Caden ebook

Re­dak­cja: Pa­tryk Biał­czak

Ko­rekta: Mag­da­lena Bia­łek

Okładka: Ka­ta­rzyna Pie­czy­ko­lan

Skład: Ka­ro­lina Kruk-Umięcka

Wszel­kie prawa za­strze­żone

Koziegłowy 2024

Wy­da­nie II

ISBN: 978-83-970864-6-3

Wy­daw­nic­two HIGH HE­ELS

www.wy­daw­nic­twohh.pl

Alex

– Co za im­be­cyl?! Po pro­stu nie wie­rzę! – Za­ję­łam miej­sce przy sto­liku. – Czy wszy­scy fa­ceci są ta­kimi pa­lan­tami? – Spoj­rza­łam na przy­ja­ciela, ra­czej nie li­cząc na od­po­wiedź.

– Nie wszy­scy. – Ca­den po­chy­lił się nad sto­li­kiem. – Skąd go wy­trza­snę­łaś? Nie są­dzi­łem, że kręcą cię na­pa­ko­wani ga­wę­dzia­rze…

– Bo nie kręcą! – obu­rzy­łam się, zdzi­wiona tym, ja­kie wy­snuł wnio­ski. – An­gela mnie umó­wiła. To jej brat.

– Kim jest An­gela? I dla­czego cię tak wy­sta­wiła? – za­py­tała Emma, wpa­tru­jąc się we mnie ro­ze­śmiana.

– To moja pra­cow­nica. Ca­den zdą­żył ją już po­znać, i to bar­dzo wni­kli­wie, prawda? – po­wie­dzia­łam za­czep­nie, a on gło­śno prze­łknął ślinę, szu­ka­jąc pew­nie w pa­mięci damy o tym imie­niu. – Da­łam się po­dejść. Za­chwa­lała go, a ja ule­głam, bę­dąc po pro­stu lekko zde­spe­ro­wana – szep­nę­łam, uni­ka­jąc wzroku przy­ja­ciela.

Na­szą roz­mowę prze­rwał kel­ner, który po­ja­wił się przy sto­liku.

– Czarna kawa, po­dwójny rum z lo­dem i cola – rzu­cił Ca­den ner­wo­wym gło­sem, za­ma­wia­jąc od razu dla wszyst­kich.

– Oczy­wi­ście. Za­raz po­daję. – Kel­ner od­da­lił się po­spiesz­nie, a ja mia­łam na­dzieję, że jak naj­szyb­ciej przy­nie­sie mi al­ko­hol.

Po­trze­bo­wa­łam pro­cen­tów, żeby uspo­koić się po spo­tka­niu z tym ne­an­der­tal­czy­kiem.

– Ca­den? Czyżby An­gela to ko­lejna ko­bieta, którą znasz, choć bę­dziesz się tego wy­pie­rał? – za­py­tała Emma.

Te słowa lekko mnie za­sko­czyły. Ich bez­po­śred­niość mnie roz­ba­wiła, a brat dziew­czyny ab­so­lut­nie nie był przy­go­to­wany na ten przy­tyk. Za­stygł i chyba nie bar­dzo wie­dział, co od­po­wie­dzieć.

Uśmiech­nę­łam się pod no­sem. Sły­sza­łam co nieco o pod­bo­jach Ca­dena i coś mi mó­wiło, że z re­guły nie pa­mię­tał imie­nia ko­biety, z którą spę­dził na­miętne chwile.

– Emma, wspo­mi­na­łaś o ja­kiejś ko­bie­cie, za­nim we­szli­śmy do re­stau­ra­cji – za­czę­łam nie­win­nie, zer­ka­jąc na co­raz bar­dziej po­iry­to­wa­nego przy­ja­ciela.

– Tak. Spo­tka­li­śmy jego ko­le­żankę i na pewno go znała, po­nie­waż przy­wi­tała go, wy­po­wia­da­jąc jego imię. Nie­stety Ca­den za­cho­wał się bar­dzo nie­grzecz­nie, bo do sa­mego końca szedł w za­parte, utrzy­mu­jąc, że to po­myłka.

– Czyli to była „ta” ko­le­żanka? – Po­ru­szy­łam brwiami, żeby pod­kre­ślić od­po­wied­nie słowo.

Ca­den par­sk­nął gło­śno śmie­chem, pod­niósł fi­li­żankę i upił łyk gorz­kiej kawy, którą przed chwilą po­sta­wił przed nim kel­ner.

– Gdy chciał ją wy­mi­nąć, za­stą­piła mu drogę i przez chwilę upra­wiali ja­kiś dziwny ta­niec na środku chod­nika. On w prawo, ona w lewo i na od­wrót. To wy­glą­dało ko­micz­nie. Ca­den chyba się na­wet de­li­kat­nie prze­stra­szył – do­dała Em, krę­cąc roz­ba­wiona głową. – Było mi jej przez to tro­chę szkoda. Ewi­dent­nie ją znał…

– Za­cho­wa­łeś się bar­dzo nie­ład­nie – oznaj­mi­łam sta­now­czym gło­sem, na­bi­ja­jąc się z przy­ja­ciela. – Jaki ty da­jesz przy­kład sio­strze? Wstydź się!

– Ni­gdy nie obie­cuję po­wtórki z roz­rywki. Nie wiem, może od­nio­sła mylne wra­że­nie? Coś mi się jed­nak wy­daje, że twoja opo­wieść bę­dzie dużo lep­sza. – Uśmiech­nął się ką­ci­kiem ust, cze­ka­jąc na szcze­góły.

– W za­sa­dzie to nie ma co opo­wia­dać – jęk­nę­łam za­kło­po­tana, czu­jąc, jak ru­mie­niec po­krywa moje po­liczki. – Gdy tylko go zo­ba­czy­łam, do­tarło do mnie, że zo­sta­łam wkrę­cona, i to z pre­me­dy­ta­cją.

– No to fajne masz te ko­le­żanki w pracy – sark­nęła pod no­sem Em.

– Nie wszyst­kie są ta­kie zoł­zo­wate, ale An­gela chyba chciała się de­li­kat­nie ze­mścić, po­nie­waż od do­brych kilku ty­go­dni wy­py­tuje mnie o cie­bie. – Prze­nio­słam wzrok na Ca­dena. – Już nie mó­wiąc o tym, że wszel­kimi moż­li­wymi spo­so­bami stara się wy­łu­dzić ode mnie twój nu­mer te­le­fonu. Bro­nię cię jak lwica, ale nie wiem, ile jesz­cze wy­trzy­mam – do­da­łam, uda­jąc prze­ra­że­nie. – Chyba nie może o to­bie za­po­mnieć.

– Dzięki, że mnie nie wy­da­łaś, księż­niczko. Je­stem twoim dłuż­ni­kiem. – Ca­den pu­ścił mi oczko i nie spusz­cza­jąc ze mnie wzroku, splótł ze sobą palce dłoni, po­ło­żone luźno na stole. – Naj­wy­raź­niej ko­biety nie po­tra­fią wy­rzu­cić mnie z pa­mięci.

– Tak, bra­ciszku. To już wiemy.

Ro­ze­śmia­łam się gło­śno, a po chwili do­łą­czyła do mnie rów­nież Emma. Przy­ja­ciel sie­dział na­prze­ciwko nie­wzru­szony i wcale nie było mu do śmie­chu.

Za­zdro­ści­łam mu ta­kiego luź­nego po­dej­ścia do seksu, po­nie­waż mia­łam tro­chę inne wy­obra­że­nie na te­mat in­tym­nych re­la­cji. Nie mo­głam i nie po­tra­fi­łam iść do łóżka z męż­czy­zną po­zna­nym kilka go­dzin wcze­śniej. Ha­mo­wała mnie ja­kaś we­wnętrzna blo­kada. W moim ży­ciu nie po­ja­wił się nikt godny uwagi, więc brak chło­paka ozna­czał brak seksu. Oczy­wi­ście po­tra­fi­łam o sie­bie za­dbać, ale bra­ko­wało mi mę­skich dłoni i cia­snych ra­mion. Po pro­stu bra­ko­wało mi męż­czy­zny.

– Alex, na­stęp­nym ra­zem uni­kaj ran­dek w ciemno. To dość nie­bez­pieczne – za­su­ge­ro­wał, mie­rząc mnie tro­skli­wym wzro­kiem. – Ten gość spra­wiał wra­że­nie nie­obli­czal­nego.

– Naj­wy­raź­niej ilość mię­śni nie idzie w pa­rze z po­zio­mem in­te­lektu – rzu­ciła wy­lu­zo­wana Emma, wpa­tru­jąc się z za­in­te­re­so­wa­niem w kartę dań.

– Na szczę­ście ta re­guła nie za­wsze się spraw­dza. Mam nie­sa­mo­wi­tego tre­nera cross­fitu, który łą­czy te ce­chy wręcz ge­nial­nie, więc to wszystko za­leży od fa­ceta. Ca­den, ty wiesz, że mam dwa­dzie­ścia pięć lat, prawda?

– Wiem, ale Lo­gan chyba nie byłby za­do­wo­lony z two­jego dzi­siej­szego rand­ko­wi­cza.

– Chyba mnie nie pod­ka­blu­jesz? – Upi­łam spory łyk rumu, żeby się choć tro­chę uspo­koić.

– Oczy­wi­ście, że nie. O ile obie­casz, że dasz so­bie spo­kój z rand­kami w ciemno.

– Słowo har­ce­rza. – Na­chy­li­łam się nad sto­łem i za­częła szep­tać tak, żeby Emma nie usły­szała: – Szcze­rze mó­wiąc, to zna­la­złam chyba inny spo­sób na to, żeby się ro­ze­rwać.

Ca­den za­stygł na mo­ment, kom­plet­nie nie ro­zu­mie­jąc, o czym mó­wię. I ab­so­lut­nie nie za­mie­rza­łam go uświa­da­miać. Już wi­dzia­łam oczami wy­obraźni, jaką za­ser­wo­wałby mi gadkę umo­ral­nia­jącą, a póź­niej po­gnałby z pręd­ko­ścią świa­tła i opo­wie­dział o wszyst­kim mo­jemu na­do­pie­kuń­czemu bratu. W ży­ciu nie za­mie­rza­łam się sama pod­kła­dać.

W su­mie wcze­śniej ten po­mysł wy­da­wał się sza­lony i to­tal­nie nie w moim stylu, ale po dzi­siej­szej randce i kilku ły­kach rumu już nie by­łam taka pewna, czy przy­pad­kiem to nie jest ide­alne roz­wią­za­nie.

– Zdra­dzisz ja­kieś szcze­góły? – do­py­ty­wał za­in­try­go­wany przy­ja­ciel, znacz­nie ści­sza­jąc głos.

– W ży­ciu! – Obie­ca­łam so­bie w du­chu, że nie pi­snę na­wet słowa o swo­ich pla­nach, po czym wy­pro­sto­wa­łam się na krze­śle i sku­pi­łam uwagę na przy­ja­cielu, który nie wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego.

Po chwili się jed­nak uśmiech­nął, ob­da­rza­jąc mnie tym cza­ru­ją­cym spoj­rze­niem, które za­pewne dzia­łało na więk­szość ko­biet.

– Daj spo­kój, Alex. Mnie mo­żesz po­wie­dzieć…

– Ja­sne. – Par­sk­nę­łam gło­śnym śmie­chem. – Je­steś jesz­cze gor­szy od Lo­gana. On ma świra na punk­cie mo­jego bez­pie­czeń­stwa, a te­mat mo­ich męż­czyzn jest u niego na li­ście za­ka­za­nej. On chyba da­lej my­śli, że mam pięt­na­ście lat. Coś mi się zresztą wy­daje, że ty nie je­steś lep­szy.

– Nie ro­zu­miem. O co ci cho­dzi? Je­steś młod­szą sio­strą mo­jego przy­ja­ciela, więc to nor­malne, że się o cie­bie mar­twię.

– Do­bra – wes­tchnę­łam ciężko. – Ta roz­mowa nie ma sensu.

– Okej. – Pod­niósł dło­nie w ge­ście pod­da­nia się, ale da­lej mnie czuj­nie ob­ser­wo­wał, pew­nie cze­ka­jąc, aż pęknę i wy­znam mu wszystko jak na spo­wie­dzi.

Nic z tego. Aku­rat ten se­kret mu­siał po­zo­stać se­kre­tem. Gdyby się do­wie­dział, że pla­nuję wy­brać się do eks­klu­zyw­nego klubu Moon – a zna­jąc go, to do­kład­nie wie­dział, co się w nim dzieje – to od razu wy­pa­plałby wszystko mo­jemu bratu, a ja do­sta­ła­bym szla­ban.

I to do końca ży­cia!

Go­dzinę póź­niej by­li­śmy już na­je­dzeni i roz­luź­nieni. Na szczę­ście Ca­den od­pu­ścił, więc po­ru­sza­li­śmy tylko luźne te­maty. W za­sa­dzie to chyba Emma ga­dała naj­wię­cej. Bra­ko­wało jej star­szej sio­stry, więc słu­ży­łam jej radą, bar­dzo przy­jem­nie spę­dza­jąc ten czas.

– Wszystko było prze­pyszne – oznaj­miła Emma, chwy­ta­jąc się za brzuch.

– Masz ra­cję. Cie­szę się, że na was wpa­dłam. Już my­śla­łam, że wrócę do domu głodna, bo ten cham sku­tecz­nie stłu­mił moje uczu­cie głodu.

– Dawno się nie wi­dzie­li­śmy – wy­pa­lił na­gle Ca­den, in­ten­syw­nie mi się przy­glą­da­jąc.

– To prawda – przy­tak­nę­łam, do­pi­ja­jąc resztę rumu. – Może coś zor­ga­ni­zu­jemy? Zbie­rzemy wszyst­kich i wresz­cie się spo­tkamy? Kluby od­pa­dają, prze­cież Lo­gan na pewno nie po­zwoli swo­jej cię­żar­nej dziew­czy­nie wdy­chać dymu pa­pie­ro­so­wego, bo to mo­głoby za­szko­dzić ma­leń­stwu.

– Masz ra­cję, a zna­jąc Ga­briela, to w klu­bie nie od­stę­po­wałby Ro­sa­lyn na­wet na krok, bo to prze­cież cho­lerny za­zdro­śnik.

– To może ja­kaś re­stau­ra­cja? Albo u nas w domu?

– Tym ra­zem mo­żemy się spo­tkać u mnie – rzu­cił pew­nie Ca­den. – Już dawno nie or­ga­ni­zo­wa­łem żad­nej im­prezy.

– Świet­nie. To może wstęp­nie w so­botę za dwa ty­go­dnie?

– Może być.

Chwilę póź­niej przy­ja­ciel ure­gu­lo­wał ra­chu­nek, po czym za­pro­po­no­wał, że od­wie­zie mnie do domu. Nie chcia­łam mu ro­bić pro­blemu, ale utrzy­my­wał twardo, że nie zre­zy­gnuje ze swo­jej pro­po­zy­cji.

***

Po od­prę­ża­ją­cym prysz­nicu po­ło­ży­łam się w przy­dłu­giej ko­szulce do łóżka i po­now­nie za­czę­łam roz­my­ślać nad po­my­słem, który pod­rzu­ciła mi Sy­lvia – stała klientka mo­jego sa­lonu be­auty.

Kilka dni temu w cza­sie trwa­nia za­biegu wy­szczu­pla­ją­cego po­now­nie za­czę­ły­śmy roz­mowę o fa­ce­tach, rand­kach i pod­łym na­stroju, który to­wa­rzy­szył nam za każ­dym ra­zem pod­czas spo­tka­nia z kom­plet­nie roz­cza­ro­wu­ją­cym przed­sta­wi­cie­lem płci prze­ciw­nej. Na po­czątku nie­zbyt chęt­nie dzie­liła się ze mną szcze­gó­łami, ale w końcu stwier­dziła, że po­win­nam spró­bo­wać cze­goś no­wego, i opo­wie­działa mi o klu­bie, do któ­rego wstęp mają tylko człon­ko­wie, wcze­śniej do­kład­nie prze­ba­dani i prze­świe­tleni.

Głów­nym ce­lem wi­zyty w tym owia­nym ta­jem­nicą miej­scu jest sze­roko po­jęta roz­rywka, do­star­cza­nie so­bie przy­jem­no­ści bez zo­bo­wią­zań i bez żad­nych obiet­nic. Wszystko za­leży od tego, czego pra­gniemy i na jak wiele je­ste­śmy w sta­nie po­zwo­lić nie­zna­jo­memu.

Gdy klientka za­częła opo­wia­dać o swo­ich do­świad­cze­niach i tym fa­scy­nu­ją­cym klu­bie, lekko się za­wsty­dzi­łam. Ja­koś ni­gdy nie wy­ra­ża­łam na głos swo­ich po­trzeb, ale z pew­no­ścią wy­ni­kało to z mo­jego nie­wiel­kiego do­świad­cze­nia.

Ni­gdy nie mia­łam szczę­ścia do męż­czyzn i na­wet tych dwóch, któ­rzy po­ja­wili się w moim ży­ciu pod­czas stu­diów, nie wspo­mi­na­łam z tę­sk­notą czy roz­ma­rze­niem. Było do dupy, je­śli mam być szczera. Bez fa­jer­wer­ków, cu­dow­nych do­znań czy or­ga­stycz­nych or­ga­zmów.

Im dłu­żej klientka wta­jem­ni­czała mnie w mroczne ku­lu­ary klubu, tym moje pod­eks­cy­to­wa­nie ro­sło, a ape­tyt na spró­bo­wa­nie cze­goś no­wego sta­wał się co­raz ostrzej­szy. Człon­ko­stwo za pierw­sze pół roku kosz­to­wało sporo kasy, ale w za­mian za to mia­ła­bym za­pew­nione ano­ni­mo­wość i bez­pie­czeń­stwo.

By­łam co­raz bli­żej pod­ję­cia tej ry­zy­kow­nej de­cy­zji i za­mie­rza­łam się w końcu prze­ła­mać. Nie mia­łam do stra­ce­nia nic wię­cej prócz kilku ty­sięcy do­lców.

Ca­den

Ja­dąc do pracy w po­nie­dział­kowy po­ra­nek, roz­my­śla­łem o spo­tka­niu z Alex. Nie mo­głem uwie­rzyć, że taka fan­ta­styczna ko­bieta da­lej nie miała ni­kogo na stałe, a w do­datku tra­fiała na ta­kich ba­ra­nów, jak cho­ciażby ten na­pa­ko­wany ćwok.

Naj­wy­raź­niej nie miała szczę­ścia do po­rząd­nych fa­ce­tów i coś mi się wy­da­wało, że tro­chę w tym winy Lo­gana. Za­zwy­czaj sku­tecz­nie po­tra­fił od­stra­szyć po­ten­cjal­nie za­in­te­re­so­wa­nych chło­pa­ków.

Pro­wa­dzi­łem ży­cie sin­gla i jak na ra­zie ab­so­lut­nie nie na­rze­ka­łem na ten stan. Przy­ja­ciele byli szczę­śliwi ze swo­imi po­łów­kami, ale ra­czej im tego nie za­zdro­ści­łem. Ko­rzy­sta­łem z tego etapu ży­cia, na któ­rym obec­nie się znaj­do­wa­łem, na­wią­zu­jąc nowe nie­zo­bo­wią­zu­jące zna­jo­mo­ści. Z moją po­zy­cją, firmą, wy­glą­dem i ma­jąt­kiem sta­no­wi­łem smaczny ką­sek dla ko­biet szu­ka­ją­cych part­nera, tylko że żadna jak do tej pory nie za­trzy­mała mnie na dłu­żej ani na­wet nie za­in­te­re­so­wała na tyle, żeby spo­tkać się z nią wię­cej niż kilka razy.

Za­sta­na­wiało mnie, co Alex miała na my­śli, mó­wiąc, że wpa­dła na świetny po­mysł. Tro­chę się ba­łem, co wy­my­śliła, ale li­czy­łem, że jej star­szy brat nie­zmien­nie trzyma rękę na pul­sie i pil­nuje sio­stry.

Wje­cha­łem do ga­rażu pod­ziem­nego wie­żowca, za­trzy­mu­jąc się na miej­scu pod­pi­sa­nym jako „Pre­zes CR De­sign”. Co prawda obok znaj­do­wało się iden­tyczne, ale tak po­sta­no­wi­li­śmy ze wspól­ni­kiem. Ra­zem z Ric­kiem stwo­rzy­li­śmy firmę od pod­staw, więc w ra­mach żartu obaj zo­sta­li­śmy pre­ze­sami. Udziały po­dzie­li­li­śmy na pół, więc od­po­wie­dzial­ność, ale też zy­ski dzie­li­li­śmy po po­ło­wie. Od stu­diów cał­kiem do­brze się do­ga­dy­wa­li­śmy i po­mysł za­ło­że­nia wła­snej firmy po­wstał na jed­nej z im­prez stu­denc­kich na ostat­nim roku. Póź­niej po pro­stu ro­bi­li­śmy wszystko, żeby to pi­jac­kie ma­rze­nie prze­isto­czyć w rze­czy­wi­stość.

Osta­tecz­nie wszystko prze­bie­gło we­dług planu. Obaj za­li­czy­li­śmy roczne staże w fir­mach ar­chi­tek­to­nicz­nych, skrzęt­nie od­kła­da­jąc pie­nią­dze na wła­sną firmę, a póź­niej ostro wzię­li­śmy się do pracy.

W tej chwili ra­dzi­li­śmy so­bie cał­kiem nie­źle. Mie­li­śmy sporo zle­ceń, więc nie na­rze­ka­li­śmy na brak pracy. Za­trud­nia­li­śmy już około stu pięć­dzie­się­ciu pra­cow­ni­ków i na­sza firma roz­wi­jała się co­raz pręż­niej na ka­li­for­nij­skim rynku. Bra­li­śmy udział w wielu prze­tar­gach na wy­ko­na­nie pro­jek­tów i czę­sto zda­rzało się, że na­sza wi­zja oraz po­mysł oka­zy­wały się naj­lep­sze.

Po przy­ło­że­niu karty do czyt­nika w win­dzie wje­cha­łem na naj­wyż­sze, a więc trzy­dzie­ste pię­tro wie­żowca, które wy­naj­mo­wa­li­śmy od de­we­lo­pera. Miej­scówka firmy miała w tej branży ogromne zna­cze­nie. Świad­czyła o re­no­mie, luk­su­sie i naj­wyż­szej ja­ko­ści świad­czo­nych usług.

Gdy tylko zna­la­złem się w ko­ry­ta­rzu pro­wa­dzą­cym do ga­bi­netu, od­ru­chowo zer­k­ną­łem w prawo. Dzięki szkla­nej ścia­nie od­dzie­la­ją­cej ko­ry­tarz od otwar­tej strefy, gdzie znaj­do­wali się asy­stenci, gra­ficy, pro­jek­tanci oraz jesz­cze kil­ka­dzie­siąt osób peł­nią­cych ważne funk­cje w na­szej fir­mie, można było ich ob­ser­wo­wać pod­czas pracy. Z do­świad­cze­nia wie­dzia­łem, że gdy byli wy­sta­wieni na wi­dok, wy­ko­ny­wali przy­dzie­lone za­da­nia efek­tyw­niej, więc to roz­wią­za­nie zde­cy­do­wa­nie przy­pa­dło mi do gu­stu.

Po le­wej mie­ściły się biura osób na wyż­szych sta­no­wi­skach i one pra­co­wały już w bar­dziej kom­for­to­wych wa­run­kach, za za­mknię­tymi drzwiami. Da­lej znaj­do­wały się sale kon­fe­ren­cyjne, po­trzebne pod­czas spo­tkań czy kon­fe­ren­cji. Ko­ry­tarz koń­czył się spo­rej wiel­ko­ści ho­lem, gdzie po prze­ciw­nych stro­nach zo­stały usta­wione biurka asy­sten­tek mo­jej i Ricka, przy­le­ga­jące do na­szych ga­bi­ne­tów.

– Dzień do­bry – przy­wi­ta­łem się z dwoma ko­bie­tami, a bar­dziej wy­lew­nie, bo bu­zia­kiem w po­li­czek, z moją mamą. Wspie­rała mnie od mo­mentu za­ło­że­nia firmy i z pew­no­ścią bez jej po­mocy i do­świad­cze­nia na rynku de­we­lo­per­skim, które zbie­rała la­tami, za cho­lerę ten plan zbu­do­wa­nia świet­nie pro­spe­ru­ją­cej firmy po pro­stu by się nie po­wiódł.

Od za­wsze była ran­nym ptasz­kiem, więc gdy wy­cho­dziła do pracy, ja do­piero wsta­wa­łem, dla­tego na­sze pierw­sze spo­tka­nie w ciągu dnia miało miej­sce do­piero w fir­mie.

Ak­tu­al­nie peł­niła funk­cję mo­jej asy­stentki, choć nie lu­bi­łem tego okre­śle­nia. Gdy­bym miał na to ja­ki­kol­wiek wpływ, to za­trzy­mał­bym ją w fir­mie na kilka ko­lej­nych lat. Nie­stety ostat­nio coś wspo­mi­nała o przej­ściu na eme­ry­turę, ale nie cią­gną­łem tego te­matu, li­cząc po ci­chu na to, że to tylko chwi­lowe zmę­cze­nie.

– Dzień do­bry, synku.

– Dzień do­bry, pa­nie Le­xing­ton – za­świer­go­tała Penny, pod­no­sząc się z miej­sca.

Jej co­raz krót­sze spód­niczki zde­cy­do­wa­nie nie nada­wały się do pracy na tym sta­no­wi­sku, ale naj­wy­raź­niej po­ja­wiała się tu w in­nym celu. Pra­co­wała dla Ricka i nie mia­łem z nią za wiele wspól­nego, więc nie wtrą­ca­łem się wspól­ni­kowi w to, ja­kie asy­stentki za­trud­niał. Na sa­mym po­czątku sztywno usta­li­li­śmy po­dział obo­wiąz­ków i każdy pil­no­wał swo­jej działki.

Jak tylko prze­kro­czy­łem próg ga­bi­netu, od­wie­si­łem ma­ry­narkę na wie­szak i pod­sze­dłem do eks­presu, żeby wy­pić ko­lejną dawkę ko­fe­iny, która z pew­no­ścią doda mi ener­gii.

Na­gle usły­sza­łem stu­kot ob­ca­sów, więc bę­dąc prze­ko­na­nym, że to mama, od­wró­ci­łem się i uśmiech­ną­łem sze­roko.

– Mamo? Masz ochotę na nek­tar bo­gów?

– Nie, dzię­kuję. W moim wieku czę­ściej pije się już ziółka niż tę czarną cho­lerę – mruk­nęła, sia­da­jąc na fo­telu przy biurku.

Każ­dego po­ranka przed­sta­wiała mi plan spo­tkań i za­dań na cały dzień, ale czę­sto po­ru­sza­li­śmy też te­maty pry­watne. Była nie­za­stą­piona. Mia­łem tylko ją i Emmę. Ko­cha­łem je po­nad wszystko, dla­tego sprze­da­łem miesz­ka­nie i ku­pi­łem więk­szy dom, że­by­śmy mo­gli za­miesz­kać ra­zem, ko­rzy­sta­jąc z wy­gód i prze­strzeni, a przede wszyst­kim z ogrom­nego ogrodu.

– No więc tak… O je­de­na­stej masz spo­tka­nie z pa­nem Chan­gle­rem w spra­wie pro­jektu no­wego osie­dla w Palm­dale.

– Okej. – Za­ją­łem miej­sce na ogrom­nym skó­rza­nym fo­telu.

– Sala kon­fe­ren­cyjna jest już przy­go­to­wana do pre­zen­ta­cji. Do­sta­li­śmy in­for­ma­cję, że ogło­szono kon­kurs na stwo­rze­nie pro­jektu mu­zeum sztuki współ­cze­snej. Na ma­ilu masz do­kładne wy­ma­ga­nia in­we­stora. Mamy trzy mie­siące na przed­sta­wie­nie po­my­słu wraz z wi­zu­ali­za­cją.

– Nie za wiele, ale na pewno damy radę. – Po­ki­wa­łem głową, upi­ja­jąc łyk kawy.

– No i jesz­cze jedna sprawa. – Wes­tchnęła ciężko i po­ło­żyła na biurku trzy czer­wone teczki. – Tu­taj masz naj­lep­sze kan­dy­datki na twoją nową asy­stentkę. Zro­bi­łam wstępną se­lek­cję, po­nie­waż zgło­siło się aż trzy­dzie­stu sze­ściu kan­dy­da­tów. Przej­rzyj teczki i my­ślę, że po­win­ni­śmy za­pro­sić je wszyst­kie na roz­mowę tego sa­mego dnia.

– Mamo… Nic nie prze­kona cię do zmiany de­cy­zji? – Mój głos prze­peł­niała na­dzieja.

Świet­nie mi się pra­co­wało z mamą, a bio­rąc pod uwagę asy­stentkę Ricka, to chyba nie zniósł­bym na dłuż­szą metę tego ca­łego miz­drze­nia się.

Zda­wa­łem so­bie sprawę z tego, że nie wszyst­kie asy­stentki ma­rzyły o wy­grze­wa­niu się w łóżku szefa, ale do­świad­cze­nie wspól­nika da­wało mi ja­sny prze­kaz. To była chyba jego szó­sta asy­stentka od po­czątku ist­nie­nia firmy i część z nich rze­czy­wi­ście lą­do­wała w jego łóżku, ale za­wsze koń­czyło się to bar­dzo źle.

Nie chcia­łem so­bie do­kła­dać pro­ble­mów, więc na­wet nie roz­glą­da­łem się za nową asy­stentką, wie­rząc, że mama jesz­cze zmieni zda­nie.

– Nie, synku. Pra­cuję od szes­na­stego roku ży­cia. Po pro­stu przy­szła od­po­wied­nia pora na to, żeby w końcu sku­pić się na so­bie i swo­ich po­trze­bach. Za­mie­rzam wresz­cie za­jąć się swo­imi pa­sjami, a wy­cho­dząc stąd póź­nym po­po­łu­dniem, je­stem kom­plet­nie wy­koń­czona i nie mam już na nic siły.

– Ro­zu­miem – od­par­łem zre­zy­gno­wa­nym to­nem, bo nie są­dzi­łem, że po­nie­dzia­łek za­cznie się od tak kosz­mar­nej wia­do­mo­ści.

W domu nie roz­ma­wia­li­śmy na te­mat pracy, żeby sku­pić się na ro­dzi­nie, więc do­piero te­raz zro­zu­mia­łem, dla­czego mama wczo­raj przy obie­dzie spra­wiała wra­że­nie ja­kiejś przy­ga­szo­nej i smut­nej. Pew­nie się spo­dzie­wała, że ta roz­mowa nie bę­dzie dla mnie przy­jemna, ale trudno – czas wziąć się w garść.

– Nie martw się. Jak tylko znaj­dziesz od­po­wied­nią asy­stentkę, na po­czą­tek za­trud­nimy ją na pół etatu. Zo­stanę w fir­mie przez ja­kiś czas, żeby po­móc jej się we wszystko wdro­żyć. Nie zo­sta­wię cię, synku, na lo­dzie.

Na­szą roz­mowę prze­rwało dość gło­śne pu­ka­nie do drzwi.

– Cześć. Masz chwilę? – za­py­tał Rick, wcho­dząc do środka.

– Zo­sta­wię was sa­mych, a ty przej­rzyj te teczki i daj mi znać, co my­ślisz – rzu­ciła mama i ru­szyła do wyj­ścia.

– Co się dzieje? – Za­pewne za­uwa­żył mój par­szywy na­strój.

– Mama chce odejść.

– Co ty ga­dasz? Cho­lera! To naj­gor­sza wia­do­mość tego mie­siąca. – Naj­wi­docz­niej Rick prze­jął się tą in­for­ma­cją bar­dziej niż ja. – Twoja mama wszystko ogar­nia. Stary, co my bez niej zro­bimy? Moja asy­stentka to ja­kaś po­rażka. Nie uwie­rzysz, jaki dzi­siaj z rana od­sta­wiła cyrk. – Skrzy­wił się, jakby wła­śnie zo­stał zmu­szony wy­pić co naj­mniej szklankę soku z cy­tryny. – Wpa­ro­wała do mo­jego ga­bi­netu, nio­sąc tacę z kawą. Jak tylko po­de­szła do mo­jego biurka, usły­sza­łem brzdęk por­ce­lany, a gdy pod­nio­słem wzrok, zo­ba­czy­łem plamę na jej bia­łej bluzce.

– No i?

– Za­częła roz­pi­nać gu­ziki, a gdy stała już przede mną w sta­niku, to za­py­tała, czy nie chcę się od­prę­żyć.

– No to wi­dzę, że Penny prze­szła samą sie­bie. Jest chyba naj­bar­dziej bez­po­śred­nią asy­stentką spo­śród wszyst­kich, które u cie­bie pra­co­wały. Inne ja­koś tak na okrętkę sta­rały się do­brać do two­jego roz­porka.

– Wiesz, że nie je­stem święty, ale wy­znaję jedną bar­dzo ważną za­sadę: nie sra się we wła­snym gnieź­dzie. Co prawda dwa razy ule­głem, bo prze­cież nie je­stem z ka­mie­nia. Ale stary! Wra­ca­jąc do te­matu, sam po­wiedz: kto to wszystko ogar­nie, jak za­brak­nie Laury? Cho­lera! A może da się jesz­cze coś zro­bić?

– Nie są­dzę. Je­dy­nym po­cie­sze­niem jest to, że przez ja­kiś czas jesz­cze z nami zo­sta­nie, więc pod­szkoli nową asy­stentkę, która może bę­dzie umieć coś wię­cej niż twoja. A swoją drogą, to dla­czego trzy­masz tę Penny?

– Nie chcesz wie­dzieć… – mruk­nął, prze­cie­ra­jąc twarz ze wstydu.

– Da­waj. Ja­koś mnie to wcze­śniej nie za­sta­no­wiło, ale te­raz to już mu­sisz po­wie­dzieć.

– To sio­stra mo­jego ko­legi z osie­dla. By­łem mu winny przy­sługę, więc jesz­cze przez ja­kiś czas je­stem zmu­szony się z nią po­mę­czyć.

– Czy chcę wie­dzieć, za co ta przy­sługa? – Nie ukry­wa­łem sze­ro­kiego uśmie­chu, wi­dząc, że Rick w se­kundę się lekko za­czer­wie­nił. Bar­dzo rzadko mu się to zda­rzało, więc naj­wy­raź­niej sy­tu­acja, w ja­kiej się zna­lazł, tro­chę go za­wsty­dziła.

– Po­mógł mi, po pro­stu, ja­kieś trzy mie­siące temu. Tylko się nie śmiej, bo pa­mię­taj, że karma wraca! – Po­gro­ził mi pal­cem, czym mnie tylko jesz­cze bar­dziej roz­ba­wił. – Nie­da­leko mo­jego domu wpro­wa­dziła się fajna la­ska i wiesz, za­czą­łem ro­bić pod­chody i pod­czas trze­ciej wi­zyty wy­lą­do­wa­li­śmy w łóżku.

– Okej. I co? Nie za­spo­ko­iłeś jej?

– Ależ za­spo­ko­iłem, i to dwu­krot­nie! Tyle że w pew­nym mo­men­cie, gdy tak le­że­li­śmy w po­ścieli, usły­sze­li­śmy ha­łas na dole, a chwilę póź­niej ja­kiś męż­czy­zna za­czął wo­łać jej imię.

– To był jej mąż?

– Tak. La­ska od razu zgłu­piała i za­częła wy­rzu­cać przez okno moje ciu­chy, a po­tem ka­zała mi wyjść na ta­ras i sko­czyć. Ta sy­tu­acja nie na­le­żała do przy­jem­nych do­świad­czeń.

– Nie­zły cyrk.

– Gdy wy­lą­do­wa­łem na traw­niku, na szczę­ście nie ła­miąc so­bie żad­nej koń­czyny pod­czas tego ry­zy­kow­nego skoku, zo­rien­to­wa­łem się, że ta wa­riatka, wy­rzu­ca­jąc moje ciu­chy, na­wet nie ogar­niała, co robi i gdzie je rzuca, bo osta­tecz­nie na tra­wie le­żały tylko moje buty, a spodnie i ko­szula wi­siały wy­soko na ga­łę­ziach drzewa.

Ro­ze­śmia­łem się gło­śno, wpa­trzony w za­wsty­dzo­nego przy­ja­ciela, nie do­wie­rza­jąc w tę po­pa­praną hi­sto­rię. Mia­łem na­dzieję, że wy­cią­gnie z niej ja­kieś wnio­ski. Z re­guły jed­nak wciąż za­cho­wy­wał się jak mę­ska dziwka.

– Już? Skoń­czy­łeś? – za­py­tał zi­ry­to­wany.

– Do­bra. Już. – Od­chrząk­ną­łem, da­lej tłu­miąc śmiech. – Więc by­łeś nagi, w ogródku ko­chanki i mu­sia­łeś się ja­koś do­stać do domu…

– Wła­śnie. Ro­zej­rza­łem się do­okoła, li­cząc na to, że znajdę coś, czym ścią­gnę z drzewa te cho­lerne ubra­nie, a wtedy za­uwa­ży­łem są­siada z domu obok, który uśmiech­nięty pod­niósł się z fo­tela i do mnie pod­szedł, za­bie­ra­jąc po dro­dze dłu­gie gra­bie. Za­nim mi je dał, po­wie­dział, że będę jego dłuż­ni­kiem, i tyle. No, a te­raz mu­szę się bu­jać z jego na­pa­loną sio­strą.

– I to by było tyle z tego two­jego nie­sra­nia we wła­snym gnieź­dzie…

– No wła­śnie. Mu­szę się bar­dziej pil­no­wać, bo ta za­sada po­szła się już dawno pie­przyć. Ale przy­naj­mniej sta­ram się już nie bzy­kać la­sek z oko­licy. Tak na wszelki wy­pa­dek – do­dał, czym po­now­nie mnie roz­ba­wił.

– Dla­czego nie po­chwa­li­łeś się tym wcze­śniej? To re­we­la­cyjna hi­sto­ria. Po­wi­nie­neś ją opo­wia­dać zna­jo­mym w ra­mach prze­strogi.

– Daj spo­kój. Mia­łem sporo szczę­ścia, że jej mąż nic nie za­uwa­żył. Do­wie­dzia­łem się od są­siada, że to żoł­nierz, więc bra­ko­wało tylko, aby przy­szedł się ze mną roz­li­czyć za bzy­ka­nie żony. Za­pewne trzyma ja­kąś spluwę w domu i pew­nie nie za­wa­hałby się jej użyć.

– Ty to masz przy­gody, stary. Te­raz już ro­zu­miem, dla­czego mę­czysz się z Penny. Szcze­rze mó­wiąc, to my­śla­łem, że cię na chwilę za­ćmiło na roz­mo­wie kwa­li­fi­ka­cyj­nej.

– Nie dzi­wię się. Penny ra­czej nie grze­szy in­te­li­gen­cją. – Po­krę­cił głową zre­zy­gno­wany. – Dla­tego twoja mama musi zo­stać. Ina­czej nie damy so­bie rady.

– Nie ma szans, żeby zmie­niła zda­nie. Jak już coś po­sta­nowi, to ko­niec. Uwierz mi. Tu są teczki z kan­dy­dat­kami.

– Do­bra, to po­każ, co tam masz. Może bę­dzie ktoś godny uwagi… – Się­gnął po pierw­szą z brzegu.

Na­gle do głowy wpadł mi pe­wien po­mysł: we­zmę pod uwagę re­ak­cję Ricka na zdję­cia dziew­czyn. Wy­biorę tę, która naj­mniej go za­in­te­re­suje – wtedy ist­nieje spore praw­do­po­do­bień­stwo, że nie bę­dzie z nią flir­to­wał, a przede wszyst­kim nie bę­dzie jej roz­pra­szał pod­czas pracy.

Mój po­mysł wy­da­wał się ge­nialny i po dzie­się­ciu mi­nu­tach, pod­czas któ­rych przej­rzał wszyst­kie teczki, mia­łem już swój typ. Za­in­try­go­wany zer­k­ną­łem na zdję­cie. Dziew­czyna była ładna, ale bez szału. Li­czy­łem, że bę­dzie skru­pu­latna, zor­ga­ni­zo­wana i bar­dziej przy­łoży się do pracy niż do uwo­dze­nia sze­fów.

Alex

Ty­dzień mi­jał spo­koj­nie na pracy i wy­ko­ny­wa­niu za­bie­gów upięk­sza­ją­cych, na które był co­raz więk­szy po­pyt. W za­sa­dzie to mia­ły­śmy ręce pełne ro­boty i czę­sto za­pi­sy­wa­ły­śmy klientki na kilka ty­go­dni do przodu, bo po pro­stu bra­ko­wało wol­nych ter­mi­nów.

Za­trud­nia­łam trzy dziew­czyny i na ra­zie nie za­mie­rza­łam po­więk­szać ze­społu. Lu­bi­łam kli­mat pa­nu­jący w moim sa­lo­nie. Pod­cho­dzi­ły­śmy do każ­dej klientki in­dy­wi­du­al­nie, co bar­dzo mi od­po­wia­dało. Sama ko­rzy­sta­jąc z za­bie­gów w in­nych miej­scach, cie­szy­łam się, gdy trak­to­wano mnie wy­jąt­kowo, a nie jak ko­lejną ko­bietę z kil­ku­na­stu w ciągu dnia.

Kilka razy od­wie­dzi­łam więk­sze sa­lony ko­sme­tyczne w oko­licy, żeby tro­chę po­ob­ser­wo­wać kon­ku­ren­cyjne miej­sca, spraw­dzić, czym się wy­róż­niają, lub do­wie­dzieć, ja­kiej ja­ko­ści ofe­rują usługi. Dzięki moim in­fil­tra­cyj­nym po­czy­na­niom do­szłam do bar­dzo cie­ka­wych wnio­sków. Nie po­do­bało mi się przede wszyst­kim to, że w więk­szych sa­lo­nach klientkę za­zwy­czaj trak­to­wano jak jedną z wielu, a pra­cow­nice na­wet nie miały czasu na prze­pro­wa­dze­nie an­kiety, a przede wszyst­kim na spo­kojną roz­mowę, na­pro­wa­dza­jącą na jej ocze­ki­wa­nia.

Więk­szość tych miejsc sku­piała się na ilo­ści, a nie ja­ko­ści świad­czo­nych usług. Do ta­kiej sy­tu­acji nie za­mie­rza­łam ni­gdy do­pu­ścić.

Wo­la­łam wy­ko­ny­wać wy­so­kiej ja­ko­ści za­biegi, ale dla mniej­szej liczby ko­biet, co da­wało dużo więk­szą sa­tys­fak­cję niż pie­nią­dze. Choć i tak nie mia­łam na co na­rze­kać. Pra­co­wa­łam na do­brej ja­ko­ści pro­duk­tach, więc ceny za­bie­gów nie na­le­żały do ni­skich. Od­po­wia­dał mi rytm i spo­sób, w jaki wy­ko­ny­wa­ły­śmy na­szą pracę, a także wy­so­kość co­mie­sięcz­nych zy­sków.

Od ja­kie­goś czasu mia­łam pro­blem z jedną z mo­ich pra­cow­nic – An­gelą. Prze­ko­na­łam się już, że to świetna ko­sme­tyczka. Ni­gdy nie sły­sza­łam złego słowa od­no­śnie do jej za­an­ga­żo­wa­nia czy pracy, ale po tej cho­ler­nej randce, którą usta­wiła mi ze swoim bra­tem, za­cho­wy­wała się bar­dzo dziw­nie. Była chyba ob­ra­żona. Nie od­po­wia­dała na py­ta­nia lub zby­wała mnie pół­słów­kami. Pew­nie ten idiota coś jej na­ga­dał i dla­tego za­cho­wy­wała się te­raz jak na­bur­mu­szony ba­chor.

Po­sta­no­wi­łam, że dam jej tro­chę czasu, żeby ochło­nęła, a je­śli da­lej bę­dzie psuć at­mos­ferę w pracy, to się po pro­stu po­że­gnamy. Na jej miej­sce zgłosi się dzie­sięć rów­nie do­brych ko­sme­ty­czek, więc wcale się tym nie przej­mo­wa­łam. Na po­czątku przy­my­ka­łam oko na jej dość wy­jąt­kowe za­cho­wa­nie, po­nie­waż po­zo­stałe dziew­czyny się z nią zżyły. My­śla­łam więc, że po pew­nym cza­sie od­naj­dzie się w na­szej eki­pie, ale może się jed­nak my­li­łam.

Z pod­eks­cy­to­wa­niem zer­ka­łam na ze­ga­rek, co­raz bar­dziej roz­go­rącz­ko­wana spo­tka­niem z Sy­lvią. To zna­czy nie eks­cy­to­wał mnie tak bar­dzo sam za­bieg de­pi­la­cji la­se­ro­wej, co roz­mowa z moją klientką i szcze­góły, ja­kie – mia­łam na­dzieję – zdra­dzi od­no­śnie do mrocz­nego klubu Moon.

– Wpro­wa­dził mnie tam mój były – za­częła, gdy po­ło­żyła się na łóżku, a ja przy­go­to­wy­wa­łam wszystko do prze­pro­wa­dze­nia za­biegu. – Mo­żesz się tam do­stać tylko z po­le­ce­nia, ale z tym nie bę­dzie pro­blemu. Tak jak ci mó­wi­łam, naj­pierw wpła­casz za­liczkę na konto. Wszyst­kie dane do­sta­niesz ku­rie­rem. Spraw­dzają cię bar­dzo wni­kli­wie – czy nie by­łaś ka­rana, czy nie po­peł­ni­łaś ja­kie­goś prze­stęp­stwa – do­słow­nie prze­świe­tlają cię całą, łącz­nie z prze­by­tymi cho­ro­bami, przyj­mo­wa­nymi le­kar­stwami, ale też biorą pod uwagę twoje do­chody, pracę… W twoim przy­padku tu nie bę­dzie pro­blemu. Masz sa­lon, który do­brze pro­spe­ruje. Po kilku dniach, je­śli przej­dziesz wstępną we­ry­fi­ka­cję, do­sta­jesz skie­ro­wa­nie na ba­da­nie z do­kład­nym ter­mi­nem i miej­scem. Pre­fe­rują za­strzyk an­ty­kon­cep­cyjny…

– To świet­nie. – Uśmiech­nę­łam się pod no­sem, bo naj­wy­raź­niej wresz­cie ta me­toda an­ty­kon­cep­cji do cze­goś się przyda.

– Okej. W ta­kim ra­zie po­win­naś po­sia­dać za­świad­cze­nie od swo­jego le­ka­rza, że przyj­mu­jesz re­gu­lar­nie za­strzyk.

– Będę pa­mię­tać – przy­tak­nę­łam, prze­su­wa­jąc gło­wicą po zgrab­nych łyd­kach Sy­lvii w celu de­pi­la­cji tych kilku nie­wi­docz­nych wło­sków, które da­lej od­ra­stały, mimo że to już chyba dzie­siąta se­sja.

– Do­bra. Jak już będą wy­niki i wszystko bę­dzie w po­rządku, otrzy­masz in­for­ma­cję o ko­lej­nym prze­le­wie. Gdy do­staną pie­nią­dze, po­jawi się u cie­bie ku­rier z bran­so­letką i ma­ską. Jest na niej twój nu­mer klienta oraz taka mała za­wieszka. Na po­czą­tek do­sta­jesz jedną. To upo­waż­nia cię do wstępu tylko do pierw­szej strefy.

– My­śla­łam, że będę mo­gła po­ru­szać się po ca­łym klu­bie. – Za­sko­czona za­sty­głam na mo­ment, prze­ry­wa­jąc za­bieg, i zer­k­nę­łam na nią.

– Na po­czątku je­steś na tak zwa­nej wej­ściówce prób­nej. Mo­żesz się po­ru­szać tylko po pierw­szej stre­fie. Ten okres trwa mie­siąc. Na tym po­zio­mie znaj­dują się ama­to­rzy ra­czej wa­ni­lio­wego seksu i piesz­czot, bez żad­nych spe­cjal­nych udziw­nień. Mie­siąc póź­niej mo­żesz po­ru­szać się bez pro­blemu na po­zio­mie dru­gim, gdzie po­ja­wiają się zwo­len­nicy więk­szych do­znań i ci, któ­rzy lu­bią po­pa­trzeć. Po raz ko­lejny chcę ci przy­po­mnieć, że sama de­cy­du­jesz, co chcesz ro­bić i na co się zga­dzasz. To od cie­bie za­leży, na co po­zwo­lisz in­nym. To ma być dla cie­bie przy­jem­ność. Od­kry­wa­nie swo­jego ciała i tego, co cię kręci, ro­zu­miesz?

– Tak. Ro­zu­miem – od­par­łam lekko spe­szona. – A co jest w ta­kim ra­zie na trze­cim po­zio­mie?

– To już dla bar­dziej do­świad­czo­nych i po­trze­bu­ją­cych moc­niej­szych do­znań. Są tam wszel­kiego ro­dzaju na­rzę­dzia do zwięk­sza­nia przy­jem­no­ści. Prze­różne bi­cze, kaj­danki, dildo. Znaj­dziesz tam uchwyty do pod­wie­sza­nia, łań­cu­chy, ła­weczki do otrzy­my­wa­nia ba­tów. Ist­nieje tam cała masa prze­róż­nych moż­li­wo­ści, które po­mogą zre­ali­zo­wać wszyst­kie ukryte fan­ta­zje. Na każ­dym pię­trze jest wy­dzie­lona strefa, w któ­rej znaj­dują się po­koje, więc za­wsze można się ba­wić w in­tym­niej­szych wa­run­kach. No i ostatni po­ziom, to już dla za­awan­so­wa­nych. Tam, z tego, co sły­sza­łam, są już bar­dziej bru­talne za­bawy, ale na po­czą­tek to my­ślę, że to by było dla cie­bie za dużo. Naj­pierw mu­sisz po­znać sie­bie i swoje po­trzeby.

– To, co mó­wisz, brzmi tak nie­praw­do­po­dob­nie i ab­sur­dal­nie, że je­stem zszo­ko­wana, ale też co­raz bar­dziej pod­eks­cy­to­wana. Masz ra­cję, na po­czą­tek wy­star­czy mi po­ziom pierw­szy. Wiesz, moje ży­cie in­tymne jest tak ubo­gie, że na­wet nie wiem, co mnie kręci.

– Ko­chana, wszystko przed tobą. Trzeba mieć tylko otwarty umysł i wy­zbyć się wstydu. Wszystko jest dla lu­dzi. To miej­sce jest po to, żeby speł­niać swoje wy­uz­dane ma­rze­nia i za­chcianki. Naj­waż­niej­sze w tym jest to, że je­steś ano­ni­mowa. Za­kła­dasz ko­ron­kową ma­skę i wiesz, naj­le­piej, gdy­byś wy­pro­sto­wała może jesz­cze te loki, zro­biła moc­niej­szy ma­ki­jaż… Tak, by to­tal­nie zmie­nić wy­gląd.

– Cho­lera – jęk­nę­łam, koń­cząc za­bieg. – Tro­chę się boję, jak o tym po­my­ślę.

– Je­steś tam bez­pieczna. W ca­łym klu­bie są ochro­nia­rze i ka­mery. W umo­wie bę­dzie za­pis, że gwa­ran­tują ci bez­pie­czeń­stwo. A poza tym za­wsze mo­żesz wyjść, je­śli ci się nie spodoba. Co masz do stra­ce­nia oprócz kilku ty­sięcy do­lców?

– Niby masz ra­cję.

Gdy Sy­lvia usia­dła i zdjęła oku­larki, spoj­rza­łam jej pro­sto w oczy.

– Po­wiem ci szcze­rze, że ni­gdy nie ża­ło­wa­łam, że od­wie­dzi­łam to miej­sce – wy­znała. – Lep­sze to niż ko­lejne nie­udane randki i znie­wie­ściali chłopcy, któ­rzy nie są w sta­nie za­pro­po­no­wać ci nic wię­cej oprócz seksu bez or­ga­zmu. Prze­ra­bia­łam to już wiele razy, więc te­raz przy­naj­mniej do­brze się ba­wię, bez zo­bo­wią­zań. Pią­tek, so­bota i nie­dziela. Tylko wtedy mo­żesz się tam wy­brać. I naj­waż­niej­sze: ku­rier, który bę­dzie się z tobą kon­tak­to­wał, bę­dzie też twoim kie­rowcą. Ko­biety, które po­ja­wiają się tam bez part­ne­rów czy zna­jo­mych, są pod spe­cjalną opieką.

– To brzmi lo­gicz­nie. – Usia­dłam na krze­śle na­prze­ciwko Sy­lvii. – W ży­ciu bym się na­wet nad tym nie za­sta­na­wiała, po­nie­waż ra­czej nie na­leżę do tych od­waż­nych, je­śli cho­dzi o te sprawy, ale na­prawdę mam już ser­decz­nie dość tych cho­ler­nych ran­dek. Tracę czas i pie­nią­dze, a wra­ca­jąc do domu, czuję się roz­cza­ro­wana ko­lej­nym nie­uda­nym spo­tka­niem. Czy to tak dużo, że chcę zde­cy­do­wa­nego fa­ceta? Kon­kret­nego, sil­nego, cza­ru­ją­cego? Tak strasz­nie bra­kuje mi seksu… – wy­mam­ro­ta­łam z ża­lem w gło­sie, wpa­tru­jąc się w sze­roki uśmiech Sy­lvii.

– I to wszystko do­sta­niesz wła­śnie w klu­bie. Za­wsze czuję się tam bez­piecz­nie i ano­ni­mowo. Ni­gdy nie spo­tka­łam tam żad­nego zna­jo­mego, ale też za­wsze sta­ram się wy­glą­dać ina­czej niż na co dzień. Ro­bię moc­niej­szy ma­ki­jaż i za­kła­dam pe­rukę. Mam już w ko­lek­cji chyba z pięć róż­nych. A poza tym kli­mat, który tam pa­nuje, już sam w so­bie jest mroczny i pod­nie­ca­jący. Za­wsze, gdy je­stem już w środku, to wszystko do­okoła po­zy­tyw­nie mnie na­straja. Przy­tłu­mione świa­tło, re­lak­su­jąca mu­zyka są­cząca się z gło­śni­ków, za­pach wy­peł­niony te­sto­ste­ro­nem… A co naj­waż­niej­sze, ota­czają mnie męż­czyźni pełni ta­jem­nic, scho­wani na czar­nymi ma­skami, któ­rzy w spoj­rze­niu mają obiet­nicę re­we­la­cyj­nej roz­rywki i przy­jem­no­ści wy­cho­dzą­cej poza wszelką skalę. To wszystko jest nie­sa­mo­wite – roz­ma­rzyła się, za­gry­za­jąc dolną wargę.

– Do­bra, wiesz co? Prze­ko­na­łaś mnie. Ostat­nia moja randka była tak cho­ler­nie przy­gnę­bia­jąca i wku­rza­jąca, że po wszyst­kim chciało mi się po pro­stu pła­kać. W za­sa­dzie to nie mam nic do stra­ce­nia. Do­wiedz się, pro­szę, czy twój przy­ja­ciel może mnie po­le­cić w klu­bie.

– Alex, ja już mu o to­bie opo­wia­da­łam i po­rę­czy­łam za cie­bie. Za­raz dam mu znać, że je­steś zde­cy­do­wana, więc wszystko za­ła­twię, a ty cze­kaj na ku­riera z da­nymi do prze­lewu.

– Dzięki za po­moc.

Gdy Sy­lvia za­pła­ciła za za­bieg, uda­łam się na za­ple­cze. Po­trze­bo­wa­łam to jesz­cze raz na spo­koj­nie prze­my­śleć, po­nie­waż znowu na­szły mnie spore wąt­pli­wo­ści. Nie zdą­ży­łam jed­nak roz­ło­żyć tej de­cy­zji na czyn­niki pierw­sze, po­nie­waż po­ja­wiła się ko­lejna klientka.

Ja­kież było moje zdzi­wie­nie, gdy kilka mi­nut przed siódmą po­ja­wił się w sa­lo­nie wy­soki, ele­gancki męż­czy­zna w czar­nym gar­ni­tu­rze i dziw­nym na­kry­ciu głowy, tro­chę przy­po­mi­na­jący wy­glą­dem tych dys­tyn­go­wa­nych męż­czyzn z ze­szłego stu­le­cia.

Przy­wi­tał się cie­pło i prze­ka­zał mi czarną ko­pertę. Za­nim zdą­ży­łam się ogar­nąć i po­zbyć uczu­cia szoku, on już znik­nął za drzwiami.

Roz­dar­łam ko­pertę i wy­ję­łam nie­wielką kar­teczkę z nu­me­rem konta. Bez zbęd­nej zwłoki włą­czy­łam lap­top i zro­bi­łam prze­lew na kwotę, o któ­rej wspo­mi­nała Sy­lvia, bo­jąc się, że za chwilę do­padną mnie wąt­pli­wo­ści i jesz­cze przyj­dzie mi do głowy, żeby zre­zy­gno­wać.

Z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­łam na ko­lejne in­struk­cje i czy chcia­łam, czy nie by­łam co­raz bar­dziej pod­eks­cy­to­wana.

Ca­den

Ten ty­dzień to­tal­nie mnie wy­pom­po­wał z ener­gii. Nie­zli­czone ilo­ści spo­tkań do­ty­czą­cych no­wych pro­jek­tów, nad któ­rymi ak­tu­al­nie pra­co­wało moje biuro ar­chi­tek­to­niczne, do­słow­nie mnie wy­koń­czyły. Do tego w pla­nach mie­li­śmy jesz­cze ten kon­kurs na pro­jekt mu­zeum no­wo­cze­snego, więc to za­da­nie zle­ci­łem dwóm ar­chi­tek­tom i pod ko­niec mie­siąca po­winni przed­sta­wić mi wstępne po­my­sły.

Do­piero na dzi­siaj za­pla­no­wa­łem spo­tka­nie z dwoma kan­dy­dat­kami na oso­bi­stą asy­stentkę, które wy­bra­łem spo­śród trzech przy­go­to­wa­nych pro­po­zy­cji. Rick wy­ka­zał za­in­te­re­so­wa­nie tylko jed­nym zdję­ciem, więc od razu ją wy­eli­mi­no­wa­łem. Na po­czątku po­my­śla­łem, że za­pro­szę tylko jedną, na wi­dok któ­rej wy­raź­nie się skrzy­wił, ale wtedy nie miał­bym ni­kogo wię­cej, gdyby ko­bieta nie przy­pa­dła mi do gu­stu. Wo­la­łem mieć ja­kiś plan B.

Po prze­czy­ta­niu po­da­nia Tessy, czyli jed­nej z kan­dy­da­tek, by­łem bar­dziej niż pewny, że to ona zaj­mie miej­sce mo­jej mamy, i to nie tylko dla­tego, że stu­dio­wała za­ocz­nie na trze­cim roku ar­chi­tek­tury, ale też ze względu na wy­lu­zo­waną chło­pięcą urodę. Nie po­trze­bo­wa­łem pro­ble­mów z asy­stentką, a taki asek­su­alny wy­gląd po­zwoli mi sku­pić się na pracy, a nie na czymś znacz­nie cie­kaw­szym. No i Rick bę­dzie dużo wy­daj­niej­szy, je­śli nie bę­dzie błą­dził za nią wzro­kiem. Miał sła­bość do blon­dy­nek o nie­bie­skich oczach, więc Tessa ab­so­lut­nie nie wpa­so­wy­wała się w jego ide­alny ka­non urody.

– Cześć! – rzu­cił Rick od progu, po tym jak wtar­gnął bez uprze­dze­nia do mo­jego ga­bi­netu. – Kiedy masz pierw­szą roz­mowę?

– A dla­czego cię to in­te­re­suje? – Po­dejrz­li­wie zmie­rzy­łem wzro­kiem wspól­nika.

– Szcze­rze mó­wiąc, to wpa­dłem na po­mysł, że Penny ide­al­nie nada­wa­łaby się na asy­stentkę Billa. Jest ge­jem, więc jej atuty nie zro­bią na nim żad­nego wra­że­nia, a dzięki temu unik­niemy po­ten­cjal­nego skan­dalu. Ja za­trud­nię nową asy­stentkę, a Penny zgod­nie z umową da­lej bę­dzie dla mnie pra­co­wać. No i tro­chę ode­tchnę, bo je­stem już zmę­czony jej za­lo­tami, a przy oka­zji nic nie ogar­nia i mam co­raz więk­szy bur­del w do­ku­men­tach. – Po tych sło­wach opadł ciężko na fo­tel po dru­giej stro­nie biurka.

– A co na to Bill? – Je­den z na­szych głów­nych ar­chi­tek­tów nie na­le­żał do cier­pli­wych, a ta ko­bieta miała wy­jąt­kowy dar szyb­kiego iry­to­wa­nia lu­dzi.

– Już z nim roz­ma­wia­łem i kosz­to­wało mnie to wstęp do tego luk­su­so­wego cen­trum fit­ness na dwa mie­siące, bo tyle jesz­cze będę tu trzy­mał Penny, żeby spła­cić dług.

– Do­bra. Skoro tak, to ja biorę Tessę na roz­mowę, a ty tę drugą. Za dzie­sięć mi­nut po­winna przyjść moja przy­szła asy­stentka.

– Dzięki, stary. Li­czę, że twoja mama zna­la­zła nam godne za­stęp­stwo.

– Nie chcesz wie­dzieć, która z nich przyj­dzie do cie­bie? – Uśmiech­ną­łem się pod no­sem. Rick pew­nie li­czył, że bę­dzie to ta, która od razu wpa­dła mu w oko.

– Nie i mam na­dzieję, że ta naj­mniej uro­dziwa, a przy oka­zji naj­in­te­li­gent­niej­sza. – Pod­niósł się z fo­tela. – Idziemy dzi­siaj do klubu?

– Dam ci znać póź­niej, okej? Je­stem tro­chę zmę­czony.

– Ja­sne, ale pa­mię­taj, że nic tak nie po­pra­wia hu­moru, jak na­miętne usta ko­biety, piesz­czące two­jego…

– Do­bra, do­bra. – Przy­sto­po­wa­łem go, na­tych­miast uno­sząc dłoń. – Może się sku­szę.

Po­krę­ci­łem głową, pa­trząc, jak wy­cho­dzi z po­miesz­cze­nia, uśmiech­nięty od ucha do ucha na myśl o wie­czor­nych pod­bo­jach.

Nie mi­nęło dzie­sięć mi­nut, a próg ga­bi­netu prze­kro­czyła szczu­pła, wy­soka bru­netka z nie­zli­czoną ilo­ścią kol­czy­ków w le­wym uchu. Krótko przy­cięte włosy ide­al­nie od­sła­niały szyję po­krytą ta­tu­ażami. Wy­glą­dała do­kład­nie tak jak na zdję­ciu.

– Dzień do­bry, pa­nie Le­xing­ton – przy­wi­tała się wy­raź­nie za­chryp­nię­tym gło­sem.

– Wi­tam. Pro­szę usiąść. – Po dość moc­nym uści­sku dłoni, który za­ser­wo­wała mi Tessa, wska­za­łem jej dło­nią fo­tel.

– Po­wiem wprost: to, że stu­diu­jesz ar­chi­tek­turę, działa na twoją ko­rzyść, bo za­pewne bę­dziesz bez pro­blemu ogar­niała więk­szość te­ma­tów zwią­za­nych z firmą. Na po­czą­tek mogę za­pro­po­no­wać ci pracę na pół etatu, na okres próbny trzech mie­sięcy. Za­po­zna­łaś się z za­da­niami, które były opi­sane w ogło­sze­niu?

– Oczy­wi­ście – przy­tak­nęła pew­nie.

– Świet­nie. Masz ja­kieś py­ta­nia?

– Tak. Czy w ciągu tych trzech mie­sięcy prze­wi­duje pan ja­kieś week­en­dowe wy­jazdy służ­bowe?

– Tego jesz­cze nie wiem, ale je­śli bę­dzie taka ko­niecz­ność, to po­wia­do­mię cię o tym wcze­śniej.

– Okej. Ro­zu­miem. Czy te wszyst­kie przy­wi­leje, o któ­rych czy­ta­łam w ogło­sze­niu, jak re­stau­ra­cja pra­cow­ni­cza, wstęp na po­bli­ski ba­sen, dar­mowa pod­sta­wowa opieka zdro­wotna i tak da­lej rów­nież mnie do­ty­czą? Mimo że to tylko pół etatu?

– Oczy­wi­ście. – Po­do­bało mi się, że była dro­bia­zgowa i wi­działa, o co chce za­py­tać. Lu­bi­łem lu­dzi kon­kret­nych i mia­łem na­dzieję, że zo­sta­nie z nami na dłu­żej.

– Jesz­cze jedna sprawa – za­częła dość nie­pew­nie. – Może od razu wy­ja­śnię dość ważną kwe­stię, żeby póź­niej nie było nie­do­mó­wień. W ostat­niej pracy mia­łam sporo nie­przy­jem­no­ści, gdy wy­szło na jaw, że je­stem osobą ho­mo­sek­su­alną. Mam na­dzieję, że nie ma pan z tym pro­blemu.

– Ab­so­lut­nie żad­nego – od­par­łem z sze­ro­kim uśmie­chem na ustach, pewny, że nie bę­dzie za­in­te­re­so­wana wy­lą­do­wa­niem w moim łóżku. – Da­lej je­steś za­in­te­re­so­wana ofertą?

– Oczy­wi­ście. Od kiedy mo­gła­bym za­cząć?

– Wi­taj na po­kła­dzie. – Wsta­łem i po­da­łem jej dłoń, żeby przy­wi­tać ją jako nową asy­stentkę. – Laura wszystko ci wy­ja­śni i skie­ruje do działu kadr. Za­czy­nasz od po­nie­działku.

– Oczy­wi­ście. Dzię­kuję i do zo­ba­cze­nia.

Jak tylko wy­szła, uśmiech­ną­łem się do sie­bie. Wy­glą­dało na to, że mama zna­la­zła mi ide­alną kan­dy­datkę na asy­stentkę. Wy­da­wała się rze­czowa i ogar­nięta, a skoro stu­dio­wała na tym sa­mym uni­wer­sy­te­cie, co ja, to z pew­no­ścią nie­długo będę miał szansę prze­ko­nać się o jej sys­te­ma­tycz­no­ści i by­strym umy­śle, bo to nie­ła­twy kie­ru­nek, a pew­nie ci­snęli ich po­dob­nie jak tych na dzien­nym.

Go­dzinę póź­niej zbie­ra­łem się do wyj­ścia i za­mie­rza­łem jesz­cze wstą­pić do Ricka, żeby spraw­dzić, jak u niego prze­bie­gła roz­mowa kwa­li­fi­ka­cyjna. Spa­ko­wa­łem lap­top do pod­ręcz­nej skó­rza­nej torby, się­gną­łem po ma­ry­narkę, a gdy by­łem go­towy, zgar­ną­łem te­le­fon i ru­szy­łem do drzwi.

Za­trzy­ma­łem się przy biurku mamy i wes­tchną­łem z wy­raźną ulgą.

– Dzięki. Tessa wy­daje się na­prawdę w po­rządku. – Ostat­nią go­dzinę mama spę­dziła w dziale księ­go­wo­ści, więc do­piero te­raz mo­głem jej po­dzię­ko­wać.

– Mia­łam prze­czu­cie, że bę­dzie ide­alna. – Uśmiech­nęła się sze­roko z sa­tys­fak­cją w oczach.

– A jak u Ricka? Wiesz coś? – Spoj­rza­łem na na­bur­mu­szoną Penny, która wła­śnie szty­le­to­wała mnie wzro­kiem.

– Nic nie wiem. Nikt stam­tąd nie wy­cho­dził. – Wzru­szyła ra­mio­nami, po czym pod­nio­sła się z fo­tela i też za­częła się zbie­rać do domu.

– To w ta­kim ra­zie spraw­dzę, jak mu po­szło.

Skie­ro­wa­łem się do ga­bi­netu wspól­nika i za­pu­ka­łem kilka razy, gło­śniej niż za­zwy­czaj. Tro­chę się oba­wia­łem, w ja­kim kie­runku mo­gła po­to­czyć się jego roz­mowa. Choć ni­gdy nie za­sta­łem go w dwu­znacz­nej sy­tu­acji, to prze­cież zna­łem go na­zbyt do­brze i wie­dzia­łem, do czego jest zdolny.

Po chwili usły­sza­łem jego głos, za­chę­ca­jący do wej­ścia.

– Dzień do­bry – przy­wi­ta­łem się z ko­bietą, która wy­glą­dała znacz­nie le­piej niż na zdję­ciu, ale nie zmie­niało to faktu, że była mę­żatką, a jej dzieci były nie­wiele młod­sze ode mnie. Po pro­stu ide­alna asy­stentka dla Ricka.

– Przed­sta­wiam ci moją nową asy­stentkę.

– Nina Branti. Bar­dzo mi miło.

– Ca­den Le­xing­ton. Mnie rów­nież.

Przy­wi­ta­łem się z ko­bietą uści­skiem dłoni, po czym prze­nio­słem wzrok na za­do­wo­lo­nego Ricka i uśmiech­ną­łem się pod no­sem, bo ra­czej spo­dzie­wa­łem się, że bę­dzie wku­rzony. W za­sa­dzie to w ciemno zgo­dził się na spo­tka­nie, a wy­glą­dało na to, że się wstęp­nie do­ga­dali.

– Czy to wszystko? – za­py­tała Nina.

– Oczy­wi­ście. W po­nie­dzia­łek z sa­mego rana zgłoś się do pani Laury. Po­kie­ruje cię do od­po­wied­niego działu.

– Oczy­wi­ście. To do zo­ba­cze­nia w po­nie­dzia­łek – po­że­gnała się, za­nim opu­ściła ga­bi­net.

– Za­trud­ni­łem Tessę, a ty Ninę, czyli mamy to? – za­py­ta­łem za­sko­czony, ale jed­no­cze­śnie bar­dzo za­do­wo­lony.

– Na to wy­gląda. – Oparł się wy­lu­zo­wany na fo­telu, spla­ta­jąc dło­nie z tyłu głowy.

– Wiesz co, jed­nak pi­szę się na im­prezę wie­czo­rem. Mu­simy to uczcić – oświad­czy­łem lekko zmę­czony, ale spo­dzie­wa­łem się, że kilka moc­niej­szych drin­ków od razu po­stawi mnie na nogi. – Za­pew­nisz noc­leg? Bo nie uśmie­cha mi się wra­cać go­dzinę do domu po me­lanżu, i to tak­sówką.

– Ja­sne. Nie ma pro­blemu. W końcu po­kój go­ścinny na coś się przyda.

– Świet­nie. O dzie­wią­tej u cie­bie?

– Do zo­ba­cze­nia. – Za­tarł dło­nie, cie­sząc się jak dziecko. Pod­niósł się i się­gnął po lap­top z za­mia­rem spa­ko­wa­nia go do torby, ale na­gle prze­rwał i spoj­rzał na mnie. – Cho­lera! Jesz­cze czeka mnie roz­mowa z Penny – jęk­nął ża­ło­śnie na myśl o cze­ka­ją­cej go kon­fron­ta­cji.