Kolekcjonerzy tajemnic ebook

David Baldacci (ur. 1960), pisarz i prawnik w jednej osobie, z racji swojego wykształcenia i uprawianego gatunku literackiego jest często porównywany z Johnem Grishamem. Wszystkie jego powieści, m.in. WŁADZA ABSOLUTNA (1996 - zekranizowana z Clintem Eastwoodem i Genem Hackmanem w rolach głównych), PEŁNA KONTROLA (1997), DOWÓD PRAWDY (1998), KRYTYCZNY MOMENT (2003), KLUB WIELBŁĄDÓW (2005), KOLEKCJONERZY TAJEMNIC (2006), GENIUSZ (2007) i Stone Cold (2007) święciły triumfy na światowych listach bestsellerów. Ich przekłady ukazały się w aż 37 językach w łącznym nakładzie blisko 50 milionów egzemplarzy. W najnowszym thrillerze Stone Cold czytelnik może ponownie spotkać bohaterów KLUBU WIELBŁĄDÓW i KOLEKCJONERÓW TAJEMNIC.

Tego autora

ZDĄŻYĆ NA BOŻE NARODZENIE

KRYTYCZNY MOMENTKLUB WIELBŁĄDÓWKOLEKCJONERZY TAJEMNIC

Oficjalna strona internetowa Davida Baldacciegowww.davidbaldacci.com

DavidBALDACCIKolekcjonerzytajemnic

Z angielskiego przełożyłaMARIA FRĄC

WARSZAWA 2008

Tytuł oryginału:THE COLLECTORS

Copyright © Columbus Rose Ltd. 2006All rights reserved

Copyright © for the Polish editionby Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2008Copyright © for the Polish translation by Maria Frąc 2008

Redakcja: Beata SłamaIlustracja na okładce: Jacek KopalskiProjekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7359-408-1

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek OlesiejukPoznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.t./f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009www.olesiejuk.pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowewww.merlin.plwww.empik.comwww.ksiazki.wp.pl

WYDAWNICTWO ALBATROSANDRZEJ KURYŁOWICZWiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

Wydanie ISkład: LagunaDruk: OpolGraf S.A., Opole

Dla Arta i Lynettez wyrazami miłości i szacunku.

Oraz ku pamięciJewell English.

ROZDZIAŁ 1

Roger Seagraves wyszedł z Kapitolu po interesującym spotkaniu, które, co dziwne, miało niewiele wspólnego z polityką. Wieczorem, po podjęciu ważnej decyzji, siedział samotnie w salonie swojego skromnego podmiejskiego domu. Musiał kogoś zabić, a ten ktoś był bardzo znaczącym celem. W żadnej mierze go to nie zniechęcało, przeciwnie — postrzegał propozycję jako godne siebie wyzwanie.

Nazajutrz rano Seagraves pojechał do swojego biura w Wirginii Północnej. Siedząc przy biurku w małej, zagraconej klitce, podobnej do wszystkich innych biur wzdłuż korytarza, analizował decydujące elementy zadania. Wreszcie doszedł do wniosku, że zrobi to sam, bez angażowania osób trzecich. Zabijał wcześniej wiele razy, jedyna różnica polegała na tym, że tym razem nie pracował dla rządu. Miał zrobić to na własne konto.

Następne dwa dni spędził na starannych, decydujących przygotowaniach, wprawnie wtłoczonych pomiędzy zwykłe obowiązki. Wszelkie podejmowane działania miały być podporządkowane trzem imperatywom misji: 1) zrób to jak najprościej, 2) bądź przygotowany na wszelkie ewentualności, 3) nigdy nie panikuj, niezależnie od tego, jak bardzo ktoś czy coś pokrzyżuje ci plany, co zdarzało się od czasu do czasu. Gdyby istniała czwarta zasada, brzmiałaby następująco: wykorzystaj fakt, że w sprawach naprawdę ważnych, takich jak kwestia przeżycia, większość ludzi jest głupcami. Seagraves nigdy się do nich nie zaliczał.

Roger Seagraves miał czterdzieści dwa lata i był bezdzietnym kawalerem. Żona i bachory niewątpliwie skomplikowałyby jego niekonwencjonalny styl życia. Wcześniej, pracując dla rządu, pod różnymi przybranymi nazwiskami podróżował po świecie. Na szczęście w epoce komputerów zmiana tożsamości była zdumiewająco łatwa. Wystarczyło wcisnąć parę klawiszy della, a już gdzieś w Indiach mruczał serwer i z czyjejś drukarki laserowej wyskakiwał zupełnie nowy gość ze wszystkimi oficjalnymi bajerami i zdolnością kredytową.

Seagraves mógł kupić wszystko, czego potrzebował, na stronie internetowej, na którą wchodziło się po wpisaniu nazwy użytkownika i hasła. Strona była czymś w rodzaju domu towarowego Macy’s dla przestępców, czasami zwanego przez klientów „EvilBay”. Tam człowiek mógł kupić wszystko — od pierwszorzędnych kompletów dokumentów i skradzionych numerów kart kredytowych po usługi profesjonalnego zabójcy albo pozbawioną numerów seryjnych broń, jeśli sam zamierzał popełnić morderstwo. Seagraves zwykle kupował potrzebne rzeczy u sprzedawcy, który miał dziewięćdziesiąt dziewięć procent pozytywnych opinii klientów i gwarantował zwrot pieniędzy. Nawet zabójcy lubili usługi najwyższej jakości.

Roger Seagraves był wysoki, dobrze zbudowany i przystojny, miał gęste jasne falujące włosy; sprawiał wrażenie lekkoducha, a jego uśmiech był zaraźliwy. Oglądały się za nim dosłownie wszystkie kobiety, a także niektórzy zazdrośni mężczyźni. Często wykorzystywał swój urok. Kiedy musisz zabić albo oszukać, używasz wszystkich dostępnych narzędzi tak skutecznie, na ile to tylko możliwe. Tego też nauczył go rząd. Choć formalnie rzecz biorąc, Seagraves wciąż pracował dla Stanów Zjednoczonych, dorabiał sobie na boku. Jego „oficjalny” plan emerytalny był znacznie gorszy od emerytury, na jaką swoim zdaniem zasłużył po latach ryzykowania życia dla flagi w kolorowe czerwonym, białym i niebieskim. Dla niego była głównie czerwona.

Trzeciego dnia po południu, po pouczającej wizycie na Kapitolu, Seagraves nieco zmienił wygląd twarzy i włożył kilka warstw ubrań. O zmierzchu pojechał furgonetką do północno-zachodniej części Waszyngtonu, gdzie paranoiczni ochroniarze patrolują ambasady i prywatne rezydencje.

Zaparkował na podwórku za budynkiem stojącym naprzeciwko ekskluzywnego klubu, który mieścił się w imponującym ceglanym georgiańskim domu. Klub skupiał bogate osoby mające obsesję na punkcie polityki, a w Waszyngtonie takich osób jest więcej niż w każdym innym mieście na świecie. Członkowie klubu lubili gromadzić się przy znośnym jedzeniu i średniej jakości winie, żeby ku pokrzepieniu serc rozmawiać o sondażach, polityce i wpływach.

Seagraves był ubrany w niebieski kombinezon z napisem „Obsługa” na plecach. Dorobionym wcześniej kluczem otworzył prosty zamek budynku, który czekał na generalny remont. Niosąc skrzynkę na narzędzia, po dwa stopnie naraz wbiegł na najwyższe piętro i wszedł do pokoju od ulicy. Zapalił latarkę i rozejrzał się po pustym wnętrzu, skupiając uwagę na oknie. W czasie wcześniejszej wizyty otworzył je i porządnie naoliwił.

Otworzył skrzynkę i szybko złożył karabin snajperski. Przymocował tłumik, załadował jeden nabój — nie można było odmówić mu pewności siebie — przysunął się do okna i podniósł je o pięć centymetrów, na tyle, żeby zmieścił się tłumik. Spojrzał na zegarek, a potem rozejrzał się po ulicy. Nie bał się, że ktoś go dostrzeże, bo budynek spowijały ciemności. Poza tym soczewka lunetki pokryta była powłoką antyrefleksyjną, a dzięki wymyślnej technice camoflex karabin zmieniał kolor, dostosowując się do tła.

Kto by pomyślał, czego rodzaj ludzki nauczył się od niepozornej ćmy.

Kiedy limuzyna i wóz ochrony zajechały pod klub, Seagraves wziął na muszkę jednego z pasażerów, ale nie strzelił. Jeszcze nie pora. Mężczyzna wszedł do klubu eskortowany przez ochroniarzy, którzy wyróżniali się słuchawkami w uszach i byczymi karkami w krochmalonych kołnierzykach. Seagraves odprowadził wzrokiem oba odjeżdżające pojazdy.

Jeszcze raz spojrzał na zegarek: dwie godziny czekania. Rozglądał się po ulicy, gdy limuzyny i taksówki przywoziły poważne kobiety nie w diamentach od DeBeersa i kreacjach od Versacego, ale w eleganckich gotowych garsonkach i gustownej biżuterii; kobiety doskonale zorientowane w najdrobniejszych niuansach towarzyskich i politycznych. Towarzyszący im równie poważni mężczyźni chronili się za garniturami w prążki, nijakimi krawatami i czymś, co wyglądało na złe nastawienie.

Nie polepszy się, możecie mi wierzyć.

Minęło sto dwadzieścia minut, a jego spojrzenie ani razu nie oderwało się od ceglanej fasady. Przez wielkie frontowe okna widział tłum ludzi, którzy hołubili drinki i mruczeli cichymi, konspiracyjnymi głosami.

W porządku, pora przejść do interesów.

Jeszcze raz szybko omiótł ulicę wzrokiem. Nikt nie patrzył w jego stronę. Przez lata pracy stwierdził, że oni nigdy nie patrzą. Seagraves czekał cierpliwie, aż cel ostatni raz przetnie krzyż nitek, potem jego palec przywarł do spustu. Nieszczególnie lubił strzelać przez szybę, choć nie miała ona wpływu na lot pocisku, jakiego używał.

Plask! Ułamek sekundy później rozległ się brzęk szkła i głośny łoskot, z jakim tęgi mężczyzna upadł na wypolerowaną dębową podłogę. Kongresman Robert Bradley nie poczuł bólu. Kula zabiła go, zanim mózg kazał ustom otworzyć się do krzyku. Niezły sposób zejścia.

Seagraves spokojnie odłożył karabin i zdjął kombinezon, pod którym miał mundur policyjny. Włożył czapkę i zszedł po schodach do drzwi na tyłach domu. Gdy wyszedł z budynku, usłyszał krzyki po drugiej stronie ulicy. Od strzału minęło tylko dziewiętnaście sekund, wiedział to, bo odliczał je w myśli. Ruszył szybko ulicą, wciąż mierząc czas akcji. W pewnej chwili usłyszał głośne wycie silnika zapowiadające początek starannie wyreżyserowanej sceny. Zaczął biec, wyciągając pistolet. Miał pięć sekund na dotarcie do celu. Skręcił za róg i w ostatniej chwili uskoczył, unikając potrącenia przez pędzącego sedana. Przeturlał się i poderwał na środku jezdni.

Ludzie z drugiej strony ulicy krzyczeli do niego, wskazując wóz. Odwrócił się, oburącz chwycił pistolet i zaczął strzelać do uciekinierów. Huk ślepaków brzmiał przekonująco, dokładnie jak ostrej amunicji. Wystrzelił pięć razy i wsiadł do zaparkowanego samochodu, który wyglądał na nieoznakowany wóz policyjny. Samochód z ryczącą syreną i wystawionym na dach błyskającym kogutem pomknął za znikającym sedanem.

Na następnym skrzyżowaniu „ścigany” pojazd skręcił w lewo, potem w prawo i zatrzymał się w bocznej uliczce. Kierowca wysiadł, pobiegł do zielonego volkswagena garbusa i odjechał.

Drugi wóz przerwał pościg, gdy znalazł się poza zasięgiem wzroku ludzi z klubu. Ze zgaszonymi światłami i wyłączoną syreną pojechał w przeciwnym kierunku niż pierwszy. Mężczyzna za kierownicą ani razu nie spojrzał na Seagravesa, który na tylnym siedzeniu szybko zdejmował mundur. Pod spodem miał obcisły jednoczęściowy strój do biegania. Obuwia nie musiał zmieniać, miał na nogach czarne tenisówki. Na podłodze siedział sześciomiesięczny czarny labrador w kagańcu. Samochód skręcił w boczną ulicę, potem w lewo na następnym rogu, i zatrzymał się przed parkiem, pustym o tak później porze. Seagraves zabrał psa i wysiadł, wóz odjechał.

Seagraves mocno trzymał smycz, biegnąc truchtem ze swoim pupilem. Kiedy skręcili na następnym rogu, przemknęły obok nich cztery radiowozy. Ani jeden gliniarz z tej kawalkady nawet na nich nie spojrzał.

Chwilę później w innej części miasta w niebo pomknęła kula ognia. Do wybuchu doszło w wynajętej i na szczęście pustej rezydencji zastrzelonego kongresmana. Początkowo uznano, że eksplozja nastąpiła wskutek wycieku gazu. Później, zważywszy na okoliczności śmierci Boba Bradleya, władze federalne zaczęły szukać innego wyjaśnienia, ale nie szło im łatwo.

Seagraves przebiegł trzy przecznice, porzucił psa, wsiadł do czekającego samochodu i niespełna godzinę później wrócił do domu. Rząd Stanów Zjednoczonych będzie musiał znaleźć nowego przewodniczącego Izby Reprezentantów na miejsce zamordowanego Roberta „Boba” Bradleya. To nie powinno być zbyt trudne, pomyślał Seagraves nazajutrz, gdy przeczytał w porannej gazecie artykuł o śmierci Bradleya i jechał do pracy. Przecież to cholerne miasto pełne jest cholernych polityków. Bodaj ich krew zalała. Krew zalała? Święte słowa. Podjechał do strzeżonej bramy i pokazał identyfikator. Uzbrojony strażnik, który dobrze go znał, machnął ręką, zezwalając mu na wjazd.

Seagraves wszedł frontowymi drzwiami do wielkiego gmachu w Langley w stanie Wirginia. Minął kolejne punkty kontrolne, a potem ruszył do swojego ciasnego, szablonowego biura o powierzchni dwa i pół metra na trzy. Był teraz urzędnikiem średniego szczebla i jego główne zajęcie polegało na pośredniczeniu pomiędzy agencją a nieudolnym baranem z Kapitolu, który nie wiadomo dlaczego został wybrany na to stanowisko. Praca nawet w przybliżeniu nie wymagała takiego wysiłku jak dawna robota i była niejako kością rzuconą mu w nagrodę za chwalebną służbę. Obecnie, inaczej niż dziesiątki lat temu, CIA pozwalała swoim „specjalnym” pracownikom wychodzić z cienia, gdy osiągnęli wiek, kiedy refleks już nie ten, a i entuzjazm do pracy maleje.

Gdy Seagraves przerzucił stos nudnych papierów, zdał sobie sprawę, jak bardzo będzie tęsknił za zabijaniem. Przypuszczał, że ludzie, którzy raz zamordowali za pieniądze, nigdy nie przezwyciężają tej żądzy krwi. Przynajmniej zeszła noc przywołała odrobinę dawnej chwały.

Usunął jeden problem z drogi, lecz prawdopodobnie jego miejsce niebawem zajmie następny. Ale Roger Seagraves był pomysłowym specem od usuwania problemów. Po prostu miał to we krwi.

ROZDZIAŁ 2

Wielkie kłęby czarnego dymu — z pewnością zawierające dość czynników rakotwórczych, żeby zaszkodzić kilku przyszłym, niczego niepodejrzewającym pokoleniom — buchały z wiekowych ceglanych kominów fabrycznych w niebo już ciemne od chmur deszczowych. W zaułku tego przemysłowego miasta, które umierało z powodu groszowych pensji wypłacanych w znacznie bardziej zanieczyszczonych metropoliach Chin, niewielki tłum zebrał się wokół jednego człowieka. Nie był to ani trup na miejscu zbrodni, ani uliczny Szekspir, doskonalący swój warsztat sceniczny, ani nawet kaznodzieja za skromny datek kupczący Jezusem i odkupieniem. Ten człowiek, znany w branży jako szuler, robił wszystko, co w jego mocy, żeby oskubać frajerów w grze zwanej trzy karty.

Naganiacze co jakiś czas wygrywali ustawione zakłady, żeby frajerzy nie tracili nadziei na swój łut szczęścia. Ściana, czyli czujka, była nieco niemrawa. Tak na podstawie ruchów i apatycznych oczu oceniła go kobieta obserwująca grupę z drugiej strony uliczki. Nie znała goryla, który również wchodził w skład szajki kanciarzy, ale uznała, że nie będzie z nim problemu, bo robił wrażenie powolnego fajtłapy. Dwaj naganiacze byli młodzi i energiczni. Jak sugerował tytuł, ich robota polegała na dopilnowaniu, aby stały strumień naiwnych zasiadał do gry, w której nie mieli szans wygrać.

Kobieta podeszła bliżej, patrząc, jak rozentuzjazmowani gapie, w zależności od wygranego lub przegranego zakładu, na przemian klaszczą i wydają przeciągłe okrzyki zawodu. Zaczęła karierę jako wspólniczka jednego z najlepszych szulerów w kraju. Tamten oszust mógł rozstawić stolik dosłownie w każdym mieście i godzinę później odchodził z co najmniej dwoma kawałkami w kieszeni, a frajerzy nie mieli pojęcia, że padli ofiarą czegoś więcej niż pecha. Ten szuler był znakomity i z ważnego powodu został wyszkolony przez tego samego człowieka co ona. Patrząc doświadczonym okiem, uznała, że stosuje metodę dublowania królowej, którą w krytycznym momencie zastępował kartą leżącą na wierzchu, co było kluczem do wygranej.

Prostym celem gry w trzy karty, jak tej w trzy kubki, od której się wywodzi, jest wskazanie królowej wśród trzech kart, które szuler rozrzuca z oszałamiającą prędkością. Wygrana nie jest możliwa, skoro w chwili wskazywania karty damy nie ma już na stole. Sekundę przed ujawnieniem zwycięskiej figury szuler płynnym ruchem zastępuje królową inną kartą i pokazuje ją zebranym. Ten prosty „szybki numer” pozwala oskubać każdego, od markiza do majtka, dopóki karty są w grze.

Kobieta wsunęła się za kontener na śmieci, nawiązała kontakt wzrokowy z kimś w tłumie i założyła duże okulary słoneczne. Chwilę później uwagę mężczyzny stojącego na czujce rozproszyła wystrzałowa babka w mikroskopijnej minispódniczce. Dziewczyna pochyliła się wprost przed nim po upuszczone pieniądze, zapewniając mu piękny widok na jędrne pośladki i czerwone stringi, które niewiele robiły, żeby je zakryć. Mężczyzna nie wątpił, że spotkało go niesłychane szczęście. Ale tutaj, jak w przypadku gry w trzy karty, o szczęściu nie mogło być mowy. Kobieta wcześniej zapłaciła dziewczynie za wykonanie tej sztuczki i dała jej sygnał, zakładając okulary. Ta prosta metoda rozpraszania działa na mężczyzn, od czasu gdy kobiety zaczęły nosić ubrania.

Cztery szybkie kroki i kobieta w okularach znalazła się wśród oszustów. Tłum rozstąpił się w jednej chwili, gdy szła pewnym, energicznym krokiem. Oszołomiony czujka tylko bezradnie wlepiał w nią oczy.

— Dobra — warknęła, pokazując legitymację. — Dokumenty. — Długim palcem wskazała szulera, niskiego, pulchnego mężczyznę w średnim wieku z małą czarną bródką, bystrymi zielonymi oczami i najzwinniejszymi rękami w kraju. Mężczyzna przyjrzał się jej spod daszka baseballówki, powoli sięgnął do kieszeni i wyciągnął portfel.

— W porządku, proszę państwa, przedstawienie skończone — oznajmiła kobieta, odchylając połę żakietu, żeby mogli zobaczyć srebrną odznakę przypiętą do pasa. Wiele osób zaczęło się oddalać, kobieta, która przerwała grę, miała około trzydziestu pięciu lat. Wysoka i barczysta, miała wąskie biodra, smukłą umięśnioną szyję i długie rude włosy. Nosiła czarne dżinsy, zielony golf i krótką skórzaną kurtkę. Pod prawym okiem miała niewielką czerwonawą bliznę w kształcie haczyka, ale w tej chwili zasłaniały ją okulary. — Koniec zabawy. Zabierać forsę i spływać — poleciła głosem niższym o oktawę.

Zauważyła, że zakłady leżące na stole znikły, w chwili gdy tylko się odezwała. Dokładnie wiedziała, gdzie się podziały. Szuler był dobry, zareagował błyskawicznie i przejął kontrolę nad jedyną rzeczą, jaka miała znaczenie: nad pieniędzmi. Ludzie uciekali, nie myśląc o wykłócaniu się o straconą gotówkę.

Mięśniak z wahaniem zrobił krok w jej stronę, ale zamarł, gdy wbiła w niego oczy.

— Nawet o tym nie myśl. W federalnym pierdlu uwielbiają takich tłuścioszków. — Lubieżnie zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. — Dostaną więcej mięsa niż zwykle. — Gorylowi zadrżały usta, gdy się cofnął i próbował wtopić w ścianę.

Podeszła do niego.

— Ho, ho, wielki chłopcze. Kiedy kazałam spływać, chodziło mi również o ciebie.

Osiłek spojrzał nerwowo na drugiego mężczyznę, który powiedział:

— Zjeżdżaj. Poszukam cię później.

Po ucieczce mięśniaka kobieta sprawdziła dokumenty szulera, oddała je z uśmieszkiem i kazała mu stanąć pod murem, żeby go obszukać. Wzięła kartę ze stolika i odwróciła, pokazując mu czarną królową.

— Wygląda na to, że wygrałam.

Szuler spokojnie spojrzał na kartę.

— Odkąd to federalni interesują się nieszkodliwą grą losową?

Odłożyła kartę na stół.

— Dobrze, że ci frajerzy nie mają pojęcia, jak bardzo „losowa” naprawdę jest ta gra. Może powinnam oświecić paru roślejszych facetów, którzy być może wrócą po przegraną forsę i porządnie przetrzepią ci skórę.

Spojrzał na czarną królową.

— Jak powiedziałaś, wygrałaś. Może powiesz, ile? — Wyciągnął zwitek banknotów z saszetki u paska.

W odpowiedzi wyjęła legitymację, odpięła odznakę od pasa, rzuciła jedno i drugie na stół. Mężczyzna popatrzył.

— Śmiało — zachęciła go mimochodem. — Nie mam tajemnic.

Podniósł legitymację. Nie poświadczała, że jest funkcjonariuszką organu ochrony porządku publicznego. Za plastikową osłonką widniała karta członkowska Klubu Hipermarketu Costco. Odznaka była blaszana, ozdobiona logo niemieckiego piwa.

Kobieta zdjęła okulary. Szuler szeroko otworzył oczy, gdy ją rozpoznał.

— Annabelle?

Annabelle Conroy powiedziała:

— Leo, do cholery, co ty sobie wyobrażasz, grając w trzy karty z bandą nieudaczników w tej gównianej namiastce miasta?

Leo Richter wzruszył ramionami, ale uśmiechnął się od ucha do ucha.

— Nastały ciężkie czasy. Moi chłopcy są w porządku, trochę zieloni, ale się uczą. A trzy karty nigdy nas nie zawiodły, prawda? — Machnął zwitkiem banknotów i schował je do saszetki. — Mała ryzykantka udaje glinę — zbeształ ją łagodnie.

— Ani razu nie powiedziałam, że jestem gliną, ludzie po prostu tak założyli. Dlatego robimy karierę, Leo. Jeśli masz jaja, ludzie uwierzą, w co tylko zechcesz. Ale twoja próba przekupienia gliny?

— Z mojego skromnego doświadczenia wynika, że częściej się udaje, niż nie udaje — odparł Leo. Wyłowił z kieszeni koszuli paczkę papierosów, zaproponował Annabelle. Odmówiła.

— Ile zarobiłeś na tym występie? — zapytała rzeczowo.

Leo spojrzał na nią podejrzliwie. Zapalił winstona, zaciągnął się i wydmuchnął dym przez nos. Miniaturowy obłoczek pasował do cuchnących kłębów, które buchały z kominów.

— Da się wyżyć. Ale muszę dbać o pracowników.

— Pracowników! Tylko mi nie mów, że wypełniasz ich zeznania podatkowe. — Nim zdążył odpowiedzieć, dodała: — Nie zamierzam robić ci konkurencji, Leo. Więc ile? Pytam nie bez powodu. — Skrzyżowała ręce na piersi i oparła się o ścianę, czekając.

Wzruszył ramionami.

— Zwykle pracujemy w pięciu miejscach na zmianę, jakieś sześć godzin dziennie. W dobry dzień zgarniamy trzy, cztery kawałki. Pełno tu chłopców ze związków zawodowych. Zawsze ich korci, żeby stracić gotówkę. Niebawem ruszamy dalej. Zanosi się na kolejne zwolnienia z pracy, a poza tym nie chcemy, żeby ludzie za dobrze zapamiętali nasze twarze. Ale przecież nie muszę ci tego tłumaczyć. Biorę sześćdziesiąt procent zysku, lecz w dzisiejszych czasach koszty są wysokie. Zaoszczędziłem jakieś trzydzieści kawałków. Chciałbym podwoić tę kwotę przed zimą. To zajmie trochę czasu.

— Znając cię, dokładnie trochę. — Annabelle Conroy podniosła piwną odznakę i kartę z Costco. — Zainteresowany prawdziwymi pieniędzmi?

— Ostatnim razem, gdy pytałaś, o mało mnie nie zastrzelili.

— O mało nas nie zastrzelili, bo zrobiłeś się chciwy.

Teraz żadne z nich się nie uśmiechało.

— O co chodzi? — zapytał Leo.

— Powiem ci po paru głębszych. Potrzebuję trochę szmalu na wielki przekręt.

— Wielki przekręt! Kto jeszcze robi takie rzeczy?

Przekrzywiła głowę i spojrzała na niego z góry. W butach na wysokich obcasach miała sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu.

— Ja. Prawdę mówiąc, nigdy nie przestałam.

Popatrzył na jej długie rude włosy.

— Czy zeszłym razem nie byłaś brunetką?

— Jestem taka, jaka muszę być.

Uśmiechnął się.

— Nic się nie zmieniłaś!

Jej spojrzenie nieco stwardniało.

— Nie, zmieniłam się. Na lepsze. Wchodzisz?

— Jakie ryzyko?

— Wysokie, podobnie jak nagroda.

Rozjazgotał się alarm samochodowy, decybele zaatakowały uszy. Żadne z nich nawet nie drgnęło. Oszuści, którzy tracą zimną krew w obojętnie jakich okolicznościach, trafiają albo za kratki, albo do grobu.

Leo zamrugał.

— Dobra, wchodzę. Co teraz?

— Teraz ugadamy się z paroma innymi.

— Gwiazdorska obsada? — Oczy mu rozbłysły na tę myśl.

— Wielki przekręt zasługuje tylko na to, co najlepsze. — Podniosła czarną królową. — Za wyciągnięcie damy z twojej „magicznej” talii przyjmę wypłatę w postaci kolacji.

— Obawiam się, że nie ma tu wielu restauracji, w których warto się stołować.

— Nie tutaj. Za trzy godziny lecimy do Los Angeles.

— Za trzy godziny? Nie jestem spakowany. I nie mam biletu.

— Masz, w lewej kieszeni marynarki. Wsunęłam go, gdy cię obmacywałam. — Popatrzyła na jego obwisły brzuch i uniosła brew. — Przybrałeś na wadze, Leo.

Odwróciła się i odeszła. Leo wsunął rękę do kieszeni i znalazł bilet lotniczy. Zgarnął karty i pospieszył za nią, zostawiając stolik.

Trzy karty poszły na urlop. Zaczynał się wielki przekręt.

ROZDZIAŁ 3

Tego wieczoru przy kolacji Annabelle wtajemniczyła Leo w elementy swojego planu. Powiedziała mu też o graczach, których zamierzała wprowadzić.

— Brzmi nieźle, ale na czym ten wielki przekręt ma polegać? Nie pisnęłaś ani słowa.

— Na wszystko przyjdzie kolej — odparła, obracając w palcach kieliszek. Jej spojrzenie wędrowało po eleganckim wnętrzu restauracji, automatycznie wypatrując potencjalnych celów.

Zrób wdech, znajdź matoła. Ubrana w małą czarną Annabelle odgarnęła farbowane rude włosy i napotkała spojrzenie faceta, który siedział trzy stoliki dalej. Palant od godziny pożerał ją wzrokiem, podczas gdy jego upokorzona towarzyszka wściekała się w milczeniu. Teraz powoli oblizał usta i puścił do niej oko.

Ho, ho, cwaniaczku, za wysokie progi.

Leo przerwał jej rozmyślania.

— Słuchaj, Annabelle, nie zamierzam cię wyrolować. Do diabła, przebyłem dla ciebie szmat drogi.

— Zgadza się, za moją forsę.

— Jesteśmy wspólnikami, możesz mi powiedzieć. Nikomu nie powtórzę.

Jej spojrzenie przesunęło się nad jego głowę, gdy dopijała cabemeta.

— Leo, nie wysilaj się, nawet nie umiesz dobrze kłamać.

Podszedł kelner, podał jej wizytówkę.

— Od tamtego pana — powiedział, wskazując mężczyznę, który rozbierał ją wzrokiem.

Annabelle wzięła wizytówkę. Mężczyzna był łowcą talentów. Na odwrocie uprzejmie opisał, w jaki sposób chciałby ją przelecieć.

Dobra, panie łowco talentów. Sam się o to prosiłeś.

W drodze do wyjścia przystanęła przy stoliku, przy którym siedziało pięciu krzepkich facetów w prążkowanych garniturach. Powiedziała coś, a oni się roześmieli. Jednego poklepała po głowie, a drugiego, barczystego czterdziestolatka, cmoknęła w policzek. Wszyscy odpowiedzieli śmiechem na jej słowa. Przysiadła się i rozmawiała z nimi parę minut. Leo patrzył z zaciekawieniem, gdy wstała i ruszyła do drzwi.

Gdy mijała łowcę talentów, ten zagadnął:

— Hej, skarbie, zadzwoń do mnie. Poważnie. Twój ogień mnie rozpala.

Wzięła szklankę wody z tacy przechodzącego kelnera.

— To powinno cię ostudzić, ogierze. — Wylała wodę na spodnie faceta, który podskoczył jak oparzony.

— Cholera! Zapłacisz za to, głupia dziwko.

Jego towarzyszka podniosła dłoń do ust, żeby ukryć uśmiech.

Gdy mężczyzna poderwał rękę, Annabelle błyskawicznie złapała go za nadgarstek.

— Widzisz tych panów? — Skinęła głową w stronę pięciu gości, którzy patrzyli na niego wrogo. Jeden strzelał kostkami palców. Drugi wsunął rękę w zanadrze marynarki.

Annabelle podjęła gładko:

— Skoro gapisz się na mnie przez cały wieczór, musiałeś widzieć, jak z nimi rozmawiałam. Należą do rodziny Moscarellich. Ten na końcu to mój były, Joey Junior. Formalnie rzecz biorąc, nie należę do rodziny, ale z klanu Moscarellich nigdy się nie odchodzi.

— Moscarelli? — powtórzył mężczyzna wyzywająco. — A kim oni są, do licha?

— Byli rodziną numer trzy w przestępczości zorganizowanej w Vegas, zanim FBI nie przegoniło ich wraz ze wszystkimi innymi. Teraz wrócili do robienia tego, co umieją najlepiej, kontrolują związek śmieciarzy w Nowym Jorku i Newark. — Ścisnęła jego ramię. — Jeśli masz jakiś problem z mokrymi gaciami, jestem pewna, że Joey się tym zajmie.

— Myślisz, że kupię te bzdety? — parsknął facet,

— Jeśli mi nie wierzysz, podejdź i z nimi pogadaj.

Mężczyzna jeszcze raz spojrzał na stolik. Joey Junior w muskularnej ręce trzymał nóż do steków. Jeden z kolegów przytrzymywał go, nie pozwalając mu wstać.

Annabelle mocniej ścisnęła ramię mężczyzny.

— Chcesz, żebym zawołała Joey a i któregoś z jego kolegów? Nie ma obawy, nie uszkodzi cię zbyt poważnie, bo jest na zwolnieniu warunkowym i nie chce zadzierać z federalnymi.

— Nie, nie! — Mężczyzna spuścił z tonu, odrywając spojrzenie od groźnego Joeya Juniora i jego noża do steków. Dodał cicho: — Nie ma sprawy. To tylko odrobina wody. — Usiadł, osuszając serwetką mokre krocze.

Annabelle zwróciła się do jego towarzyszki, która bezskutecznie próbowała powstrzymać się od śmiechu:

— Uważasz, że to zabawne, skarbie? W tym przypadku wszyscy śmieją się z ciebie, nie razem z tobą. Może spróbujesz znaleźć w sobie choć odrobinę godności. Jeśli nie, będziesz się budziła wyłącznie z takimi gówniarzami, aż w końcu zrobisz się taka stara, że wszyscy będą mieli cię w dupie. Łącznie z tobą.

Kobieta przestała chichotać.

Gdy wychodzili z restauracji, Leo powiedział:

— O rany, pomyśleć, że traciłem czas na czytanie życiowych poradników Dale’a Camegiego. Wystarczyło trzymać się ciebie.

— Odpuść sobie, Leo.

— Dobra, ale rodzina Moscarellich? Daj spokój. Kim naprawdę są ci goście?

— Księgowymi z Cincinnati, którzy pewnie szukają panienek na wieczór.

— Miałaś fart, że wyglądali na twardzieli.

— To nie fart. Powiedziałam, że ćwiczę z kolegą scenę z filmu, że tutaj to normalka. Poprosiłam, żeby udawali chłopców z ferajny, tworząc odpowiedni klimat. Powiedziałam, że jeśli dobrze się spiszą, może nawet dostaną role. Z pewnością to było najbardziej ekscytujące zdarzenie w ich życiu.

— Tak, ale skąd wiedziałaś, że ten palant cię zaczepi?

— Sama nie wiem, Leo, może przez ten maszt namiotowy w jego spodniach. Myślisz, że chlusnęłam mu wodą w krocze dla draki?

♦ ♦ ♦

Nazajutrz Annabelle i Leo jechali wynajętym ciemnoniebieskim lincolnem po Wiltshire Boulevard w Beverly Hills. Leo uważnie przypatrywał się mijanym sklepom.

— Jak się o nim dowiedziałaś?

— Ze zwyczajnych źródeł. Jest młody i nie ma dużego doświadczenia w pracy na ulicy, ale mnie interesuje jego specjalizacja.

Annabelle wjechała na parking i wskazała witrynę sklepu.

— Tam spec od gadżetów kantuje klientów.

— Jaki jest?

— Bardzo metroseksualny.

Leo popatrzył na nią pytająco.

— Metroseksualny? A co to, do cholery, znaczy? Jakaś nowa odmiana geja?

— Naprawdę musisz częściej bywać między ludźmi, Leo. I popracuj nad poprawnością polityczną.

Minutę później Annabelle wprowadziła Leo do ekskluzywnego butiku. Przywitał ich szczupły, przystojny młody mężczyzna ubrany w elegancką czerń. Miał przylizane jasne włosy i modny jednodniowy zarost.

— Jesteś dzisiaj sam? — zapytała Annabelle, spoglądając na nadziane klientki. Wiedziała, że muszą być zamożne. Tutaj rozmowa o butach zaczynała się od tysiąca dolców za parę, a uiszczenie tej sumy dawało szczęśliwej nabywczym prawo do zataczania się na dziesięciocentymetrowych szpilkach, dopóki nie pękną jej ścięgna Achillesa.

Skinął głową.

— Ale lubię pracę w sklepie. Dbam o jakość usług.

— Jestem pewna — szepnęła Annabelle.

Czekając, aż klientki opuszczą sklep, przekręciła tabliczkę na drzwiach i teraz od strony ulicy widniał napis „zamknięte”. Leo zaniósł do kasy damską bluzkę, a Annabelle w tym czasie wsunęła się za ladę. Sprzedawca wziął od Leo kartę kredytową, ale wypadła mu z ręki. Schylił się po nią. Gdy się wyprostował, Annabelle stała tuż za nim.

— Masz tu naprawdę ładną zabawkę — powiedziała, patrząc na maleńkie urządzenie. Sprzedawca zdążył przeciągnąć kartą Leo przez szczelinę.

— Proszę pani, nie wolno wchodzić za ladę — odparł, marszcząc czoło.

Annabelle zignorowała jego słowa.

— Sam to skonstruowałeś?

— To urządzenie do weryfikacji — oznajmił sprzedawca zdecydowanie. — Potwierdza ważność karty. Sprawdza kody. Mieliśmy tu mnóstwo skradzionych kart kredytowych, dlatego właściciel polecił nam go używać. Staram się robić to dyskretnie, żeby klient nie czuł się zakłopotany. Jestem pewien, że pani rozumie.

— Tak, oczywiście. — Annabelle wyciągnęła rękę i wysunęła urządzenie. — Tony, ta zabawka odczytuje nazwisko, numer konta i kod na pasku magnetycznym, żebyś mógł podrobić kartę.

— Albo, co bardziej prawdopodobne, sprzedać numery gangowi oszustów, którzy się tym zajmują — wtrącił Leo. — W ten sposób nie musisz brudzić swoich metroseksualnych rąk.

Tony popatrzył na nich.

— Skąd znacie moje imię? Jesteście z policji?

— Znacznie lepiej — odparła Annabelle, obejmując jego szczupłe ramiona. — Jesteśmy ludźmi takimi jak ty.

♦ ♦ ♦

Dwie godziny później Annabelle i Leo szli wzdłuż przystani w Santa Monica. Dzień był bezchmurny, a oceaniczna bryza niosła fale rozkosznie ciepłego powietrza. Leo wytarł czoło chusteczką, zdjął marynarkę i zarzucił na ramię.

— Cholera, zapomniałem, jak tu bywa ładnie.

— Piękna pogoda i najlepsze cele na świecie — powiedziała Annabelle. — Dlatego tu jesteśmy. Ponieważ tam, gdzie są najlepsze cele...

— Tam są najlepsi oszuści — dokończył.

Skinęła głową.

— To on, Freddy Driscoll, książę lewych papierów.

Leo spojrzał przed siebie, i mrużąc oczy w słońcu, przeczytał napis nad niewielkim straganem.

— Projektant Nieba?

— Zgadza się. Rób, co powiedziałam.

— Czy jest inna możliwość, niż robić to, co każesz? — mruknął Leo.

Zbliżyli się do stoiska, gdzie leżały schludnie poukładane dżinsy, firmowe torebki, zegarki i inne akcesoria. Starszy mężczyzna przywitał ich uprzejmie. Był niski, pulchny, miał sympatyczną twarz, spod słomkowego kapelusza wystawały kępki białych włosów.

— Nadzwyczaj niskie ceny — powiedział Leo, patrząc na wyłożone towary.

Mężczyzna uśmiechnął się z dumą.

— Nie ponoszę takich kosztów jak ekskluzywne sklepy, nie muszę płacić za słońce, piasek i ocean.

Przejrzeli towary, wybrali parę drobiazgów i Annabelle wyjęła banknot studolarowy.

Sprzedawca założył okulary o grubych szkłach, ustawił banknot pod pewnym kątem i oddał go szybko.

— Przykro mi, proszę pani, jest fałszywy.

— Masz rację — przyznała beztrosko. — Ale uznałam, że uczciwie jest płacić fałszywymi pieniędzmi za fałszywe towary.

Mężczyzna nawet nie mrugnął, tylko uśmiechnął się do niej ' łagodnie.

Annabelle przyjrzała się banknotowi w taki sam sposób jak on.

— Problem polega na tym, że nawet najlepszy fałszerz nie zdoła skopiować hologramu Franklina. Chcąc zrobić to właściwie, trzeba by mieć drukarkę za dwieście milionów dolarów. W Stanach jest tylko jedna taka i żaden fałszerz nie ma do niej dostępu.

— Bierzesz więc kredkę świecową i robisz elegancki szkic starego Benjamina — wtrącił Leo. — Każdy, kto jest dość cwany, żeby sprawdzić papier, widzi błysk i ma wrażenie, że patrzy na hologram.

— Ty jednak dostrzegłeś różnicę — zaznaczyła Annabelle. — Ponieważ nikt nie podrabiał papierów lepiej od ciebie. — Podniosła parę dżinsów. — Ale powiem twojemu dostawcy, żeby wybijał znak firmowy na suwaku jak prawdziwi producenci. — Odłożyła dżinsy i sięgnęła po torebkę. — Podwójny szew na pasku. To ją zdradza.

Leo podniósł wystawiony na sprzedaż zegarek.

— A prawdziwe roleksy nie mają sekundnika.

— Naprawdę jestem wstrząśnięty — powiedział sprzedawca. — Nie miałem pojęcia, że te rzeczy są podrobione. Parę minut temu widziałem na nabrzeżu funkcjonariusza policji. Pójdę po niego. Proszę nie odchodzić, będzie chciał spisać państwa zeznania.

Annabelle złapała go za rękę długimi, giętkimi palcami.

— Nie marnuj dla nas twojej bajeczki. Pogadajmy.

— O czym? — zapytał czujnie.

— O dwóch szybkich numerach i jednym dużym przekręcie — odparł Leo, a staremu zaświeciły się oczy.

ROZDZIAŁ 4

Roger Seagraves patrzył nad stołem konferencyjnym na szczurka z żałosną fryzurą, którą tworzył tuzin tłustych, czarnych kosmyków bezskutecznie próbujących zamaskować szeroką, łuszczącą się łysinę. Mężczyzna miał wąskie ramiona i kościste nogi, ale za to szeroki tyłek i wydatny brzuch. Choć jeszcze nie stuknęła mu pięćdziesiątka, z pewnością nie dałby rady przebiec dwudziestu metrów. Podniesienie torby z zakupami wystawiłoby jego siły na poważną próbę. Mógłby być modelowym przykładem fizycznej degradacji rodzaju męskiego w dwudziestym pierwszym wieku, pomyślał Seagraves. Drażniło go to, bo w jego życiu sprawność fizyczna zawsze miała pierwszorzędne znaczenie.

Codziennie przebiegał osiem kilometrów i wracał do domu o wschodzie słońca. Wciąż mógł robić pompki na jednej ręce i wyciskać na leżąco ciężar dwukrotnie większy od masy własnego ciała. Wstrzymywał oddech pod wodą na cztery minuty i czasami grał z licealną drużyną futbolową na boisku w pobliżu swojego domu w zachodniej części hrabstwa Fairfax. Żaden mężczyzna po czterdziestce nie ma szans dotrzymać kroku siedemnastoletnim chłopcem, ale on nigdy nie zostawał daleko w tyle. W czasie poprzedniej pracy wszystkie te umiejętności służyły jednemu celowi: utrzymaniu go przy życiu.

Znów skupił uwagę na człowieku siedzącym po drugiej stronie stołu. Za każdym razem, gdy widział tę kreaturę, miał ochotę wpakować mu kulkę w łeb i położyć kres jego żałosnej, letargicznej egzystencji. Ale nikt przy zdrowych zmysłach nie zabija kury, która znosi złote jaja. Seagraves dostrzegał w nim wiele fizycznych braków, lecz go potrzebował.

Facet nazywał się Albert Trent. Seagraves musiał przyznać, że za tą nędzną powierzchownością skrywa się nie byle jaki umysł. Najważniejszy element ich planu, może najważniejszy szczegół, był jego pomysłem. Głównie z tego powodu Seagraves zgodził się z nim współpracować.

Mężczyźni rozmawiali od jakiegoś czasu o zbliżającym się składaniu zeznań przedstawicieli CIA przed nadzwyczajną komisją do spraw wywiadu przy Izbie Reprezentantów, a Albert Trent był znamienitym członkiem personelu tej komisji. Następnie omówili kluczowe zagadnienia z informacji zebranych przez ludzi z Langley i innych agencji, które tworzą wielki konglomerat szpiegowski amerykańskiego rządu. Agenci szpiegują człowieka z kosmosu, przez telefon, faks, pocztę elektroniczną, a czasami zaglądają mu przez ramię.

Po zakończeniu pracy mężczyźni usiedli wygodnie i wypili letnią kawę. Seagraves jeszcze nie spotkał urzędnika, który umiałby zaparzyć przyzwoitą kawę. Może było to winą wody, jaką tu mieli.

— Zrywa się wiatr — powiedział Trent, wpatrując się w leżącą na stole książkę odpraw. Wygładził czerwony krawat i potarł nos.

Seagraves spojrzał w okno. Jego partner posługiwał się szyfrem, na wypadek gdyby ktoś słuchał. W tych czasach wszędzie należało się spodziewać wścibskich uszu, a już na pewno na Kapitolu.

— Zbliża się front, zapowiadali w wiadomościach. Może przynieść trochę deszczu, ale nie musi.

— Słyszałem, że możliwa jest burza.

Seagraves się ożywił. Wzmianka o burzy zawsze przyciągała jego uwagę. Taką burzą był przewodniczący Izby Reprezentantów Bob Bradley. Teraz spoczywał w rodzinnym Kansas i wąchał kwiatki od spodu.

Seagraves parsknął śmiechem.

— Wiesz, co mówią o pogodzie? Wszyscy o niej gadają, ale nikt nic w związku z tym nie robi.

Trent też się zaśmiał.

— Tu wszystko wygląda dobrze. Jak zawsze jesteśmy wdzięczni CIA za współpracę.

— Nie wiedziałeś? Akronim CIA oznacza „chętni i altruistyczni”.

— Jesteśmy gotowi, żeby w piątek przyjąć zeznanie DDO? — zapytał, mając na myśli zastępcę dyrektora do spraw operacji CIA.

— Tak. A za zamkniętymi drzwiami potrafimy być bardzo szczerzy.

Trent pokiwał głową.

— Nowy przewodniczący komisji wie, jak grać zgodnie z zasadami. Już przeprowadził głosowanie imienne, żeby zamknąć przesłuchanie.

— Prowadzimy wojnę z terrorystami, więc to zupełnie nowa gra. Wrogowie tego kraju są wszędzie. Musimy podejmować odpowiednie działania. Zabić ich, zanim oni zabiją nas.

— Masz całkowitą rację — zgodził się Trent. — Nowa epoka, nowy rodzaj walki. I absolutnie zgodny z prawem.

— To nie ulega wątpliwości. — Seagraves stłumił ziewnięcie. Miał nadzieję, że jeśli rzeczywiście ktoś przysłuchiwał się ich rozmowie, to był zachwycony tymi patriotycznymi pierdołami. Sam dawno temu przestał się troszczyć o ten kraj czy o jakikolwiek inny, skoro o tym mowa. Obecnie obchodziło go wyłącznie własne dobro: pomyślność suwerennego państwa Rogera Seagravesa. Miał talent, odwagę i dostęp do ogromnie cennych rzeczy, żeby o siebie zadbać. — Dobra, jeśli to wszystko, ruszam w drogę. Ruch o tej porze będzie parszywy.

— A kiedy nie jest? — Trent postukał w książkę odpraw.

Seagraves zerknął na książkę, którą dał Albertowi, i podniósł pchniętą przez niego teczkę. W teczce znajdowało się parę próśb o informacje i wyjaśnienia dotyczące pewnych metod obserwacyjnych stosowanych przez agencję wywiadowczą. Gruba książka odpraw nie zawierała niczego ekscytującego: diabelnie nudne, zbytnio skomplikowane analizy, jakimi jego agencja rutynowo karmiła nadzorującą ich komisję. Był to mistrzowski przykład użycia ponad miliona słów w taki sposób, żeby nie wyrażały absolutnie niczego.

Jeśli jednak ktoś umiał czytać między wierszami, a Seagraves wiedział, że Trent robi to co wieczór, stronice książki coś ujawniały: zakodowane nazwiska czterech bardzo aktywnych amerykańskich agentów i ich aktualne miejsca pobytu. Prawo do wykorzystania tych nazwisk i adresów już zostało sprzedane dobrze finansowanej organizacji terrorystycznej, która miała zapukać do drzwi tych ludzi w trzech krajach Bliskiego Wschodu i odstrzelić im głowy. Należność, po dwa miliony dolarów za nazwisko, już trafiła na konto, którego nigdy nie skontroluje żaden inspektor bankowy. Obecnie robota Trenta polegała na przerzuceniu skradzionych nazwisk w dół łańcucha pokarmowego.

Seagraves nie narzekał na interesy. W miarę jak wzrastała liczba światowych wrogów Ameryki, rozszerzał działalność i sprzedawał tajemnice muzułmańskim terrorystom, komunistom w Ameryce Południowej, azjatyckim dyktatorom, a nawet krajom członkowskim Unii Europejskiej.

— Przyjemnej lektury — powiedział Trent, mając na myśli zawartość teczki. Tam Seagraves miał znaleźć zaszyfrowane nazwisko „burzy” wraz ze wszystkimi wyjaśnieniami.

Wieczorem w domu Seagraves spojrzał na nazwisko i zaczął planować akcję w zwykły metodyczny sposób. Tym razem realizacja zadania miała wymagać środka znacznie bardziej subtelnego niż karabin z lunetką. Trent przeszedł samego siebie, podając informacje, które znacznie uprościły sprawę. Seagraves wiedział, do kogo zadzwonić.

ROZDZIAŁ 5

Punktualnie o wpół do siódmej w jasny, chłodny, waszyngtoński poranek otworzyły się drzwi dwupiętrowego domu. Stanął w nich Jonathan DeHaven, wysoki, szczupły mężczyzna po pięćdziesiątce. Był ubrany w szarą tweedową marynarkę, bladoniebieski krawat i czarne spodnie. Włosy miał srebrne, starannie uczesane. Odetchnął rześkim powietrzem i przez dłuższą chwilę patrzył na imponujące stare rezydencje, które stały po obu stronach ulicy.

DeHavenowi daleko było do najbogatszej osoby w tej dzielnicy, gdzie średnia cena strzelistej ceglanej budowli sięgała kilku milionów dolarów. Poszczęściło mu się, bo odziedziczył dom po rodzicach, którzy mieli dość oleju w głowie, by znaleźć się wśród pierwszych inwestorów w handlu najlepszymi nieruchomościami w Waszyngtonie. Choć znaczną część majątku przekazali na cele dobroczynne, zostawili jedynakowi pokaźną sumkę, która uzupełniała rządową pensję i pozwalała mu spełniać pewne zachcianki.

Nieoczekiwany przypływ gotówki sprawił, że DeHaven mógł wieść spokojne życie bez zawracania sobie głowy zarabianiem pieniędzy. Tego podejścia nie podzielali inni mieszkańcy Good Fellow Street. Jednym z jego sąsiadów był handlarz śmierci — choć DeHaven przypuszczał, że politycznie poprawne określenie brzmi „dostawca uzbrojenia”.

Mężczyzna, Comelius Behan — lubił, gdy zwano go CB — mieszkał w pałacu złożonym z dwóch połączonych ze sobą rezydencji o powierzchni tysiąca czterystu metrów kwadratowych. DeHaven słyszał plotki, że przebudowa wymagała wręczenia łapówek, ponieważ domy stały w historycznej części miasta, podlegającej ścisłemu nadzorowi budowlanemu. Pałac Behana mógł się poszczycić nie tylko czteroosobową windą, ale również odrębnymi kwaterami dla służby, która tam mieszkała.

O dziwnych porach dnia i nocy Behan sprowadzał do swojej rezydencji plejadę absurdalnie pięknych kobiet, chociaż miał na tyle poczucia przyzwoitości, że czekał, aż żona wyjedzie z miasta. Pani Behan często podróżowała do Europy, żeby zaszaleć w tamtejszych sklepach. DeHaven miał nadzieję, że zdradzana kobieta odbija sobie krzywdę po drugiej stronie Atlantyku. Wyobraził sobie elegancką, atrakcyjną damę, leżącą nago na wielkim stole w stylu Ludwika XVI, braną przez młodego francuskiego kochanka przy dźwiękach Bolera. I tak trzymaj, pomyślał.

Przepędził myśli o grzeszkach sąsiadów i żwawym krokiem ruszył do pracy. Jonathan DeHaven był nadzwyczaj dumnym dyrektorem działu dzieł rzadkich i zbiorów specjalnych w Bibliotece Kongresu, w której znajduje się najwspanialsza być może kolekcja białych kruków na świecie. Tak, Francuzi, Włosi i Angole mogą być innego zdania, ale DeHaven, oczywiście stronniczy, wiedział, że księgozbiór amerykański nie ma sobie równych.

Miał do przebycia niespełna pół kilometra po nierównych ceglanych chodnikach. Szedł miarowym tempem, czego nauczył się od matki, która przeszła przez długie życie precyzyjnie odmierzonym krokiem. Dzień przed jej śmiercią DeHaven nie był do końca pewien, czy apodyktyczna matrona nie odpuści sobie pogrzebu, aby pomaszerować prosto do bram nieba, gdzie zażąda wpuszczenia i podejmie rządy. Na rogu wsiadł do zatłoczonego metrobusu i usiadł przy młodym człowieku oprószonym gipsowym pyłem, ze sfatygowanym termosem pomiędzy butami. Dwadzieścia pięć minut później wysiadł przy ruchliwym skrzyżowaniu.

Przeszedł na drugą stronę ulicy do małego baru na poranną filiżankę herbaty, rogalika i lekturę „New York Timesa”. Nagłówki jak zwykle bardzo przygnębiały. Wojny, huragany, możliwa pandemia grypy, terroryzm — to wystarczało, żeby człowiek wpełzł do domu i zabił drzwi gwoździami. Jeden artykuł dotyczył śledztwa w sprawie nieprawidłowości na arenie kontraktów na dostawy sprzętu i usług dla wojska. Padły oskarżenia o korupcję wśród polityków i producentów uzbrojenia. Ale skandal! Afera „dolary za wpływy” doprowadziła do upadku poprzedniego przewodniczącego Izby Reprezentantów. Potem jego następca, Robert Bradley, został brutalnie zamordowany w Klubie Federalistów. Zbrodnia nie została wyjaśniona, choć do jej popełnienia przyznało się nieznane dotąd krajowe ugrupowanie terrorystyczne o nazwie Amerykanie Przeciwko 1984, nawiązując do Orwellowskiego arcydzieła o totalitaryzmie. Policyjne śledztwo szło jak po grudzie, przynajmniej według mediów.

DeHaven od czasu do czasu spoglądał przez okno baru na pracowników rządowych, którzy zdecydowanym krokiem szli ulicą gotowi zmierzyć się z całym światem albo przynajmniej z paroma fajtłapowatymi senatorami. To naprawdę bardzo niezwykłe miejsce, pomyślał. Masz tutaj heroicznych bojowników walczących o świętą sprawę, którzy tańczą obok podejrzanych spekulantów powiązanych z całą gamą idiotów i intelektualistów, przy czym ci pierwsi, niestety, zajmują wyższe stanowiska. Waszyngton jako jedyne miasto w Stanach Zjednoczonych może wypowiedzieć wojnę, podnieść podatek dochodowy albo zredukować pakiet świadczeń socjalnych. Decyzje podejmowane na tych parunastu kilometrach kwadratowych pomników i szopek wprawiają rzesze ludzi we wściekłość lub w euforię, a stany te zmieniają się w zależności od tego, kto w danym czasie sprawuje kontrolę nad rządem. Potyczki, manipulacje i spiski obmyślane, a potem przeprowadzane w celu zachowania albo odzyskania władzy, zużywają doszczętnie energię nadzwyczaj inteligentnych i utalentowanych ludzi. Wirująca, zmienna mozaika składa się ze zbyt wielu nieprzewidywalnych elementów, żeby ktoś z zewnątrz miał choćby cień szansy na zrozumienie, co się naprawdę dzieje. To przypomina śmiertelnie groźne przedszkole, do którego nie można przestać chodzić.

Parę minut później DeHaven wszedł po szerokich schodach do nakrytego wielką kopułą gmachu Jeffersona, w którym mieści się Biblioteka Kongresu. Pokwitował odbiór kluczy od bibliotecznej straży i skierował się na piętro do sali LJ239. Tam znajdowała się czytelnia dzieł rzadkich i wiele magazynów zwanych skarbcami, w których przechowywano papierowe skarby narodu. Bibliofilskie bogactwo obejmowało między innymi oryginalny egzemplarz Deklaracji Niepodległości, którą Ojcowie Założyciele opracowali w Filadelfii podczas marszu ku wolności. Co dziś myśleliby o tym miejscu?

DeHaven otworzył masywne zewnętrzne drzwi czytelni i rozchylił je, przyciskając skrzydła do ścian. Następnie wystukał skomplikowany kod na klawiaturze, żeby wyłączyć alarm i otworzyć drzwi wewnętrzne. Codziennie wchodził tu pierwszy. Choć zwykle obowiązki trzymały go z dala od czytelni, ze starymi księgami łączył go symbiotyczny związek, niepojęty dla laika, ale doskonale zrozumiały dla bibliofila cierpiącego nawet na umiarkowaną manię.

Czytelnia w weekendy była nieczynna, dzięki czemu DeHaven mógł jeździć na rowerze, wzbogacać prywatną kolekcję o kolejne białe kruki i grać na fortepianie. Grać nauczył się pod kierunkiem surowego ojca, który chciał zostać pianistą koncertowym, ale brutalna rzeczywistość zmiażdżyła te ambicje — po prostu nie był dość dobry. Niestety, syn też nie. A jednak od śmierci ojca gra sprawiała mu prawdziwą przyjemność. DeHaven, choć czasami buntował się przeciwko wpajanym mu zasadom, prawie zawsze słuchał rodziców.

W rzeczywistości zrobił tylko jedną rzecz sprzeczną z ich wolą, ale wykroczenie było dość poważne. Poślubił kobietę prawie dwadzieścia lat młodszą od siebie, pochodzącą z dołów społecznych, przynajmniej tak mówiła matka. Powtarzała mu to tak często, że po roku zadręczania unieważnił małżeństwo. Jednak żadna matka nie powinna zmuszać syna do porzucenia ukochanej kobiety, a syn nie powinien ulegać matce, nawet pod groźbą wydziedziczenia. Matka DeHavena zniżyła się do pogróżki, że sprzeda wszystkie swoje białe kruki, które obiecała mu zostawić. Mimo to powinien się jej sprzeciwić, posłać ją do diabła. Myślał o tym teraz, oczywiście o wiele za późno. Gdyby tylko miał dość odwagi przed laty.

DeHaven westchnął ze smutkiem, gdy rozpiął marynarkę i wygładził krawat. Całkiem możliwe, że tamten rok był najszczęśliwszym rokiem w jego życiu. Nigdy wcześniej nie spotkał nikogo takiego jak ona i był pewien, że nigdy nie spotka. A jednak pozwoliłem jej odejść, bo matka mnie sterroryzowała, pomyślał. Pisał do niej przez lata, przepraszając. Posyłał jej pieniądze, biżuterię i egzotyczne upominki ze swoich podróży po świecie, ale nie poprosił, żeby wróciła. Nie, nigdy tego nie zrobił. Odpisała parę razy, lecz potem jego paczki i listy wracały nieotwarte. Po śmierci matki zastanawiał się, czy nie spróbować jej odszukać, ale uznał, że jest za późno. Prawdę powiedziawszy, już na nią nie zasługiwał.

Odetchnął głęboko, schował do kieszeni klucze i rozejrzał się po czytelni. Wnętrze, wzorowane na georgiańskim splendorze Sali Niepodległości, działało uspokajająco. DeHaven szczególnie lubił miedziane lampy, które stały na wszystkich stołach. Pogładził jedną czule i wrażenie, że poniósł porażkę, tracąc jedyną kobietę, która dała mu szczęście, zaczęło blaknąć.

DeHaven przeszedł przez salę i wyjął kartę magnetyczną. Przesunął ją przed czytnikiem komputera, skinął głową do umieszczonej nad drzwiami kamery ochrony i wszedł do skarbca. Przychodzenie tutaj każdego ranka było codziennym rytuałem, pomagało mu naładować akumulatory, umocnić przekonanie, że naprawdę liczą się tylko książki.

Spędził nieco czasu w uświęconych ścianach pokoju Jeffersona, wertując kopię pracy Tacyta, Rzymianina podziwianego przez trzeciego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Następnie otworzył kluczem drzwi do Skarbca Rosenwalda J. Lessinga, byłego szefa sieci sklepów Sears, gdzie na metalowych półkach spoczywały podarowane przez niego inkunabuły i kodeksy. Pomieszczenie było całodobowo klimatyzowane pomimo wysokich kosztów. Biblioteka dysponowała ograniczonymi środkami finansowymi, ale zapewnienie stałej temperatury piętnastu i pół stopnia przy wilgotności względnej sześćdziesiąt osiem procent miało sprawić, że bezcenne dzieła przetrwają co najmniej kolejne sto lat.

Według DeHavena tego typu inwestycje warte były dodatkowych funduszy z budżetu federalnego, który zawsze przeznaczał więcej na wojnę niż na cele pokojowe. Za ułamek ceny jednego pocisku mógłby kupić na wolnym rynku każde dzieło, jakiego biblioteka potrzebowała do uzupełnienia zbioru dzieł rzadkich. A jednak politycy uważali, że pociski zapewniają bezpieczeństwo, podczas gdy w rzeczywistości było to zasługą książek. Z prostego powodu: wojny wybuchają wskutek ignorancji, a ludzie, którzy czytają, rzadko kiedy są ignorantami. Może była to zbyt uproszczona filozofia, lecz DeHaven głęboko w nią wierzył.

Po sprawdzeniu kilku książek, które wróciły z działu konserwacji, ruszył do schodów prowadzących do skarbców nad czytelnią. Tutaj przechowywano kolekcję pierwszych amerykańskich książek medycznych. Na antresoli znajdował się wielki zbiór książek dla dzieci. DeHaven przystanął, żeby z uczuciem poklepać głowę niewielkiego popiersia, które jak tylko sięgał pamięcią, stało na stoliku w kącie.

Chwilę później Jonathan DeHaven osunął się na fotel i zaczął umierać. Nie była to śmierć przyjemna ani bezbolesna, o czym świadczyły konwulsje i bezgłośne krzyki jej towarzyszące. Znieruchomiał zaledwie pół minuty później, leżąc na podłodze sześć metrów od miejsca, w którym zaczął konać. Zdawało się, że patrzy na zbiór opowiadań z dziewczynkami w kapeluszach na okładkach.

Zmarł, nie wiedząc, co go zabiło. Organizm go nie zawiódł, był zdrowy jak ryba. Nikt nie uderzył go tępym narzędziem, nikt go nie zranił, trucizna nie dotknęła jego ust, naprawdę był zupełnie sam.

A jednak Jonathan DeHaven umarł.

♦ ♦ ♦

Około czterdziestu kilometrów od Waszyngtonu w domu Rogera Seagravesa zadzwonił telefon. Był to komunikat o pogodzie: słonecznie i bezchmurnie w dającej się przewidzieć przyszłości. Seagraves dokończył śniadanie, zabrał aktówkę i wyszedł do pracy. Uwielbiał, gdy dzień zaczynał się od pozytywnego akcentu.

ROZDZIAŁ 6

Caleb Shaw wszedł do czytelni dzieł rzadkich i położył na biurku w głębi sali plecak i kask rowerowy. Odpiął pasek na kostce, chroniący nogawkę przed zabrudzeniem smarem z łańcucha, i usiadł w fotelu. Tego ranka miał mnóstwo roboty. Wczoraj wybitny amerykański uczony poprosił o ponad sześćset książek, chcąc przygotować kompleksową bibliografię, a on musi je zgromadzić. Już wyszukał poszczególne pozycje w bibliotecznym katalogu i teraz miał przystąpić do mozolnego wyławiania ich z półek.

Przygładził rozczochrane szpakowate włosy, odrobinę rozluźnił pasek. Był drobnej budowy, ale ostatnio w okolicach talii zaczął odczuwać nieprzyjemny ciężar. Miał nadzieję, że dojeżdżanie rowerem do pracy rozwiąże ten problem. Unikał wszystkiego, co kojarzyło się z rozsądną dietą; z wielką przyjemnością pochłaniał wino i wysokokaloryczne potrawy. Był również dumny z tego, że od czasów szkoły średniej nawet nie widział wnętrza sali gimnastycznej.

Podszedł do wejścia do skarbca, przyłożył kartę do czytnika i otworzył drzwi. Trochę się zdziwił, gdy nie zobaczył Jonathana DeHavena. Ten człowiek zawsze zjawiał się przed wszystkimi innymi, a drzwi do czytelni już zostały otwarte. Caleb założył, że dyrektor jest albo w gabinecie, albo w którymś ze skarbców.

— Jonathanie? — zawołał, lecz nie otrzymał odpowiedzi. Popatrzył na listę zamówionych tytułów. Realizacja zamówienia niewątpliwie zajmie mu cały dzień, o ile nie dłużej. Zabrał wózek na książki i przystąpił do pracy, metodycznie przechodząc przez te skarbce, które zawierały potrzebne pozycje. Pół godziny później, gdy wyszedł ze skarbca po listę książek, do czytelni weszła współpracowniczka.

Wymienili słowa powitania i Caleb wrócił do skarbca. Wewnątrz panował chłód. Przypomniał sobie, że wczoraj zostawił sweter na trzecim piętrze. Już miał wsiąść do windy, gdy spojrzał na swój rosnący brzuch i zmienił zamiar. Postanowił pójść schodami, a nawet pokonać biegiem ostatnie stopnie. Minął zbiór książek medycznych, wbiegł na następne schody i dotarł na antresolę. Ruszył głównym przejściem do miejsca, gdzie zostawił sweter.

Kiedy zobaczył leżące na podłodze ciało Jonathana DeHavena, ze świstem wciągnął powietrze, zakrztusił się i zemdlał.

♦ ♦ ♦

Wysoki, żylasty mężczyzna wyszedł z domku na niewielki cmentarz, gdzie pracował jako dozorca. Należyte utrzymanie domów zmarłych wymagało mnóstwa pracy. Jak na ironię, sam oficjalnie rezydował w grobie na Narodowym Cmentarzu w Arlington, a większość jego byłych kolegów, którzy pracowali dla rządu, osłupiałaby na wieść, że żyje. Prawdę mówiąc, sam był tym zdziwiony. Agencja, w której kiedyś pracował, usilnie starała się go zlikwidować nie z innego powodu, jak tylko dlatego, że już nie chciał zabijać dla rządu.

Kątem oka dostrzegł ruch stworzenia i sprawdził, czy nikt go nie obserwuje z pobliskiego bloku mieszkalnego. Płynnym ruchem wyjął nóż z pochwy u pasa i odwrócił się na pięcie. Powoli zrobił parę kroków, wycelował i rzucił. Patrzył, jak mokasyn miedziogłowiec wije się przyszpilony nożem do ziemi. Gadzina niemal go ukąsiła dwa razy w zeszłym tygodniu, chowając się w wysokiej trawie. Gdy zdechła, wyciągnął nóż, wytarł ostrze i wrzucił węża do kosza na śmieci.

Nieczęsto korzystał z dawnych umiejętności, ale czasami się przydawały. Na szczęście dni, kiedy leżał i czyhał, aż cel znajdzie się w zasięgu, od dawna należały do przeszłości. A jednak przeszłość odcisnęła się piętnem na jego obecnym życiu, poczynając od nazwiska.

Od ponad trzydziestu lat nie posługiwał się tym prawdziwym, John Carr. Od dziesiątków lat znany był jako Oliver Stone. Zmienił nazwisko po części po to, żeby udaremnić próby wytropienia go przez starą agencję, a po części dlatego, że rozumiał to jako wyzwanie rzucone rządowi, który jego zdaniem był mniej niż uczciwy wobec swoich obywateli. Od dziesiątków lat miał mały namiot w parku Lafayette naprzeciwko Białego Domu, zaliczając się do garstki „stałych demonstrantów”. Napis na tabliczce obok namiotu oznajmiał lakonicznie: „Żądam prawdy”. Posłuszny temu żądaniu kierował małą, nieformalną organizacją obrony praw obywatelskich zwaną Klubem Wielbłądów, która postawiła sobie za cel dopilnowanie, aby rząd amerykański odpowiadał przed narodem. Poza tym od czasu do czasu słynął z przyklaskiwania teoriom spiskowym.

Inni członkowie klubu, Milton Farb, Reuben Rhodes i Caleb Shaw, nie zajmowali żadnych ważnych stanowisk i nie posiadali żadnych wpływów, ale za to zawsze mieli otwarte oczy i uszy. To niezwykłe, co można osiągnąć, gdy ktoś jest upartym obserwatorem, a potem odważnie i pomysłowo wykorzystuje swoje obserwacje.

Stone popatrzył w niebo, które wróżyło deszcz. Wiatr od nadciągającego frontu zmierzwił mu krótkie białe włosy, które zwykle sięgały do ramion. Ściął je wraz z gęstą potarganą brodą kiedyś zakrywającą mu pierś. Teraz miał kilkudniowy zarost. Ta zmiana pomogła mu przeżyć ostatnią przygodę Klubu Wielbłądów.

Stone rzucił garść chwastów do kubła, a potem przez jakiś czas prostował stary nagrobek w miejscu spoczynku wybitnego afroamerykańskiego kaznodziei, który stracił życie w walce o wolność. Dziwne, pomyślał, że trzeba walczyć o wolność w najbardziej wolnym kraju na ziemi. Gdy rozglądał się po cmentarzu Mt. Zioń, niegdyś będącym przystankiem na tak zwanej trasie Underground Railroad, która prowadziła zbiegłych niewolników ku wolności, mógł tylko ze zdumieniem myśleć o niezwykłych ludziach spoczywających w tej ziemi.

W trakcie pracy słuchał wiadomości z radia, które postawił na ziemi obok grobu. Spiker właśnie mówił o czterech łącznikach Departamentu Stanu, którzy ponieśli śmierć w czterech różnych wypadkach w Iraku, Indiach i Pakistanie.

Łącznicy Departamentu Stanu? Stone wiedział, co to znaczy. Zdemaskowano i zamordowano agentów amerykańskiego wywiadu. Oficjalna wersja miała ukryć ten fakt przed społeczeństwem. Jak zawsze. Stone chlubił się tym, że jest na bieżąco z aktualnymi wydarzeniami geopolitycznymi. W ramach wynagrodzenia dostawał od Kościoła, który go zatrudniał, trzy codzienne gazety. Wycinał z nich różne artykuły i wklejał do swoich dzienników. Jednocześnie korzystał z nabytego doświadczenia, żeby rozpoznać prawdę ukrytą za socjotechnicznymi chwytami.

Jego rozmyślania przerwał dzwonek telefonu komórkowego. Zgłosił się, słuchał przez chwilę, bez zadawania pytań. Potem zaczął biec. Jego przyjaciel i kolega z Klubu Wielbłądów, Caleb Shaw, trafił do szpitala, a drugi człowiek, który pracował w Bibliotece Kongresu, leżał martwy. Stone w pośpiechu zapomniał zamknąć bramę.

Martwi bez wątpienia rozumieją, że żywi mają pierwszeństwo.

ROZDZIAŁ 7

Caleb Shaw leżał na szpitalnym łóżku, powoli kręcąc głową. Wokół niego zebrali się pozostali członkowie Klubu Wielbłądów. Reuben Rhodes miał prawie sześćdziesiąt lat, ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu i budowę napastnika futbolowego. Z powodu spływających do ramion kędzierzawych włosów, potarganej brody i zadumanych oczu ludzie czasami brali go za szaleńca — i czasami nie bez kozery. Chudy, pięćdziesięciosiedmioletni Milton Farb nosił dość długie włosy, a gładka twarz cherubina ujmowała mu lat.

Reuben był wielokrotnie odznaczonym weteranem wojny w Wietnamie i byłym pracownikiem Agencji Wywiadu Obronnego, obecnie pracującym w magazynie portowym. Alkohol, prochy i głośne wyrażanie oburzenia na wojnę zwichnęły mu karierę wojskową. Wyszedł z nałogu dzięki Oliverowi Stone’owi, który natknął się na niego na Narodowym Cmentarzu w Arlington, gdy nawalony do nieprzytomności, bezceremonialnie wylegiwał się pod klonem.

Milton był cudownym dzieckiem o ogromnych zdolnościach umysłowych. Jego rodzice pracowali w objazdowym wesołym miasteczku, gdzie prezentował swoje talenty niczym wybryk natury z gabinetu osobliwości. Pomimo to skończył liceum i dostał pracę w Narodowym Instytucie Zdrowia. Ponieważ jednak cierpiał na nerwicę natręctw i inne wyniszczające zaburzenia umysłowe, świat w końcu runął mu na głowę. W konsekwencji został bez środków do życia, a wskutek drastycznego osłabienia kondycji psychicznej na mocy nakazu sądu został umieszczony w zakładzie.

Oliver Stone przybył na ratunek. Pracował jako salowy w szpitalu psychiatrycznym, gdzie Milton przebywał w charakterze pacjenta. Poznawszy się na jego niezwykłych zdolnościach, które obejmowały między innymi idealną fotograficzną pamięć, zdołał nakłonić nafaszerowanego lekami Miltona do wystąpienia w teleturnieju Va Banque. Milton pokonał wszystkich innych uczestników i wygrał mnóstwo pieniędzy. Dzięki pomocy psychologicznej i farmakoterapii wiódł całkiem normalne życie. Obecnie był właścicielem dochodowej firmy projektującej witryny WWW dla korporacji.

Oliver Stone oparł o ścianę wysokie na prawie metr dziewięćdziesiąt ciało i skrzyżował ręce na piersi, patrząc na leżącego przyjaciela.

Caleb, posiadacz dwóch doktoratów z nauk politycznych i literatury osiemnastowiecznej, pracował w czytelni dzieł rzadkich Biblioteki Kongresu od ponad dziesięciu lat. Ponieważ nie miał rodziny, poświęcił życie przyjaciołom i pracy, która stała się jego pasją. Jedną ręką gładził prześcieradło, drugą masował skronie.

Chwilę później do pokoju wszedł doświadczony agent Secret Service, Alex Ford, który odegrał zasadniczą rolę, pomagając Klubowi Wielbłądów w przeszłości, i w uznaniu zasług został mianowany członkiem honorowym.

Ford odetchnął z ulgą na wieść, że Caleb wydobrzeje.

— Dbaj o siebie, Caleb — powiedział na zakończenie półgodzinnej wizyty. — I zadzwoń do mnie, gdy będziesz czegoś potrzebował.

— Jak idzie w biurze? — zapytał Stone, mając na myśli waszyngtońskie biuro Secret Service.

— Huk roboty. Przestępcy nie próżnują.

— Mam nadzieję, że doszedłeś do siebie po naszej małej przygodzie.

— Nie nazywaj potencjalnej światowej apokalipsy małą przygodą. I nie sądzę, bym kiedykolwiek w pełni doszedł do siebie.

Po wyjściu Aleksa Forda Caleb zwrócił się do pozostałych: — To było naprawdę straszne. Po prostu leżał na podłodze.

— A ty zemdlałeś? — zapytał Stone, wpatrując się w twarz przyjaciela.

— Najwyraźniej. Pamiętam, jak skręciłem za róg, szukając swetra, a on tam leżał. Boże, prawie się o niego potknąłem. Zobaczyłem jego oczy. W głowie miałem pustkę. Ścisnęło mnie w piersi. Poczułem zimno. Pomyślałem, że dostałem ataku serca. A potem straciłem przytomność.

Reuben położył rękę na jego ramieniu.

— Mnóstwo ludzi by zemdlało.

— Narodowa Fundacja Psychiatryczna donosi, że znalezienie trupa zajmuje drugie miejsce na liście najbardziej traumatycznych przeżyć — wtrącił Milton.

Reuben uniósł brwi, słysząc ten komentarz.

— Co jest numerem jeden? Zaskoczenie małżonki w łóżku z małpą, która trzyma puszkę przeterminowanego sosu serowego?

— Dobrze znałeś DeHavena? — zapytał Stone Caleba.

— Tak. To naprawdę tragiczne. Był w doskonałej formie. Niedawno zrobił kompleksowe badania w szpitalu Hopkinsa. Ale przypuszczam, że każdy może dostać ataku serca.

— To był atak serca?

Caleb miał niepewną minę.

— A co innego? Może udar?

— Statystycznie rzecz biorąc, prawdopodobnie atak serca — wtrącił Milton. — To główna przyczyna tak zwanej nagłej śmierci w tym kraju. Szczerze mówiąc, każdy z nas może lada chwila paść trupem na miejscu.

— Cholera, Milton — burknął Reuben — musisz być takim optymistą?

— Dopóki nie znamy wyników autopsji, możemy tylko spekulować — zaznaczył Stone. — Nie widziałeś tam nikogo innego, prawda?

Caleb popatrzył na przyjaciela.

— Nie.

— Ale zemdlałeś całkiem szybko, więc jeśli ktoś tam był, mógłbyś go nie zauważyć.

— Oliverze, nie można wejść do skarbca bez przepustki. Poza tym przy głównych drzwiach jest kamera.

Stone powiedział z zadumą:

— Najpierw morderstwo przewodniczącego Izby Reprezentantów, teraz śmierć dyrektora działu ksiąg rzadkich w nieco tajemniczych okolicznościach.

Reuben czujnie zmierzył go wzrokiem.

— Wątpię, by w dzisiejszych czasach terroryści brali na cel bibliotekarzy, więc nie doszukuj się tu kolejnego wielkiego spisku, który może wstrząsnąć posadami świata. Wielkie dzięki, jestem w stanie znieść tylko jedną apokalipsę miesięcznie.

— Odłożymy tę sprawę, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej — odparł Stone z błyskiem w oku.

— Mogę podrzucić cię do domu, Calebie — zaproponował Reuben. — Mam motor.

Był dumnym właścicielem idealnie odnowionego motocykla indian z 1928 roku z bardzo rzadko spotykanym wózkiem z lewej strony.

— Chyba nie czuję się na siłach — odparł Caleb i dodał: — Szczerze mówiąc, boję się tego twojego wynalazku.

Wpadła pielęgniarka, spisała dane z urządzeń monitorujących i wetknęła sondę do mierzenia temperatury w lewe ucho Caleba.

— Mogę iść do domu? — zapytał.

Pielęgniarka spojrzała na odczyt.

— Temperatura się podniosła. Tak, myślę, że doktor już przygotowuje wypis.

Gdy trwały przygotowania do wypisania Caleba ze szpitala, Stone odciągnął Reubena na bok.

— Miejmy go na oku przez jakiś czas.

— Dlaczego? Myślisz, że doznał jakichś obrażeń?

— Nie chcę, żeby ich doznał.

— Facet zmarł na zawał, Oliverze. To się zdarza codziennie.

— Ale raczej nie komuś, kto według Johnsa Hopkinsa był okazem zdrowia.

— Dobra, więc pękło mu naczynko albo upadł i rozbił sobie czaszkę. Słyszałeś, co powiedział Caleb, facet był zupełnie sam.

— Caleb nie może wiedzieć tego na pewno.

— Ale kamera i przepustka...

— Masz rację, to może dowodzić, że Jonathan DeHaven był sam w chwili śmierci. Ale to wcale nie świadczy, że nie został zabity.

— Daj spokój, kto mógłby żywić urazę do bibliotekarza?

— Wszyscy mają wrogów. Jedyna różnica polega na tym, że w przypadku niektórych osób trudniej ich wypatrzyć.

ROZDZIAŁ 8

— Jak się sprawuje? — zapytał Leo Richter, mówiąc do mikrofonu, gdy wcisnął parę przycisków na klawiaturze. Siedział w samochodzie przed bankomatem dla zmotoryzowanych w Beverly Hills. W furgonetce zaparkowanej po drugiej stronie ulicy Tony Wallace, do niedawna nieuczciwy sprzedawca w butiku, popatrzył na ekran monitora.

— Idealnie. Widzę twoje palce, gdy wprowadzasz PIN. Mam ostre zdjęcie wsuwanej karty. Przy powiększeniu i zatrzymaniu obrazu mogę wszystko przeczytać.

Wczoraj w nocy usunęli metalową skrzynkę z broszurami, która była przykręcona obok bankomatu, i zastąpili ją modelem wykonanym przez Tony’ego. Tony wcześniej ukradł skrzynkę z innego bankomatu i sporządził wierną kopię w garażu wynajętego domu, w którym Annabelle kazała im się zatrzymać. Replika była taka doskonała, że nawet ona nie mogła się przyczepić. W fałszywej skrzynce umieścił bezprzewodową kamerę wideo z obiektywem wycelowanym w klawiaturę i szczelinę bankomatu. Kamera mogła przesyłać zdjęcia na odległość do dwustu metrów, czyli znacznie dalej, niż stała furgonetka.

Dodatkowo nad szczeliną umieścili skonstruowany przez Tony’ego skaner paska magnetycznego. Urządzenie przechwytywało wszystkie numery karty, łącznie z kodem zapisanym na pasku magnetycznym, i przesyłało dane do odbiornika w furgonetce.

Annabelle siedziała obok Tony’ego. Miejsce naprzeciwko nich zajmował Freddy Driscoll, który do spotkania z Annabelle i Leo handlował podrobionymi roleksami i torebkami od Gucciego na bulwarze w Santa Monica. Freddy obsługiwał drugą kamerę skierowaną w przyciemnione boczne okno furgonetki.

— Mam dobry widok na samochody i tablice rejestracyjne — zameldował.

— Dobra, Leo — powiedziała Annabelle do mikrofonu. — Usuń się z drogi, niech popłyną prawdziwe pieniądze.

— Wiesz — zaczął Tony — w zasadzie nie potrzebujemy kamery przy bankomacie, bo przecież mamy skaner. Przerost patentu.

— Przekazy ze skanera czasami bywają zafałszowane — odparła, patrząc na ekran. — A jeśli zgubisz jeden numer, karta jest bezużyteczna. Poza tym dzięki kamerze zdobywamy informacje, jakich nie dostarcza skaner. Przeprowadzamy akcję bez powtórek. Nie możemy sobie pozwolić na błędy.

Przez następne dwa dni siedzieli w furgonetce, a z kamery i skanera przy bankomacie płynęły informacje dotyczące kart debetowych i kredytowych. Annabelle metodycznie dodawała do nich marki samochodów i numery z tablic rejestracyjnych, zapisując wszystko w arkuszu kalkulacyjnym laptopa. Posegregowała dane pod względem ważności.

— Bugatti veyrony, saleeny, pagani, koenigseggi, maybachy, porshe carrera GT i mercedesy SLR mclareny mają po pięć gwiazdek. Bugatti kosztuje milion i ćwierć, inne od czterystu do siedmiuset tysięcy. Rolls royce’y, bentleye i astony martiny mają cztery gwiazdki. Jaguary, bmw i zwyczajne merce trzy gwiazdki.

— A co Saturnami, KIA i yugo? — zażartował Leo.

Pod koniec drugiego dnia zebrali się w wynajętym domu.

— Przedkładamy jakość nad ilość — oznajmiła Annabelle. — Trzydzieści kart. To wszystko, czego nam potrzeba.

Leo rzucił okiem na zestawienie.

— Idealnie, bo mamy dwadzieścia jeden pięciogwiazdkowych i dziewięć czterogwiazdkowych dopasowanych do numerów kart.

— Tylko w LA można zobaczyć dwa bugatti veyrony korzystające z tego samego bankomatu — skomentował Tony. — Tysiąc koni mechanicznych, maksymalna prędkość czterysta kilometrów na godzinę i benzyna po trzy dolce za galon. Skąd oni biorą taką forsę?

— Tak jak my, obrabiają ludzi — odparł Leo. — Tylko że prawo stanowi, iż sposób, w jaki to robią, z jakiegoś powodu jest legalny.

— Walczyłem z prawem i prawo wygrało — zanucił Tony. Przyjrzał się Annabelle i Leo. — Siedzieliście kiedyś?

Leo zaczął tasować talię kart.

— On jest naprawdę zabawny, no nie?

— Słuchaj, jak wpadłaś na to, żeby fotografować również tablice rejestracyjne? — zapytał Tony.

— Nigdy nie wiadomo, kiedy coś może się przydać — odparła Annabelle wymijająco.

Popatrzyła na Freddy’ego, który w sąsiednim pokoju przeglądał sprzęt rozłożony na wielkim stole. Był tam między innymi stosik białych kart kredytowych i kolorowa drukarka termiczna.

— Masz wszystko, co trzeba? — zapytała.

Skinął głową, z satysfakcją patrząc na narzędzia i przegarniając palcami wełniste włosy.

— Annabelle, kierujesz operacją pierwsza klasa.

Trzy dni później Freddy miał już trzydzieści fałszywych kart płatniczych z kolorową grafiką, paskami magnetycznymi na odwrocie oraz nazwiskiem ofiary i numerem konta wytłoczonym na awersie. Ostatnim akcentem był hologram, zabezpieczenie stosowane przez banki od początku lat osiemdziesiątych. Prawdziwe hologramy są wtopione w kartę, a fałszywe naklejone na powierzchnię, ale bankomat nie wychwytuje różnicy.

— W Internecie, jeśli chcesz, możesz kupić wszystkie numery kart kredytowych — zauważył Tony. — Tam się zaopatrują prawdziwi zawodowcy.

— Możesz mi wierzyć, że żadna z tych „szybkich” kart nie należy do kogoś, kto ma bugatti, chyba że przez przypadek — odparła Annabelle.

Leo przestał tasować karty i zapalił papierosa.

— Pewnie zawodowiec tak ci powiedział, młody, żebyś nie zaczął kombinować i nie zrobił mu konkurencji. Właściwa ocena celu to podstawa.

— Cholera! — zaklął Tony. — Czyżbym był taki głupi?

— Owszem — powiedziała Annabelle. — Słuchajcie, na czym polega plan. — Przysiadła na poręczy fotela. — Wynajęłam dla wszystkich samochody, posługując się fałszywymi dokumentami. Wy weźmiecie po osiem kart, a ja sześć, co łącznie daje trzydzieści. Obskoczycie po czterdzieści bankomatów na terenie miasta, przy każdym przeprowadzając po dwie operacje. Będziecie używali kart na przemian i w ten sposób dokonacie dziesięciu wypłat z każdego konta. Przygotowałam listę bankomatów. Wszystkie są dla zmotoryzowanych i znajdują się blisko siebie. Musimy mieć przebrania z uwagi na kamery. Mam stroje dla nas wszystkich.

— Ale są dobowe limity wypłat z jednego konta — zaznaczył Freddy. — Zabezpieczenie przed złodziejami kart.

— Nasze cele z pewnością mają wysokie limity. Ludzie, którzy jeżdżą wózkami za siedemset patoli, mogą wypłacić więcej niż trzysta dolców. Od swoich kontaktów w banku wiem, że zwykle jednorazowa wypłata wynosi dwa i pół tysiąca. Poza tym fałszywe karty dają nam dostęp do kont, oszczędności, rachunku bieżącego. Jeśli z rachunku oszczędnościowego przelejemy na bieżący więcej, niż będzie wynosiła wypłata, bankomat nie uwzględni limitu, jaki by on nie był.

— Jeśli więc, przykładowo, przelejemy pięć tysięcy z rachunku oszczędnościowego na bieżący i podejmiemy cztery, operacja nawet nie zostanie zarejestrowana jako wypłata gotówkowa z rachunku bieżącego — dodał Leo.

— Zgadza się.

— Jesteś pewna? — zapytał Tony.

— W zeszłym miesiącu zrobiłam próbę generalną z dziesięcioma największymi bankami i działało za każdym razem. To usterka w oprogramowaniu, na którą jeszcze nie zwrócili uwagi. Dopóki tego nie zrobią, będziemy mieli piękny dzień wypłaty.

Leo z uśmiechem wrócił do tasowania kart.

— Założę się, że po tym numerze zwrócą uwagę.

— Może robić po osiem operacji przy każdym bankomacie, po jednej na kartę? — zaproponował Tony. — W ten sposób nie będziemy musieli jeździć po całym mieście.

— Jeśli będziesz wkładał do bankomatu jedną kartę po drugiej, ludziom czekającym za tobą wyda się to trochę podejrzane, nie sądzisz? — Annabelle nie kryła zniecierpliwienia. — Przy dwóch kartach będzie wyglądać po prostu na to, że się pomyliłeś przy wystukiwaniu i wkładasz kartę drugi raz.

— Ach, przestępna młodości, taka pazerna i ciemna — mruknął Leo.

Rozdała im notesy.

— Są w nich PIN-y każdej karty i kwoty, jakie macie przelać, a następnie wypłacić z konta w poszczególnych bankomatach. Po zakończeniu operacji notesy zostaną spalone. — Wstała, podeszła do szafy i rzuciła im worki marynarskie. — Są w nich przebrania, worków używajcie do przenoszenia pieniędzy. — Usiadła. — Daję wam dziesięć minut na każdy bank. Przez cały czas będziemy w kontakcie. Jeśli w jednym miejscu coś wyda się podejrzane, odpuście sobie i jedźcie do następnego.

Freddy popatrzył na sumy w dolarach w swoim notesie.

— A jeśli ktoś nie będzie miał forsy na pokrycie przelewu? Czasami nawet bogaci są kompletnie spłukani.

— Ci mają gotówkę. Już sprawdziłam — zapewniła Annabelle.

— Jak? — zapytał Tony.

— Zdzwoniłam do ich banków, podałam się za sprzedawcę i zapytałam, czy kupujący ma dość pieniędzy na koncie, żeby pokryć zobowiązania w wysokości pięćdziesięciu tysięcy.

— I powiedzieli ci?

— Zawsze mówią, młody — odparł Leo. — Po prostu trzeba wiedzieć, jak pytać.

— Poza tym przez dwa ostatnie dni oglądałam domy naszych celów — dodała Annabelle. — Każdy jeden na moje oko wart jest co najmniej pięć milionów. Przy jednej z rezydencji stały dwa saleeny. W bankach będą dolary.

— Oglądałaś domy? — zdumiał się Tony.

— Jak pani już mówiła, tablice rejestracyjne bywają przydatne — zauważył Leo.

— Utarg powinien wynieść dziewięćset tysięcy, średnio po trzydzieści kawałków z karty — podjęła Annabelle. — Banki, jakie obrobimy, robią bilans swoich bankomatów codziennie o dwunastej. Skończymy znacznie wcześniej. — Popatrzyła na Tony’ego. — I tak na wszelki wypadek, gdyby kogoś naszła chętka się zmyć, zapowiadam, że następny numer podwoi sumę, jaką z tego wyciągniemy.

— Daj spokój — zaczął Tony urażonym tonem, przegarniając ręką modną fryzurę. — To bułka z masłem.

— Tylko wtedy, gdy nie dasz się złapać — zaznaczyła Annabelle.

— Złapali cię kiedyś?

— Może zajmiesz się czytaniem tego, co masz w swoim notesie? Dzięki temu nie popełnisz błędów.

— To tylko bankomaty. Wszystko będzie dobrze.

— To nie była prośba — oznajmiła Annabelle chłodno i wyszła z pokoju.

— Słyszałeś, młody — powiedział Leo, nawet nie próbując ukryć uśmiechu.

Tony mruknął coś pod nosem i wymaszerował za nią.

— Trzyma karty przy orderach, prawda? — zauważył Freddy.

— Chciałbyś pracować z kimś, kto tego nie robi? — zapytał Leo.

— Jak się nazywa?

— Annabelle.

— Wiem, a nazwisko? Dziwię się, że wcześniej nasze ścieżki się nie skrzyżowały. Świat oszustów, którzy grają o wysokie stawki, jest dość mały.

— Gdyby chciała, żebyś wiedział, sama by ci powiedziała.

— Daj spokój, Leo, ty wiesz o nas wszystko. A ja kręcę się w kółko. To do niczego nie prowadzi.

Leo zastanowił się i powiedział cicho:

— Dobra, ale musisz przysiąc, że zabierzesz to do grobu. Jeśli zdradzisz, że ci powiedziałem, wyprę się, a potem cię zabiję. Poważnie.

Freddy dał słowo.

— Nazywa się Annabelle Conroy — oznajmił Leo.

— Paddy Conroy? — powiedział natychmiast Freddy. — O nim słyszałem. Zakładam, że są spokrewnieni.

Leo pokiwał głową i podjął cichym głosem:

— Jego córka. Ale to tajemnica. Większość ludzi nie wie, że Paddy miał dzieciaka. Czasami udawał, że Annabelle jest jego żoną. Trochę dziwne, ale to cały Paddy.

— Nigdy nie miałem przyjemności z nim pracować.

— Tak, cóż, ja miałem tę przyjemność. Stary Paddy Conroy był jednym z największych oszustów swojego pokolenia. I jednym z największych dupków. — Leo nerwowo spojrzał w stronę drzwi, przez które wyszli Annabelle