blapak
Niby ciekawa historia, ale czegoś brakowało
Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
- Wydawca: Wydawnictwo JK (Aha, Feeria)
- Kategoria: Dla młodzieży
- Język: polski
Doceniana przez krytyków, pełna emocji powieść o miłości, przyjaźni, stracie i odkrywaniu swojej – nie tylko seksualnej – tożsamości. Cameron Post to dziewczyna taka jak ty. A jej historia to dowód na to, że jedyne życie, jakie warto wieść, to życie z podniesioną głową i na własnych warunkach.
Rodzice Cameron zginęli w wypadku wkrótce po tym, gdy ich córka pierwszy raz pocałowała… dziewczynę.
Teraz już nigdy nie dowiedzą się, że jest lesbijką. Jednak dorastanie w małym rolniczym miasteczku w USA, wśród religijnych konserwatystów, i bez tego nie byłoby łatwe. Cameron, trafiwszy pod opiekę bardzo wierzącej ciotki i staroświeckiej babci, wciąż eksperymentuje, ale stara się nie ujawniać prawdy o sobie. Jednak gdy przyjaźń z piękną i pociągającą Coley Taylor kończy się w bardzo nieoczekiwany sposób, długo skrywany sekret wychodzi na jaw.
Czy Boża Obietnica, chrześcijański ośrodek wychowawczy, do którego zostanie wysłana Cameron, pomoże jej – i innym wychowankom – w „oczyszczeniu się z grzechu”? A może nie da się wyplenić z nas tego, co stanowi część nas samych?
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 598
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
4,1 (23 oceny)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Kolekcje
Podobne
Część pierwsza
Część pierwsza
Lato 1989 roku
Rozdział pierwszy
Tamtego popołudnia, gdy zginęli moi rodzice, byłam na małej złodziejskiej eskapadzie z Irene Klauson.
Mama i tata dzień wcześniej wybrali się na coroczny wakacyjny kemping nad jezioro Quake, przez co babcia od strony ojca przyjechała aż z Billings, aby się mną zająć. Nie musiałam jej zbyt długo przekonywać, żeby pozwoliła Irene zostać na noc.
– Za gorąco na wybryki, Cameron – stwierdziła babcia tuż po tym, jak się zgodziła. – Ale my, dziewczyny, czasem potrzebujemy się zabawić!
Była dopiero końcówka czerwca, a Miles City prażyło się w trzydziestodwustopniowym upale. Istny skwar, nawet jak na wschodnią Montanę. Było tak ciepło, że wiatr przypominał podmuch z ogromnej suszarki wiszącej nad miastem – posyłał w powietrze kurz i nasionka z ogromnych topoli, które unosiły się po szerokim, błękitnym niebie, a później opadały na pobliskie trawniki. Razem z Irene nazywałyśmy je letnim śniegiem, a czasami próbowałyśmy je łapać na języki.
Mój pokój znajdował się na zaadaptowanym strychu naszego domu przy Wibaux Street – miał dziwny kształt i wysoki strop, a latem zamieniał się w saunę. Na jednym z okien zainstalowano wentylator, jednak jedyne, co dawał, to fale gorącego powietrza zmieszanego z kurzem i co jakiś czas, zwykle wczesnym rankiem, powiew świeżo skoszonej trawy.
Rodzice Irene hodowali bydło w ogromnym gospodarstwie rolnym tuż przy drodze prowadzącej do Broadus, niedaleko zjazdu z autostrady stanowej nr 59. Prowadziła do niego pełna dziur droga, ciągnąca się między prażącymi się w słońcu polami byliny i różowymi wzgórzami z piaskowca. Klausonowie mieli klimatyzację. Ojciec Irene był naprawdę grubą rybą wśród hodowców bydła. Za każdym razem, gdy zostawałam u nich na noc, rankiem budziłam się z zimnym nosem. Oprócz tego w ich lodówce zamontowano kostkarkę do lodu, więc często wrzucałyśmy go sobie do szklanek z sokiem pomarańczowym i napojem imbirowym – nazywałyśmy to drinkiem.
W domu bez klimatyzacji trzeba było sobie radzić trochę inaczej. Najlepszym sposobem na schłodzenie się było zmoczenie koszuli w naprawdę zimnej wodzie. Potem należało ją wykręcić, ponownie namoczyć, wykręcić i dopiero wtedy nałożyć na siebie. Obydwie z Irene trzęsłyśmy się przy tym jak osiki; przypominało to wsuwanie się w nową warstwę lodowatej skóry. Schnące na dusznym nocnym powietrzu pełnym kurzu koszule nocne stawały się sztywne i ciężkie, jak kołnierzyki odświętnych koszul taty wykrochmalone przez babcię.
Około siódmej nad ranem temperatura sięgała już dwudziestu sześciu stopni. Obudziłyśmy się z grzywkami przyklejonymi do spoconych czół, śladami po poduszkach odciśniętymi na zarumienionych policzkach i zaschniętymi śpiochami w kącikach oczu. Babcia pozwoliła nam zjeść na śniadanie resztki ciasta z masłem orzechowym, podczas gdy sama stawiała pasjansa i co jakiś czas zza grubych szkieł w okularach rzucała okiem na huczące z telewizora powtórki serialu o Perrym Masonie. Co tu dużo mówić – uwielbiała oglądać kryminały. Jakoś przed jedenastą zawiozła nas swoim kasztanowym chevroletem bel air nad jezioro Scanlan. Zazwyczaj docierałam na trening pływacki rowerem, ale Irene nie przywiozła do miasta swojego. Przez całą drogę miałyśmy otwarte okna, ale auto i tak wypełniało duszne powietrze, więc czułyśmy się jak w saunie. Gdy to moja mama gdzieś nas podwoziła, zaciekle walczyłyśmy o przednie siedzenie, ale w samochodzie babci po prostu wskoczyłyśmy na tylną kanapę i udawałyśmy, że gramy w reklamie, a babcia robi za panią szofer. Z miejsca, w którym siedziałyśmy, widziałyśmy tylko tył jej głowy, burzę czarnych włosów po świeżo zrobionej trwałej.
Przejazd główną ulicą miasta zajął nam może z półtorej minuty (włączając w to zatrzymanie się na znaku stopu i dwóch skrzyżowaniach z sygnalizacją). Minęłyśmy sklep Kip’s Minute Market, gdzie sprzedawali lody na patyku i w porcjach tak dużych, że ledwo mieściły się do kubeczka, dalej zakłady pogrzebowe stojące jeden przy drugim, podążyłyśmy tunelem pod torami kolejowymi, a później trasą obok banków, których pracownicy zwykle częstowali nas cukierkami, gdy rodzice wpłacali pieniądze na swoje konta. Przejechałyśmy obok biblioteki, kina, kilku barów i parku – wszystkich tych miejsc charakterystycznych dla małych miasteczek. Tyle że te miejsca były nasze. A przynajmniej wtedy jeszcze lubiłam tak o nich myśleć.
– No dobrze, wróćcie do domu, jak tylko skończycie – oznajmiła babcia, zatrzymując się obok zbudowanego z pustaków domku ratowników i przebieralni, które wszyscy nazywali łaźnią. – Nie będziecie mi się włóczyć same po mieście. Naszykuję arbuza, a na lunch przegryziemy krakersy z serem.
Zatrąbiła na nas jeszcze, po czym ruszyła z powrotem w kierunku sklepu wielobranżowego Ben Franklin, w której miała zamiar kupić trochę włóczki do tych swoich nigdy niekończących się robótek szydełkowych. Dokładnie zapamiętałam tamten konkretny dźwięk klaksonu – pełen werwy i wigoru, jak powiedziałaby babcia. Wtedy po raz ostatni widziałam ją w tak dobrym nastroju.
– Co za świruuuuuska – stwierdziła Irene, przewracając dużymi, brązowymi oczami.
– Świruska? Ona? – rzuciłam, ale nie dałam przyjaciółce szansy na odpowiedź. – Jakoś nie miałaś nic przeciwko niej, gdy dawała ci ciasto na śniadanie. I to dwa kawałki!
– Co nie znaczy, że nie jest walnięta – odparowała, szarpiąc mocno za końcówkę ręcznika zarzuconego na moje ramiona. Smagnął mnie po nogach i upadł na beton.
– Dwa kawałki – powtórzyłam, podnosząc ręcznik z ziemi, a Irene parsknęła śmiechem. – Żarłoku nienażarty!
Wciąż chichotała, co rusz uciekając poza zasięg mojego ręcznika.
– Jest nienormalna, całkowicie walnięta, nadaje się do psychiatryka!
I tak się właśnie sprawy miały między mną a Irene – albo przyjaźniłyśmy się na zabój, albo kłóciłyśmy bez opamiętania. Wszystkie klasy, od pierwszej do szóstej, kończyłyśmy z najlepszymi wynikami. Podczas testów sprawnościowych przegrałam z nią w podciąganiu na drążku, ale za to w pompkach, przysiadach i sprincie na pięćdziesiąt metrów dosłownie wytarłam nią podłogę. Może i wygrała konkurs ortograficzny, ale to ja zdobyłam główną nagrodę na pikniku naukowym.
Pewnego dnia rzuciła mi wyzwanie, bym skoczyła do wody ze starego mostu przy Milwaukee Railroad. Zrobiłam to i uderzyłam głową o silnik samochodu, który zatonął kiedyś w tej błotnistej toni. Skończyło się to czternastoma wielgaśnymi szwami. W odpowiedzi wyzwałam Irene, by za pomocą siekiery ścięła znak „ustąp pierwszeństwa” przy Strevell Avenue – jeden z ostatnich, które stały jeszcze na drewnianych słupkach. Zrobiła to, tyle że później to ja go zgarnęłam, bo nie było mowy, żeby mogła zabrać go ze sobą na farmę.
– Moja babcia jest po prostu stara – oznajmiłam i zaczęłam skręcać ręcznik kolistymi ruchami. Chciałam zwinąć go na tyle ciasno, by zrobić z niego bicz, ale Irene szybko się połapała, co robię. Odskoczyła najdalej, jak tylko mogła, i zderzyła się z jakimś dzieciakiem w okularach pływackich, który właśnie skończył trening. Prawie straciła przy tym klapek, bo ześlizgnął jej się ze stopy i ledwo się trzymał na jednym palcu.
– Sorki – rzuciła, nie patrząc nawet na ociekającego wodą chłopca ani na jego matkę. Zrzuciła ze stopy klapek, posyłając go przed siebie, by utrzymać między nami jak największy dystans
– Jak wam nie wstyd, dziewczynki! Powinnyście uważać na młodszych!
Byłam najbliżej i wciąż wymachiwałam ręcznikiem, dlatego to mnie się dostało od matki chłopca. Nic nowego. Zawsze to ja dostawałam burę, gdy byłyśmy razem z Irene.
Chwilę później kobieta chwyciła okularnika za rękę, jakby rzeczywiście stała się mu jakaś krzywda.
– I nie powinnyście się wygłupiać na parkingu. – Odciągnęła syna na bok i ruszyła przed siebie szybciej, niż był w stanie przebierać nóżkami w sandałkach.
Znowu przerzuciłam sobie ręcznik przez ramię. Dopiero wtedy Irene zrównała się ze mną i razem obserwowałyśmy, jak kobieta pakuje dzieciaka do auta.
– Paskudna baba – stwierdziła przyjaciółka. – Co ty na to, żeby podejść bliżej i kiedy zacznie cofać, udawać, że cię potrąciła?
– Czy to kolejne wyzwanie? – spytałam, a Irene po raz pierwszy zabrakło odpowiedzi. Mimo że te słowa padły z moich ust, zalała mnie fala zażenowania. Sama nie wiedziałam, co powiedzieć. Obydwie pamiętałyśmy, co stało się poprzedniego dnia, zaraz po tym, jak moi rodzice wyruszyli nad jezioro Quake. Wspomnienie o tym buzowało między nami przez cały ranek, jednak żadna z nas nie poruszyła tego tematu.
Irene rzuciła mi wtedy wyzwanie, żebym ją pocałowała. Siedziałyśmy na stryszku na siano na farmie jej rodziców i popijałyśmy piwo korzenne, odpoczywając po tym, jak pomagałyśmy panu Klausonowi naprawiać płot. Przez większą część dnia urządzałyśmy sobie zawody w różnych dyscyplinach. Udało jej się splunąć dalej ode mnie, za to ja zeskoczyłam ze stryszku prosto na kupę siana. Później zrobiła salto, skacząc z kilku postawionych na sobie skrzyń, więc stanęłam na rękach i wytrzymałam tak przez czterdzieści pięć sekund w połowie roznegliżowana, bo opadła mi koszulka. Przy mojej twarzy dyndał wisiorek w kształcie połowy serduszka. Drugą część miała Irene. Zdobyłyśmy je we wrotkarni. Przez to, że wisiorki były wykonane z taniego metalu, zostawiały nam na szyjach zielone ślady, które na szczęście przy naszej opaleniźnie nie były zbytnio widoczne.
Udałoby mi się ustać na rękach jeszcze dłużej, gdyby Irene nie zaczęła mnie szturchać w pępek.
– Spadaj – wykrztusiłam, po czym zwaliłam się prosto na nią. Parsknęła śmiechem.
– Tam, gdzie miałaś na sobie kostium, jesteś biała jak mąka – stwierdziła z twarzą tuż przy mojej. Jej buzia aż prosiła się o wepchnięcie w nią siana, toteż właśnie to zrobiłam.
Irene kaszlała i pluła przez dobre trzydzieści sekund; królowa dram jak zawsze lubiła się popisywać. Przez chwilę musiała wyskubywać sobie źdźbła zza aparatu na zęby, w którym jakiś czas temu zmieniła gumki na fioletowe i różowe. W końcu usiadła prosto i spoważniała.
– Pokaż jeszcze raz ślady po kostiumie.
– Po co? – zapytałam, ale i tak podnosiłam już koszulkę do góry, odsłaniając jasne paski przecinające ciemną skórę mojej szyi i ramion.
– To wygląda jak ramiączko od stanika – stwierdziła, po czym powoli przesunęła palcem wskazującym wzdłuż białej linii, wywołując gęsią skórkę na moich ramionach i nogach. Spojrzała na mnie i wyszczerzyła się. – Zaczniesz nosić stanik w tym roku?
– Pewnie tak – odpowiedziałam, chociaż dopiero co sama zobaczyła, że w ogóle go jeszcze nie potrzebuję. – A ty?
– Ano. – Jeszcze raz przesunęła palcem po tym samym miejscu. – W końcu idziemy do gimnazjum.
– Przecież nikt przy wejściu nie będzie sprawdzał, czy go masz – prychnęłam. Podobało mi się, jak muskała opuszkami moją skórę, ale jednocześnie obawiałam się tego, co to może oznaczać.
Chwyciłam garść siana i wpakowałam pod jej fioletową koszulkę z logo fundacji Jump Rope for Life. Wrzasnęła i od razu przeszła do kontrataku. Trwał on jednak tylko kilka minut, bo paskudny skwar na stryszku szybko pozbawił nas sił.
Oparłyśmy się o skrzynie i zaczęłyśmy na zmianę popijać ciepłe już piwo korzenne.
– W każdym razie myślę, że powinnyśmy trochę dorosnąć – stwierdziła Irene. – A przynajmniej zachowywać się dojrzalej. To w końcu gimnazjum.
Pociągnęła duży łyk piwa, a przez powagę w jej głosie odniosłam wrażenie, że gramy w jednym z seriali dokumentalnych, które zwykle oglądałyśmy po szkole.
– Co ty masz z tym gimnazjum? – zapytałam.
– Niedługo skończymy trzynaście lat. Będziemy już prawdziwymi nastolatkami – odpowiedziała, rozkopując stopą stóg siana, po czym dodała, nie odsuwając ust od butelki: – Będziesz nastolatką, a nawet nie umiesz się całować.
– Ty też nie, Irene – odparłam. – Myślisz, że z ciebie taka dziunia? – Celowo użyłam takiego słowa, by się obraziła.
Często zdarzało nam się grać w Clue, ale żadna z nas nie zdecydowała się nigdy na wybranie panny Scarlett. W naszej wersji tej planszówki na pudełku znajdował się pokój pełen antyków, a w nim różne postacie w dziwnych strojach z dawnej epoki. Każda z nich była osobnym zawodnikiem. Panna Scarlett leżała rozciągnięta na sofie niczym tygrysica – biuściasta laska w czerwonej sukience, trzymająca w dłoni papierosa na długiej fifce. Dla żartu nazwałyśmy ją „dziunią” i wymyślałyśmy różne historie na temat jej romansów z tłuściutkim wielebnym Greenem oraz nudnym pułkownikiem Mustardem.
– Nie musisz być dziunią, żeby się z kimś całować, głupku – prychnęła.
– A kogo niby masz tu w okolicy do całowania? – zapytałam, chociaż doskonale znałam odpowiedź. Na moment wstrzymałam oddech, czekając, aż coś powie. Ona jednak nie odezwała się ani słowem. Zamiast tego jednym łykiem dopiła piwo, po czym odstawiła butelkę na bok i delikatnie ją popchnęła. W milczeniu obserwowałyśmy, jak toczy się w kierunku pustej przestrzeni pomiędzy stogami siana. Szkło wydawało dziwnie pusty stukot, tocząc się po gładkiej drewnianej podłodze. Butelka dotarła do krawędzi, stoczyła się z niej i z ledwo słyszalnym pacnięciem opadła na siano znajdujące się na parterze.
Zerknęłam na Irene.
– Twój ojciec się wścieknie, kiedy ją tam zobaczy.
Dziewczyna odwzajemniła spojrzenie. Z poważną miną zbliżyła swoją twarz do mojej.
– Założę się, że mnie nie pocałujesz – stwierdziła, nie odwracając wzroku.
– To prawdziwe wyzwanie?
Skrzywiła się, jakby mówiła: „no raczej”, po czym skinęła głową na potwierdzenie.
Niewiele myśląc, pocałowałam ją, zanim miałybyśmy szansę to przegadać, zanim jej mama zdążyłaby nas zawołać, żebyśmy przyszły się odświeżyć przed obiadem. Okazało się, że nie trzeba zbyt wiele wiedzieć przed pierwszym pocałunkiem, bo ciało działa na zasadzie akcji i reakcji. Usta Irene były słone, a zarazem smakowały jak piwo korzenne, od czego zawirowało mi w głowie. Gdyby w tym pocałunku chodziło tylko o wyzwanie, nie różniłby się od żadnego innego wyzwania, jakie wcześniej sobie rzucałyśmy. Tyle że gdy po chwili oparłyśmy się o skrzynie, przy akompaniamencie osy bzyczącej nad strużką rozlanego piwa korzennego, Irene pocałowała mnie po raz kolejny. To nie była dalsza część wyzwania. A ja cieszyłam się, że to zrobiła.
Niedługo później jej mama zawołała nas na obiad. Kiedy odświeżałyśmy się nad dużą umywalką na ganku z tyłu domu, towarzyszyła nam dziwna nieśmiałość. Po spałaszowaniu ulubionych hot dogów z grilla (troszkę przypalonych i oblanych keczupem) i podwójnej porcji sernika na zimno z truskawkami na spodzie z precelków ojciec Irene odwiózł nas do miasta. We trójkę zajęliśmy kanapę w jego ciężarówce, a jedynym, co przerywało niezręczną ciszę między nami przez całą drogę do Cemetery Road na dalekim skraju Miles City, było trzeszczące radio ustawione na stacji KATL.
Gdy dotarłyśmy z powrotem do mojego domu, przez chwilę oglądałyśmy z babcią odcinek Matlocka, po czym wyszłyśmy do ogródka za domem. Przeszłyśmy po zroszonym trawniku pod katalpę, która aż uginała się od białych, dzwoneczkowatych kwiatów. W gęstym, upalnym powietrzu unosił się ich słodki zapach. Obserwowałyśmy, jak różowe i jasnofioletowe barwy wieczornego nieba powoli ustępują miejsca nocnej ciemności.
Wkrótce rozbłysły pierwsze gwiazdy, przywodzące na myśl neony nad wejściem do kina w śródmieściu.
– Myślisz, że wpadłybyśmy w tarapaty, gdyby ktoś się dowiedział? – spytała nagle Irene.
– Tak – odpowiedziałam natychmiast.
Wprawdzie nigdy nie usłyszałam od nikogo, że nie wolno mi się całować z dziewczynami, ale nie było takiej potrzeby. Sprawa była oczywista, to chłopcy całowali się z dziewczynami, tak było w naszej klasie, w telewizji, w filmach, wszędzie na świecie. Dziewczyny z chłopcami, koniec, kropka. Każda inna sytuacja byłaby dziwna. I mimo że zdarzało mi się widywać koleżanki w naszym wieku, które trzymały się za ręce albo pod ramię, mimo że niektóre z nich pewnie ćwiczyły razem całowanie, to wiedziałam, że to, co zaszło między mną a Irene, było czymś innym. Poważniejszym, bardziej dojrzałym, tak jak wcześniej wspomniała. To nie były tylko ćwiczenia. Nie do końca. A przynajmniej nie sądziłam, żeby to był jedyny cel. Nie podzieliłam się z nią jednak przemyśleniami, bo na pewno też miała tego świadomość.
– Dobrze nam idzie trzymanie buzi na kłódkę – stwierdziłam w końcu. – Przecież nie musimy nikomu mówić.
Irene nie odpowiedziała, a przez zapadający mrok nie do końca widziałam wyraz jej twarzy. Niewypowiedziane słowa zawisły w słodkim, gęstym powietrzu pomiędzy nami. Czekałam, aż coś powie.
– Okej, ale… – zaczęła, ale przerwała jej babcia, która zapaliła światło na tylnym ganku i stanęła w drzwiach.
– Czas do domu – oznajmiła. – Przed snem zjemy sobie jeszcze lody, co wy na to?
Odczekałyśmy w milczeniu, aż wejdzie z powrotem do środka i skieruje się w stronę kuchni.
– Ale co? – dopytałam szeptem, chociaż wiedziałam, że babcia pewnie i tak by nie usłyszała, nawet gdyby stała razem z nami w ogrodzie.
Irene nabrała powietrza w płuca. Nie umknęło mi to, mimo że zrobiła to cicho.
– Ale myślisz, że mogłybyśmy zrobić to jeszcze raz, Cam?
– Pod warunkiem że będziemy uważać – odpowiedziałam. Mimo mroku zauważyła zapewne, jak rumienię się przy tych słowach. Chociaż właściwie wcale nie musiała. Wiedziała. Ona zawsze o wszystkim wiedziała.
Sztuczny zbiornik wodny znany jako jezioro Scanlan był najlepszym, na co było stać Miles City, jeśli chodzi o miejskie kąpieliska. Wytyczono na nim dwa drewniane doki, oddalone od siebie o około czterdzieści pięć metrów, zgodnie z wymaganiami Światowej Federacji Pływackiej. Połowę jeziora otaczała plaża z brązowego piasku, którym wysypano też przynajmniej część dna zbiornika, żeby stopy kąpiących się nie grzęzły w mule. Co roku w maju miasto za pomocą ogromnej rury wypełniało puste koryto jeziora wodą z rzeki Yellowstone i całym rzecznym syfem, jaki zdołał się przedostać przez metalowe sito. Były to zazwyczaj ryby – małe sumy, flądry czy płotki, a także węże i te malusie, opalizujące ślimaczki, żywiące się kaczymi odchodami, które wywoływały u ludzi wysypkę, nazywaną często świądem pływaka. Znałam ją dobrze; małe czerwone kropki pokrywały tylną część moich nóg i niesamowicie piekły, zwłaszcza na cieniutkiej skórze pod kolanami.
Irene obserwowała mój trening z plaży. Zaraz po sytuacji na parkingu pojawił się trener Ted, co oznaczało koniec kombinowania. Chyba dopiero wtedy obydwie odetchnęłyśmy z ulgą. Podczas rozgrzewki co chwila zerkałam w jej stronę. Irene była kiepską pływaczką. Naprawdę kiepską. Ledwo potrafiła utrzymać się na wodzie, o zdawaniu testu na nurkowanie nawet nie było mowy, a zaliczenie go było wymagane do skoków z trampolin, znajdujących się przy krańcu doku, po prawej stronie plaży. Podczas gdy ja uczyłam się pływać, moja przyjaciółka spędzała wakacje na budowie ogrodzeń, poganianiu i znakowaniu bydła oraz pomaganiu sąsiadom z innych farm. Przez to, że każdą aktywność traktowałyśmy jak wyzwanie i często trudno nam było wyłonić zwycięzcę, jak rzep psiego ogona trzymałam się tego, że potrafiłam lepiej pływać, i zawsze, gdy przyjeżdżałyśmy razem nad Scanlan, popisywałam się, jak tylko mogłam. Raz za razem udowadniałam własną wyższość, na przykład przepływając kółeczko motylkiem albo skacząc do wody z dużej wysokości w pozycji łamanej.
Tym razem jednak nie chodziło już tylko o popisywanie się. Co jakiś czas uciekałam wzrokiem do Irene, bawiącej na plaży. Jej twarz skryta była w cieniu białej bejsbolówki, a dłonie zanurzone w piasku. Coś budowała. Widok przyjaciółki sprawiał mi ulgę. Kilka razy dostrzegła, że zatrzymuję się przy doku, więc machała do mnie, a ja odmachiwałam, czując przy tym dziwne podekscytowanie na samą myśl o sekrecie, jaki dzieliłyśmy.
Trener wkrótce zauważył moje rozkojarzenie. Tego dnia był w kiepskim humorze, więc kursował to tu, to tam, zanurzał się na niewielką głębokość, a niedługo później znowu stał przy krześle ratownika i pogryzał kanapkę z wątrobianką i cebulą. Za każdym razem, gdy po gwizdku nie dobiegłyśmy wystarczająco szybko do bloków startowych, dostawałyśmy od niego po tyłkach żółtą deską do pływania. Trener wrócił z Uniwersytetu w Montanie do rodzinnej miejscowości na wakacje. Był świeżo opalony, nasmarowany olejkiem, pachniał cebulą i wanilią. Wszyscy ratownicy znad Scanlan wręcz ociekali wanilią, bo odstraszała komary.
Większość moich koleżanek z drużyny pływackiej kochała się w Tedzie. Ja tymczasem po prostu chciałam być jak on – pić sobie zimne piwko po treningach, podciągać się na stanowisko ratownika bez konieczności korzystania z drabinki, mieć jeepa bez orurowania. Po prostu być szefem ratowników z przerwą między zębami.
– Przyprowadziłaś koleżankę na trening i zapomniałaś, po co w ogóle na niego przyszłaś? – spytał trener po tym, jak przepłynęłyśmy jakieś dziewięćdziesiąt metrów stylem dowolnym i nie spodobał mu się czas, który odczytał na zegarku. – Pojęcia nie mam, co przed chwilą zrobiłaś na ściance, ale to za cholerę nie był nawrót. Odbij się porządnie i przyłóż się do tego delfina pod wodą. Chcę widzieć oddech dopiero po co najmniej trzech ruchach. Trzech.
Dołączyłam do drużyny pływackiej, gdy miałam siedem lat, ale tak naprawdę zaczęłam sobie lepiej radzić dopiero w zeszłoroczne wakacje. W końcu udało mi się opanować oddychanie – nauczyłam się wypuszczać całe powietrze z płuc jeszcze pod wodą, odpowiednio przekręcać głowę i nie chlapać nadmiernie przy każdym wymachu ręką. Cytując Teda: „odnalazłam swój rytm”. Zajmowałam dobre miejsca w zawodach, więc teraz wymagał ode mnie więcej, a sprostanie jego wymaganiom było naprawdę trudne.
Po treningu ja i Ted ruszyliśmy na plażę. Otoczył mnie wtedy ciężkim, gorącym ramieniem, dociskając swoje włosy pod pachami do mojej nagiej skóry. To było obrzydliwe, przypominało dotykanie sierści jakiegoś zwierzęcia. Później śmiałyśmy się z tego razem z Irene.
– Jutro żadnych koleżanek, dobra? – stwierdził Ted na tyle głośno, by dotarło to też do niej. – Przez te dwie godziny masz myśleć tylko o pływaniu.
– Dobra – odparłam, nieco zażenowana tym, że przyjaciółka słyszała, jak mnie gani, mimo że daleko temu było do prawdziwego opieprzu.
Uśmiechnął się tym swoim typowym uśmiechem – delikatnym i przebiegłym, jak rysunkowy lis z pudełka z płatkami śniadaniowymi. Chwilę później potrząsnął mną lekko. Jego ramię było coraz cięższe.
– Dobra… co?
– Jutro będę myśleć tylko o pływaniu.
– Zuch dziewczynka – powiedział, przyciskając mnie do siebie tak, jak robią to trenerzy, po czym dumnym krokiem odszedł w stronę przymierzalni.
W tamtej chwili obietnica wydawała się całkiem łatwa do spełnienia. Musiałam tylko skupić się kolejnego dnia na pływaniu: nawrotkach i pilnowaniu podbródka przy delfinie. Bułka z masłem.
Po lunchu babcia włączyła powtórkę serialu Napisała: Morderstwo. Zwykle przysypiała jednak w trakcie odcinka, a Irene i ja już to kiedyś obejrzałyśmy, więc zostawiłyśmy ją śpiącą na rozkładanym fotelu. Przy każdym oddechu wydawała z siebie cichy świst, przypominający dźwięk, jaki wydają fajerwerki tuż przed wybuchem.
Gdy wyszłyśmy na zewnątrz, wspięłyśmy się na topolę rosnącą przy garażu, a po niej na jego dach, chociaż rodzice raz za razem powtarzali mi, bym tego nie robiła. Dach garażu pokryty był czarną papą, która pod wpływem ciepła zaczynała się topić, przez co przyklejały nam się do niej japonki. W pewnej chwili Irene nie mogła już unieść stopy i runęła do przodu, parząc sobie dłonie.
Kiedy zeskoczyłyśmy z powrotem na ziemię, podeszwy naszych butów były całe w lepkiej czarnej mazi. Czmychnęłyśmy przez ogród na ścieżkę, zatrzymując się tylko, by przyjrzeć się gniazdu os, zeskoczyć z ostatniego schodka werandy na chodnik i napić się wody głębinowej prosto z węża ogrodowego. Robiłyśmy wszystko, byle tylko nie rozmawiać o tym, co wydarzyło się między nami poprzedniego dnia w stodole, a co obydwie chciałybyśmy powtórzyć. Czekałam, aż Irene coś powie, wykona jakiś ruch, a jednocześnie wiedziałam, że ona czeka, aż zrobię to ja. Ta gra szła nam doskonale: mogłyśmy w nią grać przez resztę życia.
– Opowiedz mi jeszcze raz historię o twojej mamie i jeziorze Quake – poprosiła, opadając na rozkładany leżak i przerzucając swoje długie nogi przez plastikowe oparcie. Japonki, ciężkie od kleistej mazi, prawie zsuwały jej się z palców.
Chciałam usiąść po turecku obok niej, ale nagrzana od słońca kostka na werandzie oparzyła mnie w nogi, więc byłam zmuszona zmienić pozycję. Przyciągnęłam kolana do piersi i otoczyłam je ramionami. Musiałam zmrużyć oczy, by w ogóle spojrzeć na Irene, ale nawet wtedy widziałam tylko ciemny zarys postaci, bo słońce świeciło dokładnie z tamtej strony, kreśląc wyraźną poświatę dookoła jej głowy.
– Moja mama powinna była umrzeć w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym dziewiątym roku, podczas trzęsienia ziemi – zaczęłam, kładąc dłoń płasko na kostce, odcinając drogę obładowanej czymś czarnej mrówce.
– Nie tak zwykle zaczynasz – wytknęła mi przyjaciółka, pozwalając jednemu z klapków opaść na werandę. Próbowała pozbyć się też drugiego, czym tak wystraszyła mrówkę, że ta całkowicie zmieniła trasę.
– Proszę bardzo, możesz w takim razie opowiedzieć wszystko sama – odparłam, próbując nakłonić owada, by wspiął się na jeden z moich palców. On jednak zamarł w miejscu i poruszył się znowu dopiero po dłuższej chwili.
– No weeź – prosiła Irene. – Nie bądź taka, po prostu opowiedz tak, jak zwykle.
– Był sierpień, a moja mama wybrała się z dziadkami Wynton i ciotką Ruth na camping – zaczęłam jeszcze raz, najbardziej monotonnym głosem, na jaki było mnie stać, przeciągając przy tym każde słowo niczym pan Oben, znienawidzony przez wszystkich nauczyciel, który uczył nas w piątej klasie.
– Wiesz co, daruj sobie, jeśli masz zamiar opowiadać w ten sposób. – Irene próbowała złowić dużym palcem u stopy jeden z klapków, a ja zrobiłam jej na złość i odepchnęłam obydwa na tyle, by nie mogła do nich sięgnąć.
– No już, pani obrażalska, opowiem ci. Na jakiś tydzień rozbili obozowisko przy Yellowstone, a później mieli się przenieść nad Rock Creek. Tamtego popołudnia właśnie udało im się tam dojechać.
– Którego popołudnia? – dopytywała.
– Sierpniowego – odpowiedziałam. – Nie pamiętam, jaki to był dzień, chociaż pewnie powinnam. Babcia przygotowywała lunch, mama i ciocia Ruth jej pomagały, a dziadek rozkładał swój sprzęt do łowienia ryb.
– Przejdź do części z wędką – ponaglała przyjaciółka.
– Chciałabym, ale ciągle mi przerywasz – wytknęłam jej. – Mama zawsze powtarza, że gdyby dziadek zdążył chociaż raz zarzucić przynętę, to wszyscy zostaliby tam na wieki. W życiu by go nie namówiły, żeby się stamtąd ruszył. Wystarczyłoby, żeby zamachnął się ten jeden raz.
– Mam gęsią skórkę za każdym razem, gdy o tym słucham – stwierdziła Irene i wyciągnęła przed siebie ramię, by mi to udowodnić. Kiedy chwyciłam ją za rękę, przemknęła między nami iskra. Obydwie przypomniałyśmy sobie o tym, o czym nie rozmawiałyśmy. Natychmiast rozluźniłam uścisk.
– W każdym razie zanim dziadek ruszył nad strumyk, obok nich zatrzymała się jedna rodzina z Billings. Mama dobrze znała się z ich córką, Margot, i w sumie nadal się przyjaźnią. Fajna z niej babka. Postanowili wspólnie zjeść lunch, a później rodzice Margot przekonali moich dziadków, że warto zajechać do Virginia City i zostać tam na noc, bo w starym miejskim teatrze grają jakiś świetny program. Sami właśnie stamtąd wracali.
– I żeby się najeść na tym bufetowym czymś – dodała Irene.
– Tak, chodziło o szwedzki stół. Mama twierdzi, że dziadka przekonało jedzenie: ciasta, pulpety i inne takie. Mój tata twierdzi, że dziadek był prawdziwym łasuchem.
– Czy ta rodzina, z którą jedli lunch, przypadkiem kogoś nie straciła? – spytała, ściszając głos.
– Brata Margot. Pozostałym udało się wydostać – wyjaśniłam. Za każdym razem, gdy myślałam o tej historii, aż przechodziły mnie ciarki.
– Kiedy to się stało? – Irene zdjęła nogi z podłokietników i położyła je na ziemi, pochylając się ku mnie.
– Tego samego dnia, tylko później. Bliżej północy. Woda z jeziora Hebgen wdarła się na teren obozowiska i całkowicie je zalała. Nie miała jak stamtąd odpłynąć, bo jedyne ujście zatarasował jej wierzchołek góry, który oberwał się podczas tamtego trzęsienia ziemi.
– I tak powstało jezioro Quake – dokończyła za mnie przyjaciółka.
Przytaknęłam.
– Wielu turystów zostało pogrzebanych na jego dnie. I wciąż tam są, razem z samochodami, kamperami i różnymi kempingowymi rzeczami.
– Upiorna sprawa – stwierdziła Irene. – Pewnie teraz tam straszy. Naprawdę nie rozumiem, czemu twoi rodzice jeżdżą w to miejsce co roku.
– Taki mają zwyczaj. Mnóstwo ludzi wciąż tam obozuje.
Prawdę mówiąc, sama nie wiedziałam, po co tam jeżdżą, ale mama i tata powtarzali tę wycieczkę każdego lata, odkąd pamiętam.
– Ile lat miała wtedy twoja mama? – spytała mnie przyjaciółka, po czym wsunęła japonki na stopy i wstała. Wyciągnęła ramiona nad głową i przeciągnęła się, przez co mignął mi kawałek jej nagiego brzucha.
Szybko odwróciłam wzrok. To dziwne uczucie, które czułam za każdym razem, gdy przebywałam z Irene sam na sam, wezbrało we mnie niczym wypełniony helem balon.
– Dwanaście. Tyle, co my.
W końcu oddaliłyśmy się trochę od mojego domu. Bez żadnego konkretnego celu, po prostu postanowiłyśmy połazić sobie we dwie po okolicy. Była końcówka czerwca, więc na osiedlu porozstawiały się już stoiska z fajerwerkami. Co jakiś czas dzieciaki odpalały swoje łupy w ogródkach – zdradzał je głośny huk i dym unoszący się gdzieś nad wysokimi płotami. Tuż przy żółtym domu przy Tipperary nadepnęłam na kilka „diabełków”, które ktoś rozsypał po całym chodniku. Wydałam z siebie cichy pisk, gdy poczułam delikatne wybuchy pod podeszwami, a chwilę później rozległy się rechoty chłopaków z poobijanymi kolanami i ustami czerwonymi od oranżady w proszku, którzy przycupnęli na gałęzi drzewa, skryci między liśćmi.
– Nie pozwolimy wam przejść, dopóki nie pokażecie cycuszków! – krzyknął jeden z nich, pulchny dzieciak z piracką przepaską na jednym oku, na co reszta jego kolegów zgodnie zarechotała. Irene chwyciła mnie za dłoń, co wtedy nie wydało mi się dziwne, i zaczęłyśmy uciekać przed goniącą nas zgrają. Przebiegliśmy jakieś dwie przecznice, wrzeszcząc jak szaleni. W końcu ciężar plastikowych pistoletów i ośmioletni towarzysz, który powoli przebierał nóżkami, mocno spowolniły naszych oprawców. Pomimo upału dobrze było pobiegać, potrzymać się za ręce i zostawić w tyle te półnagie potworki.
Zdyszane i spocone wbiegłyśmy na popękany od słońca plac przed Kip’s Minute Market. Przeskakiwałyśmy po betonowych słupach parkingowych, aż Irene nagle stwierdziła, że ma ochotę na gumę truskawkową.
– Możemy kupić – odpowiedziałam, dając kolejnego susa. – Tata dał mi dychę, zanim pojechali. Prosił tylko, żeby nie mówić o tym mamie.
– To tylko paczka gum, nie możesz jej ukraść?
Już nieraz zdarzało mi się podbierać rzeczy z supermarketu, ale zawsze miałam w głowie jakiś plan. Irene czasami podsuwała mi listę rzeczy do zwędzenia, robiąc z tego wyzwanie. Wpisywała na nią na przykład żelki z lukrecji, długie i głośne przez zdradliwy, szeleszczący celofan, albo tubę pringlesów, która nieważne, gdzie się ją wsadziło, zawsze jakoś wystawała. Nie przepadałam za chowaniem rzeczy do plecaka, bo to było zbyt oczywiste. Nie czarujmy się, widok dziecka z plecakiem w alejce ze słodyczami mówi wszystko. Moją techniką było upychanie łupów pod ciuchy, zazwyczaj w spodnie. Tyle że nie robiłam tego już od jakiegoś czasu, odkąd skończyła się szkoła. No i ostatnim razem miałam na sobie bardziej odpowiednie ubranie: obszerną bluzę i dżinsy. Irene natomiast nigdy nie odważyła się wejść ze mną do środka. Ani razu.
– No dobra, ale i tak musimy coś kupić – odpowiedziałam. – Żeby nie było, że wchodzimy tam, kręcimy się i wychodzimy. A guma i tak jest tania.
Zazwyczaj płaciłam za kilka mordoklejek lub napój w puszce, tak żeby odwrócić uwagę od prawdziwej zdobyczy.
– No to ukradnijmy dwie gumy – oznajmiła Irene, próbując wyprzedzić mnie na kamiennym bloku. Nogi jej się poplątały, przez co musiałyśmy stanąć w idealnym bezruchu, inaczej obydwie spadłybyśmy na ziemię.
– Przecież mam pieniądze. Mogę je po prostu kupić.
– Lepiej kup nam piwo korzenne – stwierdziła, w końcu mnie wymijając.
– Stać mnie na dziesięć.
Kompletnie nie złapałam aluzji.
– Wczoraj wystarczyło nam jedno.
Dopiero wtedy do mnie dotarło. Sytuacja z wczorajszego popołudnia wracała do nas jak bumerang. Nie przyszła mi do głowy żadna cięta riposta, a Irene wbiła wzrok we własne palce u stóp, udając, że wcale nie powiedziała nic ważnego.
– Musimy się pospieszyć – powiedziałam w końcu. – Babcia nawet nie wie, że wyszłyśmy z domu.
W porównaniu z nagrzanym od słońca parkingiem wnętrze Kip’s wydawało się lodowato zimne. Przy ladzie stała Angie o gęstej brązowej grzywce oraz długich paznokciach, która układała właśnie paczki papierosów.
– Macie ochotę na lody, dziewczyny? – zapytała, wsuwając karton pall malli na odpowiednie miejsce.
– Nie – odpowiedziałyśmy jednocześnie.
– O, bliźniaczki? – wymamrotała, zapisując coś na liście produktów.
Obydwie z Irene miałyśmy na sobie krótkie spodenki i japonki i na tym kończyło się nasze podobieństwo, bo ona założyła koszulkę z krótkim rękawem, a ja bezrękawnik. Podczas gdy przyjaciółka z udawanym zainteresowaniem wczytywała się w etykietkę jakiegoś batonika, ja szybko wsunęłam dwie paczki gumy balonowej za gumkę od szortów. Opakowania były zimne w porównaniu z moją ciepłą skórą. Irene odłożyła batona i przeniosła wzrok na mnie.
– Cam, weźmiesz nam piwo korzenne? – spytała głośno.
– Jasne – odparłam, przewracając oczami i dodając bezgłośnie: „ruszyłabyś się sama”, po czym skierowałam się do lodówek stojących przy przeciwległej ścianie.
W rogach sklepu, pod sufitem, zawieszone były okrągłe lusterka, dzięki którym widziałam odbicie Angie – wciąż wykładała papierosy i w ogóle nie zwracała na nas uwagi. Kiedy chwyciłam butelkę z piwem korzennym, drzwi wejściowe zadzwoniły, oznajmiając pojawienie się kolejnego klienta. Znałam go, to był jakiś znajomy rodziców. W garniturze i krawacie wyglądał jak wracający z pracy biznesmen, chociaż było dopiero wczesne popołudnie.
Przywitał się z Angie, po czym ruszył do ogromnej lodówki z piwem, znajdującej się tuż obok mnie. Postanowiłam wyminąć się z nim w alejce z chipsami.
– Cameron Post – zagaił. – Jak tam? Nie psocisz za bardzo tego lata?
– Staram się – odpowiedziałam i nagle poczułam, że jedna z gum osuwa się nieco w moich spodniach. Jeśli ześlizgnęłaby się jeszcze bardziej, wypadłaby mi przez nogawkę prosto na podłogę, a kto wie, może nawet odbiłaby się od butów tego faceta. Chciałam jak najszybciej odejść, ale wciąż mnie zagadywał, mimo że w połowie zanurkował już w lodówce.
– Twoi rodzice pojechali nad jezioro Quake, co? – spytał, dzwoniąc wyciąganymi sześciopakami butelek. Teraz zauważyłam, jak pomięty był jego garnitur na plecach, pewnie od siedzenia w jednej pozycji przez pół dnia.
– Tak, wyjechali wczoraj – odpowiedziałam akurat w chwili, gdy Irene dołączyła do mnie w alejce z piwem.
– Mam już jedno – rzuciła przez zaciśnięte zęby, ale wciąż na tyle głośno, by znajomy rodziców mógł usłyszeć. Wykrzywiłam się do niej w odpowiedzi.
– I nie wzięli cię ze sobą? Pewnie żebyś nie wchodziła im w paradę? – Garniturek wychylił się z lodówki, odwrócił i dołożył sobie na stosik zakupów paczkę nachosów, po czym puścił do mnie oko.
– Na to wygląda – odpowiedziałam z udawanym uśmiechem, marząc o tym, żeby już sobie poszedł i przestał gadać.
– Dam znać twojej mamie, że widziałem cię z piwem korzennym, a nie czymś mocniejszym. – Uniósł do góry jeden z sześciopaków i wyszczerzył się odrobinę zbyt szeroko, po czym przeszedł na front sklepu. Poszłyśmy za nim, zatrzymując się to tu, to tam, udając, że zastanawiamy się, co jeszcze kupić.
Akurat chował gotówkę do portfela, gdy podeszłyśmy do kasy.
– Nic więcej nie kupujecie? – zapytał, kiwając brodą w kierunku piwa korzennego w mojej dłoni.
Przytaknęłam w odpowiedzi.
– Tylko jedno na was dwie.
– Tak, podzielimy się.
– Ja zapłacę – powiedział do Angie, podając jej jeden z banknotów, który wydała mu jako resztę. – Piwo korzenne przyda się do świętowania wakacji. Jeszcze nie wiedzą, jakie to szczęście, że je mają.
– Bez jaj – odparła sprzedawczyni, patrząc na nas spode łba, przez co Irene aż schowała się za moimi plecami.
Garniturek ruszył do wyjścia ze stukającymi o siebie sześciopakami, gwiżdżąc pod nosem Brown Eyed Girl.
– Dzięki! – zawołałyśmy za nim, ale chyba już nas nie usłyszał.
W alejce za supermarketem wsunęłyśmy sobie do ust kilka listków gumy i zaczęłyśmy je przeżuwać. Te pierwsze ruchy żuchwą zawsze były najtrudniejsze, bo guma była twarda od cukru i z każdym kolejnym zaciśnięciem szczęki zęby bolały nas coraz bardziej. Trzeba było się trochę napracować, żeby wydmuchać pierwszego balona. Po tym, jak wymarzłyśmy w sklepie, słońce przyjemnie ogrzewało nasze ciała. Poza tym aż nas nosiło od świadomości tego, co właśnie zrobiłyśmy.
– Nie do wiary, że ten typ zapłacił za nasze piwo – stwierdziła Irene, starając się zrobić balon z gumy, ale za bardzo się pospieszyła i wyszedł jej zaledwie mały bąbelek. – Nie wydałyśmy ani centa.
– To dlatego, że mamy takie szczęście – odpowiedziałam, starając się naśladować jego głos.
Parodiowałyśmy go przez całą drogę do domu, śmiejąc się i strzelając balony z gum, ale tak naprawdę wiedziałyśmy, że miał rację – rzeczywiście miałyśmy szczęście.
Zakopałyśmy się z Irene pod kołdrą na jej ogromnym łóżku. Pokój był zimny i ciemny, ale przykrycie cieplutkie, tak jak lubiłam. Od jakiejś godziny powinnyśmy były już spać, ale w ogóle nie mogłyśmy zasnąć. Cały czas rozmawiałyśmy o mijającym dniu i wymyślałyśmy, co zdarzy się w przyszłości. Nagle gdzieś z wnętrza domu rozległ się dzwonek telefonu – było już późno na rozmowy z kimkolwiek, ale z drugiej strony, byłyśmy u Klausonów, farmerów, to była letnia noc i czasami zdarzało się, że ktoś dzwonił w środku nocy.
– Pewnie gdzieś się pali – stwierdziła Irene. – Pamiętasz, ile pożarów wybuchało w zeszłym roku? Hempnelowie stracili wtedy chyba z siedemnaście hektarów pola. I Ernesta, tego ich czarnego labradora.
Powinnam była dzisiaj spać we własnym domu, ale kiedy pani Klauson przyjechała po południu po córkę, niedługo po akcji z supermarketem i gumą, spotkałyśmy się z nią na moim podjeździe i Irene od razu, zanim jeszcze jej mama zdążyła całkiem opuścić szybę w samochodzie, zapytała, czy mogłabym u nich przenocować. Z panią Klauson nigdy nie było problemu, zawsze miała uśmiech na twarzy i przeczesywała dłonią swoje ciemne kręcone włosy.
– Jeśli tylko macie na to ochotę, dziewczynki – odpowiedziała. Przekonała nawet moją babcię, która miała w planach tosty z tuńczykiem na kolację i przygotowała już dla naszej dwójki pudding pistacjowy, który chłodził się właśnie w lodówce. Wyglądał jak żywcem wyjęty z książki kucharskiej, z bitą śmietaną, połową kandyzowanej wiśni i posypką z orzeszków.
– Podrzucę jutro Cam na trening pływacki – zapewniła pani Klauson, stojąc w progu, podczas gdy ja pędziłam już schodami na górę, przygotowując w głowie listę tego, co muszę spakować: szczoteczka do zębów, koszulka do spania, kilka gum, które nam zostały.
– Żaden problem, cieszymy się bardzo, że dziewczynki się u nas bawią.
Nawet nie słuchałam odpowiedzi babci, bo wiedziałam, że muszę się zbierać.
To była idealna letnia noc, podobnie jak poprzednia. Obserwowałyśmy gwiazdy z naszej miejscówki w stodole. Dmuchałyśmy balony z gumy większe niż nasze głowy. Znów się całowałyśmy. Irene zbliżyła się do mnie i od razu doskonale wiedziałam, co chodzi jej po głowie, żadna z nas nie musiała mówić nawet słowa. Rzucała mi milczące wyzwania za każdym razem, gdy tylko odsuwałam się, by zaczerpnąć powietrza. Naprawdę pragnęłam tego, co robiłyśmy. Poprzednim razem stykały się tylko nasze usta. Teraz pamiętałyśmy też o dłoniach, chociaż żadna z nas nie była do końca pewna, co powinnyśmy z nimi robić. Była już noc, gdy wróciłyśmy do domu, upojone całym dniem i wspólnymi sekretami. Wciąż o tym dyskutowałyśmy, aż do chwili, gdy dotarły do nas dochodzące z kuchni ściszone głosy rodziców Irene, jakieś dziesięć minut po tym, jak rozległ się telefon. Pani Klauson brzmiała tak, jakby płakała, a jej mąż w kółko powtarzał coś uspokajającym głosem. Nie potrafiłam jednak wychwycić, co takiego.
– Ciiii – zbeształa mnie Irene, chociaż to nie ja szeleściłam kołdrą. – Nie rozumiem, o czym mówią.
Nagle jej mama odezwała się głośniej, tonem, którego nigdy wcześniej u niej nie słyszałam. Brzmiała dosłownie jakby rozpadała się na kawałeczki. Wciąż mówiła na tyle cicho, że nie potrafiłam wychwycić wszystkich słów, ale dotarło do mnie: „Odwieziemy ją rano, dopiero wtedy jej powiemy”.
W korytarzu rozległy się ciężkie kroki pana Klausona. Tym razem jego odpowiedź usłyszałyśmy dokładnie:
– Jej babcia zdecydowała, że mam od razu odwieźć ją do domu. Nie mamy tutaj nic do powiedzenia.
– Stało się coś naprawdę złego – stwierdziła Irene, ledwie szepcząc przy moim uchu.
Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć, więc po prostu milczałam.
Wiedziałyśmy, że niedługo rozlegnie się pukanie do drzwi. Kroki w korytarzu ucichły tuż przed wejściem do pokoju Irene, ale minęła jeszcze upiorna chwila, nim pan Klauson zastukał knykciami o drewno. Stał po drugiej stronie drzwi i kto wie, być może tak jak ja wstrzymywał oddech. Czasami wciąż zdarza mi się myśleć o nim i o tamtej chwili. O tym, że zanim zapukał, jeszcze miałam rodziców, a tuż po tym, jak to zrobił, już nie. Tata Irene też miał tego świadomość. To on musiał unieść dłoń pełną odcisków i pewnej gorącej lipcowej nocy o godzinie dwudziestej trzeciej po prostu odebrać mi najbliższych, a razem z nimi wakacje, piwo korzenne, skradzioną gumę i pocałunki. Roztrzaskać całe to dobre życie dwunastolatki, która myślała, że praktycznie wszystko już rozgryzła, a to, czego jeszcze jej się nie udało dowiedzieć, za jakiś czas pewnie by ogarnęła, o ile byłaby wystarczająco cierpliwa. Z Irene u boku.
Rozdział drugi
Ciocia Ruth była jedyną siostrą mamy i jej ostatnią żyjącą krewną oprócz mojej babci. Zjawiła się w Miles City na drugi dzień po tym, jak samochód rodziców zboczył z wąskiej drogi nad jeziorem Quake i przebił się przez barierkę ochronną, odgradzającą ją od przepaści.
Babcia i ja siedziałyśmy w pogrążonym w ciemności salonie z zasuniętymi zasłonami, sącząc zbyt ciepłą już mrożoną herbatę. Ciszę między nami wypełniały odgłosy wystrzałów i pyskówek, dobiegające z lecącej w telewizji powtórki serialu kryminalnego Cagney i Lacey.
Zajęłam miejsce w ogromnym rozkładanym fotelu ze skóry, w którym zwykle przesiadywał tata, czytając gazety. Podciągnęłam nogi do piersi, otaczając je ramionami, i złożyłam głowę na opalonych kolanach. Od kilku godzin nie zmieniałam pozycji, a jedynym wyznacznikiem upływającego czasu były zmieniające się odcinki serialu. Wbijałam paznokcie w łydki i uda, znacząc je białymi półksiężycami, a gdy te znikały, dorabiałam dziesięć kolejnych śladów.
Babcia aż podskoczyła, gdy usłyszałyśmy trzask frontowych drzwi. Szybkim krokiem ruszyła w ich stronę, żeby od razu zmyć głowę osobie, która miała taki tupet. Przez cały dzień wpadali do nas znajomi z jedzeniem, ale wszyscy grzecznie dzwonili do drzwi. Babcia zatrzymywała ich w progu, z dala ode mnie, nawet jeśli byli to na przykład rodzice moich kolegów z klasy. Byłam jej za to wdzięczna. Każdemu powtarzała to samo: „To dla nas okropny, okropny szok. Cameron nic nie jest, została ze mną w domu i odpoczywa. Niedługo dołączy do nas Ruth, siostra Joanie. Cóż, brak słów, po prostu brak słów”. Później dziękowała, że wpadli, i wnosiła do kuchni jeszcze jedną serowo-brokułową zapiekankę, plastikową miskę wypełnioną bitą śmietaną z owocami albo rabarbarowo-truskawkowe ciasto – jedzenie, którego żadna z nas nie planowała zjeść. Co nie znaczy, że babcia nie próbowała. Co chwilę przynosiła nowy pełny talerz do salonu i dokładała go do sterty piętrzącej się na stoliku kawowym. Jedynymi zainteresowanymi były tłuste muchy, które w kółko podlatywały z bzyczeniem do jedzenia, siadały i odlatywały.
Czekałam na to, co tym razem babcia wniesie do kuchni, ale chyba jednak nie planowała szybko pozbyć się osoby, która zadzwoniła do drzwi. Głosy z korytarza mieszały się z tymi dochodzącymi z telewizora. Babcia wspomniała o wypadku, detektyw Cagney o podwójnym morderstwie, a ktoś z progu spytał: „Gdzie ona jest?”. Pozwoliłam tym wypowiedziom zlać się w jedno, starając się w nie w ogóle nie wsłuchiwać. O wiele łatwiej było udawać, że wszystkie dobiegają z serialu. W chwili, gdy Cagney właśnie uświadamiała jakiegoś śledczego, że Lacey ma czarny pas w karate, ciocia Ruth weszła do salonu.
– Och, kochanie – rzuciła. – Moja biedna dziewczynka.
Ciocia pracowała jako stewardesa dla linii lotniczych Winner’s, na pokładzie boeinga 757, na codziennej trasie Orlando – Las Vegas, którą wybierali głównie emeryci liczący na to, że uda im się zbić fortunę. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w służbowym stroju, ale na co dzień zawsze była schludnie ubrana. Ta zapłakana kobieta w progu, nazywająca mnie „biedną dziewczynką”, wyglądała natomiast jak jej smutna parodia. Spódnica i koszula uniformu w tym samym odcieniu zieleni co filc, którym obite są stoły w kasynie, były pomięte od podróży, a przypięta do kołnierzyka broszka w kształcie żetonu, z błyszczącym złotym napisem WINNER’S, całkowicie się jej przekrzywiła. Potargane złote loki spięła spinką, a jej zaczerwienione, podpuchnięte oczy z rozmazanym na policzkach tuszem wyglądały jak podpieczone nad ogniskiem pianki.
Tak naprawdę nie wiedziałam zbyt wiele o cioci Ruth, nie znałam jej tak dobrze jak babci. Widywałyśmy się zwykle raz, może dwa razy do roku; zawsze zachowywała się w porządku. Kupowała mi ciuchy, których nigdy nie nosiłam, i opowiadała historyjki o niesfornych pasażerach samolotów. Była po prostu mieszkającą na Florydzie siostrą mamy, kobietą, która dosyć niedawno „odrodziła się na nowo”, co ja interpretowałam jako inny sposób praktyk religijnych, a moi rodzice kwitowali przewracaniem oczami. Oczywiście nie w jej obecności. Była dla mnie bardziej obca niż pani Klauson, ale w końcu byłyśmy rodziną, dlatego tutaj przyjechała. I chyba nawet mnie to cieszyło. Cieszyła mnie jej obecność, a przynajmniej wydawała mi się odpowiednia w obecnej sytuacji. Powinna była się tutaj zjawić.
Ciocia otoczyła ramionami mnie i przy okazji trochę fotela, na którym siedziałam. Uścisnęła mnie naprawdę mocno, tak że czułam tylko Chanel No 5, perfumy, jakich używała, odkąd tylko pamiętam. Tak naprawdę znałam ten zapach, jego nazwę i ostry aromat dzięki Ruth.
– Tak mi przykro, Cammie – wyszeptała, mocząc mi łzami policzek i szyję.
Nie znosiłam, kiedy tak mnie nazywała, ale w tamtej chwili nie miałam jej tego za złe.
– Biedactwo, moja biedna kruszynko. Musimy wierzyć, że Bóg miał w tym swój plan, i poprosić go, by pomógł nam go zrozumieć. Nic innego nie możemy zrobić. Tak trzeba. Tylko to nam pozostało.
Powtarzała te słowa w kółko, raz za razem. Próbowałam odwzajemnić uścisk, ale ani nie byłam w stanie dorównać jej w płaczu, ani uwierzyć w to, co mówi. W żadne słowo. Nie miała pojęcia o wyrzutach sumienia, jakie wtedy czułam.
Zaraz po tym, jak pan Klauson zapukał do pokoju Irene i zakończył nasze ostatnie wspólne nocowanie, podniósł moją torbę i poduszkę, po czym oznajmił, że muszę wracać do domu. Ujął mnie za dłoń i wyprowadził na zewnątrz, mijając przy tym swoją żonę, płaczącą przy brązowej kuchence, a głośne pytania Irene: „Dlaczego musi już iść? Dlaczego, tatusiu?” kompletnie zignorował. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że wydarzyło się coś okropnego, coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam.
W pierwszej chwili pomyślałam, że babcia gdzieś się przewróciła albo być może dowiedzieli się, że ukradłyśmy coś ze sklepu. Jednak potem, podczas drogi do oddalonego o sześćdziesiąt pięć kilometrów domu, w środku nocy, jeszcze w piżamie, po tym, jak powiedziano mi tylko, że babcia musi ze mną porozmawiać i że powinnam z nią teraz być, dotarło do mnie, że wszyscy musieli dowiedzieć się o tym, co zaszło między mną a Irene.
Przyczyniły się do tego milczenie jej taty, przerywane jedynie odgłosem opon trących o drogę, i sporadyczne westchnienia, jakie z siebie wydawał, gdy na mnie zerkał. Pewnie czuł obrzydzenie na samą myśl o tym, co wyprawiałyśmy, i zwyczajnie nie chciał, żebym przebywała w jego domu ani minuty dłużej. Przez całą drogę wtulałam się w twarde drzwi furgonetki, pragnąc tylko skurczyć się i znaleźć jak najdalej od mężczyzny. Zastanawiałam się, co usłyszę od babci i co powiedzą rodzice, kiedy wrócą do domu. Kto wie, może już wrócili, bo jakiś strażnik z parku ich wyśledził, tylko po to, żeby podzielić się z nimi wieściami o tym, jaką mają nienormalną córkę. Przez głowę przelatywały mi przeróżne scenariusze, a każdy z nich był gorszy od poprzedniego. „To było tylko kilka buziaków – powiedziałabym mamie i tacie podczas konfrontacji. – Po prostu na sobie ćwiczyłyśmy i się wygłupiałyśmy”.
Babcia czekała na nas przed domem, ubrana w fioletową podomkę. Przy pomarańczowej poświacie bijącej z lampki na ganku zamknęła w niezręcznym uścisku nienaturalnie wyprostowanego pana Klausona. W tle dało się usłyszeć cykające świerszcze. Chwilę później zaprowadziła mnie na kanapę w salonie. Przyniosła mi kubek letniej już, przesłodzonej herbaty, którą sama pewnie wcześniej piła, otoczyła moje dłonie swoimi i zaczęła opowiadać, że gdy siedziała sobie tutaj i oglądała telewizję, nagle zadzwonił dzwonek do drzwi i stanął w nich policjant, który oznajmił, że zdarzył się wypadek, i rodzice, moi rodzice, nie żyją.
Pierwsza rzecz, o jakiej pomyślałam, to to, że babcia nic nie wie o mnie i Irene. Nikt nic nie wie. Nawet po tym, gdy już to powiedziała, gdy usłyszałam, że rodziców już nie ma, chyba nie do końca to do mnie dotarło. Zrozumiałam, że od tego momentu całkowicie zmieni się cały mój świat, jednak w głowie miałam tylko myśl, że mama i tata o nas nie wiedzą. Nie wiedzą, więc nic nam nie będzie. Nawet jeśli mamy i taty już tak naprawdę nie było i nie dowiedzą się już nigdy o niczym.
Przez całą drogę do domu przygotowywałam się na reakcję babci, na to, jak bardzo będzie mną zawiedziona, a ona zamiast tego siedziała obok i płakała. Chyba nigdy nie widziałam, żeby płakała tak bardzo, ba, nigdy nikogo nie widziałam w takim stanie. Jej opowieść o wypadku, który zdarzył się gdzieś daleko, daleko stąd, o wiadomościach w telewizji i nieżyjących rodzicach, nie miała żadnego sensu, podobnie jak nazywanie mnie dzielną, głaskanie po włosach, przytulanie do piersi tak, że czułam tylko zapach jej talku i lakieru do włosów. Nagle zalała mnie fala ciepła, a później mdłości, tak wszechogarniająca, jakbym wdychała ją z każdym oddechem. Przypominała jakąś samodzielną reakcję organizmu, funkcjonującą bez udziału głowy. Jak to było możliwe, że skoro dopiero co dowiedziałam się o śmierci rodziców, pewna cząstka mnie odczuwała ulgę, wiedząc, że nasz sekret jest bezpieczny?
Babcia z głośnym łkaniem przygarnęła mnie bliżej, przez co musiałam odwrócić głowę, by nie wdychać jej słodkiego zapachu i nie czuć pod policzkiem miękkiej flanelowej podomki. Oderwałam się od niej i zakrywając dłonią usta, pognałam do łazienki. Nie zdążyłam nawet unieść deski na toalecie – zwymiotowałam do zlewu i częściowo na blat, po czym osunęłam się na podłogę, prosto na zimne niebiesko-białe płytki, które chłodziły moje policzki.
Wtedy jeszcze tego nie wiedziałam, ale te mdłości, kłujące ciepło, uczucie dryfowania w ciemności, której nigdy wcześniej nawet sobie nie wyobrażałam, wszystko to, co wydarzyło się, odkąd ostatni raz widziałam rodziców – pocałunki, guma do żucia, Irene, Irene, Irene – wszystko to było poczuciem winy. Prawdziwym i przytłaczającym. Leżąc na płytkach, pozwoliłam sobie w nim zatonąć tak głęboko, że aż poczułam to charakterystyczne pieczenie w płucach, podobne do tego, które pojawiało się, gdy nurkowałam w jeziorze pomiędzy dokami.
Babcia zjawiła się w łazience, by pomóc mi wstać i zaprowadzić mnie do łóżka, ale ja ani drgnęłam.
– Och, kochana – westchnęła na widok zapaskudzonego zlewu. – Musisz się teraz położyć, poczujesz się trochę lepiej. Przyniosę ci wody.
Nie odezwałam się słowem i nie ruszyłam ani o milimetr. Chciałam tylko, żeby zostawiła mnie w spokoju. Wyszła, ale po chwili wróciła ze szklanką wody, którą postawiła na podłodze, bo nie wykonałam żadnego ruchu, by po nią sięgnąć. Później jeszcze chwilę jej nie było, aż w końcu pojawiła się ze środkiem do czyszczenia i ścierką. Po tym, co się wydarzyło, zamierzała tak po prostu wyczyścić umywalkę, posprzątać po mnie kolejny syf. Właśnie wtedy wszystko do mnie dotarło. Babcia stanęła w progu we fioletowej podomce, spod której wystawał rąbek koszuli nocnej, z zieloną puszką w ręce i żółtą szmatką w drugiej, przeszła nade mną i rozpyliła środek, otaczając nas chemiczno-miętowym zapachem. Jej syn i synowa nie żyli. Jedyna wnuczka, osierocona teraz złodziejka, całowała się z dziewczyną, a babcia nawet nie miała o tym pojęcia. Sprzątała moje wymiociny i pewnie czuła się przeze mnie tylko gorzej. Świadomość tego sprawiła, że się rozpłakałam.
Gdy babcia usłyszała mój szloch i w końcu zobaczyła u mnie łzy, opadła na podłogę obok, co na pewno sprawiło jej ból przez chore kolana. Położyła sobie moją głowę na udach i sama zaczęła płakać, przeczesując palcami moje włosy. A ja byłam zbyt słaba, by powiedzieć jej, że wcale na to nie zasługuję.
Przez kilka kolejnych dni przed pogrzebem Irene i jej mama próbowały nas odwiedzić. Dzwoniła też kilka razy z nadzieją, że z nią porozmawiam, ale za każdym razem prosiłam ciocię Ruth, by powiedziała jej, że śpię. Od śmierci rodziców ludzie przesyłali mi różne rzeczy i byłam pewna, że jeśli nadal będę ignorować przyjaciółkę, to ona też spróbuje mi coś podesłać. I rzeczywiście, stało się tak tego samego dnia, gdy dostałam od drużyny pływackiej duży bukiet słoneczników, pudełko ciastek i kartkę, na której wszyscy się podpisali. Trener Ted musiał podrzucić przesyłkę zaraz po treningu, bo na kartce wciąż było widać mokre plamy po palcach, przez które tusz nieco się rozmazał. Większość dziewczyn po prostu wpisała swoje imiona, niektóre dodały też: „Przykro mi”. Ciekawe, co ja bym napisała, będąc na ich miejscu. Zaraz po treningu, z ręcznikiem zawiniętym na biodrach, przeżuwając batonik z granolą, podpisując kartkę dla koleżanki z drużyny, która właśnie straciła oboje rodziców. Doszłam do wniosku, że pewnie zrobiłabym tak jak te, co tylko się podpisały.
Ciocia Ruth układała podarunki na stole w jadalni, ale w końcu zabrakło na nie miejsca, więc zaczęła upychać je wszędzie, gdzie tylko znalazła jakąś wolną przestrzeń. Cały parter domu pachniał jak kwiaciarnia, a przez upał i zasunięte zasłony woń róż, irysów i goździków zdawała się unosić w powietrzu niczym chmura… albo gaz, który sprawiał, że wstrzymywałam oddech. Pośród tego wszystkiego, na dębowym kredensie odrestaurowanym przez tatę, odnalazłam bukiet małych różyczek i kopertę ze swoim imieniem. Wiedziałam, że jest od Irene, zanim jeszcze w ogóle ją otworzyłam. Wyciągnęłam liścik z bukietu i zabrałam go do swojego pokoju. Za zamkniętymi drzwiami usiadłam na łóżku, cała lepka od potu, i ułożyłam sobie list na kolanach. Strasznie mi ciążył, czułam się, jakbym robiła coś złego, zupełnie jakby Irene siedziała obok mnie.
Kartka przedstawiała nocne, gwieździste niebo, a wewnątrz niej znajdował się cytat, mówiący o tym, że gwiazdy są jak wspomnienia rozświetlające mroki żalu. Od razu wiedziałam, że kartkę wybrała pani Klauson, ale tuż poniżej nadrukowanego tekstu znajdowała się notatka napisana krzywym pismem mojej przyjaciółki:
Cam, tak bardzo chciałabym, żebyś się ze mną zobaczyła albo odebrała ode mnie telefon. Wolałabym z Tobą porozmawiać niż pisać na tej kartce, a najbardziej to chciałabym w ogóle nie mieć powodu, żeby tę kartkę wysyłać. Przykro mi. Kocham cię.
Nie podpisała się, ale tak było nawet lepiej.
Po przeczytaniu liściku poczułam nagły przypływ podekscytowania. Raz za razem przebiegałam oczami po literach, aż zakręciło mi się od tego w głowie. Przesunęłam palcem po wgłębieniach w miejscu, w którym znajdowało się „kocham cię”, cały czas czując wstyd, że zachowuję się jak jakaś świruska, która nie potrafi przestać nawet po śmierci rodziców. Chwyciłam kartkę i wyszłam na ulicę przed domem, gdzie wpakowałam ją głęboko do metalowego kosza, tuż pod stertę psujących się już zapiekanek. Przy podnoszeniu pokrywy oparzyłam sobie palec, bo śmietnik, oprócz tego, że strasznie z niego cuchnęło, był rozgrzany jak piec. Po „pogrzebie” kartki poczułam się lepiej, jakby rzeczywiście symbolizował on coś ważnego, ale i tak wszystkie słowa, które napisała Irene, zostały w mojej głowie.
Babci i Ruth od jakiegoś czasu nie było w domu – zajmowały się wszystkim, czym trzeba było się zająć w związku ze śmiercią rodziców. Musiały pojechać do domu pogrzebowego i kościoła. Zapytały, czy mam ochotę jechać z nimi, ale odpowiedziałam, że nie, i spędziłam popołudnie na załatwianiu własnych „pogrzebowych spraw”. W pierwszej kolejności z sypialni rodziców, którą teraz zajmowała Ruth, zakosiłam telewizor oraz magnetowid i zaniosłam je do swojego pokoju na piętrze. Nie pytałam nikogo o zdanie, bo kogo niby teraz miałam spytać? Przenoszenie telewizora stanowiło nie lada wyzwanie i chyba nagimnastykowałam się przy tym więcej niż przez ostatnich kilka dni razem wziętych. W pewnej chwili prawie upuściłam go na ziemię, bo moje spocone palce ślizgały się po warstwie kurzu. Ostre krawędzie telewizora wbijały mi się w brzuch i kości biodrowe, gdy oparłam go o siebie, chcąc go ustabilizować. Wstąpiłam chwiejnie na kolejny schodek i zrobiłam sobie chwilę przerwy, nim pokonałam następny.
Kiedy w końcu udało mi się postawić sprzęt na komodzie i podpiąć wszystkie kabelki, włączyłam go do prądu i wróciłam do sypialni rodziców. Skierowałam się prosto ku dolnej szufladzie w ich komodzie, gdzie tata trzymał schludnie poskładane białe slipy i czarne skarpety ze złotymi palcami. Tuż za nimi, z tyłu szuflady, miał schowane kilka zwitków dziesiątek i dwudziestek, które zabrałam ze sobą. I choć wiedziałam, że nikogo oprócz mnie nie było w domu, schowałam je sobie za pasek spodenek. Później zwędziłam coś jeszcze. Coś naprawdę ważnego. Chodziło o zdjęcie w grafitowej ramce, stojące na komodzie pomiędzy milionem innych, z których przeważająca większość przedstawiała mnie.
Na fotografii była moja mama. Miała około dwunastu lat, włosy modnie ścięte na pazia, szeroki uśmiech i krzywe kolana. Stała między drzewami, oświetlona przebijającymi się przez liście promieniami słońca. Znałam historię tego zdjęcia tak długo, jak samo zdjęcie. Dziadek Wayton zrobił je siedemnastego sierpnia 1959 roku w obozowisku Rock Creek, gdzie tego samego dnia doszło do najgorszego w historii Montany trzęsienia ziemi. Cały teren znalazł się pod wodą po tym, jak wdarła się na niego ogromna fala, która nie była już w stanie z niego wypłynąć, dając początek jezioru Quake.
Ustawiłam zdjęcie na telewizorze, by móc cały czas na nie zerkać, a gotówkę schowałam do pucharu, który zdobyłam na zawodach poprzedniego lata. Na bieżące wydatki zostawiłam sobie tylko dychę, którą wrzuciłam do starej jak świat, poplamionej potem bejsbolówki z logo Miles City Mavericks. Wspólnie z tatą często chodziliśmy na ich mecze, zajadaliśmy polskie kiełbaski i naśmiewaliśmy się z kibiców narzekających na sędziów. Prawie się rozkleiłam na widok tej ciemnoniebieskiej czapki, gdzieniegdzie naznaczonej białymi śladami, ale koniec końców sobie na to nie pozwoliłam. Nasunęłam ją na tłuste włosy i wyszłam z domu.
Oprócz jednego wyjścia do śmietnika, od tamtej nocy, gdy pan Klauson odwiózł mnie do domu, w ogóle nie przebywałam na zewnątrz. Miło było poczuć na skórze promienie słońca, nawet jeśli praktycznie od razu zaczęłam się od nich pocić. Miałam wrażenie, że sobie na to zasłużyłam. Tuż przy garażu odnalazłam prażący się w słońcu rower, którego metalowa rama oparzyła mnie w nogę, gdy się o nią otarłam. Wyjechałam na ulicę i zaczęłam pedałować tak szybko, jak tylko potrafiłam, przez co kropelki potu spływały mi z czoła prosto do oczu, rozmazując obraz. Przejeżdżałam przez różne alejki, skupiona tylko na odgłosie kół toczących się po żwirze i na brzdęku łańcucha. Wyjechałam przy Haynes Avenue i zatrzymałam się na parkingu przy wypożyczalni kaset wideo.
Był drugi lipca, tuż przed Dniem Niepodległości, dlatego przed ustawionym na krańcu parkingu straganem z fajerwerkami Golden Dragon rozciągała się długa kolejka samochodów i rowerów. Sprzedaż prowadził klub Elks, a mój tata co roku pomagał im przez zmianę lub dwie. Zastanawiałam się, kto go w tym roku zastąpił, ale zdusiłam w sobie tę ciekawość i zaczęłam przeciskać się przez tłum w kierunku sklepu. Liczyłam na to, że dzięki czapce nikt mnie nie rozpozna. Tym bardziej, że i tak czułam się jak duch.
Od początku wiedziałam, jaki film chciałabym wypożyczyć, i znalazłam go w alejce z premierami. W zeszłym roku wybrałam się z mamą do kina Montana Theatre na Wariatki. Płakałyśmy na nim jak głupie, a następnego dnia kupiłyśmy ścieżkę dźwiękową z filmu. Niedługo po tym zabrałam Irenę do kina, by obejrzeć go jeszcze raz, tym razem z nią. Po seansie spierałyśmy się, która z nas to Bette Midler, a która Barbara Hershey, bo obydwie chciałyśmy być tą pierwszą.
Postać grana przez Barbarę umiera pod koniec filmu, osierocając córkę Victorię, podobnie jak moja mama mnie. Podczas pogrzebu dziewczynka ma na sobie czarną aksamitną sukienkę i białe rajstopki i przez cały czas trzyma za rękę Bette Midler. Wyglądała na jakieś cztery lata za młodą, by uznać ją za moją rówieśniczkę, straciła tylko jedno z rodziców (jej ojciec, mimo że nieobecny, przynajmniej wciąż żył), no i wiadomo, to była tylko aktorka, jednak mimo to czułam z nią jakieś połączenie. Miałam potrzebę zobaczenia czegoś, dzięki czemu dowiem się, jak powinnam się teraz czuć, zachowywać, co mówić, nawet jeśli to był tylko głupi film, który niekoniecznie powinien stanowić jakąkolwiek instrukcję.
Przy kasie stała pani Carvell, dawniej znana jako panna Hauser. W trakcie roku szkolnego uczyła czwartą klasę, a latem pracowała w wypożyczalni należącej do jej rodziców. Byłam pierwszym rocznikiem w jej karierze nauczycielki, ale chyba nie zaliczałam się do grona jej ulubionych uczniów, bo nie chodziłam na pozalekcyjne zajęcia ze stepowania. Poza tym nie chichotałam ani nie zadawałam durnych pytań na temat randek i ślubu, gdy pewnego dnia przyprowadziła do szkoły swojego narzeczonego, pana Carvella, by przeprowadził z nami jakieś głupkowate eksperymenty naukowe. Pod koniec roku na moim świadectwie napisała: „Cameron to bardzo bystra dziewczynka. Jestem pewna, że świetnie sobie poradzi”. Moi rodzice stwierdzili, że to jakiś przekręt.
Pani Carvell, nawet na mnie nie patrząc, wzięła ode mnie opakowanie i odszukała kasetę, którą miała do niego włożyć, ale kiedy podałam jej swoje nazwisko, by mogła znaleźć je w systemie, zawahała się, zerknęła pod daszek mojej czapki i aż się wzdrygnęła.
– O Boże, skarbie – rzuciła, stojąc w bezruchu z otwartą buzią i kasetą wideo w dłoni. – Co tutaj robisz? Tak mi przykro…
Dopowiedziałam sobie resztę zdania w głowie: „…że twoi rodzice zboczyli z górskiej drogi i utonęli w jeziorze, którego w ogóle nie powinno tam być, podczas gdy ty zostałaś w domu, całowałaś się z dziewczyną i ukradłaś gumę do żucia”.
– Tak mi przykro… ze względu na wszystko – dokończyła.
Dzieliła nas wysoka lada, za co byłam naprawdę wdzięczna, bo przez to nie mogła spróbować mnie przytulić.
– Dziękuję – wymamrotałam. – Chciałabym tylko wypożyczyć ten film, bo zaraz muszę wrócić do domu.
Jeszcze raz zerknęła na tytuł i zmarszczyła brwi, jakby starała się zrozumieć, dlaczego wybrałam akurat ten.
– Proszę bardzo, po prostu zabierz go ze sobą, dobrze? – odparła, oddając mi kasetę bez wbijania jej do systemu. – Możesz do mnie zadzwonić, kiedy skończysz. Podejdę do ciebie i go odbiorę. Możesz go mieć u siebie tak długo, jak tylko chcesz.
– Naprawdę? – dopytałam, nieświadoma jeszcze, że to pierwszy z wielu razów, gdy miałam dostać „sierocą zniżkę”. Nie podobało mi się to, nie potrzebowałam, żeby pani Carvell się o mnie troszczyła.
– Oczywiście, Cameron, to nic takiego. – Kobieta uśmiechnęła się szeroko. Choć widywałam u niej wcześniej uśmiech, nigdy nie był zarezerwowany dla mnie. Czasem obdarzała nim całą klasę, tak jak wtedy, gdy wygraliśmy konkurs na zebranie jak największej ilości zawleczek od puszek.
– Ale ja mam pieniądze – odparłam i niewiele brakowało, żebym się rozpłakała, więc uciekłam spojrzeniem gdzieś w bok. – I tak niedługo będę chciała wypożyczyć coś innego.
– Możesz wypożyczyć tyle filmów, ile ci się podoba – oznajmiła. – Wpadaj śmiało, będę tutaj przez całe lato.
Naprawdę nie mogłam pozwolić, żeby była dla mnie taka miła. Czułam, jak od tej dobroci wykręcają mi się bebechy.
– Proszę, niech pani to weźmie. Za jakiś czas przyjdę wypożyczyć sobie coś innego – wymamrotałam z opuszczoną głową, kładąc na ladzie dziesiątkę, po czym szybkim krokiem udałam się w stronę wyjścia.
– Cameron, ale to za dużo! – Usłyszałam jeszcze tylko, jak woła, ale byłam już na chodniku przed wypożyczalnią, z dala od jej życzliwości, współczucia czy dobra. Z dala od tego wszystkiego.
Ciocia Ruth czekała na mnie w pokoju, odwrócona plecami do wejścia, trzymając w dłoniach tanie wieszaki z nowymi, świeżo wyprasowanymi ciuchami na pogrzeb. Wpatrywała się w moje nowe centrum rozrywki i kiedy weszłam do środka, nawet się nie odwróciła. Korzystając z okazji, wsunęłam sobie kasetę z filmem za pasek spodenek, tuż nad tyłkiem, rumieniąc się przy tym, bo przypomniałam sobie o akcji z gumą balonową. I o Irene.
– Mam w sumie trochę ubrań – zaczęłam, na co ciocia odwróciła się w moją stronę i z trudem się uśmiechnęła.
– Nie wiedziałam, co ci przywieźć, ale nie chciałam też ciągnąć cię ze sobą. Mam kilka rzeczy z Penney’s. Oddamy to, co ci się nie spodoba. Mam tylko nadzieję, że będą na ciebie pasowały, bo nie znałam twojego rozmiaru. – Ostrożnie ułożyła wszystkie ubrania na łóżku, zupełnie jakby kładła na nie dziecko, któremu trzeba zmienić pieluchę.
– Dzięki – odpowiedziałam, bo wiedziałam, że tak wypada. – Przymierzę je wieczorem, jak się trochę ochłodzi.
Trudno mi było patrzeć na ciotkę, więc po prostu wbiłam wzrok w ciemnoniebieską sukienkę, czarną spódniczkę i bluzkę. Chyba nigdy wcześniej na moim łóżku nie leżały podobne ciuchy, przynajmniej odkąd sama wybierałam sobie stroje.
– Ciężko ci chyba było wszystko poprzenosić? – zapytała, poklepując górę telewizora tak, jak czasami poklepywała mnie. – Z chęcią bym ci pomogła.
– Dałam radę – odpowiedziałam, wciąż opierając się plecami o drzwi. – Ale dzięki.
– A ogólnie radzisz sobie jakoś, mała? – Podeszła bliżej i otoczyła mnie ramieniem w typowym dla siebie uścisku. – Może chciałabyś się ze mną pomodlić? Mogłabym przeczytać ci kilka wersów z Biblii, nad którymi sama trochę myślałam. Kto wie, być może przyniosą ci trochę ukojenia.
– Wolałabym zostać teraz sama – odparłam.
Gdybym mogła, nagrałabym sobie to zdanie na taki dyktafonik na malutkie kasety, a później zawiesiła go sobie na szyi i w odpowiednich momentach klikała „start”. Zdarzałoby się to pewnie z osiem, może dziewięć razy dziennie.
– W porządku, kochanie. Porozmawiamy, kiedy będziesz na to gotowa. Nieważne kiedy to będzie, będę przy tobie. – Cmoknęła mnie w policzek i po pokonaniu dwóch schodków w dół odwróciła się w moją stronę ostatni raz. – Pewnie sama dobrze wiesz, że najlepiej rozmawia się z Bogiem w samotności. Wystarczy zamknąć oczy i po prostu z nim być, Cammie, możesz go zapytać, o co tylko zechcesz.
Przytaknęłam w odpowiedzi, ale tylko dlatego, że wyglądała, jakby czekała na jakąś reakcję z mojej strony.
– Poza tym światem czeka na nas jeszcze inny – dodała. – Czasami człowiekowi robi się o wiele lepiej, gdy o tym pamięta. Mnie to pomaga.
Nie odwróciłam się plecami do drzwi aż do chwili, gdy byłam pewna, że zeszła już na dół – za bardzo się bałam, że dostrzeże zarys kasety pod moim ubraniem albo że ta wyślizgnie się na podłogę. Ostatnie, na co miałam ochotę, to tłumaczyć ciotce, dlaczego akurat Wariatki. Sama nie wiedziałam, co tak właściwie znaczy dla mnie ten film.
Zamknęłam drzwi do sypialni, wsunęłam kasetę do odtwarzacza i rozsiadłam się na łóżku na starannie rozłożonych nowych ubraniach. Dwunastoletnia mama szczerzyła się do mnie z innego świata – świata skrytego w cieniu sosen i cedrów. Tego, w którym była jeszcze beztrosko nieświadoma, że zaledwie godziny dzielą ją od ujścia z życiem z prawdziwej tragedii, a także wiele lat od dnia, w którym pech wreszcie i tak ją dopadnie.
Ciemnoniebieska sukienka gniotła mnie w kark. Poprawiłam ją raz, później kolejny, ale i tak nie mogłam ułożyć jej tak, żeby było mi wygodnie. W głowie ciągle słyszałam słowa Ruth o rozmowie z Bogiem. Chciałam się ich pozbyć, ale nie potrafiłam. To nie tak, że nigdy wcześniej się nie modliłam, bo rzeczywiście próbowałam. Czasami zdarzało mi się to robić w kościele prezbiteriańskim. Modliłam się też wtedy, gdy jedna po drugiej zdechły moje cztery złote rybki, i przy różnych innych okazjach. W tych momentach chciałam porozmawiać z jakąś wspanialszą ode mnie istotą, istniejącą w o wiele większym świecie niż ja sama. Tyle że za każdym razem, niezależnie od okazji, w którymś momencie zaczynałam mieć wrażenie, że tylko udaję tę relację z Bogiem. Tak jakbym bawiła się w dom albo sklep, jakby to było tylko na niby. Wiem, że właśnie w takich momentach do słowa powinna dochodzić wiara, ta prawdziwa, która sprawiłaby, że modlitwa nie byłaby dla mnie tylko pobożnym życzeniem. Niestety, właśnie takiej wiary mi brakowało i nie wiedziałam, skąd ją wziąć, w jaki sposób, ani czy w ogóle jej chcę. Miałam wrażenie, że Bóg zabrał mi rodziców, bo uważał, że za tak złe prowadzenie się w życiu należy mi się kara, i chciał mi uświadomić, jak bardzo muszę się zmienić. Tak jak mówiła Ruth – ta zmiana powinna zajść we mnie poprzez Boga. Z drugiej strony myślałam też o tym, że być może wszystko, co się wydarzyło, oznaczało, że Boga tak naprawdę nie ma, a światem rządzi jedynie los, zbiór zdarzeń od zawsze przypisany dla każdego z nas. Że utonięcie mamy w jeziorze Quake miało być nauczką, tyle że nie taką od Boga. Chodziło raczej o coś, co przypominało układankę, dopasowywanie poszczególnych elementów tak, by ujrzeć pełny obraz.
Nienawidziłam całego tego zbioru myśli w głowie, przecinających się wzajemnie bez ustanku. Jedyne, czego pragnęłam, to schować się przed tym wszystkim – skurczyć się, stać się niewidzialną i jakoś przetrwać. Może i Ruth potrafiła odnaleźć pocieszenie w rozmowie z Bogiem, ale ja czułam się wtedy, jakbym tonęła w basenie.
Chwyciłam pilota i puściłam film. To chyba właśnie w tamtym momencie rozpoczęłam nowe życie jako Cameron – dziewczyna bez rodziców. Możliwe, że ciocia miała trochę racji, o czym miałam się jeszcze dowiedzieć, że relację z siłą wyższą najlepiej praktykować w samotności. Dla mnie działo się to przez trwające półtorej lub dwie godziny seanse, zatrzymywane, gdy to było konieczne. Chyba nie przesadzę, jeśli stwierdzę, że moją religią z wyboru stało się wypożyczanie kaset z filmami, a przesłanie tej religii docierało do mnie poprzez technikolor, podkłady muzyczne, przejścia, przeskoki, legendy srebrnego ekranu, aktorzyny klasy B, złoczyńców do kochania oraz bohaterów do nienawidzenia.
Jednocześnie Ruth była w błędzie. Poza naszym światem istniały jeszcze setki, tysiące innych, po dziewięćdziesiąt dziewięć centów za sztukę. A ja mogłam wypożyczyć je wszystkie.
