Długa letnia noc ebook

Letycja Gall „Długa letnia noc”

Copyright © by Letycja Gall, 2023 - [email protected]

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone. 

Żadna część niniejszej publikacji nie

 może być reprodukowana, powielana i udostępniana 

w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Redaktor prowadząca: Wioletta Jankowiak

Korekta: Marianna Umerle, "Dobry Duszek"

Projekt okładki: Jakub Kleczkowski

Skład epub, mobi i pdf: Aplit.pl

ISBN: 978-83-8119-997-1

Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/ e-mail:[email protected]

ROZDZIAŁ I

Droga do lasu

To­mek stał w ła­zien­ce przed lu­strem. Smut­nym wzro­kiem wpa­try­wał się przed sie­bie, pro­sto w ciem­no­brązo­we oczy ja­kie­goś czter­dzie­sto­let­nie­go mężczy­zny, któ­re­go z tru­dem roz­po­zna­wał. Twarz wid­nie­jąca na srebr­nej ta­fli wy­da­wa­ła mu się obca, jak­by nie na­le­ża­ła do nie­go.

Miał wra­że­nie, że spo­gląda w cze­lu­ście pie­kiel­ne.

Po kil­ku mi­nu­tach uda­ło mu się wy­jść z otępie­nia. Po­chy­lił gło­wę nad umy­wal­ką i spry­skał twarz zim­ną wodą. Po­tem wy­pro­sto­wał się, ci­ężko przy tym wzdy­cha­jąc.

Wie­dział już, że spędze­nie tego wie­czo­ru w sa­mot­no­ści było złym po­my­słem. Nie tak to oczy­wi­ście za­pla­no­wał. Chciał wy­ko­rzy­stać ten czas, aby się ogar­nąć, zre­ge­ne­ro­wać zszar­ga­ne ner­wy i ze­brać siły. Sko­ńczy­ło się jed­nak na tym, że po­pa­dł w to­tal­ną me­lan­cho­lię.

Po­sta­no­wił opu­ścić swo­je zie­jące pust­ką miesz­ka­nie i po­szu­kać ja­kie­goś to­wa­rzy­stwa.

Gdy po otwar­ciu drzwi An­tek zo­ba­czył Tom­ka, wes­tchnął w du­chu. Nie był z tej wi­zy­ty za­do­wo­lo­ny.

– Ja do cie­bie, wiesz – rzu­cił sto­jący na klat­ce scho­do­wej mężczy­zna.

Ro­ze­śmiał się głup­ko­wa­to i wy­pro­sto­wał się, jed­ną ręką od­py­cha­jąc się od ścia­ny, o któ­rą do­pie­ro co opar­ty był czo­łem.

An­tek po­my­ślał, że To­mek mu­siał wcze­śniej tro­chę wy­pić.

Ten na szczęście nie oka­zał się zbyt moc­no pi­ja­ny. Po prze­stąpie­niu pro­gu ru­szył ca­łkiem pew­nie przed sie­bie. Wy­ko­nał kil­ka sta­bil­nych kro­ków, po czym za­chwiał się, ale tyl­ko odro­bi­nę.

Ant­ko­wi prze­le­cia­ło przez myśl, że to nie al­ko­hol, lecz roz­pacz spra­wi­ła, że jego gość tak źle wy­glądał.

To­mek, nie cze­ka­jąc na za­pro­sze­nie, wsu­nął się do sa­lo­nu, pod­sze­dł do ob­szer­nej sofy i osu­nął się na nią z ci­ężkim wes­tchnie­niem. Po­tem od­chy­lił gło­wę do tyłu i skie­ro­wał swo­je le­ni­we spoj­rze­nie na zwi­sa­jący z su­fi­tu, wiel­ki, krysz­ta­ło­wy ży­ran­dol.

– Za­wsze mie­li­ście to błysz­czące cudo? – za­py­tał.

An­tek nie zro­zu­miał w pierw­szej chwi­li, o czym mówi dru­gi mężczy­zna. Nie pa­trzył bo­wiem w jego stro­nę. Za­jęty był cho­wa­niem pusz­ki piwa do lo­dów­ki.

– Co? – za­py­tał.

– No... tę lam­pę.

– Ach, tak... od­kąd tu miesz­ka­my.

– Su­per... zna­czy... – To­mek wes­tchnął smut­no. Przy­mknął po­wie­ki i krzy­wi­ąc się, jak­by wła­śnie wy­pił coś bar­dzo kwa­śne­go, prze­ta­rł dło­nią oczy. – Nie bój się... – po­wie­dział po chwi­li.

An­tek zdążył do tego mo­men­tu wy­su­nąć się zza ku­chen­ne­go bla­tu, we­jść do sa­lo­nu i usi­ąść w fo­te­lu znaj­du­jącym się na wprost sofy.

– Cze­go nie mam się bać? – spy­tał, po­dej­rze­wa­jąc, że ciąg dal­szy sam nie na­stąpi.

To­mek za­krył oczy wierz­chem dło­ni.

– Nie przy­sze­dłem roz­ma­wiać o Ku­bu­siu – wy­szep­tał. – Po pro­stu, tro­chę mi się przy­krzy­ło już sa­me­mu... W za­sa­dzie wo­la­łbym po­ga­dać o czym­kol­wiek in­nym... Ja wiem... – urwał. Nie miał żad­ne­go po­my­słu.

Na­stąpi­ła chwi­la nie­zręcz­nej ci­szy, któ­rą po kil­ku ci­ężkich se­kun­dach prze­rwał An­tek:

– Sie­dzisz w domu sam?

To­mek kiw­nął gło­wą.

– Chcia­łem zo­stać sam. My­śla­łem, że mi to do­brze zro­bi, ale... nie.

– Chy­ba nie przy­je­cha­łeś tu au­tem?

– No co ty, nie je­stem aż tak pi­ja­ny, żeby się pchać za kó­łko. Spa­ce­rem przy­sze­dłem... Ale wiesz, że na­wet do­brze mi to zro­bi­ło. Ład­nie dzi­siaj... Chy­ba na­wet za ład­nie, za cie­pło jak na po­czątek pa­ździer­ni­ka, nie sądzisz? – To­mek uśmiech­nął się sła­bo i po raz pierw­szy tego wie­czo­ru spoj­rzał swo­je­mu zna­jo­me­mu pro­sto w oczy.

– Zro­bię ci kawy, co? – za­pro­po­no­wał An­tek i nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, gwa­łtow­nie wstał z miej­sca. W paru zwin­nych su­sach prze­mie­ścił się w stro­nę ku­chen­ki, na­sta­wił czaj­nik i spy­tał zdaw­ko­wym to­nem: – Ci­ężki dzień?

– Hm?... Tak.

– Czar­ną pi­jesz z cu­krem, nie?

– Tak... czar­ną.

– Mo­głeś wcze­śniej za­dzwo­nić... Masz szczęście, że je­stem w domu. Le­piej, że­byś się sam nie szla­jał po uli­cach w ta­kim sta­nie.

– W su­mie masz ra­cję, ale ja­koś tak nie po­my­śla­łem, że mo­głeś się spo­tkać... gdzieś (bo ja wiem) z kimś tam, ale wie­dzia­łem... wie­dzia­łem, że nie będziesz z nimi.

An­tek zmarsz­czył brwi.

– Skąd wie­dzia­łeś? – spy­tał po krót­kiej chwi­li.

Zda­wał so­bie wpraw­dzie spra­wę z tego, że po­dej­mu­je nie­zbyt przy­jem­ny te­mat, ale w tym mo­men­cie i tak wszyst­ko wy­da­wa­ło mu się lep­sze od roz­mo­wy o czy­imś umie­ra­jącym synu.

– Mogę za­pa­lić? – spy­tał To­mek, za­miast od­po­wie­dzieć, i nie­zwłocz­nie wy­ci­ągnął z kie­sze­ni pacz­kę pa­pie­ro­sów.

An­tek bez sło­wa po­sze­dł na bal­kon po po­piel­nicz­kę i po­sta­wił ją na sto­jącej mi­ędzy sofą a fo­te­la­mi ła­wie.

– Ge­ne­ral­nie to Ka­sia nie po­zwa­la pa­lić w domu, ale dla cie­bie pew­nie zro­bi­ła­by wy­jątek. Po­zwo­lisz, że wy­ko­rzy­stam sy­tu­ację i też so­bie za­pa­lę? – Na twa­rzy Ant­ka roz­bły­snął ło­bu­zer­ski uśmiech.

To­mek za­pa­lił pa­pie­ro­sa, głębo­ko za­ci­ągnął się dy­mem i wle­pił nie­co zdzi­wio­ne spoj­rze­nie w drzwi bal­ko­no­we.

– Sło­ńce za­czy­na za­cho­dzić – stwier­dził dość oczy­wi­sty fakt. – Któ­ra go­dzi­na?

– Ja­koś po osiem­na­stej.

– No masz... Na­praw­dę? My­śla­łem, że jest wcze­śniej.

Przez krót­ką chwi­lę pa­li­li w mil­cze­niu.

An­tek pa­trzył nie­wi­dzącym wzro­kiem przed sie­bie, za­sta­na­wia­jąc się, czy po­wi­nien wró­cić do po­przed­nie­go te­ma­tu.

– To skąd wie­dzia­łeś? – za­py­tał w ko­ńcu, agre­syw­nie strze­pu­jąc ko­ńców­kę pa­pie­ro­sa do po­piel­nicz­ki.

– Co...? – To­mek spoj­rzał na nie­go ogłu­pia­łym wzro­kiem, nie ro­zu­mie­jąc, o co jest py­ta­ny.

– No... że nie będzie mnie z nimi.

– Ach, no tak... Skąd wie­dzia­łem?

Ant­ka na­praw­dę cie­ka­wi­ło, jaka będzie od­po­wie­dź jego ko­le­gi. Od lat zbie­rał się do tego, aby od­być z nim roz­mo­wę, do któ­rej pro­wa­dzi­ło za­da­ne wła­śnie py­ta­nie, ale ja­koś wcze­śniej nie było ku temu oka­zji, a poza tym zu­pe­łnie nie wie­dział, jak mia­łby ją za­ini­cjo­wać.

To­mek przez dłu­ższą chwi­lę tępym wzro­kiem wpa­try­wał się w blat sto­łu – do­pie­ro po nie­mal mi­nu­tę trwa­jącej pau­zie po­now­nie się ode­zwał:

– Wiem, że tyl­ko raz by­łeś na tym ich wspól­nym week­en­dzie – za­czął. – Chy­ba Kora mi to po­wie­dzia­ła... – Ro­ze­śmiał się gorz­ko. – Ale ja też tyl­ko raz bra­łem w tym udział. To było po­nad pięć lat temu, za­nim jesz­cze uro­dził się Ku­buś i... ja­koś tak mia­łem wra­że­nie, że mnie tam za bar­dzo nie chcą.

– Wi­taj w klu­bie... – An­tek prych­nął drwi­ąco.

To­mek za­re­cho­tał głup­ko­wa­to.

– Wiesz, ja my­śla­łem, że może tyl­ko mi się wy­da­wa­ło... no wiesz... co ja tam wie­dzia­łem. Ni­g­dy wcze­śniej nie mia­łem ro­dzi­ny i... my­śla­łem na­wet, że to moja wina.

– A to niby jak?

– No, że mi się wy­da­je, że to uczu­cie ode­pchni­ęcia nie ma re­al­nych pod­staw i że to tyl­ko moja gło­wa... – Na twa­rzy Tom­ka po­ja­wił się wy­raz lek­kie­go za­wsty­dze­nia. – Ale te­raz my­ślę – kon­ty­nu­ował – że o to­bie mi po­wie­dzia­ła... zna­czy, że by­łeś tam na week­end tyl­ko raz, spe­cjal­nie... no wiesz, żeby mnie bar­dziej znie­chęcić.

Sto­jący na ga­zie czaj­ni­ki za­czął gwiz­dać.

An­tek ze­rwał się z miej­sca jak opa­rzo­ny i pod­sze­dł do ku­chen­ki.

Gdy za­le­wał kawę, w jego umy­śle za­wrzał gniew. Oto bo­wiem zdał so­bie spra­wę, że on i To­mek zo­sta­li opusz­cze­ni przez swo­ich bli­skich. Gdzieś tam (nie tak da­le­ko w za­sa­dzie) w pew­nym wiel­kim domu sie­dzia­ło so­bie kil­ka ro­dzin (wraz z ich żo­na­mi i dzie­ćmi), a oni byli tu sami, z tru­dem ze sobą roz­ma­wia­jąc. Nie byli częścią tej po­łączo­nej dziw­ną wi­ęzią wspól­no­ty lu­dzi – tkwi­li na jej mar­gi­ne­sie ni­czym spo­łecz­ne wy­rzut­ki.

To­mek my­ślał o NICH, ale w zu­pe­łnie inny spo­sób. Roz­bu­dzi­ła się w nim zwy­czaj­na cie­ka­wo­ść. Po­cze­kał, aż An­tek po­sta­wi przed nim kawę i po­ci­ągnął te­mat da­lej:

– Eli­za za­wsze mnie zby­wa­ła, gdy pró­bo­wa­łem o tym z nią roz­ma­wiać. Wiesz... ja na­wet nie wiem, jak ich wszyst­kich po­zna­ła.

An­tek wła­śnie pod­no­sił pa­pie­ro­sa do ust, ale ostat­nie sło­wa wy­po­wie­dzia­ne przez Tom­ka spra­wi­ły, że jego ręka za­trzy­ma­ła się gwa­łtow­nie i za­wi­sła w po­wie­trzu w po­ło­wie dro­gi do celu.

– To aku­rat pro­ste... – szep­nął i po­kręcił gło­wą z nie­do­wie­rza­niem.

– Co? – To­mek zmarsz­czył brwi.

– No patrz... na­wet tego nie wie­dzia­łeś, a oni i tak wy­da­wa­li ci się dziw­ni.

– Cze­go nie wie­dzia­łem?

– Oni wszy­scy po­zna­li się w jed­nym miej­scu, ja­kieś osiem... albo dzie­wi­ęć lat temu.

To­mek unió­sł wy­so­ko brwi i po­dra­pał się po opró­szo­nej si­wi­zną skro­ni. Zdał so­bie na­gle spra­wę z tego, jak nie­wie­le wie­dział o zna­jo­mych swo­jej żony. Jako skraj­ny in­tro­wer­tyk i do­ma­tor prak­tycz­nie wca­le się nimi nie in­te­re­so­wał. Eli­za często wpraw­dzie o nich mó­wi­ła, ale on nie słu­chał jej wte­dy zbyt uwa­żnie. Te­raz, gdy spró­bo­wał po­szu­kać w swo­jej pa­mi­ęci jej opo­wie­ści o tym, jak po­zna­ła ich wszyst­kich, tra­fił na zu­pe­łną pust­kę.

– Hę...? – spy­tał głup­ko­wa­to.

– Albo to już dzie­si­ęć lat... – Zbyt po­chło­ni­ęty za­sta­na­wia­niem się nad upły­wem cza­su An­tek zi­gno­ro­wał go. – Chy­ba dzie­si­ęć... ale mo­że­my to usta­lić. – Ener­gicz­nie po­de­rwał się z miej­sca. – Po­cze­kaj, Ka­sia chy­ba zo­sta­wi­ła swo­je­go lap­to­pa.

– Okej... – zgo­dził się To­mek.

Za­to­pił się głębiej w sie­dze­niu i sącząc po­wo­li kawę, cier­pli­we po­cze­kał na po­wrót dru­gie­go mężczy­zny.

An­tek po­ja­wił się w drzwiach już po nie­spe­łna mi­nu­cie.

– Daw­no ich nie ogląda­łem... – po­wie­dział dość nie­ja­sno, kła­dąc na ła­wie lap­to­pa.

Na­stęp­nie włączył go i usia­dł na so­fie obok swo­je­go go­ścia.

– Cze­go nie ogląda­łeś? – spy­tał To­mek.

– Zdjęć z tych wa­ka­cji. Gdzieś tu były... w tym ba­ła­ga­nie na pul­pi­cie.

W ma­te­rii gro­ma­dze­nia zdjęć Ka­sia oka­za­ła się bar­dzo skru­pu­lat­na i upo­rząd­ko­wa­na – po­gru­po­wa­ne były la­ta­mi.

An­tek naj­pierw prze­wer­to­wał fol­der przy­pi­sa­ny do roku dwa ty­si­ące szó­ste­go, a po­tem dwa ty­si­ące siód­me­go, ale w żad­nym z nich nie zna­la­zł tego, cze­go szu­kał.

– To chy­ba był jed­nak dwa ty­si­ące pi­ąty – stwier­dził. – Rów­ne dzie­si­ęć lat temu.

Tym ra­zem mu się po­szczęści­ło. Pod tą datą, za­raz pod fol­de­rem: sier­pień, znaj­do­wał się dru­gi o na­zwie: sier­pień – wcza­sy w Ru­sa­łce.

– Ru­sa­łka? To wieś, nie? – spy­tał To­mek.

– Tak, ja­kieś dwie go­dzi­ny dro­gi stąd...

An­tek otwo­rzył fol­der i klik­nął pierw­sze zdjęcie, na któ­rym wid­nia­ła jego żona i Zu­zia sto­jące na tle lasu – obie sze­ro­ko uśmiech­ni­ęte.

– Dla­cze­go wte­dy z nimi nie po­je­cha­łeś?

– Ka­sia zna­la­zła ten ośro­dek agro­tu­ry­stycz­ny tak na ostat­nią chwi­lę. Coś jej na­gle strze­li­ło do gło­wy. Pew­nie ja­kaś psiap­sió­łka coś jej na­ga­da­ła. Za­częła na­rze­kać, że nie mamy ro­dzi­ny na wsi i że Zu­zia na­wet dnia na wsi nie spędzi­ła i ni­g­dy nie wi­dzia­ła z bli­ska kro­wy... – Prze­wró­cił ocza­mi, po czym kon­ty­nu­ował: – To było w po­ło­wie sierp­nia. Ja już swój urlop wy­ko­rzy­sta­łem na po­cząt­ku lip­ca. By­li­śmy wszy­scy nad mo­rzem. No ale pod ko­niec lip­ca się tak na­kręci­ła, to jej po­wie­dzia­łem, żeby zna­la­zła ja­kieś wcza­sy dla sie­bie i Zuzi. Ona się zmar­twi­ła, że nic nie znaj­dzie tak na ostat­nią chwi­lę, ale uda­ło jej się za­ła­pać na ostat­ni wa­ka­cyj­ny tur­nus w Ru­sa­łce. No i... oni się tam po­zna­li... wszy­scy... w sen­sie WSZY­SCY! – za­ko­ńczył bar­dzo do­bit­nie.

– To był przy­pa­dek, że wszy­scy miesz­ka­my tak bli­sko sie­bie?

An­tek prych­nął drwi­ąco.

– A skąd... – od­po­wie­dział. – Kor­cza­ko­wie na przy­kład miesz­ka­li wte­dy w in­nym mie­ście, nie wie­dzia­łeś?

To­mek prze­cząco po­kręcił gło­wą.

* * *

Eli­za od­chy­li­ła gło­wę do tyłu i spoj­rza­ła w kie­run­ku swo­je­go syn­ka.

Chłop­czyk sie­dział na ko­cy­ku w ogród­ku i był ca­łko­wi­cie za­ab­sor­bo­wa­ny kar­mie­niem swo­jej świn­ki mor­skiej ko­per­kiem.

To­wa­rzy­szące mu na­sto­lat­ki – Zu­zia i Krzyś – nie były zbyt­nio za­in­te­re­so­wa­ne tą czyn­no­ścią. Dziew­czy­na była do­dat­ko­wo wy­ra­źnie po­de­ner­wo­wa­na. Cały czas zer­ka­ła do wnętrza domu, cze­ka­jąc, aż uzy­ska po­zwo­le­nie, aby wró­cić do środ­ka.

At­mos­fe­ra w sa­lo­nie była ci­ężka. Na twa­rzach wszyst­kich dzie­wi­ęciu zgro­ma­dzo­nych w nim osób ma­lo­wa­ło się na­pi­ęcie.

– Cóż... tak będzie chy­ba naj­le­piej. – Kora wes­tchnęła ci­ężko.

Nie pa­trzy­ła na ni­ko­go. Swo­je smut­ne spoj­rze­nie wle­pia­ła w nie­wiel­ką, pa­pie­ro­wą ser­wet­kę, któ­rej brze­gi pra­co­wi­cie wy­gła­dza­ła pal­ca­mi.

– Nie de­ner­wuj się. – Zyg­munt po­gła­skał żonę po przed­ra­mie­niu i cie­pło się do niej uśmiech­nął.

– Nic nam nie będzie – po­wie­dział Grze­siek.

Kora pod­nio­sła gło­wę. Spró­bo­wa­ła się uśmiech­nąć, ale nie naj­le­piej jej to wy­szło. Nie wy­gląda­ła za do­brze – zmarszcz­ki na jej twa­rzy zda­wa­ły się głęb­sze niż za­zwy­czaj, a siwe, spi­ęte w lu­źny kok wło­sy, o któ­re nie dba­ła od dłu­ższe­go cza­su, pod­kre­śla­ły do­dat­ko­wo jej po­de­szły wiek.

– Ja się boję... – ci­cho szep­nęła Eli­za. Wzi­ęła głębo­ki wdech i kon­ty­nu­owa­ła nie­co moc­niej­szym gło­sem: – Grze­siek ma ra­cję. Co złe­go może się stać? Tyl­ko boję się, że nie sta­nie się nic... Nie mamy nic wi­ęcej. – Jej głos za­ła­mał się, gdy wy­po­wia­da­ła ostat­nie sło­wa.

W jej od­czu­ciu na­stąpi­ło to zu­pe­łnie nie­spo­dzie­wa­nie. Scho­wa­ła więc twarz w dło­niach, bo­jąc się, że się roz­pła­cze.

– Sta­nie się. Zo­ba­czysz! – sta­now­czym to­nem po­wie­dzia­ła Kora.

Spra­wia­ła wra­że­nie, jak­by nie tyl­ko ko­bie­tę, do któ­rej mó­wi­ła, ale ta­kże samą sie­bie pró­bo­wa­ła prze­ko­nać co do praw­dzi­wo­ści swo­ich słów.

Eli­za od­sło­ni­ła twarz i uśmiech­nęła się sła­bo.

* * *

An­tek wło­żył do ust pa­pie­ro­sa, moc­no za­ci­ągnął się dy­mem i za­czął wy­ja­śniać:

– Tyl­ko Kora i Zyg­munt tu miesz­ka­li. Szu­ka­li­śmy wte­dy z Ka­sią miesz­ka­nia, żeby wy­pro­wa­dzić się od jej mat­ki. Do­pie­ro przy­mie­rza­łem się do za­ło­że­nia wła­sne­go in­te­re­su, ale wte­dy pra­co­wa­łem jesz­cze u Ko­wa­li­ka, i to od rana do nocy, więc to Ka­sia szu­ka­ła nam miesz­ka­nia i miej­sca na warsz­tat... No i w su­mie nie mia­łem w kwe­stii lo­ka­li­za­cji za wie­le do po­wie­dze­nia.

– Kie­dy się zo­rien­to­wa­łeś, co się dzie­je?

– Po ja­ki­mś roku, bo tyle trwa­ło, za­nim się tu wszy­scy spro­wa­dzi­li: naj­pierw Eli­za, po­tem my, po­tem Ha­nia z Ka­ro­lem i dzie­cia­ka­mi i... na ko­ńcu Grze­siek. Po­tem był ten pierw­szy wspól­ny week­end, na któ­rym byli oni wszy­scy, i ktoś jesz­cze ma się ro­zu­mieć.

– Kto jesz­cze? – To­mek za­in­te­re­so­wał się wy­ra­źnie.

– Ja... Bo wi­dzisz, ja by­łem tym kimś jesz­cze.

– Ob­cym?

– Tak, ob­cym. Tro­chę mnie to dra­żni­ło, ale wi­dzisz... ni­cze­go im nie mo­głem za­rzu­cić. Tyle że czu­łem się nie­swo­jo. Na ko­lej­ne spo­tka­nia już nie je­ździ­łem. To nie to, że mnie na nie za­pra­sza­li, a i ow­szem, i to za ka­żdym ra­zem...

To­mek ze zro­zu­mie­niem po­ki­wał gło­wą.

– Tak... – szep­nął. – Mnie Eli­za też za­wsze za­pra­sza.

– No wi­dzisz... – kon­ty­nu­ował An­tek. – Ale oni chy­ba wie­dzie­li, że od­mó­wi­my. W su­mie mnie te week­en­dy de­ner­wo­wa­ły, ale Zu­zia za­wsze tak się na nie cie­szy­ła, a po­tem... no wiesz, przy­wy­kłem.

– Zu­zia się cie­szy­ła?

– Ba! I to jak! Zresz­tą Ka­sia też. Wi­dzisz, sam nie wiem, jak to wy­ja­śnić, ale one obie wró­ci­ły ta­kie ja­kieś... tro­chę inne... – To­mek za­pa­trzył się w dal, co­fa­jąc się pa­mi­ęcią o dzie­si­ęć lat.

– Z tam­tych wcza­sów? – po krót­kiej chwi­li ci­szy spy­tał To­mek.

– Tak... z tych wa­ka­cji. – An­tek uśmiech­nął się bla­do.

– W ja­kim sen­sie inne? Chłod­niej­sze?

– I tak, i nie. Zu­zia nie scho­dzi­ła mi z ko­lan, jak­by co naj­mniej rok mnie nie wi­dzia­ła. Obie były ta­kie stęsk­nio­ne, ale jed­no­cze­śnie jak­by coś w nich... jak­by tro­chę ska­mie­nia­ło... nie, to złe sło­wo, sam nie wiem, coś się w nich zmie­ni­ło, ale nie z wierz­chu... tyl­ko tak ja­koś głębo­ko... Brzmię jak wa­riat, nie?

– Hm... Ni­ko­mu wcze­śniej o tym nie mó­wi­łeś, co?

An­tek uśmiech­nął się kwa­śno i prze­cząco po­kręcił gło­wą.

– Co mo­głem po­wie­dzieć? To co przed chwi­lą? A czy oni ro­bią coś złe­go?

– No tak. Prze­cież ni­ko­mu nie dzie­je się krzyw­da.

– Ta... – An­tek na krót­ką chwi­lę wbił smut­ne spoj­rze­nie w ścia­nę, a na­stęp­nie, otrząsnąw­szy się ze swo­ich nie­we­so­łych my­śli, za­py­tał: – To chcesz zo­ba­czyć te zdjęcia?

To­mek po­chy­lił się do przo­du i wle­pił wzrok w ekran lap­to­pa.

– Eli­za ni­g­dy mi ich nie po­ka­za­ła – po­wie­dział, krzy­wi­ąc się kwa­śno.

– Pew­nie bała się nie­wy­god­nych py­tań. A ty? Ty pew­nie ni­g­dy nie drąży­łeś te­ma­tu, co ich łączy, nie?

– Nie. – Tom­ko­wi zro­bi­ło się tro­chę głu­pio. – A ty drąży­łeś?

– O tak, tyle że to do ni­cze­go pro­wa­dzi­ło, tyl­ko do kłót­ni w sty­lu: że o co mi kon­kret­nie cho­dzi, że ma pra­wo do wła­snych zna­jo­mych, że co ja do nich wła­ści­wie mam, bla, bla, bla...

To­mek za­czął szyb­ko prze­wi­jać zdjęcia, ale gdy tyl­ko prze­sko­czył z czwar­te­go do pi­ąte­go, An­tek nie­znacz­nie się zde­ner­wo­wał.

– Stój...! – rzu­cił ostro. – Cof­nij.

Po­przed­nia fo­to­gra­fia zo­sta­ła wy­świe­tlo­na po­now­nie.

Na zdjęciu były trzy ko­bie­ty (w tym żony obu mężczyzn) i jed­na mała dziew­czyn­ka – Zu­zia. Wszyst­kie czte­ry stło­czo­ne były na nie­wy­so­kich, drew­nia­nych schod­kach pro­wa­dzących do sze­ro­ko otwar­tych drzwi.

– Znasz je wszyst­kie? – za­py­tał An­tek.

– No nie... – nie­pew­nie szep­nął To­mek, nie ro­zu­mie­jąc, dla­cze­go obec­no­ść ja­kie­jś ob­cej mu ko­bie­ty na zdjęciu wa­ka­cyj­nym sprzed dzie­si­ęciu lat mia­ła­by go za­in­try­go­wać. – To ja­kaś inna wcza­so­wicz­ka, czy ktoś z ośrod­ka? – spy­tał.

– Ech... – An­tek spoj­rzał na nie­go z po­li­to­wa­niem i za­czął cier­pli­wie tłu­ma­czyć: – To jest wcza­so­wicz­ka. Je­dy­na, któ­ra się tu po­tem nie spro­wa­dzi­ła. Jest na przy­naj­mniej po­ło­wie zdjęć.

– Okej... może to tro­chę dziw­ne.

– Ma na imię Gre­ta i wiesz, z kim przy­je­cha­ła na te wcza­sy?

– Z Eli­zą? – do­my­ślił się To­mek.

An­tek kiw­nął gło­wą.

Przez dłu­ższą chwi­lę obaj mężczy­źni wpa­try­wa­li się w wid­nie­jącą na zdjęciu po­stać mło­dej ko­bie­ty. Dziew­czy­na nie­wy­ra­źnie uśmie­cha­ła się do nich z ekra­nu. Jej dłu­gie, ciem­no­brązo­we wło­sy roz­wia­ne były we wszyst­kie stro­ny – za­pew­ne za spra­wą gwa­łtow­ne­go po­wie­wu wia­tru. Ani w jej twa­rzy, ani w spo­so­bie sie­dze­nia To­mek nie był jed­nak w sta­nie do­pa­trzeć się ni­cze­go szcze­gól­ne­go.

– Wy­gląda ca­łkiem zwy­czaj­nie – stwier­dził.

– No, tak – zgo­dził się z nim An­tek. – Tyle że jej tu te­raz nie ma i nie wiem, gdzie jest, a uwierz mi, pró­bo­wa­łem się do­wie­dzieć, ale NIC... na­praw­dę NIC nie zło­ści Kasi tak bar­dzo, jak wy­py­ty­wa­nie o Gre­tę. Zu­pe­łnie jak­bym ka­zał jej opo­wia­dać o ja­ki­mś strasz­nym prze­ży­ciu.

– Może to jest wła­śnie od­po­wie­dź.

An­tek wzdry­gnął ra­mio­na­mi.

– Pew­nie tak, ale wiesz co? Chy­ba szyb­ciej do­wie­my się cze­goś od wła­ści­cie­li tego ośrod­ka niż od na­szych żon.

– To ja­kaś pro­po­zy­cja, aby wsz­cząć śledz­two?

– Może pew­ne­go dnia, w przy­szło­ści... da­le­kiej przy­szło­ści.

An­tek, na samą myśl, że mia­łby kie­dyś ba­wić się w de­tek­ty­wa, ro­ze­śmiał się w du­chu. Ten po­my­sł wy­dał mu się nie­do­rzecz­ny.

– Pró­bo­wa­łeś kie­dyś wy­py­tać Zu­zię? – bar­dzo ci­cho, nie­mal bo­ja­źli­wie spy­tał To­mek. Świet­nie zda­wał so­bie bo­wiem spra­wę z tego, że wpły­wa na nie­bez­piecz­ne wody.

– Raz i wi­ęcej tego nie zro­bię, na­wet mnie nie proś. – Twarz Ant­ka stęża­ła.

– Nie, nie de­ner­wuj się, tak tyl­ko spy­ta­łem.

Na chwi­lę za­pa­no­wa­ła ci­sza.

To­mek obo­jęt­nym wzro­kiem oglądał ko­lej­ne zdjęcia, prze­wi­ja­jąc je dość szyb­ko, tak że już po nie­spe­łna mi­nu­cie do­brnął do ostat­nie­go. Przed­sta­wia­ło ono wszyst­kich wcza­so­wi­czów – całą ich dwu­nast­kę. Gre­ta, w po­rów­na­niu do wcze­śniej­szych fo­to­gra­fii, wy­jąt­ko­wo ra­do­śnie się na nim uśmie­cha­ła.

– Nie lu­bię za­ga­dek – wy­znał An­tek i skrzy­wił się mi­mo­wol­nie.

– Hm... ja lu­bię, tyl­ko w tym wy­pad­ku na­wet mało mnie to ob­cho­dzi.

To­mek po­czuł się na­gle bar­dzo zmęczo­ny i uznał, że ta wi­zy­ta po­win­na już się za­ko­ńczyć.

– Pój­dę już – oświad­czył i za­czął się pod­no­sić.

An­tek ma­chi­nal­nie za­mknął lap­to­pa i wstał ener­gicz­nie, cie­sząc się w du­chu, że jego gość już so­bie idzie.

Gdy od­pro­wa­dzał go do drzwi, pew­na myśl wpa­dła mu do gło­wy.

– Może wpro­si­my się ju­tro do nich na pod­wie­czo­rek? – za­py­tał.

– Cze­mu nie...

– To ju­tro o... czwar­tej wpad­nę po cie­bie, co?

– Okej. Niech będzie – zgo­dził się To­mek.

* * *

Noc była chłod­na i ci­cha.

Kora nie mo­gła za­snąć. Za bar­dzo się mar­twi­ła. Dla­te­go snu­ła się po ko­ry­ta­rzu bez celu, aż w ko­ńcu jej kro­ki za­pro­wa­dzi­ły ją do sy­pial­ni, któ­rą zaj­mo­wa­li Eli­za i Ku­buś.

We­szła do środ­ka i na chwi­lę po­chy­li­ła się nad po­sta­cią ko­bie­ty le­żącej na pra­wym skra­ju łó­żka, obej­mu­jącej chłop­czy­ka uło­żo­ne­go na sto­sie po­du­szek.

Po dru­giej stro­nie, zaj­mu­jąc za­ska­ku­jąco dużo miej­sca, le­ża­ła Zu­zia. Dziew­czyn­ka od­dy­cha­ła głębo­ko i lek­ko po­chra­py­wa­ła. Jej rude roz­cza­pie­rzo­ne na wszyst­kie stro­ny wło­sy przy­po­mi­na­ły zbun­to­wa­ne pło­mie­nie nie­ro­zu­mie­jące kie­run­ku siły gra­wi­ta­cji. W po­dob­nym nie­ła­dzie uło­żo­ne były jej ko­ńczy­ny – w tym mo­men­cie zu­pe­łnie od­sło­ni­ęte, jako że sko­pa­ła z sie­bie całą po­ściel.

Kora obe­szła łó­żko i na­ci­ągnęła na nią ko­łdrę. Mia­ła ocho­tę dać jej bu­zia­ka, ale się po­wstrzy­ma­ła, oba­wia­jąc się, że to obu­dzi dziew­czyn­kę. W in­nych oko­licz­no­ściach to by jej nie po­wstrzy­ma­ło, ale ta noc była inna. Zu­zia mo­gła­by mieć pro­blem z po­now­nym za­śni­ęciem i le­ża­ła­by po­tem obu­dzo­na, za­mar­twia­jąc się.

Kora wy­su­nęła się z po­ko­ju, rzu­ca­jąc za sie­bie ostat­nie, nie­spo­koj­ne spoj­rze­nie. Nie mia­ła żad­nych wąt­pli­wo­ści co do tego, że mat­ka Ku­bu­sia ta­kże nie śpi.

Chwi­lę pó­źniej Eli­za otwo­rzy­ła oczy i wbi­ła wzrok w okno, gdzie ga­łęzie roz­ło­ży­stej, sta­rej ja­bło­ni ta­ńczy­ły w ryt­mie wy­bi­ja­nym przez ka­pry­śny wiatr.

Wie­dzio­na przez swo­ją naj­wi­ęk­szą tęsk­no­tę, po­pły­nęła my­śla­mi w inne, od­le­głe miej­sce, gdzie kie­dyś było jej tak do­brze. Si­ęgnęła do nie­go pa­mi­ęcią, by nie­mal po­czuć się tak, jak­by tam była. Bez resz­ty za­to­pi­ła się we wspo­mnie­niach po­cho­dzących z tego baj­ko­we­go świa­ta, w któ­rym sta­ry wiatr prze­cze­sy­wał wy­so­kie tra­wy, nad jej gło­wą roz­po­ście­ra­ło się roz­gwie­żdżo­ne nie­bo, a pach­nące nie­bia­ńsko, lek­kie po­wie­trze nie­mal samo wpły­wa­ło jej do płuc.

Wie­le lat wcze­śniej ona i jej przy­ja­cie­le po­zo­sta­wi­li to wszyst­ko za sobą i nie mie­li od tam­te­go cza­su od­wa­gi, by tam wró­cić. Co mia­ło to miej­sce przy­nie­ść im te­raz? Nie wie­dzie­li, a Eli­za na pró­żno wsłu­chi­wa­ła się w głąb sie­bie, cze­ka­jąc na choć naj­cich­szy szept swo­jej in­tu­icji. Ta mil­cza­ła bo­wiem jak za­klęta.

* * *

To­mek źle spał tej nocy. Miał płyt­ki, prze­ry­wa­ny sen, a gdy się bu­dził, ogar­niał go nie­po­kój. Do­trwał w tych krót­kich, nie­spo­koj­nych drzem­kach pra­wie do świ­ta­nia, a gdy wresz­cie praw­dzi­wy sen nad­sze­dł, nie był dla nie­go ła­ska­wy. Nie dane mu było w nim za­po­mnieć o roz­pa­czy, któ­ra sta­ła się pod­sta­wą jego co­dzien­no­ści.

W tym kosz­ma­rze bał się strasz­nie, był sam w ciem­no­ści i nie mógł zna­le­źć wy­jścia na ze­wnątrz. Pró­żno szu­kał dro­gi ku świa­tłu. Ze­wsząd ota­cza­ły go nie­rów­ne, ka­mien­ne ścia­ny, któ­re śmia­ły się z nie­go ludz­kim, szy­der­czym śmie­chem i pró­bo­wa­ły go w so­bie po­grze­bać. Za­miast piąć się ku gó­rze, za­pa­dał się co­raz ni­żej w skal­ną głębi­nę, gdzie było tak cia­sno, że nie­mal bra­ko­wa­ło po­wie­trza, żeby od­dy­chać. A on sła­bł z ka­żdą se­kun­dą, by osta­tecz­nie zu­pe­łnie prze­stać się szar­pać.

I wte­dy zo­ba­czył JĄ – Gre­tę. Ku­li­ła się pod ścia­ną, obej­mu­jąc ręka­mi swo­je szczu­płe cia­ło odzia­ne w brud­ną, po­szar­pa­ną, bia­łą suk­nię. Za­no­si­ła się pła­czem, a jej ra­mio­na drża­ły tar­ga­ne spa­zma­mi szlo­chu. I pa­trzy­ła wprost na Tom­ka – pe­łnym wy­rzu­tu spoj­rze­niem.

On z ja­kie­goś po­wo­du po­czuł po­win­no­ść, żeby ją prze­pro­sić. Tyle że nie pa­mi­ętał za co. Nie pa­mi­ętał, kim była ona, ani na­wet kim był on sam.

Gdy po od­zy­ska­niu świa­do­mo­ści sie­dział roz­trzęsio­ny na łó­żku i pró­bo­wał ze­brać my­śli, przy­szło mu do gło­wy, że Gre­tę mu­sia­ło przed laty spo­tkać coś strasz­ne­go. Roz­pa­lił się w nim gniew na tych, któ­rzy ta­ili praw­dę przed nim i Ant­kiem. Choć był zu­pe­łnie świa­do­my, że naj­praw­do­po­dob­niej jego umy­sł roz­bu­dził w nim to uczu­cie, aby prze­kie­ro­wać drążo­ne roz­pa­czą my­śli na inne tory, to nie dbał o to. Po­wzi­ął de­cy­zję, że tego dnia zada parę nie­wy­god­nych py­tań.

* * *

– Jak się czu­jesz? – spy­tał An­tek, zmu­sza­jąc się do wątłe­go uśmie­chu.

To­mek nie od­po­wie­dział, ogra­ni­czył się do wzdry­gni­ęcia ra­mio­na­mi. Roz­nie­co­na w nim tego ran­ka zło­ść zdąży­ła już zu­pe­łnie się z nie­go wy­pa­lić. Jej miej­sce za­jęło przy­gnębie­nie i uczu­cie obez­wład­nia­jące­go osa­mot­nie­nia. Je­dy­ne cze­go pra­gnął, to zo­ba­czyć żonę i syna. Chciał utu­lić ich obo­je i na jed­no po­po­łud­nie za­po­mnieć o bo­le­snej rze­czy­wi­sto­ści, uda­jąc, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku. Nie miał ocho­ty ani na żad­ne do­cho­dze­nie, ani na kłót­nie.

– A co, źle wy­glądam? – za­py­tał.

An­tek nie od razu od­po­wie­dział. Uru­cho­mił sil­nik, usa­do­wił się wy­god­nie w fo­te­lu i do­pie­ro wte­dy ci­cho od­pa­rł:

– Tro­chę.

– Nie wy­spa­łem się i chy­ba ja­kieś strasz­ne kosz­ma­ry mia­łem.

Ant­ko­wi na­wet nie przy­szło do gło­wy, aby wy­py­ty­wać Tom­ka o szcze­gó­ły. Resz­ta jaz­dy upły­nęła im więc w mil­cze­niu.

Po pi­ęciu mi­nu­tach byli już na miej­scu.

– Słu­chaj... – za­czął To­mek, gdy tyl­ko wje­cha­li na po­dwó­rze. – Co do wczo­raj­sze­go... Daj­my so­bie spo­kój, do­brze? Chcę tyl­ko...

– Spo­ko – prze­rwał mu An­tek, bez­błęd­nie od­ga­du­jąc, do cze­go zmie­rzał jego zna­jo­my. – Nie za­cznę żad­nej kłót­ni, nie de­ner­wuj się. – Ener­gicz­nie wy­sia­dł z auta i za­pro­po­no­wał: – Wej­dzie­my przez ogród, co?

Gdy tyl­ko prze­kro­czy­li próg wiel­kich, oszklo­nych drzwi i zna­le­źli się w prze­stron­nym sa­lo­nie, An­tek dość gwa­łtow­nie wy­sta­wił jed­ną rękę w stro­nę dru­gie­go mężczy­zny, a dru­gą po­słu­żył się, aby na znak za­cho­wa­nia ci­szy przy­sta­wić so­bie pa­lec do ust.

To­mek nie­mal od razu zro­zu­miał dla­cze­go – ktoś pła­kał. Usły­szał ci­che po­chli­py­wa­nie i tro­chę nie­spo­koj­ną roz­mo­wę. Pierw­sze sło­wa, któ­re w pe­łni zro­zu­miał, były wy­po­wie­dzia­ne przez Zu­zię.

– ...tyl­ko za­dzwo­nić – pro­szącym to­nem szep­nęła dziew­czyn­ka.

– Nie wie­my, gdzie te­raz są, może na­wet już są na miej­scu... – po­wie­dzia­ła Kora.

– No wła­śnie! – Zu­zia nie­mal krzyk­nęła.

– Dość! – roz­brzmiał sta­now­czy, ale po­zba­wio­ny gnie­wu głos Kasi.

W tym mo­men­cie To­mek po­sta­no­wił to prze­rwać.

– Dzień do­bry! – po­wie­dział na tyle do­bit­nie, aby zo­stać usły­sza­nym, ale nie wy­star­cza­jąco gło­śno, by mo­żna to było uznać za krzyk.

– Dzień do­bry – po­wtó­rzył za nim An­tek, zer­ka­jąc na nie­go z lek­kim wy­rzu­tem.

Na­sta­ła chwi­la prze­pe­łnio­nej na­pi­ęciem ci­szy. Do­pie­ro po upły­wie pe­łnej mi­nu­ty trzy oso­by we­szły do sa­lo­nu.

Na przo­dzie szła Kora. Za­raz za nią, pró­bu­jąc do­trzy­mać jej kor­ku, czła­pa­ła Ka­sia. Sła­bo jej to jed­nak wy­cho­dzi­ło, gdyż wy­ra­źnie spo­wal­nia­ła ją uwie­szo­na jej ręki dziew­czyn­ka. Zu­zia po­su­wa­ła się bo­wiem do przo­du nie­chęt­nie, z ni­sko opusz­czo­ną gło­wą, tak że dłu­gie pa­sma ogni­stych wło­sów nie­mal zu­pe­łnie prze­sła­nia­ły jej twarz.

Kora wy­ca­ło­wa­ła po­licz­ki obu mężczyzn. Za­nim sko­ńczy­ła dłu­gie, pe­łne ra­do­sne­go szcze­bio­tu po­wi­ta­nie, u szczy­tu sze­ro­kich scho­dów pro­wa­dzących na ko­lej­ne pi­ętro po­ja­wi­ły się ko­lej­ne oso­by. Po chwi­li po­kój się za­pe­łnił i zro­bi­ło się dość gło­śno.

An­tek, igno­ru­jąc cały ten har­mi­der (włącza­jąc w to pod­jęte przez Korę pró­by po­sa­dze­nia Tom­ka na tap­cza­nie), szyb­ko pod­sze­dł do cór­ki. Ujął ją de­li­kat­nie za bro­dę, od­chy­lił jej głów­kę do tyłu i z uwa­gą przyj­rzał się jej za­czer­wie­nio­nej od pła­czu twa­rzy.

Sto­jąca obok Ka­sia po­ru­szy­ła się nie­spo­koj­nie, co nie uszło uwa­dze jej męża. An­tek pu­ścił cór­kę, od­wró­cił się w stro­nę żony, chwy­cił ją gwa­łtow­nie za nad­gar­stek, po czym od­ci­ągnął ją w kąt sa­lo­nu.

– Cze­go ona ry­cza­ła? – wy­sy­czał gniew­nie przez za­ci­śni­ęte zęby.

– Weź... – zi­ry­to­wa­ła się Ka­sia. – Prze­cież ona ci­ągle cze­goś be­czy. Taki wiek i... nie wszyst­ko mu­sisz wie­dzieć! – do­ko­ńczy­ła zi­ry­to­wa­nym to­nem.

Wy­rwa­ła mężo­wi rękę, ujęła jego ra­mię i po­pchnęła go w głąb po­miesz­cze­nia, gdzie usta­wio­na była kon­struk­cja zło­żo­na z dwóch ob­szer­nych, bo­ga­to obło­żo­nych po­dusz­ka­mi na­ro­żni­ko­wych ka­nap.

Część zgro­ma­dzo­nych już tam sie­dzia­ła.

An­tek nie­zwłocz­nie za­jął miej­sce za­raz obok Tom­ka, któ­ry chwi­lę wcze­śniej, po krót­kiej szar­pa­ni­nie z Korą pró­bu­jącą wci­ągnąć go w głąb ka­na­po­wej for­te­cy, usa­do­wił się na wy­lo­cie. Na wprost nich sie­dział Zyg­munt, a obok nie­go jego wnuk – Fra­nek. Po pra­wej stro­nie, całe skrzy­dło jed­ne­go z tap­cza­nów za­jęła ro­dzi­na Kor­cza­ków (Ha­nia i Ka­rol z sy­na­mi), a po le­wej roz­sia­dły się Ka­sia i Zu­zia. Kora, jako je­dy­na, nie za­mie­rza­ła jesz­cze spo­cząć – czmych­nęła do kuch­ni, na od­chod­nym rzu­ca­jąc przez ra­mię, że pój­dzie po coś do pi­cia.

An­tek omió­tł wzro­kiem twa­rze sie­dzących w sa­lo­nie osób. Ich uśmie­chy, w jego oczach tak fa­łszy­we, mo­men­tal­nie roz­bu­dzi­ły w nim gniew. Głów­nie z tego po­wo­du nie za­mie­rzał ba­wić się w uprzej­mo­ści i po­spiesz­nie wy­ręczył Tom­ka, za­da­jąc dość istot­ne w tym mo­men­cie py­ta­nie:

– Gdzie jest Eli­za i Ku­buś? – rzu­cił ob­ce­so­wo.

– Po­je­cha­li się prze­wie­trzyć – od­po­wie­dział Zyg­munt. – Grze­siek za­wió­zł ich... chy­ba do par­ku, zda­je się.

– Do­kąd do­kład­nie...? To chy­ba nie ta­jem­ni­ca, nie? A może tak?

– Nie wie­my... – od­po­wie­dzia­ła Ka­sia. – Czy to wa­żne?

To­mek, któ­ry aż do tego mo­men­tu wy­glądał na lek­ko otu­ma­nio­ne­go i zo­bo­jęt­nia­łe­go na to, co się dzie­je do­oko­ła, wes­tchnął gło­śno i wstał gwa­łtow­nie.

– Mu­szę za­dzwo­nić – oznaj­mił i ru­szył w stro­nę wy­jścia.

An­tek po­cze­kał, aż drzwi za Tom­kiem się za­mkną i za­py­tał, zwra­ca­jąc się wprost do Kory, któ­ra wła­śnie sta­wia­ła przed nim szklan­kę:

– Nie do­dzwo­ni się, co?

Star­sza ko­bie­ta nie po­tra­fi­ła ukryć zmie­sza­nia. Wzdry­gnęła ra­mio­na­mi i zmie­ni­ła te­mat.

– Na­lać ci soku? – spy­ta­ła.

– Nie... dzi­ęku­ję – ostrym to­nem od­po­wie­dział An­tek i skie­ro­wał wzrok na twarz swo­jej cór­ki.

Zu­zia wy­gląda­ła tak, jak­by znów mia­ła się roz­pła­kać. Za­le­d­wie dwie se­kun­dy wy­trzy­ma­ła na­pór roz­gnie­wa­ne­go spoj­rze­nia swo­je­go taty, po czym ob­ró­ci­ła się do nie­go bo­kiem i wy­chy­li­ła gło­wę do tyłu – poza opar­cie ka­na­py.

W tym mo­men­cie An­tek stra­cił cier­pli­wo­ść.

– Dość tego! – wark­nął i ze­rwał się z miej­sca. – Jak­by co, to... to będę w ogro­dzie.

Po wy­jściu na ze­wnątrz z ta­kim im­pe­tem za­trza­snął za sobą roz­su­wa­ne drzwi, że aż sam się wzdry­gnął.

– Nie od­bie­ra? – spy­tał, pod­cho­dząc do mężczy­zny sto­jące­go na środ­ku po­dwó­rza.

To­mek od­wró­cił się w jego stro­nę i prze­cząco po­trząsnął gło­wą. Usta miał moc­no za­ci­śni­ęte i spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka wy­pro­wa­dzo­ne­go z rów­no­wa­gi.

– Nie od­bie­rze – pew­nym to­nem stwier­dził An­tek.

Chwy­cił dru­gie­go mężczy­znę za ra­mię i od­ci­ągnął go nie­co na ubo­cze. Chciał usu­nąć jego i sie­bie z pola wi­dze­nia zgro­ma­dzo­nych w sa­lo­nie osób.

– Nie od­bie­rze – tępo po­wtó­rzył sło­wa Ant­ka To­mek.

– Słu­chaj...! Ni­cze­go się od nich nie do­wie­my. Sam nie wiem... Ech, nie wia­do­mo kie­dy wró­cą. Chcesz tu cze­kać?

– Sam nie wiem.

– Bo rów­nie do­brze mo­że­my cze­kać u cie­bie w domu, aż wró­cą. Do­trzy­mam ci to­wa­rzy­stwa, co?

To­mek kiw­nął gło­wą.

– Tak, tak by chy­ba było le­piej.

– No to idź do sa­mo­cho­du, a ja pój­dę i... po­że­gnam się w na­szym imie­niu.

Wy­po­wia­da­jąc ostat­nie sło­wa, An­tek skrzy­wił się mi­mo­wol­nie. Wo­la­łby na od­chod­nym ogra­ni­czyć się do po­ka­za­nia nie­przy­zwo­ite­go ge­stu, ale po­sta­no­wił zmu­sić się do uprzej­me­go za­cho­wa­nia. Nie lu­bił zo­sta­wiać po so­bie złej at­mos­fe­ry.

Lek­ko roz­su­nął drzwi ogro­do­we i wsu­nął gło­wę do wnętrza sa­lo­nu.

– My już idzie­my – po­in­for­mo­wał zgro­ma­dzo­nych. – Jak­by­ście byli ła­ska­wi, to prze­ka­żcie Eli­zie, żeby za­dzwo­ni­ła do Tom­ka, gdy tyl­ko wró­ci i... dzi­ęku­je­my za so­czek.

Nie cze­ka­jąc na czy­jąkol­wiek re­ak­cję, szyb­ko za­mknął drzwi i ru­szył w stro­nę sa­mo­cho­du.

* * *

Eli­za opa­rła się jed­ną ręką o dach auta i spoj­rza­ła w dal. Na skra­ju ho­ry­zon­tu za­ma­ja­czył przed nią za­rys dwóch, skła­da­jących się na ośro­dek wcza­so­wy bu­dyn­ków.

Sto­jący obok niej Grze­siek wła­śnie roz­ma­wiał z kimś przez te­le­fon:

– Tak, już do­je­cha­li­śmy... tak, dzwo­nił, ale nie ode­bra­ła... od razu za­dzwo­ni­my... okej. – Mężczy­zna za­ko­ńczył po­łącze­nie i z ci­ężkim wes­tchnie­niem prze­ka­zał Eli­zie pew­ną nie­przy­jem­ną in­for­ma­cję: – To­mek z Ant­kiem wpa­dli do nas i Kora mówi, że byli wście­kli...

– Nie­wa­żne. – Ko­bie­ta uśmiech­nęła się smut­no pod no­sem i głębo­ko wci­ągnęła do płuc rze­śkie, le­śne po­wie­trze. – Wiesz, za­po­mnia­łam, jak tu jest cu­dow­nie.

– Tak, jest – stwier­dził Grze­siek, wkła­da­jąc ręce do kie­sze­ni i uno­sząc wzrok w stro­nę bu­ja­jących się nad jego gło­wą szczy­tów drzew. – Jesz­cze po­nad go­dzi­na po­zo­sta­ła do zmierz­chu – stwier­dził. – Aku­rat star­czy cza­su na przy­go­to­wa­nie wszyst­kie­go.

– Tak... i zdąży­my się oswo­ić.

– To co, je­dzie­my?

– Tak, nie ma tu na co cze­kać.

Chwi­lę pó­źniej auto Grze­śka wje­cha­ło na le­śny trakt.

* * *

– Nie no, oni zu­pe­łnie nic nie ukry­wa­li! – pe­łnym sar­ka­zmu to­nem wy­ce­dził przez za­ci­śni­ęte zęby An­tek.

Gniew aż w nim wrzał i bli­ski był wy­bu­chu zło­ści. Krót­kie spoj­rze­nie rzu­co­ne w stro­nę dru­gie­go mężczy­zny po­mo­gło mu się jed­nak opa­no­wać.

To­mek ści­skał pal­ca­mi na­sa­dę swo­je­go nosa i od­dy­chał nie­spo­koj­nie.

– Zna­czy... – nie­co ci­szej kon­ty­nu­ował An­tek. – Ja nie wiem, może mi się tyl­ko zda­wa­ło.

– Nic ci się nie wy­da­wa­ło. – To­mek za­ło­żył ręce na pier­si i po­trząsnął ener­gicz­nie gło­wą, jak­by pró­bo­wał się ocu­cić.

An­tek bar­dzo ża­ło­wał, że chwi­lę wcze­śniej się unió­sł. Za­czął za­sta­na­wiać się go­rącz­ko­wo, w jaki spo­sób może pod­nie­ść swo­je­go zna­jo­me­go na du­chu, ale za­nim coś wy­my­ślił, To­mek ode­zwał się po­now­nie:

– Już ni­g­dy nie zgo­dzę się na ża­den ten ich week­end – po­wie­dział ci­cho.

– Tak... to był błąd. Mu­szę ci się przy­znać, że do tej pory mi to od­po­wia­da­ło. Co ja­kiś czas mia­łem te parę dni wol­ną cha­tę. Zda­rza­ło się na­wet, że po pro­stu by­łem wte­dy sam. Nie je­stem ta­kim sob­kiem jak ty, ale też lu­bię cza­sem zo­stać sam.

To­mek rzu­cił w stro­nę Ant­ka zdzi­wio­ne spoj­rze­nie.

– Ty chy­ba nie wiesz, co to zna­czy so­bek – po­wie­dział roz­ba­wio­nym to­nem.

– Co...? Sa­mot­nik, nie?

– Nie, so­bek to ego­ista.

– Hm... po­wa­żnie? – An­tek zmarsz­czył brwi, wy­ra­źnie skon­ster­no­wa­ny.

– No tak. Mam na­dzie­ję, że nie uży­wa­łeś tego sło­wa wo­bec in­nych lu­dzi. – To­mek ro­ze­śmiał się gło­śno.

– E tam... To co, je­dzie­my do cie­bie? Chy­ba że... – Ant­ko­wi na­gle wpa­dł do gło­wy pe­wien po­my­sł. – Chy­ba że się prze­je­dzie­my...

– Do­kąd?

– My­ślę... Tak so­bie my­ślę, że Zyg­munt tro­chę skła­mał, ale nie do ko­ńca.

– Co masz na my­śli?

– Jest ta­kie ma­gicz­ne miej­sce... – An­tek zro­bił pau­zę, ma­jąc na­dzie­ję, że To­mek do­my­śli się sam, o co mu cho­dzi.

– Ja­kie miej­sce?

– Ten ośro­dek agro­tu­ry­stycz­ny. Tak so­bie my­ślę, że może tam po­je­cha­li.

– Ach... Ale po co mie­li­by tam je­chać?

– Wiesz, wczo­raj w nocy coś mi wpa­dło do gło­wy. My nie wie­my w za­sa­dzie, co oni ro­bią w te week­en­dy, no i... tak so­bie po­my­śla­łem... że je­żdżą tam re­gu­lar­nie, a te week­en­dy to tyl­ko wy­mów­ka, żeby nas się po­zbyć.

– Hm... Może coś w tym jest... – To­mek za­my­ślił się na krót­ką chwi­lę, po czym oznaj­mił: – Tyl­ko nie wiem, czy mam na to siły.

An­tek nie za­mie­rzał da­wać za wy­gra­ną. Nie miał ocho­ty na spędze­nie resz­ty wie­czo­ru na ka­na­pie. Był na to zbyt roz­gnie­wa­ny. Nie oka­zy­wał wpraw­dzie tego na ze­wnątrz, ale w środ­ku aż go skręca­ło.

– Za­wsze mo­żesz zmie­nić zda­nie i w ka­żdej chwi­li mo­że­my za­wró­cić – kon­ty­nu­ował pró­bę prze­ko­na­nia do swo­je­go po­my­słu Tom­ka. – To nie­ca­łe dwie go­dzi­ny dro­gi stąd. Mo­żesz się zdrzem­nąć pod­czas jaz­dy.

– By­łeś już tam kie­dyś?

– Nie, ale wiem, gdzie jest ta Ru­sa­łka. Obej­rza­łem ją so­bie kie­dyś na ma­pach. To w za­sa­dzie kil­ka­na­ście do­mostw, uło­żo­nych wzdłuż szo­sy, a po obu stro­nach roz­ci­ąga się las... Aha, i dość bli­sko jest też je­zior­ko... Hm, kur­czę, za­po­mnia­łem na­zwy.

– Chcesz je­chać, co?

– Chcę.

– Dla­cze­go?

An­tek przez chwi­lę szu­kał w gło­wie ja­kie­goś do­bre­go uza­sad­nie­nia.

– Po pro­stu nie lu­bię sie­dzieć na ty­łku i... tro­chę mnie dzi­siaj nosi – od­po­wie­dział w ko­ńcu zgod­nie z praw­dą.

– Niech będzie. W su­mie... le­piej się czy­mś za­jąć.

– Wstąpi­my tyl­ko jesz­cze do mnie.

– Po co?

– Po lap­to­pa Kasi. Może się przy­dać.

* * *

Grze­siek za­par­ko­wał sa­mo­chód na po­bo­czu le­śne­go trak­tu, u wy­lo­tu wąskiej ście­żki.

– To ja­kieś pięć mi­nut spa­ce­ru i będzie­my na miej­scu... – rzu­cił bez­na­mi­ęt­nym to­nem, roz­pi­na­jąc pasy. – We­zmę rze­czy z ba­ga­żni­ka.

Eli­za mia­ła inne za­da­nie. Mu­sia­ła obu­dzić swo­je­go syn­ka. Po wy­jściu z auta otwo­rzy­ła tyl­ne drzwi sa­mo­cho­du i naj­pierw spoj­rza­ła na chłop­czy­ka pe­łnym mi­ło­ści wzro­kiem, a na­stęp­nie po­gła­ska­ła go po głów­ce, po jego do­pie­ro co wy­ro­śni­ętych, krót­kich wło­skach. Mu­sia­ła mi­nąć dłu­ższa chwi­la, nim w ko­ńcu się prze­mo­gła i de­li­kat­nie po­trząsnęła ra­mie­niem syn­ka.

Grze­siek cze­kał w tym cza­sie cier­pli­wie. Stał koło sa­mo­cho­du i z wy­ra­źną przy­jem­no­ścią wdy­chał świe­że po­wie­trze.

Ku­buś wy­gra­mo­lił się z sa­mo­cho­du nie­chęt­nie. Mimo że wspo­ma­ga­ły go ko­cha­jące ręce mamy, nie wy­glądał na za­do­wo­lo­ne­go. Miał nie­co na­bur­mu­szo­ny wy­raz twa­rzy.

– Zro­bi­my so­bie ogni­sko! – wy­rzu­cił z sie­bie Grze­siek, uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko.

Pod­nió­sł z zie­mi dużą tor­bę, prze­rzu­cił ją przez ra­mię i wy­ci­ągnął rękę w stro­nę chłop­ca.

– Spać mi się chce – sła­bo za­ma­ru­dził Ku­buś, ale grzecz­nie chwy­cił dłoń mężczy­zny.

Eli­za wsu­nęła na gło­wę syn­ka cien­ką cza­pecz­kę.

– To nie­da­le­ko... – po­wie­dzia­ła do nie­go czu­le. – Na miej­scu roz­ło­ży­my ci ko­cyk i po­dusz­kę i będziesz mógł spać da­lej, do­brze?

– Do­brze. – Ku­buś ziew­nął sze­ro­ko i grzecz­nie ru­szył u boku Grze­śka, któ­ry po­pro­wa­dził go wąską ście­żką wio­dącą w głąb lasu.

Eli­za szła za nimi, ugi­na­jąc się nie­znacz­nie pod na­po­rem swo­ich lęków, moc­no ści­ska­jąc plu­szo­wą za­baw­kę syn­ka. Oczy mia­ła opusz­czo­ne. Wbi­ja­ła wzrok w zie­mię po­ro­śni­ętą rzad­ką, wy­dep­ta­ną tra­wą, przy­kry­tą po­szy­ciem mar­twych li­ści i po­ła­ma­nych ga­łęzi, któ­re przy ka­żdym jej kro­ku trzesz­cza­ły pod jej sto­pa­mi.

Już za­częła swo­je mo­dły, mimo że było na to za wcze­śnie: ogień jesz­cze nie za­pło­nął, gwiaz­dy jesz­cze nie roz­świe­tli­ły nie­ba. Nie za­mie­rza­ła jed­nak zwle­kać i po praw­dzie nie mia­ła w tej kwe­stii zbyt wie­le do po­wie­dze­nia. Bła­gal­ne wo­ła­nia same for­mu­ło­wa­ły się na dnie jej du­szy i z ła­two­ścią przej­mo­wa­ły wła­dzę nad po­dat­nym umy­słem, by za­do­mo­wiw­szy się w nim, za­cząć żyć wła­snym ży­ciem.

Grze­siek od­wra­cał się co chwi­lę w stro­nę Eli­zy, jak­by chciał spraw­dzić, czy ona wci­ąż idzie za nimi.

Na miej­sce do­tar­li po paru mi­nu­tach.

– To tu­taj. Ład­nie, nie? – zwró­cił się do Ku­bu­sia Grze­siek.

Na buzi chłop­ca po­ja­wił się sła­by uśmiech.

Eli­za kry­tycz­nym wzro­kiem ro­zej­rza­ła się do­oko­ła.

Znaj­do­wa­li się na nie­wiel­kiej po­la­nie po­ro­śni­ętej rzad­ką, krót­ką tra­wą.

– Jest ide­al­nie – wy­ra­zi­ła swo­ją apro­ba­tę i roz­ch­mu­rzy­ła się nie­znacz­nie.

– Tak... Nikt nam tu nie będzie prze­szka­dzać – stwier­dził Grze­siek. – Ża­den przy­jezd­ny, ani na­wet miej­sco­wy, nocą się tu nie na­wi­nie.

Mężczy­zna był naj­wy­ra­źniej bar­dzo z sie­bie za­do­wo­lo­ny. To był jego po­my­sł, żeby za­miast po­la­ny koło ośrod­ka wy­brać miej­sce po­ło­żo­ne tro­chę da­lej, umiej­sco­wio­ne głębiej w le­sie.

– Będzie­my piec kie­łba­ski? – spy­tał Ku­buś.

– E... nie, ale mamy z sobą do­bre je­dzon­ko – od­po­wie­dzia­ła Eli­za.

Chwy­ci­ła tor­bę za­wie­szo­ną na ra­mie­niu Grze­sia, ści­ągnęła ją na zie­mię i czym prędzej za­częła wy­pa­ko­wy­wać jej za­war­to­ść. Naj­pierw wy­jęła z niej dwa koce i trzy ka­na­po­we po­dusz­ki. Gdy ukła­da z nich po­sła­nie, Grze­siek wy­jął z tor­by siat­ki z je­dze­niem i pi­ciem.

– Mamy na­wet dla cie­bie ka­kao, jak­byś miał ocho­tę. – Po­ma­chał Ku­bu­sio­wi przed no­sem du­żym, srebr­nym ter­mo­sem

– Chcę socz­ku. Jest so­czek?

– Ależ oczy­wi­ście, ja­błko­wy i z czar­nej po­rzecz­ki.

– Chcę ja­błko­wy.

– Już się robi.

Mężczy­zna wy­jął z siat­ki bu­tel­kę z so­kiem i pla­sti­ko­wy ku­be­czek.

Eli­za po­sa­dzi­ła syn­ka na kocu. Usia­dła przy nim, ode­bra­ła z ręki Grze­sia po­jem­ni­czek i trzy­ma­jąc go przed sobą, cze­ka­ła, aż zo­sta­nie na­pe­łnio­ny słod­kim pły­nem.

Ku­buś prze­ci­ągnął się za­ma­szy­ście, po czym wy­pił dusz­kiem za­war­to­ść kub­ka.

– Ale ci się chcia­ło pić! – Grze­siek po­gła­skał mal­ca po gło­wie.

Eli­za spoj­rza­ła na ekran swo­jej ko­mór­ki i zmarsz­czy­ła brwi.

– Jest sie­dem­na­sta dzie­si­ęć – stwier­dzi­ła.

– Przy­go­tu­ję miej­sce na ogni­sko – oznaj­mił Grze­siek i nie­zwłocz­nie wzi­ął się do pra­cy.

* * *

– Przed nami jesz­cze po­nad go­dzi­na jaz­dy – po­wie­dział An­tek. – Może spró­bu­jesz się zdrzem­nąć? Zo­ba­czysz, do­brze ci to zro­bi.

– Hm... – ci­cho mruk­nął To­mek.

Zda­wał się nie słu­chać swo­je­go ko­le­gi. Nie­przy­tom­nym wzro­kiem wpa­try­wał się w ekran lap­to­pa, na któ­rym od do­brych pi­ęciu mi­nut wid­nia­ło zdjęcie przed­sta­wia­jące Gre­tę.

Mło­da ko­bie­ta była na nim sama. Sta­ła opar­ta ple­ca­mi o brzo­zę, opla­ta­jąc ją ręka­mi. Na jej twa­rzy wid­niał sła­by, wy­gląda­jący na wy­mu­szo­ny uśmiech. Ubra­na w ja­sno­be­żo­wą su­kien­kę, na tym wła­śnie zdjęciu naj­bar­dziej po­dob­na była do Gre­ty ze snu Tom­ka. Spra­wia­ła wra­że­nie nie­szczęśli­wej i bez­rad­nej.

– Co tam wi­dzisz? – za­py­tał po dłu­ższej chwi­li ci­szy An­tek.

– Śni­ła mi się.

– Gre­ta?

– Tak. Jest ja­kaś dziw­na, nie uwa­żasz?

– Po­wa­żnie...? – An­tek ro­ze­śmiał się i spoj­rzał na Tom­ka z nie­do­wie­rza­niem. – Chy­ba nie tyl­ko ona. – Prych­nął drwi­ąco. – A co z na­szy­mi żo­na­mi i całą resz­tą...? Ech... – wes­tchnął gło­śno, po czym wy­ra­źnie za­cie­ka­wio­ny za­py­tał: – I co było w tym śnie?

– Pła­ka­ła – ci­cho od­po­wie­dział To­mek, na­wet na chwi­lę nie spusz­cza­jąc wzro­ku z ekra­nu.

– Dla­cze­go?

– Nie wiem. Po pro­stu pła­ka­ła.

– Aha... – An­tek zro­bił krót­ką pau­zę i rzu­cił ko­le­dze krót­kie, za­nie­po­ko­jo­ne spoj­rze­nie. – Weź, za­mknij tego lap­to­pa i spró­buj się zdrzem­nąć.

To­mek odło­żył urządze­nie na tyl­ne sie­dze­nie sa­mo­cho­du, ale spać nie za­mie­rzał. Pew­na myśl od kil­ku go­dzin ko­ła­ta­ła mu się po gło­wie, nie da­jąc spo­ko­ju.

– Czy oni... – za­czął ostro­żnie, nie będąc do ko­ńca prze­ko­na­nym, czy po­wi­nien po­dzie­lić się z Ant­kiem swo­imi prze­my­śle­nia­mi – czy nie przy­po­mi­na­ją ci tro­chę, tak jak­by, sek­ty?

– W ja­kim sen­sie? Nic nie za­uwa­ży­łem, żad­nych la­le­czek vo­odoo, nic z tych rze­czy.

– Nie, nie... nie cho­dzi o re­li­gię, tyl­ko o to, jak się za­cho­wu­ją, o tę dziw­ną aurę, któ­ra ich ota­cza, o to, jak są z sobą moc­no zwi­ąza­ni, jed­no­cze­śnie od­py­cha­jąc in­nych.

An­tek przez dłu­ższą chwi­lę za­sta­na­wiał się nad od­po­wie­dzią.

– Może tro­chę – stwier­dził w ko­ńcu. – Ale chy­ba cię po­no­si, nie uwa­żasz? Zresz­tą nie ma sek­ty bez re­li­gii, nie? Nie wiem jak tam Eli­za, ale moja Ka­sia nor­mal­nie cho­dzi do ko­ścio­ła, no i mnie ci­ąga. A wiesz, kie­dyś było dużo go­rzej. – An­tek ro­ze­śmiał się na samo wspo­mnie­nie daw­ne­go, dość uci­ążli­we­go za­cho­wa­nia swo­jej żony. – Była tro­chę fa­na­tycz­na. No wiesz, krzy­żyk na ła­ńcusz­ku, mo­dli­twy przed po­si­łka­mi i snem, ta­kie rze­czy.

– Eli­za ni­g­dy nie była zbyt re­li­gij­na. Msza w nie­dzie­lę za­wsze jej wy­star­cza­ła, a i tak za­wsze od­no­si­łem wra­że­nie, że robi to bez prze­ko­na­nia, ra­czej po to, żeby się do­sto­so­wać. Nie pa­mi­ętam na­wet, hm... Chy­ba ni­g­dy nie roz­ma­wia­li­śmy na ten te­mat.

– No i do­brze. To po­tra­fi być me­czące, jak ktoś prze­sa­dza, a uwierz mi, Ka­sia kie­dyś na­praw­dę prze­gi­na­ła. No ale po­tem na szczęście jej prze­szło.

– Tak? – To­mek wy­krzy­wił usta w kwa­śnym uśmie­chu. – A kie­dy to było? Dzie­si­ęć lat temu, co?

Przez twarz Ant­ka prze­le­ciał cień za­kło­po­ta­nia.

– Tak, to było wte­dy, po tych wa­ka­cjach – przy­znał.

– No patrz... Jak to wszyst­ko ukła­da się w ca­ło­ść.

– Ty po­wa­żnie z tą sek­tą?

To­mek nie od­po­wie­dział od razu. Miał pro­ble­my ze spre­cy­zo­wa­niem swo­ich my­śli.

– Nie wiem – od­pa­rł po kil­ku se­kun­dach.

– Weź się prze­śpij, na­praw­dę – po raz ko­lej­ny po­ra­dził mu An­tek.

– Ech... niech będzie.

To­mek od­chy­lił opar­cie swo­je­go fo­te­la do tyłu, przy­mknął oczy i nie­mal od razu za­czął od­pły­wać. Nie spo­dzie­wał się, że sta­nie się to tak szyb­ko. Chwi­lę przed za­śni­ęciem za­tli­ła się w nim wpraw­dzie oba­wa, że zno­wu po­chło­nie go ja­kiś kosz­mar, ale zmęcze­nie szyb­ko ją prze­gna­ło. Osu­nął się więc w spo­koj­ną drzem­kę, któ­ra na szczęście oka­za­ła się ca­łko­wi­cie po­zba­wio­na sen­nych mar.

An­tek zre­lak­so­wał się w cza­sie jaz­dy. Gdy do­tar­li na miej­sce, nie był już roz­gnie­wa­ny i za­czął na­wet my­śleć, że wcze­śniej go po­nio­sło i nie­po­trzeb­nie się tak ne­ga­tyw­nie na­kręcił.

Auto za­par­ko­wał na sa­mym wy­lo­cie nie­wiel­kie­go par­kin­gu znaj­du­jące­go się na ty­łach ośrod­ka wcza­so­we­go. Na­stęp­nie roz­pi­ął pasy i za­tro­ska­nym wzro­kiem spoj­rzał na swo­je­go ko­le­gę. Do­pie­ro po krót­kiej chwi­li klep­nął go w ra­mię.

– Już nie śpię – ochry­płym gło­sem ode­zwał się To­mek.

– Chy­ba nie ma tu sa­mo­cho­du Eli­zy – po­in­for­mo­wał go An­tek – ale zer­k­nij.

Ro­ze­spa­ny mężczy­zna wy­gra­mo­lił się le­ni­wie z auta i prze­ta­rł oczy wierz­chem dło­ni.

An­tek ener­gicz­nie wy­sia­dł z sa­mo­cho­du, prze­lot­nie omió­tł wzro­kiem nie­wiel­ki, brud­no­żó­łty bu­dy­nek, któ­ry w tym mo­men­cie prze­sła­niał mu wi­dok na resz­tę ośrod­ka, po czym od­wró­cił gło­wę w stro­nę lasu.

– Co za po­wie­trze! – stwier­dził z za­chwy­tem.

– Tak – zgo­dził się z nim To­mek – aż chce się za­pa­lić.

Wy­jął z kie­sze­ni pacz­kę pa­pie­ro­sów, wy­jął z niej jed­ne­go i wsu­nął go so­bie do ust. Za­ci­ąga­jąc się dy­mem po raz pierw­szy, ro­zej­rzał się do­oko­ła uwa­żnie.

– Nie ma ich – oznaj­mił z wy­ra­źnym nie­za­do­wo­le­niem.

– Cóż... ale z wła­ści­cie­la­mi mo­żna by po­ga­dać, co my­ślisz? – An­tek nie chciał na­ci­skać ko­le­gi, ale uznał, że po prze­by­ciu ta­kiej dro­gi głu­pio by­ło­by po pro­stu za­wró­cić.

– Nie, no ja­sne – zgo­dził się od razu To­mek.

– We­zmę lap­to­pa... Może się przy­dać – po­wie­dział An­tek, po czym wy­jął rze­czo­ny przed­miot z sa­mo­cho­du.

Przez chwi­lę sta­li w mil­cze­niu. To­mek pa­lił le­ni­wie, a An­tek cze­kał cier­pli­wie, aż jego zna­jo­my roz­bu­dzi się do ko­ńca i zbie­rze my­śli. Obaj pa­trzy­li w stro­nę lasu, gdzie li­ście drzew, po­ru­sza­ne dość sil­nym wia­trem, szu­mia­ły nie­spo­koj­nie. Nad nimi osnu­te chmu­ra­mi nie­bo szy­ko­wa­ło się po­wo­li na za­chód sło­ńca.

To­mek sko­ńczył pa­lić i bez­my­śl­nie zga­sił pa­pie­ro­sa na zie­mi. Od razu zro­bi­ło mu się jed­nak z tego po­wo­du głu­pio. Pod­nió­sł nie­do­pa­łek i szyb­ko zlo­ka­li­zo­wał wzro­kiem ku­bły na śmie­ci po­sta­wio­ne przy piasz­czy­stej dro­dze pro­wa­dzącej w stro­nę szo­sy.

– Ord­nung muss sein! – po­wie­dział z uśmie­chem na ustach An­tek, pa­trząc, jak jego ko­le­ga wrzu­ca ko­ńców­kę pa­pie­ro­sa do jed­ne­go z po­jem­ni­ków. – No to idzie­my!

To­mek rzu­cił ostat­nie spoj­rze­nie na szu­mi­ące drze­wa i ru­szył w prze­ciw­nym kie­run­ku.

Mężczy­źni obe­szli nie­wiel­ki bu­dy­nek i zna­le­źli się na prze­stron­nym po­dwó­rzu po­prze­ci­na­nym ście­żka­mi zro­bio­ny­mi z sza­rych, nie­rów­nych ka­mie­ni.

Dom sta­no­wi­ący głów­ny bu­dy­nek ośrod­ka skła­dał się z dwóch części. Jego kszta­łt zbli­żo­ny był do od­wró­co­nej li­te­ry „L”. Lewy frag­ment był dłu­ższy, ale tyl­ko jed­no­pi­ętro­wy. Dru­gi człon wy­su­wał się nie­co do przo­du, two­rząc w sto­sun­ku do pierw­sze­go krót­kie, pro­sto­pa­dłe skrzy­dło. Był trzy­pi­ętro­wy (włącza­jąc w ob­li­cze­nia strych), uwie­ńczo­ny spa­dzi­stym da­chem po­kry­tym bor­do­wy­mi da­chów­ka­mi, któ­ry­mi wy­ło­żo­no też ści­ęty dach ni­ższe­go seg­men­tu domu. Do wnętrza bu­dyn­ku pro­wa­dzi­ły dwa we­jścia. To usy­tu­owa­ne w sa­mym środ­ku przed­niej ścia­ny le­we­go skrzy­dła było dość wąskie. Dru­gie drzwi, w któ­re wy­po­sa­żo­ny był pra­wy człon bu­dyn­ku – sze­ro­kie, dwu­skrzy­dło­we – ro­bi­ły dużo lep­sze wra­że­nie. Zda­wa­ły się za­pra­szać do środ­ka przy­jezd­nych – a już szcze­gól­nie w tym mo­men­cie, bo jed­na ich część była ak­tu­al­nie otwar­ta na oścież.

Mężczy­źni przy­sta­nęli na środ­ku po­dwó­rza. Za­nim zdąży­li pod­jąć de­cy­zję, w któ­rą stro­nę po­win­ni się udać, An­tek do­strze­gł kątem oka gru­pę lu­dzi znaj­du­jących się w ogród­ku. Sie­dzie­li oni przy drew­nia­nych sto­łach wy­po­sa­żo­nych w roz­ło­ży­ste pa­ra­so­le.

Jed­na z ko­biet, na oko dwu­dzie­sto­pa­ro­let­nia, już wsta­wa­ła na ich wi­dok.

– Do­bry wie­czór! – nie­mal krzyk­nął An­tek i sze­ro­ko uśmiech­nął się do nad­cho­dzącej dziew­czy­ny.

To­mek nie­zwłocz­nie przy­łączył się do po­wi­ta­nia, ale zro­bił to zde­cy­do­wa­nie ci­szej i tro­chę bur­kli­wie.

– Do­bry wie­czór... – ra­do­snym to­nem od­po­wie­dzia­ła ko­bie­ta, a gdy tyl­ko po­de­szła do przy­jezd­nych, spy­ta­ła nie­zwłocz­nie: – Pa­no­wie do kogo?

– Do wła­ści­cie­li.

– Ach, no to za­pra­szam. – To mó­wi­ąc, dziew­czy­na wska­za­ła na fron­to­we, dwu­skrzy­dło­we drzwi.

To­mek i An­tek zo­sta­li wpro­wa­dze­ni do środ­ka bu­dyn­ku. Zna­le­źli się w prze­stron­nej ja­dal­ni urządzo­nej w przy­jem­nym, wiej­skim sty­lu.

– Tędy... tu mamy biu­ro. – Ko­bie­ta wska­za­ła na drzwi znaj­du­jące się w tyl­nej ścia­nie po­miesz­cze­nia, po le­wej stro­nie, bli­sko kąta.

To­mek jako ostat­ni z tej trój­ki wsze­dł do nie­wiel­kie­go, bied­nie urządzo­ne­go po­ko­ju.

– Sama pani to pro­wa­dzi? – za­py­tał, roz­gląda­jąc się do­oko­ła z wy­ra­źnym nie­sma­kiem.

Znaj­do­wa­li się w ciem­nym po­miesz­cze­niu wy­po­sa­żo­nym tyl­ko w jed­no, dość wy­so­ko usy­tu­owa­ne okno. W sła­bym, z tru­dem prze­do­sta­jącym się przez nie do wnętrza świe­tle ciem­na podło­ga i brud­no­zie­lo­ne ścia­ny wy­gląda­ły nie­zwy­kle przy­gnębia­jąco. Ume­blo­wa­nie po­ko­ju ogra­ni­cza­ło się do ni­skiej szaf­ki sto­jącej pod jed­ną ze ścian, ma­łe­go biur­ka i czte­rech krze­seł z opar­ciem. Na bla­cie sto­li­ka le­żał tyl­ko lap­top – w tym mo­men­cie za­mkni­ęty.

– To w za­sa­dzie ośro­dek mo­ich ro­dzi­ców... – od­po­wie­dzia­ła ko­bie­ta, za­trzy­mu­jąc się gwa­łtow­nie. – Prze­pra­szam... – Od­wró­ci­ła się i do­tknęła się w czo­ło wnętrzem dło­ni. – Nie przed­sta­wi­łam się. – Ro­ze­śmia­ła się głup­ko­wa­to. – Zu­zan­na Gra­bik. – Ener­gicz­nie wy­ci­ągnęła rękę w stro­nę mężczyzn.

– An­to­ni Krze­si­ński ... – gło­śno po­wie­dział pierw­szy z nich, uśmie­cha­jąc się przy­ja­źnie.

– To­masz Ma­lic­ki – ci­cho burk­nął To­mek i de­li­kat­nie ści­snął po­da­ną mu dłoń.

– Niech pa­no­wie usi­ądą. – Zu­zan­na wska­za­ła ręką na dwa nie­rów­no przy­su­ni­ęte do sto­łu krze­sła, po czym po­spiesz­nie za­jęła miej­sce po jego prze­ciw­nej stro­nie.

– Nam nie cho­dzi o wcza­sy – bez zbęd­nych ce­re­gie­li za­czął To­mek.

– Nie? – spy­ta­ła lek­ko skon­ster­no­wa­na ko­bie­ta.

Jej wzrok osu­nął się mi­mo­wol­nie na trzy­ma­ne­go przez Ant­ka lap­to­pa.

Ten od razu zro­zu­miał, co było przy­czy­ną jej nie­po­ko­ju.

– Nie, pro­szę się nie mar­twić, my nie z żad­ne­go urzędu – wy­ja­śnił po­spiesz­nie. Po­sta­wił swój sprzęt na skra­ju biur­ka, lek­ce­wa­żąco mach­nął w jego stro­nę ręką i uśmiech­nął się do dziew­czy­ny przy­ja­źnie. – Zresz­tą jak, w nie­dzie­lę? – do­dał.

– A, no tak. – Zu­zan­na ro­ze­śmia­ła się nie­co ner­wo­wo, ale za­raz po­tem wy­ra­źnie się roz­lu­źni­ła.

– Wie pani, my w ta­kiej nie­ty­po­wej spra­wie, ale... – An­tek za­wa­hał się – nie wiem na­wet, czy pani będzie w sta­nie nam po­móc... – Nie wie­dział, od cze­go za­cząć. Po­dra­pał się po skro­ni i za­py­tał: – Mo­żna by li­czyć na roz­mo­wę z kimś star­szym? Ro­dzi­ców nie ma?

– Po­je­cha­li na za­ku­py, do­pie­ro co. Po­win­ni wró­cić za ja­kąś go­dzi­nę, ale może po­wie­dzą pa­no­wie, o co cho­dzi...? – Zuza wy­pro­sto­wa­ła się jak stru­na, sta­ra­jąc się oka­zać go­to­wo­ść do po­mo­cy. Prze­cze­sa­ła pal­ca­mi swo­je krót­kie, ja­sne wło­sy i do­da­ła: – Może będę coś pa­mi­ętać.

– Wąt­pię, na­wet je­że­li była tu pani dzie­si­ęć lat temu, to była pew­nie pani wte­dy dziec...

– Nie ta­kim dziec­kiem, mia­łam pi­ęt­na­ście lat.

– Ach, to okej, spró­buj­my.

An­tek wąt­pił w to, że uda im się cze­go­kol­wiek od Zu­zan­ny do­wie­dzieć, ale nie wi­dział po­wo­du, aby nie spró­bo­wać.

* * *

Za­chód sło­ńca zbli­żał się wiel­ki­mi kro­ka­mi. Za­chmu­rzo­ne nie­bo za­czy­na­ło bar­wić się czer­wie­nią.

Ku­buś spał spo­koj­nie w ra­mio­nach mat­ki, a jego bu­źkę roz­ja­śnia­ło cie­płe świa­tło pło­mie­ni.

Grze­siek po­chy­lił się w stro­nę Eli­zy.

– Śpisz? – spy­tał szep­tem.

– Nie – od­po­wie­dział mu jesz­cze cich­szy głos.

– Ja­koś się nie boję, wiesz? Mam do­bre prze­czu­cie.

– Też się nie boję. – Eli­za otwo­rzy­ła oczy i spoj­rza­ła na twarz swo­je­go syn­ka.

– No to... obu­dź ma­łe­go – po­le­cił jej Grze­siek. – A ja do­ło­żę ga­łązek do ogni­ska.

ROZDZIAŁ II

Wcza­so­wi­cze

– Dzie­si­ęć lat, tak? – spy­ta­ła Zu­zan­na.

– Tak... Wiem, to szmat cza­su... – nie­pew­nie za­czął An­tek.

Zu­pe­łnie stra­cił re­zon. Czuł, że po­wi­nien ja­koś uspra­wie­dli­wić swo­je wścib­stwo. Zwy­kła cie­ka­wo­ść nie była zbyt do­brym wy­tłu­ma­cze­niem.

– Tak? – po­na­gli­ła go Zuza.

W tym mo­men­cie wpa­dł mu do gło­wy pe­wien po­my­sł.

– Wi­dzi pani, żona mo­je­go przy­ja­cie­la za­gi­nęła – oświad­czył, zna­cząco mi­ja­jąc się z praw­dą.

– Och – mi­mo­wol­nie wy­rwa­ło się dziew­czy­nie.

Nie do­strze­gła, że To­mek po­ru­szył się nie­spo­koj­nie, a jego po­wie­ka drgnęła ner­wo­wo.

– Tak tro­chę ba­wi­my się w de­tek­ty­wów i...

– Dzie­si­ęć lat temu za­gi­nęła?

– Nie, ale za­częli­śmy tro­chę... yyy... grze­bać w prze­szło­ści... i mamy zdjęcia. Może to odświe­ży pani pa­mi­ęć.

An­tek otwo­rzył lap­to­pa i po­sta­wił go na biur­ku bo­kiem, tak aby wszy­scy mo­gli wi­dzieć ekran.

– Może przy­po­mni się pani... bo ja wiem... coś nie­ty­po­we­go.

Zu­zan­na po­chy­li­ła się w kie­run­ku kom­pu­te­ra i bez py­ta­nia za­częła prze­wi­jać zdjęcia. Po krót­kiej chwi­li na jej twa­rzy po­ja­wił się wy­raz trium­fu.

– Wie­dzia­łam! – wy­krzyk­nęła – wie­dzia­łam, że to ten tur­nus. Pa­mi­ętam na­wet nie­któ­re imio­na. Ta bab­cia mia­ła na imię Kora, a ten mały ru­dzie­lec Zu­zia, tak jak ja. Niby byli wszy­scy nor­mal­ni... Imion tych dwóch chłop­ców nie pa­mi­ętam, a chło­pak to chy­ba Fra­nek był. W moim wie­ku chy­ba, nie...? Te bab­ki przy­je­cha­ły ra­zem. – Wska­za­ła pal­cem na zdjęcie przed­sta­wia­jące dwie obej­mu­jące się na tle lasu ko­bie­ty. – Tej bym nie za­po­mnia­ła, mia­ła na imię Gre­ta. To wła­śnie pa­ńska żona?

– Nie, ta dru­ga, Eli­za – od­po­wie­dział An­tek.

– Ach... – roz­cza­ro­wa­ła się Zuza. – Bo wi­dzi pan, ona tak jak­by już raz znik­nęła... – urwa­ła i spoj­rza­ła na Tom­ka z wy­ra­źnym za­kło­po­ta­niem. – Zna­czy się... prze­pra­szam.

– Nie, wszyst­ko w po­rząd­ku. Jak to znik­nęła? – za­py­tał.

Wy­pro­sto­wał się i sze­rzej otwo­rzył oczy. Do tej pory był ra­czej ospa­ły, ale uwa­ga Zuzy o za­gi­ni­ęciu Gre­ty spra­wi­ła, że się roz­bu­dził.

– W su­mie... – Dziew­czy­na gło­śno wes­tchnęła. – To tyl­ko ja uwa­ża­łam, że znik­nęła... Ale może za­cznę od po­cząt­ku.

– Tak by było chy­ba naj­le­piej – stwier­dził An­tek.

– Pierw­sze dni były nor­mal­ne. Ja wte­dy za wie­le nie ro­bi­łam... To zna­czy nie ro­bi­łam za wie­le w ośrod­ku, tyl­ko po­ma­ga­łam przy po­si­łkach i... A zresz­tą, nie­wa­żne. Trze­cie­go czy czwar­te­go po­ran­ka, ja­koś po­środ­ku w ka­żdym ra­zie, nie przy­szli na śnia­da­nie, a my nie ro­bi­my śnia­dań za wcze­śnie: o dzie­wi­ątej trzy­dzie­ści. Go­ście za­zwy­czaj są przed cza­sem, a na­wet jak nie­któ­rzy się spó­źnią, to prze­cież nie wszy­scy.

– Nikt nie przy­sze­dł?

– Nikt! No ale okej, mama po­sła­ła mnie po nich. To już było do­bre dzie­si­ęć mi­nut po cza­sie...

* * *

Star­szy po­ste­run­ko­wy Je­rzy Mich­nik ode­brał te­le­fon.

– Po­li­cja w Pa­licz­kach, słu­cham... – wy­dy­szał nie­wy­ra­źnie i ziew­nął sze­ro­ko. – Skąd?! – wsze­dł w sło­wo swo­jej roz­hi­ste­ry­zo­wa­nej roz­mów­czy­ni, pró­bu­jąc nadążyć za sta­now­czo zbyt szyb­kim jak na nie­go tem­pem jej wy­po­wie­dzi. – Pani zwol­ni, do­brze...? Hm...? Może po­szli na spa­cer...? Do­brze, spo­koj­nie... – Po­li­cjant prze­wró­cił ocza­mi i przez chwi­lę słu­chał uwa­żnie, moc­no marsz­cząc brwi. – Pani Zo­siu, do­brze, w po­rząd­ku... Ilu ich było? Albo nie, nie­wa­żne, za­raz będzie­my, do­brze? We­zmę mło­de­go i już je­dzie­my... Po­roz­ma­wia­my, jak do­je­dzie­my... Za ja­kieś dzie­si­ęć mi­nut... To do zo­ba­cze­nia.

Odło­żył słu­chaw­kę i spoj­rzał na swo­je­go młod­sze­go ko­le­gę, któ­ry wła­śnie sta­nął w drzwiach ga­bi­ne­tu.