpuszczę… Chyba jednak lepiej porozmawiamy, jak weźmiesz sobie coś do jedzenia — oznajmia nonszalanckim tonem, próbując zatuszować swoje wcześniejsze, odruchowe zachowanie. — Nie będę aż tak bardzo cię męczyć. Schowałam twoją porcję do podgrzewacza, ale powinna być jeszcze ciepła. Ja w każdym razie zaczekam w pokoju.

Mówiąc to, odwraca się i spokojnym, opanowanym krokiem przechodzi do drugiej części mieszkania. Jedynie lekko najeżone, szare futerko zdradza jej strach.

I nic dziwnego, żaden rozsądny kot nie odwraca się plecami do drugiego, wściekłego… Nawet, jeśli jest to jego współlokator, osoba, którą zna od najwcześniejszych lat i która teoretycznie nie powinna wyrządzić mu żadnej krzywdy.

P-atrzę na nią ze złością, a potem wściekle fukam. Nie chce mi się z nią szarpać, zwłaszcza, że dopiero co doprowadziłam do porządku swoje futerko, choć po dłuższym spacerze przez różne części statku i tak mogłoby wyglądać lepiej.

Z resztą, wystarczy, że zjem, a humor od razu mi się poprawi.

Zakładając, że Rekari mi go nie zepsuje swoim wykładem… Bo doskonale wiem, czego będzie dotyczył. Jak zawsze z resztą.

Podchodzę do stojącego na meblach podgrzewacza i po naciśnięciu jednego z licznych przycisków wysuwa się z niego szuflada, w której stoi talerz z jedzeniem. Kuchnia od razu wypełnia się cudownym zapachem, a mi automatycznie dosłownie zaczyna lecieć ślina. Nawet nie sądziłam, że jestem aż tak głodna!

Biorę talerz, z szafki wyjmuję sztućce i zabieram wszystko do sypialni. Ari już na mnie czeka, siedząc po turecku na łóżku, równocześnie lekko skubiąc końcówkę swojego ogona. Kiedy tylko przekraczam próg, podnosi na mnie wzrok i mierzy mnie nim przez cały czas, nawet jak już siadam obok, również podkulając nogi.

Kotka nie przestaje mnie obserwować, kiedy podnoszę widelec do ust, aż w końcu robi się to niesamowicie uciążliwe.

Ostatecznie z brzękiem odkładam widelec na talerz, a talerz obok na łóżko.

— No to słucham, mów to, co masz do powiedzenia! — podnoszę głos, równocześnie kładąc uszy po sobie.

Kotka cicho wzdycha, spuszczając wzrok.

— Wiesz, że tak nie możesz — mówi. — Ana… Opamiętaj się wreszcie. Frederick to naprawdę porządny samiec. Dlaczego nie chcesz z nim pójść do łóżka?

— Bo nie chcę — wzruszam ramionami. — Po prostu nie chcę. Naprawdę to aż tak dziwne, że nie potrzebuję zaspokojenia w ten sposób?

— Tak, Ana, to jest dziwne — przyjaciółka krzyżuje ramiona na piersi. — Przyjrzyj się pozostałym kotkom z centrum szkoleniowego, samcom z resztą też. Wszyscy tak robią. Ty jako jedyna wymykasz się poza miasto, nad jezioro, żeby się odstresować, pływając. Nie boisz się wielkiej wody, jak większość. A wszystko dlatego, że uciekasz od przyjemności. Przecież to nie jest żadne zobowiązanie, ot co, zwykła, przygodna zabawa!

— A mi to nie pasuje tak czy tak — wzruszam ramionami. — Pogódź się z tym, Ari. Każdy jest inny, każdemu podoba się co innego. A ja się wyróżniam i też tego nie zmienię. W sumie to nawet nie zamierzam, podobam się sobie taka, jaka jestem, a ty musisz to zaakceptować. Resztę wykładu możesz już sobie darować, słyszałam go setki razy.

Kotka znowu wzdycha.

— Nie wiem, co by na to powiedziała miss Karit — stwierdza z rezygnacją.

— Miss Karit już przestało obchodzić nasze życie, kiedy zdała nasz rocznik — wzruszam ramionami. — I owszem, może i faktycznie była niesamowicie zasadnicza, ale na wykładach z sir Vitarem słyszeliśmy o tym, że przecież każdy z nas musi się wyróżniać. Inaczej nasza cywilizacja by nie przetrwała. Różnorodność jest niezbędna, wtedy nie istniałyby kasty i wszyscy robiliby to samo, czyli nie mielibyśmy jakichkolwiek możliwości życia. A takie czy inne odchyły nic nie zmieniają, dopóki trzymamy się zasad i dopóki nie chcemy zagrozić Anthruvowi.

— Nie mam na ciebie siły — kotka podnosi się z łóżka i patrzy na mnie z rezygnacją, kiedy w końcu zaczynam jeść to, co dla mnie przygotowała. — Jesteś po prostu niemożliwa, dziewczyno. Chyba nigdy nie przekonam ciebie, żebyś zaczęła czerpać z życia.

— Przecież czerpię — mówię z pełnym pyszczkiem. — Dzisiaj idziemy na imprezę i zamierzam się świetnie bawić, absolutnie niczego sobie nie oszczędzając. Więc nie mów, że nie korzystam z tego, co życie mi oferuje.

Rekari patrzy na mnie przez chwilę, jakby próbując odnaleźć sens w moich słowach, ale ostatecznie po prostu odwraca się do mnie plecami i wychodzi z sypialni.

— Ari! — odkładam talerz na bok i lekko unoszę się na łóżku. — No weź przestań! Nie obrażaj się na mnie… znowu! Daj już sobie spokój!

W odpowiedzi dobiega mnie ciche, wyraźnie zirytowane mruknięcie.

Czyli faktycznie się obraziła. Suuuper. Faktycznie ostatnie, czego potrzebuję przed wybraniem się na imprezę…

Z żalem zerkam na leżące na talerzu jedzenie; jak widać jeszcze nie dane mi będzie dokończyć. Teraz musze udobruchać swoją współlokatorkę, tym bardziej, że przecież od niej mam pożyczyć ciuchy…

Podnoszę się z łóżka i idę do kuchni, gdzie, jak też się spodziewałam, znajduje nadąsaną kotkę, bawiącą się płytką elektroniczną, siedzącą przy stole. Gdy tylko zauważa moje wejście, jeszcze bardziej się napusza i ostentacyjnie odwraca się do mnie plecami.

W głębi duszy przewracam oczami. Kiedy uderza w te swoje fochy, naprawdę nie wiem, czemu to właśnie z nią postanowiłam się zaprzyjaźnić i trzymać się praktycznie do końca życia…

Nie daję jednak niczego po sobie poznać i przykucam obok niej, równocześnie łapiąc ją za rękę.

— Mordko, przestań — proszę. — Ja rozumiem, że chcesz dla mnie dobrze, ale taki układ naprawdę mi pasuje. Jestem szczęśliwa bez żadnych specjalnych wyskoków, a przecież o to chodzi, o szczęście, czyż nie?

Kotka zerka na mnie niechętnie.

— Niby tak — mruczy. — Ale nie chcę, żebyś się wyłamywała. Od takich drobiazgów się zaczyna… A potem może być tylko gorzej.

Uśmiecham się lekko. Już wiem, co tak naprawdę jej chodzi. I przez cały czas, odkąd pamiętam, jej chodziło.

— Nie bój się, nie sprzeciwię się Dowództwu, nie złamię żadnego prawa i nie będę poszukiwana przez Lowców na wszystkich statkach i podległych planetach — kładę jej głowę na kolanach, patrząc na nią z uśmiechem. — Przecież to tylko drobne odstępstwo od innych. Ty też jesteś inna, chociażby pod względem jedzenia. Nikt nie jada takich mieszanek owocowo-rybnych, jak ty. I z tego powodu mieliby zacząć cię ścigać, bo wypatrzą podstawy przyszłego buntu? Nie przesadzaj.

Kotka lekko marszczy nos, ale widzę, że ten argument odrobinę do niej trafił.

— Ale to co innego — mówi, choć już bez przekonania.

— I to, i to dotyczy upodobań — wzruszam ramionami. — Więc się o mnie nie martw.

— Jeżeli obiecasz, że nie zrobisz niczego… głupiego, a szczególnie… No sama wiesz, czego… To nie będę.

Prycham lekko.

— Proszę cię… Oczywiście, że tego nie zrobię! Wiem, do czego to doprowadziło w przeszłości, do tego stopnia, że praktycznie zniszczyło cywilizację i naszą planetę. Nie jestem aż tak głupia, żeby porwać się na takie wariactwo. Poza tym… Przecież nie wiem nawet, co to tak właściwie jest. Tak samo jak ty i wszyscy Anthruvianie.

— To dobrze — Ari oddycha z ulgą. — Bo nie chcę, żebyś stała się terrorystką szerzącą ekstremistyczne poglądy pełne nienawiści. To przecież było zabójcze!

— Wiem — kiwam głową, podnosząc się na nogi. — O to się nie martw. Nie jestem morderczynią. A teraz pomóż mi wyszykować się na imprezę.

Kotka również wstaje, a na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Jak widać te zapewnienia, oraz wzmianka o imprezie poprawiły jej humor.

Ze śmiechem obserwuję, jak przechodzi do sypialni, skąd dobiegają mnie odgłosy otwieranej szafy i cichego pomrukiwania, prychania i pomiaukiwania.

Po chwili Rekari zjawia się w kuchni w samej bieliźnie, trzymając w dłoni dwie sukienki wyszywane cekinami — jedną czarną, drugą kremową, kończące się może w połowie ud. W drugiej ma dwie torebki, w takich samych kolorach, jak trzymane ubrania.

— No i co o tym powiesz? — patrzy na mnie z wyraźną dumą z siebie. — W tych ciuchach będziemy wyglądać bosko, od razu staniemy się królowymi imprezy!

Leniwie podnoszę się z miejsca i podchodzę do przyjaciółki, stojącej w wejściu do kuchni. Krytycznie biorę w palce skrawek czarnej sukienki, uważnie się jej przyglądając.

— To nie jest przypadkiem ta, z której tak strasznie odpadały cekiny? — lustruję materiał w poszukiwaniu braków.

— Cóż… — moja współlokatorka wydaje się być deko zmieszana.

I faktycznie, po chwili znajduję ogromny fragment łysego materiału bez cekinów, akurat z przodu sukienki. Zaraz obok widnieje kolejna taka łysina.

— Naprawdę chciałaś, żebym coś takiego włożyła? — unoszę brew, równocześnie lekko się krzywiąc. — Ari… No błagam cię, myśl może trochę.

Zwijam sukienkę w kłębek i, bez oglądania się, rzucam ją do kosza. Ona już do niczego się nie nadaje, a inteligentne systemy przetworzą ją na materiał, który posłuży do stworzenia czegoś innego. Ja zaś przechodzę do sypialni i staję przed szafą.

— Nie wiedziałam, sorry… Ale myślisz, że mogę włożyć tą kremową?

— Mhm — mruczę. — Tylko sprawdź, czy też nie gubi cekinów.

Rekari odmrukuje coś w odpowiedzi, a ja nie przerywam myszkowania w szafie. Jest tu coś, co zdecydowanie będę chciała włożyć, coś, co zdecydowanie mi się przyda…

I w końcu z samego dna wyciągam prześliczną sukienkę z czarnego, dość sztywnego materiału. Bez ramiączek, górę ma dosyć obcisłą. Dół, a przynajmniej jego część, kończy się w połowie ud, tak samo jak tamte z cekinami, ale ta ma jeszcze dodatkowy ogon, niezwykle obszerny, ciągnący się po ziemi.

Czuję, jak na twarz wpływa mi szeroki uśmiech.

O, tak!

Bez dłuższego namysłu wciągam sukienkę na siebie, równocześnie uważając, by trafić ogonem w przewidziany dla niego otwór. A kiedy potem odwracam się do lustra, wiem, że to był zdecydowanie najmądrzejszy pomysł.

Zamiatając wszystko ciągnącym się po podłodze ogonem przechodzę do łazienki i wpycham się obok strojącej się przyjaciółki.

— Wow, Ana, zaszalałaś — Ari unosi brwi z uznaniem, robiąc mi miejsce przy lustrze.

— Dzisiaj mam zamiar się dobrze bawić — oznajmiam, zabierając się za rozczesywanie włosów, żeby łatwiej mi było je ułożyć. — To ma być udana noc. Zasłużyłyśmy na to. Skończyłyśmy właśnie naukę, trzeba to uczcić.

Kotka kiwa głową na potwierdzenie, po czym sama zabiera się za układanie sobie fryzurki.

Dzisiaj zaszaleję, a co! Pokażę Ari, że też potrafię się bawić i korzystać z życia. Co z tego, że wiem, jak to zapewne się skończy, i poranek nie będzie należał do najprzyjemniejszych. Ta noc będzie zdecydowanie moja!

Rozdział IV

W pewnym momencie dosłownie znikąd w mojej głowie pojawia się coś, co wywołuje irytujące łupanie.

Z rozdrażnieniem przewracam się na bok, mając nadzieję, że to coś zniknie, kiedy zmienię pozycję na wygodniejszą. Ale niestety… Nic nie ustaje.

Za to dociera do mnie pewien szczegół — jeszcze nigdy, ale to nigdy nie spałam w tak wygodnej pościeli, w jakiej znajduję się teraz…

To znaczy, że nie jestem u siebie.

Przewracam się na plecy i otwieram oczy. Pierwsze, co widzę, to jasny, biały sufit, najprawdopodobniej podwieszany, z wpuszczonymi w niego drobnymi lampkami. Dość spory biały sufit, najwyraźniej będący zwieńczeniem większego pomieszczenia… A przecież nikt, kogo znam, nie ma takiego mieszkania!

Unoszę się na łokciu i ze zmrużonymi oczami lustruję otoczenie.

Jestem w ogromnej, nowocześnie urządzonej sypialni, z białymi ścianami, białymi meblami i białymi dodatkami, sprawiające wrażenie totalnie sterylnej. I do tego ogromne okna na całą ścianę, przez które widzę całe miasto — kilkanaście wysokich wieżowców, niższe bloki, wreszcie przedmieścia a potem drzewa, odgradzające cywilizację od niewielkiego skrawka wolnej przestrzeni, jaki został nam dany przez pradawnych konstruktorów.

Czyli strefa czerwona…

Zaraz, co ja, do diabła, robię w strefie czerwonej?!

Siadam na łóżku i przykładam dłonie do głowy, próbując uspokoić ból. Prawda jest taka, że mam wrażenie, jakbym dosłownie zaraz miała umrzeć.

Co to ja wczoraj…?

Ach tak, impreza — krzywię się do siebie. Boże, nigdy więcej. Przysięgam, nigdy, ale to nigdy więcej tyle nie piję… A jeśli się da, to w ogóle przez najbliższy czas nie mam zamiaru wybierać się na żadne imprezy… Choć Rekari zapewne jeszcze na niejedną mnie wyciągnie, a ja wielokrotnie będę tego szczerze żałować…

Tylko co ja w takim razie robię w takim miejscu? Co się stało potem? Nic nie pamiętam… Poza faktem, że byłam wczoraj w klubie w strefie czerwonej… A ciało mówi mi, że zdecydowanie zbyt wiele wypiłam…

Z racji, że w pokoju na szczęście nie ma nikogo, wstaję i się przeciągam, na co całe moje ciało reaguje bólem. Spać… Ja po prostu chcę spać… Ale najpierw przydałoby się wrócić do siebie do domu…

A kiedy wygrzebuję się spod kołdry, orientuję się jeszcze, że jestem całkowicie naga i mam ochotę strzelić totalnego facepalma.

Nie, błagam, nie znowu! Choć w sumie mogłam się tego domyślić… Zbyt dużo alkoholu popycha mnie do różnych rzeczy, chociażby takich, jakich normalnie bym nie zrobiła, jak pójście z kimś do łóżka, również nieznajomym, co mi wypominał wczoraj Frederick… Że tylko po procentach… I do tego przecież to obce mieszkanie, i to w strefie czerwonej…

Jak ja tego nienawidzę!

Wściekając się na siebie podchodzę do fotela, na którym znajdują się moje rzeczy i raz dwa wkładam bieliznę, a potem wciskam się w sukienkę, co prawda deko pobrudzoną, ale innej nie mam. Teraz pozostaje mi tylko jakimś cudem wydostać się z tego budynku, ogarnąć, w którym miejscu miasta jestem, i wybrać się do domu, gdzie będę mogła połknąć coś na kaca, zakopać się pod kołdrą z jakąś powieścią graficzną i odpłynąć na kilka godzin… Żeby zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Fakt, że i tak nie pamiętam wiele, tym bardziej gościa, z którym najwyraźniej się przespałam, zdecydowanie mi pomoże, choć wyrzuty winy i tak pozostaną.

Zapinam sukienkę i poprawiam ją na biuście, tak, by nie spadła, a potem na moment zatrzymuję się przed wielkim oknem. Jednak trzeba przyznać, miasto jest naprawdę niesamowicie piękne… Szczególnie, kiedy podziwia się je z góry.

— Warto tu mieszkać dla samego widoku — zza pleców dobiega mnie zadowolony, męski głos. — Widzę, że już wstałaś, moja piękna. Jak się spało?

Gwałtownie się odwracam i widzę stojącego w drzwiach przystojnego kota, może koło czterdziestu lat, może trochę starszego, poprawiającego mankiety śnieżnobiałego garnituru. Szybko lustruję go wzrokiem — jest wysoki i szczupły, niezbyt imponującej budowy, ale widać w nim siłę i bijący od niego autorytet. Sierść ma krótką, jedwabistą i zadbaną, w większości kremową, tylko ogon, uszy, przód pyszczka i cztery łapy ją czekoladowobrązowe. I do tego jeszcze czarne, bystre, ale wręcz lodowate oczy, zamrażające na miejscu.

I od razu wszystko do mnie wraca — jak wypiłam kilka drinków za dużo, potem on zaczął ze mną flirtować i półprzytomną zaprowadził tutaj, do siebie… A tego, co potem się działo, zdecydowanie nie chcę sobie przypominać. Jeszcze nigdy nie spotkałam kogoś tak brutalnego…

Więc kiedy tylko on robi krok do przodu, ja automatycznie robię krok do tyłu.

Kot — teraz przypominam sobie, że przedstawił się imieniem Julius — uśmiecha się tylko lekko, nie przestając podchodzić bliżej. Zatrzymuje się dopiero krok, może dwa przede mnie i gładzi mnie po policzku.

— Najchętniej zamknąłbym cię tutaj na klucz i miałbym ciebie na każde moje skinienie, bo doskonale udowodniłaś swoją przydatność, Sayano, ale sama wczoraj mi powiedziałaś, że dopiero co skończyłaś szkołę i dzisiaj masz testy przydzielające. Dlatego goń, ślicznotko, bo lada chwila, a się zaczną. I wróć potem do mnie.

Z tymi słowami odsuwa się ode mnie, robiąc mi przejście. A ja przez chwilkę próbuję zrozumieć, co on takiego powiedział. I po chwili do mnie dociera. On powiedział o testach! Szlag by to!

Zerkam na wiszący na ścianie zegar i orientuję się, że został mi może kwadrans na dotarcie do punktu testów. Nie… Ja przecież się nie wyrobię!

Wybiegam z sypialni i przez chwilę zatrzymuję się w korytarzu, próbując zdecydować, gdzie teraz.

— Wyjście masz na wprost — z pokoju dobiega mnie spokojny głos Juliusa — potem windą w dół, będzie najszybciej, a stamtąd powinnaś dotrzeć do centrum testów. Który punkt?

— Nie wiem… Mam w torebce — i w tym momencie orientuję się, że zostawiłam ją w pomieszczeniu obok.

Już nieco spokojniej wracam się do sypialni, możliwie jak najszerszym łukiem obchodząc stojącego tam samca. Ten kwituje to tylko lekkim uśmieszkiem, zupełnie, jakby nie zauważył mojej ostrożności… Albo przyzwyczaił się do takich reakcji samic, z którymi zabawiał się podobnie, jak ze mną…

— Punkt szesnasty — informuję, wyciągając z torebki kartę.

— To w takim razie tuż za rogiem — uśmiech na twarzy Juliusa jeszcze bardziej się poszerza. — Trafisz z pewnością. I mam nadzieję, że do mnie wrócisz, dobrze się z tobą bawiłem.

— Ale ja nie — stwierdzam, okręcając się na pięcie i wychodząc na korytarz. — I po tym, co mi zafundowałeś, mam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy!

Z pokoju dobiega mnie jego przytłumiony śmiech.

— Spotkamy się prędzej, niż się tego spodziewasz, moja droga! — informuje. — I…

Resztę zagłusza impet, z jakim trzaskam drzwiami od jego mieszkania. O nie… Zrobię wszystko, byle tylko nie dopuścić do ponownego spotkania z tym powalonym sadystą. Kto wie, do czego byłby zdolny, tym bardziej, że przecież wspomniał, że najchętniej zamknąłby mnie na klucz i miał na każde swoje skinienie… A wczorajsza noc, którą na całe szczęście pamiętam tylko fragmentarycznie (a to i tak moim zdaniem zbyt dużo), jeszcze bardziej nakłania mnie do tego, by możliwie jak najbardziej go unikać. Wracać tutaj, rzecz jasna, nie zamierzam.

Na moment opieram się o zamknięte drzwi, próbując się uspokoić i zbytnio na siebie nie wściekać. Głupia jestem. Poszłam na tą imprezę tylko i wyłącznie dlatego, żeby zadowolić Rekari, oraz częściowo udowodnić jej, że potrafię się dobrze bawić, a teraz moja głowa wyraźnie podpowiada mi, że powinnam tego żałować. Na całe szczęście, żadnych konsekwencji poza chwilowym niemyśleniem i straszliwym bólem głowy nie będzie…

I nagle coś wysuwa mi się z dłoni i lekko uderza o podłogę.

Podnoszę to, a na mojej twarzy pojawia się przerażenie. Testy! Zapomniałam o nich kolejny raz w przeciągu paru minut, co gorsza, został mi mniej niż kwadrans na dotarcie do miejsca, w którym będą się odbywać. Na dodatek stan, w jakim obecnie jest moja głowa, wcale nie zwiastuje mi dobrze…

Mój wzrok spoczywa na windzie znajdującej się naprzeciwko. Julius mówił, że tędy będzie najszybciej i choć na same jego wspomnienie mam ochotę skręcić mu kark, ewentualnie wymazać go sobie z pamięci (nie wykluczam połączenia obydwu opcji na raz), postanawiam posłuchać jego rady. Podchodzę bliżej i tym samym przywołuję windę, na moje szczęście znajdującą się piętro niżej. Bardzo szybko wchodzę do środka i dotykam płytki z numerem poziomu, na którym chcę się znaleźć. Zaraz potem drzwi bezszelestnie zamykają się za mną i zaczynam zjeżdżać w dół.

Sekundy, które mijają, ciągną się w nieskończoność, a ja próbuję zachować opanowanie, obserwując zmieniające się numery poziomów. Sama nie wiem, co bym zrobiła, gdyby ktoś nagle postanowił się dosiąść…

Na szczęście tak się nie dzieje — a kiedy tylko drzwi rozsuwają się na parterze, ukazując przestronny hol budynku, wybiegam z windy zupełnie tak, jakby za mną się paliło. Nie wiem nawet, ile czasu mi jeszcze pozostało — mam nadzieję, że się wyrobię!

Zatrzymuję się dopiero po wyjściu z budynku i tam rozglądam się wokoło. Julius powiedział, że punkt szesnasty jest tuż za rogiem, a choć najchętniej bym go udusiła, nie mam podstaw, żeby mu nie wierzyć.

I faktycznie — kilkaset metrów dalej zauważam kłębiącą się masę złożoną ze znajomych twarzy kilkudziesięciu byłych kociaków z mojego rocznika, a kiedy podchodzę bliżej, między nimi pojawia się również Ari.

— No cześć — podchodzi do mnie, równocześnie maskując ziewnięcie. — Nie wiem, jak ty, ale dla mnie chyba ta impreza nie była dobrym pomysłem. Jestem trupem.

Uśmiecham się kwaśno. No kto by pomyślał, że ona kiedykolwiek coś takiego powie!

— To ja mam totalnego kaca, łeb mi pęka, kompletnie nie myślę — a jeszcze większość nocy spędziłam w łóżku sadysty, który chciał mnie zatrzymać na stałe, dodaję w myślach. — I to już któraś impreza, która tak się dla mnie kończy. Nie licz, że prędko pójdę z tobą na kolejną.

— Nawet nie będę cię namawiać — kotka przykłada sobie dłoń do głowy. — Tyle dobrego, że ja trafiłam na naprawdę sympatycznego samca, o niebo lepszego od tych wszystkich niedoświadczonych kociaków, z którymi spałam do tej pory. Pewnie jeszcze nie raz się spotkamy.

— Mi jakoś nigdy nie wychodzi trafienie na kogoś w porządku — wzruszam ramionami. — Pewnie dlatego mnie to nie ciągnie.

Rekari chce już coś powiedzieć, ale przerywa jej zamieszanie, które nagle pojawiło się tuż przy wejściu do punktu testów.

— Cisza, wszyscy cisza! — przez gwar rozmów naszej dość sporej grupki przedziera się donośny głos. Wszyscy momentalnie cichniemy i wpatrujemy się w starszego, dumnie wyprostowanego kota. Musi być jednym z Nauczycieli, albo, co jeszcze bardziej prawdopodobne, jednym z Dowództwa, taki autorytet od niego bije. — Tak lepiej, kocięta. A teraz słuchajcie uważnie. Zaraz wejdziecie do środka i przystąpicie do najważniejszego egzaminu w waszym życiu, ważniejszego nawet od egzaminów końcowych w waszej szkole, choć wasi nauczyciele mogli twierdzić inaczej. Dzisiaj rozstrzygnie się wasza przyszłość. Od testu, który teraz rozwiążecie, zależy, do jakiej kasty się przyłączycie. Podejdźcie do tego możliwie jak najspokojniej i z jak największym opanowaniem, nie musicie się stresować, po prostu zróbcie wszystko po swojemu. Teraz zaprowadzę was do sali głównej, gdzie czekają na was przygotowane już testy. Wszyscy macie przydzielone miejsca, zgodne z niewielkim numerkiem zapisanym na waszych kartach wstępu. Ustawcie się teraz gęsiego, odbijcie się przy wejściu i zapraszam do środka. Tylko w ciszy.

Kot nawet nie zatrzymuje się, żeby upewnić się, czy postępujemy zgodnie z jego poleceniami, ale jego autorytet i tak sprawia, że bez żadnego szemrania ustawiamy się w kolejce.

— Ciekawe, jak nam pójdzie — mimo zakazu nachylam się i szepczę do ucha stojącej przede mną Rekari.

— Nie wiem… Ja tam się trochę tego boję — odpowiada kotka. — Tym bardziej, że to taka trochę pełna niewiadoma, zero informacji, jak powinniśmy się zachować… Nawet nam nie mówią, co to będzie.

— Cisza! — woła ktoś z przodu.

Natychmiast się zamykamy, wywołując ciche chichoty w naszym otoczeniu. No przecież, wszyscy to nasi znajomi, wiedzą, jak bardzo jesteśmy wygadane. To jedna z naprawdę niewielu naszych wspólnych cech.

Ostatecznie jednak przychodzi nasza kolej, by się odbić, i jako jedne z ostatnich wchodzimy do środka. Okazuje się, że kot, który nas powitał, czeka tutaj.

Kiedy już upewnia się, że wszyscy weszli do środka, po prostu okręca się na pięcie i zaczyna iść przed siebie. My, z początku nieco zdezorientowani, szybko zaczynamy nadrabiać i niemalże natychmiast go doganiamy.

A po chwili stajemy na wejściu do dość sporej sali zastawionej pojedynczymi ławkami i krzesłami.

— Zajmijcie miejsca — mówi kot. — Przypisane wam numerki są łatwe to znalezienia.

Bez słowa wykonujemy polecenie, rozchodząc się po całej sali. I nawet wiele mnie nie dziwi, że Ari znajduje się tuż obok mnie…

Ale moją uwagę szybko przykuwa zdecydowany głos naszego dzisiejszego przewodnika.

— Spójrzcie wszyscy na swoje blaty. Macie tam wbudowane ekrany dotykowe, na którym będą się wyświetlać przygotowane pytania. Na skutek waszych wyborów będą pojawiać się kolejne, nie możecie się cofnąć. Będziecie musieli odpowiedzieć na sto pytań, wybierajcie odpowiedzi, które pasują wam możliwie jak najbardziej. Pamiętajcie, nie ma złych odpowiedzi. I macie na to trzy godziny, jeśli skończycie wcześniej, możecie wyjść i zaczekać w poczekalni. Kiedy wszyscy skończą, dowiecie się, co dalej. Teraz ja wyjdę, a drzwi zostaną zamknięte. Spotkamy się później.

Wychodzi, o czym wyraźnie informuje nas trzaśnięcie ciężkich wrót, które mijaliśmy. Jest to również znak dla nas, że mamy rozpocząć test.

Nachylam się nad zamontowanym w blacie ekranem dotykowym, równocześnie łapiąc leżący obok rysik.

Zobaczymy, co czego doprowadzą mnie wczorajsze wybryki, bo czuję, że moja głowa nie funkcjonuje dzisiaj jak należy. Tym bardziej, że i tak nie mogę zapomnieć o tym, co się stało w nocy…

Naciskam na znaczek oznaczający rozpoczęcie testu.

Pierwsze pytanie jest łatwe — „Wprowadź swoje imię”. Zaraz pod spodem pojawia się klawiatura.

No dobra, to akurat jest łatwe. Za to tego, co będzie potem, powoli zaczynam się obawiać…

Rozdział V

Wpatruję się w podłogę już od godziny, zastanawiając się, jak bardzo przez ostatnie dwie spieprzyłam sobie życie. Ten test… Dobra, niby mówili, że każda odpowiedź jest dobra… Ale to było okropne. Tak bezsensowne pytania… Niektóre zajmowały mi kilka minut, inne kilka sekund, a każde kolejne było coraz bardziej irracjonalne. Mam wrażenie, że poszło mi tragicznie. Mózg mam tak totalnie wyprany, że nie wiem, jak będę w stanie dalej względnie normalnie funkcjonować… Wczorajsza impreza i noc też mi z resztą nie pomogły. Wcale, a wcale.

Z resztą, i tak wyszłam pierwsza. Skończyłam po dwóch godzinach. Ale jak się wszyscy na mnie patrzyli… Kiedy odsunęłam krzesło, a potem, korzystając z mojej dość rzadkiej umiejętności bezszelestnego poruszania się, zaczęłam iść w stronę wyjścia, czuję na sobie wzrok wszystkich obecnych, chociaż możliwe, że tylko to sobie wyobraziłam. Nie jest to jednak wykluczone. Ciągle w jakiś sposób się wyróżniam, a Ari być może ma rację. Kto wie, może kiedyś faktycznie się dochrapię i będę miała poważne problemy… Ale z drugiej strony, może mi się po prostu zdaje.

Moją uwagę rozprasza dźwięk szeroko otwieranych drzwi, a potem cichy tupot poduszeczek łap pozostałych kociaków.

Podnoszę się z miejsca i prostuję się, dokładnie się rozciągając, jak na kota przystało. Potem staję przy krzesłach, wypatrując mojej współlokatorki.

I faktycznie, pojawia się po chwili, wyłaniając się z dość sporej grupki. Wcale nie wygląda na szczęśliwą.

— I jak? — pytam, gdy kotka z głośnym westchnięciem siada na moim wcześniejszym miejscu.

— Weź przestań — odpowiada, ukrywając twarz w dłoniach. — Ten test… to jakaś porażka. Straszne te pytania. Z połowy nic nie zrozumiałam, w kilka strzelałam, próbując ogarnąć, jak ja bym zachowała się w danej sytuacji, ale mam wrażenie, że poszło mi fatalnie. Zobaczysz, wyląduję gdzieś w jakichś Robotnikach, w najgorszej podrzędnej fabryce, i to może nawet nie na tym statku…

— Przynajmniej będziemy tam obie — przyklękam obok. — Mi też poszło fatalnie. Ale myślisz, że po tych pytaniach przydzielą nas do takich kast?

— Nie wiem — Rekari kręci głową. — Mam nadzieję, że nie. Ale wszystko jest możliwe…

Wzdycham lekko. Nie podoba mi się to. A jedyne, co mogę zrobić, to pluć sobie w brodę, że wczoraj poszłam na tą durną imprezę…

— Mówili, że ma być coś jeszcze — dodaję po chwili. — Wiesz coś o tym? Ja, z tego co pamiętam, nigdy nie słyszałam, że w jakiś sposób rozwijają te testy… Nikt mi o tym nic nie mówił. Żaden z nauczycieli.

— Testy to testy — Ari wzrusza ramionami. — Nie wiem, co jeszcze mogliby wymyślić. Ale niby mówili, że coś jeszcze szykują… Chyba nie dostaniemy teraz przydziałów?

Wzruszam ramionami. Nie mam bladego pojęcia, co mogą chcieć dla nas przygotować… Choć przydziały są najmniej prawdopodobne — w końcu analiza testów zajmuje naprawdę długo, w niektórych przypadkach nawet i kilka tygodni… Niestety, jeszcze nie wymyślili systemu, który poradziłby sobie z tym szybciej, choć, co racja, to racja, przydziały do niektórych kast są rozdawane znacznie szybciej, na przykład do Zwiadowców, Łowców, Floty…

I nagle wszyscy, cała grupka, która dopiero co wyszła z sali, cichnie i zwraca uwagę na jakąś postać stojącą przed drzwiami wejściowymi do budynku. Bardzo szybko domyślam się, że to jest właśnie ten kot, który nas przywitał i poprowadził na testy.

Kiedy postępuje krok do przodu, szybko okazuje się, że nie jest sam. Za nimi stoją jeszcze dwa samce i choć nie jestem w stanie ich zobaczyć poprzez tłum, wyczuwam bijący od nich autorytet. Zupełnie, jakby oni też byli z Dowództwa…

— Bardzo zdyscyplinowana z was grupa — stwierdza kot z uznaniem. — Naprawdę niewiele się takich spotyka. Ale przejdźmy do rzeczy. Na sam początek poznajcie dwóch członków Dowództwa, którzy teraz przeprowadzą was przez dalszy ciąg dzisiejszych testów. Przed wami pan Anthrovius Orswitch.

Kiedy to mówi, obok niego staje jeden z samców — wysoki, szczupły, ale równocześnie też bardzo dobrze umięśniony kot o krótkim, miedzianobrązowym futrze. Na moje oko ma może koło czterdziestu lat, a to, co najbardziej zwraca uwagę, to jego duże uszy, którym z pewnością nie umknie choćby najmniejszy szelest… Ale, co jeszcze istotne, zauważam, że poruszając się, kot nie wydaje żadnego dźwięku. Widać jako jeden z naprawdę niewielu w naszej cywilizacji dysponuje tak delikatnymi poduszeczkami, że idealnie tłumią jego kroki.

— Towarzyszy nam również pan Julius Carver — przy tych słowach obok pierwszego staje kolejny kot, a ja mam ochotę zapaść się pod ziemię, czuję też, jak moja sierść delikatnie się jeży. Od razu też chowam się za stojącym przede mną samcem, którego skądś kojarzę, zapewne z jakichś zajęć. Owszem, może i faktycznie to bezsensowne, bo Dowódca i tak wie, że tu jestem… Sama powiedziałam mu, w którym miejscu mam testy, ale na jego widok mam ochotę uciec, zdecydowanie zraził mnie do siebie poprzedniej nocy.

Najgorsze jest to, że miałam nadzieję, że już nigdy go nie zobaczę, a teraz może się okazać, że spędzę z nim więcej czasu, co prawda w większej grupie, ale i to nie jest dla mnie zbyt optymistyczna perspektywa, bo wszyscy wiedzą, że Dowództwu wolno praktycznie wszystko…

— Dzisiaj panowie zaszczycili was swoją obecnością, ponieważ mają przeprowadzić wasze dalsze testy kwalifikacyjne. Teraz podzielicie się na dwie grupy, wasze imiona zostaną wyczytane, a potem udacie się za waszymi tymczasowymi Dowódcami, którzy wszystko wam wytłumaczą. Antrhoviusie, zaczynaj.

Przedstawiony wcześniej kot robi jeszcze jeden krok do przodu, wymuszając na nas cofnięcie się w tył. A ja równocześnie zauważam, że Rekari robi do niego maślane oczy. Chwila… A ona niby skąd ona go zna? Czyżby to też był skutek wczorajszej imprezy? Niewykluczone, mówiła przecież o jakimś samcu, z którym spędziła noc, a skoro Julius również jest z Dowództwa, być może się znają, albo nawet są ze współpracujących kast, to nie zdziwiłabym się, jeśli faktycznie tak by wyszło.

— Przede wszystkim chciałbym powitać was, wszystkich tu zgromadzonych. Zapewne mówiono wam już o tym, jak ważny dziś jest dla was dzień, ale jeszcze powtórzę. Dzisiaj, w tej chwili, rozstrzyga się wasza przyszłość. Część macie już za sobą, co do reszty, dowiecie się za chwilę. Teraz wyczytam część spośród was i ci, których imiona pojawią się na liście, proszeni są o ustawienie się po mojej prawej stronie, potem pójdziecie ze mną. Reszta zostanie tu z Juliusem.

Kiedy słyszę te słowa, od razu wiem, w której grupie chcę się znaleźć. Tymczasem kot zaczyna wyczytywać imiona. Grupa po jego lewej stronie, w której ja się znajduję, zaczyna topnieć coraz bardziej, aż w końcu, na moje oko, jest mniej więcej wyrównana. No cóż… Fakt, że znajdę się pod dowództwem kota, którego nie chciałam nigdy więcej spotkać, nie napawa mnie optymizmem. Tyle dobrego, że, ku jej wyraźnemu rozczarowaniu, Ari przynajmniej zostaje ze mną.

— I została nam jeszcze jedna osoba — oznajmia jej znajomy. — Sayano, zapraszamy.

Czuję, jak na mojej twarzy pojawia się szeroki, bezwiedny uśmiech. A jednak, tym razem szczęście się do mnie uśmiechnęło!

Czym prędzej, żeby przypadkiem nie okazało się, że to jakaś pomyłka czy coś w tym rodzaju, przechodzę na stronę wybranej grupy. A jednak faktycznie mam jakieś tam szczęście, jak dobrze, że tak się właśnie ułożyło, a ja nie muszę być w jednej grupie z tym wariatem!

Anthrovius mierzy nas wzrokiem, a na jego pysku pojawia się coś w rodzaju uśmiechu.

— W takim razie zapraszam za mną, kocięta. Tobie, Juliusie, zostawiam pozostałych.

I z tymi słowy po prostu zaczyna iść w głąb budynku, ale tuż przed wejściem do sali, gdzie przechodziliśmy testy, odbija w boczny korytarz, który dopiero teraz zauważam. Przez moment cała nasza grupka wymienia nieco zdziwione spojrzenia, a potem niemalże biegiem rzucamy się za Dowódcą.

— Przydałoby się wam nieco więcej bystrości, ale to da się wypracować, jeśli pomyślnie przejdziecie praktykę — rzuca ten, nawet się nie odwracając. — Ale postarajcie się panować nad tym, jeżeli chcecie sobie z nią poradzić.

Oczywiście ten jego komentarz wywołuje nasze zaskoczenie i ciche szepty między nami. Takim razie jestem naprawdę ciekawa, co takiego dla nas przygotowali… Skoro przyda nam się bystrość, to w takim razie do jakiej kasty chcą nas przydzielić?

Po chwili spaceru po paru korytarzach i schodach docieramy do kolejnej, dużej sali, wypełnionej czymś w rodzaju foteli z zamontowanymi kaskami, podłączonymi do czegoś w rodzaju wielkiego pudełka na środku pomieszczenia.

— Zajmijcie miejsca — komenderuje samiec.

Posłusznie siadamy na miejscach, nie przejmując się zbytnio kolejnością.

— Zapewne chcecie wiedzieć, co takiego będziecie robić, co was czeka. Teoretycznie nie powinienem wam o tym mówić, Dowódca drugiej grupy zapewne faktycznie poczeka do później, ale stwierdziłem, że nie ma różnicy teraz, czy może po pięciu minutach. I tak zorientujecie się, do jakich kast być może się dostaniecie. Po pytaniach mieliście prawo się nie domyślić, z resztą gdyby któryś z was nie pasował do hipotezy, którą wam postawiono, zostałby oddelegowany do innego punktu. Z racji, że wszyscy, z większymi lub mniejszymi odchyłami, ale mieszczącymi się w normie, dopasowali się do wymaganego profilu, zostaniecie tutaj i przejdziecie test praktyczny. Teraz zostaniecie podłączeni do urządzenia, które wywoła u was wszystkich zbiorowe śnienie i znajdziecie się w tym samym miejscu. Równocześnie każdy z was dostanie informacje na temat swojej tymczasowej tożsamości. Znajdziecie się w naszym mieście bez wielkich zmian, a za zadanie będziecie mieli przygotować raport, dostarczyć go do miasta i równocześnie wyłapać zdrajcę, który będzie w waszej drużynie i będzie miał za zadanie uniemożliwić wykonanie misji oraz skierować podejrzenia na kogoś innego, oraz to jego złapać. Tylko wyznaczona osoba będzie wiedzieć, że ma za zadanie wywieść was w pole. Ktoś ma jakiś pomysł, do jakiej kasty chcą was przydzielić?

Wymieniamy między sobą zaaferowane spojrzenia. Najwyraźniej jakimś cudem, przy naszym farcie trafiliśmy na teoretyczne testy do najbardziej pożądanych przez kociaki kast, do grona żywych legend!

Podnoszę dłoń do góry, widząc, że nikt inny się nie kwapi. Czujne spojrzenie samca natychmiast pada na mnie, a lekkie skinienie jego głowy pozwala mi mówić.

— Zwiadowcy — wypowiadam na głos myśli nas wszystkich. — Zwiadowcy i Łowcy.

Na pysku kota pojawia się uśmiech.

— Bystra kotka z ciebie. Jak masz na imię?

— Sayana — odpowiadam. — Zastanawia mnie tylko jedna rzecz.

— Jaka? — Anthrovius patrzy na mnie uważnie.

— Dlaczego pan nam powiedział o tym wszystkim?

Jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerza.

— Ciekawska jesteś, to dobrze ci wróży w obu wersjach twojej przyszłości. A prawda jest taka, że od lat prowadzimy z Juliusem coś w rodzaju cichej rywalizacji, która grupa lepiej wypadnie. Prawda jest taka, że moja zawsze ma więcej szczęścia, a to dlatego, że mówię im, z czym będą musieli się zmierzyć, i zawsze wybieram najlepszych rekrutów. A teraz załóżcie kaski.

Posłusznie spełniamy polecenie Dowódcy.

— Najlepszych? — wyrywa się jednemu z kotów, o ile dobrze pamiętam, ma na imię Rico, miałam z nim historię cywilizacji.

Kot przenosi swój wzrok na niego, a jego uśmiech nagle robi się nieco złowrogi.

— Nigdy nie zastanawialiście się, dlaczego przy takiej ilości kotów Łowców i Zwiadowców jest tak mało, i to jeszcze przy tak dużej liczbie rekrutów co roku? Naprawdę myśleliście, że wszyscy z was dostaną miejsca w tak ekskluzywnych kastach, tak bardzo wymagających? Co to, to nie. Tylko niewielka garstka z was przejdzie te testy pomyślnie, i to licząc obydwie grupy. Wszystko zależy od wyników. W przeciągu tygodnia dowiecie się, czy musicie powtarzać testy, czy nie.

Aha… Nie zapowiada się to zbytnio optymistycznie…

— Musicie pracować w drużynie, jeżeli ma wam się udać. Wiecie, co macie zrobić, ale jeżeli symulacja zakończy się przed osiągnięciem ostatecznego celu, to też nic się nie stanie. Po prostu ocenimy wasz sposób myślenia i działania. Więc nie martwcie się, róbcie swoje i oby wyszło wam to jak najlepiej. Teraz, od razu na początku, dostaniecie najważniejsze informacje na temat waszych współpracowników, a jedna osoba dowie się, że ma wam przeszkadzać. Oczywiście ona też zostanie oceniona za swoje działanie, ale to, że będzie niejako zła, wcale nie sprawi, że zostanie skreślona czy uznana za faktycznego zdrajcę, bez obaw, jeżeli dobrze jej pójdzie, to jak najbardziej będzie mogła znaleźć miejsce w naszych kastach. W skrócie: pracujcie drużynowo, postarajcie się sobie zaufać, ale równocześnie bacznie siebie obserwujcie, by wyłapać tego, kto jest przeciwko wam i złożyć raport. Życzę wam powodzenia.

Od razu w tym momencie czuję, jak moje oczy się zamykają, a ja zaczynam odpływać. Ostatnie, co przemyka mi przez głowę, to w jaki sposób mam zaufać wszystkim członkom grupy, skoro nie wiem, kto z nich będzie zdrajcą? To przecież będzie niemożliwe!

Rozdział VI

Cała nasza trzydziestka siedzi przy okrągłym stole w sali, co chwilę nerwowo przenosząc wzrok na kolejną osobę. Wszyscy są spięci, czekając na iskrę, która wywoła wybuch emocji.

I nagle jeden z samców, Torric, o ile się nie mylę, uderza pięścią w stół.

— Kimkolwiek jesteś, zdrajco, miej na tyle honoru i się przyznaj! — żąda autorytatywnym tonem.

Siedząca obok mnie kotka, Laora, parska śmiechem.

— Faktycznie, to z całą pewnością zadziała — stwierdza, chichocząc. Szybko jednak poważnieje. — Zaraz… A może to ty jesteś zdrajcą? Zacząłeś w taki sposób, żeby odwrócić od siebie podejrzenia! Przyznaj się, rozgryzłam cię!

— A ty pierwsza kogoś zaatakowałaś! — rzuca się na nią inna kotka. — Też chcesz odwrócić od siebie uwagę, myślisz, że tak łatwo ci to wyjdzie? O nie… Nie ze mną te numery! W dzieciństwie byłam mistrzynią w grze w Łowców i Anarchistów, znam się na tym!