Bajki dla Idy ebook

1

Żółw błotny Karol obudził się trochę wcześniej niż zwykle. Wysunął główkę ze skorupy, rozejrzał się, zamknął oczy i znowu otworzył. Jakby nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Pierwszy raz w jego życiu nikt nie posprzątał w nocy klatki. I nikt też nie dał mu jedzenia.

Zresztą jedzeniem nie przejął się aż tak bardzo – powietrze w klatce bardzo brzydko pachniało – i nie był nawet głodny.

Mimo że miał już dziesięć lat – tyle samo co jego właścicielka Karolina – nie bardzo wiedział, co dalej robić.

Żółw Karol chodził po klatce i tupał. Myślał, że Karolina jak zawsze zaraz do niego przybiegnie, weźmie go na ręce, przytuli. Ale nie przychodziła. Tupał już najgłośniej, jak umiał. Zmęczył się, starł sobie pazurki i głowa rozbolała go od hałasu, który sam robił.

Jedno było pewne: nie mógł dłużej zostać w klatce. Nawet żółw błotny nie jest w stanie znieść takich okropnych zapachów.

Karol otworzył łapką klatkę i ruszył w stronę świeżego powietrza i delikatnego głosu, który bardzo lubił.

Pędził najszybciej, jak tylko potrafi pędzić żółw błotny.

Mieszkanie było o wiele wyższe i szersze od klatki. Tak wielkie, że gubił się w nim często, i Karolina pomagała mu wyjść spod prysznica czy z kubła na śmieci. Tak naprawdę czasem robił to specjalnie, żeby potem Karolina mogła go znaleźć, oczyścić i przytulić.

Zobaczył ją przy biurku – siedziała tyłem, patrzyła w duży ekran komputera i nawet nie odwróciła się, żeby go przywitać. Nawet nie skinęła mu głową. Ale najgorsze było co innego i Karola nagle zabolał brzuch – nie wiedział, czy z głodu, czy ze zdenerwowania. Wiedział tylko, że już wszystko rozumie – Karolina trzymała w ręku śnieżnobiałą komputerową mysz!

Zatupał z całych sił.

Nic.

– Nie przejmuj się, ona jest tylko komputerowa – próbował pocieszać sam siebie. – Tylko komputerowa – powtarzał, ale już z zamkniętymi oczami, bo nie chciał, żeby ktoś zobaczył, że płacze. Karolina tak ją polubiła, że nawet na chwilę nie wypuszcza jej z ręki. – Mnie nigdy aż tak długo nie głaskała. – Żółw Karol poczuł się taki nieważny.

Nie wzięła na ręce, nie pożałowała. Nie zastanowiła się, czemu bardzo spokojny zazwyczaj żółw Karol wali z całej siły głową o nogę krzesła.

Żółw zrozumiał, że to koniec. Nie było już sensu wracać do klatki. I tak wszystko, czego potrzebował, miał przy sobie. Pomachał tylko łapką w stronę siedzącej tyłem Karoliny i klatki, w której wychował się i żył przez dziesięć lat.

Zaczął drapać pazurkami drewnianą podłogę.

Zapomniała pójść do szkoły, nakarmić żółwia błotnego i wyczyścić jego klatkę.

Właściwie parę razy pomyślała, że powinna to zrobić, ale przecież ani szkoła, ani Karol jej nie uciekną.

Bał się, żeby nie wbiła mu się pod nie drzazga, ale dalej kopał tak samo mocno.

„Zakopię się pod ziemię” – myślał, że w tej sytuacji to jedyne miejsce dobre do zakopania.

Po drodze spotkał już nieruchomą butelkę, trzy kapsle, puszkę i gąsienicę, która ostrzegła go, żeby uważał na krety.

– One nic nie widzą. Mogą cię potrącić, staranować i nie powiedzą nawet „przepraszam”. Krety nigdy nie mówią „przepraszam”.

Rozmawiali krótko, bo gąsienica bardzo się spieszyła. Słyszała od mrówek, że w okolicy pojawili się wędkarze i szukają robaków do nabijania na haczyki. Błyskawicznie spakowała tylko najpotrzebniejsze rzeczy – parę pamiątek rodzinnych i listków na drogę – i ruszyła do ucieczki w głąb ziemi.

Żółw jej nie zatrzymywał. Rozumiał ją, bo sam też przecież uciekał, mimo że nikt go nie gonił.

Zatrzymała się jeszcze na chwilę przy oknie – padał śnieg i ucieszyła się, że jest w ciepłym mieszkaniu, a nie tam, na zewnątrz.

Potem podeszła do klatki nakarmić Karola, ale drzwiczki były otwarte i nie przychodził, kiedy go wołała. Pierwszy raz nie przychodził, kiedy go wołała.

Karolina poczuła się nieswojo i włączyła wszystkie światła w mieszkaniu.

– Karolku! Mam dla ciebie catering z twoim ulubionym obiadem.

Przeszukała całe mieszkanie, sprawdziła nawet kubeł na śmieci, pralkę i zmywarkę.

Dziesiąty raz zajrzała do pustej klatki.

„Dziwne, że żółwiom błotnym nie przeszkadza ten straszny zapach” – Karolina pomyślała, że powinna wyczyścić klatkę i że dziś już nic więcej nie zje.

Ktoś musiał go ukraść – był pewna – w nocy albo kiedy siedziała przy nowym komputerze. Trzeba natychmiast dzwonić na policję! Złapać złodzieja żółwi błotnych!

Sięgnęła po telefon.

Dalszy ciąg tekstu w pełnej wersji książki.