Na dnie naszych serc ebook

Copyright © Kinga Tatkowska, 2025

All rights reserved

Wszelkie prawa zastrzeżone

ISBN PAPIER 9788396819178

ISBN E-BOOK 97883968191851

Redakcja i korekta: Małgorzata Styś

(@malgorzata_stys_)

Skład, łamanie, konwersja: Mateusz Cichosz

(@magik.od.skladu.ksiazek)

Projekt i wykonanie okładki: Maciej Sysio

Wydanie I

Ko­chaj mnie tak, jak ni­kogo ni­gdy przed­tem

Ko­chaj mnie, jak­bym był tego wart

Ko­chaj obłęd­nie i wiedz

Pę­ka­nie serc

To na­tu­ralna i piękna rzecz

Mnie ko­chaj, bo

Bo ju­tro mogę znik­nąć

Krzysz­tof Za­lew­ski, „Ko­chaj”

Dla tych, któ­rzy zo­sta­wiają ma­rze­nia na po­duszce.

Nie rób­cie tego.

Kilka słów od Autorki

Są ta­kie książki, o któ­rych wiesz – po pro­stu wiesz – że zła­mią ci serce.

Dla mnie to bę­dzie ta książka.

Jesz­cze nie znam do­kład­nie mo­ich bo­ha­te­rów, wi­dzę za­le­d­wie ich nie­wy­raźne kon­tury, ale to, co do­strze­gam, w zu­peł­no­ści mi wy­star­czy.

Julka i Fi­lip od wielu mie­sięcy sie­dzą mi w gło­wie. Po­ga­niają mnie, bym w końcu po­świę­ciła im swój czas. Po­ja­wiają się w mo­ich my­ślach nie­spo­dzie­wa­nie, a po­tem nie po­tra­fię ich stam­tąd prze­pę­dzić.

Te­raz już na­wet nie chcę pró­bo­wać tego ro­bić.

Te­raz pra­gnę, żeby cał­ko­wi­cie mną za­wład­nęli.

Na ten mo­ment nie mam jesz­cze po­ję­cia, jak skoń­czy się ta opo­wieść, ale i tak wiem, że wy­leję przez nią łzy. Wiem, że po­ko­cham tych bo­ha­te­rów.

Julka, Fi­lip… daję Wam wolną rękę. Zmiażdż­cie mi serce, a na ko­niec spró­buj­cie je po­skła­dać. Wie­rzę w Was z ca­łych sił.

PROLOG

Wy­jąt­kowo ła­two jest ukry­wać swój smu­tek. To tro­chę tak, jakby wejść do sklepu, wy­brać od­po­wied­nią ma­skę i po chwili na­ło­żyć ją so­bie na twarz. Taka ma­ska po­trafi wiele za­kryć. Na po­zór po­trafi także wiele wy­ba­czyć.

Ale każda ma­ska kosz­tuje.

Ni­gdy wcze­śniej nie za­sta­na­wia­łam się, co by się wy­da­rzyło, gdyby ktoś ją ze mnie ze­rwał, ob­na­ża­jąc moje uczu­cia i emo­cje, które tak skrzęt­nie cho­wa­łam przed ca­łym świa­tem.

Jed­nak wtedy po­ja­wił się on.

Na­wet nie zdjął mo­jej ma­ski, na­wet mnie nie od­sło­nił.

On po pro­stu spoj­rzał mi pro­sto w oczy.

I wszystko w nich zo­ba­czył.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ju­lia

Ni­gdy wcze­śniej nie za­sta­na­wia­łam się, czy śmierć boli.

Zro­bi­łam to do­piero wtedy, gdy kilka dni temu zna­la­złam moją sio­strę mar­twą.

Wy­glą­dała tak spo­koj­nie. Zu­peł­nie jak nie ona, bo prze­cież przez ostat­nie lata na jej twa­rzy po­ja­wiały się prze­waż­nie za­cię­tość i nie­na­wiść do ca­łego świata. Cza­sami zda­wało mi się na­wet, że ta nie­na­wiść była wy­mie­rzona w nią samą. Grube, czarne kre­ski, które każ­dego dnia z wielką wprawą ma­lo­wała ey­eli­ne­rem na po­wie­kach, od­wra­cały uwagę od jej pięk­nych tę­czó­wek w ko­lo­rze cze­ko­lady. Kol­czyki w brwiach, no­sie i dol­nej war­dze oraz ta­tuaż skor­piona na szyi – przez który nasi ro­dzice nie­malże do­stali wy­lewu – to wszystko spra­wiało, że wy­glą­dała na bun­tow­niczkę.

Tak, moja sio­stra była bun­tow­niczką.

Ale na dnie jej serca za­ko­rze­niła się wraż­li­wość, któ­rej nie dało się wy­rwać i któ­rej od tam­tego pa­mięt­nego wy­padku sprzed kilku lat w ogóle nie po­ka­zy­wała.

Jed­nak gdy wpa­try­wa­łam się w jej nie­ru­chome ciało, w ja­kiś nie­od­gad­niony dla mnie spo­sób, do­strze­głam tę wraż­liwą du­szę.

I spo­kój.

Może wła­śnie tego po­trze­bo­wała.

*

Roz­cze­sy­wa­łam wła­śnie swoje dłu­gie włosy przed to­a­letką, która stała w moim po­koju, od­kąd tylko się­ga­łam pa­mię­cią. Na prze­strzeni lat wiele się tu­taj zmie­niało – ko­lory ścian, łóżko, zdję­cia w ram­kach, fi­ranki. Ale nie ta to­a­letka. Przy­szedł kie­dyś taki mo­ment, gdy chcia­łam już się jej po­zbyć, ale wtedy Oli­wia przy­sta­nęła obok niej i rzu­ciła:

– Zo­staw ją. Pa­suje do cie­bie.

Więc ją zo­sta­wi­łam.

A te­raz roz­my­śla­łam, dla­czego ten stary bez­war­to­ściowy me­bel cią­gle tu­taj tkwił, a jej za­bra­kło.

Chwy­ci­łam jedną z mo­ich je­dwab­nych fro­tek i za­czę­łam ukła­dać na gło­wie cia­snego koka. Wła­ści­wie to rzadko po­zwa­la­łam so­bie na inną fry­zurę. Włosy były ści­śnięte tak mocno, że po­wo­do­wały ból. Ale ja go po­trze­bo­wa­łam, bo spra­wiał, że co­kol­wiek czu­łam. Dzięki niemu przy­naj­mniej wie­dzia­łam, że cią­gle żyję.

Ni­gdy nie za­py­ta­łam Oli­wii, czy miała po­dobny ry­tuał, jak ja ze swoim ko­kiem. Je­śli miała, to czy też przy­po­mi­nał jej o tym, że żyła? Było to dla niej ko­jące, czy wręcz prze­ciw­nie?

Usły­sza­łam pu­ka­nie do drzwi, a po chwili do po­koju we­szła mama.

– Je­steś go­towa? – za­py­tała. – Za chwilę wy­jeż­dżamy. Oj­ciec już za­kłada płaszcz.

Zła­pa­łam jej spoj­rze­nie w lu­strze.

Nie wy­glą­dała, jakby od kilku dni w ogóle nie spała. Jakby pła­kała każ­dej nocy. Jakby schu­dła co naj­mniej pięć ki­lo­gra­mów w krót­kim cza­sie. Jakby po­sta­rzała się o dzie­sięć lat. Jakby jej serce pę­kło na ka­wałki.

Bo w rze­czy­wi­sto­ści nic ta­kiego się nie wy­da­rzyło.

Syl­wia Wroń­ska nie wy­glą­dała, jakby za mo­ment miała po­cho­wać swoją pier­wo­rodną córkę.

Wy­glą­dała ide­al­nie. Jak za­wsze.

– Go­towa – szep­nę­łam. Mu­sia­łam od­chrząk­nąć, bo zda­wało mi się, że już żadne ko­lejne słowo nie przej­dzie mi przez gar­dło. Po­tem do­da­łam: – Jedź­cie sami. Ja po­cze­kam na Maćka. Nie­długo po­wi­nien po mnie być.

Mama po­de­szła bli­żej, w końcu po­czu­łam jej dłoń na swoim ra­mie­niu. Za­częła strzą­sać z mo­jej czar­nej su­kienki ja­kiś nie­ist­nie­jący pa­proch.

– Wy­pa­da­łoby, że­by­śmy po­ja­wili się tam ra­zem, Ju­lio.

Kiw­nę­łam głową.

Do­sko­nale wie­dzia­łam, co wy­pa­dało na­szej ro­dzi­nie, a co nie. Mia­łam osiem­na­ście lat, by to przy­swoić.

– Obie­cuję, że do­łą­czymy do was w ko­ściele – za­pew­ni­łam. – Nie spóź­ni­ła­bym się na po­grzeb wła­snej sio­stry.

Do­strze­głam, jak na słowo „po­grzeb” de­li­kat­nie drgnęła. Jakby było to naj­bar­dziej obrzy­dliwe słowo, ja­kie usły­szała. Słowo, które ab­so­lut­nie nie pa­so­wało do ro­dziny Wroń­skich.

Po­tem uśmiech­nęła się i rzu­ciła:

– Za­łóż te złote kol­czyki kó­łeczka, które ostat­nio ci ku­pi­łam. Ślicz­nie w nich wy­glą­dasz.

Chwilę póź­niej już jej nie było.

A ja za­ło­ży­łam wspo­mniane kol­czyki.

Gdy usły­sza­łam, jak ro­dzice ru­szyli sa­mo­cho­dem sprzed domu, chwy­ci­łam za ko­mórkę i za­dzwo­ni­łam do Maćka. Od razu włą­czyła się poczta gło­sowa. Scho­dząc na par­ter, sta­ra­łam się nie de­ner­wo­wać. Kiedy wczo­raj wie­czo­rem uma­wia­łam się z nim, żeby był nie póź­niej niż o dzie­sią­tej rano, uzna­łam, że weź­mie to na po­waż­nie. Ze­ga­rek wska­zy­wał dzie­siątą dwa­na­ście, a mo­jego chło­paka cią­gle nie było.

Po­sta­no­wi­łam za­cze­kać na niego na ze­wnątrz. Na­rzu­ci­łam na sie­bie czarny płaszcz i wy­szłam z domu,.

Przy­sta­nę­łam na chod­niku przed bramą i ro­zej­rza­łam się po ulicy Za­wrat. Aku­rat pani Do­bosz, na­sza są­siadka, wra­cała ze spa­ceru z psem i może było to z mo­jej strony nie­uprzejme, ale od­wró­ci­łam się do niej ple­cami, uda­jąc, że jej nie wi­dzę. Nie chcia­łam, by po­de­szła i zło­żyła mi kon­do­len­cje lub zro­biła coś rów­nie strasz­nego.

Miesz­ka­li­śmy w oko­licy, gdzie więk­szość wła­ści­cieli swo­ich pięk­nych, oka­za­łych do­mów uśmie­chała się do cie­bie do­bro­tli­wie, ży­cząc wszyst­kiego, co naj­lep­sze, ale skry­cie pra­gnęła, by ży­cie do­ko­pało ci z ca­łej siły. Wtedy mo­gliby ob­ser­wo­wać z fa­scy­na­cją to wi­do­wi­sko.

Unio­słam głowę w stronę słońca i przy­mknę­łam po­wieki. Cie­pło otu­lało moją twarz, bo dziś była wy­jąt­kowo piękna po­goda. Zbyt piękna jak na po­czą­tek lu­tego.

Zbyt piękna jak na… ten dzień.

Cza­sami zda­rzało się tak, że po­goda była zu­peł­nym prze­ci­wień­stwem tego, co działo się w na­szym wnę­trzu. I te­raz tak wła­śnie było. Mia­łam wra­że­nie, jakby w mo­jej du­szy sza­lała bu­rza. Taka z pio­ru­nami i moc­nym wia­trem. Taka, która swoją siłą zmiata po dro­dze wszystko, co na­po­tka. Taka, która nisz­czy.

Na­gły dźwięk klak­sonu spra­wił, że aż pod­sko­czy­łam.

Przede mną za­par­ko­wało lśniące białe audi.

Nie zna­łam się na sa­mo­cho­dach, ale wie­dzia­łam, że to je­den z droż­szych mo­deli. Wy­soka półka. Ma­ciek do­stał go w ze­szłym roku od swo­jego taty na za­koń­cze­nie li­ceum. Gdy inni nie wie­dzieli, jak bę­dzie wy­glą­dać ich ży­cie za ty­dzień, czy za mie­siąc, Ma­ciek znał swoją przy­szłość na lata do przodu. Do­dat­kowo na­le­żał do jed­nej z tych uprzy­wi­le­jo­wa­nych ro­dzin, która na pstryk­nię­cie pal­cem mo­gła po­zwo­lić so­bie na kupno luk­su­so­wego auta.

Na­le­że­li­śmy – po­pra­wi­łam się w my­ślach.

Czy moi ro­dzice też pla­no­wali spra­wić mi taki pre­zent za kilka mie­sięcy, gdy skoń­czę szkołę? Co prawda jesz­cze na­wet nie my­śla­łam o kur­sie na prawo jazdy, ale mo­jemu ta­cie w ni­czym by to nie prze­szko­dziło. Mógłby ku­pić mi sa­mo­chód, na­wet je­śli nie mo­gła­bym nim jeź­dzić. Li­czył się gest, bo w tym przy­padku przy­dat­ność znaj­do­wała się na sza­rym końcu.

Otwo­rzy­łam drzwi od strony pa­sa­żera i za­ję­łam miej­sce. Ma­ciek szybko po­ca­ło­wał mnie w usta, a po­tem gwał­tow­nie ru­szył.

– Spóź­ni­łeś się – po­wie­dzia­łam, spraw­dza­jąc go­dzinę.

Była już dzie­siąta trzy­dzie­ści, a msza miała się roz­po­cząć o je­de­na­stej pięt­na­ście.

– Sorry – rzu­cił, jakby nic się nie wy­da­rzyło. Jak­by­śmy je­chali do kina i mieli go­dzinny za­pas cza­sowy, nie li­cząc na­wet setki re­klam po­prze­dza­ją­cych se­ans.

Zer­k­nę­łam w jego stronę. Miał na so­bie ele­gancki czarny gar­ni­tur, który był oczy­wi­ście szyty na miarę i le­żał na jego ciele ni­czym druga skóra. Już wie­dzia­łam, że moja mama bę­dzie wnie­bo­wzięta. Ca­łego efektu do­peł­niały oku­lary prze­ciw­sło­neczne, a ja szybko skon­tro­lo­wa­łam, czy mia­łam swoje w to­rebce. To był dziś klu­czowy ele­ment ubioru.

– Jak się czu­jesz? – za­py­tał po kilku mi­nu­tach ci­szy i chwy­cił moją dłoń, którą wy­bi­ja­łam nie­kon­tro­lo­wany rytm na swoim ko­la­nie. Na­tych­miast prze­sta­łam.

Dla­czego mia­łam wra­że­nie, że za­dał to py­ta­nie je­dy­nie dla po­rządku, a nie dla­tego, że na­prawdę chciał uzy­skać od­po­wiedź?

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Jest okej.

Nie zde­cy­do­wa­łam się na szcze­rość. Wła­ści­wie to rzadko się na nią de­cy­do­wa­łam.

– Za kilka go­dzin bę­dzie po wszyst­kim – stwier­dził.

– Masz na my­śli to, że za kilka go­dzin ja­kiś bez­i­mienny czło­wiek po­chowa trumnę z cia­łem mo­jej sio­stry w wy­ko­pa­nym wcze­śniej dole i za­sy­pie ją zie­mią?

Po­czu­łam na so­bie jego wzrok, ale nie spoj­rza­łam w jego stronę. Za­miast tego sie­dzia­łam pro­sto i wpa­try­wa­łam się przed sie­bie, na ulice War­szawy, któ­rymi po­dą­ża­li­śmy w kie­runku ko­ścioła.

Resztę drogi prze­by­li­śmy w ci­szy. Gdyby moje my­śli nie były tak gło­śne, to na­wet bym się nią roz­ko­szo­wała.

Kiedy Ma­ciek w końcu za­par­ko­wał, po­woli wy­sia­dłam z sa­mo­chodu. Spoj­rza­łam w stronę wej­ścia do ko­ścioła i do­strze­głam kilka osób, ale nie zna­łam żad­nej z nich. Czy to ja­cyś przy­pad­kowi lu­dzie? A może znali Oli­wię? Może przy­szli tu­taj dla niej?

Na­wet nie zo­rien­to­wa­łam się, w któ­rym mo­men­cie Ma­ciek chwy­cił mnie za rękę. Ock­nę­łam się do­piero, gdy po­ko­ny­wa­li­śmy schody pro­wa­dzące do ol­brzy­mich wrót bu­dynku, a on kie­ro­wał mną, jak­bym była bez­wolną szma­cianą lalką.

Może rze­czy­wi­ście nią by­łam.

Gwał­tow­nie przy­sta­nę­łam, a mój chło­pak na mnie spoj­rzał.

– Co jest? – za­py­tał.

Moje tętno stało się dość nie­równe. Po krę­go­słu­pie prze­biegł dreszcz, a po chwili po­czu­łam ob­le­wa­jący mnie zimny pot. Prze­łknę­łam ślinę.

– Ja… – za­czę­łam, ale nie wie­dzia­łam, co do­kład­nie po­wie­dzieć.

Na do­brą sprawę nie wie­dzia­łam na­wet, co ta­kiego mnie za­trzy­mało, co ka­zało mi sta­nąć w miej­scu.

Za­ma­szy­ście otwo­rzy­łam to­rebkę i za­czę­łam w niej grze­bać.

– Chu­s­teczki – rzu­ci­łam na­prędce i kiw­nę­łam głową, jakby wła­śnie o to mi cho­dziło. – Sko­czę do sklepu po chu­s­teczki.

Do­sko­nale wie­dzia­łam, że i tak ich nie po­trze­bo­wa­łam, bo nie po­tra­fi­łam uro­nić na­wet łzy, ale to nie miało zna­cze­nia.

– Mam ja­kieś w sa­mo­cho­dzie, to… – ode­zwał się, ale od razu mu prze­rwa­łam.

– Nie, nie, ku­pię nowe opa­ko­wa­nie – stwier­dzi­łam. – Idź już do środka, a ja za­raz do­łą­czę.

– Je­śli się spóź­nisz, to twoi sta­rzy do­staną pier­dolca.

I mó­wił to ten, który spóź­nił się po mnie pół go­dziny.

– Nic ta­kiego się nie wy­da­rzy – za­pew­ni­łam.

Nie tra­cąc czasu, zbie­głam po scho­dach i jak w amoku ro­zej­rza­łam się do­okoła. Mój wzrok na­mie­rzył ma­lutki skle­pik ze sta­rym, znisz­czo­nym szyl­dem, do któ­rego od razu się uda­łam. W środku nie pach­niało naj­pięk­niej, a pod­łoga le­piła się od brudu, ale nie było to istotne. Mia­łam wręcz wra­że­nie, jak­bym zna­la­zła naj­lep­sze schro­nie­nie w oko­licy.

Chyba zwa­rio­wa­łam.

Rzu­ci­łam ci­che „dzień do­bry” pani za ladą, choć ona na­wet nie zwró­ciła na mnie żad­nej uwagi. Może to i le­piej.

Za­czę­łam po­woli prze­cha­dzać się wą­skimi alej­kami bez ja­kie­go­kol­wiek celu. Wo­dzi­łam wzro­kiem po pro­duk­tach spo­żyw­czych, które nie były mi te­raz do ni­czego po­trzebne. Co ja­kiś czas się­ga­łam po opa­ko­wa­nie cia­stek albo go­to­wej mie­szanki, z któ­rej w pięć mi­nut po za­la­niu wrząt­kiem ma­gicz­nie po­wstaje peł­no­war­to­ściowy po­si­łek. Oglą­da­łam ety­kiety i wczy­ty­wa­łam się w skład. Był tu­taj na­wet mi­ni­dział ze środ­kami czy­sto­ści, więc chwy­ci­łam je­den z pły­nów do my­cia i za­cią­gnę­łam się za­pa­chem orzeź­wia­ją­cych cy­tru­sów.

Co ja, do cho­lery, wy­pra­wiam?

Do roz­po­czę­cia po­grzebu po­zo­stało sześć mi­nut. Zbli­ży­łam się do ka­sjerki i po­ło­ży­łam na la­dzie ba­to­nik cze­ko­la­dowy i paczkę chu­s­te­czek. Ani jedno, ani dru­gie mi się nie przyda, ale nie chcia­łam wy­cho­dzić ze sklepu bez ku­pie­nia cze­go­kol­wiek, bo jesz­cze zo­sta­ła­bym po­są­dzona o kra­dzież.

Ko­bieta ze­ska­no­wała pro­dukty, a ja za­pa­trzy­łam się na półkę z al­ko­ho­lem tuż za nią. Kilka mie­sięcy temu skoń­czy­łam osiem­na­ście lat, ale jesz­cze ni­gdy w ży­ciu się nie upi­łam. Moim szczy­tem pi­jań­stwa były dwa sma­kowe piwa wy­pite na jed­nej z im­prez, na którą za­brał mnie Ma­ciek. Może po­win­nam to zmie­nić? Może po­win­nam za­cząć się upi­jać moc­nymi trun­kami i tra­cić kon­trolę? Może to mo­głoby mi w czymś po­móc?

Od­rzu­ci­łam te ab­sur­dalne roz­wa­ża­nia i prze­nio­słam wzrok na ka­sjerkę, która coś do mnie mó­wiła.

– Słu­cham? – ode­zwa­łam się.

Na jej twa­rzy ma­lo­wała się iry­ta­cja.

– Py­ta­łam, czy coś jesz­cze – nie­omal wark­nęła. – Nie je­steś je­dyną klientką, pa­niu­siu.

Nie wie­dzia­łam, czy okre­śliła mnie tak, bo ro­bota pa­liła jej się w rę­kach, a ja ją bez­sen­sow­nie wstrzy­my­wa­łam, czy dla­tego, że mia­łam na so­bie płaszcz za po­nad ty­siąc zło­tych i we­dług niej ni­jak pa­so­wa­łam do wnę­trza tego sklepu. Tego nie wie­dzia­łam. A ona nie wie­działa, że wszystko, co no­si­łam, w ża­den spo­sób mnie nie de­fi­nio­wało. Przy­naj­mniej w moim mnie­ma­niu. Bo tak, dla ca­łej reszty będę pa­niu­sią, da­mulką, uprzy­wi­le­jo­waną smar­kulą, któ­rej wszystko przy­cho­dzi z ła­two­ścią. Ale wła­śnie mię­dzy in­nymi taką cenę płaci się za na­kła­da­nie co­dzien­nie od­po­wied­niej ma­ski.

A ja na­kła­da­łam swoją z nie lada ła­two­ścią, bo przez lata stało się to dla mnie pro­ste, ni­czym od­dy­cha­nie.

– To wszystko – od­po­wie­dzia­łam. – Za­płacę kartą.

Kiedy płat­ność prze­szła, za­bra­łam za­kupy i ob­ró­ci­łam się, by wyjść ze sklepu.

I wła­śnie wtedy z kimś się zde­rzy­łam.

Ba­to­nik oraz chu­s­teczki wy­pa­dły mi z rąk. Prze­klę­łam się w my­ślach za to, jaka by­łam nie­zdarna. Na­wet nie za­uwa­ży­łam, że ktoś stał za mną w ko­lejce. Mę­ska dłoń za­ase­ku­ro­wała mnie, przy­trzy­mu­jąc za ra­mię, bym się nie prze­wró­ciła, a ja od razu unio­słam wzrok na twarz męż­czy­zny z za­mia­rem prze­pro­sze­nia go. Chcia­łam się stąd jak naj­szyb­ciej ewa­ku­ować.

Ale słowa prze­pro­sin za­marły mi na ustach, a nogi od­mó­wiły po­słu­szeń­stwa, bo moje spoj­rze­nie zo­gni­sko­wało się na ciem­nych, nie­malże czar­nych oczach, które wła­śnie prze­świe­tlały mnie na wskroś.

Czę­sto czyta się w książ­kach o tym, jak bo­ha­te­ro­wie opi­sują na­wza­jem do­kładny ko­lor swo­ich tę­czó­wek albo siłę spoj­rzeń i wy­daje się to po­etyc­kie w ten cu­downy, in­te­re­su­jący spo­sób, że ma­rzysz, by to­bie też się to przy­tra­fiło. Ale kto w nor­mal­nym ży­ciu zwra­cał uwagę na ta­kie rze­czy? Kto tak na­prawdę przy­glą­dał się ko­lo­rowi oczu dru­giej osoby? Kto to ana­li­zo­wał?

Naj­wy­raź­niej ja. Wła­śnie te­raz.

W ciągu do­słow­nie jed­nej se­kundy po­ra­ziła mnie ta in­ten­syw­ność. Nie w sen­sie, że od razu chcia­łam uciec gdzie pieprz ro­śnie, ale ra­czej dla­tego, że chcia­łam zo­stać i już ni­gdy nie od­ry­wać wzroku.

Wie­dzia­łam, że nikt ni­gdy tak na mnie nie pa­trzył. Tak bar­dzo wprost. Lu­dzie bali się in­ten­syw­nego kon­taktu wzro­ko­wego, bo ko­ja­rzyło im się to z grze­ba­niem ko­muś w du­szy. A ja, bez żad­nego lo­gicz­nego wy­tłu­ma­cze­nia, wła­śnie za­pra­gnę­łam, by on grze­bał w mo­jej.

Przy tym nie­zna­jo­mym po­czu­łam się dużo bar­dziej ob­na­żona, niż kie­dy­kol­wiek w in­tym­nej sy­tu­acji ze swoim chło­pa­kiem.

Ta myśl po­winna mnie prze­ra­zić, ale nic ta­kiego się nie wy­da­rzyło.

Z pew­no­ścią był kilka lat star­szy ode mnie. Ile mógł mieć? Dwa­dzie­ścia cztery? Dwa­dzie­ścia pięć? Miało to w ogóle ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie? Dla­czego wła­ści­wie w dal­szym ciągu tkwi­łam w tym skle­pie?

Pew­nie dla­tego, że wpa­try­wa­li­śmy się w sie­bie bez końca, a ja nie po­tra­fi­łam od­wró­cić wzroku. Nie po­tra­fi­łam odejść.

Nie za­mie­ni­li­śmy ze sobą ani jed­nego słowa. Z mo­ich ust nie wy­szło na­wet ci­che i krót­kie „prze­pra­szam”. Na do­brą sprawę nasz kon­takt wzro­kowy mógł trwać za­le­d­wie se­kundę, choć przy­się­gła­bym, że mi­nęły lata. Mo­gła­bym też przy­siąc, że nie­zna­jomy zdo­łał po­znać moje wszyst­kie naj­mrocz­niej­sze my­śli i se­krety. Że zdo­łał po­znać mnie.

Nie wie­dzia­łam, kim był. Wi­dzia­łam go pierw­szy raz w ży­ciu. Nie po­wi­nien mnie fa­scy­no­wać, a ja nie po­win­nam być onie­śmie­lona.

Ale jed­nak by­łam.

Ten bez­sprzecz­nie in­tymny mo­ment, nasz mo­ment, gwał­tow­nie prze­rwała ka­sjerka, chrzą­ka­jąc ze znie­cier­pli­wie­niem.

Ock­nę­łam się i wy­ko­rzy­sta­łam oka­zję, by spu­ścić wzrok i mi­nąć tego męż­czy­znę. Po­śpiesz­nie wy­szłam ze sklepu, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. Czy gdy­bym się ob­ró­ciła, zo­ba­czy­ła­bym, że po­dą­żył za mną spoj­rze­niem?

Naj­praw­do­po­dob­niej już ni­gdy się tego nie do­wiem.

Wła­śnie tu­taj, wła­śnie te­raz, po­win­nam za­po­mnieć o tym przy­pad­ko­wym spo­tka­niu. Po­win­nam za­po­mnieć o tym, że przez tego nie­zna­jo­mego pierw­szy raz od kilku dni w mo­ich my­ślach po­ja­wiła się luka, w któ­rej Oli­wia nie ist­niała. Luka, w któ­rej śmierć mo­jej sio­stry nie miała miej­sca.

Chyba na­prawdę zwa­rio­wa­łam.

Do ko­ścioła do­tar­łam mi­nutę przed roz­po­czę­ciem mszy. Za­ję­łam miej­sce w pierw­szej ławce, w któ­rej sie­dzieli moi ro­dzice oraz Ma­ciek.

– Ku­pi­łaś te chu­s­teczki? – za­py­tał mnie szep­tem, na­chy­la­jąc się w moją stronę.

– Tak – od­po­wie­dzia­łam.

Nie do­da­łam tylko, że ra­zem z cze­ko­la­do­wym ba­to­ni­kiem po­zo­stały na brud­nej, skle­po­wej pod­ło­dze, kiedy ucie­ka­łam przed nie­zna­jo­mym, który sa­mym swoim spoj­rze­niem spra­wił, że po raz pierw­szy usły­sza­łam gło­śne bi­cie wła­snego serca.

I ten dźwięk do­głęb­nie mnie po­ru­szył.

*

Cał­ko­wi­cie się wy­łą­czy­łam, kiedy ksiądz za­czął wspo­mi­nać moją sio­strę, jakby znał ją oso­bi­ście. W rze­czy­wi­sto­ści nic o niej nie wie­dział. Ani o mo­jej ro­dzi­nie. Był tylko czło­wie­kiem bez­re­flek­syj­nie wy­ko­nu­ją­cym swoją pracę, za którą mój oj­ciec od­po­wied­nio mu za­pła­cił.

Sta­ra­łam się nie pa­trzeć na ja­sną trumnę, usta­wioną z przodu, tuż przed oł­ta­rzem. Tylko raz zer­k­nę­łam na przy­cze­pioną do niej ta­bliczkę, na któ­rej wid­niał na­pis: „Oli­wia Wroń­ska, żyła 21 lat”.

Na­wet nie pa­mię­ta­łam drogi na cmen­tarz, bo od­rzu­ci­łam wszel­kie bodźce i je­dyne, o czym my­śla­łam, to o tym, by ja­koś to wszystko prze­trwać.

Nie po­ja­wiło się wiele lu­dzi albo po pro­stu ich nie za­uwa­ża­łam. Pra­gnę­łam uciec stąd jak naj­szyb­ciej. Jak naj­da­lej.

Kiedy pra­cow­nicy cmen­ta­rza za­częli opusz­czać trumnę z moją sio­strą do wy­ko­pa­nego wcze­śniej dołu, coś mną szarp­nęło. Jakby moje ciało pra­gnęło się do niej wy­rwać. Jakby chciało do niej do­łą­czyć.

Pod­nio­słam wzrok i na­po­tka­łam spoj­rze­nie Kor­nela, mo­jego ku­zyna i naj­lep­szego przy­ja­ciela. Je­dy­nego przy­ja­ciela. Oku­lary prze­ciw­sło­neczne przy­sła­niały mi oczy, ale z pew­no­ścią wie­dział, że na niego pa­trzy­łam. W ro­dzi­nie od za­wsze okre­ślano nas mia­nem bliź­nia­ków, bo mimo że mie­li­śmy in­nych ro­dzi­ców, to by­li­śmy w tym sa­mym wieku. I od za­wsze się do­ga­dy­wa­li­śmy.

To do niego jako pierw­szego za­dzwo­ni­łam, kiedy kilka dni temu zna­la­złam Oli­wię.

A te­raz po­słał mi uspo­ka­ja­jące spoj­rze­nie, jakby mó­wił: „Jesz­cze chwila, Dżuls. Wy­trzy­maj jesz­cze chwilę”.

A więc wy­trzy­ma­łam.

Gdy po­grzeb się skoń­czył, kilka osób za­częło pod­cho­dzić do mo­ich ro­dzi­ców i skła­dać im kon­do­len­cje. Przy­słu­chi­wa­łam się tym au­to­ma­tycz­nym i po­zba­wio­nym współ­czu­cia sło­wom. Przy­słu­chi­wa­łam się py­ta­niom o to, dla­czego moi ro­dzice nic nie mó­wili o dłu­go­trwa­łej cho­ro­bie Oli­wii, dla­czego nie dzie­lili się swoim bó­lem. Przy­słu­chi­wa­łam się od­po­wie­dziom mo­ich ro­dzi­ców, wy­ja­śnia­ją­cych, że moja sio­stra przez cały czas miała za­pew­nioną od­po­wied­nią opiekę le­kar­ską i nic wię­cej nie można było zdzia­łać.

W końcu skie­ro­wa­li­śmy się do sa­mo­cho­dów i ru­szy­li­śmy do domu. Ro­dzice nie za­pla­no­wali żad­nej stypy w re­stau­ra­cji czy cze­go­kol­wiek po­dob­nego.

Dla nich po­że­gna­nie Oli­wii się za­koń­czyło.

Przez całą drogę Ma­ciek nie ode­zwał się na­wet sło­wem i by­łam mu za to wdzięczna. Kiedy za­par­ko­wał przed bramą, nie za­pro­po­no­wa­łam, żeby wszedł do środku, ale to mu nie prze­szka­dzało – po chwili, za­raz za mo­imi ro­dzi­cami, oboje we­szli­śmy do domu.

Ścią­gnę­li­śmy płasz­cze, zdję­li­śmy buty i jak gdyby ni­gdy nic prze­szli­śmy do sa­lonu. Oj­ciec na­lał so­bie szkla­neczkę whi­skey, a ma­mie kie­li­szek czer­wo­nego wina. Za­py­tał, czy też mamy ochotę. Ja po­dzię­ko­wa­łam, mój chło­pak od­parł, że bę­dzie jesz­cze dziś pro­wa­dził, jakby łyk cze­goś moc­niej­szego kie­dy­kol­wiek mu w tym prze­szka­dzał.

Ro­dzice za­częli pro­wa­dzić zwy­kłą, co­dzienną roz­mowę. Py­tali Maćka o stu­dia, o wra­że­nia jego ro­dzi­ców z mie­sięcz­nego urlopu do Ame­ryki Po­łu­dnio­wej, z któ­rego jesz­cze nie wró­cili, ze mną kon­sul­to­wali roz­kład ju­trzej­szego dnia, a ra­czej spraw­dzali, czy nie za­po­mnia­łam o tym, że ju­tro koń­czy się moja kil­ku­dniowa nie­obec­ność na lek­cjach i wszystko wraca do wcze­śniej obo­wią­zu­ją­cej normy.

Za­cho­wy­wali się tak, jakby przed mo­men­tem nie po­cho­wali wła­snej córki. Jakby to był zwy­czajny dzień. Jakby nic się nie wy­da­rzyło.

Za­czę­łam się za­sta­na­wiać, czy przy­go­to­wy­wali się do jej śmierci. Czy wie­dzieli, że któ­re­goś dnia to na­stąpi i już dawno prze­ro­bili w so­bie ża­łobę? Ja swo­jej chyba jesz­cze na­wet nie za­czę­łam.

A może im ulżyło? Może ten dzień wcale nie był dla nich koń­cem, a po­cząt­kiem no­wego ży­cia?

Przy­glą­da­łam się temu wszyst­kiemu, jakby wła­ści­wie mnie tu­taj nie było. Jak­bym nie sie­działa z nimi w tym sa­lo­nie.

Cza­sami czu­łam, jakby wszyst­kie ka­wałki puz­zli do­okoła mnie były już ide­al­nie uło­żone, a tylko ja po­zo­sta­wa­łam tą czę­ścią, która nie po­tra­fiła się do­pa­so­wać do ca­ło­ści.

A prze­cież mia­łam za­pla­no­wane całe ży­cie.

W tym roku ukoń­czę li­ceum z wy­róż­nie­niem, otrzy­mam dy­plom za­wo­do­wej tan­cerki i do­stanę an­gaż w Te­atrze Wiel­kim – Ope­rze Na­ro­do­wej, do ze­społu ba­le­to­wego. Zo­stanę so­listką, będę ro­bić ka­rierę, do­stanę ty­tuł pri­ma­ba­le­riny, a w mię­dzy­cza­sie weź­miemy z Mać­kiem ślub. Gdy moja ka­riera się skoń­czy, zde­cy­du­jemy się na dziecko, które dość szybko wpad­nie pod opiekę niani, że­bym mo­gła przez na­stępne lata speł­niać się w roli na­uczy­cielki ba­letu. Wy­bu­du­jemy wielki dom gdzieś na przed­mie­ściach. Bę­dziemy żyć długo i szczę­śli­wie.

Ten plan na ży­cie był ide­alny pod każ­dym wzglę­dem. Po­win­nam się z niego cie­szyć. Więc na­kła­da­łam ma­skę i się cie­szy­łam. Może kie­dyś ta ma­ska sta­nie się praw­dziwą mną. Po czę­ści na­prawdę tego chcia­łam, bo może wtedy za­zna­ła­bym ulgi, a po czę­ści… Po czę­ści chyba wo­la­ła­bym umrzeć.

– Dla­czego skła­ma­li­ście? – za­py­ta­łam ci­cho, prze­ry­wa­jąc ma­mie w po­ło­wie ja­kie­goś zda­nia. – Dla­czego wszyst­kim mówi­cie o ja­kiejś wy­my­ślo­nej cho­ro­bie i se­kret­nym le­cze­niu, które oka­zało się nie­sku­teczne?

– Nie ro­zu­miem, o czym mó­wisz, ko­cha­nie. – Zmarsz­czyła brwi, jakby na­prawdę nie wie­działa, o co mi cho­dziło.

– Ona się za­biła, mamo – szep­nę­łam. – Po­peł­niła sa­mo­bój­stwo.

Ro­dzice jak na za­wo­ła­nie zer­k­nęli w stronę Maćka. Lu­bili go. Nie mieli do niego żad­nych za­strze­żeń. Z uśmie­chem wi­tali go w na­szym domu. Mój oj­ciec obie­cał mu na­wet prak­tyki w swo­jej kan­ce­la­rii praw­nej, w końcu mój chło­pak był na pierw­szym roku prawa. Był ide­al­nym kan­dy­da­tem na zię­cia.

Ale w dal­szym ciągu był to obcy czło­wiek, który jesz­cze nie do­stą­pił tego za­szczytu, by uwa­żać go za członka ro­dziny i nie wszyst­kie te­maty po­winny być oma­wiane w jego obec­no­ści. Aż dziw, że mój oj­ciec nie pod­su­nął mu jesz­cze do pod­pisu umowy o za­cho­wa­niu po­uf­no­ści. A może to zro­bił? Nie by­łoby to dla mnie za­sko­cze­niem.

– Ni­gdy wię­cej nie chcę po­ru­szać tego te­matu, Ju­lio – ode­zwał się to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. To­nem, który za­pewne wy­ko­rzy­sty­wał w swo­jej pracy. – Twoja sio­stra była chora i ta cho­roba ode­brała jej ży­cie. To brzmi znacz­nie le­piej niż sa­mo­bój­stwo.

To brzmi znacz­nie le­piej…

Moi ro­dzice po­tra­fili ukryć przed świa­tem wiele rze­czy. Wiele brzyd­kich rze­czy, o któ­rych nie po­winno się roz­ma­wiać na­wet w czte­rech ścia­nach na­szego domu. Nie mó­wi­li­śmy gło­śno o tym, że oj­ciec od dwóch lat miał ro­mans ze swoją asy­stentką, a w ze­szłe wa­ka­cje za­brał ją na­wet na ty­dzień do Włoch pod pre­tek­stem służ­bo­wej de­le­ga­cji. Nie mó­wi­li­śmy o tym, że mama za­glą­dała do kie­liszka z wi­nem znacz­nie czę­ściej niż po­winna, a jej wi­zyty na si­łowni nie miały nic wspól­nego ze spor­tem, tylko z tre­ne­rem per­so­nal­nym, młod­szym od niej o dzie­sięć lat.

Nie mó­wi­li­śmy też mię­dzy in­nymi o tym, że po więk­szo­ści swo­ich po­sił­ków cho­dzi­łam do ła­zienki, żeby zwy­mio­to­wać. Ale nie by­łam w ciąży i nie cier­pia­łam na nie­straw­ność. Kie­ro­wała mną ra­czej nie­koń­cząca się pre­sja i chęć spro­sta­nia na­rzu­ca­nym mi wy­mo­gom.

By­li­śmy jedną z tych ro­dzin, która pod fa­sadą ide­al­no­ści skry­wała pęk­nię­cia, w które wkra­dał się cały brud i za­nie­czysz­cze­nia. By­li­śmy jedną z tych ro­dzin, która pil­no­wała, by ten syf nie wy­do­stał się na po­wierzch­nię. By­li­śmy jedną z tych ro­dzin, którą ata­ko­wał rak, a my cze­ka­li­śmy ze wstrzy­ma­nym od­de­chem, czy któ­re­goś dnia doj­dzie do prze­rzu­tów, czy też nie.

By­li­śmy cho­lerną bombą o nie­okre­ślo­nym cza­sie wy­bu­chu.

Tak jak so­bie tego ży­czyli, nie cią­gnę­łam da­lej tego te­matu. Moim dru­gim imie­niem po­winno być „ule­gła”, a trze­cim „po­słuszna”.

Pod­nio­słam się i za­pew­ni­łam ich, że pa­mię­tam o pla­nie na ju­tro, a po­tem ra­zem z Mać­kiem po­szłam do swo­jego po­koju na pię­trze.

Mój chło­pak zdjął ma­ry­narkę, rzu­cił ją na puf i bez­ce­re­mo­nial­nie roz­ło­żył się na łóżku.

– Chcesz obej­rzeć ja­kiś film? – za­py­tał.

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Włącz co­kol­wiek.

Się­gnął po lap­topa, le­żą­cego na szafce noc­nej, a ja po­de­szłam do to­a­letki.

Ob­ser­wu­jąc swoje od­bi­cie w lu­strze, za­czę­łam po­woli zdej­mo­wać kol­czyki. Cia­sny kok był na swoim miej­scu, przez tych kilka go­dzin na­wet żadne pa­smo wło­sów się z niego nie wy­su­nęło. Mia­łam wra­że­nie, jakby moja twarz była bez­barwna. Jakby nie wy­ra­żała żad­nych emo­cji.

Do głowy wkra­dła mi się pewna myśl.

Co tam­ten nie­zna­jomy we mnie doj­rzał? Kogo we mnie zo­ba­czył?

Prze­łknę­łam ślinę i de­li­kat­nie po­trzą­snę­łam głową, po­zby­wa­jąc się tych py­tań.

To nie ma żad­nego zna­cze­nia.

Zdję­łam czarną su­kienkę i raj­stopy i ubra­łam się w pi­żamę. Dziś już nie za­mie­rza­łam opusz­czać tego po­koju.

Do­łą­czy­łam do Maćka w łóżku, wi­dząc, że zde­cy­do­wał się na ja­kiś po­li­tyczny se­rial, który ani tro­chę mnie nie in­te­re­so­wał. Mo­głam dzięki temu z ła­two­ścią się wy­łą­czyć.

Kiedy Ma­ciek się po­ru­szył, zro­zu­mia­łam, że pierw­szy, trwa­jący go­dzinę od­ci­nek prze­le­ciał, a ja nie wie­dzia­łam na­wet, jak na­zy­wała się główna po­stać i o co cho­dziło w fa­bule. Po­czu­łam za to, że mój chło­pak wła­śnie za­czął ca­ło­wać mnie po szyi, a lap­topa za­mknął i od­sta­wił na szafkę, jakby ten nie był nam już po­trzebny.

Przy­mknę­łam po­wieki, kiedy jego usta zna­la­zły się na mo­ich. Nie tra­cił czasu, bo jego dło­nie wkrótce za­wę­dro­wały pod moją pi­żamę.

Nie­znacz­nie się od niego od­su­nę­łam.

– Nie chcę – ode­zwa­łam się ci­cho. – Nie dzi­siaj.

Spoj­rza­łam mu w oczy i wie­dzia­łam, że chciał coś po­wie­dzieć. Na przy­kład to, że nie upra­wia­li­śmy seksu od po­nad ty­go­dnia, a dla niego to było ni­czym wiecz­ność. Ale osta­tecz­nie tego nie zro­bił.

Za­miast tego kiw­nął głową na zgodę.

– Ja­sne, masz ra­cję – po­wie­dział. – Wła­ści­wie to mam jesz­cze sporo na­uki na ju­trzej­sze ko­lo­kwium, więc będę się zbie­rał.

Pa­trzy­łam, jak wy­cho­dzi z łóżka i za­kłada ma­ry­narkę, a po­tem po­pra­wia fry­zurę w lu­strze.

Za­nim wy­szedł z mo­jego po­koju, rzu­cił:

– Po pro­stu to ode­śpij.

Po pro­stu to ode­śpij.

By­łam cie­kawa, czy w ja­kimś po­rad­niku na te­mat ra­dze­nia so­bie z sa­mo­bój­stwem sio­stry, znaj­do­wała się taka po­rada.

Punkt pierw­szy – po pro­stu to ode­śpij.

Jak brzmiał punkt drugi?

Gdy zo­sta­łam sama, na­kry­łam się koł­drą po samą szyję i za­mknę­łam oczy.

Ni­gdy wcze­śniej nie za­sta­na­wia­łam się, czy śmierć boli.

Zro­bi­łam to do­piero wtedy, gdy kilka dni temu zna­la­złam moją sio­strę mar­twą.

I chcia­łam ją za to znie­na­wi­dzić.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ju­lia

Mi­nęło sześć ty­sięcy dzie­więć­set sześć­dzie­siąt mi­nut od po­grzebu Oli­wii. Skru­pu­lat­nie to li­czy­łam, bo gdy nie mo­żesz kon­tro­lo­wać zbyt wielu rze­czy w swoim ży­ciu, to po­sta­na­wiasz kon­tro­lo­wać cho­ciaż te błahe i nic nie­zna­czące, które da­dzą ci złudne po­czu­cie, że jed­nak nad czymś pa­nu­jesz.

Ba­let do­sko­nale na­uczył mnie tej tech­niki. W po­wta­rza­niu ćwi­czeń i do­sko­na­le­niu wciąż tych sa­mych ru­chów mia­łam po­ziom eks­percki.

Ale sys­te­ma­tycz­ność czy na­rzu­cona dys­cy­plina to za­le­d­wie wierz­cho­łek góry lo­do­wej, którą była moja co­dzien­ność. W tej pi­ra­mi­dzie wy­rze­czeń i cią­głej pracy nad sobą już chyba na­wet nie wie­dzia­łam, czym była roz­rywka albo luz. W wieku dzie­wię­ciu lat, kiedy za­czę­łam uczęsz­czać do ogól­no­kształ­cą­cej szkoły ba­le­to­wej, raz na za­wsze wy­zby­łam się swo­body. Zu­peł­nie jak za do­tknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdżki za­koń­czy­łam za­bawę z tań­cem, który od naj­młod­szych lat był dla mnie ni­czym in­nym jak po pro­stu frajdą, a roz­po­czę­łam pro­fe­sjo­nalne przy­go­to­wa­nie do za­wodu.

W pe­wien nie­po­jęty dla mnie spo­sób na­uczy­łam się to ko­chać.

A ra­czej mu­sia­łam się na­uczyć.

Jed­nak cza­sami to, co ko­cha­li­śmy, nisz­czyło nas naj­moc­niej.

Kiedy dziś zja­wi­łam się na sali, ni­kogo jesz­cze nie było, ale nie zdzi­wiło mnie to, bo za­zwy­czaj przy­cho­dzi­łam jako pierw­sza. Co­dzien­nie za­czy­na­li­śmy za­ję­cia punkt ósma rano. Wła­śnie wtedy zja­wiała się na­uczy­cielka i roz­po­czy­na­li­śmy lek­cję, ale ucznio­wie i tak mu­sieli przyjść wcze­śniej, by się roz­grzać, bo pod­czas wła­ści­wego tre­ningu nie było już na to czasu.

Dla­tego te­raz w ci­szy roz­grze­wa­łam stopy i roz­cią­ga­łam się. Kilka razy do­tknę­łam nogą głowy, a na­stęp­nie zro­bi­łam szpa­gat we fra­mu­dze drzwi. Pod­czas na­uki ba­letu przy­zwy­cza­iłam ciało do prze­kra­cza­nia gra­nic. Cza­sami my­śla­łam, że nie cho­dzi tu je­dy­nie o wy­si­łek fi­zyczny czy za­kres ru­chu, ale także o moją psy­chikę.

Może wła­śnie dla­tego sta­łam się ta­kim per­fek­cyj­nym za­kła­ma­niem.

Po­zo­stali ucznio­wie za­częli się scho­dzić i ro­bić to samo, co ja. Gdy za­czy­na­li­śmy pierw­szą klasę, było nas trzy­dzie­ścioro. Te­raz zo­stała dwu­nastka. Wy­brańcy – jak to o nas mó­wiono. Albo ci, któ­rzy jesz­cze się nie zła­mali.

Kiedy po­ja­wiła się pani Korcz, wszy­scy od razu po­de­szli­śmy do drążka. Mia­łam to szczę­ście, że od kilku ty­go­dni utrzy­my­wa­łam się na tej sa­mej po­zy­cji, czyli w środ­ko­wej czę­ści. Wła­śnie taka była hie­rar­chia – na środ­ko­wym drążku znaj­do­wali się naj­lepsi. Je­śli ktoś przez dłuż­szy czas zaj­mo­wał po­zy­cję po boku, miał już po­wód do tego, by oba­wiać się kon­se­kwen­cji.

Przez ostat­nie dzie­więć lat na­sze tre­ningi wy­glą­dały tak samo. Na każ­dych za­ję­ciach po­wta­rza­li­śmy ko­lejne ćwi­cze­nia. Po­wta­rza­li­śmy, do­sko­na­li­li­śmy, na­ka­zy­wa­li­śmy na­szym cia­łom ru­tynę, która była klu­czowa w mi­ni­ma­li­zo­wa­niu ry­zyka na­ra­że­nia się na kon­tu­zje.

Po­tem na­uczy­cielka po­ka­zała nam za­da­nie na dziś, upew­niła się, że je ro­zu­miemy i włą­czyła mu­zykę.

Zu­peł­nie się za­tra­ci­łam.

Blok za­wo­dowy, czyli lek­cja ba­letu, za­wsze trwał bite pół­to­rej go­dziny każ­dego dnia, ale jako naj­star­szy rocz­nik w ty­go­dniu mie­li­śmy jesz­cze trzy ta­kie lek­cje do­dat­kowo. I tak się zło­żyło, że to dziś przy­padł mi taki tre­ning.

Gdy w końcu wy­szłam z sali, szybko uda­łam się pod prysz­nic. Mia­łam za­le­d­wie pięt­na­ście mi­nut na umy­cie się i prze­bra­nie, żeby zdą­żyć na ma­te­ma­tykę. Spóź­nia­nie się nie wcho­dziło w grę. Nie było to tu­taj ak­cep­to­wane.

Za­nim wło­ży­łam buty, spraw­dzi­łam jesz­cze, czy ni­czego w nich nie ma. Stało się to moją ru­tyną, od kiedy trzy lata temu jedna z uczen­nic na­sy­pała mi do bu­tów po­tłu­czone szkło. Nie za­uwa­ży­łam tego. Skut­ko­wało to po­ciętą stopą, nie mo­głam jed­nak zro­bić so­bie prze­rwy, by ją wy­goić. Po pro­stu ćwi­czy­łam da­lej z krwa­wiącą koń­czyną.

Już po pierw­szym roku na­uki w tej szkole zro­zu­mia­łam, że nie warto szu­kać w niej przy­ja­ciół. Ry­wa­li­za­cja była na po­rządku dzien­nym, dla­tego wła­ści­wie prze­sta­łam zwra­cać na nią uwagę. Po pro­stu ro­bi­łam swoje i nie na­wią­zy­wa­łam żad­nych więzi. Ukła­da­łam cia­snego koka, za­kła­da­łam ko­stium i nie od­zy­wa­łam się, do­póki któ­ryś z na­uczy­cieli mnie o coś nie za­py­tał.

Wła­ści­wie to mo­głam zo­stać nie­mową. Cza­sami na­wet nie pa­mię­ta­łam dźwięku wła­snego głosu.

*

Po osiem­na­stej wró­ci­łam do domu i od razu od­kry­łam, że ni­kogo poza mną w nim nie ma. Gdyby była tu­taj mama, to z te­le­wi­zora do­bie­gałby re­lak­sa­cyjny od­głos prak­tyk jogi, a ona sie­dzia­łaby na ma­cie na środku sa­lonu w po­zy­cji kwiatu lo­tosu. Moż­liwe także, że byłby tu gwar, bo na przy­kład za­pro­si­łaby swoje ko­le­żanki i wspól­nie ra­czy­łyby się wi­nem. Gdyby był tu­taj oj­ciec, to z jego do­mo­wego ga­bi­netu do­bie­gałby od­głos stu­ka­nia kla­wi­szy na kla­wia­tu­rze kom­pu­tera. Ewen­tu­al­nie sły­sza­ła­bym, jak wy­kłóca się z kimś przez te­le­fon. Albo po pro­stu kłó­ci­liby się wspól­nie z mamą.

Gdyby była tu­taj Oli­wia…

Nie­ocze­ki­wa­nie prze­szedł mnie bo­le­sny skurcz.

Po­krę­ci­łam głową, by otrzą­snąć się i po­zbyć wi­doku z dnia, gdy ją zna­la­złam.

We­szłam na pię­tro i mi­nę­łam drzwi jej po­koju. Przez ostat­nie dni ro­bi­łam wła­śnie to. Mi­ja­łam. Ro­dzice ro­bili to samo. Prze­cho­dzili obok tych drzwi, jakby te w ogóle nie ist­niały. Jakby ich nie było. Zdzi­wi­łam się, że nie urzą­dzili ak­cji sprzą­ta­nia i nie za­częli po­zby­wać się wszyst­kich rze­czy swo­jej zmar­łej córki. Może nie byli na to go­towi. Może nie mieli czasu. A może mieli to gdzieś.

Pod wpły­wem im­pulsu po­ło­ży­łam dłoń na klamce. Wa­ha­łam się je­dy­nie przez kilka se­kund, po­tem otwo­rzy­łam drzwi. Prędko we­szłam do środka i je za sobą za­mknę­łam, jak­bym co naj­mniej gdzieś się cho­wała.

Ob­ję­łam wzro­kiem całą prze­strzeń.

Chaos i nie­po­rzą­dek.

Po­kój wy­glą­dał tak, jakby Oliwka pa­ko­wała się w po­śpie­chu, żeby zdą­żyć na nie­pla­no­wany wy­pad na week­end ze swo­imi zna­jo­mymi. Przez mój głupi umysł prze­szła myśl, że może na­prawdę wy­je­chała tylko na chwilę i nie­długo wróci.

Było tu­taj zu­peł­nie ina­czej niż w moim po­koju.

U mnie były ja­sne ściany, u niej ciemne. U mnie wi­siały pa­ste­lowe gra­fiki, u niej były przy­kle­jone pla­katy roc­ko­wych ze­spo­łów. U mnie łóżko było ide­al­nie po­słane, u niej koł­dra po­zo­sta­wała skoł­tu­niona. U mnie na biurku wszystko było uło­żone schlud­nie jak od li­nijki, u niej wa­lały się cza­so­pi­sma, ko­sme­tyki, pa­pierki po cu­kier­kach. U mnie fo­tel słu­żył do sie­dze­nia i czy­ta­nia ksią­żek, u niej do prze­cho­wy­wa­nia sterty ciu­chów.

Ja by­łam per­fek­cją, a ona ba­ła­ga­nem.

Ale tylko na po­zór.

W rze­czy­wi­sto­ści skła­da­łam się z nie­po­skła­da­nych czę­ści sa­mej sie­bie, a ona sta­no­wiła ca­łość.

Ca­łość, któ­rej już nie mo­głam uchwy­cić, o którą nie mo­głam się już oprzeć.

Zro­bi­łam je­den krok w głąb po­koju, a po­tem drugi. Ostroż­nie przy­sia­dłam na brzegu łóżka, zu­peł­nie jakby w nim spała, a ja ba­łam się ją obu­dzić.

Z ca­łej siły za­ci­snę­łam po­wieki.

Mu­sia­łam prze­stać do­pusz­czać do swo­jej głowy myśl, że ona wróci.

Bo to się nie wy­da­rzy.

Pod­nio­słam się i po­de­szłam do biurka. Wo­dzi­łam wzro­kiem po wszyst­kich przed­mio­tach, jak­bym miała zna­leźć wśród nich coś istot­nego.

Za­czę­łam szpe­rać w jej rze­czach.

Czy w pe­wien spo­sób na­ru­szam te­raz twoją pry­wat­ność? Je­śli tak, to mam na­dzieję, że mi wy­ba­czysz.

Mi­jały mi­nuty, a ja prze­glą­da­łam wa­la­jące się pa­ra­gony, za­pi­ski w no­te­sach, stare bi­lety. Zna­la­złam jedną wej­ściówkę na kon­cert, który do­piero miał się od­być. Mia­łam wra­że­nie, jakby po­chła­niała mnie ja­kaś czarna dziura, jak­bym zna­la­zła się w świe­cie, który nie miał końca, jak­bym mo­gła nu­rzać się w tym cha­osie nie­ustan­nie.

Do­bra­łam się na­wet do jej ka­len­da­rza. Tam, gdzie inni za­pi­sy­wali ja­kieś ważne spo­tka­nia, żeby o nich nie za­po­mnieć, ona wpi­sy­wała sza­lone rze­czy:

15:32 wła­śnie do­wie­dzia­łam się, że ist­nieją myszki kar­ło­wate, które upodo­bały so­bie spa­nie w kwia­tach

10:59 wła­śnie do­wie­dzia­łam się, że na Ziemi pa­dał kie­dyś deszcz bez prze­rwy przez po­nad mi­lion lat

Wo­dzi­łam opusz­kiem palca po przy­ku­rzo­nych grzbie­tach jej ksią­żek. Aku­rat one były uło­żone w re­gale nie­malże per­fek­cyj­nie. Ale gdy­bym sama je ukła­dała, to pew­nie przy­su­nę­ła­bym wszyst­kie wo­lu­meny równo do kra­wę­dzi półki.

Nie­znacz­nie się uśmiech­nę­łam.

Czy my­śla­łaś o mnie pod­czas ukła­da­nia?

Za­uwa­ży­łam, że pod­nisz­czony eg­zem­plarz Ma­łego księ­cia – ten sam, który kilka lat temu wspól­nie zna­la­zły­śmy w jed­nym z war­szaw­skich an­ty­kwa­ria­tów – od­sta­wał od reszty, jakby nie pa­so­wał do uło­żo­nego sze­regu. Bez­wied­nie po niego się­gnę­łam.

Kiedy otwo­rzy­łam książkę, by prze­wer­to­wać kilka stron, za­mar­łam.

W środku znaj­do­wała się ko­perta, na któ­rej ręcz­nie na­pi­sano moje imię.

– To twoje pi­smo – szep­nę­łam, onie­miała.

Gwał­tow­nie się ob­ró­ci­łam, jakby moja sio­stra stała tuż za mną.

Ale nie stała. W dal­szym ciągu by­łam sama w po­koju.

Chwy­ci­łam ko­pertę ni­czym re­li­kwię, a książkę od­sta­wi­łam na półkę. Zbli­ży­łam ją do twa­rzy i po­wą­cha­łam. Po co to zro­bi­łam? Żeby wy­czuć jej za­pach? Żeby na­sy­cić się tym, co dla mnie zo­sta­wiła?

Wes­tchnę­łam głę­boko i do­kład­nie przyj­rza­łam się ko­per­cie.

Ju­lia

Prze­czy­taj, kiedy bę­dziesz go­towa

Dłu­żej się nie za­sta­na­wia­jąc, otwo­rzy­łam ko­pertę, a w środku zna­la­złam ko­lejną, odro­binę mniej­szą.

Czy ty po śmierci ba­wisz się ze mną w ma­trioszkę?

Spoj­rza­łam na to, co było na­pi­sane na no­wej ko­per­cie.

Wie­dzia­łam, że się nie po­wstrzy­masz i otwo­rzysz od razu. Ale mó­wię se­rio. W środku jest list, który chcę, że­byś prze­czy­tała, kiedy bę­dziesz go­towa. Jesz­cze nie je­steś.

Wie­rzę, że wy­bie­rzesz od­po­wiedni mo­ment.