Flowers ebook i audiobook

Bie­głam. Nie mo­głam zła­pać tchu. Na szczę­ście las znaj­du­jący się koło ho­telu roz­cią­gał się da­leko aż pod zbo­cze gór. Chcia­łam biec bez końca. Wie­dzia­łam jed­nak, że nie mogę so­bie na to po­zwo­lić. Mu­szę się uspo­koić. Wró­cić.

– Viola, weź się ogar­nij! – po­wta­rza­łam so­bie z każ­dym szyb­kim kro­kiem. – Prze­sa­dzasz, zde­cy­do­wa­nie prze­sa­dzasz. Nic się prze­cież nie stało! Mu­sia­łaś coś źle zro­zu­mieć!

Ale nie mo­głam się opa­no­wać. Cią­gle bie­głam, tak szybko, jak tylko po­zwa­lały na to moje buty na wy­so­kich ob­ca­sach.

Naj­waż­niej­sze, żeby nikt mnie nie zo­ba­czył w ta­kim sta­nie! Mia­łam ochotę rzu­cić się na zie­mię, wy­pła­kać z sie­bie wszyst­kie te okropne emo­cje. Ale wło­ży­łam dziś ja­sną su­kienkę od Prady. Pas­cal wy­po­ży­czył ją spe­cjal­nie na tę oka­zję. Mu­siała wró­cić w nie­na­ru­szo­nym sta­nie. Ja też.

Na do­da­tek jak naj­szyb­ciej.

Byle tylko nikt mnie te­raz nie wi­dział! – po­my­śla­łam znowu. – To i tak już za da­leko za­szło, a gra to­czyła się o naj­wyż­szą stawkę.

Sta­łem. Było tak pięk­nie i ci­cho. Las tuż przy ho­telu cią­gnął się da­leko. Bez trudu zna­la­złem ustronne miej­sce. Ide­alne. Z dala od lu­dzi.

Do­piero drugi dzień fir­mo­wej in­te­gra­cji, a ma­ski już po­spa­dały.

Je­den cyrk. Prze­chwałki, al­ko­hol, głu­pie ga­da­nie i znowu prze­chwałki... Tro­chę rów­nie głu­piego seksu.

Niby nowe miej­sce pracy, ko­lejny etap ży­cia, a wszystko jakby stare.

Mia­łem dość. Korpo wszę­dzie jest ta­kie samo.

Ale wie­dzia­łem, że wrócę do ho­telu i będę ro­bił, co do mnie na­leży. Tra­fiła mi się ży­ciowa szansa. Ura­to­wała nie tylko mnie. I mia­łem za­miar w pełni to wy­ko­rzy­stać. By­łem moc­niej­szy niż inni. Każ­dego tu wi­dzia­łem jak pod nie­złym mi­kro­sko­pem. Wszel­kie ich skry­wane pod dro­gimi gar­ni­tu­rami za­bu­rze­nia i dys­funk­cje, chore am­bi­cje, ro­manse.

Traumy ko­biet przy­kle­pane pre­cy­zyj­nym ma­ki­ja­żem.

Nikt się nie spo­dziewa ta­kich kom­pe­ten­cji po spo­koj­nym praw­niku w sza­rej ko­szulce polo. Wie­dzieli o in­nych umie­jęt­no­ściach, ale nie od­kryli mo­jej naj­więk­szej ta­jem­nicy. Zna­łem lu­dzi od naj­gor­szej strony, lecz nie sta­łem się taki jak oni.

To mnie jed­nak tro­chę mę­czyło. Odro­bina ci­szy oka­zała się ożyw­cza jak sku­teczna ape­la­cja. To za­wsze po­maga.

Żeby tylko nikt mnie tu nie za­uwa­żył! – Ro­zej­rza­łem się wo­kół. A po­tem zer­k­ną­łem na ze­ga­rek. Druga.

Trwało już ze­bra­nie. Po­wi­nie­nem wró­cić. Dwa spo­tka­nia służ­bowe wpi­sano fik­cyj­nie w plan dnia, żeby wy­ja­śnić fi­sku­sowi, dla­czego wli­cza się w koszty firmy po­byt w luk­su­so­wym ho­telu. Słabo się to jed­nak wpa­so­wy­wało w to­wa­rzy­szący wszyst­kim ogólny na­strój roz­prę­że­nia. Na tych ze­bra­niach roz­ma­wiano o ni­czym, nie pil­no­wano planu. Jed­nak ktoś mógł za­uwa­żyć moją nie­obec­ność. Ko­lor wło­sów spra­wiał, że każdy zwra­cał na mnie uwagę.

By­łem nowy. Po­trze­bo­wa­łem tej pracy. Bar­dzo! Mu­sia­łem się sta­rać.

Nikt mnie tu nie zo­ba­czy – sta­ra­łem się uspo­koić i w tym sa­mym mo­men­cie ktoś gwał­tow­nie wy­biegł z krza­ków, po czym wpadł na mnie z ca­łym im­pe­tem.

– O! Do cho­lery! – tyle tylko zdą­ży­łem krzyk­nąć.

Coś żół­tego mi­gnęło mi przed oczami, a po­tem po­le­cia­łem jak długi w kłu­jące krzaki. Tył­kiem za­ry­łem w mięk­kie ba­gienko. Sam już nie wiem, co gor­sze.

– Noż, cho­lera ja­sna! Leżę w ja­kimś smro­dzie! – po­wie­dzia­łem gło­śno. Szybka i sku­teczna ocena sy­tu­acji za­wsze była moją mocną stroną. Ale w tym przy­padku nie­wiele wy­ja­śniła.

– Prze­pra­szam, bar­dzo prze­pra­szam. – Drobna ko­bieta upa­dła na mnie, ale po­zo­stała w po­zy­cji le­żą­cej tak krótko, że po chwili mia­łem wąt­pli­wo­ści, czy to w ogóle miało miej­sce. Bły­ska­wicz­nie po­zbie­rała się, wstała i wy­pro­sto­wała god­nie, a ja wciąż mo­czy­łem ty­łek w bło­cie, chwi­lowo nie­zdolny do żad­nego ru­chu. Do­dat­kowo uzie­mił mnie fakt, że ona pła­kała. Nie bar­dzo wie­dzia­łem, jak za­re­ago­wać.

Po chwili nie­zna­joma ob­jęła się ra­mio­nami, od­wró­ciła ode mnie i wy­raź­nie pró­bo­wała uspo­koić.

Nie mia­łem naj­lep­szej po­zy­cji do ob­ser­wa­cji. Po­wi­nie­nem na­tych­miast wstać. Ale te trzę­sące się plecy spra­wiły, że tkwi­łem bez ru­chu, jakby mnie spa­ra­li­żo­wało. Po­czu­łem zna­jomy strach roz­le­wa­jący się po ca­łym ciele. Już od tak dawna to nie wra­cało. Są­dzi­łem, że prze­szłość na do­bre ode­szła. A jed­nak!

Czu­łem się, jak­bym znów miał pięć lat. Tak okrop­nie bez­radny. Wtedy było to uczu­cie roz­pacz­liwe. Te­raz jed­nak tro­chę wner­wia­jące!

Ze­rwa­łem się wresz­cie. Otrze­pa­łem z błota, ile mo­głem, klnąc przy tym pod no­sem. A po­tem do niej pod­sze­dłem. Spoj­rza­łem na jej twarz. Wy­glą­dała jak mały za­pła­kany kur­czak, choć nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że jej su­kience i szpil­kom bli­żej było do wy­biegu niż kur­nika. Chcia­łem na­wet coś na ten te­mat za­żar­to­wać, ale szybko mi prze­szło. Ta ko­bieta spra­wiała wra­że­nie przy­tło­czo­nej na­prawdę po­waż­nym zmar­twie­niem.

– Hej! – po­wie­dzia­łem cie­pło. – Na pewno jest ja­kieś wyj­ście. Se­rio, na­prawdę w to wie­rzę.

Nie po­mo­głem. Łzy po­pły­nęły jesz­cze ob­fi­ciej.

– Usiądź – za­pro­po­no­wa­łem, bo chwiała się, jakby za­raz miała upaść.

Ro­zej­rzała się bez­rad­nie wo­kół.

– Su­kienka – po­wie­działa ci­cho. – Nie mogę jej znisz­czyć.

To było dziwne. Ale ja już dawno od­kry­łem, że ży­cie czę­sto sta­wia lu­dzi w róż­nych dziw­nych sy­tu­acjach. Dla­czego su­kienka po­trafi być waż­niej­sza niż czło­wiek, który le­dwo się trzyma na no­gach? Wi­docz­nie ist­nieje ja­kiś po­wód.

Znowu po­czu­łem ten cho­lerny zimny dreszcz. Otrzą­sną­łem się jed­nak, sta­ra­łem się jak naj­mniej pa­trzeć w jej stronę. Po pro­stu po­móc.

Gdyby ta dziew­czyna miała na so­bie dżinsy i bluzę, wska­zał­bym jej pień le­żący nie­opo­dal. Ale szorstka kora i po­kry­wa­jąca go wil­gotna zie­mia spra­wiały, że się nie nada­wał.

To był od­ruch. Szybko zdją­łem swoją ko­szulkę polo, po czym rzu­ci­łem na kępkę mchu. Wy­glą­dała dość miękko i przy­jem­nie. Jak ta dziew­czyna.

– Cza­sem trzeba od­po­cząć – po­wie­dzia­łem. Spoj­rzała na mnie ze zdu­mie­niem, jak­bym wła­śnie za­pro­po­no­wał jej coś nie­spo­ty­ka­nego. Miała ta­kie duże szare oczy.

Za­sko­czył mnie. Aż łzy prze­stały na­gle pły­nąć.

Nie pa­mię­tam, kiedy ostatni raz ktoś po­zwo­lił mi od­po­cząć. Choćby za­su­ge­ro­wał, że mam do tego prawo. To mnie wzru­szyło, ale na­prawdę nie mo­głam te­raz wię­cej pła­kać. Mu­sia­łam się uspo­koić. Wró­cić do ho­telu, usiąść przy stole. Da­wać radę.

Ale póki co za­ję­łam miej­sce na ko­szuli tego ob­cego męż­czy­zny. A on usiadł obok mnie. Z go­łym tor­sem po­kry­tym czar­nymi krę­co­nymi wło­skami, co było o tyle dziwne, że na gło­wie fa­cet miał sre­bro ni­czym osiem­dzie­się­cio­la­tek! Był cał­kiem siwy! Dłuż­sze włosy za­cze­sane nad czo­łem do góry i krót­sze po bo­kach.

W ży­ciu nie wi­dzia­łam ni­kogo mło­dego z ta­kim ko­lo­rem wło­sów!

Dziwne – po­my­śla­łam. Wie­dzia­łam jed­nak, że na świe­cie jest wiele dziw­nych spraw. A może wy­ja­śnie­nie oka­za­łoby się cał­kiem ba­nalne? Pew­nie to za­sługa świet­nego fry­zjera. Wi­doczne wy­raź­nie pa­semka i cie­nie były ge­nialne. Wy­glą­dały bar­dzo na­tu­ral­nie. Wielu ko­le­gów Pas­cala ma­sko­wało za­bie­gami upływ czasu. Pew­nie temu z ko­lei za­leży, by się wy­róż­nić.

Nie­ważne.

Mia­łam te­raz więk­sze zmar­twie­nia. Le­dwo się trzy­ma­łam w pio­nie. Jed­no­cze­śnie czu­łam całą sobą obec­ność tego męż­czy­zny, tak bli­sko.

Boże! Jak ja roz­pacz­li­wie chcia­łam się te­raz do niego przy­tu­lić. Żeby mnie po­cie­szył, po­mógł się choć tro­chę uspo­koić. Czy było już ze mną tak źle? Wi­dzia­łam tego dziw­nego fa­ceta pięć mi­nut, może mniej. Przez więk­szość czasu i tak łzy mi za­le­wały oczy. A jed­nak pra­gnę­łam tego ze wszyst­kich sił. Po­cie­sze­nia.

Za­wsze by­łam grzeczna. W domu, w szkole, w ro­dzi­nie. Ro­bi­łam, co do mnie na­le­żało. Ni­gdy nie zdra­dzi­łam męża. Na­wet nie my­śla­łam o tym. Pas­cal był fa­ce­tem, za ja­kiego ty­siące dziew­czyn da­łoby się po­kroić.

Ale to słowo za­dzia­łało jak czer­wony przy­cisk. Od­po­czy­nek!

Dla wielu pew­nie nic nie zna­czy, zwy­kła rzecz. Na mnie za­dzia­łało jak za­płon w bom­bie. Wy­zwo­liło uczu­cia, któ­rym ni­gdy nie po­zwo­li­łam wy­pły­nąć. Fakty. By­łam tak bar­dzo wy­czer­pana, że wy­da­wało mi się nie­moż­li­wo­ścią ru­szyć te­raz z miej­sca i wró­cić do ho­telu. Za­da­niem po­nad siły.

Viola, na li­tość bo­ską! – po­my­śla­łam na­gle. – Daj so­bie choć raz w ży­ciu prawo do odro­biny luzu. Je­steś czte­ry­sta ki­lo­me­trów od domu, w wiel­kim ho­telu z set­kami po­koi. W le­sie, z dala od lu­dzi. Ni­gdy wię­cej tego fa­ceta nie zo­ba­czysz. Nie do­wie się, kim je­steś.

Może dzięki temu prze­ży­jesz, ura­tu­jesz się – do­dał ja­kiś głos w mo­jej gło­wie.

A po­tem zro­bi­łam to. Przy­tu­li­łam się do ra­mie­nia nie­zna­nego męż­czy­zny. Jego skóra oka­zała się miła i cie­pła. Pach­niał do­brymi per­fu­mami. Nie umia­łam ich roz­po­znać, ja­kaś kla­syka z mocną nutą. Przy­mknę­łam oczy. Tylko na mo­ment. Jak­bym była wy­czer­paną do cna ba­te­rią, którą trzeba pil­nie na­ła­do­wać. A on mnie ob­jął.

Ja­kie to było miłe uczu­cie! Zu­peł­nie inne niż z mę­żem. Nie mia­łam do­tąd po­rów­na­nia. Pas­cala po­zna­łam na stu­diach, był moim pierw­szym męż­czy­zną, naj­więk­szą mi­ło­ścią. Je­dy­nym od­nie­sie­niem dla wszyst­kiego.

Ale on przy­tu­lał ina­czej.

Zmę­cze­nie co­raz moc­niej da­wało mi się we znaki. Oczy same się za­my­kały. Dwie ostat­nie noce spę­dzi­li­śmy, ostro się kłó­cąc.

– Mam wspa­nia­łego męża – po­wie­dzia­łam po­spiesz­nie, pró­bu­jąc choć tro­chę wy­tłu­ma­czyć swoje za­cho­wa­nie. Wie­dzia­łam jed­nak, że w tej sy­tu­acji to wy­jąt­kowo głupi po­czą­tek, a poza tym i tak nie ma szans, żeby kto­kol­wiek mnie zro­zu­miał.

Mój świat był jedną wielką ta­jem­nicą, ukry­wa­niem, grą po­zo­rów. Gdyby za uda­wa­nie szczę­ścia da­wano Oskary, to ja po­trze­bo­wa­ła­bym za­mó­wić wiele pó­łek.

– Jest przy­stojny – za­czę­łam wy­li­czać, tu­ląc się do nie­zna­jo­mego męż­czy­zny. – Za­wsze do­brze ubrany, ma suk­cesy w pracy, świet­nie za­ra­bia... – Za­czerp­nę­łam tchu. Czu­łam, jak ra­mię nie­zna­jo­mego obej­muje mnie co­raz moc­niej.

Raz, tylko je­den raz! – po­my­śla­łam. – Nic się prze­cież nie dzieje. Tro­chę czu­ło­ści, komu to za­szko­dzi?

– Dwie ostat­nie noce roz­ma­wia­li­śmy... – do­da­łam. – Pró­bo­wa­łam mu wy­tłu­ma­czyć, o co mi cho­dzi, ale jak za­wsze skoń­czyło się tylko okropną kłót­nią...

Nie chcia­łam pła­kać. Na­prawdę nie chcia­łam. Łzy po pro­stu pły­nęły same...

Obej­mo­wa­łem ją. Ale szlag mnie tra­fiał! Ja­sne, wie­dzia­łem od po­czątku! Dla­czego nie mo­głem się my­lić choć ten je­den cho­lerny raz?! Moje do­świad­cze­nie i wie­dza świet­nie się spraw­dzały w pracy za­wo­do­wej, ale w ży­ciu pry­wat­nym to za­wsze była kom­pletna lipa! Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że tak wyj­dzie także w tym przy­padku.

Te po­chy­lone trzę­sące się plecy nie bez po­wodu wy­da­wały mi się ta­kie zna­jome. I oczy­wi­ście, kurwa, słusz­nie!

Nie mu­sisz nic ro­bić! – po­wta­rza­łem so­bie w my­ślach. – To nie twoja sprawa! Nie mu­sisz nic ro­bić. Pa­mię­taj, że ona ma męża!

Naj­bar­dziej na świe­cie po­gar­dza­łem fa­ce­tami pcha­ją­cymi się do za­ję­tych ko­biet, dup­kami roz­wa­la­ją­cymi ro­dziny. Mia­łem gruby po­wód, by tak czuć. Nie ty­kać mę­ża­tek – to zda­nie sta­no­wiło moją że­la­zną za­sadę.

Ale tę dziew­czynę ob­ją­łem mocno. Czemu ona się do mnie tak tu­liła? Dla­czego jesz­cze jej nie od­su­ną­łem? Po­wi­nie­nem ją od­pro­wa­dzić do ho­telu. Za­pewne tam miesz­kała. Na szczę­ście nie była z mo­jej no­wej kor­po­ra­cji. Nie wi­dzia­łem jej na ze­bra­niu ani na po­sił­kach. Miała piękne ja­sne włosy, mocno krę­cone i dłu­gie, rzu­cały się w oczy, oraz kla­syczną fi­gurę. Na pewno zwró­cił­bym na nią uwagę.

– Pró­bo­wa­łaś roz­ma­wiać z nar­cy­zem? – za­py­ta­łem, do­my­śla­jąc się bez trudu, co tak na­prawdę dzieje się w jej ży­ciu. Wciąż nie mo­głem się na­dzi­wić, że są jesz­cze osoby, które się po­dej­mują ta­kiego bez­na­dziej­nego za­da­nia.

– Ależ skąd! – obu­rzyła się i na­wet na chwilę od­su­nęła. – Co ty ga­dasz?! Mó­wię prze­cież, że z mę­żem...

– Aha! – Po­ki­wa­łem głową. By­łem co­raz moc­niej wner­wiony. Także na sie­bie, że wciąż jej nie pusz­czam. – A wiesz co to nar­cyz?

– Ja­sne, że tak – od­po­wie­działa pew­nym to­nem, pa­trząc na mnie, jak­bym zwa­rio­wał. – Kwia­tek!

Prze­su­ną­łem się na bok, po­tem śmiało wzią­łem jej twarz w swoje ręce i spoj­rza­łem w oczy. Mu­sia­łem wie­dzieć, czy mnie bez­czel­nie wkręca. Czy mo­gła się jesz­cze na świe­cie ucho­wać osoba, która nie wie, co to nar­cyz?! Do cho­lery! Ten gest to był jed­nak błąd. Pa­trzyła na mnie z bli­ska. Do­sko­nale znane mi cier­pie­nie miała wy­pi­sane na twa­rzy. Wiel­kimi li­te­rami, choć za­pewne nikt z jej bli­skich tego nie wi­dział. To się za­wsze cho­ler­nie tak samo po­wta­rza!

– Czym ci grozi?! – za­py­ta­łem. Czu­łem, jak za­czy­nają mnie po­no­sić nerwy. Zo­stało mi mało czasu, za­nim kom­plet­nie prze­stanę nad sobą pa­no­wać. – Mów! – krzyk­ną­łem.

Mia­łem dresz­cze.

Tra­fi­łem w sedno. Od­po­wie­działa od razu.

– Że za­bie­rze mi dzieci! – za­łkała. – Ale prze­cież tego nie zrobi. To są też jego có­reczki! Nie skrzyw­dzi ich prze­cież.

Ja­sne, że zrobi! – po­my­śla­łem. Nie mia­łem żad­nych wąt­pli­wo­ści. – Na­wet mu po­wieka nie drgnie. Wy­koń­czy cię, po­zbawi wszyst­kiego i odej­dzie, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. Bez­in­te­re­sow­nie, dla sa­mej przy­jem­no­ści zro­bie­nia ko­muś krzywdy. Oni tak mają.

Ta dziew­czyna prze­gra. Za nic bym się nie zgo­dził jej re­pre­zen­to­wać w spra­wie roz­wo­do­wej. Ze­psu­łaby mi sta­ty­styki. Słaba, bez­bronna.

Miła... – pod­po­wie­dział ja­kiś inny głos w mo­jej gło­wie. – Uczynna, do­bra, wraż­liwa...

Do cho­lery! Tak. To za­wsze spo­tyka wła­śnie ta­kie dziew­czyny. Jakby źli męż­czyźni do­sta­wali spe­cjalny wy­kry­wacz war­to­ścio­wych ko­biet, albo się szko­lili na naj­lep­szych uni­wer­sy­te­tach, by je od­naj­dy­wać w tłu­mie. Ni­gdy nie pu­dło­wali, każdy strzał celny. Odła­wiali naj­lep­sze sztuki, a one same pchały im się w łapy. Jak ta. „Mam wspa­nia­łego męża” – po­wie­działa. Mia­łem ochotę coś roz­wa­lić. Du­żego i cen­nego. Ja­kąś chiń­ską wazę albo czy­jeś nad­mier­nie roz­bu­chane jaja. Tak, to dru­gie chyba bar­dziej.

Mia­łem tego dość.

– Mu­szę wra­cać! – po­wie­dzia­łem gło­śno. – Spie­szę się.

Po­da­łem jej rękę i po­mo­głem wstać. Le­dwo się trzy­mała na no­gach.

– Mo­żesz iść o wła­snych si­łach? – za­py­ta­łem. Kiw­nęła szybko głową. Na­wet się nie za­sta­no­wiła.

Wku­rzy­łem się znowu.

Ta­kie za­wsze się zga­dzają. Na wszystko. Na­wet im na myśl nie przyj­dzie po­skar­żyć się, od­mó­wić czy po­pro­sić o po­moc.

Wło­ży­łem ko­szulkę, ma­jowe słońce wpraw­dzie dość mocno przy­pie­kało, ale nie mia­łem ochoty pa­ra­do­wać bez ubra­nia. Za­uwa­ży­łem, że dziew­czyna bacz­nie mnie ob­ser­wuje. Kiedy jed­nak na nią spoj­rza­łem, bły­ska­wicz­nie od­wró­ciła wzrok.

– Są­dzi­łam, że męż­czyźni si­wieją jed­no­cze­śnie na ca­łym ciele. – Chyba ją za­in­try­go­wał mój ciemny za­rost na kla­cie.

– Bo wła­ści­wie si­wieją – od­par­łem szybko. – Ale wszyst­kiego ci nie po­każę.

– Sorry... – Zmie­szała się bły­ska­wicz­nie. – Nie to mia­łam na my­śli.

Ro­ze­śmia­łem się. Na­pię­cie tro­chę mnie pu­ściło. W su­mie fajna dziew­czyna. Od­pro­wa­dzę ją do ho­telu, po­żar­tu­jemy i za­po­mnimy o spra­wie.

Wy­szli­śmy z krza­ków i od­na­la­złem ścieżkę, która mnie w to miej­sce do­pro­wa­dziła. Trzy­ma­li­śmy nie­złe tempo, zwa­żyw­szy na fakt, że ona miała na so­bie buty na wy­so­kich ob­ca­sach. Drzewa po­ja­wiały się już rza­dziej i po chwili zo­ba­czy­li­śmy po­kaźną syl­wetkę ho­telu oto­czo­nego du­żym ogro­dem ła­god­nie prze­cho­dzą­cym w las. Na­sa­dze­nia spra­wiały bar­dzo na­tu­ralne wra­że­nie, jakby każdy krzak sam się po­siał, ale na­prawdę były za­pro­jek­to­wane za gruby pie­niądz przez zna­nego fa­chowca.

Dziew­czyna się obej­rzała.

– Piękne góry – po­wie­działa z wes­tchnie­niem, pa­trząc po­nad ko­ro­nami drzew. Te­raz kiedy by­li­śmy już bli­sko, mia­łem wra­że­nie, że za­częła zwal­niać. Wy­raź­nie nie chciała tam wra­cać.

– Lu­bisz? – za­py­ta­łem.

– Ogrom­nie – od­parła szybko. – Dawno nie by­łam. Pas­cal woli wy­godne ho­tele, ba­seny i spa. A opieka nad dziećmi nie zo­sta­wia mi dużo czasu wol­nego.

– Też bym po­szedł – wes­tchną­łem. Te szczyty wo­łały mnie od pierw­szego mo­mentu, kiedy tu przy­je­cha­łem. – Ale dziś już nie zdążę. Mu­szę pę­dzić na ze­bra­nie – wy­ja­śni­łem. – A wie­czo­rem firma ma ko­lejne plany.

– Szkoda, że nie można się ze­rwać... – po­wie­działa z roz­ma­rze­niem. Była te­raz jakby w in­nym świe­cie. Sobą. Nie żoną ja­kie­goś głu­piego Pas­cala, któ­rego już mocno znie­lu­bi­łem.

– Wła­ści­wie... – za­wa­ha­łem się. Spoj­rzała na mnie z na­dzieją w oczach. Jak dziecko, które stra­ciło już wiarę w cuda i na­gle oka­zało się, że jed­nak ist­nieją.

Mę­ska część mo­jej oso­bo­wo­ści wy­czuła wy­zwa­nie. Lu­bi­łem się spraw­dzać w ta­kich sy­tu­acjach.

Co mi za­leży... – po­my­śla­łem. – W su­mie nie­wiel­kie ry­zyko, a można so­bie po­móc. Je­ste­śmy czte­ry­sta ki­lo­me­trów od domu, w wiel­kim ho­telu. Po­ju­trze wy­jazd. Ni­gdy wię­cej się nie zo­ba­czymy. Ona na­wet nie wie, jak mam na imię.

– Je­śli dasz radę się wy­rwać – za­ry­zy­ko­wa­łem – pro­po­nuję wy­prawę o świ­cie. Na wschód słońca.

– Ale su­per! – ucie­szyła się bar­dzo. Po­tra­fiła się tak ład­nie za­chwy­cać. Dawno tego nie do­świad­czy­łem. Ota­czali mnie lu­dzie za­możni, zbla­zo­wani. Mało co im im­po­no­wało, choć mieli tak wiele.

Do­cho­dzi­li­śmy już do ho­telu. Dziew­czyna co­raz bar­dziej się de­ner­wo­wała.

– Ju­tro – po­wie­działa po­spiesz­nie, zbie­ga­jąc po scho­dach. – Tam. – Wska­zała dło­nią wej­ście do lasu. – Punk­tu­al­nie o pią­tej. Będę! – do­dała, jakby to była bar­dzo ważna przy­sięga. A po­tem rów­nie szybko ru­szyła w stronę wej­ścia. Na­wet nie spraw­dziła, czy od­po­wie­dzia­łem. Ani tego, o któ­rej w maju wstaje słońce.

Ale nie mo­głem za nią po­biec, ni­czego w na­szej umo­wie po­pra­wić. Po­zo­stało tylko za­sta­no­wić się, czy mam na tę wy­prawę ochotę. Śmier­działo kło­po­tami na kilka ki­lo­me­trów.

Na­stęp­nego dnia cu­dem zwlo­kłem się z łóżka. Piąta rano to zde­cy­do­wa­nie nie moja go­dzina. Na do­da­tek wczo­raj do późna im­pre­zo­wa­li­śmy – służ­bowo, rzecz ja­sna. Przy­ło­ży­łem się, bo za­wsze po­waż­nie pod­cho­dzę do obo­wiąz­ków. Było na­wet nie­źle. Po­zna­łem bli­żej dwie fajne dziew­czyny z księ­go­wo­ści i Ewe­linę, ru­do­włosą se­kre­tarkę, nieco ner­wową, ale też miłą.

Przy oka­zji wy­szło na jaw, że in­for­ma­tyk dzie­lący ze mną po­kój mówi. Na po­czątku na­szego po­bytu od­nio­słem inne wra­że­nie. By­łem nowy, nie pa­so­wa­łem do żad­nej grupy, przy­dzie­lono mnie więc do po­koju z je­dyną osobą, która nie zna­la­zła so­bie pary. Nie dzi­wi­łem się. Pierw­szego dnia nie za­mie­ni­li­śmy ani słowa. Pew­nie mało kto chciał spę­dzać czas z ta­kim mru­kiem.

Tym bar­dziej że mój to­wa­rzysz na wy­jeź­dzie też pra­co­wał. Cały czas. I jadł chipsy, in­ten­syw­nie przy tym chru­piąc. Wszę­dzie nimi kru­szył, co nie­któ­rych mo­gło wku­rzać.

Jed­nak dwie kawy mocno wzmoc­nione brandy wy­ka­zały, że chło­pak ma na imię Igor. Ma psa i lubi cho­dzić po gó­rach. Je­śli chce, cał­kiem spraw­nie składa słowa w zda­nia. W ostat­niej chwili się po­wstrzy­ma­łem, żeby go nie za­pro­sić na dzi­siej­szy po­ranny wy­pad. Mnie też już mocno szu­miało w gło­wie i za­czy­na­łem tra­cić kon­trolę nad tym, co spon­ta­nicz­nie plotę. Gin z to­ni­kiem zde­cy­do­wa­nie za ła­two wcho­dził. Niby pro­sty drink, a jed­nak zro­biony do­brze. Mieli w tym ho­telu nie­złych bar­ma­nów.

Ale po­wstrzy­ma­łem się przed zło­że­niem tej pro­po­zy­cji, choć nada­łaby ca­łej spra­wie bez­pieczny wy­miar. Po­wi­nie­nem był to zro­bić. Mimo szu­mią­cego w gło­wie al­ko­holu wie­dzia­łem, że Igor by mnie ura­to­wał. Jed­nak mil­cza­łem.

Ewa­ku­owa­łem się z baru, kiedy nowo po­znane dziew­czyny za­częły zbyt mocno in­te­re­so­wać się mo­imi wło­sami. Na­prawdę mia­łem ser­decz­nie dość dow­ci­pów o Wiedź­mi­nie oraz py­tań, jak czę­sto far­buję, albo w jaki spo­sób udaje mi się uzy­skać taki nie­zwy­kły ko­lor. I po co wła­ści­wie to ro­bię.

Gwa­ran­tuję, wo­la­łyby nie wie­dzieć.

Zmy­łem się więc, tłu­ma­cząc nie­ja­sno, że mu­szę na­pi­sać kilka ma­ili. Igor sko­rzy­stał z oka­zji i ru­szył za mną. My­śla­łem, że jesz­cze po­ga­damy, ale za­nim zdą­ży­łem wziąć prysz­nic, on już spał. Le­żał na skos w swoim łóżku, wciąż w dżin­sach oraz ko­szuli w kratę. Na bro­dzie miał okruszki chip­sów. Za­chwia­łem się, le­dwo tra­fia­jąc na mój ma­te­rac, po czym przy­kry­łem szczel­nie koł­drą. Pró­bo­wa­łem jak naj­le­piej wy­ko­rzy­stać nie­liczne go­dziny, ja­kie zo­stały do świtu.

Nie­spe­cjal­nie mi po­szło. Śnił mi się wielki most. Jak za­wsze, kiedy się stre­so­wa­łem.

Bu­dzik za­dźwię­czał, świ­dru­jąc mój mózg. Obu­dzi­łem się zlany po­tem i z pul­su­ją­cymi skro­niami. Po­ra­nek oka­zał się trudny.

Zwlo­kłem się z łóżka, po czym obi­ja­jąc o me­ble, z tru­dem wło­ży­łem spodnie. Po­wieki słabo mi dzia­łały i nie chciały się pod­nieść jak na­leży, a prawo gra­wi­ta­cji sta­now­czo cią­gnęło mnie z po­wro­tem do łóżka. New­ton mu­siał do­stać jabł­kiem w łeb, żeby od­kryć jego siłę. Mnie wy­star­czyło kilka drin­ków.

Przez mo­ment na­wet się za­wa­ha­łem, czy jest sens iść. Pew­nie tamta dziew­czyna i tak nie zdoła się wy­mknąć z ob­jęć za­bor­czego męża. Nie przyj­dzie.

I co z tego?! – ob­ra­zi­łem się sam na sie­bie za tę in­sy­nu­ację. – Nie wy­bie­ram się tam w końcu dla niej! Pójdę sam. Też bę­dzie mi przy­jem­nie. Prze­cież cho­dzi o góry i wschód słońca – do­da­łem kłam­li­wie. Mia­łem ochotę pal­nąć się w łeb za tę ob­łudę. – Kogo chcesz oszu­kać?! – po­my­śla­łem ze zło­ścią.

– Musi być bar­dzo ładna, że się dla niej tak wcze­śnie zwle­kasz z wy­rka. – Igor na­wet nie otwo­rzył oczu, ale po­wie­dział tę uwagę z wielką pew­no­ścią w gło­sie. Wi­dać umiał czy­tać nie tylko pro­gramy kom­pu­te­rowe, lecz także my­śli współ­lo­ka­to­rów.

– Nie o to cho­dzi! – obu­rzy­łem się od­ru­chowo, choć to w grun­cie rze­czy ozna­czało przy­zna­nie mu ra­cji.

Bo je­śli mia­łem być ze sobą cał­ko­wi­cie uczciwy, z pew­no­ścią jej obec­ność sta­no­wiła główny ar­gu­ment. Piękna dziew­czyna. Na pewno li­czył się też fakt, że była taka po­dobna. Tak bar­dzo po­dobna!

Jakby ży­cie dało mi szansę, by cof­nąć czas. Oca­lić ko­bietę, któ­rej kie­dyś nie umia­łem po­móc i nie dało się o tym za­po­mnieć. Ro­zu­mia­łem, prze­pra­co­wa­łem, za­koń­czy­łem z suk­ce­sem te­ra­pię, a i tak w snach co chwilę wra­cał tam­ten wie­czór.

Igor za­chra­pał, przy­wo­łu­jąc mnie do rze­czy­wi­sto­ści. Naj­wy­raź­niej na ten mo­ment kon­wer­sa­cję uznał za za­koń­czoną. Otrzą­sną­łem się szybko. Za­mkną­łem za sobą drzwi po­koju, po czym prze­mkną­łem pu­stym ko­ry­ta­rzem. Pró­bo­wa­łem zer­kać przez wiel­kie okna, ale nie było stąd wi­dać wej­ścia do lasu. Na­pię­cie ro­sło we mnie z każ­dym kro­kiem, po­dob­nie jak nie­po­kój.

Czu­łem ca­łym sobą, że le­piej by­łoby dla mnie, gdyby ona nie przy­szła.

Było mi zimno. W dłoni ści­ska­łam uchwyt ple­caka. Wczo­raj na ko­la­cji ukra­dłam tro­chę pro­wiantu. Miesz­kamy w luk­su­so­wym ho­telu, naj­prost­sze pie­rogi z se­rem oraz ziem­nia­kami sma­kują tu jak kró­lew­skie da­nie i są rów­nie pięk­nie po­dane. Je­dze­nia bar­dzo dużo. Ale spró­buj coś wy­nieść poza gra­nice ja­dalni! Dwie po­zor­nie miłe kel­nerki cały czas pil­nują drzwi ni­czym dwa żar­łoczne, choć wy­jąt­kowo chude smoki. Wzro­kiem zdają się prze­szy­wać każdą kie­szeń, za­ka­ma­rek to­rebki, a na osoby z naj­mniej­szym na­wet ple­ca­kiem pa­trzą ni­czym na po­ten­cjal­nego prze­stępcę. Mają ra­cję. Mimo tego sys­temu kon­troli bo­gaci go­ście na po­tęgę kra­dli jo­gurty, owoce oraz ro­ga­liki.

Ja też. Ale mia­łam po­wód.

Nie mo­głam pójść wie­czo­rem do po­bli­skich de­li­ka­te­sów, żeby zro­bić za­kupy. Pas­cal by mnie od razu wy­py­tał, po co mi każdy pro­dukt, i sko­men­to­wał wy­bory. Nie mia­łam na to siły. Nie bra­ko­wało nam pie­nię­dzy, a mąż ni­gdy nie ogra­ni­czał mo­ich wy­dat­ków. Pod wa­run­kiem że ich nie wi­dział. Je­śli tylko coś zo­ba­czył, od razu do­wia­dy­wa­łam się, że można było ku­po­wać ina­czej. Nie ten se­rek, bar­dziej chrupką pa­prykę, le­piej wy­pie­czony chleb.

Za­drża­łam. Skup się na po­zy­ty­wach – na­ka­za­łam so­bie. Czy­ta­łam ostat­nio taką świetną książkę o tym, jak in­ter­pre­tu­jemy rze­czy­wi­stość. Mamy wy­bór, w jaki spo­sób pa­trzymy na sprawy. A w moim mał­żeń­stwie było prze­cież sporo do­brego. Mnó­stwo dziew­czyn da­łoby się po­kroić za ta­kiego męża.

Dziś mu­sia­łam się jed­nak wy­si­lić, żeby wy­li­czyć ko­lejne po­zy­cje.

Dzieci! – przy­po­mnia­łam so­bie. – Tak, to zde­cy­do­wa­nie. Na­sze có­reczki. A także do­bre wspo­mnie­nia. Pas­cal był wspa­niały przed ślu­bem. Wy­ma­rzony... Dla­czego to się skoń­czyło?

Od­wró­ci­łam się i wy­rwa­łam z za­my­śle­nia. Jed­nak ten fa­cet przy­szedł! Po­ko­ny­wał wła­śnie szyb­kim kro­kiem ścieżkę pro­wa­dzącą do lasu. Ucie­szy­łam się. Mało spa­łam w nocy, choć tym ra­zem się nie po­kłó­ci­li­śmy. Pas­cal wró­cił ze spo­tkań do­piero nad ra­nem. Mia­łam spo­kój, ale nie by­łam w sta­nie się od­prę­żyć. Gry­zły mnie wy­rzuty su­mie­nia. Pierw­szy raz za­mie­rza­łam się spo­tkać z ja­kimś męż­czy­zną bez wie­dzy Pas­cala. Krę­ciło mi się w gło­wie. By­łam go­towa w każ­dej chwili od­wró­cić się na pię­cie i biec do po­koju, gdzie mój mąż spał te­raz mocno, chra­piąc tak, że nie było sły­chać, jak się ubie­ra­łam, my­łam czy za­my­ka­łam drzwi.

Wie­dzia­łam, że prędko nie wsta­nie.

– Cześć – przy­wi­tał się nie­zna­jomy. Srebrne włosy dziś miał roz­wi­chrzone, wy­glą­dał jesz­cze le­piej niż wczo­raj. Uśmiech­nę­łam się w od­po­wie­dzi. Za­sta­na­wia­łam się, czy to do­bry mo­ment, by się przed­sta­wić i za­py­tać go o imię. Ale do­szłam do wnio­sku, że le­piej, je­śli sprawy po­zo­staną ta­kimi, jak są. Im mniej tro­pów, tym le­piej.

Jemu chyba też to od­po­wia­dało.

– Co ukra­dłaś? – za­py­tał, pusz­cza­jąc do mnie oko i mie­rząc wzro­kiem mój pę­katy ple­cak.

– Ro­ga­liki i sok – przy­zna­łam się od razu.

– Nie­źle! – po­chwa­lił mnie. – Ja tylko jabłka. Wło­ży­łem je so­bie głę­boko do spodni i kel­nerki tro­chę dziw­nie na mnie pa­trzyły.

Wy­obra­zi­łam to so­bie. O rany! Po­sta­no­wi­łam za żadne skarby świata nie jeść tych ja­błek.

– Ile mamy czasu? – za­py­ta­łam. Za­su­nę­łam szczel­niej za­mek po­la­ro­wej kurtki. Było mi zimno. Chcia­łam znów się do niego przy­tu­lić. Wła­ści­wie tego pra­gnę­łam naj­bar­dziej. Ale nie mo­głam tego tak po pro­stu zro­bić, bez żad­nego pre­tek­stu. Wczo­raj ten fa­cet zgo­dził się mi po­móc, pew­nie wi­dział, jak bar­dzo je­stem roz­trzę­siona, ale dzi­siaj uciekłby z krzy­kiem, gdy­bym znowu za­częła się do niego kleić.

Nikt nie po­trafi zro­zu­mieć, jak de­spe­racko tego po­trze­bo­wa­łam.

Ru­szy­li­śmy w drogę. Le­śna ścieżka się skoń­czyła i szlak za­czął się piąć ostro pod górę. Świ­tało. Po­zło­cony pierw­szymi pro­mie­niami słońca ho­ry­zont wy­peł­niał luki po­mię­dzy drze­wami. Aro­ma­tyczne, rześ­kie po­wie­trze dzia­łało jak gaz roz­we­se­la­jący. Po­czu­łam się le­piej. Tego mi było trzeba. Swo­body, ru­chu, ko­goś faj­nego tuż obok.

Szli­śmy bli­sko sie­bie. Na­sze kroki szybko się zsyn­chro­ni­zo­wały. Od­de­chy rów­nież. Czy po­dob­nie było z my­ślami? Nie wiem. W każ­dym ra­zie ja zu­peł­nie nie mo­głem się sku­pić. Cią­gnęło mnie do tej ko­biety jak jesz­cze ni­gdy wcze­śniej. Może za długo by­łem sam?

Jej strój nie uła­twiał sprawy. Cho­lerni pro­du­cenci odzieży spor­to­wej! Czy oni ro­bili to spe­cjal­nie?! Szyli leg­ginsy pod­kre­śla­jące li­nię po­ślad­ków i ta­lio­wane po­la­rowe kur­teczki ści­śle opi­na­jące fi­gurę? Pew­nie tak! Dziady jedne!

Aku­rat wschód słońca będę oglą­dał! – po­my­śla­łem ze zło­ścią. – Je­śli jesz­cze chwilę dam swo­bod­nie pły­nąć my­ślom i wy­obraźni, to za mo­ment na­wet nie będę wie­dział, gdzie jest która strona świata!

Na do­da­tek mia­łem świa­do­mość, że wi­dzimy się pew­nie ostatni raz. W mo­jej fir­mie na dziś za­pla­no­wano jesz­cze dwa szko­le­nia, wie­czo­rem uro­czy­sta ko­la­cja, na któ­rej po­noć pre­zes ma świę­to­wać pod­pi­sa­nie no­wego kon­traktu, i rano wy­jazd. Po­wrót do zwy­kłego świata.

Cze­kało mnie sporo wy­zwań. Mu­sia­łem się sta­rać. Za­trud­nili mnie, pew­nie są­dzili, że po­tra­fię zdzia­łać ja­kieś cuda. By­łem do­bry, ale nie tak bar­dzo, jak by na to wska­zy­wała moja nowa pen­sja.

To do­piero była za­gwozdka! Sami ją za­pro­po­no­wali. W ży­ciu bym nie wpadł, żeby tar­go­wać się o tak dużo. Nie są­dzi­łem, że w ogóle w mo­jej branży funk­cjo­nują ta­kie stawki. W ząb nie ro­zu­mia­łem, jak to się stało. Dla­czego aż tyle?! Ale oczy­wi­ście przy­ją­łem i nie mo­głem tego zmar­no­wać. Od tego za­le­żał nie tylko mój los.

Dziew­czyna przy­su­nęła się bli­żej. A moje my­śli na­tych­miast wró­ciły do niej. Wy­sta­jące ka­mie­nie unie­moż­li­wiały równy spa­cer, więc co rusz od­le­głość mię­dzy nami się zmniej­szała, bo dziew­czyna chwiała się na nie­rów­no­ściach. Ani razu jed­nak nie wy­ko­rzy­stała tego, by się ode mnie od­da­lić. Tak, ja też to ro­bi­łem.

W końcu wzią­łem ją za rękę. Po­zwo­liła. Ma­sze­ro­wa­li­śmy pół go­dziny, za­czą­łem się roz­glą­dać za miej­scem, gdzie mo­gli­by­śmy zro­bić po­stój. Słońce i tak dawno już wze­szło, nie cze­ka­jąc na nas. A my nie mie­li­śmy wiele czasu. Nie wie­dzia­łem, jak długo jej mąż ma w zwy­czaju sy­piać. Ja­kim jest ty­pem czło­wieka suk­cesu. Czy bu­dzi się o świ­cie i pę­dzi na si­łow­nię, bie­gać oraz pić zie­lone kok­tajle, czy też woli wy­le­gi­wać się w łóżku, jeść na śnia­da­nie sma­żony be­kon z ja­kiem i fa­solką? Mo­głem za­py­tać, ale nie chcia­łem o nim roz­ma­wiać.

Jedno było pewne, mu­siała wró­cić, za­nim on się zo­rien­tuje, że wy­szła. Znowu po­czu­łem dreszcz. Strach wra­cał w naj­mniej spo­dzie­wa­nych mo­men­tach. Pró­bo­wa­łem się uspo­koić. Prze­cież jej hi­sto­ria mo­gła być inna. Nie za­wsze jest tak samo!

Nie wie­rzy­łem jed­nak sam so­bie.

Wresz­cie zna­la­złem świetną miej­scówkę. Na zbo­czu góry zo­ba­czy­łem fajną małą po­lanę z do­brym wi­do­kiem. Skrę­ci­łem, a dziew­czyna do­trzy­mała mi kroku, bez po­trzeby tłu­ma­cze­nia cze­go­kol­wiek. Wy­cią­gną­łem z ple­caka kurtkę prze­ciw­desz­czową i roz­ło­ży­łem, że­by­śmy mo­gli usiąść. Za­wsze ją za­bie­ram w góry, ale tym ra­zem mia­łem do­dat­kową mo­ty­wa­cję. Nie chcia­łem się znów roz­bie­rać do pół­naga, żeby moja to­wa­rzyszka miała na czym usiąść.

Za­ję­li­śmy miej­sca od­ru­chowo bar­dzo bli­sko sie­bie. Wy­ją­łem wodę, dziew­czyna miała swoją. Po­tem chcia­łem ją po­czę­sto­wać jabł­kiem, ale od­mó­wiła. Ja z ko­lei bez opo­rów wzią­łem od niej ro­ga­lika. By­łem głodny. A od wielu lat ni­gdy nie mar­no­wa­łem oka­zji, by coś zjeść, je­śli tylko się tra­fiała. Z tru­dem po­ha­mo­wa­łem na­wyk, żeby scho­wać coś do ple­caka. Były w moim ży­ciu ta­kie okresy, kiedy bra­ko­wało mi je­dze­nia.

To prze­szłość – przy­po­mnia­łem so­bie. – Już nie moje re­alia.

Zja­dłem ro­ga­lika do ostat­niego okruszka.

Po­si­łek oka­zał się do­brą sprawą. Mie­li­śmy czym za­jąć ręce i my­śli. Ale skoń­czył się szybko. Po­tem długą chwilę sie­dzie­li­śmy, pa­trząc na roz­cią­ga­jące się przed nami góry. Było rześko, pach­niało zio­łami.

Ob­ją­łem ją moc­niej, a ona przy­warła do mnie. Wie­dzia­łem, że bar­dzo tego po­trze­buje. Przy­su­ną­łem jej nogi do mo­ich, a po­tem po­ca­ło­wa­łem w czu­bek głowy. Na po­czą­tek. Mia­łem pewne obawy, ro­zum coś tam pró­bo­wał glę­dzić o ostroż­no­ści i roz­sądku. W końcu ona miała męża. A ja ni­gdy nie zła­ma­łem mo­jej że­la­znej za­sady, by nie ty­kać mę­ża­tek, i ab­so­lut­nie te­raz też nie mia­łem za­miaru tego ro­bić.

Wią­zać się z nią ani prze­spać. Tylko po­móc czło­wie­kowi w po­trze­bie. So­bie też tro­chę. Co to komu za­szko­dzi, że dwoje sa­mot­nych lu­dzi udzieli so­bie odro­biny wspar­cia?! Ży­cie po­trafi być mocno ku­rew­skie i cza­sem bez do­dat­ko­wej po­mocy nie da się go przejść.

Od­dy­cha­łem, sta­ra­łem się my­śleć trzeźwo. Ale po chwili już wie­dzia­łem, że się nie opa­nuję, szkoda więc tra­cić czas. Po­ca­ło­wa­łem ją. Tym ra­zem w usta. De­li­kat­nie. Jak za­ko­chany na­sto­la­tek. Za­mie­rza­łem na tym po­prze­stać. To ona chciała wię­cej. Ja tylko tro­chę prze­chy­li­łem się w jej stronę, a ona od razu po­ło­żyła się na mięk­kiej tra­wie. Po chwili po­czu­łem jej szczu­płe ciało bar­dzo bli­sko mo­jego.

To nic ta­kiego – tłu­ma­czy­łem so­bie. Było mi do­brze. W kon­tak­cie z tą dziew­czyną ła­do­wały się moje we­wnętrzne ba­te­rie. Za­po­mi­na­łem. A to w moim przy­padku pra­wie nie­moż­liwe. Nie za­mie­rza­łem jed­nak wy­ko­rzy­stać sy­tu­acji, choć całe moje ciało rwało się do tego.

Dłoń wła­ści­wie sama wsu­nęła się pod cienką ko­szulkę ter­miczną dziew­czyny. Po­czu­łem jej skórę. Mocno re­ago­wała na do­tyk. Pod pal­cami wy­czu­łem gę­sią skórkę. Jej serce ło­mo­tało, moje zresztą też. Ob­ją­łem de­li­kat­nie jej pierś. Była jakby do tego stwo­rzona. Ide­al­nie krą­gła, mie­ściła się w mo­jej ręce. Zro­biło mi się go­rąco.

– Wy­star­czy! – usły­sza­łem na­gły za­kaz i ro­zej­rza­łem się wo­kół nie­przy­tom­nym wzro­kiem, w pierw­szej chwili z tru­dem ko­ja­rząc, co się do­kład­nie stało. Jakby mnie ktoś z cie­płego łóżka wrzu­cił na­gle do lo­do­wa­tej wody. Nie mo­głem zła­pać tchu.

Do ja­snej cho­lery! Viola! Opa­nuj się, dziew­czyno!

Od­dy­cha­łam głę­boko. Nie mo­głam uwie­rzyć w to, co się dzieje. Wła­śnie zdra­dza­łam męża. Czło­wieka, za któ­rego wy­szłam z mi­ło­ści. Mie­li­śmy dwoje dzieci. Có­reczki. Co im po­wiem? Tata się na mnie wścieka, bo się do­wie­dział, że po­szłam w góry ob­ści­ski­wać się z ja­kimś ob­cym fa­ce­tem?! Miałby prawo się zło­ścić!

Uwa­żam, że ro­dzina jest naj­waż­niej­sza, a zdrada to roz­wią­za­nie dla sła­bych!

Otar­łam czoło. Było mo­kre. Jesz­cze nie mo­głam się od­wró­cić. Nie mia­łam żalu do tego fa­ceta. Był tylko czuły i ser­deczny, to ja pro­wo­ko­wa­łam, pcha­łam mu się w łapy. Do ja­kiego stanu czło­wiek może się do­pro­wa­dzić. I z ja­kiej przy­czyny?! Paru mar­nych kło­po­tów w związku? Braku do­tyku? Kilku kłótni? Na­wet je­śli okrop­nych? Każdy ta­kie ma. To nie po­wód, żeby od razu zdra­dzać!

Nie od razu. Mę­czysz się od lat – po­wie­dział ja­kiś głos w mo­jej gło­wie, ale szybko go uci­szy­łam.

– Nie! – po­wie­dzia­łam gło­śno, po czym znów usia­dłam na kurtce. Mój to­wa­rzysz zro­zu­miał to słowo na swój spo­sób, jak skie­ro­wane do niego. Lekko się od­su­nął.

– Spo­koj­nie. – Do­tknął mo­jej dłoni. – Nic się nie stało.

Mia­łam inne zda­nie. Wy­da­rzyło się coś bar­dzo zna­czą­cego.

Wie­dzia­łam, że po­win­ni­śmy już wra­cać. Bez względu na to, kiedy Pas­cal się po­ło­żył, naj­póź­niej o siód­mej wsta­nie i pój­dzie na si­łow­nię. Po­tem za­cznie mnie szu­kać. Krótki po­ranny spa­cer z pew­no­ścią zro­zu­mie, ale spóź­nie­nie na śnia­da­nie wprawi go od rana w zły hu­mor. Nie chcia­łam tego. Mia­łam dość kło­po­tów. Mu­sia­łam się bar­dziej po­sta­rać. Cią­gle czu­łam się nie dość do­bra. Co jesz­cze mo­głam zro­bić, żeby znów mię­dzy nami było tak do­brze jak kie­dyś?

Na pewno nie ca­ło­wać się w gó­rach z ob­cym fa­ce­tem! A jed­nak wła­śnie tego chcia­łam te­raz naj­bar­dziej. To była je­dyna krótka chwila od lat, kiedy czu­łam się do­brze, bez­piecz­nie, wy­star­cza­jąco.

To spo­strze­że­nie mną wstrzą­snęło.

– Za chwilę ru­szamy z po­wro­tem do ho­telu – po­wie­dział, a ja kiw­nę­łam głową na znak, że się zga­dzam.

Prze­cią­ga­łam każdą mi­nutę, ale one jak na złość pę­dziły. Na­gle za­pra­gnę­łam coś stąd za­brać. Ja­kąś pa­miątkę tego mo­mentu. Choćby tylko taką w mo­jej gło­wie.

– Po­wiedz mi coś o so­bie, co­kol­wiek – po­pro­si­łam szybko. – Kim je­steś?

– Nic cie­ka­wego – od­parł, wy­cią­ga­jąc dłu­gie nogi na tra­wie. – Praw­nik. Od ty­go­dnia kor­po­ra­cyjny. Nowy w fir­mie. Mu­szę wró­cić na czas. Ra­czej nie mogę po­peł­nić błędu.

– Spo­koj­nie – od­par­łam. – W ra­zie czego prze­cież bez trudu znaj­dziesz inną pracę. Twoja branża wciąż ma się nie­źle.

Spoj­rzał na mnie dziw­nie, jakby się za­sta­na­wiał, jak wiele może mi po­wie­dzieć. Chcia­łam jak naj­wię­cej, ale na to się chyba nie zde­cy­do­wał.

– Lu­dzie tak my­ślą – od­parł. – Matki wciąż ma­rzą, żeby syn stu­dio­wał me­dy­cynę albo prawo. Nie wiem, jak to po­tem wy­gląda u le­ka­rzy, ale ad­wo­kaci mają długą drogę do suk­cesu. Mu­sisz zro­bić apli­ka­cję, po­tem wiele mie­sięcy sie­dzieć za marne pie­nią­dze po go­dzi­nach w kan­ce­la­rii i od­wa­lać za in­nych czarną ro­botę. Je­śli masz szczę­ście, do­sta­niesz w końcu ważną sprawę, gdy wy­grasz, może awan­su­jesz. Ale nie ma pew­no­ści.

– To­bie się udało? – za­py­ta­łam.

– Tak. – Kiw­nął głową, jed­nak bez prze­ko­na­nia.

– Już się wię­cej nie zo­ba­czymy – po­wie­dzia­łam, nie wiem, co mnie pchało do cią­gnię­cia tej roz­mowy, ale oka­zało się nie do opa­no­wa­nia. – Pro­szę, po­wiedz mi o so­bie coś, czego nikt nie wie. – Spoj­rza­łam na niego. – Ja też to zro­bię – obie­ca­łam. – Za­bie­rzemy te se­krety ze sobą i ni­komu nie zdra­dzimy. Po­noć cza­sem do­brze jest wy­rzu­cić z sie­bie taki ka­mień. Można do ob­cego czło­wieka, to daje pewne po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

Dziw­nie się czu­łam, wy­po­wia­da­jąc te słowa. Ow­szem nie wie­dzia­łam na­wet, jak on ma na imię, ale jed­no­cze­śnie mia­łam wra­że­nie, że jest je­dyną osobą na świe­cie, przy któ­rej mogę się za­cho­wy­wać swo­bod­nie. Nie mu­szę uwa­żać na każde słowo, gest, a na­wet myśl.

Mil­czał długo. Są­dzi­łam, że zlek­ce­wa­żył moją pro­po­zy­cję do tego stop­nia, że na­wet mu się nie chce za­pro­te­sto­wać.

– Nie wiem, co wy­brać – po­wie­dział ci­cho, kiedy stra­ci­łam już na­dzieję, że w ogóle się ode­zwie. – Spo­tka­łaś mi­strza se­kre­tów.

– Ła­two mi nie za­im­po­nu­jesz – od­par­łam pew­nym to­nem. Mia­łam w tej dzie­dzi­nie wy­bitne osią­gnię­cia.

Nie za­mie­rza­łam się li­cy­to­wać, ale z pew­no­ścią ten miły, po­godny praw­nik nie­wiele mógł wie­dzieć o ży­ciu peł­nym nie­zro­zu­mia­łych za­cho­wań, wiecz­nej kry­tyki, cią­głego ba­lan­so­wa­nia na gra­nicy bez­pie­czeń­stwa, sta­rań i po­czu­cia za­gro­że­nia.

– No to mów! – Od­wró­cił się w moją stronę i spoj­rzał mi w oczy. Po­czu­łam cie­pło.

– Nie ko­cham mo­jego męża! – wy­rwało mi się, jakby w na­głym olśnie­niu. Aż za­mar­łam z wra­że­nia.

– Wiem – od­parł spo­koj­nie. Wcale go nie za­sko­czy­łam ani nie zszo­ko­wa­łam. – Ta­kich lu­dzi nie da się ko­chać, choć po­tra­fią czło­wieka ocza­ro­wać, usi­dlić, oma­mić. I bar­dzo trudno z tego wyjść.

– Skąd wiesz? – Ob­ra­zi­łam się rów­nie szybko. Ja tu wła­śnie prze­ży­wa­łam od­kry­cie ży­cia, wy­ja­wi­łam naj­więk­szy se­kret, a on do tego pod­cho­dził, jak do wy­niku me­czu sprzed pię­ciu lat. – To skom­pli­ko­wane! – za­wo­ła­łam, bo wcale nie wy­glą­dał na prze­ję­tego mo­imi sło­wami. Nie znał się i tyle. Na­iwny wy­piesz­czony praw­nik, za­pewne z do­brej praw­ni­czej ro­dziny. Co mógł wie­dzieć o praw­dzi­wym ży­ciu. – Prze­pra­szam za tę chwilę sła­bo­ści – po­wie­dzia­łam drżą­cym z emo­cji gło­sem. – To zresztą nie­prawda! Ko­cham męża. Bez sensu mi się to wy­rwało. Ro­dzina jest dla mnie naj­waż­niej­sza – do­da­łam z mocą, bo tak wła­śnie było. – Chodźmy już.

Wstał. Ja też. Scho­wał kurtkę i szyb­kim kro­kiem ru­szy­li­śmy w drogę po­wrotną. Te­raz już nie ma­sze­ro­wa­li­śmy ra­zem. Nie było mowy o trzy­ma­niu się za ręce. Choć słońce stało co­raz wy­żej i z każdą chwilą ro­biło się cie­plej, mia­łam wra­że­nie, że ota­cza mnie chłód. Tym moc­niej­szy, im da­lej ten męż­czy­zna się ode mnie od­su­wał.

– Nic mi nie po­wie­dzia­łeś – ode­zwa­łam się z ża­lem, kiedy syl­wetka ho­telu stała się wi­doczna. Nie po­tra­fi­łam się po­wstrzy­mać, choć na­prawdę pró­bo­wa­łam.

Za­trzy­mał się i spoj­rzał na mnie.

– To nie jest w po­rządku – tłu­ma­czy­łam. – Ja ci wy­ja­wi­łam naj­więk­szą ta­jem­nicę, a ty tylko, że je­steś ad­wo­ka­tem. To pew­nie wie każdy, kto cię zna.

Wie­dzia­łam, że nie musi po­trak­to­wać mo­ich pre­ten­sji po­waż­nie. W końcu to ja za­pro­po­no­wa­łam tę wy­mianę ta­jem­nic i jesz­cze po­tem sama wy­co­fa­łam się ze swo­ich re­we­la­cji. Nie miał obo­wiązku się go­dzić na wza­jem­ność. A jed­nak się ode­zwał.

– Ni­gdy w ży­ciu nie czu­łem się szczę­śliwy... ani bez­pieczny – za­czął bar­dzo po­woli, a po­tem słowa wy­strze­li­wały z jego ust co­raz szyb­ciej i szyb­ciej. – Nie na­daję się do związ­ków, więc je­stem też sa­motny. Po­ję­cia nie mam, dla­czego pre­zes mnie za­trud­nił, a po­noć oso­bi­ście wy­brał moje CV. Nie za­słu­guję na taką wy­płatę i boję się, że mnie zwol­nią. A mam na utrzy­ma­niu mamę... bar­dzo chorą. Chorą jak nikt inny. Po­trze­buję kasy... Dużo kasy...

Za­mar­łam. Po­czu­łam dreszcz. Mia­łam wra­że­nie, że to tylko część jego li­sty. Moja była fak­tycz­nie krót­sza. Nie­wiele to zmie­niało, bo i tak moje pro­blemy miały ra­żącą moc, ale spoj­rza­łam na tego męż­czy­znę ina­czej. Nie spo­dzie­wa­łam się po nim ta­kich ob­cią­żeń. Może to nic dziw­nego, że jest siwy? Zro­zu­mia­łam. Usły­sza­łam w jego gło­sie nie tylko to, co po­wie­dział, ale i co prze­mil­czał. Jego mama nie była zwy­czaj­nie chora, na­wet nie zwy­czaj­nie ciężko chora. Kryło się za tym coś wię­cej.

Chcia­łam o to za­py­tać, ale nie mie­li­śmy już czasu.

Mu­sie­li­śmy się roz­stać.

Wy­szli­śmy z lasu. Droga pro­wa­dząca pro­sto do ho­telu stała się sze­roka. Wi­doczna z wielu okien oraz bal­ko­nów miesz­czą­cych się z tej strony po­koi. Nie mo­głam ry­zy­ko­wać.

Spoj­rza­łam mu w oczy i chyba oboje po­my­śle­li­śmy o tym sa­mym.

– Zo­stał tylko je­den dzień. Zo­ba­czymy się jesz­cze? – za­py­ta­łam. Jego srebrne włosy błysz­czały w słońcu. Był wy­soki i miał ładne usta. Przy­po­mniał mi się nasz krótki po­ca­łu­nek, choć ze wszyst­kich sił sta­ra­łam się go wy­rzu­cić z pa­mięci. Dla nas obojga by­łoby le­piej, gdyby wcale nie miał miej­sca. Po­my­śla­łam te­raz, że może jed­nak warto go za­cho­wać jak cenne wspo­mnie­nie. Do­da­wał mi sił.

– Nie mogę się dzi­siaj ze­rwać ze szko­leń – od­parł. – Wczo­raj się udało, ale drugi raz to za duże ry­zyko.

– A prze­rwy? – nie ustę­po­wa­łam, znowu nie mo­gąc opa­no­wać tej po­kusy, by pchać palce mię­dzy drzwi. – Na­wet Pas­cal ma wolne po obie­dzie, a jest pre­ze­sem – do­da­łam.

Uśmiech­nął się na­gle. Jakby się w nim za­pa­liło świa­tełko. Przez krótki mo­ment zo­ba­czy­łam, jaki mógłby być, gdyby go nie przy­gnia­tały kło­poty, które co­dzien­nie dźwi­gał. Czy ja też mo­gła­bym wy­glą­dać ina­czej? Gdy­bym choć przez chwilę po­czuła się szczę­śliwa? Nie zdą­ży­łam się nad tym za­sta­no­wić.

– Zgoda – po­wie­dział. – Ja nie mam tak dużo do stra­ce­nia. Ty ry­zy­ku­jesz wię­cej. – Spoj­rzał na mnie uważ­nie, jakby mi da­wał szansę, że­bym się wy­co­fała. – Po obie­dzie na tam­tej po­la­nie, gdzie na mnie wpa­dłaś... – do­dał, wi­dząc, że nie zmie­niam za­miaru.

– To ty mi się na­wi­ną­łeś pod nogi... – za­pro­te­sto­wa­łam, bo rze­czy­wi­ście tak było. Na­gle po­ja­wił się zni­kąd w sa­mym środku lasu.

Uśmiech­nął się raz jesz­cze.

Zgo­dzi­łem się. I tym ra­zem nie mo­głem się oszu­ki­wać, że to nic ta­kiego. Je­den raz to spon­tan, ale dwa to już zde­cy­do­wa­nie re­cy­dywa.

Po­czu­łem zimny dreszcz złego prze­czu­cia, lecz szybko się uspo­ko­iłem. Po­nad wszelką wąt­pli­wość nie zo­ba­czymy się już wię­cej. Ju­tro wy­jazd. Jej mąż nie pra­cuje ze mną. Mó­wiła, że jest pre­ze­sem, było w ten week­end wielu ta­kich na licz­nych kon­fe­ren­cjach i wy­jaz­dach in­te­gra­cyj­nych. A pre­zes, który mnie za­trud­nił, miał na imię Ignacy. Za­pa­mię­ta­łem do­brze. Jego dane były za­pi­sane na umo­wie, a tę czy­ta­łem wiele razy.

W na­szej fir­mie pre­zes był tylko je­den. Nie wy­glą­dał na po­twora, choć za­pewne miał więk­szość pre­ze­sow­skich cech. Dumny, przy­stojny, świet­nie ubrany, nieco bu­co­waty, ale w nor­mie. Nie zwró­ci­łem uwagi, czy nosi ob­rączkę. W ogóle nie bar­dzo się nad nim za­sta­na­wia­łem, bo nie za­trud­nił mnie do bez­po­śred­niej współ­pracy, tylko do jed­nego z dzia­łów firmy. To zresztą te­raz nie­ważne. Grunt, że to nie on.

Kiw­ną­łem głową.

– Ale jak się wy­do­sta­niesz? – za­py­ta­łem. – Pew­nie Pas­cal bę­dzie chciał spę­dzić wolną chwilę z żoną.

– Wczo­raj coś wspo­mi­nał, że ma wtedy ja­kieś spo­tka­nie – od­parła. – Wiesz, ja nie do końca ogar­niam jego ka­len­darz. Cią­gle coś się tam zmie­nia. Dla mnie li­czy się tylko, kiedy wróci do domu, dzieci tę­sk­nią... – do­dała ci­szej.

Zro­biło mi się przy­kro.

– Chcesz się ze mną znowu zo­ba­czyć? – upew­ni­łem się. Mó­wiła, że go nie ko­cha, ale w ewi­dentny spo­sób wi­dać było, że jest mocno uwi­kłana w tę re­la­cję. Gdyby był jej obo­jętny, nie cier­pia­łaby tak przez niego.

– Nie wiem – za­wa­hała się. W jej oczach wręcz wi­dać było imię Pas­cal. My­ślała o nim cały czas.

Mia­łem ra­cję. Była od niego uza­leż­niona. Cier­piała, ale wy­da­wało jej się, że to mi­łość. Czy miała w ciągu dnia ta­kie mo­menty, kiedy sprawy nie krę­ciły się wo­kół jego hu­mo­rów, po­trzeb i opi­nii? Po­dej­rze­wam, że rzadko.

– Nie po­win­nam jed­nak się z tobą uma­wiać! – za­wo­łała, zmie­nia­jąc na­gle zda­nie. – Za­po­mnij! – do­dała jesz­cze na ko­niec, po czym po­bie­gła w dół. Nie było sensu jej go­nić. Sta­łem i pa­trzy­łem za nią, do­póki nie zni­kła za ro­giem bu­dynku. Ostatni raz jesz­cze spoj­rza­łem na jej ja­sne włosy i syl­wetkę. Za­czerp­ną­łem po­wie­trza.