Start Over ebook i audiobook

Copyright © 2023

Izabella Nowaczyk

Wydawnictwo NieZwykłe

All rights reserved

Wszelkie prawa zastrzeżone

Redakcja:

Katarzyna Moch

Korekta:

Sara Szulc

Dominika Kalisz

Joanna Boguszewska

Redakcja techniczna:

Mateusz Bartel

Projekt okładki:

Paulina Klimek

Projekt ilustracji:

Marta Michniewicz

www.wydawnictwoniezwykle.pl

Numer ISBN: 978-83-8320-986-9

Playlista

1. Something in the Orange – Zach Bryan

2. People You Know – Selena Gomez

3. Strange – Celeste

4. Memories – Conan Gray

5. NO – Meghan Trainor

6. Party Monster – The Weeknd

7. Man’s World – MARINA

8. What A Time – Julia Michaels (feat. Niall Horan)

9. Love Me Again – John Newman

10. Those Eyes – New West

11. Count On Me – Bruno Mars

12. Family Line – Conan Gray

13. Lovely – Billie Eilish, Khalid

14. Hold On – Justin Bieber

15. Cardigan – Taylor Swift

16. Mr Loverman – Ricky Montgomery

17. TV – Billie Eilish

18. Arcade – Duncan Laurence

19. Love in the Dark – Adele

20. I’m Not the Only One – Sam Smith

21. Moral of the Story – Ashe

Do Waszego wewnętrznego dziecka:

Niech zostanie wysłuchane, zrozumiane i uleczone.

I do M:

Jako człowiek – wybaczam Ci.

Jako córka – nigdy nie zrozumiem.

Prolog

Melanie

Pięć lat wcześniej

Nastaje siódma i wreszcie wstaję z łóżka. Od wczoraj jestem w świetnym humorze, a to wszystko przez to, że dziś niedziela i Vicky do mnie przyjedzie.

Odwiedza mnie co tydzień w ten sam dzień, ale zdarza mu się też wpadać w sobotę po śniadaniu. Za każdym razem jestem tak samo podekscytowana i szczęśliwa. Victor jest moim jedynym i zarazem najlepszym przyjacielem, ale nawet gdybym miała dziesięciu innych kumpli, żaden z nich nie mógłby się z nim równać.

Wyłączam budzik i w podskokach biegnę do łazienki, by się przygotować. Słyszę, że ciocia Betty budzi już resztę domowników i nie dziwi jej to, że mnie nie ma już w łóżku.

Wszyscy wiedzą, że dziś przyjeżdża Vicky.

Uwielbiają go. Dosłownie każdy. Nawet kucharka.

– Pomóc ci z fryzurą? – Do pomieszczenia zagląda moja opiekunka.

Przytakuję głową, a następnie podaję jej gumki do włosów. Zwykle noszę rozpuszczone włosy, ale chcę coś w sobie zmienić. W gazecie widziałam piękną dziewczynę z dwoma kokami. Chcę wyglądać tak samo. Mam nadzieję, że mojemu przyjacielowi się spodobają.

Niedziela zdecydowanie jest moim ulubionym dniem tygodnia.

Gdy jestem już uczesana, zbiegam na dół i od razu zabieram się za jedzenie. Tak naprawdę nie jestem głodna, ale bez tego mnie nie wypuszczą.

Tydzień temu obchodziłam jedenaste urodziny i razem z Victorem byliśmy w kinie. Po drodze minęliśmy zoo i Lily (dziewczyna Olivera, który jest bratem mojego przyjaciela) stwierdziła, że koniecznie musimy się tam kiedyś wybrać.

Lily jest bardzo miła i wesoła. Lubię ją, bo ja też uwielbiam się uśmiechać, więc jesteśmy do siebie podobne. Dziewczyna jest śliczna i mam nadzieję, że w przyszłości wyrosnę na kogoś równie pięknego jak ona.

– To szczęście mieć takiego przyjaciela – słyszę głos Any. Nie przepadam za nią. Jest ode mnie starsza dwa lata i uważa się za mądrzejszą. Wiem, że jest zazdrosna o Victora. Wielokrotnie próbowała mi go odebrać.

Ma jednak rację. Mam szczęście, że Vicky jest moim przyjacielem. Żadne słowa nie opiszą tego, jak wiele dla mnie znaczy nasza przyjaźń.

Gdy spadłam z drzewa, to Vicky naklejał mi plastry i rozśmieszał mnie, przez co nie myślałam o bólu. Podobnie robił, gdy bolało mnie serce i nie mogłam przestać płakać. Wtedy przychodził, przytulał mnie i opowiadał różne historie.

Czasem też tańczył, ale o tym nie wolno mi nikomu mówić.

Wymykał się po ciszy nocnej z pokoju tylko po to, żeby przed snem ze mną porozmawiać. Uwielbiałam te nasze rozmowy. Czasem mi smutno, kiedy pomyślę, że już z nami nie mieszka i nie przyjdzie już do mnie pogadać.

Victor jest zaledwie rok ode mnie starszy, ale mądrzejszy od niejednego dorosłego. Dzięki niemu dowiaduję się mnóstwa nowych rzeczy, na przykład to, że na Islandii istnieje zawód zaklinacza elfów. To trochę dziwne, ale nie wypowiedziałam się wtedy na ten temat. Nie miałam jeszcze pojęcia, gdzie znajduje się ten kraj, więc po wyjściu przyjaciela otworzyłam atlas i dokładnie sprawdziłam Islandię. To piękne miejsce, chciałabym tam kiedyś polecieć.

Wracając do sedna… Ciekawostka o zaklinaczach elfów nie jest niezbędna do życia, ale lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć, prawda? 

Mimo że nie widujemy się z Victorem codziennie, wiem, że mogę na niego liczyć, a on zawsze może liczyć na mnie. W każdej sytuacji. To jest najważniejsze.

– Przyjechała Marlenne! – krzyczy Marvin, który zawsze siedzi na parapecie i wypatruje naszych gości. Wiem, czemu to robi. Też czekałam na mamę, aż w końcu odpuściłam. Marvin nadal ma nadzieję.

Marlenne to nasza opiekunka, ma dwadzieścia osiem lat i pracuje u nas od trzech miesięcy. Jest fajna, aczkolwiek nie daje się przekonać do oglądania filmów po ciszy nocnej.

Sprzątam po sobie i siadam przy Marvinie, czekając na Victora.

– Która godzina? – pytam chłopaka.

– Za siedem minut będzie ósma.

Uspokaja mnie to, ale też stresuje. Nienawidzę czekać.

Kolejne minuty mijają, a ja nadal tkwię na parapecie, wyczekując niebieskiego BMW. Marvin poszedł grać, ale zaznaczył, bym dała mu znać, gdyby ktoś do niego przyjechał. Przytakuję, chociaż wiem, że nikt go nie odwiedzi. Nigdy go nie odwiedzają. Tak to już jest. Rodzice często zapominają o swoich dzieciach.

Nie chcę przegapić momentu jego przyjazdu, ale nie chce mi się też nudzić, więc po dłuższym przemyśleniu biegnę do góry, żeby zabrać potrzebne rzeczy. Ostatnio spodobało mi się robienie bransoletek z muliny i jestem w tym naprawdę dobra. Zrobiłam mi i Victorowi takie same na znak naszej przyjaźni. Nie rozstaję się z nią na krok, cały czas noszę ją na ręce, chłopak tak samo.

Ponownie siadam przy oknie, zaczynając kolejne dzieło, które jest tym razem dla cioci Marlenne. Praca pochłania mnie tak bardzo, że nim się oglądam, nastaje godzina dwunasta. Tym razem jednak towarzyszy mi jedynie smutek.

Victor nigdy się nie spóźnia, a już na pewno nie tyle godzin. Może coś się stało? Samochód im się popsuł? Na pewno przyjedzie. Nie wystawiłby mnie.

Nastaje pora obiadowa. Jeszcze nie przyjechał.

Marvin próbuje wyciągnąć mnie na dwór, ale stanowczo odmawiam, czekam na Victora. Jesteśmy umówieni, każdy o tym wie. Nie zapomniałby przyjechać. Każda niedziela to dzień, który spędzamy wspólnie.

Staram się odganiać czarne scenariusze pojawiające się w mojej głowie. Na pewno przyjedzie. 

Spędzam cały dzień, czekając na niego. Cały dzień żyję nadzieją.

Gdy w końcu zostaję pogoniona do łazienki, by przyszykować się do snu, nie wiem, jak się zachować. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się nie przyjechać. Pierwszy raz od dawna czuję się źle. Towarzyszą mi dziwne uczucia, których nie chcę, bo są zbyt bolesne.

Dlatego tłumaczę Victora, że z pewnością coś mu wypadło, zachorował albo pomyliły mu się dni. Z tą myślą lepiej mi znieść kolejne doby.

W kolejną niedzielę znowu wykonuję swoją rutynę i biegnę do okna. Tym razem przyjedzie, przeprosi i wyjaśni, co się stało, że tydzień temu nie przyjechał.

Wyczekuję go też w następną niedzielę.

I następną.

I jeszcze jedną.

Wyczekuję go przez kolejne pół roku, aż w końcu dociera do mnie, co się stało.

Victor więcej nie przyjedzie. Zachował się dokładnie tak samo jak wszyscy, których kochałam.

Vicky też mnie opuścił.

Rozdział pierwszy:

Melody

Nowe początki

Nie mam pojęcia, jakim cudem udaje mi się wstać z łóżka. Nie spałam całą noc i bez podwójnej porcji kofeiny nie dam rady przetrwać dzisiejszego dnia.

Maluję oczy, próbując w ten sposób podnieść się na duchu. To tylko szkoła. Nic złego się nie wydarzy.

Byłam już nową uczennicą wiele razy, to kolejny z nich.

Ale to kłamstwo. Znaczy nie do końca. To prawda, że kilkakrotnie zmieniałam szkołę ze względu na częste przeprowadzki rodziców. W zasadzie to nie są moi prawdziwi rodzice, ale starają się nimi być. Adoptowali mnie trzy lata temu i powoli się do nich przyzwyczajam.

Mój tata, James, jest grafikiem komputerowym, a mama, Charlotte, pielęgniarką. Skąd więc te częste przeprowadzki? Oboje są nakręceni i kochają poznawać nowe miejsca. Nie wystarcza im jednak wycieczka na weekend, wolą zostawać na dłużej.

Mieszkałam już w Pensylwanii, Ohio, Oklahomie, Minnesocie, Georgii i Oregonie. Portland zostawiliśmy niecały miesiąc temu. Od zawsze marzyła im się Kalifornia i nie miałabym z tym problemu, gdyby nie miasto, które wybrali. Ze wszystkich możliwych padło na Malibu. Za jakie grzechy?

Oczywiście próbowałam ich przekonać, że moglibyśmy zamieszkać w San Francisco lub San Diego, ale nie zmienili zdania. Chcieli w końcu odpocząć od zgiełku większego miasta. 

I Malibu ma im to zapewnić? Już to widzę.

Jedyna rzecz, jaka mnie cieszy, to nieświadomość. Nieświadomość towarzyszy mi przez całe życie i nie opuszcza i tym razem. Nigdy nie wiem, ile czasu zostaniemy w jednym mieście. Miesiąc, dwa, trzy, a może rok?

W Portland mieszkaliśmy pół roku i to chyba najdłuższy okres w jednym miejscu. Nie przeszkadza mi to, wręcz przeciwnie. Nie przywiązuję się do miejsc, a tym bardziej do ludzi, więc taki styl życia jak najbardziej mi odpowiada.

– Gotowa? – pyta moja adopcyjna mama, nalewając mi herbaty. Będę musiała kupić kawę w szkole, bo Charlotte nie pozwala mi jej pić.

– Jeśli umrę, będzie to wasza wina – odpowiadam i z bladym uśmiechem biorę od niej kubek.

– Najbardziej kocham w tobie ten wieczny optymizm. – Całuje mnie w czoło i odchodzi po to, by szykować się do pracy.

Moi rodzice są wyluzowani. Mają po trzydzieści pięć lat i nowoczesne podejście do rodzicielstwa. To znaczy, że dopóki nie sprawiam kłopotów, mam pozwolenie na dosłownie wszystko.

Poza zajściem w ciążę przed dwudziestką. Na to mam kategoryczny zakaz.

Stukam palcami w porcelanę i uspokajam nerwy. Malibu nie jest przecież takim małym miastem, prawda? Może w ogóle go nie spotkam? Może nie chodzi do szkoły? Mógł się też już dawno przeprowadzić?

O Boże. Mam nadzieję, że nie umarł. Poczułabym się dziwnie z myślą, że nienawidziłam przez tyle lat trupa.

– Cześć, marudo – wita się ze mną tata, kładąc na stole gazetę. Ciemne włosy związał sobie w niskiego, niedbałego koka.

Wstyd przyznać, ale jego włosy są w lepszym stanie od moich, co jest denerwujące, bo spędzałam godziny na pielęgnacji, a za każdym razem i tak nie były tak gładkie, jakbym sobie tego życzyła. W końcu odpuściłam i zminimalizowałam wysiłek do mycia ich i nałożenia odżywki.

– Hej – mówię, wpatrując się w jego strój. – Dlaczego masz na sobie spodenki kąpielowe?

Unosi brwi i patrzy na mnie zielonymi oczami z rozbawieniem. Zachowuje się, jakbym powiedziała coś niedorzecznego.

– Jesteśmy w Kalifornii, marudo. A wiesz, z czego słynie Malibu? – pyta, ale od razu sam sobie odpowiada. – Z plaż. Pięknych plaż. I zamierzam się dziś nieźle poopalać.

– Będziesz surfować?

– Będę próbować, ale czy się uda… – Wzrusza ramionami. – Zobaczymy.

Słyszę, że mama jest już gotowa do wyjazdu, więc i ja się zbieram. Żołądek mam ściśnięty i dopóki nie wypiję kawy, nie dam rady niczego zjeść. Mam nadzieję, że w szkole uda mi się ją kupić.

– Powodzenia i pamiętaj o…

– O uśmiechu – dopowiadam i przewracam oczami.

Mężczyzna nic nie robi sobie z mojego zachowania, bo przywykł do tego, że rzadko się uśmiecham czy zagaduję do obcych ludzi. To kolejna rzecz, która nas różni. Moi rodzice są wiecznie zadowolonymi optymistami, jakby ciągle byli na haju.

Kolejna różnica, która jest widoczna, to nasz wygląd. Oboje mają ciemne włosy, zielone oczy i oliwkową cerę. Ja za to jestem niebieskooką blondynką o jasnej karnacji. Ludzie to widzą, ale nie dopytują. Albo myślą, że moi rodzice farbują włosy, albo że ja to robię.

Mniejsza z tym. Nie dopytują.

– Koniecznie napisz, o której wrócisz – przypomina mi Charlotte w trakcie jazdy.

– W zasadzie zamierzałam po szkole poszukać pracy – mówię niepewnie.

Chciałabym zaoszczędzić na samochód. Tata zaproponował, że mogę dostać auto na urodziny, ale wolę sama na nie zapracować. Zdecydowanie lepiej będzie mi się jeździło, wiedząc, że kupiłam je za własne pieniądze.

– Może najpierw poznaj okolice.

Widzę, że nie jest przekonana do mojego pomysłu. Czasem traktuje mnie jak jajko. Ostrożnie. Zbyt ostrożnie. To nieco męczące.

– Od tego mam nawigację. – Śmieję się, chcąc ją uspokoić.

Chcą dać mi wszystko, czego wcześniej nie miałam. W pewnym sensie mnie rozpieszczają i gdyby nie mój mocny charakter, z pewnością byłabym po tych trzech latach jedną z tych bogatych księżniczek, które jedynie dbają o swój wygląd. Lubię wygodę, to oczywiste, ale potrzebuję też pewnej niezależności. Nie chcę czuć, że jestem im coś winna.

Dziękuję za to, że tak o mnie dbają, ale nie mogą przesadzać. Wielu nastolatków pracuje i nie jest to żaden wstyd dla ich rodziców. Po prostu chcę zarabiać na własne zachcianki. Chcę też ich trochę odciążyć.

– Pewnie w pracy mogłabym kogoś poznać.

Zaskakuję mamę do tego stopnia, że patrzy na mnie podejrzliwie. Wyczuwa, że kłamię, ale chyba tli się w niej nadzieja, że mówię prawdę. Charlotte najbardziej pragnie, bym znalazła przyjaciół i przestała być samotna.

Źle to interpretuje. Jestem sama, ale nie czuję się samotna. Jestem samowystarczalna. Ludzie zawodzą i odchodzą, ja od siebie nie ucieknę.

– Jeśli tak bardzo o tym marzysz… – kapituluje w końcu. – Ale nadal uważam, że skoro nie ma takiej potrzeby, to nie musisz pracować. Bądź nastolatką, imprezuj, baw się i rób rzeczy, które robią nastolatki. Tylko nie zachodź w ciążę. – Unosi ostrzegawczo palec. – Napracujesz się jeszcze w przyszłości.

Przytakuję i skupiam wzrok na drodze, starając się zapamiętać trasę. Może ten dzień nie będzie tak zły, jak mi się wydaje? Już jeden cel zaliczony. Przekonać mamę do pomysłu o pracy.

Kolejny to przetrwać pierwszy dzień w szkole.

Liceum Malibu Mix nie różni się zbytnio od wszystkich szkół, do jakich miałam szansę chodzić. Gdyby tylko to było inne miasto, nie stresowałabym się tak. Wiele już razy przerabiałam takie sytuacje.

Ale to jest Malibu. Victor stąd pochodzi.

– Poradzę sobie – zapewniam, widząc, że kobieta wyszła z samochodu. – Jedź, bo się spóźnisz.

– Jesteś pewna? – dopytuje, rozglądając się. Pewnie szuka kogoś, kogo mogłaby zagadać, by mnie odprowadził.

– Tak, dam sobie radę. – Wymuszam uśmiech i przytulam ją na pożegnanie. – Napiszę, gdy już będę wracać do domu.

Rzuca mi zmartwione spojrzenie, ale nie naciska. Zanim odjeżdża, pokazuje mi uniesiony kciuk. To miłe, ale nie wystarczy, bym się nie stresowała.

Biorę spokojny wdech i wchodzę po schodach do środka. Czuję na sobie wzrok uczniów, którzy zdążyli zgromadzić się na parkingu.

Do dzwonka na lekcję zostało dwadzieścia pięć minut, więc muszę się pośpieszyć, jeśli nie chcę zaliczyć wtopy już pierwszego dnia.

Udaje mi się dostać do sekretariatu bez większych problemów, co uznaję za kolejny mały sukces tego dnia.

– Dzień dobry. Nazywam się Melody Hale – wyjaśniam starszej pani za biurkiem.

Kobieta wklepuje moje dane do komputera i na chwilę nastaje cisza, podczas której nie wiem, co robić. Czekam, aż powie mi, gdzie powinnam się udać.

– Nowa uczennica. – Uśmiecha się szeroko, jakbym sprawiła jej tym faktem ogromną przyjemność. – Tu masz plan lekcji i kod do szafki.

Wciska mi kartki w ręce i powraca do swojego wcześniejszego zajęcia. Domyślam się, że czas na mnie, więc wracam na korytarz. Staram się nie sprawiać wrażenia zagubionej, chociaż tak właśnie się czuję. Dawno nie było mi tak nieswojo.

Znajduję w końcu numer swojej szafki i wklepuję kod, ciesząc się, że nie mam problemu z jej otwarciem. W poprzednich szkołach lubiły się zacinać. Patrzę na drugą kartkę i dowiaduję się, że moją pierwszą lekcją jest angielski. Nie jest źle. Nie jest to mój ulubiony przedmiot, ale też nie znienawidzony.

– Hej, Melody!

Podskakuję, słysząc to nagłe przywitanie. Odwracam się zdezorientowana i widzę przed sobą uśmiechniętą brunetkę. Ma na sobie niebieskie ogrodniczki i białą koszulkę z napisem jakiegoś zespołu. Nie znam go.

– Nazywam się Vanessa Liburd, ale mów mi Nessa. Zostałam poproszona, by oprowadzić cię po szkole. Będziemy chodzić ze sobą na kilka lekcji. Na przykład na angielskim, jestem z tobą w grupie. Idziemy? Pokażę ci też, gdzie mamy szatnię, stołówkę i bibliotekę. Nawet jak nie lubisz czytać, to i tak muszę ci ją pokazać.

Jak ty dużo i szybko mówisz, Vanesso, myślę.

Musi widzieć po mojej minie, że mnie nieco przestraszyła, bo robi krok w tył i uderza otwartą dłonią w czoło.

– Przepraszam, jestem dosyć energiczna – tłumaczy się speszona.

Zdążyłam zauważyć.

– Masz na imię Melody, prawda? I jesteś nowa? – upewnia się. – Nie chcę pomylić uczniów.

– Tak – odpowiadam tylko.

– Super. – Vanessa, a raczej Nessa klaszcze i chwyta mnie za rękę.

A więc jest też narwana. Może energiczność łączy się z narwaniem? Nie wiem. Wiem za to, że nie mogę wyrwać się z jej uścisku, chociaż bardzo bym tego chciała.

Wchodzimy do klasy, gdzie od razu ciągnie mnie do ostatniej ławki. Poza nami jest już kilku uczniów, ale sala dopiero się zapełnia.

– Nosisz soczewki?

Zatrzymujemy się nagle.

Słucham?

– Eee. Nie – mamroczę, nie wiedząc, o co jej chodzi.

Ta dziewczyna jest dziwna.

– To dobrze. – Wzdycha z ulgą. – Bo musiałybyśmy usiąść bliżej, a wolę trzymać się od Thomasa z daleka.

Kim jest Thomas?

Widzi moje zdezorientowanie, więc zajmuje swoje miejsce i nakazuje mi zrobić to samo. Gdy już siedzę, nachyla się w moją stronę i szepcze:

– Thomas to ten w czapce. Byliśmy parą, ale zerwałam z nim w zeszłym roku, bo nie mogłam znieść tego, że ciągle beka.

Jak na zawołanie spod okna dobiega do nas beknięcie. Krzywię się i patrzę na chłopaka w czapce. Widzę jego profil i mogę stwierdzić, że nie jest w moim typie.

– Wolisz, jak mówi się na ciebie Melody, czy masz jakieś ulubione zdrobnienie? – Vanessa znów zwraca moją uwagę. Jej oczy odcieniem przypominają gorzką czekoladę i trochę mnie przerażają swoją intensywnością. W zasadzie cała dziewczyna mnie przytłacza, jest zbyt wesoła. I za bardzo mną zaciekawiona. – Może Mel?

Zamieram i przestaję oddychać. Wiem, że to nie jej wina, ale jestem zła, że to powiedziała. Tylko jedna osoba tak mnie nazywała. Nie pozwalam już zdrabniać swojego imienia.

– Eee, Melody. Definitywnie Melody – wykrztuszam z siebie i sięgam do torby, by wyjąć zeszyt.

Reszta zajęć mija w miarę spokojnie. Nie myślałam ani razu o tym dupku i na szczęście chyba go nie spotkałam. Chyba, bo nawet nie wiem, jak wygląda. Nie uległam pokusie i nie sprawdziłam jego konta na Instagramie. Może powinnam to zrobić? Dla bezpieczeństwa i bym mogła go unikać, oczywiście.

Nie. To bardzo zły pomysł.

Nessa oprowadza mnie po szkole i wskazuje uczniów, od których powinnam trzymać się z daleka. Przez cały dzień próbuje mnie wypytać o dosłownie wszystko, ale dowiaduje się jedynie tyle, że przeprowadziłam się z Portland.

Nie chcę, by za wiele o mnie wiedziała. Nie chcę się z nią zaprzyjaźniać i lepiej, żeby sama to zrozumiała.

Aczkolwiek nie mogę zaprzeczyć, że udaje jej się mnie kilka razy rozśmieszyć. Jest dosyć zabawna, lecz nadal nie zmieniłam zdania. Możemy być znajomymi ze szkoły, ale nic więcej. Nie potrzebuję przyjaciół.

Z tą myślą wchodzę do niewielkiej restauracji, gdzie na drzwiach wisi kartka, że poszukują kogoś do pracy. Nie mam doświadczenia w gastronomii, więc liczę na sprzyjający los.

Pokładam wielkie nadzieje w tym miejscu. Dosłownie całe miasto zmówiło się, by nie szukać pracowników, a ta restauracja jest jedynym wyjątkiem.

Podchodzę do lady na samym końcu sali. Widzę wysokiego bruneta, który rozmawia przez telefon.

– Chyba cię suty pieką. Dotkniesz konsoli, a obiecuję, że wyrzucę wszystkie twoje kosmetyki – mówi do urządzenia, a ja staję jak wryta.

Naprawdę wolałabym nie być świadkiem takiej rozmowy.

Odchrząkuję lekko, czym przyciągam jego uwagę. Patrzy na mnie zielonymi oczami, ale nie widzę w nich zawstydzenia. Tak jakby nie powiedział nic głupiego. Rzuca krótkie „nie żartuję” i odkłada telefon.

– Co podać? – pyta.

– Eee… Widziałam ogłoszenie, że szukacie pracownika.

„Eee”? Dziś zająknęłam się więcej razy niż w ciągu całego życia. Ja się nie jąkam.

To przez Victora. Stresuję się, że go spotkam.

– Znakomicie. – Chłopak klaszcze w ręce i przechodzi przez drzwi prowadzące do drugiego pomieszczenia. – Idziesz?

Wypuszczam cicho powietrze i podążam za nim. Pomieszczenie to mały gabinet, więc jest to najprawdopodobniej jego biuro.

– Jak masz na imię? – Siada na fotelu i gestem nakazuje mi to samo.

Mam wrażenie, że gdzieś go już widziałam.

– Melody – odpowiadam.

– Melody – powtarza. Ton jego głosu jest przyjazny i od razu pewniej się czuję w jego towarzystwie. – Nazywam się Lucas Scott i jestem tu właścicielem. Możesz mi mówić Luke, jak wolisz. – Macha lekceważąco ręką.

Mam dziwne déjà vu. Skąd znam to nazwisko? Już kiedyś je słyszałam.

– Potrzebujemy pomocy głównie w weekendy, ale tak właściwie możesz przychodzić, kiedy tylko chcesz. Zatrudniam już jednego szefa kuchni, dwie kucharki, kelnerkę i brakuje mi jeszcze jednej – wyjaśnia. – Musisz tu pracować, bo w przeciwnym wypadku będę zmuszony cały czas zatrudniać Nicole, co byłoby koszmarem, a ja cenię sobie swoje zdrowie psychiczne.

I wtedy to do mnie dociera…

– Nicole. – To imię opuszcza moje usta, nim zdołam to przemyśleć.

– Moja żona – odpowiada z teatralnym westchnieniem, nie zauważając mojego dziwnego zachowania. – Dam ci dobrą radę. Nigdy nie jedź do Vegas pijana, i do tego z przyjacielem. Mogą zadziać się dziwne rzeczy.

Są małżeństwem? I do tego ożenili się po pijaku? To brzmi jak opis filmu. Czy to możliwe, by to byli oni? Nie pamiętam tak dobrze ich twarzy, wspomnienia mi się pozacierały, ale to przecież nie może być przypadek. On nawet zachowuje się podobnie.

– Ile chciałabyś zarabiać? – Tym pytaniem wyrywa mnie z zamyśleń.

Ile chciałabym zarabiać? Nie zastanawiałam się nad tym.

– Piętnaście na godzinę? – proponuje.

Jestem zbyt zszokowana, by się odezwać, co uznaje za moje niezdecydowanie.

– Dwadzieścia?

To dużo. Zdecydowanie powinnam brać tę robotę, póki jeszcze chce mnie zatrudnić.

– Będziesz mogła do tego brać do domu, co tylko zechcesz, i masz zapewnione posiłki w pracy. Nawet po pracy. – Brzmi, jakby zamierzał mnie błagać. – Nawet jeśli po czasie się zwolnisz, to do końca życia będziesz mogła tu jadać za darmo.

– Umowa stoi – mówię szybko, nim zaproponuje mi swój dom i wszelkie oszczędności.

To świetna okazja. Nie mogę przejmować się tym, że istnieje szansa, że spotkam Victora.

Minęło pięć lat. Zmieniłam imię i fryzurę. Nie mam już loków. Wcześniej sama je prostowałam, ale to było uciążliwe, musiałam wcześnie wstawać, a i tak po krótkim czasie wracały do swojej pierwotnej postaci. Postawiłam na keratynowe prostowanie.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczny. Do końca życia mam u ciebie dług. – Podaje mi rękę, którą ściskam. – Ile masz lat?

– Szesnaście.

– Wyglądasz na starszą – zauważa. – Jeśli ktoś będzie cię zaczepiał, dajesz mi znać, a ja się tym zajmę. Nie chcę, byś ukrywała sytuacje, w których czułabyś się niekomfortowo. Mam na myśli zarówno klientów, jak i pracowników. – Telefon w jego kieszeni znów rozbrzmiewa, a gdy go wyciąga, widzę na ekranie napis „Więzienie”. – Nicole, zwalniam cię. – Puszcza mi oczko uradowany. – Zatrudniłem właśnie nową kelnerkę. Przynajmniej w pracy nie będę musiał cię oglądać.

Kończy połączenie i uśmiecha się zakłopotany.

– W domu tego pożałuję – stwierdza i wzrusza ramionami, znów skupiając się na mnie. – Jeśli moje zachowanie również cię zaniepokoi, powiedz mi o tym. Rozmowy są ważne.

Przytakuję, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że podjęłam najgorszą decyzję w życiu. Przecież w każdej chwili może mnie rozpoznać, a wtedy z pewnością Victor się o tym dowie. Nie chcę, żeby wiedział.

– Przyjdziesz jutro? Przeszkolę cię i obgadamy wszystkie szczegóły.

– Jasne. Mogę wpaść od razu po szkole.

– Znakomicie. – Klaszcze i otwiera drzwi, dając mi do zrozumienia, że na mnie już pora. – To do zobaczenia jutro, Melody.

Wracam do domu, myśląc, czy nie powinnam zrezygnować. Chociaż z drugiej strony… Taka okazja trafia się rzadko. Z tego, co kojarzę, to Lucas był fajny i wyluzowany. Dziś również sprawiał wrażenie, że będzie najlepszym szefem pod słońcem.

Walić to. Minęło pięć lat. Nie ma opcji, że ktokolwiek mnie pozna, nie byłam dla nich szczególną osobą, żeby mnie zapamiętali. Jasne, byli przyjaciółmi Olivera, a przez to też Victor był dla nich jak rodzina, odwiedzali go i trochę ich poznałam. Kilka razy przyjechali z nim po jego powrocie do domu, by mnie odwiedzić, ale raczej im na mnie nie zależało. Nie rozpoznają mnie.

– Cześć, staruszku – witam się z psinką od razu po przekroczeniu progu.

Barry’ego zabrałam z domu dziecka, karmiłam go i bawiłam się z nim przez kilkanaście miesięcy. Pokochałam to zwierzę i nie było opcji, by miał tam zostać.

Idę do salonu i kładę się na kanapie. Barry wskakuje mi na kolana, domagając się pieszczot.

– Nie będzie tak źle, co myślisz? – pytam. – Pewnie nawet nie pamięta, że kiedykolwiek istniałam. Z pewnością przestał o mnie myśleć, nie zastanawia się, co u mnie.

Ja to robiłam. Mimo że mnie opuścił, myślałam o nim każdego dnia. Każdego dnia go nienawidziłam.

Już nawet nie chodziło o to, że mnie zostawił. Nie mogłam zmusić go do tego, by mnie lubił. Winiłam go za to, że zrobił to bez pożegnania. Nie wyjaśnił mi, co się stało, dlaczego to zrobił.

Nigdy się tego nie dowiedziałam. Pozwolił, bym wierzyła, że to ze mną było coś nie tak. Pozwolił myśleć, że jestem powodem, przez który ludzie mnie opuszczają.

Rozdział drugi:

Melody

Projekt katastrofa (?)

Nessa ma jedną wadę. Jest przyjacielska. Aż za bardzo.

A do tego nic nie robi sobie z mojego milczenia czy chłodnego nastawienia. Tak jakby nie zauważała, że nie jestem zainteresowana bliższą znajomością.

Dorwała mnie rano przy szafkach i nie opuszczała na krok. Dosłownie. Poszła za mną nawet do łazienki.

Wiem, że to powinno być miłe i po prostu taka jest z natury, ale cholernie ciężko jest mi ją znieść, a to dopiero drugi dzień. Może i nawet chciałabym się z nią zakolegować, ale nie mogę. Za bardzo się boję.

– Całe szczęście, że mamy razem psychologię – mówi ucieszona, prowadząc mnie w stronę sali. – Pan Walker jest najlepszym nauczycielem w szkole. Serio. Uczy mnie od dziewiątej klasy, wiem, co mówię.

– Jest wymagający? – pytam.

– Niezbyt, stawia na indywidualność – tłumaczy, a na jej twarzy pojawia się jeszcze większy uśmiech. – Co roku łączy nas z rocznikiem wyżej i robimy wspólnie projekt.

Łączy uczniów. Z rocznikiem wyżej.

– Jaki projekt? I dlaczego z rocznikiem wyżej? – Staram się nie wyglądać na zestresowaną tym faktem.

Nessa wzrusza ramionami i chyba pierwszy raz nie odpowiada, bo nie zna odpowiedzi na moje pytanie.

Świetnie.

Wchodzimy do sali i zajmujemy standardowe miejsce pod oknem. Kolejni uczniowie wchodzą do środka, a ja wypatruję jednej twarzy. W głębi duszy liczę, że jakimś cudem nie chodzi do tej szkoły. A jeśli już, to mam nadzieję, że jednak los sobie ze mnie nie zakpi i nie natrafię gdzieś na niego. Nie mam pewności, czy go rozpoznam, ale myślę, że dam radę. Nie mógł się przecież aż tak zmienić.

W sumie ja się zmieniłam. On też już nie jest tym jedenastoletnim chłopcem, który oddawał mi swoją część podwieczorku.

– Słuchasz mnie?

Mrugam i dociera do mnie, że od dłuższej chwili wpatruję się w drzwi. Odwracam wzrok i przenoszę całą uwagę na dziewczynę.

– Zamyśliłam się – odpowiadam.

– No zauważyłam. – Śmieje się i powraca do swojego monologu. – Jeśli wejdzie tu Austin, daj mi znać.

Marszczę brwi i patrzę na nią, czekając, aż zrozumie, o co mi chodzi. Chwilę jej to zajmuje.

– No tak, przecież go nie znasz.

Brawo, Einsteinie.

– Z pewnością usłyszysz westchnienia dziewczyn – szepcze. – William, Austin i Victor. Święta Trójca. Mówiłam ci o nich, grają w szkolnej drużynie koszykarskiej. Najprzystojniejsi w całej…

Jej kolejne słowa już do mnie nie docierają. Przestaję oddychać, a w mojej głowie echem odbija się to jedno imię.

Victor.

To za duży zbieg okoliczności. Znając moje szczęście, z pewnością to o nim mówi Nessa.

O Mój Boże.

– Nie poznałam ich jeszcze – mówię, znów normalnie oddychając. – Przyjaźnisz się z nimi?

Nessa prycha i patrzy na mnie, jakbym powiedziała najgłupszą rzecz na świecie.

– Udawaj chociaż, że słuchasz – beszta mnie, ale nie wygląda na urażoną. Być może jest do tego przyzwyczajona. – Mówiłam, że podkochuję się w Austinie od czterech miesięcy, a rozmawiałam z nim zaledwie kilka razy. I to ledwie chwilę na imprezie, wyobrażasz sobie?

Zdecydowanie muszę zacząć jej słuchać. Posiada dużo istotnych informacji.

Wiem, że nie powinnam się interesować Victorem, ale świadomość, że może być tak blisko, napawa mnie dziwnym uczuciem. Z jednej strony bardzo cieszy mnie to, że będę mogła go znów zobaczyć, ale z drugiej…

Chcę dać mu nauczkę.

– To oni. – Nessa mnie szturcha i przenoszę wzrok na chłopaków wchodzących do sali.

Tak jak zapowiadała, niektóre dziewczyny zaczęły piszczeć, a część z nich poprawiała też włosy w nadziei, że chłopcy zwrócą na nie uwagę.

– William Stan – szepcze Vanessa.

Ma czarne włosy przewiązane zieloną bandaną i tego samego koloru oczy. Jest w nich jednak coś tak hipnotyzującego, że przez dłuższą chwilę na nie patrzę. Uśmiecha się do rudowłosej dziewczyny, a ja zauważam aparat na jego zębach.

– Austin Matson – wzdycha Nessa.

Unoszę kącik ust, widząc reakcję dziewczyny, ale jej się nie dziwię. Chłopak jest nieziemski. Blond włosy, niebieskie oczy i kilka piegów, które nadają jego twarzy łagodnych rysów. Ma też podłużną bliznę przy oku. Ciekawi mnie, jak powstała. Ale to jego uśmiech powala na kolana. Widzę też, że jest umięśniony tak samo jak William. Nie zaskakuje mnie to, sportowcy zawsze są w dobrej formie.

– A to Victor Lane.

Wciągam powietrze. Chłopak ma włosy w odcieniu bardzo ciemnego brązu, wyglądające, jakby dopiero wstał z łóżka i nie miał czasu ich ułożyć. Oczy ma tego samego koloru, a gdy się w nie wpatruję, nie mam wątpliwości, że to on. Zadziorny uśmiech, który kieruje do jakiejś blondynki, jedynie to potwierdza.

To Victor Lane. Vicky, który nie jest już mój.

Zmienił się diametralnie. Dojrzał i stał się przystojniejszy, co było do przewidzenia. Już za dzieciaka był niesamowicie piękny. Jednak nie zmienił się na tyle, bym go nie poznała.

Odwracam wzrok i w panice sięgam do torby po zeszyt. Wiem, że już go wyciągnęłam, ale muszę się czymś zająć, schować się, by mnie nie zobaczył. O Boże. To zdecydowanie najgorszy dzień mojego życia.

– Melody. – Nessa kładzie mi rękę na ramieniu. – Coś się stało?

– N-nie – kłamię, nadal na nią nie patrząc. – Szukam długopisu, gdzieś mi się zapodział.

– Pożyczę ci swój – oferuje.

Przełykam ślinę i w myślach liczę do dziesięciu. Nie świruj. Chcesz być niewidzialna, a zachowujesz się jak wariatka.

Bądź obojętna.

Odkładam torbę i biorę od dziewczyny długopis, uśmiechając się delikatnie w podziękowaniu.

To tylko jedna lekcja tygodniowo. On pewnie nawet mnie nie zauważy.

– Witam, klaso! – Do sali wchodzi siwawy już mężczyzna. Ma na sobie białą koszulę, a w ręce trzyma ogromną teczkę. – Tęskniliście za naszymi zajęciami?

– Tak, panie Walker – odpowiada chór osób.

Mężczyzna uśmiecha się wdzięcznie, po czym siada przy biurku.

– Widzę kilka nowych twarzy.

O nie. Tylko nie to.

– Spokojnie. – Śmieje się. – Nie będę kazał wam się przedstawiać. Wiem, że nie dla każdego jest to komfortowe.

Być może pan Walker będzie i moim ulubionym nauczycielem.

Zaczyna opowiadać o tym, jak minęły mu wakacje. Zwiedził Kanadę, a w przyszłym roku wybiera się do Brazylii. Jest zapalonym podróżnikiem, dogadałby się z moimi rodzicami.

Przez trzydzieści minut udaje mi się nie zerkać na Victora.

No dobra. Raz mi się zdarza. Chcę zobaczyć, jak daleko ode mnie siedzi. Tylko dwie ławki. Jednak jest to wystarczające, by go ignorować. Rozmawia z przyjaciółmi. Ta sama blondynka, do której się wcześniej uśmiechał, teraz siedzi na krześle obok niego i szepcze mu coś na ucho. Lane w odpowiedzi oblizuje wargę i cicho się śmieje.

Wygląda na… szczęśliwego. Wygląda na to, że jest beze mnie szczęśliwy.

Dlaczego czuję w piersi ciężar?

– Koniec przyjemności. – Walker klaszcze i podnosi się, po czym podchodzi do tablicy. – Czas na wasz projekt.

Zapisuje na tablicy słowa: „Zacieramy granice”. W klasie nastają gorączkowe szepty. Nie bardzo rozumiem, co ma znaczyć ten temat.

– „Zacieramy granice” – powtarza nauczyciel i zaczyna chodzić między ławkami. – Mam na myśli granice, jakie tworzą się między rocznikami. Między seniorami a juniorami. Tak właściwie dzieli was zaledwie rok, a czasami zachowujecie się, jakby dzieliły was „lata świetlne.”

Słucham z zaciekawieniem. Nessa pierwszy raz przestała mówić na dłużej niż dwie minuty.

– Dobiorę was w pary – tłumaczy Walker. – Jedna osoba z jedenastej klasy, druga z dwunastej. Będziecie mieli czas do świąt, by stworzyć esej na temat drugiej osoby. Na zajęciach będziecie zadawać sobie pytania, które przydadzą wam się podczas pisania pracy. Chodzi o to, by jak najlepiej poznać drugą osobę. Co lubi, o czym marzy, czym się interesuje, czego się boi.

Jednak nie będzie moim ulubionym nauczycielem. Nie mam ochoty na opowiadanie o sobie obcemu uczniowi. Uczy psychologii, powinien wiedzieć takie rzeczy.

– Wyjście ze strefy komfortu każdemu się to przyda – kończy i podchodzi do biurka, skąd wyciąga kartkę.

Nie mam ochoty w ten sposób wychodzić ze swojej strefy komfortu. Halo. Mogę zrobić to inaczej. Na przykład pójdę do cyrku. Boję się klaunów, więc to by było odważne.

– Oto lista, usiądźcie w parach. – Kładzie papier na ławce, a kilka osób rzuca się, by na nią spojrzeć.

Ja tego nie robię. Czekam, aż tłum się rozejdzie. I tak nie wiedziałabym, do kogo podejść. Nie kojarzyłam jeszcze osób.

– Zobaczę, z kim cię dobrał – mówi Nessa.

Gdy idzie, patrzy w stronę Austina, ale chłopak jest zajęty rozmową z Williamem. Nie zauważa jej. Zrobiłoby mi się może i żal dziewczyny, gdyby mojej uwagi nie  przyciągnął chłopak idący w moim kierunku.

Błagam. Nie bądźmy razem w parze.

– Melody Hale? – upewnia się.

Można to nazwać prologiem, nowym początkiem, startem. Tak zaczyna się nasza historia.

Najchętniej skłamałabym, że to nie ja, ale wyszłabym tylko na idiotkę. Zdecydowanie za długo milczę i za długo się w niego wpatruję.

– Tak, to ja – odpowiadam i czekam na jego reakcję.

Dalej, Victorze.

Mam wrażenie, że czas stanął w miejscu, patrzę na swojego dawnego przyjaciela i karcę się za to, że mam ochotę się do niego uśmiechnąć. Minęło tyle lat, ale na pewno mnie rozpozna, prawda? Powinien to zrobić. Pomimo tego, że chcę też złamać mu rękę, pragnę, by mnie rozpoznał i przeprosił. Żeby wyjaśnił mi to nagłe zniknięcie. Potrzebuję tego. Potrzebuję zamknięcia rozdziału.

Nie dostaję go.

– Świetnie – mówi bez grama entuzjazmu. – Czeka nas superzabawa.

Zajmuje miejsce Nessy i odwraca się tak, że siedzi na wprost mnie. Ręce splata za karkiem i czeka, aż pierwsza się odezwę.

Czuję się, jakby mnie spoliczkował. Nie rozpoznał mnie czy udaje?

Próbuję być zła, ale czuję się zawiedziona. Skoro mnie nie poznaje, to oznacza, że nie byłam tak ważna, jak zapewniał. Byłam po prostu kolejną osobą w jego życiu, którą kiedyś poznał, ale już nawet nie pamięta jej twarzy. Dokładnie tak, jakbyśmy tylko minęli się na ulicy. To nic dla niego nie znaczyło.

– Nie będziemy razem w parze – zapewniam wkurzona. Już nie stresuje mnie to, że rozmawiamy. I tak mnie nie pamięta. – Zamienię się z kimś.

– Jesteś nowa, tak?

Zaciskam szczęki i przytakuję. Nie lubię tego określenia. Uważam, że przez to ludzie oceniają mnie dość stereotypowo. Nowa, zagubiona, głupiutka. Tak się czuję.

– A więc nie znasz jeszcze Walkera. – Nachyla się w moją stronę, a jego kolano mnie muska. Doskonale wyczuwam zapach jego perfum i pragnę, by się odsunął. – Nie ma wymian. Jesteśmy na siebie skazani.

Skażę to ja jego na cierpienie, jeśli się nie odsunie.

Victor chyba umie też czytać w myślach, bo znów się odsuwa, przybierając poprzednią pozycję.

– A więc, Melody… Mam tak na ciebie mówić, czy wolisz jakoś inaczej?

Nie zwracam uwagi na wspomnienia, które zaczynają zalewać mój umysł. Nie chcę ich.

– Nie masz mówić do mnie wcale. Nigdy – szepczę, by nikt nas nie usłyszał.