Bez tchu ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU

Breathess

Copyright © 2018. Breathess by Willow Winters Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2020Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2020Redaktor prowadząca: Anna Ćwik Redakcja: Patrycja Siedlecka Korekta: Beata Bamber Fotografia na okładce: © Oshchepkov Konstantin Opracowanie graficzne okładki: Marcin Bronicki, behance.net/mbronicki Projekt typograficzny, skład i łamanie: Beata BamberWydanie 1 Gołuski 2020ISBN 978-83-66429-65-9Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski www.papierowka.com.plPrzygotowanie wersji ebook: Agnieszka Makowska www.facebook.com/ADMakowska

Willow WintersBEZ TCHUPRZEŁOŻYŁA Iga Wiśniewska

SERIA BEZ LITOŚCI

tom 1 - BEZ LITOŚCI

tom 2 - BEZ SERCA

tom 3 - BEZ TCHU

tom 4 - BEZ KOŃCA

Rozdział 1 - Carter

Minął szmat czasu, od kiedy ktoś odważył się targnąć na moje życie w moim własnym domu. Jeszcze więcej, odkąd wycelował we mnie broń i przeżył na tyle długo, by o tym opowiedzieć.

Krew szumi mi w uszach tak głośno, że ledwie słyszę cokolwiek innego. Czekałem na tę chwilę, ale zupełnie inaczej ją sobie wyobrażałem. „Aria mnie kocha”, myślę z uporem. Kocha mnie, kurwa! Wiem, że tak jest.

Twarz jej poczerwieniała, a dłoń się trzęsie, jakby trzymanie pistoletu przychodziło dziewczynie z trudem. Robię krok w stronę ptaszyny, a ona odciąga kurek. W ciszy rozlega się kliknięcie. Pozostałości mojego serca rozpadają się na kawałki i czuję, jak ostre odłamki rozchodzą się po ciele, wywołując fale bólu.

Skupiam się na oczach Arii, starając się nie wykonywać żadnych, nawet najmniejszych ruchów. Zielone tęczówki mnie hipnotyzują, błagają o łaskę. Przez nie czuję więcej, niż czułem do tej pory.

To oczy, które mnie oszukały.

– Opuście broń – rozkazuje Aria.

Jej głos jest wyraźny, choć słychać w nim drżenie. W tej chwili wydaje mi się taka cudowna. Kurwa, jestem pojebany, ale nie mogę przestać zachwycać się siłą, która w niej drzemie.

– Opuście ją! – woła pewniej, a pistolet w drobnej dłoni kołysze się na boki.

Wyraźnie widać, że nigdy wcześniej nie miała spluwy w ręku i na pewno z żadnej nie strzelała. Mogłaby przypadkiem nacisnąć spust i mnie zabić. „Czy żałowałaby tego?”, zastanawiam się, czując ból w piersi. Jeszcze trochę i przez te cholerne emocje całe moje opanowanie trafi szlag. Skóra mnie swędzi, gdy gapię się na lufę. Mam wrażenie, że wszystko wokół się rozpada.

Na oczach moich wrogów.

Na oczach moich braci.

Na jej oczach.

– Carter? – słyszę głos Jase’a. Chce się dowiedzieć, czy mają posłuchać Arii, czy nie.

Stoi za mną wraz z Declanem i obaj celują do klęczących mężczyzn. Dwaj z nich to kuzyni Arii, trzeci jest jej byłym kochankiem i przyjacielem. To imię tego dupka wołała w celi tak długo, aż miałem go dość.

Wszyscy trzej ledwie chwilę temu próbowali nas zabić, a biedna ptaszyna próbuje ich chronić i nawet jest gotowa mnie zastrzelić, by ich uratować.

Pieprzone odłamki wżynają się głębiej w ranę, którą wyżłobiły mi w piersi. Przełykam gulę rosnącą w gardle i odsuwam na bok żal.

– Opuśćcie – odpowiadam bratu, nie odrywając spojrzenia od Arii. Na jej twarzy natychmiast pojawia się ulga, a palce zaciśnięte na chwycie pistoletu nieco się rozluźniają. – Ale nie pozwólcie, by któryś z tych skurwieli dorwał broń. Ma ją tylko Aria. – Przełykam z trudem ślinę i zmuszam się do uśmieszku.

Nadal panuję nad sytuacją, choć zdaję sobie sprawę, że w miarę upływu czasu tracę coraz więcej kontroli. Mogę sobie tylko wyobrażać, co myślą krewni Arii, lecz najbardziej boli mnie to, co widzą moi bracia. Wiedzą, że ją kocham. A teraz patrzą, jak zdradza nas wszystkich.

– Wypuść ich – rozkazuje ptaszyna drżącym głosem pełnym błagania.

Odrywa ode mnie wzrok, by spojrzeć na moich wrogów. Kiedy z drżeniem wciąga powietrze, nic ze mnie nie zostaje. Łaska i współczucie, jakie im okazuje, są obrzydliwe. Przyszli tu, by mordować, a ona doskonale o tym wie. Nadal mogą mnie zabić.

„Kochałem ją”. Wiem, że ją kochałem, i to był mój podstawowy błąd.

Wściekłość wrze w moich żyłach, lecz rozsądek wreszcie wraca na swoje miejsce i przypomina o tym, kim jestem i na co pracowałem. Lecz wszystko zostanie zaprzepaszczone. Przez nią. Nie ma takiej rzeczy, której bym dla niej nie zrobił.

– Chodźmy. – Głos Nikolaia jest niski i nabrzmiały bólem.

Krew nadal cieknie mu z rozciętej wargi, a na twarzy już zaczynają ciemnieć siniaki. Zaciskam pięści, aż bieleją mi knykcie. Jeszcze chwila, a pęknę i obiję typowi ryj. Mam ochotę złamać mu szczękę za to, że odważył się odezwać do mojej ptaszyny. Nigdy nie czułem takiej wściekłości jak teraz, gdy wyciąga do niej rękę, jakby mógł mi ją odebrać.

Bo może.

Bo ona tego chce.

– Idźcie – mówi Aria, zerkając na niego. Głos ma mocny i pewny, ale pistolet znów kołysze się w jej dłoni.

Mam wrażenie, że nie zauważa, jak niepewnie go trzyma. Mógłbym zaryzykować i odebrać jej broń, lecz wtedy znalazłaby się w niebezpieczeństwie. Na samą myśl odwracam wzrok.

– Teraz – syczy jeden z kuzynów, ciągnąc Nikolaia za ramię. Koszulka zaciska mu się na szyi. Czuję obrzydzenie, gdy na to patrzę, a sądząc po minie Nikolaia, on również.

– Chodź z nami! – woła Nikolai do Arii ni to błagalnie, ni to rozkazująco.

Zerkam na nią, a potem na jej byłego kochanka. Przypomina mi chłopaka, którym niegdyś byłem. Jest tak samo głupi i lekkomyślny. Lecz nigdy nie przeszedł przez to, co ja. Od urodzenia wiedzie dostatnie życie i nigdy nie został zmuszony do tego, by walczyć o przetrwanie każdego pieprzonego dnia. A mimo to wydaje mu się, że może mi ją zabrać.

– Zostaję – mówi Aria, zanim jestem w stanie się odezwać.

Nikolai wzdryga się na tę deklarację, a we mnie rozpala się malutki płomyczek nadziei. Z emocji gardło mi się ściska, a serce boli tak niemiłosiernie, że chyba zaraz pęknie. Aria zostaje.

– Nie mamy na to czasu! – woła jeden z kuzynów, rozglądając się dokoła, jakby się bał, że w każdej chwili mogę zmienić zdanie i ich rozstrzelać.

Zrobiłbym to, gdyby nie było z nami Arii. Chciała ich ocalić. Wybrała rodzinę.

– Nie idę bez ciebie – warczy Nikolai i zbliża się do dziewczyny, gotów zabrać ją siłą. To znak dla mnie, by sięgnąć po spluwę.

Nie pozwolę mu zabrać Arii. Nikt mi jej nie zabierze. Nikt.

Adrenalina zaczyna krążyć w żyłach, oddech przyśpiesza, szczęka się zaciska. Pistolet niemiłosiernie parzy dłoń. Jeszcze nigdy nie wydawał się równie gorący. Celuję w Nikolaia, podczas gdy Aria celuje we mnie.

– Macie dwie minuty na ucieczkę – odzywam się niskim, szorstkim głosem.

– Carter.

Moje imię w ustach ptaszyny brzmi jak przepełnione desperacją błaganie. Ale nie może się targować. Straciłem wszelką cierpliwość i wyrozumiałość. Nawet dla niej nie zdobędę się na kolejny akt łaski. Ignoruję Arię, czując, jak wściekłość wywołana jej czynem przenika mnie aż do kości.

– Potem otworzymy ogień – kończę.

Bracia sięgają po broń, cofając się powoli, a Aria wykrzywia twarz w grymasie bólu i zatacza się w kierunku ściany. W jasnoniebieskich oczach Nikolaia błyszczy nienawiść.

– Chodź ze mną – rzuca, a potem zwraca się do swoich sprzymierzeńców: – Bierzcie ją!

Ale kuzyni Arii uciekają, zostawiając i jego, i Arię. Pierdoleni tchórze.

– Miała swoją szansę! – woła jeden z nich przez ramię.

– Aria, proszę – błaga Nikolai, jakby jej zachowanie łamało mu pieprzone serce. Jebać gnoja.

– Minuta – cedzę.

Koleś w końcu przenosi spojrzenie na mnie. Zaciskam palce na chwycie pistoletu. Jedno pociągnięcie za spust i pozbyłbym się śmiecia na zawsze. Patrzy mi w oczy, a ja żałuję, że mój wzrok nie jest w stanie go zabić.

– Idź – szepcze Aria, a potem woła z rozpaczą w głosie: – Uciekaj stąd!

– Wrócę po ciebie – obiecuje. Brzmi, jakby zwracał się do ukochanej.

Nozdrza mi się rozszerzają, a serce ściska się boleśnie, gdy Aria bez tchu patrzy, jak jej były kochanek odchodzi. Mam nadzieję, że wróci. Wtedy dobrze się nim zajmę.

„Wróć po nią, Nikolai. Wróć, żebym mógł ci skręcić pieprzony kark”. Gryzę się w język i czuję metaliczny smak krwi. Zabiję go, choćby miała to być ostatnia rzecz, jaką zrobię.

Nikolai puszcza się biegiem, a ja wbijam paznokcie w dłonie, bo gniew i zazdrość sprawiają, że mam ochotę wybuchnąć. – Chciałam ci powiedzieć – łka Aria, gdy cichnie odgłos kroków Nikolaia. – Nie sądziłam…

– Że co?

– Że przyjdą – odpowiada z bólem w głosie.

Wygląda na załamaną i ledwie oddycha. Wyraźnie dostrzegam jej żal i skruchę, lecz skupiam się wyłącznie na jednym.

– Wiedziałaś? – pytam chłodno.

Wstrząsa mną dreszcz, a zimno przenika aż do kości. Nigdy mnie nie kochała. Nigdy. Jeśli się kogoś kocha, chroni się go. A ona mnie nie ochroniła. Byłem jebanym idiotą, a Aria nie jest kobietą, za jaką ją uważałem. Jest cholerną kłamczuchą.

– Naprawdę ich wypuścimy? – Pytanie Declana przedziera się przez moje niedowierzanie i poczucie zdrady.

– Wiedziałaś? – powtarzam, tracąc nad sobą panowanie.

– Ja… ja… – jąka się, omiatając wzrokiem moją twarz.

Strach i ból sprawiają, że oczy lśnią jej od łez. Opuszcza pistolet, widocznie nie ma już odwagi dłużej we mnie mierzyć. Podchodzę do niej powoli, a odgłos każdego kolejnego kroku brzmi coraz bardziej złowieszczo.

– Carter! – woła Declan, by wymusić moją odpowiedź.

Aria cofa się aż do momentu, gdy trafia plecami na ścianę. Wciskam spluwę za pasek, po czym wyrywam jej broń z ręki. Nie próbuje się opierać.

– Carter! – wrzeszczy ponownie Declan zupełnie nieprzejęty tym, że kobieta, którą kochałem, dopuściła się zdrady. – Puszczamy ich czy nie?!

Tymczasem ja – z jedną ręką opartą nad głową Arii, a drugą przytrzymującą jej biodro – patrzę śmiertelnie poważnie w zielone oczy, starając się ignorować wszystko, co mnie przyciąga do tej dziewczyny. Nie może dłużej mieć nade mną władzy, nie pozwolę na to. Czuję przypływ nienawiści i pragnę skrzywdzić ją tak, jak ona skrzywdziła mnie, dlatego odpowiadam:

– Zabić wszystkich.

Jase

Wraz z Declanem opuszczam pomieszczenie, choć wiem, że nie powinienem zostawiać Cartera samego z Arią. „Będę się streszczał. Muszę coś zrobić, by to powstrzymać”.

– Declan! – wołam brata.

Przystaje i odwraca się do mnie, nadal spięty i zły. Ledwie jest w stanie spojrzeć mi w oczy.

– Tak? – W jego głosie słychać napięcie.

Błyskawicznie skracam dzielący nas dystans i szybko zerkam przez ramię, by zyskać pewność, że nikt nie usłyszy, jak sprzeciwiam się rozkazom Cartera.

– Nie każ ich zabijać – mówię, jeszcze zanim docieram do brata. – Jeśli nasi ludzie koniecznie muszą strzelać, niech robią to jak najmniej celnie.

Na twarzy Declana odmalowuje się szok, zanim jednak zdąży coś powiedzieć, rozlega się ryk przypominający o tym, jak bardzo wytrącony z równowagi jest Carter. Pewnie zrobi coś głupiego, czego potem nie będzie mógł cofnąć.

– Wracam do nich – mówię Declanowi i robię krok w tył, ale brat łapie mnie za ramię.

Nie odzywa się, lecz dostrzegam w jego oczach niewypowiedziane pytania i poczucie zdrady. Wzdrygam się.

– Wiesz, że on ją kocha – stwierdzam, czując ukłucie bólu. Zachowanie Arii zabolało nie tylko Cartera. Zdradziła nas wszystkich.

– Teraz już na pewno nie – odpowiada Declan niemal szeptem. – Nie po tym, jak nas…

– To nie jej wina, że musiała zdecydować o czymś takim – cedzę świadom, że miotała się między pójściem właściwą drogą a okazaniem lojalności. – Nie powinna stawać przed takim wyborem.

Napięcie w oczach Declana nieco słabnie, patrzy ponad moim ramieniem, po czym z powrotem kieruje wzrok na mnie.

– Postanowiła zostać. Niech Talvery się o tym dowie. Nikolai nie przestanie się tym zadręczać, a chaos w ich szeregach się pogłębi. Koleś musi żyć.

Wiem, że Carter będzie na mnie zły, ale w końcu mu przejdzie. Po wszystkim jeszcze mi podziękuje. Nie pozwolę mu wszystkiego zniszczyć.

Declan kiwa głową, przesuwając kciukiem po brodzie, ale nic nie mówi.

– Powiedz strażnikom, żeby pozwolili im uciec. Ale niech wszyscy dowiedzą się, że Aria postanowiła zostać.

Rozdział 2 - Aria

Zawsze wiedziałam, że w Carterze drzemie bestia. Z trudem poskramiana i tylko czekająca na okazję, by uwolnić swój gniew. Męska pierś unosi się i opada w rytm ciężkich oddechów, mięśnie naprężają się pod skórą. Mijają kolejne sekundy i wiem, że Cartera nic już nie powstrzyma.

– Wybrałaś ich – mówi lodowatym tonem.

Napięcie rośnie. Z każdym uderzeniem serca robi mi się coraz goręcej.

– Ni… nie – próbuję wykrztusić, ale gardło ściska mi się tak, że ledwie oddycham.

Zaczynam kręcić głową, na co Carter parska, po czym jedynym ruchem przewraca stół. Rzeźbiony antyk śmiga w powietrzu i uderza o ścianę z trzaskiem.

– Wynoś się! – krzyczy.

Zaczynam coraz bardziej drżeć. Głośny ryk odbija się echem od ścian pokoju, a ja cofam się, wciskając ze strachu głowę w ramiona. Oczy szczypią mnie od łez. Staram się odezwać, powiedzieć, że nie miałam wyboru. Zrobiłam to, co musiałam.

– Nigdy bym…

Carter robi w moją stronę trzy duże kroki. Jego ciemne oczy przewiercają mnie na wylot, a żyły na szyi pulsują złowieszczo.

– …nie strzeliła do mnie? – pyta.

W jego wzroku dostrzegam niedowierzanie i wściekłość. Intensywność tego spojrzenia sprawia, że jeszcze mocniej drżę ze strachu.

– Carter – rozlega się głos Jase’a.

Cross nie odpowiada, tylko patrzy na mnie, jakbym go zdradziła. Jakby to, co zrobiłam, było niewybaczalnym grzechem. Zapomniał, że ci mężczyźni należeli do mojej rodziny? Że błagałam, by ich ocalił, a jednak postanowił wszystkich zabić? Zapomniał, że wykradł mnie od nich i tygodniami więził w celi?

W jego oczach płonie nienawiść. W tej chwili naprawdę mnie nienawidzi. I właśnie dlatego się załamuję. Bo niezależnie od tego, co mi zrobił, nigdy go nie nienawidziłam. Kocham go.

Łzy płyną mi po twarzy, gdy Carter beznamiętnym tonem rozkazuje Jase’owi, bym została usunięta z posiadłości. Serce pęka mi na kawałki. Miałam nadzieję, że będę mogła ukryć się w sypialni, niestety Cross staje na mojej drodze.

– Myślałem, że mnie kochasz – syczy, a ja zakrywam usta trzęsącymi się dłońmi, by powstrzymać jęk.

Kocham go. Przysięgam, że kocham tego mężczyznę. Nawet jeśli to uczucie mnie rani i nawet jeśli właśnie zadałam ból ukochanemu.

Nie jestem w stanie wykrztusić z siebie słowa. Gdy jego ciepły oddech owiewa mi twarz, moim ciałem wstrząsa szloch.

– Carter! – wrzeszczy Jase, łapiąc brata za ramię i zmuszając do oderwania ode mnie wzroku.

Wykorzystuję okazję, by przebiec obok Jase’a. Nie mam odwagi minąć Cartera. Mój pokój znajduje się za sypialnią, więc nie mogę się w nim schować. A biorąc pod uwagę stan, w jakim jest Carter, nie sądzę, żeby pozwolił mi na spokojnie wszystko wytłumaczyć. Na drżących nogach pędzę więc w przeciwnym kierunku. Czuję, jak adrenalina krąży w żyłach, a mięśnie na udach palą, gdy przeskakuję po dwa schodki naraz w drodze na górę. W ciszy słyszę jedynie łomot własnego serca i stukot stóp. Oblewa mnie gorąco, a żołądek skręca się od mdłości. Za wszelką cenę muszę sprawić, by Carter zrozumiał, czemu postąpiłam w taki sposób.

Rusza za mną nieśpiesznie. Na odgłos jego kroków tracę równowagę. Padam do przodu na drewniane schody, a po stłuczonym łokciu i kolanie rozchodzi się fala bólu. Mam ochotę płakać i nienawidzę się za taką reakcję. To moja wina. Doprowadziłam go do tego stanu.

Zerkam przez ramię i widzę, że Carter zaczął piąć się po stopniach. Przystojna twarz zastygła w wyrazie gniewu. „Cela”.

Jak na zawołanie uderza mnie ta myśl. Zmuszam się, by wstać i pobiec do swojego więzienia. Wiem, że wejście znajduje się za obrazem, a Cross nie dopadnie mnie, jeśli się tam zamknę. Minie trochę czasu, zanim znajdzie klucz. A czas jest tym, czego desperacko potrzebuję, by wymyślić, jak wyjaśnić mu wszystko w taki sposób, żeby zrozumiał.

Docieram do korytarza i ruszam pędem przed siebie. Który to obraz? Oddech mi się rwie, zimny pot spływa po plecach, a serce łomocze jak szalone i nie chce się uspokoić. Przez to wszystko ledwie widzę na oczy.

Na ścianach wisi sześć dużych obrazów. Usiłuję przechylić pierwszy i od razu zauważam, że nie ma pod nim ukrytego wejścia. Dopadam do kolejnego i popycham go tak mocno, że spada na podłogę i niemal mnie przewraca. Ma jakieś sto pięćdziesiąt centymetrów długości i sto dwadzieścia wysokości. „Gdzie ten cholerny obraz? Muszę go szybko znaleźć”.

– Nie uciekniesz ode mnie. – Głęboki głos Cartera rozbrzmiewa w korytarzu.

Zerkam za siebie i widzę na schodach jego cień. Serce wali mi coraz mocniej i mocniej. Oddycham z trudem. Nie wiem, za którym obrazem kryje się wejście do celi. Nie mam bladego pojęcia.

„Skrzynia!”.

Rzucam się pędem do kolejnych schodów. Pokonuję jeszcze jedno piętro, a potem skręcam w lewo. Biegnę ile sił, walcząc o oddech. Na myśl o tym, że Carter nie da mi nawet szansy na wyjaśnienie całej sytuacji, robi mi się słabo. Muszę dać mu trochę czasu, by zrozumiał. Przypominam sobie wyraz jego twarzy po tym, jak wycelowałam w niego broń.

Carter przyśpiesza kroku, gdy docieram do korytarza. Słyszę go na schodach, biegnę więc najszybciej, jak mogę i niemal wpadam na drzwi do biura. Łzy szczypią w oczy, kiedy uświadamiam sobie, co zrobiłam. Tak nieporadnie łapię za klamkę, że drzwi wydają mi się zamknięte na klucz. Na szczęście nie są. Ogarnia mnie ulga, niestety nie na długo. W tej chwili nic nie jest w porządku. Ani jedna cholerna rzecz.

Nie zawracając sobie głowy zamykaniem drzwi, podbiegam do skrzyni, otwieram ją, po czym praktycznie wpadam do środka, obcierając sobie uda i plecy. Wyrywa mi się krzyk, ale jest instynktowny. Nie zważam na ból. Liczy się tylko zatrzaśnięcie wieka i zamknięcie się w środku.

Opuszczając pokrywę, dostrzegam w progu Cartera. Na widok jego wykrzywionej gniewem twarzy paraliżuje mnie strach. Skórę mam lodowatą, a palce pozbawione czucia, kiedy zaczynam w ciemności szukać zamka.

Słyszę trzask, ale nie wiem, skąd się wziął. Jednocześnie czuję szarpnięcie na szyi i ostre ukłucie. Kroki Cartera są coraz bliżej. W ciemności trudno wymacać zamek, ale w końcu go odnajduję. Kliknięcia zapewniają, że jestem zamknięta. Przez moment słyszę jedynie swój ciężki oddech. Potem rozlega się gniewny ryk i skrzynia się unosi. Niespodziewanie czuję na skórze jakiś ruch. W pierwszej chwili krzyczę ze zgrozą, przekonana, że jest tu ze mną jakieś stworzenie. Ale to tylko mój naszyjnik. Słyszę cichy turkot toczących się pereł. Gdy to sobie uświadamiam, zalewa mnie kolejna fala łez, a w piersi czuję ogromną pustkę. Staram się powstrzymać płacz, zakrywając usta dłonią.

Skrzynia znów lekko się buja. Piszczę cicho, lecz zaraz skupiam się na tym, by się uspokoić. Jestem na skraju ataku paniki albo czegoś jeszcze gorszego. Do tej pory nigdy nie zaciskałam powiek tak mocno. Walczę o oddech, bo zgroza nie pozwala mi zaczerpnąć powietrza.

W końcu odczuwam lekki wstrząs poparty głuchym stuknięciem, jakby skrzynia została postawiona na podłodze. Mija kilka minut, w trakcie których słyszę jedynie przyśpieszony oddech Cartera. Nagle ktoś wchodzi do pokoju, chyba Jase, mówi coś cicho, prawdopodobnie starając się przemówić Carterowi do rozsądku, jednak ostatecznie drzwi zamykają się z głośnym trzaskiem i zapada cisza.

Jest tylko ona i szum mojej krwi w uszach.

„Będzie dobrze – próbuję przekonać samą siebie. – Musi mnie zrozumieć. Na pewno to zrobi”.

Nadzieja znika tak szybko, jak się pojawiła. Uświadamiam sobie, że do Cartera dociera jedynie fakt, że wybrałam moją rodzinę, a jego wrogów. Wycelowałam w niego broń i odbezpieczyłam ją.

O mój Boże… Napływ wspomnień przyprawia mnie o zawrót głowy. Zagroziłam śmiercią jedynemu mężczyźnie, jakiego kiedykolwiek kochałam.

Kiedy wreszcie unoszę powieki, Carter patrzy prosto w moją stronę. Zupełnie jakby był w stanie mnie zobaczyć, a wiem, że to niemożliwe. Przewierca mnie ciemnymi oczami, przygważdża tym spojrzeniem i budzi zupełnie nowy rodzaj strachu. Jestem na skraju rozpaczy, gdy swoim głębokim głosem mruczy:

– Nie możesz wiecznie tam siedzieć.

Rozdział 3 - Carter

Zegar tyka, czas mija. Nigdy w życiu nie doświadczyłem czegoś takiego. Na palcach jednej ręki mógłbym policzyć, ile razy poczułem się zdradzony. Nawet gdy współpracujący ze mną ludzie knuli za moimi plecami i próbowali okraść lub pozbawić życia, nie odbierałem tego tak boleśnie.

Nie dopuszczałem do siebie nikogo oprócz braci, więc nikt nie mógł mnie zranić. Żaden obcy nie był mi nigdy bliski… poza nią, jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek pokochałem.

Wstrząsa mną dreszcz. Adrenalina gdzieś uleciała, pozostawiając po sobie znużenie. Siedzę na krześle i gapię się na tę cholerną skrzynię. Knykcie mam poranione, lecz nieustannie zaciskam pięści, by oderwać myśli od innego rodzaju bólu ćmiącego w piersi. Za każdym razem, gdy mrugam, widzę lufę pistoletu skierowaną w moją stronę.

– Carter… – Głos Daniela wyrywa mnie z zamyślenia i sprowadza na ziemię.

Prostuję się na krześle i w końcu odrywam wzrok od skrzyni, od Arii.

– Eli skończył obchód – mówi Daniel, wskazując na stojącego obok niego faceta. To szef naszej ochrony.

Widzę, jak brat przełyka ślinę i zaciska dłonie. Nawet w jego głosie słychać napięcie. To jej wina. Wiem, że nie jest mu obojętna, a zdradziła go tak samo jak mnie.

Eli opowiada o bombach, które znaleźli i zniszczyli. Informuje też, dokąd uciekli Talvery’owie. Niczym mnie nie zaskakuje i tak naprawdę mam to w dupie.

– Wszyscy uciekli? – pytam, by udać, że słucham, i opieram obolałe plecy o krzesło, znów wlepiając wzrok w jebaną skrzynię. Kątem oka widzę, że Eli kiwa głową.

– Tak.

Służbisty ton głosu, wyprostowana sylwetka i ręce założone do tyłu zdradzają jego wojskowe doświadczenie. Jednak nawet ktoś tak dobrze wyszkolony jak on mnie zawiódł.

– Pozwoliliście im żyć – stwierdzam beznamiętnie, na moment przenosząc na niego wzrok, żeby zobaczył, jak mnie wkurwił, a potem z powrotem kieruję go na skrzynię. Wiem, że właśnie teraz oddech Arii przyśpiesza. Niemal widzę, jak drobna postać porusza się w niewielkiej przestrzeni.

– Rozkazałem Eliemu i strażnikom, żeby ich nie zabijali.

Słowa Jase’a sprawiają, że przechodzą mnie ciarki. Przełykam z trudem ślinę, próbując zapanować nad gniewem. Jeden po drugim, wszyscy się ode mnie odwracają.

Aria ponownie porusza się w skrzyni, słyszę jej stłumiony płacz. To wtedy do Eliego dociera, że kobieta jest w środku. Zerkam na niego i zauważam, że mina mu rzednie, kiedy elementy układanki wskakują na swoje miejsce. Chwilę mu zajmuje przybranie beznamiętnego wyrazu twarzy i ukrycie obrzydzenia.

To jej wina. Poniesie konsekwencje.

Dostała szansę. Dałbym tej dziewczynie wszystko, gdyby tylko mnie wybrała. Byłem głupi, łudząc się, że odwzajemnia moje uczucie.

– Wyjdźcie – warczę, czując, jak szorstkie słowo staje mi w gardle.

Eli odwraca się sztywno i odmaszerowuje, natomiast Daniel i Jase robią jedynie krok do tyłu. Spinam się i zaciskam zęby. – Carter – zaczyna Jase mocnym głosem. Jego ton w niczym nie przypomina szeptów Arii dobiegających ze skrzyni, kiedy błagała mnie o zrozumienie. Nie wysłucham jej próśb. Nie dopuszczę do siebie żadnych wymówek.

– Spierdalaj – rzucam tylko. Zaślepia mnie gniew, pożera żywcem, gdy wszyscy mi się sprzeciwiają.

– Carter – mówi Daniel łagodniej. – Po prostu wyluzuj na chwilę. Uspokój się.

Ledwie jestem w stanie oddychać, nie mogę uwierzyć w to, co się dzieje.

– Słyszałaś, ptaszyno? – pytam zamiast odpowiedzieć braciom. Nachylam się, a nogi krzesła szorują o podłogę. Usiłuję dojrzeć szparę w skrzyni, przez którą Aria może na mnie patrzeć. Gapię się na nią z goryczą, mówiąc: – Muszę się tylko uspokoić.

Targają mną przeróżne emocje, gdy Jase stwierdza:

– To był niefortunny zbieg zdarzeń, ale możemy obrócić go na swoją korzyść.

– Niefortunny? – Nie jestem w stanie ukryć w głosie niedowierzania.

Podrywam się z krzesła, a gwałtowność tego ruchu posyła je do tyłu. Słyszę tylko bicie swojego serca, kiedy podchodzę do braci.

Daniel wydaje się równie zdeterminowany co ja.

– Daj spokój – prosi, stając między mną a Jase’em i kładąc nam dłonie na piersiach. – Co z Arią? – Spojrzeniem błaga, bym pomyślał o czymkolwiek innym niż o jej zdradzie.

– A co ma być? – odpowiadam twardo.

Tak mocno zaciskam dłonie w pięści, że poraniona skóra na knykciach zaczyna piec. Głośny szloch dobiegający ze skrzyni przykuwa uwagę moich braci, obaj patrzą w jej stronę, a potem na mnie.

– Czemu, do kurwy, w ogóle cię to obchodzi? – prycham gniewnie. – Wybrała ich!

Łkanie wydobywające się spod wieka tylko mocniej mnie rozwściecza.

– Teraz wyje – rzucam, zwracając się bardziej do niej niż do braci, po czym podchodzę bliżej. – Ale nie wyła, kiedy celowała w moją głowę!

Wszystko zlewa się w niezrozumiały szum. Słowa braci, płacz kobiety, która ukrywa się przede mną w obawie o życie. Łomotanie własnego serca, krew tętniąca w skroniach. W tej chwili nienawidzę całego świata. Nienawidzę każdego jednego pierdolonego człowieka. Ale siebie najbardziej.

– Nie wyła, gdy zorientowała się, że jej rodzina zmierza tu, by nas zabić. By zabić nas wszystkich! – Ostatnie zdanie wypowiadam głośniej i ostrzej, niż planowałem.

Sięgam ponad skrzynią do biblioteczki i zrzucam książki z półek. Z furkotem spadają na podłogę.

– Płakałam! – woła Aria. – Płakałam!

Osiąga tylko tyle, że rujnuję kolejne półki. Książki uderzają wokół skrzyni, a niektóre trafiają w nią z hukiem. Aria łka głośniej.

Nienawidzę jej.

Nienawidzę ich wszystkich.

Nienawidzę!

Bracia muszą połączyć siły, by odciągnąć mnie od biblioteczki. Łapię oddech, rozważając zniszczenie każdej rzeczy w tym biurze. Rozwalenie całego wnętrza. Ono ze mnie drwi. To fasada sprawiająca wrażenie kontroli, której już nie mam.

– Proszę, Carter, pozwól mi wytłumaczyć – szlocha Aria.

– Byłem dla ciebie za dobry – warczę.

Moje opanowanie znika wraz z resztkami litości. Wrzeszczę ile sił w płucach, a pragnienie rozniesienia w pył wszystkiego, co wpadnie mi w ręce, staje się nie do zniesienia.

– Przestań! – krzyczy Daniel, z całej siły przyciskając mnie do okiennej ramy. Jest tak blisko, że czuję ciepło bijące od niego. – Już dobrze… – zapewnia ciszej, a Jase stęka z wysiłku, jaki wkłada w przytrzymanie mnie na miejscu. Czuję ból w każdej komórce ciała. Chcę obwieścić całemu światu, że nic nie jest dobrze i że nigdy nie przestanę. Nigdy! Została ze mnie tylko skorupa.

Zanim jednak zagrożę braciom, że znajdę uciekinierów i rozszarpię im gardła, zanim pisną choćby słowo, że Aria mnie zdradziła, słyszę cichy głos dobiegający od drzwi.

– Kurwa – mruczy Daniel pod nosem.

Puszcza mnie, by podbiec do Addison, lecz już za późno. Nie wiem, ile ani co widziała, ale jest blada jak ściana. Aria nadal łka spazmatycznie. Zaraz się okaże, że to ja jestem wszystkiemu winien, bo robię jej krzywdę i przeze mnie się boi.

Ale dość tego. Koniec z ukrywaniem się. Nie będę się już krył ani przed braćmi, ani przed Talverymi. Przed Addison, jedyną osobą, która łączy mnie jeszcze z moim bratem Tylerem, też nie.

Wstyd i obrzydzenie to bolesna mieszanka, ale przełykam ją, choć z trudem.

– Co wy wyrabiacie? – pyta Addison, z paniką w oczach patrząc to na mnie, to na Daniela.

– Jak długo tu stoisz? – pyta brat.

– Wystarczająco długo, żeby… – Addison ma problem, by wyartykułować to, co kłębi się jej w głowie. – Robicie jej krzywdę.

Łkanie Arii przeplata się z histeryczną czkawką, jakby desperacko pragnęła się uspokoić i wyciszyć. – Aria? – W głosie Addison pobrzmiewa rozpacz.

Wzdrygam się w duchu. Pozostałości gniewu rozpraszają się i całkiem mnie opuszczają. Addison bierze drżący oddech i cofa się o pół kroku.

– Daniel? – odzywa się z wahaniem. W jej spojrzeniu dostrzegam wstyd i niedowierzanie. Trzęsie się tak bardzo, że widzę to z drugiego końca pokoju. – Niemożliwe, żebyś nie miał nic przeciwko temu.

Kurwa. Wszystko się zjebało!

Jase wreszcie mnie puszcza i robi kilka kroków w stronę skrzyni.

– Wypuście ją – niemal jęczy Addison.

Celuje palcem w kierunku ukrytej Arii, ale nie ma odwagi tam spojrzeć.

– Nie wtrącaj się w to – mówi Daniel, zbliżając się do niej z rękami uniesionymi tak, jakby chciał ją powstrzymać.

– Żarty sobie, kurwa, robisz? – Z każdym kolejnym słowem ból na bladej twarzy Addison staje się wyraźniejszy. – Daniel, musisz jej pomóc.

Nie odrywając od niego wzroku, cofa się kilka kroków i potyka o porozrzucane książki, lecz jakoś udaje jej się nie upaść. Zerka na mnie i Jase’a, jakby chciała sprawdzić, czy pozostajemy na swoich miejscach. Żaden z nas się nie rusza, kiedy podchodzi do skrzyni. W pokoju zalega cisza, tym bardziej że Aria od dłuższej chwili nie wydaje żadnego dźwięku, aż zaczynam się martwić, czy nic jej nie jest.

– Czemu mówił o celi? – pyta Addison.

Nie chcę nawet myśleć, kiedy i w jakim kontekście użyłem tego słowa. Przed oczami mam jedynie czerwień, a wspomnienia spowija mgła.

– Proszę, nie… – błaga Daniel.

– Krzywdzi ją i więzi w celi?! – Cały żal i obrzydzenie Addison zmieniają się w gniew. – Pozwalasz na to?! Wiedziałeś?!

– Sama tam weszła – informuję, ucinając zarzuty pod adresem Daniela. Nie pozwolę, żeby Addison miała o nim złe zdanie. – Powiedz jej, Ario! – niemal krzyczę. Czuję, jak krew w moich żyłach stygnie. Modlę się, by usłyszeć jej głos.

– Co jej zrobiliście? – syczy kobieta oskarżycielskim tonem.

– Nic. – Ledwie słyszalny szept rozlega się ze skrzyni.

Zaciskam szczękę, patrząc na Addison. Nie dopuszczę, by mnie za to obwiniała.

– Schowała się tutaj, ponieważ wcześniej mierzyła do mnie z broni –  mówię twardym tonem.

– Addison. – Daniel próbuje przemówić jej do rozsądku. – Wyjdź.

– Pierdol się – cedzi kobieta i w końcu kładzie dłoń na skrzyni. – Aria! – woła, stukając w pokrywę. Na cichą prośbę Arii, by trzymała się od tego z daleka, potrząsa głową, a po policzkach zaczynają jej płynąć łzy. – Nigdzie nie idę.

– Nie płacz – błaga Daniel, robiąc krok do przodu.

Addison uderza go w twarz z taką wściekłością, że niemal czuję pieczenie na własnej skórze. Policzek Daniela natychmiast przybiera jasnoczerwony kolor. Zanim jednak zdąży cokolwiek zrobić, kobieta krzyczy:

– Nie dotykaj mnie!

– Addison, musisz…

Brat nie ma szansy dokończyć, bo Addison całkiem traci panowanie.

– Co on jej zrobił? – wrzeszczy tak przenikliwym głosem, że aż zaczyna dzwonić mi w uszach.

Co zrobiłem? Ja?

Kochałem ją, tak jak umiałem.

Kręci mi się w głowie, wszystko przestaje mieć znaczenie. Powinienem wiedzieć, że to się nie uda. Jestem zbyt zjebany, by zatrzymać przy sobie taką kobietę jak Aria. By w ogóle kogokolwiek przy sobie zatrzymać. Co jej zrobiłem? Doprowadziłem do tego, że mnie zdradziła, że zagroziła mi śmiercią.

– To, co między nimi zaszło… – zaczyna Daniel, próbując obronić siebie, nie mnie. Nie mój związek z Arią. Bo tego nie da się obronić. W głębi ducha doskonale o tym wiem.

Ruszam do drzwi, ale zatrzymuję się, kiedy Addison wrzeszczy na Daniela, gdy po raz kolejny próbuje do niej podejść. – Proszę, po prostu stąd idź – rozlega się łkanie Arii, przez co Addison jeszcze bardziej się nakręca. Krzyczy na Daniela, a ja zmuszam nogi do ruchu.

– Wiedziałeś! Wiedziałeś, co on jej robił!

Lód mrozi krew w moich żyłach.

– Jak mogłeś? – zawodzi.

Wszystko się spieprzyło jednego dnia.

Wychodzę z biura, zatrzaskując za sobą drzwi, ale nawet wtedy słyszę podniesiony głos Addison i wiem, że wszystko przepadło.

Szkody są zbyt wielkie, by w ogóle próbować.

Rozdział 4 - Aria

Nie zamierzali ich zabić. Pragnę myśleć, że Carter i jego bracia nigdy by tego nie zrobili. „Nie zamordowaliby członków mojej rodziny na moich oczach”, powtarzam to sobie w kółko, wlepiając wzrok w ciemność panującą w skrzyni.

Za to Nikolai by ich zabił. Zamordowałby braci Cross, usunął wszystkich, byle tylko mnie uwolnić. Nie zna ich jednak i nie wie, co zaszło. Nie miałam szansy mu tego wyjaśnić. Wiedział tylko, że zostałam porwana. Z każdą mijającą sekundą coraz bardziej do mnie dociera, że muszę porozmawiać z Nikolaiem, by to powstrzymać. By ci tępi faceci po prostu wysłuchali tego, co mam do powiedzenia. Nie doszłoby do całej tej sytuacji, gdyby dali mi dojść do słowa.

Wypuszczam drżący oddech i wyginam szyję, a potem niespodziewanie zaczynam dygotać. Nie wiem, dlaczego się tak trzęsę: już odlatuję czy może to atak paniki. Paraliżujący strach przed tym, do czego Carter jest zdolny i co, jak sądzę, zrobi mi, kiedy wyjdę z tej skrzyni.

– Kocham cię, Carter, kocham cię – łkam po raz kolejny, zaciskając powieki.

Żałuję, że nie jestem w stanie cofnąć czasu, ale alternatywą byłoby patrzenie na śmierć najbliższych, a tego bym nie zniosła. Zakrywam twarz dłońmi i kręcę głową jak wariatka.

– Nie chcę, by ktokolwiek umierał – jęczę ledwie słyszalnie.

Skrzynia się trzęsie, a chwilę później rozlega się stukanie w pokrywę.

– Aria, proszę. – Głos Addison pobrzmiewa desperacją.

Jest mi okropnie wstyd. Nie chcę stąd wychodzić. Po raz kolejny czuję się jak dziecko, które ukrywa się w szafie i wmawia sobie, że dopóki nie wyjdzie, wszystko, co się dzieje, jest tylko zwykłym koszmarem. Jeśli tu zostanę, ten piekielny sen nie stanie się rzeczywistością.

– Zrobił ci coś? – słyszę pełne troski pytanie.

Dobrze wiem, co Addison może sobie myśleć, ale nie mam pojęcia, jak wyjaśnić jej całą sytuację, żeby zrozumiała. Nie należy do tego świata i nie zna Cartera tak jak ja. Żadna z tych rzeczy nie usprawiedliwia jednak tego, co się stało. Żadna.

– Jak długo to trwa? – Głos jej się łamie i przechodzi w płacz.

Mam ochotę umrzeć.

– Wychodź! – krzyczy zachrypnięta, uderzając w wieko.

Wiem, że jesteśmy same. Jase przekonał Daniela, żeby wyszedł, słyszałam też trzaśnięcie drzwiami. Mam wrażenie, że to było wieki temu, choć pewnie minęło zaledwie kilka minut. W tej chwili w biurze znajduje się jedynie Addison, która płacze, przyciskając ręce do skrzyni, i przeprasza mnie, jakby zrobiła coś złego.

– Nie posłuchałby mnie – szepczę w mrocznym wnętrzu.

Za każdym razem, gdy próbowałam z nim rozmawiać, nie chciał mnie wysłuchać. Przerwałby mi i kazał wyjść, tak jak Daniel Addison. W tej chwili mam wrażenie, że nic, co bym powiedziała, nie sprawiłoby, że Carter by mi wybaczył.

– Wyłaź! – Addison krzyczy coraz głośniej. Słyszę, jak opada ciężko na skrzynię i zanosi się szlochem. – Jak on mógł? – szepcze.

Nie wiem, czy ma na myśli uczynki Cartera, czy może chodzi jej o to, że Daniel na wszystko pozwolił i jeszcze bronił brata. Zdaję sobie sprawę, że Addison będzie go teraz inaczej postrzegać, i ta myśl mnie dobija.

– Nie chciałam tego – mówię słabo, zamykając oczy. Palą od wpatrywania się w ciemność i gorących łez.

Słyszę jakiś szelest. Addison musiała się poruszyć, ale nie wiem, co teraz robi. Jej głos dobiega z bliskiej odległości:

– Tak mi przykro. Nie wiedziałam… nie wiedziałam.

Zmuszam zdrętwiałe palce do odblokowania zamka. Głośne kliknięcie sprawia, że serce bije mi tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Unoszę pokrywę, a do środka wpada światło, które razi tak bardzo, że aż muszę przymknąć powieki. „Cholera, boli”. Mam wrażenie, że oczy mi płoną.

Addison pochyla się, pomaga mi wstać i przyciąga mnie mocno do siebie. Odwzajemniam uścisk, wczepiając palce w bawełniany materiał jej koszuli.

– To nie twoja wina – mówię cicho. Słowa zdają się brzmieć nienaturalnie, dodaję więc z większym przekonaniem: – Nie zrobiłaś nic złego.

Odsuwa się odrobinę i patrzy na mnie zmartwiona, ocierając łzy.

– Co on ci zrobił? – pyta łagodnie.

Pomaga mi wyjść ze skrzyni. Cała trzęsę się z zimna. Dam sobie rękę uciąć, że Carter nas obserwuje. Musi. Na myśl, że wie o moim wyjściu z diabelskiego pudła, w pierwszym odruchu mam ochotę objąć się ramionami i poczekać, aż mnie ukarze. Ledwie jestem w stanie patrzeć na zamknięte drzwi.

Addison ściska moje nadgarstki tak mocno, że pewnie zostaną mi siniaki. Wreszcie potrząsa mną, patrząc prosto w oczy.

– Co on ci zrobił?

Próbuję zapanować nad łzami. Nie wiem, od czego zacząć. Chciałabym jej opowiedzieć, ale gula wstydu rośnie w gardle i powstrzymuje mnie przed wykrztuszeniem choćby słowa.

– Możesz mi się zwierzyć – szepcze ledwie słyszalnie. – Cokolwiek ci zrobił, możesz o tym opowiedzieć. Już dobrze. – To wszystko moja wina – zaczynam, na co Addison prycha z irytacją.

To boli, a sposób, w jaki na mnie patrzy… jak na ranne zwierzę… tylko pogłębia mój ból. Gwałtownie kręci głową.

– Nie rozumiesz – próbuję wytłumaczyć, lecz głos mi się łamie i mam jedynie ochotę powtórzyć, że to moja wina. Bo taka jest prawda. – Wiedziałam, że mnie znienawidzi. Wiedziałam…

Przerywa mi gwałtowne otwarcie drzwi. Przerażona odskakuję do tyłu, uderzam nogami w skrzynię i mało brakuje, bym do niej wpadła. Addison staje przede mną z szeroko rozłożonymi ramionami, jakby chciała obronić mnie przed atakiem.

– Wynoś się – warczy.

Ze strachu palce mam sztywne i oddycham z największym trudem, lecz mimo całej zgrozy zerkam ponad jej ramieniem. Na szczęście to tylko Daniel.

– Addison, proszę – mówi cicho. Zaszokowana zauważam, że ma zaczerwienione oczy. – Chodźmy stąd, okej?

Unosi dłonie w geście poddania i rusza powoli w naszą stronę, jakby podchodził do dwóch rannych zwierząt.

– Przepraszam – mamroczę, próbując nawiązać z nim kontakt wzrokowy. Chcę, by wiedział, że mówię szczerze. – Tak mi przykro.

– Spójrz na nią! – Głos Addison odbija się rykoszetem od ścian biura. – No spójrz!

Daniel spuszcza głowę i próbuje się odezwać, lecz Addison skupia się tylko na swoim bólu. A jest go dużo.

– To nie była moja decyzja. – Daniel próbuje się bronić, choć wzrokiem błaga ją o zrozumienie. Tyle że Addison o niczym nie wie, więc nie może go zrozumieć.

– Aria cierpi przez twojego brata. – Robi krok do przodu i pokazuje mnie palcem. Dolna warga jej drży. – Nic nie zrobiłeś! – krzyczy, po czym mocno obejmuje się ramionami.

Nie mam pojęcia, co robić, ale wiem, co ona widzi, i łamie mi to serce.

– Nie miał wyboru…

– Gówno prawda! Pozwoliłeś mu ją krzywdzić!

Kręci mi się w głowie i nie jestem w stanie zapanować nad przyśpieszonym oddechem. Z całych sił walczę o utrzymanie się na nogach. – Odchodzę i zabieram ją ze sobą. – Gniew gdzieś zniknął, i w głosie Addison pobrzmiewa jedynie determinacja. – Bóg mi świadkiem, że jeśli staniesz mi na drodze, nigdy do ciebie nie wrócę. Nigdy, Daniel.

– Zostawiasz mnie? – pyta. W jego oczach pojawiają się srebrne iskry, a po zaciśniętej szczęce widać, jak intensywne emocje nim targają.

– A myślałeś, że zostanę tu po tym wszystkim, co widziałam? – mówi, nerwowo ocierając policzki z łez i próbując ukryć rozpacz. – Sądziłeś, że wiedząc o tym wszystkim, tu zostanę?

Cały gniew opuszcza Addison, kiedy dociera do niej, co ma zamiar właśnie zrobić. Odchodzi od niego.

– Nie rób tego. – Łapię dziewczynę za ramię. – Nie musisz się w to mieszać.

– Ario, nie chodzi o to, co muszę – przerywa mi miękko, lecz z nieugiętością niepasującą do zgnębionego wyrazu jej twarzy. – Chodzi o to, co chcę zrobić.

Ujmuje moją dłoń, a potem ze łzami w oczach odwraca się do Daniela i oświadcza lekko drżącym głosem:

– Odchodzę i zabieram ją ze sobą. Nie waż się mnie śledzić.

– Wiesz, że będę to robił – odpowiada mężczyzna bez cienia skruchy, jednak nie sprzeciwia się jej odejściu.

Otwieram usta, by się odezwać, ale Addison nie pozwala mi na to.

– Proszę, nie utrudniaj tego – mówi, choć brzmi to bardziej jak przepełniona desperacją modlitwa niż żądanie.

Zapada długa cisza. Zerkam na Daniela, a potem przenoszę spojrzenie na Addison: on nie odrywa od niej wzroku, ona natomiast uparcie patrzy w otwarte drzwi.

– Muszę iść – stwierdza bezbarwnym głosem, ściskając moją dłoń.

Odwzajemniam uścisk, by dodać jej odwagi. Ciągle mam nadzieję, że usłyszę kroki Cartera albo jego głos. Że przyjdzie tu i to naprawi. Że ogarnie ten bałagan, którego narobiłam.

– Nie chciałam, żeby tak się stało – szepczę, lekko pociągając Addison za rękę, by odwróciła się w moją stronę.

Posyła mi smutne spojrzenie. Czuję też na sobie wzrok Daniela, ale nie odrywam oczu od Addison z nadzieją, że mi uwierzy.

– On o niczym nie wiedział – kłamię gładko. Zrobiłabym to milion razy, byle ta dwójka się nie rozstała.

Kątem oka dostrzegam, jak zmieszany Daniel przestępuje z nogi na nogę. Twarz Addison łagodnieje, pojawia się na niej współczucie. Po raz kolejny ściska moją dłoń.

– Nie musisz kłamać.

Smutek w jej głosie rani moje serce niczym ostry nóż. Posyła mi sztuczny uśmiech, jednak zaraz poważnieje.

– To duzi chłopcy i wiedzieli, co robią – mówi cicho, po czym odwraca się do Daniela, by dodać: – On wiedział, że nigdy nie zaakceptuję czegoś takiego.

Głos jej się łamie pod wpływem emocji, a spojrzenie Daniela twardnieje. Nie jestem w stanie na niego patrzeć, na to, jak słowa Addison niszczą go oraz miłość, która ich łączyła.

– To koniec. Chcę stąd wyjść. Wypuść mnie, Danielu, proszę. Tym razem musisz pozwolić mi odejść.

Choć łzy płyną jej po twarzy, stoi z uniesioną głową. Odwracam się w stronę drzwi, a gula żalu rośnie mi w gardle. Czuję ból, że tak się to wszystko kończy. Że Addison zabiera mnie ze sobą, a Cartera w ogóle tu nie ma.

Nie zrobił nic, bym została.

Nawet nie próbował o to zawalczyć.

Targana rozpaczą zakrywam dłońmi twarz, lecz głos z tyłu głowy syczy nieustannie, że Carter na to nie pozwoli, że nie da Addison tak łatwo odejść.

– Powiem Eliemu, by was zabrał – mówi Daniel, a potem po prostu się odwraca i wychodzi bez słowa pożegnania.

To sprawia, że czuję się jeszcze bardziej podle.

– Tak mi przykro – powtarzam, przytulając się do pleców Addison.

– Ciągle przepraszasz, a przecież to nie twoja wina.