Pamiętniki Matyldy ebook

Trzynastka wcale nie była pechowa, chociaż w pecha nie wierzę. Ten dzień nie zaczął się najlepiej, ale skończył zaskakująco dobrze. Na początku pokłóciłam się z Rafałem.

– Do spożywczego chcesz iść? – spytał zaskoczony. Po śniadaniu podzieliłam się z nim tą radosną nowiną.

– A jakie mamy wyjście?

– To po to kończyłaś studia, żeby ludziom kartofle sprzedawać? Trzeba się cenić, dziewczyno!

– Mogę się cenić, tylko tym rachunków nie zapłacimy ani nie zrobimy zakupów. Ty ciągle wpatrujesz się w siebie, w swoje kryzysy. Może czasami trzeba zejść na ziemię i mieć coś do jedzenia? Niedługo wszystkie oszczędności się skończą i co dalej?

Dopiłam kawę inkę i wstałam od stołu zła jak osa. Ta rozmowa do niczego nie doprowadzi. Rozumiem i zgadzam się z Rafałem, że trzeba się cenić, dlatego skończyliśmy studia, ale zanim zaistniejemy jako prawdziwi malarze, których obrazy się sprzedają i będziemy mogli żyć ze sztuki, trzeba pracować i jakoś się utrzymać. Na pomoc rodziców nie mamy co liczyć. Moi nie żyją, a rodzice mojego chłopaka do dziś nie mogą się pogodzić z tym, że syn nie wybrał jakiegoś porządnego zawodu, który przyniesie mu dobre zarobki. Marzyło im się, aby skończył medycynę albo prawo. Ale nie... On się uparł i malarzem chciał zostać. Za każdym razem jak Rafał jeździł do nich do Lublina, to biadolili nad jego marnym losem, więc przestał jeździć i obiecał sobie, że poradzi sobie w życiu sam, bez ich wsparcia.

Rafał milczał na moje zarzuty, tępo wpatrywał się w swój kubek z kawą. Może tam szuka inspiracji – pomyślałam złośliwie. Najlepiej to nic nie mówić, zamieść problem pod dywan. Cały on.

– Jeśli nie będziemy mieli za co żyć, to zostanie nam tylko jedno wyjście. Będziemy musieli poprosić o pomoc twoich rodziców – wypaliłam. Wiedziałam, że chłopak wobec takich argumentów nie przejdzie obojętnie. Popatrzył na mnie jak na wariatkę, wstał od stołu, narzucił skórzaną kurtkę i wyszedł.