Tajemnica ebook

Agata £Łastowiecka

Tajemnica

Agata £Łastowiecka

Tajemnica

RADWAN

Wydawnictwo Literackie i Naukowe

Agata £Łastowiecka

Tajemnica

RADWAN

Wydawnictwo Literackie i Naukowe

Wydawca: Aleksandra Szaga³ła Redakcja: Grzegorz Krzymianowski

Korekta: Abramowicz Agnieszka

Projekt ok³ładki: Marcin Koszyñński Sk³ład: Maciej Rogowski

By³ł sylwester. Czêęœœśæć uczniów trzeciej klasy technikum mechanicznego zebra³ła siêę na imprezie domowej u Goœœś-ki. Chcieli hucznie przywitaæć zbli¿żaj¹ący siêę nowy rok.

Weronika, œœśredniego wzrostu brunetka nosz¹ąca okulary, Copyright © Agata £Łastowiecka. All rights reserved.

przysz³ła ze swoim ch³łopakiem, Mateuszem. O rok od ISBN 978-83-7745-185-4

niej starszy, zachwyca³ł siêę w³łaœœśnie jej fryzur¹ą. Mia³ła bordowe pasemka i zrobione loki. Ubrana w b³łêękitn¹ą sukienkêę wygl¹ąda³ła zachwycaj¹ąco. Gdyby móg³ł, nie opuszcza³łby jej ani na krok. Wiedzia³ł jednak, ¿że dziewczyna nie lubi, kiedy nie mo¿że mieæć swobody. Zaj¹ą³ł siêę wiêęc tym, co mia³ł do zrobienia i tylko czasami zerka³ł

w kierunku kuchni, gdzie urzêędowa³ły Goœœśka z Weroni-k¹ą. Jemu zleci³ły porozwieszanie balonów. Towarzyszy³ł

mu Marek, przystojny blondyn w wieku lat osiemnastu, ch³łopak Goœœśki.

Brunetka natomiast pomaga³ła przyjació³łce w kuchni.

Rozstawia³ły przygotowane potrawy. Grza³ły w³łaœœśnie barszcz, weso³ło rozmawiaj¹ąc, kiedy do kuchni wszed³ł

RADWAN

Marek. Nigdy wczeœœśniej nie spotka³ł takiej dziewczyny.

Wydawnictwo Literackie i Naukowe

Sta³ł przez chwilêę bez ruchu, zdziwiony jej urod¹ą. Brunet-Tolkmicko 2011

ka zauroczy³ła go, nie spotka³ł jeszcze piêękniejszej osoby.

Nie zamierza³ł zrywaæć z Gosi¹ą, kocha³ł j¹ą. Weronika 5

5

Wydawca: Aleksandra Szaga³ła Redakcja: Grzegorz Krzymianowski

Korekta: Abramowicz Agnieszka

Projekt ok³ładki: Marcin Koszyñński Sk³ład: Maciej Rogowski

By³ł sylwester. Czêęœœśæć uczniów trzeciej klasy technikum mechanicznego zebra³ła siêę na imprezie domowej u Goœœś-ki. Chcieli hucznie przywitaæć zbli¿żaj¹ący siêę nowy rok.

Weronika, œœśredniego wzrostu brunetka nosz¹ąca okulary, Copyright © Agata £Łastowiecka. All rights reserved.

przysz³ła ze swoim ch³łopakiem, Mateuszem. O rok od ISBN 978-83-7745-185-4

niej starszy, zachwyca³ł siêę w³łaœœśnie jej fryzur¹ą. Mia³ła bordowe pasemka i zrobione loki. Ubrana w b³łêękitn¹ą sukienkêę wygl¹ąda³ła zachwycaj¹ąco. Gdyby móg³ł, nie opuszcza³łby jej ani na krok. Wiedzia³ł jednak, ¿że dziewczyna nie lubi, kiedy nie mo¿że mieæć swobody. Zaj¹ą³ł siêę wiêęc tym, co mia³ł do zrobienia i tylko czasami zerka³ł

w kierunku kuchni, gdzie urzêędowa³ły Goœœśka z Weroni-k¹ą. Jemu zleci³ły porozwieszanie balonów. Towarzyszy³ł

mu Marek, przystojny blondyn w wieku lat osiemnastu, ch³łopak Goœœśki.

Brunetka natomiast pomaga³ła przyjació³łce w kuchni.

Rozstawia³ły przygotowane potrawy. Grza³ły w³łaœœśnie barszcz, weso³ło rozmawiaj¹ąc, kiedy do kuchni wszed³ł

RADWAN

Marek. Nigdy wczeœœśniej nie spotka³ł takiej dziewczyny.

Wydawnictwo Literackie i Naukowe

Sta³ł przez chwilêę bez ruchu, zdziwiony jej urod¹ą. Brunet-Tolkmicko 2011

ka zauroczy³ła go, nie spotka³ł jeszcze piêękniejszej osoby.

Nie zamierza³ł zrywaæć z Gosi¹ą, kocha³ł j¹ą. Weronika 5

5

jednak bardzo go zaintrygowa³ła. Na jego widok poczu³ła Przygotowania dobieg³ły koñńca. Zeszli siêę pozostali siêę zaskoczona tak samo jak on. Szeroko otworzy³ła oczy, goœœście. Impreza siêę rozkrêęci³ła. Gra³ła muzyka, by³ły kiedy tylko go ujrza³ła. Szybko jednak powróci³ła do tañńce, weso³łe pogaduchy. Wszyscy bawili siêę wyœœśmieni-przerwanej wczeœœśniej czynnoœœści. Marek zapyta³ł tylko cie. Weronika kilkakrotnie z³łapa³ła siêę na tym, ¿że jej Goœœśkêę, co maj¹ą dalej robiæć i wyszed³ł z kuchni.

wzrok bezwiednie poszukuje blondyna, którego widzia³ła Werka natomiast, podgrzewaj¹ąc barszcz, myœœślami w kuchni. Nie chcia³ła tego. By³ło to jednak silniejsze od by³ła ju¿ż gdzie indziej. Wyobra¿ża³ła sobie, ¿że jest na niej. Stara³ła siêę chocia¿ż udawaæć przed Mateuszem, ¿że górskiej polanie otoczonej ze wszystkich stron stromymi wszystko jest w porz¹ądku. Zauwa¿ży³ł jednak, ¿że coœœś jest szczytami. Siedzi na miêękkiej zielonej trawie. Woko³ło nie tak.

rosn¹ą tysi¹ące bia³łych, ¿żó³łtych i liliowych kwiatków. Jest

- Co siêę sta³ło, kochanie? - zapyta³ł.

ich tak du¿żo, ¿że trawa ledwo siêę poœœśród nich przebija.

- Chcia³łabym siêę przewietrzyæć i zostaæć sama na jakiœœś Za jej plecami cicho szumi górski strumyk. Jego woda czas. Nie masz nic przeciwko, ¿żebym wysz³ła na taras?

jest krystalicznie czysta i bardzo zimna. Odbija siêę

- Jeœœśli to mia³łoby ci pomóc, to idŸŸź. Nie bêędêę ciêę za-w niej s³łoñńce. Na dnie strumyka, a tak¿że na jego brze-trzymywa³ł.

gach le¿ży mnóstwo kamieni. Niektóre s¹ą g³ładkie, a nie-Wysz³ła samotnie na zewn¹ątrz. Chcia³ła wszystko które poroœœśniêęte miêękkim zielonym mchem. Bierze do przemyœœśleæć. By³ła prawie pó³łnoc. Za kilka minut nowy r¹ąk te najmniejsze i usypuje z nich kopiec. Przed ni¹ą rok. Opar³ła siêę o barierkêę i zamknêę³ła oczy. Nie minêę³ła rozci¹ąga siêę przepiêękny widok na góry. Widzi Giewont minuta, kiedy ktoœœś do niej podszed³ł. To by³ł Marek, z krzy¿żem. Szczyty pokryte s¹ą œœśniegiem. Nierówna linia który czeka³ł na okazjêę, ¿żeby porozmawiaæć z brunetk¹ą.

gór ci¹ągnie siêę wysoko ku niebu. Chmury przykrywaj¹ą Wyszed³ł do niej, kiedy tylko zobaczy³ł, ¿że idzie sama na te wy¿ższe i nie wiadomo, gdzie siêę koñńcz¹ą. Wszêędzie taras.

panuje cisza i spokój. Oprócz szumu potoku nie s³łychaæć

- Czeœœśæć, jestem Marek – przedstawi³ł siêę. – Ch³łopak nic. Mo¿żna spokojnie o wszystkim myœœśleæć, nic i nikt nie Gosi – doda³ł.

przeszkadza. Nagle w oddali widzi zbli¿żaj¹ącego siêę

- Weronika, przyjació³łka Gosi – odpowiedzia³ła i wy-Marka z promiennym uœœśmiechem na twarzy...

ci¹ągnêę³ła przed siebie d³łoñń z pomalowanymi na niebie-Z zamyœœślenia wyrwa³ł j¹ą g³łos przyjació³łki: sko paznokciami. Marek uœœścisn¹ą³ł j¹ą i przytrzyma³ł przez

- Hej, marzycielko. O czym tak myœœślisz?

chwilêę. Wzrok oboje mieli rozbiegany. Cisza siêę prze-

- O niczym wa¿żnym. Przepraszam. Ju¿ż wracam do d³łu¿ża³ła. W koñńcu wybi³ła pó³łnoc.

pracy - zby³ła przyjació³łkêę. Nie chcia³ła przyznaæć siêę

- Wszystkiego najlepszego w nowym roku – powie-sama przed sob¹ą, ¿że tak szybko w jej myœœślach pojawi³ł

dzieli niemal równoczeœœśnie i rozeœœśmiali siêę. W mieszka-siêę Marek. Tym bardziej, ¿że by³ł to ch³łopak Goœœśki, a ona niu gra³ła muzyka.

sama mia³ła Mateusza.

- I jak, podoba ci siêę impreza? - zapyta³ł Marek.

76

76

jednak bardzo go zaintrygowa³ła. Na jego widok poczu³ła Przygotowania dobieg³ły koñńca. Zeszli siêę pozostali siêę zaskoczona tak samo jak on. Szeroko otworzy³ła oczy, goœœście. Impreza siêę rozkrêęci³ła. Gra³ła muzyka, by³ły kiedy tylko go ujrza³ła. Szybko jednak powróci³ła do tañńce, weso³łe pogaduchy. Wszyscy bawili siêę wyœœśmieni-przerwanej wczeœœśniej czynnoœœści. Marek zapyta³ł tylko cie. Weronika kilkakrotnie z³łapa³ła siêę na tym, ¿że jej Goœœśkêę, co maj¹ą dalej robiæć i wyszed³ł z kuchni.

wzrok bezwiednie poszukuje blondyna, którego widzia³ła Werka natomiast, podgrzewaj¹ąc barszcz, myœœślami w kuchni. Nie chcia³ła tego. By³ło to jednak silniejsze od by³ła ju¿ż gdzie indziej. Wyobra¿ża³ła sobie, ¿że jest na niej. Stara³ła siêę chocia¿ż udawaæć przed Mateuszem, ¿że górskiej polanie otoczonej ze wszystkich stron stromymi wszystko jest w porz¹ądku. Zauwa¿ży³ł jednak, ¿że coœœś jest szczytami. Siedzi na miêękkiej zielonej trawie. Woko³ło nie tak.

rosn¹ą tysi¹ące bia³łych, ¿żó³łtych i liliowych kwiatków. Jest

- Co siêę sta³ło, kochanie? - zapyta³ł.

ich tak du¿żo, ¿że trawa ledwo siêę poœœśród nich przebija.

- Chcia³łabym siêę przewietrzyæć i zostaæć sama na jakiœœś Za jej plecami cicho szumi górski strumyk. Jego woda czas. Nie masz nic przeciwko, ¿żebym wysz³ła na taras?

jest krystalicznie czysta i bardzo zimna. Odbija siêę

- Jeœœśli to mia³łoby ci pomóc, to idŸŸź. Nie bêędêę ciêę za-w niej s³łoñńce. Na dnie strumyka, a tak¿że na jego brze-trzymywa³ł.

gach le¿ży mnóstwo kamieni. Niektóre s¹ą g³ładkie, a nie-Wysz³ła samotnie na zewn¹ątrz. Chcia³ła wszystko które poroœœśniêęte miêękkim zielonym mchem. Bierze do przemyœœśleæć. By³ła prawie pó³łnoc. Za kilka minut nowy r¹ąk te najmniejsze i usypuje z nich kopiec. Przed ni¹ą rok. Opar³ła siêę o barierkêę i zamknêę³ła oczy. Nie minêę³ła rozci¹ąga siêę przepiêękny widok na góry. Widzi Giewont minuta, kiedy ktoœœś do niej podszed³ł. To by³ł Marek, z krzy¿żem. Szczyty pokryte s¹ą œœśniegiem. Nierówna linia który czeka³ł na okazjêę, ¿żeby porozmawiaæć z brunetk¹ą.

gór ci¹ągnie siêę wysoko ku niebu. Chmury przykrywaj¹ą Wyszed³ł do niej, kiedy tylko zobaczy³ł, ¿że idzie sama na te wy¿ższe i nie wiadomo, gdzie siêę koñńcz¹ą. Wszêędzie taras.

panuje cisza i spokój. Oprócz szumu potoku nie s³łychaæć

- Czeœœśæć, jestem Marek – przedstawi³ł siêę. – Ch³łopak nic. Mo¿żna spokojnie o wszystkim myœœśleæć, nic i nikt nie Gosi – doda³ł.

przeszkadza. Nagle w oddali widzi zbli¿żaj¹ącego siêę

- Weronika, przyjació³łka Gosi – odpowiedzia³ła i wy-Marka z promiennym uœœśmiechem na twarzy...

ci¹ągnêę³ła przed siebie d³łoñń z pomalowanymi na niebie-Z zamyœœślenia wyrwa³ł j¹ą g³łos przyjació³łki: sko paznokciami. Marek uœœścisn¹ą³ł j¹ą i przytrzyma³ł przez

- Hej, marzycielko. O czym tak myœœślisz?

chwilêę. Wzrok oboje mieli rozbiegany. Cisza siêę prze-

- O niczym wa¿żnym. Przepraszam. Ju¿ż wracam do d³łu¿ża³ła. W koñńcu wybi³ła pó³łnoc.

pracy - zby³ła przyjació³łkêę. Nie chcia³ła przyznaæć siêę

- Wszystkiego najlepszego w nowym roku – powie-sama przed sob¹ą, ¿że tak szybko w jej myœœślach pojawi³ł

dzieli niemal równoczeœœśnie i rozeœœśmiali siêę. W mieszka-siêę Marek. Tym bardziej, ¿że by³ł to ch³łopak Goœœśki, a ona niu gra³ła muzyka.

sama mia³ła Mateusza.

- I jak, podoba ci siêę impreza? - zapyta³ł Marek.

76

76

- Oczywiœœście. Dawno nie by³łam na tak dobrze zorga-c¹ą. By³ło ju¿ż za póŸŸźno. Za chwilêę nast¹ąpi³ło czo³łowe nizowanej imprezie.

zderzenie z ciêę¿żarówk¹ą. Dziewczyna przytuli³ła siêę do W mieszkaniu reszta pi³ła szampana i obdarowywa³ła ch³łopaka, zamknêę³ła oczy. S³łysza³ła tylko g³łoœœśny huk...

siêę wzajemnie ¿życzeniami. Nikt jeszcze nie zauwa¿ży³ł, ¿że Nie pamiêęta³ła, co by³ło dalej. Obudzi³ła siêę dopiero brakuje dwóch osób. Tymczasem dwoje m³łodych ludzi, w jakiejœœś jasnoczerwonej sali. Nie wiedzia³ła, gdzie jest.

którzy byli sob¹ą zauroczeni, sta³ło na tarasie. Marek Po chwili pozna³ła, ¿że to szpital. Le¿ża³ła sama w pustej podszed³ł bli¿żej, z³łapa³ł dziewczynêę w pasie i powoli sali. Nie mog³ła siêę ruszyæć. Przyszed³ł lekarz.

zaczêęli siêę ko³łysaæć w rytm muzyki. Tañńczyli sobie

- Przepraszam, co siêę sta³ło? – zapyta³ła dr¿ż¹ącym, ci-w najlepsze, kiedy Gosia zorientowa³ła siêę, ¿że nigdzie nie chym g³łosem.

widzi swojego ch³łopaka. By³ło ju¿ż po pó³łnocy, a on nie

- Mia³ła pani wypadek – poinformowa³ł lekarz. – Wyj-z³ło¿ży³ł jej jeszcze ¿życzeñń. Nie by³ło widaæć równie¿ż Werki.

dzie pani z tego. Proszêę siêę nie martwiæć.

Razem z Mateuszem zaczêęli ich szukaæć. Mateusz wie-

- A co z pozosta³łymi? – zapyta³ła s³łabo.

dzia³ł, ¿że jego dziewczyna powinna byæć na tarasie. Zdzi-

- Na razie nie mogêę pani powiedzieæć. Jest pani wi³ł siêę jednak, kiedy zobaczy³ł j¹ą w towarzystwie Marka.

w szoku.

Gosia te¿ż siêę zdziwi³ła. ¯Żadne z nich nic jednak nie Lekarz wyszed³ł, a dziewczyna próbowa³ła siêę pod-powiedzia³ło. Z³ło¿żyli sobie noworoczne ¿życzenia i wróci-nieœœśæć. Nie mia³ła si³ły. By³ła strasznie s³łaba. Zasnêę³ła.

li do œœśrodka. Tego dnia Marek i Weronika nie mieli Przyœœśni³ło jej siêę to, co zapamiêęta³ła. Po trzech godzinach okazji ju¿ż siêę spotkaæć.

obudzi³ła siêę. Czu³ła siêę trochêę lepiej. Bola³ła j¹ą prawa Gosia by³ła trochêę z³ła na swego ch³łopaka. Nie lubi³ła, noga. Mia³ła j¹ą w gipsie. Musia³ła byæć z³łamana. Siêęgnêę³ła kiedy przebywa³ł sam w towarzystwie innej dziewczyny.

po telefon. Napisa³ła sms-a: „Mamusiu! Nie wiem, jak to Nie mia³ła jednak powodów do zazdroœœści. Wiedzia³ła, ¿że siêę sta³ło, ale jestem w szpitalu. Chyba mieliœœśmy wypa-Werka jest jej najlepsz¹ą szkoln¹ą przyjació³łk¹ą. Poza tym dek. Pamiêętam tylko jasne, oœœślepiaj¹ące œœświat³ła. Wszystko nie by³łaby zdolna zostawiæć Mateusza. Kiedy jednak mnie boli.” Po chwili odczyta³ła odpowiedŸŸź: „Córeczko!

goœœście poszli - Weronika z Mateuszem pomogli posprz¹ą-Mam nadziejêę, ¿że wyjdziesz z tego ca³ło. A co z reszt¹ą”?

taæć - Gosia zosta³ła z Markiem. I szybko zapomnia³ła, ¿że No w³łaœœśnie, co z reszt¹ą? Nadal nic nie wiedzia³ła.

jeszcze przed chwil¹ą by³ła na niego z³ła. Byli ze sob¹ą Postanowi³ła siêę dowiedzieæć. Akurat przysz³ła pielêęgniar-przesz³ło rok. Do tej pory uk³łada³ło im siêę wspaniale. Nie ka z termometrem.

mieli ¿żadnych problemów. Nie mieli przed sob¹ą tajemnic.

- Jak siêę czujesz? – spyta³ła.

Siedzieli w jego samochodzie. Wracali z imprezy.

- Dziêękujêę, dobrze. Trochêę boli mnie ta noga.

Przyjechali po nich rodzice Mateusza. W radiu s³łychaæć

- To doœœśæć powa¿żne z³łamanie, by³ła uwiêęziona pod by³ło muzykêę. Nagle jakiœœś jasny b³łysk œœświat³ła oœœślepi³ł

siedzeniem. Ale na pewno z tego wyjdziesz. – Pielêęgniar-dziewczynêę. Kierowca straci³ł panowanie nad kierowni-ka uœœśmiechnêę³ła siêę przyjaŸŸźnie.

98

98

- Oczywiœœście. Dawno nie by³łam na tak dobrze zorga-c¹ą. By³ło ju¿ż za póŸŸźno. Za chwilêę nast¹ąpi³ło czo³łowe nizowanej imprezie.

zderzenie z ciêę¿żarówk¹ą. Dziewczyna przytuli³ła siêę do W mieszkaniu reszta pi³ła szampana i obdarowywa³ła ch³łopaka, zamknêę³ła oczy. S³łysza³ła tylko g³łoœœśny huk...

siêę wzajemnie ¿życzeniami. Nikt jeszcze nie zauwa¿ży³ł, ¿że Nie pamiêęta³ła, co by³ło dalej. Obudzi³ła siêę dopiero brakuje dwóch osób. Tymczasem dwoje m³łodych ludzi, w jakiejœœś jasnoczerwonej sali. Nie wiedzia³ła, gdzie jest.

którzy byli sob¹ą zauroczeni, sta³ło na tarasie. Marek Po chwili pozna³ła, ¿że to szpital. Le¿ża³ła sama w pustej podszed³ł bli¿żej, z³łapa³ł dziewczynêę w pasie i powoli sali. Nie mog³ła siêę ruszyæć. Przyszed³ł lekarz.

zaczêęli siêę ko³łysaæć w rytm muzyki. Tañńczyli sobie

- Przepraszam, co siêę sta³ło? – zapyta³ła dr¿ż¹ącym, ci-w najlepsze, kiedy Gosia zorientowa³ła siêę, ¿że nigdzie nie chym g³łosem.

widzi swojego ch³łopaka. By³ło ju¿ż po pó³łnocy, a on nie

- Mia³ła pani wypadek – poinformowa³ł lekarz. – Wyj-z³ło¿ży³ł jej jeszcze ¿życzeñń. Nie by³ło widaæć równie¿ż Werki.

dzie pani z tego. Proszêę siêę nie martwiæć.

Razem z Mateuszem zaczêęli ich szukaæć. Mateusz wie-

- A co z pozosta³łymi? – zapyta³ła s³łabo.

dzia³ł, ¿że jego dziewczyna powinna byæć na tarasie. Zdzi-

- Na razie nie mogêę pani powiedzieæć. Jest pani wi³ł siêę jednak, kiedy zobaczy³ł j¹ą w towarzystwie Marka.

w szoku.

Gosia te¿ż siêę zdziwi³ła. ¯Żadne z nich nic jednak nie Lekarz wyszed³ł, a dziewczyna próbowa³ła siêę pod-powiedzia³ło. Z³ło¿żyli sobie noworoczne ¿życzenia i wróci-nieœœśæć. Nie mia³ła si³ły. By³ła strasznie s³łaba. Zasnêę³ła.

li do œœśrodka. Tego dnia Marek i Weronika nie mieli Przyœœśni³ło jej siêę to, co zapamiêęta³ła. Po trzech godzinach okazji ju¿ż siêę spotkaæć.

obudzi³ła siêę. Czu³ła siêę trochêę lepiej. Bola³ła j¹ą prawa Gosia by³ła trochêę z³ła na swego ch³łopaka. Nie lubi³ła, noga. Mia³ła j¹ą w gipsie. Musia³ła byæć z³łamana. Siêęgnêę³ła kiedy przebywa³ł sam w towarzystwie innej dziewczyny.

po telefon. Napisa³ła sms-a: „Mamusiu! Nie wiem, jak to Nie mia³ła jednak powodów do zazdroœœści. Wiedzia³ła, ¿że siêę sta³ło, ale jestem w szpitalu. Chyba mieliœœśmy wypa-Werka jest jej najlepsz¹ą szkoln¹ą przyjació³łk¹ą. Poza tym dek. Pamiêętam tylko jasne, oœœślepiaj¹ące œœświat³ła. Wszystko nie by³łaby zdolna zostawiæć Mateusza. Kiedy jednak mnie boli.” Po chwili odczyta³ła odpowiedŸŸź: „Córeczko!

goœœście poszli - Weronika z Mateuszem pomogli posprz¹ą-Mam nadziejêę, ¿że wyjdziesz z tego ca³ło. A co z reszt¹ą”?

taæć - Gosia zosta³ła z Markiem. I szybko zapomnia³ła, ¿że No w³łaœœśnie, co z reszt¹ą? Nadal nic nie wiedzia³ła.

jeszcze przed chwil¹ą by³ła na niego z³ła. Byli ze sob¹ą Postanowi³ła siêę dowiedzieæć. Akurat przysz³ła pielêęgniar-przesz³ło rok. Do tej pory uk³łada³ło im siêę wspaniale. Nie ka z termometrem.

mieli ¿żadnych problemów. Nie mieli przed sob¹ą tajemnic.

- Jak siêę czujesz? – spyta³ła.

Siedzieli w jego samochodzie. Wracali z imprezy.

- Dziêękujêę, dobrze. Trochêę boli mnie ta noga.

Przyjechali po nich rodzice Mateusza. W radiu s³łychaæć

- To doœœśæć powa¿żne z³łamanie, by³ła uwiêęziona pod by³ło muzykêę. Nagle jakiœœś jasny b³łysk œœświat³ła oœœślepi³ł

siedzeniem. Ale na pewno z tego wyjdziesz. – Pielêęgniar-dziewczynêę. Kierowca straci³ł panowanie nad kierowni-ka uœœśmiechnêę³ła siêę przyjaŸŸźnie.

98

98

Mia³ła ju¿ż wychodziæć, ale dziewczyna j¹ą zatrzyma³ła: sobie Marka. Posiedzieli jeszcze chwilêę i poszli, zosta-

- Czy mog³łabym dowiedzieæć siêę, co sta³ło siêę z pozo-wiaj¹ąc j¹ą znów sam¹ą w czerwonej sali.

sta³łymi?

Min¹ą³ł tydzieñń. Wysz³ła ze szpitala. Wróci³ła do domu.

- Ja nic nie wiem. Musisz spytaæć lekarza, zaraz go Nogêę nadal mia³ła w gipsie. Chodzi³ła o kulach. Ci¹ągle zawo³łam.

nie mog³ła dojœœśæć do siebie po tamtym wydarzeniu. Zbli-Za chwilêę do sali wszed³ł lekarz i oznajmi³ł:

¿ży³ł siêę dzieñń pogrzebu. Posz³ła na cmentarz. Sta³ła zap³ła-

- Wiem, ¿że to bêędzie dla ciebie szok, ale reszta pasa-kana, z zapuchniêętymi oczami i ¿żegna³ła siêę z Mate-

¿żerów nie prze¿ży³ła.

uszem. Ju¿ż nigdy go nie zobaczy. Nachyli³ła siêę nad

- O Bo¿że! Nie, to niemo¿żliwe! To moja wina – obwi-trumn¹ą i z³ło¿ży³ła swój ostatni poca³łunek na jego zim-nia³ła siêę.

nych, martwych ustach.

Prze¿ży³ła szok. Nie mog³ła w to uwierzyæć. To nie By³ła 22.00. Weronika le¿ża³ła w pokoju na zielonej pomog³ła byæć prawda. Mateusz by³ł jej ukochanym ch³ło-

œœścieli, wpatruj¹ąc siêę w bia³ły sufit. Ju¿ż dosz³ła do siebie pakiem.

po tym nieszczêęœœśliwym wypadku. Jakoœœś funkcjonowa³ła.

- Uspokój siêę. To nie twoja wina. Nie mo¿żesz tak Kiedy by³ła sama, myœœślami przenosi³ła siêę gdziekolwiek.

mówiæć.

Nie potrafi³ła jeszcze przebywaæć w samotnoœœści. Potrze-Za chwilêę do sali weszli rodzice. Pani Zofia jak zwy-bowa³ła czyjegoœœś towarzystwa. Z rozmyœœślañń wyrwa³ł j¹ą kle panikowa³ła. Zaczêę³ła wypytywaæć, co dok³ładnie siêę dŸŸźwiêęk komórki.

sta³ło. Posiedzieli chwilêę i kiedy Weronika powiedzia³ła,

- Hej – to by³ł Marek – zechcia³łabyœœś pójœœśæć ze mn¹ą na

¿że chcia³łaby odpocz¹ąæć, wyszli. Udali siêę do lekarza, aby spacer?

uspokoiæć myœœśli i mieæć pewnoœœśæć, ¿że Weronice nic nie

- Bardzo chêętnie, ale zapomnia³łeœœś chyba, ¿że mam grozi. Brunetka odpoczywa³ła i zasnêę³ła. Kiedy siêę obu-nogêę w gipsie.

dzi³ła, widzia³ła przed sob¹ą twarz Goœœśki. Na krzeœœśle obok

- To bêędêę u ciebie za dziesiêęæć minut. Niczym siêę nie siedzia³ł Marek, którego jeszcze nie dostrzeg³ła. Otworzy-przejmuj – powiedzia³ł i roz³ł¹ączy³ł siêę.

³ła szerzej oczy, ¿żeby pokazaæć, ¿że ju¿ż nie œœśpi.

Wiedzia³ł, ¿że dziewczyna w g³łêębi serca prze¿żywa

- D³ługo tutaj jesteœœś? - spyta³ła s³łabo.

jeszcze tamten wypadek. Wiedzia³ł, ¿że potrzebuje teraz

- Nie. Przed chwil¹ą przyszliœœśmy – odpowiedzia³ła.

wsparcia. Nie naciska³ł na ni¹ą. Chcia³ł daæć jej wystarcza-

- Przepraszam – zwróci³ła siêę do ch³łopaka, który j¹ąco du¿żo czasu, tak aby mog³ła sama wszystko sobie siedzia³ł na krzeœœśle obok – my siêę chyba nie znamy?

pouk³ładaæć. Liczy³ł na to, ¿że siêę zaprzyjaŸŸźni¹ą.

Marek opowiedzia³ł dziewczynie, ¿że poznali siêę na Przyszed³ł punktualnie. Werka by³ła ju¿ż gotowa. Pomi-imprezie sylwestrowej. Weronika niewiele pamiêęta³ła.

mo gipsu na nodze jakoœœś sobie poradzi³ła. Ubra³ła siêę W g³łowie miga³ły jej jakieœœś drobne urywki z tego, co ciep³ło. Marek nie chcia³ł powiedzieæć, dok¹ąd id¹ą. Posadzi³ł

zdo³ła³ła zapamiêętaæć. Wreszcie uda³ło jej siêę przypomnieæć j¹ą na sanki i ci¹ągn¹ą³ł po zaœœśnie¿żonych chodnikach. Kiedy 11

10

11

10

Mia³ła ju¿ż wychodziæć, ale dziewczyna j¹ą zatrzyma³ła: sobie Marka. Posiedzieli jeszcze chwilêę i poszli, zosta-

- Czy mog³łabym dowiedzieæć siêę, co sta³ło siêę z pozo-wiaj¹ąc j¹ą znów sam¹ą w czerwonej sali.

sta³łymi?

Min¹ą³ł tydzieñń. Wysz³ła ze szpitala. Wróci³ła do domu.

- Ja nic nie wiem. Musisz spytaæć lekarza, zaraz go Nogêę nadal mia³ła w gipsie. Chodzi³ła o kulach. Ci¹ągle zawo³łam.

nie mog³ła dojœœśæć do siebie po tamtym wydarzeniu. Zbli-Za chwilêę do sali wszed³ł lekarz i oznajmi³ł:

¿ży³ł siêę dzieñń pogrzebu. Posz³ła na cmentarz. Sta³ła zap³ła-

- Wiem, ¿że to bêędzie dla ciebie szok, ale reszta pasa-kana, z zapuchniêętymi oczami i ¿żegna³ła siêę z Mate-

¿żerów nie prze¿ży³ła.

uszem. Ju¿ż nigdy go nie zobaczy. Nachyli³ła siêę nad

- O Bo¿że! Nie, to niemo¿żliwe! To moja wina – obwi-trumn¹ą i z³ło¿ży³ła swój ostatni poca³łunek na jego zim-nia³ła siêę.

nych, martwych ustach.

Prze¿ży³ła szok. Nie mog³ła w to uwierzyæć. To nie By³ła 22.00. Weronika le¿ża³ła w pokoju na zielonej pomog³ła byæć prawda. Mateusz by³ł jej ukochanym ch³ło-

œœścieli, wpatruj¹ąc siêę w bia³ły sufit. Ju¿ż dosz³ła do siebie pakiem.

po tym nieszczêęœœśliwym wypadku. Jakoœœś funkcjonowa³ła.

- Uspokój siêę. To nie twoja wina. Nie mo¿żesz tak Kiedy by³ła sama, myœœślami przenosi³ła siêę gdziekolwiek.

mówiæć.

Nie potrafi³ła jeszcze przebywaæć w samotnoœœści. Potrze-Za chwilêę do sali weszli rodzice. Pani Zofia jak zwy-bowa³ła czyjegoœœś towarzystwa. Z rozmyœœślañń wyrwa³ł j¹ą kle panikowa³ła. Zaczêę³ła wypytywaæć, co dok³ładnie siêę dŸŸźwiêęk komórki.

sta³ło. Posiedzieli chwilêę i kiedy Weronika powiedzia³ła,

- Hej – to by³ł Marek – zechcia³łabyœœś pójœœśæć ze mn¹ą na

¿że chcia³łaby odpocz¹ąæć, wyszli. Udali siêę do lekarza, aby spacer?

uspokoiæć myœœśli i mieæć pewnoœœśæć, ¿że Weronice nic nie

- Bardzo chêętnie, ale zapomnia³łeœœś chyba, ¿że mam grozi. Brunetka odpoczywa³ła i zasnêę³ła. Kiedy siêę obu-nogêę w gipsie.

dzi³ła, widzia³ła przed sob¹ą twarz Goœœśki. Na krzeœœśle obok

- To bêędêę u ciebie za dziesiêęæć minut. Niczym siêę nie siedzia³ł Marek, którego jeszcze nie dostrzeg³ła. Otworzy-przejmuj – powiedzia³ł i roz³ł¹ączy³ł siêę.

³ła szerzej oczy, ¿żeby pokazaæć, ¿że ju¿ż nie œœśpi.

Wiedzia³ł, ¿że dziewczyna w g³łêębi serca prze¿żywa

- D³ługo tutaj jesteœœś? - spyta³ła s³łabo.

jeszcze tamten wypadek. Wiedzia³ł, ¿że potrzebuje teraz

- Nie. Przed chwil¹ą przyszliœœśmy – odpowiedzia³ła.

wsparcia. Nie naciska³ł na ni¹ą. Chcia³ł daæć jej wystarcza-

- Przepraszam – zwróci³ła siêę do ch³łopaka, który j¹ąco du¿żo czasu, tak aby mog³ła sama wszystko sobie siedzia³ł na krzeœœśle obok – my siêę chyba nie znamy?

pouk³ładaæć. Liczy³ł na to, ¿że siêę zaprzyjaŸŸźni¹ą.

Marek opowiedzia³ł dziewczynie, ¿że poznali siêę na Przyszed³ł punktualnie. Werka by³ła ju¿ż gotowa. Pomi-imprezie sylwestrowej. Weronika niewiele pamiêęta³ła.

mo gipsu na nodze jakoœœś sobie poradzi³ła. Ubra³ła siêę W g³łowie miga³ły jej jakieœœś drobne urywki z tego, co ciep³ło. Marek nie chcia³ł powiedzieæć, dok¹ąd id¹ą. Posadzi³ł

zdo³ła³ła zapamiêętaæć. Wreszcie uda³ło jej siêę przypomnieæć j¹ą na sanki i ci¹ągn¹ą³ł po zaœœśnie¿żonych chodnikach. Kiedy 11

10

11

10

dotarli na miejsce, blondyn zas³łoni³ł jej oczy. Gdy zdj¹ą³ł

Nie odczuwali ch³łodu. By³ło im przyjemnie. Nie chcie-rêękêę z jej okularów, ujrza³ła wspania³ły widok. By³ła li wracaæć do domu, ale nie by³ło wyjœœścia. Marek odwióz³ł

piêękna pogoda. S³łoñńce œœświeci³ło ostro, tak jak mo¿że j¹ą pod dom i poszed³ł do siebie.

œœświeciæć tylko zimowe s³łoñńce. Nie czu³ło siêę wiatru, Nikt nie zauwa¿ży³ł, ¿że nie by³ło jej w domu. Nikt o nic przynajmniej w miejscu, gdzie byli. Cieszy³ła siêę, ¿że nie pyta³ł, a brunetka nie mia³ła zamiaru nikomu nic mog³ła z bliska podziwiaæć te piêękne widoki. Przed ni¹ą mówiæć.

sta³ły oœœśnie¿żone sosny. Spomiêędzy ga³łêęzi jednej z nich wychyla³ł siêę okr¹ąg³ły ksiêę¿życ. Wszêędzie by³ło bia³ło, ale Marek coraz czêęœœściej myœœśla³ł o Weronice. Stopniowo biel zupe³łnie inaczej wygl¹ąda³ła na ga³łêęziach wysokich ogranicza³ł kontakty z Gosi¹ą, aby mieæć wiêęcej czasu dla majestatycznych sosen, a zupe³łnie inaczej na surowych, Weroniki. Dzieñń przed walentynkami postanowi³ł defini-nagich chodnikach. Mia³ła wra¿żenie, ¿że miêękkie czapy tywnie zerwaæć z Gosi¹ą. Nie chcia³ł jej oszukiwaæć, a tym zwisaj¹ące z ciemnozielonych ga³łêęzi s¹ą wrêęcz ciep³łe, bardziej zdradzaæć. Lepiej, jeœœśli zerwie z ni¹ą teraz. Nie przytulne, tak jakby stanowi³ły ochronêę dla drzew. Nato-bêędzie jej oszukiwa³ł. Zaprosi³ł j¹ą na kolacjêę. Dziewczyna miast p³łaty œœśniegu le¿ż¹ące w za³łomach szarych chodni-przysz³ła ³ładnie ubrana. Nie spodziewa³ła siêę, ¿że us³łyszy ków by³ły zimne, nieprzyjemne. Zupe³łnie jakby to by³ły od niego coœœś takiego. Kiedy ju¿ż siedzieli naprzeciwko dwa rodzaje œœśniegu. Spojrza³ła wy¿żej. Ponad szczytami siebie, Marek od razu przeszed³ł do rzeczy: sosen by³ło ju¿ż tylko niebo. Nie by³ło widaæć ¿żadnej,

- Gosiu, wiem, ¿że bêędzie to dla ciebie szok, ale musi-nawet najmniejszej chmury, tylko ostry, ch³łodny b³łêękit.

my ze sob¹ą zerwaæć. Nie chcia³łbym ciêę oszukiwaæć.

By³ło zupe³łnie cicho. Od czasu do czasu po twarzy W moim ¿życiu pojawi³ła siêę nowa dziewczyna. Nie bêędêę g³ładzi³ł j¹ą lekki wiatr. Jeszcze nigdy nie widzia³ła tak ukrywa³ł, ¿że jest to Weronika. Przepraszam ciêę.

piêęknego widoku. Cieszy³ła siêę, ¿że tutaj przysz³ła. To by³ła Lubi³ł za³łatwiaæć wszystko szybko i bez problemów.

taka odskocznia od rzeczywistoœœści. Podoba³ło jej siêę to Wiedzia³ł, ¿że Gosi bêędzie przykro. Nie mia³ł jednak miejsce.

wyjœœścia. Mia³ł pewnoœœśæć, ¿że tak bêędzie dla niej najlepiej.

- Jak tu romantycznie – odezwa³ła siêę w koñńcu. –

Gosia wys³łucha³ła go w milczeniu. Nie odezwa³ła siêę ani Cieszêę siêę, ¿że mnie tu przywioz³łeœœś.

s³łowem. Kiedy skoñńczy³ł, zabra³ła torebkêę i po prostu

- Móg³łbym tak staæć tutaj z tob¹ą do koñńca œœświata.

wysz³ła, nic nie mówi¹ąc. Ju¿ż kiedy mia³ła pewnoœœśæć, ¿że Zrobi³ła mu miejsce na sankach. Usiad³ł. Milczeli. Przy-Marek nie mo¿że jej zobaczyæć, zaczêę³ła p³łakaæć. Posz³ła tuli³ła siêę do niego. Kto by pomyœœśla³ł, ¿że kiedykolwiek prosto do domu i zamknêę³ła siêę w swoim pokoju.

wyjdzie z domu o tak póŸŸźnej porze? Nie ¿ża³łuje, ¿że da³ła By³ł poniedzia³łek, czternasty dzieñń lutego. Godzina siêę namówiæć. To by³ł wariacki pomys³ł, ale jej siêę podo-pi¹ąta po po³łudniu, bezchmurne niebo. Weronika nie ba³ł. Poca³łowa³ła go w policzek.

mia³ła ju¿ż gipsu. Czêęsto spotyka³ła siêę z Markiem. Doga-

- Dziêękujêę – powiedzia³ła.

dywali siêę œœświetnie. Marek zrobi³ł jej niespodziankêę 13

12

13

12

dotarli na miejsce, blondyn zas³łoni³ł jej oczy. Gdy zdj¹ą³ł

Nie odczuwali ch³łodu. By³ło im przyjemnie. Nie chcie-rêękêę z jej okularów, ujrza³ła wspania³ły widok. By³ła li wracaæć do domu, ale nie by³ło wyjœœścia. Marek odwióz³ł

piêękna pogoda. S³łoñńce œœświeci³ło ostro, tak jak mo¿że j¹ą pod dom i poszed³ł do siebie.

œœświeciæć tylko zimowe s³łoñńce. Nie czu³ło siêę wiatru, Nikt nie zauwa¿ży³ł, ¿że nie by³ło jej w domu. Nikt o nic przynajmniej w miejscu, gdzie byli. Cieszy³ła siêę, ¿że nie pyta³ł, a brunetka nie mia³ła zamiaru nikomu nic mog³ła z bliska podziwiaæć te piêękne widoki. Przed ni¹ą mówiæć.

sta³ły oœœśnie¿żone sosny. Spomiêędzy ga³łêęzi jednej z nich wychyla³ł siêę okr¹ąg³ły ksiêę¿życ. Wszêędzie by³ło bia³ło, ale Marek coraz czêęœœściej myœœśla³ł o Weronice. Stopniowo biel zupe³łnie inaczej wygl¹ąda³ła na ga³łêęziach wysokich ogranicza³ł kontakty z Gosi¹ą, aby mieæć wiêęcej czasu dla majestatycznych sosen, a zupe³łnie inaczej na surowych, Weroniki. Dzieñń przed walentynkami postanowi³ł defini-nagich chodnikach. Mia³ła wra¿żenie, ¿że miêękkie czapy tywnie zerwaæć z Gosi¹ą. Nie chcia³ł jej oszukiwaæć, a tym zwisaj¹ące z ciemnozielonych ga³łêęzi s¹ą wrêęcz ciep³łe, bardziej zdradzaæć. Lepiej, jeœœśli zerwie z ni¹ą teraz. Nie przytulne, tak jakby stanowi³ły ochronêę dla drzew. Nato-bêędzie jej oszukiwa³ł. Zaprosi³ł j¹ą na kolacjêę. Dziewczyna miast p³łaty œœśniegu le¿ż¹ące w za³łomach szarych chodni-przysz³ła ³ładnie ubrana. Nie spodziewa³ła siêę, ¿że us³łyszy ków by³ły zimne, nieprzyjemne. Zupe³łnie jakby to by³ły od niego coœœś takiego. Kiedy ju¿ż siedzieli naprzeciwko dwa rodzaje œœśniegu. Spojrza³ła wy¿żej. Ponad szczytami siebie, Marek od razu przeszed³ł do rzeczy: sosen by³ło ju¿ż tylko niebo. Nie by³ło widaæć ¿żadnej,

- Gosiu, wiem, ¿że bêędzie to dla ciebie szok, ale musi-nawet najmniejszej chmury, tylko ostry, ch³łodny b³łêękit.

my ze sob¹ą zerwaæć. Nie chcia³łbym ciêę oszukiwaæć.

By³ło zupe³łnie cicho. Od czasu do czasu po twarzy W moim ¿życiu pojawi³ła siêę nowa dziewczyna. Nie bêędêę g³ładzi³ł j¹ą lekki wiatr. Jeszcze nigdy nie widzia³ła tak ukrywa³ł, ¿że jest to Weronika. Przepraszam ciêę.

piêęknego widoku. Cieszy³ła siêę, ¿że tutaj przysz³ła. To by³ła Lubi³ł za³łatwiaæć wszystko szybko i bez problemów.

taka odskocznia od rzeczywistoœœści. Podoba³ło jej siêę to Wiedzia³ł, ¿że Gosi bêędzie przykro. Nie mia³ł jednak miejsce.

wyjœœścia. Mia³ł pewnoœœśæć, ¿że tak bêędzie dla niej najlepiej.

- Jak tu romantycznie – odezwa³ła siêę w koñńcu. –

Gosia wys³łucha³ła go w milczeniu. Nie odezwa³ła siêę ani Cieszêę siêę, ¿że mnie tu przywioz³łeœœś.

s³łowem. Kiedy skoñńczy³ł, zabra³ła torebkêę i po prostu

- Móg³łbym tak staæć tutaj z tob¹ą do koñńca œœświata.

wysz³ła, nic nie mówi¹ąc. Ju¿ż kiedy mia³ła pewnoœœśæć, ¿że Zrobi³ła mu miejsce na sankach. Usiad³ł. Milczeli. Przy-Marek nie mo¿że jej zobaczyæć, zaczêę³ła p³łakaæć. Posz³ła tuli³ła siêę do niego. Kto by pomyœœśla³ł, ¿że kiedykolwiek prosto do domu i zamknêę³ła siêę w swoim pokoju.

wyjdzie z domu o tak póŸŸźnej porze? Nie ¿ża³łuje, ¿że da³ła By³ł poniedzia³łek, czternasty dzieñń lutego. Godzina siêę namówiæć. To by³ł wariacki pomys³ł, ale jej siêę podo-pi¹ąta po po³łudniu, bezchmurne niebo. Weronika nie ba³ł. Poca³łowa³ła go w policzek.

mia³ła ju¿ż gipsu. Czêęsto spotyka³ła siêę z Markiem. Doga-

- Dziêękujêę – powiedzia³ła.

dywali siêę œœświetnie. Marek zrobi³ł jej niespodziankêę 13

12

13

12

i przyszed³ł do niej z wielkim pluszowym s³łoniem z oka-Móg³ł siêę tego spodziewaæć. Minêę³ło zaledwie pó³łtora zji walentynek. Kiedy prezent od niego znalaz³ł siêę ju¿ż na miesi¹ąca. Nie gniewa³ł siêę na ni¹ą. Nie potrafi³ł.

honorowym miejscu, usiad³ł na ³łó¿żku dziewczyny, z³łapa³ł

- Zmarz³łaœœś trochêę. ChodŸŸź, odprowadzêę ciêę do domu.

j¹ą za rêękêę i wyprowadzi³ł z domu. Nie pozwoli³ł nawet jej Przesta³ło padaæć.

siêę przebraæć. By³ła w dresach i szarej bluzie. Ludzie Trzymaj¹ąc siêę za rêęce, dotarli pod dom dziewczyny.

siedzieli w domach i szykowali siêę do ogl¹ądania telewi-

- Jestem taka szczêęœœśliwa – powiedzia³ła. – Jak dobrze, zji. Zaprowadzi³ł j¹ą do pustego, zaœœśnie¿żonego parku.

¿że ciêę pozna³łam.

W tafli stawu odbija³ł siêę ksiêę¿życ. By³ło cicho i spokojnie.

Wtuli³ła siêę w jego pierœœś i stali tak, dopóki znów siêę

- To takie urocze miejsce. Uwielbiam tu przychodziæć –

nie rozpada³ło. Weronika wesz³ła do domu i pobieg³ła do powiedzia³ła dziewczyna.

pokoju, aby pomachaæć mu przez okno. Po szybie sp³ły-Nagle intensywnie zacz¹ą³ł padaæć œœśnieg. Marek zdj¹ą³ł

wa³ły p³łatki œœśniegu, za oknem b³łyska³ły œœświat³ła przeje¿ż-swoj¹ą bluzêę, okry³ł Weronikêę i ³łapi¹ąc j¹ą za rêękêę, pobieg³ł

d¿żaj¹ących samochodów. Weronika pomacha³ła odcho-pod pobliskie drzewo. Stali tak, trzymaj¹ąc siêę za rêęce, dz¹ącemu Markowi, ale nadal siêę nie rusza³ła. Siedzia³ła ale ka¿żde skierowa³ło wzrok w innym kierunku. Weroni-w pokoju, wpatruj¹ąc siêę w okno. Nic siêę nie dzia³ło. Od ka bezmyœœślnie patrzy³ła w dal, a blondyn wpatrywa³ł siêę czasu do czasu przejecha³ł jakiœœś samochód, przeszed³ł

w jej drobn¹ą twarz.

jakiœœś pojedynczy przechodzeñń. Czu³ła, ¿że tego wieczoru

- Weroniko, czy mo¿żesz na mnie spojrzeæć? – zapyta³ł.

jej ¿życie na nowo siêę odmieni³ło, znowu nabra³ło sensu.

Dziewczyna odwróci³ła wzrok w jego kierunku. Stali Mimo ¿że nie by³ła gotowa na zwi¹ązek, czu³ła, ¿że Marek przez chwilêę, patrz¹ąc sobie w oczy. Ch³łopiec powoli jest jej bliski.

zbli¿ży³ł siêę do niej i zacz¹ą³ł j¹ą delikatnie, powolutku ca³łowaæć. Nie przeszkadza³ło im, ¿że po ich ubraniach By³ł pocz¹ątek maja. Pani Zofia Wolniak, czterdziesto-sp³ływa œœśnieg, który by³ł ju¿ż tak intensywny, ¿że korona letnia obywatelka Polski, mieszkanka ma³łej wioski pod drzewa nie mog³ła byæć odpowiednim schronieniem.

Gorzowem Wielkopolskim, matka trójki dzieci, siedzia-Blondyn odsun¹ą³ł lekko dziewczynêę i patrz¹ąc prosto ³ła w³łaœœśnie w pokoju jednej ze swoich córek i wpatryw jej piwne oczy, rzek³ł:

wa³ła siêę w stare zdjêęcie zrobione dwadzieœœścia jeden lat

- W³łaœœśnie odkry³łem, ¿że jesteœœś dla mnie kimœœś wiêęcej wczeœœśniej. Na fotografii by³ło troje ludzi. Mêę¿żczyzna ni¿ż tylko przyjació³łk¹ą. Zakocha³łem siêę w tobie. Ju¿ż nie oraz kobieta z malutkim, owiniêętym w becik dzieckiem potrafiêę bez ciebie ¿żyæć – wyzna³ł. – Wczoraj zerwa³łem na rêękach. Data na zdjêęciu wskazywa³ła 23 maja 1990

z Gosi¹ą. Nie chcia³łem jej oszukiwaæć.

roku. Mêę¿żczyzna ze zdjêęcia, Kevin Schönster, by³ł ojcem

- Przepraszam, ale nie jestem jeszcze gotowa. Mi³ło jednej z jej córek, Laury, która w³łaœœśnie tego dnia, spêędzam z tob¹ą czas, ale nie zapomnia³łam jeszcze o Ma-w którym zrobione by³ło zdjêęcie, skoñńczy³ła roczek.

teuszu.

Niestety, musia³ła zapomnieæć o jej istnieniu. Nie widzia-15

14

15

14

i przyszed³ł do niej z wielkim pluszowym s³łoniem z oka-Móg³ł siêę tego spodziewaæć. Minêę³ło zaledwie pó³łtora zji walentynek. Kiedy prezent od niego znalaz³ł siêę ju¿ż na miesi¹ąca. Nie gniewa³ł siêę na ni¹ą. Nie potrafi³ł.

honorowym miejscu, usiad³ł na ³łó¿żku dziewczyny, z³łapa³ł

- Zmarz³łaœœś trochêę. ChodŸŸź, odprowadzêę ciêę do domu.

j¹ą za rêękêę i wyprowadzi³ł z domu. Nie pozwoli³ł nawet jej Przesta³ło padaæć.

siêę przebraæć. By³ła w dresach i szarej bluzie. Ludzie Trzymaj¹ąc siêę za rêęce, dotarli pod dom dziewczyny.

siedzieli w domach i szykowali siêę do ogl¹ądania telewi-

- Jestem taka szczêęœœśliwa – powiedzia³ła. – Jak dobrze, zji. Zaprowadzi³ł j¹ą do pustego, zaœœśnie¿żonego parku.

¿że ciêę pozna³łam.

W tafli stawu odbija³ł siêę ksiêę¿życ. By³ło cicho i spokojnie.

Wtuli³ła siêę w jego pierœœś i stali tak, dopóki znów siêę

- To takie urocze miejsce. Uwielbiam tu przychodziæć –

nie rozpada³ło. Weronika wesz³ła do domu i pobieg³ła do powiedzia³ła dziewczyna.

pokoju, aby pomachaæć mu przez okno. Po szybie sp³ły-Nagle intensywnie zacz¹ą³ł padaæć œœśnieg. Marek zdj¹ą³ł

wa³ły p³łatki œœśniegu, za oknem b³łyska³ły œœświat³ła przeje¿ż-swoj¹ą bluzêę, okry³ł Weronikêę i ³łapi¹ąc j¹ą za rêękêę, pobieg³ł

d¿żaj¹ących samochodów. Weronika pomacha³ła odcho-pod pobliskie drzewo. Stali tak, trzymaj¹ąc siêę za rêęce, dz¹ącemu Markowi, ale nadal siêę nie rusza³ła. Siedzia³ła ale ka¿żde skierowa³ło wzrok w innym kierunku. Weroni-w pokoju, wpatruj¹ąc siêę w okno. Nic siêę nie dzia³ło. Od ka bezmyœœślnie patrzy³ła w dal, a blondyn wpatrywa³ł siêę czasu do czasu przejecha³ł jakiœœś samochód, przeszed³ł

w jej drobn¹ą twarz.

jakiœœś pojedynczy przechodzeñń. Czu³ła, ¿że tego wieczoru

- Weroniko, czy mo¿żesz na mnie spojrzeæć? – zapyta³ł.

jej ¿życie na nowo siêę odmieni³ło, znowu nabra³ło sensu.

Dziewczyna odwróci³ła wzrok w jego kierunku. Stali Mimo ¿że nie by³ła gotowa na zwi¹ązek, czu³ła, ¿że Marek przez chwilêę, patrz¹ąc sobie w oczy. Ch³łopiec powoli jest jej bliski.

zbli¿ży³ł siêę do niej i zacz¹ą³ł j¹ą delikatnie, powolutku ca³łowaæć. Nie przeszkadza³ło im, ¿że po ich ubraniach By³ł pocz¹ątek maja. Pani Zofia Wolniak, czterdziesto-sp³ływa œœśnieg, który by³ł ju¿ż tak intensywny, ¿że korona letnia obywatelka Polski, mieszkanka ma³łej wioski pod drzewa nie mog³ła byæć odpowiednim schronieniem.

Gorzowem Wielkopolskim, matka trójki dzieci, siedzia-Blondyn odsun¹ą³ł lekko dziewczynêę i patrz¹ąc prosto ³ła w³łaœœśnie w pokoju jednej ze swoich córek i wpatryw jej piwne oczy, rzek³ł:

wa³ła siêę w stare zdjêęcie zrobione dwadzieœœścia jeden lat

- W³łaœœśnie odkry³łem, ¿że jesteœœś dla mnie kimœœś wiêęcej wczeœœśniej. Na fotografii by³ło troje ludzi. Mêę¿żczyzna ni¿ż tylko przyjació³łk¹ą. Zakocha³łem siêę w tobie. Ju¿ż nie oraz kobieta z malutkim, owiniêętym w becik dzieckiem potrafiêę bez ciebie ¿żyæć – wyzna³ł. – Wczoraj zerwa³łem na rêękach. Data na zdjêęciu wskazywa³ła 23 maja 1990

z Gosi¹ą. Nie chcia³łem jej oszukiwaæć.

roku. Mêę¿żczyzna ze zdjêęcia, Kevin Schönster, by³ł ojcem

- Przepraszam, ale nie jestem jeszcze gotowa. Mi³ło jednej z jej córek, Laury, która w³łaœœśnie tego dnia, spêędzam z tob¹ą czas, ale nie zapomnia³łam jeszcze o Ma-w którym zrobione by³ło zdjêęcie, skoñńczy³ła roczek.

teuszu.

Niestety, musia³ła zapomnieæć o jej istnieniu. Nie widzia-15

14

15

14

³ła jej od tamtego czasu. I nie liczy³ła na to, ¿że jeszcze rodziców. Obecnego mêę¿ża, Romana, pozna³ła miesi¹ąc po kiedykolwiek j¹ą zobaczy.

rozstaniu z Kevinem. Pojecha³ła wtedy na koloniêę z dzie-Zdjêęcie spowodowa³ło, ¿że wróci³ły tamte wspomnienia.

ciakami ze szko³ły. By³ła nauczycielk¹ą matematyki. Dzieci Kevin zarzuci³ł jej wtedy zdradêę. Nie pozwoli³ł nawet jednak tak da³ły siêę jej we znaki, ¿że zrezygnowa³ła szyb-niczego wyt³łumaczyæć. Nie mia³ła zamiaru go zdradzaæć.

ko z pracy nauczycielki i zosta³ła ksiêęgow¹ą, któr¹ą by³ła W dniu, kiedy Laura mia³ła roczek, zrobili przyjêęcie. By³ł

do dnia dzisiejszego.

tort, œœświeczka, prezenty i oczywiœœście alkohol. Zofia nie Roman Wolniak by³ł instruktorem nauki p³ływania.

by³ła alkoholiczk¹ą, lubi³ła jednak od czasu do czasu Spotykali siêę praktycznie codziennie, kiedy prowadzi³ła wypiæć coœœś mocniejszego. Od kiedy Laura pojawi³ła siêę dzieciaki na basen. Znajomoœœśæć rozkwit³ła doœœśæć szybko.

na œœświecie, nie mia³ła na to szans. Po roku, kiedy nie Byli szczêęœœśliwym ma³ł¿żeñństwem. Mieli dwójkêę wspania-karmi³ła ju¿ż ma³łej piersi¹ą, trafi³ła siêę idealna okazja.

³łych dzieci. Córka Weronika w tym roku skoñńczy dzie-Rodzina i przyjaciele zgromadzili siêę w jednym miejscu, wiêętnaœœście lat. Synek Eryk po wakacjach rozpoczyna na jednej imprezie. Kevin powiedzia³ł, ¿że spokojnie mo¿że naukêę w szkole. By³ła teraz szczêęœœśliw¹ą kobiet¹ą. Nigdy sobie wypiæć kilka kieliszków. Nie mia³ł ochoty akurat dot¹ąd nie ¿ża³łowa³ła, ¿że ponownie wysz³ła za m¹ą¿ż. Kiedy dzisiaj piæć. Wypi³ł tylko jeden kieliszek za zdrowie córki, us³łysza³ła, ¿że Weronika wróci³ła ju¿ż ze szko³ły, schowa³ła któr¹ą kocha³ł bardzo mocno. By³ła jego ca³łym ¿życiem.

zdjêęcie na miejsce, do szafki, w której trzyma³ła ró¿żnego Niestety, jak siêę póŸŸźniej okaza³ło, tylko do czasu.

rodzaju dokumenty. Rzadko kiedy ktokolwiek tam zagl¹ą-Tego dnia by³ło s³łonecznie. Wszyscy zebrani siedzieli da³ł. Otar³ła szybko oczy i zesz³ła na dó³ł, nie daj¹ąc nicze-w ogrodzie przy wielkim drewnianym stole. Rozmawiali, go po sobie poznaæć. Nie wiedzia³ła, ¿że akurat tego dnia

œœśmiali siêę i popijali kieliszek za kieliszkiem. Zofia jednak Weronika bêędzie szuka³ła swojego aktu urodzenia i na-przeholowa³ła. Wypi³ła o ten jeden kieliszek za du¿żo.

tknie siêę na zdjêęcie.

Dawno nie czu³ła siêę tak dobrze jak wtedy. Trochêę j¹ą ponios³ło, wyl¹ądowa³ła w ³łó¿żku z najlepszym przyjacielem Laura mieszka³ła w Austrii. By³ła zwyk³ł¹ą dziewczyn¹ą, Kevina. Zanim dosz³ło jednak do czegokolwiek, opamiêęta-która w maju koñńczy³ła dwadzieœœścia dwa lata. By³ła ³ła siêę. Niestety, jej argumenty nie przekona³ły Kevina.

br¹ązowook¹ą brunetk¹ą œœśredniego wzrostu. Mia³ła ch³łopa-Prosto w oczy powiedzia³ł jej, ¿że nie bêędzie zadawa³ł siêę ka, Paw³ła. By³ł Polakiem, ale mieszka³ł tymczasowo z ladacznic¹ą, która sypia z jego najlepszym przyjacielem, w Austrii. Pracowa³ł na budowie i wynajmowa³ł pokój.

i kaza³ł siêę Zofii wynosiæć. Zakaza³ł nawet widywaæć siêę Poznali siêę przypadkiem, na spacerze. Laura cieszy³ła z Laur¹ą. Stwierdzi³ł, ¿że tak bêędzie lepiej dla nich obojga.

siêę, bo przynajmniej mia³ła jedn¹ą kochan¹ą osobêę przy Wziêęli rozwód i ju¿ż nigdy mia³ła nie zobaczyæć Laury.

boku. Rzadko przychodzi³ł do niej do domu. Macocha

£Łza zakrêęci³ła jej siêę w oku. Istnienie córki by³ło jej nikogo nie wpuszcza³ła. Czêęœœściej widywali siêę u niego, wielk¹ą tajemnic¹ą, której nie zdradzi³ła nikomu prócz w wynajmowanym pokoju. Mieszka³ła z ojcem, macoch¹ą 17

16

17

16

³ła jej od tamtego czasu. I nie liczy³ła na to, ¿że jeszcze rodziców. Obecnego mêę¿ża, Romana, pozna³ła miesi¹ąc po kiedykolwiek j¹ą zobaczy.

rozstaniu z Kevinem. Pojecha³ła wtedy na koloniêę z dzie-Zdjêęcie spowodowa³ło, ¿że wróci³ły tamte wspomnienia.

ciakami ze szko³ły. By³ła nauczycielk¹ą matematyki. Dzieci Kevin zarzuci³ł jej wtedy zdradêę. Nie pozwoli³ł nawet jednak tak da³ły siêę jej we znaki, ¿że zrezygnowa³ła szyb-niczego wyt³łumaczyæć. Nie mia³ła zamiaru go zdradzaæć.

ko z pracy nauczycielki i zosta³ła ksiêęgow¹ą, któr¹ą by³ła W dniu, kiedy Laura mia³ła roczek, zrobili przyjêęcie. By³ł

do dnia dzisiejszego.

tort, œœświeczka, prezenty i oczywiœœście alkohol. Zofia nie Roman Wolniak by³ł instruktorem nauki p³ływania.

by³ła alkoholiczk¹ą, lubi³ła jednak od czasu do czasu Spotykali siêę praktycznie codziennie, kiedy prowadzi³ła wypiæć coœœś mocniejszego. Od kiedy Laura pojawi³ła siêę dzieciaki na basen. Znajomoœœśæć rozkwit³ła doœœśæć szybko.

na œœświecie, nie mia³ła na to szans. Po roku, kiedy nie Byli szczêęœœśliwym ma³ł¿żeñństwem. Mieli dwójkêę wspania-karmi³ła ju¿ż ma³łej piersi¹ą, trafi³ła siêę idealna okazja.

³łych dzieci. Córka Weronika w tym roku skoñńczy dzie-Rodzina i przyjaciele zgromadzili siêę w jednym miejscu, wiêętnaœœście lat. Synek Eryk po wakacjach rozpoczyna na jednej imprezie. Kevin powiedzia³ł, ¿że spokojnie mo¿że naukêę w szkole. By³ła teraz szczêęœœśliw¹ą kobiet¹ą. Nigdy sobie wypiæć kilka kieliszków. Nie mia³ł ochoty akurat dot¹ąd nie ¿ża³łowa³ła, ¿że ponownie wysz³ła za m¹ą¿ż. Kiedy dzisiaj piæć. Wypi³ł tylko jeden kieliszek za zdrowie córki, us³łysza³ła, ¿że Weronika wróci³ła ju¿ż ze szko³ły, schowa³ła któr¹ą kocha³ł bardzo mocno. By³ła jego ca³łym ¿życiem.

zdjêęcie na miejsce, do szafki, w której trzyma³ła ró¿żnego Niestety, jak siêę póŸŸźniej okaza³ło, tylko do czasu.

rodzaju dokumenty. Rzadko kiedy ktokolwiek tam zagl¹ą-Tego dnia by³ło s³łonecznie. Wszyscy zebrani siedzieli da³ł. Otar³ła szybko oczy i zesz³ła na dó³ł, nie daj¹ąc nicze-w ogrodzie przy wielkim drewnianym stole. Rozmawiali, go po sobie poznaæć. Nie wiedzia³ła, ¿że akurat tego dnia

œœśmiali siêę i popijali kieliszek za kieliszkiem. Zofia jednak Weronika bêędzie szuka³ła swojego aktu urodzenia i na-przeholowa³ła. Wypi³ła o ten jeden kieliszek za du¿żo.

tknie siêę na zdjêęcie.

Dawno nie czu³ła siêę tak dobrze jak wtedy. Trochêę j¹ą ponios³ło, wyl¹ądowa³ła w ³łó¿żku z najlepszym przyjacielem Laura mieszka³ła w Austrii. By³ła zwyk³ł¹ą dziewczyn¹ą, Kevina. Zanim dosz³ło jednak do czegokolwiek, opamiêęta-która w maju koñńczy³ła dwadzieœœścia dwa lata. By³ła ³ła siêę. Niestety, jej argumenty nie przekona³ły Kevina.

br¹ązowook¹ą brunetk¹ą œœśredniego wzrostu. Mia³ła ch³łopa-Prosto w oczy powiedzia³ł jej, ¿że nie bêędzie zadawa³ł siêę ka, Paw³ła. By³ł Polakiem, ale mieszka³ł tymczasowo z ladacznic¹ą, która sypia z jego najlepszym przyjacielem, w Austrii. Pracowa³ł na budowie i wynajmowa³ł pokój.

i kaza³ł siêę Zofii wynosiæć. Zakaza³ł nawet widywaæć siêę Poznali siêę przypadkiem, na spacerze. Laura cieszy³ła z Laur¹ą. Stwierdzi³ł, ¿że tak bêędzie lepiej dla nich obojga.

siêę, bo przynajmniej mia³ła jedn¹ą kochan¹ą osobêę przy Wziêęli rozwód i ju¿ż nigdy mia³ła nie zobaczyæć Laury.

boku. Rzadko przychodzi³ł do niej do domu. Macocha

£Łza zakrêęci³ła jej siêę w oku. Istnienie córki by³ło jej nikogo nie wpuszcza³ła. Czêęœœściej widywali siêę u niego, wielk¹ą tajemnic¹ą, której nie zdradzi³ła nikomu prócz w wynajmowanym pokoju. Mieszka³ła z ojcem, macoch¹ą 17

16

17

16

i m³łodszym bratem, Thomasem. Nie lubi³ła swojego siêę w coœœś bardziej eleganckiego, nie wypada³ło iœœśæć do domu, nie czu³ła siêę w nim dobrze. Kilka lat temu dowie-kawiarni w dresach. Wdzia³ła materia³łow¹ą, przewiewn¹ą dzia³ła siêę, ¿że Katherina nie jest jej matk¹ą. Ojciec nie sukienkêę w kwiatki i p³łaskie sanda³łki wi¹ązane rzemy-chcia³ł powiedzieæć, gdzie jest prawdziwa matka. Wspo-kiem. Na wierzch zarzuci³ła ¿żó³łty ¿żakiecik i mog³ła wy-mnia³ł tylko, ¿że ju¿ż nigdy jej nie zobaczy, poniewa¿ż ta chodziæć. Nikomu nie musia³ła mówiæć, ¿że wychodzi. I tak kobieta nie jest jej warta. Macocha traktowa³ła j¹ą jak nikogo to nie interesowa³ło. Wziêę³ła do torebki telefon Kopciuszka. Nikomu z jej znajomych nie wolno by³ło i klucze i ruszy³ła do restauracji. Nie mia³ła daleko. Ich wejœœśæć do domu. Ka¿żd¹ą woln¹ą chwilêę stara³ła siêę spêędzaæć ulubiony lokal znajdowa³ł siêę tu¿ż za rogiem nastêępnej poza domem. Na wakacje jeŸŸździ³ła do ciotki i babci, do ulicy. Przytulna restauracyjka z mi³łym wnêętrzem usytu-Polski. W tym roku te¿ż tam mia³ła pojechaæć, na ca³ły owana na poboczu, przy parku. Kiedy wesz³ła do œœśrod-miesi¹ąc, w sierpniu.

ka, ujrza³ła tylko puste stoliki ponakrywane czerwonymi Siedzia³ła w³łaœœśnie przy stole w swoim pokoju, czytaj¹ąc obrusami, które pasowa³ły do bordowego koloru œœścian.

jak¹ąœœś ksi¹ą¿żkêę przy s³łabym œœświetle lampki. By³ł wieczór,

ŒŒŚwiat³ło by³ło przyciemnione. Na stolikach pali³ły siêę godzina 18.00. Ktoœœś po³ło¿ży³ł d³łonie na jej ramionach.

œœświeczki. Paw³ła nigdzie nie by³ło widaæć. Zaczêę³ła siêę Odwróci³ła siêę powoli. Zobaczy³ła Paw³ła, który sta³ł

rozgl¹ądaæć. Mo¿że siedzia³ł gdzieœœś w k¹ącie? Nigdzie go z bukietem kwiatów w rêękach.

jednak nie widzia³ła. Podszed³ł do niej kelner:

- Jak siêę tu dosta³łeœœś? – spyta³ła zdziwiona. – Przecie¿ż

- Panna Schönster? - zapyta³ł.

ojciec nikogo nie wpuszcza.

- Tak.

- Mam swoje sposoby – odpowiedzia³ł z szelmowskim

- Proszêę do stolika. Pawe³ł za chwilêę przyjdzie – po-uœœśmiechem na twarzy. – Ojca i Katheriny chwilowo nie wiedzia³ł i wskaza³ł jej stolik.

ma w domu. Thomas mnie wpuœœści³ł.

Dziwne. Mówi³ł, ¿że bêędzie tutaj czeka³ł, a to ona musi No tak, nigdy nie interesowa³ła siêę sprawami ojca, tak czekaæć na niego. Nie spiesz¹ąc siêę, usiad³ła i zaraz samo jak on jej. Nie interesowa³ła siêę tym, co siêę dzieje w drzwiach ujrza³ła swojego ch³łopaka. Niós³ł ze sob¹ą ten w domu. Liczy³ła tylko na to, ¿że nie bêędzie kolejnej sam bukiet, który ju¿ż widzia³ła. Uœœśmiechnêę³ła siêę do awantury. Te zdarza³ły siêę czêęsto, szczególnie kiedy niego z daleka. Odwzajemni³ł uœœśmiech i zaraz siedzia³ł

Katherina skar¿ży³ła na ni¹ą ojcu.

naprzeciw niej. Poprosi³ł kelnera o wazon na kwiaty.

- Przebierz siêę i chodŸŸź. Mam coœœś dla ciebie. Zaczekam Z³łapa³ł j¹ą za rêękêę.

w restauracji, wiesz, tej naszej ulubionej.

- Wiesz, ¿że bardzo ciêę kocham, prawda? Dlatego Nie zd¹ą¿ży³ła mu nawet odpowiedzieæć, bo Pawe³ł by³ł

zarezerwowa³łem dzisiaj dla nas stolik – mówi³ł, a dziew-ju¿ż na korytarzu. Zdawa³ł sobie sprawêę, ¿że nie powinno czyna s³łucha³ła w milczeniu. – Nasze mieszkanie go tutaj byæć. Nie mia³ła pojêęcia, jak powinna siêę ubraæć.

w Goszczanowie jest ju¿ż prawie gotowe. We wrzeœœśniu Nie wiedzia³ła, jak¹ą Pawe³ł ma niespodziankêę. Przebra³ła bêędziemy mogli siêę przeprowadziæć. Aby dope³łniæć for-19

18

19

18

i m³łodszym bratem, Thomasem. Nie lubi³ła swojego siêę w coœœś bardziej eleganckiego, nie wypada³ło iœœśæć do domu, nie czu³ła siêę w nim dobrze. Kilka lat temu dowie-kawiarni w dresach. Wdzia³ła materia³łow¹ą, przewiewn¹ą dzia³ła siêę, ¿że Katherina nie jest jej matk¹ą. Ojciec nie sukienkêę w kwiatki i p³łaskie sanda³łki wi¹ązane rzemy-chcia³ł powiedzieæć, gdzie jest prawdziwa matka. Wspo-kiem. Na wierzch zarzuci³ła ¿żó³łty ¿żakiecik i mog³ła wy-mnia³ł tylko, ¿że ju¿ż nigdy jej nie zobaczy, poniewa¿ż ta chodziæć. Nikomu nie musia³ła mówiæć, ¿że wychodzi. I tak kobieta nie jest jej warta. Macocha traktowa³ła j¹ą jak nikogo to nie interesowa³ło. Wziêę³ła do torebki telefon Kopciuszka. Nikomu z jej znajomych nie wolno by³ło i klucze i ruszy³ła do restauracji. Nie mia³ła daleko. Ich wejœœśæć do domu. Ka¿żd¹ą woln¹ą chwilêę stara³ła siêę spêędzaæć ulubiony lokal znajdowa³ł siêę tu¿ż za rogiem nastêępnej poza domem. Na wakacje jeŸŸździ³ła do ciotki i babci, do ulicy. Przytulna restauracyjka z mi³łym wnêętrzem usytu-Polski. W tym roku te¿ż tam mia³ła pojechaæć, na ca³ły owana na poboczu, przy parku. Kiedy wesz³ła do œœśrod-miesi¹ąc, w sierpniu.

ka, ujrza³ła tylko puste stoliki ponakrywane czerwonymi Siedzia³ła w³łaœœśnie przy stole w swoim pokoju, czytaj¹ąc obrusami, które pasowa³ły do bordowego koloru œœścian.

jak¹ąœœś ksi¹ą¿żkêę przy s³łabym œœświetle lampki. By³ł wieczór,

ŒŒŚwiat³ło by³ło przyciemnione. Na stolikach pali³ły siêę godzina 18.00. Ktoœœś po³ło¿ży³ł d³łonie na jej ramionach.

œœświeczki. Paw³ła nigdzie nie by³ło widaæć. Zaczêę³ła siêę Odwróci³ła siêę powoli. Zobaczy³ła Paw³ła, który sta³ł

rozgl¹ądaæć. Mo¿że siedzia³ł gdzieœœś w k¹ącie? Nigdzie go z bukietem kwiatów w rêękach.

jednak nie widzia³ła. Podszed³ł do niej kelner:

- Jak siêę tu dosta³łeœœś? – spyta³ła zdziwiona. – Przecie¿ż

- Panna Schönster? - zapyta³ł.

ojciec nikogo nie wpuszcza.

- Tak.

- Mam swoje sposoby – odpowiedzia³ł z szelmowskim

- Proszêę do stolika. Pawe³ł za chwilêę przyjdzie – po-uœœśmiechem na twarzy. – Ojca i Katheriny chwilowo nie wiedzia³ł i wskaza³ł jej stolik.

ma w domu. Thomas mnie wpuœœści³ł.

Dziwne. Mówi³ł, ¿że bêędzie tutaj czeka³ł, a to ona musi No tak, nigdy nie interesowa³ła siêę sprawami ojca, tak czekaæć na niego. Nie spiesz¹ąc siêę, usiad³ła i zaraz samo jak on jej. Nie interesowa³ła siêę tym, co siêę dzieje w drzwiach ujrza³ła swojego ch³łopaka. Niós³ł ze sob¹ą ten w domu. Liczy³ła tylko na to, ¿że nie bêędzie kolejnej sam bukiet, który ju¿ż widzia³ła. Uœœśmiechnêę³ła siêę do awantury. Te zdarza³ły siêę czêęsto, szczególnie kiedy niego z daleka. Odwzajemni³ł uœœśmiech i zaraz siedzia³ł

Katherina skar¿ży³ła na ni¹ą ojcu.

naprzeciw niej. Poprosi³ł kelnera o wazon na kwiaty.

- Przebierz siêę i chodŸŸź. Mam coœœś dla ciebie. Zaczekam Z³łapa³ł j¹ą za rêękêę.

w restauracji, wiesz, tej naszej ulubionej.

- Wiesz, ¿że bardzo ciêę kocham, prawda? Dlatego Nie zd¹ą¿ży³ła mu nawet odpowiedzieæć, bo Pawe³ł by³ł

zarezerwowa³łem dzisiaj dla nas stolik – mówi³ł, a dziew-ju¿ż na korytarzu. Zdawa³ł sobie sprawêę, ¿że nie powinno czyna s³łucha³ła w milczeniu. – Nasze mieszkanie go tutaj byæć. Nie mia³ła pojêęcia, jak powinna siêę ubraæć.

w Goszczanowie jest ju¿ż prawie gotowe. We wrzeœœśniu Nie wiedzia³ła, jak¹ą Pawe³ł ma niespodziankêę. Przebra³ła bêędziemy mogli siêę przeprowadziæć. Aby dope³łniæć for-19

18

19

18

malnoœœści, chcia³łbym spytaæć, czy zostaniesz moj¹ą ¿żon¹ą? –

ch³łopaka. Czeka³ła na tego jedynego, który, jak wierzy³ła, Mówi¹ąc to, wyj¹ą³ł z kieszeni pierœœścionek zarêęczynowy, znajdzie j¹ą w odpowiednim momencie, który naprawdêę otworzy³ł pude³łko i pokaza³ł zaskoczonej dziewczynie.

j¹ą pokocha i zostanie z ni¹ą do koñńca ¿życia. Wierzy³ła, ¿że

- Oczywiœœście – odpowiedzia³ła bez zastanowienia, potrafi kogoœœś pokochaæć. Nie chcia³ła zostaæć sama. Pra-chocia¿ż by³ła zdziwiona. Mia³ła nadziejêę, ¿że kiedyœœś do gnêę³ła znaleŸŸźæć tak¹ą wielk¹ą mi³łoœœśæć na ca³łe ¿życie. Nie tego dojdzie, ale nie spodziewa³ła siêę oœœświadczyn w³ła-chcia³ła mieæć wielu ch³łopaków, jeden by³łby najlepszy.

œœśnie dzisiejszego wieczoru.

W g³łêębi duszy kocha³ła Marka, o rok od niej starszego Zadowolony ch³łopak za³ło¿ży³ł jej na palec pierœœścionek przystojnego blondyna z niebieskimi oczami. Nie wie-i poca³łowa³ł j¹ą delikatnie.

dzia³ła jednak, czy jest to mi³łoœœśæć, czy tylko uczucie, Ustalili, ¿że œœślub wezm¹ą w sierpniu i zamieszkaj¹ą jakim darzy siêę przyjaciela. Wiedzia³ła, ¿że mo¿że powie-w Polsce.

rzyæć mu nawet najskrytsze sekrety. Nigdy jeszcze jej nie Laura by³ła w trzecim tygodniu ci¹ą¿ży. Nastêępnego zawiód³ł. By³ł przy niej zawsze, kiedy tego potrzebowa³ła.

dnia mia³ła siêę o tym dowiedzieæć oficjalnie, odbieraj¹ąc Przegl¹ądaj¹ąc dokumenty w poszukiwaniu aktu uro-badania od lekarza. Pawe³ł jeszcze nic nie wiedzia³ł.

dzenia, przypadkowo znalaz³ła jakieœœś zdjêęcie. Nigdy Cieszy³ła siêę, ¿że bêędzie mia³ła pociechêę. Bêędzie mia³ła wczeœœśniej go nie widzia³ła, dlatego przyjrza³ła siêę bli¿żej.

kogo przytuliæć i ko³łysaæć do snu. Teraz, kiedy ju¿ż wie-By³ła na nim jej matka z nieznanym mêę¿żczyzn¹ą i malut-dzia³ła, ¿że z tym w³łaœœśnie mêę¿żczyzn¹ą wi¹ą¿że swoj¹ą przy-kim dzieckiem. Pomyœœśla³ła, ¿że to ona z rodzicielk¹ą i ja-sz³łoœœśæć, mog³ła mu o tym powiedzieæć. Musia³ła siêę jednak kimœœś nieznanym mêę¿żczyzn¹ą. Przygl¹ądaj¹ąc siêę jednak do tego przygotowaæć i odebraæć od lekarza wyniki, które dok³ładniej, dostrzeg³ła datêę w rogu zdjêęcia: 23 V 1990 -

ostatecznie potwierdz¹ą, ¿że zostanie mamusi¹ą. Wtedy bez wiêęc to nie mog³ła byæć ona. Jej nie by³ło jeszcze na œœświe-zastanowienia pójdzie do Paw³ła i powie mu, ¿że zostanie cie. Postanowi³ła schowaæć zdjêęcie, a w najbli¿ższym czasie tatusiem. Teraz jednak cieszy³ła siêę, ¿że nale¿ży ju¿ż teraz pokazaæć je w³łaœœścicielce i spytaæć, kim s¹ą osoby ze zdjêę-tylko do niego. ŒŒŚlub to tylko formalnoœœśæć.

cia. Szybko skoñńczy³ła porz¹ądkowanie, znalaz³ła potrzeb-ny dokument i pobieg³ła do kuchni, gdzie powinna byæć By³ł pi¹ątek, wczesne popo³łudnie. Weronika siedzia³ła pani Zofia. Zasta³ła tam jednak ojca z Erykiem.

w³łaœœśnie w swoim pokoju. Prze¿ży³ła ju¿ż osiemnaœœście lat.

- Tato, gdzie jest mama? – zapyta³ła.

By³ła ³ładna, wiele dziewczyn jej zazdroœœści³ło. By³ła trochêę

- Zadzwonili z ksiêęgowoœœści, ¿że jakaœœś kole¿żanka le¿ży inna od wszystkich. Kocha³ła tañńczyæć i czytaæć ksi¹ą¿żki.

w szpitalu i mama musi j¹ą zast¹ąpiæć – odpowiedzia³ł ojciec.

Nie mia³ła kompleksów, choæć by³ła bardzo cicha i za-

- To ja idêę na spacer – powiedzia³ła bez entuzjazmu mkniêęta w sobie. Czêęsto nie mia³ła odwagi powiedzieæć i wysz³ła. – Aha, znalaz³łam mój akt urodzenia.

czegoœœś wprost. Niektóre rzeczy trzyma³ła w g³łêębi duszy, Potrzebowa³ła byæć teraz sama. Zaniepokoi³ła j¹ą znale-w tajemnicy przed wszystkimi. Nie szuka³ła na si³łêę ziona fotografia. Dziwne, ¿że by³ła tam matka w objêęciach 21

20

21

20

malnoœœści, chcia³łbym spytaæć, czy zostaniesz moj¹ą ¿żon¹ą? –

ch³łopaka. Czeka³ła na tego jedynego, który, jak wierzy³ła, Mówi¹ąc to, wyj¹ą³ł z kieszeni pierœœścionek zarêęczynowy, znajdzie j¹ą w odpowiednim momencie, który naprawdêę otworzy³ł pude³łko i pokaza³ł zaskoczonej dziewczynie.

j¹ą pokocha i zostanie z ni¹ą do koñńca ¿życia. Wierzy³ła, ¿że

- Oczywiœœście – odpowiedzia³ła bez zastanowienia, potrafi kogoœœś pokochaæć. Nie chcia³ła zostaæć sama. Pra-chocia¿ż by³ła zdziwiona. Mia³ła nadziejêę, ¿że kiedyœœś do gnêę³ła znaleŸŸźæć tak¹ą wielk¹ą mi³łoœœśæć na ca³łe ¿życie. Nie tego dojdzie, ale nie spodziewa³ła siêę oœœświadczyn w³ła-chcia³ła mieæć wielu ch³łopaków, jeden by³łby najlepszy.

œœśnie dzisiejszego wieczoru.

W g³łêębi duszy kocha³ła Marka, o rok od niej starszego Zadowolony ch³łopak za³ło¿ży³ł jej na palec pierœœścionek przystojnego blondyna z niebieskimi oczami. Nie wie-i poca³łowa³ł j¹ą delikatnie.

dzia³ła jednak, czy jest to mi³łoœœśæć, czy tylko uczucie, Ustalili, ¿że œœślub wezm¹ą w sierpniu i zamieszkaj¹ą jakim darzy siêę przyjaciela. Wiedzia³ła, ¿że mo¿że powie-w Polsce.

rzyæć mu nawet najskrytsze sekrety. Nigdy jeszcze jej nie Laura by³ła w trzecim tygodniu ci¹ą¿ży. Nastêępnego zawiód³ł. By³ł przy niej zawsze, kiedy tego potrzebowa³ła.

dnia mia³ła siêę o tym dowiedzieæć oficjalnie, odbieraj¹ąc Przegl¹ądaj¹ąc dokumenty w poszukiwaniu aktu uro-badania od lekarza. Pawe³ł jeszcze nic nie wiedzia³ł.

dzenia, przypadkowo znalaz³ła jakieœœś zdjêęcie. Nigdy Cieszy³ła siêę, ¿że bêędzie mia³ła pociechêę. Bêędzie mia³ła wczeœœśniej go nie widzia³ła, dlatego przyjrza³ła siêę bli¿żej.

kogo przytuliæć i ko³łysaæć do snu. Teraz, kiedy ju¿ż wie-By³ła na nim jej matka z nieznanym mêę¿żczyzn¹ą i malut-dzia³ła, ¿że z tym w³łaœœśnie mêę¿żczyzn¹ą wi¹ą¿że swoj¹ą przy-kim dzieckiem. Pomyœœśla³ła, ¿że to ona z rodzicielk¹ą i ja-sz³łoœœśæć, mog³ła mu o tym powiedzieæć. Musia³ła siêę jednak kimœœś nieznanym mêę¿żczyzn¹ą. Przygl¹ądaj¹ąc siêę jednak do tego przygotowaæć i odebraæć od lekarza wyniki, które dok³ładniej, dostrzeg³ła datêę w rogu zdjêęcia: 23 V 1990 -

ostatecznie potwierdz¹ą, ¿że zostanie mamusi¹ą. Wtedy bez wiêęc to nie mog³ła byæć ona. Jej nie by³ło jeszcze na œœświe-zastanowienia pójdzie do Paw³ła i powie mu, ¿że zostanie cie. Postanowi³ła schowaæć zdjêęcie, a w najbli¿ższym czasie tatusiem. Teraz jednak cieszy³ła siêę, ¿że nale¿ży ju¿ż teraz pokazaæć je w³łaœœścicielce i spytaæć, kim s¹ą osoby ze zdjêę-tylko do niego. ŒŒŚlub to tylko formalnoœœśæć.

cia. Szybko skoñńczy³ła porz¹ądkowanie, znalaz³ła potrzeb-ny dokument i pobieg³ła do kuchni, gdzie powinna byæć By³ł pi¹ątek, wczesne popo³łudnie. Weronika siedzia³ła pani Zofia. Zasta³ła tam jednak ojca z Erykiem.

w³łaœœśnie w swoim pokoju. Prze¿ży³ła ju¿ż osiemnaœœście lat.

- Tato, gdzie jest mama? – zapyta³ła.

By³ła ³ładna, wiele dziewczyn jej zazdroœœści³ło. By³ła trochêę

- Zadzwonili z ksiêęgowoœœści, ¿że jakaœœś kole¿żanka le¿ży inna od wszystkich. Kocha³ła tañńczyæć i czytaæć ksi¹ą¿żki.

w szpitalu i mama musi j¹ą zast¹ąpiæć – odpowiedzia³ł ojciec.

Nie mia³ła kompleksów, choæć by³ła bardzo cicha i za-

- To ja idêę na spacer – powiedzia³ła bez entuzjazmu mkniêęta w sobie. Czêęsto nie mia³ła odwagi powiedzieæć i wysz³ła. – Aha, znalaz³łam mój akt urodzenia.

czegoœœś wprost. Niektóre rzeczy trzyma³ła w g³łêębi duszy, Potrzebowa³ła byæć teraz sama. Zaniepokoi³ła j¹ą znale-w tajemnicy przed wszystkimi. Nie szuka³ła na si³łêę ziona fotografia. Dziwne, ¿że by³ła tam matka w objêęciach 21

20

21

20

jakiegoœœś mêę¿żczyzny, trzymaj¹ąca malutkie dziecko. To nie go zostawi³ła to pomiêędzy dokumentami? Przecie¿ż prêę-mog³ła byæć ona, przecie¿ż urodzi³ła siêę dwa lata póŸŸźniej.

dzej czy póŸŸźniej ktoœœś by je znalaz³ł. – Mocniej wtuli³ła siêę Ruszy³ła w kierunku parku i siedz¹ąc samotnie na ³ławce, w Marka.

wpatrywa³ła siêę w fotografiêę. Pomyœœśla³ła, ¿że potrzebuje

- Powinnaœœś z ni¹ą porozmawiaæć. Na pewno wszystko ci teraz Marka. W pewnym momencie zadzwoni³ł telefon: wyt³łumaczy – próbowa³ł j¹ą pocieszyæć. - ChodŸŸź, pójdêę

- Halo?

z tob¹ą. Porozmawiasz z ni¹ą.

- Czeœœśæć – us³łysza³ła weso³ły g³łos Marka. Ucieszy³ła siêę.

Ruszyli w kierunku ulicy Źródlanej.

– Co tam s³łychaæć?

- Poczekaj – zatrzyma³ła ch³łopaka. – Pójdêę sama.

PrzyjaŸŸźnili siêę od niedawna. Po tonie g³łosu dziewczy-

- Ale...

ny pozna³ł jednak, ¿że coœœś siêę sta³ło.

- Odezwêę siêę póŸŸźniej. – Pomacha³ła mu i zniknêę³ła za

- W³łaœœśnie o tobie pomyœœśla³łam. Móg³łbyœœś przyjœœśæć do drzwiami. Lepiej bêędzie, jeœœśli sama o to zapyta matkêę.

parku?

Musi poznaæć prawdêę.

- Dobrze, zaraz bêędêę.

- Weronika, zapraszam na obiad – us³łysza³ła, gdy Po piêętnastominutowym wyczekiwaniu mia³ła wracaæć zamknêę³ły siêę za ni¹ą drzwi.

do domu, kiedy Marek w koñńcu nadbieg³ł.

- Nie jestem g³łodna - wsadzi³ła g³łowêę do kuchni - ale

- Hej, wybacz, ¿że tak d³ługo, ale musia³łem odprowa-chcia³łabym z tob¹ą porozmawiaæć.

dziæć siostrêę do s¹ąsiadów – t³łumaczy³ł. – Wiesz, jak jest Pani Zofia, przyzwyczajona do kaprysów córki z m³łodszym rodzeñńst...

w m³łodzieñńczym wieku, nic nie powiedzia³ła na temat

- Nic nie mów. – Po³ło¿ży³ła mu palec na ustach. – Do-obiadu, ale zainteresowa³ła siêę druga czêęœœści¹ą wypowie-brze, ¿że przyszed³łeœœś.

dzi córki.

- Coœœś siêę sta³ło? – przestraszy³ł siêę.

- Porozmawiaæć? – Zaskoczy³ł j¹ą ton g³łosu Weroniki.

- Nic wielkiego. – Pokaza³ła mu zdjêęcie. – Znalaz³łam to Domyœœśli³ła siêę, ¿że to coœœś powa¿żnego. – O czym? Masz dzisiaj w moich dokumentach.

jakiœœś problem?

- To tylko zdjêęcie – zacz¹ą³ł niepewnie ch³łopak. – Tylko

- Nie, ja nie, ale myœœślêę, ¿że ty masz – powiedzia³ła zdjêęcie.

trochêę z³łoœœśliwie. – ChodŸŸź, coœœś ci poka¿żêę.

- Tak. Tylko zdjêęcie. – Posmutnia³ła. – Przyjrzyj siêę Zaprowadzi³ła pani¹ą Zofiêę do swojego pokoju i powoli dok³ładnie i spójrz na datêę.

poda³ła jej zdjêęcie:

- 23 maja 1990. Ciebie jeszcze wtedy nie by³ło?

- Znalaz³łam je dzisiaj w moich dokumentach –

- No w³łaœœśnie. Mnie nie by³ło, a tu jest moja matka t³łumaczy³ła.

z jakimœœś facetem. - Odwróci³ła zdjêęcie i przeczyta³ła: –

Pani Zofia ogl¹ąda³ła przez chwilêę w milczeniu. Myœœśla-Kevin, Zofia und Laura Schönster. Z tego wynika, ¿że ³ła, ¿że jej tajemnicêę uda siêę ukryæć. Chcia³ła zapomnieæć matka coœœś ukrywa. – Marek j¹ą przytuli³ł. – Tylko dlacze-o tamtym incydencie. Weronika by³ła ju¿ż prawie doro-23

22

23

22

jakiegoœœś mêę¿żczyzny, trzymaj¹ąca malutkie dziecko. To nie go zostawi³ła to pomiêędzy dokumentami? Przecie¿ż prêę-mog³ła byæć ona, przecie¿ż urodzi³ła siêę dwa lata póŸŸźniej.

dzej czy póŸŸźniej ktoœœś by je znalaz³ł. – Mocniej wtuli³ła siêę Ruszy³ła w kierunku parku i siedz¹ąc samotnie na ³ławce, w Marka.

wpatrywa³ła siêę w fotografiêę. Pomyœœśla³ła, ¿że potrzebuje

- Powinnaœœś z ni¹ą porozmawiaæć. Na pewno wszystko ci teraz Marka. W pewnym momencie zadzwoni³ł telefon: wyt³łumaczy – próbowa³ł j¹ą pocieszyæć. - ChodŸŸź, pójdêę

- Halo?

z tob¹ą. Porozmawiasz z ni¹ą.

- Czeœœśæć – us³łysza³ła weso³ły g³łos Marka. Ucieszy³ła siêę.

Ruszyli w kierunku ulicy Źródlanej.

– Co tam s³łychaæć?

- Poczekaj – zatrzyma³ła ch³łopaka. – Pójdêę sama.

PrzyjaŸŸźnili siêę od niedawna. Po tonie g³łosu dziewczy-

- Ale...

ny pozna³ł jednak, ¿że coœœś siêę sta³ło.

- Odezwêę siêę póŸŸźniej. – Pomacha³ła mu i zniknêę³ła za

- W³łaœœśnie o tobie pomyœœśla³łam. Móg³łbyœœś przyjœœśæć do drzwiami. Lepiej bêędzie, jeœœśli sama o to zapyta matkêę.

parku?

Musi poznaæć prawdêę.

- Dobrze, zaraz bêędêę.

- Weronika, zapraszam na obiad – us³łysza³ła, gdy Po piêętnastominutowym wyczekiwaniu mia³ła wracaæć zamknêę³ły siêę za ni¹ą drzwi.

do domu, kiedy Marek w koñńcu nadbieg³ł.

- Nie jestem g³łodna - wsadzi³ła g³łowêę do kuchni - ale

- Hej, wybacz, ¿że tak d³ługo, ale musia³łem odprowa-chcia³łabym z tob¹ą porozmawiaæć.

dziæć siostrêę do s¹ąsiadów – t³łumaczy³ł. – Wiesz, jak jest Pani Zofia, przyzwyczajona do kaprysów córki z m³łodszym rodzeñńst...

w m³łodzieñńczym wieku, nic nie powiedzia³ła na temat

- Nic nie mów. – Po³ło¿ży³ła mu palec na ustach. – Do-obiadu, ale zainteresowa³ła siêę druga czêęœœści¹ą wypowie-brze, ¿że przyszed³łeœœś.

dzi córki.

- Coœœś siêę sta³ło? – przestraszy³ł siêę.

- Porozmawiaæć? – Zaskoczy³ł j¹ą ton g³łosu Weroniki.

- Nic wielkiego. – Pokaza³ła mu zdjêęcie. – Znalaz³łam to Domyœœśli³ła siêę, ¿że to coœœś powa¿żnego. – O czym? Masz dzisiaj w moich dokumentach.

jakiœœś problem?

- To tylko zdjêęcie – zacz¹ą³ł niepewnie ch³łopak. – Tylko

- Nie, ja nie, ale myœœślêę, ¿że ty masz – powiedzia³ła zdjêęcie.

trochêę z³łoœœśliwie. – ChodŸŸź, coœœś ci poka¿żêę.

- Tak. Tylko zdjêęcie. – Posmutnia³ła. – Przyjrzyj siêę Zaprowadzi³ła pani¹ą Zofiêę do swojego pokoju i powoli dok³ładnie i spójrz na datêę.

poda³ła jej zdjêęcie:

- 23 maja 1990. Ciebie jeszcze wtedy nie by³ło?

- Znalaz³łam je dzisiaj w moich dokumentach –

- No w³łaœœśnie. Mnie nie by³ło, a tu jest moja matka t³łumaczy³ła.

z jakimœœś facetem. - Odwróci³ła zdjêęcie i przeczyta³ła: –

Pani Zofia ogl¹ąda³ła przez chwilêę w milczeniu. Myœœśla-Kevin, Zofia und Laura Schönster. Z tego wynika, ¿że ³ła, ¿że jej tajemnicêę uda siêę ukryæć. Chcia³ła zapomnieæć matka coœœś ukrywa. – Marek j¹ą przytuli³ł. – Tylko dlacze-o tamtym incydencie. Weronika by³ła ju¿ż prawie doro-23

22

23

22

s³ła. Najwy¿ższy czas, ¿żeby pozna³ła prawdêę. Powinna nem. Matka od pocz¹ątku uwa¿ża³ła, ¿że ŸŸźle postêępujêę.

powiedzieæć jej sama, ale nie by³ła na to w pe³łni gotowa.

Mówi³ła, ¿żebym siêę nie anga¿żowa³ła. By³łam taka zaœœśle-Postanowi³ła, ¿że nie powie córce ca³łej prawdy. Weroni-piona. Owin¹ą³ł mnie sobie wokó³ł palca. A potem zosta-ka nie musia³ła wiedzieæć wszystkiego. W koñńcu podjêę³ła: wi³ł. Wróci³łam do matki, ale nie pozwoli³ł mi zabraæć

- By³ł taki przystojny – odezwa³ła siêę, przypominaj¹ąc córki. Kontakty miêędzy nami siêę urwa³ły.

sobie wszystko. – Myœœśla³łam, ¿że to ma przysz³łoœœśæć. Pomy-Tak jak postanowi³ła, powiedzia³ła Weronice tylko li³łam siêę. – Posmutnia³ła. – Ale by³łam naiwna.

czêęœœśæć prawdy, zmieniaj¹ąc trochêę fakty, aby jej zbytnio

- Zaraz. Mamo, co ty chcesz przez to powiedzieæć?

nie obwinia³ły. Wsta³ła i chcia³ła wyjœœśæć.

- To jest twoja siostra Laura i jej ojciec. – Pokazywa³ła

- Poczekaj – zatrzyma³ła j¹ą córka – gdzie dok³ładnie córce postacie na zdjêęciu. – Laura skoñńczy³ła wtedy mieszkaliœœście na tej Kamiennej? Pójdêę tam, mo¿że ktoœœś roczek. Moja malutka... Chcia³łam to ukryæć i wsadzi³łam z s¹ąsiadów coœœś wie.

do szafki, myœœśla³łam, ¿że nikt tego nie znajdzie. Nawet

- Kamienna 51/4 – odpowiedzia³ła mama i wysz³ła.

twój ojciec o niczym nie wie.

Weronika by³ła trochêę z³ła. Dlaczego nikt jej nie po-Pomimo szoku, w jakim siêę w³łaœœśnie znalaz³ła, Weroni-wiedzia³ł? Dlaczego musia³ła dowiedzieæć siêę o tym w taki ka przytuli³ła siêę do rodzicielki. To znaczy, ¿że jedno z jej sposób? Przecie¿ż ka¿żdy mo¿że pope³łniæć b³ł¹ąd. To nikogo marzeñń siêę spe³łni³ło. Ma starsz¹ą siostrêę. Tylko problem nie przekreœœśla. £Łatwiej by³łoby, gdyby matka powiedzia-w tym, ¿że nie ma pojêęcia, gdzie ona teraz jest. I czy ³ła jej to sama z siebie. Poczu³ła siêę ok³łamana. Wykrêęci³ła kiedykolwiek bêędzie mia³ła okazjêę j¹ą zobaczyæć: numer do Marka.

- Zawsze chcia³łam mieæć starsz¹ą siostrêę – powiedzia³ła.

- Wszystko siêę wyjaœœśni³ło. Mam starsz¹ą siostrêę, która

- No i masz, ale niestety nigdy jej nie zobaczysz. Zo-mieszka z ojcem. Postanowi³łam j¹ą odnaleŸŸźæć – powiedzia-sta³ła z ojcem. Nie mam pojêęcia, gdzie mieszkaj¹ą.

³ła, gdy tylko podniós³ł s³łuchawkêę. - Mam nadziejêę, ¿że mi

- Nie martw siêę, zrobiêę wszystko, ¿żeby j¹ą odnaleŸŸźæć pomo¿żesz. Spotkajmy siêę jutro rano. Wszystko ci opo-i bêędziesz mia³ła dwie córeczki. – Werce poprawi³ł siêę wiem.

humor.

- Obawiam siêę, ¿że jednak nie bêędzie tak ³łatwo. Myœœślêę, Laura siedzia³ła na tapczanie. Jak zwykle nie mia³ła

¿że wyjechali z Polski. Kevin mia³ł rodzinêę w Austrii.

ochoty przebywaæć w tym domu. Najchêętniej jak najszyb-

- A wczeœœśniej? Gdzie mieszkaliœœście wczeœœśniej?

ciej by siêę st¹ąd wyprowadzi³ła. Do jej dwudziestych

- Wtedy przyjecha³ł za mn¹ą do Polski. Pozna³łam go na drugich urodzin zosta³ło parêę dni. W³łaœœśnie odebra³ła wycieczce. Mieszkaliœœśmy najpierw z twoj¹ą babci¹ą, ale wyniki badañń, które wszystko potwierdzi³ły. Za kilka nie podoba³ł jej siêę Kevin, czêęsto siêę k³łócili. Musieliœœśmy miesiêęcy zostanie matk¹ą. Jej wspania³ły domek, w któ-siêę wyprowadziæć. ZnaleŸŸźliœœśmy sobie mieszkanie w bloku rym ju¿ż nied³ługo ma zamieszkaæć z Paw³łem i swoim na Kamiennej. Urodzi³łam Laurêę i pok³łóci³łam siêę z Kevi-maleñńkim dzidziusiem, ju¿ż prawie gotowy. Na wakacje 25

24

25

24

s³ła. Najwy¿ższy czas, ¿żeby pozna³ła prawdêę. Powinna nem. Matka od pocz¹ątku uwa¿ża³ła, ¿że ŸŸźle postêępujêę.

powiedzieæć jej sama, ale nie by³ła na to w pe³łni gotowa.

Mówi³ła, ¿żebym siêę nie anga¿żowa³ła. By³łam taka zaœœśle-Postanowi³ła, ¿że nie powie córce ca³łej prawdy. Weroni-piona. Owin¹ą³ł mnie sobie wokó³ł palca. A potem zosta-ka nie musia³ła wiedzieæć wszystkiego. W koñńcu podjêę³ła: wi³ł. Wróci³łam do matki, ale nie pozwoli³ł mi zabraæć

- By³ł taki przystojny – odezwa³ła siêę, przypominaj¹ąc córki. Kontakty miêędzy nami siêę urwa³ły.

sobie wszystko. – Myœœśla³łam, ¿że to ma przysz³łoœœśæć. Pomy-Tak jak postanowi³ła, powiedzia³ła Weronice tylko li³łam siêę. – Posmutnia³ła. – Ale by³łam naiwna.

czêęœœśæć prawdy, zmieniaj¹ąc trochêę fakty, aby jej zbytnio

- Zaraz. Mamo, co ty chcesz przez to powiedzieæć?

nie obwinia³ły. Wsta³ła i chcia³ła wyjœœśæć.

- To jest twoja siostra Laura i jej ojciec. – Pokazywa³ła

- Poczekaj – zatrzyma³ła j¹ą córka – gdzie dok³ładnie córce postacie na zdjêęciu. – Laura skoñńczy³ła wtedy mieszkaliœœście na tej Kamiennej? Pójdêę tam, mo¿że ktoœœś roczek. Moja malutka... Chcia³łam to ukryæć i wsadzi³łam z s¹ąsiadów coœœś wie.

do szafki, myœœśla³łam, ¿że nikt tego nie znajdzie. Nawet

- Kamienna 51/4 – odpowiedzia³ła mama i wysz³ła.

twój ojciec o niczym nie wie.

Weronika by³ła trochêę z³ła. Dlaczego nikt jej nie po-Pomimo szoku, w jakim siêę w³łaœœśnie znalaz³ła, Weroni-wiedzia³ł? Dlaczego musia³ła dowiedzieæć siêę o tym w taki ka przytuli³ła siêę do rodzicielki. To znaczy, ¿że jedno z jej sposób? Przecie¿ż ka¿żdy mo¿że pope³łniæć b³ł¹ąd. To nikogo marzeñń siêę spe³łni³ło. Ma starsz¹ą siostrêę. Tylko problem nie przekreœœśla. £Łatwiej by³łoby, gdyby matka powiedzia-w tym, ¿że nie ma pojêęcia, gdzie ona teraz jest. I czy ³ła jej to sama z siebie. Poczu³ła siêę ok³łamana. Wykrêęci³ła kiedykolwiek bêędzie mia³ła okazjêę j¹ą zobaczyæć: numer do Marka.

- Zawsze chcia³łam mieæć starsz¹ą siostrêę – powiedzia³ła.

- Wszystko siêę wyjaœœśni³ło. Mam starsz¹ą siostrêę, która

- No i masz, ale niestety nigdy jej nie zobaczysz. Zo-mieszka z ojcem. Postanowi³łam j¹ą odnaleŸŸźæć – powiedzia-sta³ła z ojcem. Nie mam pojêęcia, gdzie mieszkaj¹ą.

³ła, gdy tylko podniós³ł s³łuchawkêę. - Mam nadziejêę, ¿że mi

- Nie martw siêę, zrobiêę wszystko, ¿żeby j¹ą odnaleŸŸźæć pomo¿żesz. Spotkajmy siêę jutro rano. Wszystko ci opo-i bêędziesz mia³ła dwie córeczki. – Werce poprawi³ł siêę wiem.

humor.

- Obawiam siêę, ¿że jednak nie bêędzie tak ³łatwo. Myœœślêę, Laura siedzia³ła na tapczanie. Jak zwykle nie mia³ła

¿że wyjechali z Polski. Kevin mia³ł rodzinêę w Austrii.

ochoty przebywaæć w tym domu. Najchêętniej jak najszyb-

- A wczeœœśniej? Gdzie mieszkaliœœście wczeœœśniej?

ciej by siêę st¹ąd wyprowadzi³ła. Do jej dwudziestych

- Wtedy przyjecha³ł za mn¹ą do Polski. Pozna³łam go na drugich urodzin zosta³ło parêę dni. W³łaœœśnie odebra³ła wycieczce. Mieszkaliœœśmy najpierw z twoj¹ą babci¹ą, ale wyniki badañń, które wszystko potwierdzi³ły. Za kilka nie podoba³ł jej siêę Kevin, czêęsto siêę k³łócili. Musieliœœśmy miesiêęcy zostanie matk¹ą. Jej wspania³ły domek, w któ-siêę wyprowadziæć. ZnaleŸŸźliœœśmy sobie mieszkanie w bloku rym ju¿ż nied³ługo ma zamieszkaæć z Paw³łem i swoim na Kamiennej. Urodzi³łam Laurêę i pok³łóci³łam siêę z Kevi-maleñńkim dzidziusiem, ju¿ż prawie gotowy. Na wakacje 25

24

25

24

jak zwykle ma jechaæć do ciotki. Czu³ła siêę tam lepiej ni¿ż

- Jak musisz, to jedŸŸź. Nie bêędêę ciêę zatrzymywa³ła –

we w³łasnym domu. Mog³ła odpocz¹ąæć od macochy i spêę-odezwa³ła siêę w koñńcu zrezygnowana. – Jakoœœś sobie dziæć wiêęcej czasu z Paw³łem. By³ł ojcem jej dzidziusia, poradzêę.

a ona go kocha³ła. Macocha go nie lubi³ła. Zabrania³ła jej

- Pawe³ł – wo³łali z budowy – chodŸŸź, musisz nam spotykaæć siêę z nim w jej obecnoœœści. Nawet nie powie-pomóc.

dzia³ła Katherinie, ¿że bêędzie mia³ła dziecko. Macocha

- Wybacz, ale muszêę ju¿ż iœœśæć. S³łyszysz, ¿że mnie wo³łaj¹ą.

by³łaby wœœściek³ła. Ojciec te¿ż jeszcze nic nie wiedzia³ł. Nie

– Wiedzia³ł, ¿że mog¹ą ju¿ż siêę nie zobaczyæć przed wyjaz-chcia³ła mu mówiæć. Ba³ła siêę, ¿że wszystko wygada tej dem. - Trzymaj siêę, bêędêę têęskni³ł. – Poca³łowa³ł j¹ą i po-jêędzy.

szed³ł.

Za godzinêę mia³ła spotkaæć siêę z Paw³łem. Wczeœœśniej Laura wróci³ła do domu. Nie wiedzia³ła, co ma zrobiæć.

macocha strasznie jej pilnowa³ła. To w³łaœœśnie dzisiaj Nie mog³ła czekaæć, a¿ż Pawe³ł wróci. Postanowi³ła pójœœśæć postanowi³ła mu wszystko powiedzieæć. Ubra³ła siêę i po-do niego do domu rano i powiedzieæć mu o ci¹ą¿ży przed sz³ła. Umówili siêę w kawiarni, niedaleko pracy Paw³ła.

samym wyjazdem.

D³ługo szuka³ła odpowiedniego momentu. Pawe³ł wyczu³ł, Autobusów do Belgii nie by³ło wiele. Jeden odje¿żd¿ża³ł

¿że chce mu coœœś powiedzieæć.

o 8.04. Musia³ła wstaæć o szóstej i po cichu wymkn¹ąæć siêę

- Kochanie, czy coœœś siêę sta³ło? – zapyta³ł.

z domu. Niestety, ojciec wstawa³ł dzisiaj wczeœœśniej do

- Nie – powiedzia³ła niepewnie. – A w³łaœœściwie to tak...

pracy. Spotka³ła go, gdy wychodzi³ła.

Muszêę ci coœœś powiedzieæć.

- Laura, a gdzie ty siêę wybierasz z samego rana? –

- Ja te¿ż zamierza³łem ci coœœś powiedzieæć, to wa¿żne.

zainteresowa³ł siêę jak nigdy przedtem.

- Proszêę, mów – udzieli³ła mu g³łosu.

- Muszêę coœœś wa¿żnego za³łatwiæć – powiedzia³ła. – Nie-

- A mo¿że st¹ąd wyjdziemy? Trochêę t³łoczno siêę zrobi³ło.

d³ługo wracam.

- Dobrze, chodŸŸźmy. – Z³łapali siêę za rêęce i wyszli na

- Ale, co ty masz do...

parn¹ą ulicêę. Poszli spacerkiem w kierunku placu budo-Nie s³łysza³ła ju¿ż, bo by³ła w ogrodzie i zmierza³ła wy. Domek, który budowa³ł jej ukochany, wygl¹ąda³ł ju¿ż w kierunku domu ukochanego. Na ulicach by³ło pusto.

³ładnie. Zosta³ły ostatnie wykoñńczenia: Od czasu do czasu przejecha³ł jakiœœś samochód, zapali³ły

- Wiem, ¿że to mo¿że byæć dla ciebie trudne – zacz¹ą³ł – ale siêę pojedyncze œœświat³ła w oknach. Dotar³ła na miejsce.

niestety muszêę jutro wyjechaæć do Belgii. Wujek zachoro-By³ło kilka minut przed siódm¹ą rano. Zapuka³ła. Drzwi wa³ł, ciocia pracuje i poprosi³ła mnie, ¿żebym pomóg³ł jej otworzy³ł jej zaspany mêę¿żczyzna, u którego Pawe³ł wy-zaj¹ąæć siêę wujkiem. Ale nie martw siêę, za tydzieñń wrócêę.

najmowa³ł pokój:

Laura posmutnia³ła. Co ona bêędzie robi³ła tutaj bez

- Przepraszam, ¿że tak rano pana budzêę, ale muszêę niego? By³ł jedyn¹ą osob¹ą, z któr¹ą mog³ła porozmawiaæć.

koniecznie porozmawiaæć z Paw³łem. Czy mogêę?

Mo¿że jakoœœś wytrzyma przez tydzieñń.

- Proszêę, on ju¿ż wsta³ł.

27

26

27

26

jak zwykle ma jechaæć do ciotki. Czu³ła siêę tam lepiej ni¿ż

- Jak musisz, to jedŸŸź. Nie bêędêę ciêę zatrzymywa³ła –

we w³łasnym domu. Mog³ła odpocz¹ąæć od macochy i spêę-odezwa³ła siêę w koñńcu zrezygnowana. – Jakoœœś sobie dziæć wiêęcej czasu z Paw³łem. By³ł ojcem jej dzidziusia, poradzêę.

a ona go kocha³ła. Macocha go nie lubi³ła. Zabrania³ła jej

- Pawe³ł – wo³łali z budowy – chodŸŸź, musisz nam spotykaæć siêę z nim w jej obecnoœœści. Nawet nie powie-pomóc.

dzia³ła Katherinie, ¿że bêędzie mia³ła dziecko. Macocha

- Wybacz, ale muszêę ju¿ż iœœśæć. S³łyszysz, ¿że mnie wo³łaj¹ą.

by³łaby wœœściek³ła. Ojciec te¿ż jeszcze nic nie wiedzia³ł. Nie

– Wiedzia³ł, ¿że mog¹ą ju¿ż siêę nie zobaczyæć przed wyjaz-chcia³ła mu mówiæć. Ba³ła siêę, ¿że wszystko wygada tej dem. - Trzymaj siêę, bêędêę têęskni³ł. – Poca³łowa³ł j¹ą i po-jêędzy.

szed³ł.

Za godzinêę mia³ła spotkaæć siêę z Paw³łem. Wczeœœśniej Laura wróci³ła do domu. Nie wiedzia³ła, co ma zrobiæć.

macocha strasznie jej pilnowa³ła. To w³łaœœśnie dzisiaj Nie mog³ła czekaæć, a¿ż Pawe³ł wróci. Postanowi³ła pójœœśæć postanowi³ła mu wszystko powiedzieæć. Ubra³ła siêę i po-do niego do domu rano i powiedzieæć mu o ci¹ą¿ży przed sz³ła. Umówili siêę w kawiarni, niedaleko pracy Paw³ła.

samym wyjazdem.

D³ługo szuka³ła odpowiedniego momentu. Pawe³ł wyczu³ł, Autobusów do Belgii nie by³ło wiele. Jeden odje¿żd¿ża³ł

¿że chce mu coœœś powiedzieæć.

o 8.04. Musia³ła wstaæć o szóstej i po cichu wymkn¹ąæć siêę

- Kochanie, czy coœœś siêę sta³ło? – zapyta³ł.

z domu. Niestety, ojciec wstawa³ł dzisiaj wczeœœśniej do

- Nie – powiedzia³ła niepewnie. – A w³łaœœściwie to tak...

pracy. Spotka³ła go, gdy wychodzi³ła.

Muszêę ci coœœś powiedzieæć.

- Laura, a gdzie ty siêę wybierasz z samego rana? –

- Ja te¿ż zamierza³łem ci coœœś powiedzieæć, to wa¿żne.

zainteresowa³ł siêę jak nigdy przedtem.

- Proszêę, mów – udzieli³ła mu g³łosu.

- Muszêę coœœś wa¿żnego za³łatwiæć – powiedzia³ła. – Nie-

- A mo¿że st¹ąd wyjdziemy? Trochêę t³łoczno siêę zrobi³ło.

d³ługo wracam.

- Dobrze, chodŸŸźmy. – Z³łapali siêę za rêęce i wyszli na

- Ale, co ty masz do...

parn¹ą ulicêę. Poszli spacerkiem w kierunku placu budo-Nie s³łysza³ła ju¿ż, bo by³ła w ogrodzie i zmierza³ła wy. Domek, który budowa³ł jej ukochany, wygl¹ąda³ł ju¿ż w kierunku domu ukochanego. Na ulicach by³ło pusto.

³ładnie. Zosta³ły ostatnie wykoñńczenia: Od czasu do czasu przejecha³ł jakiœœś samochód, zapali³ły

- Wiem, ¿że to mo¿że byæć dla ciebie trudne – zacz¹ą³ł – ale siêę pojedyncze œœświat³ła w oknach. Dotar³ła na miejsce.

niestety muszêę jutro wyjechaæć do Belgii. Wujek zachoro-By³ło kilka minut przed siódm¹ą rano. Zapuka³ła. Drzwi wa³ł, ciocia pracuje i poprosi³ła mnie, ¿żebym pomóg³ł jej otworzy³ł jej zaspany mêę¿żczyzna, u którego Pawe³ł wy-zaj¹ąæć siêę wujkiem. Ale nie martw siêę, za tydzieñń wrócêę.

najmowa³ł pokój:

Laura posmutnia³ła. Co ona bêędzie robi³ła tutaj bez

- Przepraszam, ¿że tak rano pana budzêę, ale muszêę niego? By³ł jedyn¹ą osob¹ą, z któr¹ą mog³ła porozmawiaæć.

koniecznie porozmawiaæć z Paw³łem. Czy mogêę?

Mo¿że jakoœœś wytrzyma przez tydzieñń.

- Proszêę, on ju¿ż wsta³ł.

27

26

27

26

Pawe³ł by³ł ju¿ż ubrany, pakowa³ł do walizki ostatnie Podjecha³ł autobus.

rzeczy. Zaraz musia³ł wychodziæć. Na przystanek by³ł

- Muszêę jechaæć. Trzymajcie siêę. – Pog³ładzi³ł j¹ą po spory kawa³łek. Laura niespodziewanie wesz³ła do jego brzuchu. – Nied³ługo wrócêę.

pokoju.

Poca³łowa³ł j¹ą czule na po¿żegnanie, wsiad³ł do autobu-

- Czeœœśæć – powiedzia³ła cicho.

su i pojecha³ł. Laura jak zwykle nie mia³ła ochoty wra-

- Kochanie? – Nie dowierza³ł, ¿że przysz³ła. – Co ty tutaj caæć do domu. Zaraz zaczn¹ą wypytywaæć, gdzie by³ła.

robisz?

Zapiszcza³ł telefon, dzwoni³ł Pawe³ł.

- Przysz³łam siêę po¿żegnaæć i odprowadziæć ciêę na

- Nawet nie wiesz, jak siêę cieszêę. Tylko czemu dopie-autobus.

ro teraz mi o tym powiedzia³łaœœś? KOCHAM WAS.

Nie wiedzia³ła, jak ma mu powiedzieæć, ¿że bêęd¹ą mieli Uœœśmiechnêę³ła siêę. By³ł taki kochany. By³ła z nim szczêę-dziecko. Szli w milczeniu. Kiedy doszli na miejsce, do

œœśliwa. Nie chcia³ła nikogo innego. Pragnêę³ła tylko jego.