ebook
w abonamencie za dopłatą 14,99 zł
ebook
43,90 zł

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Piaskun ebook

Lars Kepler

0,0

Oferta wyłącznie dla osób z aktywnym abonamentem Legimi. Uzyskujesz dostęp do książki na czas opłacania subskrypcji.

14,99 zł
Najniższa cena z 30 dni przed obniżką: 14,99 zł

14,99 zł

Ten tytuł znajduje się w Katalogu Klubowym.

Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.

Wydawca: Wydawnictwo Dolnośląskie
Kategoria: Kryminał
Język: polski

Opis

Czwarty tom serii kryminalnej z komisarzem Jooną Linną!

Okolice Sztokholmu, zimowa noc. Na nasypie kolejowym maszynista pociągu zauważa rannego mężczyznę. Ze znalezionych przy nim dokumentów wynika, że to zaginiony przed kilkunastoma laty Mikael Kohler-Frost. Siedem lat wcześniej uznano go za ofiarę seryjnego mordercy Jurka Waltera. Skoro jednak Walter od dawna przebywa w ścisłej izolacji w szpitalu psychiatrycznym, czy mógł mieć coś wspólnego ze zniknięciem Mikaela?

Komisarz Joona Linna musi wrócić do zamkniętej przed laty sprawy i dowiedzieć się, jakie sekrety skrywa psychopata. Plan, który rodzi się w jego głowie, jest szalony i ryzykowny. Każdy, kto spróbuje poznać prawdę, wnikając w umysł mordercy, naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Według wierzeń Piaskun sprowadza na dzieci sen. Jednak spotkanie z bohaterami tej książki nie pozwoli zasnąć nikomu…

Seria z Jooną Linną:

• Hipnotyzer

• Kontrakt Paganiniego

• Świadek

• Piaskun

• Stalker

• Łowca

• Łazarz

• Człowiek w lustrze

• Pająk

Szczegóły

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

czytnikach certyfikowanych
przez Legimi

czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)

Liczba stron: 498

Oceny

0,0

Recenzje(0 recenzji)

Podobne

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Hipnotyzer

Lars Kepler

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Człowiek w lustrze

Lars Kepler

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Łowca

Lars Kepler

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Kontrakt Paganiniego

Lars Kepler

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Łazarz

Lars Kepler

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Pająk

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Świadek

Cykl z komisarzem Jooną Linną. Stalker

Morderstwo na wzgórzu

Allingham Merryn

BESTSELLER

Todo Muere. Wszystko umiera

Zapraszamy na www.publicat.pl

Tytuł oryginałuSandmannen

Projekt okładkiMARIUSZ BANACHOWICZ

Koordynacja projektuNATALIA STECKA-KUBANEKANNA RYCHLICKA

Opieka redakcyjnaANNA HEINE

RedakcjaTOMASZ MUCHA, IWONA GAWRYŚ

KorektaBOGUSŁAWA OTFINOWSKA

Redakcja technicznaSTANISŁAW TUCHOŁKA \ PANBOOK.PL

Polish edition © Publicat S.A. MMXXV (wydanie elektroniczne)

Wykorzystywanie e-booka niezgodne z regulaminem dystrybutora, w tym nielegalne jego kopiowanie i rozpowszechnianie, jest zabronione.

Utwór nie może być wykorzystywany do szkolenia sztucznej inteligencji, w tym do tworzenia treści naśladujących jego styl. Nieprzestrzeganie tego zakazu jest naruszeniem praw autorskich i grozi konsekwencjami prawnymi.

ISBN 978-83-271-6976-1

jest znakiem towarowym Publicat S.A.

PUBLICAT S.A.

61-003 Poznań, ul. Chlebowa 24 tel. 601 167 313 e-mail: [email protected], www.publicat.pl

Oddział we Wrocławiu 50-010 Wrocław, ul. Podwale 62 tel. 71 785 90 40 e-mail: [email protected]

Konwersja do formatu ePub 3: eLitera s.c.

CYKL Z KOMISARZEM JOONĄ LINNĄ

HIPNOTYZER

KONTRAKT PAGANINIEGO

ŚWIADEK

PIASKUN

STALKER

ŁOWCA

ŁAZARZ

CZŁOWIEK W LUSTRZE

PAJĄK

Jest środek nocy, śnieg zawiewa znad morza. Młody mężczyzna idzie przez wysoki most kolejowy w kierunku Sztokholmu. Twarz ma bladą jak zaparowane szkło. Dżinsy zesztywniały od zakrzepłej krwi. Idzie pomiędzy szynami, przekraczając podkłady. Pięćdziesiąt metrów pod nim majaczy lód pokrywający wody zatoki jak wąskie białe prześcieradło. Białe drzewa i stojące w porcie cysterny z ropą są prawie niewidoczne. Śnieg, wirując, przecina światła dźwigu załadunkowego gdzieś daleko w dole.

Ciepła krew spływa po prawym przedramieniu mężczyzny na dłoń, a potem skapuje z koniuszków palców.

Słychać szum i brzęczenie, gdy nocny pociąg zbliża się po torach dwukilometrowego mostu.

Młody mężczyzna zatacza się, siada na szynie, ale zaraz wstaje i rusza dalej.

Pociąg tnie powietrze, widoczność pogarsza śnieżna kurzawa. Lokomotywa TRAXX jest już pośrodku mostu, kiedy maszynista dostrzega postać na torach. Trąbi i widzi, że człowiek się potyka, odskakuje w lewo, na sąsiedni tor, chwyta się barierki.

Ubranie mężczyzny łopocze na wietrze. Most drży pod jego stopami. Człowiek stoi nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami, nie puszczając barierki.

Nic, tylko wirujący śnieg i pochłaniająca wszystko czerń.

Zakrwawiona dłoń zaczyna przymarzać, mężczyzna odrywa ją i idzie naprzód.

Nazywa się Mikael Kohler-Frost. Zaginął trzynaście lat temu, a przed siedmiu laty uznano go za zmarłego.

1

Szpital Löwenströmska. Oddział Psychiatrii Sądowej o Wzmocnionym Zabezpieczeniu

Stalowa brama zamyka się z głuchym łoskotem za nowym lekarzem. Metaliczne echo goni go w dół spiralnych schodów.

Anders Rönn czuje na plecach zimny dreszcz, kiedy nagle zapada martwa cisza.

Dziś zaczyna pracę w zamkniętym zakładzie detencyjnym wyposażonym w maksymalne zabezpieczenia.

W ściśle odizolowanym bunkrze od trzynastu lat przebywa starzejący się Jurek Walter. Został skazany na internację psychiatryczną ze specjalnymi warunkami wypisu.

Młody lekarz niewiele wie o swoim pacjencie oprócz samej diagnozy: „Schizofrenia niezróżnicowana. Myślenie chaotyczne. Ostre stany psychotyczne nawracające gwałtownymi napadami”.

Anders Rönn legitymuje się na poziomie zero, zostawia komórkę, zawiesza klucz na kracie w szafce i dopiero wtedy strażniczka otwiera mu pierwsze drzwi do śluzy. Lekarz wchodzi, czeka, aż drzwi się zamkną, i podchodzi do następnych. Kiedy rozlega się sygnał, strażniczka otwiera także i te. Anders odwraca się i jej macha, a potem rusza korytarzem w stronę pokoju socjalnego na oddziale zamkniętym.

Główny specjalista na oddziale Roland Brolin jest mężczyzną około pięćdziesiątki o opadających ramionach i krótko obciętych włosach. Stoi, paląc papierosa, w części kuchennej pod wentylatorem i przegląda artykuł w magazynie Związku Zawodowego Pracowników Średniego Szczebla Ochrony Zdrowia. Tekst dotyczy przepaści dzielącej poziom wynagrodzeń kobiet i mężczyzn.

– Jurek Walter nigdy nie może zostać sam na sam z nikim z personelu – mówi starszy lekarz. – Nie wolno mu spotykać innych pacjentów, nie wolno mu przyjmować odwiedzających, nie wolno mu wychodzić na podwórze. Nie wolno...

– Nigdy? – wtrąca Anders. – Takie zamykanie raczej nie jest dozwolone...

– Nie, nie jest – ucina ostro Brolin.

– Co on właściwie zrobił?

– Same przyjemne rzeczy – odpowiada i rusza korytarzem.

Chociaż Jurek Walter to najgroźniejszy seryjny morderca w historii Szwecji, nie jest znany ogółowi. Obrady w ratuszu i pałacu Wrangla1 odbywały się za zamkniętymi drzwiami i są ściśle tajne.

Kiedy Anders Rönn i główny specjalista Roland Brolin przechodzą przez kolejne drzwi antywłamaniowe, młoda kobieta o wytatuowanych ramionach i z kolczykami w policzkach mruga do nich.

– Wróćcie żywi – mówi krótko.

– Nie masz się co niepokoić – odzywa się Roland do Andersa, zniżając głos. – Jurek Walter jest spokojnym starszym panem. Nie bije się ani nie podnosi głosu. Naszą główną zasadą jest nigdy do niego nie wchodzić. Ale Leffe z nocnej zmiany widział, jak Jurek chował nóż pod materacem, więc oczywiście musimy go skonfiskować.

– W jaki sposób? – pyta Anders.

– Złamiemy zasady.

– Wejdziemy do Jurka?

– Ty wejdziesz... i grzecznie poprosisz o nóż.

– Mam wejść...?

Roland Brolin wybucha śmiechem, a po chwili wyjaśnia, że zamiast jak zwykle podać pacjentowi zastrzyk z Risperdalu, przedawkują Zypadherę.

Przeciąga kartę przez kolejny czytnik i wbija kod. Słychać wysoki sygnał i szum zamka.

– Czekaj – mówi Roland i podaje Andersowi pudełeczko z żółtymi zatyczkami do uszu.

– Powiedziałeś, że on nie krzyczy.

Brolin rozciąga usta w smętnym uśmiechu i przygląda się koledze zmęczonym wzrokiem.

– Jurek Walter będzie mówił do ciebie spokojnie, na pewno sympatycznie – wyjaśnia z powagą. – Ale potem wieczorem, w drodze do domu, skręcisz na przeciwległy pas i zderzysz się czołowo z ciężarówką... albo wstąpisz do sklepu z narzędziami i kupisz siekierę, zanim odbierzesz dzieciaki z przedszkola.

– Mam teraz zacząć się bać? – Anders się uśmiecha.

– Nie, ale zachować ostrożność, mam nadzieję – odpowiada Roland.

Anders nie jest typem farciarza, kiedy jednak znalazł w „Gazecie Lekarskiej” ogłoszenie o długoterminowym zastępstwie na zamkniętym oddziale psychiatrii sądowej, serce mocniej mu zabiło.

To tylko dwadzieścia minut samochodem od domu, a długoterminowe zastępstwo mogłoby prowadzić do stałego zatrudnienia.

Od czasu stażu w szpitalu w Skaraborg i przychodni w Huddinge utrzymywał się z dorywczych zastępstw w regionalnej klinice sądowej przy szpitalu Świętego Zygfryda.

Długie dojazdy do Växjö i nieregularne godziny zatrudnienia były nie do pogodzenia z pracą Petry w Ośrodku Sportu i Rekreacji oraz autyzmem Agnes.

Zaledwie dwa tygodnie wcześniej Anders i Petra siedzieli przy stole w kuchni i próbowali wymyślić, co począć.

– Tak dalej być nie może – powiedział ze spokojem.

– Co teraz? – wyszeptała Petra.

– Nie wiem – odparł, ocierając łzy z jej policzków.

Opiekunka Agnes z przedszkola poinformowała, że dziewczynka miała ciężki dzień. Nie chciała oddać szklanki po mleku, a inne dzieci śmiały się z niej. Nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że posiłek jest skończony, bo Anders nie przyszedł po nią o zwykłej porze. Jechał prosto z Växjö, lecz dotarł dopiero około szóstej. Agnes siedziała w jadalni, obejmując rączkami szklankę.

Po powrocie do domu stanęła w swoim pokoju, wpatrując się w ścianę obok domku dla lalek, i klaskała w dłonie na swój introwertyczny sposób. Nie wiadomo, co ona tam widzi, ale dziewczynka twierdzi, że przylatują szare patyczki, które musi policzyć i zatrzymać. Robi tak zawsze, kiedy ma silne stany lękowe. Czasami wystarczy dziesięć minut, ale tego wieczoru stała tak przez cztery godziny, zanim udało się położyć ją do łóżka.

2

Ostatnie drzwi zamykają się za lekarzami. Mężczyźni idą korytarzem do jedynej z trzech izolatek, która jest w użyciu. Świetlówka odbija się w linoleum. Tapeta na wysokości metra jest porysowana od ocierającego się o nią wózka z posiłkami.

Brolin chowa kartę magnetyczną i pozwala Andersowi pierwszemu podejść do potężnych metalowych drzwi.

Przez pancerne szkło Anders widzi szczupłego mężczyznę siedzącego na plastikowym krześle. Jest ubrany w niebieskie dżinsy i dżinsową koszulę, gładko ogolony, a jego oczy są dziwnie spokojne. Siateczka zmarszczek pokrywająca jego twarz przywodzi na myśl popękaną glinę w wyschniętym korycie rzeki.

Jurek Walter został skazany tylko za dwa zabójstwa i jedną próbę zabójstwa, lecz wiele wskazuje na to, że był zamieszany jeszcze w dziewiętnaście morderstw.

Trzynaście lat temu schwytano go na gorącym uczynku w lasku Lill-Jansskogen, w chwili gdy wpychał pięćdziesięcioletnią kobietę z powrotem do trumny zakopanej w ziemi. Kobieta spędziła w niej już dwa lata, ale wciąż żyła. Odniosła straszliwe obrażenia, była niedożywiona, tkanka mięśniowa prawie zanikła, odmrożenia i odleżyny wyniszczyły jej ciało, a do tego doznała poważnych uszkodzeń mózgu. Jeśli policja nie wyśledziłaby i nie schwytała Jurka Waltera, prawdopodobnie nikt by go nie powstrzymał.

Lekarz wyjmuje trzy buteleczki z żółtym proszkiem, dolewa do każdej wody, potrząsa i miesza płyn okrężnymi ruchami, zanim wciągnie go do strzykawki.

Wkłada do uszu zatyczki i otwiera małe okienko w drzwiach. Słychać zgrzyt metalu, a w powietrzu unosi się ciężki zapach betonu i kurzu.

Lekarz swobodnym tonem oznajmia Jurkowi Walterowi, że przyszła pora na jego zastrzyk.

Mężczyzna unosi brodę i miękko wstaje z krzesła, odwraca wzrok ku okienku i zbliża się do drzwi, rozpinając koszulę.

– Zatrzymaj się i zdejmij koszulę – mówi Roland.

Jurek Walter powoli idzie naprzód. Brolin zamyka okienko i szybko je zaryglowuje. Jurek staje, rozpina ostatni guzik i pozwala koszuli zsunąć się na podłogę.

Ciało mężczyzny kiedyś musiało być wysportowane, teraz jednak zwiotczałe mięśnie i skóra luźno zwisają.

Roland ponownie otwiera klapkę, Jurek Walter podchodzi do drzwi i wyciąga żylastą rękę pokrytą tysiącem plamek pigmentacyjnych.

Anders przemywa mu ramię spirytusem. Roland wbija igłę w miękki mięsień i zdecydowanie zbyt szybko wpuszcza płyn. Dłoń Jurka drga z zaskoczenia, ale mężczyzna nie zabiera ręki, dopóki nie dostanie pozwolenia. Brolin szybko zamyka i rygluje okienko, wyjmuje zatyczki z uszu, uśmiecha się nerwowo i zagląda przez szybę.

Jurek Walter chwiejnie wraca na miejsce, zatrzymuje się i siada na łóżku.

Nagle kieruje wzrok ku drzwiom, aż Roland upuszcza strzykawkę.

Usiłuje ją złapać, ale strzykawka toczy się po betonie.

Anders ją łapie, a kiedy obaj podnoszą się i odwracają do drzwi izolatki, spostrzegają, że wewnętrzna strona szyby jest zaparowana. Jurek nachuchał na nią i napisał palcem słowo „JOONA”.

– Co tu jest napisane? – pyta słabym głosem Anders.

– Napisał: „Joona”.

– Joona?

– Co to, do diabła, ma znaczyć?

Mgiełka się ulatnia i widzą, że Jurek Walter siedzi tak jak przedtem na łóżku, jakby w ogóle się stamtąd nie ruszał. Patrzy na ramię, w które zrobiono mu zastrzyk, masuje mięsień i spogląda na nich przez szybę.

– Nic więcej tam nie było? – upewnia się Anders.

– Zobaczyłem tylko...

Zza grubych drzwi słychać zwierzęcy ryk. Jurek Walter zsunął się z łóżka, klęczy na podłodze i wyje. Ścięgna szyi są napięte, żyły napuchły.

– Ile mu właściwie dałeś? – pyta Anders.

W oczach Waltera widać tylko białka, mężczyzna podpiera się ręką, wyciąga jedną nogę, ale nagłe szarpnięcie przewraca go w tył, uderza głową o kant łóżka, krzyczy, a całe ciało drga w spazmatycznych konwulsjach.

– Oż kurwa... – szepcze Anders.

Jurek osuwa się na ziemię, kopie niekontrolowanie nogami, gryzie się w język, parska krwią, a potem leży na plecach, dysząc.

– Co zrobimy, jeśli umrze?

– Skremujemy go – odpowiada Brolin.

Jurka ponownie chwytają konwulsje, jego ciało drga, ręce uderzają w różnych kierunkach, wreszcie wszystko się uspokaja.

Brolin patrzy na zegarek. Po policzkach spływa mu pot.

Jurek Walter jęczy, przetacza się na bok, próbuje wstać, ale nie ma siły.

– Możesz wejść za dwie minuty – oznajmia lekarz.

– Naprawdę mam tam wejść?

– Za chwilę będzie niegroźny.

Jurek przesuwa się na czworakach, śluz i krew kapią mu z ust. Chwieje się, zwalnia, aż opada na podłogę i nieruchomieje.

3

Anders zagląda przez grubą szybę w drzwiach. Jurek Walter od dziesięciu minut leży na podłodze. Po ustąpieniu spazmów ciało ma bezwładne.

Brolin wyjmuje klucz, wkłada do zamka, waha się, patrzy przez okno, a potem otwiera.

– Baw się dobrze – mówi.

– Co zrobimy, jak się obudzi? – pyta Anders.

– Nie może się obudzić.

Brolin otwiera i Anders wchodzi do środka. Drzwi za jego plecami się zamykają, słyszy szczęk zamka. W izolatce unosi się zapach potu, ale i czegoś jeszcze. Kwaśna woń octu. Jurek Walter leży nieruchomo, lecz oddycha powoli, co można poznać po ledwie dostrzegalnym ruchu pleców.

Anders stara się nie zbliżać do niego, chociaż wie, że teraz pacjent głęboko śpi.

W celi panuje dziwna akustyka – natarczywa, tak jakby dźwięk pojawiał się zbyt blisko.

Przy każdym kroku słychać szelest lekarskiego fartucha.

Oddech Jurka przyspiesza.

Z kranu do umywalki kapie woda.

Anders podchodzi do łóżka, spogląda na Jurka, a potem klęka.

Kątem oka dostrzega Brolina, który przez kuloodporną szybę w drzwiach patrzy lękliwie, jak Anders się pochyla i próbuje zajrzeć pod przykręcone do podłogi łóżko.

Na podłodze nic nie ma.

Anders podchodzi bliżej, wpatrując się uważnie w Jurka, a potem kładzie się płasko na podłodze.

Teraz już nie może obserwować pacjenta. Musi się odwrócić do niego plecami, żeby móc poszukać noża.

Pod łóżkiem panuje półmrok. Przy ścianie ułożyły się kłębki kurzu.

Wyobraźnia podsuwa mu obraz Jurka Waltera otwierającego oczy.

Coś jest wetknięte pomiędzy drewniane szczebelki a materac. Trudno stwierdzić, co to może być.

Anders wyciąga rękę, ale nie sięga. Musi się przewrócić na plecy. Pod łóżkiem jest tak ciasno, że nie może obrócić głowy. Usiłuje wcisnąć się głębiej. Przy każdym wdechu czuje tępy opór konstrukcji. Palce szukają po omacku. Jeszcze kawałek dalej. Kolanem uderza o szczebel. Dmuchnięciem odgania kurz z twarzy i wczołguje się głębiej.

Nagle z tyłu, z izolatki, dobiega głuchy odgłos. Lekarz nie jest w stanie się odwrócić, żeby sprawdzić, co to. Leży nieruchomo i nasłuchuje. Jego własny oddech jest tak przyspieszony, że Anders z trudem rozróżnia inne dźwięki.

Ostrożnie wyciąga rękę, sięga do przedmiotu czubkami palców, wpełza jeszcze głębiej i w końcu go wyciąga.

Jurek zrobił krótki, bardzo ostry nóż z kawałka stalowej listwy.

– Chodź już! – woła przez okienko starszy lekarz.

Anders stara się wydostać, wypycha ciało spod łóżka, kalecząc się w policzek.

Utknął, nie może wyjść, lekarski fartuch się zaczepił i nie da się go zdjąć.

Zdaje mu się, że słyszy szuranie dobiegające z miejsca, w którym leży Jurek.

Może to nic.

Anders ciągnie z całej siły, szwy trzeszczą, lecz nie puszczają. Musi się wcisnąć z powrotem, żeby uwolnić materiał.

– Co robisz? – pyta z przestrachem Roland.

Okienko w drzwiach trzaska, słychać przesuwany rygiel.

Anders dostrzega, że jedna z kieszeni fartucha zahaczyła się o poluzowaną listwę. Szybko odczepia materiał, wstrzymuje oddech i zaczyna się wyczołgiwać. Czuje narastającą panikę. Chwyta dłonią brzeg łóżka i raniąc się w brzuch i kolana, wydostaje się na zewnątrz.

Ciężko dysząc, odwraca się i wstaje. Ściska w ręku nóż.

Jurek leży na boku, jedno oko ma wpółotwarte we śnie, tępo wpatruje się przed siebie.

Anders podbiega do drzwi, przez szybę widzi przestraszony wzrok szefa i próbuje się uśmiechnąć, ale słychać, że jest zdenerwowany, kiedy mówi:

– Otwórz drzwi.

Roland Brolin uchyla okienko.

– Najpierw oddaj nóż.

Anders spogląda na niego ze zdziwieniem i podaje mu narzędzie.

– Znalazłeś coś jeszcze – odzywa się Roland Brolin.

– Nie – odpowiada Anders, zerkając w stronę Jurka.

– List.

– Nie było nic innego.

Jurek zaczyna się wiercić na podłodze, wzdycha.

– Zajrzyj mu do kieszeni – prosi Roland z nerwowym uśmiechem.

– Po co?

– Bo to jest rewizja.

Anders odwraca się i ostrożnie podchodzi do Jurka Waltera. Pacjent ma teraz zamknięte oczy, ale na pomarszczonym czole pojawiły się kropelki potu.

Młodszy lekarz nachyla się niechętnie i wkłada dłoń do jednej z kieszeni. Dżinsowy materiał koszuli się napina i Jurek cicho pomrukuje.

Z tylnej kieszeni dżinsów sterczy plastikowy grzebień. Drżącymi rękami Anders przeszukuje kolejne ciasne kieszenie. Z nosa kapie mu pot. Lekarz mruga, żeby coś widzieć.

Wielka dłoń Jurka otwiera się i zamyka.

W kieszeniach niczego nie ma.

Anders odwraca się ku drzwiom i kręci głową. Nie widzi, czy Brolin stoi za okienkiem. Lampa izolatki odbija się w szybie niczym szare słońce.

Trzeba już stąd wyjść.

Minęło zbyt wiele czasu.

Anders wstaje i spiesznie podchodzi do drzwi. Brolina tam nie ma. Młodszy lekarz przybliża twarz do szyby, ale nic nie widzi.

Jurek Walter oddycha szybko, urywanie, jak dziecko, któremu przyśnił się koszmar.

Anders wali pięściami w drzwi. Gruby metal nie wydaje niemal żadnego dźwięku. Anders się nie poddaje. Nic nie słychać, nic się nie dzieje. Stuka obrączką w szybę, gdy nagle zauważa cień rosnący na ścianie.

Po plecach i ramionach przebiega mu zimny dreszcz. Z mocno bijącym sercem, czując dopływ adrenaliny do krwi, lekarz się odwraca. Widzi, jak Jurek Walter usiłuje powoli podnieść się z podłogi. Twarz ma obwisłą, a błękitne oczy patrzą wprost przed siebie. Wciąż jeszcze krwawi z ust, jego wargi są dziwnie czerwone.

4

Anders wali pięściami w grube drzwi i krzyczy, lecz Brolin nie otwiera. Kiedy odwraca się do pacjenta, puls dudni mu w skroniach. Jurek Walter siedzi na podłodze i mruga, patrząc na lekarza, a potem zaczyna wstawać.

– To kłamstwo – mówi Jurek, a krew tryska mu na brodę. – Twierdzą, że jestem potworem, ale ja jestem tylko człowiekiem...

Nie ma siły wstać, z sapnięciem siada z powrotem na podłodze.

– Człowiekiem – mamrocze.

Ociężałym ruchem wsuwa rękę pod koszulę, wyjmuje złożoną kartkę i rzuca na podłogę przed Andersem.

– List, o który pytał – wyjaśnia. – Od siedmiu lat proszę o spotkanie z przedstawicielem prawnym... Nie chodzi o to, że liczę na wyjście stąd... Jestem kim jestem, ale to nie zmienia faktu, że wciąż jestem też człowiekiem...

Anders pochyla się i sięga po papier, nie spuszczając Jurka z oczu. Starzec znów próbuje wstać, podpiera się rękami, zatacza, ale udaje mu się postawić stopę na podłodze.

Lekarz podnosi kartkę, cofa się i wreszcie słyszy odgłos klucza w zamku. Odwraca się, wlepia wzrok w szybę i czuje, jak trzęsą mu się nogi.

– Nie powinieneś był przedawkować mi leku – mamrocze Jurek.

Anders się nie ogląda, lecz i tak wie, że tamten stoi i na niego patrzy.

Kuloodporna szyba w drzwiach przypomina mętny lód. Nie widać, kto stoi po drugiej stronie i przekręca klucz.

– Otwórz, otwórz – szepcze mężczyzna, słysząc za plecami ciężki oddech.

Drzwi się uchylają. Anders, potykając się, wypada z izolatki i upada na betonową podłogę korytarza. Drzwi zamykają się z trzaskiem, potężny mechanizm zamka zgrzyta, odpowiadając na ruch klucza.

Ciężko dysząc, Anders opiera się o ścianę, odwraca się i widzi, że to nie główny lekarz oddziału go uratował, tylko młoda kobieta z kolczykami w policzkach.

– Nie pojmuję, co się stało – odzywa się strażniczka. – Rolanda musiało zaćmić, zawsze tak pilnuje reguł bezpieczeństwa.

– Porozmawiam z nim...

– Może źle się poczuł... Chyba ma cukrzycę.

Anders osusza fartuchem wilgotne dłonie i znowu podnosi wzrok na kobietę.

– Dziękuję, że otworzyłaś.

– Dla ciebie zrobię wszystko – żartuje strażniczka.

Lekarz próbuje się beztrosko uśmiechnąć, ale nogi mu się trzęsą, kiedy przechodzi za nią przez grube drzwi. Kobieta zatrzymuje się przy dyżurce ochrony i spogląda na niego.

– To jedyny problem z pracą tu na dole – mówi. – Z nudów, żeby nie zasnąć, trzeba wcinać masę słodyczy.

– Brzmi super.

Na jednym z monitorów widać Jurka siedzącego na skraju łóżka, z głową wspartą na dłoniach. W pokoju dziennym, w którym są telewizor i bieżnia, nie ma nikogo.

5

Przez resztę dnia Anders Rönn koncentruje się na wdrożeniu w nowe obowiązki: odprawy na górze, na oddziale trzydziestym, indywidualne plany terapii, warunki wypisu, myślami jednak wciąż wraca do listu i tego, co powiedział Jurek.

Dziesięć po piątej opuszcza oddział psychiatrii sądowej i wychodzi na chłodne powietrze. Ciemność zamknęła się wokół oświetlonego terenu szpitala.

Anders ogrzewa dłonie w kieszeniach kurtki, przebiega przez wyłożony kamieniem placyk i wchodzi na parking znajdujący się naprzeciwko głównego wejścia do szpitala.

Kiedy tu przyjechał, parking był zapełniony samochodami. Teraz jest niemal pusto.

Mrużąc oczy, dostrzega, że za jego autem stoi jakiś człowiek.

– Halo! – woła Anders, przyspieszając kroku.

Mężczyzna się odwraca, przeciąga ręką po ustach i odsuwa się od samochodu. To główny specjalista Roland Brolin.

Anders po chwili zwalnia i wyjmuje z kieszeni kluczyki.

– Oczekujesz przeprosin – odzywa się Brolin z wymuszonym uśmiechem.

– Lepiej by było, żebym nie musiał informować kierownictwa szpitala o tym, co się wydarzyło – stwierdza Anders.

Brolin patrzy mu w oczy, wyciąga lewą rękę i otwiera dłoń.

– Daj mi list – mówi ze spokojem.

– Jaki list?

– List, który miałeś znaleźć, bo Jurek tak chciał – odpowiada starszy lekarz. – Kartkę, kawałek gazety albo kartonu.

– Odebrałem mu nóż, tak jak było powiedziane.

– To była przynęta – wyjaśnia Brolin. – Chyba nie sądzisz, że narażał się na taki ból z powodu błahostki?

Anders przygląda się koledze, który ociera pot z górnej wargi.

– Co robimy, jeśli pacjent chce się spotkać z adwokatem? – pyta.

– Nic – odpowiada szeptem Brolin.

– Ale już cię o to prosił?

– Nie wiem, nie usłyszałbym, zawsze mam zatyczki w uszach. – Brolin się uśmiecha.

– Naprawdę nie rozumiem, dlaczego...

– Potrzebujesz tej pracy – przerywa mu szef. – Podobno byłeś najgorszy na roku, masz duży kredyt do spłacenia, zero doświadczenia, żadnych referencji.

– Skończyłeś?

– Powinieneś oddać mi ten list – powtarza, zaciskając szczęki.

– Nie znalazłem żadnego listu.

Brolin przez chwilę patrzy mu w oczy.

– Jeśli kiedykolwiek znajdziesz list – mówi – musisz mi go oddać, nie czytając.

– Rozumiem. – Anders otwiera kluczykiem drzwi.

Myśli, że starszy lekarz wygląda, jakby mu nieco ulżyło. Wsiada, zatrzaskuje drzwi i uruchamia silnik. Ignoruje pukanie w szybę, wrzuca bieg i rusza. W tylnym lusterku widzi, jak Brolin spogląda za nim bez uśmiechu.