Ballada o samotnym smoku ebook

Wstęp

Balladę tę córce

swojej

dedykuję w całości

Ballada

Góra

Jedna wśród nich była inna,

Co czerwienią się mieniła,

Odcień krwawy niczym rubin,

Ona swoim życiem żyła.

Pięknem swoim zachwycała,

A szczyt lekko ośnieżony,

Błyszczy słońca promieniami

Kolor biały i czerwony.

U podnóża, gdzie półcienie

Dziwny półmrok nadawały,

Otwór w skale się ukazał,

Przed nim głazy dwa leżały.

Los tak dziwnie je rozrzucił,

Że w swej pozie wyglądają

Jakby wejścia pilnowały:

Dwaj rycerze, co klękają.

Tuż za wejściem do pieczary

Półka skalna wodą lśniąca,

Na niej jajo śnieżnobiałe,

Niewidzące nigdy słońca.

Nagły szelest, trzepot skrzydeł,

To nietoperz przelatuje,

Radar w głowie, fal odbicie,

Jaja jednak nie znajduje.

Najpierw powoli,

Jak żółw ociężale…

Ech, przepraszam…

…Żartowałem.

Wpada w trawy tu rosnące,

Które ciepło utrzymują,

A korzenie wystające

Jajo w trawie zatrzymują.

I to koniec opowieści,

Musi minąć chwila czasu,

By coś mogło się wydarzyć,

By wywołać wilka z lasu.

Jednak czas powoli mija,

Byłaby to wielka strata,

Więc możemy się umówić,

Że minęły już trzy lata.

Narodziny

Znowu dźwięki jakieś słychać,

Znowu się zakołysało,

Jak zmieszane dwa składniki,

Żółta siarka no i wodór.

Jajo całe popękane

Niczym puzzli układanka,

Niczym bagno wysuszone,

Suchej ziemi łat składanka.

Jedna część się odłamuje,

Odskakuje z siłą ona,

Jakby była magią mocy

Z jakiejś procy wystrzelona.

Pazur widać… szpon różowy,

Co się pręży i rozpręża.

Nagle jednym szybkim ruchem

Ścian skorupę przezwycięża.

W gruzie skorup no i w dymie

Postać się tu ukazała,

Niby smoka przypomina,

Lecz obślizgła jest i mała.

Smocze dziecię, ślepe jeszcze,

Nieporadne, zagubione,

Zdechnie z głodu tutaj przecież,

Walki o byt nieuczone.

Ułożone wśród źdźbeł trawy,

Oddech ciężki i głęboki,

Skrzydła lekko podwinięte

Jak to mają małe smoki.

Orzeł

A na linii horyzontu

Cień się jakiś ukazuje,

Rośnie szybko w moich oczach

Ptak, co w blasku tym szybuje.

Skrzydła wielkie rozpostarte,

Dziób potężny, zakrzywiony,

Cień swój rzuca na gór granie,

Krzyk co płoszy podłe wrony.

Orzeł Haasta, już wymarły,

Pośród orłów był najcięższy,

Zataczając wielkie koła

Wypatruje swe śniadanie.

Zagubiony w samotności,

Macierzyństwa wciąż stęskniony,

Poszukuje swej ofiary

Rozglądając się na strony.

Bystry wzrok wnet zauważa

Młode koźlę pod gór szczytem,

Zwija skrzydła i nurkuje,

Atak kończy się skowytem.

Wbite szpony w jego ciało,

Krew kroplami się wytacza,

Dziób wnętrzności rozszarpuje,

Ciało kozła się w dół stacza.

To okropne prawo dżungli

Słynne z okrucieństwa swego,

Ale zwierz nie atakuje

Bez powodu istotnego.

Co w tym wierszu orzeł robi?

Przecież tu był tylko smok,

Chyba znów coś pomyliłem,

Już przywracam myśli tok.

Adopcja

A tu u podnóża góry,

Co czerwone granie miała,

Ciało smoka odnajdując

Z ciekawości siadł na skałach.

Wzrokiem bystrym penetruje

Wokół okolicę całą,

Łebek swój przekrzywił dziwnie,

Gdy zobaczył postać małą.

Instynkt kołacze się w głowie,

Macierzyństwa zew go wzywa,

W szpony swe ujmuje dziecię

I do gniazda go porywa.

Ale lot ten nie jest łatwy,

Bo przed nim daleka droga,

Znajdzie miejsce na spoczynek

I powróci na swój szlak.

Gdy do gniazda już dociera

I układa zdobycz swoją,

Duma w piersi go rozpiera,

Rany duszy mu się goją.

Wreszcie koniec samotności,

Być rodzicem to marzenie,

Trzeba będzie zwiększyć łowy

I oczyścić swe sumienie.

Dojdą nowe obowiązki

I czułości dodać trzeba,

Aby dziecię rosło w siłę

I uniosło się do nieba.

Mały smok już dokarmiony,

Ciepłem piór okryty nocą,

Blaskiem gwiazd oczarowany

Obserwuje jak migoczą.

Prozaiczna ta myśl była,

Bo to młode dziecię przecież,

Ale jeśli was ciekawi

W dalszej części to znajdziecie.

Trzy miesiące jego życia

Bardzo szybko upłynęło,

I nie zaszło nic takiego,

Co na powieść by wpłynęło,

Więc pomińmy tamte treści

I zbierając się pomału,

Szybko w czasie przeskoczymy

Do piątego już rozdziału.

Pierwszy lot

Wyściełane wrzosem, trawą,

Sierści tu też nie brakuje,

A co roku ten architekt

Gniazdo swe rozbudowuje.

Na gór szczycie, gdzie jest półka,

Co natura ją stworzyła,

Leży gniazdo, a w nim smoczę

I padlina jakaś zgniła.

Smok swe skrzydła rozpościera

I uważnie się przygląda,

Lecz nie wyszło synchronicznie,

Więc ten ruch koordynuje.

Nowa próba i już lepsza,

Podczas której grzbiet wypręża,

Nawet trochę podskakuje,

Grawitacja wciąż zwycięża.

Sam pozostał w orlim gnieździe,

„Mama” rewir patroluje,

Więc młodości takie prawo,

Że w tym gnieździe baraszkuje.

Wciąż próbuje sił od nowa,

Śmieszne ruchy wykonuje,

Brak mu jednak doświadczenia

I powoli sił brakuje.

W brzuchu nagle zaburczało,

Spojrzał tam gdzie jest padlina,