Przytul się do mnie. Tom 1 ebook

Wszyst­kim fa­nom mo­ich po­wie­ści. Bez Was ta książka ni­gdy by nie po­wstała.

Mam na­dzieję, że hi­sto­ria Iana i Rory sprawi Wam

tyle samo przy­jem­no­ści, ile mia­łam ja, gdy ją pi­sa­łam!

Mi­łej lek­tury!

Miłość

On nie jest ide­alny. Ty też nie i ni­gdy nie bę­dzie­cie. Ale je­śli po­trafi cię cza­sem roz­śmie­szyć, spra­wić, że po­my­ślisz, za­nim coś zro­bisz, i przy­zna, że jest tylko czło­wie­kiem i może po­peł­niać błędy, trzy­maj się go i daj mu z sie­bie wszystko. Nie bę­dzie de­kla­mo­wał ci wier­szy i nie myśli o to­bie w każ­dej se­kun­dzie dnia, ale po­da­ruje ci cząstkę sie­bie, którą mo­żesz zła­mać. Nie krzywdź go, nie próbuj go zmie­nić i nie ocze­kuj wię­cej, niż może ci dać. Nie ana­li­zuj. Uśmie­chaj się, gdy cię uszczę­śli­wia, krzycz, kiedy cię de­ner­wuje, i tę­sk­nij, kiedy go nie ma. Ko­chaj mocno, kiedy jest mię­dzy wami mi­łość. Bo ide­alni fa­ceci nie ist­nieją, ale za­wsze znaj­dzie się taki, który jest twoim ide­ałem.

Bob Mar­ley

Za­ko­chałem się w jej od­wa­dze, szcze­ro­ści i ogrom­nym sza­cunku do sa­mej sie­bie. I w te rze­czy wła­śnie wie­rzę, na­wet je­śli cały świat bę­dzie po­dej­rzewał, że nie jest tym, kim po­winna być. Ko­cham ją, i to jest po­czą­tek wszyst­kiego.

F. Scott Fit­zge­rald

Rozdział 1

Ból był nie do znie­sie­nia, ale nie mo­głam się za­trzy­mać. Mu­sia­łam ucie­kać, bo ina­czej on by mnie zna­lazł. Bie­gnąc ulicą, spoj­rza­łam za sie­bie. By­łam prze­ra­żona i sa­motna. Wo­kół pa­no­wała ciem­ność, kro­ple desz­czu ude­rzały mnie po twa­rzy. Nie było czasu, żeby sta­nąć ani po­my­śleć. Prze­mo­czone buty chlu­po­tały w ka­łu­żach, gdy szłam przez słabo oświe­tlone ulice. Mi­ja­jący mnie lu­dzie dziw­nie mi się przy­glą­dali. Przy­ci­ska­łam rękę do boku, czu­jąc pul­su­jący ból. Za­krę­ciło mi się w gło­wie i za­trzy­ma­łam się w bocz­nej alejce. Usia­dłam, opie­ra­jąc się o ścianę. Za­czę­łam szybko od­dy­chać. Pod­nio­słam rękę, żeby obej­rzeć ją w bla­dym świe­tle. Jęk­nę­łam na wi­dok krwi, która za­częła ka­pać na zie­mię. Trzę­słam się i czu­łam, że za chwilę stracę przy­tom­ność, ale mu­sia­łam iść da­lej. Wsta­łam i opar­łam się o ścianę. Przy­ci­snę­łam rękę do boku i wy­szłam z alejki.

Za­czę­łam so­bie przy­po­mi­nać, w jaki spo­sób się tu zna­la­złam. Sza­mo­ta­nina, wście­kłość, wy­raz jego twa­rzy, któ­rego ni­gdy nie za­po­mnę, i nóż wbity w mój bok. Chod­nik za­wi­ro­wał, ból na­ra­stał. Nie wie­dzia­łam, gdzie je­stem ani do­kąd idę, aż w końcu wpa­dłam na ja­kie­goś fa­ceta i osu­nę­łam się w jego ra­miona.

– Hej, pa­nienko. Wszystko w po­rządku?

Nie mo­głam wy­do­być z sie­bie głosu i za­czę­łam osu­wać się na zie­mię. Czu­łam, jak wziął mnie za rękę, pod­niósł i za­niósł na tylne sie­dze­nie sa­mo­chodu.

– Co to ma, do dia­bła, zna­czyć, Jo­shua? – Usły­sza­łam czyjś ni­ski głos.

– Ona jest ranna i po­trze­buje po­mocy. Wy­gląda na to, że do­stała no­żem.

– Za­dzwoń do dok­tora Gra­hama i po­wiedz mu, co się stało. Niech przy­je­dzie do domu.

– Może po­win­ni­śmy ją za­wieźć na po­go­to­wie?

– Do domu do­je­dziemy szyb­ciej. Jedź.

Męż­czy­zna ob­jął mnie ra­mie­niem i po­ło­żył na swo­ich ko­la­nach. Po­czu­łam, jak kła­dzie mi rękę na ra­nie, i wzdry­gnę­łam się, gdy prze­szył mnie ból.

– Spo­koj­nie, za­raz się tobą zaj­miemy – po­wie­dział ni­skim gło­sem. – Kto ci to zro­bił?

Pró­bo­wa­łam na niego spoj­rzeć, ale wi­dzia­łam tylko ciem­ność. Po­woli za­mknę­łam oczy, aż po­czu­łam na bro­dzie silny uścisk jego dłoni.

– Zo­stań ze mną. Nie za­my­kaj oczu, mu­sisz być przy­tomna.

– Nie… nie mogę – wy­szep­ta­łam.

Wziął mnie pod brodę i prze­su­nął moją głowę w prawo i w lewo.

– Mo­żesz i bę­dziesz. To nie prośba, to roz­kaz. Ro­zu­miesz?

Za­nim się obej­rza­łam, sa­mo­chód za­trzy­mał się i ktoś otwo­rzył drzwi. Męż­czy­zna wy­cią­gnął mnie z wozu i za­niósł na górę.

– Po­łóż ją tu­taj, Ian, i po­zwól mi się nią za­jąć. – Usły­sza­łam ko­lejny mę­ski głos.

– Wyj­dzie z tego? – za­py­tał ni­ski głos.

– Zro­bię, co będę mógł, ale wy­gląda na to, że stra­ciła sporo krwi – od­parł, roz­ci­na­jąc mi ko­szulę.

Pró­bo­wa­łam sku­pić się na tym, co się działo, ale nie mo­głam. Po­kój za­wi­ro­wał, twa­rze się roz­ma­zały, a ja chcia­łam je­dy­nie za­mknąć oczy. Po­czu­łam ukłu­cie, i to była ostat­nia rzecz, jaką za­pa­mię­ta­łam.

Po­woli otwo­rzy­łam oczy i od razu za­uwa­ży­łam ogromne łóżko, w któ­rym le­ża­łam. Po­ściel była przy­jemna, a po­duszka miękka. Wi­dzia­łam piękny zie­lony ma­te­riał udra­po­wany mię­dzy czte­rema mi­ster­nie rzeź­bio­nymi słu­pami łóżka.

– Nie śpisz – po­wie­dział męż­czy­zna o ni­skim gło­sie, wcho­dząc do po­koju.

– Gdzie ja je­stem? – wy­szep­ta­łam.

Wszedł do środka i usiadł na brzegu łóżka.

– Je­steś w moim domu.

– Co się ze mną stało? – za­py­ta­łam, bo ni­czego nie pa­mię­ta­łam.

– Może za­czniesz od tego, że po­wiesz mi, jak masz na imię? – Usiadł na łóżku i na­chy­lił się nade mną.

Spoj­rza­łam w jego błę­kitne oczy i po­wie­dzia­łam:

– Rory. Mam na imię Rory.

– Rory? – za­py­tał ze zdu­mie­niem.

– To skrót od Au­rory – od­par­łam.

– Miło mi cię po­znać Rory. Je­stem Ian Bra­xton – po­wie­dział, wsta­jąc i na­le­wa­jąc mi szklankę wody. – Na­pij się.

Unio­słam głowę, kiedy przy­sta­wił mi szklankę do ust. Czu­łam w boku pul­su­jący ból, który przy­po­mniał mi o tam­tej okrop­nej nocy.

– Grzeczna dziew­czynka. A te­raz po­wiedz mi, kto cię skrzyw­dził? – za­py­tał.

Od­wró­ci­łam wzrok, bo nie mia­łam za­miaru opo­wia­dać mu o swo­ich pro­ble­mach. W końcu był zu­peł­nie ob­cym fa­ce­tem, mimo że mi po­mógł.

– Jak długo spa­łam?

– Ja­kieś dwa dni. Za­py­tam cię raz jesz­cze. Kto ci to zro­bił i dla­czego?

– Nie wiem – skła­ma­łam.

– Kła­miesz – po­wie­dział. – Nie lu­bię lu­dzi, któ­rzy kła­mią.

– A ja nie lu­bię lu­dzi, któ­rzy są wścib­scy i my­ślą, że mu­szą wszystko wie­dzieć.

Uniósł brew.

– Hm – mruk­nął, wpa­tru­jąc się we mnie. – Do­brze, Au­roro. Po­wiesz mi, kiedy przyj­dzie czas. – Wstał z łóżka i ru­szył w stronę drzwi. Po­ło­żył rękę na okrą­głej klamce, ale za­nim ją prze­krę­cił, od­wró­cił się w moją stronę. – Oca­li­łem ci ży­cie i je­steś mi coś winna. Tak to działa. Zro­bi­łem coś dla cie­bie, a ty zro­bisz coś dla mnie.

Wy­szedł z po­koju i za­mknął za sobą drzwi. Pró­bo­wa­łam usiąść, ale ból był nie do znie­sie­nia. Kiedy za­mknę­łam oczy, wi­dzia­łam tylko jego, wy­raz jego twa­rzy i nóż wbity w moje ciało. Od­wró­ci­łam głowę i spoj­rza­łam w duże okno. Okna bal­ko­nowe, które pro­wa­dziły na ze­wnątrz, były piękne. Ale je­dyne, co wi­dzia­łam z mo­jej po­zy­cji, to błę­kitne niebo. Nie mia­łam po­ję­cia, gdzie je­stem, poza tym, że dom na­le­żał do męż­czy­zny, który na­zy­wał się Ian Brax­ton. Sek­sow­nego męż­czy­zny. Męż­czy­zny, który miał ja­kieś metr osiem­dzie­siąt cen­ty­me­trów wzro­stu, ja­sno­brą­zowe włosy i błę­kitne oczy, przy­po­mi­na­jące wi­doczne za oknem niebo. Lekki gry­mas na twa­rzy do­da­wał mu tylko uroku. Ni­gdy nie za­po­mnę jego głosu. Ni­ski, głę­boki, nie­zno­szący sprze­ciwu, już na za­wsze po­zo­sta­nie w mo­jej pa­mięci. Je­dyny głos, jaki sły­sza­łam, gdy by­łam prze­ra­żona, ranna i opusz­czona. Czu­łam, że po­wieki ro­bią mi się cięż­kie, ale kiedy je za­mknę­łam, usły­sza­łam lek­kie skrzyp­nię­cie drzwi. Otwo­rzy­łam oczy i uj­rza­łam sto­ją­cego nade mną Iana.

– Mu­sisz wziąć an­ty­bio­tyk – po­wie­dział.

– An­ty­bio­tyk? Na co?

– Żeby nie wdała się in­fek­cja. Pa­mię­tasz może, co to był za nóż?

Za­mknę­łam oczy i za­miast ciem­no­ści uj­rza­łam dłu­gie ostrze, które trzy­mał w dłoni, gdy mnie dźgnął. Otwo­rzy­łam oczy, czu­jąc pul­su­jący ból w ra­nie.

– Wszystko w po­rządku, Au­roro?

– Nic mi nie jest – rzu­ci­łam, od­wra­ca­jąc wzrok.

– Chcesz mi coś po­wie­dzieć?

– Nie. Co niby mia­ła­bym ci po­wie­dzieć?

Ian usiadł na brzegu łóżka i wpa­try­wał się we mnie.

– Nie po­wie­dzia­łaś mi, jak masz na na­zwi­sko – przy­po­mniał, wy­cią­ga­jąc rękę z dużą czer­woną pi­gułką.

Kiedy chcia­łam wziąć pi­gułkę, za­ci­snął dłoń na mo­jej ręce.

– Nie masz po­wodu, by się mnie oba­wiać. Ze mną je­steś bez­pieczna, ale mu­sisz mi za­ufać.

Po­ki­wa­łam głową, a on uśmiech­nął się lekko, otwie­ra­jąc dłoń, bym mo­gła wziąć pi­gułkę. Po­dał mi szklankę wody. Wsu­nę­łam ta­bletkę do ust i po­łknę­łam ją.

– Sinc­lair. Na na­zwi­sko mam Sinc­lair – przed­sta­wi­łam się. – A na imię mam Rory. Nie­na­wi­dzę imie­nia Au­rora, więc pro­szę na­zy­waj mnie Rory.

Ką­ciki jego ust unio­sły się lekko.

– Pew­nie umie­rasz z głodu. Po­pro­szę ku­cha­rza, żeby coś ci przy­go­to­wał. Co lu­bisz jeść?

– Nie je­stem głodna – po­wie­dzia­łam, wy­glą­da­jąc przez okno.

– Nie­ważne, czy je­steś głodna, czy nie. Mu­sisz jeść.

Za­czy­nał mnie de­ner­wo­wać. Chcia­łam zo­stać sama.

– Mo­żesz mnie po pro­stu zo­sta­wić? – za­py­ta­łam po­iry­to­wa­nym gło­sem.

– Do­brze. Na ra­zie cię zo­sta­wię. Ale nie myśl, że już z tobą skoń­czy­łem.

Wstał i wy­szedł. O co mu cho­dziło? Wy­glą­dało na to, że miał bzika na punk­cie kon­troli. Gdyby nie był tak cho­ler­nie przy­stojny, bez pro­blemu mo­gła­bym się mu oprzeć. Ach Rory, za­po­mnij o tym, upo­mnia­łam samą sie­bie. Ktoś taki jak on ni­gdy nie za­in­te­re­suje się kimś ta­kim jak ja. Ja­kąś go­dzinę póź­niej męż­czy­zna w bia­łej ko­szuli, czar­nych spodniach i czepku ku­cha­rza przy­niósł mi tacę z mi­ską zupy i chle­bem.

– To dla pani, panno Rory. Przy­go­to­wa­łem do­mowy ro­sół z ma­ka­ro­nem i do­mowy chleb. Wszystko, czego pani po­trze­buje, jest na tacy – po­wie­dział, sta­wia­jąc tacę na mo­ich ko­la­nach.

W po­wie­trzu uniósł się za­pach ro­sołu.

– Dzię­kuję. Pach­nie wspa­niale.

– Bar­dzo pro­szę. Gdyby cze­goś pani po­trze­bo­wała, pro­szę tylko na­ci­snąć przy­cisk, a dzwo­nek ode­zwie się w kuchni – po­in­for­mo­wał.

– Dzię­kuję. Jak ma pan na imię?

– Na­zy­wam się Char­les, pro­szę pani – po­wie­dział i wy­szedł z po­koju.

Pa­trząc na uno­szącą się z ta­le­rza parę, wzię­łam łyżkę i za­czę­łam nią mie­szać w mi­sce. Nie­na­wi­dzi­łam ro­sołu i mia­łam ku temu po­wody, ale by­łam głodna, a po­nie­waż nie po­wie­dzia­łam, co lu­bię jeść, Char­les po­my­ślał, że ro­sół bę­dzie do­brym roz­wią­za­niem. Pod­nio­słam łyżkę do ust i po­dmu­cha­łam, żeby ostu­dzić zupę. Nie była zła. Je­stem pewna, że była fe­no­me­nalna, ale po­nie­waż nie­na­wi­dzi­łam ro­sołu, mo­głam je­dy­nie stwier­dzić, że nie była zła. Ba­łam się tego miej­sca. Ba­łam się jego. Po­wie­dział, że mogę mu za­ufać, ale nie ufa­łam już ni­komu.

Rozdział 2

Mu­sia­łam wziąć prysz­nic. Ro­zej­rza­łam się po po­koju i do­strzeg­łam drzwi do ła­zienki. Ostroż­nie opu­ści­łam nogi i po­sta­wi­łam je na pod­ło­dze. Przy­ci­snę­łam rękę do zra­nio­nego boku i wsta­łam z łóżka. Chwilę sta­łam w miej­scu i cze­ka­łam, aż miną za­wroty głowy. Wol­nym kro­kiem ru­szy­łam w stronę ła­zienki i za­trzy­ma­łam się przed ol­brzy­mim lu­strem, które stało w rogu. Moje dłu­gie, brą­zowe włosy były splą­tane i prze­tłusz­czone, a brą­zowe oczy za­pad­nięte. Wy­glą­da­łam tak, jak­bym nie spała od kilku dni. Moja ja­sna skóra wy­da­wała się po­sza­rzała i wy­glą­da­łam jak kupa nie­szczę­ścia. Nie mia­łam po­ję­cia, skąd wzięła się nocna ko­szula, którą mia­łam na so­bie, ale była ładna. Się­ga­jąca do ko­stek sa­ty­nowa ko­szula z ko­ronką była je­dyną rze­czą, która od­róż­niała mnie od osoby bez­dom­nej. Ro­ze­śmia­łam się w du­chu, po­nie­waż tak na­prawdę by­łam bez­domna. We­szłam do ol­brzy­miej ła­zienki, która była więk­sza niż moje po­przed­nie miesz­ka­nie, i opu­ści­łam ra­miona ko­szuli, po­zwa­la­jąc jej opaść na pod­łogę. Ostroż­nie zdję­łam ban­daż, który za­kry­wał skutki tam­tej okrop­nej nocy. Po­czu­łam mdło­ści na wi­dok rany, która już na za­wsze miała szpe­cić mój prawy bok. Znowu za­częło mi się krę­cić w gło­wie, więc usia­dłam na to­a­le­cie, cze­ka­jąc, aż za­wroty miną. Czy będę w sta­nie wziąć prysz­nic? Po­woli wsta­łam z to­a­lety, od­krę­ci­łam kran pod prysz­ni­cem i we­szłam do środka. Prze­je­cha­łam ręką po be­żo­wej mar­mu­ro­wej ścia­nie i spoj­rza­łam na prze­szklone trzy­skrzy­dłowe drzwi. Gdyby ktoś wszedł do środka, zo­ba­czyłby mnie cał­kiem nagą. W środku były półki, na któ­rych stały żele pod prysz­nic, szam­pony, od­żywki, ma­szynki do go­le­nia, gąbki i pe­eling do ciała z mor­skiej soli. Kiedy pró­bo­wa­łam umyć włosy, na­gle usły­sza­łam za drzwiami czyjś głos.

– Ja­kim cu­dem udało ci się wejść pod prysz­nic? Wiem, że nie mo­żesz umyć so­bie wło­sów. Je­stem pe­wien, że gdy uno­sisz ręce, ból jest nie do znie­sie­nia.

Miał ra­cję. Ból był nie­zno­śny.

– Nic mi nie jest.

– Wcale nie. Nie po­win­naś być tam sama. A co je­śli się prze­wró­cisz albo stra­cisz przy­tom­ność?

– Nic mi nie jest.

– Au­roro, prze­stań! Wcho­dzę do środka, żeby ci po­móc.

– Po moim tru­pie! Nie waż się otwie­rać tych drzwi! – krzyk­nę­łam.

– To owiń się ręcz­ni­kiem. Po­zwól mi cho­ciaż umyć ci włosy.

– To po­proś jedną ze swo­ich słu­żą­cych.

– Wszyst­kie już wy­szły na noc.

Wzię­łam głę­boki wdech, a po­nie­waż mu­sia­łam umyć włosy, nie mia­łam wy­boru. Mu­sia­łam po­zwo­lić mu wejść i mi po­móc. Otwo­rzy­łam drzwi od prysz­nica i wy­su­nę­łam głowę, się­ga­jąc po ręcz­nik. Owi­nę­łam go wo­kół ciała, sy­cząc z bólu, gdy ręcz­nik do­tknął rany.

– Do­bra, za­kry­łam się. Mo­żesz wejść.

Otwo­rzył oczy i spoj­rzał na mnie, od­pi­na­jąc gu­ziki od ko­szuli.

– Co ty ro­bisz?

– Zdej­muję ko­szulę, żeby się nie zmo­czyła.

Od­piął ostatni gu­zik, zsu­nął ko­szulę i po­ło­żył ją na szafce. Nie mo­głam prze­stać się na niego ga­pić. Wi­dzia­łam przed sobą mu­sku­lar­nego fa­ceta. Każdy mię­sień w jego ciele był wy­raź­nie wi­doczny, po­dob­nie jak ka­wa­łek sli­pek wy­sta­ją­cych z ni­sko opusz­czo­nych spodni. Prze­je­cha­łam wzro­kiem po ide­al­nie umię­śnio­nych, sil­nych ra­mio­nach. Czu­łam je tam­tej nocy, kiedy niósł mnie po scho­dach.

– Po­doba ci się, to co wi­dzisz? – uśmiech­nął się.

Chrząk­nę­łam z za­kło­po­ta­niem.

– Ja­sne. A te­raz, czy mo­żesz mi po­móc?

Pod­szedł bli­żej, otwo­rzył drzwi i po­pro­sił o szam­pon.

Po­da­łam mu bu­telkę, a on wy­ci­snął nie­wielką ilość płynu i za­czął myć mi włosy. Za­mknę­łam oczy, czu­jąc jego silne dło­nie ma­su­jące mi głowę. Po­czu­łam w brzu­chu ła­sko­ta­nie, a serce za­częło mi ło­mo­tać. Kiedy skoń­czył, się­gnął po słu­chawkę od prysz­nica i za­czął spłu­ki­wać pianę. Sta­łam tam w prze­mo­czo­nym ręcz­niku, roz­ko­szu­jąc się tym, co ro­bił mi zu­peł­nie obcy fa­cet.

– Po­daj mi od­żywkę. Kiedy ją spłu­czę, mo­żesz się umyć. Chyba że wo­lisz, że­bym ja to zro­bił?

– Nie, mogę się sama umyć – po­wie­dzia­łam, po­da­jąc mu od­żywkę.

Spłu­kał mi włosy, za­mknął drzwi od prysz­nica i wy­szedł z ła­zienki. Skoń­czy­łam brać prysz­nic i znowu po­czu­łam się jak czło­wiek. Się­gnę­łam po su­chy ręcz­nik, owi­nę­łam się nim i otwo­rzy­łam drzwi. By­łam za­sko­czona, wi­dząc Iana sie­dzą­cego na brzegu łóżka.

– Je­zus, my­śla­łam, że już wy­sze­dłeś.

– Na imię mam Ian, nie Je­zus, skar­bie. – Uśmiech­nął się. – Po­zwo­li­łem so­bie przy­nieść ci ja­kieś ubra­nia i rze­czy oso­bi­ste, po­nie­waż nic nie masz. W tam­tej szu­fla­dzie znaj­dziesz sta­niki i majtki.

– Skąd wiesz, jaki roz­miar no­szę?

– Zer­k­ną­łem na sta­nik, który mia­łaś na so­bie, kiedy cię tu przy­wio­złem. Tak przy oka­zji, tam­ten wy­rzu­ci­łem, był okropny.

Jak on śmie?!

– Wyjdę z po­koju, że­byś mo­gła się ubrać, a po­tem roz­cze­szę ci włosy.

– Dzię­kuję, ale dam so­bie radę – oświad­czy­łam, rzu­ca­jąc mu wście­kłe spoj­rze­nie.

– Jak so­bie chcesz, ale sama się prze­ko­nasz. Nie mo­głaś so­bie umyć wło­sów, dla­czego więc są­dzisz, że dasz radę je roz­cze­sać? – Wes­tchnął.

Wy­szedł z po­koju, a ja zaj­rza­łam do szu­flady, w któ­rej le­żało pięć prze­pięk­nych sta­ni­ków w róż­nych ko­lo­rach. Dwa były zwy­czajne, ale po­zo­stałe były z ko­ronki i błysz­czą­cego ma­te­riału. Każdy sta­nik miał dwie pary do­pa­so­wa­nych maj­tek. Stringi i w stylu bi­kini. Wło­ży­łam ko­ron­kowy sta­nik i po­de­szłam do dwu­skrzy­dło­wych drzwi, za któ­rymi uj­rza­łam gar­de­robę z pół­kami cią­gną­cymi się od pod­łogi aż po su­fit. Ni­gdy cze­goś ta­kiego nie wi­dzia­łam, chyba że w fil­mach. Na pół­kach le­żało kilka ele­gancko zło­żo­nych par spodni, a na wie­sza­kach wi­siało kilka ko­szul. Wy­szpe­ra­łam czarne leg­ginsy i się­gnę­łam po długą, ró­żową ko­szulę. Naj­pierw wło­ży­łam ko­szulę, leg­ginsy oka­zały się spo­rym wy­zwa­niem, ale da­łam radę. Po chwili roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi i Ian zaj­rzał do środka.

– Może być?

– Tak, my­śla­łam, że już so­bie po­sze­dłeś.

– Zo­sta­łem, żeby zo­ba­czyć, jak roz­cze­su­jesz włosy. W szu­fla­dzie to­a­letki są szczotki i grze­bie­nie.

Po­de­szłam do to­a­letki i usia­dłam przy lu­strze. Otwo­rzy­łam szu­fladę i wy­cią­gnę­łam dużą szczotkę. Za­czę­łam od koń­có­wek, żeby nie uno­sić rąk wy­żej, niż to było ko­nieczne.

– Do cho­lery ja­snej, Rory, daj mi tę szczotkę – rzu­cił. Pod­szedł i wy­rwał mi szczotkę z rąk.

– Mu­sisz prze­kli­nać?

– Prze­pra­szam – po­wie­dział, de­li­kat­nie roz­cze­su­jąc moje dłu­gie włosy.

Wy­glą­da­łam przez okno i czu­łam, jak przy każ­dym ko­lej­nym po­cią­gnię­ciu szczotki od­prę­żam się.

– Sma­ko­wała ci zupa? – za­py­tał.

– Nie­na­wi­dzę ro­sołu, ale mu­szę przy­znać, że Char­les do­brze go przy­rzą­dził.

– Jak to nie­na­wi­dzisz ro­sołu? Każdy uwiel­bia ro­sół.

Tak bar­dzo się roz­luź­ni­łam, kiedy cze­sał mi włosy, że nie zda­wa­łam so­bie sprawy z tego, co mó­wię.

– Kiedy by­łam małą dziew­czynką, też go lu­bi­łam. Ale kiedy ro­sół staje się je­dy­nym po­ży­wie­niem, które mu­sisz jeść każ­dego dnia, do­cho­dzisz do mo­mentu, kiedy nie chcesz go wię­cej wi­dzieć.

Prze­stał mnie cze­sać i za­czął wpa­try­wać się w moje od­bi­cie w lu­strze. Nie zda­wa­łam so­bie z tego sprawy, do­póki nie zer­k­nę­łam w lu­stro i nie za­uwa­ży­łam jego hip­no­ty­zu­ją­cych oczu.

– Czemu to ro­bisz? – do­cie­ka­łam.

– To zna­czy co? – za­py­tał i znowu za­brał się do cze­sa­nia.

– Ku­pu­jesz mi ubra­nia i po­ma­gasz przy wło­sach. Czemu?

– Wpa­dłaś do mo­jej li­mu­zyny. Co mia­łem zro­bić? Wy­rzu­cić cię i po­zwo­lić ci umrzeć?

– Mo­głeś mnie pod­rzu­cić do szpi­tala i znik­nąć.

– Być może, ale bio­rąc pod uwagę oko­licz­no­ści, po­my­śla­łem, że tu­taj bę­dzie ci le­piej. Nie każ­dego dnia znaj­duję w swo­jej li­mu­zy­nie piękną ko­bietę z raną od noża. By­łem za­in­try­go­wany, a poza tym nie masz żad­nych ubrań, nie masz ni­czego.

Uśmiech­nę­łam się i spoj­rza­łam na niego. Na­zwał mnie piękną. Nikt mnie tak ni­gdy nie na­zy­wał, poza mamą.

– No pro­szę, ona się uśmie­cha.

Zer­k­nął na ze­ga­rek, odło­żył szczotkę, wziął mnie za rękę i za­pro­wa­dził do łóżka.

– Mam spo­tka­nie, i je­śli za­raz nie wyjdę, to się spóź­nię. Wy­bacz, Rory, zo­ba­czymy się ju­tro.

I już go nie było. Ian Bra­xton miał randkę. Cie­kawe, co by po­wie­działa jego dziew­czyna, gdyby wie­działa, że ukrywa w domu ranną ko­bietę, po­maga jej pod prysz­ni­cem i ku­puje jej sek­sowną bie­li­znę? Ale to nie miało zna­cze­nia. To nie był mój świat. Po­ło­ży­łam się i od­wró­ci­łam głowę do okna. Za­mknę­łam oczy i za­snę­łam, wsłu­chu­jąc się w szum fal ude­rza­ją­cych o brzeg.

Obu­dzi­łam się parę go­dzin póź­niej i nie mo­głam za­snąć. By­łam nie­spo­kojna i czu­łam się jak zwie­rzę w klatce. Kiedy zer­k­nę­łam na ze­ga­rek, oka­zało się, że była pierw­sza w nocy. Ostroż­nie wsta­łam z łóżka i ci­cho otwo­rzy­łam drzwi. Spoj­rza­łam na długi ko­ry­tarz i na spi­ralne schody. Za­mknę­łam za sobą drzwi i po­woli ze­szłam po scho­dach. Prze­szłam na tył domu i wy­szłam na ze­wnątrz. Sta­nę­łam na pa­tio, wdy­cha­jąc za­pach oce­anu i lekką bryzę. Usia­dłam na le­żaku, usta­wio­nym w stronę plaży. Za­sta­na­wia­łam się, czy Ian wró­cił już do domu, kiedy na­gle usły­sza­łam śmiech. Po­woli od­wró­ci­łam głowę i za­uwa­ży­łam Iana i jego dziew­czynę, jak wcho­dzili po scho­dach. Od­wró­ci­łam głowę i spoj­rza­łam na gwiazdy roz­świe­tla­jące nocne niebo. Po raz pierw­szy od dwu­dzie­stu trzech lat po­czu­łam spo­kój. Za­mknę­łam oczy i po­my­śla­łam o Ia­nie, wcho­dzą­cym po scho­dach w to­wa­rzy­stwie tam­tej ko­biety.

Otwo­rzy­łam oczy i zo­ba­czy­łam, że je­stem przy­kryta ko­cem. Wciąż le­ża­łam na le­żaku. Po­woli usia­dłam, kiedy Ian wy­szedł na pa­tio z kub­kiem w dłoni.

– Mam na­dzieję, że lu­bisz kawę, bo wła­śnie ci ją niosę.

– Dzię­kuję – po­wie­dzia­łam, bio­rąc od niego ku­bek.

– Śmie­tanki? – za­py­tał, po­ka­zu­jąc na kar­to­nik.

– Odro­binę – od­par­łam.

Po­ranne po­wie­trze było rów­nie znie­wa­la­jące jak wie­czorne. Spoj­rza­łam na spo­kojny ocean. Na czy­stym błę­kit­nym nie­bie świe­ciło już słońce. Ian usiadł obok mnie, po­pi­ja­jąc swoją kawę.

– Kiedy wró­ci­łem ze­szłej nocy, za­uwa­ży­łem, że tu śpisz. Wy­glą­da­łaś tak spo­koj­nie, że nie chcia­łem ci prze­szka­dzać. Nie ma nic pięk­niej­szego, niż obu­dzić się cie­płym ran­kiem na dwo­rze.

– Tu jest pięk­nie – uśmiech­nę­łam się.

– Jak się czu­jesz, Au­roro?

Prze­szy­łam go wzro­kiem, po­nie­waż pro­si­łam, żeby mnie tak nie na­zy­wał.

– Prze­pra­szam, ale Au­rora to imię księż­niczki, a kiedy śpisz, wy­glą­dasz jak Śpiąca Kró­lewna.

Po­czu­łam ła­sko­ta­nie w brzu­chu, a serce za­częło mi szyb­ciej bić. Czemu mó­wił mi ta­kie rze­czy? Czemu wciąż na­zy­wał mnie piękną? Nie je­stem piękna, je­stem zwy­czajną dziew­czyną z po­pie­przo­nym ży­ciem.

– Dzię­kuję, ale da­leko mi do księż­niczki – ro­ze­śmia­łam się.

Ian uśmiech­nął się i spoj­rzał na ocean, a ja za­da­łam mu py­ta­nie, które nie da­wało mi spo­koju.

– Jak udała się wczo­raj­sza randka?

– Wspa­niale. Czemu py­tasz?

– Pró­buję je­dy­nie na­wią­zać roz­mowę, to wszystko.

– A czemu chcesz roz­ma­wiać o mo­jej randce, Rory? Czemu nie za­czniesz od tego, że po­wiesz mi, kim je­steś, skąd je­steś i, co naj­waż­niej­sze, czemu zo­sta­łaś ranna i kto ci to zro­bił? To był twój chło­pak?

Nie pa­trzy­łam na niego. Są­czy­łam kawę i wpa­try­wa­łam się w ot­chłań oce­anu.

– A skąd wiesz, że mam chło­paka? – za­py­ta­łam.

– Do dia­bła, Rory. Czemu uni­kasz od­po­wie­dzi? – za­py­tał, wsta­jąc z miej­sca. Uklęk­nął obok mnie i ob­jął moją brodę rę­koma.

– Je­śli mi nie po­wiesz, sam się wszyst­kiego do­wiem – po­wie­dział, po czym wstał i od­szedł.

Tak się składa, że kiedy do­ra­sta­łam, nie mo­głam ni­komu nic o so­bie po­wie­dzieć. Całe moje ży­cie było owiane ta­jem­nicą. By­łam po­grą­żona w my­ślach, gdy Ian oznaj­mił:

– Pora na śnia­da­nie i chcę, że­byś się do nas przy­łą­czyła, więc wejdź do środka.

Pa­trzy­łam za nim, jak wy­cho­dził. Wsta­łam z miej­sca i we­szłam do domu. Mandy, jedna z po­ko­jó­wek, za­pro­wa­dziła mnie do ja­dalni, gdzie sie­dział Ian i ja­kaś ko­bieta. Spoj­rzał na mnie, gdy wcho­dzi­łam, i po­pro­sił, bym usia­dła.

– Rory, chciał­bym ci przed­sta­wić Ada­lynn.

– Cześć, Rory. Miło mi cię po­znać. – Ko­bieta uśmiech­nęła się, wy­cią­ga­jąc do mnie rękę.

– Cześć.

To nie była ko­bieta, którą wi­dzia­łam ze­szłej nocy. Ada­lynn była piękna. Miała dłu­gie ciemne włosy i nie­bie­skie oczy z do­mieszką sza­ro­ści, co nada­wało im nie­sa­mo­wity od­cień. Wy­so­kie ko­ści po­licz­kowe, mig­da­łowe oczy i pełne usta spra­wiały, że wy­glą­dała eg­zo­tycz­nie. Mandy po­sta­wiła przede mną mi­skę z owo­cami i do­lała mi kawy.

– Mam na­dzieję, że lu­bisz owoce. Nie wiem tego, po­nie­waż nic mi nie chcesz wy­ja­wić – po­wie­dział Ian.

– Daj jej spo­kój, Ian. Dziew­czyna prze­szła przez pie­kło i nie musi czuć się jesz­cze go­rzej. – Ada­lynn mru­gnęła do mnie okiem.

– Lu­bię owoce, Ian – przy­zna­łam.

– Cóż, do­bre i to. Przy­naj­mniej wiem, co lubi – po­wie­dział z bo­jo­wym na­sta­wie­niem.

Mia­łam już dość jego za­cze­pek. Spoj­rza­łam na niego i prze­chy­li­łam głowę.

– Czemu tak bar­dzo chcesz mnie po­znać? Je­steś mi­lio­ne­rem. Przy­naj­mniej tak mi się wy­daje, pa­trząc na ten dom i spo­sób, w jaki się ubie­rasz. Od­no­szę wra­że­nie, że lu­bisz wszystko kon­tro­lo­wać. Wy­da­jesz się aro­gancki i nie mam za­miaru opo­wia­dać ci o moim pod­łym ży­ciu i dziu­rze, z któ­rej po­cho­dzę.

– Do dia­bła! – krzyk­nął, wa­ląc pię­ścią w stół. – Ura­to­wa­łem ci ży­cie!

Rzu­ci­łam ser­wetkę i od­par­łam ostrym to­nem:

– To może nie po­wi­nie­neś.

Po­woli wsta­łam z miej­sca i trzy­ma­jąc się za bok, wy­szłam na ze­wnątrz, kie­ru­jąc się w stronę plaży. Pia­sek był taki, jak so­bie za­wsze wy­obra­ża­łam. Był miękki i cie­pły. Usia­dłam, żeby go do­tknąć. Czy mó­wi­łam prawdę, gdy po­wie­dzia­łam Ia­nowi to, co po­wie­dzia­łam? Że nie po­wi­nien ra­to­wać mi ży­cia? Nie wiem. Może po­wie­dzia­łam tak tylko po to, żeby dał mi spo­kój.

Rozdział 3

Ian pod­szedł do mnie i usiadł obok. Pod­cią­gnął ko­lana pod brodę i wes­tchnął.

– Trzeba ci od­dać, że wiesz, jak zro­bić wiel­kie wyj­ście.

– Na­zy­wam się Au­rora Jean Sinc­lair. Mam dwa­dzie­ścia trzy lata i po­cho­dzę z ma­łego mia­steczka w In­dia­nie. Chcia­ła­bym panu po­dzię­ko­wać, pa­nie Ia­nie Bra­xto­nie, za to, że ura­to­wał mi pan ży­cie.

Ian spoj­rzał na mnie i się uśmiech­nął.

– Miło mi cię po­znać, Rory, i nie ma za co.

Wzię­łam garść pia­sku i za­czę­łam prze­sy­py­wać go mię­dzy pal­cami. Ian przy­glą­dał mi się przez chwilę i po­wie­dział:

– Pa­trząc, jak ba­wisz się pia­skiem, można by po­my­śleć, że ni­gdy wcze­śniej go nie do­ty­ka­łaś.

– Tylko raz.

– Aku­rat – ro­ze­śmiał się lekko.

Po­pa­trzy­łam na niego po­waż­nym wzro­kiem.

– To prawda. Pierw­szy raz wi­dzę ocean i po raz drugi do­ty­kam pia­sku.

Po­pa­trzył na mnie, krę­cąc po­woli głową.

– Ty mó­wisz po­waż­nie – szep­nął.

– To wszystko, cu­downe mor­skie po­wie­trze, cie­pły, miękki pia­sek i de­li­katny szum fal, to dla cie­bie nor­mal­ność. Dla mnie to coś, co na za­wsze za­pa­mię­tam, po­nie­waż nie my­śla­łam, że kie­dy­kol­wiek tego do­świad­czę.

Spu­ści­łam wzrok, gdy uj­rza­łam w jego oczach li­tość. Nie po­trze­bo­wa­łam li­to­ści. Moje ży­cie było, ja­kie było, ale to nie miało wpływu na to, kim by­łam.

– To tylko nie­wielki frag­ment mo­jego ży­cia, Ian. Nie je­stem pewna, czy chcesz usły­szeć resztę.

Na­chy­lił się i chwy­cił mnie za rękę. Spoj­rza­łam na niego zdzi­wiona.

– Do­ty­ka­łem two­jej krwa­wią­cej rany. My­łem ci włosy pod prysz­ni­cem. Cze­sa­łem je. Za­pew­ni­łem ci bez­pieczne miej­sce. Mogę cię chyba po­trzy­mać za rękę – uśmiech­nął się.

Szcze­rze mó­wiąc, wcale nie chcia­łam, by trzy­mał mnie za rękę, gdyż uczu­cie, które mną za­wład­nęło, gdy mnie do­tknął, było znie­wa­la­jące i prze­ra­ża­jące. Po­sła­łam mu lekki uśmiech i de­li­kat­nie ści­snę­łam jego dłoń.

– A co z two­imi ro­dzi­cami? – za­py­tał z wa­ha­niem.

– Ojca ni­gdy nie po­zna­łam, po­nie­waż je­stem owo­cem jed­no­ra­zo­wej przy­gody. Sam wi­dzisz, od po­czątku nie mia­łam szans.

– Nie mów tak, Rory.

– Moja mama umarła na za­pa­le­nie płuc, kiedy mia­łam dzie­sięć lat. Nie mie­li­śmy pie­nię­dzy na le­ka­rza, więc po pro­stu do niego nie po­szła i umarła – po­wie­dzia­łam, czu­jąc, że oczy wy­peł­niają mi się łzami. – Ciotka za­brała mnie i mo­jego brata do sie­bie po tym, jak za­jęło się nami pań­stwo. Naj­pierw od­mó­wiła, ale kiedy do­wie­działa się, że do­sta­nie za to pie­nią­dze, zmie­niła zda­nie. Miesz­ka­li­śmy w dwu­po­ko­jo­wym miesz­ka­niu i mu­sia­łam dzie­lić po­kój z bra­tem. Ciotka była nar­ko­manką, a za pie­nią­dze, które do­sta­wała na opiekę, ku­po­wała nar­ko­tyki. Miesz­ka­nie było okropne i po­pa­dało w ru­inę. Pró­bo­wa­łam je sprzą­tać, ale to nie miało sensu. Ro­biła ba­ła­gan szyb­ciej, niż na­dą­ża­łam sprzą­tać. Każ­dej nocy przy­pro­wa­dzała in­nego fa­ceta. Upra­wiała z nim seks, a oni jej za to pła­cili albo go­tówką, albo ko­lej­nymi dział­kami. Nie zwra­cała na nas uwagi. Cały czas po­wta­rzała, że je­ste­śmy tam tylko dla­tego, że nie mamy się gdzie po­dziać, a ona nie ma za­miaru ba­wić się w mat­ko­wa­nie. Ale ni­komu nie mo­gli­śmy o tym po­wie­dzieć. Nie mo­gli­śmy mó­wić o na­szym ży­ciu.

Ian ści­snął moją dłoń i spu­ścił wzrok.

– Chry­ste, Rory.

– Nie mo­gli­śmy przy­pro­wa­dzać przy­ja­ciół, po­nie­waż zo­ba­czy­liby, jak ży­jemy, a ciotka nie chciała ry­zy­ko­wać. Za­ję­łam się więc na­uką i pró­bo­wa­łam do­wie­dzieć się wszyst­kiego, co tylko mo­głam o świe­cie, żeby któ­re­goś dnia wy­rwać się z tej dziury.

– Kto cię skrzyw­dził? – za­py­tał Ian.

Za­mknę­łam oczy i uwol­ni­łam rękę.

– Mój brat, Ste­phen. Wiesz co, je­stem na­prawdę zmę­czona i chyba wrócę do swo­jego po­koju – po­wie­dzia­łam, wsta­jąc z miej­sca i zo­sta­wia­jąc Iana na pia­sku. Ru­szy­łam w stronę domu.

Po­ło­ży­łam się na łóżku, a po po­licz­kach cie­kły mi łzy. Moje ży­cie było okropne, ale jesz­cze gor­sze było to, że mu­sia­łam o nim ko­muś opo­wia­dać. Było mi wstyd, ale da­łam radę i czu­łam się sil­niej­sza. Wresz­cie się stam­tąd wy­rwa­łam i nie mia­łam za­miaru wra­cać. Na chwilę przy­snę­łam, a kiedy się ock­nę­łam, ra­nek już mi­nął, a po­po­łu­dnie przy­nio­sło ze sobą ciemne chmury i deszcz. Wsta­łam z łóżka i po­szłam pod prysz­nic. Uklę­kłam na pod­ło­dze i na­chy­li­łam głowę, żeby umyć włosy. Kiedy skoń­czy­łam, ubra­łam się i ze­szłam na dół. Skie­ro­wa­łam się do kuchni, w któ­rej Char­les coś go­to­wał. Przy stole sie­dział ja­kiś męż­czy­zna. Od razu przy­po­mnia­łam so­bie tam­ten wie­czór.

– Dzień doby, panno Rory – po­wie­dział Char­les, który stał nad ku­chenką i mie­szał coś w garn­kach.

– Wi­taj, Char­les – od­par­łam.

– Rory, na­zy­wam się Jo­shua. – Męż­czy­zna uśmiech­nął się, wy­cią­ga­jąc do mnie rękę.

Po­de­szłam do stołu i się przy­wi­ta­łam.

– To na cie­bie wpa­dłam wtedy na ulicy.

– Zga­dza się.

– Dzię­kuję za po­moc.

– Nie ma pro­blemu. – Uśmiech­nął się. – Przy­szedł­bym się z tobą przy­wi­tać, ale do­piero wró­ci­łem z kil­ku­dnio­wego urlopu.

– Panno Rory, pro­szę usiąść, przy­go­tuję kilka ka­na­pek – po­wie­dział Char­les.

– Dzię­kuję, Char­les, chęt­nie. Wiesz może, gdzie jest Ian? – za­py­ta­łam.

– Chyba w swoim ga­bi­ne­cie. Idź przez sa­lon, to po le­wej stro­nie – po­in­for­mo­wał Jo­shua.

– Dzięki, Jo­shua.

Wy­szłam z kuchni i zna­la­złam ga­bi­net Iana. Sie­dział za ogrom­nym wi­śnio­wym biur­kiem i pi­sał coś na kom­pu­te­rze. Kiedy we­szłam, spoj­rzał w górę.

– Nie śpisz – po­wie­dział, pod­no­sząc wzrok znad kom­pu­tera.

– Mój brat Ste­phen jest schi­zo­fre­ni­kiem. Przy­wio­złam go do L.A. na spo­tka­nie z le­ka­rzem, który robi te­sty z eks­pe­ry­men­tal­nym le­kiem.

Ode­rwał wzrok od kom­pu­tera i spoj­rzał pro­sto na mnie.

– Mów da­lej.

– Żeby wziąć udział w ba­da­niu, mu­siał mie­siąc wcze­śniej od­sta­wić wszyst­kie leki. By­li­śmy w mo­telu i po­pro­si­łam go, by po­oglą­dał te­le­wi­zję, kiedy ja będę brała prysz­nic. Całą drogę do L. A. był po­iry­to­wany i wie­dzia­łam, że lada chwila pęk­nie. Mia­łam jed­nak na­dzieję, że zdąży wziąć udział w ba­da­niu. Po­wie­dział mi, że głosy, które sły­szy w gło­wie, nie po­zwa­lają mu włą­czyć te­le­wi­zora, więc po­de­szłam i sama go włą­czy­łam. Ode­pchnął mnie i wy­łą­czył od­bior­nik. Ka­za­łam mu się uspo­koić i po­ło­żyć, żeby tro­chę od­po­czął. Za­czął na mnie wrzesz­czeć i po­wie­dział, że­bym prze­stała mu mó­wić, co ma ro­bić. Mó­wił, że głosy w jego gło­wie każą mu mnie uci­szyć. Od­wró­ci­łam się i za­nim się zo­rien­to­wa­łam, po­czu­łam, jak wbija we mnie nóż.

Za­czę­łam się trząść, przy­po­mi­na­jąc so­bie tamtą noc. Ian sko­czył na równe nogi i chwy­cił mnie w ra­miona, że­bym nie upa­dła. Osu­nę­li­śmy się na pod­łogę.

– Te­raz je­steś bez­pieczna – po­wie­dział, tu­ląc mnie do piersi. – On już cię nie skrzyw­dzi.

Jak tylko od­zy­ska­łam rów­no­wagę, pod­nio­słam głowę i spoj­rza­łam na Iana. Wi­dzia­łam jego ide­alne usta i mia­łam ogromną ochotę go po­ca­ło­wać.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­łam, wsta­jąc z pod­łogi i uwal­nia­jąc się z jego uści­sku.

– Nie prze­pra­szaj, Rory, nie masz za co.

Wzię­łam głę­boki wdech.

– Char­les szy­kuje dla mnie ka­napkę. Chyba po­win­nam spraw­dzić, czy jest już go­towa.

Ian się uśmiech­nął.

– Po­proś Char­lesa, żeby przy­go­to­wał jedną dla mnie. Za­raz do cie­bie do­łą­czę.

Wy­szłam z ga­bi­netu. Znowu po­czu­łam wstyd. Kiedy we­szłam do kuchni, ka­napka cze­kała już na mnie na stole.

– Dzię­kuję, Char­les. Ian pro­sił, że­byś przy­go­to­wał jedną dla niego.

– Oczy­wi­ście, panno Rory – uśmiech­nął się.

– Mów mi Rory.

Mi­nęło kilka dni, a ja z każ­dym dniem czu­łam się sil­niej­sza. Więk­szość dnia spę­dza­łam na plaży lub przy ba­se­nie Iana. Ian spę­dzał ten czas w biu­rze, a ja wciąż nie wie­dzia­łam, czym się zaj­muje. Nic mi nie mó­wił, a ja nie py­ta­łam. Po po­wro­cie do domu brał prysz­nic, prze­bie­rał się i wy­cho­dził na te swoje dłu­gie spo­tka­nia. Czę­sto przy­pro­wa­dzał ze sobą ko­biety, ale do rana już ich nie było. Za każ­dym ra­zem, gdy wy­ru­szał na swoją wie­czorną eska­padę, dziw­nie na mnie pa­trzył, jakby chciał za coś prze­pro­sić. My­śla­łam o nim w każ­dej se­kun­dzie dnia.

Sie­dzia­łam przy ba­se­nie, gdy na­gle usły­sza­łam głos Ada­lynn.

– A, tu je­steś. Szu­ka­łam cię.

– Na­prawdę? Czemu? – za­py­ta­łam, otwie­ra­jąc jedno oko.

– Bo chcia­łam wie­dzieć, czy czu­jesz się na si­łach, by gdzieś wyjść?

– Wyjść? Gdzie?

– To nie­spo­dzianka. Po­wiedz mi tylko, tak czy nie? – po­pro­si­łam.

Po­my­śla­łam, że faj­nie by­łoby gdzieś się wy­rwać. Ale oba­wia­łam się tego, co Ada­lynn wy­my­śliła, a wi­dzia­łam ją tylko raz, wtedy przy śnia­da­niu. Zgo­dzi­łam się, po­nie­waż mia­łam wielką ochotę wy­rwać się z domu i pra­gnę­łam mieć przy­ja­ciółkę.

– Pójdę tylko na górę, żeby się prze­brać – po­in­for­mo­wa­łam.

Prze­bra­łam się i spo­tka­łam z Ada­lynn pod do­mem, gdzie cze­kał już na nas sa­mo­chód.

– Naj­pierw po­je­dziemy do fry­zjera. Po­my­śla­łam, że zro­bimy so­bie dziew­czyń­ski dzień, za­kupy i inne tego typu przy­jem­no­ści.

– Ale ja nie mam pie­nię­dzy – przy­zna­łam.

– Ach, skar­bie, nie za­przą­taj so­bie tym głowy. Ian za wszystko płaci. – Mru­gnęła okiem.

– On o tym wie?

– Jesz­cze nie – ro­ze­śmiała się.

Za­czy­na­łam ją lu­bić. Była za­bawna i ema­no­wała z niej przy­ja­zna aura.

– Skoro o tym nie wie, to w jaki spo­sób za­płaci? – za­py­ta­łam, lekko sko­ło­wana.

– Ian Bra­xton ma ra­chunki w ca­łym mie­ście. Nie martw się, skar­bie. Nie bę­dzie miał nic prze­ciwko.

– Od jak dawna je­ste­ście przy­ja­ciółmi?

Ada­lynn spoj­rzała na mnie i uśmiech­nęła się, ści­ska­jąc mnie za rękę.

– Znamy się z Ia­nem od col­lege’u. Je­stem pewna, że ci nie mó­wił, ale je­stem jego byłą żoną.

Po­czu­łam, jak żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła.

– Ty i Ian by­li­ście mał­żeń­stwem?

– Bar­dzo krótko. Tylko przez dwa dni.

– Czemu? Prze­pra­szam, ale nic nie ro­zu­miem. Czemu nie po­wie­dział mi, że je­steś jego byłą żoną?

Ada­lynn się ro­ze­śmiała.

– Nie roz­ma­wiamy o tym. Od lat je­ste­śmy naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi. I nie tylko, je­śli chcesz znać prawdę. Któ­re­goś dnia po­je­cha­li­śmy do Ve­gas. Upi­li­śmy się i Ian stwier­dził, że po­win­ni­śmy się po­brać. Zgo­dzi­łam się, bo by­łam kom­plet­nie pi­jana, po­je­cha­li­śmy do ka­plicy i się po­bra­li­śmy. Kiedy obu­dzi­li­śmy się na­stęp­nego dnia i zda­li­śmy so­bie sprawę z tego, co się stało, od razu anu­lo­wa­li­śmy ślub. To był tylko wy­bryk, efekt pi­jac­kiej nocy.

– Ile jesz­cze ta­kich przy­ja­ció­łek ma Ian? – wy­pa­li­łam.

– Cóż, je­śli py­tasz, czy wciąż sy­piam z Ia­nem, od­po­wiedź brzmi nie. Da­li­śmy so­bie z tym spo­kój parę lat temu. Spo­ty­kam się te­raz z kimś in­nym i je­stem bar­dzo za­ko­chana – uśmiech­nęła się.

Po­czu­łam ogromną ulgę. Nie czu­łam się przez nią za­gro­żona, ale cie­szy­łam się, że nie śpi z Ia­nem. Jedna ko­bieta mniej w tym mie­ście bo­ga­czy, o którą mu­sia­łam się mar­twić. Za­trzy­ma­ły­śmy się pod sa­lo­nem i jak tylko prze­kro­czy­ły­śmy próg, za­jęli się nami sty­li­ści. Ada­lynn przed­sta­wiła mnie swo­jej sty­li­stce, Re­nee. Usia­dłam w fo­telu obok niej i usły­sza­łam za sobą ha­ła­śliwy głos.

– Ty mu­sisz być Rory! – krzyk­nął, ści­ska­jąc mnie za ra­miona. – Na­zy­wam się Benny i zajmę się dzi­siaj twoją sty­li­za­cją. Po­wiedz mi, o czym my­ślisz.

– Miło mi cię po­znać, Benny. Przed chwilą do­wie­dzia­łam się, że tu przy­jeż­dżam, nie mia­łam więc czasu, żeby się za­sta­no­wić. A jak ty my­ślisz? – za­py­ta­łam.

Prze­cią­gnął pal­cami po mo­ich dłu­gich, brą­zo­wych wło­sach, uważ­nie przy­glą­da­jąc się koń­ców­kom.

– Hm… my­ślę, że skró­cimy je o ja­kieś pięć cen­ty­me­trów i damy kar­me­lowe pa­semka. Przy two­jej bu­do­wie ko­ści bę­dziesz wy­glą­dać bo­sko.

– To brzmi cu­dow­nie, Benny – po­wie­działa Ada­lynn.

– A ty co o tym są­dzisz, skar­bie? – za­py­tał.

– Ja­sne. Brzmi wspa­niale – uśmiech­nę­łam się.

Dwie go­dziny póź­niej Benny skoń­czył pra­co­wać nad mo­imi wło­sami. Od­wró­cił krze­sło, a ja wes­tchnę­łam, wi­dząc swoje od­bi­cie w lu­strze.

– Boże słodki, Rory. Wy­glą­dasz wspa­niale – ode­zwała się Ada­lynn.

– I jak? – za­py­tał Benny.

Po po­licz­kach cie­kły mi łzy.

– Cu­dow­nie.

Benny po­mógł mi wstać z krze­sła i za­pro­wa­dził do in­nej czę­ści sa­lonu.

– Usiądź, skar­bie. Joey za­raz się tobą zaj­mie. Zer­k­nę­łam na Ada­lynn, która usia­dła na­prze­ciwko mnie.

– Co się dzieje?

– Za­raz zro­bią ci ma­ki­jaż – uśmiech­nęła się.

Po chwili zja­wił się Joey. Ada­lynn mó­wiła, że był naj­lep­szym fa­chow­cem od ma­ki­jażu w ca­łej Ka­li­for­nii. Kiedy skoń­czył, spoj­rza­łam na Ada­lynn, która miała łzy w oczach.

– Wy­glą­dasz prze­pięk­nie.

Spoj­rza­łam w lu­stro, przy­glą­da­jąc się dziew­czy­nie, którą wi­dzia­łam. Mia­łam ochotę się roz­pła­kać i Joey do­sko­nale o tym wie­dział, bo ka­zał mi spoj­rzeć na su­fit, żeby łzy nie znisz­czyły ma­ki­jażu.

– Je­steś uro­cza. Na­tu­ralna pięk­ność. Nie po­trze­bu­jesz żad­nego ma­ki­jażu, ale te­raz niech męż­czyźni le­piej mają się na bacz­no­ści. – Joey się uśmiech­nął.

– Dzię­kuję, Joey.

Kiedy wy­szły­śmy z sa­lonu, Ada­lynn mnie ob­jęła.

– Wy­glą­dasz cu­dow­nie. Je­steś piękną ko­bietą i nie po­zwól, by kto­kol­wiek wmó­wił ci coś in­nego. To co? Idziemy na za­kupy.

By­łam jej wdzięczna, ale czu­łam się jak że­braczka i nie bar­dzo mi się to po­do­bało. Całe ży­cie by­łam za­leżna od in­nych. Moja ciotka wma­wiała lu­dziom, że nie­za­leż­nie od tego, jak się sta­rała, ni­g­dzie nie mo­gła zna­leźć pracy. Więc Ste­phen i ja cho­dzi­li­śmy w uży­wa­nych ciu­chach, a lu­dzie się nad nami li­to­wali.

Ada­lynn ze­brała ubra­nia, które przy­mie­rzy­łam, i za­nio­sła je do kasy.

– No nie wiem, Ada­lynn. Są na­prawdę dro­gie.

– Po­słu­chaj mnie, Rory. Ian za to płaci. Jemu nie za­leży. Fa­cet ma tyle forsy, że nie wie, co z nią zro­bić.

– A czym on się wła­ści­wie zaj­muje?

Po­słała mi zdu­mione spoj­rze­nie.

– Nie po­wie­dział ci?

Po­krę­ci­łam głową.

– Nic o nim nie wiem. Wiem tylko, że ma pie­nią­dze.

– Cóż, z pew­no­ścią jest bo­gaty. – Uśmiech­nęła się. – Cho­dzi o to, że Ian jest bar­dzo skryty. Lubi roz­ma­wiać o in­te­re­sach, ale nie o ży­ciu pry­wat­nym. Je­ste­śmy bli­skimi przy­ja­ciółmi, a wciąż są sprawy, o któ­rych nie wiem.

– Lubi ko­biety – po­wie­dzia­łam, spusz­cza­jąc wzrok.

– Tak, Ian lubi wiele ko­biet.

– Co wie­czór przy­pro­wa­dza do domu inną – do­da­łam.

Ada­lynn spoj­rzała na mnie uważ­nie i prze­chy­liła głowę.

– Chyba się w nim nie za­du­rzy­łaś, co?

– Oczy­wi­ście, że nie. A na­wet je­śli, ale tylko hi­po­te­tycz­nie, męż­czy­zna taki jak Ian Bra­xton ni­gdy by na­wet na mnie nie spoj­rzał.

– Ależ, co ty opo­wia­dasz, Rory. Je­steś piękną ko­bietą i je­steś miła. Cho­ciaż może masz ra­cję. Ko­biety, z któ­rymi się spo­tyka, to chciwe suki z ki­jem od szczotki w tyłku – ro­ze­śmiała się.

Za­czę­łam się śmiać, aż w końcu roz­bo­lał mnie bok. Przy­ci­snę­łam rękę do rany i usia­dłam na naj­bliż­szym krze­śle.

– Nic ci nie jest? – za­py­tała.

– Nie, tylko tro­chę mnie boli.

Ada­lynn wzięła mnie za rękę i po­mo­gła mi wstać z krze­sła.

– Chodź, za­wie­ziemy cię do domu, że­byś mo­gła od­po­cząć.

Kiedy we­szły­śmy do domu, Ian wła­śnie wy­cho­dził ze swo­jego ga­bi­netu. Za­trzy­mał się w pół kroku i za­czął się we mnie wpa­try­wać. Wy­glą­dał tak, jakby zo­ba­czył mnie po raz pierw­szy.

– Co się stało, Ian? Mowę ci od­jęło? – Ada­lynn się uśmiech­nęła.

Ian chrząk­nął i pod­szedł do mnie. Prze­chy­lił głowę, a ką­ciki jego ust unio­sły się lekko.

– Rory, wy­glą­dasz cu­dow­nie. – Wy­cią­gnął rękę i do­tknął mo­ich pa­se­mek. – Twoje włosy wy­glą­dają wspa­niale. Wi­dzę, że je ob­cię­łaś i zro­bi­łaś pa­semka.

– Tak, to był po­mysł Benny’ego.

– A więc po­zna­łaś Benny’ego. On ob­cina i moje włosy.

Spoj­rza­łam na Ada­lynn, która mru­gnęła do mnie okiem.

– Mu­szę już iść. Mam dziś go­rącą randkę. – Po­de­szła do Iana, uści­snęła go i po­ca­ło­wała.

Kiedy zbli­żyła się do mnie, ob­ję­łam ją i po­dzię­ko­wa­łam za wszystko, co dla mnie przy­go­to­wała. W ciągu jed­nego dnia zro­biła dla mnie wię­cej niż kto­kol­wiek w ciągu ca­łego mo­jego ży­cia. Za­wsze będę jej za to wdzięczna. Po raz pierw­szy w ży­ciu po­czu­łam się piękna, a na­wet tro­chę sek­sowna.

– Po­ka­żesz mi, co ku­pi­łaś? – Ian uśmiech­nął się, wska­zu­jąc na torby, które trzy­ma­łam w ręku.

– Ja­sne. Chodźmy do mo­jego po­koju.

Wziął ode mnie torby i po­szli­śmy na górę. Usiadł na krze­śle, za­ło­żył nogę na nogę, a ja po­ka­zy­wa­łam mu za­kupy. Sie­dział tam z chy­trym uśmiesz­kiem na twa­rzy.

– Czemu tak mi się przy­glą­dasz? – uśmiech­nę­łam się.

– Nic ta­kiego. Po­dzi­wiam tylko to, co wy­bra­łaś. Wy­glą­dasz na szczę­śliwą, Rory, i mam wra­że­nie, że tro­chę się do tego przy­czy­ni­łem.

Od­wró­ci­łam się od niego i po­wie­si­łam ubra­nia w sza­fie. Nie wie­dzia­łam, co mu po­wie­dzieć, po­nie­waż na­prawdę czu­łam się szczę­śliwa, i to z jego po­wodu. Po­wie­si­łam ostat­nie ubra­nie, po­de­szłam do niego i zro­bi­łam coś, co mnie kom­plet­nie za­sko­czyło. Po­ca­ło­wa­łam go w po­li­czek.

– Dzię­kuję, Ian. Dzię­kuję za wszystko. Oca­li­łeś mi ży­cie i chcę, że­byś wie­dział, że je­stem ci za to wdzięczna.

Po­gła­skał mnie po po­liczku i spoj­rzał mi w oczy.

– Z przy­jem­no­ścią ura­to­wa­łem ci ży­cie. – Uśmiech­nął się. – A te­raz mu­szę cię prze­pro­sić. Mu­szę jesz­cze do­koń­czyć pracę, za­nim wyjdę na ko­la­cję. – Pod­szedł do drzwi, za­trzy­mał się, od­wró­cił i spoj­rzał na mnie. – Bę­dziesz mi dziś wie­czo­rem to­wa­rzy­szyć. Pój­dziemy do jed­nej z mo­ich ulu­bio­nych re­stau­ra­cji. Po­win­naś się prze­brać w któ­ryś z tych no­wych stro­jów. Wy­cho­dzimy punkt siódma, więc bądź go­towa – po­wie­dział, wy­cho­dząc z po­koju.

Sta­łam w miej­scu, pró­bu­jąc zro­zu­mieć to, co po­wie­dział. Za­bie­rał mnie na ko­la­cję. Nie któ­rąś ze swo­ich licz­nych ko­biet, ale mnie. Po­czu­łam mie­szankę pod­nie­ce­nia i zde­ner­wo­wa­nia. Mie­li­śmy być tylko we dwoje. Był nie­zwy­kle przy­stojny, ale i onie­śmie­la­jący. Ni­gdy wcze­śniej nie zna­łam ko­goś, kto był rów­nie pewny sie­bie. Cho­dził z wy­soko unie­sioną głową, jakby był naj­waż­niej­szą osobą na świe­cie. Ian Bra­xton wie­dział, że był sek­sowny, i umiał ocza­ro­wać ko­bietę. Jego urok za­czy­nał dzia­łać i na mnie. Po­czu­łam coś, co mnie prze­stra­szyło. Coś, czego ni­gdy wcze­śniej nie czu­łam.