Sarek ebook

Dla Adama i Oli­vii

Łącz­ność ra­diowa po­mię­dzy śmi­głow­cem po­go­to­wia ra­tun­ko­wego a szpi­ta­lem Gäl­li­vare, 15 wrze­śnia 2019, go­dzina 14.16.

– Wła­śnie za­bra­li­śmy ko­bietę z oko­licy Aktse.

– Tak?

– Wy­zię­biona, stan dość kiep­ski. Kon­tak­tuje, ale nie­wiele wię­cej.

– Okej.

– Nie ma przy so­bie do­ku­men­tów, ale twier­dzi, że ma na imię Anna.

– Okej.

– Rany cięte i si­niaki na ca­łym ciele... Zła­ma­nie pra­wego ra­mie­nia. Po­da­jemy jej dwie jed­nostki kry­sta­lo­idów.

– Spa­dła?

– W pierw­szej chwili tak po­my­śla­łem.

– Ro­zu­miem.

– Ale ma ślady na szyi. Jak po przy­du­sza­niu.

– Okej.

– Nie je­stem tego pe­wien.

– Do­bra, cze­kamy.

– Dzię­kuję. Bez od­bioru.

SZTOK­HOLM, LI­PIEC 2019

Uwiel­biam Sztok­holm w środku lipca. Miesz­kańcy cen­trum ucie­kają na Go­tlan­dię, do Båstad i na Ri­wierę, mia­sto prze­cho­dzi w stan let­niej hi­ber­na­cji. Można wtedy zna­leźć coś faj­nego dla sie­bie.

Po ca­łym dniu ostrego upału nad­szedł so­botni wie­czór. Słońce nie na­grze­wało już ulic i mu­rów, więc zro­biło się nieco chłod­niej. Pra­co­wa­łam w biu­rze w cen­trum od siód­mej rano i po­sta­no­wi­łam wró­cić do domu na pie­chotę, żeby za­czerp­nąć świe­żego po­wie­trza. Tłumy tu­ry­stów prze­rze­dzały się z każdą mi­janą prze­cznicą. Na uli­cach Va­sa­stanu było nie­mal pu­sto. Za kilka go­dzin, gdy za­pad­nie zmrok, po­ja­wią się tu pod­pici i ha­ła­śliwi im­pre­zo­wi­cze wę­dru­jący w kie­runku Oden­planu. Ale wtedy już dawno będę spać.

Przy­sta­nę­łam i przy­ło­ży­łam dłoń do ru­da­wej ele­wa­cji bu­dynku. Go­rąca jak ka­lo­ry­fer.

Chcia­łam po dro­dze wstą­pić po je­dze­nie na wy­nos do baru nie­da­leko domu i za­dzwo­ni­łam do Hen­rika, żeby spy­tać, czy też coś chce. Za­mó­wi­łam poke bowl z ło­so­siem dla niego, a dla sie­bie średni ze­staw su­shi. Kiedy od­bie­ra­łam za­mó­wie­nie, męż­czy­zna za ladą uśmie­chał się do mnie ra­do­śnie. Nic dziw­nego, ro­bi­li­śmy tam za­kupy co naj­mniej dwa razy w ty­go­dniu.

Chwilę póź­niej we­szłam przez bramę na klatkę scho­dową i po­je­cha­łam cia­sną windą na piąte pię­tro. We­szłam do miesz­ka­nia i za­wo­ła­łam:

– Halo?

– Cześć. – Stłu­miona od­po­wiedź na­de­szła z sa­lonu, gdzie grał te­le­wi­zor.

Po­szłam do kuchni i zo­ba­czy­łam w zle­wie nie­po­zmy­wane na­czy­nia i nie­uprząt­nięty stół. Zo­sta­wiony przez Hen­rika ku­bek po ka­wie, skrawki pa­pie­ro­wego ręcz­nika, okruszki chleba. Łzy na­bie­gły mi do oczu.

Była so­bota, pra­co­wa­łam po­nad dwa­na­ście go­dzin, jak pra­wie co­dzien­nie przez ostatni mie­siąc, za­dzwo­ni­łam do niego, żeby za­py­tać, na co ma ochotę, za­mó­wi­łam i ode­bra­łam je­dze­nie, a on nie dał rady na­wet wstać z ka­napy, żeby po­sprzą­tać po so­bie w kuchni. Nie mó­wiąc już o wy­cią­gnię­ciu z lo­dówki na­po­jów i wy­sta­wie­niu szkla­nek.

Czy wszystko musi być na mo­jej gło­wie? Za­wsze?

Hen­rik miał urlop i spę­dzał całe dnie w miesz­ka­niu.

„Ta gi­gan­tyczna, pie­przona kuch­nia ze sto­łem na dzie­sięć osób. Po jaką cho­lerę? Pie­przony sno­bizm”.

Hen­rik wy­łą­czył te­le­wi­zor i przy­czła­pał do kuchni.

– Słu­chaj, mam już po dziurki w no­sie, że... – za­czę­łam drżą­cym od iry­ta­cji gło­sem. – Przy­nio­słam je­dze­nie, czy nie mo­żesz cho­ciaż po­sprzą­tać kuchni? Po so­bie? Czy to też ja mu­szę zro­bić?

Hen­rik bez słowa za­brał się do sprzą­ta­nia. Wsta­wił do zlewu ku­bek po ka­wie, wy­rzu­cił resztki pa­pie­ro­wego ręcz­nika, wy­tarł ścierką stół. Wy­glą­dał, jakby spra­wiało mu to ogromną trud­ność.

Wes­tchnę­łam. Wy­ję­łam z lo­dówki bu­telkę wody ga­zo­wa­nej i na­la­łam so­bie dużą szklankę.

– Mu­simy prze­su­nąć wy­jazd w góry.

Hen­rik spoj­rzał na mnie i da­lej wy­cie­rał stół.

– Nie mogę te­raz wy­je­chać na ty­dzień.

– Aha.

– Mogę wziąć urlop do­piero na po­czątku wrze­śnia.

– Trzeba tylko za­py­tać Mi­lenę, czy jej pa­suje.

– Prze­cież wiem. Za­dzwo­nię do niej.

By­łam zbyt wście­kła, żeby sie­dzieć z nim przy jed­nym stole, więc po­szłam do ła­zienki i wzię­łam długi prysz­nic. Stru­mień go­rą­cej wody zmył część mo­jej fru­stra­cji. Zro­biło mi się przy­kro, że na niego na­wrzesz­cza­łam. By­łam zmę­czona i mocno prze­sa­dzi­łam.

Póź­niej się po­go­dzi­li­śmy. Hen­rik uśmiech­nął się blado, gdy go prze­pro­si­łam i przy­tu­li­łam się mocno. Wy­pi­li­śmy po lampce wina i sie­dząc na ka­na­pie, obej­rze­li­śmy ko­lejny od­ci­nek se­rialu na HBO. Za­snę­łam w po­ło­wie. Obu­dzi­łam się na na­pisy koń­cowe, da­łam Hen­ri­kowi bu­ziaka i po­szłam spać. On zo­stał na ka­na­pie i pa­trzył obo­jęt­nie w ekran te­le­wi­zora.

„Jak do tego do­szło? Czy ja go jesz­cze znam?”

Pro­to­kół prze­słu­cha­nia świadka Anny Sa­mu­els­son 880216-3372, 16 wrze­śnia 2019, szpi­tal Gäl­li­vare, pro­wa­dzący in­spek­tor An­ders Su­ho­nen.

– W po­rządku... te­raz ma­gne­to­fon już po­wi­nien dzia­łać... dzień do­bry, pani Anno, mam na imię An­ders.

– Dzień do­bry.

– Bar­dzo się cie­szę, że zgo­dziła się pani na roz­mowę, ro­zu­miem, że jest pani zmę­czona i obo­lała, ale do­brze za­cząć wy­ja­śniać ta­kie sy­tu­acje jak naj­szyb­ciej.

– Tak.

– Je­śli po­czuje się pani zbyt zmę­czona albo po­jawi się ból, zro­bimy prze­rwę lub za­koń­czymy na dziś i bę­dziemy kon­ty­nu­ować ju­tro. Zgoda?

– Tak.

– Obie­cuje pani, że da pani znać, gdyby coś było nie tak?

– Mhm.

– Czy te­raz coś pa­nią boli?

– Dam radę.

– W po­rządku, naj­pierw za­py­tam o dane oso­bowe, żeby nam się na­grały na po­czątku ta­śmy. Jak się pani na­zywa?

– Anna Si­gne Sa­mu­els­son.

– Nu­mer ewi­den­cyjny?

– 880216-3372.

– Miej­sce za­miesz­ka­nia?

– Sztok­holm.

– Czym się pani zaj­muje?

– Je­stem praw­niczką.

– Stan cy­wilny?

Ci­sza.

– Pani Anno? Jest pani za­mężna czy...?

– Za­rę­czona.

– Mhm... Jak na­zywa się na­rze­czony?

– Hen­rik Ljung­man.

– Brał udział w tej wy­cieczce?

Ci­sza.

– Czy Hen­rik to­wa­rzy­szył pani do Sarka?

– Tak.

– Po­wie­działa pani, że na­zywa się Hen­rik Ljung­man, tak? Zna pani jego nu­mer ewi­den­cyjny?

– 820302-7141.

– Do­brze... Więc to mamy...

– Czy zna­leź­li­ście Mi­lenę?

– Nie? Jaką Mi­lenę?

– Tan­ko­vic. Ona leży... roz­sta­ły­śmy się... kiedy... jaki dziś dzień?

– Po­nie­dzia­łek, 16 wrze­śnia.

– Wczo­raj... Tak my­ślę... Roz­sta­ły­śmy się...

Ci­sza.

– Mi­lena Tan­ko­vic? Żyła, gdy się roz­sta­wa­ły­ście?

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– Pani Anno? Czy Mi­lena żyła, kiedy się roz­sta­wa­ły­ście?

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– Nie... ale mu­si­cie ją zna­leźć.

– Nie żyła?

– Nie.

Po­chli­py­wa­nie.

– Mi­lena Tan­ko­vic, tak się na­zywa?

– Tak.

– Brała udział w tej wy­cieczce od po­czątku?

– Tak.

– Zna pani jej nu­mer ewi­den­cyjny?

– Nie.

– Gdzie się roz­sta­ły­ście?

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– Nie po­tra­fię...

– Ale szły­ście ra­zem. Pa­nią zna­le­ziono w po­bliżu Aktse. Była pani sama. Ile czasu szła pani sama?

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– My­śli pani, że Mi­lenę też znaj­dziemy w oko­li­cach Aktse?

– Nie wiem...

– Uhm... Pójdę po mapę. Zo­baczmy, czy bę­dzie mi pani mo­gła po­móc, po­ka­zać, gdzie może być Mi­lena. I Hen­rik. W po­rządku?

Ci­sza.

– Czyli szli­ście we troje, tak? Pani, Hen­rik i Mi­lena?

Nie­zro­zu­miały szept.

– Słu­cham?

– Było nas czworo.

Wiem do­kład­nie, gdzie i kiedy pierw­szy raz o nim usły­sza­łam.

Był pią­tek 30 sierp­nia, około wpół do dru­giej, ja­dły­śmy z Mi­leną obiad w Miss Clara na Sve­avägen. Było sło­necz­nie i cie­pło, ale w po­wie­trzu czuło się rześ­kość, świa­tło sło­neczne wy­da­wało się jakby tro­chę bled­sze, wi­domy znak nad­cho­dzą­cej je­sieni. Umó­wi­ły­śmy się o dwu­na­stej w skle­pie Na­tur­kom­pa­niet, żeby uzu­peł­nić braki w sprzę­cie. Bu­tle ga­zowe, nowe cien­kie weł­niane skar­pety, pre­pa­rat na ko­mary i lio­fi­li­zo­wane da­nia.

Za­re­zer­wo­wa­łam sto­lik w Miss Clara na dwu­na­stą czter­dzie­ści pięć, o wpół do dru­giej skoń­czy­ły­śmy jeść i pi­ły­śmy espresso. Za­pła­ci­ły­śmy ra­chu­nek, a ja za­czę­łam się spie­szyć z po­wro­tem do biura. Tak długi lunch ozna­czał, że choć to pią­tek, będę mu­siała pra­co­wać wie­czo­rem. Ale nie wi­dzia­ły­śmy się z Mi­leną dość długo, a ona zgo­dziła się prze­su­nąć nasz wy­jazd na wrze­sień, choć po­pro­si­łam o to z tak krót­kim wy­prze­dze­niem. Nie chcia­łam, żeby po­czuła mój po­śpiech.

Po ko­lej­nym łyczku espresso Mi­lena ze­brała się na od­wagę.

– Słu­chaj, mam jesz­cze py­ta­nie.

– Tak?

Czu­łam, że się de­ner­wuje i nie wie, jak za­cząć. Za­wsze ła­two się ru­mie­niła, a te­raz jej blade po­liczki na­brały ko­loru. Zmie­niła fry­zurę: na­dal no­siła włosy do ra­mion, ale za­pu­ściła grzywkę, więc jej twarz oka­lały te­raz mięk­kie, ciem­no­blond loki. Wy­glą­dała bar­dziej ko­bieco. Ale na­dal była fajna. Znowu po­czu­łam ochotę, by ją przy­tu­lić.

– Cho­dzi o to, że... – Uśmiech­nęła się, jakby z musu. – Po­zna­łam pew­nego fa­ceta.

– Na­prawdę? Su­per!

– Tak... rze­czy­wi­ście... su­per. – Znów się uśmiech­nęła i wzięła głę­boki od­dech.

– No opo­wia­daj.

– Ma na imię Ja­cob. Po­zna­li­śmy się przez por­tal rand­kowy.

– O! Bar­dzo się cie­szę, Mi­leno! – Po­chy­li­łam się i ści­snę­łam jej dłoń. – Jak długo je­ste­ście ra­zem?

– Tro­chę po­nad mie­siąc. Więc sprawa jest jesz­cze świeża.

– Po­wiedz coś wię­cej, kim jest? Co robi?

– Na pewno nie jest praw­ni­kiem, i to mnie cie­szy.

– Brzmi nie­źle.

– Jest tro­chę star­szy ode mnie.

– Czyli?

– Trzy­dzie­ści osiem.

– Pra­wie ró­wie­śnik – po­wie­dzia­łam.

To oczy­wi­ście nie­prawda, Mi­lena miała trzy­dzie­ści dwa lata, była o rok star­sza ode mnie. Ale mam ko­le­żanki, które są tylko tro­chę star­sze ode mnie, a już pa­ni­kują albo wie­dzą, że już nie­długo wpadną w pa­nikę, i wcho­dzą w związki z pięć­dzie­się­cio­lat­kami, tuż po roz­wo­dzie i z gro­madką dzieci. Nie­za­wodny prze­pis na skom­pli­ko­wa­nie so­bie ży­cia. Ale Ja­cob był rów­no­lat­kiem Hen­rika.

– Pa­sjo­nuje go wspi­naczka, ki­te­sur­fing i wszel­kiego ro­dzaju sporty eks­tre­malne – kon­ty­nu­owała Mi­lena. – Za­in­te­re­so­wa­nia po­dobne do two­ich.

Za­czę­łam się za­sta­na­wiać, czy to może być ktoś, kogo znam.

– Jak ma na na­zwi­sko ten Ja­cob?

– Tes­sin.

– Ja­cob Tes­sin...

– Bar­dzo dużo czasu spę­dza w gó­rach. Lubi cho­dzić po nich i się wspi­nać. Więc kiedy usły­szał, że je­dziemy do Abi­sko, za­py­tał, czy może się przy­łą­czyć.

Py­ta­nie mnie za­sko­czyło, nie wie­dzia­łam, co od­po­wie­dzieć.

– No cóż... – ode­zwa­łam się wresz­cie.

– Wiem, że jest tro­chę późno, więc zro­zu­miem, je­śli po­wiesz, że to nie jest okej.

– Cóż... cho­dzi głów­nie o to, że w cza­sie wę­drówki je­ste­śmy tak in­ten­syw­nie bli­sko, a jego w ogóle nie znamy.

– Ja­sne, ro­zu­miem.

– Ale po­cze­kaj, czy to­bie za­leży, żeby po­szedł z nami?

– Tak, ja­sne. To mój chło­pak. – Uśmiech­nęła się, a ja od­wza­jem­ni­łam uśmiech.

– Mu­szę za­py­tać Hen­rika – po­wie­dzia­łam.

– Oczy­wi­ście.

– Do wy­jazdu już tylko ty­dzień. Czy Ja­cob nie bę­dzie miał pro­blemu, żeby rzu­cić wszystko i je­chać tak na­gle? Nie musi brać urlopu czy ja­koś tego za­ła­twiać?

– Nie, po­wie­dział, że da radę.

– Gdzie on pra­cuje?

– Jest kon­sul­tan­tem. W fir­mie, która się na­zywa BCG.

– Ooo, to bar­dzo znane biuro... Prze­pra­szam, ale te­raz za­czyna mnie zże­rać cie­ka­wość, masz ja­kieś zdję­cie?

– Nie – od­parła Mi­lena, wy­grze­bu­jąc bez en­tu­zja­zmu te­le­fon z kie­szeni. – To głu­pie, ale nie mam. – Prze­su­wała pal­cami po ekra­nie, jakby w na­dziei, że znaj­dzie ja­kieś jego zdję­cie, o któ­rym za­po­mniała.

– W po­rządku, za­sta­na­wia­łam się tylko, czy skoro tak lubi wspi­naczkę i góry, to czy może go znam.

– Mhm. Nie, prze­pra­szam, nie mam...

Za­pa­dła ci­sza. Uśmiech­nę­łam się do niej.

– Po­ga­dam z Hen­ri­kiem i za­dzwo­nię do cie­bie w week­end – po­wie­dzia­łam. – Bar­dzo się cie­szę, że ko­goś po­zna­łaś, na­prawdę.

– Dzię­kuję.

– I oczy­wi­ście umie­ram z cie­ka­wo­ści, żeby go po­znać. Po pro­stu. Mu­simy tylko chwilę po­my­śleć.

– Ja­sne, ro­zu­miem. I żeby nie było nie­ja­sno­ści, je­śli uzna­cie, że to nie jest okej, to po pro­stu mi po­wiedz­cie. To ża­den pro­blem.

– Okej. To do­brze.

Wsta­ły­śmy, wy­szły­śmy z re­stau­ra­cji i uści­ska­ły­śmy się na po­że­gna­nie, obie­cu­jąc so­bie, że uzgod­nimy wszystko przez te­le­fon.

W dro­dze po­wrot­nej do pracy moja cie­ka­wość wzięła górę. We­szłam na stronę BCG i wpi­sa­łam – Ja­kob Tes­sin. BCG, Bo­ston Con­sul­ting Group – jedna z naj­więk­szych i naj­bar­dziej pre­sti­żo­wych firm kon­sul­tin­go­wych na świe­cie. Co prawda w Szwe­cji ich re­pu­ta­cja zo­stała lekko nad­szarp­nięta z po­wodu pro­jektu Nowa Ka­ro­lin­ska, ale jed­nak. Wielu sta­rało się u nich o pracę, nie­wielu do­stę­po­wało tego za­szczytu. Pra­co­wali i za­ra­biali mniej wię­cej tyle samo co my, praw­nicy zaj­mu­jący się pra­wem go­spo­dar­czym. Osiem­dzie­siąt go­dzin w ty­go­dniu to nie rzad­kość. Roczne wy­na­gro­dze­nie na po­zio­mie pre­zesa spółki gieł­do­wej także.

Ale nie zna­la­złam żad­nego Ja­koba Tes­sina. Ani Ja­coba Tes­sina, ani ni­kogo o po­dob­nym imie­niu i na­zwi­sku. Nie wy­dało mi się to jed­nak ja­koś szcze­gól­nie za­ska­ku­jące – wiele stron in­ter­ne­to­wych ma słabe funk­cje wy­szu­ki­wa­nia, cho­ciaż wy­daje się, że taka firma jak BCG może so­bie po­zwo­lić na zbu­do­wa­nie w pełni funk­cjo­nal­nej strony. Może Ja­cob nie był za­trud­niony w sztok­holm­skim biu­rze? Kon­sul­tanci na tym po­zio­mie są czę­sto wy­po­ży­czani do pro­jek­tów w in­nych kra­jach.

Po­sta­no­wi­łam więc po­sur­fo­wać na Fa­ce­bo­oku i tam go zna­la­złam.

Ja­cob Tes­sin. Był wy­soki i szczu­pły, o spor­to­wej syl­wetce i umię­śnie­niu cha­rak­te­ry­stycz­nym dla al­pi­ni­stów i lu­dzi upra­wia­ją­cych sporty wy­trzy­ma­ło­ściowe, a nie wy­pra­co­wa­nym przed lu­strem na si­łowni. Ema­no­wał cie­płem. Ciemna opa­le­ni­zna, krótko przy­cięte ciemne włosy. Ja­cob wy­glą­dał jak je­den z tych szczę­śliw­ców, któ­rzy ni­gdy nie do­świad­czali po­pa­rzeń sło­necz­nych.

Pra­wie wszyst­kie zdję­cia przed­sta­wiały go w róż­nych kon­tek­stach spor­to­wych: w gó­rach, w ka­jaku na spły­wie, ze sprzę­tem kite’owym na plaży. Trzech fa­ce­tów sto­ją­cych obok sie­bie w le­sie, obej­mu­ją­cych się ra­mio­nami, w stro­jach do jazdy na ro­we­rze gór­skim, Ja­cob w środku, wszy­scy trzej ubło­ceni i szczę­śliwi jak mali chłopcy.

Je­dyne, czego nie mo­głam zo­ba­czyć, to jego oczy. Na wszyst­kich zdję­ciach no­sił spor­towe oku­lary prze­ciw­sło­neczne, które szczel­nie przy­le­gały do głowy i po­ka­zy­wały od­bi­cie świata we wszyst­kich ko­lo­rach tę­czy.

W końcu zna­la­złam kilka zdjęć, które róż­niły się od po­zo­sta­łych: Ja­cob i dwóch zna­jo­mych na wa­ka­cjach w ja­kimś śród­ziem­no­mor­skim kraju. Tro­chę w stylu Hisz­pa­nii lub Por­tu­ga­lii. Były zdję­cia z sur­fingu, z pla­żo­wa­nia, ale też kilka zdjęć za­byt­ko­wego, pod­nisz­czo­nego cen­trum mia­sta, z wą­skimi ulicz­kami i skle­pami dla tu­ry­stów. I jesz­cze wie­czorne zdję­cia z ta­werny, Ja­cob z przy­ja­ciółmi sie­dział na ta­ra­sie, na tle ulicy peł­nej lu­dzi, ko­lo­ro­wych lamp i przy­tul­nych wnętrz in­nych re­stau­ra­cji. Nie­mal czu­łam cie­płą wie­czorną bryzę na skó­rze, upo­je­nie po kilku kie­lisz­kach wina, ra­dość ży­cia. Nie wie­dzia­łam, gdzie zro­biono to zdję­cie, ale za­pra­gnę­łam tam po­je­chać.

Ja­cob miał oku­lary pod­nie­sione na czoło. Uśmie­chał się do apa­ratu. Jego brą­zowe oczy błysz­czały.

Pro­to­kół prze­słu­cha­nia świadka Anny Sa­mu­els­son 880216-3372, 16 wrze­śnia 2019, szpi­tal Gäl­li­vare, pro­wa­dzący in­spek­tor An­ders Su­ho­nen.

– Zo­baczmy... czy mo­głaby pani spró­bo­wać zna­leźć na ma­pie miej­sce, gdzie mniej wię­cej pani zda­niem po­win­ni­śmy szu­kać Hen­rika i Mi­leny. I Ja­coba.

– Nie wiem...

– Spró­bujmy, pani Anno. Nie musi być co do me­tra. Sa­rek jest duży, więc do­brze bę­dzie, je­śli uda nam się nieco za­wę­zić ob­szar po­szu­ki­wań... Tu zna­leź­li­śmy pa­nią.

Ci­sza.

– Do­my­ślam się, że ru­szyła pani ze środ­ko­wej czę­ści parku? Wę­dro­wała pani na wschód, w tę stronę?

– Mhm.

– Czy szła pani wzdłuż rzeki? Pa­mięta pani? Czy miała pani rzekę po pra­wej stro­nie?

Ci­sza.

– Tak mi się wy­daje.

– Czy wtedy szła już pani sama? Czy ktoś z pa­nią był?

– Mi­lena. Ona szła ze mną przez ja­kiś czas.

– Więc pani i Mi­lena szły­ście ja­kiś czas ra­zem?

– Tak.

– W po­rządku. A skąd przy­szły­ście, pa­mięta pani? Prze­cho­dzi­ły­ście przez Ro­vdjur­stor­get?

Ci­sza.

– Pani Anno? Pa­mięta pani, jaką trasą szły­ście?

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– Okej, mamy te­raz tro­chę wię­cej ja­sno­ści, je­śli cho­dzi o Mi­lenę. To się przyda. Zo­sta­wimy to na dziś. Musi pani od­po­cząć. Przyjdę ju­tro i bę­dziemy roz­ma­wiać da­lej. Chciał­bym, żeby mi pani opo­wie­działa, co tam się stało.

Ci­sza.

– Nie ma zna­cze­nia ko­lej­ność zda­rzeń czy tempo, ważne, żeby pani było wy­god­nie. A ja będę so­bie słu­chać.

– Tro­chę późno na taką zmianę – po­wie­dział Hen­rik, wy­ci­ska­jąc sok z li­monki do mi­ski, w któ­rej mie­szał dres­sing. – Wy­jeż­dżamy za ty­dzień.

Wie­czo­rem tego dnia, kiedy ja­dłam obiad z Mi­leną, przy­go­to­wy­wa­li­śmy z Hen­ri­kiem ko­la­cję dla przy­ja­ciół. Po dłu­giej prze­rwie na lunch wró­ci­łam z pracy dość późno, ale Hen­rik za­czął przy­go­to­wa­nia beze mnie. Lu­bił go­to­wać, a spo­tka­nie ze zna­jo­mymi po­mo­gło mu wy­rwać się z le­targu. Bar­dzo tego po­trze­bo­wał. Po po­wro­cie z urlopu do pracy w Up­psali nie po­zbył się nie­stety apa­tii i smutku.

W pie­kar­niku piekł się już ło­soś na gru­bej soli, w że­liw­nym garnku go­to­wały się małe ziem­niaki z ko­per­kiem, w lo­dówce chło­dziły się mi­seczki z panna cottą i owi­nięty fo­lią po­jem­nik bo­ró­wek ma­ry­no­wa­nych w cu­krze mu­sco­vado i soku z li­monki. Po­sie­ka­łam ko­len­drę do ce­vi­che z dor­sza, którą za­mie­rza­li­śmy po­dać jako przy­stawkę. Na ku­chen­nym stole stały dwie od­kor­ko­wane bu­telki san­cerre. W chło­dziarce do wina cze­kały ko­lejne bu­telki ob­ró­cone na drugą stronę.

Opo­wie­dzia­łam Hen­ri­kowi o obie­dzie z Mi­leną, o tym, że po­znała ja­kie­goś fa­ceta i za­py­tała, czy się zgo­dzimy, żeby po­je­chał z nami w góry. Dużo o tym po po­łu­dniu my­śla­łam i by­łam skłonna po­zwo­lić Ja­co­bowi je­chać z nami.

– Zga­dza się – stwier­dzi­łam. – No ale prze­cież nie­dawno się po­znali, nie mo­gła o tym wspo­mnieć wcze­śniej. – Osku­ba­łam li­ście ko­len­dry, po­cię­łam je i wło­ży­łam do szklanki.

Hen­rik za­milkł i spo­chmur­niał. Na­sy­pał ró­żo­wego pie­przu do elek­trycz­nego młynka i włą­czył go nad mi­ską z dres­sin­giem.

Kiedy Hen­rik i ja sprze­da­li­śmy swoje miesz­ka­nia, żeby za­miesz­kać ra­zem, ku­pi­li­śmy za nie to czte­ro­po­ko­jowe o po­wierzchni stu dwu­dzie­stu me­trów kwa­dra­to­wych, nie­re­mon­to­wane od dwu­dzie­stu pię­ciu lat, co się bar­dzo rzadko zda­rza. Więc zro­bi­li­śmy re­mont ge­ne­ralny. Ja by­łam jego kie­row­niczką, z wy­jąt­kiem kuchni, do­meny Hen­rika. Za­cho­wa­li­śmy jak naj­wię­cej ze sta­rego uroku po­miesz­czeń: bo­aze­rię do po­łowy ściany, stiuki na su­fi­cie, stare drew­niane pod­łogi. I wy­peł­ni­li­śmy wnę­trze no­wo­cze­snym skan­dy­naw­skim de­si­gnem. Po­wstało wnę­trze nie­zbyt ory­gi­nalne, ale schludne i funk­cjo­nalne, no i nie­zbyt sper­so­na­li­zo­wane, na wy­pa­dek gdy­by­śmy za pięć lat chcieli je sprze­dać, by prze­nieść się do domku.

Usu­nę­li­śmy ścianę, aby po­więk­szyć kuch­nię i zro­bić miej­sce dla ob­szer­nej ja­dalni. Pie­kar­nik, lo­dówka, za­mra­żarka, mi­kro­fa­lówka, eks­pres do kawy i ro­bot ku­chenny – wszystko w jed­no­li­tym stylu i naj­no­wo­cze­śniej­sze. Ko­rzy­sta­nie z faj­nych ga­dże­tów na­le­żało w oczach Hen­rika do przy­jem­nych stron go­to­wa­nia. Uży­wał ter­mo­me­tru, aby go­to­wać jajka w tem­pe­ra­tu­rze do­kład­nie sześć­dzie­się­ciu trzech stopni. Uwiel­biał ro­bić crème brûlée, po­nie­waż mógł zro­bić uży­tek ze swo­jego nie­pro­por­cjo­nal­nie wiel­kiego pal­nika, ta­kiego pro­fe­sjo­nal­nego urzą­dze­nia, które wi­dział kie­dyś w rę­kach szefa kuchni w po­pu­lar­nej re­stau­ra­cji kon­cep­cyj­nej. Za po­mocą te­le­fonu mógł re­gu­lo­wać tem­pe­ra­turę pie­kar­nika z każ­dego miej­sca w miesz­ka­niu. Po­dob­nie jak mu­zykę pły­nącą z wbu­do­wa­nych gło­śni­ków. Kie­dyś to na­wet po­li­czy­łam: w sa­mej tylko kuchni można było od­czy­tać go­dzinę na czte­rech wy­świe­tla­czach cy­fro­wych.

Nie o to cho­dzi, że źle się w tym miesz­ka­niu czuję. Ale cza­sami za­sta­na­wiam się, czy mo­jej tę­sk­noty za na­turą i gó­rami nie pod­syca chęć ucieczki od cy­fro­wych ekra­nów, przy­ci­sków i opcji menu, pisz­czą­cych sy­gna­łów i dys­kret­nie szem­rzą­cych, wy­daj­nych sil­nicz­ków elek­trycz­nych. Po­szu­ki­wa­nie cze­goś pier­wot­nego, co za­wsze ist­niało i za­wsze bę­dzie ist­nieć. To może dziwne, ale uspo­kaja mnie po­czu­cie, że je­stem mała i po­zba­wiona zna­cze­nia.

Góry się tobą nie przej­mują. Ni­czego też od cie­bie nie wy­ma­gają.

Hen­rik nie za­mie­rzał cią­gnąć tego te­matu, więc ja mu­sia­łam go do­koń­czyć:

– My­ślę, że nie bar­dzo mamy jak od­mó­wić.

– Dla­czego?

– Mi­lena ni­gdy nie miała nic prze­ciwko temu, że­byś ty z nami jeź­dził.

– No jest chyba róż­nica.

– Jaka?

– Mi­lena mnie znała. Jesz­cze za­nim ty mnie po­zna­łaś. A tu cho­dzi o fa­ceta, o któ­rym nie wiemy kom­plet­nie nic.

Ro­zu­mia­łam oczy­wi­ście, o co mu cho­dzi. Mi­lena, Hen­rik i ja wy­jeż­dża­li­śmy ra­zem wie­lo­krot­nie, za­wsze we­dług utar­tego sche­matu, każdy od­gry­wał swoją rolę. Był to je­den z nie­wielu ty­go­dni w roku, kiedy mo­głam się cał­ko­wi­cie zre­lak­so­wać. Bez po­czu­cia, że coś mu­szę. Je­śli więc za­bie­rzemy ko­goś, kogo nie znamy... choćby naj­sym­pa­tycz­niej­szego na świe­cie, nikt z nas nie bę­dzie mógł się wy­lu­zo­wać tak jak zwy­kle. A je­śli okaże się nie­miły albo dzi­waczny, nasz ty­dzień w gó­rach może się za­mie­nić w kosz­mar.

– Zgo­dziła się, gdy chcie­li­śmy zmie­nić ter­min z lipca na wrze­sień – po­wie­dzia­łam.

– Kiedy ty chcia­łaś zmie­nić.

– Tak, oczy­wi­ście, gdy ja chcia­łam zmie­nić. Nie­ważne. Ale wy­szli­by­śmy na ma­łost­ko­wych, gdy­by­śmy te­raz po­wie­dzieli „nie”. Ona ni­gdy wcze­śniej nie pro­siła o zgodę na przy­pro­wa­dze­nie ko­goś. Nie są­dzisz, że nad tym my­ślała, że za­sta­na­wiała się, czy on się wpa­suje w taką wy­prawę? A na­wet je­śli nie jest naj­faj­niej­szym fa­ce­tem na świe­cie, to może przez ty­dzień ja­koś wy­trzy­mamy. Bo Mi­le­nie na tym za­leży.

Da­lej mil­czał. Mie­szał łyżką dres­sing w mi­sce. Po­kro­iłam świe­żego dor­sza na zgrabne ka­wałki. W końcu spoj­rza­łam na Hen­rika.

– Prawda?

– Tak, oczy­wi­ście – mruk­nął wresz­cie.

Zer­k­nę­łam na cy­frowy wy­świe­tlacz mi­kro­fa­lówki. Za­raz przyjdą go­ście. Po­de­szłam do chło­dziarki na wino i wy­ję­łam dwie bu­telki szam­pana, które mie­li­śmy wy­pić jako ape­ri­tif. Roz­legł się sy­gnał in­for­mu­jący, że ziem­niaki są go­towe. Hen­rik ścią­gnął gar­nek z ja­rzą­cego się na po­ma­rań­czowo pola na pły­cie ce­ra­micz­nej.

Przez ko­lejne mi­nuty żadne z nas się nie ode­zwało. Wresz­cie za­dzwo­nił dzwo­nek do drzwi i po­ja­wili się pierwsi go­ście. Mia­łam wra­że­nie, że przy­byli na ra­tu­nek.

Pro­to­kół prze­słu­cha­nia świadka Anny Sa­mu­els­son 880216-3372, 17 wrze­śnia 2019, szpi­tal Gäl­li­vare, pro­wa­dzący in­spek­tor An­ders Su­ho­nen.

– Jak się pani dziś czuje?

– W po­rządku.

– Udało się po­spać?

– Nie za bar­dzo.

– Ból prze­szka­dzał.

– Mhm.

– Ale te­raz nie boli?

– Nie, ale je­stem zmę­czona.

– Ro­zu­miem. Spró­bujmy wró­cić do roz­mowy. Je­śli po­czuje pani, że da­lej nie da rady, pro­szę dać znać, zgoda?

– Mhm.

– Mu­szę za­dać kilka py­tań, żeby spraw­dzić, czy do­brze zro­zu­mia­łem... Pani i Hen­rik Ljung­man by­li­ście za­rę­czeni.

– Tak.

– A Mi­lena Tan­ko­vic i Ja­cob Tes­sin, czy oni też byli parą?

– Tak.

– Do­brze się zna­li­ście?

– Mi­lena i ja przy­jaź­nimy się od czasu stu­diów w Up­psali. Stu­dio­wa­ły­śmy prawo.

– Ro­zu­miem.

– Mi­lena też zna Hen­rika z Up­psali, bo był na­szym wy­kła­dowcą.

– Aha. Czyli wy we troje zna­cie się od dawna?

– Tak. I od wielu lat jeź­dzimy ra­zem na ty­dzień w góry.

– Gdzie za­zwy­czaj wę­dro­wa­li­ście?

– Za­zwy­czaj w po­pu­lar­nych miej­scach. Szlak Jäm­tland­strian­geln, Szlak Kung­sle­den z Abi­sko, w górę na Keb­ne­ka­ise. Raz Nor­we­gia. Bor­ga­fjäll.

– No­co­wa­li­ście w chat­kach?

– Tak, za­zwy­czaj tak. Ale za­wsze za­bie­ramy ze sobą na­miot, żeby móc prze­spać kilka nocy w gó­rach.

– Ro­zu­miem. Py­tam dla­tego, że Sa­rek jest nieco trud­niej­szy. Jak pani wie. A we wrze­śniu już na pewno. Może się tra­fić na­prawdę zła po­goda.

– Za­zwy­czaj wy­bie­ramy się w lipcu. Ale tym ra­zem pra­co­wa­łam całe lato, więc zo­stał nam wrze­sień.

– No tak.

– W za­sa­dzie nie za­mie­rza­li­śmy cho­dzić po Sarku. Mie­li­śmy po­je­chać jesz­cze raz na Kung­sle­den, z Abi­sko na Keb­ne­ka­ise.

– Ale zmie­ni­li­ście zda­nie?

– To był po­mysł Ja­coba.

Si­mon oparł się wy­god­nie i wy­cią­gnął dłu­gie nogi pod sto­łem. Do­pił resztkę wina z kie­liszka.

– A wy kiedy? – za­py­tał drwią­cym to­nem, pro­sto przed sie­bie, nie pa­trząc ani na mnie, ani na Hen­rika.

Roz­legł się śmiech. Roz­ma­wia­li­śmy o wspól­nych zna­jo­mych, któ­rzy mieli się nie­długo po­brać, wszy­scy by­li­śmy za­pro­szeni na we­sele. Hen­rik uśmiech­nął się i skrzy­wił, jakby cho­dziło o draż­liwą sprawę.

– Słu­chaj­cie, czy to nie piękne, że mie­li­śmy taką po­godę przez cały czas? – spy­tał, chwy­ta­jąc sto­jącą na stole bu­telkę wina. – Ko­muś jesz­cze wina?

Nowa salwa śmie­chu. Oczy­wi­sta próba zmiany te­matu za­dzia­łała. Nikt na­wet nie po­my­ślał, że sprawa może na­prawdę być de­li­katna, skoro Hen­rik tak swo­bod­nie o niej żar­tuje. A do tego wszy­scy wy­pili już sporo wina.

– Le­piej za­cze­kać, niż po­tem na­rze­kać czy ja­koś tak – uśmiech­nę­łam się.

– Bla, bla, bla – skwi­to­wał to Si­mon, a ja za­uwa­ży­łam, że jest wsta­wiony bar­dziej niż zwy­kle.

Si­mon był part­ne­rem w kan­ce­la­rii, w któ­rej pra­co­wa­łam. Dwa razy bra­li­śmy ra­zem udział w wy­ścigu Swim­Run, czyli prze­pły­nię­ciu wpław trasy po­mię­dzy wy­spami – od San­dhamn do Utö. Jego żona Jen­ni­fer, kie­row­niczka działu pu­blic re­la­tions w spółce gieł­do­wej, rzu­ciła mu ba­daw­cze spoj­rze­nie. Za­uwa­żyła to samo, co ja.

– Hen­rik? – Si­mon nie da­wał za wy­graną. – Czy to ty się wa­hasz? My­ślisz, że znaj­dziesz ko­goś lep­szego od Anny?

– Si­mon... – prze­rwała mu Jen­ni­fer.

– No co?

– Daj spo­kój.

– Ja­sne, że dam spo­kój. Cza­sami trzeba po­dejść do tego spo­koj­nie, in­nym ra­zem może trzeba tro­chę przy­spie­szyć, je­śli na przy­kład, aku­rat biorę zu­peł­nie hi­po­te­tyczny przy­pa­dek, na­prawdę zu­peł­nie hi­po­te­tyczny, je­ste­ście za­rę­czeni od kil­ku­dzie­się­ciu lat i...

Głos Si­mona zo­stał za­głu­szony przez chór pro­te­stu­ją­cych: czyli przeze mnie, Jen­ni­fer, Erikę i Olofa. Hen­rik na­dal się uśmie­chał, ale jego uśmiech wy­glą­dał jak przy­kle­jony do twa­rzy.

Erika rzu­ciła mu pełne tro­ski spoj­rze­nie. Była jego starą przy­ja­ciółką z Wy­działu Prawa w Up­psali, obec­nie pro­fe­sorką na uni­wer­sy­te­cie Söder­törn. Ona i Olof jako je­dyni w tym to­wa­rzy­stwie mieli dzieci.

– Si­mon! – po­wtó­rzyła Jen­ni­fer, tym ra­zem nieco ostrzej.

– Cóż, prze­pra­szam za próbę usta­le­nia tego, nad czym wszy­scy się za­sta­na­wiamy – po­wie­dział Si­mon.

Spoj­rza­łam na Hen­rika.

– Do­brze, te­raz wiem, kogo mo­żemy skre­ślić z li­sty za­pro­szeń – rzu­ci­łam.

Hen­rik uśmiech­nął się blado.

– Kogo? Z ja­kiej li­sty za­pro­szeń? – za­py­tał Mark, który wła­śnie wró­cił z Val­lem z bal­konu, gdzie pa­lili pa­pie­rosy i de­lek­to­wali się wi­do­kiem ja­snego wie­czor­nego nieba nad Sztok­hol­mem. Mark za­rzą­dzał fun­du­szem ban­ko­wym, któ­remu na­sza kan­ce­la­ria po­ma­gała w kilku du­żych prze­ję­ciach. Valle był jego mę­żem, cho­re­ogra­fem.

– Si­mon ma za­kaz wstępu na nasz ślub – wy­ja­śni­łam.

– Usta­li­li­ście datę? Na kiedy? – do­py­ty­wał się Mark.

Po­krę­ci­łam głową.

– Je­dzie­cie w tym roku w góry? – Erika wy­raź­nie sta­rała się po­móc Hen­ri­kowi zmie­nić te­mat.

– Tak, wy­jeż­dżamy za ty­dzień – od­parł Hen­rik.

– Z tą... Jak ona się na­zywa?

– Z Mi­leną. Tak, je­dziemy.

– A wie­cie, że w gó­rach też można wziąć ślub – wtrą­cił Si­mon, ale tym ra­zem nikt się nie za­śmiał.

Gra­nica mię­dzy żar­tem a przy­nu­dza­niem zo­stała prze­kro­czona. Jen­ni­fer tym ra­zem po­wstrzy­mała się od ko­men­ta­rza, jed­nak pa­trzyła na niego z iry­ta­cją. Spoj­rza­łam na Hen­rika.

– Z nią i może jesz­cze jedną osobą – do­da­łam.

Był to pre­tekst do ucieczki od kwe­stii na­szego, nie­speł­nio­nego jak do­tąd, mał­żeń­stwa. Prze­czu­wa­łam, że ten te­mat może to­wa­rzy­stwo za­in­te­re­so­wać. Hen­rik rzu­cił mi po­nure spoj­rze­nie.

– Aha? Któż to taki? – za­py­tała Erika.

– Mi­lena zna­la­zła so­bie chło­paka.

Mark zmarsz­czył brwi.

– Cze­kaj­cie, kto to jest Mi­lena?

– Spo­tka­łeś ją u nas kilka razy – po­spie­szy­łam z od­po­wie­dzią. – Za­czę­ły­śmy stu­dia w Up­psali na tym sa­mym roku. Sza­tynka, tro­chę niż­sza ode mnie.

– Aha, okej. To już wiem. Ma­ło­mówna, ta­jem­ni­cza ko­bieta.

– Czy to nie ją pró­bo­wa­łaś ze­swa­tać z Trul­sem Ko­fo­edem? – przy­po­mniał so­bie Si­mon.

– Nie­zu­peł­nie, ale kie­dyś na ko­la­cji usa­dzi­łam ich obok sie­bie.

– Do­brze ko­ja­rzę, że ona za­wsze była sin­gielką? – spy­tał Mark.

Hen­rik nie po­tra­fił ukryć iry­ta­cji.

– Nie, nie za­wsze była sin­gielką.

– Na­prawdę? – Zdzi­wi­łam się.

– Na­prawdę – od­parł Hen­rik. – Miała kilku fa­ce­tów.

– W każ­dym ra­zie – wró­ci­łam do po­przed­niego wątku – Mi­lena po­znała fa­ceta o imie­niu Ja­cob, który pra­cuje w BCG i po­dobno lubi cho­dzić po gó­rach. Za­py­tała, czy nie mo­gli­by­śmy go ze sobą za­brać.

– Ale wy go nie zna­cie? – do­py­ty­wał się Mark.

– Nie – mruk­nął Hen­rik.

Erika zwró­ciła się do Olofa.

– Zdaje się, że Jos­san pra­cuje w BCG, prawda?

– Tak jest. Jak ma na na­zwi­sko ten Ja­cob?

– Tes­sin – po­wie­dzia­łam. – Ja­cob Tes­sin.

Olof szu­kał w pa­mięci.

– Cóż... Kilka razy by­łem na pi­wie z Jos­san i jej ko­le­gami z pracy. Imię Ja­cob chyba mi się z kimś ko­ja­rzy. Wiesz, jak on wy­gląda?

– Wy­soki, ciem­no­włosy – wy­ja­śni­łam. – Kim jest Jos­san?

– To moja ku­zynka.

– Wy­soki i ciem­no­włosy nie­zna­jomy – po­wie­dział Si­mon przy­tłu­mio­nym gło­sem, jakby czy­tał nam na głos roz­dział z ja­kie­goś har­le­qu­ina. Ni­kogo nie roz­śmie­szył. Na twa­rzy Hen­rika po­ja­wiło się wręcz za­że­no­wa­nie. Wy­pił łyk wina i wpa­try­wał się w stół. Nie wspo­mnia­łam mu, że zna­la­złam Ja­coba na Fa­ce­bo­oku i oglą­da­łam jego zdję­cia.

– No to moż­liwe, że go po­zna­łem – po­wie­dział Olof. – Coś mi świta.

– A mógł­byś za­py­tać ku­zynkę, co to za gość? – spy­ta­łam.

– Ja­sne. Ja­cob Tes­sin?

– Tak.

– I co... za­mier­za­cie się zgo­dzić? Weź­mie­cie go ze sobą? – do­py­ty­wała się Erika.

Za­czę­łam ża­ło­wać, że o tym wspo­mnia­łam. Hen­rik i ja nie zdą­ży­li­śmy jesz­cze tego uzgod­nić, a sprawę wzięli na ta­petę nasi pod­chmie­leni, a wręcz pi­jani, tak jak Si­mon, przy­ja­ciele. Mo­gli te­raz uznać Hen­rika za ma­ło­dusz­nego zrzędę.

– Nic jesz­cze się po­sta­no­wi­li­śmy – od­par­łam. – Z jed­nej strony ona ni­gdy wcze­śniej ni­kogo ze sobą nie za­bie­rała. Ja mu­sia­łam prze­ło­żyć wy­jazd w tym roku ze względu na pracę i ona to za­ak­cep­to­wała. Więc chyba by­łoby nie fair, gdy­by­śmy się nie zgo­dzili. Z dru­giej strony cho­dze­nie po gó­rach wy­mu­sza ogromną bli­skość w gru­pie. My we trójkę świet­nie się znamy. A te­raz trzeba bę­dzie uwzględ­niać ko­goś, kogo się zu­peł­nie nie zna. To już nie bę­dzie to samo.

Erika przy­tak­nęła.

– Uwa­żam, że Mi­lena nie po­winna was sta­wiać w ta­kiej sy­tu­acji.

„Oczy­wi­ście, że po­pie­rasz Hen­rika, po­my­śla­łam z iry­ta­cją, jak za­wsze”. Choć może nie­słusz­nie, prze­cież nie wspo­mnia­łam, które z na­szej dwójki było za, a które prze­ciw.

– Może i tak... ale je­śli po­znała fa­ceta, który lubi góry... no to chyba... trudno mi uwie­rzyć, żeby Mi­lena chciała wziąć ze sobą ko­goś, kto się nie spraw­dzi.

– Na pewno nie roz­wią­żemy tej kwe­stii aku­rat te­raz – wtrą­cił Hen­rik, nie ukry­wa­jąc po­iry­to­wa­nia.

– Ja­sne, że nie. Zo­ba­czymy – za­mknę­łam te­mat i wsta­łam. – Kto ma ochotę na kawę? Albo her­batę?

Roz­legł się lekki szmer. Wszy­scy ode­tchnęli z ulgą. Z wy­jąt­kiem Si­mona. Opróż­nił kie­li­szek z wi­nem do dna.

– Ja­cob Tes­sin... to brzmi jak: pie­przony du­pek.

Te­raz też nikt się nie ro­ze­śmiał.

W so­botę, w dniu wy­jazdu, wsta­li­śmy wcze­śnie i za­czę­li­śmy się pa­ko­wać. Wszystko le­żało przy­go­to­wane na kup­kach, wy­star­czyło tylko na­peł­nić ple­caki. W za­sa­dzie nie mam nic prze­ciwko pa­ko­wa­niu, szcze­gól­nie gdy cho­dzi o wy­jazd w góry. Może bym na­wet miała z tego ra­dość, gdy­bym mo­gła się sku­pić tylko na tym. Wszyst­kie ak­ce­so­ria i ga­dżety trek­kin­gowe bu­dzą wspo­mnie­nia po­przed­nich wy­cie­czek. Gdy pa­kuję małą pla­sti­kową bu­telkę, w któ­rej wożę w po­dróży my­dło w pły­nie, czuję w noz­drzach za­pach osma­lo­nej ściany w sta­rej sau­nie i wi­dzę pię­trzące się za oknem gór­skie zbo­cze.

Jed­nak w tę so­botę nie mo­głam się za­jąć tylko pa­ko­wa­niem, mu­sia­łam też pra­co­wać, przez co dzień mi­jał mi w po­śpie­chu i w ner­wach. Miało mnie nie być przez ty­dzień, więc mu­sia­łam różne rze­czy upo­rząd­ko­wać albo do­koń­czyć. Wę­drówka po gó­rach to je­dyny okres, kiedy nie je­stem do­stępna, w prze­ci­wień­stwie do po­zo­sta­łej czę­ści roku, gdy klienci i współ­pra­cow­nicy mogą do mnie za­dzwo­nić w każ­dej chwili.

Na dno ple­ca­ków spa­ko­wa­li­śmy ubra­nia na zmianę, bie­li­znę i skar­petki, które bez­względ­nie mu­siały być su­che. Hen­rik przy­piął do swo­jego ple­caka na­miot, a ja spa­ko­wa­łam je­dze­nie i to, co po­trzebne do jego przy­go­to­wa­nia. Naj­czę­ściej za­trzy­my­wa­li­śmy się w chat­kach, gdzie była mała kuch­nia lub przy­naj­mniej płyta grzew­cza, na któ­rej można było go­to­wać. Ale cza­sami chcie­li­śmy spać w na­mio­tach i wszyst­kie obiady ja­da­li­śmy na szlaku, chyba że zła­pał nas ulewny deszcz lub na­gły śnieg. Poza tym lu­bi­li­śmy bi­wa­ko­wać w ja­kimś pięk­nym miej­scu wśród gór. Spa­ko­wa­łam więc małą bu­tlę ga­zową i ku­chenkę tu­ry­styczną Tran­gia z ca­łym osprzę­tem, a także pro­dukty spo­żyw­cze: płatki na po­ranną owsiankę, zupy w proszku, ma­ka­ron bły­ska­wiczny, który wy­star­czyło wsy­pać do zupy, żeby stała się bar­dziej po­żywna, kilka dań lio­fi­li­zo­wa­nych. Puszkę, w któ­rej mie­ściły się cztery różne przy­prawy. Kawę roz­pusz­czalną, orzeszki ziemne i ro­dzynki. Cze­ko­ladę i kilka to­re­bek cu­kier­ków.

Kiedy skoń­czy­łam pa­ko­wać je­dze­nie, do­peł­ni­łam ple­cak tym, co przy­da­wało się pod­czas na­szych gór­skich wy­praw. Ko­sme­tyczkę tu­ry­styczną z ha­czy­kiem do za­wie­sza­nia, kurtkę prze­ciw­desz­czową, ka­mi­zelkę pu­chową, czapkę i rę­ka­wiczki. Scy­zo­ryk wie­lo­funk­cyjny. Na ko­niec wło­ży­łam do gór­nej kie­szeni wo­do­od­porną mapę Abi­sko i Keb­ne­ka­ise. By­łam go­towa.

Za­nio­słam ple­cak do ła­zienki i zwa­ży­łam na wa­dze ła­zien­ko­wej. 12,3 ki­lo­grama. W sam raz. W pierw­szych la­tach mój ple­cak wa­żył około dwu­dzie­stu ki­lo­gra­mów, ale po­tem jego co­roczne od­chu­dza­nie stało się dla mnie nie­mal spor­tem. Niż­sza waga po­pra­wiała kom­fort mar­szu, ale od­bie­rała część przy­jem­no­ści, gdy już się było na miej­scu. Hen­rik lu­bił wy­godę, więc wo­lał no­sić kilka do­dat­ko­wych ki­lo­gra­mów wię­cej. Pew­nego roku wziął ze sobą bu­telkę wina, choć bar­dzo się sta­ra­łam go od tego od­wieść. Kiedy ją od­kor­ko­wał w chatce Singi i chciał mi na­lać, od­mó­wi­łam, aby po­ka­zać swoją pryn­cy­pial­ność. Hen­rik i Mi­lena wy­pili po kie­liszku, a resztę do­koń­czyli na­stęp­nego wie­czoru. Nie da­łam po so­bie po­znać, że mia­łam wy­jąt­kową ochotę na wino, a Hen­rik – że ciężko było dźwi­gać do­dat­kowy ki­lo­gram. Ale już ni­gdy nie wziął ze sobą wina w góry.

Na myśl o po­dróży czu­łam mro­wie­nie w żo­łądku. Wie­czo­rem mie­li­śmy wsiąść do noc­nego po­ciągu do Abi­sko. Tam wcho­dzi­li­śmy na szlak Kung­sle­den w kie­runku Keb­ne­ka­ise, a na wy­so­ko­ści Singi skrę­ca­li­śmy na szlak Dur­ling. Za­mie­rza­li­śmy prze­no­co­wać jedną lub dwie noce na szlaku, wejść na szczyt i da­lej przez Vier­ra­nvarre w dół do schro­ni­ska Keb­ne­ka­ise. Po kilku dniach chcie­li­śmy wró­cić do domu. Tym­cza­sem za­mie­rza­łam się wy­brać na jed­no­dniowe sa­motne wy­cieczki do do­liny Ta­rify lub wspi­naczkę na Keb­ne­ka­ise trud­niej­szą trasą wschod­nią. Wie­dzia­łam, że Hen­rik i Mi­lena nie da­dzą się na to na­mó­wić, ale nie mia­łam nic prze­ciwko jed­no­dnio­wej sa­mot­nej wę­drówce. Wtedy mo­głam iść we wła­snym tem­pie, tro­chę szyb­szym niż Hen­rika i Mi­leny.

O go­dzi­nie pią­tej prze­bra­li­śmy się z Hen­ri­kiem w ubra­nia trek­kin­gowe. Upię­łam swoje ja­sne włosy w cia­sny ku­cyk i wło­ży­łam trampki. Buty trek­kin­gowe wi­siały na ple­caku, przy­wią­zane sznu­rów­kami. Pod­nio­słam ple­cak z pod­łogi, za­rzu­ci­łam go na plecy, prze­kła­da­jąc ra­mię pod szelką, a po­tem prze­ło­ży­łam pod szelką rów­nież dru­gie ra­mię. Hen­rik tak samo. Wy­szli­śmy na klatkę scho­dową i za­mknę­li­śmy za sobą drzwi.

Ru­szy­li­śmy w stronę dworca, naj­pierw ulicą Up­plands­ga­tan, a po­tem Va­sa­ga­tan. Utrzy­my­wała się piękna po­goda, bez­chmurne niebo i przy­jemne cie­pło. Mia­sto żyło spo­koj­nym nie­dziel­nym pul­sem. Nie­któ­rzy prze­chod­nie rzu­cali dłu­gie spoj­rze­nia na­szym wiel­kim ple­ca­kom. Ja od­bie­ra­łam ten cię­żar jako zna­jomy i przy­jemny, a ciało przy­sto­so­wy­wało się do dźwi­ga­nia ba­gażu i utrzy­my­wa­nia rów­no­wagi, uru­cha­mia­jąc nowe mię­śnie w no­gach i na brzu­chu. By­łam silna, sprawna i pełna ener­gii. Za­trzy­ma­li­śmy się w ka­wiarni w Te­gnér­lun­den i za­mó­wi­li­śmy po­dwójne espresso, ostat­nią fi­li­żankę do­brej kawy na po­nad ty­dzień. Przy akom­pa­nia­men­cie pta­ków za­miesz­ku­ją­cych drzewa wo­kół po­mnika Strind­berga sma­ko­wała wy­bor­nie.

Na­prawdę cie­szy­łam się na myśl, że za chwilę po­znam Ja­coba Tes­sina.

Po wyj­ściu go­ści w pią­tek wie­czo­rem na tyle nie mie­li­śmy z Hen­ri­kiem hu­moru, że przed pój­ściem do łóżka nic nie mó­wi­li­śmy. Hen­rik po­ru­szył ten te­mat w so­botę po śnia­da­niu. Przy­znał mi ra­cję, że nie bar­dzo mo­gli­śmy od­mó­wić Mi­le­nie w spra­wie Ja­coba. Ode­tchnę­łam z ulgą, że nie bę­dzie trzeba da­lej cią­gnąć tej dys­ku­sji. Po­wie­dzia­łam, że do­sko­nale ro­zu­miem jego od­czu­cia, też bym wo­lała, że­by­śmy po­je­chali tylko on, ja i Mi­lena, jak zwy­kle.

– Je­śli coś bę­dzie nie tak, to się roz­dzie­limy i pój­dziemy na wła­sną rękę – do­da­łam.

W nie­dzielę za­dzwo­ni­łam do Mi­leny.

– Prze­ga­da­li­śmy sprawę i uwa­żamy, że faj­nie bę­dzie za­brać w góry Ja­coba – oznaj­mi­łam.

– O, su­per.

Głos Mi­leny za­brzmiał za­ska­ku­jąco mało ra­do­śnie. Przy­zwy­cza­iłam się, że ni­gdy nie jest zbyt wy­lewna, ra­czej nie oka­zy­wała emo­cji, ale spo­dzie­wa­łam się tro­chę wię­cej en­tu­zja­zmu. Po­sta­no­wi­łam się jed­nak tym nie przej­mo­wać, bo naj­praw­do­po­dob­niej coś in­nego za­przą­tało jej głowę.

Ter­min wy­jazdu się zbli­żał, sku­pi­łam się na przy­go­to­wa­niach, a Ja­cob zszedł na dal­szy plan. W końcu Mi­lena i jej chło­pak Ja­cob sta­no­wili za­le­d­wie nie­wielką część ca­łej wy­cieczki. Na­wet gdyby Ja­cob oka­zał się nie­miły, nie­zbyt roz­mowny, na­ło­gowo opo­wia­da­jący dow­cipy czy ogól­nie nie­atrak­cyjny, na pewno nie od­bie­rze mi ca­łej masy faj­nych rze­czy. Do­świad­cze­nia na­tury, przy­jem­nego zmę­cze­nia po wielu go­dzi­nach wę­drówki, fan­ta­stycz­nego smaku je­dze­nia, do­brego snu. Tak, moż­liwe, że bę­dzie iry­tu­jący. Ale nie, nie ze­psuje mi urlopu w gó­rach.

Naj­le­piej by było, gdy­by­śmy się z nimi umó­wili na któ­ryś wie­czór w ubie­głym ty­go­dniu, ale nie było czasu. A te­raz, gdy za kilka mi­nut mie­li­śmy się z nim spo­tkać, czu­łam głów­nie cie­ka­wość. Kim był Ja­cob Tes­sin, pierw­szy fa­cet, któ­rego moja przy­ja­ciółka od dzie­się­ciu lat przed­sta­wiła jako swo­jego chło­paka?

Po­szli­śmy da­lej Up­plands­ga­tan, w dół, obok Norra Ban­tor­get, do Va­sa­ga­tan, gdzie z pełną mocą za­ata­ko­wał nas ha­łas ulicy, po­tok wę­dru­ją­cych we wszyst­kich kie­run­kach lu­dzi wy­raź­nie się za­gę­ścił. Tę­sk­ni­łam za gó­rami, gdzie ni­gdy nie trzeba było ni­komu ustę­po­wać drogi.

Wkrótce we­szli­śmy do du­żej hali Dworca Cen­tral­nego. Kroki i głosy po­dróż­nych od­bi­jały się echem od wy­so­kiego skle­pie­nia, przy­po­mi­na­jąc mi o wa­liz­kach, bi­le­tach i po­dróży.

Zo­ba­czy­łam ich w sa­mym środku hali. Mi­lena i Ja­cob.

Pierw­sze, co mi przy­szło do głowy: jaki on wy­soki. Za­uwa­ży­łam to już na zdję­ciach na Fa­ce­bo­oku, a rze­czy­wi­stość tylko po­twier­dziła. Mi­lena jest prze­cięt­nego wzro­stu, ale przy Ja­co­bie wy­da­wała się ni­ska. Ko­lejna myśl rów­nież do­ty­czyła wy­glądu: jaki wy­spor­to­wany. Ja­cob był ubrany w pod­ko­szu­lek bez rę­ka­wów, trzy­mał ręce w kie­sze­niach. Jego umię­śnione, ży­la­ste ra­miona im­po­no­wały opa­le­ni­zną. Miał atle­tyczną syl­wetkę: pro­ste plecy, wy­datną klatkę pier­siową.

Trzy­mał Mi­lenę za rękę. Uro­czy wi­dok.

Moja ko­lejna myśl: musi mieć wię­cej niż trzy­dzie­ści osiem lat. Jego opa­loną mi­sio­watą twarz ota­czały gę­ste, ciem­no­brą­zowe włosy. Li­nia wło­sów była re­gu­larna, bez głę­bo­kich za­koli po­wy­żej czoła. Ale bruzdy na twa­rzy, mię­dzy brwiami, na czole, skóra na szyi... Po­wie­dzia­ła­bym ra­czej, że coś koło czter­dzie­stu pię­ciu.

Czy na­prawdę zdą­ży­łam po­my­śleć o tym wszyst­kim w cza­sie kilku se­kund, za­nim do nich do­szli­śmy? A może te ob­ser­wa­cje po­ja­wiły się póź­niej? Trudno po­wie­dzieć.

Uśmiech­nę­łam się i po­ma­cha­łam do nich. Mi­lena od­wza­jem­niła uśmiech i od­ma­chała. Ja­cob rów­nież się uśmiech­nął, z na­dzieją i nie­pew­no­ścią za­ra­zem. Pu­ścił rękę Mi­leny, prze­stę­po­wał z nogi na nogę.

– Cześć, miło was wi­dzieć – po­wie­dzia­łam z sze­ro­kim uśmie­chem, gdy do nich do­szli­śmy. – Je­stem Anna. – Wy­cią­gnę­łam rękę do Ja­coba.

– Cześć, Ja­cob.

Wziął moją rękę w swoją dużą dłoń – była cie­pła i su­cha. Po­czu­łam mocny uścisk. Jego oczy błysz­czały. Od­wró­ci­łam się do Mi­leny.

– Cześć... Jak faj­nie...

Mi­lena uśmiech­nęła się sze­roko, otwo­rzy­łam ra­miona i mocno się uści­snę­ły­śmy.

– Tak. Wresz­cie na­de­szła pora – po­wie­działa.

Za mo­imi ple­cami Ja­cob wi­tał się z Hen­ri­kiem.

– A ty to pew­nie Hen­rik, prawda?

– Tak.

– Cześć. Je­stem Ja­cob. Miło cię po­znać.

Przy­szła mi wtedy do głowy jesz­cze jedna myśl.

Skądś go znam.

Po­szli­śmy do po­ciągu. Roz­ma­wia­łam z Mi­leną, ale nie mo­głam się po­wstrzy­mać, żeby nie słu­chać jed­nym uchem roz­mowy idą­cych za nami Hen­rika i Ja­coba.

– Prze­pra­szam, że tak się wpro­si­łem do to­wa­rzy­stwa – po­wie­dział Ja­cob. – Zro­zu­miem, je­śli uzna­cie, że wę­drówka z kimś, kto... Zna­czy wiem, że od wielu lat cho­dzi­li­ście we troje.

– Nie ma pro­blemu – mruk­nął Hen­rik. – Czę­sto by­wasz w gó­rach?

– Można by po­wie­dzieć, że to mój drugi dom.

– Uro­dzi­łeś się w gó­rach?

– Nie, ale jeź­dzi­łem w góry prak­tycz­nie co roku, od­kąd skoń­czy­łem pięt­na­ście lat. W zi­mie narty, w le­cie wspi­naczka.

– My też by­li­śmy kilka razy na nar­tach w Sälen. Ale głów­nie jeź­dzi­li­śmy w Alpy.

– Aha. Nie, ja zwy­kle jeż­dżę do Riks­grän­sen. To chyba mój ulu­biony re­jon w gó­rach. Do­bre miej­sce rów­nież do upra­wia­nia pa­ra­lot­niar­stwa.

– Aha. Więc to też cię kręci?

– Tak, a przy­naj­mniej pró­buję, ha, ha... ale z Abi­sko można ro­bić su­per­fajne pie­sze wy­cieczki. I z Keb­ne­ka­ise. By­li­ście tam wcze­śniej?

– Tak. No tak, hm, kiedy to było? Ostat­nio ja­kieś trzy lata temu. Może cztery.

– Dla mnie góry to ro­dzaj me­dy­ta­cji. Pra­cuję za dużo. Dużo za­ję­tych week­en­dów i tak da­lej. Miło jest więc po pro­stu uciec i przez chwilę po­my­śleć o czymś zu­peł­nie in­nym. Ot, na­ła­do­wać ba­te­rie.

– Mhm.

Wy­szli­śmy na pe­ron. Po­wie­trze stało bez ru­chu, pach­niało ole­jem na­pę­do­wym i go­rą­cym me­ta­lem. By­łam lekko spo­cona i roz­grzana po spa­ce­rze z Va­sa­stan. Zna­leź­li­śmy nasz wa­gon i wsie­dli­śmy. W wą­skim przej­ściu było tłoczno, po­dróżni, w tym wielu z za­ło­żo­nymi ple­ca­kami, szu­kali swo­ich miejsc, prze­py­cha­jąc się. My z Hen­ri­kiem szybko zna­leź­li­śmy swój prze­dział, sy­pialny pierw­szej klasy, z to­a­letą i prysz­ni­cem. Roz­su­nę­li­śmy drzwi i po­sta­wi­li­śmy ple­caki na pod­ło­dze.

– Okej, my miesz­kamy tu­taj – oznaj­mi­łam. – A wy?

– Gdzieś da­lej – po­wie­działa Mi­lena. – Mamy różne prze­działy, Ja­cob za­re­zer­wo­wał miej­sce dla sie­bie parę dni temu.

– Całe szczę­ście, że jesz­cze były bi­lety – sko­men­to­wa­łam.

Ja­cob po­słał mi uśmiech.

– Tak, do­brze, że się udało. Ina­czej mu­siał­bym je­chać au­to­sto­pem.

Rzu­ci­łam okiem na Mi­lenę, która rów­nież się uśmie­chała, ale pa­trzyła na mnie ba­daw­czo. Za­pewne pró­bo­wała się zo­rien­to­wać, jak od­bie­ram Ja­coba.

– To co, wi­dzimy się za pół go­dziny w wa­go­nie re­stau­ra­cyj­nym? – spy­ta­łam.

– Tak, świetny po­mysł – zgo­dziła się Mi­lena.

Po­szła da­lej, Ja­cob uśmie­chał się i ki­wał głową do mnie i Hen­rika, ale mia­łam wra­że­nie, że głów­nie do mnie. Na­stęp­nie ru­szył za Mi­leną. Do­piero te­raz za­uwa­ży­łam, że na ple­caku ma za­wie­szony sprzęt wspi­nacz­kowy. Haki i liny oraz cze­kan. Jaki miał plan? Dojść grzbie­tem na pół­nocny wierz­cho­łek Keb­ne­ka­ise? Albo obejść kra­ter Tu­ol­pa­gorni?

Za­su­nę­łam drzwi prze­działu i usia­dłam na roz­kła­da­nym stołku. Hen­rik przy­cup­nął na łóżku na­prze­ciwko. Spoj­rze­li­śmy na sie­bie.

– No i... co o nim są­dzisz? – spy­ta­łam w końcu.

– Wy­daje się w po­rządku.

– Prawda?

– Mhm.

– Mu­szę przy­znać, że w su­mie czuję ulgę.

– Mhm.

– Wy­obraź so­bie, że po pię­ciu mi­nu­tach spo­tka­nia mo­gli­śmy my­śleć, że urlop w gó­rach z tym idiotą to bę­dzie po­rażka.

Hen­rik nie od­po­wie­dział. Wy­da­wał się zmę­czony.

– Znasz go? – spy­ta­łam.

Hen­rik spoj­rzał na mnie ze zdzi­wie­niem.

– Słu­cham? Nie, nie znam.

– Coś w nim jest. Gdy tylko go zo­ba­czy­łam, po­czu­łam, że jest w nim coś zna­jo­mego.

– Prze­cież wi­dzia­łaś go na zdję­ciach? Przed spo­tka­niem?

– Tak. Ale wtedy nie zwró­ci­łam na to uwagi.

– Okej. Mnie ni­kogo nie przy­po­mina.

Uczu­cie, że wi­dzia­łam Ja­coba już wcze­śniej, było dość nie­ja­sne. Gdy tylko sku­pia­łam się na nim, pró­bo­wa­łam do­kład­niej uchwy­cić to, co wy­da­wało mi się zna­jome, wspo­mnie­nie roz­wie­wało się jak od­dech na szy­bie.

Wes­tchnę­łam i ro­zej­rza­łam się. W dro­dze na ty­go­dniową wę­drówkę po gó­rach mie­li­śmy spę­dzić noc w prze­dziale pierw­szej klasy, z dwoma wy­god­nymi łóż­kami i pry­watną ła­zienką. To było coś w ro­dzaju... ener­gii chwili. Kiedy cze­kasz na coś wspa­nia­łego, co zda­rzy się już nie­długo. Ta­kie mo­menty po­tra­fią być lep­sze od tego, co nad­cho­dzi po nich.

Po­chy­li­łam się i po­ło­ży­łam z uśmie­chem rękę na dłoni Hen­rika.

– Chcesz spać na dole czy na gó­rze?

– Nie ma zna­cze­nia. Ty wy­bierz.

– Okej. W ta­kim ra­zie biorę górę.

– Cho­ciaż na­prawdę chcesz spać na dole.

– Nie.

– Ja idę na górę.

– Prze­stań. Prze­cież już wy­bra­łam.

Hen­rik uśmiech­nął się, po­chy­lił do mnie. Po­ca­ło­wa­li­śmy się.

„Wszystko bę­dzie do­brze”.

Wtedy z kie­szeni Hen­rika do­bie­gło brzę­cze­nie. Wy­grze­bał te­le­fon, od­blo­ko­wał go czte­ro­cy­fro­wym ko­dem i klik­nął na otrzy­maną wia­do­mość.

Kiedy czy­tał, mię­dzy brwiami po­ja­wiła się pra­wie nie­zau­wa­żalna zmarszczka.

– Hm – mruk­nął.

– O co cho­dzi?

Nie od­po­wie­dział od razu. Wes­tchnął głę­boko i się wy­pro­sto­wał.

– Hm. To od Eriki.

– Co pi­sze?

Hen­rik prze­czy­tał na głos.

– Pi­sze... no, dzięki za ostat­nie spo­tka­nie, miło było was zo­ba­czyć... Olof roz­ma­wiał ze swoją ku­zynką z BCG. Nie pra­cuje tam ża­den Ja­cob Tes­sin. Co­kol­wiek to zna­czy. Baw­cie się do­brze w gó­rach.

Pro­to­kół prze­słu­cha­nia świadka Anny Sa­mu­els­son 880216-3372, 17 wrze­śnia 2019, szpi­tal Gäl­li­vare, pro­wa­dzący in­spek­tor An­ders Su­ho­nen.

– I jak pani za­re­ago­wała na tę wia­do­mość?

Ci­sza.

– Pani Anno?

– Wku­rzy­łam się na Hen­rika.

– Dla­czego?

– Zro­bił z tego za wiel­kie halo.

– Okej.

– Poza tym, dla mnie... nie był to aż taki szok, bo kiedy szu­ka­łam in­for­ma­cji w Go­oglach... nie zna­la­złam go na stro­nach BCG. Ale po­wo­dów mo­gło być wiele.

– Uhm.

– Mo­głam po pro­stu coś źle usły­szeć, gdy Mi­lena mó­wiła o jego pracy. Może nie po­wie­działa BCG, tylko coś in­nego.

– Uhm.

– Mo­gło być wiele wy­ja­śnień.

– Mhm.

– Po­my­śla­łam, że skoro już go po­zna­li­śmy i wy­da­wał się cał­kiem roz­sądny...

– Mhm. A jak za­re­ago­wał Hen­rik?

Ci­sza.

– Jakby za­mie­rzał prze­rwać po­dróż i wró­cić do domu.

– Na­prawdę?

Ci­sza.

– No... naj­pierw się wku­rzył, bo chcia­łam prze­ło­żyć wy­jazd, ale ja­koś się do­ga­da­li­śmy, po­tem po­kłó­ci­li­śmy się o Ja­coba, czy ma z nami je­chać czy nie, ale nam prze­szło.

Ci­sza.

– Po­dać pani wody?

– Tak, po­pro­szę.

Ci­sza.

– Pro­szę bar­dzo.

– Dzię­kuję.

Ci­sza.

– No i te­raz... gdy go po­zna­li­śmy, oka­zał się okej i mo­gli­śmy nieco ode­tchnąć, jakby wresz­cie na­stał spo­kój. Wtedy przy­szedł ten cho­lerny ese­mes i wszystko za­częło się od nowa.

– Mhm. Ro­zu­miem.

– Znowu by­li­śmy na sie­bie wku­rzeni.

Ci­sza. Po­chli­py­wa­nie.

– O ta­kie dro­bia­zgi... Boże...

– Może zro­bimy prze­rwę?

– Uhm.

Po­chli­py­wa­nie.

Gdy do­tar­li­śmy do wa­gonu re­stau­ra­cyj­nego, Ja­cob i Mi­lena za­jęli sto­lik i cze­kali: ona przy kie­liszku wina, on z bu­telką piwa.

– Jak miło. Wi­dzę, że im­preza się za­częła – po­wie­dzia­łam.

– Idź­cie so­bie coś za­mó­wić, a my po­pil­nu­jemy sto­lika – za­pro­po­no­wała Mi­lena.

Sta­nę­li­śmy z Hen­ri­kiem w ko­lejce do baru. Wa­gon re­stau­ra­cyjny był stary i wy­słu­żony, może z lat dzie­więć­dzie­sią­tych, ale w sty­li­styce re­tro, która przy­wo­dziła na myśl luk­sus lat trzy­dzie­stych. Wy­tarty la­kier na ele­men­tach drew­nia­nych i nie­jedna dziura w obi­ciach fo­teli.

W za­sa­dzie wszyst­kie miej­sca były za­jęte. To­wa­rzy­stwo skła­dało się nie tylko z ta­kich jak my tu­ry­stów uda­ją­cych się w góry, lecz także z ro­dzin z dziećmi ja­dą­cych na pół­noc w od­wie­dziny do krew­nych i kilku dziad­ków po pięć­dzie­siątce, któ­rzy, są­dząc po gło­śno­ści roz­mowy, zdą­żyli już wy­pić parę piw. Lu­dzie od­cho­dzący od baru z za­ła­do­wa­nymi ta­cami sta­rali się amor­ty­zo­wać ko­ły­sa­nie wa­gonu, lekko ugi­na­jąc ko­lana, i szu­kali wol­nych sto­li­ków. Nie­któ­rzy do­sia­dali się do ob­cych. Wi­dzia­łam, że Ja­cob i Mi­lena uprzej­mie tłu­ma­czą dwóm ko­bie­tom po sie­dem­dzie­siątce, że przy ich sto­liku miej­sca są za­jęte przez zna­jo­mych sto­ją­cych przy ba­rze.

Ko­lejka cały czas ro­sła, wy­peł­niała już pra­wie całe przej­ście. Cof­nę­łam się do Ja­coba i Mi­leny i za­pro­po­no­wa­łam, że weź­miemy dla nich je­dze­nie, bo ina­czej nam się nie uda zjeść ra­zem. Wy­brali z karty, a ja wró­ci­łam do ko­lejki.

Za oknem prze­su­wał się pła­ski kra­jo­braz oświe­tlony wi­szą­cym ni­sko nad ho­ry­zon­tem je­sien­nym słoń­cem. Ścier­ni­ska, za­gaj­niki, młode brzózki ro­snące nad ro­wem. Sa­mo­chód ści­ga­jący się przez chwilę z po­cią­giem na wiej­skiej dro­dze bie­gną­cej rów­no­le­gle do to­rów nie dał rady i znik­nął z pola wi­dze­nia. Nie­wielka wio­ska, z prze­jaz­dem ko­le­jo­wym i nie­czynną sta­cją. Mło­dzi lu­dzie sto­jący przy kio­sku z kieł­ba­skami. Szust, szust, szust.

Przy­nie­śli­śmy do sto­lika pełne po brzegi tace: dwa razy stek z re­ni­fera z ziem­nia­kami pu­rée, ka­napka z kre­wet­kami, wrap z kur­cza­kiem, trzy mi­ni­bu­telki wina i jedno piwo oraz kilka to­re­bek orzesz­ków i chip­sów na przy­stawkę. Ja­cob wy­jął port­fel i chciał za­pła­cić za je­dze­nie i pi­cie go­tówką, miał bank­not dwu­stu­ko­ro­nowy, ale po­wie­dzia­łam, że nie mam drob­nych i że pew­nie w ciągu tego ty­go­dnia bę­dzie oka­zja wy­rów­nać ra­chunki.

Roz­dzie­li­li­śmy mię­dzy sie­bie ta­le­rze. By­łam pewna, że Mi­lena za­uwa­żyła na­piętą at­mos­ferę mię­dzy mną a Hen­ri­kiem, że coś jest nie w po­rządku.

Ja­cob otwo­rzył piwo i za­gaił:

– Hm... Jak się po­zna­li­ście?

Uśmiech­nął się ra­do­śnie do mnie i Hen­rika. Czyżby on też wy­czu­wał dy­so­nans mię­dzy nami? Może to była taka za­chęta do roz­mowy?

Wy­mie­ni­li­śmy się z Hen­ri­kiem spoj­rze­niami.

– Kto opo­wiada, ty czy ja? – za­py­ta­łam.

– Ty – mruk­nął Hen­rik.

UP­PSALA, LI­STO­PAD 2009

Jest czwart­kowy wie­czór w sie­dzi­bie sztok­holm­skiej kor­po­ra­cji aka­de­mic­kiej, za chwilę za­cznie się naj­waż­niej­sza im­preza or­ga­ni­za­cji stu­denc­kich na uni­wer­sy­te­cie w Up­psali. Jed­nak przed roz­po­czę­ciem za­bawy w nowo wy­bu­do­wa­nych lo­ka­lach bu­dynku kor­po­ra­cji stu­denc­kich, w sta­rej czę­ści, po­cho­dzą­cej z po­łowy dzie­więt­na­stego wieku, od­bę­dzie się wy­kład – czwart­kowy pre­le­gent – to je­den z ele­men­tów sta­rej tra­dy­cji pie­lę­gno­wa­nej przez kor­po­ra­cję sztok­holm­ską. Naj­pierw za­pro­szony gość wy­gła­sza go­dzinną pre­lek­cję, a po­tem nie­wielka grupa przed­sta­wi­cieli kor­po­ra­cji przyj­muje go gro­chówką i pon­czem.

Idę więc do ma­łej sali przy­le­ga­ją­cej do sali ga­lo­wej, gdzie od­bę­dzie się wy­kład, i roz­kła­dam na stole wi­zy­tówki z na­zwi­skami. Je­stem główną or­ga­ni­za­torką. Ktoś nowy w Up­psali i świeży w kor­po­ra­cji rzadko do­staje ta­kie za­da­nie. Ale po­nie­waż w ciągu kilku pierw­szych ty­go­dni se­me­stru zi­mo­wego nikt się nie zgło­sił, pierw­szy ku­ra­tor na­szej kor­po­ra­cji, Carl, za­py­tał mnie, czy mam ochotę się tym za­jąć. Pierw­szy ku­ra­tor to naj­wyż­sza funk­cja w kor­po­ra­cji aka­de­mic­kiej. A ja już w mo­men­cie za­pi­sy­wa­nia się po­wie­dzia­łam, że chęt­nie się za­an­ga­żuję. Nie mia­łam wyj­ścia i przy­ję­łam za­da­nie.

Ro­bię to już od kilku mie­sięcy, ale wciąż je­stem prze­jęta i zde­ner­wo­wana przed im­prezą. Naj­więk­sze za­in­te­re­so­wa­nie wzbu­dzają oczy­wi­ście pre­le­genci znani poza uni­wer­sy­te­tem, poza Up­psalą. Dzięki kon­tak­tom ojca udało mi się raz za­pro­sić znaną praw­niczkę, czę­sto uczest­ni­czącą w de­ba­cie pu­blicz­nej, oraz po­pu­lar­nego li­dera biz­nesu. A także kilku zna­nych z te­le­wi­zji ko­mi­ków, któ­rzy za­czy­nali swoją ka­rierę w kor­po­ra­cji sztok­holm­skiej. W tym ty­go­dniu jed­nak nie je­stem pewna re­ak­cji pu­blicz­no­ści. Dzi­siej­szym pre­le­gen­tem jest Hen­rik Ljung­man, dok­tor prawa z na­szego wy­działu. Wiem, że na uczelni jest gwiazdą: zdo­był ja­kąś na­grodę dla naj­lep­szego wy­kła­dowcy, na­pi­sał pod­ręcz­nik dla stu­den­tów prawa, choć nie skoń­czył jesz­cze trzy­dzie­stu lat. Na na­szym roku też miał już kilka wy­kła­dów. To prawda, jest do­bry, lep­szy od prze­cięt­nego wy­kła­dowcy. Ale nie mogę po­wie­dzieć, żeby mnie urzekł.

Więc dzi­siej­sze spo­tka­nie bę­dzie czymś w ro­dzaju wy­peł­nia­cza. Za dwa ty­go­dnie przy­je­dzie do nas Kajsa Ber­gqvist, która zdo­była brą­zowy me­dal olim­pij­ski w skoku wzwyż. Wtedy li­czę na gło­śniej­szy od­dźwięk.

Zła­pa­łam Hen­rika, gdy wy­cho­dził z ja­kie­goś wy­kładu, i za­py­ta­łam, czy chciałby być czwart­ko­wym pre­le­gen­tem. Chyba go za­sko­czy­łam, bo długo mil­czał, więc za­pro­po­no­wa­łam, że zjemy ra­zem lunch i opo­wiem mu, o co mi cho­dzi. My­ślę, że nie umiał tak na po­cze­ka­niu zna­leźć do­brej wy­mówki, żeby się z tego wy­krę­cić. W cza­sie lun­chu – za­bra­łam ze sobą moją nową ko­le­żankę Mi­lenę – sta­ra­łam się mu sprze­dać po­mysł Czwart­ko­wego Pre­le­genta jako jedną z naj­fan­ta­stycz­niej­szych fuch, ja­kie można do­stać na uni­wer­sy­te­cie w Up­psali, coś na miarę za­pro­sze­nia na po­pu­larne let­nie pre­lek­cje w ra­diu. Zgo­dził się bez więk­szego en­tu­zja­zmu.

Pod­czas lun­chu wy­dał mi się tro­chę za­mknięty, wy­co­fany. For­malny i po­prawny. Mia­łam pro­blem, żeby na­wią­zać z nim kon­takt wzro­kowy. Czy jest przy­stojny? Nie wiem. Ma sy­me­tryczną, gładką twarz, bez blizn po trą­dziku. Skóra ra­czej blada, jak u lu­dzi z dużą ilo­ścią pig­mentu, któ­rzy ła­two się opa­lają, ale za­wsze cho­wają w cie­niu. Gładko ogo­lone po­liczki i broda po­kryte le­dwo wi­docz­nym ciem­nym śla­dem za­ro­stu, ciemna, gę­sta czu­pryna z ide­al­nie rów­nym prze­dział­kiem z boku. Pew­nie używa wo­sku. Nie jest wy­soki, ra­czej nieco po­ni­żej śred­niej, o moc­nej bu­do­wie ciała. Nosi chi­nosy, ko­szule, a także ma­ry­narki i mo­ka­syny. Ubiera się do­brze, ale w spo­sób tra­dy­cyjny i, nie­stety, tro­chę nudny. Wy­gląda na star­szego.

Wpraw­dzie nie zda­rzyło mi się wpaść w za­chwyt pod­czas jego wy­kła­dów, ale ro­zu­miem, że wła­śnie wtedy po­ka­zuje swoje naj­lep­sze ja. Ma głę­boki, mę­ski głos, na tyle do­no­śny, że sły­szy go całe au­dy­to­rium, a jed­no­cze­śnie jego ciało i twarz na­bie­rają ży­cia. Trzeba przy­znać, że po­trafi za­ra­zić en­tu­zja­zmem i za­in­te­re­so­wa­niem. Więc po­winno się udać.

Pierw­szy ku­ra­tor, Carl, za­staje mnie przy roz­kła­da­niu ostat­nich wi­zy­tó­wek z na­zwi­skami.

– Cześć, Anno, wy­glą­dasz świet­nie – mówi, kła­dąc rękę na moim na­gim ra­mie­niu.

Ca­łu­jemy się w po­li­czek, cmok, cmok, cmok, jak we Fran­cji. Świet­nie wiem, że nie kła­mie. Mam na so­bie czarną, ob­ci­słą su­kienkę bez rę­ka­wów, która koń­czy się tuż nad ko­la­nami. Czarne raj­stopy, czarne czó­łenka na wy­so­kim ob­ca­sie. Blond włosy ze­brane w długi ku­cyk spły­wa­jący na plecy, praw­dziwe perły w uszach. Czuję się eks­klu­zyw­nie, ko­bieco i sty­lowo. Je­stem pewna, że fa­ceci będą mnie tak­so­wać wzro­kiem.

Tak jak te­raz Carl. Jest wy­so­kim, umię­śnio­nym blon­dy­nem, jak młod­sza wer­sja Do­lpha Lund­grena – o ile zna­cie tego star­szego ak­tora. Ma na so­bie ele­gancki ciemny gar­ni­tur i białą ko­szulę, non­sza­lancko roz­piętą pod szyją. Jako pierw­szy ku­ra­tor Carl ma wła­sne biuro w bu­dynku kor­po­ra­cji stu­denc­kich. Na każ­dej im­pre­zie wy­gła­sza za­bawne prze­mó­wie­nia. Stu­diuje eko­no­mię. Znam wiele dziew­czyn, które chcia­łyby się z nim prze­spać.

– Jak idzie roz­dzie­la­nie miejsc przy stole? – pyta Carl.

– Pra­wie koń­czę. Ty sie­dzisz tu­taj. Na­prze­ciwko mnie. Za są­siadkę masz La­ilę.

La­ila jest in­spek­torką kor­po­ra­cji stu­den­tów, pro­fe­sorką nauk po­li­tycz­nych, w wieku sześć­dzie­siąt plus.

– Do­sko­nale – mówi Carl. – Bę­dziemy mo­gli upra­wiać flirt sto­pami pod sto­łem.

– Do­kład­nie o tym my­śla­łam. – Uśmie­cham się, choć oczy­wi­ście ta myśl ni­gdy nie prze­szła mi przez głowę.

– Ni­gdy nie za­po­mnę balu ka­de­tów w Karl­bergu. W cza­sie ko­la­cji flir­to­wały ze mną sto­pami jed­no­cze­śnie dwie pa­nie.

Pa­trzy na mnie z uśmie­chem, jakby spraw­dzał, czy mi za­im­po­no­wał.

– Wow, pra­co­wity wie­czór.

– Prawda? Chwy­cił mnie lekki skurcz w łydce!

– Ha, ha!

Roz­kła­dam ostat­nie wi­zy­tówki z na­zwi­skami. Mo­głam po­sa­dzić Hen­rika obok La­ili, a sie­bie obok Carla, ale wy­bra­łam ina­czej i je­stem z tego te­raz bar­dzo za­do­wo­lona.

Hen­rik przy­jeż­dża pół go­dziny przed roz­po­czę­ciem wy­kładu, gdy ra­zem z jed­nym z pra­cow­ni­ków klubu usta­wiam kom­pu­ter, pro­jek­tor i ekran w wiel­kiej sali. Nie­któ­rzy wi­dzo­wie za­częli już zbie­rać się przy krze­słach. Za­in­te­re­so­wa­nie prze­kra­cza moje ocze­ki­wa­nia.

– Do­bry wie­czór – mówi Hen­rik za mo­imi ple­cami, a ja się ob­ra­cam.

– Wi­tam, wi­tam! – Uśmie­cham się, on wy­ciąga nie­zdar­nie rękę, ale ja przy­tu­lam go w szyb­kim uści­sku. Ma na so­bie ciemny gar­ni­tur, szary lub nie­bie­ski, nie umiem oce­nić w przy­ćmio­nym świe­tle. W kie­szonce na piersi ma je­dwabną chu­s­teczkę i ład­nie pach­nie. Spo­dzie­wa­łam się, że przyj­dzie ubrany jak na wy­kłady, w chi­no­sach i twe­edach, więc czuję ulgę, że się jed­nak po­sta­rał.

– Jak się czu­jesz?

– W po­rządku.

– Wła­śnie przy­go­to­wa­li­śmy kom­pu­ter, chcesz spraw­dzić pre­zen­ta­cję?

– Tak, oczy­wi­ście.

Hen­rik wy­ła­wia z we­wnętrz­nej kie­szeni pa­mięć USB i po­daje pra­cow­ni­kowi klubu, który wkłada ją do kom­pu­tera. Wkrótce na ekra­nie po­ja­wiają się slajdy, a Hen­rik do­staje pi­lota, któ­rym bę­dzie mógł je zmie­niać.

– Wow, praw­dziwy high-tech. Nie wszę­dzie jest taki luk­sus.

– No wła­śnie, sam wi­dzisz. – Żar­tuję, na­śla­du­jąc po­łu­dniowy dia­lekt. – Lu­dzie z klasą za­słu­gują na klasę!

Hen­rik się uśmie­cha.

Kiedy spraw­dzi­li­śmy sprzęt, py­tam, czy ma ochotę na coś do pi­cia, a on prosi o piwo bez­al­ko­ho­lowe Carls­berg Hof. Pro­wa­dzę go w stronę baru. Po dro­dze mi­jamy salę, do któ­rej pój­dziemy póź­niej na gro­chówkę i poncz. Coś mi się każe za­trzy­mać.

– Hm... Po­tem za­pra­szamy na gro­chówkę.

– Su­per!

– Przy­dzie­li­łam so­bie miej­sce obok cie­bie. Ale je­śli chcesz, mogę cię po­sa­dzić obok na­szej in­spek­torki La­ili We­ster­berg.

– Nie, nie, tak bę­dzie świet­nie. Ża­den pro­blem.

– Na pewno?

– Tak. Chyba że ty chcesz zmie­nić miej­sce?

– Nie, nie, chcę sie­dzieć obok cie­bie.

– No to w po­rządku. W ta­kim ra­zie trzy­mamy się planu.

Hen­rik uśmie­cha się do mnie, a na jego twa­rzy ma­lują się oży­wie­nie i ser­decz­ność, dużo wię­cej emo­cji niż pod­czas tam­tego lun­chu kilka ty­go­dni wcze­śniej. Ru­szamy da­lej w stronę baru.

Dla­czego w ogóle się za­trzy­ma­łam i za­da­łam mu to py­ta­nie? Prze­cież gdyby po­wie­dział – tak, po­pro­szę, zmień mi miej­sce – wy­szedłby na gbura. A ja nie chcia­łam sie­dzieć obok Carla. Cza­sami sama sie­bie za­dzi­wiam.

Dwa­dzie­ścia mi­nut póź­niej sala za­peł­niła się po brzegi, a gwar roz­mów jest ogłu­sza­jący, od­bija się echem mię­dzy drew­nia­nymi lu­strami i por­tre­tami in­spek­to­rów na ścia­nach, krysz­ta­łowe ży­ran­dole roz­trza­skują głosy na odłamki to­nów. Hen­rik i ja sie­dzimy obok sie­bie w pierw­szym rzę­dzie, naj­bli­żej sceny. Jest do­kład­nie dzie­więt­na­sta. Mam mo­tyle w brzu­chu z ocze­ki­wa­nia i zde­ner­wo­wa­nia, choć to nie ja będę wy­gła­szać ten wy­kład. Kładę rękę na ra­mie­niu Hen­rika.

– Za­czy­namy? – py­tam.

– Ty de­cy­du­jesz.

Wy­cho­dzę na scenę, klasz­czę w dło­nie i pro­szę o ci­szę.

– Cześć... Wi­tam ser­decz­nie...

Gwar szybko cich­nie. Ktoś kaszle, sły­chać skrzyp­nię­cie od­su­wa­nego krze­sła.

– Wi­tam na ko­lej­nym czwart­ko­wym spo­tka­niu sztok­holm­skiej kor­po­ra­cji aka­de­mic­kiej. Dziś wie­czo­rem mam wielki za­szczyt przed­sta­wić wam jed­nego z naj­bar­dziej roz­chwy­ty­wa­nych wy­kła­dow­ców uni­wer­sy­tetu w Up­psali – i tu uśmie­cham się do Hen­rika – naj­młod­szego wy­kła­dowcy w hi­sto­rii Wy­działu Prawa. Pa­nie i pa­no­wie, Hen­rik Ljung­man!

Roz­lega się ogłu­sza­jący wi­wat, Hen­rik wcho­dzi ener­gicz­nie na scenę, a ja z niej scho­dzę. Od­wraca się do pu­blicz­no­ści, uśmie­cha się, trzy­ma­jąc roz­bra­ja­jąco ręce w po­wie­trzu.

– Wow, jaka za­po­wiedź! Je­stem, oczy­wi­ście, nie­zwy­kle za­szczy­cony, że mogę tu być. Od dziecka ma­rzy­łem o tym, żeby wy­stą­pić w sztok­holm­skiej kor­po­ra­cji aka­de­mic­kiej jako czwart­kowy pre­le­gent.

Znów roz­le­gają się wi­waty, okla­ski i gwizdy. Po­chleb­stwo tra­fia na po­datny grunt, na­wet je­śli jest do­pra­wione odro­biną iro­nii.

– I jesz­cze... – te­raz Hen­rik li­czy na pal­cach – żeby zo­stać stra­ża­kiem i wy­grać tę naj­więk­szą cze­ko­ladę w Gröna Lund. Jedno z trzech się speł­niło, my­ślę, że każdy by się cie­szył.

Śmiech, chi­chot i okrzyki ra­do­ści z wi­downi. Mi­nęło trzy­dzie­ści se­kund, a on już trzyma pu­blicz­ność w gar­ści, jakby był stand-upe­rem.

Tego wie­czoru Hen­rik prze­cho­dzi sa­mego sie­bie. Opo­wiada, jak ewo­lu­owała ustawa o wol­no­ści prasy w Szwe­cji, po­da­jąc wiele za­baw­nych przy­kła­dów, w tym sa­tyry z osiem­na­stego wieku. Do­wia­du­jemy się, że ów­cze­śni pi­sa­rze nie prze­bie­rali w sło­wach, na­śmie­wa­jąc się z Gu­stawa III. Wy­kład trwa około pięć­dzie­się­ciu mi­nut, czyli kró­cej niż więk­szość czwart­ko­wych pre­lek­cji, więc pu­blicz­ność zo­staje z lek­kim nie­do­sy­tem. Chcą wię­cej. Za­czyna się długa se­ria py­tań z sali, pod­czas któ­rej Hen­rik pro­wa­dzi dia­log z pu­blicz­no­ścią. Jest sta­ran­nie wy­kształ­cony i dow­cipny, po­trafi bły­sko­tli­wie ko­ja­rzyć fakty i for­mu­ło­wać od­po­wie­dzi, nie­zwy­kle ja­sno wy­ra­żać my­śli. A na do­da­tek rze­czy­wi­ście po­trafi słu­chać. Na­prawdę chce zro­zu­mieć, o co pyta pu­blicz­ność.

Hen­rik jest zde­cy­do­wa­nie naj­lep­szym czwart­ko­wym mówcą, ja­kiego mie­li­śmy do tej pory. Cała moja ner­wo­wość znik­nęła, czu­łam ra­dość suk­cesu. Przez głowę prze­biega mi nie­ja­sne wra­że­nie, że mam w tym nie­wielki udział. Bo wpro­wa­dzi­łam go w do­bry na­strój, spra­wi­łam, że po­czuł się kom­for­towo. Że to mnie chce po­ka­zać: zo­bacz, co po­tra­fię!

Pięt­na­ście po ósmej Hen­rik dzię­kuje za uwagę, ja po­spiesz­nie wy­cho­dzę na scenę, wrę­czam oka­zały bu­kiet kwia­tów, lekko go przy­tu­lam i za­czy­nam kla­skać. Burz­liwe okla­ski, które wy­ci­szają się wy­jąt­kowo szybko i prze­cho­dzą w szu­ra­nie stu krze­seł. Wszy­scy za­częli się spie­szyć do otwar­tych przed chwilą ba­rów.

Pół go­dziny póź­niej sie­dzimy przy stole w ma­łej sali go­ścin­nej. Pi­jemy zimne piwo i jemy go­rącą gro­chówkę. At­mos­fera jest nie­zwy­kle ra­do­sna. Wy­kład Hen­rika był ide­al­nym po­cząt­kiem wie­czoru, te­raz czas na drinki, tańce, za­bawę, a może i coś wię­cej. Pil­nuję się jed­nak, żeby za da­leko nie wy­cią­gać nóg pod sto­łem.

W tym po­miesz­cze­niu głosy też się od­bi­jają echem mię­dzy drew­nia­nymi ścia­nami, trudno usły­szeć swo­jego roz­mówcę, więc po­ziom ha­łasu cią­gle się pod­kręca. Sie­dzę bli­sko Hen­rika, a kiedy roz­ma­wiamy, po­chy­lamy się ku so­bie, żeby coś usły­szeć.

– Pró­bo­wa­łeś kie­dyś stand-upu? – py­tam.

– Nie, ni­gdy – od­po­wiada.

– Jak więc... Może prze­czy­ta­łeś ja­kiś po­rad­nik, czy coś w tym stylu, o chwy­tach sto­so­wa­nych przez stand-upe­rów?

– Nie. A po­wi­nie­nem?

– Ha, ha, nie, oczy­wi­ście, że nie, skoro i tak to po­tra­fisz.

– Dzię­kuję. Przyj­muję to jako kom­ple­ment.

– No ja­sne, jak naj­bar­dziej. Na zdro­wie!

– Ha, ha. Na zdro­wie, Anno.

Wzno­szę to­ast bu­telką piwa, Hen­rik pod­nosi swoją i się stu­kamy.

– By­łeś świetny.

– Dzię­kuję. Cie­szę się, że je­steś za­do­wo­lona.

Sie­dzimy bli­sko sie­bie, Hen­rik ma w oczach blask, któ­rego wcze­śniej nie wi­dzia­łam, a ja mam po­czu­cie wspól­noty, jak­by­śmy zro­bili to ra­zem. Tak oczy­wi­ście nie było, ale on spra­wia, że tak się czuję.

Może je­stem już tro­chę wsta­wiona. Odro­binę, tro­szeczkę wsta­wiona. Moż­liwe, że Hen­rik też.

Te­raz Carl pod­nosi rękę z bu­telką piwa; on rów­nież chce wznieść to­ast za naj­waż­niej­szą po­stać wie­czoru.

– Twoje zdro­wie, Hen­riku! Ge­nialny wy­kład!

La­ila także się do­łą­cza. Pod­nosi swoją szklankę.

– Tak, fak­tycz­nie było świet­nie. Nie my­śla­łeś o tym, żeby zmie­nić kie­ru­nek na na­uki po­li­tyczne?

Wszy­scy się śmieją i znów pod­no­simy bu­telki.

– I ten po­czą­tek – do­daje Carl – że wspo­mnia­łeś o swo­ich trzech ma­rze­niach z dzie­ciń­stwa, bar­dzo za­bawne. Jak mie­li­śmy tu­taj wy­bory i kan­dy­do­wa­łem na pierw­szego ku­ra­tora, to wy­gło­si­łem prze­mó­wie­nie, w któ­rym opo­wia­da­łem o swo­ich ma­rze­niach z dzie­ciń­stwa, i że ra­zem z młod­szym bra­tem i ko­le­gami z są­siedz­twa ba­wi­li­śmy się w rząd, a ja za­wsze chcia­łem być pre­mie­rem, ha, ha... Nie był to ja­kiś re­to­ryczny maj­stersz­tyk, ale i tak zo­sta­łem wy­brany.

Carl wzru­sza lekko ra­mio­nami i uśmie­cha się grzecz­nie, spo­glą­da­jąc to na Hen­rika, to na mnie, go­tów usły­szeć po­chwały.

– Kon­ku­ren­cja nie była za­bój­cza – mówi La­ila do Hen­rika i do mnie, i upija ko­lejny łyk piwa.

Hen­rik i ja uśmie­chamy się na ten ko­men­tarz, a Carl zdaje so­bie sprawę, że nie ma wy­boru i musi się śmiać ra­zem z nami.

– Ha, ha, no wła­śnie. Kor­po­ra­cja mu­siała się za­do­wo­lić tymi, któ­rzy się zgło­sili.

La­ila kle­pie go po ra­mie­niu.

– Prze­pra­szam, świet­nie so­bie ra­dzisz na tej funk­cji, Carl.

Carl po­now­nie zwraca się do Hen­rika:

– Nie my­śla­łeś o tym, żeby zo­stać ad­wo­ka­tem?

– Ojej – mówi Hen­rik. – Ile cie­ka­wych pro­po­zy­cji zmiany ka­riery się po­ja­wiło. Czy ktoś ma kartkę i dłu­go­pis?

Udaje, że szuka w kie­sze­niach no­tesu. Za­czy­nam się śmiać i kładę mu dłoń na ra­mie­niu.

– Prze­pra­szam. Ja przed chwilą py­ta­łam, czy nie chciałby zo­stać stand-upe­rem – wy­ja­śniam Car­lowi i La­ili.

Carl kon­ty­nu­uje:

– My­ślę, że ze swo­imi umie­jęt­no­ściami re­to­rycz­nymi prze­bo­jem zdo­był­byś salę są­dową. I nie­źle byś za­ro­bił. Moja ciotka jest part­ne­rem w Man­n­he­imer Swar­tling, za­ra­bia ko­lo­salne pie­nią­dze. Z mę­żem ku­piła do­mek letni pod Juan-les-Pins, na Ri­wie­rze. Też tam czę­sto jeż­dżę la­tem.

Ko­lejna prze­rwa na za­chwyty.

– Uhm, będę mu­siał się nad tym za­sta­no­wić – od­po­wiada Hen­rik z uśmie­chem.