Party ebook

Ma­te­riały zo­staną do­star­czone...

ang. party:

rze­czow­nik:

1. przy­ję­cie

2. par­tia, stron­nic­two

3. strona (sporu, po­ro­zu­mie­nia, umowy)

1

Po­kój prze­słu­chań jest mały, kwa­dra­towy. Stół, trzy pla­sti­kowe krze­sła, wy­so­kie okno z ma­tową szybą po­krytą war­stwą ku­rzu, ja­rze­niówki; na na­sze twa­rze pada żół­ta­wo­bury cień.

Dwa kubki her­baty: je­den dla po­li­cjantki, drugi dla mnie. Z mle­kiem i dwiema kost­kami cu­kru. Za dużo mleka, ale w moim po­ło­że­niu ra­czej nie ma co na­rze­kać. Na brzegu kubka, tam, gdzie kilka mi­nut wcze­śniej wbi­łem zęby w sty­ro­pian, od­ci­snęły się ślady.

Ściany mają barwę zła­ma­nej bieli. Przy­po­mi­nają mi się korty do squ­asha w RAC przy Pall Mall, gdzie za­le­d­wie kilka dni temu roz­gro­mi­łem prze­ciw­nika wy­prze­dza­ją­cego mnie o kilka po­zy­cji w klu­bo­wych ran­kin­gach. Ban­kier. Ru­miana twarz. Luźne szorty. Za­ska­ku­jąco mi­zerne mię­śnie ud. Roz­pra­wi­łem się z nim dość szybko: serw, slajs, smecz. Gu­mowe pla­śnię­cie piłki od­bi­ja­ją­cej się od be­tonu, ciem­no­zie­lona kropka na końcu każ­dej wy­miany. Po­stę­ki­wa­nia. Prze­kleń­stwa. Osta­teczna po­rażka. Agre­sja ogra­ni­czona ra­mami czte­rech ścian.

W ko­mi­sa­ria­cie pa­nuje po­dobna at­mos­fera: szorst­kiej mę­sko­ści, cho­ciaż tylko je­den z dwojga prze­słu­chu­ją­cych mnie funk­cjo­na­riu­szy jest męż­czy­zną. Ko­bie­cie naj­wy­raź­niej wy­zna­czono rolę „do­brego gliny”. To ona po­czę­sto­wała mnie her­batą, stwier­dza­jąc, że do­brze mi zrobi. I za­pro­po­no­wała dwie kostki cu­kru.

– Wie pan – do­dała, na­po­ty­ka­jąc moje spoj­rze­nie. – Po ta­kim szoku...

To prawda, nie spo­dzie­wa­łem się dziś rano po­li­cji na progu domu. W moim trzy­dzie­sto­dzie­wię­cio­let­nim ży­ciu by­łem prze­słu­chi­wany do­piero po raz drugi. W obu wy­pad­kach z po­wodu Bena. Co jest na­prawdę dziwne, zwa­żyw­szy, że to mój naj­lep­szy przy­ja­ciel. Od naj­lep­szych przy­ja­ciół ocze­kuje się więk­szej dba­ło­ści i tro­ski.

Po­li­cjantka jest ni­skiego wzro­stu, ma za­okrą­glone ra­miona i sym­pa­tyczną pie­go­watą twarz. Włosy ufar­bo­wane na ten nie­okre­ślony ko­lor, który z nie­wy­ja­śnio­nych po­wo­dów upodo­bały so­bie ko­biety w śred­nim wieku: ni brąz, ni blond, coś po­mię­dzy. Jakby beż. Roz­dwo­jone koń­cówki.

Jej ko­lega jest wy­soki. Typ męż­czy­zny, któ­rego wy­róż­nia wy­bu­jały wzrost. Schy­lił się w drzwiach, wcho­dząc z pli­kiem pa­pie­rów trzy­ma­nych w rę­kach w ko­lo­rze szynki z su­per­mar­ketu. Ubrany w szary gar­ni­tur z białą plamką na kla­pie. Może to ślad pa­sty do zę­bów. Albo dzie­cię­cej kaszki ze śnia­da­nia. Na oko trzy­dzie­ści kilka lat.

Oboje sie­dzą na­prze­ciwko mnie po dru­giej stro­nie stołu, ple­cami do drzwi. Krze­sła mają sie­dzi­ska z gię­tej sklejki, a w opar­ciach pro­sto­kątne otwory jak w skrzyn­kach na li­sty. Ta­kie same krze­sła były w Bur­ton­bury, roz­sta­wia­li­śmy je na szkolne ze­bra­nia i kon­certy na za­koń­cze­nie se­me­stru. Wieki temu, a jakby nie da­lej niż wczo­raj. Cza­sem od­no­szę wra­że­nie, że było to do­słow­nie przed chwilą. Wióry z tem­pe­ro­wa­nego ołówka i guma te­ni­só­wek, smugi od po­de­szew spor­to­wych bu­tów na li­stwach przy­po­dło­go­wych w kla­sie. In­ter­nat z za­pa­da­ją­cymi się ma­te­ra­cami. Skrzy­pie­nie sprę­żyn, gdy któ­ryś z chło­pa­ków po­ru­szył się we śnie. Cią­gła nie­pew­ność, nie­po­kój. Oczy­wi­ście to wszystko, za­nim po­zna­łem Bena. Za­nim ura­to­wał mnie przede mną sa­mym. Od tam­tej pory ra­to­wa­li­śmy się na­wza­jem.

Z boku na stole stoi ma­gne­to­fon. Na­prawdę spory. Za­sta­na­wiam się, dla­czego musi być aż tak duży. A także z ja­kiego po­wodu w cy­fro­wej erze so­und-clo­udów, pod­ca­stów i iTu­nes po­li­cja upiera się przy ka­se­cia­kach.

Zre­zy­gno­wa­łem z praw­nika. Po czę­ści dla­tego, że nie mam wy­star­cza­ją­cych fun­du­szy na wy­na­ję­cie ko­goś do­brego, a zwa­żyw­szy na oko­licz­no­ści, wiem, że Ben nie za­płaci, ja na­to­miast nie za­mie­rzam ugrzę­znąć z ja­kimś za­smar­ka­nym obrońcą z urzędu po­sia­da­ją­cym jedną szarą ko­mórkę. Nie są­dzę też, by ro­dzice Lucy chcieli wy­ło­żyć kasę. Po wszyst­kim, co się wy­da­rzyło, po­dej­rze­wam, że te­ścio­wie mo­gliby nie być skłonni do po­mocy.

– No do­brze – mówi ko­bieta, spló­tł­szy przed sobą dło­nie. Krót­kie pa­znok­cie po­ma­lo­wane bez­barw­nym la­kie­rem. Ma­lutka plamka atra­mentu na pulch­nej ręce mię­dzy pal­cem wska­zu­ją­cym a kciu­kiem. – Mo­żemy za­czy­nać?

– Jak naj­bar­dziej.

Be­żo­wo­włosa wci­ska gu­zik klo­co­wa­tego ma­gne­to­fonu. Sły­chać dłu­gie pip­cze­nie.

– Prze­słu­cha­nie jest na­gry­wane w ko­mi­sa­ria­cie po­li­cji przy Eden Street w Ti­pworth. Jest dwu­dzie­sty szó­sty maja dwa ty­siące pięt­na­stego roku. Go­dzina czter­na­sta dwa­dzie­ścia. Mówi de­tek­tyw Nicky Bridge z wy­działu do­cho­dze­niowo-śled­czego.

Zerka na ko­legę, który na­stęp­nie po­daje swoje dane na po­trzeby na­gra­nia.

– De­tek­tyw Ke­vin McPher­son, wy­dział do­cho­dze­niowo-śled­czy.

– Pa­nie Gil­mour – mówi po­li­cjantka, pa­trząc na mnie – ze­chce się pan przed­sta­wić peł­nym imie­niem i na­zwi­skiem wraz z datą uro­dze­nia?

– Mar­tin Gil­mour, uro­dzony trze­ciego czerwca ty­siąc dzie­więć­set sie­dem­dzie­sią­tego pią­tego roku.

– Mo­żemy zwra­cać się do pana po imie­niu?

– Tak.

Chrząka.

– Za­ofe­ro­wano panu usługi praw­nika z urzędu, z któ­rych pan zre­zy­gno­wał, zga­dza się?

Ki­wam głową.

– Pro­szę od­po­wie­dzieć na głos.

– Tak.

Na­stę­puje prze­rwa. Szary Gar­ni­tur prze­kłada pa­piery. Ma spusz­czoną głowę. Nie pa­trzy na mnie. Zbija mnie to nieco z tropu – myśl, że nie je­stem wart jego uwagi.

– A więc, Mar­ti­nie – mówi Be­żo­wo­włosa – za­cznijmy od po­czątku. Pro­szę nam po­wie­dzieć, co się wy­da­rzyło dru­giego maja wie­czo­rem. Na przy­ję­ciu. Przy­był pan tam przed in­nymi go­śćmi, zga­dza się?

– Tak – przy­znaję. – Tak było.

I przy­stę­puję do opo­wie­ści.

Hi­sto­ria za­czyna się przy drzwiach Ti­pworth Pre­mier Inn, które nie chciały się otwo­rzyć.

2 maja

Ti­pworth Pre­mier Inn, 17.30

– Nie ro­zu­miem, dla­czego nie mo­gli prze­no­co­wać nas u sie­bie – po­wie­działa Lucy, wsu­wa­jąc pla­sti­kową kartę do elek­tro­nicz­nego zamka. – Miej­sca im prze­cież nie bra­kuje.

Dioda pod klamką upar­cie mi­gała na czer­wono. Lucy po­no­wiła próbę, nie­cier­pli­wie wpy­cha­jąc kartę do szcze­liny i zbyt szybko ją wyj­mu­jąc. Wi­dzia­łem, że ogar­nia ją znie­cier­pli­wie­nie, ale sta­rała się nie dać tego po so­bie po­znać – to wy­mowne za­czer­wie­nie­nie karku, na­pię­cie w bar­kach, wy­su­nięty ko­niu­szek ję­zyka. Ob­ser­wo­wa­łem ko­lejne nie­zdarne próby, na­ra­stała we mnie iry­ta­cja. Któż to po­wie­dział, że de­fi­ni­cją sza­leń­stwa jest ro­bie­nie w kółko tego sa­mego i ocze­ki­wa­nie róż­nych re­zul­ta­tów? Ary­sto­te­les? Ro­us­seau?

– Daj – mruk­ną­łem, nie mo­gąc tego zdzier­żyć ani chwili dłu­żej. – Spró­buję.

Wzią­łem pla­sti­kową kartę wil­gotną od jej spo­co­nych pal­ców, wsu­ną­łem w szcze­linę, od­cze­ka­łem kilka se­kund, a na­stęp­nie gładko ją wy­ją­łem. Za­pa­liła się zie­lona lampka. Za­mek pstryk­nął, otwo­rzyły się drzwi.

– Ro­bi­łam do­kład­nie tak samo – ob­ru­szyła się Lucy.

Uśmiech­ną­łem się, po­kle­pu­jąc ją po ra­mie­niu. Odro­binę zwę­ziły się jej źre­nice. Pra­wie nie­zau­wa­żal­nie.

– Grunt, że się udało – rzu­ciła zbyt we­soło.

Wto­czy­li­śmy wa­lizki do stan­dar­do­wego apar­ta­mentu. Na­zy­wa­nie tego po­koju apar­ta­men­tem było prze­ja­wem opty­mi­zmu. Dwa łóżka wy­peł­niały nie­mal całą prze­strzeń. Nad za­głów­kami wi­siała prze­krzy­wiona re­pro­duk­cja mar­nej akwa­reli przed­sta­wia­ją­cej dwie ko­biety na plaży. Obok te­le­wi­zora stały elek­tryczny czaj­nik i słoik po dże­mie z to­reb­kami her­baty. Pla­sti­kowe opa­ko­wa­nia śmie­tanki UHT le­żały po­roz­rzu­cane wo­kół pod­stawy czaj­nika, jakby na­nie­sione tam przez nie­wi­dzialną mleczną falę i po­zo­sta­wione na brzegu jak ka­myki.

Lucy na­tych­miast roz­wi­nęła ka­bel i za­nio­sła czaj­nik do ła­zienki, by na­lać wody. To pierw­sza rzecz, którą robi, gdzie­kol­wiek przy­jeż­dża. Gdy po­dró­żu­jemy za gra­nicę, za­biera ze sobą za­wi­nięte w fo­lię to­rebki an­giel­skiej her­baty.

Usia­dłem na skraju łóżka, czu­jąc, jak sztuczne włókno dra­pie o ba­weł­niany dre­lich spodni, zsu­ną­łem mo­ka­syny. Spoj­rza­łem na ze­ga­rek: sie­dem­na­sta trzy­dzie­ści sie­dem. Ben chciał, że­by­śmy przy­szli na drinka około siód­mej, za­nim roz­pocz­nie się im­preza, mie­li­śmy więc nieco po­nad go­dzinę. Ostroż­nie uło­ży­łem się na po­duszce i za­mkną­łem oczy, sły­sząc, jak Lucy krząta się po po­koju, włą­cza czaj­nik, otwiera wa­lizkę, roz­pa­ko­wuje ele­gancką wie­czo­rową su­kienkę i wie­sza ją w ła­zience, gdzie za­raz na­leje do wanny go­rą­cej wody w na­dziei, że para ma­gicz­nie wy­gła­dzi za­gnie­ce­nia.

Ta­kich rze­czy czło­wiek uczy się w trak­cie mał­żeń­stwa: zwy­cza­jów in­nych lu­dzi. Tych gro­ma­dzo­nych wzor­ców za­cho­wa­nia: stop­nio­wej ewo­lu­cji, od po­cią­ga­ją­cego dzi­wac­twa do cze­goś bez­sen­sow­nego, głu­piego, nie­lo­gicz­nego, na­tręt­nego i w końcu nie do wy­trzy­ma­nia. Może je za­uwa­żyć tylko druga osoba, do­pro­wa­dzona do gra­nic zdro­wych zmy­słów za sprawą ich po­wta­rzal­no­ści.

– Bo jak my­ślisz, ile mają po­ko­jów w tej swo­jej no­wej re­zy­den­cji?

Przez kilka se­kund nie re­ago­wa­łem w na­dziei, że da się na­brać, że śpię.

– Wiem, że nie śpisz, Mar­tin. Wi­dzę. Drżą ci po­wieki.

Niech to szlag.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­łem, sia­da­jąc. – Nie wiem.

– Za­łożę się, że mnó­stwo. A poza tym je­steś jego naj­star­szym kum­plem.

– Uhm.

Woda się za­go­to­wała, lu­stro za­pa­ro­wało do po­łowy.

– Coś się mię­dzy wami wy­da­rzyło?

– Chry­ste... nie.

To nie do końca prawda, jed­nak na tym eta­pie uzna­łem, że nie musi znać szcze­gó­łów. Wy­ma­ga­łoby to zbyt wielu wy­ja­śnień, a, szcze­rze mó­wiąc, nie mia­łem na nie siły. Są rze­czy do­ty­czące więzi mię­dzy dwoma męż­czy­znami, któ­rych moja żona – moja po­tulna, ko­cha­jąca żona – ni­gdy nie zro­zu­mie.

– Mają u sie­bie ta­buny lu­dzi – wy­ja­śni­łem, roz­pi­na­jąc pa­sek spodni i przy­go­to­wu­jąc się do zmiany ubra­nia. – Nie tylko ro­dzinę ze strony Bena, ale i krew­nych Se­reny. My­ślę, że Ben nie chciał nas na to na­ra­żać.

Lucy po­de­szła do mnie z kub­kiem w dłoni. Prze­krzy­wiła głowę. Wil­gotne brą­zowe oczy pa­trzyły wy­cze­ku­jąco. W si­na­wym cie­niu pod le­wym okiem pul­so­wało drobne na­czynko, jak za­wsze, gdy była zde­ner­wo­wana. Ostroż­nie po­ło­żyła mi rękę w za­głę­bie­niu ple­ców. Czu­łem ró­żany za­pach jej per­fum. Kie­dyś uwa­ża­łem tę woń za ab­so­lut­nie uro­czą. Skromną i bez­pre­ten­sjo­nalną jak sama Lucy. Tam­tego wie­czoru mnie du­siły. Zbyt słod­kie. Zbyt my­dlane.

– Prze­pra­szam, je­stem...

Spu­ściła głowę i cof­nęła dłoń.

– Oczy­wi­ście – rze­kła i się od­wró­ciła. – Tylko że... – Wi­dzia­łem, jak roz­waża, czy po­wie­dzieć, co ją nur­tuje. – To już trwa kilka mie­sięcy.

Tylko nie znowu to.

– Na­prawdę?

Przy­tak­nęła.

– Mia­łem sporo na gło­wie. Nowa książka...

Wła­śnie zło­ży­łem w swoim wy­daw­nic­twie dość ob­szerną książkę po­świę­coną post­im­pre­sjo­ni­zmowi. Nie byli szcze­gól­nie za­chwy­ceni tym po­my­słem, ale mój agent ich prze­ko­nał. Zwró­cił uwagę, że w Tate szy­kuje się duża re­tro­spek­tywa Ma­neta, a któż na­pi­sze o tym le­piej niż po­wa­żany kry­tyk sztuki Mar­tin Gil­mour? Cie­szy­łem się pewną po­pu­lar­no­ścią. Moja pierw­sza książka, Sztuka. Kogo to, k***a, ob­cho­dzi?, wy­dana pięć lat wcze­śniej, wy­ro­biła mi opi­nię en­fant ter­ri­ble świata sztuki, kry­tyka, który ośmie­lił się oba­lać bzdurne po­glądy i na­zy­wać rze­czy po imie­niu.

W rze­czy­wi­sto­ści treść nie była szcze­gól­nie ob­ra­zo­bur­cza. Na po­mysł ty­tułu wpadł mój agent. Na­leży od­dać mu spra­wie­dli­wość: książka sprze­dała się w ogrom­nym na­kła­dzie. Stała się pre­zen­tem, któ­rym lu­dzie ob­da­ro­wy­wali pod cho­inkę swo­ich bę­dą­cych na bie­żąco z modą przy­ja­ciół. Wi­dzia­łem ją w to­a­le­cie na par­te­rze pew­nego fan­ta­stycz­nie mod­nego, za­pro­jek­to­wa­nego na in­dy­wi­du­alne za­mó­wie­nie domu (ściany kur­ty­nowe i ga­bi­nety w su­te­re­nie). Je­stem pe­wien, że nikt nie prze­czy­tał jej od de­ski do de­ski. To zna­czy nikt prócz Lucy. Lucy jest do bólu lo­jalna. Za­wsze taka była.

Po­zna­li­śmy się trzy­na­ście lat temu, kiedy pra­co­wa­łem w „Bu­gle”, czo­ło­wej lon­dyń­skiej po­po­łu­dniówce (wpraw­dzie nie było wtedy kon­ku­ren­cji, po­nie­waż bez­płatne ga­zety i po­ranne „Me­tro” po­ja­wiły się do­piero póź­niej). Fuk­sem wsko­czy­łem na sta­no­wi­sko wi­ce­dy­rek­tora ar­ty­stycz­nego, za­stę­pu­jąc tym­cza­sowo ko­bietę, która po­szła na urlop ma­cie­rzyń­ski. Lucy peł­niła tam funk­cję re­cep­cjo­nistki. W owych cza­sach można było pa­lić w biu­rze, co czy­ni­łem re­gu­lar­nie i z pre­me­dy­ta­cją, do­sko­nale zda­jąc so­bie sprawę, że kiedy za­cią­gam się pa­pie­ro­sem, moje dwu­dzie­sto­kil­ku­let­nie ko­ści po­licz­kowe są atrak­cyj­nie wy­eks­po­no­wane, w ra­zie gdyby ktoś aku­rat na mnie pa­trzył.

Przez kilka ty­go­dni nie zwra­ca­łem uwagi na Lucy. Ist­niała jako miła dla oka, nie­wy­raźna plama na pe­ry­fe­riach mo­jego pola wi­dze­nia. Była pulchną, nie­brzydką dziew­czyną w oku­la­rach ku­jonki, miała brą­zowe włosy do ra­mion, ani pro­ste, ani krę­cone, ob­ja­wia­jące się pod ra­czej mało sa­tys­fak­cjo­nu­jącą po­sta­cią „ni pies, ni wy­dra, coś na kształt świ­dra”. Te włosy, o czym do­wie­dzia­łem się póź­niej, sta­no­wiły źró­dło nie­usta­ją­cej fru­stra­cji. Wy­star­czyło, że deszcz ły­pał groź­nie zza nie­ro­ze­rwa­nej jesz­cze sza­rej chmury, a koń­cówki już za­czy­nały się skrę­cać i pu­szyć. W desz­czowe dni Lucy wzo­rem księż­nej Yorku zwią­zy­wała włosy sze­roką ak­sa­mitną gumką. Za­wsze uro­czo od­sta­wała od reszty. No­siła zwiewne kwie­ci­ste su­kienki, gdy wszyst­kie inne ko­biety pa­ra­do­wały w ob­ci­słych spód­ni­cach ołów­ko­wych. Cho­dziła w mę­skich pół­bu­tach i miała bujne brwi. Była ko­bietą z in­nej epoki. Po­nie­kąd na­dal nią jest. Ni­gdy nie udało mi się okre­ślić, z któ­rej. Być może z ta­kiej, któ­rej jesz­cze nie wy­my­ślono.

Tak czy owak, Lucy nie wy­warła na mnie wtedy więk­szego wra­że­nia, wi­dzia­łem w niej ko­goś, kto od­biera te­le­fony i mówi „dzień do­bry”, gdy wcho­dzi się do biura. Cza­sem pa­rzyła i roz­no­siła her­batę. Pew­nego razu wró­ciła z prze­rwy na lunch z pa­znok­ciami po­ma­lo­wa­nymi błysz­czą­cym czar­nym la­kie­rem, i to wzbu­dziło wów­czas moje za­in­te­re­so­wa­nie. Pod tą po­włoką kryje się coś wię­cej, po­my­śla­łem. Lecz za­raz o tym za­po­mnia­łem i po­wró­ci­łem do kla­wia­tury, by wy­stu­kać li­czące pięć­set słów dyr­dy­mały na te­mat ostat­nich nie­zno­śnie pre­ten­sjo­nal­nych dy­plo­mów Cen­tral Sa­int Mar­tin albo hol­ly­wo­odz­kiej ak­torki o mier­nym wpraw­dzie ta­len­cie, za to trzy­ma­ją­cej w sza­chu wła­ści­ciela ga­zety.

Do­piero w dru­gim, a może na­wet trze­cim mie­siącu mo­jej pracy Lucy na dłu­żej przy­kuła moją uwagę.

Ian, re­dak­tor działu, po­pro­sił mnie o skle­ce­nie tek­stu na te­mat po­wrotu po­staci „Wiel­kiego Ame­ry­kań­skiego Pi­sa­rza”. Był do tego ja­kiś na­cią­gany pre­tekst, o ile so­bie przy­po­mi­nam – de­biut mu­sku­lar­nego mło­dzieńca okrzyk­nię­tego no­wym To­mem Wolfe’em. Usi­ło­wa­łem zle­cić na­pi­sa­nie tego ar­ty­kułu ja­kie­muś chęt­nemu wol­nemu strzel­cowi, ale po­nie­waż zbli­żało się Boże Na­ro­dze­nie i ża­den z mo­ich sta­łych po­ma­gie­rów nie był do­stępny, po­sta­no­wi­łem sam się do tego przy­mie­rzyć.

Sie­dzia­łem przy biurku, uzgad­nia­jąc z Ia­nem, które na­zwi­ska po­wi­nie­nem uwzględ­nić.

– Na­le­ża­łoby wspo­mnieć o Jayu McI­ner­neyu – po­wie­dział.

Kiw­ną­łem głową, jakby to było dla mnie cał­ko­wi­cie ja­sne.

– I oczy­wi­ście o De­Lillo – do­da­łem. – Wolfe... Fran­zen przej­dzie?

– Zde­cy­do­wa­nie. – Ian oparł się na krze­śle i skrzy­żo­wał ra­miona na gor­sie wy­mię­tej ko­szuli. – Masz Phi­lipa Ro­tha, jak są­dzę?

– Wia­domo – za­pew­ni­łem, choć Phi­lip Roth nie prze­mknął mi na­wet przez myśl i na tam­tym eta­pie ży­cia nie prze­czy­ta­łem ani jed­nej jego książki.

Z dru­giego końca biurka do­bie­gło wy­raźne cmo­ka­nie.

– Gdyby cof­nąć się w cza­sie jesz­cze bar­dziej, warto by przyj­rzeć się Sa­lin­ge­rowi... – cią­gną­łem.

Cmo­ka­nie za­mie­niło się w gło­śne, znie­cier­pli­wione chrząk­nię­cie. Ką­ciki ust Iana drgnęły.

– Masz coś do po­wie­dze­nia, Lucy? – za­py­tał roz­ba­wiony.

– Nie – od­parła, ru­mie­niąc się. – To zna­czy... wła­ści­wie tak, prze­pra­szam, tak. – Od­kaszl­nęła, a po­środku każ­dego z po­licz­ków po­ja­wiła się ró­żowa plamka.

– Pro­szę – po­wie­dział Ian, ru­chem ręki po­ka­zu­jąc, że od­daje jej pole.

– My­śle­li­ście o... no wie­cie, włą­cze­niu do wa­szej li­sty ja­kichś ko­biet? – spy­tała, a jej głos po­woli na­bie­rał roz­pędu i mocy. – Wiecz­nie ci sami sta­rzy, nudni, biali fa­ceci. Jesz­cze chwila, a bę­dzie­cie przy­wo­ły­wać cho­ler­nego Johna Updike’a. 

Drwiąco się za­śmia­łem, jed­no­cze­śnie no­tu­jąc w pa­mięci, by ująć w tek­ście Johna Updike’a. Jak mo­głem go prze­oczyć? Ta­kie błędy wy­róż­niały mnie spo­śród in­nych. Przez nie spra­wia­łem wra­że­nie chło­paka, który nie wy­cho­wy­wał się w domu z pę­ka­jącą w szwach bi­blio­teczką, tylko wy­bie­rał lek­tury, opie­ra­jąc się na mat­czy­nym „Re­ader’s Di­gest”.

– ...Któ­rzy ge­ne­ral­nie pi­szą, my­śląc fiu­tem, i gra­tu­lują so­bie na­wza­jem swo­jej bo­sko­ści – cią­gnęła Lucy – a w rze­czy­wi­sto­ści ich „po­wie­ści o sta­nie pań­stwa” są zwy­kłymi dra­ma­tami ro­dzin­nymi w no­wym opa­ko­wa­niu, pod­la­nymi te­sto­ste­ro­nem. Ame­ryka ma nie­sa­mo­wite pi­sarki, któ­rych cią­gle się nie do­ce­nia tylko dla­tego, że pi­szą o ro­dzi­nach, a ich książki wy­daje się w ty­po­wych dla... li­te­ra­tury ko­bie­cej kosz­mar­nych okład­kach ze zdję­ciami dzieci i zam­ków z pia­sku.

Spu­ściła głowę. Włosy opa­dły jej luźno na blade czoło.

– Prze­pra­szam – po­wie­działa. – Ja tylko...

Uśmiech­ną­łem się do niej. Ja­kie to uro­cze, po­my­śla­łem, mieć do cze­goś tak emo­cjo­nalny sto­su­nek. Na­po­tkała moje spoj­rze­nie i od­wza­jem­niła uśmiech, roz­chy­la­jąc usta na tyle, bym mógł zo­ba­czyć jej równe, pro­ste, zdro­wo­roz­sąd­kowe zęby.

– A niech mnie – ode­zwał się Ian. – Nie wie­dzia­łem, że sie­dzi tu z nami cho­lerna Em­me­line Pan­khurst. Więc kogo byś pro­po­no­wała?

– Anne Ty­ler, Joan Di­dion, Donnę Tartt – wy­mie­niała Lucy, nie pod­no­sząc wzroku. – Tak na po­czą­tek. To zna­czy, je­śli w ogóle można się zgo­dzić z pod­sta­wo­wym za­ło­że­niem, że ist­nieje coś ta­kiego jak „wielka po­wieść ame­ry­kań­ska”. Z czym ja, na­wia­sem mó­wiąc, się nie zga­dzam.

Ian za­chi­cho­tał.

– Dzięki, Luce. Przy­po­mnij mi, co ta­kiego stu­dio­wa­łaś w Bri­stolu?

– An­gli­stykę – mruk­nęła. – I to było w Dur­ham.

– Tak my­śla­łem.

– W grun­cie rze­czy uwa­żam, że to do­bry po­mysł – przy­zna­łem, za­ska­ku­jąc sam sie­bie. – Po­win­ni­śmy wziąć pod uwagę kilka ko­biet.

Lucy się uśmiech­nęła. Oku­lary zsu­nęły jej się z nosa. Pchnęła je na miej­sce jed­nym pal­cem z ob­gry­zio­nym pa­znok­ciem, a wtedy za­uwa­ży­łem, ona zresztą też, że drży jej ręka.

– Dzięki, Mar­tin – od­parła i spoj­rzała na mnie błysz­czą­cymi oczami.

Im le­piej ją po­zna­wa­łem, tym bar­dziej by­łem nią wbrew so­bie za­uro­czony. Tak bar­dzo mnie po­dzi­wiała, da­rzyła sza­cun­kiem, ge­ne­ral­nie była mi głę­boko wdzięczna, że w ogóle po­świę­cam jej uwagę. Ja z ko­lei uwa­ża­łem ją za in­te­li­gentną, in­te­re­su­jącą roz­mów­czy­nię. Miała dużą wie­dzę.

Za­czę­li­śmy ja­dać ra­zem lunch. Po­cząt­kowo za­do­wa­la­li­śmy się szybką ka­napką w sto­łówce dla pra­cow­ni­ków, wkrótce jed­nak prze­nie­śli­śmy się do re­stau­ra­cji po dru­giej stro­nie ulicy, gdzie zaj­mo­wa­li­śmy miej­sca w drew­nia­nych bok­sach i pi­li­śmy wino z pół­to­ra­li­tro­wej bu­telki, na któ­rej kel­ner za­zna­czał, ile ubyło cali, i od­po­wied­nio nas ka­so­wał. Wkrótce lunch ewo­lu­ował w drinka w pu­bie po pracy – dla mnie ku­fel gu­in­nessa, dla Lucy gin z to­ni­kiem. (Ni­gdy nie lu­bi­łem gu­in­nessa. Pi­łem to piwo tylko wtedy, gdy chcia­łem się wy­da­wać bar­dzo mę­ski). Po pół roku po­szli­śmy na ko­la­cję. Łą­czyło nas upodo­ba­nie do per­skiej kuchni, szu­ka­li­śmy więc knaj­pek na nie­od­po­wied­nim końcu Ken­sing­tonu, w któ­rych ser­wo­wano naj­lep­sze du­szone ba­kła­żany z ja­gnię­ciną i ber­be­ry­sem.

A po­tem mnie po­ca­ło­wała, a ja nie wie­dzia­łem, jak się wy­krę­cić. Do­szło do tego na chod­niku przed ja­skrawą fa­sadą re­stau­ra­cji o na­zwie Tas albo Yaz, albo Fez czy coś w tym ro­dzaju. Sta­li­śmy pod uliczną la­tar­nią, drobna mżawka po­kry­wała nas wil­got­nym mu­śli­nem, wpa­try­wa­łem się w jej twarz, w kro­pelki wody na nie­mod­nych du­żych oku­la­rach, dys­kret­nie trzę­sący się mię­si­sty pod­bró­dek, dwa piegi na płatku ucha, przez które wy­da­wało się, że jest prze­kłute, cho­ciaż była jedną z nie­licz­nych zna­nych mi ko­biet, która nie no­siła kol­czy­ków.

– Boję się ja­kie­goś za­ka­że­nia – wy­ja­śniła mi kie­dyś. – Wszyst­kiego się za bar­dzo boję.

Lucy nie jest głu­pia.