Święta pełne sekretów ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Chri­st­mas Ce­le­bra­tion

Fragment

Prze­kład z ję­zyka an­giel­skiego: Ma­ria Na­rot

Co­py­ri­ght © He­idi Swain, 2025

This edi­tion: © Gyl­den­dal Astra/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2025

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mar­cin Sło­ciń­ski

Re­dak­cja: Ma­ria Za­jąc

Ko­rekta: Ju­styna Ku­kian

ISBN 978-91-8076-991-4

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Gyl­den­dal Astra/Gyl­den­dal A/SKla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.gyl­den­da­la­stra.pl

Książkę de­dy­kuję każ­demu, kto po nią się­gnie. W fik­cyj­nych świa­tach, które two­rzymy, ni­gdy nie je­ste­śmy sami.

Roz­dział 1

Za­jęło mi tro­chę czasu, aby się z tym po­go­dzić, ale w głębi du­szy wie­dzia­łam, że mój czas w Jor­da­nii do­bie­gał końca. Wie­dzia­łam to jesz­cze, za­nim utra­ci­li­śmy spon­sora, przez co nie mo­gli­śmy już utrzy­mać tylu pra­cow­ni­ków.

Pracę w or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej za­czę­łam za­raz po stu­diach i wła­śnie mi­nęło mi dzie­sięć lat. To i tak długo jak na osobę po­ma­ga­jącą w obo­zach dla uchodź­ców na ca­łym świe­cie. Do­tar­łam do gra­nicy swo­ich moż­li­wo­ści co naj­mniej pół­tora roku temu. Moi sze­fo­wie już wy­ra­zili obawy, że za­czy­nam się wy­pa­lać, ale upar­cie brnę­łam da­lej, zde­cy­do­wana do­koń­czyć kon­trakt, za­nim po­zwolę so­bie na na­leżną mi prze­rwę.

Jed­nak na kilka ty­go­dni przed koń­cem i pod ogromną pre­sją, gdy do obozu przy­by­wało co­raz wię­cej osób, po­peł­ni­łam błąd. Głupi, ogromny, za­gra­ża­jący ży­ciu błąd. Uznano więc, że zro­bię wszyst­kim przy­sługę, je­śli zre­zy­gnuję wcze­śniej. Na szczę­ście mój szef jako po­wód przed­wcze­snego wy­jazdu po­dał wy­co­fa­nie się spon­sora, ale na­dal czu­łam, że za­wio­dłam.

Sześć go­dzin po wej­ściu na po­kład sa­mo­lotu w Jor­da­nii wy­sia­dłam na lot­ni­sku He­ath­row, gdzie po­wi­tał mnie po­dmuch mroź­nego li­sto­pa­do­wego po­wie­trza, któ­remu moje let­nie ubra­nia nie sta­wiały oporu, a także od­głos dzwo­nią­cego te­le­fonu do­cho­dzący z głębi mo­jego ple­caka. Szybko we­szłam do hali przy­lo­tów, trzy­ma­jąc się z dala od licz­nych po­dróż­nych, któ­rzy chcieli opu­ścić bu­dy­nek, prze­szu­ka­łam ple­cak i wy­cią­gnę­łam w końcu ko­mórkę.

– Pa­ige?

– Mamo. – Uśmiech­nę­łam się za­sko­czona, gdy usły­sza­łam jej głos.

– Pa­ige – ode­zwała się po­now­nie, tym ra­zem to­nem peł­nym ulgi. – Wy­lą­do­wa­łaś?

– Tak – od­par­łam, prze­ły­ka­jąc gulę w gar­dle. – Do­piero co. Za­raz wyjdę z lot­ni­ska.

Moi ro­dzice już wy­pły­nęli na swój co­roczny zi­mowy rejs, kiedy oznaj­mi­łam, że wra­cam do Wiel­kiej Bry­ta­nii wcze­śniej, niż pla­no­wa­łam. Zro­bi­łam to spe­cjal­nie. Wie­dzia­łam o swoim po­wro­cie przed ich wy­jaz­dem, ale nie chcia­łam się na­ra­żać ani na hi­ste­rię, na­wet w do­brej wie­rze, ani na nie­unik­nione py­ta­nia, więc nie za­jąk­nę­łam się ani sło­wem, do­póki nie wy­pły­nęli dość da­leko. Sły­sząc głos mamy, za­sta­na­wia­łam się, czy to była wła­ściwa de­cy­zja.

– Dzięki Bogu – po­wie­działa z jesz­cze więk­szą ulgą. Jej ton po­twier­dził, że oboje z tatą do­szli do wnio­sku, że za moim przed­wcze­snym po­wro­tem kryje się coś wię­cej, niż da­łam do zro­zu­mie­nia.

– Czy tata tam jest? – za­py­ta­łam, za­nim za­częła się la­wina py­tań. – Gdzie do­kład­nie je­ste­ście?

– Jest – od­parła, a jej głos tro­chę przy­cichł. – Je­ste­śmy na Kaj­ma­nach i jest pie­kiel­nie go­rąco. Póź­niej po­pły­wamy z płaszcz­kami…

– Na­sze plany są nie­istotne – usły­sza­łam, jak tata wrzesz­czy w tle. – Za­py­taj ją le­piej, czy wszystko w po­rządku.

– Mó­wi­łeś wcze­śniej, żeby tego nie ro­bić – wy­pa­liła znie­cier­pli­wiona mama.

Na­gle za­pa­dła ci­sza, a ja za­śmia­łam się, wy­obra­ża­jąc so­bie, jak oboje wal­czą o te­le­fon.

– Pa­ige – ode­zwał się tata. Naj­wy­raź­niej wy­grał po­tyczkę. – Jak się masz?

Mój oj­ciec miał za sobą długą ka­rierę w woj­sku, wie­dział, że moja praca w kra­jach ogar­nię­tych wojną nie na­le­żała do ła­twych, i zga­dzał się z moim prze­ło­żo­nym, że igram z lo­sem i po­trze­buję prze­rwy.

– Do­brze. – Prze­łknę­łam ślinę, śmiech za­marł mi na ustach, a słowa utknęły w gar­dle, gdy prze­szedł od razu do sedna. – Wspa­niale. Nie mogę się do­cze­kać, aż w końcu będę mieć tro­chę czasu dla sie­bie.

Bo na­prawdę nie mo­głam się tego do­cze­kać, prawda?

– Cóż, szkoda.

To mnie za­sko­czyło.

– Cho­dzi mi o czas dla sie­bie.

Wy­da­wało mi się, że chciał, abym sko­rzy­stała z oka­zji, tro­chę się zdy­stan­so­wała i ze­brała my­śli.

– Na­prawdę? – Zmarsz­czy­łam brwi, wkła­da­jąc pa­lec do ucha, by od­ciąć się od ha­łasu w za­tło­czo­nej hali. – Dla­czego? – Na­gle za­częło trzesz­czeć na li­nii i usły­sza­łam, jak tata mówi coś do mamy.

– Bo – po­wie­dział, znów gło­śniej – mia­łem za­miar za­pro­po­no­wać, że­byś nie je­chała do domu, tylko gdzieś, gdzie bę­dziesz mieć to­wa­rzy­stwo, ale je­śli na­prawdę wo­lisz być sama…

– Gdzie? – prze­rwa­łam mu.

– Wyn­thorpe.

– Wyn­thorpe Hall? – Znowu zmarsz­czy­łam brwi. – Dla­czego mia­ła­bym tam je­chać?

Wyn­thorpe Hall, dom ro­dzinny Ca­the­rine i An­gusa Con­nel­lych, mo­ich ro­dzi­ców chrzest­nych, znaj­do­wał się w sa­mym sercu Fen­land, roz­le­głego ob­szaru ni­zin­nego wschod­niej An­glii. To było cu­downe miej­sce, ale wie­dzia­łam, że da­leko mu do ci­chego sank­tu­arium, w któ­rym pra­gnę­łam się skryć i w pry­wat­no­ści li­zać men­talne rany. Oprócz dwóch z trzech sy­nów pań­stwa Con­nel­lych, Ja­miego i Ar­chiego, w domu miesz­kały rów­nież ich part­nerki, a także cała masa pra­cow­ni­ków, któ­rzy byli tak bli­sko zwią­zani z ro­dziną, że trak­to­wano ich jak krew­nych.

– Po­nie­waż twój iry­tu­jący oj­ciec chrzestny ma… Cóż, jak to ująć? – Tata nie wie­dział, jak wy­tłu­ma­czyć sy­tu­ację. – Można po­wie­dzieć, że tro­chę się prze­mę­czył.

Sły­sza­łam mamę mru­czącą w tle i nie mo­głam się nie uśmiech­nąć. Mój ko­chany oj­ciec chrzestny An­gus za­wsze się prze­mę­czał, wy­my­śla­jąc ja­kieś sza­lone plany. Jego wy­bryki mnie śmie­szyły, ale wtedy dzie­liły nas ty­siące mil, więc nie mógł mnie w nie wcią­gnąć.

– Co zro­bił tym ra­zem? – za­py­ta­łam, współ­czu­jąc przy tym swo­jej matce chrzest­nej. – Na pewno w domu jest dość lu­dzi, żeby utrzy­mać go w ry­zach.

– Cóż, o to wła­śnie cho­dzi – od­parł tata. – Więk­szo­ści z nich w tej chwili nie ma. Ja­mie i Anna za­mknęli swoją or­ga­ni­za­cję cha­ry­ta­tywną na kilka mie­sięcy, żeby po­le­cieć do Afryki i spraw­dzić, jak idzie re­ali­za­cja pro­jektu, nad któ­rym Ja­mie pra­co­wał, za­nim prze­jął za­rzą­dza­nie Wyn­thorpe Hall.

– Ale co to ma za zna­cze­nie, skoro or­ga­ni­za­cja jest za­mknięta? – za­py­ta­łam, nie mo­gąc po­jąć, dla­czego ich nie­obec­ność mia­łaby sta­no­wić pro­blem.

– A no ta­kie, że Anna bar­dzo udziela się wo­lon­ta­riacko w oko­licy – wy­ja­śnił tata. – Jest od­po­wie­dzialna za do­star­cza­nie za­ku­pów, ksią­żek z bi­blio­teki i re­cept oso­bom miesz­ka­ją­cym poza mia­stem, a także za­wozi po­trze­bu­ją­cych na różne spo­tka­nia.

– W ta­kim ra­zie dla­czego nie za­ła­twili so­bie ja­kie­goś za­stęp­stwa przed wy­jaz­dem? – za­py­ta­łam jesz­cze bar­dziej zdez­o­rien­to­wana.

– Bo An­gus stwier­dził, że sam to za­ła­twi – opo­wie­dział tata. – Mar­twił się, że w ogóle nie po­jadą, je­śli będą się stre­so­wać szu­ka­niem za­stęp­stwa, więc oświad­czył, że wszystko zor­ga­ni­zuje. i po­zwo­lił im je­chać.

– Ro­zu­miem – od­par­łam. – I na­prawdę nie ma ni­kogo in­nego, kto mógłby po­móc?

– Naj­wy­raź­niej nie, a Hay­ley, go­spo­dyni, i jej part­ner Gabe, który dba o te­ren, rów­nież wy­je­chali. Miało się to nie po­kry­wać z wy­jaz­dem Ja­miego i Anny, ale sio­stra Gabe’a zmie­niła swoje plany, więc mogą się spo­tkać tylko przed świę­tami.

– O rany – ode­zwa­łam się. – Więc kto sprząta dwo­rek? – Wie­dzia­łam, że ta­kie sprzą­ta­nie to coś wię­cej niż od­ku­rza­nie raz w ty­go­dniu.

– W tej chwili nikt – wy­ja­śnił tata. – I wiesz, że święta Bo­żego Na­ro­dze­nia w Wyn­thorpe to te­raz po­ważna sprawa, i z tym wszyst­kim trzeba się zmie­rzyć.

Przez chwilę za­po­mnia­łam, że w Wyn­thorpe Hall or­ga­ni­zują wła­śnie ogromne wi­do­wi­sko zwane Zi­mową Kra­iną Cza­rów. Wi­dzia­łam zdję­cia w in­ter­ne­cie. Bez wąt­pie­nia wy­ma­gało to sporo pracy, a przy mniej­szej licz­bie po­moc­ni­ków wkrótce sta­nie się bar­dziej uciąż­liwe niż przy­jemne.

– Masz ra­cję – przy­zna­łam. – Wy­je­chali w na­prawdę fa­tal­nym mo­men­cie. Co An­gus so­bie my­ślał?

– Od kiedy An­gus my­śli? – za­śmiał się tata. – Wiesz, jaki on jest. On po pro­stu chce, żeby wszy­scy byli za­do­wo­leni.

Cały An­gus. Był hojny aż do prze­sady, ale czę­sto nie za­sta­na­wiał się nad kon­se­kwen­cjami. To, co się te­raz działo, tylko po­twier­dzało tę re­gułę.

– Więc co o tym my­ślisz? – za­py­tał tata.

– O czym?

– Żeby tam po­je­chać i ura­to­wać sy­tu­ację? Mo­gła­byś za­jąć się do­sta­wami i po­ma­chać tro­chę ście­reczką. No i mo­gła­byś też tam spę­dzić praw­dziwe Boże Na­ro­dze­nie. Od lat nie ob­cho­dzi­łaś po­rząd­nie świąt w kraju.

– No tak… – ode­zwa­łam się, przy­gry­za­jąc wargę.

– Wiem, że chęt­nie cię zo­ba­czą – wtrą­ciła się mama. – Biedny Ar­chie rwie so­bie włosy z głowy. Jest u kresu sił.

Po­dej­rze­wa­łam, że, jako je­dyny syn pań­stwa Con­nel­lych w re­zy­den­cji, to on mu­siał ogar­niać to wszystko i sprzą­tać ba­ła­gan, któ­rego na­ro­bił jego oj­ciec, mimo do­brych chęci.

– Po­trze­bu­jesz cze­goś, co od­wróci twoją uwagę, i może to jest wła­śnie to – do­dał chy­trze tata.

I tak oto, za­le­d­wie go­dzinę po przy­by­ciu do Wiel­kiej Bry­ta­nii, czter­na­stego li­sto­pada, wsia­dłam do au­to­busu do Pe­ter­bo­ro­ugh, a po­tem do ko­lej­nego do mia­steczka Wyn­bridge w Fen­land.

Roz­dział 2

Czu­łam się wy­czer­pana emo­cjami wy­wo­ła­nymi po­zo­sta­wie­niem sta­rego ży­cia i ko­le­gów w Jor­da­nii, a do­dat­kowo zmę­czona nie­koń­czącą się po­dróżą, prze­spa­łam więc więk­szą czasu w au­to­bu­sach z He­ath­row do Wyn­bridge, ale w sa­mej dro­dze do po­sia­dło­ści nie mia­łam już chwili wy­tchnie­nia.

– Może mnie pan tu wy­sa­dzić – ode­zwa­łam się na­gle, li­tu­jąc się nad za­wie­sze­niem tak­sówki.

Kie­rowca wy­raź­nie się skrzy­wił, gdy wy­sko­czy­łam z au­to­busu w Wyn­bridge, wsia­dłam do jego sa­mo­chodu i po­wie­dzia­łam, gdzie chcę je­chać. Za­sta­na­wia­łam się wtedy dla­czego, ale pod­ska­ku­jąc na po­dziu­ra­wio­nej dro­dze pro­wa­dza­ją­cej do Wyn­thorpe Hall, od razu zro­zu­mia­łam przy­czynę jego nie­chęci.

– Pój­dzie pani pie­szo? – za­py­tał, od­wra­ca­jąc się, by na mnie spoj­rzeć.

– Pójdę pie­szo – po­twier­dzi­łam. – Znam drogę.

Gdy tylko wy­sia­dłam, za­wró­cił ide­al­nie na trzy i po­je­chał przed sie­bie, a ja ru­szy­łam krętą ścieżką, z ple­ca­kiem na ple­cach, pod­eks­cy­to­wana, że mogę z da­leka przyj­rzeć się re­zy­den­cji i jej ko­mi­nom, które gó­ro­wały nad drze­wami.

W chwili, gdy po­ko­na­łam ostatni skręt i do­strze­głam bu­dy­nek, na mo­jej twa­rzy po­ja­wił się uśmiech. Sku­pi­łam wzrok na dworku, moim sie­lan­ko­wym placu za­baw z dzie­ciń­stwa, i do­tarło do mnie, że tata miał ra­cję; to był do­bry po­mysł, żeby tu przy­je­chać, i nie mo­głam się do­cze­kać, żeby wszyst­kich zo­ba­czyć. Oby tylko spodo­bał im się po­mysł, że po­ja­wiam się tu bez za­po­wie­dzi, i nie zna­leźli so­bie po­mocy od ostat­niej roz­mowy z tatą.

Po­nie­waż zimno za­częło na­prawdę da­wać się we znaki, po­spie­szy­łam na ostat­niej pro­stej przez dzie­dzi­niec, a po­tem za­pu­ka­łam do tyl­nych drzwi, które były uchy­lone. Kiedy nikt nie od­po­wie­dział, zdję­łam pod­nisz­czoną weł­nianą czapkę, po­trzą­snę­łam wło­sami, o wiele dłuż­szymi niż zwy­kle, i we­szłam do środka, spo­dzie­wa­jąc się, że Floss, ro­dzinny spa­niel, wy­bie­gnie z kuchni, żeby mnie po­wi­tać, ale tak się nie stało.

– Damy radę – po­wie­dział ktoś z prze­ko­na­niem. – Wiesz, że za­wsze ja­koś so­bie ra­dzimy.

To mu­siał być An­gus.

– Być może – od­parł ktoś inny, naj­praw­do­po­dob­niej Ar­chie. – Ale póki co, to so­bie nie ra­dzimy, tato, i nie wy­obra­żam so­bie, żeby sy­tu­acja miała się wkrótce zmie­nić.

Wy­da­wał się cał­ko­wi­cie zi­ry­to­wany, ale po­czu­łam ulgę. Naj­wy­raź­niej przy­je­cha­łam w naj­od­po­wied­niej­szym mo­men­cie i nikt nie pod­jął żad­nych no­wych de­cy­zji. Je­śli za­ło­żyć, że roz­ma­wiali o spra­wach, które po­zo­sta­wiły Anna i Hay­ley.

– Mu­simy przy­naj­mniej za­trud­nić ja­kąś firmę sprzą­ta­jącą – ode­zwał się po­now­nie Ar­chie, po­twier­dza­jąc moje przy­pusz­cze­nia.

– Ale Hay­ley po­wie­działa… – od­pa­ro­wał An­gus.

– Hay­ley po­wie­działa, że je­śli za­trud­nimy firmę sprzą­ta­jącą, ro­ze­rwie nas na strzępy – od­parł Ar­chie. – Wiem, ale tak na­prawdę nie mamy in­nego wy­boru, prawda? Przed wy­jaz­dem szcze­gó­łowo tłu­ma­czyła mi, co prze­ka­zać oso­bie, które bę­dzie ją za­stę­po­wać, a my mu­simy wie­rzyć, że się uda. To na­sza je­dyna opcja. Nie mogę zro­bić wszyst­kiego sam i nie mam ni­kogo in­nego.

– Nie­ko­niecz­nie – ode­zwał się ktoś trzeci, kto w ogóle nie wy­da­wał się za­nie­po­ko­jony stre­su­jącą sy­tu­acją, a ja od razu wie­dzia­łam, do kogo na­leży ten de­li­katny, ma­rzy­ciel­ski głos. – My­ślę, że wszech­świat wła­śnie ze­słał nam roz­wią­za­nie, które za mo­ment się zma­te­ria­li­zuje – do­dał po chwili.

Na­gle roz­le­gło się szcze­ka­nie i przy mo­ich no­gach po­ja­wił się nie je­den, a trzy we­soło pod­ska­ku­jące psy. Wśród nich znaj­do­wała się Floss, choć wy­glą­dała na o wiele star­szą, niż pa­mię­ta­łam, ma­lutki chi­hu­ahua i ol­brzymi wil­czarz. Cóż za oso­bliwe stado!

– Co to ma być? – ryk­nął An­gus, rzu­ca­jąc się za psami. – O mój Boże, Pa­ige! – krzyk­nął, prze­py­cha­jąc się przez nie. – To na­prawdę ty? – Za­mknął mnie w na­głym uści­sku.

– Tak – wy­krztu­si­łam, prze­ły­ka­jąc gulę, już drugą od po­wrotu do kraju. – Mój kon­trakt w końcu do­biegł końca, więc po­my­śla­łam, że wrócę na chwilę do domu.

To nie był wła­ściwy mo­ment, by ze szcze­gó­łami opo­wia­dać o że­nu­ją­cych przy­czy­nach mo­jego wcze­śniej­szego wy­jazdu. An­gus ści­snął mnie moc­niej, a po­tem od­su­nął się, by po­rząd­nie mi się przyj­rzeć.

– Pa­ige! – Ar­chie się za­śmiał i szybko do nas do­łą­czył. – Nie mogę w to uwie­rzyć! Co ty tu ro­bisz?

– Przy­je­chała na święta – od­parł An­gus i zdjął ze mnie ple­cak, ugi­na­jąc się pod jego cię­ża­rem. – Czyż to nie wspa­niale?

W ogóle nie roz­ma­wia­li­śmy o świę­tach, do któ­rych po­zo­stało jesz­cze kilka ty­go­dni, ale mój oj­ciec chrzestny naj­wy­raź­niej był prze­ko­nany, że przy­je­cha­łam spe­cjal­nie z tego po­wodu. Nie było sensu su­ge­ro­wać, że po­wód może być inny. Do­sko­nale zda­wa­łam so­bie sprawę, że we­dług niego wszystko kręci się wo­kół świąt i że kom­pli­ka­cje zwią­zane z moim po­wro­tem mogą po­cze­kać, tak jak po­zo­stałe kwe­stie.

– Tak na­prawdę przy­je­cha­łam z od­sie­czą. Roz­ma­wia­łem z tatą za­raz po wy­lą­do­wa­niu i za­su­ge­ro­wał, że mo­że­cie po­trze­bo­wać do­dat­ko­wej pary rąk do pracy.

An­gus wręcz się roz­pro­mie­nił na dźwięk tych słów.

– Nie mam po­ję­cia, czy so­bie po­ra­dzę – do­da­łam po­spiesz­nie, za­nim roz­bu­dzi­łam w nim zbyt wiel­kie na­dzieje – ale je­stem go­towa spró­bo­wać, je­śli po­ka­że­cie mi, co trzeba zro­bić.

Ar­chie już roz­wią­zy­wał far­tuch, który miał na so­bie. W po­jem­nej przed­niej kie­szeni znaj­do­wały się nie jedna, ale trzy różne ro­dzaje ście­re­czek do czysz­cze­nia.

– W mgnie­niu oka wszystko za­ła­piesz. – Uśmiech­nął się sze­roko. – Tak do­brze cię wi­dzieć. Wchodź da­lej.

Po­dą­ży­łam za oj­cem i sy­nem, aku­rat gdy do kuchni dru­gim wej­ściem wcho­dziła Ca­the­rine.

– Pa­ige! – krzyk­nęła, rów­nież rzu­ca­jąc mi się na szyję. – Jak wspa­niale cię wi­dzieć po tak dłu­gim cza­sie. Co ty tu, u li­cha, ro­bisz?

Za­trzy­ma­łam się na chwilę, żeby zła­pać od­dech, kiedy An­gus wy­ja­śniał jej wszystko, ko­lo­ry­zu­jąc tro­chę moją opo­wieść, żeby wy­szła na praw­dziwą bo­ha­terkę. Ro­zej­rza­łam się, chcąc ze­brać my­śli. Nie było mnie tu wiele lat i za­po­mnia­łam, jak życz­liwi po­tra­fią być Con­nelly’owie.

Mia­łam na­dzieję, że po­ra­dzę so­bie z ich wy­lew­no­ścią i en­tu­zja­zmem. Ten dwo­rek sta­no­wił cał­ko­wite prze­ci­wień­stwo ci­szy i pustki, którą za­sta­ła­bym w domu ro­dzi­ców. Ale może nic w tym złego. Czas na roz­my­śla­nie mógł być za­równo prze­kleń­stwem, jak i bło­go­sła­wień­stwem, a wie­dzia­łam, że nie będę go miało za dużo, gdy rzucę się w wir pracy, którą trzeba wy­ko­nać w Wyn­thorpe Hall.

– Cóż, to świetne wie­ści – przy­znała Ca­the­rine, kiedy An­gus w końcu do­pu­ścił ją do głosu. – I tak miło ze strony two­jego ko­cha­nego ojca, że za­su­ge­ro­wał przy­jazd tu­taj, i w ogóle, że po­my­ślał o nas i na­szych pro­ble­mach, kiedy wy­jeż­dżał z twoją mamą na wa­ka­cje. To za­szczyt, że mo­żemy cię po­now­nie po­wi­tać na wsi.

– To ty! – roz­legł się inny głos, za­nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć. – Kto by się spo­dzie­wał. – To była Do­ro­thy, ku­charka z Wyn­thorpe. Wpa­dła, ocie­ra­jąc oczy ba­weł­nianą chu­s­teczką, za­nim ze­brała my­śli. – Do­brze – do­dała ener­gicz­nie, tak­su­jąc mnie wzro­kiem z góry na dół. – Niech no ci się przyj­rzę. Hmm, wy­glą­dasz, jak­byś po­trze­bo­wał po­rząd­nego po­siłku – stwier­dziła w końcu.

Wszy­scy się za­śmia­li­śmy, po­nie­waż Do­ro­thy za­wsze tak re­ago­wała, kiedy w dworku po­ja­wiała się nowa osoba. Każda oka­zja była do­bra, żeby ko­goś na­kar­mić.

– Wszystko z nią w po­rządku – za­śmiał się Ar­chie. – W ni­czym nie przy­po­mina bla­dej i py­za­tej Pa­ige, którą pa­mię­tam.

Po­krę­ci­łam głową, że już za­czął mi do­ku­czać, jak­by­śmy znowu byli na­sto­lat­kami, i po­ka­za­łam mu w od­we­cie ję­zyk, co wy­wo­łało śmiech Micka, który był tu złotą rączką i wła­śnie do nas do­łą­czył.

– Pro­szę, słonko – po­wie­dział, od­su­wa­jąc mi krze­sło. – Usiądź, za­nim wszy­scy ze­chcą wy­po­wie­dzieć się w te­ma­cie two­jego wy­glądu.

– Moja droga Pa­ige – ode­zwała się wła­ści­cielka de­li­kat­nego głosu, która do tej pory mil­czała, gdy wy­god­nie się roz­sia­da­łam.

– Molly. – Uśmiech­nę­łam się. – Jak się masz?

– O to samo za­mie­rza­łam cię za­py­tać – od­po­wie­działa, za­trzy­mu­jąc na mnie spoj­rze­nie swo­ich bla­do­nie­bie­skich oczu. Jedną ręką za­ło­żyła nie­sforny, kasz­ta­nowy lo­czek za ucho, a drugą wy­cią­gnęła w moją stronę.

Wie­dzia­łam, że to Molly bę­dzie mi się naj­bacz­niej przy­glą­dać. Ko­bieta miesz­kała w domku w le­sie Wyn­thorpe, na­zy­wała sie­bie białą cza­row­nicą i naj­le­piej znała moje serce i moją głowę.

Kiedy przy­jeż­dża­łam tu jako dziecko i na­sto­latka, bar­dzo się za­przy­jaź­ni­ły­śmy. Po­łą­czyła nas głę­boka sio­strzana so­li­dar­ność, gdy mu­sia­ły­śmy so­bie ra­dzić z trzema psot­nymi braćmi Con­nel­lymi, ale od tego czasu od­da­li­ły­śmy się od sie­bie. Nie żeby to miało te­raz zna­cze­nie. Mia­łam prze­czu­cie, że za­czniemy do­kład­nie tam, gdzie prze­rwa­ły­śmy.

Chwi­lowo nie mo­głam spoj­rzeć jej w oczy, bo od razu wy­czu­łaby, że za moim na­głym przy­by­ciem kryje się coś wię­cej, niż da­wa­łam po so­bie po­znać. Wła­ści­wie to wy­star­czyło, że zer­k­nę­łam na jej twarz, i już wie­dzia­łam, że ona wie.

– Przy­niosę ci her­batę, Pa­ige – po­wie­działa Do­ro­thy, spie­sząc się jak za­wsze i na szczę­ście od­wra­ca­jąc uwagę Molly.

– A ja opo­wiem ci wię­cej o tym, co się tu dzieje – do­dał Ar­chie.

– Albo nie dzieje – po­pra­wi­łam.

– Otóż to – stwier­dził znie­cier­pli­wiony, rzu­ca­jąc ojcu spoj­rze­nie, któ­rego ten na­wet nie za­uwa­żył, jak zwy­kle zresztą.

Ar­chie opo­wie­dział mi wię­cej o or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej Ja­miego i Anny, wspie­ra­ją­cej po­grą­żo­nych w ża­ło­bie mło­dych lu­dzi, oraz o naj­now­szym na­bytku we dworku, czyli Ga­bie, le­śni­czym i dru­giej po­ło­wie Hay­ley.

– A może przed­sta­wi­cie mnie psom? – za­pro­po­no­wa­łam, gdy Do­ro­thy na­lała mi ko­lejną fi­li­żankę her­baty. – Oczy­wi­ście znam Floss, ale po­zo­sta­łych dwóch nie.

– Wil­czarz ir­landzki to Bran i po­dąża za Ga­bem jak cień – wy­ja­śnił Mick, głasz­cząc ol­brzy­miego, spo­koj­nego sza­rego psa sie­dzą­cego przy nim. – Ale zo­staje z nami, kiedy jego pan wy­jeż­dża, bo nie lubi da­le­kich po­dróży.

– A to Suki – ode­zwała się Molly, zgar­nia­jąc z pod­łogi ma­luszka. – Jest moja i Ar­chiego. Jego eks pod­rzu­ciła ją tu w ja­kieś święta parę lat temu.

Suki wier­ciła się w ra­mio­nach Molly i czule li­zała ją po bro­dzie.

– Za­po­mnia­łam, że ty i Ar­chie je­ste­ście te­raz parą – po­wie­dzia­łam, krę­cąc głową.

Tym ra­zem to Ar­chie wy­sta­wił ję­zyk.

– Spora nie­spo­dzianka, nie? – ode­zwała się Molly z cierp­kim uśmie­chem, przez co jej druga po­łowa zro­biła na­dą­saną minę.

– Je­śli wziąć pod uwagę, że cią­gle się spie­ra­li­ście, kiedy do­ra­sta­li­śmy – za­śmia­łam się – to mało po­wie­dziane!

Ar­chie po­chy­lił się i po­ca­ło­wał Molly w po­li­czek, ru­mie­niąc się przy tym.

– Ale też bar­dzo miła nie­spo­dzianka – do­da­łam, za­do­wo­lona, że oboje są tak szczę­śliwi.

Gdy wy­pi­łam trzeci ku­bek her­baty i zja­dłam wielki ka­wa­łek pysz­nego cia­sta owo­co­wego Do­ro­thy, już nie po­wstrzy­my­wa­łam zie­wa­nia.

– Więc wró­ci­łaś do kraju? – za­py­tała Ca­the­rine, gdy za­uwa­żyła, że oczy za­czy­nają mi się kleić.

– Kilka go­dzin temu – od­par­łam, znów zie­wa­jąc i zmu­sza­jąc się, by usiąść pro­sto. – Wczo­raj o tej po­rze by­łam jesz­cze w Jor­da­nii.

– O mój Boże – jęk­nęła Ca­the­rine. – Nic dziw­nego, że wy­glą­dasz na zmę­czoną. Mu­sisz być wy­czer­pana.

– Za­czy­nam to tro­chę od­czu­wać – wy­zna­łam. – Mimo że spa­łam w au­to­bu­sie.

– W ta­kim ra­zie – na­le­gała – mu­sisz iść od­po­cząć.

– Tak – po­wie­działa Molly, na co znowu się roz­bu­dzi­łam. – Na­prawdę mu­sisz te­raz po­my­śleć o so­bie, Pa­ige. Po­trze­bu­jesz czasu, żeby dojść do sie­bie.

Czy miała na my­śli po­dróż, czy już pró­bo­wała wy­do­być ze mnie prawdę? Wo­la­łam się nie do­my­ślać.

– Jak to jest pra­co­wać w tych obo­zach? – za­py­tał Ar­chie.

Ca­the­rine i Molly wy­mie­niły spoj­rze­nia.

– To musi być wy­czer­pu­jące – stwier­dziła Ca­the­rine. – Za­bie­rzemy cię na górę, Pa­ige.

– Po­kój Ró­żany jest go­towy – ode­zwała się Do­ro­thy, co było naj­lep­szą wia­do­mo­ścią tego dnia.

Za­wsze naj­bar­dziej lu­bi­łam Po­kój Ró­żany. Z ko­min­kiem, wy­godną sofą i naj­głęb­szą wanną w ła­zience, był szczy­tem luk­susu, a po spa­niu przez tak długi czas na łóżku po­lo­wym za­mie­rza­łam to w pełni wy­ko­rzy­stać.

– A za­tem Po­kój Ró­żany – po­wie­dział Ar­chie, pod­no­sząc mój ple­cak. Po­dob­nie jak jego oj­ciec, ugiął się pod cię­ża­rem ba­gażu i jęk­nął.

– Czego się spo­dzie­wa­łeś? – Za­śmia­łam się. – Tam są prak­tycz­nie wszyst­kie moje do­bra ziem­skie.

– Spo­dzie­wa­łem się, że nie wo­zisz ze sobą cięż­kich rze­czy – uśmiech­nął się w od­po­wie­dzi – a ten ple­cak waży z tonę. Jak, u li­cha, udało ci się go dźwi­gać?

– Ona jest sil­niej­sza, niż wy­gląda – stwier­dziła Molly i mru­gnęła do mnie.

Zo­sta­wi­łam tę uwagę bez ko­men­ta­rza.

Wie­czorna ko­la­cja oka­zała się ko­lej­nym mi­łym spo­tka­niem w Wyn­thorpe Hall, a zje­dli­śmy ją przy ru­sty­kal­nym stole ku­chen­nym. Do­ro­thy jak zwy­kle ugo­to­wała tyle co dla woj­ska i na­ło­żyła mi kieł­ba­ski za­pie­kane w cie­ście i pu­rée z wa­rzyw ko­rze­nio­wych, a wszystko po­lała gę­stym so­sem.

– To wy­gląda pysz­nie, Do­ro­thy – po­wie­dzia­łam od razu – ale praw­do­po­dob­nie nie dam rady zjeść na­wet po­łowy. Bar­dzo długo mia­łam ra­cjo­no­wane je­dze­nie, więc mu­szę uwa­żać. Wiem z do­świad­cze­nia, że zmiana diety bez okresu ad­ap­ta­cyj­nego nie jest do­brym po­my­słem.

– Nie ma sprawy – od­parła. – Po pro­stu zjesz, ile bę­dziesz mo­gła.

Brzmiała szcze­rze, ale wie­dzia­łam, że bę­dzie roz­cza­ro­wana, je­śli zo­sta­wię choć kęs.

– Więc – ode­zwał się An­gus z prze­ję­ciem – może za­czniemy od tego, gdzie skoń­czy­li­śmy wcze­śniej?

– Tak – po­parł go Ar­chie. – To do­bry po­mysł, tato, a po przy­by­ciu Pa­ige te­mat nie wy­daje się już tak prze­ra­ża­jący.

– Boże – za­re­ago­wa­łam, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze. – Nie je­stem pewna, czy moja obec­ność uza­sad­nia taką ulgę, Ar­chie. Je­stem prze­cież tylko jedna.

– Jedna osoba może sporo zmie­nić – oświad­czyła pro­ro­czo Molly.

– A no to zero pre­sji – stwier­dzi­łam, a reszta wy­buch­nęła śmie­chem.

– Ty po­trze­bu­jesz nas tak samo mocno jak my cie­bie, Pa­ige – do­dała. – Tak miało być.

Wi­dać było, że Ar­chie ma ochotę za­py­tać, o co jej cho­dziło, ale mu prze­rwa­łam.

– Więc – ode­zwa­łam się, od­kła­da­jąc sztućce, przez co brwi Do­ro­thy po­szy­bo­wały w górę – wiem tro­chę o wo­lon­ta­ria­cie Anny, do­star­cza­niu prze­sy­łek i za­wo­że­niu lu­dzi na wi­zyty le­kar­skie i tak da­lej, ale co ze sprzą­ta­niem domu? Czy na­prawdę nie można za­trud­nić od­po­wied­niej firmy?

– Zro­bi­li­by­śmy to, ale plany Hay­ley i Gabe zmie­niły się w ostat­niej chwili – wy­ja­śniła Ca­the­rine – dla­tego nie zdą­ży­li­śmy się z ni­kim do­ga­dać.

– Wiem, co trzeba zro­bić – wtrą­cił się Ar­chie – ale gdy się tym zaj­muję, nie mam czasu na swoją pracę.

– W ta­kim ra­zie – ode­zwa­łam się, na­bie­ra­jąc wi­del­cem ma­śla­nego pu­rée z mar­chwi i pa­ster­naku – mu­sisz prze­ka­zać mi, co wiesz. Po­ła­pię się w tym, prawda? – Bar­dzo mi za­le­żało na tym pięk­nym dworku i nie chcia­łam ni­czego ro­bić po łeb­kach, jak przy­pad­kowi pra­cow­nicy.

– By­łoby wspa­niale, jak­byś mo­gła to ode mnie prze­jąć – po­wie­dział Ar­chie z wdzięcz­no­ścią. – A je­śli ja po­tra­fię so­bie z tym po­ra­dzić, nie wi­dzę po­wodu, dla któ­rego ty mia­ła­byś temu nie po­do­łać.

– A co z Zi­mową Kra­iną Cza­rów? – do­py­ta­łam. – Bę­dziesz po­trze­bo­wał z tym po­mocy? Sły­sza­łam, że to nie lada wy­zwa­nie.

Wie­dzia­łam, że w le­sie po­wstał szlak dla od­wie­dza­ją­cych, szy­kują się róż­no­rodne świą­teczne za­bawy, w tym prze­jażdżki sa­niami, od­wie­dziny w domku Świę­tego Mi­ko­łaja, spo­tka­nia z re­ni­fe­rami i so­wami, śpie­wa­nie ko­lęd i ogrom wszel­kiego ro­dzaju świą­tecz­nego je­dze­nia i na­po­jów, a także kilka pięk­nie ude­ko­ro­wa­nych drze­wek. Cały week­end pe­łen wspa­nia­łych świą­tecz­nych przy­jem­no­ści i cho­ciaż zo­stało jesz­cze kilka ty­go­dni, nie­wąt­pli­wie sporo trzeba było za­pla­no­wać i za­cząć to wkrótce re­ali­zo­wać.

– Mick i ja zaj­mu­jemy się lo­gi­styką i czę­ścią przy­go­to­wań – po­wie­dział An­gus. – Ale Ja­mie i Gabe ra­zem z Ar­chiem za­zwy­czaj biorą na sie­bie wszystko, co wy­maga siły.

– Do­brze, że dbam o formę. – Uśmiech­nę­łam się. – Te mię­śnie so­bie ze wszyst­kim po­ra­dzą.

– Je­śli zjesz wszystko, bę­dziesz miała jesz­cze wię­cej siły – wtrą­ciła Do­ro­thy, wy­ko­rzy­stu­jąc mo­ment.

– Mam w mie­ście kum­pli, któ­rzy też po­mogą – do­dał Ar­chie. – Szcze­rze mó­wiąc, my­ślę, że damy radę z Zi­mową Kra­iną Cza­rów. Naj­trud­niej za­stą­pić Annę i Hay­ley.

– Już nie. – Molly się uśmiech­nęła.

– Nie. – Od­wza­jem­ni­łam uśmiech, wdzięczna, że te słowa pa­dły aku­rat te­raz. – Już nie.

Roz­dział 3

Nie­długo po ko­la­cji wy­mó­wi­łam się i po­szłam spać. Z peł­niej­szym niż zwy­kle brzu­chem i ma­rze­niem o ką­pieli po­czu­łam się po­now­nie senna i mia­łam na­dzieję, że nie przy­śni mi się znowu mój kosz­marny błąd. Rze­czy­wi­stość była wy­star­cza­jąco straszna, ale we śnie naj­wy­raź­niej lu­bi­łam so­bie jesz­cze do­kła­dać i ostat­nie nie po­tra­fi­łam prze­spać spo­koj­nie nocy.

– Może wpad­niesz do domku rano? – za­pro­po­no­wała Molly, za­nim po­szłam na górę. – Bę­dziemy mo­gły w końcu po­rząd­nie się na­ga­dać.

Przy­ję­łam jej za­pro­sze­nie, ale nie­chęt­nie. Z przy­jem­no­ścią od­no­wi­ła­bym na­szą przy­jaźń, ale wie­dzia­łam, że gdy bę­dziemy same, mogę jej wy­ja­wić wię­cej, niż za­mie­rza­łam. W końcu nie mi­nęło zbyt dużo czasu od mo­jego po­wrotu i nie na­bra­łam jesz­cze dy­stansu do sy­tu­acji w obo­zie.

– I weź to – do­dała Molly, wci­ska­jąc mi w dło­nie małą za­kor­ko­waną fiolkę z ró­żo­wym pły­nem. – To po­może.

– Nie wy­piję tego, Molly – po­wie­dzia­łam sta­now­czo, za­kła­da­jąc, że to je­den z jej elik­si­rów.

– To do­brze. – Za­śmiała się. – Bo to do ką­pieli.

– Och – za­re­ago­wa­łam, czu­jąc, że się ru­mie­nię. – W ta­kim ra­zie dzię­kuję.

Na­la­łam so­bie do wanny sporo wody, a do pa­ru­ją­cego stru­mie­nia do­da­łam płynu o kwia­to­wym za­pa­chu, który przy­jem­nie się spie­nił. Po­miesz­cze­nie mo­men­tal­nie wy­peł­nił ko­ją­cym za­pa­chem la­wendy, ru­mianku i cze­goś słod­kiego, czego nie po­tra­fi­łam zi­den­ty­fi­ko­wać. Woń po­mo­gła mi się jesz­cze bar­dziej zre­lak­so­wać i cho­ciaż nie mia­łam po­ję­cia, co do­kład­nie znaj­do­wało się w tej ma­łej bu­te­leczce, na szczę­ście przy­nio­sło mi głę­boki sen bez kosz­ma­rów. Obu­dzi­łam się od­świe­żona, zre­ge­ne­ro­wana i, co za­ska­ku­jące, pełna chęci do dzia­ła­nia.

– Chwi­leczkę – za­wo­ła­łam, od­su­wa­jąc koł­drę, gdy ktoś za­pu­kał do drzwi kilka mi­nut póź­niej. – Za­raz. – Gdy prze­krę­ci­łam stary me­ta­lowy klucz w zamku, zda­łam so­bie sprawę, że to nie było pu­ka­nie, a ra­czej dra­pa­nie. Co się po­twier­dziło, gdy otwo­rzy­łam drzwi i zo­ba­czy­łam w ko­ry­ta­rzu Brana, ogrom­nego wil­cza­rza.

Wbiegł do po­koju, wsko­czył na sofę i wpa­try­wał się we mnie spod swo­ich wiel­kich, ku­dła­tych brwi. Na­prawdę był gi­gan­tyczny i nie da­łoby się go wy­pro­sić.

– Cóż – po­wie­dzia­łam, za­my­ka­jąc drzwi. – To­bie rów­nież dzień do­bry. Czuj się jak u sie­bie, bo prze­cież tak jest, prawda?

Bran cier­pli­wie cze­kał, aż się ubiorę i zwiążę włosy. Za­ło­ży­łam na sie­bie tyle warstw, ile się dało, bo wciąż było mi zimno, i ra­zem ze­szli­śmy na śnia­da­nie.

– Tu je­steś – ode­zwała się Do­ro­thy, po­cie­ra­jąc Brana po łebku.

– Nie po­rwa­łam go – za­pew­ni­łam. – Po pro­stu po­ja­wił się przy drzwiach, wśli­zgnął do środka i nie chciał się ru­szyć.

– In­te­re­su­jące – od­parła ku­charka, po­da­jąc mi czaj­ni­czek.

Mick po­krę­cił głową.

– Na­prawdę? – Zmarsz­czy­łam brwi, na­le­wa­jąc so­bie ku­bek.

Do­ro­thy nie roz­wi­nęła te­matu, ale Bran po­ło­żył mi na ko­la­nach swoją ciężką łapę, jakby chciał po­wie­dzieć: „Nie przej­muj się nią”, i spoj­rzał na mnie współ­czu­jąco.

– Idę zo­ba­czyć się z Molly – oznaj­mi­łam, gdy tylko skoń­czy­łam her­batę.

– Nie jesz śnia­da­nia? – za­py­tała Do­ro­thy zdu­miona.

– Nie – od­par­łam, marsz­cząc nos. – Nie je­stem głodna. Zjem coś póź­niej.

Pró­bo­wa­łam wstać, ale Bran wciąż sie­dział przy­kle­jony do mo­jego boku.

– Mo­żesz go za­brać ze sobą, je­śli chcesz. – Mick się uśmiech­nął.

– Chyba nie mam wy­boru – za­uwa­ży­łam, gdy ku­dłaty ol­brzym szturch­nął moją dłoń zim­nym no­sem.

– Ale czy nie by­łoby mu le­piej z tobą, Mick?

– Naj­wy­raź­niej nie – od­rzekł męż­czy­zna, zu­peł­nie nie­wzru­szony swoim nie­lo­jal­nym pod­opiecz­nym. – To pies, który idzie tam, gdzie jest naj­bar­dziej po­trzebny, a te­raz za­pewne czuje, że po­wi­nien przy­lgnąć do cie­bie, Pa­ige.

Nie chcia­łam zo­stać dłu­żej, żeby nikt nie po­cią­gnął tego te­matu.

– Pro­szę – po­wie­działa Do­ro­thy, wci­ska­jąc mi ka­napkę z be­ko­nem, gdy na­rzu­ca­łam na sie­bie je­den z wielu płasz­czy prze­ciw­desz­czo­wych, które wi­siały do użytku wszyst­kich przy tyl­nych drzwiach. – Mo­żesz to zjeść po dro­dze i le­piej za­łóż ka­lo­sze. W le­sie bę­dzie mo­kro.

Było też do­tkli­wie zimno. Pew­nie ty­powo jak na tę porę roku, ale ja by­łam przy­zwy­cza­jona do zgoła in­nych tem­pe­ra­tur. Gdy wy­ru­szy­łam, od razu wgry­złam się w bułkę, ale wspo­mnie­nia in­ten­syw­nego upału, a za­raz po­tem my­śli o nie­do­szłej ka­ta­stro­fie wy­peł­niły mi głowę, więc nie da­łam rady prze­łknąć kęsa, któ­rego wła­śnie prze­żu­wa­łam.

– Pro­szę, Bran – ode­zwa­łam się, wy­cią­ga­jąc do niego to, co zo­stało. – Masz.

Chap­nął je­dze­nie de­li­kat­nie, ale po­łknął na raz.

– To bę­dzie nasz mały se­kret. – Uśmiech­nę­łam się, głasz­cząc go po grzbie­cie, gdy szedł obok mnie.

Molly otwo­rzyła drzwi domku, za­nim jesz­cze we­szłam na pro­wa­dzącą do niego ścieżkę, i zda­łam so­bie sprawę, że na­wet spe­cjal­nie nie szu­ka­łam drogi. Po pro­stu po­dą­ża­łam za swo­imi sto­pami, za­chwy­cona, że nic się nie zmie­niło, cho­ciaż wie­dzia­łam, że nie­które drzewa są wyż­sze i po­ja­wiło się wię­cej je­mioły. Poza tym jed­nak wszystko wy­da­wało mi się zna­jome, jak­bym od­wie­dziła to miej­sce le­d­wie ty­dzień wcze­śniej.

– Więc zna­la­złaś drogę? – Molly uśmiech­nęła się, sto­jąc boso w drzwiach.

– Oczy­wi­ście. – Od­po­wie­dzia­łam uśmie­chem.

– Nie by­łam pewna, czy przyj­dziesz – do­dała, od­su­wa­jąc się, by wpu­ścić mnie i mo­jego ku­dła­tego to­wa­rzy­sza do środka. – Nie mo­głam się oprzeć wra­że­niu, że troszkę nie­chęt­nie się wczo­raj zgo­dzi­łaś.

– Wcale nie – skła­ma­łam, cho­ciaż Molly mnie przej­rzała.

Ogień strze­lał w ko­minku, z przy­jem­no­ścią więc zdję­łam płaszcz, a gdy przy­ja­ciółka krzą­tała się w kuchni, ścią­gnę­łam rów­nież ka­lo­sze, ro­zej­rza­łam się po po­miesz­cze­niu i uło­ży­łam się wy­god­nie wśród licz­nych ha­fto­wa­nych, pat­chwor­ko­wych po­du­szek na so­fie. To miej­sce pod pew­nymi wzglę­dami z pew­no­ścią się zmie­niło, ale na­dal uno­sił się tu­taj ten sam za­pach ka­dzi­dła i pa­no­wała nie­ziem­ska at­mos­fera. Po­dob­nie było z samą Molly.

– Po­czę­stuj się – po­wie­działa, gdy wy­nu­rzyła się zza ko­ra­li­ko­wej za­słony z tacą pełną ku­szą­cych to­stów fran­cu­skich, świe­żych owo­ców i czaj­nicz­kiem. – To nie ża­den z mo­ich zio­ło­wych na­pa­rów, tylko her­bata.

– Czy to wpływ Ar­chiego? – za­py­ta­łam, wdzięczna, że nie za­mie­rzała mi wci­skać ni­czego na siłę, jak ro­biła to Do­ro­thy.

– Tak – po­twier­dziła, a jej po­liczki się za­ró­żo­wiły, co mnie roz­ba­wiło. Molly zwy­kle tak nie re­ago­wała. – Wróci póź­niej – cią­gnęła, ru­mie­niąc się jesz­cze bar­dziej. – Nie może się do­cze­kać, aż nad­ro­bi­cie stra­cony czas. Wszy­scy się cie­szymy, że przej­miesz obo­wiązki Anny i Hay­ley, a Ar­chie to już w ogóle. Jak wiesz, An­gus ma do­bre in­ten­cje, ale nie za­wsze po­my­śli, za­nim coś zrobi, więc cze­kała nas praw­dziwa ka­ta­strofa.

– Zero pre­sji – po­wie­dzia­łam po raz drugi, po­now­nie ją roz­śmie­sza­jąc.

– I czeka cię na­groda za ten miły i hojny gest. Gdy wszy­scy wrócą na Boże Na­ro­dze­nie, bę­dziesz mo­gła od­dać stery i wtedy po­rząd­nie się zre­lak­so­wać i po­świę­to­wać.

– Szcze­rze mó­wiąc, nie pa­mię­tam, kiedy ostat­nio tak na­prawdę ob­cho­dzi­łam święta. – Wes­tchnę­łam, wpa­tru­jąc się hip­no­tycz­nie w pło­mie­nie.

– Cóż, z pew­no­ścią w tym roku je­steś we wła­ści­wym miej­scu, żeby to zmie­nić – po­wie­działa Molly. – Wyn­thorpe Hall jest naj­pięk­niej­sze wła­śnie w środku zimy.

Przez chwilę mil­cza­ły­śmy, a po­tem przy­po­mnia­łam so­bie o pu­stej bu­te­leczce.

– Nie mam po­ję­cia, co do­kład­nie do niej wla­łaś, ale wzię­łam długą ką­piel i nie pa­mię­tam, kiedy ostatni raz tak do­brze spa­łam. Chyba kilka ty­go­dni temu. Dzię­kuję.

Molly ze wzro­kiem utkwio­nym w mo­jej twa­rzy wzięła ode mnie fiolkę.

– A więc źle sy­piasz? – do­py­ty­wała.

– Och, Molly – od­par­łam, krę­cąc głową. – Do­brze wiesz, że nie śpię. W prze­ciw­nym ra­zie nie dał­byś mi tej bu­te­leczki, prawda?

– Tak, to prawda – przy­znała lekko, za­mil­kła na chwilę, po czym do­dała: – Nie da­ła­bym, ale na­dal nie mogę po­jąć, dla­czego nie mo­żesz od­po­cząć tak, jak na to za­słu­gu­jesz…

Po­nie­waż po­peł­ni­łam ko­lo­salny błąd w oce­nie sy­tu­acji, nie za­słu­guję na ża­den od­po­czy­nek i go­dzę się z tym. To był wy­jąt­kowo głupi błąd, który mógł do­pro­wa­dzić do ka­ta­strofy, uzna­łam więc, że po­win­nam od­czu­wać jego skutki, na­wet je­śli na szczę­ście nie wy­da­rzyło się naj­gor­sze.

– Pa­ige?

– Prze­pra­szam – ode­zwa­łam się, od­ry­wa­jąc wzrok od pło­mieni. – Co mó­wi­łaś?

– Czy sły­sza­łaś co­kol­wiek z tego, co wła­śnie po­wie­dzia­łam?

Po­krę­ci­łam głową.

– Mó­wi­łam, że chcę ci po­móc – po­wtó­rzyła Molly czule.

– Nie mo­żesz – wy­rzu­ci­łam z sie­bie, a moje oczy za­szkliły się od zdra­dziec­kich łez. – Zga­dza się, coś mnie trapi, i wiem, że masz do­bre in­ten­cje, ale mu­szę po­ra­dzić so­bie z tym sama.

– Czy to ma coś wspól­nego z Cha­dią?

Za­dała to py­ta­nie z życz­li­wo­ścią, ale na dźwięk imie­nia mo­jej przy­ja­ciółki i men­torki po­czu­łam taki szok, jakby ktoś prze­bił mi serce no­żem. Dawno z ni­kim nie roz­ma­wia­łam o Cha­dii, która ode­szła za wcze­śnie, i cho­ciaż mój błąd nie był tego bez­po­śred­nim skut­kiem, te dwie sprawy się ze sobą wią­zały. Mimo że bar­dzo nie chcia­łam tego przy­znać.

Moje palce po­wę­dro­wały do szyi i wi­siorka z je­dy­nym zdję­ciem przy­ja­ciółki, ja­kie mia­łam, ale nie do­tknę­łam go, żeby Molly go nie za­uwa­żyła.

– Nie. – Prze­łknę­łam ślinę. – Poza tym to było lata temu.

– Tylko dla­tego, że coś wy­da­rzyło się dawno temu…

– Nie cho­dzi o Cha­dię – od­par­łam sta­now­czo.

– Więc zła­mane serce? – za­su­ge­ro­wała Molly, zmie­nia­jąc kurs. – Pro­blemy w związku?

– O mój Boże, nie – po­wie­dzia­łam, wy­wra­ca­jąc zna­cząco oczami. – Od bar­dzo dawna nie by­łam w związku.

– Może wła­śnie tego po­trze­bu­jesz – pod­su­nęła, uno­sząc brwi. – Ko­goś do ko­cha­nia i ko­goś, kto od­wza­jemni twoje uczu­cie.

Po­krę­ci­łam głową.

– Dla­czego za­ko­chane pary za­wsze chcą, żeby wszy­scy inni byli za­ko­chani? – Uda­wa­łam, że się dą­sam, się­ga­jąc po po­duszkę, i przy­tu­li­łam ją do sie­bie jak bla­szany na­pier­śnik.

– W tym przy­padku nie po­trzeba żad­nego męż­czy­zny, więc na­wet nie myśl o przy­rzą­dza­niu elik­siru mi­ło­snego, ani na­wet elik­siru na prze­lotny ro­mans. Wiesz, że to nie w moim stylu.

– W po­rządku. – Uśmiech­nęła się. – Chyba nie je­stem w sta­nie wy­my­ślić ni­czego, co prze­bi­łoby się przez taki opór.

– Cóż, dzięki Bogu za to.

– Ale co­kol­wiek cię drę­czy – po­wie­działa, znowu na po­waż­nie – wy­daje się dość silne. W ogóle nie mogę zro­zu­mieć two­jej aury.

Opar­łam się po­ku­sie i nie ro­zej­rza­łam wo­kół w po­szu­ki­wa­niu tego, na co pa­trzy. Ni­gdy wcze­śniej mi się to nie uda­wało, więc zde­cy­do­wa­łam się pa­trzeć przed sie­bie.

– Je­stem pewna, że w re­zy­den­cji aura przy­bie­rze bar­dziej zna­jomy ko­lor – stwier­dzi­łam.

– Ja też – zgo­dziła się Molly. – Prze­ję­cie obo­wiąz­ków Anny i Hay­ley na pewno ci po­może. Zaj­miesz swój umysł zu­peł­nie czymś in­nym i wy­zdro­wie­jesz, na­wet o tym nie wie­dząc.

Mia­łam na­dzieję, że się nie myli. Może i uwa­ża­łam te­raz, że za­słu­guję na cier­pie­nie, ale nie chcia­ła­bym się tak czuć już za­wsze.

– Zjesz to wszystko? – za­py­ta­łam, się­ga­jąc po brioszkę z cy­na­mo­nem i wa­ni­lią i zde­cy­do­wa­nie zmie­nia­jąc te­mat.

Kiedy po­chło­nę­ły­śmy wię­cej je­dze­nia, niż są­dzi­łam, że zmiesz­czę, Molly się­gnęła po ta­lię kart ta­rota, które za­wsze trzy­mało bli­sko sie­bie. Zro­biła głę­boki od­dech i za­częła je spraw­nie ta­so­wać, a ja się uśmiech­nę­łam, gdy za­mknęła oczy i od­pły­nęła, po­nie­waż ta sy­tu­acja i jej wy­raz twa­rzy wy­da­wały się tak zna­jome. Karty były obecne w jej ro­dzi­nie od po­ko­leń, prze­ka­zy­wane z matki na córkę i trak­to­wane z ogrom­nym sza­cun­kiem.

– Po­sta­wię ci ta­rota, je­śli chcesz – za­pro­po­no­wała, otwie­ra­jąc oczy i wy­raź­nie sta­ra­jąc się, aby za­brzmiało to tak, jakby do­piero wpa­dła na ten po­mysł.

– Nie, dzię­kuję – od­po­wie­dzia­łam szybko. – Wo­la­ła­bym, że­byś tego nie ro­biła.

– To może ci po­móc – do­dała nie­win­nie.

– Ra­czej to­bie – od­par­łam z uśmie­chem. – Z kart do­wie­dzia­ła­byś się wię­cej, a ja na­prawdę nie mam ochoty jesz­cze ni­czym się dzie­lić.

– W po­rządku – wes­tchnęła. – Warto było spró­bo­wać.

– Ty prze­bie­gła pindo – sap­nę­łam, gdy odło­żyła ta­lię.

– No to może weź­miesz ka­mień? – za­py­tała. Się­gnęła po mi­skę z ko­minka i wy­jęła kilka. – Pro­szę – za­chę­ciła, wy­cią­ga­jąc dłoń. – Weź je­den z nich.

Po­pa­trzy­łam na nią su­rowo.

– Wy­bierz je­den, a prze­stanę się drę­czyć – obie­cała, wcale nie znie­chę­cona moją skrzy­wioną miną.

– Wszyst­kie wy­glą­dają tak samo – stwier­dzi­łam.

W dłoni trzy­mała z pół tu­zina ró­żo­wych ka­mieni. Fak­tycz­nie róż­niły się je­dy­nie roz­mia­rem, no może bar­dzo de­li­kat­nie ko­lo­rem. Do­strze­głam je­den, któ­rzy kształ­tem przy­po­mi­nał tro­chę serce. Był z nich naj­ład­niej­szy.

– Po pro­stu weź ten, który cię przy­ciąga – na­le­gała Molly, ob­ser­wu­jąc mnie ni­czym ja­strząb.

Omi­nę­łam serce, które przy­kuło moją uwagę. i wy­bra­łem mniej­szy ka­wa­łek o nie­rów­nych kra­wę­dziach. Był bled­szy od po­zo­sta­łych, mniej gładki i przy­jemny w do­tyku.

– Za­do­wo­lona? – za­py­ta­łam, po­ka­zu­jąc jej ka­wa­łek, który wy­bra­łam. Za­sta­na­wia­łam się, czy wie­działa, że od­rzu­ci­łam swój ulu­biony.

– Pra­wie za­wsze je­stem za­do­wo­lona. – Wes­tchnęła z sa­tys­fak­cją, ostroż­nie od­kła­da­jąc po­zo­stałe ka­mie­nie do mi­ski, a po­tem mi­skę na ko­mi­nek.

– Więc co to jest? – za­py­ta­łam, pod­no­sząc do świa­tła swój drugi ulu­biony ka­wa­łek.

– Kwarc ró­żowy – od­parła. – Po­maga w sa­mo­uz­dra­wia­niu i po­ko­cha­niu sie­bie.

– Ro­zu­miem – sap­nę­łam, po­dej­rze­wa­jąc, że moja prze­bie­gła za­przy­jaź­niona cza­row­nica po­jęła, że w tej chwili na­wet sie­bie nie lu­bię, o ko­cha­niu nie wspo­mi­na­jąc.

– Chyba le­piej bę­dzie, je­śli wrócę do dworku – stwier­dzi­łam, wsta­jąc i wsu­wa­jąc mi­ne­rał do kie­szeni dżin­sów.

– Daj so­bie czas, Pa­ige – rze­kła Molly prze­ni­kli­wie. – Do Bo­żego Na­ro­dze­nia po­czu­jesz się jak zu­peł­nie nowa osoba.

Szcze­rze mó­wiąc, nie mo­głam w to uwie­rzyć, cho­ciaż po­wie­działa to Molly.

– Wiesz, że do Bo­żego Na­ro­dze­nia zo­stało za­le­d­wie kilka krót­kich ty­go­dni, prawda? za­py­ta­łam z iro­nicz­nym uśmie­chem, ale tym ra­zem przy­ja­ciółka go nie od­wza­jem­niła.

Roz­dział 4

Resztę dnia z chę­cią spę­dzi­łam w dworku, z Bra­nem, który wciąż nie od­stę­po­wał mnie na krok, i z roz­ba­wie­niem od­kry­łam, że Ar­chie wciąż jest tym sa­mym za­dzior­nym ło­bu­zem co w mło­do­ści. W za­sa­dzie to te­raz był nim jesz­cze bar­dziej i po­ku­si­ła­bym się o stwier­dze­nie, że co­raz bar­dziej przy­po­mina ojca.

– Skoro bę­dziesz tu w trak­cie Zi­mo­wej Kra­iny Cu­dów – ode­zwał się z uśmie­chem, gdy zaj­mo­wa­li­śmy miej­sca przy ko­la­cji, i po­cią­gnął mnie za ku­cyk, jak­by­śmy byli w przed­szkolu, a nie dwójką do­ro­słych lu­dzi – mam na­dzieję, że zo­sta­niesz el­fem w domku Świę­tego Mi­ko­łaja.

Prze­wró­ci­łam oczami i wy­bra­łam inne krze­sło, żeby usiąść jak naj­da­lej od Ar­chiego.

– My­ślę, że jest za wy­soka na to prze­bra­nie – po­wie­działa po­waż­nie Do­ro­thy, przy­glą­da­jąc mi się z za­in­te­re­so­wa­niem. – Ale raj­stopy mogą się tro­chę roz­cią­gnąć.

– Nie za­chę­caj go, Do­ro­thy – jęk­nę­łam prze­ko­nana, że nie­ba­wem za­cznie szu­kać w in­ter­ne­cie stroju w więk­szym roz­mia­rze, je­śli wy­czuje choćby mi­ni­malne szanse, że mo­gła­bym się zgo­dzić.

– Co po­wiesz na ju­trzej­szą wy­cieczkę do mia­sta?– za­py­tał mnie Ar­chie, po­rzu­ca­jąc te­mat pa­sia­stych raj­stop i cza­pek z dzwon­kami, gdy tylko wy­lą­do­wał przed nim ta­lerz z je­dze­niem. – Po­my­śla­łem, że do­brze by­łoby przed­sta­wić cię kilku oso­bom i jak naj­szyb­ciej wpro­wa­dzić we wszystko.

Cho­ciaż tro­chę się de­ner­wo­wa­łam, mu­sia­łam przy­znać mu ra­cję: im szyb­ciej za­cznę, tym le­piej. Za­równo dla mnie, jak i dla od­bior­ców hoj­nej dzia­łal­no­ści wo­lon­ta­ryj­nej Anny.

– Dla mnie w po­rządku. – Ski­nę­łam głową, sta­ra­jąc się brzmieć na pew­niej­szą, niż się czu­łam. – Trzeba żyć tym, co tu i te­raz, prawda?

– Słusz­nie – zgo­dził się, znowu fi­glar­nie się uśmie­cha­jąc.

Noc mi­nęła mi dość spo­koj­nie i cie­szy­łam się na mroźny dzień, cho­ciaż na­dal było mi zimno. Na tle błę­kit­nego nieba po­kryty skrzy­pią­cym szro­nem dwo­rek i ogród wy­glą­dały jesz­cze pięk­niej, po­dob­nie jak mia­steczko.

– O mój Boże – wy­krztu­si­łam, gdy Ar­chie ja­koś wci­snął się ma­leń­kim fia­tem 500 Anny, któ­rym mię­dzy in­nymi mia­łam do­star­czać prze­syłki, na jesz­cze mniej­sze miej­sce par­kin­gowe przy rynku. – Nie mia­łam po­ję­cia, że bę­dzie tak tłoczno.

Kiedy przy­je­cha­łam au­to­bu­sem, by­łam zbyt zmę­czona, żeby po­rząd­nie ro­zej­rzeć się po mia­steczku, ale szybki rzut oka wy­star­czył, aby za­uwa­żyć, że bar­dzo się zmie­niło od mo­jej ostat­niej wi­zyty.

– Wiem. – Ar­chie się roz­pro­mie­nił. – Czyż to nie cu­downe? Mia­steczko prze­szło sporą trans­for­ma­cję w ostat­nich la­tach i w czwartki jest tu bar­dziej tło­czono, bo na targu po­ja­wia się kilka do­dat­ko­wych stra­ga­nów.

Oprócz ru­chli­wego tar­go­wi­ska do­strze­głam rów­nież ele­gancką ga­le­rię, ka­wiar­nię i de­li­ka­tesy w od­le­gło­ści za­le­d­wie kilku me­trów od sie­bie, i wszystko to wy­glą­dało idyl­licz­nie. Za­uwa­ży­łam też kilka świą­tecz­nych de­ko­ra­cji, czego na­le­żało się spo­dzie­wać w po­ło­wie li­sto­pada, i za­sta­na­wia­łam się, jak bę­dzie wy­glą­dać ry­nek już w pełni ude­ko­ro­wany na Boże Na­ro­dze­nie. Wła­ści­wie to wy­da­wało mi się, że o tej po­rze roku zwy­kle już był w pełni ude­ko­ro­wany.

– A oko­lica co­raz bar­dziej przy­ciąga wszel­kiego ro­dzaju ar­ty­stów – do­dał Ar­chie, gdy zo­ba­czył, że po­dzi­wiam ga­le­rię, za­nim na­wet zdą­ży­łam za­py­tać o brak ozdób świą­tecz­nych. Po­tem opro­wa­dził mnie po targu, a na­stęp­nie we­szli­śmy do lo­kalu o na­zwie The Cherry Tree Café.

Woń kawy ku­sząco mie­szała się tu­taj z za­pa­chem słod­ko­ści i gdy prze­kro­czy­li­śmy próg, od razu za­bur­czało mi w brzu­chu. Było też tu­taj cie­pło, więc li­czy­łam, że zo­sta­niemy.

– Oto i osoba, którą chcia­łam zo­ba­czyć! – za­wo­łała ko­bieta o krę­co­nych, ru­dych wło­sach, która stała obok lady. – Sia­daj­cie, a ja po­wiem Jem­mie, że je­steś.

– Przy­go­tuj się – po­wie­dział mi Ar­chie, gdy zna­leź­li­śmy miej­sce. – Nie je­stem pewny, jak to się po­to­czy.

– O czym mó­wisz? – za­py­ta­łam, roz­glą­da­jąc się wo­kół i po­dzi­wia­jąc ładny wy­strój. – To nie bę­dzie pro­blem, je­śli przejmę obo­wiązki Anny, prawda? Da­łeś mi od­czuć, że cie­szysz się z przyj­ścia tu­taj.

Mia­łam szczerą na­dzieję, że zmiana w jego za­cho­wa­niu nie wią­zała się z moją de­cy­zją o za­stą­pie­niu Anny. Pla­no­wa­łam roz­wią­zy­wać pro­blemy, a nie two­rzyć nowe.

– Ar­chie! – ode­zwała się inna ko­bieta, za­nim zdą­żył od­po­wie­dzieć. – Już my­śla­łam, że będę mu­siała sama do­trzeć do dworku. – Cześć – do­dała, zer­ka­jąc na mnie. – Prze­pra­szam, chyba się nie znamy.

– To Pa­ige – po­wie­dział Ar­chie, zdej­mu­jąc sza­lik i rę­ka­wiczki. – Chrze­śniaczka mo­ich ro­dzi­ców. Zo­sta­nie z nami w dworku na ja­kiś czas i przej­mie wo­lon­ta­riat Anny, do­póki ona i Ja­mie nie wrócą.

Oczy ko­biety się roz­sze­rzyły i ob­da­rzyła mnie naj­cie­plej­szym z uśmie­chów. Naj­wy­raź­niej to nie moje nowe obo­wiązki mar­twiły Ar­chiego.

– Cóż, to wspa­niała wia­do­mość i ogromna ulga – wy­znała. – Wiem, że Ka­th­leen za­czy­nała się tym wszyst­kim bar­dzo przej­mo­wać.

Za­sta­na­wia­łam się, kim jest Ka­th­leen.

– Twój oj­ciec sporo na­wy­wi­jał – do­dała, wska­zu­jąc pal­cem na Ar­chiego.

– My­ślisz, że o tym nie wiem?– wes­tchnął.

– Ale on ma do­bre in­ten­cje – cią­gnęła ko­bieta, a jej ja­sne oczy się skrzyły. – I cie­szę się, że cię po­zna­łam, Pa­ige. Je­stem Jemma, ak­tu­al­nie wy­czer­pana wła­ści­cielka The Cherry Tree Café.

– Ojejku – po­wie­dział Ar­chie, za­nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć. – Nie mo­żesz być już wy­czer­pana, Jemma. Do świąt jesz­cze kilka ty­go­dni.

– Wiem – jęk­nęła, wa­chlu­jąc się sta­ro­mod­nym pa­pie­ro­wym no­te­sem kel­ner­skim. – Ale już je­stem na skraju, a Liz­zie jest bar­dzo za­jęta. A te­raz, Ar­chie Con­nelly, po­wiedz mi, że masz pro­jekty Hay­ley – do­dała, zmie­nia­jąc ton na znacz­nie su­row­szy. – To już ter­min, a ja nie­na­wi­dzę dzia­łać pod taką pre­sją czasu.

Męż­czy­zna spoj­rzał na Jemmę i po­krę­cił głową.

– Żar­tu­jesz? – za­pro­te­sto­wała ko­bieta.

– Prze­pra­szam – ode­zwał się Ar­chie, wi­docz­nie usztyw­niony w bar­kach. – Na­dal nie mo­żemy ich zna­leźć, a Hay­ley ma wy­łą­czony te­le­fon.

– Cóż, je­śli wkrótce się nie znajdą – po­wie­działa Jemma, zi­ry­to­wana – bę­dziemy mu­sieli wszystko od­wo­łać. Jej stali klien­cie się roz­cza­rują, ale nie bę­dzie in­nego wyj­ścia.

Gdy Jemma przy­jęła na­sze za­mó­wie­nie i wró­ciła do kuchni, Ar­chie opo­wie­dział mi o ka­wiarni i zwią­za­nych z nią in­te­re­sach. Liz­zie, ko­bieta o wspa­nia­łych ru­dych wło­sach, była part­nerką biz­ne­sową Jemmy i znaną mi­strzy­nią kra­wiec­twa i rę­ko­dzieła.

– Kie­dyś pro­wa­dziła tu­taj za­ję­cia z dzier­ga­nia i plot­ko­wa­nia – cią­gnął. – Ale kiedy jej fak­tyczna dzia­łal­ność na­prawdę się roz­wi­nęła, prze­nio­sła się do lo­kalu obok. Te­raz jest to po­pu­larna spół­dziel­nia rze­mieśl­ni­cza, a także ga­le­ria, do tego mają rów­nież food trucka w stylu re­tro, któ­rym jeż­dżą na wy­da­rze­nia w ca­łym hrab­stwie. Będą na Zi­mo­wej Kra­inie Cu­dów w przy­szłym mie­siącu.

Za­sko­czyło mnie, że Do­ro­thy się zgo­dziła. Za­ło­ży­łam, że tylko ona od­po­wiada za ca­te­ring, ale je­śli była go­towa po­dzie­lić się tym za­da­niem, za­czy­na­łam poj­mo­wać, jak wiel­kim przed­się­wzię­ciem jest Zi­mowa Kra­ina Cu­dów.

– Och, i mają też sto­isko te­ma­tyczne na tar­go­wi­sku, na któ­rym sprze­dają wię­cej se­zo­no­wych wy­pie­ków, niż zmie­ści się tu­taj i obok – do­dał Ar­chie dla pew­no­ści.

– O rany – za­re­ago­wa­łam, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze i czu­jąc po­dziw dla po­my­sło­wego du­etu. – To z pew­no­ścią dzieło ca­łego ze­społu, a nie tylko dwóch ko­biet.

– Te­raz pra­cuje z nimi wię­cej osób – przy­znał Ar­chie – ale Jemma i Liz­zie kie­rują tym biz­ne­sem. Pra­cują za dzie­się­ciu, za­wsty­dza­jąc nas wszyst­kich. – Brzmiał, jakby le­dwo wie­rzył w to, ile ro­bią, i wła­ści­wie wcale mu się nie dzi­wi­łam. To było ogromne im­pe­rium.

– A co z Hay­ley? – za­py­ta­łam. – Co Jemma miała na my­śli, mó­wiąc o jej pro­jek­tach?

Ar­chie się­gnął do półki za sobą po ku­bek, na któ­rym na­ma­lo­wano dzi­wacz­nego i od­waż­nego ma­łego ru­dzika.

– To je­den z pro­jek­tów Hay­ley – po­wie­dział z dumą. – Ona stwo­rzyła ru­dzika.

– Och, wow – wy­krztu­si­łam, bio­rąc od niego ku­bek, aby przyj­rzeć mu się do­kład­niej.

– To nie­zwy­kła ar­tystka – do­dał Ar­chie. – Naj­le­piej wy­cho­dzi jej ma­lo­wa­nie pta­ków róż­nego ga­tunku. Po­trafi wy­do­być ich ce­chy oso­bo­wo­ści. Przez ostat­nie kilka lat sporo ich już na­ma­lo­wała, a Jemma zle­ciła na­druk na kub­kach, po­dusz­kach i ar­ty­ku­łach pi­śmien­nych i sprze­daje je w imie­niu Hay­ley.

– Wy­jąt­kowy ta­lent – przy­zna­łam, od­wra­ca­jąc ku­bek.

– Wiem – po­twier­dził Ar­chie, rów­nież pa­trząc na pro­jekt. – Ja nie po­tra­fię na­wet zro­bić po­rząd­nego lu­dzika z za­pa­łek i kasz­ta­nów.

– Ja też nie. – Za­śmia­łam się.

– Nie­stety – wes­tchnął – Hay­ley jest rów­nie roz­trze­pana, co uta­len­to­wana, i wy­je­chała, nie od­da­jąc pro­jek­tów na zbli­ża­jące się święta ani nie mó­wiąc ni­komu, gdzie je scho­wała. Szu­ka­li­śmy wszę­dzie, ale nie mo­żemy ich zna­leźć, a wiem, że Jemma li­czyła na nie już kilka ty­go­dni temu.

Je­śli wziąć pod uwagę, że jest śro­dek li­sto­pada, za­pewne trudno bę­dzie zdą­żyć z przy­go­to­wa­niem ta­kich pre­zen­tów świą­tecz­nych.

– Że też mu­siała za­po­mnieć o czymś ta­kim – po­wie­dzia­łam, ro­zu­mie­jąc fru­stra­cję Jemmy.

– Cała Hay­ley. – Ar­chie wzru­szył ra­mio­nami. – Cho­ciaż trzeba przy­znać, że wy­je­chali z Ga­bem w po­śpie­chu, gdy jego sio­stra na­gle zmie­niła plany, więc tro­chę ro­zu­miem, że mo­gła o tym za­po­mnieć.

– A dla­czego ma wy­łą­czony te­le­fon? – za­py­ta­łam.

– Kto to wie – od­parł Ar­chie, wy­cią­ga­jąc swój te­le­fon, żeby za­dzwo­nić do Hay­ley, po raz enty za­pewne. – Znowu nic – wes­tchnął, gdy od razu włą­czyła się poczta gło­sowa.

– Po­szu­kamy tych pro­jek­tów jesz­cze raz, kiedy wró­cimy – za­pro­po­no­wa­łam, gdy kel­nerka po­de­szła i po­sta­wiła na sto­liku kubki z pa­ru­jącą kawą i ta­le­rze z wiel­kimi bu­łecz­kami cy­na­mo­no­wymi. – Może uda mi się je zna­leźć. Może musi po­szu­kać ich ktoś, kto jesz­cze tego nie ro­bił.

Ar­chie wy­glą­dał, jakby po­wąt­pie­wał w po­wo­dze­nie tego planu, ale ja chcia­łam spró­bo­wać.

Kiedy zje­dli­śmy do ostat­niego okruszka pyszne lu­kro­wane bu­łeczki, które ka­wiar­nia ser­wo­wała tra­dy­cyj­nie od li­sto­pada do świąt, prze­szli­śmy przez za­tło­czony ry­nek do bi­blio­teki.

Le­dwo prze­kro­czy­li­śmy próg, ktoś za­cze­pił Ar­chiego.

– Po­szczę­ściło się? – za­py­tała ele­gancka pani o ide­al­nie uło­żo­nych si­wych lo­kach i szczu­płej syl­wetce. – U mnie na­dal wię­cej po­ra­żek niż suk­ce­sów, ale jesz­cze nie tracę na­dziei. – Ta in­te­li­gentna i za­radna ko­bieta miała praw­do­po­dob­nie około sie­dem­dzie­siątki, ale ema­no­wała ener­gią ko­goś o de­kady młod­szego.

– Z przy­jem­no­ścią mogę po­wie­dzieć, że wy­słu­chano two­ich mo­dlitw, Ka­th­leen – od­parł dumny jak paw Ar­chie, wy­pi­na­jąc pierś.

– Na­prawdę? – jęk­nęła z na­dzieją, a jej oczy roz­sze­rzyły się ze zdzi­wie­nia.

– Na­prawdę. Pa­ige, chciał­bym ci przed­sta­wić Ka­th­leen. Ka­th­leen, to jest Pa­ige, chrze­śnica ro­dzi­ców, która za­stąpi Annę.

– Och, mój Boże – po­wie­działa ko­bieta, rzu­ca­jąc się w moją stronę, się­ga­jąc po moją dłoń i ener­gicz­nie ści­ska­jąc ją w swo­ich. – Wspa­niale cię po­znać, moja droga.

– Cie­bie rów­nież – od­par­łam, lekko zszo­ko­wana.

– Jak cu­dow­nie, że ura­tu­jesz nam tyłki! – wy­buch­nęła. – Na­prawdę nie mo­głaś się po­ja­wić w lep­szym mo­men­cie.

– Cóż. – Prze­łknę­łam ślinę. – Po­sta­ram się za­tem ura­to­wać wam tyłki.

Naj­wy­raź­niej wiele spo­czy­wało na mo­ich bar­kach, z pew­no­ścią wię­cej, niż się spo­dzie­wa­łam, i nie by­łam pewna, co o tym my­śleć.

– Chodź – cią­gnęła Ka­th­leen. Po­pę­dziła z po­wro­tem do lady bi­blio­tecz­nej, roz­rzu­ca­jąc po dro­dze ulotki, które Ar­chie mu­siał po­zbie­rać, i z roz­ma­chem wy­cią­gnęła ja­kąś teczkę. – Chodźmy rzu­cić okiem na li­stę, do­brze?

Po­czu­łam lekki ścisk w żo­łądku. Teczka wy­glą­dała na pę­katą, a wła­ści­wie prze­peł­nioną, a Ka­th­leen tak pod­kre­ślała waż­ność tej li­sty, że aż przy­spie­szyło mi tętno.

– Do­sko­nały po­mysł, Ka­th­leen – stwier­dził Ar­chie, od­kła­da­jąc ulotki na ladę i po­py­cha­jąc mnie da­lej.

Sie­dli­śmy we trójkę w ką­cie, z dala od miej­sca, w któ­rym więk­szość czy­tel­ni­ków prze­glą­dała książki. Po­dob­nie jak sklepy i ry­nek, bi­blio­teka rów­nież do­brze pro­spe­ro­wała. Ten wi­dok pod­niósł mnie na du­chu, mimo że coś dziw­nego działo się w moim brzu­chu, a serce biło jak sza­lone.

– Więc – za­częła Ka­th­leen, roz­kła­da­jąc pa­piery na ni­skim sto­liku – tu mamy wszystko. Nic prost­szego.

Ja to wi­dzia­łam tro­chę ina­czej.

– Tu­taj są wi­zyty w szpi­talu i kli­nice – wy­ja­śniła, wska­zu­jąc na jedną za­peł­nioną kartkę. – Na więk­szość z nich mamy już za­stęp­stwa.

To już coś. Chyba.

– A tu­taj – kon­ty­nu­owała, się­ga­jąc po ko­lejną – jest har­mo­no­gram do­staw owo­ców i wa­rzyw.

– Ro­dzina Demp­ste­rów od lat pro­wa­dzi stra­gan i kie­dyś zaj­mo­wała się do­sta­wami – wy­ja­śnił Ar­chie – ale po­nie­waż pani Demp­ster, Ma­rie, za­mie­rza w no­wym roku roz­sze­rzyć dzia­łal­ność o kwia­ciar­nię, te­raz po pro­stu nie mają na to czasu.

– Oba­wia­li­śmy się, że bę­dziemy mu­sieli cał­ko­wi­cie od­wo­łać do­stawy świe­żych pro­duk­tów, ale Anna wzięła na sie­bie rów­nież to, poza książ­kami z bi­blio­teki i re­ali­zo­wa­niem re­cept.

– Nie za­po­mi­najmy o re­gu­lar­nych za­ku­pach spo­żyw­czych – przy­po­mniał uprzej­mie Ar­chie. – I za­mó­wie­niach od rzeź­nika i pie­ka­rza.

– Oczy­wi­ście – przy­znała Ka­th­leen. – Za­re­je­stro­wane osoby dzwo­nią do mnie raz w ty­go­dniu, a ja za­ma­wiam, czę­sto z ra­ba­tem hur­to­wym, od­bie­ram i pa­kuję to, czego po­trze­bują, a Anna, to wszystko przy­wozi. A te­raz ty się tym zaj­miesz, Pa­ige. Co ty na to?

– Więc mam być w za­sa­dzie ku­rierką? – za­py­ta­łam, chcąc się upew­nić, że nie ma dla mnie żad­nych do­dat­ko­wych obo­wiąz­ków.

– W za­sa­dzie tak. – Ka­th­leen ski­nęła głową, nie do końca po­twier­dza­jąc to, o co za­py­ta­łam. – Może się zda­rzyć, że po­pro­szę cię o po­moc w ode­bra­niu cze­goś. Na przy­kład gdy to bę­dzie ko­li­do­wać z mo­imi za­ję­ciami ta­necz­nymi.

– Ka­th­leen pro­wa­dzi za­ję­cia ta­neczne, nie uczy się tań­czyć – wy­ja­śnił Ar­chie.

Nic dziw­nego, że jest taka szczu­pła.

– Nie masz nic prze­ciwko? – za­py­tała. – To nie zda­rza się zbyt czę­sto.

Nie mia­łam nic in­nego do ro­boty i już zgo­dzi­łam się po­móc, nie mo­głam za­tem od­mó­wić ta­kiego dro­bia­zgu, cho­ciaż tro­chę mnie nie­po­ko­iło, że wy­tyczne zmie­niają się jesz­cze przed roz­po­czę­ciem pracy. Li­czy­łam, że będę od­po­wia­dać je­dy­nie za do­star­cza­nie rze­czy i nic wię­cej, zwłasz­cza że gdy ostat­nio by­łam za coś od­po­wie­dzialna, nie skoń­czyło się to do­brze.

– Nie ma – od­parł Ar­chie za mnie.

Ka­th­leen wciąż na mnie pa­trzyła.

– Oczy­wi­ście – ode­zwa­łam się, prze­ły­ka­jąc ślinę. – Ża­den pro­blem.

Po usta­le­niu mo­jego nieco szer­szego za­kresu obo­wiąz­ków i uści­śnię­ciu Ka­th­leen, któ­rej wy­raź­nie ulżyło, uda­li­śmy się do rzeź­nika, pie­ka­rza i ap­teki. Ar­chie uznał, że skoro fak­tycz­nie będę od­bie­rała część pa­czek, to do­brze by­łoby po­znać nie­któ­rych wła­ści­cieli. Co, moim zda­niem, miało sens.

– My­śla­łam, że przy­naj­mniej ap­teka ofe­ruję opcję do­stawy – przy­zna­łam, gdy wra­ca­li­śmy do sa­mo­chodu. – To te­raz w za­sa­dzie stan­dard, prawda?

– Tak – zgo­dził się Ar­chie – ale tu­taj ro­bimy rze­czy ina­czej. Anna za­wsze spę­dza kilka mi­nut z ludźmi, któ­rym za­wozi spra­wunki, po­nie­waż żyją od­izo­lo­wani od spo­łecz­no­ści. Wła­ści­ciele firm nie mają czasu na spo­tka­nia to­wa­rzy­skie, więc w ten spo­sób od­biorcy mogą wejść w ja­kieś in­te­rak­cje z czło­wie­kiem i cza­sem po­móc w domu, a przy oka­zji otrzy­mują książki, za­kupy i tak da­lej. To bar­dzo war­to­ściowy pro­jekt.

Li­sta obo­wiąz­ków wy­dłu­żała się z mi­nuty na mi­nutę.

– Taki się wy­daje – przy­tak­nę­łam, za­sta­na­wia­jąc się, o jaką po­moc w domu w ogóle cho­dzi.

Przy tym wszyst­kim i jesz­cze sprzą­ta­niu dworku z pew­no­ścią będę miała ręce pełne ro­boty, więc przy­naj­mniej nie będę roz­my­ślać o tym, co wy­da­rzyło się w Jor­da­nii. Wła­ści­wie to ja­dąc do mia­steczka, po­my­śla­łam o tym le­d­wie przez chwilę. Tro­chę to za­ska­ku­jące. Czy moż­liwe, że plan już dzia­łał?

Kiedy usa­da­wia­łam się na sie­dze­niu pa­sa­żera, po­czu­łam, jak krysz­tał Molly wbija mi się w bio­dro. Na­dal da­leko mi było do ko­cha­nia sie­bie, ale po za­po­zna­niu się z pro­jek­tem, który dzięki mnie miał być na­dal re­ali­zo­wany, i po­mimo od­czu­wa­nego zde­ner­wo­wa­nia po­lu­bi­łam sie­bie odro­binę bar­dziej. Cuda stale się zda­rzają!

– No do­brze – ode­zwa­łam się, gdy Ar­chie uru­cho­mił sa­mo­chód, a ja zrzu­ci­łam z sie­bie obawy, że nie dam rady tego wszyst­kiego zro­bić – wróćmy do dworku i zo­baczmy, czy uda nam się od­szu­kać pro­jekty Hay­ley, do­brze? A po­tem mo­żesz mi po­ka­zać, gdzie po­ma­chać mio­tełką do ku­rzu.

Ar­chie spoj­rzał na mnie z ukosa, ostroż­nie wy­co­fu­jąc auto z wą­skiego miej­sca par­kin­go­wego.

– Czeka cię dużo wię­cej, ale nie mam wąt­pli­wo­ści, że spro­stasz za­da­niu.

Prze­cież sprzą­ta­nie musi być o wiele prost­sze niż stale roz­wi­ja­jąca się dzia­łal­ność cha­ry­ta­tywna, po­my­śla­łam.

Roz­dział 5

Gdy wró­ci­li­śmy do dworku, a Bran znowu usa­do­wił się bli­sko mnie, opo­wie­dzie­li­śmy do­mow­ni­kom w szcze­gó­łach, co się wy­da­rzyło w mia­steczku. Molly wy­glą­dała na szcze­gól­nie za­do­wo­loną z sy­tu­acji.

– Wszystko układa się ide­al­nie – po­wie­działa swoim naj­bar­dziej ma­rzy­ciel­skim to­nem. – I w samą porę.

Po­krę­ci­łam głową, a ona wy­czuła, że nie chcę, aby inni do­wie­dzieli się, że przy­je­cha­łam do dworku z więk­szym ba­ga­żem niż ple­cak, zni­żyła więc na szczę­ście głos, że­bym tylko ja mo­gła ją usły­szeć.

– Dzięki temu krysz­tał uak­tywni swoje ma­giczne wła­ści­wo­ści – wy­szep­tała. – Wkrótce po­czu­jesz się ze sobą le­piej.

– To do­piero by­łaby nie­zła sztuczka – od­szep­ną­łem, igno­ru­jąc fakt, że już do­świad­czy­łam ma­leń­kiej zmiany.

– To nie żadna sztuczka – od­parła Molly po­waż­nie. – Za­nim przyj­dzie Jul, bę­dziesz inną osobą. Zo­ba­czysz. Po­świę­cisz czas na po­ma­ga­nie wszyst­kim, a to od­wróci twoją uwagę od tego, co cię tak wku­rza. Tro­chę dy­stansu i spoj­rzysz na wszystko z in­nej per­spek­tywy.

Po­my­śla­łam, że skoro na­dal spę­dzam dużo czasu w sa­mot­no­ści, wy­obra­ża­jąc so­bie, co naj­gor­szego mo­gło się wy­da­rzyć w Jor­da­nii, zmiana per­spek­tywy nie jest wcale ta­kim złym po­my­słem. Mu­sia­łam się po­sta­rać i po­sta­wić gra­nicę mię­dzy tym, co się fak­tycz­nie wy­da­rzyło, a tym, co mo­gło się wy­da­rzyć, i prze­stać się za­mar­twiać tym dru­gim.

– Co mia­łaś na my­śli, mó­wiąc „w samą porę”, Molly? – za­py­tał Ar­chie tak gło­śno, że aż pod­sko­czy­łam.

– Dla lu­dzi, któ­rzy po­le­gają na An­nie – od­po­wie­działa bez wa­ha­nia. – Pa­ige jest chętna za­cząć pracę od razu, te­raz nie bę­dzie żad­nych prze­sto­jów, prawda? A to wyj­dzie wszyst­kim tylko na do­bre.

Z wy­razu twa­rzy Ar­chiego wy­wnio­sko­wa­łam, że chyba nie do końca uwie­rzył, że o to cho­dziło Molly.

– To prawda – od­parł mimo to. – Ka­th­leen była wnie­bo­wzięta, prawda, Pa­ige?

– Tak – po­twier­dzi­łam, my­śląc o jej re­ak­cji. – Wy­da­wała się cał­kiem za­do­wo­lona.

Do­ro­thy prych­nęła, a gdy od­wró­ci­łam się w jej stronę, zo­ba­czy­łam, że za­ci­ska usta w cienką pro­stą li­nię, wy­ra­ża­jącą nie­prze­jed­na­nie.

– Wszystko w po­rządku? – za­py­ta­łam, za­sta­na­wia­jąc się, co, u li­cha, może być nie tak.

– Ta ko­bieta – mruk­nęła Do­ro­thy. Wy­glą­dała na wście­kłą.

– Nie lu­bisz Ka­th­leen? – Prze­ra­zi­łam się.

Ar­chie ode­tchnął głę­boko i prze­wró­cił oczami, a ja zda­łam so­bie sprawę, że po­wie­dzia­łam coś złego. Cho­ciaż nie mo­głam po­jąć, jak ktoś mógłby nie lu­bić Ka­th­leen z jej mięk­kimi, si­wymi lo­kami i po­zy­tyw­nym na­sta­wie­niem. Spo­dzie­wa­łam się ra­czej, że ona i Do­ro­thy świet­nie się do­ga­dują. Naj­wy­raź­niej jed­nak ich re­la­cji bli­żej było do fa­jer­wer­ków niż ża­rzą­cych się wę­gli.

– Może nie, że jej nie lu­bię – od­parła zwięźle Do­ro­thy – ale wku­rzyła wielu lu­dzi, od­kąd po­ja­wiła się w mia­steczku i wszystko zmie­niła.

Nie wie­dzia­łam, jak za­re­ago­wać.

– Je­dyne, co zmie­niła – ode­zwał się cier­pli­wie Ar­chie – to umie­jęt­no­ści ta­neczne miesz­kań­ców, dzięki za­ję­ciom, które pro­wa­dzi w ra­tu­szu.

– Nie lu­bisz tań­czyć? – za­py­ta­łam Do­ro­thy.

Ka­th­leen bez wąt­pie­nia wy­glą­dała, jakby świet­nie so­bie z tym ra­dziła, ale oczy­wi­ście tego nie po­wie­dzia­łam.

– Nie ma nic złego w tań­cach – przy­znała ku­charka. – Ale ona su­ge­ruje, że starsi człon­ko­wie spo­łecz­no­ści po­winni się ru­szać, a ja się z tym nie zga­dzam. Wzbu­dza po­czu­cie winy i na­ma­wia wszyst­kich do więk­szej ak­tyw­no­ści, je­śli chcą do­żyć eme­ry­tury.

Po tej wy­po­wie­dzi Ar­chie tak wy­wró­cił oczami, że pra­wie mu wy­pa­dły, a Ca­the­rine wy­glą­dała szcze­gól­nie nie­swojo. Oso­bi­ście uwa­ża­łam, że Ka­th­leen do­brze robi, po­ma­ga­jąc lu­dziom za­cho­wać zdro­wie i spraw­ność, bez względu na wiek. Od­nio­słam jed­nak wra­że­nie, że nie­chęć Do­ro­thy wy­ni­kała z cze­goś wię­cej niż tylko ze spryt­nej agi­ta­cji Ka­th­leen.

– I kil­koro z nas za­pro­po­no­wało zor­ga­ni­zo­wa­nie na tań­cach po­po­łu­dnio­wej her­batki z prze­ką­skami, zgod­nie z tra­dy­cją – wy­ja­śniła Do­ro­thy, czer­wie­niąc się, gdy do­tarła do sedna sprawy – ale ona od­mó­wiła. Naj­wy­raź­niej, jak to ujęła, całe to ob­żar­stwo – wark­nęła, wy­da­jąc się co­raz bar­dziej obu­rzona i ude­rza­jąc w stół drew­nianą łyżkę, którą trzy­mała – nie jest do­bre dla ki­szek. Sły­sza­łam, jak mówi do ko­goś zgryź­li­wie, że nie ma sensu pod­no­sić so­bie tętna, żeby za­raz spo­wol­nić je je­dze­niem. Co za bez­czel­ność!

– I Do­ro­thy nie roz­ma­wiała z nią od tam­tej pory – do­koń­czył zgrab­nie Ar­chie, uci­na­jąc te­mat. – Na ja­kim eta­pie je­ste­śmy z ubez­pie­cze­niem po­jazdu, Mick?

– Wszystko za­ła­twione. – Ski­nął głową. – Pa­ige wid­nieje te­raz w po­li­sie fiata Anny i land ro­vera dworku. Mo­żesz te­raz pro­wa­dzić oba, ko­cha­nie.

– My­ślisz, że po­ra­dzisz so­bie z land ro­ve­rem? – za­py­tał Ar­chie, gdy Do­ro­thy da­lej mru­czała pod no­sem.

– Cóż, jeź­dzi­łam po trud­nym te­re­nie w po­jaz­dach opan­ce­rzo­nych w Jor­da­nii – od­par­łam. – Więc po­win­nam dać so­bie radę.

– No nie wiem – wtrą­cił się Mick, zu­peł­nie nie ła­piąc mo­jego sar­ka­zmu. – Cza­sem coś się chrzani przy zmia­nie dru­giego biegu na trzeci.

– Je­stem pewna, że się z tym oswoję – po­wie­dzia­łam, gdy An­gus par­sk­nął śmie­chem.

– I sama wiesz, kto tak zor­ga­ni­zo­wał szpi­tal i kli­nikę, że nie trzeba wo­zić lu­dzi ani ma­łym fia­tem, ani du­żym land ro­ve­rem – przy­po­mniał mi Ar­chie szep­tem.

– Vol­de­mort? – za­py­ta­łam nie­win­nie, a on rzu­cił mi pełne nie­na­wi­ści spoj­rze­nie.

– Śmiem twier­dzić, że ma na my­śli Ka­th­leen – pod­su­nęła Do­ro­thy, a Ar­chie jęk­nął.

– Co po­wiesz na to, że­by­śmy po­szli po­szu­kać pro­jek­tów Hay­ley? – za­pro­po­no­wa­łam szybko, żeby znów nie wy­pro­wa­dzić Do­ro­thy z rów­no­wagi.

– Nie ma po­trzeby – wtrą­cił An­gus, wy­raź­nie za­do­wo­lony z sie­bie. – Kiedy by­li­ście w mia­steczku, Hay­ley za­dzwo­niła z in­for­ma­cją, że są w se­kret­nej szu­fla­dzie w jej pra­cowni. –

Wi­dać było, że Ar­chiemu tro­chę ulżyło, ale przy­gry­zał wargę i wy­glą­dał bar­dziej na ze­stre­so­wa­nego oj­cem niż zi­ry­to­wa­nego mną.

– A czy po­wie­działa ci, gdzie do­kład­nie znaj­duje się se­kretna szu­flada, tato? – za­py­tał, przy­ci­ska­jąc palce do skroni i krę­cąc nimi małe okręgi.

An­gus uniósł brwi i od­chrząk­nął.

– Ach – od­parł, czer­wie­nie­jąc się. – Cóż, jak już o to py­tasz, to nie, nie po­wie­działa, gdzie do­kład­nie znaj­duje się szu­flada.

– Och, na li­tość bo­ską – wes­tchnął Ar­chie.

– Ale przy­naj­mniej za­wę­zi­li­śmy po­szu­ki­wa­nia do jed­nego po­koju – za­uwa­żył trzeźwo An­gus.

– To prawda – przy­znała Molly, pod­ska­ku­jąc. – Chodźmy i po­szu­kajmy.

Ar­chie pró­bo­wał po­now­nie za­dzwo­nić do Hay­ley, ale nie udało mu się po­łą­czyć, więc wszy­scy za­czę­li­śmy szu­kać szu­flady z pro­jek­tami. Pra­cow­nia znaj­do­wała się w daw­nej oran­że­rii i było to piękne, ja­sne i prze­wiewne miej­sce z czę­ścio­wym wi­do­kiem na ogrody. Ro­zu­mia­łam, dla­czego Hay­ley się tam urzą­dziła, i bar­dzo się cie­szy­łam na spo­tka­nie z tą uta­len­to­waną ko­bietą, kiedy wrócą z Ga­bem na Boże Na­ro­dze­nie.

– My­śla­łam, że już znasz wszyst­kie tajne kry­jówki w dworku – ode­zwa­łam się do An­gusa, gdy prze­su­wa­li­śmy pal­cami po gzym­sach i mru­ży­li­śmy oczy, wpa­tru­jąc się w ciemne prze­strze­nie. – Na pewno miesz­kasz tu na tyle długo, by zdą­żyć po­znać każdy za­ka­ma­rek.

Mój oj­ciec chrzestny się nie zgo­dził.

– To miej­sce wciąż jest pełne ta­jem­nic – stwier­dził ra­do­śnie. – Za każ­dym ro­giem czy­hają ko­lejne nie­spo­dzianki.

Już mia­łam od­po­wie­dzieć, gdy spo­tkał mnie… cóż, ra­czej nie­mały szok niż miła nie­spo­dzianka.

– Prze­pra­szam – po­wie­dział Ar­chie, uno­sząc ręce. – To była moja wina.

Nie wie­dzia­łam, co się wy­da­rzyło, ale za­re­ago­wa­łam od razu, pa­da­jąc twa­rzą na zimną, ka­fel­kową pod­łogę. Cała drżąc, le­ża­łam na brzu­chu z ło­mo­czą­cym ser­cem i brzę­cze­niem w uszach.

– Co ty, do cho­lery, tam ro­bisz? – ro­ze­śmiał się Ar­chie, pod­no­sząc szta­lugę, którą z ło­sko­tem prze­wró­cił, i pod­szedł mi po­móc. – Pa­ige?

Za­mknę­łam oczy i pró­bo­wa­łam prze­łknąć ślinę.

– Pa­ige? – Jego głos roz­legł się po­now­nie, tym ra­zem prze­peł­niony tro­ską.

– Nic mi nie jest – od­par­łam nie­pew­nie, sta­ra­jąc pod­nieść się do po­zy­cji sie­dzą­cej, mimo że jed­nak coś mi było.

– Zo­stań tam, gdzie je­steś – po­ra­dziła mi Molly, sia­da­jąc obok mnie. – Daj so­bie chwilę.

Po­czu­łam się jak idiotka i wie­dzia­łam, że wszy­scy na mnie pa­trzą.

– Na­prawdę, wszystko w po­rządku – za­pew­ni­łam, klę­ka­jąc obok niej.

Molly ujęła moje ręce w swoje.

– To ty­powa od­ru­chowa re­ak­cja na gło­śne dźwięki – po­wie­dzia­łam wszyst­kim, wzru­sza­jąc non­sza­lancko ra­mio­nami. Przy­naj­mniej taką mia­łam na­dzieję. – Stare na­wyki i tyle. – Uśmiech­nę­łam się, pró­bu­jąc zba­ga­te­li­zo­wać całe zaj­ście.

– Chyba ci nie wie­rzę – ode­zwał się An­gus, marsz­cząc brwi i wpa­tru­jąc się we mnie z mi­łym wy­ra­zem twa­rzy.

– Ja też nie – do­dał Ar­chie.

Molly ści­snęła moje dło­nie.

– Ma­cie ra­cję – przy­zna­łam.

– To chyba część wa­szego tre­ningu, prawda? – za­py­tała moja przy­ja­ciółka.

– Ow­szem – od­par­łam, rów­nież ści­ska­jąc jej dło­nie z wdzięcz­no­ścią. – Zu­peł­nie stan­dar­dowa prak­tyka.

– Je­śli je­steś w woj­sku, to tak, ale… – za­czął Ar­chie, jed­nak Molly uci­szyła go spoj­rze­niem.

– Twój te­le­fon dzwoni, Ar­chie – po­wie­dzia­łam, wska­zu­jąc głową kie­szeń jego ko­szuli.

Wy­cią­gnął go, wciąż mi się przy­glą­da­jąc, gdy Molly ostroż­nie po­ma­gała mi wstać. Nogi mia­łam jak z waty i by­łam wdzięczna przy­ja­ciółce, że nie pu­ściła mo­jej ręki, bo po­trze­bo­wa­łam chwili, aby od­zy­skać rów­no­wagę.

– Dzię­kuję – zwró­ci­łam się do Molly, gdy Ar­chie prze­ciął po­kój zde­cy­do­wa­nym kro­kiem.

– Wiesz, że za­wsze mo­żesz ze mną po­roz­ma­wiać, prawda? – wy­szep­tała.

– Tak – od­par­łam.

– To była Hay­ley – oznaj­mił Ar­chie. – Zdała so­bie sprawę, że za­po­mniała po­wie­dzieć ta­cie, gdzie jest szu­flada. Gdzieś tu, naj­wy­raź­niej. – Przez kilka se­kund krę­cił się pod biur­kiem, a po­tem usły­sze­li­śmy klik­nię­cie i z roz­ma­chem wy­cią­gnął ko­pertę A4.

– Ka­mień z serca – po­wie­dział, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze.

Wszy­scy przy­kla­snę­li­śmy, a ja po­dzię­ko­wa­łam w du­chu Hay­ley za jej szybką re­ak­cję.

Roz­dział 6

– Za­wiozę je do mia­steczka, je­śli chcesz – za­pro­po­no­wa­łam, gdy usta­li­li­śmy, że wszystko jest ważne, ale do­star­cze­nie pro­jek­tów naj­waż­niej­sze. – Mogę po­ćwi­czyć jazdę po trud­nych te­re­nach Fen­land.

– Ha, ha – za­śmiał się Ar­chie, po­da­jąc mi ko­pertę. – Bę­dziesz mu­siała wziąć land ro­vera – do­dał, ki­wa­jąc głową w stronę Brana, który znów się do mnie przy­kleił. – On się nie zmie­ści w fia­cie.

– Cie­kawe, czemu ten pies tak sza­leje na twoim punk­cie, Pa­ige – ode­zwał się An­gus.

– On jeź­dzi tam, gdzie jest naj­bar­dziej po­trzebny… – wy­ja­śniła Molly roz­ma­rzona. Ucięła na­gle, gdy zdała so­bie sprawę, że tro­chę się za­ga­lo­po­wała, a ja wy­ko­rzy­sta­łam oka­zję, by szybko się ulot­nić. Pies wy­szedł tuż za mną.