Miłość, kłamstwa i sekrety ebook i audiobook

Roz­dział 1

Ro­dzin­na ta­jem­ni­ca

Fra­nek roz­glądał się in­ten­syw­nie.

Cze­kał na na­rze­czo­ną. Niby rzecz nor­mal­na. Bli­ska oso­ba, po­zor­nie ła­two do­strzec ją w tłu­mie. Ale nie z Wiki ta­kie nu­me­ry! Na ślu­bie ku­zyn­ki ro­dzo­na mat­ka jej nie po­zna­ła. A Fra­nek omal nie do­stał kon­kret­nym le­wym sier­po­wym od przy­szłe­go te­ścia za to, że ośmie­lił się przy­jść na ich ro­dzin­ną im­pre­zę z ja­kąś obcą babą. A oj­ciec Wiki miał czym przy­ło­żyć. Fra­nek wzdry­gnął się na samo wspo­mnie­nie i jesz­cze moc­niej za­czął wy­tężać wzrok, a ta­kże wy­ci­ągać szy­ję.

Po­win­na już tu być! – po­my­ślał. – Może na­wet jest.

Czy to ta ru­do­wło­sa pi­ęk­no­ść z zie­lo­ny­mi ocza­mi? Prze­ta­rł oku­la­ry. Nie po­mo­gło. Albo bru­net­ka z krót­ką fry­zur­ką w ład­nym do­pa­so­wa­nym to­pie? Blon­dyn­ka prze­ci­ska­jąca się wła­śnie przez tłum?

Jest! Bin­go! To ona. Roz­po­znał ją po to­reb­ce! Nie mo­gła zmie­niać co chwi­lę ca­łej gar­de­ro­by i do­dat­ków, ale je­śli kie­dyś, co nie­wy­klu­czo­ne, będzie ją na to stać, spra­wa sta­nie się jesz­cze trud­niej­sza. Tym ra­zem się uda­ło.

Ulży­ło mu, jak­by wła­śnie ura­to­wał świat przed cy­be­ra­ta­kiem. Dziś obędzie się bez kpin i żar­tów na te­mat spo­strze­gaw­czo­ści mężczyzn. To do­brze, bo mo­ment był wa­żny.

– Cze­ść! – przy­wi­tał się i po­ca­ło­wał jej cie­płe usta. Ich na szczęście nie zmie­nia­ła ani nie po­pra­wia­ła in­wa­zyj­ny­mi za­bie­ga­mi. Wiki bar­dzo bała się za­strzy­ków i na­wet jej wiel­ka mi­ło­ść do me­ta­mor­foz nie mo­gła temu za­po­biec.

– Co ta­kie­go wa­żne­go masz mi do po­wie­dze­nia? – za­py­ta­ła, spo­gląda­jąc na nie­go z jaw­ną cie­ka­wo­ścią. – Jaka to może być nie­spo­dzian­ka? Spie­szę się, a pie­rścio­nek już mam. – Z przy­jem­no­ścią wy­ci­ągnęła przed sie­bie dłoń, przy­gląda­jąc się po raz ty­si­ęcz­ny błysz­czące­mu w świe­tle lamp dia­men­to­wi.

Fra­nek się uśmiech­nął. Po­czuł, jak robi mu się przy­jem­nie. Dba­nie o Wiki było miłe, tak pi­ęk­nie umia­ła się ze wszyst­kie­go cie­szyć. Po­sta­rał się z tym pie­rścion­kiem. Odło­żył, od­mó­wił so­bie paru wy­dat­ków, było war­to.

– Je­steś blon­dyn­ką? – za­py­tał, przy­gląda­jąc jej się uwa­żnie.

– Je­stem Wik­to­ria – od­po­wie­dzia­ła. – A ko­lor wło­sów to dro­biazg. – Mach­nęła dło­nią. – Wiesz, że zmie­niam się często. Lu­bię to. Przy­naj­mniej nie­za­do­wo­le­ni klien­ci nie będą mnie ści­gać – ro­ze­śmia­ła się. – A ty i tak za­wsze wiesz, kim je­stem.

Fra­nek prze­łk­nął śli­nę. Gar­dło tro­chę mu się jed­nak ści­snęło. Ża­den pro­gram kom­pu­te­ro­wy na świe­cie nie był tak skom­pli­ko­wa­ny jak Wiki. Ka­żdy kod ban­ko­wy ła­twiej zła­mać, niż od­gad­nąć, co ona na­praw­dę my­śli. To go fa­scy­no­wa­ło. Wpro­wa­dza­ło mnó­stwo ru­chu i ży­cia w jego sta­ran­nie po­ukła­da­ny świat. Ale też spo­ro stre­su, bo wca­le nie był pe­wien, czy spro­sta jej wy­so­kim ocze­ki­wa­niom, na przy­kład czy na­stęp­nym ra­zem też ją roz­po­zna. Za­kła­da­ła ró­żne so­czew­ki i na­wet ko­lor oczu nie był tu­taj wska­zów­ką.

Nie za­dał py­ta­nia, w jaki spo­sób jej wło­sy w ci­ągu jed­nej nocy po­dwo­iły dłu­go­ść. Nie chciał się zbła­źnić. Pew­nie były na to ja­kieś no­wo­cze­sne spo­so­by.

– Mam ci coś wa­żne­go do po­wie­dze­nia – za­kasz­lał. Był zły na ten od­ruch. Za­wsze mu się to zda­rza­ło, kie­dy się de­ner­wo­wał. Jego na­rze­czo­na o tym wie­dzia­ła. Miał świa­do­mo­ść, że w star­ciu na roz­szy­fro­wy­wa­nie jest na z góry stra­co­nej po­zy­cji. Wiki wie­dzia­ła o nim bar­dzo dużo. On o niej w grun­cie rze­czy nie­wie­le.

Ale ja­kie to mia­ło zna­cze­nie?! Przy­tu­lił ją. Prze­su­nął dło­nią po wło­sach. Z tru­dem przy­zwy­cza­jał się do no­we­go ko­lo­ru. Jesz­cze wczo­raj ko­chał się z ogni­ście rudą dziew­czy­ną. A tu taka no­wo­ść.

– O co cho­dzi? – Znie­cier­pli­wi­ła się Wiki. – Jest ja­kaś ta­jem­ni­ca?

– Tak. – Kiw­nął nie­chęt­nie gło­wą. – I chcę ci to po­wie­dzieć te­raz. Je­ste­śmy za­ręcze­ni...

– Masz nie­ślub­ne dziec­ko? Je­steś żo­na­ty? – za­py­ta­ła na­tych­miast. W jej oczach, któ­re dziś bły­ska­ły na zie­lo­no, po­ja­wił się nie­bez­piecz­ny od­cień. Na­tu­ral­ne­go gnie­wu, któ­ry tyl­ko cze­kał, żeby wy­buch­nąć.

Fra­nek szyb­ko po­kręcił gło­wą. Wiki od razu się uspo­ko­iła. A po­tem skar­ci­ła samą sie­bie w du­chu za swo­ją gwa­łtow­ną re­ak­cję. To prze­cież ta­kie nie­praw­do­po­dob­ne. Fra­nek nie by­łby zdol­ny do za­wi­łych in­tryg. Sama nie wie­dzia­ła, czy jego ude­rza­jąca pro­sto­li­nij­no­ść to za­le­ta, czy jed­nak tro­chę wada.

– Go­rzej... – po­wie­dział.

Po­ziom nie­po­ko­ju wzró­sł zna­cząco. Czy­żby się po­my­li­ła, jak jej przy­ja­ció­łka, któ­ra za­ufa­ła fa­ce­to­wi, bo spra­wiał miłe wra­że­nie, i zo­sta­ła oszu­ka­na?

Nie­mo­żli­we – po­my­śla­ła Wiki. – Mnie się coś ta­kie­go prze­cież nie przy­da­rza.

A jed­nak na­rze­czo­ny, o któ­rym sądzi­ła, że wszyst­ko o nim wie, pa­trzył na nią z bar­dzo po­wa­żną miną. Coś wy­ra­źnie miał na su­mie­niu.

– Je­steś cho­ry? – za­py­ta­ła po­wo­li, prze­szu­ku­jąc w gło­wie mo­żli­we opcje.

– Nie! – Za­ma­chał dło­ńmi w ge­ście pro­te­stu. – To nic ta­kie­go. Ro­dzin­na spra­wa.

– Ach! – wes­tchnęła. – Cho­dzi o two­je­go bra­ta – do­my­śli­ła się. I po­czu­ła ulgę. Zwy­kła sprzecz­ka mi­ędzy ro­dze­ństwem. Była na nie­go zła, że ją tak wy­stra­szył.

– Je­den zero dla cie­bie. – Fra­nek ją po­ca­ło­wał. Nie zdzi­wił się, że zga­dła. Jak za­wsze wszyst­ko wie­dzia­ła. Czy­ta­ła w nim jak w do­brze na­pi­sa­nym ko­dzie do pro­gra­mo­wa­nia. A jed­nak czuł, że tym ra­zem ją za­sko­czy. Nie cie­szył się z tego wca­le.

– Gdzie usi­ądzie­my? – za­py­ta­ła Wiki, od­rzu­ca­jąc na ple­cy swo­je nowe blond wło­sy. Na­dal nie mógł się do nich przy­zwy­cza­ić. Nie mia­ło też sen­su tego ro­bić wo­bec fak­tu, że za­pew­ne nie­ba­wem odej­dą w nie­pa­mi­ęć, jak wi­ęk­szo­ść fry­zur jego na­rze­czo­nej.

Ro­zej­rzał się wo­kół. Wy­brał jej ulu­bio­ną ka­wiar­nię, ale te­raz ten po­my­sł prze­stał mu się po­do­bać. Było tu tłocz­no, a on po­trze­bo­wał spo­ko­ju.

– Może jed­nak po­je­dzie­my do domu? – za­pro­po­no­wał. – Tu­taj chy­ba nie da rady.

Wiki otwo­rzy­ła usta, ale szyb­ko zre­zy­gno­wa­ła z ko­men­ta­rza. Ta­kiej miny u Fran­ka jesz­cze nie wi­dzia­ła. Był bar­dzo po­wa­żny.

No cóż! – po­my­śla­ła. – Ka­żdy ma ja­kieś ro­dzin­ne ta­jem­ni­ce. Trze­ba to usza­no­wać.

Ru­szy­ła w stro­nę sa­mo­cho­du. Chcia­ła do­trzeć na miej­sce jak naj­szyb­ciej. Była ogrom­nie cie­ka­wa. Nie spo­dzie­wa­ła się, że na­rze­czo­ny może ją jesz­cze czy­mś za­sko­czyć, a mia­ła prze­czu­cie, że tym ra­zem tak się sta­nie.

Jak zwy­kle się nie po­my­li­ła.

– To jest twój brat?! – Wiki wpa­try­wa­ła się w ekran smart­fo­na, ale szyb­ko od­wró­ci­ła gło­wę i spoj­rza­ła na swo­je­go na­rze­czo­ne­go.

Gdy­by Fra­nek był bar­dziej uwa­żny, pra­wie mó­głby zo­ba­czyć kręcące się w jej ga­łkach ocznych sym­bo­le do­la­ra jak na au­to­ma­cie, kie­dy czło­wie­ko­wi wy­da­je się, że lada mo­ment wy­gra głów­ną na­gro­dę i zgar­nie wszyst­ko.

– On jest ba­jecz­nie bo­ga­ty... – wy­szep­ta­ła.

– Po­dob­no... – Fra­nek za­gry­zł usta, po­tem je za­ci­snął, a kil­ka se­kund pó­źniej odło­żył te­le­fon. Miał dość. Chciał jak naj­szyb­ciej uznać te­mat za za­mkni­ęty. Po­wie­dział swo­je i ma­rzył, by ży­cie wró­ci­ło już na daw­ne tory.

– Dla­cze­go mi wcze­śniej o tym nie wspo­mnia­łeś? Na­wet sło­wem... – Wiki ze­rwa­ła się z ka­na­py i podąży­ła za swo­im chło­pa­kiem do kuch­ni.

Fra­nek wła­śnie tam po­sze­dł, by na­pe­łnić pu­sty ku­bek po ka­wie, ale tro­chę to wy­gląda­ło, jak­by się po­spiesz­nie ewa­ku­ował.

– Nie lu­bi­my się – od­pa­rł krót­ko. – Wiesz o tym....

– Ale on jest sław­ny... – Wiki zmie­rzy­ła wzro­kiem swo­je­go na­rze­czo­ne­go, jak­by po­now­nie sza­co­wa­ła jego war­to­ść. De­cy­zję o za­ręczy­nach pod­jęła świa­do­mie, kie­ru­jąc się nie tyl­ko ser­cem, lecz ta­kże roz­sąd­kiem. Wy­da­wa­ło jej się, że świet­nie tra­fi­ła.

Fra­nek miał trzy­dzie­ści lat i wła­sne miesz­ka­nie, któ­re odzie­dzi­czył po ro­dzi­cach i ład­nie od­no­wił. Pra­co­wał jako in­for­ma­tyk w kor­po­ra­cji, je­ździł nie­złym sa­mo­cho­dem. Upra­wiał sport i do­brze się ubie­rał. Jak na fa­ce­ta o mi­łym cha­rak­te­rze to bar­dzo dużo. Na do­da­tek chciał się że­nić, być wier­ny, mieć ro­dzi­nę. W dzi­siej­szych cza­sach rzad­ki skarb.

Ale jego brat... – W tym miej­scu na­wet spraw­ny mózg Wik­to­rii nie­co się za­wie­sił. To było nie do po­jęcia. Cho­ćby się po­li­czy­ło z wiel­ką życz­li­wo­ścią wszel­kie za­le­ty na­rze­czo­ne­go, do­da­ło, jak jest wy­jąt­ko­wy, po­mno­ży­ło to przez dzie­si­ęć, i tak Fra­nek był do bólu zwy­czaj­nym fa­ce­tem. A tu taka ko­smicz­na in­for­ma­cja! Jest spo­krew­nio­ny z Vin­cen­tem Żmir­skim!

Fra­nek od­wró­cił się tak gwa­łtow­nie, że omal nie ochla­pał jej kawą.

– Czy to dla cie­bie ma aż ta­kie zna­cze­nie, ja­kie są jego za­si­ęgi? – za­py­tał. – Za­wsze mó­wi­łaś, że li­czy się czło­wiek. My. To, kim dla sie­bie je­ste­śmy!

– Ja­sne, oczy­wi­ście – od­pa­rła nie­co ma­chi­nal­nie. Kręci­ła ko­smyk no­wych wło­sów na pal­cu. Nic już wi­ęcej nie po­wie­dzia­ła, co zwy­kle u niej było ozna­ką tego, że kom­plet­nie się z nim nie zga­dza.

My­śla­ła. Fra­nek nie miał na­wet w przy­bli­że­niu po­jęcia o czym. Ale już czuł cień bra­ta na ple­cach. Jak za­wsze chłod­ny i złow­ró­żb­ny. Za­czął ża­ło­wać, że w ogó­le się przy­znał.

– Po­wie­dzia­łem ci o tym tyl­ko dla­te­go, że pla­nu­je­my ślub – do­dał szyb­ko. – Chcia­łem, że­byś nie mia­ła do mnie żalu, że coś ukry­wam. Ale to nic ta­kie­go, nie­wa­żne...

– Co ty mó­wisz?! Twój brat to je­den z naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­nych youtu­be­rów. Jest sław­ny. Świet­ny fa­cet. Bar­dzo chcia­ła­bym go po­znać. Czy przyj­dzie na na­szą ko­la­cję za­ręczy­no­wą?!

Fra­nek po­kręcił gło­wą. Tak za­ma­szy­ście, że omal nie zro­bił pe­łne­go ob­ro­tu.

– Słu­chaj! – za­wo­ła­ła, bły­ska­wicz­nie do­pre­cy­zo­wu­jąc szcze­gó­ły swo­je­go pla­nu i prze­łącza­jąc go na wszel­ki wy­pa­dek w tryb taj­ny. – Ja ro­zu­miem, że może nie ma­cie bli­skich sto­sun­ków. Tak mi­ędzy ro­dze­ństwem bywa. Ale prze­cież na ko­la­cję za­ręczy­no­wą on na pew­no przyj­dzie. – Mimo woli w jej gło­sie po­ja­wi­ły się nuty roz­ma­rze­nia. A wy­obra­zi­ła to so­bie za­le­d­wie przez mo­ment. – To twój brat – do­da­ła z mocą.

– I co z tego? – Fra­nek był co­raz bar­dziej zły.

– Naj­bli­ższa ro­dzi­na! – na­ci­snęła, jak w przy­pad­ku klien­ta, któ­ry oci­ąga się z de­cy­zją. Nie mia­ła za­mia­ru wy­pu­ścić tego z rąk. Świ­ęci pa­ńscy! Taka szan­sa!

W ży­ciu by się nie spo­dzie­wa­ła, że jej zwy­czaj­ny na­rze­czo­ny może cho­wać w ręka­wie naj­nor­mal­niej­szej w świe­cie ko­szu­li ta­kie­go asa!

– Nie wiem, czy przyj­dzie – od­pa­rł Fra­nek. Odło­żył już ku­bek i te­raz ner­wo­wo prze­sta­wiał garn­ki na pó­łce. Nie był wo­bec nich zbyt de­li­kat­ny. Chy­ba ko­ja­rzy­ły mu się z bra­tem, spe­cem od ku­li­na­riów. Ujął w dłoń spo­rą pa­tel­nię.

Wiki de­li­kat­nie wy­jęła mu ją z ręki, a po­tem po­de­szła i przy­tu­li­ła się do nie­go.

– Ślub to świet­na oka­zja, żeby na­pra­wić ro­dzin­ne re­la­cje – po­wie­dzia­ła ła­god­nie. – Nie wiem, ile cza­su się nie wi­dzie­li­ście, ale pew­nie za nim tęsk­nisz.

Po­czu­ła, jak wszyst­kie mi­ęśnie mężczy­zny się na­pi­na­ją. Mia­ła wra­że­nie, że na mo­ment prze­stał od­dy­chać. To trwa­ło bar­dzo krót­ko, ale prze­jęło ją do głębi. Jak­by przez cien­ki ma­te­riał ko­szu­li wy­czu­ła pod pal­ca­mi moc­ne cier­pie­nie.

Za­częła się na­wet za­sta­na­wiać, czy nie prze­rwać tej roz­mo­wy, choć cie­ka­wo­ść pa­li­ła ją do głębi. Wręcz wy­że­ra­ła dziu­rę w jej w wnętrzu. Taka no­wi­na! Vin­cent Żmir­ski na jej we­se­lu! Coś nie­wia­ry­god­ne­go!

Po­wstrzy­ma­ła się jed­nak od ko­lej­nych py­tań. Po­cze­ka­ła, co Fra­nek zde­cy­du­je.

– Nie tęsk­nię ani tro­chę – po­wie­dział. – Kie­dyś, daw­no temu był mi bli­ski, ale tyle lat mi­nęło, że trud­no te­raz stwier­dzić, czy to było na­praw­dę. Nie roz­ma­wia­my, nie mamy kon­tak­tu. I na­wet gdy­bym chciał, nie mia­łbym po­jęcia, gdzie go szu­kać. A nie chcę!

Ob­jął ją i po­pro­wa­dził na ka­na­pę. Wiki nic nie mó­wi­ła. Nie na­ci­ska­ła. Kie­ro­wał nią takt, ale też głębo­kie prze­ko­na­nie, że ta opo­wie­ść będzie mieć jed­nak ciąg dal­szy. Trze­ba tyl­ko spo­koj­nie po­cze­kać.

– Wiesz... – Zgod­nie z jej ocze­ki­wa­nia­mi Fra­nek ode­zwał się, kie­dy tyl­ko usie­dli. Cały czas moc­no ją obej­mo­wał. – On był za­wsze star­szy, mądrzej­szy, wi­ęk­szy. Na wszyst­kim le­piej się znał. – Przy­kro­ść za­brzmia­ła w jego gło­sie.

Je­śli sądził, że wzbu­dzi zro­zu­mie­nie u na­rze­czo­nej, moc­no się po­my­lił. Jej ana­li­tycz­ny umy­sł tyl­ko do­da­wał ko­lej­ne punk­ty bra­tu, temu fa­scy­nu­jące­mu mężczy­źnie, któ­re­go zna­ła z in­ter­ne­tu. Vin­cent Żmir­ski, naj­przy­stoj­niej­szy wśród ku­cha­rzy, naj­le­piej go­tu­jący wśród przy­stoj­nia­ków. Ależ ma­rzy­ła, by go po­znać! Z ka­żdą chwi­lą co­raz bar­dziej.

– Na­praw­dę nic o nim nie wiesz? – za­py­ta­ła. – Ma dziew­czy­nę? – Szyb­ko ob­li­cza­ła w my­ślach wiek bra­ta Fran­ka. Po­noć był star­szy o pięć lat. W swo­ich fil­mi­kach ni­g­dy nie wspo­mi­nał o żad­nej part­ner­ce, ro­dzi­nie ani dzie­ciach.

Opu­ści­ła wło­sy na czo­ło, żeby na­rze­czo­ny nie zo­ba­czył na­pi­ęcia w jej oczach.

– Wszyst­ko się mo­gło wy­da­rzyć przez ten czas, kie­dy się nie wi­dzie­li­śmy – po­wie­dział ci­cho Fra­nek. – Ale nie sądzę, żeby się zna­la­zła taka, co by z nim wy­trzy­ma­ła. To dziw­ny czło­wiek.

– Co ty mó­wisz? – zdu­mia­ła się Wiki. – Lu­dzie go uwiel­bia­ją. Ma kil­ka­set ty­si­ęcy od­słon ka­żde­go, na­wet naj­krót­sze­go od­cin­ka na swo­im ka­na­le.

Fra­nek z nie­chęcią kiw­nął gło­wą. Roz­miar suk­ce­su bra­ta znał do­brze, choć nie chciał o nim my­śleć, sły­szeć, roz­ma­wiać. Pra­gnął z ca­łej siły za­po­mnieć, a jed­nak bar­dzo często wie­czo­ra­mi dło­nie same wędro­wa­ły na ten kon­kret­ny ka­nał i jak po nie­wi­dzial­nej ma­pie ste­ro­wa­ne au­to­ma­tycz­ną na­wi­ga­cją je­cha­ły w od­po­wied­nie miej­sca, aby od­na­le­źć naj­now­szy fil­mik, wpis w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych albo zdjęcie.

W ta­kich chwi­lach pa­trzył na bra­ta za­chłan­nie. Wiecz­nie głod­ny tego wi­do­ku. A po­tem wy­łączał kom­pu­ter, za­trza­ski­wał agre­syw­nie lap­to­pa, choć uszko­dził w ten spo­sób już dwa mo­de­le. Kła­dł się spać zły, że zno­wu to zro­bił, obie­cu­jąc so­bie, że już ni­g­dy wi­ęcej.

Kie­dy po­znał Wiki, tro­chę się uspo­ko­ił. Wie­czo­ra­mi my­ślał głów­nie o niej, no­ca­mi przy­tu­lał do jej mi­łe­go, gład­kie­go cia­ła. Ale te­raz wszyst­ko wró­ci­ło.

Za­ci­snął zęby.

– Mój brat po­tra­fi być świet­ny, kie­dy tego chce – po­wie­dział szyb­ko. Jesz­cze chwi­lę temu chciał z nią o tym tak so­lid­nie po­ga­dać, ale te­raz za­częło mu się spie­szyć, by jed­nak z tym sko­ńczyć. – My­ślę, że wci­ąż jest sam – do­dał. – Gdy­by miał dziew­czy­nę, toby ją wy­ko­rzy­stał do ce­lów mar­ke­tin­go­wych, jak wszyst­ko. Ni­cze­mu nie prze­pu­ści. Ostat­nio na­wet fo­to­gra­fo­wał ja­kąś bie­dron­kę. Bied­na nie wie­dzia­ła, gdzie przy­sia­dła.

– Na li­ściu. – Wiki tyl­ko wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Wca­le się nie prze­jęła jego obu­rzo­nym to­nem. – Tak się robi, to nor­mal­ne – stwier­dzi­ła. – Dziś ka­żdy wrzu­ca zdjęcia.

Fra­nek nie chciał ci­ągnąć tego te­ma­tu. Za­czął ją ca­ło­wać. Na­tych­miast za­po­mnieć o tej spra­wie. Nie miał już bra­ta i nic nie mo­gło tego zmie­nić. Świat in­ter­ne­tu i za­si­ęgo­wych in­flu­en­ce­rów wca­le go już nie ob­cho­dził. Tyl­ko Wiki.

– Po­cze­kaj. – Od­su­nęła się, a on spoj­rzał na nią nie­co nie­przy­tom­nie i na mo­ment do­znał szo­ku, że to ja­kaś inna ko­bie­ta. Szyb­ko jed­nak so­bie przy­po­mniał, że tyl­ko prze­far­bo­wa­ła wło­sy na blond i on te­raz musi po­uczyć swój mózg, żeby to ogar­nął. – Mam taki po­my­sł. – Na­rze­czo­na wy­ko­rzy­sta­ła jego mo­ment nie­uwa­gi. – Na­pi­szesz do nie­go, że za dwa ty­go­dnie or­ga­ni­zu­je­my za­ręczy­no­wą ko­la­cję. Będzie moja sio­stra i ucie­szy­my się, je­śli on też przyj­mie za­pro­sze­nie.

Fra­nek wes­tchnął. Już mu na­wet prze­szła ocho­ta na po­ca­łun­ki. Brat po­tra­fił wszyst­ko zmro­zić. Cho­ćby na od­le­gło­ść.

– Do nie­go nie da się tak po pro­stu na­pi­sać – od­pa­rł gorz­ko. – Jak by­łem młod­szy, parę razy pró­bo­wa­łem. Ni­g­dy się nie uda­ło.

– Nie przej­muj się – po­cie­szy­ła go. –Wiesz, ile on co­dzien­nie do­sta­je wia­do­mo­ści. Może mu zgi­nęło.

– Vin­cent spe­cjal­nie nie od­pi­su­je – od­pa­rł Fra­nek pew­nym to­nem.

– Nie prze­sa­dzaj. – Wik­to­ria nie zwy­kła się pod­da­wać. – Musi być ja­kaś mo­żli­wo­ść kon­tak­tu, cho­ćby dla re­kla­mo­daw­ców. A poza tym prze­cież wiesz, gdzie on miesz­ka...

– Nie wiem – prze­rwał jej szyb­ko. – Do­stał dom w spad­ku...

– No tak, wszy­scy prze­cież o tym sły­sze­li – za­częła mó­wić. – Sta­ra wil­la z du­szą, oto­czo­na cu­dow­nym ogro­dem. Często o tym opo­wia­da. Ależ bym chcia­ła ją zo­ba­czyć!

To musi być war­te ma­jątek – po­my­śla­ła jed­no­cze­śnie, a kasa w jej oczach prze­kręci­ła się, po­mna­ża­jąc wy­nik o ko­lej­ne cy­fry.

– Na pew­no wiesz, gdzie to jest – za­ko­ńczy­ła.

– Nie mam po­jęcia – od­pa­rł, po czym wstał. – Wo­la­łbym już sko­ńczyć tę roz­mo­wę – po­wie­dział jak na nie­go bar­dzo sta­now­czym to­nem. – To je­dy­na rzecz, ja­kiej o mnie nie wie­dzia­łaś. Nie chcia­łem, żeby to wy­szło przez przy­pa­dek przy ślub­nych przy­go­to­wa­niach.

Kiw­nęła gło­wą. To rze­czy­wi­ście mo­gło­by ją zszo­ko­wać.

– Poza tym je­stem z tobą ca­łkiem szcze­ry. – Głos mu tro­chę za­drżał. Nie wie­dział z ja­kie­go po­wo­du. Prze­cież mó­wił praw­dę. Sław­ny brat to była jego naj­wi­ęk­sza ta­jem­ni­ca.

– Dla­cze­go dzia­dek za­pi­sał wszyst­ko two­je­mu bra­tu? – za­py­ta­ła Wik­to­ria. Nie za­sta­na­wia­ła się. To się lo­gicz­nie na­su­wa­ło samo. Ale Fran­ka wy­ra­źnie za­bo­la­ło. Za­my­ślił się na mo­ment.

Nie zno­sił o tym mó­wić, ale sko­ro ta dziew­czy­na mia­ła zo­stać jego żoną, naj­bli­ższą oso­bą w ży­ciu, to chy­ba po­win­na wie­dzieć.

– Taki był za­pis w te­sta­men­cie – wy­ja­śnił dość spo­koj­nie, choć pra­wie ka­żde sło­wo gi­nęło w ner­wo­wym kasz­lu. – Ja do­sta­łem miesz­ka­nie po ro­dzi­cach. Nie na­rze­kam. Bar­dzo je lu­bię. Spędzi­łem tu do­bre dzie­ci­ństwo.

Wiki te aku­rat opo­wie­ści do­brze zna­ła. W ró­żnych miej­scach znaj­do­wa­ły się też zdjęcia uśmiech­ni­ętych ro­dzi­ców Fran­ka. Po wie­lu mie­si­ącach po­miesz­ki­wa­nia u swo­je­go chło­pa­ka mia­ła wra­że­nie, jak­by się z nimi za­przy­ja­źni­ła. Szcze­gól­nie przy­stoj­ny oj­ciec ro­bił wra­że­nie. Fra­nek go uwiel­biał. Ci­ągle wspo­mniał, co ra­zem ro­bi­li.

– Ale to reszt­ki – za­kasz­lał zno­wu – ochła­py w po­rów­na­niu z tym, co przy­pa­dło mo­je­mu star­sze­mu bra­cisz­ko­wi – do­dał mimo woli z go­ry­czą, choć wy­da­wa­ło mu się, że daw­no się już z tym wszyst­kim po­go­dził.

– Jak to mo­żli­we?! – obu­rzy­ła się Wik­to­ria, a jej blond wło­sy za­fa­lo­wa­ły. – Może ty o czy­mś nie wiesz?! Prze­cież na pew­no było ja­kieś po­stępo­wa­nie spad­ko­we. Nie mo­gli was tak nie­spra­wie­dli­wie po­trak­to­wać.

Ro­zej­rza­ła się wo­kół. Miesz­ka­nie Fran­ka za­wsze wy­da­wa­ło jej się faj­ne. Trzy po­ko­je, urządzo­ne ze sma­kiem. Od­no­wio­ny bu­dy­nek.

Ale rze­czy­wi­ście przy po­sia­dło­ściach i do­cho­dach Vin­cen­ta Żmir­skie­go to było nic.

Wik­to­ria ogląda­ła jego fil­mi­ki głów­nie u Mi­cha­li­ny, swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ció­łki, albo cza­sem w wan­nie. Fra­nek za­wsze mó­wił, że nie lubi i nie chce tego wi­dzieć u sie­bie. Te­raz zro­zu­mia­ła dla­cze­go. Twier­dził, że od lat nie mają kon­tak­tu, a co szo­ku­jące: nie znał na­wet jego ad­re­su.

Ona jed­nak wie­dzia­ła o Vin­cen­cie Żmir­skim ca­łkiem dużo. Miesz­kał on w pi­ęk­nej sta­rej wil­li. Miał tam pe­łno pa­mi­ątek po dziad­ku z Fran­cji, w tym słyn­ne zło­te ta­le­rze, któ­re po­noć na­le­ża­ły do sa­me­go Na­po­le­ona. Ale ni­g­dy nie sądzi­ła, ba, na­wet jej się nie śni­ło, że ten le­gen­dar­ny dzia­dek, o któ­rym tyle sły­sza­ła, na­le­ży ta­kże do ro­dzi­ny jej na­rze­czo­ne­go.

Szok!

Zmie­rzy­ła wzro­kiem Fran­ka. Sie­dział na brze­gu ka­na­py, miał po­chy­lo­ne ple­cy i coś spraw­dzał w te­le­fo­nie. Za­częła go nie­co ina­czej po­strze­gać. Jak mo­żna być tak nie­za­rad­nym?! Nie za­dbać o swo­je in­te­re­sy. Nie zno­si­ła u fa­ce­tów ta­kiej bier­no­ści.

Chy­ba wy­czuł jej na­strój.

– Spa­dek był po dziad­ku – ode­zwał się. Wy­po­wia­dał sło­wa po­wo­li, jak­by mu za­le­ża­ło, by tłu­ma­czyć to tyl­ko raz. Już nie kasz­lał. – Za­pi­sa­ny imien­nie dla mo­je­go star­sze­go bra­ta. Ja nie zo­sta­łem za­pro­szo­ny na­wet na od­czy­ta­nie. Na­to­miast brat zrze­kł się na moją ko­rzy­ść swo­ich praw do miesz­ka­nia. To jed­nak nie był spra­wie­dli­wy po­dział. Zde­cy­do­wa­nie. Ale ja mia­łem tyl­ko osiem­na­ście lat, ci­ągle w do­łku po wy­pad­ku ro­dzi­ców...

– No, ale prze­cież wiesz, gdzie twój dzia­dek miesz­kał! Lu­dzie! – Wiki zła­pa­ła się za gło­wę. To, co opo­wia­dał na­rze­czo­ny, prze­sta­wa­ło się w niej mie­ścić.

– Miesz­kał we Fran­cji, ni­g­dy nie utrzy­my­wał kon­tak­tów z ro­dzi­ną – od­pa­rł mężczy­zna wci­ąż spo­koj­nym to­nem, choć opo­wia­da­nie o tym wy­ra­źnie spo­ro go kosz­to­wa­ło. – Na­wet nie wie­dzie­li­śmy, że ma w Pol­sce dom. Uro­dził się w War­sza­wie. W ka­mie­ni­cy, któ­ra nie prze­trwa­ła woj­ny. Po­tem wy­je­chał i był ja­ki­mś słyn­nym ku­cha­rzem. Po­dob­no miał w Pa­ry­żu re­stau­ra­cję z gwiazd­ką Mi­che­lin. I te swo­je zło­te ta­le­rze, któ­re nie wia­do­mo jak zdo­był.

– O two­im dziad­ku wszy­scy to wie­my – zde­ner­wo­wa­ła się na­gle Wiki. – In­te­re­su­je mnie co in­ne­go. Gdzie miesz­ka twój brat. Nie wie­rzę, że dzi­siaj ktoś może się tak ukryć. Zwłasz­cza bar­dzo zna­ny youtu­ber.

– Mó­wię wy­ra­źnie, że nie da się go zna­le­źć. – Fra­nek od­wró­cił się, po czym odło­żył te­le­fon. Nie po­do­ba­ło mu się, w jaki spo­sób prze­bie­ga ta roz­mo­wa. Przede wszyst­kim fakt, że jego na­rze­czo­na, pierw­sza dziew­czy­na od wie­lu lat, z któ­rą czuł się tak do­brze, za­czy­na być co­raz bar­dziej za­in­te­re­so­wa­na jego bra­tem. Od razu zro­bi­ło mu się zim­no. Do­brze znał to uczu­cie.

– Może nie­po­trzeb­nie ci po­wie­dzia­łem – wy­rwa­ło mu się.

– Ależ skąd! – Wiki za­re­ago­wa­ła bły­ska­wicz­nie. Na­le­ża­ło chro­nić Fran­ka. Nie była skłon­na do ry­zy­ka, wi­ęk­sza wy­gra­na w po­sta­ci Vin­cen­ta wci­ąż po­zo­sta­wa­ła wy­łącz­nie w sfe­rze per­spek­tyw. I to dość mgli­stych. Za­mie­rza­ła strzec tego, co już trzy­ma­ła w ga­rści. – Z pew­no­ścią masz ra­cję, ko­cha­nie – po­wie­dzia­ła ła­god­nie. – Nie ga­daj­my już o tym. Szko­da wie­czo­ru. Za­lo­guj się do pra­cy, a ja lecę do Mi­śki – zde­cy­do­wa­ła szyb­ko i od razu wsta­ła, by wło­żyć buty.

Fra­nek stał za­sko­czo­ny na środ­ku po­ko­ju. Nie spo­dzie­wał się ta­kie­go na­głe­go ob­ro­tu spraw.

– Umó­wi­ły­śmy się na ogląda­nie fil­mów – tłu­ma­czy­ła da­lej Wiki, a dłu­gie blond wło­sy fa­lo­wa­ły jej na ple­cach. Wzi­ęła kurt­kę do ręki, po czym od­wró­ci­ła się w jego stro­nę.

– Nie mia­łem już dzi­siaj za­mia­ru pra­co­wać – po­wie­dział Fra­nek. Przy­tu­li­ła się do nie­go.

– To po­nadra­biaj so­bie ja­kieś za­le­gło­ści – szep­nęła mi­ęk­kim gło­sem. – Obie­ca­łam Mi­śce, że wpad­nę. Po­sta­ram się wró­cić szyb­ko. – Po­ca­ło­wa­ła go, a po­tem de­li­kat­nie po­gła­ska­ła po ple­cach. Roz­lu­źnił się. Ode­tchnął głębo­ko. Może ten wie­czór nie prze­bie­gnie do­kład­nie tak, jak to so­bie wy­ma­rzył, ale ży­cie znów wró­ci­ło na swo­je tory. Sta­li w przed­po­ko­ju we dwo­je, bez żad­ne­go du­cha star­sze­go bra­ta. Wi­zy­ty na­rze­czo­nej u Mi­śki ta­kże nie­spo­dzia­ne do­brze znał, daw­no za­ak­cep­to­wał. Sam też miał kum­pli.

– Leć! – po­wie­dział, z tru­dem wy­pusz­cza­jąc ją z ob­jęć. Fak­tycz­nie miał w pra­cy tro­chę spraw, któ­re już od ty­go­dni cze­ka­ły, by je wresz­cie za­ła­twić. Może jak zwy­kle Wiki mia­ła nie­zły po­my­sł?

Po­że­gna­ła się z nim wy­jąt­ko­wo szyb­ko. Za­mknęła za sobą drzwi. Nie sły­szał stu­ko­tu jej bu­tów na scho­dach. Za­wsze go to za­sta­na­wia­ło. Po­tra­fi­ła wcho­dzić i scho­dzić, jak­by pły­nęła. Uśmiech­nął się na myśl o niej i już tęsk­nił. Ta drob­na, nie­zwy­kle uro­cza dziew­czy­na moc­no za­kręci­ła mu w gło­wie.

Po­pa­trzył jesz­cze chwi­lę na drzwi, a po­tem od­wró­cił się i wsze­dł do kuch­ni. Do­lał so­bie kawy do kub­ka, usia­dł na ka­na­pie i włączył lap­top. Od razu po­ja­wił się tam rząd mi­ga­jących cyfr, któ­ry po­chło­nął go jak za­wsze bez resz­ty.

Roz­dział 2

Do­bry plan

Micha­li­na po­sta­wi­ła na ła­wie mi­skę z orzesz­ka­mi, do tego ta­lerz pe­łen po­kro­jo­nych ka­wa­łków owo­ców oraz dru­gi, na któ­rym pysz­ni­ły się zło­ci­ste grzan­ki z ma­słem czosn­ko­wym.

– Mu­si­my mieć za­pas – po­wie­dzia­ła do Wik­to­rii. – Za ka­żdym ra­zem, kie­dy go oglądam, okrop­nie chce mi się jeść.

– Mnie też. – Wiki zwi­nęła wło­sy w lu­źny kok, cie­sząc się tą nową mo­żli­wo­ścią sty­li­za­cyj­ną. Zwi­ąza­ła je gum­ką, po czym roz­sia­dła się wy­god­nie na podło­dze, opie­ra­jąc ple­ca­mi o ka­na­pę. Zła­pa­ła ga­rść orzesz­ków i za­częła je so­bie wrzu­cać do ust. – Je­stem bar­dzo cie­ka­wa, co on dzi­siaj przy­go­tu­je – po­wie­dzia­ła, szyb­ko prze­ły­ka­jąc prze­kąskę. – Za­wsze robi ta­kie nie­wia­ry­god­ne rze­czy. Gdy­by mi się chcia­ło, to­bym też so­bie coś ta­kie­go ugo­to­wa­ła, ale wolę oglądać.

– Ja też. – Mi­sia usia­dła obok niej i wzi­ęła do ręki chru­pi­ącą krom­kę. – Ależ to jest do­bre – oce­ni­ła z za­chwy­tem. – Pro­ste, ale na­praw­dę świet­ne.

Lap­top po­ka­zy­wał, że do roz­po­częcia trans­mi­sji na żywo po­zo­sta­ło jesz­cze czter­dzie­ści pięć se­kund. Dziew­czy­ny wpa­try­wa­ły się w kręcące się kó­łecz­ko.

– Wi­taj­cie ko­cha­ni! – roz­le­gł się na­gle miły głos.

Uśmiech­nęły się oby­dwie jed­no­cze­śnie na wi­dok przy­stoj­ne­go mężczy­zny w bia­łej ko­szu­li. To było ta­kie uczu­cie, jak­by na­praw­dę je od­wie­dził.

Stał przy cha­rak­te­ry­stycz­nym zie­lo­nym bla­cie swo­jej kuch­ni. Za jego ple­ca­mi bie­li­ła się ścia­na, na któ­rej wi­sia­ły ciem­ne za­byt­ko­we szaf­ki. W ka­drze mie­ści­ły się jesz­cze słyn­ne zło­te ta­le­rze i bar­dzo sta­ry ze­szyt z fran­cu­ski­mi prze­pi­sa­mi dziad­ka. Już on sam wart był za­pew­ne ma­jątek.

– Dziś przy­go­tu­je­my ma­gicz­ne da­nie. – Vin­cent uśmiech­nął się tak, że Wiki dreszcz prze­bie­gł po ple­cach. – Za­pew­nia szczęście w zwi­ąz­ku, przy­ci­ąga mi­ło­ść, do­da­je zdro­wia. – Mężczy­zna mach­nął w po­wie­trzu błysz­czącą pa­tel­nią. – Jest lek­kie jak fran­cu­ski wiatr i prze­pysz­ne ni­czym słod­ka noc nad Lo­arą. Crê­pes Su­zet­te oran­ges.

– Co on gada? – Wiki mru­ga­ła szyb­ko po­wie­ka­mi wzbo­ga­co­ny­mi o mnó­stwo dys­kret­nych kępek sztucz­nych rzęs.

– Nie wiem. – Mi­cha­li­na wzi­ęła te­le­fon do ręki i pró­bo­wa­ła wstu­kać w tłu­ma­cza Go­ogle to, co usły­sza­ły. – Jak to się pi­sze? – za­py­ta­ła nie­cier­pli­wie, bo wy­szu­ki­war­ka nie chcia­ła wspó­łpra­co­wać.

– Nie mam po­jęcia – od­pa­rła Wiki tak za­chwy­co­nym gło­sem, jak­by mel­do­wa­ła ja­kąś naj­lep­szą no­wi­nę. – Co za czło­wiek! – wes­tchnęła. – W ży­ciu bym mu tak nie po­zwo­li­ła pier­dzie­lić po fran­cu­sku, gdy­by nie to, że jest taki przy­stoj­ny.

– Fak­tycz­nie nie­zły. – Mi­śka po­dej­mo­wa­ła ko­lej­ną pró­bę prze­tłu­ma­cze­nia na­zwy prze­pi­su. – Ty! – Szturch­nęła Wik­to­rię. – Wy­gląda, że to chy­ba na­le­śni­ki!

– Nie no, te­raz to ty pie­przysz jak po­tłu­czo­na – obu­rzy­ła się przy­ja­ció­łka. – W ży­ciu nie wi­dzia­łam bar­dziej pro­ste­go da­nia. On tu mó­wił o ja­kie­jś ma­gii. To musi być coś in­ne­go.

– Ko­cha­ni! Łap­ki w górę, laj­ku­je­my! – en­tu­zja­zmo­wał się youtu­ber. –Za ko­lej­ne sto ty­si­ęcy po­lu­bień po­ka­żę wam coś na­praw­dę nie­wia­ry­god­ne­go. Idzie­my na re­kord! – Pod­nió­sł głos, nie prze­sta­jąc się uśmie­chać. – Za­pra­szaj­cie zna­jo­mych, udo­stęp­niaj­cie nasz live! Niech się dzie­je! Kto zga­dł już, co dzi­siaj będzie­my przy­go­to­wy­wać? – za­py­tał z ta­kim en­tu­zja­zmem, że aż chcia­ło się na­tych­miast od­po­wie­dzieć. – Pisz­cie w ko­men­ta­rzach – za­chęcił.

Naj­wy­ra­źniej mnó­stwo osób zaj­mo­wa­ło się do­kład­nie tym sa­mym, co dziew­czy­ny i wy­szu­ki­wa­ło tłu­ma­cze­nie, bo la­wi­na ko­men­ta­rzy po­pły­nęła przez ekran. I choć pra­wi­dło­wa od­po­wie­dź pa­dła już mniej wi­ęcej w trze­cim, to i tak kil­ka­set osób chcia­ło po­wie­dzieć to samo, za­zna­czyć swo­ją obec­no­ść.

Vin­cent ma­chał fa­cho­wo pa­tel­nią, krzątał się, przy­go­to­wu­jąc pro­duk­ty, by po­łączyć je w ide­al­ne cia­sto. Na­le­wał mle­ko, prężąc swo­je mu­sku­ły, jak­by mi­ska wa­ży­ła co naj­mniej kil­ka­dzie­si­ąt ki­lo­gra­mów. A po­tem sma­żył na­le­śni­ki z ta­kim za­an­ga­żo­wa­niem, że ka­żdy mu za­zdro­ścił tego naj­lep­sze­go za­jęcia pod sło­ńcem. I miał ocho­tę zro­bić to samo.

Za­nim pierw­szy zło­ci­sty okrągły pla­cu­szek zo­stał po­ło­żo­ny na ta­le­rzu, dziew­czy­ny zdąży­ły już zje­ść wszyst­kie swo­je grzan­ki z ma­słem czosn­ko­wym, a po­tem in­ten­syw­nie wzi­ęły się do chru­pa­nia ko­lej­nej pacz­ki orzesz­ków.

Ogląda­nie tego fil­mu zde­cy­do­wa­nie wpły­wa­ło na ape­tyt.

Laj­ków przy­by­wa­ło, więc ro­sła szan­sa, że do tego prze­pi­su zo­sta­nie do­ło­żo­ny ja­kiś spe­cjal­ny bo­nus. Na­le­ża­ło się przy­go­to­wać.

– Masz jesz­cze coś do je­dze­nia? – za­py­ta­ła Wiki.

– Mro­żo­ną piz­zę w lo­dów­ce – od­pa­rła szyb­ko Mi­sia.

– To wrzuć do pie­kar­ni­ka. Czu­ję, że będzie­my jesz­cze dzi­siaj głod­ne.

Vin­cent ście­rał wła­śnie skór­kę z po­ma­ra­ńczy, rzu­ca­jąc swo­im wi­dzom uwo­dzi­ciel­skie spoj­rze­nia. Na jego twa­rzy ry­so­wa­ło się tyle przy­jem­no­ści, że czło­wiek aż sam chciał coś ugo­to­wać.

– Cze­kam, aż so­bie przy­trze pa­lec, w ogó­le nie pa­trzy, co robi – po­wie­dzia­ła Mi­cha­li­na.

– Jak mo­żesz?! – obu­rzy­ła się Wiki, z za­fa­scy­no­wa­niem wpa­tru­jąc się w ekran.

– Mój dzia­dek mnie tego na­uczył – emo­cjo­no­wał się z ko­lei Vin­cent, ob­ra­ca­jąc spraw­nie wiel­ką po­ma­ra­ńczę. – Trze­ba ście­rać de­li­kat­nie – tłu­ma­czył, co rusz spo­gląda­jąc w stro­nę wi­dzów. – Jak­by się mia­ło do czy­nie­nia z czy­mś uni­ka­to­wym. Tak, by żad­na bia­ła cząst­ka nie do­sta­ła się do na­sze­go ma­gicz­ne­go sosu. Po­ma­ra­ńcza! – za­wo­łał. – To wy­jąt­ko­wy owoc. Pe­łen aro­ma­tu i sma­ku. Będzie dzi­siaj na­szym sprzy­mie­rze­ńcem, wspól­ni­kiem, przy­ja­cie­lem. Doda po­tra­wie uni­kal­nych skład­ni­ków i spra­wi, że wie­czór sta­nie się nie­zwy­kły... – za­wie­sił na chwi­lę głos, by spo­tęgo­wać na­pi­ęcie – ...jak oso­ba, któ­rą dzi­siaj za­pro­szę, by ze mną skosz­to­wa­ła tych po­traw – do­ko­ńczył z mocą.

– Ja cię nie mogę! – wy­rwa­ło się Wik­to­rii. – Ależ bym chcia­ła, żeby to mnie za­pro­sił.

– Nie ma szans. – Mi­sia wró­ci­ła wła­śnie z kuch­ni i usia­dła na podło­dze. – Dla nas tyl­ko piz­za z su­per­mar­ke­tu. Pew­nie by­wa­ją tam u nie­go sami ce­le­bry­ci, bo ni­g­dy nie po­ka­zu­je tych go­ści. Chro­ni ich pry­wat­no­ść. Ża­den nor­mal­ny śmier­tel­nik tego nie do­stąpi.

– Że­byś się nie zdzi­wi­ła. – Wik­to­ria spoj­rza­ła na nią. – Mam ta­kie­go new­sa, że z wra­że­nia zjesz tę piz­zę, któ­rą masz wła­śnie w pie­kar­ni­ku, ra­zem z kar­to­nem.

– Da­waj. – Mi­cha­li­na na­tych­miast zła­pa­ła przy­nętę. Po­cho­dzi­ła tro­chę z in­ne­go świa­ta niż Wiki. Często się z nią nie zga­dza­ła, ale przy­ja­ció­łka za­wsze ją fa­scy­no­wa­ła. – Co ty wy­my­śli­łaś tym ra­zem? Nie po­dej­mu­ję się zgad­nąć – do­da­ła od razu. – Masz ta­kie po­my­sły, że moja lo­gi­ka przy tym wy­mi­ęka.

– No tak. – Wiki kiw­nęła gło­wą. Była z sie­bie bar­dzo dum­na. Lu­bi­ła Mi­cha­li­nę, bo przy niej za­wsze błysz­cza­ła, a pe­łna od­da­nia wi­dow­nia i za­chwy­co­ne spoj­rze­nia były po­trzeb­ne do ży­cia jak po­ży­wie­nie. Kar­mi­ła się nimi, do­kład­nie w ta­kim sa­mym stop­niu jak słyn­ny youtu­ber licz­bą po­lu­bień i ko­men­ta­rzy.

– Wiesz, że mój na­rze­czo­ny jest naj­lep­szy na świe­cie? – za­częła po­wo­li swo­ją opo­wie­ść.

– Tak. – Mi­sia kiw­nęła gło­wą nie­ja­ko z au­to­ma­tu. Od wie­lu mie­si­ęcy wy­słu­chi­wa­ła pe­anów na cze­ść Fran­ka, któ­re­go też szcze­rze uwa­ża­ła za świet­ne­go fa­ce­ta. Za­zdro­ści­ła go Wik­to­rii, przyj­mu­jąc jed­nak ta­kże to jako na­tu­ral­ne zja­wi­sko. Ob­rot­na przy­ja­ció­łka za­wsze do­sta­wa­ła to, co naj­lep­sze.

– Ale dzi­siaj jego no­to­wa­nia u mnie jesz­cze pod­sko­czy­ły – po­chwa­li­ła się Wiki.

– O! – zdzi­wi­ła się Mi­cha­li­na. Wik­to­rii nie­ła­two było za­im­po­no­wać.

– Zdra­dził mi wiel­ką ta­jem­ni­cę, pro­sząc oczy­wi­ście, że­bym ni­ko­mu o tym nie mó­wi­ła...

– I co? Za­mie­rzasz mi po­wie­dzieć?! – prze­rwa­ła jej Mi­sia. Jej pro­sto­li­nij­no­ść nie po raz pierw­szy zde­rza­ła się z po­kręco­ny­mi nie­co za­sa­da­mi przy­ja­ció­łki.

– Nie no! – Wiki mach­nęła dło­nią. – Ja­sne prze­cież, że nie cho­dzi­ło mu o naj­bli­ższych przy­ja­ciół. Nie to miał na my­śli.

Mi­cha­li­na nie była tego taka pew­na, ale jak za­wsze cie­ka­wo­ść zwy­ci­ęży­ła. Uwiel­bia­ła barw­ne plot­ki z ży­cia Wik­to­rii. Jej ni­g­dy nic fa­scy­nu­jące­go się nie przy­da­rza­ło. Co naj­wy­żej same po­ra­żki. Dzi­ęki tej zna­jo­mo­ści mia­ła po­czu­cie, że i ona w czy­mś in­te­re­su­jącym uczest­ni­czy.

– Uwie­rzysz, że Vin­cent to jego brat? – za­py­ta­ła Wiki, po czym spoj­rza­ła z trium­fem.

– Nie... – Mi­cha­li­na po­cząt­ko­wo nie zro­zu­mia­ła. – Ten Vin­cent? – Wska­za­ła bro­dą ekran. – Two­je­go Fran­ka?! – To się zu­pe­łnie nie ukła­da­ło w ca­ło­ść.

– Tak – po­twier­dzi­ła Wiki z sa­tys­fak­cją.

– Nie wie­rzę – za­pro­te­sto­wa­ła Mi­cha­li­na. – Bez prze­sa­dy. Wiem, że ró­żne rze­czy przy­cho­dzą ci do gło­wy, ale miej umiar. To aku­rat jest nie­mo­żli­we. Mają na­wet inne na­zwi­ska.

– A jed­nak – od­po­wie­dzia­ła spo­koj­nie Wik­to­ria. – Zdra­dził mi to dzi­siaj. Bo szy­ku­je­my się do ślu­bu i on nie chce mieć przede mną żad­nych ta­jem­nic. A Żmir­ski to pew­nie ja­kiś pseu­do­nim.

– Nie wie­rzę. Gdy­by to była praw­da, chwa­li­łby się już od pierw­szej rand­ki! – Mi­cha­li­na nie za­mie­rza­ła ła­two od­pu­ścić. – Prze­cież to jest news stu­le­cia. Ta­kie zna­jo­mo­ści to coś nie­wia­ry­god­ne­go. Nie trzy­ma­łby tego w ta­jem­ni­cy.

– No wła­śnie pro­blem jest w tym, że oni nie mają żad­nej zna­jo­mo­ści.

– Jak to?

– Od dzie­si­ęciu lat nie utrzy­mu­ją ze sobą kon­tak­tu. Fra­nek na­wet nie wie, gdzie jego brat miesz­ka. Nie ma nu­me­ru te­le­fo­nu, nic...

– Nie­mo­żli­we. – Mi­sia po­kręci­ła gło­wą, jak­by chcia­ła zwi­ęk­szyć jej po­wierzch­nię chłon­ną, bo na ra­zie nowe wie­ści zu­pe­łnie się w niej nie mie­ści­ły.

– To samo so­bie po­my­śla­łam – po­wie­dzia­ła Wiki, wpa­tru­jąc się ła­ko­mie, jak Vin­cent na ekra­nie od­kra­wa ma­le­ńki ka­wa­łek na­le­śni­ka, mo­czy go w po­ma­ra­ńczo­wym so­sie, po czym wkła­da so­bie do ust. – Ale wiesz, że Fra­nek jest praw­do­mów­ny jak czyt­nik cen w szwaj­car­skim su­per­mar­ke­cie. A na­wet bar­dziej. Nie wpa­dłby na po­my­sł, żeby w tak sza­lo­ny spo­sób skła­mać. To roz­pa­la moją wy­obra­źnię – przy­zna­ła się.

– Dziew­czy­no, ta hi­sto­ria kupy się nie trzy­ma. – Mi­cha­li­na przy­nio­sła z kuch­ni pod­grza­ną piz­zę i ze zde­ner­wo­wa­nia za­częła jeść, choć pa­rzy­ła so­bie usta. – W dzi­siej­szych cza­sach ka­żde­go mo­żna zna­le­źć – po­wie­dzia­ła, prze­ły­ka­jąc szyb­ko. – Spraw­dź, bo może twój na­rze­czo­ny cię wkręca. Niby taki świet­ny fa­cet i rze­czy­wi­ście do­brze mu z oczu pa­trzy, ale wia­do­mo, że bywa ró­żnie.

Wik­to­ria kiw­nęła gło­wą. Nie po­trze­bo­wa­ła ta­kich in­for­ma­cji od przy­ja­ció­łki. Zna­ła ży­cie jak mało kto.

– Nie martw się. Po­sta­no­wi­łam, że za­pro­si­my go na uro­czy­stą ko­la­cję. Wiesz, że Fra­nek lubi świ­ęto­wać na­sze za­ręczy­ny. Może bez ko­ńca. Za­mie­rzam wy­ko­rzy­stać tę oko­licz­no­ść.

– O ja cię nie mogę! – Mi­śka zer­k­nęła naj­pierw na ekran, po­tem na swo­ją przy­ja­ció­łkę. Pró­bo­wa­ła w to uwie­rzyć. Na mo­ment aż za­nie­mó­wi­ła z wra­że­nia, ale szyb­ko się od­blo­ko­wa­ła. – No to byś mia­ła im­pre­zę se­zo­nu – po­wie­dzia­ła.

Wiki tych wła­śnie słów po­trze­bo­wa­ła. Po­czu­ła się wspa­nia­le, a prze­cież to był do­pie­ro po­czątek. O wiel­kiej no­wi­nie do­wie­dzia­ła na ra­zie za­le­d­wie jed­na oso­ba. Będzie ich wi­ęcej. Całe rze­sze. To cu­dow­ne uczu­cie by­cia kimś wy­jąt­ko­wym za­cznie Wik­to­rii to­wa­rzy­szyć ka­żde­go dnia.

– Tyl­ko wiesz – po­wie­dzia­ła z na­głym wes­tchnie­niem wy­rwa­na z mi­łych ma­rzeń – mój na­rze­czo­ny nie bar­dzo się pali, żeby za­pro­sić bra­ta. I rze­czy­wi­ście – do­da­ła po chwi­li na­my­słu – jest taka opcja, że on ściem­nia. Mała, ale kto wie... – Znów spoj­rza­ła w ekran. Chy­ba by jej ser­ce pękło, gdy­by to wszyst­ko oka­za­ło się te­raz mrzon­ką, kie­dy ona zdąży­ła się już tak na­kręcić.

– Przy­ci­śnij go tro­chę – po­ra­dzi­ła jej Mi­cha­li­na.

– Tak zro­bię. – Wiki kiw­nęła gło­wą. – Tyl­ko na­praw­dę nie mam po­my­słu, w jaki spo­sób tego Vin­cen­ta szu­kać. Już zdąży­łam spraw­dzić, jak do cie­bie je­cha­łam tram­wa­jem. Rze­czy­wi­ście do­brze pil­nu­je swo­jej pry­wat­no­ści. Prze­cze­sa­łam cały in­ter­net i niby jest o nim mnó­stwo wia­do­mo­ści: ja­kieś fil­mi­ki, wy­wia­dy, Twit­ter, Fa­ce­bo­ok, In­sta­gram. – Za­częła cho­dzić po po­ko­ju, sta­wia­jąc kro­ki w rytm wy­po­wia­da­nych słów. – Co­dzien­nie mnó­stwo no­wych wzmia­nek. Ale je­śli cho­dzi o ży­cie pry­wat­ne, nic kom­plet­nie nie ma. Vin­cent nie po­ja­wia się też ni­g­dzie oso­bi­ście. Żad­ne­go wy­stępu te­le­wi­zyj­ne­go, nie bywa na im­pre­zach, nie da się go spo­tkać przy­pad­kiem. Je­dy­ne miej­sce, gdzie mo­żesz go zo­ba­czyć, to w jego kuch­ni.

– A ja­kieś ad­re­sy ma­ilo­we? Mes­sen­ger?

– Do kon­tak­tu są tyl­ko ofi­cjal­ne skrzyn­ki. Ale Vin­cent zna­ny jest z tego, że ni­g­dy nie od­po­wia­da. Na­wet na ko­men­ta­rze. A lu­dzie i tak go lu­bią. Po­wiem ci szcze­rze, że na­praw­dę nie mam po­jęcia, jak go od­na­le­źć. Co zro­bić, je­śli Fra­nek się uprze, że nie będzie się do bra­ta do­bi­jał?

To był chy­ba pierw­szy przy­pa­dek w ich dłu­giej re­la­cji, kie­dy to Wik­to­ria spoj­rza­ła na Mi­cha­li­nę wy­cze­ku­jąco i z pro­śbą w oczach. Zwy­kle to ona mia­ła świet­ne po­my­sły, udzie­la­ła szyb­kich po­rad i znaj­do­wa­ła wy­jścia z sy­tu­acji.

– Wszyst­ko da się zro­bić – po­wie­dzia­ła Mi­sia, czu­jąc się nie­zwy­kle pod pre­sją tych nie­spo­dzie­wa­nych ocze­ki­wań. – Trze­ba by szyb­ko zna­le­źć pry­wat­ne­go de­tek­ty­wa. Stać cię, żeby ko­goś wy­na­jąć. Ale le­piej tego nie rób za ple­ca­mi Fran­ka. Ja bym mu wcze­śniej o wszyst­kim po­wie­dzia­ła.

– No tak. – Wik­to­ria do­szła już jed­nak do sie­bie i po­czu­ła się pew­niej. Po­my­sł przy­ja­ció­łki jej się spodo­bał. – Ale ty je­steś za miła. Obie o tym wie­my.

Mi­sia opu­ści­ła gło­wę. Bar­dzo tego nie lu­bi­ła. Było jej przy­kro, ale nie mo­gła nic od­po­wie­dzieć. Bo wie­dzia­ła, że w grun­cie rze­czy Wiki ma ra­cję. A wy­ty­ka­jąc jej błędy, przy­ja­ció­łka ma do­bre in­ten­cje. Chce, żeby Mi­cha­li­na za­częła grać w ży­ciu nie­co bar­dziej ostro.

Ale co jest złe­go w by­ciu mi­łym? Tego nie wie­dzia­ła. Ży­cie jed­nak wy­ra­źnie da­wa­ło jej do zro­zu­mie­nia, że coś jest, bo ci­ągle spo­ty­ka­ły ją kło­po­ty i roz­cza­ro­wa­nia. A Wik­to­rię suk­ce­sy.

Przez chwi­lę obie mil­cza­ły. Ka­żda za­to­pio­na w swo­ich my­ślach.

– Fra­nek ma z bra­tem po­wa­żny pro­blem. – Jako pierw­sza ode­zwa­ła się Wiki. – Nie zgo­dzi się go szu­kać. Poza tym on kwe­stiach pie­ni­ędzy jest do bólu roz­sąd­ny. Ni­g­dy nie ry­zy­ku­je. My­ślę, że taka ak­cja z pry­wat­nym de­tek­ty­wem, któ­ry mia­łby od­szu­kać zna­ne­go czło­wie­ka, pew­nie do­brze scho­wa­ne­go, może na­wet oto­czo­ne­go szta­bem praw­ni­ków bro­ni­ących jego pry­wat­no­ści, będzie spo­ro kosz­to­wać.

Mi­cha­li­na kiw­nęła gło­wą. To brzmia­ło praw­do­po­dob­nie.

– On się nie zgo­dzi – de­ner­wo­wa­ła się Wik­to­ria, co rusz zer­ka­jąc tęsk­nie w ekran, na któ­rym przy­stoj­ny Vin­cent prężył się i wy­gi­nał w stro­nę ka­me­ry, jak­by pod­no­sze­nie ta­le­rzy­ka było dys­cy­pli­ną olim­pij­ską. Tak bar­dzo chcia­ła go po­znać. – Fran­ko­wi wca­le nie za­le­ży, żeby brat był na ślu­bie – po­wie­dzia­ła z ża­lem. – Wy­gląda na to, że coś wy­jąt­ko­wo po­wa­żne­go mu­sia­ło się mi­ędzy nimi wy­da­rzyć. Nie je­stem pew­na, czy cho­dzi tyl­ko o spa­dek.

– Może po pro­stu mu za­zdro­ści? – za­sta­no­wi­ła się Mi­cha­li­na. – Cho­ciaż to by do Fran­ka kom­plet­nie nie pa­so­wa­ło.

– Wszyst­ko jest mo­żli­we – od­po­wie­dzia­ła Wiki, choć jej rów­nież trud­no było w to uwie­rzyć. – Lu­dzie za­ska­ku­ją – do­da­ła. – Ty pa­trzysz na in­nych zbyt do­bro­tli­wie.

Mi­sia sku­li­ła się we­wnętrz­nie, cze­ka­jąc na ko­lej­ny cios, ale tym ra­zem nie nad­sze­dł. Wes­tchnęła tyl­ko. Tak, była zbyt ufna. Już dwa razy zo­sta­ła oszu­ka­na, a ból oka­zał się tak moc­ny, że po­sta­no­wi­ła ni­g­dy wi­ęcej nie ry­zy­ko­wać. Do­sko­na­le wie­dzia­ła, że to błąd, nie po­win­no się tak za­my­kać, nic jed­nak na to nie umia­ła po­ra­dzić.

Od trzech lat była sama. I po­dzi­wia­ła Wik­to­rię, któ­ra bu­do­wa­ła zwi­ąz­ki z ogrom­ną ła­two­ścią. Na do­da­tek za­wsze tra­fi­ła na tak zwa­nych wła­ści­wych mężczyzn.

– Zro­bię tak. – Wiki już mon­to­wa­ła swój plan. – Znaj­dę naj­lep­sze­go de­tek­ty­wa na ryn­ku, od­szu­ka­my Vin­cen­ta i jego zło­te ta­le­rze, zło­ty nóż i co tam jesz­cze ma zło­te­go. Wy­słu­cham jego wer­sji. Wte­dy zde­cy­du­ję, czy po­wie­dzieć o wszyst­kim Fran­ko­wi.

Brzmia­ło dość lo­gicz­nie, ale Mi­cha­li­na po­czu­ła, jak robi jej się chłod­no.

Za­wsze sta­waj po stro­nie przy­ja­ciół, uczy­ła ją Wiki. I ona była wo­bec niej lo­jal­na. Ale wła­ści­wie Fra­nek też na­le­żał do tej gru­py. Często ze sobą prze­by­wa­li, zna­li się do­brze. Był miły. Po­czu­je się pod­le, gdy wyj­dzie na jaw, że naj­bli­ższa mu oso­ba grze­ba­ła w jego oso­bi­stych spra­wach. Nie chciał kon­tak­tu z bra­tem i miał do tego pra­wo.

– Mam na­dzie­ję, że nie mó­wisz po­wa­żnie. – Spoj­rza­ła na Wiki. – Prze­cież ko­chasz swo­je­go na­rze­czo­ne­go. Nie rób mu tego.

– Ja­sne, że ko­cham. – Wik­to­ria po­wie­dzia­ła to bez chwi­li wa­ha­nia. – Jest świet­ny w łó­żku, za­rad­ny, przy­stoj­ny, miły i... – za­wie­si­ła głos –...za­sad­ni­czo taki sam jak wszy­scy – za­ko­ńczy­ła z im­pe­tem. – Ka­żde­go mo­żesz wy­mie­nić na bar­dziej ogar­ni­ęte­go, bar­dziej przy­stoj­ne­go i bar­dziej mi­łe­go!

– Nie wy­trzy­mam! – Mi­cha­li­na wsta­ła i po­szła do kuch­ni, żeby choć przez chwi­lę nie pa­trzeć na Wik­to­rię. – Dla­cze­go ja się z tobą przy­ja­źnię?!

– Ja też nie wiem, moja dro­ga – od­pa­rła lek­kim gło­sem Wiki ani tro­chę zbi­ta z tro­pu. – Da­jesz sła­be je­dze­nie, czu­ję, że tyl­ko dziś przy­ty­ję tu­taj przy­naj­mniej ki­lo­gram. A mu­szę się zmie­ścić w moją wy­pa­sio­ną suk­nię ślub­ną.

– Masz już?! – Mi­cha­li­na mimo woli dała się wci­ągnąć w ten zwrot ak­cji.

– Jesz­cze nie – od­po­wie­dzia­ła przy­ja­ció­łka. – Ci­ągle się wa­ham. Ale my­ślę, że ju­tro mo­że­my po­je­chać ra­zem do na­sze­go ulu­bio­ne­go sa­lo­nu i osta­tecz­nie się zde­cy­do­wać.

Mi­sia kiw­nęła gło­wą. Nie mo­gła się po­wstrzy­mać. To była ko­lej­na rzecz, któ­ra spra­wia­ła jej tyle samo cier­pie­nia, co przy­jem­no­ści.

– Uwiel­biam suk­nie ślub­ne – po­wie­dzia­ła szcze­rze i z wiel­kim roz­ma­rze­niem.

– Wiem, wiem – od­pa­rła Wiki tro­chę nie­uwa­żnie. Wró­ci­ła do po­ko­ju i zja­dła ostat­ni ka­wa­łek zim­nej już piz­zy. Na ekra­nie Vin­cent z wła­ści­wym so­bie en­tu­zja­zmem wła­śnie sko­ńczył przy­go­to­wy­wać ja­kąś krwi­sto­czer­wo­ną kon­fi­tu­rę. Po­lał nią swo­je cu­dow­ne na­le­śni­ki, a po­tem znów od­kro­ił ka­wa­łek i wy­ło­żył so­bie do ust.

Obie dziew­czy­ny, jak­by ści­ągni­ęte tym sa­mym sil­nym ma­gne­sem, skie­ro­wa­ły gło­wy w jego stro­nę. Wpa­try­wa­ły się in­ten­syw­nie w ekran. Wiki lek­ko otwo­rzy­ła usta, a po­tem prze­łk­nęła śli­nę.

– Mój Boże! – wy­szep­ta­ła. – Raz cho­ciaż zje­ść coś tak wy­śmie­ni­te­go, z ta­kim fa­ce­tem za­ta­ńczyć na wła­snym we­se­lu, po­roz­ma­wiać chwi­lę...

– Na­praw­dę chcesz wy­na­jąć pry­wat­ne­go de­tek­ty­wa bez wie­dzy Fran­ka? – Mi­sia pró­bo­wa­ła ją ści­ągnąć na zie­mię.

– Tak. – Wik­to­ria kiw­nęła gło­wą. Już zde­cy­do­wa­ła. – Wiesz... – Spoj­rza­ła in­ten­syw­nie na przy­ja­ció­łkę, aż ją prze­szył dreszcz. – Ty mo­żesz mieć ra­cję. Co, je­śli on rze­czy­wi­ście mnie oszu­ku­je? Po­chwa­lił, się że ma ta­kie­go sław­ne­go bra­ta, tyl­ko dla­te­go żeby mi za­im­po­no­wać? Ni­cze­go tak bar­dzo na świe­cie nie nie­na­wi­dzę jak kłam­stwa. Wy­czu­wam go na wie­le ki­lo­me­trów. Mu­szę to spraw­dzić.

Mi­cha­li­na za­częła sprzątać ze sto­łu. Po­my­śla­ła, że sko­ro Wik­to­ria wy­czu­wa kłam­stwo na wie­le ki­lo­me­trów, to prze­cież nie musi spraw­dzać swo­je­go na­rze­czo­ne­go. Po­win­na od razu wie­dzieć, czy Fra­nek mówi praw­dę. Ale nie zde­cy­do­wa­ła się gło­śno na ten te­mat dys­ku­to­wać. Przy­ja­ció­łka bar­dzo nie lu­bi­ła, kie­dy wy­ty­ka­ło jej się nie­ści­sło­ści w ro­zu­mo­wa­niu.

– Tak zro­bię – po­wtó­rzy­ła. – A po­tem będę ci o wszyst­kim mel­do­wać. W zwi­ąz­ku cały czas trze­ba trzy­mać rękę na pul­sie.

Mi­cha­li­na po­my­śla­ła, że wo­la­ła­by mieć za­ufa­nie do swo­je­go na­rze­czo­ne­go. Nie mu­sieć ni­cze­go spraw­dzać za jego ple­ca­mi. Ale z tym to już na pew­no nie wy­rwa­ła­by się na głos. Tyle razy dała się ży­ciu oszu­kać, że była ostat­nią oso­bą, któ­ra mo­gła­by się wy­mądrzać na te­mat tego, komu na­le­ży da­wać wia­rę, a komu nie.

Wiki le­piej się na tym zna­ła.

Spoj­rza­ły jesz­cze raz na ekran lap­to­pa, gdzie Vin­cent pi­ęk­nie za­kręcił swo­ją pa­tel­nią, unió­sł po raz ostat­ni ta­le­rzyk z na­le­śni­kiem po­la­ny zło­ci­stym po­ma­ra­ńczo­wym so­sem z klek­sem mar­mo­la­dy na środ­ku, a po­tem po­że­gnał się i roz­łączył.

– Ależ za­si­ęgi! – Wik­to­ria zer­k­nęła szyb­ko na ko­men­ta­rze. – Wy­obra­żam so­bie, ile to musi być kasy... I na do­da­tek on te­raz sie­dzi so­bie w tym swo­im prze­pi­ęk­nym sta­rym domu, w sty­lo­wej kuch­ni i może zje­ść pysz­no­ści, któ­re przy­go­to­wał.

– Te na­le­śni­ki będą mi się śni­ły po no­cach – po­wie­dzia­ła Mi­cha­li­na.

– To się na­zy­wa ży­cie – roz­ma­rzy­ła się Wiki. – Naj­lep­sze. War­te wszyst­kie­go, by je zdo­być.

Za­brzmia­ło to jak gro­źba i Mi­sia po­czu­ła dreszcz.