Gnioty dwa ebook

Emil Kowalski

Gnioty dwa

Wiele się działo

© Emil Kowalski, 2022

Zbiór wiersze osobiste i życiowe. Tomik poezji z ciekawą historią autora, jago doznań i przeżyć. Dobra lektura dla lubiących poezję w nieco innym niż „rymowanki” wydaniu.

ISBN 978-83-8273-642-7

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

no i właśnie tak to jest

smutne chwile smutny gest

żaden z moich snów

nie powstaje tu

spojrzę tylko gdzieś

tam daleko w kres

może iskra może żar

i rozpali się ten świat

Tańczyć chcę

Znów uśmiechać się

Być tam gdzie Ty

Wstawać i kochać

Skakać chcę

Cieszyć się

Nigdy nie być złym

Kochać Cię

Mówię Ci

Dałaś mi

Radości smak

Uśmiechu znak

Dziękuję Ci

Za te chwile

Za te dni

Za piękne sny

To właśnie to

Tak chcę takim być

Przy Tobie

Zawsze i czas cały

Nie chcę by skończyło się

Nie chcę znów się rozstawać

Chcę co dzień być

Radości, śmiechu mój

Sprawiłaś, że

Jestem tu

Bądź tak blisko

Bądź zawsze

Bądź mi i tylko mi

Spełnię Twoje sny Serce

Serce bije jak bęben

W oddali słychać stukot stali

Ktoś jakby przygrywa tamburynem

Nagle świst potężny

Za chwilę cisza

Spokój, głuche odbicie echa

Rozlega się krzyk!

Dziecka

O Boże rozjechali!

Wrzask matek!

Mężczyźni szturmem na przeciw

Wychodzą choć wiadomo zginą

Skomlenia tylko słychać już

Nie ma, zniknęły światła życia

Zabrał nasz Bóg swoje dzieci

Do siebie, ukoił ból

Otulił, przygarnął

Nas biednych wynagrodził

Obdarował nasz Bóg sercem

Wszystkich umiłował

Jesteśmy wolni

A tam na dole nadal ta krew

Ten żal, smutek

Smutna nuta i wzdychanie

Daremne te wołanie!

Boże pomóż!

Nie zabieraj mnie jeszcze!

Nie zabieraj tych posiłków

Tych chwil z uśmiechem

Powróć kwiaty

Powróć te słońce

Melodii gra smutną balladę

Na flecie nuta płynie

Żar od spalonych drzew

Zgryźliwa woń zwęglonych ciał

I czerwona rzeka

Pośrodku kobieta

za pusto

tak nagle

za cicho

zbyt ciemno

żarzy się jakiś mały płomień

dogasa te ognisko

podniosłem głowę

oczy się otwarły

świat zaczął wirować

rytm skazę zmazał

westchnąłem i patrzę

zniknęło nagle

pojawił się szum

jakby morski wiolonczeli

z dodatkiem chóru

łez, braku, tęsknoty

podniósł się doniośle

ptaki się zerwały

grupami jakby uciekając

przed czymś złym

dreszcz owinął moje ciało

oddech przyspieszył

To wojna!

To krew!

schowałem głowę między kolana

zamknąłem oczy

zacząłem płakać

zacząłem przepraszać

Wróć słońce!

podniosłem głowę i zawołałem

i na kolanach

spuściłem głowę

W ciszy się rozstałem

Z jutrzejszym dniem

Strach minął

Wreszcie wolny!!

Krzyknąłem

Skrzydła i oddech…

nie ważne co będzie dalej

nie ważne gdzie nas wyrzucą

jesteśmy tu razem

pijemy za nasze zdrowie

a potem w łóżku słodkie winogrona

ach, teraz bądźmy tutaj razem spleceni

bo może jutro wszystko się zmieni

a teraz niech to nie ważne jest

za ręce chwyceni

w siebie jak w obrazy wpatrzeni

w blasku księżycowej nocy

śmiejmy się i bądźmy

tak sytym chcę być

tak właśnie sytym Tobą

smakować Twój zapach

i głaskać miłości aurę

Tak żeby noc się nie skończyła

niech będzie naszym ogrodem miłości

bo jutro może już nie być

Taki smutny ten świat

Taki wredny dla mnie ten świat

I każdy kolejny nowy dzień

Budzić już się nie chce

Tak rankiem wciąż to samo

Ten mój moralny kac

I chociaż nie powinienem mieć

To on jednak wciąż jest

Są chwile, są takie momenty

Że patrzę z boku

Na przestrzeń wokół

Bez uczuć bez lęku

Bo wiem że to nic

To wciąż kłębi się

I nabiera warstw

Niewidzialna toksyczna skorupa

I choćbym błagał

Przedstawiał swój gniew

Zapierał się

I walczył jak lew

To już po grób

Żadne te drzwi

Nie otworzą już się

To kiedyś było jak sen

Pozostaje więc czekanie

Bo wiem mur już za gruby

Na koniec łez

Tik, Tik

Zegar bije

Nadchodzi godzina

Tik, Tik

Serce bije

Ręce się trzęsą

Dzwoniłem przecież

I nic — nie zastałem

Choćby na trochę

Uspokoić te nerwy

Może w ostatniej chwili

Dobre wieści

Lecz nie!

Tylko oczekiwanie

Tik, Tik

Spać nie mogę

Niech się wreszcie stanie

Upadek i rozstanie

Tyle lat minęło

Aż nadchodzi ten dzień

Tyle łez wylanych

Naiwnych nadziei

Już jutro po krzyku

Nadchodzi kres

Odebrano mi na zawsze!

Nie zobaczę jej!

Ach gdyby cud

Chociaż raz mi się zdarzył

Ten jeden jedyny

Żeby móc poczuć te chwile

Lecz nie!!

Ach gdybym mógł

To bym zastrzelił!

Sam nie wiem co mówię

Jak można!?

Jakie serce tak nieczułe?

Jak być takim z kamienia?!

Nie wiem..

Tak pytania zadawać tylko mogę

Dlaczego? Jak? Czemu?

Lecz nic czasu nie zmieni

Nie dla mnie!!

Precz z uczciwością! — już nie wierzę!

Precz z miłością — Nie istnieje!

Tylko czerń — Tak, to realne!

Tylko zło — tak, to właśnie codzienne!

Ja tylko chciałem być przez chwilę z Tobą Nicole…

Córko moja…

Zły dla mnie jest ten świat

gorzkich łez tylko mgła

Żadnych zdrowych dni

Uciekły gdzieś do cudzych chwil

Codziennie rano sen przerwany

Budzę się obdarty niewyspany

Jakiś magnes przyciąga

Odciągając dobre chwile

Nie mogę dłużej żyć

Nie mogę więcej śnić

Zawaliły się te mosty

Otulony tylko w złych

Zapamiętałem jak było

Tych kilka naszych chwil

Złudnych nadziei mych

I trosk

Zostały tylko sny

Samotność i wiatr

Uczuć i chwil

Mówię nie… to nie to

W dwóch ruchach wstałem nagle

ze snu zbudzony koszmarnego

Pustynia mi się śniła

czułem jak usychałem…

Serce mnie boli coraz mocniej

Serce nie bije już dla nikogo

Ucieka tak mi ten czas w udręce

Nie widzę słońca i widzieć nie chcę

Tasuję swoje karty co dzień

Raz rzucam o ścianę by wszystko w diabli poszło

A czasem układam domek z kart

Być może wróci uśmiech

Czcze jednak nadzieje

Naiwne te oczekiwania

Bez barw

Nawet bez świecy

Chyba, że tylko znicz

A tam już spokój…

Tak siedzę teraz przy nocnej lampie

Cały dzień przespałem w boleściach

Teraz czysty nie jak rok temu pijany

Lecz nadal samotny i nie chciany

Po co ta przemiana moja wewnętrzna

Po co te dobre w nadziei myśli układane

Jak i tak sam jestem jak palec

Nic się nie zmieniło nadal szaro

Tylko woni ohydnej z ust nie ma

Tylko jakieś inne spojrzenie otwarte

Lecz ból potężniejszy bo na trzeźwo

Sam u progu wejścia do pokoju

Spoglądam na żarzące się świeczki choinkowe

Kolorowe drzewko a pod nim tylko kartka z życzeniami

Nie spełnionymi, upragnionymi

W tęsknocie patrzę aż zgaśnie

Na oknie mróz pięknie przyozdobił szyby

Słychać wieczorne śmiechy bawiących się dzieci

Lepią bałwana i rzucają śnieżkami

Radośnie beztrosko biegające

Ja patrzę ze łzami

Może tam gdzieś moja córka także

Bawi się skacze i uśmiecha

Wspominam i płaczę

Kolejny rok kolejne święta

Sam

Któż o mnie pamięta…

Nie wiem sam czego szukam

Nie wiem czy jestem tutaj

Nie znam chwil

Nie słyszę

Nie wiem czy widzę

Nie wiem czy chcę

Czy czuję jeszcze

Czy stałem się już złem

Nikt nie odpowie

Nikt mi nie powie

Czy tak czy nie

I kiedy skończy się

„ale wierzę, że będzie dane Ci jeszcze kochać z wzajemnością”

powiedzieli…

Budzę się co dzień

W słońcu blask

I śpiewające ptaki

Czasem deszcz

I gorący oddech letni

Całe lata

Tak budzę się

I kawy łyk

Bo taki tylko wirtualny

Tam mam wszystko

Siadam w chwili odpoczynku

By oczy obudzić na nowo

Żal utraty

Uczucie mijania

Gdy patrzę na mamę

Serce mnie ściska — jest coraz starsza

I bez nadziei na nową miłość

Bo kto by chciał inwalidę?

Płaczę tak codziennie

I czuję jak to wszystko mija

Już nie ma kwiatów ani radości

Pustka i tęsknota…

Trzydziesty pierwszy raz powitałem kasztany

Trzydziesty pierwszy raz widzę złoto

I trzydziesty pierwszy raz czekam na biel

Tak po kolei

rok w rok to samo

sumuje jesienną aurą

wszystko co wcześniej

Mogę trzydziesty pierwszy raz powiedzieć

„jestem”

innym razem picie po kryjomu piwa w krzakach

gdy deszcz padał

A teraz patrzę jak ucieka czas

nie cieszy te złoto jak kiedyś

serce dudni z samotności

i tak co roku od kilku lat

Przychodzą wiosną amory

i zawsze odchodzą późnym latem

zbyt krótki czas

by pozostały na zawsze

Męczy to coroczne zakochanie

co roku inna

i co roku inny ból

lecz podobny

Męczy to wciąż czekanie

szukanie tej z którą

kolejne roczne kasztany razem

będę zbierał

Co rok w dłoni jeden owoc brązowy

twardy jakby te serce ukochanej

roztrzaskać nawet trudno

nie myśleć o zmiękczeniu

Tak pusto w sercu i szaro

jak upływanie zieleni

Czasem zastanawiam się jak na równiku

gdzie kasztanów nie ma

układały się życie i dni

Może ta miłość by przetrwała albo zmęczyła bez reszty

Wsłuchując się w oddal muzyki

W dźwięku szarpanych strun

W tych nutach romantyzmu

Układam w myślach obraz Twój

Daleko teraz jesteś

Nie czuję dotyku

Nie słyszę śmiechu

Nie widzę Cię

Jem sam obiad

Ustawiam talerz dla Ciebie

Popijam czerwonym winem

I zapalam świece

Tak pusto i jednocześnie bogato

W tym moim sercu

Tak wiele Ciebie i tak mało

Łzy i uśmiech gdy myślę

Wychodzę co dzień na spacer

Po okolicznym parku

I słucham śpiewu wiatru

Śpiewu ptaków

Wytrwale duszę w sobie

Tą gorycz tęsknoty

Serce bije mocniej

Gdy widzę uśmiechnięte pary

Tak czekam bardzo

Aż wrócisz

Kiedy to znowu razem

Wyśmiewamy świat

Kiedy wylejemy specjalnie

W restauracji szklankę wody na kelnera

Kiedy będziemy się śmiać z ludzi

Siedząc przytuleni na ławce

Kiedy znów pocałunki słodkie

Będziemy hurtem słać sobie

Kiedy znów Kocham Cię powiesz

Drogocenny spokój, pewność

Zakłócone, zagrożone

Kolorowe baśnie, bajki jakby

Do szuflady

Nie tak pięknie kochany

Nie jesteś z powrotem

Jeszcze daleka droga

Zbyt naiwny do swoich koniczyn

Do swoich sił

Nastrój dobry na potem

Teraz się nie ciesz

Stary, młody człowieku

Dostałeś tą dawkę prawdy

Czy podołasz jeszcze?

Czy się poddasz wreszcie?

Tak diabeł szyderczo mówi

Naśmiewa się ze mnie

Namawia bliską mówiąc

To nie ten, on zły

Och drogi mój

Nie dla Ciebie szczęście

Nie ma anioła

A może jest tylko nie chce

Tak albo nie

Poddam się?

Kto mi wytłumaczy kto powie dokładnie?

Co to jest miłość?

Dlaczego tak trafia człowieka nagle?

Przecież to ból a nie radość

To tylko wyobraźnia

Przez którą sami zadajemy sobie bolesne rany

Bo co z tego że nagle tak pięknie patrzysz na świat

Co z tego że kolorów szarych nagle brak?

Które nie bolą przez chwile

Lecz potem siły odbierają

Ach bzdurne romantyczne opowieści

O księciu i księżniczce

Po co ten masochizm

Bo tak właśnie chyba można nazwać miłość

Lepiej zająć się chowaniem zmarłych

Niż umierać za życia niby kochając…

Pusty wiersz w pustym dniu

Nawet wyrazy się nie układają

Cóż że słońce świeci

Po co te uroki i delikatny wiatr

Butelka pusta nabijam się w nią

Może ktoś zakorkuje wyrzuci do morza

I tam poprzez fale poniesiona

W innym świecie na nowej plaży wyląduje

Znajdzie butelkę panna urocza

I otworzy wydobędzie odgłosy

Wysłucha wiadomości życzeń sto

I chociaż jedno spełni

A może znajdzie pijak

I odda butelkę na skup

Albo wyrzuci do śmieci

I tak znajdę się w odpadach

Bo cóż te życie gdy każda chwila szara

Po co kwiaty jak kolorów brak

Woda jakby słona nie do picia

Tylko wielki żal

Tak popatrzeć tylko można

W tv jak bujnie rośnie świat

Poprzez ekran szklisty

Zakuty w czworokącie samotności

Oddalasz się

Oddala się ten mój sen

W zapomnienie dni uchodzą

Coraz bardziej szary każdy następny dzień

Już tak jasno nie widać

Tych wszystkich marzeń

Coraz dalej w otchłań

Ucieka serca krzyk

Już herbata tak nie smakuje

I nawet muzyka zwolniła

Nie ma tych skocznych dźwięków

A w obrazach myśli złe

Brak pobudki z uśmiechem

Oczekiwania zanikają

Ból się pojawia

Przeszywa zły wiatr ciało

Drżące powieki

Przed każdą nocą

Ze strachu o jutro

Nie ma porannej orzeźwiającej kawy

Tak z godziny na godzinę ustaje rytm

Przeszkadza nawet radosny śmiech zza okna

Przeszkadza kupione nowe ubranie

I ulubione lody

Nie ma tych słów które dają tyle radości

Coraz większy cień

Idę po pieprz

Wejście w namiętne progi

Staję u stóp Twych wrót

Pukam tam co dzień

Rano i wieczorem

Radość jest

Dzień Dobry

Czy mogę już?

Tak proszę kwiaty w wazon włóż

Dzisiaj inny dzień

Fortepian brzmi

I w rytm wystukuję

Litery, wyrazy

Inna muzyka gra w oddali

Inaczej oddycham

Westchnień cudowny czar

Powiedziałem sobie

Już taki lekki jestem

Gdybym tylko miał skrzydła

Skrzypiec przeszywający dźwięk

W tej orkiestrze grającej w sercu

Ku szczęściu i radości

Jest piękniej niż w snach

W przestrzeni jakby śpiew

Przeszywa wszystko

A ptaki radośnie figlują

W słońcu otulony wzdycham

I patrzę ku niebu

A wszystko takie urocze, jesteś ze mną w tym sercu…

Pochmurny deszczowy dzień

W myślach myśli płomień

Rysuje się smutny wyraz twarzy

Smętne mgliste z łez spojrzenie

Żaden film, żadna muzyka

Nie raduje

Są tylko myśli

I oczekiwanie

Będziemy szeptać sobie czułe słowa

Oddajemy się naszej namiętności

Jak dwa gołąbki

Kiedy znów będziesz…

Wspomnień nuta w głębi duszy

Tak już pusto już nie ma

Nie będą już kwitnąć te kwiaty jak niegdyś

Już tak nie będą dawać tyle radości

Zostały tylko skrzypy

Stara jakże młoda drewutnia

I dom bez duszy zblakły

Zamknęła się furtka

Buduję nowy dom z ogrodem

W górach obok potoku

Na wysokim stoku

Trudno tam wejść

Zimą biały przysypany domek

Wiosną kolorowy zielony

Zaproszę do mych progów tylko Ciebie

Co dzień będziemy witać wstające słońce

Lecz przed czym?

Pilnują nas drzewa

Pilnuje słońce

Zamieszkamy tak razem w objęciach na zawsze…

Siedzę po środku polany tego chłodnego wieczoru

Liczę wschodzące gwiazdy do każdej mówię

Jest ich coraz więcej aż nie nadążam

Przy każdej w myślach przypisuję jakieś odczucie

Wiatr delikatnie buja wysoką trawę

A z dala słychać szelest liści

Tak błogo leżę i myślę o wszystkim

O Tobie gdzie jesteś co robisz

Wczorajsze nocne igraszki były cudowne

Chcę cały czas czuć oddech śpieszny

Słyszeć jak wzdychasz w podnieceniu

Być bardzo blisko w tym uniesieniu

Tak ochładza mnie czule wiatr

Tak delikatnie jak Twój dotyk

Czuję jak pięknie mi się żyję

I coraz mocniej serce mi bije

Chcę tak co dzień zasypiać przy Tobie

Chodź nie jesteś tutaj ze mną

Ale wiem że za chwil kilka

Za kilka minionych księżyców znów Cię będę dotykał

Tak karmię się tym czekaniem

I jest mi dobrze bo jesteś

Tak cierpliwie liczę czas

bo wiem że kocham Cię

Lampkę nocną gdy wrócę zapalę

I wezmę pióro i kartkę by Cię malować

Jak zawsze wieczorem słowami najpiękniejszymi

I pójdę spać by śnić moje serce

Strzały

Krzyki

Nadchodzi armia zbawienia

Z mieczami czerwonymi

Oszpecone twarze

Krwiste oczy przeszywające

Po drodze chłopczyk mały

Ucięli mu głowę

I nabili na bal

Z okrzykiem mordercy

Wycinają plony

Z pochodniami palą domy

Gwałcą dla potomności

Mężczyznom ucinają genitalia

Trofea niosą do Lucyfera

Z szyderczym śmiechem

Zostawiają rozniesione strzępy ludzkie

Obdzierają ze skóry

Szaty mają ozdobione

Pękami włosów dziewczynek małych

A bransolety z niemowlęcych kości

Sztandar z kosą niosą

Zapylają trawy odchodami

By nie rosły

Kwiaty podlewają wymiocinami

A na ołtarzach łoże nieprawe tworzą

Bez litości wycinają serca

Którymi się żywią…

Tak przyszli po nas jak tornado wysłannicy piekieł

Za nasze grzechy…

Lubię pisać listy

Lecz ten jest ostatni

Wybiła godzina

Zaschło mi w ustach już bardzo

Ciemno w oczach

Żegnam was drzewa moi wierni kompani

Żegnam przyjaciele ptaki moi słuchacze

Odchodzę moja rzeko już z tobą nie popłynę

Moje góry już z waszych szczytów nie popatrzę

Już nie usłyszę kocham cię moja droga

Żegnam Cię córko

Żegnaj kochana

Może kiedyś tam u góry pobawimy się jeszcze i pójdziemy na ognisko…

— 

Hej zapukaj do mnie

Mam dziś sielankowy dzień

Taki do przytulanek

Hej zadzwoń do mnie

Dzisiaj mam natchnienie

Zagram coś na gitarze

Hej powiedz coś

Pobiegnijmy na plażę

I poskaczmy do wody

Jej pragnę Cię

Otulmy się

Wśród marzeń

Jej całuję Cię

Złapmy się za dłonie

I pójdźmy hen daleko

Tam gdzie tylko my

I piękny las nad jeziorem

Słońce dla nas

Hej powiedzmy sobie

Kocham Cię

I z uśmiechem przez ten świat

Hej nie spoczywajmy w miejscu wciąż

Do przodu hej na zawsze tak

Weź gitarę śpiewaj ze mną

U stóp tych gór

Zagrajmy razem wielki szum

Skacz oj skacz w ten rytm

Z uśmiechem tak

Ja będę grał i patrzył

Gdzieś w starym meblu w szufladzie zapiski schowane

Słowa na tych pogniecionych pożółkłych kartkach układane

Teraz inną wartość mają, są jakby kronika przeszłości

Niektóre z nich tak bardzo odległe, inaczej brzmiące

Niż te co dziś świeżym ruchem uczuć pisane

Są jakby cząstka całości co rok nowo odkrywana

Wyłonię z tych tamtych myśli niby starych

Kilka zdań by lepiej dzisiaj widzieć to co myślę

Czasem niezrozumiale porównam te frazesy

Może nawet połączę gdyż jedno się nie zmienia — istota

Odkrywam na nowo dni szare, dni słoneczne

Na nowo wyleję łzy jak wtedy dawien dawna

Dowiem się otwierając ten mój mały skarbiec osobisty

Gdzie słowem pisane wielkie i duże chwile

Tak właśnie jakby powtórka przed egzaminem

Powspominam co byłoby znów nowe pisać

Układając jak klocki kolejny odcinek tej noweli

Wzbogacę się o bogactwo już nabyte

Gdybym umiał rzeźbić

To bym najwspanialszy pomnik stworzył

Gdybym potrafił malować

To powstałaby druga Mona liza

Ech jakbym wiedział jakich słów użyć

To najwspanialszy poemat bym napisał

Gdybym był aktorem zagrałbym Romea

A Ty byłabyś Julią

Gdyby było to możliwe zbudowałbym pałac dla Ciebie

I ogród z miliona róż gdzie po środku byłby nasz azyl

I wokół pałacu krystaliczny strumień szemrzący

Układający nam ciepłą muzykę co dzień porankiem

Gdy w promieniach słońca będziemy się raczyć wspólnym śniadaniem

I tak dniami całymi w tym naszym raju zakochani rozmarzeni

Nawet gdy deszcz i burza będziemy szczęśliwi

Aż pewnego dnia aniołek się pojawi w naszym wspaniałym ogrodzie…

— 

Lalallaalalal

Podśpiewuję sobie

Lecz tak naprawdę to zasłona

Nie wielka radość

Zasłaniam swoją tęsknotę

Gdzie trudno jest się uśmiechać

Budzę się głodny niewyspany

Ciągle myśli niepoukładane

Tak jakby wiatrem rozwiane

Jedynie tylko jedna jest trwała

Co dzień gdy otwieram oczy

Spoglądam na bok lecz nie ma Cię

Śniadanie nie smakuje

Kawa mi nie pomaga

Maluję w myślach mych

Nasze wspólne chwile

Lecz cóż mi z tego jest

Jak Ty daleko gdzieś

Że kiedyś stanie się

I zawsze będziesz tu

Tyle chciałbym mówić Ci

O tych dobrych i tych złych

Chwilach, uczuciach

Niech te moje łzy

Napiszą kocham Cię

Wciąż pieniądze i pochodzenie

Status, bogactwo i bieda

Znajomi i dzielnica w której mieszkamy

Marka samochodu i grubość portfela

Lepsze wykształcenie i prestiż w krawacie

I wiele innych niezliczonych przeszkód

Tak właśnie ten świat działa

Szczególnie w związku

Jak służący może być kochanym przez panią

Albo jak biedny nawet gdy ma wielkie serce

Będzie z bogatym

Zawsze zostaną wcześniej czy później odrzuceni

I miłość nawet nie pomoże

To jakby ogień z wodą połączyć…

Ach jak wspaniale

Obudził mnie telefon

Odebrałem a tam firma windykacyjna

Z pozdrowieniami

Przy okazji szklankę potłukłem

Te nerwy heh a co tam

Spojrzałem przez balkonowe okno

I w oczach piękny widok