Łańcuch ze złota. Cykl Ostatnie godziny. Księga 1 ebook

Część pierw­sza

„Był to pamiętny dla mnie dzień i wywo­łał we mnie wielką zmianę. Nie­jed­nemu się to w życiu przy­da­rza. Gdy­by­śmy mogli wyma­zać taki dzień ze swego życia — jak bar­dzo zmie­niłby się bieg jego! Zatrzy­maj się, czy­tel­niku, na chwilę i pomyśl o dłu­gim łań­cu­chu z żelaza i złota, z cierni i kwia­tów, który by cię ni­gdy nie oplą­tał, gdy­byś nie dał utwo­rzyć się jego pierw­szemu ogniwu w tym pamięt­nym dniu”.

Char­les Dic­kens, Wiel­kie nadzieje (przeł. Antoni Maza­now­ski)

Minione dni. 1897

Minione dni 1897

Lucie Heron­dale miała dzie­sięć lat, gdy pierw­szy raz spo­tkała chłopca w lesie.

Wycho­wy­wała się w Lon­dy­nie i takie miej­sce jak Bro­ce­lind prze­ra­stało jej wyobra­że­nia. Las ota­czał rezy­den­cję Heron­dale’ów ze wszyst­kich stron, czubki drzew pochy­lały się ku sobie jak nie­ufni roz­mówcy szep­czący sobie do uszu. Latem były ciem­no­zie­lone, jesie­nią przy­po­mi­nały wypo­le­ro­wane złoto. Dywan mchów pod sto­pami był nie­sa­mo­wi­cie zie­lony i miękki – ojciec powie­dział jej, że na jego podusz­kach nocą śpią faerie, a z kwia­tów podob­nych do bia­łych gwiazd, które rosły tylko w ukry­tej kra­inie Idrisu, wyra­biano bran­so­letki i pier­ście­nie na ich deli­katne dło­nie.

James, rzecz jasna, powie­dział jej, że faerie nie mają żad­nych podu­szek, śpią pod zie­mią i pory­wają nocą nie­grzeczne małe dziew­czynki. Lucie nadep­nęła mu za to na stopę, dla­tego tata porwał ją na ręce i zaniósł do domu, zanim wynik­nęła z tego poważ­niej­sza walka. James wywo­dził się ze sta­ro­daw­nego i szla­chet­nego rodu Heron­dale’ów, ale to nie zna­czyło, że pocią­gnię­cie młod­szej sio­stry za war­ko­cze, kiedy wyma­gają tego oko­licz­no­ści, jest poni­żej jego god­no­ści.

Pew­nej nocy jasno świe­cący księ­życ obu­dził Lucie. Blask wle­wał się do jej pokoju niczym mleko, malu­jąc się bia­łymi prąż­kami na łóżku i wypo­le­ro­wa­nej drew­nia­nej pod­ło­dze.

Zsu­nęła się z łóżka i wyszła przez okno, lądu­jąc deli­kat­nie na kwiet­nej raba­cie. To była let­nia noc, więc nie mar­zła w koszuli noc­nej.

Skraj lasu, tuż za staj­niami, gdzie trzy­mano ich konie, wyglą­dał, jakby się jarzył. Pomknęła w jego stronę jak mały duch. Gdy sunęła mię­dzy drze­wami, jej stopy w ran­nych pan­to­flach pra­wie nie zosta­wiały śla­dów na mchu.

Począt­kowo zaba­wiała się robie­niem wian­ków z kwia­tów i wie­sza­niem ich na gałę­ziach. Potem uda­wała, że jest Śnieżką ucie­ka­jącą przed myśli­wym. Bie­gła przez plą­ta­ninę drzew, odwra­cała się nagle i nabie­rała gwał­tow­nie powie­trza, przy­kła­da­jąc teatral­nym gestem grzbiet dłoni do czoła. „Nie zabi­jesz mnie” – mówiła – „bo w moich żyłach pły­nie kró­lew­ska krew i pew­nego dnia zostanę dwa razy potęż­niej­szą kró­lową od mojej maco­chy. I każę ściąć jej głowę”.

Póź­niej pomy­ślała, że być może nie zapa­mię­tała zbyt dokład­nie opo­wie­ści o Śnieżce.

Mimo to świet­nie się bawiła i dopiero po czwar­tym albo pią­tym biegu przez las zdała sobie sprawę, że zabłą­dziła. Nie widziała już przez drzewa zna­jo­mego kształtu rezy­den­cji Heron­dale’ów.

Spa­ni­ko­wana zaczęła obra­cać się w miej­scu. Las nie wyda­wał się już magiczny. Zamiast tego drzewa pochy­lały się nad nią jak groźne duchy. Wydało jej się, że sły­szy dźwięk nie­ziem­skich gło­sów w sze­le­ście liści. Napły­nęły chmury i zakryły księ­życ. Zna­la­zła się sama w ciem­no­ści.

Lucie była dzielna, ale miała rap­tem dzie­sięć lat. Zaszlo­chała słabo i ruszyła bie­giem w kie­runku, który uznała za wła­ściwy. Jed­nakże las tylko pociem­niał, a cier­nie sta­wały się coraz bar­dziej splą­tane. Jeden zacze­pił o jej koszulę nocną i ją roz­darł. Lucie potknęła się…

I upa­dła. Miała wra­że­nie, że spada jak Ali­cja do Kra­iny Cza­rów, cho­ciaż trwało to dużo kró­cej. Prze­ko­zioł­ko­wała i ude­rzyła o mocno ubitą zie­mię.

Usia­dła z jękiem. Leżała na dnie okrą­głej wyko­pa­nej w ziemi dziury. Ściany jamy były gład­kie i wzno­siły się na kilka stóp – kra­wędź znaj­do­wała się daleko poza zasię­giem jej rąk.

Pró­bo­wała wbi­jać palce w ota­cza­jące ją ściany z ziemi i wspiąć się, jakby wcho­dziła po drze­wie, ale zie­mia była miękka i kru­szyła się pod jej rękami. Po pią­tym razie, kiedy spa­dła z powro­tem na dno jamy, spo­strze­gła coś bia­łego, co lśniło w pio­no­wej ścia­nie. Miała nadzieję, że to korzeń, który pomoże jej we wspi­naczce, więc rzu­ciła się do niego, wycią­gnęła rękę, żeby go zła­pać…

Zie­mia odpa­dła, odsła­nia­jąc biały przed­miot. Nie­stety to nie był korzeń, ale biała kość. W dodatku to nie była zwie­rzęca kość…

– Nie krzycz, bo je tu ścią­gniesz – roz­legł się głos nad nią.

Lucie odchy­liła głowę i popa­trzyła. Nad jamą pochy­lał się chło­piec. Był star­szy od jej brata Jamesa, miał może szes­na­ście lat. Miał cudną melan­cho­lijną twarz i pro­ste czarne włosy, które ani odro­binę się nie krę­ciły. Ich koniuszki pra­wie doty­kały koł­nie­rzyka koszuli.

– Kogo? – zapy­tała Lucie, opie­ra­jąc pię­ści na bio­drach.

– Faerie – odpo­wie­dział. – To jedna z ich puła­pek. Zwy­kle łapią w nie zwie­rzęta, ale bar­dzo by się ucie­szyły, gdyby zamiast tego zna­la­zły w pułapce dziew­czynkę.

Lucie aż zatkało.

– Chcesz powie­dzieć, że mnie zje­dzą?

Roze­śmiał się.

– Wąt­pię, ale mogła­byś skoń­czyć, usłu­gu­jąc ary­sto­kra­tom faerie przez resztę życia w kra­inie pod wzgó­rzem. Ni­gdy wię­cej nie zoba­czy­ła­byś swo­jej rodziny.

Poru­szył zna­cząco brwiami.

– Nie pró­buj mnie nastra­szyć.

– Zapew­niam cię, że mówię jedy­nie prawdę – odpo­wie­dział. – Nie zni­żył­bym się nawet do pół­prawdy.

– I nie wygłu­piaj się – zbesz­tała go. – Jestem Lucie Heron­dale. Mój ojciec to Will Heron­dale i jest bar­dzo ważną osobą. Jeśli mnie ura­tu­jesz, dosta­niesz nagrodę.

– Heron­dale? Ależ ja mam szczę­ście.

Chło­pak wes­tchnął i przy­su­nął się do brzegu jamy. Wycią­gnął rękę do Lucie. Spo­strze­gła bli­znę na grzbie­cie jego pra­wej dłoni. Paskudną, jakby się popa­trzył.

– Wyska­kuj.

Lucie zła­pała go za nad­gar­stek obiema rękami. Chło­pak wycią­gnął ją z jamy z zaska­ku­jącą siłą. Chwilę potem oboje stali obok dziury. Teraz Lucie lepiej go widziała. Był star­szy, niż myślała, i miał na sobie wie­czo­rowy strój. Księ­życ znowu wyszedł, więc widziała, że chło­pak ma zie­lone oczy w odcie­niu leśnego mchu.

– Dzię­kuję – oznaj­miła sztywno.

Otrze­pała koszulę nocną. Była cała uwa­lana zie­mią.

– Chodźmy – zapro­po­no­wał łagod­nie nie­zna­jomy. – Nie bój się. O czym poroz­ma­wiamy? Lubisz opo­wie­ści?

– Uwiel­biam – odpo­wie­działa Lucie. – Kiedy doro­snę, zostanę znaną pisarką.

– To brzmi cudow­nie – odparł chło­piec. W jego gło­sie poja­wiła się marzy­ciel­ska nuta.

Ruszyli ścieżką wśród drzew. Chło­pak robił wra­że­nie, jakby wie­dział, dokąd iść, jakby dobrze znał las. Pew­nie jest odmień­cem, domy­śliła się Lucie. Tak dużo wie­dział o faerie, cho­ciaż ewi­dent­nie nie był jed­nym z nich. Ostrzegł ją, by nie dała się porwać przez faerie, bo pew­nie wła­śnie to przy­da­rzyło się jemu. Nie zamie­rzała o tym wspo­mi­nać, żeby go nie zawsty­dzać – być odmień­cem, zostać zabra­nym od wła­snej rodziny, to musiało być straszne. Zamiast tego wcią­gnęła go w roz­mowę o księż­nicz­kach z bajek i o tym, która z nich jest naj­lep­sza. Miała wra­że­nie, że w oka­mgnie­niu zna­leźli się z powro­tem w ogro­dzie przy rezy­den­cji Heron­dale’ów.

– Myślę, że z tego miej­sca księż­niczka trafi już sama do zamku – powie­dział chło­piec, kła­nia­jąc się.

– O, tak – odpo­wie­działa Lucie, patrząc na okno swo­jej sypialni. – Myślisz, że się zorien­tują, że wyszłam?

Roze­śmiał się i odwró­cił, żeby odejść. Zawo­łała za nim, kiedy doszedł do bramy.

– Jak masz na imię? Ja się przed­sta­wi­łam. A jak ty się nazy­wasz?

Wahał się chwilę. Pośród nocy skła­dał się z samej czerni i bieli, jak ilu­stra­cja z jed­nej z jej ksią­żek. Ukło­nił się nisko i z wdzię­kiem, w spo­sób, w jaki kie­dyś kła­niali się ryce­rze.

– Nie zabi­jesz mnie, bo w moich żyłach pły­nie kró­lew­ska krew i pew­nego dnia będę dwa razy potęż­niej­szy od kró­lo­wej – powie­dział. – I każę ściąć jej głowę.

Lucie aż sap­nęła z obu­rze­nia. Pod­słu­chi­wał ją, gdy bawiła się w lesie? Jak śmiał sobie z niej żar­to­wać! Unio­sła pięść, zamie­rza­jąc mu pogro­zić, ale on już znik­nął pośród nocy, zosta­wia­jąc za sobą tylko śmiech.

Minie sześć lat, nim Lucie znowu go zoba­czy.

1. Dobry duch

1 Dobry duch

„Tak samo widma naszych wła­snych pra­gnień stają pomię­dzy nami a dobrym duchem naszych myśli i świa­tło jego zaćmie­wają”1.

Char­les Dic­kens, Bar­naba Rudge

James Heron­dale wła­śnie wal­czył z demo­nem, gdy nagle został wcią­gnięty do pie­kła.

To nie był pierw­szy raz i z pew­no­ścią nie będzie ostatni. Chwilę wcze­śniej klę­czał przy kra­wę­dzi spa­dzi­stego dachu w cen­tral­nym Lon­dy­nie, z wąskimi nożami do rzu­ca­nia w obu rękach, i myślał o tym, jak obrzy­dliwe śmieci zbie­rają się w mie­ście. Poza zie­mią, pustymi butel­kami po dżi­nie i zwie­rzę­cymi kośćmi w ryn­nie poni­żej jego lewego kolana nie­wąt­pli­wie utknął mar­twy ptak.

Jakże wytworne jest życie Noc­nych Łow­ców, doprawdy. Cho­ciaż brzmi cał­kiem cie­ka­wie, pomy­ślał James, patrząc w pusty zaułek w dole – w wąską prze­strzeń zawa­loną śmie­ciami i słabo oświe­tloną księ­ży­co­wym świa­tłem. Spe­cjalna rasa wojow­ni­ków, potom­ków anioła, obda­rzo­nych mocami, które pozwa­lały im dzier­żyć broń wyko­naną z ada­masu i nosić czarne Znaki świę­tych runów na ciele, które czy­niły ich sil­niej­szymi, szyb­szymi i bar­dziej śmier­cio­no­śnymi od każ­dego Przy­ziem­nego. Runów, dzięki któ­rym pło­nęli jasno pośród nocy. Nikt ni­gdy nie wspo­mi­nał o tym, że można nie­chcący przy­klęk­nąć na mar­twym ptaku, gdy czeka się na poja­wie­nie się demona.

Krzyk poniósł się echem w zaułku. James znał ten dźwięk – głos Mat­thew Fair­childa. Sko­czył z dachu bez chwili waha­nia. Mat­thew Fair­child był jego para­ba­tai – jego towa­rzy­szem w walce, wią­zało ich bra­ter­stwo krwi. James przy­siągł, że będzie go bro­nił, cho­ciaż to nie miało zna­cze­nia – i bez przy­sięgi oddałby życie za Mat­thew.

Spo­strzegł roz­ma­zaną plamę ruchu w końcu zaułka, w miej­scu skrętu pro­wa­dzą­cego za wąski sze­reg domów. James obró­cił się, kiedy demon wynu­rzył się z rykiem z cieni. Stwór miał prąż­ko­wane, szare ciało, zakrzy­wiony ostry dziób z zębami jak haki i roz­cza­pie­rzone, podobne do zwie­rzę­cych łap stopy z nie­rów­nymi szpo­nami. Deu­mas, pomy­ślał ponuro James. Dosko­nale pamię­tał, że czy­tał o tych demo­nach w jed­nej ze sta­rych ksią­żek, jakie dał mu wuj Jem. Pod jakimś wzglę­dem się wyróż­niały. Były może wyjąt­kowo agre­sywne, a może nie­zwy­kle nie­bez­pieczne? Co za iro­nia losu, gdyby po wielu mie­sią­cach cał­ko­wi­tego braku demo­nicz­nej aktyw­no­ści musiał natknąć się razem z przy­ja­ciółmi aku­rat na jed­nego z naj­bar­dziej nie­bez­piecz­nych demo­nów.

A skoro już o przy­ja­cio­łach mowa – gdzie wła­ści­wie podzie­wali się jego przy­ja­ciele?

Deu­mas znowu ryk­nął i rzu­cił się na Jamesa. Ślina sączyła mu się z pyska dłu­gimi, zie­lon­ka­wymi pasmami śluzu.

James wziął zamach gotowy rzu­cić nożem. Demon na chwilę sku­pił na nim wzrok. Śle­pia skrzyły mu się zie­le­nią i czer­nią, były napeł­nione nie­na­wi­ścią, która nagle zamie­niła się w coś innego.

W coś, co przy­po­mi­nało roz­po­zna­nie. Tyle że demony, a przy­naj­mniej te pośled­nie, nie roz­po­zna­wały ludzi. To były agre­sywne zwie­rzęta, któ­rymi kie­ro­wały czy­sta chci­wość i nie­na­wiść. Kiedy zasko­czony James zawa­hał się, zie­mia pod nim się szarp­nęła. Zdą­żył tylko pomy­śleć „O nie, tylko nie teraz”, zanim świat posza­rzał i zapa­dła cisza. Budynki wokół niego zamie­niły się w nie­równe cie­nie, a niebo w czarną jaski­nię prze­szy­waną bia­łymi bły­ska­wi­cami.

Zaci­snął dłoń na nożu, ale nie na ręko­je­ści, tylko na ostrzu. Ból był jak poli­czek wymie­rzony w twarz, który wyrwał go ze stu­poru. Świat powró­cił gwał­tow­nie wraz ze wszyst­kimi kolo­rami i dźwię­kami. James led­wie zdą­żył zauwa­żyć, że deu­mas leci, wycią­ga­jąc ku niemu szpony, kiedy sznury prze­cięły powie­trze, oplo­tły nogi demona i szarp­nęły go do tyłu.

Tho­mas! – pomy­ślał James i rze­czy­wi­ście jego nie­zwy­kle wysoki przy­ja­ciel poja­wił się za deu­ma­sem uzbro­jony w bolę. Za nim stał Chri­sto­pher z łukiem i Mat­thew z sera­fic­kim nożem błysz­czą­cym w dłoni.

Deu­mas ude­rzył o zie­mię z kolej­nym rykiem i w tej samej chwili James rzu­cił nożami. Jeden wbił się w gar­dło demona, a drugi w czoło. Oczy ucie­kły potwo­rowi w głąb czaszki, jego cia­łem wstrzą­snęły spa­zmy i nagle James przy­po­mniał sobie, co czy­tał na temat deu­ma­sów.

– Mat­thew… – zaczął, ale w tej samej chwili demon eks­plo­do­wał, zale­wa­jąc Tho­masa, Chri­sto­phera i Mat­thew posoką i przy­pa­lo­nymi kawał­kami cze­goś, co można opi­sać tylko sło­wem „maź”.

Pasku­dzą, przy­po­mniał sobie ponie­wcza­sie James. Deu­masy sły­nęły z tego, że zosta­wiały po sobie wyjąt­kowy bała­gan. Więk­szość demo­nów zni­kała, umie­ra­jąc. Nie­stety nie deu­masy.

Deu­masy wybu­chały.

– Jak…? Co…? – wyją­kał Chri­sto­pher, któ­remu ewi­dent­nie zabra­kło słów. Śluz ście­kał mu ze szpi­cza­stego nosa i oku­la­rów w zło­tych opraw­kach. – Ale jak…?

– Chcesz zapy­tać, jak to moż­liwe, że wresz­cie wytro­pi­li­śmy ostat­niego demona w Lon­dy­nie i musiał się on oka­zać naj­bar­dziej obrzy­dli­wym spo­śród demo­nów? – James był zdzi­wiony, jak zwy­czaj­nie brzmi jego głos. Już otrzą­snął się z tego, że prze­lot­nie zoba­czył kró­le­stwo cieni. Przy­naj­mniej jego ubra­nie pozo­stało nie­tknięte, demon zapa­sku­dził głów­nie drugi koniec zaułka. – Nie naszą rze­czą pytać dla­czego, Chri­sto­phe­rze.

James miał wra­że­nie, że przy­ja­ciele patrzą na niego z pre­ten­sją. Tho­mas prze­wró­cił oczami. Ocie­rał się chu­s­teczką, która już była przy­pa­lona i uwa­lana w krwi demona, więc to nie­wiele pomo­gło.

Sera­fic­kie ostrze Mat­thew zaczęło trza­skać i przy­ga­sać. Nasą­czone aniel­ską ener­gią sera­fic­kie noże były bro­nią, któ­rej Nocni Łowcy czę­sto naj­bar­dziej ufali, ich naj­lep­szą obroną przed demo­nami, ale zda­rzało się, że gasły w nad­mia­rze demo­nicz­nej krwi.

– To obu­rza­jące – oznaj­mił Mat­thew, odrzu­ca­jąc zga­szone ostrze na bok. – Masz poję­cie, ile wyda­łem na tę kami­zelkę?

– Nikt nie kazał ci wybie­rać się na patrol w stroju sta­ty­sty do „Bądźmy poważni na serio” – odparł James, rzu­ca­jąc mu czy­stą chu­s­teczkę. W tej samej chwili poczuł pie­cze­nie w ręce. Miał krwawe roz­cię­cie na dłoni od ostrza noża. Zamknął pięść, żeby towa­rzy­sze tego nie zauwa­żyli.

– Moim zda­niem nie wygląda jak sta­ty­sta – odparł Tho­mas, który już sku­pił się na ocie­ra­niu Chri­sto­phera.

– Dzię­kuję – powie­dział Mat­thew i skło­nił się do niego lekko.

– Myślę, że jest ubrany jak główny boha­ter – uści­ślił z sze­ro­kim uśmie­chem Tho­mas.

James nie znał nikogo, kto by miał bar­dziej życz­liwą twarz i łagod­niej­sze piwne oczy. Co nie zna­czyło, że kpie­nie z przy­ja­ciół nie spra­wiało Tho­ma­sowi przy­jem­no­ści.

Mat­thew otarł chu­s­teczką od Jamesa przy­bru­dzone złote włosy.

– To pierw­szy raz od roku, kiedy spo­tka­li­śmy pod­czas patrolu praw­dzi­wego demona, dla­tego przy­pusz­cza­łem, że kami­zelka prze­trwa ten wie­czór. Zresztą żaden z was nie wło­żył stroju bojo­wego.

To prawda, że Nocni Łowcy zwy­kle polo­wali w odpo­wied­nich stro­jach bojo­wych – w swego rodzaju ela­stycz­nych zbro­jach z twar­dego, podob­nego do skóry czar­nego mate­riału odpor­nego na krew demo­nów, ostrza i temu podobne, ale wyraźny spa­dek demo­nicz­nej aktyw­no­ści w mie­ście spra­wił, że tro­chę mniej przej­mo­wali się regu­łami.

– Tho­mas, prze­stań mnie wycie­rać – zapro­te­sto­wał Chri­sto­pher, wyma­chu­jąc rękami. – Powin­ni­śmy iść do Tawerny i tam dopro­wa­dzić się do porządku.

Cała grupa mruk­nęła zgod­nie. Kiedy ruszyli w drogę powrotną, idąc w kie­runku głów­nej ulicy, James roz­my­ślał nad tym, że Mat­thew miał rację. Ojciec Jamesa, Will, czę­sto opo­wia­dał mu o patro­lach, na jakie cho­dził ze swoim para­ba­tai, Jemem Car­sta­ir­sem, teraz dla Jamesa po pro­stu wujem Jemem, pod­czas któ­rych musieli wal­czyć z demo­nami prak­tycz­nie każ­dej nocy.

James i pozo­stali mło­dzi Nocni Łowcy na­dal obo­wiąz­kowo patro­lo­wali ulice Lon­dynu, szu­ka­jąc demo­nów, które mogłyby skrzyw­dzić popu­la­cję Przy­ziem­nych, ale w ciągu ostat­nich kilku lat demony poja­wiały się coraz rza­dziej. I bar­dzo dobrze, rzecz jasna, a jed­nak… To było nie­wąt­pli­wie dziwne. Jeśli idzie o resztę świata, demo­niczna aktyw­ność ani tro­chę się nie zmie­niła, więc co wyróż­niało Lon­dyn?

Mimo póź­niej pory na uli­cach było mnó­stwo Przy­ziem­nych. Żaden nawet nie zer­k­nął na uba­bra­nych Noc­nych Łow­ców, gdy szli Fleet Street. Chro­nił ich czar, dzięki któ­remu pozo­sta­wali nie­wi­doczni dla wszyst­kich, któ­rzy nie mieli Widze­nia.

To dziwne uczu­cie być oto­czo­nym przez ludzi, któ­rzy cię nie widzą, pomy­ślał James. Fleet Street była sie­dzibą gazet i sądów w Lon­dy­nie, na każ­dym kroku stały jasno oświe­tlone puby wypeł­nione dru­ka­rzami, adwo­ka­tami i urzęd­ni­kami sądo­wymi, któ­rzy pra­co­wali do późna i pili do świtu. Na pobli­ski Strand wysy­pała się zawar­tość teatrów i sal rewio­wych, hała­śliwe grupki ele­gancko ubra­nych mło­dych ludzi ze śmie­chem goniły za ostat­nimi omni­bu­sami.

Poli­cjanci też byli na patro­lach, a ci miesz­kańcy Lon­dynu, któ­rzy na swoje nie­szczę­ście nie mieli domów, kucali, pomru­ku­jąc, przy piw­nicz­nych odpo­wietrz­ni­kach, z któ­rych buchało cie­płe powie­trze – nawet w sierp­niu noce bywały wil­gotne i chłodne. Kiedy minęli grupkę takich przy­gar­bio­nych postaci, James spo­strzegł bladą skórę i błysz­czące oczy wam­pira.

Odwró­cił wzrok. Nie zaj­mo­wał się Pod­ziem­nymi, dopóki nie łamali Prawa. W dodatku był zmę­czony, mimo ener­gii jaką dawały mu Znaki. Prze­rzu­ce­nie do tego innego świata peł­nego sza­rego świa­tła i czar­nych, postrzę­pio­nych cieni zawsze go wyczer­py­wało. To mu się przy­da­rzało od lat; wie­dział, że miał na to wpływ krwi jego matki, cza­row­nicy.

Cza­row­nicy byli potom­kami ludzi i demo­nów, mogli posłu­gi­wać się magią, ale nie mogli nosić runów ani posłu­gi­wać się ada­ma­sem – czy­stym, kry­sta­licz­nym meta­lem, z jakiego wyko­nuje się stele i sera­fic­kie ostrza. Sta­no­wili jedną z czte­rech gałęzi Pod­ziem­nych obok wam­pi­rów, wil­ko­ła­ków i faerie. Matka Jamesa, Tessa Heron­dale, była wła­śnie kimś takim, tyle że jej matka nie była zwy­kłą kobietą, lecz Nocną Łow­czy­nią. Sama Tessa potra­fiła zmie­niać swój wygląd i przy­bie­rać postać dowol­nej osoby, żywej lub mar­twej. Takiej mocy nie miał żaden inny cza­row­nik. Była nie­zwy­kła jesz­cze pod jed­nym wzglę­dem – cza­row­nicy nie mogą mieć dzieci. Tessa sta­no­wiła wyją­tek. Wszy­scy zasta­na­wiali się, co to zna­czy dla Jamesa i jego sio­stry, Lucie, pierw­szych zna­nych wnu­ków demona i istoty ludz­kiej.

Przez wiele lat wyda­wało się, że to dla nich nie ma żad­nego zna­cze­nia. Zarówno James, jak i Lucie mogli nosić Znaki i wyglą­dało na to, że mają takie same zdol­no­ści jak inni Nocni Łowcy. Oboje widzieli duchy, na przy­kład na stałe zamiesz­ku­jące Insty­tut gada­tliwe widmo – Jes­sa­mine – ale to nie było nic nie­zwy­kłego w rodzi­nie Heron­dale’ów. Wyda­wało się, że oboje mogą oka­zać się cudow­nie nor­malni, a przy­naj­mniej tak nor­malni, jak to moż­liwe w przy­padku Noc­nych Łow­ców. Zapo­mniało o nich nawet Clave – orga­ni­za­cja spra­wu­jąca wła­dzę wśród Noc­nych Łow­ców.

A potem James skoń­czył trzy­na­ście lat i pierw­szy raz udał się do kró­le­stwa cieni. W jed­nej chwili stał na zie­lo­nej tra­wie, a w dru­giej na zwę­glo­nej ziemi. Podob­nie spa­lone niebo roz­cią­gało się nad nim. Poskrę­cane drzewa wyra­stały z ziemi jak nie­równe szpony szar­piące powie­trze. Widział takie miej­sca na drze­wo­ry­tach w sta­rych książ­kach. Wie­dział, na co patrzy – na świat demo­nów. Pie­kło.

Zaraz potem wró­cił gwał­tow­nie na zie­mię, ale jego życie już ni­gdy nie było takie samo. Przez lata żył w oba­wie, że w każ­dej chwili może znowu zostać wyrzu­cony do kró­le­stwa cieni. Zupeł­nie jakby nie­wi­dzialna lina łączyła go ze świa­tem demo­nów i w każ­dej chwili mogła się napiąć, wyry­wa­jąc go ze zna­jo­mego śro­do­wi­ska w miej­sce wypeł­nione ogniem i popio­łem.

Przez ostat­nie kilka lat dzięki pomocy wuja Jema zaczął myśleć, że nad tym panuje. I dzi­siej­szy wie­czór wstrzą­snął nim, cho­ciaż prze­skok trwał tylko kilka sekund. Ulżyło mu, gdy zoba­czył przed sobą Dia­bel­ską Tawernę.

Dia­bel­ska Tawerna roz­go­ściła się przy Fleet Street pod nume­rem dru­gim obok sza­cow­nie pre­zen­tu­ją­cej się dru­karni. W prze­ci­wień­stwie do dru­karni na Dia­bel­ską Tawernę rzu­cono czar ochrony, dzięki czemu Przy­ziemni nie widzieli jej ani nie sły­szeli hała­sów hula­nek wyle­wa­ją­cych się przez okna i otwarte drzwi. Była zbu­do­wana z muru pru­skiego w tudor­skim stylu, ale drewno próch­niało i roz­pa­dało się i całość trzy­mała się razem tylko dzięki zaklę­ciom cza­row­ni­ków. Za barem stał wła­ści­ciel, wil­ko­łak imie­niem Ernie, który nale­wał piwo do kufli, klien­telę sta­no­wiła mie­sza­nina pixie, wam­pi­rów, likan­tro­pów i cza­row­ni­ków.

Nor­mal­nie Noc­nych Łow­ców powi­tano by w takim miej­scu raczej chłodno, ale klienci Dia­bel­skiej Tawerny przy­wy­kli do chłop­ców. Przy­wi­tali Jamesa, Chri­sto­phera, Mat­thew i Tho­masa okrzy­kami i kpi­nami. James został w pubie, żeby wziąć drinki od bar­manki Polly, a reszta poszła na górę do swo­ich poko­jów, zosta­wia­jąc na scho­dach ślady z demo­nicz­nej krwi.

Polly była wil­ko­ła­kiem i zaopie­ko­wała się chłop­cami, kiedy James pierw­szy raz wyna­jął pokoje na pod­da­szu trzy lata temu. Chciał zapew­nić im kry­jówkę, do któ­rej mógłby wyco­fać się z przy­ja­ciółmi bez sto­ją­cych im nad kar­kiem rodzi­ców. To ona pierw­sza zaczęła ich nazy­wać Weso­łymi Zło­dzie­jasz­kami przez sko­ja­rze­nie z Robin Hoodem i jego dru­żyną. James podej­rze­wał, że on jest Robi­nem z Lock­sley, a Mat­thew – Wil­lem Scar­let. Tho­mas bez wąt­pie­nia był Małym Joh­nem.

Polly zachi­cho­tała.

– Pra­wie was nie pozna­łam, kiedy przy­wle­kli­ście się tutaj wysma­ro­wani tym czymś, jak­kol­wiek to nazy­wa­cie.

– To ichor – powie­dział James, bio­rąc od niej butelkę reń­skiego wina. – Posoka demo­nów.

Polly zmarsz­czyła nos, prze­rzu­ca­jąc mu przez ramię kilka mocno prze­cho­dzo­nych ście­re­czek kuchen­nych. Dała mu dodat­kową, którą przy­ło­żył do roz­cię­cia na dłoni. Prze­stało już krwa­wić, ale na­dal bolało.

– Niech to dia­bli.

– Minęły wieki, odkąd widzie­li­śmy demona w Lon­dy­nie – powie­dział James. – Moż­liwe, że zare­ago­wa­li­śmy nieco wol­niej, niż powin­ni­śmy.

– Pew­nie za bar­dzo się boją, żeby się tu poka­zać – odparła życz­li­wie Polly, odwra­ca­jąc się po kie­li­szek dżinu dla sta­łego bywalca Pic­klesa, który był kel­pie.

– Boją się? – powtó­rzył James, nie­ru­cho­mie­jąc. – Czego się boją?

Polly też zamarła.

– Och, niczego – odparła i ode­szła pośpiesz­nie na drugi koniec baru.

James poszedł na górę, marsz­cząc czoło. Pod­ziemni bywali cza­sem tajem­ni­czy.

Gdy już poko­nał dwa ciągi skrzy­pią­cych scho­dów, zna­lazł się przed drew­nia­nymi drzwiami, na któ­rych lata temu wycięto zda­nie: „Ważne jest, jak czło­wiek żyje, nie jak umiera2. S.J.”.

James pchnął drzwi ramie­niem i zastał Mat­thew i Tho­masa już sie­dzą­cych przy okrą­głym sto­liku pośrodku pokoju wyło­żo­nego boaze­rią. Kilka okien o wypa­czo­nych i znisz­czo­nych przez czas szy­bach wycho­dziło na oświe­tloną ulicz­nymi latar­niami Fleet Street; po dru­giej stro­nie znaj­do­wał się budy­nek sądu kró­lew­skiego, led­wie widoczny na tle pochmur­nego noc­nego nieba.

Ten pokój był lubia­nym i zna­jo­mym miej­scem o pod­nisz­czo­nych ścia­nach, ze sfa­ty­go­wa­nymi meblami i małym ogniem pło­ną­cym na kominku. Na kominku stało popier­sie Apolla, któ­remu dawno temu utrą­cono nos. Pod ścia­nami usta­wiono regały z okul­ty­stycz­nymi książ­kami napi­sa­nymi przez przy­ziem­nych magów – biblio­teka Insty­tutu nie pozwa­lała na takie rze­czy, ale James je zbie­rał. Był zafa­scy­no­wany myślą o tych, któ­rzy nie naro­dzili się w świe­cie magii i cieni, a jed­nak tęsk­nili za nim tak mocno, że nauczyli się wywa­żać pro­wa­dzące do niego wrota.

Zarówno Tho­mas, jak i Mat­thew wytarli się już z krwi demona i mieli na sobie pognie­cione, ale czy­ste ubra­nia, a ich włosy – ciemny blond w przy­padku Tho­masa i ciem­no­złote w przy­padku Mat­thew – na­dal były wil­gotne.

– James! – wykrzyk­nął Mat­thew na widok przy­ja­ciela. Oczy miał podej­rza­nie błysz­czące; na stole już stała do połowy opróż­niona butelka brandy. – Czy widzę przed sobą butelkę taniego napitku?

James posta­wił wino na stole w chwili, gdy Chri­sto­pher wynu­rzył się z małej sypialni na dru­gim końcu pod­da­sza. Sypial­nia znaj­do­wała się już tam, zanim wyna­jęli pokoje; na­dal stało tam łóżko, ale żaden ze Zło­dzie­jasz­ków nie korzy­stał z niego poza tym, że cza­sem się tam myli, prze­cho­wy­wali broń i ubra­nia na zmianę.

– James, myśla­łem, że posze­dłeś do domu – powie­dział z uśmie­chem Chri­sto­pher.

– A czemu, do licha, miał­bym iść do domu? – James usiadł obok Mat­thew i rzu­cił ścierki od Polly na stół.

– Nie mam poję­cia, ale mogłeś – odparł Chri­sto­pher, wycią­ga­jąc krze­sło. – Ludzie cią­gle robią dziwne rze­czy. Mie­li­śmy raz kucharkę, która poszła na zakupy i zna­le­ziono ją dwa tygo­dnie póź­niej w Regent’s Park. Została dozor­czy­nią w zoo.

Tho­mas uniósł brwi. James i pozo­stali ni­gdy do końca nie wie­dzieli, czy wie­rzyć w opo­wie­ści Chri­sto­phera. Nie kła­mał, ale kiedy tylko rzecz nie wią­zała się ze zlew­kami i pró­bów­kami, to Chri­sto­pher poświę­cał jej zale­d­wie uła­mek uwagi.

Chri­sto­pher był synem ciotki Jamesa, Cecily i wuja Gabriela. Miał piękne rysy swo­ich rodzi­ców, ciem­no­brą­zowe włosy i oczy w kolo­rze, który można było porów­nać do koloru bzu. „U tego chło­paka tylko się mar­nują!” – czę­sto powta­rzała Cecily i wzdy­chała jak męczen­nica. Chri­sto­pher powi­nien mieć powo­dze­nie u dziew­cząt, ale grube szkła oku­la­rów zasła­niały więk­szość jego twa­rzy i wiecz­nie miał proch strzel­ni­czy za paznok­ciami. Więk­szość Noc­nych Łow­ców trak­to­wała broń Przy­ziem­nych z podejrz­li­wo­ścią albo w ogóle się nią nie inte­re­so­wała – zasto­so­wa­nie runów na metalu lub poci­skach spra­wiało, że proch się nie zaj­mo­wał, a broń bez runów do niczego się nie przy­da­wała w walce z demo­nami. Chri­sto­pher jed­nak miał obse­sję na jej punk­cie – uwa­żał, że można broń zapa­la­jącą przy­sto­so­wać do potrzeb Nefi­lim. James musiał przy­znać, że pomysł umiesz­cze­nia działa na dachu Insty­tutu brzmiał dość kusząco.

– Twoja dłoń – ode­zwał się nagle Mat­thew, pochy­la­jąc się i sku­pia­jąc spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu na Jame­sie. – Co się stało?

– To tylko roz­cię­cie – odpo­wie­dział James.

Rana prze­bie­gała uko­śnie przez dłoń. Kiedy Mat­thew wziął go za rękę, srebrna bran­so­letka na pra­wym nad­garstku Jamesa zadzwo­niła o butelkę wina na stole.

– Powi­nie­neś był mi powie­dzieć – zbesz­tał go Mat­thew, się­ga­jąc do kami­zelki po stelę. – Zajął­bym się tym od razu w zaułku.

– Zapo­mnia­łem.

Tho­mas, który prze­su­wał pal­cem po kra­wę­dzi kie­liszka, ale nie pił, zapy­tał:

– Coś się stało?

Tho­mas był dener­wu­jąco spo­strze­gaw­czy.

– To była tylko kró­ciutka chwila – odparł nie­chęt­nie James.

– Wiele rze­czy roz­grywa się bły­ska­wicz­nie, a mimo to są bar­dzo złe – powie­dział Mat­thew, przy­kła­da­jąc stelę do skóry Jamesa. – Na przy­kład ostrze gilo­tyny spada bar­dzo szybko. Kiedy eks­pe­ry­menty Chri­sto­phera wybu­chają, to też dzieje się to w oka­mgnie­niu.

– To chyba jasne, że nie eks­plo­do­wa­łem ani zosta­łem ścięty na gilo­ty­nie – odparł James. – Po pro­stu… wsze­dłem do kró­le­stwa cieni.

Mat­thew pode­rwał gwał­tow­nie głowę, cho­ciaż na­dal pewną ręka ryso­wał iratze, run lecz­ni­czy, który stop­niowo nabie­rał kształtu na skó­rze. James już czuł, jak ból słab­nie.

– Myśla­łem, że to już się skoń­czyło – powie­dział Mat­thew. – Myśla­łem, że Jem ci pomógł.

– Pomógł mi. Minął rok od ostat­niego razu. – James pokrę­cił głową. – Chyba za bar­dzo się roz­ma­rzy­łem, myśląc, że tak będzie już zawsze.

– Czy to zwy­kle nie zda­rza się, kiedy się dener­wu­jesz? – zapy­tał Tho­mas. – To przez atak demona?

– Nie – odpo­wie­dział szybko James. – Nie, nie sądzę… Nie.

James pra­wie palił się do walki. Lato było fru­stru­jące – pierw­sze od ponad dzie­się­ciu lat, któ­rego nie spę­dził z rodziną w Idri­sie.

Idris znaj­do­wał się w środ­ko­wej Euro­pie. Chro­niony ze wszyst­kich stron cza­rami pozo­stał nie­tknięty, ukryty przed oczami Przy­ziem­nych i przed ich wyna­laz­kami – nie było tam torów kole­jo­wych, fabryk, węglo­wego dymu. James wie­dział, że jego rodzina nie mogła tam wyje­chać w tym roku, ale miał wła­sne powody, by żało­wać, że jest w Lon­dy­nie, a nie Idri­sie. Patrole były jedną z nie­wielu rze­czy, które pozwa­lały mu na chwilę o tym zapo­mnieć.

– Demony nie prze­szka­dzają naszemu przy­ja­cie­lowi – powie­dział Mat­thew, koń­cząc run lecz­ni­czy. Kiedy sie­dział tak bli­sko swo­jego para­ba­tai, James pra­wie czuł jego zna­jomy zapach: miesz­kankę mydła i alko­holu. – Musiało cho­dzić o coś innego.

– W takim razie powi­nie­neś poroz­ma­wiać ze swoim wujem – pora­dził Tho­mas.

James pokrę­cił głową. Nie chciał zawra­cać głowy wujowi Jemowi z powodu cze­goś, co trwało uła­mek chwili.

– To nic takiego. Demon mnie zasko­czył. Zła­pa­łem ostrze przez nie­uwagę. To na pewno dla­tego.

– Zamie­ni­łeś się w cień? – zapy­tał Mat­thew, odkła­da­jąc stelę.

Cza­sem, kiedy James zosta­wał wcią­gnięty do kró­le­stwa cieni, przy­ja­ciele mówili mu, że widzieli, jak roz­mywa się przy kra­wę­dziach. Cza­sem zamie­niał się cał­ko­wi­cie w cień, który miał jego kształt, ale był prze­zro­czy­sty i nie­na­ma­calny.

Kilka razy, naprawdę bar­dzo rzadko, uda­wało mu się zamie­nić w cień i przejść przez litą barierę, ale nie chciał mówić o tych sytu­acjach.

Chri­sto­pher pod­niósł wzrok znad notesu.

– A skoro już mowa o demo­nach…

– O któ­rych by­naj­mniej nie mówi­li­śmy – wtrą­cił Mat­thew.

– …co to był za demon? – zapy­tał Chri­sto­pher, zagry­za­jąc koniec ołówka. Czę­sto zapi­sy­wał szcze­góły walk z demo­nami. Twier­dził, że to pomaga mu w jego bada­niach. – Mam na myśli tego, który wybuchł.

– W prze­ci­wień­stwie do tego, który nie wybuchł? – zapy­tał James.

Tho­mas, który dosko­nale pamię­tał wszel­kie szcze­góły, powie­dział:

– To deu­mas. To dziwne, że się tu zna­lazł. Zwy­kle nie prze­pa­dają za mia­stami.

– Zacho­wa­łem odro­binę jego krwi – powie­dział Chri­sto­pher, wyj­mu­jąc z zaka­mar­ków ubra­nia zakor­ko­waną pro­bówkę z zie­lon­kawą sub­stan­cją. – Uprze­dzam, żeby żaden z was tego nie pił.

– Zapew­niam cię, że nikt z nas nie miał takich pla­nów, kapu­ściana głowo.

Mat­thew zady­go­tał.

– Dość już tego gada­nia o krwi. Wypijmy toast za powrót Tho­masa do domu!

Tho­mas zapro­te­sto­wał. James uniósł kie­li­szek i wzniósł toast z Mat­thew. Chri­sto­pher już miał stuk­nąć pro­bówką w kie­li­szek Jamesa, kiedy Mat­thew, klnąc pod nosem, skon­fi­sko­wał ją i zamiast tego podał Chri­sto­pherowi kie­li­szek.

Tho­mas, mimo obiek­cji, spra­wiał wra­że­nie zado­wo­lo­nego. Więk­szość Noc­nych Łow­ców zali­czała coś podob­nego do Grand Touru po ukoń­cze­niu osiem­na­stego roku życia, kiedy opusz­czali swój insty­tut na rzecz jakie­goś za gra­nicą. Tho­mas dopiero kilka tygo­dni temu wró­cił po dzie­wię­ciu mie­sią­cach spę­dzo­nych w Madry­cie. W podróży cho­dziło o to, żeby poznać nowe oby­czaje i posze­rzyć hory­zonty. Tho­mas nie­wąt­pli­wie sam się przy oka­zji posze­rzył.

Cho­ciaż był naj­star­szy z ich grupy, to zawsze był drob­nej budowy. Kiedy James, Mat­thew i Chri­sto­pher poja­wili się w por­cie, żeby pocze­kać na jego sta­tek z Hisz­pa­nii, prze­pa­try­wali tłum i o mały włos nie pozna­liby przy­ja­ciela w musku­lar­nym mło­dzieńcu, który scho­dził po tra­pie. Teraz Tho­mas był z nich naj­wyż­szy i tak opa­lony, jakby wycho­wy­wał się na far­mie, a nie w Lon­dy­nie. Mógł trzy­mać pół­to­rak w jed­nym ręku, a w Hisz­pa­nii nauczył się posłu­gi­wać nową bro­nią – bolą – sznu­rem z obciąż­ni­kami, któ­rym obraca się nad głową i rzuca. Mat­thew czę­sto mówił, że czuje się, jakby zaprzy­jaź­nił się z życz­li­wym olbrzy­mem.

– Kiedy już skoń­czy­cie, to mam nowiny – powie­dział Tho­mas, odchy­la­jąc się z krze­słem. – Zna­cie tę starą rezy­den­cję w Chi­swick, która nale­żała kie­dyś do mojego dziadka? Nazy­wano ją Domem Ligh­two­odów. Dostała ją moja ciotka Tatiana od Clave parę lat temu, ale ni­gdy z niej nie korzy­stała. Wolała miesz­kać w Idri­sie w jakiejś rezy­den­cji z moją kuzynką, ehm…

– Ger­trude – pod­su­nął mu usłuż­nie Chri­sto­pher.

– Grace – spro­sto­wał James. – Ona nazywa się Grace.

Była też kuzynką Chri­sto­phera, ale James wie­dział, że chłopcy ni­gdy jej nie poznali.

– Tak, Grace – przy­tak­nął Tho­mas. – Ciotka Tatiana zawsze żyła razem z nią w cał­ko­wi­tej izo­la­cji od reszty Idrisu. Nie przyj­mo­wała żad­nych gości, nikogo takiego. Naj­wy­raź­niej jed­nak posta­no­wiła prze­pro­wa­dzić się z powro­tem do Lon­dynu, więc moi rodzice są z tego powodu w roz­terce.

Serce Jamesa zabiło mocno, powoli.

– Grace… – zaczął. Zauwa­żył, że Mat­thew rzu­cił mu szyb­kie spoj­rze­nie z ukosa. – Grace… prze­pro­wa­dza się do Lon­dynu?

– Wygląda na to, że Tatiana zamie­rza wpro­wa­dzić ją do towa­rzy­stwa. – Tho­mas robił wra­że­nie skon­ster­no­wa­nego. – Pew­nie pozna­łeś ją w Idri­sie? Czy twój dom nie sąsia­duje z rezy­den­cją Black­thor­nów?

James odru­chowo poki­wał głową. Czuł cię­żar bran­so­letki na pra­wej ręce, cho­ciaż nosił ją od tylu lat, że zwy­kle nie pamię­tał o jej obec­no­ści.

– Zwy­kle widy­wa­łem ją latem – odpo­wie­dział. – Oczy­wi­ście nie widzia­łem jej tego lata.

Nie tego lata. Nie był w sta­nie prze­ko­nać rodzi­ców, kiedy powie­dzieli, że rodzina Heron­dale’ów spę­dzi lato w Lon­dy­nie. Nie był w sta­nie wyja­wić powodu, dla któ­rego chciał wró­cić do Idrisu. W końcu z ich punktu widze­nia prak­tycz­nie nie znał Grace. Cho­roba, zgroza, jaka go pochwy­ciła na myśl, że nie zoba­czy Grace przez kolejny rok, nie były czymś, co potra­fił wyja­śnić.

To był sekret, jaki ukry­wał od trzy­na­stego roku życia. Oczami wyobraźni widział wysoką bramę rezy­den­cji Black­thor­nów i swoje ręce przed sobą, dzie­cinne ręce bez blizn, ści­na­jące pil­nie cier­ni­ste pną­cza. Widział westy­bul rezy­den­cji, zasłony wydy­ma­jące się w oknach, sły­szał muzykę. Widział Grace w sukni w kolo­rze kości sło­nio­wej.

Mat­thew przy­glą­dał mu się w zamy­śle­niu. Jego zie­lone oczy nie skrzyły się już wesoło. Mat­thew, jedyny spo­śród przy­ja­ciół, wie­dział, że coś łączy Jamesa i Grace Black­thorn.

– W Lon­dy­nie jest aż tłoczno od nowych przy­by­szy – zauwa­żył Mat­thew. – Rodzina Car­sta­ir­sów też nie­długo tu przy­je­dzie, prawda?

James poki­wał głową.

– Lucie nie posiada się z rado­ści, bo zoba­czy Cor­de­lię.

Mat­thew dolał sobie wina.

– Nie dzi­wię się, że mają dość wiej­skiego życia w hrab­stwie Devon… Jak się nazywa ich dom? Ciren­worth? Myślę, że przy­jadą za dzień albo dwa…

Tho­mas roz­lał zawar­tość swo­jego kie­liszka, a razem z nim prze­wró­cił też kie­li­szek Jamesa i pro­bówkę Chri­sto­phera. Tho­mas wciąż jesz­cze nie przy­zwy­czaił się do tego, że zaj­muje znacz­nie wię­cej miej­sca w świe­cie, i cza­sem był bar­dzo nie­zręczny.

– Powie­dzia­łeś, że przy­je­dzie cała rodzina Car­sta­ir­sów?

– Bez Eliasa Car­sta­irsa – odpo­wie­dział Mat­thew. Elias był ojcem Cor­de­lii. – Za to przy­je­dzie Cor­de­lia i… rzecz jasna… – Urwał zna­cząco.

– O, do dia­bła – powie­dział Chri­sto­pher. – Ala­stair Car­sta­irs. – Miał minę, jakby zro­biło mu się nie­do­brze. – Dobrze pamię­tam, prawda? To wyjąt­kowy hul­taj?

– „Hul­taj” to nie­zwy­kle życz­liwe pod­su­mo­wa­nie – odparł James.

Tho­mas wycie­rał roz­lany alko­hol. James patrzył na niego z tro­ską. Tho­mas był w szkole nie­śmia­łym, drob­nym chłop­cem, a Ala­stair był paskud­nym szkol­nym tyra­nem.

– Możemy uni­kać Ala­sta­ira, Tom. Nie ma powodu, byśmy spę­dzali z nim czas, a ja nie wyobra­żam sobie, żeby on rwał się do naszego towa­rzy­stwa.

Tho­mas zakrztu­sił się, ale nie w reak­cji na słowa Jamesa. Zawar­tość pro­bówki Chri­sto­phera zro­biła się nagle fio­le­to­wo­brą­zowa i zaczęła prze­że­rać stół. Wszy­scy sko­czyli i zła­pali ścierki od Polly. Tho­mas oblał blat wodą z dzbanka, oble­wa­jąc też Chri­sto­phera, a Mat­thew zło­żył się wpół ze śmie­chu.

– Doprawdy – powie­dział Chri­sto­pher, odgar­nia­jąc z oczu mokre włosy. – Myślę, że to podzia­łało, Tom. Zneu­tra­li­zo­wa­łeś dzia­ła­nie kwasu.

Tho­mas krę­cił głową.

– Ktoś powi­nien zneu­tra­li­zo­wać cie­bie, ty bara­nia…

Mat­thew popła­kał się ze śmie­chu.

James czuł się zupeł­nie ode­rwany od tego rado­snego zamie­sza­nia. Od wielu lat w set­kach wymie­nia­nych w tajem­nicy listów mię­dzy Lon­dy­nem i Idri­sem on i Grace przy­się­gali sobie, że pew­nego dnia będą razem. Że pew­nego dnia będą doro­śli, a wtedy pobiorą się, nie zwa­ża­jąc na plany rodzi­ców, i zamiesz­kają razem w Lon­dy­nie. To było ich marze­nie.

Dla­czego więc nie powie­działa mu, że przy­jeż­dża?

***

– Och, popatrz! Royal Albert Hall! – wykrzyk­nęła Cor­de­lia, przy­ci­ska­jąc nos do okna powozu.

To był piękny dzień, sło­neczne świa­tło zale­wało Lon­dyn, przez co rząd bia­łych domów w South Ken­sing­ton aż skrzył się jak rząd pion­ków z kości sło­nio­wej w dro­gim zesta­wie do gry w sza­chy.

– Archi­tek­tura Lon­dynu jest naprawdę wspa­niała.

– Co za prze­ni­kliwe spo­strze­że­nie – rzu­cił prze­cią­gle jej star­szy brat Ala­stair, który osten­ta­cyj­nie czy­tał pod­ręcz­nik aryt­me­tyki w kącie powozu, jakby chciał obwie­ścić wszyst­kim, że nie zamie­rza nawet wyglą­dać przez okno. – Na pewno nikt do tej pory nie sko­men­to­wał budyn­ków w Lon­dy­nie.

Cor­de­lia spio­ru­no­wała go wzro­kiem, ale on nie ode­rwał oczu od książki. Nie rozu­miał, że ona tylko pró­buje popra­wić wszyst­kim humor? Jej matka, Sona, opie­rała się wyczer­pana o ścianę powozu, pod oczami miała fio­le­towe sińce, a jej zwy­kle pro­mienna brą­zowa skóra była teraz zie­mi­sta. Cor­de­lia mar­twiła się o nią od tygo­dni, odkąd z Idrisu przy­szły wie­ści doty­czące ich ojca.

– Rzecz w tym, Ala­stair, że teraz będziemy tu miesz­kać, a nie tylko przy­jeż­dżamy z wizytą. Będziemy pozna­wać ludzi, podej­mo­wać gości, nie musimy sie­dzieć w Insty­tu­cie, cho­ciaż bar­dzo chęt­nie zosta­ła­bym bli­sko Lucie…

– I Jamesa – dodał Ala­stair, nie pod­no­sząc wzroku znad książki.

Cor­de­lia zazgrzy­tała zębami.

– Dzieci. – Matka zga­niła ich wzro­kiem.

Ala­stair poczuł się ura­żony – za mie­siąc skoń­czy dzie­więt­na­ście lat i z pew­no­ścią nie był dziec­kiem. Przy­naj­mniej w jego mnie­ma­niu.

– To poważna sprawa – mówiła dalej Sona. – Jak wie­cie, nie przy­je­cha­li­śmy do Lon­dynu dla zabawy. Jeste­śmy tu w imie­niu naszej rodziny.

Cor­de­lia i jej brat popa­trzyli po sobie nieco mniej wrogo. Wie­działa, że on też się mar­twi o matkę, cho­ciaż ni­gdy by się do tego nie przy­znał. Po raz milio­nowy zasta­na­wiała się, jak dużo Ala­stair wie na temat sytu­acji ojca. Wie­działa, że brat wie wię­cej niż ona i że ni­gdy nic jej na ten temat nie powie.

Serce zabiło jej moc­niej, gdy powóz zatrzy­mał się przed nume­rem 102 przy Corn­wall Gar­dens, przy jed­nym z domów w rzę­dzie wspa­nia­łych, bia­łych wik­to­riań­skich budyn­ków z nume­rem wypi­sa­nym surową czer­nią na pierw­szej kolum­nie od pra­wej. Kilka postaci stało na fron­to­wych scho­dach pod por­ty­kiem. Cor­de­lia natych­miast roz­po­znała Lucie Heron­dale, tro­chę wyż­szą, niż kiedy ostatni raz się widziały. Jasno­brą­zowe włosy miała upięte i scho­wane pod kape­lu­szem, a jasno­nie­bie­ski żakiet i spód­nica paso­wały do jej oczu.

Obok niej stały dwie osoby. Jedną była matka Lucie, Tessa Heron­dale, słynna – przy­naj­mniej wśród Noc­nych Łow­ców – żona Willa Heron­dale’a, który kie­ro­wał Lon­dyń­skim Insty­tu­tem. Robiła wra­że­nie tylko odro­binę star­szej od córki. Tessa była nie­śmier­telną cza­row­nicą, potra­fiła zmie­niać wygląd i w ogóle się nie sta­rzała.

A obok Tessy stał James.

Cor­de­lia pamię­tała, jak pew­nego razu, gdy była małą dziew­czynką, wycią­gnęła rękę, żeby pogła­skać łabę­dzia na sta­wie obok jej domu. Ptak ją zaata­ko­wał, ude­rzył w pierś i prze­wró­cił. Przez kilka minut leżała na tra­wie, dusząc się i nie mogąc zaczerp­nąć tchu. Bała się, że już ni­gdy wię­cej nie zła­pie odde­chu.

Pew­nie nie było to naj­bar­dziej roman­tyczne stwier­dze­nie na świe­cie, ale za każ­dym razem gdy widziała Jamesa Heron­dale’a, czuła się, jakby znowu zaata­ko­wał ją łabędź.

Był piękny, tak piękny, że zapo­mi­nała oddy­chać, gdy na niego patrzyła. Miał nie­okieł­znaną czarną czu­prynę, która robiła wra­że­nie mięk­kiej w dotyku, dłu­gie ciemne rzęsy oka­lały mu oczy w kolo­rze bursz­tynu albo miodu. Miał teraz sie­dem­na­ście lat i nie wyglą­dał już jak tyko­waty mło­dzik, ale był smu­kły, śliczny i ide­al­nie poskła­dany jak cudowny przy­kład archi­tek­tury.

– Ups! – Jej stopy ude­rzyły o zie­mię i pra­wie się potknęła.

Jakimś cudem wyka­ra­skała się z powozu i stała teraz na chod­niku, a wła­ści­wie chwiała się na nim, sta­ra­jąc się zła­pać rów­no­wagę na nogach, które jej zdrę­twiały po wielu godzi­nach bez­ru­chu.

James natych­miast sta­nął obok niej i poło­żył rękę na jej ramie­niu.

– Daisy? Nic ci nie jest?

Tak ją prze­zy­wał. Nie zapo­mniał.

– Nie­zdara ze mnie. – Rozej­rzała się z żalem. – Mia­łam nadzieję na bar­dziej wdzięczne przy­by­cie.

– Nie masz się czym przej­mo­wać. – Uśmiech­nął się i serce zabiło jej szyb­ciej. – Chod­niki w South Ken­sing­ton są naprawdę bestial­skie. Sam wię­cej niż raz zosta­łem przez nie zaata­ko­wany.

Odpo­wiedz bły­sko­tli­wie, pona­gliła sie­bie. Powiedz coś dow­cip­nego.

James jed­nak już się odwró­cił, kiwa­jąc głową do Ala­sta­ira. Cor­de­lia wie­działa, że obaj nie lubili się w szkole, ale matka nie miała o tym poję­cia. Sona myślała, że Ala­stair był bar­dzo popu­larny.

– Widzę, że przy­je­cha­łeś – powie­dział James intry­gu­jąco bez­na­mięt­nym tonem. – Wyglą­dasz…

Obrzu­cił jasne, żółto-białe włosy Ala­sta­ira z pew­nym zdu­mie­niem. Cor­de­lia cze­kała, aż skoń­czy zda­nie, i miała ogromną nadzieję, że powie coś w rodzaju „jak burak”, ale nie zro­bił tego.

– …dobrze – dokoń­czył James.

Chłopcy popa­trzyli na sie­bie w mil­cze­niu, a Lucie zbie­gła po scho­dach i objęła Cor­de­lię.

– Tak bar­dzo, bar­dzo się cie­szę, że cię widzę! – zdo­łała wykrztu­sić. Dla Lucie wszystko było „bar­dzo, bar­dzo, bar­dzo”, nie­ważne: piękne, pod­nie­ca­jące czy potworne. – Droga Cor­de­lio, będziemy się cudow­nie bawić…

– Lucie, Cor­de­lia i jej rodzina przy­je­chali do Lon­dynu, żeby­ście mogły razem tre­no­wać – wtrą­ciła się łagod­nie Tessa. – Czeka was mnó­stwo pracy i obo­wiąz­ków.

Cor­de­lia spu­ściła wzrok na buty. Tessa była uprzejma, powta­rza­jąc ofi­cjalny powód, dla któ­rego Car­sta­ir­so­wie przy­je­chali do Lon­dynu w takim pośpie­chu – ponie­waż Cor­de­lia i Lucie miały zostać para­ba­tai. Prawda jed­nak była inna.

– Na pewno pani pamięta, kiedy sama miała pani szes­na­ście lat, pani Heron­dale – odpo­wie­działa Sona. – Dziew­częta uwiel­biają tańce i sukienki. Na pewno ja taka byłam w ich wieku i podej­rze­wam, że pani także.

Cor­de­lia wie­działa, że ich matka w żad­nym razie taka nie była, ale trzy­mała język za zębami. Tessa unio­sła brwi.

– Pamię­tam, że bra­łam kie­dyś udział w wam­pi­rzej zaba­wie. To było jakieś przy­ję­cie w domu Bene­dicta Ligh­two­oda, nim zacho­ro­wał na demo­niczną ospę i zamie­nił się w robaka, rzecz jasna…

– Mamo! – Lucie była zgor­szona.

– Naprawdę zamie­nił się w robaka – powie­dział James. – A wła­ściwe w strasz­li­wego, ogrom­nego węża. To była abso­lut­nie naj­cie­kaw­sza rzecz na zaję­ciach z histo­rii.

Tessę przed dal­szymi komen­ta­rzami ura­to­wał przy­jazd fur­go­nów z rze­czami Car­sta­ir­sów. Kilku rosłych męż­czyzn zesko­czyło z jed­nego z wozów i zaczęli ścią­gać płótna przy­kry­wa­jące różne pedan­tycz­nie unie­ru­cho­mione sznu­rami meble.

Jeden z męż­czyzn pomógł zejść z pierw­szego fur­gonu Risie, poko­jówce i kucharce Sony. Risa pra­co­wała dla rodziny Jahan­shah, odkąd Sona był nasto­latką i towa­rzy­szyła jej od tej pory. Była Przy­ziemną obda­rzoną Widze­niem i w związku z tym cenną towa­rzyszką dla Noc­nej Łow­czyni. Risa mówiła tylko po per­sku. Cor­de­lia zasta­na­wiała się, czy męż­czyźni na fur­go­nie pró­bo­wali ją zaga­dy­wać. Risa dosko­nale rozu­miała język angiel­ski, ale wolała mil­czeć.

– Podzię­kuj, pro­szę, w moim imie­niu Cecily Ligh­twood, za to, że uży­czyła nam swo­jej służby – mówiła matka Cor­de­lii do Tessy.

– Och, rze­czy­wi­ście! Będą przy­cho­dzić od wtorku do czwartku, żeby zająć się naj­cięż­szymi obo­wiąz­kami, dopóki nie wynaj­miesz wła­snej służby – odpo­wie­działa Tessa.

„Naj­cięż­sze obo­wiązki” to było wszystko, czym Risa – która goto­wała, robiła zakupy i poma­gała ubie­rać się Sonie i Cor­de­lii – nie będzie się zaj­mo­wała, na przy­kład szo­ro­wa­nie pod­łóg albo doglą­da­nie koni. Pomysł, że Car­sta­ir­so­wie wynajmą nie­długo wła­sną służbę, był kolejną uprzejmą fik­cją. Cor­de­lia o tym wie­działa. Kiedy wyjeż­dżali z Devonu, Sona zwol­niła całą służbę z wyjąt­kiem Risy, bo sta­rała się zaosz­czę­dzić jak naj­wię­cej pie­nię­dzy, dopóki Elias Car­sta­irs cze­kał na pro­ces.

Duży kształt na jed­nym z fur­go­nów przy­cią­gnął spoj­rze­nie Cor­de­lii.

– Mamo! – wykrzyk­nęła. – Przy­wio­złaś for­te­pian?

Matka wzru­szyła ramio­nami.

– Lubię muzykę od czasu do czasu. – Mach­nęła wład­czym gestem na tra­ga­rzy. – Cor­de­lio, będzie tu spore zamie­sza­nie i mnó­stwo kurzu. Może przej­dzie­cie się z Lucie po oko­licy? A ty, Ala­stair, zosta­niesz i pomo­żesz mi kie­ro­wać służbą.

Cor­de­lia była zachwy­cona per­spek­tywą spę­dze­nia czasu z Lucie. Ala­stair tym­cza­sem nie wie­dział, czy krzy­wić się, bo musiał zostać z matką, czy się napu­szyć, bo powie­rzono mu obo­wiązki pana domu.

Tessa Heron­dale miała roz­ba­wioną minę.

– James, idź z dziew­czę­tami. Może do Ogro­dów Ken­sing­ton? To nie­da­leko stąd, a dzień jest piękny.

– Ogrody Ken­sing­ton robią wra­że­nie bez­piecz­nych – odparł z powagą James.

Lucie prze­wró­ciła oczami i zła­pała Cor­de­lię za rękę.

– Chodźmy – powie­działa i ścią­gnęła ją po scho­dach na chod­nik.

James, z racji dłu­gich nóg, z łatwo­ścią dotrzy­mał im kroku.

– Nie ma powodu ucie­kać – powie­dział do sio­stry. – Matka nie zawle­cze cię z powro­tem i nie zażąda, żebyś pomo­gła wno­sić for­te­pian do domu.

Cor­de­lia zer­k­nęła na niego z ukosa. Wiatr tar­gał mu włosy. Nawet włosy jej matki nie były tak czarne, w dodatku poły­ski­wały czer­wie­nią i zło­tem. Włosy Jamesa były czarne jak atra­ment.

Uśmiech­nął się do niej, jakby wcale nie przy­ła­pał jej na tym, że się na niego gapi. Z dru­giej strony pew­nie przy­wykł w towa­rzy­stwie Noc­nych Łow­ców, że ludzie się na niego gapią. Nie tylko z powodu urody, ale też z innych przy­czyn.

Lucie uści­snęła jej rękę.

– Tak się cie­szę, że tu jesteś – oznaj­miła. – Nie myśla­łam, że to wresz­cie się sta­nie.

– Dla­czego? – zdzi­wił się James. – Prawo wymaga, żeby­ście razem tre­no­wały, zanim zosta­nie­cie para­ba­tai, a poza tym ojciec uwiel­bia Daisy i ustala reguły…

– Twój ojciec uwiel­bia wszyst­kich Car­sta­ir­sów – odparła Cor­de­lia. – Nie jestem pewna, czy ja sama mam w tym jaką­kol­wiek zasługę. Moż­liwe, że lubi nawet Ala­sta­ira.

– Myślę, że jest prze­ko­nany, że Ala­stair ma ukrytą głę­bię – odparł James.

– Tak samo jak ruchome pia­ski – powie­działa Cor­de­lia.

James się roze­śmiał.

– Dość tego – prze­rwała im Lucie i ude­rzyła Jamesa w ramię dło­nią w ręka­wiczce. – Daisy to moja przy­ja­ciółka, a ty zagar­niasz ją całą dla sie­bie. Idź zająć się czymś innym.

Szli Queen’s Gate w stronę Ken­sing­ton Road, ota­czał ich rumor prze­jeż­dża­ją­cych omni­bu­sów. Cor­de­lia wyobra­ziła sobie, jak James odcho­dzi w tłum, gdzie z pew­no­ścią znaj­dzie cie­kaw­sze zaję­cie, a może zosta­nie porwany przez piękną dzie­dziczkę for­tuny, która zako­cha się w nim od pierw­szego spoj­rze­nia. Takie rze­czy zda­rzały się w Lon­dy­nie.

– Będę szedł za wami dzie­sięć kro­ków, jak­bym niósł tren, ale muszę mieć was w zasięgu wzroku, bo ina­czej matka by mnie zabiła i prze­ga­pił­bym jutrzej­szy bal, a wtedy Mat­thew by mnie zabił i umarł­bym dwa razy – odparł James.

Cor­de­lia uśmiech­nęła się, ale James już zosta­wał w tyle zgod­nie z obiet­nicą, dając im swo­bod­nie poroz­ma­wiać. Cor­de­lia sta­rała się ukryć roz­cza­ro­wa­nie. Teraz w końcu miesz­kała w Lon­dy­nie i będzie widy­wała Jamesa czę­ściej i nie tylko prze­lot­nie; miała nadzieję, że sta­nie się czę­ścią jej codzien­no­ści.

Obej­rzała się na niego. Już wyjął książkę i czy­tał, idąc i pogwiz­du­jąc cicho.

– O jakim balu mówił? – zapy­tała przy­ja­ciółkę.

Do Ogro­dów Ken­sing­ton weszły przez bramę z kutego żelaza i zna­la­zły się w cie­niu listo­wia. Park był pełen niań z wóz­kami i mło­dych par. Dwie małe dziew­czynki plo­tły wianki, chło­piec w mary­nar­skim ubranku ganiał za kół­kiem, pisz­cząc z ucie­chy. Pod­biegł do wyso­kiego męż­czy­zny, który wziął go na ręce i pod­rzu­cił w powie­trze ze śmie­chem. Cor­de­lia zaci­snęła na chwilę powieki, myśląc o ojcu, o tym, jak pod­rzu­cał ją, gdy była bar­dzo mała, a ona śmiała się i śmiała, gdy ją łapał.

– Odbę­dzie się jutro wie­czo­rem – wyja­śniła Lucie, bio­rąc Cor­de­lię pod rękę. – Urzą­dzamy go z oka­zji waszego przy­jazdu do Lon­dynu. Będzie tam cała Enklawa, będą tańce, matka będzie mogła popi­sać się nową salą balową. A ja będę mogła popi­sać się tobą.

Cor­de­lię prze­szedł dreszcz, tro­chę z pod­nie­ce­nia, a tro­chę ze stra­chu. Enklawa to ofi­cjalna nazwa dla Noc­nych Łow­ców miesz­ka­ją­cych w Lon­dy­nie; każde mia­sto miało swoją Enklawę, która pod­le­gała miej­sco­wemu Insty­tu­towi, a także sto­ją­cym wyżej Clave i Kon­su­lowi. Wie­działa, że to nie­mą­dre, ale na samą myśl o takim tłu­mie skóra ją mro­wiła z nie­po­koju. Życie, jakie pro­wa­dziła ze swoją rodziną – w cią­głym ruchu poza chwi­lami spę­dzo­nymi w Ciren­worth w Devo­nie – było wolne od tłu­mów.

A jed­nak musiała to zro­bić. Przy­je­chali do Lon­dynu wła­śnie po to, żeby to zro­bić. Pomy­ślała o matce.

To nie bal, powie­działa sobie. To pierw­sza potyczka w woj­nie.

Zni­żyła głos:

– Czy wszy­scy tam będą wiedz… Czy oni wie­dzą o moim ojcu?

– O, nie. Bar­dzo nie­wiele osób poznało szcze­góły i nie­wiele na ten temat mówią. – Lucie przyj­rzała jej się w zamy­śle­niu. – Czy mogła­byś…? Jeśli powiesz mi, co się stało, to przy­się­gam, że nie powiem o tym nikomu, nawet Jame­sowi.

Cor­de­lię zabo­lało serce, jak zawsze, kiedy myślała o ojcu. Musiała jed­nak powie­dzieć Lucie i będzie musiała powie­dzieć też innym. Nie zdoła pomóc ojcu, jeśli nie zażąda wprost tego, czego chce.

– Jakiś mie­siąc temu mój ojciec wybrał się do Idrisu – powie­działa. – To była bar­dzo tajna misja. Odkryto gniazdo demo­nów kravyād tuż poza gra­nicą Idrisu.

– Naprawdę? To są te wyjąt­kowo paskudne demony, prawda? Ludo­żercy?

Cor­de­lia poki­wała głową.

– Wybiły pra­wie całe stado wil­ko­ła­ków. To wła­śnie wilki prze­ka­zały infor­ma­cję do Ali­cante. Kon­sul zebrała eks­pe­dy­cję Nefi­lim i wezwała mojego ojca ze względu na jego wie­dzę na temat rzad­kich demo­nów. Razem z dwoma Pod­ziem­nymi pomógł zapla­no­wać wyprawę mającą na celu znisz­cze­nie kravyādów.

– To brzmi nie­sły­cha­nie eks­cy­tu­jąco – powie­działa Lucie. – Cudow­nie, że można tak współ­pra­co­wać z Pod­ziem­nymi.

– To się jesz­cze okaże – odparła Cor­de­lia. Obej­rzała się. James szedł spory kawa­łek za nimi i na­dal czy­tał. Nie mógł ich sły­szeć. – Misja się nie powio­dła. Kravyādy znik­nęły, a Nefi­lim zapę­dzili się na tereny, które klan wam­pi­rów uważa za swoje. Doszło do walki. Krwa­wej.

Lucie pobla­dła.

– Na Anioła. Ktoś zgi­nął?

– Kilku Nefi­lim odnio­sło rany – odpo­wie­działa Cor­de­lia. – A klan wam­pi­rów uważa, że my, to zna­czy Nocni Łowcy, sprzy­mie­rzy­li­śmy się z wil­ko­ła­kami, żeby ich zaata­ko­wać. Zro­bił się potworny bała­gan i może to dopro­wa­dzić do zerwa­nia Poro­zu­mień.

Lucie była prze­ra­żona. Cor­de­lia wcale jej się nie dzi­wiła. Poro­zu­mie­nia to trak­tat poko­jowy zawarty mię­dzy Noc­nymi Łow­cami a Poziem­nymi, który poma­gał zacho­wać porzą­dek. Gdyby doszło do ich zerwa­nia, mogłoby to dopro­wa­dzić do wybu­chu krwa­wego cha­osu.

– Clave roz­po­częło docho­dze­nie – powie­działa Cor­de­lia. – Wszystko zała­twiono, jak należy. Myśle­li­śmy, że mój ojciec zosta­nie wezwany na świadka, ale zamiast tego aresz­to­wano go. Obwi­niają go za nie­po­wo­dze­nie misji. Ale to nie jego wina. Nie mógł wie­dzieć… – Zamknęła oczy. – Fakt, że tak bar­dzo zawiódł Clave, pra­wie go zabił. Będzie musiał żyć z poczu­ciem winy. Jed­nak nikt z nas nie spo­dzie­wał się, że docho­dze­nie zosta­nie zamknięte, a on zosta­nie aresz­to­wany. – Ręce jej się trzę­sły; splo­tła mocno palce. – Przy­słał mi jeden list, ale potem już nic. Zabro­nili mu. Umiesz­czono go w aresz­cie domo­wym w Ali­cante, dopóki nie odbę­dzie się pro­ces.

– Pro­ces? – powtó­rzyła Lucie. – Tylko dla niego? Ale prze­cież misją kie­ro­wali też inni, zga­dza się?

– Oczy­wi­ście, ale mój ojciec został kozłem ofiar­nym. Całą winę zrzu­cono na niego. Moja matka chciała poje­chać do Idrisu, żeby się z nim zoba­czyć, ale on jej zabro­nił – dodała Cor­de­lia. – Powie­dział, że musimy poje­chać do Lon­dynu, bo jeśli zosta­nie ska­zany, to wstyd, jaki spad­nie na naszą rodzinę, będzie ogromny i musimy szybko się od niego odciąć.

– To byłoby okrop­nie nie­spra­wie­dliwe! – Oczy Lucie zabły­sły. – Wszy­scy wie­dzą, że praca Noc­nych Łow­ców jest nie­bez­pieczna. Na pewno, gdy twój ojciec zosta­nie prze­py­tany, uznają, że zro­bił wszystko, co w jego mocy.

– Być może – odparła cicho Cor­de­lia. – Ale potrze­bują kogoś, żeby go obwi­nić, a on pasuje do tej roli, bo mamy nie­wielu przy­ja­ciół wśród Noc­nych Łow­ców. Cią­gle się prze­pro­wa­dza­li­śmy z powodu cho­roby papy i ni­gdzie nie zagrza­li­śmy miej­sca. Byli­śmy w Paryżu, Bom­baju, Maroku…

– Zawsze uwa­ża­łam, że to naprawdę wspa­niałe życie.

– Pró­bo­wa­li­śmy zna­leźć kli­mat, który naj­le­piej odpo­wia­dałby jego zdro­wiu, lecz teraz moja matka czuje, że ma bar­dzo nie­wielu sprzy­mie­rzeń­ców. Dla­tego jeste­śmy tutaj, w Lon­dy­nie. Ma nadzieję, że szybko znaj­dziemy przy­ja­ciół, więc jeśli naszemu ojcu będzie gro­zić wię­zie­nie, to ktoś sta­nie w naszej obro­nie.

– Zawsze jest wuj Jem. W końcu to twój kuzyn – zauwa­żyła Lucie. – A Cisi Bra­cia cie­szą się ogrom­nym powa­ża­niem Clave.

Wuj Jem to był James Car­sta­irs, znany więk­szo­ści Nefi­lim jako brat Zacha­riasz. Cisi Bra­cia byli leka­rzami i archi­wi­stami Nefi­lim. Niemi, dłu­go­wieczni, potężni, miesz­kali w Cichym Mie­ście, w pod­ziem­nym mau­zo­leum, z któ­rego tysiące wyjść pro­wa­dziło do świata powy­żej.

Zda­niem Cor­de­lii naj­dziw­niej­sze w nich – a także ich żeń­skim odpo­wied­niku, Żela­znych Sio­strach, które wyci­nały broń i stele z ada­masu – było to, że sami wybie­rali sobie ten los. Jem był kie­dyś zwy­kłym Noc­nym Łowcą, para­ba­tai ojca Lucie, Willa. Kiedy został Cichym Bra­tem, potężne runy uci­szyły go i pozna­czyły bli­znami, zamknęły na zawsze jego oczy. Cisi Bra­cia nie sta­rzeli się fizycz­nie, ale też nie mieli dzieci, żon ani domów. Wie­dli okrop­nie samotne życie. Cor­de­lia z pew­no­ścią widziała brata Zacha­ria­sza – Jema – przy róż­nych waż­nych oka­zjach, ale nie czuła, że zna go tak dobrze jak James i Lucie. Jej ojciec ni­gdy nie czuł się swo­bod­nie w towa­rzy­stwie Cichego Brata i przez całe życie robił co w jego mocy, żeby zapo­bie­gać rodzin­nym wizy­tom Jema.

Gdyby tylko Elias myślał ina­czej, Jem mógłby teraz być ich sprzy­mie­rzeń­cem. A w obec­nej sytu­acji Cor­de­lia nie miała nawet poję­cia, jak zagad­nąć brata Zacha­ria­sza.

– Twój ojciec nie zosta­nie ska­zany – pocie­szyła ją Lucie, ści­ska­jąc jej dłoń. – Poroz­ma­wiam z rodzi­cami…

– Nie, Lucie. – Cor­de­lia pokrę­ciła głową. – Wszy­scy wie­dzą, jak bli­sko trzy­mają się nasze rodziny. Nie uznają two­ich rodzi­ców za bez­stron­nych. – Ode­tchnęła. – Zwrócę się do Kon­sul. Bez­po­śred­nio. Może nie zda­wać sobie sprawy, że Clave pró­buje uci­szyć skan­dal z Pod­ziem­nymi, zrzu­ca­jąc całą winę na mojego ojca. Łatwiej wytknąć pal­cem jedną osobę niż przy­znać, że wszy­scy popeł­nili błąd.

Lucie poki­wała głową.

– Ciotka Char­lotte jest życz­liwa, na pewno pomoże.

Ciotka Char­lotte to była Char­lotte Fair­child, pierw­sza kobieta, jaką kie­dy­kol­wiek wybrano na Kon­sula. Była też matką para­ba­tai Jamesa, Mat­thew i starą przy­ja­ciółką rodziny Heron­dale’ów.

Kon­sul miała ogromną wła­dzę i kiedy Cor­de­lia pierw­szy raz usły­szała o uwię­zie­niu ojca, od razu o niej pomy­ślała. Nie­stety Kon­sul nie mogła uwol­nić, kogo zechce, jak wyja­śniła Sona. Pewne frak­cje w Clave, potężne frak­cje, zawsze naci­skały na Kon­sul, żeby zro­biła tę czy inną rzecz, a ona nie mogła ryzy­ko­wać ich gniewu. Gdyby zwró­cili się do Kon­sul, to tylko pogor­szy­łoby sytu­ację ich rodziny.

Oso­bi­ście Cor­de­lia uwa­żała, że jej matka się myli. Czy nie na tym wła­śnie pole­gała wła­dza, że można ryzy­ko­wać, że roz­gniewa się innych ludzi? Jaki sens ma bycie kobietą-kon­su­lem, jeśli na­dal zamar­twiasz się tym, czy wszyst­kich zado­wo­lisz? Jej matka była zbyt ostrożna, zbyt lękliwa. Sona uwa­żała, że jedy­nym wyj­ściem z obec­nej sytu­acji będzie wyda­nie Cor­de­lii za kogoś wpły­wo­wego, za kogoś, kto zdoła ura­to­wać ich rodzinę, jeśli Elias trafi do wię­zie­nia.

Jed­nakże Cor­de­lia nie zamie­rzał wspo­mi­nać o tym Lucie. Nie chciała nikomu o tym mówić. Led­wie sama była w sta­nie o tym myśleć. Nie miała nic prze­ciwko mał­żeń­stwu, ale chciała wyjść za wła­ściwą osobę i zro­bić to z miło­ści. Mał­żeń­stwo nie mogło być czę­ścią umowy, mającą na celu zmniej­sze­nie wstydu rodziny, skoro jej ojciec nie zro­bił nic złego. Cor­de­lia roz­wiąże ten pro­blem za pomocą wła­snego sprytu i odwagi, a nie sprze­da­jąc swoją rękę.

– Wiem, że w tej chwili to wygląda naprawdę potwor­nie… – powie­działa Lucie, a Cor­de­lia miała wra­że­nie, że prze­ga­piła część wypo­wie­dzi przy­ja­ciółki – …ale wie­rzę, że to nie­długo się skoń­czy i twój ojciec znowu będzie bez­pieczny. A na razie jesteś w Lon­dy­nie i możesz ze mną tre­no­wać, i… Och! – Lucie zabrała rękę z uści­sku Cor­de­lii i pogrze­bała w torebce. – Pra­wie zapo­mnia­łam. Mam dla cie­bie kolejny odci­nek Pięk­nej Cor­de­lii do prze­czy­ta­nia.

Cor­de­lia uśmiech­nęła się i spró­bo­wała odsu­nąć na bok myśli o ojcu. Piękna Cor­de­lia to powieść, którą Lucie zaczęła pisać jako dwu­na­sto­latka. Chciała w ten spo­sób pocie­szyć Cor­de­lię pod­czas jej prze­dłu­żo­nego pobytu w Szwaj­ca­rii. Opi­sy­wała przy­gody mło­dej, pora­ża­jąco pięk­nej kobiety imie­niem Cor­de­lia, uwiel­bia­nej przez przy­stoj­nego męż­czy­znę, który nazy­wał się lord Hawke. Nie­stety zostali roz­dzie­leni, kiedy piękna Cor­de­lia została porwana przez pira­tów i od tam­tej pory pró­bo­wała do niego wró­cić, ale jej powrót kom­pli­ko­wały liczne przy­gody, a także tak wielu atrak­cyj­nych męż­czyzn, któ­rzy zawsze zako­chi­wali się w niej i pra­gnęli się z nią żenić, że Cor­de­lia już dawno stra­ciła rachubę.

Nie­odmien­nie przez cztery lata Lucie co mie­siąc prze­sy­łała nowy roz­dział, a Cor­de­lia sado­wiła się z roman­tycz­nymi przy­go­dami swo­jej fik­cyj­nej imien­niczki i zatra­cała się w nich na jakiś czas.

– Cudow­nie – powie­działa, bio­rąc arku­sze papieru. – Nie mogę się docze­kać, żeby się dowie­dzieć, czy Cor­de­lia ucie­kła od tego nik­czem­nego Króla Ban­dy­tów!

– Jak się okaże, Król Ban­dy­tów wcale nie jest taki cał­kiem nik­czemny. Widzisz, jest naj­młod­szym synem diuka, który zawsze był… Wybacz… – Lucie urwała, kiedy Cor­de­lia spio­ru­no­wała ją wzro­kiem. – Zapo­mnia­łam, jak nie cier­pisz, kiedy opo­wiada ci się histo­rię, zanim ją prze­czy­tasz.

– Ow­szem. – Cor­de­lia szturch­nęła przy­ja­ciółkę zwi­nię­tym w rulon ręko­pi­sem. – Ale dzię­kuję, moja droga, prze­czy­tam natych­miast, jak tylko będę miała chwilę dla sie­bie. – Obej­rzała się przez ramię. – Myślisz… To zna­czy okrop­nie chcę poga­wę­dzić z tobą sam na sam, ale czy to nie jest okrop­nie nie­grzeczne kazać two­jemu bratu tak iść za nami?

– Ani odro­binę – zapew­niła ją Lucie. – Popatrz na niego. Książka cał­kiem go pochło­nęła.

Rze­czy­wi­ście. Cho­ciaż James spra­wiał wra­że­nie cał­ko­wi­cie sku­pio­nego na lek­tu­rze, był w sta­nie z god­nym podziwu wdzię­kiem omi­jać prze­chod­niów idą­cych z naprze­ciwka, cza­sem kamień albo gałąź leżące na ziemi, a raz nawet małego chłopca z kół­kiem. Cor­de­lia podej­rze­wała, że gdyby ona spró­bo­wała cze­goś takiego, wpa­dłaby na drzewo.

– Masz takie szczę­ście – powie­działa, na­dal oglą­da­jąc się przez ramię na Jamesa.

– A niby to czemu, u licha? – Lucie wytrzesz­czyła oczy.

O ile James miał bursz­ty­nowe oczy, to Lucie miała jasno­nie­bie­skie, kilka odcieni jaśniej­sze od oczu ojca.

Cor­de­lia odwró­ciła gwał­tow­nie głowę.

– Och, bo…

„Bo możesz codzien­nie spę­dzać czas z Jame­sem?”. Wąt­piła, żeby Lucie uznała to za szcze­gólny dar. Nie odbie­rało się tego w taki spo­sób, kiedy cho­dziło o członka wła­snej rodziny.

– To taki dobry star­szy brat. Gdy­bym popro­siła Ala­sta­ira, żeby szedł dzie­sięć kro­ków za mną w parku, to na pewno szedłby przez cały czas tuż obok mnie, żeby mnie dener­wo­wać.

– Phi! Pew­nie, że uwiel­biam Jamiego, ale ostat­nio jest potworny. Odkąd się zako­chał.

Rów­nie dobrze mogłaby spu­ścić Cor­de­lii na głowę bombę zapa­la­jącą. Wszystko wokół niej się roz­pa­dło.

– Co takiego?!

– Zako­chał się – powtó­rzyła Lucie z miną kogoś, kto z rado­ścią dzieli się plo­tecz­kami. – Oczy­wi­ście nie powie, w kim, ale to Jamie, a on ni­gdy nic nam nie mówi. Jed­nak ojciec go zdia­gno­zo­wał i mówi, że to z całą pew­no­ścią miłość.

– Mówisz o tym tak, jakby zacho­ro­wał na gruź­licę. – Cor­de­lii w gło­wie się krę­ciło z nie­po­koju. James się zako­chał? W kim?

– Bo to tro­chę podobne, nie? Pobladł, stał się humo­rza­sty i cały czas wygląda przez okno jak Keats.

– A Keats wyglą­dał przez okno?

Cza­sem trudno było nadą­żyć za Lucie.

Lucie mówiła dalej, nie zwa­ża­jąc na pyta­nie, czy naj­więk­szy angiel­ski poeta roman­tyczny rze­czy­wi­ście wyglą­dał godzi­nami przez okno, czy też nie.

– Nic nie powie nikomu poza Mat­thew, a Mat­thew mil­czy jak grób w spra­wach Jamesa. Ale tego ranka usły­sza­łam nie­chcący kawa­łek ich roz­mowy…

– Nie­chcący? – Cor­de­lia unio­sła brew.

– Moż­liwe, że cho­wa­łam się pod sto­łem – odpo­wie­działa z god­no­ścią Lucie. – Ale to tylko dla­tego, że zgu­bi­łam kol­czyk i wła­śnie go szu­ka­łam.

Cor­de­lia zdu­siła uśmiech.

– Mów dalej.

– Zde­cy­do­wa­nie jest zako­chany i Mat­thew uważa, że zacho­wuje się nie­mą­drze. Cho­dzi o dziew­czynę, która nie mieszka w Lon­dy­nie, ale nie­długo przy­je­dzie tu na dłu­żej. Mat­thew nie pochwala jego wyboru… – Lucie urwała nagle i zła­pała Cor­de­lię za nad­gar­stek. – Rety!

– Auć! Lucie…

– Cudna młoda dama, która przy­je­dzie do Lon­dynu! Ale ze mnie głu­pia gęś! To jasne, że miał na myśli cie­bie!

– Tak? – powąt­pie­wała Cor­de­lia. Zbli­żały się do Long Water, widziała już słońce skrzące się na powierzchni jeziora.

– Miał na myśli cie­bie – eks­cy­to­wała się Lucie. – Och, jak cudow­nie! Wyobraź sobie, gdy­by­ście się pobrali! Były­by­śmy naprawdę sio­strami!

– Lucie! – Cor­de­lia zni­żyła głos do szeptu. – Nie mamy dowodu, że miał na myśli mnie.

– Musiałby być sza­lony, żeby się w tobie nie zako­chać – odparła Lucie. – Jesteś okrop­nie ładna i tak jak powie­dział Mat­thew, dopiero co przy­je­cha­łaś do Lon­dynu na dłu­żej. O kogo innego może cho­dzić? Enklawa nie jest aż tak duża. To musisz być ty.

– Sama nie wiem…

Lucie wytrzesz­czyła oczy.

– Bo on się tobie nie podoba? Cóż, to natu­ralne, przy­naj­mniej na razie. Znasz go całe życie, więc pew­nie nie robi na tobie nad­zwy­czaj­nego wra­że­nia, ale jestem pewna, że można przy­wyk­nąć do jego twa­rzy. Nie chra­pie i nie opo­wiada ordy­nar­nych dow­ci­pów. Naprawdę nie jest taki naj­gor­szy – dodała roz­trop­nie. – Zasta­nów się, dobrze? Zatańcz z nim jutro z jeden raz. Masz sukienkę, prawda? Musisz mieć piękna sukienkę, żebyś sto­sow­nie go olśniła.

– Mam sukienkę – pośpiesz­nie zapew­niła ją Cor­de­lia, cho­ciaż daleko jej było do cze­goś olśnie­wa­ją­cego.

– Gdy już go olśnisz, to on się oświad­czy – mówiła Lucie. – Wtedy zasta­no­wimy się, czy masz się zgo­dzić, czy nie, a jeśli tak, to czy zarę­czyny mają być dłu­gie. Może lepiej tak, żeby­śmy mogły skoń­czyć tre­ning para­ba­tai.

– Lucie, w gło­wie mi się kręci od tego wszyst­kiego! – zapro­te­sto­wała Cor­de­lia i obej­rzała się z nie­po­ko­jem przez ramię. Czy James usły­szał cokol­wiek z tego, co powie­działy? Nie, nie wyglą­dało na to. Na­dal szedł i czy­tał.

Zdra­dziecka nadzieja wez­brała jej w sercu i przez chwilę wyobra­żała sobie, że jest zarę­czona z Jame­sem i została powi­tana w rodzi­nie Lucie. A Lucie, teraz jej sio­stra zgod­nie z pra­wem, nie­sie pęk kwia­tów na jej ślu­bie. Ich przy­ja­ciele, bo z pew­no­ścią mie­liby przy­ja­ciół, wykrzy­kują: „Och wy dwoje jeste­ście ide­alną parą…”.

Zmarsz­czyła nagle czoło.

– Dla­czego Mat­thew mnie nie pochwala? – zapy­tała i zaraz odchrząk­nęła. – Gdy­bym rze­czy­wi­ście była dziew­czyną, o któ­rej roz­ma­wiali, a jestem pewna, że nie jestem.

Lucie mach­nęła non­sza­lancko ręką.

– Uważa, że tej dziew­czy­nie nie zależy na Jame­sie, choć, jak już usta­li­ły­śmy, możesz z łatwo­ścią się w nim zako­chać, jeśli wło­żysz w to tro­chę pracy. Mat­thew za bar­dzo chroni Jamesa, ale nie musisz się go oba­wiać. Może i nie prze­pada za wie­loma oso­bami, ale dla tych, któ­rych polubi, jest bar­dzo miły.

Cor­de­lia pomy­ślała o Mat­thew, para­ba­tai Jamesa. Pra­wie nie odstę­po­wał Jamesa, odkąd razem uczęsz­czali do szkoły w Idri­sie. Cor­de­lia spo­tkała go parę razy przy róż­nych towa­rzy­skich oka­zjach. Mat­thew miał zło­ci­ste włosy i piękny uśmiech, ale podej­rze­wała, że pod wdzię­kiem słod­kiego kociaka kryje się lew, który ujaw­niłby się, gdyby ktoś skrzyw­dził Jamesa.

Tyle że ona ni­gdy nie skrzyw­dzi­łaby Jamesa. Kochała go. Kochała go całe życie.

A jutro będzie miała szansę mu to powie­dzieć. Była prze­ko­nana, że to doda jej odwagi, żeby zwró­cić się do Kon­sul i popro­sić o wyro­zu­mia­łość dla ojca, zwłasz­cza gdy James będzie stał u jej boku.

Cor­de­lia unio­sła pod­bró­dek. Tak, po jutrzej­szym balu jej życie cał­kiem się zmieni.

Minione dni. Idris, 1899

Minione dni Idris, 1899

Co roku, odkąd James się­gał pamię­cią, jego rodzina i on spę­dzali lato w rezy­den­cji Heron­dale’ów w Idri­sie. To był wiel­gachny gmach ze złoto-żół­tego kamie­nia z ogro­dami opa­da­ją­cymi ku zacza­ro­wa­nej zie­lo­nej prze­strzeni lasu Bro­ce­lind. Wysoki mur oddzie­lał ich od posia­dło­ści Black­thor­nów po sąsiedzku.

James i Lucie całymi dniami bawili się na skraju ciem­nego lasu, pły­wa­jąc i łowiąc ryby w pobli­skiej rzece, jeż­dżąc konno po zie­lo­nych polach. Cza­sem pró­bo­wali zer­k­nąć ponad murem na dom Black­thor­nów, ale był cały poro­śnięty cier­ni­stymi pną­czami. Ostre jak brzy­twy kolce pora­stały też bramę do posia­dło­ści Black­thor­nów, jakby dom dawno temu porzu­cono, ale wie­dzieli, że mieszka tam Tatiana Black­thorn. Widy­wali cza­sem z daleka jej powóz przy­jeż­dża­jący i wyjeż­dża­jący, z oknami i drzwiami dokład­nie zamknię­tymi.

James zapy­tał raz, dla­czego nie utrzy­mują kon­tak­tów z sąsiadką, zwłasz­cza że Tatiana była spo­krew­niona z jego wujami, Gide­onem i Gabrie­lem Ligh­two­odami. Tessa wyja­śniła dyplo­ma­tycz­nie, że rodziny są skłó­cone, odkąd na ojca Tatiany spa­dło prze­kleń­stwo, a oni nie zdo­łali go ura­to­wać. Ojciec i mąż Tatiany zmarli tam­tego dnia, a jej syn Jesse kilka lat póź­niej. Obwi­niała Willa i swo­ich braci za ponie­sioną stratę. „Ludzie zamy­kają się cza­sem w swo­jej gory­czy i pra­gną zna­leźć kogoś, kogo­kol­wiek, żeby obwi­nić go o swoje cier­pie­nie. To wielka szkoda, bo Will i twoi wuj­ko­wie pomo­gliby jej, gdyby mogli” – powie­działa Tessa.

James nie myślał dużo wię­cej o Tatia­nie; nie chciał znać dziw­nej kobiety, która bez­pod­staw­nie nie­na­wi­dziła jego ojca. A potem latem, kiedy James skoń­czył trzy­na­ście lat, do Willa przy­szła wia­do­mość z Lon­dynu, że Edmund i Linette Heron­dale’owie, dziad­ko­wie Jamesa, zmarli z powodu influ­ency.

Gdyby Willa nie pochło­nęła tak jego strata, to może sprawy przy­bra­łyby inny obrót.

A tak wyda­rze­nia poto­czyły się tak, jak się poto­czyły.

Wie­czo­rem, po wia­do­mo­ści o śmierci Linette i Edmunda Will sie­dział na pod­ło­dze w bawialni, a Tessa w wyście­ła­nym fotelu za nim, pod­czas gdy Lucie i James wycią­gali się na dywa­nie przed komin­kiem. Will opie­rał się ple­cami o nogi Tessy i patrzył na ogień, nie widząc go tak naprawdę. Wszy­scy sły­szeli, jak otwie­rają się fron­towe drzwi; Will pod­niósł wzrok, gdy wszedł Jem, ten zaś pod­szedł do Willa i usiadł obok niego w swo­ich sza­tach Cichego Brata. Oparł sobie głowę Willa na ramie­niu, a Will zła­pał w pię­ści przód jego szaty i zapła­kał. Tessa pochy­liła się nad nimi i we trójkę pogrą­żyli się w smutku ludzi doro­słych, w sfe­rze, któ­rej James nie potra­fił jesz­cze prze­nik­nąć. Po raz pierw­szy do Jamesa dotarło, że jego ojciec może z jakie­goś powodu pła­kać.

Lucie i James ucie­kli do kuchni. Tam zastała ich Tatiana Black­thorn – sie­dzieli przy stole z kucharką Brid­get, która dała im pud­ding na kola­cję. Przy­szła popro­sić Jamesa, żeby ściął kol­cza­ste pną­cza.

Wyglą­dała jak szara wrona i zupeł­nie nie paso­wała do ich jasnej kuchni. Nosiła suk­nię ze zno­szo­nej serży z postrzę­pio­nymi man­kie­tami i rąb­kiem oraz prze­krzy­wiony brudny kape­lusz z wypcha­nym pta­kiem o oczach z pacior­ków. Włosy miała siwe, jej skóra była szara, oczy męt­nie zie­lone, jakby żałość i gniew ode­brały jej wszel­kie kolory.

– Chłop­cze, moja brama kli­nuje się z powodu dzi­kich róż – powie­działa, patrząc na Jamesa. – Ktoś musi je ściąć. Zaj­miesz się tym?

Może sprawy poto­czyłby się ina­czej, gdyby James nie rwał się do tego, żeby pomóc ojcu, cho­ciaż nie miał poję­cia, w jaki spo­sób. Może odmó­wiłby. Może zasta­no­wiłby się, dla­czego pani Black­thorn nie poprosi o to osoby, która od lat zaj­mo­wała się przy­ci­na­niem dzi­kich róż, i dla­czego nagle wła­śnie tego wie­czoru potrze­bo­wała pomocy.

Nie zro­bił tego jed­nak. Wstał od stołu i poszedł za Tatianą o zmierz­chu. Słońce już zacho­dziło, drzewa lasu Bro­ce­lind wyglą­dały, jakby pło­nęły, kiedy Tatiana szła przez teren mię­dzy ich domami w stronę swo­jej fron­to­wej bramy. Była zro­biona z czar­nego, poskrę­ca­nego żelaza, a na łuku nad nimi wid­niały słowa „lex malla, lex nulla”.

Złe prawo to żadne prawo.

Pochy­liła się pośród opa­dłych liści i wypro­sto­wała, trzy­ma­jąc ogromny nóż. Ewi­dent­nie kie­dyś był ostry, ale teraz ostrze miało ciem­no­brą­zowy kolor od rdzy, pra­wie czarny. Przez chwilę James wyobra­żał sobie, że Tatiana Black­thorn przy­pro­wa­dziła go tam, żeby go zabić. Wytnie mu serce i zostawi go na ziemi, a krew roz­leje się wokół niego kałużą.

Zamiast tego wepchnęła mu nóż do ręki.

– Pro­szę, chłop­cze. Nie śpiesz się.

Przez chwilę myślał, że się uśmiech­nęła, ale może to była tylko gra świa­tła i cie­nia. Ode­szła pośród sze­le­stu suchej trawy, zosta­wia­jąc go przy bra­mie z zardze­wia­łym nożem w ręce jak naj­bar­dziej pecho­wego kon­ku­renta do ręki Śpią­cej Kró­lewny. Z wes­tchnie­niem James zaczął ciąć kol­cza­ste zaro­śla.

A przy­naj­mniej spró­bo­wał. Tępe ostrze niczego nie cięło, kol­cza­ste gałę­zie gęsto pora­stały pręty bramy. Wię­cej niż raz pokłuł się wred­nymi cier­niami.

Obo­lałe ręce wkrótce miał jak z oło­wiu, a na jego bia­łej koszuli poja­wiły się plamki krwi. To idio­tyczne, powie­dział sobie. Z pew­no­ścią to prze­kra­czało zobo­wią­za­nia wobec sąsiadki. Na pewno rodzice zro­zu­mie­liby, gdyby wyrzu­cił nóż i wró­cił do domu. Na pewno…

Nagle pośród pną­czy poja­wiły się białe jak lilie dło­nie.

– Heron­dale – szep­nął ktoś. – Pomogę ci.

Popa­trzył ze zdu­mie­niem, jak kilka gałęzi spada. Chwilę potem w dziu­rze poja­wiła się blada i drobna dziew­częca twarz.

– Heron­dale – powtó­rzyła. – Potra­fisz mówić?

– Tak. I mam imię. Nazy­wam się James.

Jej twarz znik­nęła. Roz­legł się brzęk i chwilę potem seka­tor, może nie tyle nowy, ile sprawny, wysu­nął się spod bramy. James pochy­lił się po niego.

Pro­sto­wał się, kiedy usły­szał, że ktoś go nawo­łuje po imie­niu. To była jego matka.

– Muszę iść, ale dzię­kuję ci, Grace – powie­dział. – Nazy­wasz się Grace, prawda? Grace Black­thorn?

Usły­szał ciche wes­tchnie­nie i dziew­czyna znowu poja­wiła się w dziu­rze.

– Och, ale wróć, pro­szę – powie­działa Grace. – Jeśli wró­cisz jutro wie­czo­rem, to wymknę się do bramy i poroz­ma­wiamy, kiedy będziesz ciął pną­cza. Minęło tyle czasu, odkąd roz­ma­wia­łam z kim­kol­wiek poza mamą.

Wycią­gnęła rękę mię­dzy prę­tami i zoba­czył czer­wone linie w miej­scach, gdzie poka­le­czyły ją cier­nie. James pod­niósł swoją i ich dło­nie musnęły się prze­lot­nie.

– Obie­cuję – powie­dział zasko­czony wła­snymi sło­wami. – Wrócę.

2. Popioły róż

2 Popioły róż

„Choćby był jak pąk róży Blask urody się chmu­rzy I nawet miłość dłu­żej Nie trwa niż jawy bieg”3.

Alger­non Char­les Swin­burne, Ogród Per­se­fony

– Mat­thew – powie­dział James. – Mat­thew, wiem, że tam jesteś. Wyjdź, bo przy­się­gam na Anioła, że prze­trącę ci kark jak żabie.

James leżał na stole bilar­do­wym w sali gier w Insty­tu­cie i pio­ru­no­wał wzro­kiem prze­strzeń poni­żej.

Bal trwał już co naj­mniej pół godziny i nikt nie był w sta­nie zna­leźć Mat­thew. Tylko James domy­ślił się, gdzie się scho­wał jego para­ba­tai