Zmyślony ebook i audiobook

Copyright © Ewelina Dobosz 2025

Copyright © Wydawnictwo Werbel 2025

All right reserved

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.

Redakcja: Magdalena Wołoszyn-Cępa

Korekta: Sandra Popławska

Skład i łamanie: Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Projekt okładki: Angelika Karaś

Zdjęcia na okładce zostały wykorzystane za zgodą Depositphotos.com oraz Unsplash.com

Zdjęcia w książce zostały wykorzystane za zgodą Depositphotos.com

ISBN 978-83-974915-1-9

Wydanie I, Zielona Góra 2025

Niniejsza powieść jest fikcją literacką.

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.

Mar­cie, która zbyt czę­sto za­po­mina, jak wiele jest warta. Mo­żesz wszystko!

Rozdział 1

Radomice, 28 listopada 2023

Weronika

Do­pi­jam czarną her­batę z mio­dem i od­kła­dam ku­bek do zlewu. Póź­niej się tym zajmę. Na­rzu­cam na sie­bie po­lar z lo­giem pepsi, wy­cho­dzę tyl­nymi drzwiami i kie­ruję się przed bu­dy­nek, gdzie na za­pusz­czo­nej tra­wie stoją ostat­nie już skrzynki z pi­wem. Ku­cam, na­pi­nam całe ciało, po czym pod­no­szę to­war i za­no­szę go do kuchni. Pani Zo­fia, ku­charka, zerka na mnie z po­li­to­wa­niem.

– Złotko, krzyż ci pęk­nie…

Uśmie­cham się do niej i wra­cam na ze­wnątrz po dwie ko­lejne skrzynki. W końcu sia­dam przy jed­nym z bla­tów, gdzie pró­buję uspo­koić od­dech. Moja forma nie jest naj­gor­sza, ale pod­no­sze­nie ta­kich cię­ża­rów wy­daje się po­nad moje siły.

– Tu pra­wie nikt nie przy­jeż­dża, a al­ko­hol idzie jak woda – stwier­dza pani Zo­fia. Kręci głową i wraca do le­pie­nia pie­ro­gów.

Je­stem już dzi­siaj tak cho­ler­nie zmę­czona, że nie mam siły z nią roz­ma­wiać, a tym bar­dziej tłu­ma­czyć jej, że to prze­cież wszystko za­sługa miej­sco­wych. Tar­kow­ski z Mu­nia­kiem naj­praw­do­po­dob­niej wy­pi­jają po­łowę zwie­zio­nego al­ko­holu. Pani Zo­fia jed­nak pra­wie wcale nie prze­bywa w czę­ści ba­ro­wej, więc być może ni­gdy nie zwró­ciła na to uwagi. A może po pro­stu wszystko wie, tylko lubi so­bie po­ga­dać.

Na­gle po­ja­wia się Nadia, więc py­tam:

– Może mo­gła­bym po­móc w pa­pier­ko­wej ro­bo­cie? ­Fi­zyczna praca to już dzi­siaj nie dla mnie. Je­stem wy­czer­pana.

– Pew­nie, że tak, We­rka. Ja mu­szę dzi­siaj szyb­ciej wyjść, ale by­ła­bym wdzięczna, jak­byś ogar­nęła za mnie do­ku­men­ta­cję do księ­go­wej. Ju­tro z rana bym jej za­wio­zła – od­po­wiada i od razu po­daje mi teczkę z fak­tu­rami.

Zer­kam na nią i uśmie­cham się pro­mien­nie. Dziew­czyna jest moją ró­wie­śniczką, ale w prze­ci­wień­stwie do mnie sięga po ży­cie peł­nymi gar­ściami. Po­maga ro­dzi­com w biz­ne­sie, stu­diuje za­ocz­nie psy­cho­lo­gię, a poza tym wy­ko­rzy­stuje każdą moż­li­wość, żeby wy­je­chać do Je­le­niej Góry na im­prezkę czy za­kupy. Pani Zo­fia jest jej babką.

Nadia bar­dzo czę­sto na­ma­wia mnie, że­bym się z nią ro­ze­rwała. Nie wiem jed­nak dla­czego, ale naj­czę­ściej od­ma­wiam. Zda­rzyło się raz lub dwa, że po­je­cha­łam z nią na im­prezę, ale nie po­tra­fi­łam się do końca zre­lak­so­wać. Sie­dzia­łam w ką­cie z pi­wem w ręku i ob­ser­wo­wa­łam roz­ba­wio­nych lu­dzi z mo­jej szkoły. Taka bez­tro­ska dziw­nie na mnie dzia­łała. Poza tym je­śli cho­dzi o Ra­do­mice, to bar­dzo nie lu­bię opusz­czać tego miej­sca, cho­ciaż jed­no­cze­śnie okrop­nie go nie zno­szę. To musi mieć zwią­zek z ja­kimś po­czu­ciem bez­pie­czeń­stwa czy czymś w tym stylu. Psy­cho­lo­go­wie na pewno zna­leź­liby na to wy­tłu­ma­cze­nie.

Po śmierci mamy czuję się w obo­wiązku dbać o dom, który tak na­prawdę le­dwo stoi. Jako na­sto­latka bar­dzo szybko prze­ję­łam od­po­wie­dzial­ność za sprawy, które chyba nie po­winny mnie wtedy in­te­re­so­wać. Mam po­czu­cie straty, z któ­rym tak na­prawdę nic nie ro­bię. Jakby naj­lep­sze mo­menty mo­jego ży­cia prze­bie­gały gdzieś obok mnie, a ja je­dy­nie pa­trzę na to z ner­wowo przy­gry­zioną wargą. Mama nie by­łaby dumna, gdyby się do­wie­działa, że zre­zy­gno­wa­łam ze stu­diów. Od ma­łego na­ci­skała na moją edu­ka­cję. A te­raz cała moja praca po­szła na marne. Przy­naj­mniej na ra­zie.

Gdy do­sta­łam in­for­ma­cję, że przy­jęto mnie do wał­brzy­skiej fi­lii wy­działu me­dycz­nego, by­łam naj­szczę­śliw­sza na świe­cie. Ale po­tem przy­szła re­flek­sja, która po­cią­gnęła za sobą re­zy­gna­cję. W wy­zna­czo­nym ter­mi­nie nie po­je­cha­łam na uni­wer­sy­tet, by zło­żyć po­trzebne do­ku­menty. Dla­czego to zro­bi­łam? Mój dom ro­dzinny jest ru­derą w za­po­mnia­nej przez więk­szość świata wio­sce. Na­wet gdy­bym go sprze­dała, nie by­ła­bym w sta­nie ku­pić ni­czego w Wał­brzy­chu. Prze­pusz­cze­nie spadku na opłaty za wy­na­jem nie wcho­dzą w grę. Obie­ca­łam so­bie, że je­żeli me­dy­cyna fak­tycz­nie okaże się moim prze­zna­cze­niem, wrócę tam za rok. Po­pra­cuję i we­zmę kre­dyt, który po­zwoli mi wy­re­mon­to­wać dom i sprze­dać go za sen­sowne pie­nią­dze, a je prze­zna­czę na za­kup ka­wa­lerki w in­nym miej­scu. Wiem, że gdy roz­pocznę stu­dia na wy­dziale le­kar­skim, będę mo­gła za­po­mnieć o do­brze płat­nej pracy w tym cza­sie. Zo­sta­łam na tym świe­cie zu­peł­nie sama jako dzie­więt­na­sto­latka. Już na start miało mi być dużo cię­żej.

Je­stem na­to­miast pewna jed­nego. Go­spo­dar­stwo, w któ­rym miesz­kam, jest miej­scem, które naj­chęt­niej zmio­tła­bym z po­wierzchni ziemi, i wiem, że do­póki się od niego nie uwol­nię, ni­gdy nie będę szczę­śliwa.

– A może po pro­stu do­koń­czysz ju­tro? Te­raz jedź już do domu. – Pani Zo­fia uśmie­cha się wspie­ra­jąco. – Przy ta­kiej po­go­dzie i tak nikt tu­taj nie zaj­rzy.

– Zróbmy ina­czej – wtrąca Nadia. – Masz za­le­gły wa­ka­cyjny urlop. Weź go te­raz wy­ko­rzy­staj, bo tu­taj w ty­go­dniu nie bę­dzie na­wet ży­wej du­szy. Nikt tu nie przy­jeż­dża. Ta za­bita de­chami dziura za­czyna mnie draż­nić. Jesz­cze ta nowa agro­tu­ry­styka z no­wo­cze­snymi we­se­lami… Nie mamy przy nich szans. Ale za­nim wyj­dziesz, po­móż mi tylko ogar­nąć te pa­piery, bo do­brze wiesz, że ja je­stem w tych spra­wach do kitu. Te ra­porty ka­sowe, wy­druki ban­kowe… ech, księ­gowa drży, jak mnie wi­dzi – stwier­dza moja ko­le­żanka, która chyba mar­twi się biz­ne­sem bar­dziej niż jej oj­ciec.

– O, to w su­mie świetny po­mysł. Urlop mi się przyda. – Od razu pla­nuję w gło­wie wszystko, co mo­gła­bym zro­bić w domu w tym cza­sie.

Nadia wzdy­cha i po­syła mi po­krze­pia­jący uśmiech. Zdaję so­bie sprawę z tego, że mój etat w tej knajpce po­woli prze­staje się opła­cać, nie­mniej nie za­mie­rzam się wy­chy­lać. Do­póki chcą mnie tu trzy­mać, do­póty zo­staję. Je­żeli zde­cy­dują się mnie zwol­nić, będę do­jeż­dżać gdzieś da­lej. Po ma­mie zo­stał mi ja­kiś stary, le­dwo jeż­dżący sa­mo­chód, więc jest per­spek­tywa, że ja­koś so­bie po­ra­dzę. W tym mo­men­cie za­mie­rzam jed­nak po pro­stu żyć chwilą i nie mar­twić się na za­pas.

– Hej, a może po­mogę ci się z tym uwi­nąć i po­je­dziemy au­to­bu­sem do Lwówka? Zna­jomi or­ga­ni­zują pa­ra­pe­tówkę po re­mon­cie. Szy­kuje się nie­zła im­preza. Z tego, co wiem, bę­dzie tam dwóch faj­nych sin­gli. Może któ­ryś wpad­nie ci w oko?

– Oj, Nadia. Wiesz, jak to ze mną…

– Wiem i przy­znam szcze­rze, że ta­kiej od­po­wie­dzi się spo­dzie­wa­łam. Wo­lisz książkę, ko­mi­nek i inne bzdury, które robi się, jak się ma sto lat.

Wy­bu­cham śmie­chem.

– Baw się do­brze, a ja ogarnę wszystko.

Obej­muję ko­le­żankę i po­daję jej kurtkę. Na szczę­ście ta nie na­ma­wia mnie za długo. Ostat­nio chyba robi to tylko po to, żeby nie mieć wy­rzu­tów su­mie­nia, w końcu wy­cho­wy­wa­ły­śmy się prak­tycz­nie ra­zem. Jej się wy­daje, że gdy zo­staję sama, to je­stem z tego po­wodu nie­szczę­śliwa. A ja po­lu­bi­łam już chyba tę sa­mot­ność. Lu­dzie zdą­żyli mnie sobą zmę­czyć.

Za­my­kam drzwi, gdy Nadia opusz­cza bu­dy­nek, i za­bie­ram się do pracy. Pani Zo­fia mieszka na ty­łach knajpy, więc idzie się już po­ło­żyć. Nie ma po­trzeby, żeby wy­cie­rała wszyst­kie na­czy­nia po raz czwarty.

Sia­dam przy ba­rze z kom­pu­te­rem i spraw­nie uwi­jam się z pracą. Przy­go­to­wane do­ku­menty wkła­dam do teczki i za­no­szę do biura Nadii. Wy­cho­dzę na ko­ry­tarz, na któ­rym wisi stary drew­niany ze­gar. Wy­biła dwu­dzie­sta, więc mogę za­my­kać. Z za­sady nie za­my­kamy do ostat­niego go­ścia, ale tu­taj ni­kogo nie było od chyba trzech go­dzin. Po­goda jest okropna i wszy­scy wolą sie­dzieć w domu.

Wy­cho­dzę przed bu­dy­nek i aż się wzdry­gam. Leje jak z ce­bra, a ja nie mam ze sobą pa­ra­sola. Mam za to dwa ki­lo­me­try do przej­ścia. Ra­do­mice to nie­wielka wio­ska, dość mocno roz­cią­gnięta, ale mo­men­tami uboga w za­bu­do­wa­nia. Ma to swoje plusy, bo więk­szość miesz­kań­ców może li­czyć na pry­wat­ność. Nie­stety mi­nu­sem są od­le­gło­ści, które pod­czas ta­kiej po­gody są prze­kleń­stwem. Uru­cha­miam w te­le­fo­nie la­tarkę i wcho­dzę na główną drogę. Bawi mnie to okre­śle­nie, bo przez Ra­do­mice prze­cho­dzi as­fal­tówka sze­roka na pół­tora sa­mo­chodu. Nie­mniej to je­dyna trasa, którą do­trę do swo­jego go­spo­dar­stwa.

Spraw­dzam go­dzinę. Przej­ście tej trasy nor­mal­nie zaj­muje mi dwa­dzie­ścia je­den mi­nut. W tę po­godę zejdę do sie­dem­na­stu lub na­wet pięt­na­stu. Ru­szam i nie pa­trzę na boki, bo mimo wszystko nie lu­bię ciem­no­ści. Zwłasz­cza ta­kiej za­la­nej desz­czem, w któ­rej wszel­kie ob­razy za­czy­nają się bar­dziej za­cie­rać. Mi­jam wy­ko­nane z drew­nia­nych be­lek ogro­dze­nia przy po­se­sji Tar­kow­skich i z za­zdro­ścią pa­trzę na za­pa­lone świa­tło w ich domu.

Idę do­piero cztery mi­nuty, a już mam dość.

Nie sły­szę oto­cze­nia, bo wszystko za­głu­sza deszcz, i to wła­śnie spra­wia, że czuję się nie­spo­kojna. Lu­bię ci­szę. To ona po­zwala mi ode­tchnąć. Je­stem czło­wie­kiem, który bar­dzo do­brze się czuje ze swo­imi my­ślami.

A te­raz tych cho­ler­nych my­śli nie sły­szę.

Pięć mi­nut.

Sześć.

Sie­dem.

Nogi za­czy­nają mnie bo­leć, bo wy­daje mi się, że po­ko­nuję trasę znacz­nie szyb­ciej niż nor­mal­nie. Zde­cy­do­wa­nie szyb­ciej.

Za­trzy­muję się do­piero wtedy, gdy wśród jed­no­staj­nego szumu desz­czu sły­szę dźwięk sa­mo­chodu. Od­wra­cam się, spo­dzie­wa­jąc uj­rzeć świa­tła, ale nic ta­kiego nie wi­dzę. Prze­cie­ram zmo­czoną twarz i za­czy­nam biec do domu. Zo­stało tylko kilka mi­nut.

Ostat­nia górka, na któ­rej końcu stoi mój dom. Wcho­dzę po­mię­dzy za­le­siony frag­ment i krzy­czę w tym sa­mym mo­men­cie, w któ­rym pio­run ude­rza gdzieś w oko­licy.

Bu­rza w li­sto­pa­dzie?! Cho­lerna ano­ma­lia, która wpra­wia moje ciało w ner­wowe drga­nia. Boję się, że to za­po­wiedź cze­goś złego, choć to pew­nie tylko ko­lejny efekt ocie­ple­nia kli­matu. Po­znaję cha­rak­te­ry­styczną dziurę w as­fal­cie i wiem, że do domu po­zo­stały tylko dwie mi­nuty spa­ceru. To ozna­cza, że trasę po­ko­na­łam nie­zwy­kle szybko. Je­stem prze­mo­czona i my­ślę już tylko o cie­płej ką­pieli.

Wtedy dzieje się coś, co wy­pro­wa­dza mnie z resz­tek rów­no­wagi. Oko­licę po­now­nie roz­świe­tla bły­ska­wica, a ja za­trzy­muję się w ocze­ki­wa­niu na ude­rze­nie.

Jed­nak ono nie nad­cho­dzi albo roz­lega się gdzieś da­leko. Nie wiem. Moje zmy­sły osza­lały, bo przez chwilę wy­da­wało mi się, że w polu doj­rza­łam czy­jąś syl­wetkę.

To nie­moż­liwe. Prze­cież poza mną nikt tu nie mieszka. Zresztą po co kto­kol­wiek miałby stać dwa­dzie­ścia me­trów od drogi? Kręcę głową, bo za­czy­nam się bać, że zo­ba­czy­łam du­cha. Nor­mal­nie ta­kie rze­czy nie ro­bią na mnie wra­że­nia, ale gdy sama zna­la­złam się w cen­trum wy­da­rzeń, za­czy­nam się za­sta­na­wiać, czy nie osza­la­łam.

Wbie­gam na strome wzgó­rze, zbli­żam się do swo­jej furtki, a wtedy bły­ska­wica po­now­nie roz­świe­tla oto­cze­nie.

Moje oczy od razu kie­rują się w to samo miej­sce, w któ­rym przed mo­men­tem do­strze­głam coś nie­po­ko­ją­cego, ale na szczę­ście ni­kogo nie wi­dzę. Wi­dok z góry mnie uspo­kaja.

– To wszystko ten cho­lerny deszcz – bur­czę pod no­sem.

Otwie­ram drzwi do domu, włą­czam świa­tło w przed­po­koju, ry­gluję wszyst­kie zamki i do­piero wtedy od­dy­cham z ulgą.

Opie­ram głowę o ścianę i za­czy­nam się śmiać, że sama się tak na­krę­ci­łam. Chyba nie po­win­nam oglą­dać thril­le­rów.

– Idiotka ze mnie. – Zer­kam w lu­stro, w któ­rym wi­dzę swoją zmo­czoną twarz. Dzięki Bogu, że nie ma­luję się na co dzień, bo wy­glą­da­ła­bym jak ku­zynka pandy.

Wcho­dzę do kuchni, gdzie na ga­zie usta­wiam czaj­nik z wodą i przy­go­to­wuję so­bie her­batę. Za­raz po tym roz­bie­ram się i idę do ła­zienki, by wziąć go­rącą ką­piel. Naj­pierw jed­nak scho­dzę do piw­nicy, bo mu­szę roz­pa­lić w piecu. Nie­stety, mój dom na­wet nie stał koło no­wo­cze­snego bu­dynku. Jest zimny, nie­eko­no­miczny i upier­dliwy w użyt­ko­wa­niu. Poza tym nie­na­wi­dzę go za to, jaką nosi w so­bie hi­sto­rię. Bu­dy­nek można wy­re­mon­to­wać, ale wspo­mnień nie da się za­ma­lo­wać na­wet naj­lep­szą farbą.

Po dłuż­szej walce o względ­nie przy­jemną at­mos­ferę wcho­dzę do wanny i re­lak­suję się, po­pi­ja­jąc cie­płą her­batę. Je­stem prze­mar­z­nięta do szpiku ko­ści. Zer­kam w okno, za któ­rym deszcz nie­ustan­nie za­cina, i prze­cho­dzą mnie dresz­cze na myśl, że przed mo­men­tem sama wra­ca­łam w taką po­godę. Z jed­nej strony po­win­nam się do tego przy­zwy­czaić, a z dru­giej za­czyna mi do­skwie­rać sa­mot­ność. Chyba po­win­nam prze­stać aż tak oszczę­dzać i po pro­stu za­cząć uży­wać sa­mo­chodu. Cho­ciaż wtedy, gdy jest ciemno. Kie­dyś na uli­cach Ra­do­mic było bez­piecz­nie, ale po­woli za­czy­nam w to wąt­pić.

Nie za­wsze by­łam sama. Kilka mie­sięcy temu Ma­te­usz mnie zo­sta­wił. Zro­bił to nie­długo po tym, jak moja mama zgi­nęła po­trą­cona przez mo­to­cykl. Co za iro­nia – od za­wsze nie­na­wi­dziła jed­no­śla­dów. Kie­dyś mój oj­ciec ku­pił so­bie wu­eskę, ale matka za­bro­niła mu na niej jeź­dzić. Za­wsze po­wta­rzała, że to dla lu­dzi, któ­rzy nie uży­wają mó­zgu. Bała się wy­padku. No i los udo­wod­nił słusz­ność jej obaw.

Na­to­miast Ma­te­usz miesz­kał w Kle­czy, miej­sco­wo­ści za­raz obok Ra­do­mic, ale do­stał się na stu­dia we Wro­cła­wiu i po­sta­no­wił od razu za­koń­czyć nasz zwią­zek. Po­wie­dział, że nie za­mie­rza ba­wić się w re­la­cję na od­le­głość i że jest jesz­cze młody. Chciałby ko­rzy­stać z ży­cia. W tam­tym mo­men­cie wy­da­wało mi się, że mój świat się wali. Czu­łam, że zo­sta­łam cał­kiem sama. Ko­cha­łam Ma­te­usza, wy­da­wało mi się, że spę­dzimy ra­zem ży­cie, ale zdaję so­bie sprawę z tego, że to je­dy­nie moja mło­dzień­cza na­iw­ność. Pierw­sza mi­łość, pierw­szy seks… To zo­staje gdzieś w czło­wieku. Od­da­łam mu pier­ścio­nek za­rę­czy­nowy i usu­nę­łam się z jego ży­cia. Nie za­mie­rza­łam w żad­nym wy­padku in­ge­ro­wać w jego de­cy­zję. Skoro tego chciał, mu­sia­łam to usza­no­wać.

Gdy woda staje się chłodna, wy­cho­dzę, wkła­dam ko­szulkę nocną i szla­frok i wę­druję do swo­jej sy­pialni, gdzie chwy­tam książkę i kładę się do łóżka. Czy­ta­nie mnie usy­pia. Bez względu na to, jak do­brą po­wieść biorę, nie je­stem w sta­nie za­rwać dla niej nocy. Co­dzienne obo­wiązki wy­czer­pują mnie do­szczęt­nie. Tym ra­zem nie jest ina­czej. Wpa­truję się w za­ma­zane li­terki na be­żo­wych kart­kach wy­słu­żo­nego kry­mi­nału me­dycz­nego z po­bli­skiej bi­blio­teki i na­wet nie wiem, kiedy za­sy­piam.

Wie­czór jak wie­czór.

Noc jak noc.

Przy­naj­mniej tak mi się wy­daje…

Kosz­mar, w któ­rym znowu wra­cam do prze­szło­ści i pa­trzę na czer­wone pręgi na moim brzu­chu oraz udach, po­wraca. Od­wra­cam się za sie­bie i wi­dzę znie­na­wi­dzone oczy, więc cho­wam twarz w dło­niach, bo­jąc się ko­lej­nego ciosu. Za­wsze wie­dzia­łam, że on na­dej­dzie, ale za każ­dym ra­zem oba­wia­łam się go rów­nie mocno. Do tego nie dało się przy­zwy­czaić. Przy­wy­kłam do tego, że je­stem bita, ale do bólu już nie.

Nie­zły pa­ra­doks.

Na szczę­ście w snach co­raz czę­ściej je­stem na tyle świa­doma, że wiem, że to tylko wspo­mnie­nie i za mo­ment otwo­rzę oczy. Być może to efekt dłu­go­trwa­łej te­ra­pii, a może po pro­stu mój umysł miał już do­syć tego, że był non stop okła­my­wany.

Wy­rwana ze snu, sia­dam i gwał­tow­nie wcią­gam po­wie­trze do płuc. Pod­cią­gam nogi i do­ty­kam gład­kich ud, na któ­rych na szczę­ście nie wy­czu­wam żad­nych blizn. Są wi­doczne w świe­tle dnia, ale nocą wy­obra­żam so­bie, że moja skóra jest ide­al­nie gładka. Ma­te­usz ni­gdy nie zwra­cał na to uwagi, ale jed­no­cze­śnie chyba nie lu­bił pa­trzeć na moje ciało, gdy było ja­sno. A może tylko mia­łam ta­kie wra­że­nie. Zresztą czy to w tej chwili istotne? Nie są­dzę.

Zer­kam w okno, gdzie mię­dzy ga­łę­ziami drzewa prze­bija się cie­niutki księ­życ, i sia­dam na brzegu łóżka. Wstaję, a drew­niana pod­łoga za­czyna skrzy­pieć pod mo­imi sto­pami. Ko­rzy­stam z ła­zienki i scho­dzę na dół, by na­pić się wody. Po­win­nam do­ło­żyć do pieca, bo zro­biło się już chłodno, ale re­zy­gnuję z tego przez oszczęd­ność.

Ci­sza. Ci­sza jest taka sama jak za­wsze, ale coś mi się w niej nie po­doba. Staję przy ku­chen­nym stole i roz­glą­dam się, by zy­skać pew­ność, że to je­dy­nie efekt dzia­ła­nia mo­jej wy­obraźni. Stwier­dzam, że nic się nie zmie­niło. Żadna z fi­ra­nek nie po­ru­sza się w nie­po­ko­jący spo­sób. Nie sły­szę żad­nych kro­ków. Nie wi­dzę po­dej­rza­nych cieni na ścia­nie.

Nie za­pa­lam świa­tła, bo nie zno­szę tego mo­mentu, w któ­rym póź­niej mu­szę je zga­sić, a mój wzrok nie jest w sta­nie po­ra­dzić so­bie tak do­brze jak wcze­śniej. Wy­pi­jam wodę i na­dal, jak spło­szona zwie­rzyna, ob­ser­wuję oto­cze­nie, które o ni­czym mnie nie in­for­muje.

Tylko jest coś… Jest coś, co mi nie pa­suje. Ja to po pro­stu wiem, ale nie mogę jesz­cze tego zro­zu­mieć.

Od­sta­wiam szklankę na szafkę, nie od­ry­wa­jąc wzroku od drzwi wej­ścio­wych. Mój od­dech przy­spie­sza. Or­ga­nizm już ma świa­do­mość, że coś jest nie tak.

Za­my­kam oczy i przy­po­mi­nam so­bie wy­ima­gi­no­waną syl­wetkę na polu, ale to mi nie­wiele mówi. Za­ty­kam uszy, by otę­pić ko­lejny zmysł.

I wtedy to do mnie do­ciera…

Za­pach!

Po mo­ich po­licz­kach ście­kają dwie łzy, bo już wiem. Wiem, że mu­siało wy­da­rzyć się coś bar­dzo złego.

Nie je­stem sama. W tym domu jest ktoś poza mną. Po­czu­łam to.

Uno­szę po­wieki i z prze­ra­że­niem do­strze­gam czło­wieka, który stoi metr przede mną. Ma za­kryte usta i nos. Pa­trzy na mnie, ale nie do­strze­gam szcze­gó­łów, bo jest zbyt ciemno. Sły­szę jego wes­tchnie­nie, a po­tem za­mie­ram spa­ra­li­żo­wana, gdy pod­cho­dzi do mnie i zgrab­nym ru­chem ła­pie mnie za włosy. Drugą dłoń unosi i ude­rza mnie w szyję. Nie boli, ale tracę przy­tom­ność.

Dzięki Bogu.

Rozdział 2

Radomice, 29 listopada 2023

Weronika

Otwie­ram oczy i do­strze­gam, że znaj­du­jemy się w sa­lo­nie. Za­ci­skam zęby, bo moją głowę ata­kuje ogromny ból. Na szczę­ście pusz­cza po kilku se­kun­dach. Praw­do­po­dob­nie przez ­wiele go­dzin do­ci­ska­łam brodę do mostka, w związku z czym czuję dys­kom­fort w krę­gach szyj­nych. Na ja­sno­ró­żo­wej ko­szuli noc­nej do­strze­gam kilka mo­krych śla­dów. Za­pewne od mo­jej śliny. Uno­szę wzrok i do­piero wtedy do­ciera do mnie, że sie­dzę w fo­telu pod oknem, do któ­rego je­stem przy­wią­zana w pa­sie. Stopy i dło­nie rów­nież mam zwią­zane, przy czym te dru­gie tkwią mi za ple­cami. Wszystko mnie boli. Je­stem pewna, że gdy­bym wło­żyła w to odro­binę wię­cej wy­siłku, mo­gła­bym się wy­swo­bo­dzić. Jed­nak czuję, że zo­sta­wił mnie w ta­kiej po­zy­cji nie bez po­wodu. Musi być gdzieś bli­sko.

Zer­kam w okno, za któ­rym ma­ja­czy świt. Sza­rość prze­pla­tana mgłą nie do­daje mi otu­chy.

Je­stem tu sama… w sen­sie sama z czło­wie­kiem, który wtar­gnął nocą do mo­jego domu.

Na­wet nie wiem, czy kto­kol­wiek bę­dzie mnie szu­kał. Wcze­śniej my­śla­łam o tym, że sa­mot­ność za­zwy­czaj mi nie prze­szka­dza – ale ni­gdy wcze­śniej nie do­skwie­rała mi ona tak bar­dzo jak te­raz.

Za­czy­nam bez­gło­śnie pła­kać. Bar­dzo boję się wy­ko­nać ja­ki­kol­wiek ruch. Może moja bier­ność go od­stra­szy? Sprawi, że on znik­nie? A może cho­dzi mu o to, że­bym wal­czyła? Do­ciera do mnie, że prze­cież ni­czego nie wiem. Je­stem idiotką, skoro uwa­żam, że mógłby tak po pro­stu znik­nąć. Czego może chcieć? Kasy? Prze­cież wi­dać, że dom to ru­ina. Mo­jego ciała? Nie są­dzę, żeby moja uroda mo­gła być tego warta. Chce mnie za­bić? Sa­dy­sta?

Mło­dziutka nie­do­świad­czona dziew­czyna, którą wy­peł­nia strach – brzmi jak ide­alny opis ofiary dla kla­sycz­nego psy­cho­paty.

– Boże – mó­wię bez­gło­śnie i drżę, gdy za­czy­nam sły­szeć kroki.

Męż­czy­zna otwiera drzwi i po­pra­wia ko­min, na­su­wa­jąc go na nos. Nie chce, że­bym go wi­działa. To dla mnie je­dyna na­dzieja. Mor­dercy za­zwy­czaj nie mają oporu przed po­ka­za­niem swo­jej twa­rzy.

Jest ubrany na czarno. To szczu­pły, ale po­stawny czło­wiek. Nie umiem okre­ślić nic wię­cej. Ra­czej jest młody. Do­strze­gam ciemne zmierz­wione włosy. Pa­trzy na mnie nie­od­gad­nio­nym wzro­kiem i przez dłuż­szą chwilę nie wy­ko­nuje żad­nego ru­chu. Za to ja trzęsę się co­raz moc­niej. Boję się. Bar­dzo się boję. Wy­da­wało mi się, że mam w so­bie cho­ciaż nie­wielką ilość siły, by sta­nąć z nim do kon­fron­ta­cji, ale nic bar­dziej myl­nego.

W końcu ten nie­bez­pieczny czło­wiek ru­sza w moją stronę, a ja za­czy­nam się mio­tać na fo­telu. W każ­dym ra­zie pró­buję to zro­bić, bo je­stem zbyt mocno zwią­zana. Ką­tem oka do­strze­gam tylko ra­miączko, które zsu­nęło się z mo­jego ra­mie­nia, od­sła­nia­jąc więk­szą część le­wej piersi. Czuję się po­ni­żona i po­chy­lam głowę. Na nic in­nego nie mam już siły.

Męż­czy­zna po dro­dze chwyta ku­chenny sto­łek i sta­wia go na wprost mnie, po czym od razu siada. Wy­ciąga w moją stronę rękę i pal­cem unosi moją twarz.

– Po­patrz na mnie – prosi spo­koj­nym i nie­sa­mo­wi­cie głę­bo­kim gło­sem. Usły­szany w in­nej sy­tu­acji z pew­no­ścią by mnie za­uro­czył. Te­raz jed­nak brzmi zło­wiesz­czo.

Speł­niam jego prośbę i wle­piam wzrok w jego nie­bie­skie oczy. Je­stem za­sko­czona, że wy­glą­dają tak pięk­nie i obie­cu­jąco, a są je­dy­nie za­ka­mu­flo­waną wi­zy­tówką nie­bez­pie­czeń­stwa. Od­no­szę wra­że­nie, że musi być nie­wiele star­szy ode mnie.

Męż­czy­zna wzdy­cha i siada pro­sto.

– Nie bój się mnie – mówi, a ja przez mo­ment mam wra­że­nie, że się prze­sły­sza­łam.

Nie od­po­wia­dam, bo na­wet nie wiem co. Kie­dyś słu­cha­łam pod­ca­stu o psy­cho­pa­tach, któ­rzy za­cho­wy­wali się, jakby byli ucie­le­śnie­niem nie­win­no­ści. Za­czy­nam wie­rzyć, że mam te­raz do czy­nie­nia z kimś ta­kiego po­kroju.

Tym go­rzej dla mnie. Gdy tacy się roz­krę­cali, z ich ofiary nie­wiele zo­sta­wało. Cała drżę.

– Po­trze­buję schro­nie­nia – do­po­wiada, a ja marsz­czę brwi. – Przez kilka dni mu­szę tu zo­stać. Tu nikt mnie nie znaj­dzie.

Wcią­gam po­wie­trze no­sem i za­czyna mi się krę­cić w gło­wie. Boli mnie ra­mię, które na­pi­nam tylko po to, by utrzy­mać na miej­scu ra­miączko. Je­śli spad­nie ni­żej, ten czło­wiek zo­ba­czy mój su­tek.

– Kim je­steś? – py­tam ci­cho, nie spo­dzie­wa­jąc się żad­nej kon­kret­nej od­po­wie­dzi.

– Je­stem Zmy­ślony.

Uśmie­cham się po­ło­wicz­nie, bo mia­łam ra­cję. Czego ocze­ki­wa­łam? Że wy­cią­gnie zza pa­zu­chy do­wód oso­bi­sty i po­zwoli mi spi­sać dane?

– Zmy­ślony. Okej. Tak będę cię na­zy­wać – od­po­wia­dam i do­strze­gam, że się uśmie­cha, co wi­dać po oczach. Ob­sta­wiam, że jest mak­sy­mal­nie kilka lat ode mnie star­szy, co dziwi mnie jesz­cze bar­dziej. – Dla­czego po­ja­wi­łeś się aku­rat w moim domu?

– Bo tu będę bez­pieczny – stwier­dza la­ko­nicz­nie i prze­chyla głowę. Jego wzrok wę­druje do ra­miączka, które zsu­nęło się już za bar­dzo.

Chcę go pro­sić o to, by mnie za­krył, ale on zbliża swoją dłoń i ser­decz­nym pal­cem za­ha­cza o cienki ka­wa­łek ma­te­riału, który na­stęp­nie pod­ciąga i układa na moim oboj­czyku.

Przez mo­ment mam ochotę mu po­dzię­ko­wać, ale osta­tecz­nie się z tego wy­co­fuję. Po­wi­nien co naj­mniej do­stać w twarz, że w ogóle po­sta­wił mnie w ta­kiej sy­tu­acji.

– Co ja ci zro­bi­łam?

– Nic. Ty je­steś bez­pieczna.

– Czyżby? – Zer­kam wy­mow­nie na sznury, które naj­praw­do­po­dob­niej za­brał z bu­dynku go­spo­dar­czego. Cza­sami uży­wa­łam ich do wią­za­nia krze­wów w ogro­dzie.

– W ten spo­sób dbam o sie­bie. Jed­nak to­bie nic nie grozi.

Nie je­stem głu­pia. Nie wie­rzę mu. Pró­buje uśpić moją czuj­ność.

– Dla­czego się ukry­wasz? – Za­czy­nam wie­rzyć, że coś z niego wy­cią­gnę.

– Po­wiedzmy, że… nie po­winno cię to in­te­re­so­wać.

Wy­pusz­czam ze zre­zy­gno­wa­niem po­wie­trze.

Fa­cet wstaje i ściąga skó­rzaną kurtkę, którą rzuca na opar­cie krze­sła. W po­miesz­cze­niu fak­tycz­nie jest go­rąco. Mu­siał roz­pa­lić w ko­minku za­raz po tym, gdy stra­ci­łam przy­tom­ność. W mo­jej sy­pialni było ogrze­wa­nie, ale ka­lo­ry­fer w sa­lo­nie już dawno się ze­psuł. Je­dy­nym źró­dłem cie­pła w tym po­miesz­cze­niu był ko­mi­nek, z któ­rego ko­rzy­sta­łam bar­dzo rzadko. Nie mia­łam kasy na drzewo.

– Prze­pra­szam, że cię ude­rzy­łem – mówi i wsuwa ręce do kie­szeni spodni. – Mu­sia­łem to zro­bić, żeby móc cię obez­wład­nić naj­bar­dziej de­li­kat­nie, jak tylko się dało. W prze­ciw­nym ra­zie by­łoby mniej przy­jem­nie.

Pry­cham, bo to aku­rat wy­dało mi się za­bawne. Ten czło­wiek mnie prze­pra­sza, trzy­ma­jąc mnie jed­no­cze­śnie na uwięzi.

– Bra­kuje czer­wo­nych róż – bur­czę, wpa­tru­jąc się w okno.

– We­ro­nika, za kilka dni zo­stanę tylko twoim mrocz­nym wspo­mnie­niem – mówi i pod­cho­dzi do sto­lika, na któ­rym leży nóż.

– Skąd znasz moje imię? – Pa­trzę na niego onie­miała.

Za­czyna się śmiać i ob­raca w moją stronę. Wscho­dzące słońce przez uła­mek se­kundy od­bija się w ostrzu.

– Po­zna­łem je pięt­na­ście mi­nut temu, gdy w przed­po­koju zna­la­złem kartkę z ja­ki­miś za­le­ce­niami od le­ka­rza. Poza tym je­stem w twoim domu. Od­kry­cie two­jego imie­nia aku­rat by­łoby jedną z ła­twiej­szych rze­czy.

Ki­wam głową, bo przy­po­mi­nam so­bie, że fak­tycz­nie zo­sta­wi­łam tam coś ta­kiego.

– Jak się tu do­sta­łeś?

Zmy­ślony się uśmie­cha, po­znaję po oczach. Jed­nak naj­wy­raź­niej nie ma ochoty mi tego wy­ja­śnić.

– My­ślisz, że wy­trzy­mam kilka dni w ta­kiej po­zy­cji?

Męż­czy­zna pod­cho­dzi do mnie i kuca za­raz przy mo­ich no­gach, a ja na­pi­nam całe ciało, bo na­dal się go boję. Zmy­ślony rzuca mi szyb­kie spoj­rze­nie, jakby chciał po­wie­dzieć, że prze­sa­dzam. Mam świa­do­mość, że pod ba­weł­nianą ko­szulką nocną je­stem naga, i to wcale nie po­zwala mi się roz­luź­nić. Je­żeli w ogóle można mó­wić o czymś ta­kim w tej sy­tu­acji.

Gdy do­tyka mo­jej nogi, wy­daję z sie­bie krótki pisk. Za­ci­skam po­wieki. Je­stem pewna, że ma złe za­miary. Czuję to całą sobą.

– Pro­szę cię – wy­du­szam z sie­bie ro­ze­dr­ga­nym gło­sem. – Nie rób mi krzywdy. Pro­szę cię…

Wtedy czuję szarp­nię­cie: Zmy­ślony unosi moje kostki i roz­cina sznur. Roz­chy­lam po­wieki i wi­dzę złość, która ma­luje się w jego oczach. Pod­nosi się i to samo robi z liną ople­cioną wo­kół mo­jej ta­lii. Na końcu uwal­nia dło­nie. Staje nade mną i pa­trzy na mnie wście­kły.

– Po­wie­dzia­łem, że przy mnie nic ci nie grozi – war­czy. – Nie skrzyw­dzę cię.

Spi­nam całe ciało, bo w dal­szym ciągu się go boję. Nie są­dzę, że ja­kie­kol­wiek jego słowa coś w tym przy­padku zmie­nią, w końcu fa­cet wtar­gnął do mo­jego domu i zwią­zał mnie jak za­kład­niczkę. Prze­kła­dam ręce do przodu i po­ru­szam obo­la­łymi ra­mio­nami. Wi­dzę czer­wone pręgi na nad­garst­kach i zer­kam na czło­wieka, który w bez­ru­chu mnie ob­ser­wuje.

– Czego te­raz ode mnie chcesz? – py­tam, bo nie wie­rzę w jego bez­in­te­re­sow­ność.

– Wstań – roz­ka­zuje i robi krok wstecz.

Pod­no­szę się, wkła­da­jąc całą siłę w to, by nie było po mnie wi­dać tego, jak kiep­sko się czuję.

– Chcia­ła­bym się ubrać.

Zmy­ślony przy­ta­kuje i po­ka­zuje mi ręką, że­bym po­szła. Nie spo­dzie­wa­łam się, że da mi wolną rękę. Idzie za mną do mo­jej sy­pialni i przy­trzy­muje drzwi od szafy, którą otwie­ram. Ob­ser­wuje każdy naj­mniej­szy ruch, który wy­ko­nuję. Za­wie­szam się, gdy ręką nie­chcący trą­cam go w brzuch i obi­jam się o coś twar­dego.

Ma broń.

Prze­ły­kam ślinę, gdy do­ciera do mnie po­waga sy­tu­acji. Na­wet je­żeli w tym mo­men­cie ten czło­wiek nie za­mie­rza mnie skrzyw­dzić, wiem już, że nie mogę so­bie po­zwo­lić na ża­den bra­wu­rowy ruch.

– Wy­bie­raj coś – po­ga­nia mnie, a ja wy­cią­gam majtki, leg­ginsy i luźny T-shirt.

Pa­trzę na niego, da­jąc mu do zro­zu­mie­nia, że chcia­ła­bym to wszystko na sie­bie wło­żyć, ale on je­dy­nie od­chyla głowę na tyle, by w dal­szym ciągu mieć mnie w za­sięgu wzroku.

Boję się my­śleć, co bę­dzie, jak za­chce mi się si­kać. Wzdy­cham jed­nak i wcią­gam majtki, a po­tem spodnie. Opusz­czam ra­miączka i prze­kła­dam przez nie ręce, po czym wkła­dam T-shirt. Do­piero wtedy wy­su­wam do­łem pi­żamę i rzu­cam ją na swoje łóżko, na które pa­trzę, ma­rząc, by to wszystko oka­zało się je­dy­nie kosz­ma­rem.

– Gdzie trzy­masz ap­teczkę? – wy­pala.

– W ła­zience… – od­po­wia­dam i mrużę oczy.

– To te­raz mi po­mo­żesz – wy­rzuca z sie­bie Zmy­ślony i ła­pie mnie za ra­mię, cho­ciaż jest przy tym bar­dzo de­li­katny.

Pro­wa­dzi mnie do ła­zienki i za­myka drzwi. Nie wiem, po co to robi, skoro je­ste­śmy tu­taj sami. I to do­słow­nie. W po­miesz­cze­niu jest okno z wi­do­kiem na pole. Poza dzi­kimi zwie­rzę­tami nikt nas tu­taj nie zo­ba­czy.

Męż­czy­zna staje na wprost mnie i zmu­sza, że­bym na niego spoj­rzała, chwy­ta­jąc de­li­kat­nie moją twarz jedną ręką. Prze­cho­dzą mnie ciarki, gdy po raz pierw­szy do­brze przy­glą­dam się jego oczom. Są ma­gne­ty­zu­jące. Mru­gam szybko i od­wra­cam głowę. Nie dam się na­brać na żadne sztuczki. Mo­gła­bym te­raz jed­nym ru­chem zsu­nąć mu z twa­rzy ma­te­riał, pod któ­rym się czę­ściowo ukrywa, ale mam w so­bie jesz­cze resztki in­stynktu sa­mo­za­cho­waw­czego. Pa­trzę na jego dło­nie, któ­rymi chwyta dół swo­jej ko­szulki i jed­nym zgrab­nym ru­chem ją z sie­bie ściąga. Za­ci­skam zęby na wi­dok jego mło­dego, ale doj­rza­łego ciała. I nie cho­dzi o wy­pra­co­waną syl­wetkę czy skom­pli­ko­wany ta­tuaż bie­gnący wzdłuż jego boku.

Pa­trzę na rany, które wy­glą­dają, jakby po­dra­pało go ja­kieś dzi­kie zwie­rzę. Jest ich sporo, a nie­które w dal­szym ciągu się są­czą. Je­stem prze­ko­nana, że fa­cet cierpi. Nie ma opcji, żeby było ina­czej.

Otwie­ram sze­roko oczy i biorę głę­boki wdech.

– Co ci się stało? – py­tam ci­cho i do­piero wtedy do­strze­gam kro­pelki potu na jego skro­niach.

– Po­móż mi się z tym upo­rać.

– Ale…

– Nie ma żad­nego ale. – Od­wraca się i chwyta ap­teczkę, którą na­stęp­nie wci­ska mi w ręce. – Nie pro­szę cię o po­moc, tylko in­for­muję, co masz ro­bić.

W tym zda­niu sły­szę wszystko: bła­ga­nie i ostrze­że­nie.

Ro­ze­dr­gana wy­cią­gam prze­ter­mi­no­waną wodę utle­nioną, któ­rej już się na­wet nie za­leca uży­wać, pla­stry i opa­tru­nek w sprayu. Nie mam nic wię­cej. Lekki pa­ra­doks, bio­rąc pod uwagę fakt, że chcia­ła­bym zo­stać le­karką.

– To musi wy­star­czyć – do­po­wiada do mo­ich my­śli Zmy­ślony, a po­tem po­zwala mi się do­tknąć.

Gdy de­zyn­fe­kuję jedną z trzech ran, sły­szę lek­kie jęk­nię­cie. Boli go, je­stem o tym prze­ko­nana. Nie mam pew­no­ści, czy będę w sta­nie mu po­móc, ale sta­ram się wy­ko­rzy­stać całą moją wie­dzę. W końcu od­kła­dam wszyst­kie rze­czy na blat i za­czy­nam myć ręce. Męż­czy­zna nic nie mówi, je­dy­nie na­sze spoj­rze­nia prze­ci­nają się na chwilę w lu­sterku wi­szą­cym nad umy­walką.

Przed czym lub przed kim się ukry­wasz, Zmy­ślony?

Rozdział 3

Radomice, 29 listopada 2023

Zmyślony

W ła­zience znaj­duję ko­lejną paczkę ta­ble­tek prze­ciw­bó­lo­wych. Ły­kam od razu dwie, cho­ciaż mam po­czu­cie, że za mo­ment się zrzy­gam. Pa­trzę w lu­stro i pal­cami prze­su­wam po za­ro­ście, który za­czyna być wi­doczny. Igno­ruję swoje pu­ste spoj­rze­nie. Wszystko się zje­bało i już na dzień do­bry nic nie po­szło zgod­nie z pla­nem. Głowa mi pul­suje od tego ­ca­łego my­śle­nia i pla­no­wa­nia, co da­lej. W końcu na­cią­gam na twarz pół­ko­mi­niarkę, a na­stęp­nie wy­cho­dzę z po­miesz­cze­nia. Scho­dzę na dół, gdzie zo­sta­wi­łem dziew­czynę. Sie­dzi przy­pięta do ka­lo­ry­fera i zre­zy­gno­wana pa­trzy w su­fit. Pod­nosi głowę, gdy do­ciera do niej moja obec­ność. Jej prze­stra­szone sar­nie oczy wręcz bła­gają o wy­ja­śnie­nie, cho­ciaż panna ma w so­bie dużo sa­mo­za­par­cia. Jest silna. Ale na szczę­ście nie na tyle, by mnie zła­mać.

I jest sek­sowna… Gdy rano przy­sze­dłem do niej, zwią­za­nej w tej ku­sej ko­szulce, trudno mi było po­zbyć się z głowy wi­zji, które wtedy chęt­nie bym zre­ali­zo­wał. Na szczę­ście nie mam już sie­dem­na­stu lat i cał­kiem do­brze wy­cho­dzi mi tu­szo­wa­nie ta­kich re­ak­cji. Nie czas i miej­sce. I to na pewno nie jest wła­ściwa osoba.

Bez słowa pod­cho­dzę do okna, za któ­rym do­strze­głem mi­ni­malny ruch.

– To pew­nie sarna. Dużo ich tu­taj – mówi dziew­czyna, a ja od­wra­cam się do niej roz­ba­wiony, bo przed chwilą tak samo na­zwa­łem ją w swo­ich my­ślach.

– Nie bo­isz się miesz­kać na ta­kim za­du­piu?

– No te­raz to już się tro­chę boję – od­po­wiada pół­żar­tem, a ja uśmie­cham się jesz­cze sze­rzej, czego ona i tak nie wi­dzi, bo wpa­truje się wtedy w swoje stopy.

– Nie­po­trzeb­nie. Nie za­mie­rzam cię skrzyw­dzić – po­wta­rzam jak man­trę.

– To dla­czego mnie przy­wią­zu­jesz jak psa? – wy­rzuca. – Skoro po­trze­bu­jesz schro­nie­nia, to ci je dam, ale po­zwól mi nor­mal­nie funk­cjo­no­wać.

– Nor­mal­nie, to zna­czy jak? – Cho­wam dło­nie do kie­szeni i zbli­żam się do niej.

– Ne­go­cjujmy – pro­po­nuje, uno­sząc wy­soko brodę.

Mocna jest. Nie do­ce­ni­łem jej wcze­śniej. Ro­bię dwa kroki w jej stronę i sia­dam na krze­śle na wprost niej.

– Po co ci ta ma­ska? – pyta.

Do­piero wtedy za­uwa­żam, że jest bar­dzo zde­ner­wo­wana, co chyba nie po­winno mnie dzi­wić. Był­bym za­sko­czony, gdyby była wy­lu­zo­wana. Sam nie chciał­bym zna­leźć się na jej miej­scu.

– Za­da­jesz za dużo py­tań. Mogę cię roz­wią­zać, ale nie­stety nie mogę po­zwo­lić, że­byś opusz­czała ten dom.

Dziew­czyna par­ska zre­zy­gno­wa­nym śmie­chem, od­wraca głowę i przy­myka oczy. W końcu bie­rze głę­boki wdech, ob­li­zuje wargi i wraca do mnie spoj­rze­niem. Ja zaś nie mogę prze­stać pa­trzeć na jej usta. Kurwa…

– To jest bez sensu. Szu­kasz u mnie schro­nie­nia, tak? To dla­czego nie mogę wy­cho­dzić do pracy? Będą mnie szu­kać i wtedy mnie znajdą…

– Nikt nie bę­dzie cię szu­kać i do­brze o tym wiesz – od­po­wia­dam po­woli i wy­raź­nie.

Ona wie, że mam ra­cję, a ja wiem, że tymi sło­wami spra­wiam jej przy­krość. Nie­stety, nie mam wyj­ścia.

– Skąd ta pew­ność? – Na­biera od­wagi, by za­py­tać, cho­ciaż za­czyna jej bra­ko­wać pew­no­ści sie­bie.

– Masz mnie za idiotę? – py­tam i pro­stuję się na krze­śle.

Przez jej twarz prze­biega le­d­wie za­uwa­żalny uśmiech, który po chwili ga­śnie. Kor­ciło ją, żeby od­po­wie­dzieć twier­dząco, ale da­lej nie wie, na co może so­bie po­zwo­lić.

– Spraw­dzi­łem cię i wiem, że tu je­stem bez­pieczny. Nie wpa­ro­wał­bym do domu pierw­szej lep­szej na­po­tka­nej osoby. Może dzia­łam im­pul­syw­nie, ale nie je­stem głupi – kon­ty­nu­uję, a ona pry­cha, jakby pró­bo­wała mnie ob­ra­zić. – Je­steś w tej wsi sama, a do­dat­kowo masz urlop. – Wy­cią­gam asa z rę­kawa.

– Niby skąd o tym wiesz, skoro zde­cy­do­wa­łam się na niego le­d­wie przed wyj­ściem z pracy? – war­czy na mnie.

Wy­cią­gam z kie­szeni jej ko­mórkę, do któ­rej bez naj­mniej­szego pro­blemu się wła­ma­łem. Gdy stra­ciła przy­tom­ność, uży­łem palca do od­blo­ko­wa­nia ekranu. Uru­cha­miam ka­len­darz i po­ka­zuję, że za­zna­czyła dni wolne.

– Cała fi­lo­zo­fia – rzu­cam te­le­fon na naj­bliż­szy sto­lik, po czym dziew­czyna gromi mnie wzro­kiem.

– A co, je­śli ktoś tu przyj­dzie? Co, je­śli twoja teo­ria się nie spraw­dzi?

– Na ra­zie się tym nie martw – uci­nam, bo nie za­mie­rzam jej in­for­mo­wać o mo­ich ko­lej­nych kro­kach, i wstaję, bo chcę wyjść do in­nego po­koju.

– Pro­szę, Zmy­ślony – skomle za mo­imi ple­cami. Od­wra­cam się do niej i cze­kam. – Roz­wiąż mnie, zga­dzam się na twoje wa­runki. Nie wyjdę stąd. Po pro­stu mnie boli… – Wska­zuje na rękę, która fak­tycz­nie jest już za­czer­wie­niona.

Pa­trzę na nią i kal­ku­luję w gło­wie pro­cent za­gro­że­nia. Osta­tecz­nie de­cy­duję się na twardy ruch. Uno­szę lekko ko­szulkę i wy­cią­gam spluwę, by jej po­ka­zać.

– Do­póki je­steś ze mną, je­steś bez­pieczna, ale je­śli zro­bisz cho­ciaż je­den krok prze­ciwko mnie, nie będę miał skru­pu­łów. Ja­sne?

Jej dolna warga lekko drży; prze­ra­żam ją. I tak ma być. Osta­tecz­nie szybko kiwa głową i mi się pod­daje.

Umiesz­czam pi­sto­let w je­dy­nym bez­piecz­nym miej­scu, czyli przy so­bie, i pod­cho­dzę do dziew­czyny, by ją uwol­nić.

Przez chwilę na­sze twa­rze znaj­dują się zbyt bli­sko sie­bie i do­strze­gam, że wpa­truje się w moje oczy. Łą­czymy spoj­rze­nie do­kład­nie w tym mo­men­cie, w któ­rym roz­pi­nam kaj­danki. To jed­nak ona pierw­sza od­wraca wzrok. Nie do końca po­doba mi się moja cie­ka­wość wzglę­dem tej pa­nienki. Ta­kie sprawy ge­ne­rują je­dy­nie pro­blemy.

– We­ro­nika, myśl, co ro­bisz, bo każdy twój błędny ruch może się źle skoń­czyć.

– Zro­zu­mia­łam za pierw­szym ra­zem. – Jej głos jest szorstki.

Pod­nosi się z fo­tela i wzdy­cha.

– Mogę… coś ugo­to­wać, je­śli masz ochotę. Mu­simy coś jeść.

Wpa­truję się w nią, oce­nia­jąc, czy la­ska ni­czego nie kom­bi­nuje, ale za cho­lerę nie mogę jej roz­szy­fro­wać. Ki­wam głową na znak, że się zga­dzam, a po­tem w ci­szy ob­ser­wuję każdy jej krok. Dość szybko roz­luź­niam się na tyle, by nie­ustan­nie nie za­ci­skać pal­ców na ka­bu­rze.

O dziwo nie mia­łem się czego oba­wiać. We­ro­nika przy­go­to­wała obiad z tego, co miała w lo­dówce, i usia­dła ze mną przy stole.

– Chyba nie za­mie­rzasz jeść z ma­ską na twa­rzy? – pyta, wska­zu­jąc na mnie pal­cem.

– Zjem póź­niej.

– Nie wy­głu­piaj się… Skoro nie masz wo­bec mnie złych za­mia­rów, to nie po­wi­nie­neś się tego oba­wiać rów­nież z mo­jej strony.

Wa­ham się, bo wcze­śniej za­le­żało mi na tym, żeby nie po­znała mo­jej twa­rzy. W su­mie nie wiem dla­czego. Wi­działa moje ta­tu­aże, zna mój głos. Gdyby coś się wy­da­rzyło, nie mia­łaby więk­szego pro­blemu, by mnie zna­leźć. Ni­gdy wcze­śniej nie ro­bi­łem cze­goś ta­kiego i wy­da­wało mi się, że szyb­ciej ją udo­bru­cham, je­śli wy­wo­łam w niej pew­nego ro­dzaju strach.

– Zmy­ślony, sły­szysz mnie? – Sły­szę i uno­szę wzrok znad ta­le­rza.

Z ja­kiego, kurwa, po­wodu zde­cy­do­wa­łem się jej tak przed­sta­wić?

Po­woli, z dużą dozą nie­pew­no­ści uno­szę dłoń i ścią­gam przez głowę pół­ko­mi­niarkę. Dziew­czyna za­ci­ska wargi i na­biera no­sem po­wie­trza, które przez mo­ment wstrzy­muje. Je­stem prze­ko­nany, że mimo nie­wiel­kiego za­ro­stu bli­zna cią­gnąca się od pra­wego ką­cika ust aż do ucha jest na­dal wi­doczna.

Głos wspo­mnień znowu wy­dziera się w mo­jej gło­wie, a ja po­now­nie tracę kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią.

Leżę do­ci­śnięty do brud­nego dy­wanu z bu­tem na twa­rzy.

– Za­je­bię cię, ro­zu­miesz? Za­je­bię cię jak psa. – Sły­szę nad uchem, a za­raz po­tem czuję, jak ucisk od­pusz­cza. Za­miast niego po moim po­liczku prze­suwa się me­ta­liczne zimno. Uśmie­cham się, po­peł­nia­jąc tym sa­mym ogromny błąd. Ostrze prze­bija mi skórę. Krzy­czę, bo ból jest okropny.

W tym mo­men­cie tracę przy­tom­ność i my­ślę, że to naj­lep­sze, co mo­gło mnie wtedy spo­tkać.

Roz­chy­lam po­wieki i do­strze­gam pu­ste krze­sło.

– We­ro­nika?! – krzy­czę.

Weronika

Stoję dwa me­try za Zmy­ślo­nym, gdy ten zrywa się z krze­sła i wy­krzy­kuje moje imię. Pa­trzy na mnie, a jego pierś po­ru­sza się w sza­leń­czym ryt­mie.

– Wsta­łam po wodę. My­śla­łam, że stra­ci­łeś przy­tom­ność – mó­wię spo­koj­nie, chcąc, by wście­kłość znik­nęła z jego twa­rzy.

I znika.

Męż­czy­zna do­strzega bu­telkę w mo­jej dłoni i uspo­kaja od­dech. Pa­trzymy na sie­bie przez dłuż­szą chwilę. Wy­gląda na to, że ja oba­wiam się jego, a on mnie. Nie­uf­ność po­mię­dzy nami wy­kra­cza poza skalę, a jed­no­cze­śnie cała ta at­mos­fera spra­wia, że czuję ja­kąś dziwną eks­cy­ta­cję.

Za­sko­czyło mnie, że zde­cy­do­wał się zdjąć ma­skę. Nie wiem, co o tym my­śleć. Jest w moim domu od kil­ku­na­stu go­dzin, a ja mam wra­że­nie, że mi­nęły przy­naj­mniej dwa ty­go­dnie. Je­stem wy­czer­pana psy­chicz­nie, ale nie mam wy­boru. Pod­cho­dzę do szafki, wy­cią­gam z niej dwie szklanki, na­peł­niam je wodą i po­daję mu jedną. Osten­ta­cyj­nie piję jako pierw­sza, żeby od razu dać mu do­wód na to, że to nie tru­ci­zna. Sły­szę, jak wy­pusz­cza po­wie­trze i rów­nież za­czyna pić. Na­prawdę się oba­wiał, że mo­gła­bym go otruć? Prze­cież to on wpa­ro­wał do mnie w środku nocy. Mu­sia­ła­bym być psy­cho­patką, gdy­bym w bu­telce po na­łę­czo­wiance trzy­mała wodę z cy­jan­kiem.

Mam kilka se­kund na to, by mu się przyj­rzeć jesz­cze raz. Jest pięk­nym męż­czy­zną. Tak jak się spo­dzie­wa­łam, jest młody, na pewno nie ma wię­cej niż dwa­dzie­ścia pięć lat. W jego błę­kit­nych i prze­ni­kli­wych oczach mo­głaby za­uro­czyć się nie­jedna ko­bieta. Ale nie ja. Nie w ta­kiej sy­tu­acji. Jego wy­gląd nie zmie­nia tego, jak go po­strze­gam, cho­ciaż moje ciało za­re­ago­wało na­tych­miast. Je­stem jed­nak prze­ko­nana, że to tylko fe­ro­mony, któ­rym nie dam się oma­mić, i wie­lo­mie­sięczna po­su­cha w spra­wach dam­sko-mę­skich. Nic wię­cej. Nie­długo przej­dzie.

Gdy Zmy­ślony od­kłada pu­stą szklankę, staje do mnie bo­kiem, a ja do­strze­gam na jego twa­rzy coś, co mrozi mi krew w ży­łach. Bli­zna na twa­rzy. I to nie byle jaka. To mu­siało być ide­alne po­cią­gnię­cie czymś ostrym, od warg do ucha. Kto mógł zro­bić coś ta­kiego? Od razu przy­po­mi­nam so­bie świeże rany, które opa­try­wa­łam mu z sa­mego rana. Nie mogę wy­rzu­cić z głowy wielu my­śli. Może ktoś go wię­ził? Jego wy­mowa jest ide­alna, więc na pewno jest Po­la­kiem. To od­suwa po­dej­rze­nie o ucieczce zza gra­nicy. Jed­no­cze­śnie ma pi­sto­let oraz kaj­danki. Mam wra­że­nie, że za mo­ment osza­leję. To tylko zbędne ana­lizy, które w tej chwili zde­cy­do­wa­nie do ni­czego mnie nie do­pro­wa­dzą. Je­dy­nym źró­dłem prawdy jest on.

Czyli naj­praw­do­po­dob­niej jej nie po­znam.

– Mu­szę cię mieć na oku – rzuca w końcu, gdy za długo mil­czymy.

– No, ale nie prze­sa­dzaj, że bę­dziesz na mnie pa­trzeć przez cały czas. Znu­dzi ci się to.

Ką­cik jego ust drga. Zmy­ślony przy­gryza lekko wargę i kręci głową. Nie od­po­wiada. Może to i le­piej.

Siada, by w końcu zjeść, i przez se­kundę jego twarz wy­krzy­wia gry­mas. Boli go.

– Może po­trze­bu­jesz le­ka­rza – stwier­dzam i zaj­muję krze­sło na wprost niego.

– Obej­dzie się. – Je szybko, obiad naj­wy­raź­niej mu sma­kuje. – Ska­le­czy­łem się w le­sie.

Z pew­no­ścią…

Wi­dzę, że cho­ciaż zdjął jedną ma­skę, na twa­rzy w dal­szym ciągu ma ko­lejną. Nie­wi­doczną dla oka. Na jego skroni po­ja­wia się kro­pelka potu, a bi­cepsy na­pi­nają się za każ­dym ra­zem, gdy wy­peł­nia go ból. Wi­dać to go­łym okiem, ten czło­wiek cierpi. I to bar­dzo. I szcze­rze po­wie­dziaw­szy, prze­staje mi się to po­do­bać, bo nie mam po­ję­cia, co po­wiem po­li­cji, je­śli rano znajdę go mar­twego.

– Ta duża rana pod że­brem nie wy­glą­dała do­brze.

Zmy­ślony od­suwa ta­lerz i pod­nosi ko­szulkę. Naj­więk­szy z pla­strów wręcz ocieka krwią.

– Kurwa… – rzuca pod no­sem, od­wra­ca­jąc wzrok, i opusz­cza ba­weł­niany ma­te­riał.

– Wsiądę na sku­ter albo od­gru­zuję auto i po­jadę do ap­teki. Pół go­dziny i będę z po­wro­tem.

Uśmie­cha się na moje słowa, a ja nie mogę ode­rwać od niego wzroku. Ten du­pek jest cza­ru­jący, cho­ciaż jest też iry­tu­jący bar­dziej od sa­mego dia­bła. Na pewno nie za­mie­rza mnie pu­ścić. Już znam od­po­wiedź. Od razu szu­kam in­nego roz­wią­za­nia, bo nie za­mie­rzam pa­trzeć, jak wy­krwa­wia się na mo­ich oczach.

– To może po­pro­szę są­siada o po­moc – pro­po­nuję. Pa­trzy na mnie jak na głu­pią. – Po­wiem, że po­trze­buję cze­goś z ap­teki, czy może mi przy­wieźć.

– A co ta­kiego ku­pisz w ap­tece? Nici? Za­ba­wisz się w chi­rurga?

– Nie za­mie­rzam cię szyć – od­po­wia­dam prych­nię­ciem. – Osza­la­łeś? Sta­rych ran albo ta­kich wy­rzą­dzo­nych przez zwie­rzęta się nie zszywa.

Zmy­ślony po­now­nie za­ci­ska usta, jakby moja wy­po­wiedź go roz­ba­wiła.

– Ni­g­dzie nie po­je­dziesz ani nikt nie bę­dzie dla cie­bie nic za­ła­twiać. Nie wal­czy­łem z niedź­wie­dziem. Wi­dzia­łem, że masz ban­daż ela­styczny.

– Mam. Za­raz wra­cam. Nie za­mie­rzam uciec przez ko­min – uprze­dzam. Wstaję i idę bez słowa do ła­zienki.

Za­bie­ram całą ap­teczkę i wra­cam na dół, gdzie nie­bie­sko­oki du­pek stoi przy oknie i nie od­rywa ode mnie wzroku. Może nie spodo­bało mu się, że znowu znik­nę­łam z jego pola wi­dze­nia, ale już prze­staję się tym de­ner­wo­wać. Niech wi­dzi, że nie za­mie­rzam się w ża­den spo­sób sta­wiać. Chcę cho­ler­nego świę­tego spo­koju. Niech prze­no­cuje u mnie tyle, ile trzeba, a póź­niej wraca, skąd przy­lazł.

Sta­wiam pu­dełko na stole, otwie­ram je i wy­rzu­cam wszystko, co mam. Znaj­duję trzy paczki ban­dażu ela­stycz­nego i pod­cho­dzę do nie­zna­jo­mego.

– Roz­bie­raj się – wy­pa­lam, a on unosi brwi z lek­kim roz­ba­wie­niem. – Przy­go­tuję wodę z my­dłem, bo nie mam ci ­na­wet czym tego prze­myć. Woda utle­niona się skoń­czyła. Od razu jed­nak uprze­dzam, że jak pad­niesz mi nie­przy­tomny albo będę po­dej­rze­wać, że masz ja­kąś sepsę czy coś, to dzwo­nię po ka­retkę. O ile oczy­wi­ście znajdę te­le­fon, który przede mną scho­wa­łeś.

– Do ni­czego ta­kiego nie doj­dzie – od­po­wiada i ściąga ko­szulkę

– Na­prawdę nie mo­żesz mi od­dać ko­mórki?

– Na­prawdę.

Czuję się nie­swojo, sto­jąc na wprost jego na­giej i dość przy­zwo­icie umię­śnio­nej klatki pier­sio­wej. Chło­pak ra­czej lubi o sie­bie dbać.

– Mo­żemy?

Wzdry­gam się, gdy jego głę­boki głos wy­bu­dza mnie z le­targu. Pa­trzę mu w oczy i prze­cho­dzi mnie dreszcz. Jest po­ważny i nie pe­szy go moja bli­skość. Szkoda, że ja nie mogę po­wie­dzieć tego sa­mego. To chyba sku­tek tego, że je­dyny fa­cet, z któ­rym by­łam, to Ma­te­usz.

Prze­cho­dzę do kuchni, z którą po­łą­czony jest sa­lon, gdzie przy­go­to­wuję wodę do ob­my­cia rany, po czym wra­cam do niego. Wy­cią­gam czy­sty ga­zik i po­le­wam ży­wo­czer­wony ślad na jego skó­rze. Nie je­stem prze­ko­nana, czy ro­bię do­brze. Nie wiem na­wet, czy go to boli, czy tak mocno za­ci­ska zęby, żeby nie wyjść na mię­czaka. Dzia­łam in­stynk­tow­nie, bez kon­kret­nego planu.

– Unieś ręce – pro­szę i staję przy jego boku.

Omia­tam wzro­kiem ta­tuaż. Jest osza­ła­mia­jący. Nie­mal jak ob­raz, który roz­mywa się na jego ciele. Las z wil­kami sto­ją­cymi na pierw­szym pla­nie. Ty­powo biesz­czadzki kli­mat. Może po­cho­dzi z tam­tych re­jo­nów? Owi­jam ban­da­żem jego ciało na wy­so­ko­ści rany dość mocno i ob­ser­wuję klu­czowe miej­sce przez kil­ka­na­ście se­kund.

– Chyba się udało.

Zmy­ślony od­suwa się ode mnie i chwyta ko­szulkę, którą od razu na sie­bie wkłada, a ja za­czy­nam sprzą­tać. Iry­tuje mnie ci­sza, którą w nor­mal­nych wa­run­kach uwiel­biam, ale ta­kiej zro­dzo­nej po­mię­dzy ludźmi nie zno­szę. Bu­dzi pew­nego ro­dzaju za­nie­po­ko­je­nie. Każdy szuka słów, które mo­głyby roz­ła­do­wać na­pię­cie, a osta­tecz­nie ge­ne­ruje to co­raz więk­szą nie­zręcz­ność.

– Dzię­kuję – rzuca i opiera się rę­koma o pa­ra­pet, wpa­tru­jąc w pu­stą prze­strzeń przed do­mem.

Ki­wam głową, czego on prze­cież na­wet nie za­uważa, i od­kła­dam ap­teczkę na jedną z sza­fek. Spo­dzie­wam się, że jesz­cze będę mu­siała z niej ko­rzy­stać, więc uła­twiam so­bie ży­cie.

– I tak bę­dziemy cze­kać? Na co? – py­tam, bo nie wiem, co mam ro­bić.

– Je­żeli ocze­ku­jesz ode mnie, że ma być względ­nie nor­mal­nie, to zaj­mij się swo­imi spra­wami. – Od­wraca się i po­syła mi chłodne spoj­rze­nie. – Sta­raj się za­cho­wy­wać, jakby mnie tu nie było, ale bez żad­nych bez­myśl­nych ru­chów. Je­stem cały czas krok za tobą, pa­mię­taj.

– Je­steś sza­lony. W ta­kim ra­zie będę w piw­nicy. Mu­szę zro­bić pra­nie – stwier­dzam i wzdy­cham.

Męż­czy­zna ana­li­zuje moje słowa, ale osta­tecz­nie nie wy­raża sprze­ciwu. Być może spraw­dził to miej­sce już wcze­śniej i wie, że na­wet nie mia­ła­bym jak stam­tąd uciec, a może to zwy­kły test.

Scho­dzę więc na dół i wy­sy­puję z ko­sza brudne ciu­chy.

Ab­surd.

Mam w domu uzbro­jo­nego i nie­bez­piecz­nego fa­ceta, a ja sie­dzę i se­gre­guję pra­nie. Klę­czę z ręcz­ni­kiem w ręku i roz­glą­dam się wo­kół sie­bie. Nic się prze­cież nie zmie­niło, a ja mam wra­że­nie, że już ni­gdy nie bę­dzie tak samo. Wrzu­cam bez­myśl­nie wszyst­kie ubra­nia do bębna i uru­cha­miam pro­gram, za­po­mi­na­jąc o proszku do pra­nia. Jest mi już chyba wszystko jedno.

Wra­cam na górę. Zmy­ślony kuca przed ko­min­kiem, w któ­rym naj­praw­do­po­dob­niej za­mie­rza na­pa­lić. Zer­kam na ze­ga­rek wi­szący na ścia­nie. Już wie­czór. Na­wet nie wiem, kiedy ten dzień zle­ciał.

– Nie mam du­żych za­pa­sów drzewa – mó­wię. On pod­nosi się z pod­łogi i pa­trzy na mnie za­sko­czony. – Na co dzień tu nie grzeję.

Czuję się głu­pio, ale nie mam in­nego wyj­ścia. Nie za­mie­rzam być grzeczna, nie pla­nuję ofe­ro­wać przy­nie­sie­nia z lasu chru­stu, by ogrzać nim dom.

– Prze­cież idzie zima – mówi ze zmarsz­czo­nym czo­łem.

– Wiem. Ku­pi­łam opał do pieca, ale do ko­minka już mi nie star­czyło. A ten ka­lo­ry­fer, do któ­rego mnie przy­wią­za­łeś, jest ze­psuty. Nie prze­by­wam na co dzień w sa­lo­nie. Cza­sami jest cie­pło, jak go­tuję czy piekę. A tak to ogra­ni­czam so­bie ta­kie luk­susy. – Wska­zuję pal­cem na ko­mi­nek.

Zmy­ślony po­woli ana­li­zuje moje słowa i roz­gląda się po oto­cze­niu. Opiera dło­nie na bio­drach.

– Bra­kuje ci pie­nię­dzy – mówi. To nie jest py­ta­nie.

– Tak. Mam do spłaty kre­dyt, który wzięła moja matka, żeby na­pra­wić dach. Nie­wiele za­ra­biam. Pla­nuję wy­re­mon­to­wać i sprze­dać dom, ale na ra­zie jest jak jest – tłu­ma­czę się ner­wowo. Nie wiem po cho­lerę. – Nie jest mi lekko. Dla­tego je­śli grze­jesz w ko­minku, żeby so­bie zro­bić przy­jemny na­strój, to mu­szę cię pro­sić, że­byś wię­cej tego nie ro­bił.

Uśmie­cha się lekko.

– Chcia­łem tu spać, dla­tego to zro­bi­łem.

– Ni­gdy tu nie sy­piam.

– No ty nie. Ale masz tylko jedną sy­pial­nię. – Uśmiech staje się sze­roki.

– No tak – bur­czę głu­pio.

– Jak bę­dziesz szła do łóżka, to daj mi znać – mówi i wraca do wrzu­ca­nia drzewa do ko­minka.

– Po co?

– Wtedy do cie­bie przyjdę.

– Po co?! – po­wta­rzam nieco gło­śniej.

– Mu­szę się za­bez­pie­czyć, że­byś w nocy nie ucie­kła – od­po­wiada zi­ry­to­wa­nym to­nem.

– Chcesz mnie zwią­zać na noc?

– Ow­szem, ale zro­bię to tak, że­byś mo­gła spo­koj­nie spać.

– Nie zga­dzam się – war­czę. – Ko­rzy­stasz z mo­jej wy­mu­szo­nej go­ścin­no­ści, ale nie bę­dziesz wię­cej na­ru­szał mo­ich gra­nic, ro­zu­miesz?

Fa­cet pa­trzy na mnie i o dziwo nie za­prze­cza.

– Ro­zu­miem. – Za­myka szybę ko­min­kową i re­zy­gnuje z dal­szego roz­pa­la­nia. – W ta­kim przy­padku dzi­siaj spę­dzimy noc ra­zem.

Mó­wiąc to, pa­trzy mi su­rowo w oczy i tym sa­mym prze­syła ja­sny ko­mu­ni­kat, że nie żar­tuje. Chyba nie do końca ro­zu­mie, co ozna­cza słowo „gra­nica”.

Wy­trzy­maj, Wera, wy­trzy­maj, mó­wię do sie­bie w my­ślach.