Dziewczyna z warkoczami ebook

Tę po­wieść de­dy­kuję mo­jemu mę­żowi Prze­mkowi.

Wciąż nie mogę uwie­rzyć, jak bar­dzo od­mie­ni­li­śmy na­sze ży­cie.

Roz­dział 1

Obu­dziła się wcze­śnie, lecz po­sta­no­wiła jesz­cze nie wsta­wać. Le­żała i ro­biła „nic”. Słod­kie bło­gie „nic”, na które nie­wielu miało od­wagę so­bie po­zwo­lić. Ce­le­bro­wała chwilę, czu­jąc w niej swoją obec­ność. Każdy dzień za­czy­nała tak samo. Ska­no­wała ciało, sku­pia­jąc całą uwagę na po­szcze­gól­nych jego czę­ściach.

Dziś za­częła od stóp, po­tem łydki, ko­lana, uda, dłoń po­ło­żona na brzu­chu, drugą dłoń luźno uło­żyła wzdłuż ciała, ra­miona, barki, szyja, twarz. Trwało to za­le­d­wie kilka chwil, a zna­cząco pod­no­siło jej po­ziom ży­cio­wej ener­gii. Z za­mknię­tymi po­wie­kami wzięła głę­boki wdech, de­lek­tu­jąc się za­pa­chem bzu kwit­ną­cego w ogro­dzie jej ro­dzin­nego domu. Ktoś mu­siał otwo­rzyć okno w cza­sie, kiedy jesz­cze spała.

Wstała, wzięła orzeź­wia­jący prysz­nic i jak zwy­kle ubrała się z wy­szu­kaną fan­ta­zją. Splo­tła swoje gę­ste ja­sne włosy w dwa war­ko­cze, zro­biła de­li­katny ma­ki­jaż i zbie­gła szybko na dół.

W kuchni cze­kał na nią przy­go­to­wany przez matkę kok­tajl z ba­na­nów i mro­żo­nych tru­ska­wek. Upiła kilka ły­ków, za­krę­ciła bu­telkę i resztę wrzu­ciła do torby. We­szła do sa­lonu, aby tak jak zwy­kle uca­ło­wać tatę. Sie­dział w bu­ja­nym wi­kli­no­wym fo­telu i z nie­zmien­nym od lat za­cie­ka­wie­niem czy­tał co­dzienną prasę.

– Ład­nie wy­glą­dam? – za­py­tała.

– Wy­glą­dasz pięk­nie, có­reczko. Kwie­ci­sta spód­niczka ide­al­nie kom­po­nuje się z zie­lo­nymi pa­skami na two­jej bluzce. – Uśmiech­nął się.

– Trzeba mieć wła­sny styl, prawda?

– Na­tu­ral­nie, ni­gdy z niego nie re­zy­gnuj. Całe ży­cie ci po­wta­rza­łem...

– Wiem, wiem, trzeba po­zo­stać sobą, bez względu na to, co mó­wią inni – do­koń­czyła.

– No wła­śnie!

– Już bar­dziej nie można być osa­dzo­nym w so­bie, tatku.

– Osa­dzo­nym w so­bie? Coś ty znowu czy­tała?

– Sama to wy­my­śli­łam, do­bre, co? – Okrę­ciła się przed oj­cem, wi­ru­jąc mu przed oczami spód­nicą.

– O któ­rej wró­cisz?

– Tato, nie mam pięt­na­stu lat. Pro­szę cię, wy­lu­zuj tro­chę. Lada chwila skoń­czę stu­dia i ru­szę na pod­bój szcze­ciń­skich przed­szkoli. Będę miała pod sobą dzie­siątki dzieci, za które to JA będę od­po­wie­dzialna. JA we wła­snej oso­bie! Sły­szysz to? – Wska­zała pal­cami na sie­bie. – Chyba już pora, że­byś prze­stał mnie co­dzien­nie py­tać, o któ­rej wrócę, co? Może po­win­nam po­my­śleć o tym, aby się wresz­cie wy­pro­wa­dzić? Tylko że mi tak z wami cu­dow­nie. – Uśmiech­nęła się pod no­sem.

– Dla mnie za­wsze bę­dziesz małą dziew­czynką i obyś miesz­kała tu jak naj­dłu­żej. Mama przy­go­to­wała dla cie­bie ryż z wa­rzy­wami. Jest w ter­mo­sie. Weź, bę­dziesz miała na obiad. Po co masz jeść ja­kieś śmieci na mie­ście.

– Przy ma­mie nie da się jeść śmieci na mie­ście. Prze­cież wiesz. – Mru­gnęła. – Ko­chana ma­mu­nia wie, co jej có­reczka lubi naj­bar­dziej. No wła­śnie, a o któ­rej dziś wróci?

– Mó­wiła, że do­piero na ko­la­cję. Obie­cała upiec mi in­dyka.

– Jak obie­cała upiec in­dyka, to i ja się wpra­szam na ucztę.

– Na pewno się ucie­szy.

– Lecę, tatku, ko­cham cię, pa.

– Pa, cór­ciu. Uwa­żaj na sie­bie.

Edward Le­oń­ski był po­czci­wym męż­czy­zną w doj­rza­łym wieku. Do­cze­kał się przej­ścia na za­słu­żoną eme­ry­turę. Całe ży­cie po­świę­cił edu­ka­cji mło­dych le­ka­rzy. Wy­kła­dał ana­to­mię, był za­fa­scy­no­wany tą dzie­dziną. Przy każ­dej oka­zji po­wta­rzał, że ana­to­mia jest na­uką nie­zmienną. Nie ma moż­li­wo­ści, aby czło­wie­kowi na­gle ni stąd, ni zo­wąd uro­sło trze­cie ucho czy po­ja­wiły się dru­gie usta. Nie od­zy­wał się nie­py­tany, wo­lał słu­chać tego, co mó­wią inni, i ob­ser­wo­wać, w jaki spo­sób się za­cho­wują.

Je­dyną osobą, która z in­tro­wer­tycz­nego milczka zmie­niała go w de­mona dia­logu, była jego żona Laura. Po­znał ją w cza­sach, gdy sam był mło­dym dok­to­ran­tem. Stu­dio­wała sto­ma­to­lo­gię i pech chciał, że przez pe­wien czas była jego stu­dentką. Na po­czątku więc, z wia­do­mych przy­czyn, zmu­szeni byli ukry­wać swoje uczu­cie. Kiedy tylko świat udzie­lił im nie­pi­sa­nego przy­zwo­le­nia na za­le­ga­li­zo­wa­nie związku, bar­dzo szybko się po­brali. Nie za­le­żało im na ślu­bie z pompą. Nie było ważne, aby jedna czy druga ciotka zja­dła na ich we­selu ro­sół i ko­tleta scha­bo­wego tylko po to, aby po opusz­cze­niu im­prezy móc wszem wo­bec gło­sić, że da­nia były za słone. Lau­rze nie za­le­żało na bia­łej sukni z we­lo­nem i bu­kie­cie kwia­tów, który mia­łaby rzu­cić w roz­wrzesz­czany tłum po­ten­cjal­nych pa­nien mło­dych.

W so­bot­nie let­nie po­po­łu­dnie, w obec­no­ści ro­dzi­ców, dziad­ków oraz świad­ków w oso­bach dwójki ich naj­bliż­szych przy­ja­ciół przy­się­gli so­bie mi­łość aż po grób. Matka Laury po­go­dzona z tym, że córka nie chce hucz­nego we­sela, przy­go­to­wała w domu skromny po­czę­stu­nek. Gdy uro­czy­stość do­bie­gła końca i wresz­cie zo­stali sami, przy­tu­leni do sie­bie, roz­pra­wiali o wy­pra­wie do Włoch. Laura chciała sta­nąć bosą stopą na ziemi, która ca­łemu światu znana jest z mi­ło­ści. Nie gdzie in­dziej, jak wła­śnie w We­ne­cji, miał się po­cząć po­to­mek mło­dej pary.

Kiedy kurz opadł i za­częło się zwy­kłe co­dzienne ży­cie, oboje imali się róż­nych prac, które po­zwa­lały na za­osz­czę­dze­nie pie­nię­dzy nie­zbęd­nych do po­kry­cia wy­dat­ków po­dróży. Edward udzie­lał ko­re­pe­ty­cji z an­giel­skiego, a Laura opie­ko­wała się dziećmi są­sia­dów. Miesz­kali wów­czas w ma­łej ka­wa­lerce, którą Edward odzie­dzi­czył po zmar­łej babci. Po do­ko­na­niu opłat byli w sta­nie odło­żyć cał­kiem nie­złą sumę, aby wkrótce speł­nić swoje ma­rze­nie.

Wresz­cie się udało – po­je­chali do Włoch. Laura wie­rzyła w sym­bole, po­zo­stała ich fanką po dziś dzień. Wtedy no­siła na swo­jej szyi fi­gurkę Rei, bo­gini płod­no­ści, która miała jej po­móc w speł­nie­niu naj­więk­szego ży­cio­wego ma­rze­nia.

Z łajby We­ne­cja wy­glą­dała osza­ła­mia­jąco – Ca­nal Grande wcale nie śmier­dział, tak jak to opi­sy­wały prze­wod­niki, a może Laura, prze­siąk­nięta za­pa­chem Edwarda, nie czuła nic, co mo­głoby wpły­nąć ne­ga­tyw­nie na funk­cjo­nal­ność jej noz­drzy. Dzie­siątki róż­nych mo­stów, most­ków i kła­dek łą­czyły la­bi­rynty kli­ma­tycz­nych wą­skich uli­czek, a pod­świe­tlone nocą bu­dynki prze­ka­zy­wały oczom fa­scy­nu­jące ob­razy.

Kiedy wró­cili do ro­dzin­nego Szcze­cina, Laura była prze­ko­nana o tym, że lada chwila oznajmi mę­żowi ra­do­sną no­winę. Cze­kała, aż ich co­dzien­ność wy­pełni ktoś trzeci. Każda młoda matka na po­czątku z prze­ra­że­niem wy­glą­dała tego, jak zmieni się jej upo­rząd­ko­wane ży­cie, jed­nak jej to wcale nie prze­ra­żało. Nie mo­gła się wręcz do­cze­kać dni wy­peł­nio­nych po brzegi obo­wiąz­kami. Ten czas jed­nak nie nad­szedł.

W myśl za­sady, że do trzech razy sztuka, po­je­chali do Włoch jesz­cze dwa razy. Nie­stety ani We­ne­cja, ani Reja no­szona na szyi nie przy­nio­sły ocze­ki­wa­nego skutku. Laura nie mo­gła zajść w ciążę.

Nie chciała się le­czyć. Pod­dała się temu, co ofia­ro­wał jej los. Świa­do­mie do­ko­nała wy­boru o tym, aby wszystko działo się na­tu­ral­nie. Bez przy­mu­sza­nia i wy­mu­sza­nia, bez cią­głego ocze­ki­wa­nia i wy­cze­ki­wa­nia. Po­go­dziła się z fak­tem, że to nie jej czas i nie jej miej­sce na to, aby być matką. Edward za­ak­cep­to­wał de­cy­zję żony.

Wiele lat byli sami, aż wresz­cie w ich ży­ciu po­ja­wiła się Pau­linka. Spa­dła na nich tak nie­spo­dzie­wa­nie, jak bu­rza w cie­pły letni dzień. Nie mieli zbyt wiele czasu na za­sta­na­wia­nie się, czy spro­stają za­da­niu, ja­kie po­sta­wiło przed nimi ży­cie. Trud wy­cho­wa­nia za­wsze jest wy­zwa­niem dla każ­dego bez wy­jątku ro­dzica. Gdy zo­ba­czyli ją pierw­szy raz, za­ko­chali się w niej bez pa­mięci. Przy­się­gli wy­cho­wać ją w mi­ło­ści i spo­koju.

Wsia­dła do au­to­busu nu­mer sześć, który miał ją za­wieźć na uczel­nię. Dziś ostat­nie za­li­cze­nie i wresz­cie bę­dzie mo­gła bez reszty po­świę­cić się przy­go­to­wa­niom do obrony pracy ma­gi­ster­skiej. Stu­dia pe­da­go­giczne nie wy­ma­gały ogrom­nych na­kła­dów pracy, a ona ni­gdy nie na­le­żała do osób, któ­rym na­uka przy­cho­dzi­łaby z wiel­kim tru­dem.

– Dag­mara? Co ty tu ro­bisz? – Paulę za­sko­czył wi­dok przy­ja­ciółki pa­lą­cej pa­pie­rosa przed In­sty­tu­tem Pe­da­go­giki.

– Też się cie­szę, że cię wi­dzę.

– Rzuć wresz­cie to świń­stwo, za­pisz się na jogę, po­od­dy­chaj świe­żym po­wie­trzem. Nie można się truć całe ży­cie – po­uczała ją ni­czym matka. – Słu­chaj, a ty nie po­win­naś być te­raz na uczelni?

– Wy­lu­zuj, Paula. – Dziew­czyna zga­siła pa­pie­rosa stopą odzianą w dro­gie mar­kowe san­dały.

– W tej chwili to pod­nieś i wy­rzuć do śmiet­nika!

– Do­bra, już do­bra. Za ile koń­czysz?

– Do­piero przy­szłam. Mam ostat­nie za­li­cze­nie przed obroną. Nie po­trwa to długo, po­cze­kasz? Je­śli za go­dzinę wyjdę z piątką, to sta­wiam lody. Dziś sza­le­jemy na maksa, nie li­czymy ka­lo­rii. Zmó­wimy tylko wcze­śniej mo­dli­twę, oby nam po­szły w cycki.

– Ty to się chyba przed każ­dymi lo­dami mo­dlisz, co?

– Od przy­bytku głowa nie boli. – Wy­buch­nęły śmie­chem.

– Do­bra, po­cze­kam. Tyle że z lo­dów nici, chyba że ku­pimy je gdzieś po dro­dze. Mu­szę wra­cać do domu. Dziś przy­jeż­dża ja­kiś ko­lega ojca. Roz­wiódł się z żoną i po­trze­buje po­mocy. Bę­dziemy go po­cie­szać. Po­tań­czymy tro­chę na stole i ta­kie tam. – Mru­gnęła do przy­ja­ciółki.

– Niby że my mamy mu po­móc? Do­ro­słemu fa­ce­towi i to jesz­cze po roz­wo­dzie? Jak na­wa­rzył so­bie piwa, to niech te­raz je pije.

– Ty i te twoje ide­ały, Paula. Ży­cie nie za­wsze przy­nosi nam to, czego ocze­ku­jemy. Nie znasz go­ścia i już go oce­niasz. Mó­wiąc cał­kiem po­waż­nie, wpu­ścimy go tylko do domu, zro­bimy kawkę i zo­sta­wimy w spo­koju. Ma u nas po­miesz­kać przez chwilę, do­póki nie ułoży so­bie swo­ich spraw. Oj­ciec po­dobno jest mu wi­nien przy­sługę. Pro­sił, abym była dla niego miła. Gość jest biedny i po­trze­buje po­mocy.

– Dług wdzięcz­no­ści? Ech... ta­kie są naj­gor­sze. No do­bra, to po­cze­kaj tu na mnie. – Paula wy­pięła ty­łek w kie­runku przy­ja­ciółki, a ta kop­nęła ją tak mocno, że kwie­ci­sty ma­te­riał spód­nicy uro­czy­ście za­wi­ro­wał.

– Aua, to bo­lało!

– Nie ma­rudź, po­wo­dze­nia.

Sil­nik jego dro­giego sa­mo­chodu pra­co­wał w rów­no­mier­nym tem­pie. Szkoda było włą­czać ra­dio, któ­rego dźwięk za­kłó­ciłby moż­li­wość od­czu­wa­nia dźwię­ko­wych bodź­ców, pod­nie­ca­ją­cych zwłasz­cza męż­czyzn.

Wiele lat pra­co­wał na ten luk­sus i wresz­cie mógł so­bie na niego po­zwo­lić. Lata spę­dzone na uczelni przy­nio­sły mu upra­gnioną wła­dzę, która jest moż­liwa tylko w wy­padku dys­po­no­wa­nia od­po­wied­nią wie­dzą. „Cze­muś biedny? Boś głupi. Cze­muś głupi? Boś biedny”. To przy­sło­wie to­wa­rzy­szyło mu przez całe ży­cie. Nie chciał być ani biedny, ani głupi. Chciał być kimś! Kimś może zo­stać tylko ktoś mą­dry i pra­co­wity. To, że udało mu się skoń­czyć stu­dia praw­ni­cze z wy­róż­nie­niem, nie było za­sługą jego lot­no­ści w przy­swa­ja­niu pa­ra­gra­fów. Był pra­co­wity do bólu. Pod­po­rząd­ko­wał swoje ży­cie temu, aby zy­skać sza­cu­nek i po­wa­ża­nie in­nych lu­dzi.

Po dziś dzień pa­mięta wstyd, jaki od­czu­wał, gdy tasz­czył pi­ja­nego tatę do domu. Rety, jak on wtedy śmier­dział! Fe­tor ojca prze­cho­dził na małe wy­chu­dzone ciało chłopca. Co z tego, że każ­dego wie­czora szo­ro­wał się gąbką za­mo­czoną w zim­nej wo­dzie. Tego odoru nie dało się zmyć sza­rym my­dłem, a na inne w domu nie było pie­nię­dzy. Matka pra­co­wała bar­dzo ciężko, a mimo to le­dwo wią­zali ko­niec z koń­cem. Po opła­ce­niu ra­chun­ków i dłu­gów za­cią­gnię­tych przez ojca nie­wiele zo­sta­wało im na ży­cie. Wresz­cie los się do nich uśmiech­nął i stary za­chlał się na śmierć. Gdy pod­czas po­grzebu otwo­rzono trumnę, a jego oczom uka­zał się trup ko­goś, kto po­wi­nien być dla niego wspar­ciem, nie czuł smutku, lecz ulgę. Miał czter­na­ście lat, a ży­cie roz­po­częło się dla niego wła­śnie wtedy. Od­tąd on był głową ro­dziny i nie za­mie­rzał wy­wią­zy­wać się z tej roli tak, jak jego po­przed­nik.

Dziś był do­ro­słym fa­ce­tem, jeź­dził wo­zem, na który nie­wielu było stać. Jego kan­ce­la­ria pro­spe­ro­wała do­sko­nale.

Wi­dok zza okna dro­giego auta był im­po­nu­jący. Warto prze­je­chać setki ki­lo­me­trów, aby cie­szyć oczy ob­ra­zami do­stęp­nymi z Mo­stu Dłu­giego. Ostatni raz był w Szcze­ci­nie wieki temu. Mimo że uro­dził się w tym mie­ście, zbyt­nio za nim nie tę­sk­nił. War­szawa speł­niła jego sen o wiel­ko­ści, po­chła­nia­jąc go przy tym bez reszty. Na płasz­czyź­nie za­wo­do­wej czuł się i fak­tycz­nie był wielki. Na grun­cie oso­bi­stym zo­stał z niego wrak czło­wieka. Ostatni raz uli­cami Szcze­cina po­ru­szał się tram­wa­jem. Wtedy nikt na niego nie zwra­cał uwagi. Dziś jego żółte lam­bor­ghini aven­ta­dor nie mo­gło prze­mknąć przez mia­sto nie­zau­wa­żone. Kiedy stał na czer­wo­nym świe­tle, stu­denci wy­cią­gali te­le­fony, aby zro­bić zdję­cie ma­szy­nie, któ­rej wła­ści­cie­lem był Mi­ko­łaj.

Pa­tryk to jego przy­ja­ciel z cza­sów szkol­nych i stu­denc­kich. Za­wsze so­bie po­ma­gali. Kiedy dziew­czyna Pa­tryka, Ha­nia, za­szła w ciążę, jego kum­pel był prze­ra­żony. Wszystko jed­nak po­zy­tyw­nie się uło­żyło i do dzi­siaj po­zo­stali w miarę zgod­nym mał­żeń­stwem. Ostatni raz wi­dział Dag­marę jako małą dziew­czynkę. Był nie­mal pe­wien, że jej nie po­zna. Gdyby wcze­śniej się po­sta­rał, dziś mógłby mieć córkę w jej wieku. Może na­wet star­szą?

Bez pro­blemu tra­fił pod wska­zany ad­res. Dom Pa­tryka roz­po­znał z da­leka. Tylko on wy­ło­żony był w ca­ło­ści klin­kie­rem, w któ­rego gład­kiej po­wierzchni od­bi­jały się pro­mie­nie wio­sen­nego słońca. Dach po­kry­wała ce­ra­miczna, po­dwój­nie an­go­bo­wana kar­piówka, a da­chowe okna uło­żone były w kształt wo­lego oka. Za­par­ko­wał przed bramą, wy­siadł z sa­mo­chodu i wci­snął gu­zik do­mo­fonu. Ka­mera w mig zlo­ka­li­zo­wała jego po­ło­że­nie. Uśmiech­nął się pod no­sem. Cały Pa­tryk.

Dag­mara, w ocze­ki­wa­niu na Paulę, uczyła się do ko­lo­kwium z prawa rzym­skiego. Stu­dio­wa­nie prawa przy­po­mi­nało mszę nie­dzielną pro­wa­dzoną przez nie­mego księ­dza. Jed­nak sta­ru­szek uwa­żał, że córka musi mieć do­brze płatny za­wód, który przy­nie­sie jej wol­ność fi­nan­sową i moż­li­wość de­cy­do­wa­nia o so­bie sa­mej.

– Zda­łam! – wrzesz­czała Paula, bie­gnąc do przy­ja­ciółki. Rzu­ciły się so­bie w ra­miona i za­częły pod­ska­ki­wać, pisz­cząc przy tym, jak małe dziew­czynki w pia­skow­nicy.

Wy­cho­dzący z bu­dynku eg­za­mi­na­tor, wi­dząc ra­dość dziew­czyny, zdjął na chwilę ma­skę ka­mien­nej twa­rzy i rzekł:

– Wi­dzimy się na obro­nie, pani Le­oń­ska.

– Oczy­wi­ście, pa­nie dok­to­rze, nie ina­czej. – Paula wy­pro­sto­wała się przed wy­kła­dowcą i za­sa­lu­to­wała.

– Na­wet nie wiesz, jak ci za­zdrosz­czę tego, że koń­czysz stu­dia. Ja jesz­cze cztery lata będę gniła w tych mu­rach na Na­ru­to­wi­cza.

– Nie ma­rudź, świet­nie ci idzie. Jak tam rzym­skie?

– Cał­kiem nie­źle. Mam szansę na zwol­nie­nie z eg­za­minu.

– No wi­dzisz? Bomba!

– Bomba to za­raz wy­buch­nie, jak za­dzwoni do mnie oj­ciec. Już od pół go­dziny po­win­ny­śmy być w domu. Ten bie­da­czek, który po­trze­buje schro­nie­nia, pew­nie sie­dzi pod na­szymi drzwiami i czeka, aż mu otwo­rzymy. Trzeba mieć li­tość dla bez­dom­nego. – Dag­mara otwo­rzyła swoje auto i po­cze­kała, aż Paula wsią­dzie.

Ja­dąc do domu, słu­chały gło­śno mu­zyki. W ra­diu le­ciała aku­rat pio­senka ze­społu Łzy. Wraz z wo­ka­listką śpie­wały na cały głos:

Szczę­ścia złap, ile mo­żesz, wy­peł­nij swoje serce,

wy­peł­nij swoje serce, wy­peł­nij swoje serce.

Po­tem zmie­szaj je z mi­ło­ścią i weź je w swoje ręce.

Daj in­nym jak naj­wię­cej, daj in­nym jak naj­wię­cej.

– Daga? Czym jest dla cie­bie szczę­ście?

– Co to za py­ta­nie? Bra­łaś coś dzi­siaj?

– Co to za py­ta­nie? – po­wtó­rzyła po­iry­to­wana Paula. – No, nor­malne. Py­tam się jak czło­wieka, czym jest dla cie­bie szczę­ście?

– To ja ci, czło­wieku, od­po­wiem, że ni­gdy się nad tym nie za­sta­na­wia­łam.

– Ja wręcz prze­ciw­nie. Bar­dzo czę­sto o tym my­ślę. Szcze­gól­nie wtedy, kiedy pa­trzę na swo­ich ro­dzi­ców. Wiesz, że oni chyba ni­gdy się nie po­kłó­cili? Nie­źle, co? Zo­bacz, ile roz­wo­dów do­okoła, a oni już tyle lat ra­zem. Nie wiem, jak to ro­bią. Może za­py­tam matkę, niech mi zdra­dzi kilka pa­ten­tów na udane mał­żeń­stwo. Wiem. – Unio­sła pa­lec wska­zu­jący. – Na­pi­szę ja­kiś po­rad­nik!

– Jak bę­dziesz miała szczę­ście, to ktoś go wyda i sta­niesz się obrzy­dli­wie bo­gata.

– Ty jak zwy­kle o jed­nym.

– No co? Przy­naj­mniej nie bę­dziesz miała ta­kiego pro­blemu, jak moja matka. Oj­ciec kie­dyś scho­wał jej kartę kre­dy­tową.

– Pie­nią­dze nie są naj­waż­niej­sze.

– Może i nie są, ale zo­bacz na tego bie­daka, przez któ­rego nie mo­żemy iść dzi­siaj na lody. Sie­dzi pew­nie przed do­mem, spa­ko­wany w nie­bie­ski wo­rek na śmieci i czeka, aż ja­kieś stu­dentki mu otwo­rzą. To jest do­piero że­nada. Tylko mi nie mów, że nie chcia­ła­byś być sławną au­torką be­st­sel­le­rów, mó­wią­cych lu­dziom, co ro­bić, aby ich ży­cie oso­bi­ste było udane. Gdyby taki fa­cet wziął twój po­rad­nik do ręki i prze­czy­tał w nim, że o żonę trzeba dbać, ku­po­wać jej kwiaty, pra­wić kom­ple­menty i pod żad­nym po­zo­rem nie za­bie­rać karty kre­dy­to­wej, to wszy­scy mie­liby lżej­sze ży­cie. Na­wet ty i ja.

– Mó­wisz o tym bie­daku? – Paula wska­zała wzro­kiem na męż­czy­znę, który wła­śnie wy­sia­dał z cze­goś, co praw­do­po­dob­nie słu­żyło mu za śro­dek trans­portu. Przy­glą­dał się psom są­sia­dów, ner­wowo bie­ga­ją­cym za me­ta­lo­wym ogro­dze­niem. Ich sierść ja­sno do­wo­dziła, że by­naj­mniej nie są kar­mione od­pa­dami z pań­skiego stołu.

Męż­czy­zna ubrany był w białą, nie­ska­zi­tel­nie wy­pra­so­waną ko­szulę, któ­rej górne gu­ziki po­zo­sta­wił roz­pięte. Je­ansy pod­kre­ślały umię­śnione po­śladki, zdra­dza­jąc, że jego ulu­bioną formą spę­dza­nia wol­nego czasu nie jest le­że­nie na ka­na­pie. Na no­sie miał ciemne oku­lary za­sła­nia­jące szczel­nie to, co dziew­czyna naj­bar­dziej chciała zo­ba­czyć. Cie­pły wiatr wplą­tał się w jego ciemne włosy, które gdzie­nie­gdzie świe­ciły srebr­nymi nit­kami.

– O, w mordę! Jaka ma­szyna.

– Uspo­kój się, bo po­my­śli, że sa­mo­chodu nie wi­dzia­ły­śmy.

– Nie mów, że wi­dzia­łaś kie­dyś taki sprzęt.

– Ochłoń, pro­szę cię. Nie za­uwa­ży­łam wcze­śniej, abyś była fanką mo­to­ry­za­cji.

– Od te­raz je­stem. – Wy­sia­dły z auta, aby przy­wi­tać się z go­ściem.

– Cześć, długo na nas cze­kasz? Prze­pra­szamy za spóź­nie­nie, ale ko­le­żanka zda­wała eg­za­min i tro­chę się to prze­cią­gnęło. Gdy­bym wie­działa, że przy­je­dziesz taką furą, po­cze­ka­ła­bym na cie­bie i ra­zem by­śmy ode­brali Pau­linkę z uczelni. To by do­piero było coś, pod­je­chać czymś ta­kim. Ca­łemu przy­szłemu „ciału pe­da­go­gicz­nemu” ga­cie spa­dłyby do ko­stek na wi­dok ta­kiej ma­szyny. Tak w ogóle, to Dag­mara je­stem. Jak dasz mi się prze­je­chać tym cu­dem, to po­zwolę ci mó­wić do sie­bie Daga. Wiem, że po­dobno kie­dyś już się po­zna­li­śmy, ale ja cię nie pa­mię­tam.

– Mi­ko­łaj. – Wy­cią­gnął rękę w jej stronę. – Ja rów­nież bym cię nie po­znał, Dag­maro. Zdaje się, że kiedy ostatni raz się wi­dzie­li­śmy, Hanka zmie­niała ci pie­lu­chy.

– No, no. Mamy nie ma w domu. Wy­je­chała na te­ra­pię. Ale po­znaj moją przy­ja­ciółkę, to jest Pau­linka.

– Przy­szłe „ciało pe­da­go­giczne”? – za­py­tał.

– Tak, za mie­siąc bro­nię dy­plom. Za­pew­niam pana, że moim ga­ciom trzeba znacz­nie wię­cej, aby opa­dły do ko­stek.

– Mów mi Mi­ko­łaj albo Miki. Jak chcesz i... nie śmiał­bym wąt­pić, że jest ina­czej.

– To co, za­pra­szam do środka. Otwo­rzę ci bramę i wje­dziesz na pod­jazd. Chyba le­piej, abyś nie zo­sta­wiał tu tej ma­szyny.

– Oko­lica wy­gląda na bez­pieczną.

– Strze­żo­nego pan Bóg strzeże, tata tak za­wsze mówi. Pa­kuj się do środka i za­par­kuj za mną. – Gu­zi­kiem pi­lota otwo­rzyła bramę.

Za­par­ko­wał do­kład­nie w tym miej­scu, gdzie mu ka­zała.

– Za­pra­szam do domu. Na­pi­jesz się z nami kawy?

– Chęt­nie. Po­zwo­lisz, że wy­cią­gnę od razu wa­lizkę? Chciał­bym tro­chę po­pra­co­wać, za­nim wróci twój oj­ciec.

– Ja­sne, po­kój dla cie­bie jest przy­go­to­wany. Za­bierz swoje rze­czy i roz­gość się. Czuj się jak u sie­bie w domu.

– Na wi­dok wa­lizki dziew­czyny wy­mie­niły po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia. Per­fek­cyj­nie wy­ko­nany lo­uis vu­it­ton w ni­czym nie przy­po­mi­nał nie­bie­skiego worka na od­pady. Na­stała chwila mil­cze­nia.

– Czy coś nie tak? – za­py­tał.

– Nie, nie. Po pro­stu spo­dzie­wa­ły­śmy się ko­goś in­nego – rzu­ciła Dag­mara.

– Księ­ciem z bajki ra­czej nie je­stem. Je­śli was roz­cza­ro­wa­łem, to bar­dzo prze­pra­szam.

– Za­leży, kogo uznamy za księ­cia – po­wie­działa Pau­lina i chwilę póź­niej po­ża­ło­wała tych słów. Na szczę­ście udał, że ich nie sły­szy, lecz ona była nie­mal pewna, że sły­szał je wy­raź­nie.

Za­pach świeżo za­pa­rzo­nej kawy roz­no­sił się po domu. Mi­ko­łaj po­dzię­ko­wał za przy­ję­cie, po czym za­brał swój ku­bek i znik­nął za drzwiami po­koju, zo­sta­wia­jąc dziew­czyny same.

– Ja­kiś dzi­wak. Przy­je­chał i na­wet z nami nie po­roz­ma­wiał. My­śla­łam, że jak zro­bię tej kawy, to sią­dzie i po­wie o so­bie co­kol­wiek. A on nic! Wi­dzia­łaś to? Wi­dzia­łaś, jaką ma wa­lizkę?

– Wi­dzia­łam, drogą – rze­kła Pau­lina obo­jęt­nie. – Daga, jesz­cze przed chwilą by­łaś zła, że przez niego mu­simy wra­cać, a te­raz je­steś zła, że nie chce z tobą ga­dać. Chyba po­win­naś się cie­szyć, że nie zaj­muje ci cen­nego czasu. Mo­żemy je­chać na lody.

– Tylko krowa zda­nia nie zmie­nia. Te­raz je­stem cie­kawa, kim on jest. Oj­ciec ni­gdy o nim nie opo­wia­dał. Wiem tylko tyle, że ra­zem stu­dio­wali i że te­raz on ma kło­poty, więc po­trze­buje się od nich ode­rwać. Ty, ale przy­stojny co?

– Nie wiem. Nie zdjął na­wet oku­la­rów.

– Ja tam nie pa­trzy­łam na oku­lary. Dupkę ma za­wo­dową. Na pewno ćwi­czy albo biega. Kur­czę, ja też po­win­nam za­cząć się ru­szać. Jesz­cze chwila i moje po­śladki do­pad­nie gra­wi­ta­cja. Le­piej za­po­bie­gać niż le­czyć. Mu­szę się za sie­bie wziąć.

– Wpadł ci w oko?

– No, coś ty! Mógłby być moim oj­cem. Wolę mo­jego Miśka. Nie in­te­re­sują mnie bo­gaci nu­dzia­rze z pro­ble­mami.

– Prze­pra­szam, czy mógł­bym pro­sić o ręcz­nik? Chciał­bym się od­świe­żyć po po­dróży. Nie­stety nie mam wła­snego.

– Długo tu sto­isz? – za­py­tała Dag­mara.

– Nie wiem. – Skie­ro­wał wzrok na nad­gar­stek w po­szu­ki­wa­niu od­po­wie­dzi. – Ja­kieś trzy­dzie­ści se­kund?

– O trzy­dzie­ści za długo. Pro­szę, oto twój ręcz­nik. Rada na przy­szłość. Nie pod­słu­chuj mo­ich roz­mów.

– Prze­pra­szam. – Chwy­cił ręcz­nik prze­wią­zany czer­woną ta­siemką i znik­nął.

– Chyba nie by­łaś dla niego zbyt uprzejma. Nie są­dzę, aby sły­szał na­szą roz­mowę. Wiesz, jak by nie było, jest twoim go­ściem.

– Masz ra­cję. Może tro­chę prze­sa­dzi­łam. Po­sta­ram się być dla niego miła. Okay, skoro mój sza­nowny gość nie ma za­miaru z nami roz­ma­wiać, to może po­je­dziemy po Miśka i sko­czymy jed­nak na te lody?

– Chyba mu­szę już wra­cać. Tro­chę roz­bo­lała mnie głowa. To przez te emo­cje zwią­zane z eg­za­mi­nem. Przy­jadę ju­tro, do­brze? Nie gnie­wasz się na mnie?

– Chcesz mnie zo­sta­wić sam na sam z tym kimś, kto wła­śnie bie­rze prysz­nic? Je­śli okaże się za­wo­do­wym mor­dercą albo ja­kimś świ­rem psy­cho­patą, to bę­dziesz mnie miała na su­mie­niu.

– Je­śli byłby tym, za kogo go bie­rzesz, za­pewne te­raz sie­dzia­ły­by­śmy pod tym prysz­ni­cem ob­wią­zane grubą liną. Zmy­kam, ko­chana. – Przy­ja­ciółki na po­że­gna­nie wy­mie­niły ser­deczny uścisk, obie­cu­jąc so­bie wie­czorną roz­mowę te­le­fo­niczną.

Mi­ko­łaj, który wy­szedł spod prysz­nica, z da­leka przy­glą­dał się tej sce­nie z za­cie­ka­wie­niem. Dziew­czyna z dłu­gimi blond war­ko­czami do złu­dze­nia przy­po­mi­nała ko­goś, kogo kie­dyś znał. Ko­goś, przed czyim bal­ko­nem peł­nym pną­cych róż spę­dził wiele go­dzin swo­jego ży­cia. Nie­czę­sto wra­cał do tych wspo­mnień. Prze­glą­da­nie się w nich spra­wiało, że serce za­le­wała mu krew, a od­dech przy­spie­szał nie­na­tu­ral­nie. Zdą­żył już za­ko­pać w ciem­nym gro­bie uśpione de­mony prze­szło­ści. Przy­naj­mniej tak mu się wy­da­wało. Jed­nak jedno spoj­rze­nie na tę dziew­czynę zmie­niło wszystko. Ję­zyk uwiązł mu w gar­dle, od­ma­wia­jąc po­słu­szeń­stwa. Był wdzięczny Dag­ma­rze, że jej pa­pla­nina wy­peł­niała nie­zręczną ci­szę.

„Moim ga­ciom trzeba znacz­nie wię­cej, aby opa­dły do ko­stek”. „Za­leży, kogo uznamy za księ­cia”. Dźwię­czało mu w uszach, nie da­jąc spo­koju. Od dawna nie ana­li­zo­wał słów wy­po­wia­da­nych przez ko­biety. Te­raz za­czął się za­sta­na­wiać. Umie­jęt­ność do­bie­ra­nia traf­nych sko­ja­rzeń była ce­chą, którą ostatni raz za­ob­ser­wo­wał w kimś, kogo ko­chał mi­ło­ścią pierw­szą, bez­gra­niczną i ufną do gra­nic.

Sternę Krze­mia­now­ską po­znał jesz­cze w pod­sta­wówce. Na­prawdę miała na imię Sta­ni­sława, lecz nie bar­dzo je lu­biła. Odzie­dzi­czyła je po swo­jej babci. Dzieci na­śmie­wały się z niej z tego po­wodu. „Sta­sia sra­sia”, „Sta­sia kupa pta­sia” – to były naj­de­li­kat­niej­sze z okre­śleń, z któ­rymi spo­ty­kała się na co dzień. Jako dziew­czynka przej­mo­wała się tym ogrom­nie. Pró­bo­wała na­wet ku­pić ak­cep­ta­cję in­nych, przy­no­sząc do szkoły po­ma­rań­cze czy man­da­rynki przy­wie­zione przez jej ojca z da­le­kich po­dróży po świe­cie. Wtedy były ta­kie czasy, że nie można było ot tak, po pro­stu na­być tych owo­ców w skle­pie. Przez chwilę było do­brze, lecz kiedy tylko sma­ko­łyki się koń­czyły, znowu była „Sra­sią”.

Ro­zu­miał ją do­sko­nale. Jemu ró­wie­śnicy rów­nież nie szczę­dzili wy­zwisk. Co prawda nie na­śmie­wali się z jego imie­nia, lecz z po­ce­ro­wa­nych ubrań, po­skle­ja­nych kil­ka­na­ście razy te­ni­só­wek, przy­krót­kich spodni i ka­na­pek z dże­mem. Za­ci­skał wtedy mocno pię­ści i przy­się­gał so­bie, że jesz­cze kie­dyś im po­każe, że jesz­cze kie­dyś to on bę­dzie górą.

Wspólna nie­dola po­łą­czyła ich pew­nego po­nie­dział­ko­wego wio­sen­nego po­ranka, kiedy to za­stał Sternę sie­dzącą na szkol­nych scho­dach, za­laną łzami. Pod­szedł i za­py­tał, co się stało. Dum­nie od­po­wie­działa, że nic ta­kiego i że dzię­kuje za tro­skę, ale sama so­bie po­ra­dzi. Już miał odejść, gdy za­uwa­żył, że w jej roz­pusz­czo­nych wło­sach jest coś, co przy­po­mi­nało kłę­bek wełny. Na­chy­lił się i do­strzegł ło­pian, skrzęt­nie wplą­tany w jej blond czu­prynę. „Kto ci to zro­bił”? – za­py­tał. „Ko­le­żanki” – od­po­wie­działa. – „Skoń­czyły mi się po­ma­rań­cze, na­stępne tata przy­wie­zie do­piero za kilka mie­sięcy, jak wróci z mo­rza. Nie mam już nic, czym mo­gła­bym prze­ku­pić dziew­czyny, aby wresz­cie prze­stały mi do­ku­czać” – Roz­pła­kała się jesz­cze bar­dziej. Przy­po­mi­nała małe, bez­bronne zwie­rzątko po­trze­bu­jące opieki. Mi­ko­łaj wy­jął z torby grze­bień, który za­pa­ko­wała mu matka, i po­woli wy­sku­bał dziew­czy­nie dziady z jej pięk­nych wło­sów.

Od tam­tego dnia byli nie­roz­łączni, a Sterna już za­wsze no­siła za­ple­cione war­ko­cze, aby nie ku­sić losu. Te­raz już śmiano się z ich obojga. „Za­ko­chana para Ja­cek i Bar­bara” – sły­szeli za sobą, gdy kro­czyli szkol­nym ko­ry­ta­rzem, trzy­ma­jąc się za ręce.

Mi­ko­ła­jowi po­do­bało się jej imię. Lu­bił zwra­cać się do niej „Sta­siu”, lecz ona wo­lała, gdy na­zy­wał ją Sterną. Za­wsze chciała być wol­nym od ludz­kich uprze­dzeń pta­kiem. Od­kąd zo­stali parą, Mi­ko­łaj nie jadł już ka­na­pek z dże­mem. Sterna za­wsze przy­no­siła ja­kieś sma­ko­łyki przy­go­to­wane przez matkę. Suto wy­po­sa­żona śnia­da­niówka wy­star­czała, aby z po­wo­dze­niem naja­dło się z niej dwoje dzieci. Za­ko­chali się w so­bie i po­mimo skraj­nie mło­dego wieku byli prze­ko­nani, że spę­dzą ra­zem całe ży­cie.

Oj­ciec Sterny, do­wie­dziaw­szy się o uczu­ciu, któ­rym jego córka da­rzy ja­kie­goś „przy­błędę”, prze­niósł ją do in­nej szkoły. Spo­ty­kali się więc po­ta­jem­nie jesz­cze przez kilka lat. Aż do dnia, gdy wszystko się wy­dało.

Mi­ko­łaj zdo­był się na od­wagę i po­sta­no­wił od­wie­dzić ojca dziew­czyny. Miał na­dzieję, że urlop, na któ­rym prze­by­wał wła­śnie męż­czy­zna, bę­dzie do­sko­na­łym mo­men­tem do roz­mowy. Jakże się my­lił... Trzy­ma­jąc dłoń na sercu, za­pew­niał, że ko­cha jego córkę mi­ło­ścią naj­praw­dziw­szą. Przy­się­gał opie­ko­wać się nią naj­le­piej, jak po­trafi. Obie­cał za­pew­nić jej godne ży­cie, pełne wy­gód i wszyst­kiego, czego tylko Sterna so­bie za­ży­czy. Nie­stety nie wy­padł zbyt prze­ko­nu­jąco. Nie­do­szły teść wy­rzu­cił go z domu, że­gna­jąc sło­wami: „Cóż syn pi­jaka i de­ge­ne­rata mógłby za­ofe­ro­wać mo­jej je­dy­nej córce? Wy­no­cha! I że­bym cię wię­cej tu nie wi­dział!”.

Mimo że ich uczu­cie nie zo­stało po­bło­go­sła­wione, Mi­ko­łaj nie prze­sta­wał przy­cho­dzić pod bal­kon dziew­czyny. Ob­raz wy­ma­lo­wany z pną­cych róż i jej cia­sno za­ple­cio­nych war­ko­czy utkwił w jego pod­świa­do­mo­ści na za­wsze. Śnił o nim na ja­wie i za­sy­piał, ma­jąc go przed oczami. Sterna ucie­kała do niego ukrad­kiem, ofia­ru­jąc mu wy­rwane z rze­czy­wi­sto­ści mo­menty. Dzię­ko­wali Bogu, że miesz­kała na par­te­rze.

Pierw­szy raz ko­chali się w jej osiem­na­ste uro­dziny. Li­piec tego lata był wy­jąt­kowo cie­pły. Zro­bili to w domku na działce na­le­żą­cej do ro­dzi­ców Pa­tryka. Gdyby ktoś ka­zał mu wy­mie­nić naj­szczę­śliw­szy dzień z jego ży­cia, to wska­załby wła­śnie ten, w któ­rym po­czuł ją wszyst­kimi moż­li­wymi zmy­słami. Po­tem bu­jali się na ogro­do­wej ławce, je­dli ma­liny i roz­ma­wiali o przy­szło­ści. Świę­to­wali jej wej­ście w peł­no­let­niość oraz to, że Mi­ko­łaj wła­śnie do­stał się na prawo. Chciał zo­stać bar­dzo do­brym praw­ni­kiem. Wy­ko­ny­wa­nie tego za­wodu miało za­pew­nić im do­stat­nie ży­cie. Całe lato spę­dzili na tej działce, od­da­jąc się piesz­czo­tom wła­snych ciał. Uwiel­biał spra­wiać jej przy­jem­ność cie­le­sną i po­mimo braku do­świad­cze­nia sta­rał się być moż­li­wie jak naj­lep­szym ko­chan­kiem.

Cóż mógł jej wtedy ofia­ro­wać oprócz mi­ło­ści i na­pi­sa­nych od­ręcz­nie wier­szy? Je­den z nich cią­gle trzy­mał w ka­len­da­rzu. Nie zdą­żył jej go dać. Wtedy te słowa zna­czyły wszystko. Dziś były je­dy­nie skraw­kiem pa­pieru wy­per­fu­mo­wa­nego do­mieszką wspo­mnień, szczel­nie scho­wa­nych na dnie du­szy. Trzy­mał go w rę­kach i pa­trzył na niego wzro­kiem nie­wy­ra­ża­ją­cym zgody na de­cy­zję, którą pod­jęło za niego ży­cie.

Je­steś piękna!

Jak bar­dzo wio­senny, uśmiech Twój,

My­śli już nie moje – wszyst­kie bie­gną

do Cie­bie

Jak bar­dzo iskierki Twoje ku­szące

Emo­cje w du­szy grają ni­czym or­kie­stra cała,

dla Cie­bie

Jak bar­dzo ko­bie­cość Twoja roz­pala

W gło­wie szumi, serce rytm przy­spie­sza,

dla Cie­bie

Jak bar­dzo pra­gnę od­szu­kać Cię w ma­lin­kach.

By skraść choć jed­nego po­ca­łunku mio­dową sło­dycz

dla sie­bie

Ko­cham Cię, na za­wsze i do końca

Twój Mi­ko­łaj

Gdy skoń­czył czy­tać, wró­cił my­ślami do nowo po­zna­nej dziew­czyny. Ko­lor jej wło­sów sple­cio­nych w war­ko­cze, spo­sób po­ru­sza­nia się i mó­wie­nia do złu­dze­nia przy­po­mi­nał mu jego pierw­szą mi­łość. Tylko te oczy były inne. In­no­ści tej nie po­tra­fił na­zwać sło­wem. Co prawda, było mu dane pa­trzeć w nie tylko przez uła­mek se­kundy, a wy­star­czyło, by do­strzegł ta­jem­nicę, któ­rej po­zna­nie miało stać się ce­lem jego przy­szłego ży­cia.

Ile mógł mieć lat? Wy­glą­dał na za­dba­nego. Nie­prawda! On był za­dbany. Pie­kiel­nie za­dbany. Pau­lina od­na­wiała w my­ślach ob­raz nowo po­zna­nego męż­czy­zny. Jej wy­obraź­nia dzia­łała na naj­wyż­szych ob­ro­tach. Spę­dziła w jego to­wa­rzy­stwie za­le­d­wie pół go­dziny i to wy­star­czyło, aby jej wie­czór stał się nie­spo­koj­nym. Nie miała na­wet ape­tytu na in­dyka, któ­rego upie­kła mama, a prze­cież było to jedno z jej ulu­bio­nych dań. Ro­dzice wy­py­ty­wali, jak mi­nął dzień, co ro­biła i jak po­szło ostat­nie za­li­cze­nie. Ot, zdaw­kowa roz­mowa o wszyst­kim i o ni­czym.

Szczę­śli­wie do­trwała do końca po­siłku i wró­ciła do sie­bie na górę. Chciała za­dzwo­nić do Dag­mary, chciała na­wet do niej po­je­chać, aby jesz­cze przez chwilę móc na niego po­pa­trzeć. Zga­niła sie­bie samą za te my­śli. Pró­bo­wała prze­nieść swoją uwagę na pracę ma­gi­ster­ską, lecz... cią­gle wra­cała do punktu wyj­ścia.

Nie mo­gła so­bie da­ro­wać, że zro­biła z sie­bie taką idiotkę. Ten tekst o ga­ciach, a za­raz po nim ko­lejny, o księ­ciu, były to­tal­nie nie na miej­scu. To wszystko przez Dag­marę. Ona pierw­sza o tych ga­ciach za­częła ga­dać. Mo­gła cho­ciaż po­wie­dzieć, że majtki by dziew­czy­nom spa­dły, a nie ga­cie. Cho­ciaż co to za róż­nica, ga­cie czy majtki, skoro i tak na wy­war­cie pierw­szego wra­że­nia mamy po­dobno tylko je­de­na­ście se­kund. Do­brze, że przy­naj­mniej w ich trak­cie mil­czała jak grób. Może cho­ciaż to ją ura­to­wało?

Nie wie­działa dla­czego, ale za­le­żało jej, aby my­ślał o niej po­zy­tyw­nie.

Szkoda, że był roz­wie­dziony. Cie­kawe dla­czego? Może zdra­dzał żonę? Wcale by to jej nie zdzi­wiło. Wy­glą­dał jak mo­del z okła­dek „Men’s He­alth”. Nie są­dziła, aby ko­muś ta­kiemu ła­two było się oprzeć.

Kiedy Daga pa­plała trzy po trzy, za­chwy­ca­jąc się sa­mo­cho­dem, Pau­lina ska­no­wała cen­ty­metr po cen­ty­me­trze syl­wetkę nie­zna­jo­mego. Za­le­żało jej, aby za­pa­mię­tać jak naj­wię­cej szcze­gó­łów, cho­ciaż wie­działa, że roz­wie­dziony męż­czy­zna nie jest szczy­tem jej ma­rzeń. Chciała nor­mal­no­ści, a nie te­le­fo­nów od by­łej żony ani wi­zyt dzieci z po­przed­niego mał­żeń­stwa.

Za­wsze po­do­bali jej się starsi męż­czyźni. Ró­wie­śnicy ni­gdy nie byli zbyt in­te­re­su­jący. Bo o czym tu roz­ma­wiać z kimś, kto fa­scy­nuje się naj­now­szą kon­solą do gier? Ich in­fan­tyl­ność spra­wiała, że po dwóch, góra czte­rech rand­kach re­zy­gno­wała z po­głę­bia­nia zna­jo­mo­ści.

W su­mie to miała tylko je­den po­waż­niej­szy zwią­zek – z Wojt­kiem. Było im na­prawdę do­brze do mo­mentu, kiedy żona Wojtka po­sta­no­wiła od­wie­dzić ga­bi­net jej matki. Mama pło­nęła na sto­sie wy­mow­nych spoj­rzeń swo­ich pa­cjen­tów, kiedy ta z dziec­kiem na ręku bła­gała ją, aby prze­mó­wiła do ro­zumu wła­snej córce. Matka z god­no­ścią wy­trzy­mała pu­bliczne po­ni­że­nie, jed­nak kiedy wró­ciła do domu, od­biła so­bie wszystko z na­wiązką. Wrzesz­czała, jakby ktoś ob­le­wał ją go­rą­cym wo­skiem. Pra­wie tak gło­śno, jak wtedy, gdy mała Pau­linka we­szła na nie­za­bez­pie­czony ba­rier­kami ta­ras są­sia­dów, z tą tylko róż­nicą, że tym ra­zem nie prze­bie­rała w sło­wach. Pra­cow­nicy bu­dow­lani z kil­ku­na­sto­let­nim sta­żem mo­gliby się od niej uczyć.

Póź­niej na­stą­piły ci­che dni. Dziew­czyna prze­ko­ny­wała matkę, że o ist­nie­niu żony nie miała po­ję­cia.

Woj­tek na­uczył ją wiele. Udzie­lona przez niego lek­cja ży­cia za­pa­dła jej w pa­mięć już na wieki. Nie chciała męż­czy­zny z prze­szło­ścią. Jed­nak zna­le­zie­nie ko­goś, kto speł­niałby jej wy­ma­ga­nia, było tak samo praw­do­po­dobne, jak kupno trzy­dzie­stego pierw­szego grud­nia sza­ło­wej su­kienki na za­bawę syl­we­strową.

Od dwóch lat była sama. Nie na­rze­kała na brak za­jęć, ale gdzieś tam na dnie serca od­zy­wały się skry­wane pra­gnie­nia o mi­ło­ści. Gdy pa­trzyła na Dagę i Miśka, za­zdro­ściła im ich re­la­cji. Byli jak Fiona i Shrek z ani­mo­wa­nego filmu dla dzieci. Zresztą by­wało, że tak też się do sie­bie zwra­cali.

Włą­czyła kom­pu­ter, aby na­nieść po­prawki do pracy ma­gi­ster­skiej. Ju­tro miała ostat­nie kon­sul­ta­cje ze swoją pa­nią pro­mo­tor. Lada chwila się obroni, prze­żyje ostat­nie bez­tro­skie wa­ka­cje i trzeba bę­dzie po­szu­kać ja­kiejś pracy. Ro­dzice cały czas na­ma­wiali ją, aby roz­po­częła ko­lejne stu­dia, tym ra­zem sto­ma­to­lo­gię. Uwa­żali, że zbyt szybko zre­zy­gno­wała z ma­rzeń o by­ciu le­ka­rzem. Za­bra­kło jej tylko dwóch punk­tów, aby stać się po­sia­daczką in­deksu Po­mor­skiego Uni­wer­sy­tetu Me­dycz­nego w Szcze­ci­nie. Może warto było te ma­rze­nia od­świe­żyć? Może ro­dzice mieli ra­cję?

Stała pod prysz­ni­cem i usi­ło­wała zmyć z sie­bie wra­że­nia prze­ży­tego dnia. Mię­dzy jedną a drugą my­ślą po­ja­wiały się te o do­piero co po­zna­nym męż­czyź­nie.

Roz­dział 2

Na­za­jutrz, kiedy stała przed do­mem przy­ja­ciółki, mi­mo­cho­dem jej wzrok po­wę­dro­wał do miej­sca, w któ­rym po­wi­nien znaj­do­wać się jego sa­mo­chód. Nie było go tam. Po­czuła roz­cza­ro­wa­nie. Miała na­dzieję, że zo­ba­czy Mi­ko­łaja, może za­mieni z nim kilka zdań. Sama nie wie­działa, dla­czego czuła taką po­trzebę. Gdyby się tak uprzeć, mógłby być jej oj­cem. Wy­obraź­nia pod­po­wie­działa jej, że matka nie by­łaby z tego za­do­wo­lona.

Na­ci­snęła gu­zik do­mo­fonu. Przy­jemna mu­zyka dzwonka mie­szała się z szu­mem wia­tru, da­jąc wra­że­nie opty­mi­stycz­nie wy­peł­nio­nej prze­strzeni. Ką­ciki ust dziew­czyny unio­sły się de­li­kat­nie.

– Pau­lina? Wejdź. Nie sły­sza­łaś, że otwo­rzy­łem do­mo­fon? – Oj­ciec Dag­mary stał na progu domu, pró­bu­jąc na­wią­zać z nią kon­takt. – Wo­łam i wo­łam, a ty sto­isz i uśmie­chasz się do sie­bie.

– Prze­pra­szam, Pa­tryku. – Od­kąd pa­mięta, mó­wiła do niego po imie­niu. W domu Dag­mary nie ist­niały gra­nice ani te­maty tabu. Byli naj­bar­dziej wy­zwo­loną ro­dziną, jaką kie­dy­kol­wiek znała. – Za­my­śli­łam się. Czy za­sta­łam Dag­marę? By­ły­śmy umó­wione. – Spoj­rzała na pi­żamę ojca przy­ja­ciółki i do­tarło do niej, że naj­wy­raź­niej przed­wcze­śnie wy­cią­gnęła go z łóżka. Ni­czym nie­skrę­po­wany męż­czy­zna, przy­zwy­cza­jony do jej czę­stych po­ran­nych wi­zyt, ujął w ręce ku­bek świeżo za­pa­rzo­nej kawy i skie­ro­wał swoje kroki na ta­ras.

– Daga jesz­cze śpi. Dziś nie ma za­jęć. Wiesz, że po niej to można by było czoł­giem jeź­dzić, a ona na­dal spa­łaby w naj­lep­sze. Obudź ją, bo całe ży­cie prze­śpi – po­wie­dział, prze­glą­da­jąc wia­do­mo­ści na swoim zło­tym iPa­dzie.

– Zro­bię kawę i pójdę do niej.

– Ja­sne, wiesz, jak się ob­słu­żyć – od­po­wie­dział, nie prze­ry­wa­jąc lek­tury.

Pau­lina ce­lowo prze­cią­gała mo­ment przy­go­to­wy­wa­nia kawy. Wy­cią­gnęła kubki ze zmy­warki, wy­po­le­ro­wała ły­żeczki i z ap­te­kar­ską do­kład­no­ścią spie­niła mleko. Na po­wierzchni na­poju po­wstały pre­cy­zyjne wzorki, godne naj­lep­szego ba­ri­sty w kraju. Za­sta­na­wiała się, gdzie po­dział się gość, przez któ­rego po­przed­niego dnia nie zja­dły lo­dów o smaku bez­owym. Czyżby w eks­pre­so­wym tem­pie po­ra­dził so­bie z wła­snym ży­ciem?

Oj­ciec Dagi jak zwy­kle nie przej­mo­wał się zbyt­nio jej obec­no­ścią. Przy­cho­dziła do ich domu tak czę­sto, że nikt już tu na nią nie zwra­cał uwagi. Na­wet Stinki (dla Pa­tryka – Śmier­dziel) nie ra­czył otwo­rzyć oczu, kiedy nio­sąc tacę z kawą, mi­jała jego pu­stą mi­skę. Przy niej za­wa­hała się, ale od­sta­wiła na­poje na stół i na­chy­liła się nad bia­łym la­bra­do­rem. Jego ła­god­ność wzbu­dziła w niej opie­kuń­cze in­stynkty.

– Stin­kuś, Stin­ku­niu, ja­dłeś śnia­danko? Pew­nie nie. Twoja pań­cia śpi w naj­lep­sze, a ty tu gło­dem przy­mie­rasz. Bie­daczku mój ko­chany, po­cze­kaj, za­raz ci przy­go­tuję śnia­da­nie mi­strzów. – Otwo­rzyła puszkę psiej karmy i wy­ło­żyła jej za­war­tość do mi­seczki. Zwie­rzę na­tych­miast się oży­wiło, za­nu­rza­jąc swój pysk w po­siłku.

– Lu­bisz opie­ko­wać się in­nymi? – za­py­tał, sta­ra­jąc się ze wszyst­kich sił, aby jego głos brzmiał na­tu­ral­nie. Zer­k­nął przy tym nie­chcący na palce swo­jej pra­wej dłoni. Jesz­cze kilka mie­sięcy temu można było tam do­strzec po­ły­sku­jący, złoty krą­żek.

– Praw­do­po­dob­nie wy­ssa­łam tę ce­chę z mle­kiem matki. Jako przed­sta­wi­cielka przy­szłego „ciała pe­da­go­gicz­nego” je­stem z niej ra­czej dumna. – Głosu, który usły­szała, nie mo­gła jesz­cze na­zwać zna­jo­mym. Za­nim od­wró­ciła twarz w kie­runku jego brzmie­nia, za­sta­no­wiła się przez chwilę, jak długo jego wła­ści­ciel ją ob­ser­wo­wał.

Oj­ciec Dag­mary znu­dzo­nym kro­kiem wszedł z po­wro­tem do kuchni, trzy­ma­jąc w ręce dla od­miany pu­sty ku­bek po ka­wie. Prze­glą­da­jąc się w lu­strze pie­kar­nika, prze­je­chał wolną dło­nią po gę­stych ciem­nych wło­sach.

– Cześć, stary, po­zna­łeś już Pau­linę?

– Tak, mie­li­śmy przy­jem­ność po­znać się wczo­raj – od­parł, nie od­ry­wa­jąc od niej wzroku. Wy­glą­dała zna­jomo, a za­ra­zem za­ska­ku­jąco. Tak jak wczo­raj jej włosy sple­cione były w war­ko­cze. Mógłby pa­trzeć go­dzi­nami na jej po­stać, trzy­ma­jącą w dło­niach tacę z pa­ru­ją­cymi na­po­jami.

– Pójdę już, obu­dzę Dagę.

– Po­cze­kaj – ock­nął się Pa­tryk. – Ja­dłaś śnia­da­nie? Mi­ko­łaj był w pie­karni, ku­pił świeże bułki. Jak chcesz, to zrób ka­napki.

– Za chwilę wrócę. Za­niosę kawę, za­nim wy­sty­gnie. – Zde­cy­do­wa­nym kro­kiem po­szła w stronę scho­dów pro­wa­dzą­cych do sy­pialni przy­ja­ciółki. Czuła, że gdy po­zwoli so­bie na jesz­cze jedną chwilę w jego obec­no­ści, od­czu­wana przez nią eks­cy­ta­cja zo­sta­nie od­kryta.

– Paula, mamy jesz­cze ciastka fran­cu­skie, przyjdź za­raz, za­nim wszyst­kie znikną! – krzy­czał Pa­tryk, prze­żu­wa­jąc jedno z nich.

Mo­dliła się pod no­sem, aby się tylko z tą kawą nie prze­wró­cić. Serce wa­liło jej tak, jak gdyby miała za chwilę wejść na eg­za­min, od któ­rego za­li­cze­nia za­leży jej przy­szłe ży­cie. Gdy zna­la­zła się w sy­pialni przy­ja­ciółki, ode­tchnęła z ulgą. Po­sta­wiła kawę na noc­nym sto­liku, a sama ciężko opa­dła na krze­sło, usy­tu­owane tuż przy to­a­letce. Chciała ochło­nąć, nim obu­dzi się Daga.

– Ka­wu­sia? Cu­dow­nie. – Prze­cią­gnęła się Daga, świeżo wy­cią­gnięta z ob­jęć Mor­fe­usza. Miała świa­do­mość, że jej re­la­cja z Pau­liną na­leży do wy­jąt­ko­wych. Tylko ona po­tra­fiła bu­dzić ją w tak pięk­nym stylu.

– Wsta­waj, szkoda dnia. Zjemy śnia­da­nie i idziemy na za­kupy. Mu­szę ku­pić ja­kąś białą bluzkę. Na obro­nie wy­pa­da­łoby wy­glą­dać jak czło­wiek. Przej­rza­łam wczo­raj całą swoją szafę i wszystko albo w ciapki, albo w kwiatki, albo w pa­ski. Nie mam ni­czego, co nada­łoby się na ten dzień. No, może z wy­jąt­kiem czar­nej su­kienki, którą mia­łam na po­grze­bie dziadka, ale jej ra­czej wo­la­ła­bym nie wkła­dać. W dniu, kiedy zo­stanę pa­nią ma­gi­ster, nie chcia­ła­bym wy­glą­dać jak w ża­ło­bie. Jesz­cze buty mu­szę ku­pić. I spód­nicę. Albo może w ogóle ku­pię ja­sną su­kienkę? Mo­gła­bym ją wy­ko­rzy­stać na inne uro­czy­sto­ści. Biała bluzka ko­ja­rzy mi się ze zdję­ciem matki z jej stud­niówki. Rety, jak to do­brze, że czasy się zmie­niają. Tak na­rze­kamy na tę na­szą no­wo­cze­sność, ale szcze­rze, Daga, to ja so­bie nie wy­obra­żam, że mia­ła­bym cho­dzić przy­odziana w gra­na­tową spód­nicę i ob­ci­ska­jące moje łydki pod­ko­la­nówki.

– Za­raz, za­raz, po­woli. Co ty tak strze­lasz, jak z ka­ra­binu? Do­piero się obu­dzi­łam. – Daga upiła łyk kawy. – Let­nia. Znowu kar­mi­łaś Stin­ku­sia, za­nim do­tar­łaś na górę?

– Gdy­byś dała jeść wła­snemu psu, nie mu­sia­ła­bym go kar­mić. Jak ty masz za­miar być od­po­wie­dzial­nym praw­ni­kiem, jak o wła­snego psa nie chce ci się za­dbać. Le­żał biedny i nie miał na­wet siły oczu otwo­rzyć. Zli­to­wa­łam się nad nim i da­łam mu śnia­danko. Twój oj­ciec też jesz­cze w pi­ża­mie. W lo­dówce u was tylko świa­tło. Wstydu nie ma­cie oboje, żeby go­ścia do pie­karni wy­sy­łać. Ten cały Mi­ko­łaj z buł­kami wła­śnie przy­szedł.

– Świeże bu­łeczki u nas w domu? O, w mordę. Wi­gi­lia w maju? Cu­downa wia­do­mość. Już dawno nie ja­dłam tak po­rząd­nego śnia­danka. Je­śli ten cały Mi­ko­łaj bę­dzie nam przy­no­sił co­dzien­nie świeże bu­łeczki, to jak dla mnie może tu zo­stać na za­wsze. Tak w ogóle, co ty taka w pą­sach je­steś? Wpa­dłaś tu i ga­dasz jak na­jęta. Nie­po­dobne to do cie­bie. Stało się coś?

– Nic się nie stało. Po pro­stu. Uwa­żam, że mo­gła­byś tro­chę prze­jąć obo­wiązki matki, za­nim wy­zdro­wieje.

– Ona ni­gdy nie wy­zdro­wieje. Al­ko­ho­li­kiem się jest przez całe ży­cie. Na szczę­ście u niej co­raz le­piej. Może od­wie­dzimy ją z oj­cem w week­end, je­śli jej opie­kun na to po­zwoli.

– To fan­ta­styczna wia­do­mość. Upie­kła­bym jej ulu­bioną szar­lotkę, ale wiem, że nie można.

– Ab­so­lut­nie, żad­nych ja­błek, po­rze­czek ani wi­śni. Spo­tę­gują tylko od­czu­cie al­ko­ho­lo­wego ssa­nia.

– Wiem. W ta­kim ra­zie zro­bię ser­nik.

– Zrób, na pewno się ucie­szy. Dam ci jesz­cze znać, czy po­je­dziemy. Przy­szła­byś do psa?

– Nie, że­bym się wy­krę­cała, bo wiesz, ja­kim uczu­ciem da­rzę two­jego psiaka, ale prze­cież ma­cie go­ścia. Może on mógłby się nim za­jąć? Tro­chę dziw­nie by to wy­glą­dało, gdy­bym go tu na­cho­dziła, co nie? Jesz­cze coś so­bie o mnie po­my­śli. Że ja­kaś chętna je­stem albo co in­nego.

– Chętna? – Daga się ro­ze­śmiała. – A je­steś chętna? – pro­wo­ko­wała przy­ja­ciółkę.

– Bu­jaj się. – Paula rzu­ciła w nią po­duszką. O mały włos tra­fi­łaby w kawę, na szczę­ście Dag­mara zdą­żyła unieść ku­bek po­nad głowę.

– Okay, bez żar­tów. Masz ra­cję. Za­py­tam go. No wła­śnie, à pro­pos go­ścia, to dzi­siaj rano tłukł się nie­mi­ło­sier­nie. Chyba był bie­gać czy coś? Mył się o świ­cie. Nie wiem, po co się myć przed bie­ga­niem, jak za chwilę, tak czy siak, się spoci.

– Skąd pew­ność, że bie­gał?

– Bo po­tem znowu się mył. Na wła­sne uszy sły­sza­łam, jak ktoś co chwilę od­kręca wodę. Na pewno nie był to oj­ciec. Za żadne skarby nikt by go w czwar­tek nie ścią­gnął z łóżka przed dzie­wiątą. Nie po to w ten dzień ma home of­fice, aby się tak wcze­śnie zry­wać. – Traj­ko­tała jak na­jęta, do­strze­ga­jąc po chwili, że Paula, za­miast sku­pić uwagę na jej sło­wach, za­my­śliła się głę­boko. – Ej, słu­chasz mnie?

– Tak, tak. Za­sta­na­wiam się, czy wy­star­czy mi pie­nię­dzy na za­kupy.

– Jak chcesz, to ci po­ży­czę, ale... – Prze­rwała na chwilę i po­dra­pała się po gło­wie. – Czy ty przy­pad­kiem nie my­ślisz o ja­kimś fa­ce­cie?

– O ja­kim fa­ce­cie? Wiesz prze­cież, że na pe­da­go­gice ja­ki­kol­wiek przed­sta­wi­ciel płci mę­skiej jest to­wa­rem de­fi­cy­to­wym.

– To może ja­kiś przy­stojny są­siad się wpro­wa­dził? Nie samą uczel­nią żyje czło­wiek. Albo może wpa­dłaś na ko­goś w hi­per­mar­ke­cie? Musi być ja­kiś po­wód two­jego roz­tar­gnie­nia, niech no tylko po­my­ślę. – Zmru­żyła oczy, za­ci­ska­jąc jed­no­cze­śnie usta w wą­ską kre­skę.

– Ty już le­piej nie myśl. Przez to twoje my­śle­nie za­wsze po­tem mamy kło­poty.

– Wiem! – wy­krzyk­nęła Daga, nie da­jąc się uci­szyć.

Paula za­drżała. Spo­dzie­wała się, że kto jak kto, ale przy­ja­ciółka w mig ją roz­szy­fruje. Sta­rała się nie do­pu­ścić do wy­po­wie­dze­nia słów, któ­rych brzmie­nia za żadne skarby świata nie da­łoby się cof­nąć. Nie­udol­nie wró­ciła do te­matu bluzki, su­kienki i bu­tów. Na­wet coś o to­rebce wspo­mniała, lecz nic nie było w sta­nie po­wstrzy­mać Dagi.

– Mi­ko­łaj wpadł ci w oko!

– Ci­cho bądź, bo usły­szą. Mu­sisz się wy­dzie­rać, jak ja­kaś roz­hi­ste­ry­zo­wana matka na placu za­baw?

– Ale jajca, toś mnie za­sko­czyła. No, no, nie po­wiem. Nie­złe z niego cia­steczko. I ta dupka. Mio­dzio. Za­zdrosz­czę ci. Cho­ciaż mój Mi­siek też ma dupkę ni­czego so­bie.

– Ucisz się wresz­cie, bo za­raz ci coś zro­bię.

– Do­bra już, do­bra. Nic nie mó­wię. Ale, za­raz, za­raz, Paula, ty prze­cież mo­gła­byś być jego córką. On stu­dio­wał z moim sta­rym.

– Prze­cież wiem. Dla­tego le­piej się sta­nie, jak nie za­czniesz roz­dmu­chi­wać tej wia­do­mo­ści, a ja nie będę się tu po­ja­wiać zbyt czę­sto. Po co ku­sić los?

Dziew­czyny ze­szły na dół, wie­dzione wi­zją śnia­da­nia w po­staci świe­żych bu­łek. Oj­ciec Dag­mary wraz z Mi­kim sie­dzieli wła­śnie na ta­ra­sie. Za­cię­cie o czymś dys­ku­to­wali.

Paula nie mo­gła się po­wstrzy­mać, aby co chwilę nie zer­kać w tamtą stronę. Obie­cała so­bie, że ogra­ni­czy wi­zyty w domu Dag­mary, przy­naj­mniej do mo­mentu prze­by­wa­nia tam go­ścia. Te­raz po­winna się sku­pić przede wszyst­kim na obro­nie, to jej prio­ry­tet. Nie mo­gła po­zwo­lić so­bie na mi­ło­sne unie­sie­nia w chwili, gdy wa­żyła się jej przy­szłość. Pe­da­go­gika może nie była trud­nym kie­run­kiem stu­diów, lecz Paula za­wsze pod­cho­dziła do wszyst­kiego bar­dzo po­waż­nie. Je­śli się już w coś an­ga­żo­wała, to na sto pro­cent.

Tym ra­zem, dla od­miany, to Dag­mara przy­go­to­wała późne dru­gie śnia­da­nie. Oka­zało się, że Mi­ko­łaj ku­pił nie tylko pie­czywo. Uczta w po­staci ka­na­pek z żół­tym se­rem, po­mi­do­rem i szczy­pior­kiem sma­ko­wała tak, że po kilku mi­nu­tach na ta­ler­zach dziew­czyn nie można było do­pa­trzyć się na­wet ma­łego okruszka.

Całe po­po­łu­dnie spę­dziły, na­bi­ja­jąc ki­lo­me­try przed­rep­tane na wę­drów­kach od jed­nego do dru­giego sklepu. No­sząca roz­miar trzy­dzie­ści osiem dziew­czyna mo­gła prze­bie­rać w stro­jach tak długo, jak tylko chciała. Daga przy­glą­dała się wszyst­kiemu z nie­ukry­waną za­zdro­ścią. Za­wsze ma­rzyła o zwiew­nych su­kien­kach, pod­kre­śla­ją­cych ko­biece kształty. Uwy­dat­nia­ją­cych biust i bio­dra, jed­nak przy jej po­stu­rze przy­po­mi­na­ją­cej szczy­pio­rek zmu­szona była, przy­naj­mniej na ra­zie, po­zo­stać w tej kwe­stii je­dy­nie przy ma­rze­niach.

Po kilku owoc­nie spę­dzo­nych go­dzi­nach miały ser­decz­nie dość. Wy­piły kawę, zja­dły za­le­głe bez­owe lody i roz­stały się, obie­cu­jąc so­bie wie­czorną roz­mowę te­le­fo­niczną.

Roz­dział 3

Trwo­niła czas, pa­trząc śle­pym wzro­kiem w ekran swo­jego lap­topa. Po­winna się uczyć, a jed­nak jej my­śli wra­cały do męż­czy­zny, który, jak to słusz­nie okre­śliła Daga, mógłby być jej oj­cem. Co prawda, w te­le­wi­zji czę­sto sły­szy się o związ­kach młod­szych ko­biet ze star­szymi męż­czy­znami. Ko­lo­rowe ga­zety na każ­dym kroku uka­zują zdję­cia in­fan­tyl­nych ce­le­bry­tek po­zu­ją­cych przy co­raz to star­szych part­ne­rach. Nie­stety, do ce­le­brytki było jej da­leko, a blask fle­szy nie był tym, o czy ma­rzyła Paula.

Za­mknęła lap­top i po­sta­no­wiła chwilę po­czy­tać. Przez hi­sto­rie za­pi­sane na kar­tach ksią­żek prze­no­siła się w świat wi­dziany oczami ich au­to­rów. Bez­względ­nie zga­dzała się z opi­nią no­blistki, że czy­ta­nie jest naj­fan­ta­stycz­niej­szą roz­rywką, jaką ludz­kość mo­gła so­bie wy­my­ślić.

Już dawno nie po­zwa­lał so­bie na luk­sus wy­łą­cze­nia służ­bo­wego te­le­fonu. Na­wet pod­czas po­ran­nego bie­ga­nia za­ła­twiał sprawy za­wo­dowe, za­miast sku­pić się na rów­no­mier­nym tem­pie. Cię­gle do­kądś się spie­szył, cią­gle mu­siał z czymś zdą­żyć i cią­gle miał plany. Przy­sła­niały mu te­raź­niej­szość, w któ­rej obec­nie nie mógł się od­na­leźć.

Kiedy pa­trzył na Paulę kar­miącą psa, po­czuł spo­kój, ja­kiego w jego co­dzien­no­ści nie było od dawna. Mimo dzie­lą­cej ich bez wąt­pie­nia spo­rej róż­nicy wieku miał wra­że­nie, że ob­co­wa­nie z tą dziew­czyną wiele by go na­uczyło. Nie­stety nie było to moż­liwe. Cóż mógł jej ofia­ro­wać? Marne chwile wy­rwane z co­dzien­no­ści? Nie była ty­pem ko­biety, z któ­rymi ostat­nimi czasy miał stycz­ność. Wy­da­wała się obo­jętna na wszystko, co ją ota­cza, lecz sku­piona na so­bie i swoim ży­ciu. Za­zdro­ścił jej tego.

Ci­sza dźwię­cząca w uszach wy­da­wała się nie do znie­sie­nia. Jesz­cze kilka dni temu sie­dział w sa­mym sercu im­prezy, któ­rej był głów­nym bo­ha­te­rem. Ko­lejna wy­grana sprawa, ko­lejny za­wo­dowy suk­ces i ko­lejny gwóźdź do trumny jego oso­bi­stego ży­cia. Z Mał­go­rzatą nie wi­dział się od mie­siąca. Nie chciała go znać i wcale się jej nie dzi­wił. Całe szczę­ście re­gu­lar­nie spo­ty­kał się z ma­łym Ta­dziem. Każdy pierw­szy i trzeci week­end mie­siąca na­le­żał do nich. Za­bie­rał wtedy syna do wy­na­ję­tego luk­su­so­wego apar­ta­mentu na Mo­ko­to­wie i sta­rał się mu po­świę­cić tyle uwagi, ile tylko było moż­liwe. Tyle, ile może dać dziecku week­en­dowy oj­ciec.

Te­raz sie­dział na ta­ra­sie domu Pa­tryka, przy­pa­tru­jąc się Stin­kiemu, który wy­le­gi­wał się w pro­mie­niach wio­sen­nego słońca. Zwie­rzak z pew­no­ścią żył w te­raź­niej­szo­ści. Nie mar­twił się tym, czy ktoś da mu jeść, czy nie. Jego brzuch uno­sił się i opa­dał w rów­no­mier­nym tem­pie, po­zwa­la­jąc na swo­bodny prze­pływ ży­cia.

Mi­ko­łaj po­pa­trzył na swój pry­watny te­le­fon. Jego nu­mer znali je­dy­nie przy­ja­ciele. Zu­peł­nie nie mógł so­bie przy­po­mnieć, jak brzmiał dzwo­nek tego urzą­dze­nia. Owo spo­strze­że­nie nie na­le­żało to tych, któ­rymi można by się po­chwa­lić. Co z tego, że pro­fil jego kan­ce­la­rii za­laj­ko­wało kil­ka­dzie­siąt ty­sięcy lu­dzi? Co z tego, że jego ka­len­darz pę­kał w szwach? Po­czu­cie prze­cie­ka­ją­cej przez palce co­dzien­no­ści, która pro­wa­dzi do­ni­kąd, za­częło mu prze­szka­dzać.

Do­cho­dziła dwu­na­sta. Ze­brał się więc, wziął prysz­nic i po­je­chał do cen­trum, aby zjeść obiad z przy­ja­cie­lem.

– Cześć, stary. Sorry za spóź­nie­nie. Długo cze­kasz? – Pa­tryk wszedł szybko, wy­rów­nu­jąc od­dech.

– Nie dłu­żej niż kwa­drans. Nic się nie stało. Już dawno na ni­kogo nie cze­ka­łem. Dzięki to­bie zo­ba­czy­łem, co czują inni, kiedy ja cią­gle się spóź­niam. Dzięki za to do­świad­cze­nie, przy­ja­cielu.

– Sprawa się prze­cią­gnęła, sę­dzia znowu ma­ru­dził. Cza­sami mam dość tej ro­boty. Gdyby nie to, że dzięki niej mogę za­pew­nić do­stat­nie ży­cie moim dziew­czy­nom, już dawno rzu­cił­bym to w cho­lerę i za­jął się agro­tu­ry­styką. Co­dzien­nie rano do­ił­bym krowę i wy­ra­biał świeży twa­róg dla swo­ich go­ści.

– Już le­piej rób to, co ro­bisz. Na tym przy­naj­mniej się znasz – rzekł Miki z lekką nutą sar­ka­zmu, na który, bio­rąc pod uwagę staż ich zna­jo­mo­ści, mógł so­bie spo­koj­nie po­zwo­lić.

Sto­jący przy ja­skrawo oświe­tlo­nym ba­rze kel­ner, spod któ­rego pod­wi­nię­tych rę­ka­wów bia­łej ko­szuli wy­sta­wały owło­sione ręce, przy­glą­dał się roz­mo­wie męż­czyzn, pró­bu­jąc wy­czuć mo­ment, w któ­rym bę­dzie mógł przy­jąć za­mó­wie­nie. Le­dwo Miki uniósł wzrok znad karty, kiedy ten sta­nął przy ich sto­liku go­towy do wy­ko­ny­wa­nia swo­jej pracy. Mi­nęło nie­spełna pół go­dziny, jak sta­nęły przed nimi dwa gi­gan­tycz­nych roz­mia­rów steki, po­dane na go­rą­cym ka­mie­niu.

– Fajna knajpa. Dawno nie ja­dłem cze­goś tak zna­ko­mi­tego. – Miki po­chwa­lił wy­bór Pa­tryka.

– Ja­dam tu bar­dzo czę­sto. Ku­charz zna się na rze­czy, a ta­kich ce­nię naj­bar­dziej. Zresztą po­dob­nie jak i ty. Ale okay, nie za­ga­duj. Po­wiedz le­piej, jak u cie­bie? Jak się czu­jesz? Wy­my­śli­łeś już coś?

– Nic oprócz tego, że po­trze­buję od­po­cząć. Ode­rwać się od wszyst­kiego i po raz pierw­szy w ży­ciu nie ana­li­zo­wać i nie mieć pla­nów.

– No, to bę­dzie trudne w twoim wy­ko­na­niu – za­kpił Pa­tryk.

– Nie chciał­bym się spie­szyć. Cią­gle gdzieś się spie­szę i do­tarło do mnie, że nie mam czasu na ży­cie.

– Kry­zys wieku śred­niego?

– Może? Nie wiem. Dzięki, że mogę się u was za­trzy­mać. Co prawda, bez Hanki ten twój pa­łac wy­gląda na nieco opu­sto­szały, ale chyba nie­długo to się zmieni, co? Są po­stępy w le­cze­niu?

– Słu­chaj, tak na­prawdę Ha­nia nie wy­zdro­wieje ni­gdy. Wiesz, jak to jest z al­ko­ho­li­kami.

– Tak, oj­ciec mnie nieco do­świad­czył.

– No wła­śnie. – Pa­tryk wy­tarł usta śnież­no­białą, sta­ran­nie wy­kroch­ma­loną ser­wetką. – Ale ro­ko­wa­nia są bar­dzo do­bre. Naj­waż­niej­sze, że chce zmiany. Nie wiem, który to już raz, ale mam na­dzieję, że w końcu te­ra­pia przy­nie­sie ocze­ki­wany re­zul­tat. Daga tę­skni za matką. Dla­tego ku­pi­łem jej tego psa. Śmier­dzi nie­mi­ło­sier­nie, ale co zro­bić. Niech już go ma.

– Masz na my­śli Stin­kiego?

– Tak. Te­raz tylko pro­blem z nim. Każde z nas ma swoje ży­cie. Ja kan­ce­la­rię, Daga stu­dia i tego swo­jego Miśka. W związku z tym zwie­rzak sie­dzi ca­łymi go­dzi­nami sam. Cud, że nie oszczał jesz­cze ca­łej chaty i nie ogryzł me­bli. Po­czciwe stwo­rze­nie. Nie był to chyba zbyt do­bry po­mysł, aby z nami za­miesz­kał. Są­dzi­łem, że zre­kom­pen­suję córce brak ro­dzeń­stwa, o któ­rym za­wsze ma­rzyła. Ech... – wes­tchnął, chcąc za­koń­czyć swój wy­wód, po chwili jed­nak do­dał: – Do­brze, że Pau­lina przy­cho­dzi, bo re­gu­lar­nie go karmi. My cza­sami za­po­mi­namy i Stinki jada to, co aku­rat spad­nie z na­szego stołu, a jak zdą­ży­łeś pew­nie za­uwa­żyć, ja śred­nio so­bie ra­dzę z rolą do­mo­wej go­spo­dyni.

– Nie prze­sa­dzaj. Ra­dzisz so­bie świet­nie. Nie­je­den by się za­ła­mał, rzu­ciłby to wszystko w pio­runy i za­jął się agro­tu­ry­styką, o któ­rej nie ma zie­lo­nego po­ję­cia.

– Po­wiedz, stary, jak to jest, że z tego, co za­pla­no­wa­li­śmy jako dzie­ciaki, udało nam się zre­ali­zo­wać tylko cele za­wo­dowe?

– Na nie mie­li­śmy wpływ. Na dru­giego czło­wieka nie. Ni­gdy nie wiesz, co zrobi ani jak się za­chowa. Wy­daje ci się, że ko­goś znasz, a chwilę póź­niej znowu czu­jesz się, jak­byś dry­fo­wał sa­mot­nie po oce­anie.

– Nie­zły z cie­bie po­eta, ale masz ra­cję. Coś jest w tym, co mó­wisz – przy­tak­nął Pa­tryk.

Kel­ner bez­sze­lest­nie do­pro­wa­dził do po­rządku stół, przy któ­rym roz­ma­wiali. Mi­nęło wiele lat od czasu, kiedy mo­gli so­bie na to po­zwo­lić w tak zwa­nym re­alu. Ich żo­łądki, wy­ka­zu­jące nie­hu­ma­ni­tarną ra­dość po spo­ży­ciu ka­wału mię­cha, do­ma­gały się jesz­cze de­seru. Zło­żyli za­mó­wie­nie na kawę i ser­nik, po czym wró­cili do roz­mowy.

– Dziś rano ode­bra­łem te­le­fon z ośrodka. Mo­żemy od­wie­dzić Ha­nię. Nie mogę się do­cze­kać, aż po­wiem o tym Dag­ma­rze. Co­dzien­nie wy­py­tuje o matkę. Ju­tro z rana wy­ru­szamy. Wzią­łem kilka dni wol­nego, zro­bimy so­bie ma­jówkę. Oczy­wi­ście czuj się jak u sie­bie, chata wolna, mo­żesz sza­leć. Jest tylko je­den wa­ru­nek.

– Boję się za­py­tać jaki.

– Zaj­miesz się Stin­kim?

– Rzu­casz mi wy­zwa­nie. Na Mo­ko­to­wie w kilka mie­sięcy zdą­ży­łem uka­tru­pić wszyst­kie kak­tusy.

– Nie stre­suj się. Daga po­prosi Pau­linę, żeby ci po­mo­gła. Spoko dziew­czyna, pie­cze o niebo lep­szy ser­nik niż ten. – Kel­ner sta­wia­jący przed nimi kawę i de­ser tak­tow­nie udał, że nic nie sły­szy. W tym miej­scu ob­słu­gi­wali wy­łącz­nie męż­czyźni, któ­rzy zda­wali się nie­wi­dzialni. Mó­wili tylko tyle, ile od nich wy­ma­gano.

– Są jesz­cze na tym świe­cie ko­biety pie­kące cia­sta? – za­py­tał, sta­ra­jąc się dys­kret­nie po­cią­gnąć te­mat ja­sno­wło­sej pięk­no­ści.

– Też się zdzi­wi­łem, ja­kie cuda po­trafi zro­bić. Nie wiem, kto ją tego na­uczył, ale za­wsze, kiedy ta dziew­czyna po­ja­wia się w na­szym domu, na­sze brzu­chy pę­kają w szwach. Cie­szę się, że Daga ma ko­goś ta­kiego jak ona. Przy­po­mina mi Hankę w naj­lep­szych cza­sach. Oby tylko nie tra­fiła na ja­kie­goś gnoja, który znisz­czy jej ży­cie. – Pa­tryk po­smut­niał, wy­po­wia­da­jąc te słowa.

– Wciąż masz wy­rzuty su­mie­nia? – za­py­tał Miki nie­pew­nym gło­sem. – Mi­nęło już tro­chę czasu. Po­wi­nie­neś so­bie wy­ba­czyć.

– Ni­gdy so­bie nie wy­ba­czę tego, co zro­bi­łem – od­parł smutno, po­grą­ża­jąc się w my­ślach.

Mi­ko­łaj, po tym, co usły­szał, nie miał już od­wagi wró­cić do te­matu Pauli. Czuł, że nie po­wi­nien się an­ga­żo­wać w my­śli o niej, cho­ciaż był nie­mal pe­wien, że nie miałby serca znisz­czyć jej ży­cia. Nie po tym, czego do­świad­czył. Sie­dząc przed Pa­try­kiem, nie wi­dział już tego bez­tro­skiego stu­denta, który kie­dyś po­ży­czał mu klu­cze do domku na działce. Nie­wiele było w nim z chło­paka, który prze­ciął rurę szkol­nej ka­na­li­za­cji. Pły­nące po ko­ry­ta­rzach gówno ura­to­wało ich przed kla­sówką z matmy. Przed ma­turą z pol­skiego wrzu­cił do auli gaz pie­przowy. Nie­stety tym ra­zem się nie po­wio­dło, po­nie­waż w eks­pre­so­wym tem­pie do eg­za­minu przy­go­to­wano salę gim­na­styczną. Wtedy nie my­ślał o na­stęp­stwach swo­ich po­czy­nań. Za­wsze wszystko ucho­dziło mu na su­cho. Gdyby mógł prze­wi­dzieć kon­se­kwen­cje swo­jego ro­mansu, mi­lion razy za­sta­no­wiłby się, czy warto.

Dla niego to był tylko seks. Od­skocz­nia od obo­wiąz­ków w pracy. Nie chciał wra­cać do domu, w któ­rym wrzesz­czało małe dziecko, a żona przy­odziana w szare dresy z po­wy­py­cha­nymi ko­la­nami była wiecz­nie zmę­czona.

Przez trzy lata pro­wa­dził po­dwójne ży­cie, o któ­rym Ha­nia do­wie­działa się w trak­cie spa­ceru z córką. Przez okno dro­giej re­stau­ra­cji do­strze­gła męża, trzy­ma­ją­cego za rękę biu­ścia­stą bru­netkę, któ­rej równe zęby lśniły w sze­ro­kim uśmie­chu. Wtedy pierw­szy raz we­szła do mo­no­po­lo­wego. Ku­piła bu­telkę żu­brówki i sok jabł­kowy.

Kiedy wie­czo­rem wró­cił do domu, nie po­znał matki swo­jego dziecka. Sie­działa w fo­telu ubrana w sek­sowną ko­szulkę. Pa­znok­cie miała po­ma­lo­wane na czer­wono, a w dłoni trzy­mała szklankę z pły­nem ko­loru her­baty. Jej za­war­tość bez wąt­pie­nia wpro­wa­dzała ją w stan eu­fo­rii. Na no­gach Hanki, uło­żo­nych jedna na dru­giej, le­żała otwarta książka. Był szczę­śliwy, że w końcu się wy­lu­zo­wała, za­dbała o sie­bie, się­gnęła po książkę o te­ma­tyce od­mien­nej od tych zwią­za­nych ze zmianą pie­luch. Na­chy­lił się nad nią, chcąc ją po­ca­ło­wać. W jed­nej chwili czar prysł. Ze­rwała się z fo­tela ni­czym koń wy­ści­gowy, który przed chwilą usły­szał strzał ze­zwa­la­jący do startu. Spoj­rzał zdzi­wio­nym wzro­kiem, po­lu­zo­wał cia­sno za­wią­zany kra­wat i opadł na ka­napę, nie py­ta­jąc o przy­czynę tak na­głej re­ak­cji. Póź­niej już nie li­czył, ile razy był świad­kiem po­dob­nych scen. Cie­szył się na­wet, że prze­stała ma­ru­dzić i za­jęła się swoim ży­ciem.

Czas pły­nął, biu­ścia­stą bru­netkę za­stą­piła chuda blon­dyna, a on zu­peł­nie nie za­uwa­żył, kiedy jego żona prze­stała przy­po­mi­nać ko­bietę, w któ­rej się za­ko­chał. Żył jakby obok tego, co po­winno być w jego ży­ciu prio­ry­te­tem. Ni­gdy nie za­po­mni dnia, kiedy za­dzwo­niono do niego z przed­szkola z in­for­ma­cją, że nikt nie ode­brał ma­łej Dag­mary. Nie przy­szło mu na­wet do głowy, że mo­gło wy­da­rzyć się coś złego. Wście­kły wra­cał do domu z dziew­czynką, któ­rej nie umiał na­wet za­piąć w sa­mo­cho­do­wym fo­te­liku.

Wszedł do miesz­ka­nia i uj­rzał po­stać żony sie­dzą­cej w fo­telu ty­łem od­wró­co­nym do drzwi fron­to­wych. Ką­tem oka do­strzegł le­żącą na jej ko­la­nach książkę. W ręce trzy­mała szklankę, któ­rej nie­do­pita za­war­tość roz­lała się po czar­nej jak zie­mia spód­nicy ko­biety. Spała upita do nie­przy­tom­no­ści.

Roz­dział 4

Kuch­nia domu ro­dzin­nego Pauli przy­po­mi­nała ar­ma­ge­don. Wszystko le­ciało dziew­czy­nie z rąk. Uwiel­biała piec, go­to­wać i ta­plać się w róż­nych moż­li­wych ma­ziach, by przy­go­to­wać ucztę dla pod­nie­bie­nia. Dziś jed­nak ewi­dent­nie jej nie szło. Sta­rała się sama przed sobą ukryć, że za­leży jej na tym, aby ser­nik zro­bił wra­że­nie na Mi­ko­łaju. Nie po­winna się tak stre­so­wać tym ser­ni­kiem. Prze­cież pie­kła go dla Hani i praw­do­po­dob­nie Mi­ko­łaj na­wet go nie spró­buje, lecz mimo to za­le­żało jej, aby efekt był po­wa­la­jący, cho­ciażby wi­zu­al­nie.

Wzięła głę­boki wdech i wy­dech, pró­bu­jąc uspo­koić roz­bie­gane my­śli. Nie była zwo­len­niczką no­wo­cze­snych roz­wią­zań. Trend pa­nu­jący w te­le­wi­zji na to, aby prze­pisy od­czy­ty­wać z prze­no­śnych urzą­dzeń elek­tro­nicz­nych, nie­spe­cjal­nie jej się po­do­bał. Otwo­rzyła więc swój ze­szyt i za­częła przy­go­to­wy­wać pro­dukty.

* ki­lo­gram do­brej ja­ko­ści mie­lo­nego sera

* 3/4 kostki mar­ga­ryny

* szklanka cu­kru

* 30 g cu­kru wa­ni­lio­wego

* 8 jaj

* 400 ml śmie­tanki kre­mówki (do­brze schło­dzo­nej)

* ta­bliczka cze­ko­lady

* cztery łyżki mleka

* płatki mig­da­łowe, do po­sy­pa­nia ca­ło­ści

Od­dzie­liła żółtka od bia­łek. Ma­sło utarła z cu­krem. Na­stęp­nie po­woli do­da­wała do masy po jed­nym żółtku, cały czas mie­sza­jąc. Kiedy już masa z ma­sła, żół­tek i cu­kru była jed­no­lita, za­częła stop­niowo do­da­wać do niej ser, aż do wy­ko­rzy­sta­nia ca­łego ki­lo­grama. W osob­nym na­czy­niu ubiła sztywną pianę z bia­łek, którą prze­ło­żyła do mi­ski z se­rem i de­li­kat­nie mie­sza­jąc, po­łą­czyła wszyst­kie skład­niki. Tor­tow­nicę wy­sma­ro­wała ma­słem i ob­sy­pała bułką tartą. Stary bab­ciny spo­sób za­wsze się spraw­dzał. Po wy­ko­na­niu tego za­biegu jej cia­sto ni­gdy nie przy­wie­rało do brze­gów blaszki. Prze­lała go­tową masę ser­ni­kową do przy­go­to­wa­nej tor­tow­nicy i wsta­wiła do pie­kar­nika na­grza­nego do stu osiem­dzie­się­ciu stopni. Na­sta­wiła ze­gar na pięć­dzie­siąt mi­nut i po­zo­stało jej tylko cze­kać.

Zro­biła wszystko do­kład­nie tak, jak to ro­biła bab­cia. Nie ro­zu­miała swo­ich ner­wów. Pie­kła prze­cież to cia­sto wie­lo­krot­nie i jesz­cze ni­gdy się nie zda­rzyło, aby coś jej po­szło nie tak, no może z wy­jąt­kiem tego mo­mentu, kiedy to w trak­cie pie­cze­nia wy­łą­czyli prąd w ich dziel­nicy. Ale to już było dzia­ła­nie siły wyż­szej. Nie miała na to wpływu.

Ob­ser­wo­wała, jak cia­sto prze­pięk­nie wy­ro­sło, zu­peł­nie jakby chciało się uwol­nić od me­ta­lo­wej fo­remki. Wy­sta­wało po­nad jej kra­wędź. Nie przej­mo­wała się tym, wie­dząc, że póź­niej nieco opad­nie. Siła do­świad­cze­nia prze­ma­wiała za spo­ko­jem, jed­nak nie było to ta­kie pro­ste. Nie za­uwa­żyła na­wet, kiedy upły­nął czas pie­cze­nia i trzeba było wy­jąć cia­sto z pie­kar­nika. Po­prze­dziła tę czyn­ność na­ło­że­niem na ręce czer­wo­nych gru­bych rę­ka­wi­czek z wi­ze­run­kiem Świę­tego Mi­ko­łaja.

– Oho, có­reczka pie­cze cia­sto. – Usły­szała głos matki do­bie­ga­jący z sy­pialni. – Czy to jest ser­ni­czek babci Wła­dzi, ko­cha­nie?

– Tak, ma­mu­siu, ale nie licz, że za­ła­piesz się na ka­wa­łek. Piekę go dla Hani. Wiesz, jak bar­dzo za nim prze­pada. Dag­marka z Pa­try­kiem dzi­siaj jadą ją od­wie­dzić.

– Chyba ni­gdy się nie przy­zwy­czaję, że mó­wisz do nich po imie­niu. Za mo­ich cza­sów było nie do po­my­śle­nia, aby w ten spo­sób zwra­cać się do ro­dzi­ców przy­ja­ciół.

– Czasy się zmie­niają, ma­mu­siu.

– Wiem, i lu­dzie też.

Kiedy cia­sto sty­gło, ko­biety zja­dły ra­zem śnia­da­nie, roz­ma­wia­jąc nie tylko o tym, jak nie­ubła­ga­nie mija czas. Laura wy­py­tała córkę o strój na obronę, o plany na przy­szłość i o ma­rze­nia, które od kilku lat le­żały w szu­fla­dzie z na­pi­sem „kie­dyś”. Po ci­chu wie­rzyła, że jej je­dyna có­reczka po­now­nie za­wal­czy o swoje miej­sce na Po­mor­skim Uni­wer­sy­te­cie Me­dycz­nym. Nie chciała jej jed­nak po­na­glać ani wpły­wać na jej de­cy­zję.

Paula po­zbyła się przy­pie­czo­nej sko­rupki cia­sta, od­ci­na­jąc ją równo no­żem. Na po­wierzchni ser­nika uło­żyła sztywno ubitą śmie­tanę kre­mówkę. Roz­pusz­cza­jąc w ron­delku cze­ko­ladę z do­dat­kiem mleka, za­my­śliła się na te­mat tego, co mó­wiła matka. Może warto by było wró­cić do ma­rzeń? Tylko, czy były to jej ma­rze­nia? Cho­ciaż... mo­głaby spró­bo­wać. Miała ku temu wszel­kie wa­runki. Ro­dzice tylko cze­kali, aż po­dej­mie de­cy­zję. Obie­cała so­bie, że gdy już upora się z obroną, wróci do te­matu me­dy­cyny.

Tym­cza­sem roz­sma­ro­wała wcze­śniej roz­pusz­czoną cze­ko­ladę po po­wierzchni śmie­tany. Zwień­czyła swoje dzieło, ob­sy­pu­jąc ser­nik rów­no­mierną war­stwą płat­ków mig­da­ło­wych. Ni­czym pu­chowy śnieg ozdo­biły przy­smak, który miał osło­dzić po­po­łu­dnie ro­dzi­nie Dag­mary. Była z sie­bie dumna. Po­zo­stało jej tylko do­star­czyć wy­piek przy­ja­ciółce.

W domu Słup­skich od rana wrzało. Dag­mara bie­gała z góry na dół, pa­ku­jąc to­bołki. Cie­szyła się na spo­tka­nie z matką. Nie wi­działy się od po­nad mie­siąca. Nie mo­gła się do­cze­kać mo­mentu, gdy po­chwali się in­dek­sem. Nie­mal wszyst­kie przed­mioty za­li­czyła w ter­mi­nach ze­ro­wych. Wie­działa, że mama bę­dzie z niej dumna. Były bar­dzo zwią­zane. Zda­rzało się, że roz­ma­wiały ze sobą do póź­nej nocy. Miały do sie­bie za­ufa­nie i mó­wiły so­bie o wszyst­kim. No, pra­wie wszyst­kim.

Zgod­nie z umową punk­tu­al­nie o dzie­sią­tej do drzwi za­dzwo­niła Paula.

– Czy ktoś może otwo­rzyć? Ja je­stem jesz­cze na go­lasa i nie dam rady – za­ko­mu­ni­ko­wał Pa­tryk.

– To Paula, pew­nie nie za­brała swo­jego klu­cza i stoi pod furtką. Mi­ko­łaj, otwórz jej, bo ja usi­łuję wła­śnie za­piąć wa­lizkę – do­dała Dag­mara.

– Je­dziemy tylko na pięć dni, coś tam na­pa­ko­wała, że nie mo­żesz za­piąć? Mi­ko­łaj, otwórz tej bied­nej dziew­czy­nie. Ser­nik upie­kła, a my zmu­szamy ją, by stała pod furtką.

Mi­ko­łaj cze­kał, aż go o to po­pro­szą. Nie chciał się wy­ry­wać przed sze­reg. Jesz­cze ktoś zdo­łałby od­czy­tać my­śli, któ­rych sam usi­ło­wał się po­zbyć ze swo­jej głowy. Wci­snął gu­zik otwie­ra­jący furtkę i przed jego oczami znowu uka­zała się ona. Serce za­ło­mo­tało mu mocno. Otwo­rzył jej drzwi i za­pro­sił do środka. Uśmiech­nęła się sze­roko, lecz nie był pe­wien, czy ten uśmiech skie­ro­wany był do niego, czy do krę­cą­cego się pod jej no­gami Stin­kiego. Pies w mig wy­czuł, że zbliża się pora kar­mie­nia.

– Dzień do­bry, pa­nie Mi­ko­łaju – przy­wi­tała się kur­tu­azyj­nie.

– Wy­star­czy Mi­ko­łaj – rzekł su­cho.

– Do­brze, za­pa­mię­tam.

Udała, że nie sły­szy obo­jęt­no­ści w jego gło­sie. Wo­la­łaby, aby o coś ją za­py­tał. O co­kol­wiek, na­wet o głu­pią po­godę. Nie ocze­ki­wała roz­mowy o gwiaz­dach, lecz zwy­kłego życz­li­wego za­cho­wa­nia. Po­sta­no­wiła zi­gno­ro­wać nie­go­ścin­ność, tłu­ma­cząc ją fak­tem, że nie jest to jego dom. Może gdyby przy­szła do niego, za­cho­wy­wałby się ina­czej?

Pew­nie ni­gdy nie przyj­dzie mi tego spraw­dzić, szkoda – po­my­ślała, prze­kie­ro­wu­jąc całą swoją uwagę na czwo­ro­noga ra­do­śnie mer­da­ją­cego ogo­nem.

– Stin­kuś, pie­sku ko­chany. Pew­nie je­steś głodny. Przy­nio­słam ser­nik dla two­jej pańci, ale nie martw się, dla cie­bie też coś mam. – Wy­cią­gnęła z torby puszkę psiej karmy. – Wo­ło­winka, taka, jak lu­bisz. No jedz, jedz, sło­neczko moje – mó­wiła spo­koj­nym gło­sem, schy­la­jąc się nad zwie­rzę­ciem. Czuła na so­bie wzrok Mi­ko­łaja i aby spraw­dzić, czy jej prze­czu­cie po­krywa się z rze­czy­wi­sto­ścią, gwał­tow­nie od­wró­ciła głowę w jego stronę.

– Prze­pra­szam, za­my­śli­łem się. Nie po­wi­nie­nem się tak na cie­bie ga­pić.

– Taki duży, a taki wsty­dliwy?

– Masz na my­śli, że stary?

– Mam na my­śli do­kład­nie to, co po­wie­dzia­łam. Nic po­nadto. – Po­now­nie ob­da­rzyła go szcze­rym uśmie­chem.

Miała ra­cję. Śmiało mógłby być jej oj­cem, a tym­cza­sem za­cho­wy­wał się jak szcze­niak. Wy­da­wało mu się, że się za­czer­wie­nił. Nie pa­mię­tał już, jak to jest czuć skrę­po­wa­nie w to­wa­rzy­stwie ko­biety. Zwłasz­cza tak mło­dej ko­biety. Przez jego łóżko w trak­cie kilku ostat­nich mie­sięcy prze­wi­nęły się ta­buny przed­sta­wi­cie­lek płci żeń­skiej i żadna z nich nie wpra­wiła go w stan za­wsty­dze­nia, na­wet gdy wy­ma­chi­wała przed jego oczami na­gim biu­stem, pro­sto od naj­lep­szego chi­rurga.

– Jesz­cze raz prze­pra­szam.

– Nie prze­pra­szaj. Na­pi­jesz się kawy? – za­py­tała.

– Chęt­nie, po­pro­szę.

– Pa­tryk, Daga, chce­cie kawę? – za­wo­łała gło­śno do do­mow­ni­ków, któ­rzy po­chło­nięci przy­go­to­wa­niami do wy­jazdu nie ura­czyli jej żadną od­po­wie­dzią. – Wy­gląda na to, że je­steś ska­zany na moje to­wa­rzy­stwo, bo ani twój przy­ja­ciel, ani moja przy­ja­ciółka nie za­mie­rzają na­wet spraw­dzić, kto wszedł do ich domu.

– Z tego, co zdą­ży­łem za­uwa­żyć, trak­tują cię jak ro­dzinę. Po­dobno masz na­wet klu­cze?

– Tak, ale za­wsze ich za­po­mi­nam. W za­sa­dzie ko­rzy­stam z nich tylko wtedy, kiedy go­spo­da­rze gdzieś wy­jeż­dżają. Przy­cho­dzę od­wie­dzić Stin­kiego i pod­lać kwiaty. Ha­nia je ko­cha i nie prze­ży­łaby, gdyby któ­ryś z nich uschnął pod­czas jej nie­obec­no­ści.

– Ja nie mam kwia­tów.

– Nie lu­bisz?